Απώλεια μητέρας - Διαχείριση πένθους

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, annoulen είπε:

(Ελπίζω να ανέβει αυτό). Διάβασα όλην την προηγούμενη αλληλογραφία και  ήθελα να σας ευχαριστήσω για την συμπαράσταση/υπεράσπιση και να πω, γενικά μιλώντας, ότι πιστεύω οτι όσο πιο πολύ έχει καλοπεράσει κάποιος στην παιδική ,  εφηβική και νεανική του ηλικία, τόσο πιο ευάλωτος είναι σε τέτοιες απώλειες (γονιών εννοώ). και θεωρώ ότι είναι λογικό να ισχύει και αντίστροφα αυτό.

 

Το ότι κάποιος βιώνει μία απώλεια ουσιαστικά από την παιδική του ηλικία, δεν τον κάνει πιο ανθεκτικό σε απώλειες μετά. Ειλικρινά καταλαβαίνω πώς το σκέφτεσαι, αλλά σαν άνθρωπο που δεν έχει περάσει καλά, μου φαίνεται χειρότερο και από το πώς φάνηκε σε εσένα το "ξαλάφρωσε ο μακαρίτης, άντε προχωρήστε τη ζωή σας" σε κηδεία. Τα παιδιά με διαλυμένες ή προβληματικές οικογένειες, δεν γίνονται πιο ανθεκτικά, απλά κουβαλάνε προβλήματα στις σχέσεις τους σε όλη τους τη ζωή, μην τρελαθούμε, ειλικρινά τώρα.

[Adios amigos]

8 ώρες πρίν, annoulen είπε:

(Ελπίζω να ανέβει αυτό). Διάβασα όλην την προηγούμενη αλληλογραφία και  ήθελα να σας ευχαριστήσω για την συμπαράσταση/υπεράσπιση και να πω, γενικά μιλώντας, ότι πιστεύω οτι όσο πιο πολύ έχει καλοπεράσει κάποιος στην παιδική ,  εφηβική και νεανική του ηλικία, τόσο πιο ευάλωτος είναι σε τέτοιες απώλειες (γονιών εννοώ). και θεωρώ ότι είναι λογικό να ισχύει και αντίστροφα αυτό.

Έτσι είναι ακριβώς. Η ξαδέρφη μου έχασε πριν κάποιους μήνες τον πατέρα της, είχε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία και πάντα ο μπαμπάς της ήταν δίπλα της. Είχε αυτό που λέμε σπιτικό και οικογένεια. Πόνεσε πάρα πολύ με την απώλεια του. Ο σύζυγός μου έχασε τον πατέρα του πριν κάποια χρόνια και δε θρήνησε καθόλου. Προέρχεται από διαλλυμενη οικογένεια με δύσκολες καταστάσεις και αναμνησεις. Του έμεινε μια αδιαφορία, ένας θυμός ο οποίος τελικά μετατράπηκε σε πίκρα για τον πατέρα που δεν έζησε και δεν είχε.. Τώρα πια τον έχει συγχωρέσει αλλά ψαχνει.. ψάχνει για τις αναμνήσεις που δεν εχει και για τον πατέρα όπως θα πρεπε να είναι, και που δεν υπήρξε ποτε. Ψάχνει το οικογενειακό του δέντρο, ξεχασμένους συγγενείς, ψήγματα θετικών στιγμών για να θυμάται. Ο θείος μου ήταν 65 ετών και ο πεθερός μου 50. Η ξαδέρφη μου είναι 32 ετών και ο άντρας μου ήταν τότε 25.

Χαίρομαι που έχεις όμορφες αναμνήσεις , όσο και να πονάει περισσότερο. Αυτό το κενό του άντρα μου δεν μπορεί να αναπληρωθεί εύκολα.

[Sentir...natureza]

@annoulen Σου ευχομαι να απαλυνει ο πονος σου με τον καιρο...

 

Λιγα λογια απο την Έλενα Μπερναμπέ που ελπιζω να σε βοηθησουν 

 

" Γιαγιά, πώς αντιμετωπίζεις τον πόνο;"
" Με τα χέρια σου, γλυκιά μου. Αν το κάνεις με το μυαλό σου τον πόνο αντί να μαλακώνεις, θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο."
" Με τα χέρια γιαγιά;"
" Ναι. Τα χέρια μας είναι οι κεραίες της ψυχής μας. Αν τα κάνετε να κινούνται ράβοντας, μαγειρεύοντας, ζωγραφίζοντας, παίζοντας ή βυθίζοντας τα στη γη στείλτε σημάδια φροντίδας στο βαθύτερο κομμάτι του εαυτού σας. Και η ψυχή σου είναι καταπραϋντική γιατί της δίνεις σημασία. Οπότε δεν χρειάζεται πλέον να σου στέλνει πόνο για να σε προσέξουν."

" Πραγματικά τα χέρια είναι τόσο σημαντικά;"
" Ναι, παιδί μου. Σκεφτείτε τα νεογέννητα: αρχίζουν να γνωρίζουν τον κόσμο χάρη στο άγγιγμα των χεριών τους. Αν κοιτάξεις τα χέρια των ηλικιωμένων σου λένε για τη ζωή τους περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος. Ό, τι είναι χειροποίητο λέγεται ότι γίνεται με την καρδιά. Γιατί πραγματικά είναι: τα χέρια και η καρδιά συνδέονται. Οι μασέρ το γνωρίζουν καλά: όταν αγγίζουν το σώμα ενός άλλου ανθρώπου με τα χέρια τους δημιουργούν μια βαθιά σύνδεση. Είναι ακριβώς αυτή η σύνδεση από την οποία προέρχεται η θεραπεία. Σκέψου τους εραστές: όταν αγγίζουν τα χέρια τους κάνουν έρωτα με τον πιο θεσπέσιο τρόπο."

" Τα χέρια μου γιαγιά... πόσο καιρό είχα να τα χρησιμοποιήσω έτσι!"
" Μετακινήστε τα αγάπη μου, ξεκινήστε να δημιουργείτε μαζί τους και όλα μέσα σας θα κινηθούν. Ο πόνος δεν θα περάσει. Αλλά θα μετατραπεί στο πιο όμορφο αριστούργημα. Και δεν θα πονέσει πια. Γιατί έχεις καταφέρει να κεντηθείς την ουσία."
 

 

 

[kine]

Καλημέρα, ελπίζω να είσαι καλά (να έχεις κάποιο ίχνος αισιοδοξίας, παρόλη την λύπη και την πονεμένη σου καρδιά).

 

Πήρες πολλές ανταποκρίσεις, από ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έζησαν και ζουν ακόμη το πένθος της απώλειας, του θανάτου. Αυτό το μοίρασμα, αν μη τι άλλο είναι ευεργετικό, έως και θεραπευτικό, πολύ περισσότερο από κάθε συνεδρία ψυχολόγου ή ψυχιάτρου. Οχι λόγω κάποιας ειδικής τεχνικής αλλά μόνον και μόνον γιατί το να ανοίγεις την καρδιά σου και να μοιράζεσαι τον πόνο σου, είναι θεραπευτικό, ειδικά όταν παίρνεις ανταπόκριση από άλλους ανθρώπους και σου ομολογούν ότι κι αυτοί πόνεσαν, κι αυτοί πονούν, κι αυτοί ματαιώθηκαν, κι αυτοί δεν μπορούν να πάνε παρακάτω, κι αυτοί προσποιούνται στον κόσμο ότι είναι οκ, αλλά μέσα τους είναι κάθε μέρα, ένας θάνατος.

 

Αν το ίδιο πράγμα το κάνεις και με πρόσωπα που έχεις φυσική σχέση, που μπορείς να τους μιλήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, είναι βέβαιο ότι θα βρεις ακόμη μεγαλύτερη βοήθεια. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν ομάδες ανωνύμων που να σναντιούνται για αυτοβοήθεια στην διαχείριση της απώλειας-του θανάτου. Είναι θεραπευτικό το μοίρασμα και η αλληλουποστήριξη. Να μιλάς για αυτό ακριβώς που πονά την καρδιά σου, το μέσα σου. Και να υπάρχει κάποιος που να το δέχεται και να συ συμπονά κι ας μην μπορεί ούτε να σε βοηθήσει κάπως, ούτε να σου πει έναν παρηγορητικό λόγο. Αρκεί που σε νιώθει - όσο σε νιώθει.

 

Από την άλλη πλευρά, για εσένα την ίδια, δεν υπάρχει λόγος να το "ξεπεράσεις". Κατά την γνώμη μου είναι άσχημο και κυνικό, προσβλητικό για εμάς τους ίδιους (όχι για τον άνθρωπο που έφυγε) να λέμε "ξεπέρνατο" ή "το ξεπέρασα". Τί σημαίνει αυτό; Τί νόημα βγάζει; Να ξεπεράσω ότι αγαπώ την μάνα μου; Οτι μου λείπει; Οτι πονάω ζώντας τον πόνο της; Οτι λαχταρώ την ίδια την μαμά μου και όσο κι αν είναι άλλοι αγαπημένοι γύρω μου, η μαμά μου, είναι αυτή η συγκεκριμένη, η μία και μοναδική για εμένα και δεν υπάρχει πια; Τί ακριβώς να ξεπεράσω; Τί σημαίνει αυτό; Να την ξεχάσω ; Μα ΔΕΝ ΘΕΛΩ να την ξεχάσω, δεν θέλω να την προσπεράσω, δεν θέλω να χαθεί και το τελευταίο που έχω από αυτήν, την μνήμη της. 

ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν τα πάει καλά με τον θάνατο. Δεν μπορούμε να αντέξουμε ότι αυτός που είναι, μετά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Σχίζεται η καρδιά. Δεν μαζεύεται κάπως αυτό. Η μόνη λύση (για τους πιο κυνικούς και σκληραγωγημένους) είναι να "ξεχαστείς" κάνοντας άλλα πράγματα, απασχολώντας το νου με άλλα ή άλλους. Είναι αυτοάμυνα. Οι πιο ευαίσθητοι ή ευάλωτοι χαρακτήρες μπορεί να τα χάσουν, να καταβληθούν τόσο που να απολέσουν την διάθεση για ζωή, να παραιτηθούν.

 

Οταν ήμουν έφηβη, μια μέρα ανοιξιάτικη, ολόκληρη παρέα, εκδρομή στο δάσος, ψηστήρι και τα σχετικά...στον γυρισμό ένα από τα αυτοκίνητα ήρθε σε μετωπική με ένα άλλο και από τους 4 επιβαίνονταις, οι δυο πέθαναν επί τόπου. 17 και 19 ετών. Στα καλά καθούμενα, ήρθαν οι γονείς τους και τα πήρανε τα παλικάρια με το φέρετρο. Οι άλλοι δύο νοσοκομείο. Πηγαίνουμε στην κηδεία του ενός. Ερχεται ένας λεβέντης ψηλός, παλικάρι, ο παππούς του. Μας εύχεται μας κερνάει και μας ζητάει να θυμόμαστε τον εγγονό του. Ψυχραιμος, απλός, ήρεμος. Την επόμενη μέρα λούστηκε με βενζίνη κι έβαλε φωτιά στον ευατό του. Και κάηκε. Και πέθανε. ΤΕΤΟΙΟΣ ήταν ο πόνος του για τον συγκεκριμένο εγγονό (είχε άλλα σαρανταδυο εγγόνια-μεγάλη οικογένεια) που υπέβαλλε τον εαυτό του σε τόσο επώδυνο θάνατο. Να καίγεσαι ζωντανός, αυτοβούλως! Το χωράει ο νους σου; 

 

Ενας ψύχραιμος θα έλεγε "παρανόησε ο άνθρωπος- τα είχε χαμένα - ήταν μεθυσμένος" ή κάτι άλλο. ΟΧΙ. ΠΟΝΟΥΣΕ.

