Να κάνω κατι για μενα...

[Mama_Anesti_]

16 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Kακά τα ψέματα, αν μιλάμε για ανθρώπους που δεν μπορούν λόγω οικονομικών να έχουν αυτοκίνητο, πραγματικά τους συμπονώ, αλλά στην Ελλάδα το να μην μπορείς να οδηγήσεις σε καθιστά μοιραία ένα είδος ανάπηρου, ή μάλλον ανάπηρης, είναι καθαρά γυναικεία ιδιορρυθμία. Και ναι, το ξέρω ότι θα με πείτε κακιά, αλλά δεν το αντιμετωπίζω με συμπάθεια, είναι από τα πράγματα που νιώθω ότι μας πάνε 100 χρόνια πίσω, ότι πολλές γυναίκες επιλέγουν αυτό το ρόλο της αδύναμης

Δεν συμφωνω καθόλου με τον χαρακτηρισμό που μας αποδιδεις. Το βλέπεις από τελείως διαφορετική σκοπια και είναι σεβαστό. Όμως δεν είναι αδύναμη μία γυναίκα  που δεν οδηγει οπως δεν είναι δυνατή μία  που οδηγά. 

 

4 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

@Mama_Anesti_Δεν θα έβαζα το παιδί στην Ελλάδα σε ποδήλατο. Δεν υπάρχει σεβασμός στον πεζό, πόσο μάλλον στον ποδηλάτη που μοιράζεται τον ίδιο δρόμο με τα αυτοκίνητα. Εκτός κι αν σκέφτεσαι να κάνεις ποδήλατο στα άθλια πεζοδρόμια. Και στο λέω εγώ που αγαπώ το ποδήλατο και τις μικρές τις πηγαινοφερνω στον παιδικό με το ποδήλατο. Στην Ελλάδα όμως όσες φορές έχω προσπαθήσει να κάνω ποδήλατο μόνη μου ήταν πραγματικά πολύ επικίνδυνο. Αν είναι μόνο 10 λεπτά με τα πόδια, θα πήγαινα με τα πόδια. Δεν είναι κιόλας ότι θα στρεσαρεσαι τα πρωινά για να βιαστείς να πας στην δουλειά μετά. Εμάς ο παιδικός είναι στο 1 χλμ και πολλές φορές αν δεν πάω με ποδήλατο πάω με τα πόδια, κάνω 12 λεπτά όταν έχω να πάω στο γραφείο μετά όμως ή έχω πολλά να κάνω στην δουλειά (συνήθως δουλεύω από το σπίτι) παίρνω το αυτοκίνητο. Είναι μεγάλη ευκολία το αυτοκίνητο όπως και να το κάνουμε. 

 

Κι εγώ έχω δεύτερες σκέψεις για το ποδήλατο με το παιδί.  Θα δούμε. Βασικά μου φαίνεται πολύ δύσκολο να οδηγήσω το δικό μας αμάξι, λόγο όγκου. Κάπου κάπου σκέφτομαι γιατί δεν πήρα μαζί με το δίπλωμα οδήγησης για αμαξι κ για μηχανακι. Ήταν πιο οικονομικό σαν πακέτο, είχα ελεύθερο χρόνο κ έχουμε μηχανακι που το βρισκω πολύ βολικό για διαδρομές μες στην πόλη. Μία σκέψη κ αυτή! Εν τέλει δεν έχω καταλήξει ακόμα τι θα κάνω, όλα είναι στο τραπέζι, με το πέρας των διακοπών θα το δω πιο ζεστά. 

[Fenia27]

Εγώ όταν πήρα αυτοκίνητο σαν φοιτήτρια ήμουν και είμαι καλή οδηγος και μου άρεσε πολύ πολύ να οδηγώ και η ελευθερία κινήσεων που είχα. ...