Γιατί πονούσε πιο πολύ από τους γονείς ή τα αδέρφια; Γιατί έτσι με τον εγγονό κι όχι με την σύζυγό του ή άλλους που είχε χάσει; Δεν το ξέρουμε αυτό και δεν έχει σημασία.

Το ζητούμενο είναι να καταλάβουμε πως ΟΛΟΙ ΠΟΝΑΜΕ. Και κάποιοι ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ σιωπηλά ή και δυνατά. 

 

Ξεκινώντας από εσένα λοιπόν, σε συμβουλεύω να αρχίσεις να βλέπεις καλά καλά τους άλλους και να προσπαθήσεις να νιώσεις τον πόνο τους, να δεχτείς ότι πονούν όσο εσύ ή περίσσότερο ή λιγότερο. Αλλά αντί να διαμαρτύρεσαι μέσα σου "ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ!!!" και να απομακρύνεσαι από τους άλλους, άνοιξε την καρδιά σου και προσπάθησε για μια στιγμή, να γίνεις ο άλλος. Αν η μητέρα σου ζούσε άλλα 10 χρόνια ή άλλα 20, ΔΕΝ θα ήταν πιο ανάλαφρη η απώλεια. ΟΧΙ. Θα είχες μια μητέρα λίγο πριν τα 100, θα την αγαπούσες με όλη σου την καρδιά, θα πονούσες για κάθε πόνο και αρρώστια της ΚΑΙ ΠΑΛΙ δεν θα ήθελες να πεθάνει. Οσο ανόητο κι ήταν το αίσθημα σου. Οσο κι αν ξέρεις ότι, δεν μπορεί να ζήσει για πάντα. 

 

Για να βρεις παρηγοριά μέσα σου (όχι να το ξεπεράσεις), πρέπει να νιώσεις τον άλλον. Αντί να κλείνεσαι σε εσένα και σε όσα νιώθεις και κανείς δεν σε νιώθει, πρέπει να κάνεις το βήμα να βγεις από κει και να στραφείς σε άλλους πονεμένους. Προσπαθώντας να πάρεις λίγο από τον πόνο του άλλου, ανοίγοντας εσύ την αγκαλιά σου σε κάποιον που πονά (δεν έχει σημασία ποιανού η απώλεια είναι μεγαλύτερη), θα δεις ότι η δική σου καρδιά θα μαλακώσει. Θα πάρεις μέσα σου ένα αίσθημα παρηγοριάς. Δεν θα την ξεχάσεις, δεν θα την ξεπεράσεις, δεν θα πεις "την έζησε την ζωή της". Ο πόνος είναι πόνος. Μπορείς όμως να μαλακώσεις αυτόν τον πόνο, να δώσεις την καρδιά σου και να πάρεις παρηγοριά, με το να γίνεις πιο συμπονετική με τους άλλους. Είναι θεραπευτική πρακτική αυτό που περιγράφω εκλαϊκευμένα. Δεν κάνω πλάκα, ούτε κύρηγμα. 

 

Οπως "πήρες" κάτι, ακούγοντας από τόσους ανθρώπους εδώ μέσα, ότι κι αυτοί πονάνε και υποφέρουν (κι ας μην το δείχνουν προς τα έξω), έτσι θα "πάρεις" ακόμη περισσότερο όταν αρχίσεις να προσφέρεις συμπάθεια, κατανόηση και στοργή σε κάποιον άλλον πονεμένο. Σκέψου πόσο σκληρά και κυνικά δεν αισθάνθηκες την απώλεια του άντρα σου. Και είναι τόσο κοντινός σου και τόσο δικός σου. Αλλά δεν συμπάσχεις με την απώλεια του. Τώρα είναι η δική σου σειρά και δεν υποφέρεις, ότι κανείς δεν συμπάσχει με εσένα. Το αίσθημα σου είναι ΜΟΝΟ δικό σου. ΚΑΝΕΙΣ δεν σε καταλαβαίνει. 

Ναι, έτσι είναι. Είμαστε εγωιστές και κυνικοί. Ξεπερνάμε γρήγορα τα προβλήματα των άλλων. Οταν έρχεται η σειρά μας να πονέσουμε, δεν ξέρουμε γιατί κανείς δεν μπορεί να μας σταθεί και κανείς δεν μοιάζει να καταλαβαίνει.... 

 

Εσύ θα κάνεις το πρώτο βήμα. Κι αυτό το βήμα δεν θα είναι για να συνεχίσεις την ζωή σου ανάλαφρα και χαρωπά. Οχι. Αυτό το βήμα είναι βήμα προς την επίγνωση και την αποδοχή του πόνου. Είναι μια κατάφαση στην ζωή: η ζωή είναι χαρά ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ, είναι ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ. Δεν μπορούμε να μην ζήσουμε τα δύσκολα που ζούμε. Δεν έχουμε κανένα έλεγχο στις θλίψεις και τα δεινά που παθαίνουμε. Μπορούμε όμως να τα ζήσουμε μοναχικά, απαρηγόρητα, εγωιστικά, βασανιστικά μαύρα και μάταια. Είτε, μπορούμε να κάνουμε ένα άνοιγμα προς τον άλλο και να δεχτούμε τον πόνο του, την γκρίνια του, την δυσκολία του, την θλίψη του και το βάσανο του κι έτσι να αρχίσουμε να ζούμε τα βάσανα ΜΑΖΙ, όχι απομονωμένοι ατομικά. Οχι ένας κι ένας, αλλά σαν ΕΝΑΣ άνθρωπος, σαν ΕΝΑΣ πόνος, σαν ΕΝΑΣ θάνατος. Ο θάνατος μας χτυπάει ΟΛΟΥΣ. Και του κυνικούς και τους ααίσθητους και τους ευαίσθητους και τους έξυπνους και τους ανόητους. ΟΛΟΙ ΤΡΩΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙ, όλοι πληγωνόμαστε, όλοι θρηνούμε.

 

Μην χωρίζεις τον εαυτό σου από τους άλλους. Αναγνώρισε το κοινό στοιχείο. ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ. 

Κάθε φορά που λες "ε, αυτός δεν ξέρει τί ζω" κλείνεσαι πιο βαθυά στην απομόνωση του ατομικού βασανιστηρίου σου.

Η καρδιά μας όμως θέλει παρηγοριά. Θέλει αγάπη, θέλει στοργή, θέλει κατανόηση. Κι αν δεν πιστεύεις στον Θεό, αν δεν μπορείς να στραφείς σε αυτόν για παρηγοριά, στρέψου τουλάχιστον στους συνανθρώπους σου. Κοίτα γύρω σου. Ολο και κάποιος θα έχει ζεστή καρδιά για σένα, θα σε συμπονεί κι ας μην έχει ζήσει ακριβώς αυτό που αισθάνεσαι εσύ. Ξεκίνα από κεί. Δέξου πως σε συμπονεί και θα ήθελε να σε παρηγορήσει (κι ας μην μπορεί) και σιγά σιγά θα αρχίσει να έρχεται μια μικρή παρηγοριά στην καρδιά σου. Δέξου τον πόνο σου και δέξου ότι και οι άλλοι πονούν και δεν πονάς μονον εσύ. Αγκάλιασε τους άλλους που πονούν (έστω και λιγότερο) και θα μπορέσεις αληθινά να θρηνίσεις, να πονέσεις, να κραυγάσεις τον πόνο σου για την μαμά σου, με όλη σου την καρδιά. 

 

Σε φιλώ, σε χαιρετώ και σου εύχομαι ειλικρινά, να μπορέσεις να στραφείς στους ανθρώπους γύρω σου, να δεχτείς τον πόνο τους κι αυτοί τον δικό σου. Σου εύχομαι να μην το ξεπεράσεις. Σου εύχομαι να θυμάσαι πάντοτε την μητέρα σου και να την μνημονεύεις ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, χωρίς τύψεις κι ενοχές, με ειλικρινή αγάπη και στοργή για πολυαγαπημένη σου μητέρα.

 

Καλή υπομονή στις θλίψεις.

 

[mama16]

πρίν από 12 λεπτά , kine είπε:

Καλημέρα, ελπίζω να είσαι καλά (να έχεις κάποιο ίχνος αισιοδοξίας, παρόλη την λύπη και την πονεμένη σου καρδιά).

 

Πήρες πολλές ανταποκρίσεις, από ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έζησαν και ζουν ακόμη το πένθος της απώλειας, του θανάτου. Αυτό το μοίρασμα, αν μη τι άλλο είναι ευεργετικό, έως και θεραπευτικό, πολύ περισσότερο από κάθε συνεδρία ψυχολόγου ή ψυχιάτρου. Οχι λόγω κάποιας ειδικής τεχνικής αλλά μόνον και μόνον γιατί το να ανοίγεις την καρδιά σου και να μοιράζεσαι τον πόνο σου, είναι θεραπευτικό, ειδικά όταν παίρνεις ανταπόκριση από άλλους ανθρώπους και σου ομολογούν ότι κι αυτοί πόνεσαν, κι αυτοί πονούν, κι αυτοί ματαιώθηκαν, κι αυτοί δεν μπορούν να πάνε παρακάτω, κι αυτοί προσποιούνται στον κόσμο ότι είναι οκ, αλλά μέσα τους είναι κάθε μέρα, ένας θάνατος.

 

Αν το ίδιο πράγμα το κάνεις και με πρόσωπα που έχεις φυσική σχέση, που μπορείς να τους μιλήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, είναι βέβαιο ότι θα βρεις ακόμη μεγαλύτερη βοήθεια. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν ομάδες ανωνύμων που να σναντιούνται για αυτοβοήθεια στην διαχείριση της απώλειας-του θανάτου. Είναι θεραπευτικό το μοίρασμα και η αλληλουποστήριξη. Να μιλάς για αυτό ακριβώς που πονά την καρδιά σου, το μέσα σου. Και να υπάρχει κάποιος που να το δέχεται και να συ συμπονά κι ας μην μπορεί ούτε να σε βοηθήσει κάπως, ούτε να σου πει έναν παρηγορητικό λόγο. Αρκεί που σε νιώθει - όσο σε νιώθει.

 

Από την άλλη πλευρά, για εσένα την ίδια, δεν υπάρχει λόγος να το "ξεπεράσεις". Κατά την γνώμη μου είναι άσχημο και κυνικό, προσβλητικό για εμάς τους ίδιους (όχι για τον άνθρωπο που έφυγε) να λέμε "ξεπέρνατο" ή "το ξεπέρασα". Τί σημαίνει αυτό; Τί νόημα βγάζει; Να ξεπεράσω ότι αγαπώ την μάνα μου; Οτι μου λείπει; Οτι πονάω ζώντας τον πόνο της; Οτι λαχταρώ την ίδια την μαμά μου και όσο κι αν είναι άλλοι αγαπημένοι γύρω μου, η μαμά μου, είναι αυτή η συγκεκριμένη, η μία και μοναδική για εμένα και δεν υπάρχει πια; Τί ακριβώς να ξεπεράσω; Τί σημαίνει αυτό; Να την ξεχάσω ; Μα ΔΕΝ ΘΕΛΩ να την ξεχάσω, δεν θέλω να την προσπεράσω, δεν θέλω να χαθεί και το τελευταίο που έχω από αυτήν, την μνήμη της. 

ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν τα πάει καλά με τον θάνατο. Δεν μπορούμε να αντέξουμε ότι αυτός που είναι, μετά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Σχίζεται η καρδιά. Δεν μαζεύεται κάπως αυτό. Η μόνη λύση (για τους πιο κυνικούς και σκληραγωγημένους) είναι να "ξεχαστείς" κάνοντας άλλα πράγματα, απασχολώντας το νου με άλλα ή άλλους. Είναι αυτοάμυνα. Οι πιο ευαίσθητοι ή ευάλωτοι χαρακτήρες μπορεί να τα χάσουν, να καταβληθούν τόσο που να απολέσουν την διάθεση για ζωή, να παραιτηθούν.

 

Οταν ήμουν έφηβη, μια μέρα ανοιξιάτικη, ολόκληρη παρέα, εκδρομή στο δάσος, ψηστήρι και τα σχετικά...στον γυρισμό ένα από τα αυτοκίνητα ήρθε σε μετωπική με ένα άλλο και από τους 4 επιβαίνονταις, οι δυο πέθαναν επί τόπου. 17 και 19 ετών. Στα καλά καθούμενα, ήρθαν οι γονείς τους και τα πήρανε τα παλικάρια με το φέρετρο. Οι άλλοι δύο νοσοκομείο. Πηγαίνουμε στην κηδεία του ενός. Ερχεται ένας λεβέντης ψηλός, παλικάρι, ο παππούς του. Μας εύχεται μας κερνάει και μας ζητάει να θυμόμαστε τον εγγονό του. Ψυχραιμος, απλός, ήρεμος. Την επόμενη μέρα λούστηκε με βενζίνη κι έβαλε φωτιά στον ευατό του. Και κάηκε. Και πέθανε. ΤΕΤΟΙΟΣ ήταν ο πόνος του για τον συγκεκριμένο εγγονό (είχε άλλα σαρανταδυο εγγόνια-μεγάλη οικογένεια) που υπέβαλλε τον εαυτό του σε τόσο επώδυνο θάνατο. Να καίγεσαι ζωντανός, αυτοβούλως! Το χωράει ο νους σου; 

 

Ενας ψύχραιμος θα έλεγε "παρανόησε ο άνθρωπος- τα είχε χαμένα - ήταν μεθυσμένος" ή κάτι άλλο. ΟΧΙ. ΠΟΝΟΥΣΕ.

Γιατί πονούσε πιο πολύ από τους γονείς ή τα αδέρφια; Γιατί έτσι με τον εγγονό κι όχι με την σύζυγό του ή άλλους που είχε χάσει; Δεν το ξέρουμε αυτό και δεν έχει σημασία.

Το ζητούμενο είναι να καταλάβουμε πως ΟΛΟΙ ΠΟΝΑΜΕ. Και κάποιοι ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ σιωπηλά ή και δυνατά. 

 

Ξεκινώντας από εσένα λοιπόν, σε συμβουλεύω να αρχίσεις να βλέπεις καλά καλά τους άλλους και να προσπαθήσεις να νιώσεις τον πόνο τους, να δεχτείς ότι πονούν όσο εσύ ή περίσσότερο ή λιγότερο. Αλλά αντί να διαμαρτύρεσαι μέσα σου "ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ!!!" και να απομακρύνεσαι από τους άλλους, άνοιξε την καρδιά σου και προσπάθησε για μια στιγμή, να γίνεις ο άλλος. Αν η μητέρα σου ζούσε άλλα 10 χρόνια ή άλλα 20, ΔΕΝ θα ήταν πιο ανάλαφρη η απώλεια. ΟΧΙ. Θα είχες μια μητέρα λίγο πριν τα 100, θα την αγαπούσες με όλη σου την καρδιά, θα πονούσες για κάθε πόνο και αρρώστια της ΚΑΙ ΠΑΛΙ δεν θα ήθελες να πεθάνει. Οσο ανόητο κι ήταν το αίσθημα σου. Οσο κι αν ξέρεις ότι, δεν μπορεί να ζήσει για πάντα. 

 

Για να βρεις παρηγοριά μέσα σου (όχι να το ξεπεράσεις), πρέπει να νιώσεις τον άλλον. Αντί να κλείνεσαι σε εσένα και σε όσα νιώθεις και κανείς δεν σε νιώθει, πρέπει να κάνεις το βήμα να βγεις από κει και να στραφείς σε άλλους πονεμένους. Προσπαθώντας να πάρεις λίγο από τον πόνο του άλλου, ανοίγοντας εσύ την αγκαλιά σου σε κάποιον που πονά (δεν έχει σημασία ποιανού η απώλεια είναι μεγαλύτερη), θα δεις ότι η δική σου καρδιά θα μαλακώσει. Θα πάρεις μέσα σου ένα αίσθημα παρηγοριάς. Δεν θα την ξεχάσεις, δεν θα την ξεπεράσεις, δεν θα πεις "την έζησε την ζωή της". Ο πόνος είναι πόνος. Μπορείς όμως να μαλακώσεις αυτόν τον πόνο, να δώσεις την καρδιά σου και να πάρεις παρηγοριά, με το να γίνεις πιο συμπονετική με τους άλλους. Είναι θεραπευτική πρακτική αυτό που περιγράφω εκλαϊκευμένα. Δεν κάνω πλάκα, ούτε κύρηγμα. 

 

Οπως "πήρες" κάτι, ακούγοντας από τόσους ανθρώπους εδώ μέσα, ότι κι αυτοί πονάνε και υποφέρουν (κι ας μην το δείχνουν προς τα έξω), έτσι θα "πάρεις" ακόμη περισσότερο όταν αρχίσεις να προσφέρεις συμπάθεια, κατανόηση και στοργή σε κάποιον άλλον πονεμένο. Σκέψου πόσο σκληρά και κυνικά δεν αισθάνθηκες την απώλεια του άντρα σου. Και είναι τόσο κοντινός σου και τόσο δικός σου. Αλλά δεν συμπάσχεις με την απώλεια του. Τώρα είναι η δική σου σειρά και δεν υποφέρεις, ότι κανείς δεν συμπάσχει με εσένα. Το αίσθημα σου είναι ΜΟΝΟ δικό σου. ΚΑΝΕΙΣ δεν σε καταλαβαίνει. 

Ναι, έτσι είναι. Είμαστε εγωιστές και κυνικοί. Ξεπερνάμε γρήγορα τα προβλήματα των άλλων. Οταν έρχεται η σειρά μας να πονέσουμε, δεν ξέρουμε γιατί κανείς δεν μπορεί να μας σταθεί και κανείς δεν μοιάζει να καταλαβαίνει.... 

 

Εσύ θα κάνεις το πρώτο βήμα. Κι αυτό το βήμα δεν θα είναι για να συνεχίσεις την ζωή σου ανάλαφρα και χαρωπά. Οχι. Αυτό το βήμα είναι βήμα προς την επίγνωση και την αποδοχή του πόνου. Είναι μια κατάφαση στην ζωή: η ζωή είναι χαρά ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ, είναι ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ. Δεν μπορούμε να μην ζήσουμε τα δύσκολα που ζούμε. Δεν έχουμε κανένα έλεγχο στις θλίψεις και τα δεινά που παθαίνουμε. Μπορούμε όμως να τα ζήσουμε μοναχικά, απαρηγόρητα, εγωιστικά, βασανιστικά μαύρα και μάταια. Είτε, μπορούμε να κάνουμε ένα άνοιγμα προς τον άλλο και να δεχτούμε τον πόνο του, την γκρίνια του, την δυσκολία του, την θλίψη του και το βάσανο του κι έτσι να αρχίσουμε να ζούμε τα βάσανα ΜΑΖΙ, όχι απομονωμένοι ατομικά. Οχι ένας κι ένας, αλλά σαν ΕΝΑΣ άνθρωπος, σαν ΕΝΑΣ πόνος, σαν ΕΝΑΣ θάνατος. Ο θάνατος μας χτυπάει ΟΛΟΥΣ. Και του κυνικούς και τους ααίσθητους και τους ευαίσθητους και τους έξυπνους και τους ανόητους. ΟΛΟΙ ΤΡΩΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙ, όλοι πληγωνόμαστε, όλοι θρηνούμε.

 

Μην χωρίζεις τον εαυτό σου από τους άλλους. Αναγνώρισε το κοινό στοιχείο. ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ. 

Κάθε φορά που λες "ε, αυτός δεν ξέρει τί ζω" κλείνεσαι πιο βαθυά στην απομόνωση του ατομικού βασανιστηρίου σου.

Η καρδιά μας όμως θέλει παρηγοριά. Θέλει αγάπη, θέλει στοργή, θέλει κατανόηση. Κι αν δεν πιστεύεις στον Θεό, αν δεν μπορείς να στραφείς σε αυτόν για παρηγοριά, στρέψου τουλάχιστον στους συνανθρώπους σου. Κοίτα γύρω σου. Ολο και κάποιος θα έχει ζεστή καρδιά για σένα, θα σε συμπονεί κι ας μην έχει ζήσει ακριβώς αυτό που αισθάνεσαι εσύ. Ξεκίνα από κεί. Δέξου πως σε συμπονεί και θα ήθελε να σε παρηγορήσει (κι ας μην μπορεί) και σιγά σιγά θα αρχίσει να έρχεται μια μικρή παρηγοριά στην καρδιά σου. Δέξου τον πόνο σου και δέξου ότι και οι άλλοι πονούν και δεν πονάς μονον εσύ. Αγκάλιασε τους άλλους που πονούν (έστω και λιγότερο) και θα μπορέσεις αληθινά να θρηνίσεις, να πονέσεις, να κραυγάσεις τον πόνο σου για την μαμά σου, με όλη σου την καρδιά. 

 

Σε φιλώ, σε χαιρετώ και σου εύχομαι ειλικρινά, να μπορέσεις να στραφείς στους ανθρώπους γύρω σου, να δεχτείς τον πόνο τους κι αυτοί τον δικό σου. Σου εύχομαι να μην το ξεπεράσεις. Σου εύχομαι να θυμάσαι πάντοτε την μητέρα σου και να την μνημονεύεις ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, χωρίς τύψεις κι ενοχές, με ειλικρινή αγάπη και στοργή για πολυαγαπημένη σου μητέρα.

 

Καλή υπομονή στις θλίψεις.

 

Πόσο ωραία τα είπες κ πόσο συμφωνώ.. Απ' τα καλύτερα σχόλια που έχω διαβάσει στο φόρουμ, αγγίζεις την ψυχή!

[Ipanema]

Έχασα τον αδελφό μου πριν από 2+ χρόνια – από σπάνια ασθένεια, δεν θα συνερχόταν, αφόρητη ταλαιπωρία για 2 χρόνια την οποία πέρασα εξ’ ολοκλήρου εγώ. Παντρεμένη, 2 παιδιά δημοτικού, πολύ υποστηρικτικός σύζυγος και μια μητέρα 85+. Είμαι 51 ετών, όσο ήταν και η ηλικία του θανάτου του – χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις εκείνος. Αυτά περί γενικού πλαισίου.