 

Αφού ήρθα στην Αθήνα εκτός του ότι πήγαινα παντού με τον άντρα μου και δεν ήταν ανάγκη μου η οδήγηση αυτό πού με τρόμαζε ήταν το αυτοκίνητο σαν αυτοκίνητο και ο τρόπος που οδηγούν οι περισσότεροι  ..Δηλαδή το χάος στου δρόμους. ..Οπότε ο συνδυασμός αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού χάος και παιδιά πίσω ήταν κατι που με τρόμαζε. ...Οπότε κατέληξα να πάρω ένα αμαξάκι για μενα και να αρχίσω πάλι να οδηγώ γιατί πλέον δεν γίνεται αλλιώς. ..ξεκινάμε σχολείο και δραστηριοτητες και η αλήθεια είναι ότι τον χρόνο που τρωμε για δουλειές σαν οικογένεια θα τον αφιερώσουμε σε πιο ποιοτικά για την οικογένεια πράγμα. ...

 

Τώρα δεν νομίζω το αν οδηγάει κάποιος ή όχι τον κάνει δυνατό η αδύναμο. ..Περισσότερο αυτονομο ναι. ..Η οδήγηση εκτός από απόλαυση (για καποιους) είναι και αναγκη. ...

 

Εγώ πάντως την κουζινα μας μόνη μας την εγκατέστησα αν θεωρείται εγκατάσταση τώρα να συνδέσεις μια κουζίνα. ..Και ασχολούμαι με τα πάντα στο σπίτι. ..Ο άντρας μου βέβαια έχει καλύτερο χέρι στα καρφωματα και βιδωματα αλλάείναι στον άνθρωπο. ..Και το τραπέζι με της καρέκλες της κουζίνας τα συναρμολογησα μόνη μου. ...Με όλα πιανομαι γιατί μου αρέσει και μπορώ. ..

 

 

[Anna3011]

Θα μοιραστώ και εγώ την ιστορία μου. Στα 18 πήρα δίπλωμα και δώρο καινούριο αμαξι από τον μπαμπά ο οποίος ανέκαθεν θεωρούσε το αυτοκίνητο εργαλείο και μέσο ανεξαρτησίας. Στον κύκλο μου όλοι ξεκίνησαν από τα 18 να οδηγούν οπότε πήγαινα υποτίθεται με το ρεύμα. Όχι όμως. Για μένα η οδήγηση ήταν δυσβάσταχτη, πριν μπω στο αυτοκίνητο με έλουζε κυριολεκτικά κρύος ιδρώτας, το σκεφτόμουν από το πρωί αν πχ έπρεπε να οδηγησω το βράδυ. Και όταν επιτέλους το έπαιρνα απόφαση οδηγούσα μια χαρά και ήμουν και καλή. Αλλά την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Σε όλα τα φοιτητικά μου χρόνια έδινα κατά καιρούς αυτή τη μάχη όμως απογοητευομουν και σταματούσα για μήνες κι μετά άντε πάλι από την αρχή. Έχω πάρει αμέτρητες συγκοινωνίες, ταξί, έχω περπατήσει χιλιόμετρα, έχω ταλαιπωρηθεί μόνο και μόνο για να μην οδηγήσω. Από την άλλη πάλι ουκ ολιγες φορές καβατζωνόμουν με φίλους, σύντροφο, πατέρα για να πηγαινοέρχομαι. Έλα όμως που η πρώτη μου δουλειά ήταν σε σημείο όπου οι συγκοινωνίες δεν εξυπηρετούσαν και θα χρειαζόμουν μιάμιση ώρα για μια διαδρομή 20λεπτου με το αυτοκίνητο. Κάπου εκεί ζορίστηκα. Και ξεκίνησα μαθήματα με διαθέσιμους φίλους οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα υπομονετικοί και τους υπερευχαριστώ. Αποτέλεσμα : Σε ένα μήνα ξεκίνησα τη δουλειά πηγαίνοντας με το αμαξάκι μου. Από τότε λύθηκαν τα χέρια μου. Με το παιδί δε, το αμάξι το θεωρώ είδος πρώτης ανάγκης. 