Περί πένθους τώρα … είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ζόρι, τουλάχιστον για μένα. Σήμερα είμαι καλά. 2 μέρες πριν δεν ήμουνα, αύριο μπορεί να μην είμαι πάλι. Πριν από μια βδομάδα πονούσα τόσο πολύ που ήθελα να ξεριζώσω το δέρμα μου. Ο πόνος έρχεται εκεί που δεν τον περιμένω, όταν βρέχει και σκέφτομαι ότι τώρα θα μελαγχολούσε, όταν έχει λιακάδα και θα πίναμε καφέ, όταν θέλω να ψωνίσω κάτι και θα ήθελα τη γνώμη του, όταν … οποτεδήποτε, με οτιδήποτε.

Ίσως δεν έχω πενθήσει αλλά δεν ξέρω πώς να πενθήσω. Κλάμα δεν μου βγήκε, μόνο βούρκωμα τον πρώτο καιρό. Δεν έχω και τα περιθώρια άλλωστε, είμαι επιφορτισμένη με άλλα 4 άτομα που με κοιτούν στα μάτια. Ξέρω ότι έχουν πονέσει κι αυτοί με την απώλεια, ξέρω ότι η μητέρα μου περνάει τον δικό της γολγοθά, αλλά δεν με βοηθάει αυτό να νιώσω καλύτερα. Αλλά έχω καταλάβει πλέον ότι το πένθος είναι ταμπού, ίσως όχι άδικα, δεν μπορούν να ξέρουν οι άλλοι το πώς θέλουμε να μας συμπεριφερθούν – και μήπως ξέρουμε και εμείς οι ίδιοι?

Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκανε το εξής: 2 μήνες μετά τον θάνατο συναντήθηκα με φίλους του – χωριστά, έναν την φορά. Όλοι τους ήτανε πολύ κοντινοί μας άνθρωποι, είχαν πονέσει πολύ, βοήθησαν πολύ, ήξεραν όλη την κατάσταση – μιλάμε για φιλίες δεκαετιών. Και στις 4 αυτές συναντήσεις, και οι 4 αυτοί διαφορετικοί άνθρωποι, μιλούσαν συνέχεια για δικά τους θέματα. Ξαναθυμήθηκα περασμένα περιστατικά της ζωής τους, έμαθα καινούρια, άκουγα συνέχεια. Σκεφτόμουνα ότι στα 20, 30 χρόνια που τους ξέρω ποτέ δεν τους είχα ακούσει να μιλάνε τόσο – και επαναλαμβάνω, πρόκειται για πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους.  Και ναι, δεν με ρώτησαν κάτι άλλο πέραν των τυπικών. Και σχεδόν το διασκέδασα, κατάλαβα ότι όποιες απώλειες και να έχει κάποιος ίσως είναι δύσκολο να καταλάβει τον δικό σου πόνο, ή δεν ξέρει τι θα ανακουφίσει αυτόν που πενθεί ή ή ή …

Είναι πολύ μοναχικό ταξίδι. Έχασα τον πατέρα μου που λάτρευα πριν 16 χρόνια, ΟΚ. Το ξεπέρασα. Αυτό εδώ δεν ξέρω πώς και πότε. Εννοείται ότι είμαι και ήμουνα πλήρως λειτουργική, φτιάχνω κέικ για τα παιδιά, πηγαίναμε βόλτες, δουλεύω, κάνω φασίνα, πήγαμε διακοπές, ότι έκανα και πριν. Αλλά δεν θυμάμαι πώς ένιωθα πριν πλέον χωρίς ένα βόδι να μου πατάει στο στέρνο.

Σκέψου τι είδους βοήθεια θα σου έκανε καλό και ζήτα την. Για σένα που πρέπει να είσαι καλά. Εγώ δεν ξέρω τι βοήθεια θα ήθελα. Πήγα 4 φορές σε ψυχολόγο, ήταν πολύ νωρίς μάλλον, τώρα δεν θέλω να πάω και να ξαναπώ τα πράγματα από την αρχή – βαριέμαι να τα ακούω. Ελπίζω απλά κάποτε, με κάποιον τρόπο,  να σταματήσει να είναι τόσο οδυνηρό.

[annoulen]

22 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Το ότι κάποιος βιώνει μία απώλεια ουσιαστικά από την παιδική του ηλικία, δεν τον κάνει πιο ανθεκτικό σε απώλειες μετά. Ειλικρινά καταλαβαίνω πώς το σκέφτεσαι, αλλά σαν άνθρωπο που δεν έχει περάσει καλά, μου φαίνεται χειρότερο και από το πώς φάνηκε σε εσένα το "ξαλάφρωσε ο μακαρίτης, άντε προχωρήστε τη ζωή σας" σε κηδεία. Τα παιδιά με διαλυμένες ή προβληματικές οικογένειες, δεν γίνονται πιο ανθεκτικά, απλά κουβαλάνε προβλήματα στις σχέσεις τους σε όλη τους τη ζωή, μην τρελαθούμε, ειλικρινά τώρα.

 

@ΑΡΓΚ  είπα "τόσο πιο ευάλωτος είναι σε τέτοιες απώλειες (γονιών εννοώ)". Ευάλωτος στις απώλειες των γονιών, όχι γενικά στη ζωή. Μα νομίζω ότι εσύ δεν είχες πει ότι δεν θα σε νοιάξει και ιδιαίτερα εάν φυγει ο πατέρας σου, από τη στιγμή που δεν έχετε και καλές σχέσεις ? Και συγγνώμη που αναφέρομαι σε τέτοια προσωπική λεπτομέρεια, και συγγνώμη εάν δεν το έχεις πει εσύ (ψάχνω να το βρω και δεν το βρίσκω να το κάνω παράθεση). Και εννοείται ότι δεν είσαι η μόνη που δεν έχει καλές σχέσεις με κάποιο γονιό. Έχω φίλες και φίλους σε παρόμοια κατάσταση,  και μάλιστα κ με τις μητέρες τους (το οποίο το θεωρώ χειρότερο από μία κακή σχέση με πατέρα). Και τους θαυμάζω που με τέτοιο "κενό" στη ζωή τους, μπόρεσαν και εξελίχθηκαν σαν άνθρωποι και είναι και πολύ δοτικοί στα συναισθήματα στους γύρω τους (λογικό μου φαίνεται βέβαια, αλλά είναι μια άλλη συζήτηση αυτή), σίγουρα όμως, όπως λες κ εσύ, το κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή, με το όποιο αντίκτυπο. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις νομίζω ότι υπάρχουν άλλα συναισθήματα (βαριά, δεν λέω) σε απώλειες γονιών, όχι όμως πόνος. Πως να σου λείπει κάποιος που δεν είχες ποτέ? Απών μπορεί να είναι κάποιος ακόμα και με φυσική παρουσία ή να είναι κακώς παρών (πχ ενδοοικογενειακή βία, εξαρτήσεις κλπ). Παραθέτω και αυτό που είπε η @jellyfishch

21 ώρες πρίν, jellyfishch είπε:

Του έμεινε μια αδιαφορία, ένας θυμός ο οποίος τελικά μετατράπηκε σε πίκρα για τον πατέρα που δεν έζησε και δεν είχε.. 

 

20 ώρες πρίν, kine είπε:

Αυτό το μοίρασμα, αν μη τι άλλο είναι ευεργετικό, έως και θεραπευτικό, πολύ περισσότερο από κάθε συνεδρία ψυχολόγου ή ψυχιάτρου. .......

 

Αν το ίδιο πράγμα το κάνεις και με πρόσωπα που έχεις φυσική σχέση, που μπορείς να τους μιλήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, είναι βέβαιο ότι θα βρεις ακόμη μεγαλύτερη βοήθεια. .......

 

Για να βρεις παρηγοριά μέσα σου (όχι να το ξεπεράσεις), πρέπει να νιώσεις τον άλλον. Αντί να κλείνεσαι σε εσένα και σε όσα νιώθεις και κανείς δεν σε νιώθει, πρέπει να κάνεις το βήμα να βγεις από κει και να στραφείς σε άλλους πονεμένους. ........Αυτό το βήμα είναι βήμα προς την επίγνωση και την αποδοχή του πόνου. Είναι μια κατάφαση στην ζωή: η ζωή είναι χαρά ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ, είναι ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ.

Καλή υπομονή στις θλίψεις.

 

 

@kine σε ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ, για τα λόγια σου. Τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω. 

Κράτησα κάποια από αυτά για να σου απαντήσω. 

Ναι, το μοίρασμα είναι ευεργετικό. Δεν μπόρεσα να το κάνω με άτομα που έχω φυσική σχέση, γιατί (απίστευτο που το λέω) όλοι (πλην μίας ή δύο εξαιρέσεων που δεν βρισκόμαστε/ούτε τηλεφωνιόμαστε συχνά) θεωρούν ότι πρέπει να προχωρήσω και κάθε φορά που ξεκινούσα τέτοια συζήτηση, άλλαζαν θέμα για να με "αποπροσανατολίσουν" και να "ξεχαστώ", για το καλό μου υποτίθεται. Και εγώ μπλόκαρα, γιατί σκεφτόμουν "γιατί να βουλιάζω και τον άλλον, όλοι έχουν τα θέματά τους".  Το να στραφώ σε άλλους πονεμένους, προσπαθώ να είμαι κοντά στα προβλήματα των φίλων μου (αν μπορούμε να θεωρήσουμε αυτό ως τους άλλους πονεμένους) αλλά και πάλι (εγωιστικό αυτό) δεν συγκρίνονται. Το δικό μου θέμα μου φαίνεται τεράστιο. Και κρατάω αυτό που λες, το οποίο είναι παρόμοιο με αυτό που είχε πει και μια άλλη φίλη πιο πάνω, ότι η ζωή είναι μαζί χαρά και πόνος..... και πρέπει να μάθω να ζω με αυτό. 

17 ώρες πρίν, Ipanema είπε:

Εννοείται ότι είμαι και ήμουνα πλήρως λειτουργική, φτιάχνω κέικ για τα παιδιά, πηγαίναμε βόλτες, δουλεύω, κάνω φασίνα, πήγαμε διακοπές, ότι έκανα και πριν. Αλλά δεν θυμάμαι πώς ένιωθα πριν πλέον χωρίς ένα βόδι να μου πατάει στο στέρνο.