 

Επειδή πολλές φορές μπήκα στο τριπάκι του "δεν το χω με την οδήγηση" που λέει και η @little lamb εγώ αυτό που λέω από την εμπειρία μου είναι ότι αυτοί που το φοβούνται ή δεν τους αρέσει δεν "το χουν" μέχρι που να παραστεί ανάγκη. Μια χαρά το βρίσκουν μετά. Θέλει απλώς θέληση και εξάσκηση. Και ναι η κουτσή Μαρία πλέον οδηγεί. @little lambεπειδή μένεις μακριά από την κυκλοφορία και έχεις μωρό δεν ξέρω πως γίνεται να μην οδηγήσεις κάποια στιγμή. Όταν ο άντρας σου είναι στη δουλειά δεν μετακινείστε καθόλου με το μωρό; Μένετε όλη μέρα σπίτι; Αν έχεις σκοπό να δουλέψεις κάποια στιγμή δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμπίπτουν τα ωράριά σας για να πηγαινοέρχεστε παρέα. Επίσης το παιδί μεγαλωνει και θα χρειαστεί να πηγαίνει παιδικό - δραστηριότητες, πως θα το κάνετε; Στη δική σου περίπτωση ειδικά νομίζω ότι είναι επιβεβλημένο. Προσωπικά θα ένιωθα πολύ πιο ανασφαλής να βρίσκομαι στην ερημιά χωρίς να μπορώ να κουνηθώ σε περίπτωση ανάγκης παρά το να οδηγήσω. Και δεν το λέω εκ του ασφαλούς, το ξέρω το συναίσθημα του φόβου της οδηγησης.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Fenia27 είπε:

 πήγαινα παντού με τον άντρα μου και δεν ήταν ανάγκη μου η οδήγηση

Εσύ πήγαινες με τον άντρα σου και όχι το ανάποδο, αυτό λέω κι εγώ Και δε σε παραξένεψε καν, γιατί στα περισσότερα αμάξια, όταν είναι παντρεμένο ζευγάρι μέσα, οδηγεί ο άντρας στη χώρα μας. Το ίδιο λέμε.

[Fenia27]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Εσύ πήγαινες με τον άντρα σου και όχι το ανάποδο, αυτό λέω κι εγώ Και δε σε παραξένεψε καν, γιατί στα περισσότερα αμάξια, όταν είναι παντρεμένο ζευγάρι μέσα, οδηγεί ο άντρας στη χώρα μας. Το ίδιο λέμε.

Κοίτα κατάλαβα τι λες αλλά ας πούμε από τις γυναίκες τις παρέας μας που είναι παντρεμενες μάντεψε ποιος οδηγάει συνήθως? Και όπως οι γυναίκες. ...Τουλάχιστον στην παρέα μας. ..Μπορεί για κάποιους να ισχύει το παραπάνω αλλά για μένα και για τους φίλουςμου όχι. ..Ο άντρας μου τουλάχιστο είναι ενθουσιασμενος που θα πάρω αυτοκίνητο για να μην οδηγάει. .Για παράδειγμα κοντινό ζευγάρι μας οδηγάει μόνο η γυναίκα και ο άντρας δεν έχει καν δίπλωμα. ..

[little lamb]

Κι εγώ τώρα που το σκέφτομαι έβαψα όλο το σαλόνι μας και κάποιες από τις πορτες κι επίσης κάνω ξεχορταριασμα και πιθανώς άλλες "αντρικές" δουλειές που δεν μου έρχονται τώρα. Επιλέγω το ρόλο της αδύναμης που δεν οδηγώ; (Ακόμα, γιατί δεν λέω ότι δεν θα οδηγήσω ποτέ -μακαρι να γινόταν, χαχα) 