Λυπάμαι πάρα πολύ για την απώλειά σου. Για τις απώλειές σου. Δεν ξέρω τι να σου πω. Κρατάω αυτό που λες, και εγώ ακριβώς τα ίδια νιώθω και τα ίδια κάνω. Ακριβώς μα ακριβώς.  Το είπα και σε κάποια άλλη φίλη, είμαι πλήρως λειτουργική, αλλά με μια πέτρα στην καρδιά. Ό,τι και να κάνω. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, annoulen είπε:

 

@ΑΡΓΚ  είπα "τόσο πιο ευάλωτος είναι σε τέτοιες απώλειες (γονιών εννοώ)". Ευάλωτος στις απώλειες των γονιών, όχι γενικά στη ζωή. Μα νομίζω ότι εσύ δεν είχες πει ότι δεν θα σε νοιάξει και ιδιαίτερα εάν φυγει ο πατέρας σου, από τη στιγμή που δεν έχετε και καλές σχέσεις ? Και συγγνώμη που αναφέρομαι σε τέτοια προσωπική λεπτομέρεια, και συγγνώμη εάν δεν το έχεις πει εσύ (ψάχνω να το βρω και δεν το βρίσκω να το κάνω παράθεση). Και εννοείται ότι δεν είσαι η μόνη που δεν έχει καλές σχέσεις με κάποιο γονιό. Έχω φίλες και φίλους σε παρόμοια κατάσταση,  και μάλιστα κ με τις μητέρες τους (το οποίο το θεωρώ χειρότερο από μία κακή σχέση με πατέρα). Και τους θαυμάζω που με τέτοιο "κενό" στη ζωή τους, μπόρεσαν και εξελίχθηκαν σαν άνθρωποι και είναι και πολύ δοτικοί στα συναισθήματα στους γύρω τους (λογικό μου φαίνεται βέβαια, αλλά είναι μια άλλη συζήτηση αυτή), σίγουρα όμως, όπως λες κ εσύ, το κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή, με το όποιο αντίκτυπο. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις νομίζω ότι υπάρχουν άλλα συναισθήματα (βαριά, δεν λέω) σε απώλειες γονιών, όχι όμως πόνος. Πως να σου λείπει κάποιος που δεν είχες ποτέ? Απών μπορεί να είναι κάποιος ακόμα και με φυσική παρουσία ή να είναι κακώς παρών (πχ ενδοοικογενειακή βία, εξαρτήσεις κλπ). Παραθέτω και αυτό που είπε η @jellyfishch

 

 

Παίζεις με τις λέξεις. Προσπαθούσα να σου εξηγήσω ότι μπορεί για έναν άνθρωπο να είναι σημαντικός ο πατέρας, για άλλον η μάνα, για άλλον η γιαγιά, η θεία ή ένας καλός φίλος. Πιστεύεις ότι ο πόνος σου είναι σημαντικότερος από των άλλων, γιατί ήταν η μαμά σου και ο γονιός δε συγκρίνεται με άλλο πρόσωπο, γιατί είχατε καλές σχέσεις, γιατί είχες μικρά παιδιά, γιατί γενικά είναι ξεχωριστή η περίπτωσή σου και οι άλλοι δε σε καταλαβαίνουν. Προσπαθώ να σου πω ότι ΔΕΝ ΖΕΙΣ ΚΑΤΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Ναι, και οι άλλοι πονάνε.Είτε έχασαν τη μαμά τους, είτε τον κολλητό τους, είτε ήταν 20 είτε 50, είτε έφταιγε αυτοκινητιστικό, είτε καρκίνος, είτε απλά "γεράματα". Κατηγορείς τους άλλους ότι δεν σου συμπαραστέκονται γιατί δε νιώθουν τον πόνο σου. Εγώ βλέπω από όσα γράφεις το ανάποδο: ότι έχεις οχυρωθεί πίσω από την προσωπική σου στεναχώρια και δεν έχεις καμία ενσυναίσθηση για τη στεναχώρια των άλλων, για αυτό και βλέπεις τα λόγια παρηγοριάς τους σαν προσβολή.

 

Καταλαβαίνεις τι λες; Όσοι έχασαν κατ'εσέ γονείς που είχαν περάσει τα 80, σε ειρωνεύονται αν σου πουν μια καλή κουβέντα γιατί η μάνα σου δεν είχε κλείσει τα 80. Όσοι όμως βίωσαν την απώλεια νέοι, έχουν σκληραγωγηθεί και δε στεναχωριούνται. Είσαι κοντά στα 50, αντικειμενικά δε ζεις κάτι αναπάντεχο. Δεν μπορούν οι άλλοι να σου πουν "τι ήταν αυτό το ξαφνικό που σε βρήκε, πώς να συνέλθεις τώρα" όσο και να το θες. Ο κόσμος περιμένει στα 50 να χάσει τους γονείς του, δεν είσαι 18 να πέσουν όλοι επάνω σου και να σε παρηγορήσουν. Σου συμβαίνει κάτι άσχημο, αλλά συμβαίνει σε όλους και συχνά πολύ νωρίτερα. Το να είμαστε στα 60 με γονείς εν ζωή είναι το αναπάντεχο. Το νιώθεις άδικο, δεν ήσουν προετοιμασμένη , δε σου έφτασε ένας χρόνος διάγνωσης, αλλά δε φταίει ο περίγυρός σου που σου λέει το αυτονόητο: όλοι περιμένουν σε αυτή την ηλικία να χάσουν τους γονείς τους, αν δεν τους έχουν ήδη χάσει. Δεν περιγράφεις κάιτ μοναδικό, αρνείσαι την παρηγοριά για κάτι που συμβαίνει σε όλους. 

 

Το ερώτημα ποιο είναι; Μήπως όχι αν οι άλλοι πονάνει αλλά γιατί οι άλλοι δεν το δείχνουν όπως εσύ για τόσο καιρό; Αυτό πρέπει να το δεις εσύ μόνη σου και δε φταίνε οι άλλοι ούτε σε έβαλε κανείς κριτή στο πώς νιώθουν. Γιατί κάποιος ουρλιάζει σε μια κηδεία και ο άλλος όχι; Γιατί άλλος καταρρέει που έφυγε η υπέργηρη γιαγιά αλλά πήγα πέρσυ σε κηδεία όπου η μάνα κήδεψε τον μεσήλικα γιο της και δεν κατέρρευσε; Πόνεσε λιγότερο πιστεύεις, σοβαρά; Γιατί άλλος αυτοκτονεί όταν χρεωκοπήσει το μαγαζί του και άλλος συνεχίζει τη ζωή του; Γιατί στις δυσκολίες άλλος αρχίζει το κάπνισμα ή τα ναρκωτικά και άλλος βρίσκει αλλού παρηγοριά; 

 

 

[annoulen]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Παίζεις με τις λέξεις. Προσπαθούσα να σου εξηγήσω ότι μπορεί για έναν άνθρωπο να είναι σημαντικός ο πατέρας, για άλλον η μάνα, για άλλον η γιαγιά, η θεία ή ένας καλός φίλος. Πιστεύεις ότι ο πόνος σου είναι σημαντικότερος από των άλλων, γιατί ήταν η μαμά σου και ο γονιός δε συγκρίνεται με άλλο πρόσωπο, γιατί είχατε καλές σχέσεις, γιατί είχες μικρά παιδιά, γιατί γενικά είναι ξεχωριστή η περίπτωσή σου και οι άλλοι δε σε καταλαβαίνουν. Προσπαθώ να σου πω ότι ΔΕΝ ΖΕΙΣ ΚΑΤΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Ναι, και οι άλλοι πονάνε.Είτε έχασαν τη μαμά τους, είτε τον κολλητό τους, είτε ήταν 20 είτε 50, είτε έφταιγε αυτοκινητιστικό, είτε καρκίνος, είτε απλά "γεράματα". Κατηγορείς τους άλλους ότι δεν σου συμπαραστέκονται γιατί δε νιώθουν τον πόνο σου. Εγώ βλέπω από όσα γράφεις το ανάποδο: ότι έχεις οχυρωθεί πίσω από την προσωπική σου στεναχώρια και δεν έχεις καμία ενσυναίσθηση για τη στεναχώρια των άλλων, για αυτό και βλέπεις τα λόγια παρηγοριάς τους σαν προσβολή.

 

Καταλαβαίνεις τι λες; Όσοι έχασαν κατ'εσέ γονείς που είχαν περάσει τα 80, σε ειρωνεύονται αν σου πουν μια καλή κουβέντα γιατί η μάνα σου δεν είχε κλείσει τα 80. Όσοι όμως βίωσαν την απώλεια νέοι, έχουν σκληραγωγηθεί και δε στεναχωριούνται. Είσαι κοντά στα 50, αντικειμενικά δε ζεις κάτι αναπάντεχο. Δεν μπορούν οι άλλοι να σου πουν "τι ήταν αυτό το ξαφνικό που σε βρήκε, πώς να συνέλθεις τώρα" όσο και να το θες. Ο κόσμος περιμένει στα 50 να χάσει τους γονείς του, δεν είσαι 18 να πέσουν όλοι επάνω σου και να σε παρηγορήσουν. Σου συμβαίνει κάτι άσχημο, αλλά συμβαίνει σε όλους και συχνά πολύ νωρίτερα. Το να είμαστε στα 60 με γονείς εν ζωή είναι το αναπάντεχο. Το νιώθεις άδικο, δεν ήσουν προετοιμασμένη , δε σου έφτασε ένας χρόνος διάγνωσης, αλλά δε φταίει ο περίγυρός σου που σου λέει το αυτονόητο: όλοι περιμένουν σε αυτή την ηλικία να χάσουν τους γονείς τους, αν δεν τους έχουν ήδη χάσει. Δεν περιγράφεις κάιτ μοναδικό, αρνείσαι την παρηγοριά για κάτι που συμβαίνει σε όλους. 

 

Το ερώτημα ποιο είναι; Μήπως όχι αν οι άλλοι πονάνει αλλά γιατί οι άλλοι δεν το δείχνουν όπως εσύ για τόσο καιρό; Αυτό πρέπει να το δεις εσύ μόνη σου και δε φταίνε οι άλλοι ούτε σε έβαλε κανείς κριτή στο πώς νιώθουν. Γιατί κάποιος ουρλιάζει σε μια κηδεία και ο άλλος όχι; Γιατί άλλος καταρρέει που έφυγε η υπέργηρη γιαγιά αλλά πήγα πέρσυ σε κηδεία όπου η μάνα κήδεψε τον μεσήλικα γιο της και δεν κατέρρευσε; Πόνεσε λιγότερο πιστεύεις, σοβαρά; Γιατί άλλος αυτοκτονεί όταν χρεωκοπήσει το μαγαζί του και άλλος συνεχίζει τη ζωή του; Γιατί στις δυσκολίες άλλος αρχίζει το κάπνισμα ή τα ναρκωτικά και άλλος βρίσκει αλλού παρηγοριά; 

 

 

 

Κατά πρώτον να σου πω, ότι δεν ήθελα/δεν θέλω με κανέναν τρόπο να έρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου. Αυτά που γράφεις γενικότερα (σε παλαιότερα θέματα) με έχουν βρει σύμφωνη. 

Ποτέ δεν είπα ότι όποιος έχει βιώσει νέος την απώλεια, έχει σκληραγωγηθεί και δεν πονάει, αλίμονο,  και αν αυτό "βγαίνει" από τα λεγόμενά μου, τότε, κακώς "βγαίνει".  

Ναι, ξέρω ότι δεν μου συνέβη το αναπάντεχο, ξέρω ότι δεν ζω κάτι μοναδικό. Δεν ξεκίνησα την συζήτηση αυτή για να μου το επιβεβαιώσετε όμως.  

Και ναι, προφανώς έχω "οχυρωθεί", δλδ  είναι παράλογο να ζητάω κάποια "κοινωνική απομόνωση",  προσωρινή, από τη στιγμή που δεν μπορώ να "συμπορευτώ" με τους άλλους ?

Πάντως, όλα αυτά που μου λες τώρα, με έναν τρόπο "κάπως", καλό μου κάνουν. Με βάζουν να σκεφτώ. 

 

On 7/1/2021 at 1:03 ΠΜ, diane2020 είπε:

Είναι και ζήτημα ιδιοσυγκρασιας κιόλας, δεν έχει δηλαδή απαραίτητα να κανει με την καλοπέραση που λες... Κατά τη γνώμη μου.

 

Θα συμφωνήσω. Το είναι μας είναι συνδυασμός ιδιοσυγκρασίας και βιωμάτων. 

[ΑΡΓΚ]

@annoulen σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι έχεις "κακία", αλλά νομίζω ότι όντως χρειάζεσαι βοήθεια από ειδικό, αν δεν έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο που μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά μαζί του. Τον ειδικό τον λέω με την έννοια του τρίτου προσώπου, που μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά, να εξερευνήσεις τις σκέψεις σου και να μην υπάρχει ο φόβος της ρήξης, της κριτικής, όχι σαν κάποιον που θα σου δώσει μια λίστα με πράγματα να κάνεις. Κάπως πρέπει να "συμφιλιωθείς" με ό,τι συνέβη, και νομίζω ότι το να το εκφράσεις χωρίς επιφυλάξεις θα σε βοηθούσε.

[diane2020]

Just now, annoulen είπε:

Δεν ξεκίνησα την συζήτηση αυτή για να μου το επιβεβαιώσετε όμως.  

 

Όταν γράφεις δημόσια ένα προσωπικό σου ζήτημα, αυτά τα έχεις... Δεν μπορείς να έχεις αυτά που ζητάς γιατί εδώ μέσα δεν είναι οι φίλοι σου... Και αν δεν έχεις "ατσαλωθει" πιθανόν να  ενοχληθείς από κάποια σχόλια.. 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

@annoulen σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι έχεις "κακία", αλλά νομίζω ότι όντως χρειάζεσαι βοήθεια από ειδικό, αν δεν έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο που μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά μαζί του. Τον ειδικό τον λέω με την έννοια του τρίτου προσώπου, που μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά, να εξερευνήσεις τις σκέψεις σου και να μην υπάρχει ο φόβος της ρήξης, της κριτικής, όχι σαν κάποιον που θα σου δώσει μια λίστα με πράγματα να κάνεις. Κάπως πρέπει να "συμφιλιωθείς" με ό,τι συνέβη, και νομίζω ότι το να το εκφράσεις χωρίς επιφυλάξεις θα σε βοηθούσε.

Ηθελα κι εγώ κάποια στιγμή να το πω, αλλά με πρόλαβες.. Νομίζω μια βοήθεια παραπάνω από εδώ. Και επίσης γράφοντας εδώ για ένα τόσο λεπτό και φρέσκο θέμα δεν ξέρω αν τελικά θα της κάνει καλό ή κακό.. 

 

 

[annoulen]

@ΑΡΓΚ και @diane2020

ναι, ίσως κάποιος χρειάζεται να με ακούσει χωρίς διάθεση κριτικής/ρήξης όπως λέτε. 

όμως νομίζω ότι θέλω χρόνο για να αποφασίσω κάτι τέτοιο και θεωρώ ότι θα καταλαγιάσουν κάπως τα πράγματα κάποια στιγμή. 

Και όπως είπα και προηγουμένως, η παλαιότερη εμπειρία μου από ψυχολόγο, δεν με βοηθάει ώστε να  ακολουθήσω πάλι αυτόν τον δρόμο.  

[Yovanna]

Δεν ξέρω πώς φτάσαμε να συζητάμε περισσότερο πώς διαχειρίζεται η θεματοθέτρια τα λεγόμενα των άλλων, που λίγη σημασία έχουν (και οι άλλοι και το τι λένε), άλλωστε οι πραγματικά δικοί της άνθρωποι, σίγουρα την στηρίζουν, και λιγότερο το πώς διαχειρίζεται τον πόνο και την θλίψη. Επίσης συγνώμη, αλλά όποιος δεν το έχει ζήσει, δεν έχει ιδέα πώς είναι και ας σταματήσουμε να λέμε ότι ο πόνος είναι ο ίδιος για οποιονδήποτε λόγο και αν τον βιώσαμε. Όπως δεν ξέρω πώς είναι να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών, και δεν υποστήριξα ποτέ σε δικούς μου ανθρώπους που έχουν βιώσει τον πόνο του χωρισμού των γονιών τους ότι τους καταλαβαίνω (τους συμπονώ ναι, αλλά ως εκεί), έτσι και όποιος δεν έχασε τον γονιό του , που τον αγαπούσε δυνατά , δεν έχει ιδέα για τι μιλάμε. Και, ναι, αυτό που ζει, είναι μοναδικό, για εκείνη. Το να λέμε ότι δεν ζει κάτι ξεχωριστό και πρωτότυπο, δεν ξέρω σε τι βοηθάει. Ο μεγαλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος. ΄Με τον καιρό μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόνο της απώλειας. Και, ναι, η ζωή συνεχίζεται, και έτσι πρέπει, αλίμονο, το γνωρίζουμε αυτό. Πονάει όμως όταν συνεχίζεται χωρίς τα πιο  αγαπημένα μας άτομα. Έτσι είναι η ζωή, αλλά πονάει. Και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Yovanna είπε:

Δεν ξέρω πώς φτάσαμε να συζητάμε περισσότερο πώς διαχειρίζεται η θεματοθέτρια τα λεγόμενα των άλλων, που λίγη σημασία έχουν (και οι άλλοι και το τι λένε), άλλωστε οι πραγματικά δικοί της άνθρωποι, σίγουρα την στηρίζουν, και λιγότερο το πώς διαχειρίζεται τον πόνο και την θλίψη. Επίσης συγνώμη, αλλά όποιος δεν το έχει ζήσει, δεν έχει ιδέα πώς είναι και ας σταματήσουμε να λέμε ότι ο πόνος είναι ο ίδιος για οποιονδήποτε λόγο και αν τον βιώσαμε. Όπως δεν ξέρω πώς είναι να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών, και δεν υποστήριξα ποτέ σε δικούς μου ανθρώπους που έχουν βιώσει τον πόνο του χωρισμού των γονιών τους ότι τους καταλαβαίνω (τους συμπονώ ναι, αλλά ως εκεί), έτσι και όποιος δεν έχασε τον γονιό του , που τον αγαπούσε δυνατά , δεν έχει ιδέα για τι μιλάμε. Και, ναι, αυτό που ζει, είναι μοναδικό, για εκείνη. Το να λέμε ότι δεν ζει κάτι ξεχωριστό και πρωτότυπο, δεν ξέρω σε τι βοηθάει. Ο μεγαλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος. ΄Με τον καιρό μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόνο της απώλειας. Και, ναι, η ζωή συνεχίζεται, και έτσι πρέπει, αλίμονο, το γνωρίζουμε αυτό. Πονάει όμως όταν συνεχίζεται χωρίς τα πιο  αγαπημένα μας άτομα. Έτσι είναι η ζωή, αλλά πονάει. Και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό.

 

H θεματοθέτρια ξεκίνησε λέγοντας ότι την ενοχλεί, ή μάλλον βρίσκει ψεύτικη την ευγένεια των γύρω της ως προς το πώς εκφράζουν τη συμπόνοιά τους. 

Σε αυτό απάντησα: "Εκτός από τον πόνο της απώλειας και το βάρος των ενοχών, προσπαθώ να διαχειριστώ και τα συναισθήματά μου στις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου. Έχω βγάλει πολύ κακία όταν μου λένε "η ζωή συνεχίζεται",  "να είστε καλά να τη θυμάστε" και ένα σωρό τέτοια "τυπικά", που πάνε κατευθείαν στην ψυχή μου σαν μεγάλα καρφιά. ".

Δεν τα βρίσκω τυπικά, δεν ζει κάτι μοναδικό που δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι.

 

[mama16]

Just now, Yovanna είπε:

Δεν ξέρω πώς φτάσαμε να συζητάμε περισσότερο πώς διαχειρίζεται η θεματοθέτρια τα λεγόμενα των άλλων, που λίγη σημασία έχουν (και οι άλλοι και το τι λένε), άλλωστε οι πραγματικά δικοί της άνθρωποι, σίγουρα την στηρίζουν, και λιγότερο το πώς διαχειρίζεται τον πόνο και την θλίψη. Επίσης συγνώμη, αλλά όποιος δεν το έχει ζήσει, δεν έχει ιδέα πώς είναι και ας σταματήσουμε να λέμε ότι ο πόνος είναι ο ίδιος για οποιονδήποτε λόγο και αν τον βιώσαμε. Όπως δεν ξέρω πώς είναι να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών, και δεν υποστήριξα ποτέ σε δικούς μου ανθρώπους που έχουν βιώσει τον πόνο του χωρισμού των γονιών τους ότι τους καταλαβαίνω (τους συμπονώ ναι, αλλά ως εκεί), έτσι και όποιος δεν έχασε τον γονιό του , που τον αγαπούσε δυνατά , δεν έχει ιδέα για τι μιλάμε. Και, ναι, αυτό που ζει, είναι μοναδικό, για εκείνη. Το να λέμε ότι δεν ζει κάτι ξεχωριστό και πρωτότυπο, δεν ξέρω σε τι βοηθάει. Ο μεγαλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος. ΄Με τον καιρό μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόνο της απώλειας. Και, ναι, η ζωή συνεχίζεται, και έτσι πρέπει, αλίμονο, το γνωρίζουμε αυτό. Πονάει όμως όταν συνεχίζεται χωρίς τα πιο  αγαπημένα μας άτομα. Έτσι είναι η ζωή, αλλά πονάει. Και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό.

Ναι όμως απ' την άλλη κ κάποιος άλλος που έχει χάσει τον γονιό του σε μεγαλύτερη ηλικία απ' τη στιγμή που δεν ξέρουμε πως νιώθει κ πόσο πονάει δεν γίνεται να σκεφτόμαστε ότι αυτουνου ο γονιός ήταν μεγάλος οπότε πονάει λιγότερο από μας που τον χάσαμε πχ σε μικρότερη ηλικία γιατί ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον πόνο τον δικό μας με τον πόνο κάποιου άλλου

[Yovanna]

Just now, ΑΡΓΚ said:

 

H θεματοθέτρια ξεκίνησε λέγοντας ότι την ενοχλεί, ή μάλλον βρίσκει ψεύτικη την ευγένεια των γύρω της ως προς το πώς εκφράζουν τη συμπόνοιά τους. 

Σε αυτό απάντησα: "Εκτός από τον πόνο της απώλειας και το βάρος των ενοχών, προσπαθώ να διαχειριστώ και τα συναισθήματά μου στις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου. Έχω βγάλει πολύ κακία όταν μου λένε "η ζωή συνεχίζεται",  "να είστε καλά να τη θυμάστε" και ένα σωρό τέτοια "τυπικά", που πάνε κατευθείαν στην ψυχή μου σαν μεγάλα καρφιά. ".

 

Ναι, το ξέρω. Όμως οι περισσότεροι εστιάσατε σε αυτό, ενώ έγινε απλά αναφορά και σε αυτό το κομμάτι. Δεν νομίζω όμως ότι είναι άξιο τόσων σχολιασμών. Άλλωστε όταν βρει σιγά σιγά η ίδια τον εαυτό της, δεν θα δίνει καν σημασία.