Απλά αυτό που λέω και στον άντρα μου όταν το συζητάμε, είναι ότι δεν περιμένω κάποιον να μου πει "οκ, μη μάθεις" ή "δεν χρειάζεται". Περιμένω όμως κάποιον να μου πει "το καταλαβαίνω ότι φοβάσαι, όλοι φοβόμαστε κάτι, αξίζει να προσπαθήσεις, το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο στην αρχή, πολλοί δυσκολεύτηκαν αλλά τα κατάφεραν κλπ" αντί για αυτά που διαβάζω εδώ ότι παίρνεις επίτηδες το ρόλο του αδύναμου, φορτώνεσαι σε άλλους (λες και οι άλλοι ήξεραν από παντα), έχεις το στερεότυπο της γυναικουλας, δεν αρμόζει σε ενηλικα, είσαι σπάνιος/περίεργος/ιδιόρρυθμος και όλοι ξέρουν οδηγηση  κ πρέπει να νιώθεις άνετα κι εσυ, μόνο εσύ δεν ξέρεις κλπ κλπ. Κάποιος να καταλάβει πώς νιώθει αυτός που φοβάται ή δυσκολεύεται (για οποιοδήποτε θέμα ισχύει αυτό) και όχι να προσπαθεί να σε πείσει να καταπιέσεις αυτό που νιώθεις κ τελικά να σε κάνει χειρότερα!

Επεξεργάστηκαν 8 Αυγούστου,2020 by little lamb

[ΑΡΓΚ]

Just now, little lamb είπε:

Κι εγώ τώρα που το σκέφτομαι έβαψα όλο το σαλόνι μας και κάποιες από τις πορτες κι επίσης κάνω ξεχορταριασμα και πιθανώς άλλες "αντρικές" δουλειές που δεν μου έρχονται τώρα. Επιλέγω το ρόλο της αδύναμης που δεν οδηγώ; (Ακόμα, γιατί δεν λέω ότι δεν θα οδηγήσω ποτέ -μακαρι να γινόταν, χαχα) 

Απλά αυτό που λέω και στον άντρα μου όταν το συζητάμε, είναι ότι δεν περιμένω κάποιον να μου πει "οκ, μη μάθεις" ή "δεν χρειάζεται". Περιμένω όμως κάποιον να μου πει "το καταλαβαίνω ότι φοβάσαι, όλοι φοβόμαστε κάτι, αξίζει να προσπαθήσεις, το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο στην αρχή, πολλοί δυσκολεύτηκαν αλλά τα κατάφεραν κλπ" αντί για αυτά που διαβάζω εδώ ότι παίρνεις επίτηδες το ρόλο του αδύναμου, φορτώνεσαι σε άλλους (λες και οι άλλοι ήξεραν από παντα), έχεις το στερεότυπο της γυναικουλας, δεν αρμόζει σε ενηλικα, είσαι σπάνιος/περίεργος/ιδιόρρυθμος και όλοι ξέρουν οδηγηση  κ πρέπει να νιώθεις άνετα κι εσυ, μόνο εσύ δεν ξέρεις κλπ κλπ. Κάποιος να καταλάβει πώς νιώθει αυτός που φοβάται ή δυσκολεύεται (για οποιοδήποτε θέμα ισχύει αυτό) και όχι να προσπαθεί να σε πείσει να καταπιέσεις αυτό που νιώθεις κ τελικά να σε κάνει χειρότερα!

 