Just now, mama16 said:

Ναι όμως απ' την άλλη κ κάποιος άλλος που έχει χάσει τον γονιό του σε μεγαλύτερη ηλικία απ' τη στιγμή που δεν ξέρουμε πως νιώθει κ πόσο πονάει δεν γίνεται να σκεφτόμαστε ότι αυτουνου ο γονιός ήταν μεγάλος οπότε πονάει λιγότερο από μας που τον χάσαμε πχ σε μικρότερη ηλικία γιατί ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον πόνο τον δικό μας με τον πόνο κάποιου άλλου

Αυτό το έγραψα εγώ, όχι η θεματοθέτρια. Εγώ έχω θέμα με εκείνους που εξισώνουν τον χαμό των γονιών τους σε βαθιά γεράματα , που μέχρι και δισέγγονα είδαν,  με εκείνον του πατέρα μου στα 70 που δεν πρόλαβε ούτε το αγέννητο εγγόνι του.

[mama16]

Just now, Yovanna είπε:

Ναι, το ξέρω. Όμως οι περισσότεροι εστιάσατε σε αυτό, ενώ έγινε απλά αναφορά και σε αυτό το κομμάτι. Δεν νομίζω όμως ότι είναι άξιο τόσων σχολιασμών. Άλλωστε όταν βρει σιγά σιγά η ίδια τον εαυτό της, δεν θα δίνει καν σημασία.

Αυτό το έγραψα εγώ, όχι η θεματοθέτρια. Εγώ έχω θέμα με εκείνους που εξισώνουν τον χαμό των γονιών τους σε βαθιά γεράματα , που μέχρι και δισέγγονα είδαν,  με εκείνον του πατέρα μου στα 70 που δεν πρόλαβε ούτε το αγέννητο εγγόνι του.

Ναι όντως εσύ το έγραψες αλλά κ πάλι δεν αναιρούνται όσα είπα γιατί δεν μπορώ να ξέρω πόσο πονάει ο άλλος άνθρωπος που έχασε τους γονείς στου στα 80. Μπορεί κάποιος που τους έχασε στα 60 να είναι πιο δυνατός ψυχολογικά από τον άλλον.

[annoulen]

Just now, Yovanna είπε:

και όποιος δεν έχασε τον γονιό του , που τον αγαπούσε δυνατά , δεν έχει ιδέα για τι μιλάμε.

 

Για αυτό κ εγώ ζήτησα από την αρχή να μιλήσω με άτομα που έχουν περάσει το ίδιο. νομίζω ότι είναι η 3η ή η 4η φορά που το λέω. Και να συμπληρώσω στην φράση σου τη λέξη "σχετικά νέο" (γονιό),  και ας πέσουν οι συμφορουμίτισσες να με φάνε. 

 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Έχω βγάλει πολύ κακία όταν μου λένε "η ζωή συνεχίζεται",  "να είστε καλά να τη θυμάστε" και ένα σωρό τέτοια "τυπικά", που πάνε κατευθείαν στην ψυχή μου σαν μεγάλα καρφιά. ".

Ξαναπαραθέτω την φράση μου, για να συμπληρώσω ότι όλοι αυτοί που μου τα έλεγαν αυτά, μιλουσαν εκ του ασφαλούς. Γι αυτό και με "ενοχλούσε", γιατί έξω από τον χορό, όλοι καλά τα λέμε. 

 

Εγώ πάντως θεωρώ ότι καλά έκανα και άνοιξα το θέμα, είδα πολλές απόψεις, είτε συμπαράστασης είτε"νουθεσίας",  και τα λαμβάνω όλα υπ΄όψιν. Είπαμε, τροφή για σκέψη. 

 

Επεξεργάστηκαν 8 Ιανουαρίου,2021 by annoulen

[diane2020]

Just now, annoulen είπε:

 

1.Για αυτό κ εγώ ζήτησα από την αρχή να μιλήσω με άτομα που έχουν περάσει το ίδιο. νομίζω ότι είναι η 3η ή η 4η φορά που το λέω. Και να συμπληρώσω στην φράση σου τη λέξη "σχετικά νέο" (γονιό),  και ας πέσουν οι συμφορουμίτισσες να με φάνε. 

 

2.Ξαναπαραθέτω την φράση μου, για να συμπληρώσω ότι όλοι αυτοί που μου τα έλεγαν αυτά, μιλουσαν εκ του ασφαλούς. Γι αυτό και με "ενοχλούσε", γιατί έξω από τον χορό, όλοι καλά τα λέμε"

 

3.Εγώ πάντως θεωρώ ότι καλά έκανα και άνοιξα το θέμα, είδα πολλές απόψεις, είτε συμπαράστασης είτε"νουθεσίας",  και τα λαμβάνω όλα υπ΄όψιν

 

1. Δε γίνονται αυτά Ειναι κάπως" εγωιστικό" να" διαλέγεις" εσύ ποιος θα μιλήσει σε ένα δημόσιο φόρουμ...

 

 

2.Δεν το ξέρεις τελικά ποιοι έχουν χορέψει. Μπορεί κάποιοι να χουν χορέψει αλλά να μην απαντούν όπως θα ήθελες. Δεν είναι όλοι το ίδιο...

 

3. Αυτό είναι πολύ καλό ότι νιώθεις πως έκανες καλά αν και εγώ πιστεύω και πάλι πως δε χρειάζεται πάντα σε ενα φόρουμ να τα λαμβανεις πάντα όλα υπόψιν ειδικά όταν είσαι σε άσχημη φάση στη προσωπική σου ζωή!

 

Εγω σου εύχομαι καλή τύχη μιας και δεν έχω νομίζω κάτι άλλο να πω, όσα ήθελα τα έχω γράψει και καλή δύναμη. Έχεις παιδιά να κοιτάξεις οπότε άσε τους άλλους τι σου λενε και προχώρα. Νομίζω όταν έχουμε παιδιά ο χρόνος είναι τρελά περιορισμένος για να σκεφτόμαστε τον κόσμο τι μας λέει και πως και μας χαλάει τελικά. Κι αυτό οταν δεν μπορούμε να το δούμε με γλυκα κι ευγνωμοσύνη...

 

 

Η ζωή άλλωστε είναι πολύ μικρή.... Μην την κάνουμε  κι άλλο θλιβερή. Αυτό το λεν οι "τρύπες" όχι εγώ δυστυχώς με πρόλαβαν

 

 

 

 

[annoulen]

Just now, diane2020 είπε:

1. Δε γίνονται αυτά Ειναι κάπως" εγωιστικό" να" διαλέγεις" εσύ ποιος θα μιλήσει σε ένα δημόσιο φόρουμ...

 

 

2.Δεν το ξέρεις τελικά ποιοι έχουν χορέψει. Μπορεί κάποιοι να χουν χορέψει αλλά να μην απαντούν όπως θα ήθελες. Δεν είναι όλοι το ίδιο...

 

3. Αυτό είναι πολύ καλό ότι νιώθεις πως έκανες καλά αν και εγώ πιστεύω και πάλι πως δε χρειάζεται πάντα σε ενα φόρουμ να τα λαμβανεις πάντα όλα υπόψιν ειδικά όταν είσαι σε άσχημη φάση στη προσωπική σου ζωή!

 

Εγω σου εύχομαι καλή τύχη μιας και δεν έχω νομίζω κάτι άλλο να πω, όσα ήθελα τα έχω γράψει και καλή δύναμη. Έχεις παιδιά να κοιτάξεις οπότε άσε τους άλλους τι σου λενε και προχώρα. Νομίζω όταν έχουμε παιδιά ο χρόνος είναι τρελά περιορισμένος για να σκεφτόμαστε τον κόσμο τι μας λέει και πως και μας χαλάει τελικά. Κι αυτό οταν δεν μπορούμε να το δούμε με γλυκα κι ευγνωμοσύνη...

 

 

Η ζωή άλλωστε είναι πολύ μικρή.... Μην την κάνουμε  κι άλλο θλιβερή. Αυτό το λεν οι "τρύπες" όχι εγώ δυστυχώς με πρόλαβαν

 

 

 

 

@diane2020,  δεν είναι λογικό να θέλω να ανταλλάξω συναισθήματα με ανθρώπους που έχουν περάσει τα ίδια ? Εάν μία κοπέλα, που προσπαθεί να κάνει παιδί στα 40 της, ζητήσει να μιλήσει με κοπέλες αντίστοιχης περίπτωσης, θα μπει ο χ εδώ και θα της απαντήσει:  "Καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεσαι αλλά υπάρχουν και άλλα προβλήματα στη ζωή". Τι θα κερδίσει η κοπέλα από αυτό? Και ζητώ συγγνώμη που αναφέρω ένα τέτοιο λεπτό θέμα. 

 

Επίσης, ξέρω πολύ καλά ποιοι συγγενείς/φίλοι/συνάδελφοι έχουν χορέψει τον χορό ΑΥΤΟΝ και ποιοι όχι. Και οι  εν λόγω απαντήσεις ήρθαν από άτομα που δεν έχουν χορέψει (αναμενόμενο). 

 

Ευχαριστώ για τις ευχές σου πάντως και για τη συμμετοχή σου, να είσαι καλά με την οικογένειά σου. 

 

Η αλήθεια είναι ότι από εχθές τρέχουμε κ δεν φτάνουμε με τους μικρούς για να διαβάσουν ό,τι δεν πρόλαβαν να κάνουν τόσες μέρες (!!!). 

 

 

[μαγιοπουλας]

On 7/1/2021 at 12:47 ΜΜ, kine είπε:

Καλημέρα, ελπίζω να είσαι καλά (να έχεις κάποιο ίχνος αισιοδοξίας, παρόλη την λύπη και την πονεμένη σου καρδιά).

 

Πήρες πολλές ανταποκρίσεις, από ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έζησαν και ζουν ακόμη το πένθος της απώλειας, του θανάτου. Αυτό το μοίρασμα, αν μη τι άλλο είναι ευεργετικό, έως και θεραπευτικό, πολύ περισσότερο από κάθε συνεδρία ψυχολόγου ή ψυχιάτρου. Οχι λόγω κάποιας ειδικής τεχνικής αλλά μόνον και μόνον γιατί το να ανοίγεις την καρδιά σου και να μοιράζεσαι τον πόνο σου, είναι θεραπευτικό, ειδικά όταν παίρνεις ανταπόκριση από άλλους ανθρώπους και σου ομολογούν ότι κι αυτοί πόνεσαν, κι αυτοί πονούν, κι αυτοί ματαιώθηκαν, κι αυτοί δεν μπορούν να πάνε παρακάτω, κι αυτοί προσποιούνται στον κόσμο ότι είναι οκ, αλλά μέσα τους είναι κάθε μέρα, ένας θάνατος.

 

Αν το ίδιο πράγμα το κάνεις και με πρόσωπα που έχεις φυσική σχέση, που μπορείς να τους μιλήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, είναι βέβαιο ότι θα βρεις ακόμη μεγαλύτερη βοήθεια. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν ομάδες ανωνύμων που να σναντιούνται για αυτοβοήθεια στην διαχείριση της απώλειας-του θανάτου. Είναι θεραπευτικό το μοίρασμα και η αλληλουποστήριξη. Να μιλάς για αυτό ακριβώς που πονά την καρδιά σου, το μέσα σου. Και να υπάρχει κάποιος που να το δέχεται και να συ συμπονά κι ας μην μπορεί ούτε να σε βοηθήσει κάπως, ούτε να σου πει έναν παρηγορητικό λόγο. Αρκεί που σε νιώθει - όσο σε νιώθει.

 

Από την άλλη πλευρά, για εσένα την ίδια, δεν υπάρχει λόγος να το "ξεπεράσεις". Κατά την γνώμη μου είναι άσχημο και κυνικό, προσβλητικό για εμάς τους ίδιους (όχι για τον άνθρωπο που έφυγε) να λέμε "ξεπέρνατο" ή "το ξεπέρασα". Τί σημαίνει αυτό; Τί νόημα βγάζει; Να ξεπεράσω ότι αγαπώ την μάνα μου; Οτι μου λείπει; Οτι πονάω ζώντας τον πόνο της; Οτι λαχταρώ την ίδια την μαμά μου και όσο κι αν είναι άλλοι αγαπημένοι γύρω μου, η μαμά μου, είναι αυτή η συγκεκριμένη, η μία και μοναδική για εμένα και δεν υπάρχει πια; Τί ακριβώς να ξεπεράσω; Τί σημαίνει αυτό; Να την ξεχάσω ; Μα ΔΕΝ ΘΕΛΩ να την ξεχάσω, δεν θέλω να την προσπεράσω, δεν θέλω να χαθεί και το τελευταίο που έχω από αυτήν, την μνήμη της. 

ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν τα πάει καλά με τον θάνατο. Δεν μπορούμε να αντέξουμε ότι αυτός που είναι, μετά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Σχίζεται η καρδιά. Δεν μαζεύεται κάπως αυτό. Η μόνη λύση (για τους πιο κυνικούς και σκληραγωγημένους) είναι να "ξεχαστείς" κάνοντας άλλα πράγματα, απασχολώντας το νου με άλλα ή άλλους. Είναι αυτοάμυνα. Οι πιο ευαίσθητοι ή ευάλωτοι χαρακτήρες μπορεί να τα χάσουν, να καταβληθούν τόσο που να απολέσουν την διάθεση για ζωή, να παραιτηθούν.

 

Οταν ήμουν έφηβη, μια μέρα ανοιξιάτικη, ολόκληρη παρέα, εκδρομή στο δάσος, ψηστήρι και τα σχετικά...στον γυρισμό ένα από τα αυτοκίνητα ήρθε σε μετωπική με ένα άλλο και από τους 4 επιβαίνονταις, οι δυο πέθαναν επί τόπου. 17 και 19 ετών. Στα καλά καθούμενα, ήρθαν οι γονείς τους και τα πήρανε τα παλικάρια με το φέρετρο. Οι άλλοι δύο νοσοκομείο. Πηγαίνουμε στην κηδεία του ενός. Ερχεται ένας λεβέντης ψηλός, παλικάρι, ο παππούς του. Μας εύχεται μας κερνάει και μας ζητάει να θυμόμαστε τον εγγονό του. Ψυχραιμος, απλός, ήρεμος. Την επόμενη μέρα λούστηκε με βενζίνη κι έβαλε φωτιά στον ευατό του. Και κάηκε. Και πέθανε. ΤΕΤΟΙΟΣ ήταν ο πόνος του για τον συγκεκριμένο εγγονό (είχε άλλα σαρανταδυο εγγόνια-μεγάλη οικογένεια) που υπέβαλλε τον εαυτό του σε τόσο επώδυνο θάνατο. Να καίγεσαι ζωντανός, αυτοβούλως! Το χωράει ο νους σου; 

 

Ενας ψύχραιμος θα έλεγε "παρανόησε ο άνθρωπος- τα είχε χαμένα - ήταν μεθυσμένος" ή κάτι άλλο. ΟΧΙ. ΠΟΝΟΥΣΕ.

Γιατί πονούσε πιο πολύ από τους γονείς ή τα αδέρφια; Γιατί έτσι με τον εγγονό κι όχι με την σύζυγό του ή άλλους που είχε χάσει; Δεν το ξέρουμε αυτό και δεν έχει σημασία.

Το ζητούμενο είναι να καταλάβουμε πως ΟΛΟΙ ΠΟΝΑΜΕ. Και κάποιοι ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ σιωπηλά ή και δυνατά. 

 

Ξεκινώντας από εσένα λοιπόν, σε συμβουλεύω να αρχίσεις να βλέπεις καλά καλά τους άλλους και να προσπαθήσεις να νιώσεις τον πόνο τους, να δεχτείς ότι πονούν όσο εσύ ή περίσσότερο ή λιγότερο. Αλλά αντί να διαμαρτύρεσαι μέσα σου "ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ!!!" και να απομακρύνεσαι από τους άλλους, άνοιξε την καρδιά σου και προσπάθησε για μια στιγμή, να γίνεις ο άλλος. Αν η μητέρα σου ζούσε άλλα 10 χρόνια ή άλλα 20, ΔΕΝ θα ήταν πιο ανάλαφρη η απώλεια. ΟΧΙ. Θα είχες μια μητέρα λίγο πριν τα 100, θα την αγαπούσες με όλη σου την καρδιά, θα πονούσες για κάθε πόνο και αρρώστια της ΚΑΙ ΠΑΛΙ δεν θα ήθελες να πεθάνει. Οσο ανόητο κι ήταν το αίσθημα σου. Οσο κι αν ξέρεις ότι, δεν μπορεί να ζήσει για πάντα. 

 

Για να βρεις παρηγοριά μέσα σου (όχι να το ξεπεράσεις), πρέπει να νιώσεις τον άλλον. Αντί να κλείνεσαι σε εσένα και σε όσα νιώθεις και κανείς δεν σε νιώθει, πρέπει να κάνεις το βήμα να βγεις από κει και να στραφείς σε άλλους πονεμένους. Προσπαθώντας να πάρεις λίγο από τον πόνο του άλλου, ανοίγοντας εσύ την αγκαλιά σου σε κάποιον που πονά (δεν έχει σημασία ποιανού η απώλεια είναι μεγαλύτερη), θα δεις ότι η δική σου καρδιά θα μαλακώσει. Θα πάρεις μέσα σου ένα αίσθημα παρηγοριάς. Δεν θα την ξεχάσεις, δεν θα την ξεπεράσεις, δεν θα πεις "την έζησε την ζωή της". Ο πόνος είναι πόνος. Μπορείς όμως να μαλακώσεις αυτόν τον πόνο, να δώσεις την καρδιά σου και να πάρεις παρηγοριά, με το να γίνεις πιο συμπονετική με τους άλλους. Είναι θεραπευτική πρακτική αυτό που περιγράφω εκλαϊκευμένα. Δεν κάνω πλάκα, ούτε κύρηγμα. 

 

Οπως "πήρες" κάτι, ακούγοντας από τόσους ανθρώπους εδώ μέσα, ότι κι αυτοί πονάνε και υποφέρουν (κι ας μην το δείχνουν προς τα έξω), έτσι θα "πάρεις" ακόμη περισσότερο όταν αρχίσεις να προσφέρεις συμπάθεια, κατανόηση και στοργή σε κάποιον άλλον πονεμένο. Σκέψου πόσο σκληρά και κυνικά δεν αισθάνθηκες την απώλεια του άντρα σου. Και είναι τόσο κοντινός σου και τόσο δικός σου. Αλλά δεν συμπάσχεις με την απώλεια του. Τώρα είναι η δική σου σειρά και δεν υποφέρεις, ότι κανείς δεν συμπάσχει με εσένα. Το αίσθημα σου είναι ΜΟΝΟ δικό σου. ΚΑΝΕΙΣ δεν σε καταλαβαίνει. 

Ναι, έτσι είναι. Είμαστε εγωιστές και κυνικοί. Ξεπερνάμε γρήγορα τα προβλήματα των άλλων. Οταν έρχεται η σειρά μας να πονέσουμε, δεν ξέρουμε γιατί κανείς δεν μπορεί να μας σταθεί και κανείς δεν μοιάζει να καταλαβαίνει.... 

 

Εσύ θα κάνεις το πρώτο βήμα. Κι αυτό το βήμα δεν θα είναι για να συνεχίσεις την ζωή σου ανάλαφρα και χαρωπά. Οχι. Αυτό το βήμα είναι βήμα προς την επίγνωση και την αποδοχή του πόνου. Είναι μια κατάφαση στην ζωή: η ζωή είναι χαρά ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ, είναι ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ. Δεν μπορούμε να μην ζήσουμε τα δύσκολα που ζούμε. Δεν έχουμε κανένα έλεγχο στις θλίψεις και τα δεινά που παθαίνουμε. Μπορούμε όμως να τα ζήσουμε μοναχικά, απαρηγόρητα, εγωιστικά, βασανιστικά μαύρα και μάταια. Είτε, μπορούμε να κάνουμε ένα άνοιγμα προς τον άλλο και να δεχτούμε τον πόνο του, την γκρίνια του, την δυσκολία του, την θλίψη του και το βάσανο του κι έτσι να αρχίσουμε να ζούμε τα βάσανα ΜΑΖΙ, όχι απομονωμένοι ατομικά. Οχι ένας κι ένας, αλλά σαν ΕΝΑΣ άνθρωπος, σαν ΕΝΑΣ πόνος, σαν ΕΝΑΣ θάνατος. Ο θάνατος μας χτυπάει ΟΛΟΥΣ. Και του κυνικούς και τους ααίσθητους και τους ευαίσθητους και τους έξυπνους και τους ανόητους. ΟΛΟΙ ΤΡΩΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙ, όλοι πληγωνόμαστε, όλοι θρηνούμε.

 

Μην χωρίζεις τον εαυτό σου από τους άλλους. Αναγνώρισε το κοινό στοιχείο. ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ. 

Κάθε φορά που λες "ε, αυτός δεν ξέρει τί ζω" κλείνεσαι πιο βαθυά στην απομόνωση του ατομικού βασανιστηρίου σου.

Η καρδιά μας όμως θέλει παρηγοριά. Θέλει αγάπη, θέλει στοργή, θέλει κατανόηση. Κι αν δεν πιστεύεις στον Θεό, αν δεν μπορείς να στραφείς σε αυτόν για παρηγοριά, στρέψου τουλάχιστον στους συνανθρώπους σου. Κοίτα γύρω σου. Ολο και κάποιος θα έχει ζεστή καρδιά για σένα, θα σε συμπονεί κι ας μην έχει ζήσει ακριβώς αυτό που αισθάνεσαι εσύ. Ξεκίνα από κεί. Δέξου πως σε συμπονεί και θα ήθελε να σε παρηγορήσει (κι ας μην μπορεί) και σιγά σιγά θα αρχίσει να έρχεται μια μικρή παρηγοριά στην καρδιά σου. Δέξου τον πόνο σου και δέξου ότι και οι άλλοι πονούν και δεν πονάς μονον εσύ. Αγκάλιασε τους άλλους που πονούν (έστω και λιγότερο) και θα μπορέσεις αληθινά να θρηνίσεις, να πονέσεις, να κραυγάσεις τον πόνο σου για την μαμά σου, με όλη σου την καρδιά. 

 

Σε φιλώ, σε χαιρετώ και σου εύχομαι ειλικρινά, να μπορέσεις να στραφείς στους ανθρώπους γύρω σου, να δεχτείς τον πόνο τους κι αυτοί τον δικό σου. Σου εύχομαι να μην το ξεπεράσεις. Σου εύχομαι να θυμάσαι πάντοτε την μητέρα σου και να την μνημονεύεις ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, χωρίς τύψεις κι ενοχές, με ειλικρινή αγάπη και στοργή για πολυαγαπημένη σου μητέρα.

 

Καλή υπομονή στις θλίψεις.

 

Υπάρχει μια ομάδα από το πανεπιστήμιο Αθηνών που προσφέρει φοβηθείς ειδικά για την διαχείριση του πένθους.Νομιζω και ομαδικά και ατομικά.