Δε θεωρώ ότι παίρνεις εσύ ή οποιαδήποτε άλλη επίτηδες το ρόλο της αδύναμης. Θεωρώ ότι μας έχει περάσει σαν γενιά στα λόγια η έννοια της ισότητας αλλά σε καμία περίπτωση στην πράξη. Φαντάσου ένα σκηνικό όπου ο μπαμπάς είναι καθημερινά στο σπίτι και μεγαλώνει το παιδί, δεν μπορεί να πάει παρά μόνο στην εντελώς κοντινή περιοχή με τα πόδια, και περιμένει τη μαμά να γυρίσει κάθε απόγευμα από τη δουλειά και να τους πάει βόλτα με το αμάξι, ή στα μαγαζιά ή στον παιδίατρο. Αν το πεις στο μέσο Έλληνα θα θεωρήσει αυτονόητο ότι τρολάρεις, αν αντιστρέψεις τα φύλα, δεν τρέχει τίποτα, μία ίσως ελαφρώς συντηρητική αλλά εντελώς νορμάλ οικογένεια. Και το ότι σε πολλές γυναίκες αυτό το σκηνικό φαίνεται ψιλοαναμενόμενο με στεναχωρεί, και ότι το ανάποδο σε πολλούς άντρες θα θεωρούνταν ύψιστη ξεφτίλα με στεναχωρεί επίσης.

[little lamb]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δε θεωρώ ότι παίρνεις εσύ ή οποιαδήποτε άλλη επίτηδες το ρόλο της αδύναμης. Θεωρώ ότι μας έχει περάσει σαν γενιά στα λόγια η έννοια της ισότητας αλλά σε καμία περίπτωση στην πράξη. Φαντάσου ένα σκηνικό όπου ο μπαμπάς είναι καθημερινά στο σπίτι και μεγαλώνει το παιδί, δεν μπορεί να πάει παρά μόνο στην εντελώς κοντινή περιοχή με τα πόδια, και περιμένει τη μαμά να γυρίσει κάθε απόγευμα από τη δουλειά και να τους πάει βόλτα με το αμάξι, ή στα μαγαζιά ή στον παιδίατρο. Αν το πεις στο μέσο Έλληνα θα θεωρήσει αυτονόητο ότι τρολάρεις, αν αντιστρέψεις τα φύλα, δεν τρέχει τίποτα, μία ίσως ελαφρώς συντηρητική αλλά εντελώς νορμάλ οικογένεια. Και το ότι σε πολλές γυναίκες αυτό το σκηνικό φαίνεται ψιλοαναμενόμενο με στεναχωρεί, και ότι το ανάποδο σε πολλούς άντρες θα θεωρούνταν ύψιστη ξεφτίλα με στεναχωρεί επίσης.

 

Αυτό που λες ισχύει, αλλά δεν σημαίνει ότι όλες όσες δεν οδηγούν έχουν επηρεαστεί από το στερεότυπο, ούτε ότι πρέπει να οδηγήσουν για να ανατρέψουν το στερεότυπο.

 

Just now, Anna3011 είπε:

lambεπειδή μένεις μακριά από την κυκλοφορία και έχεις μωρό δεν ξέρω πως γίνεται να μην οδηγήσεις κάποια στιγμή. Όταν ο άντρας σου είναι στη δουλειά δεν μετακινείστε καθόλου με το μωρό; Μένετε όλη μέρα σπίτι; Αν έχεις σκοπό να δουλέψεις κάποια στιγμή δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμπίπτουν τα ωράριά σας για να πηγαινοέρχεστε παρέα. Επίσης το παιδί μεγαλωνει και θα χρειαστεί να πηγαίνει παιδικό - δραστηριότητες, πως θα το κάνετε; Στη δική σου περίπτωση ειδικά νομίζω ότι είναι επιβεβλημένο. Προσωπικά θα ένιωθα πολύ πιο ανασφαλής να βρίσκομαι στην ερημιά χωρίς να μπορώ να κουνηθώ σε περίπτωση ανάγκης παρά το να οδηγήσω. Και δεν το λέω εκ του ασφαλούς, το ξέρω το συναίσθημα του φόβου της οδηγησης.

 

Μα το ξέρω ότι είναι απαραίτητο, γι'αυτο λέω ότι πιεζομαι. Αν ήταν πιο πολύ επιλογή μου να μάθω παρά ανάγκη μπορεί να το ευχαριστιομουν λίγο περισσότερο και να μη μου φαινόταν τόσο βαρύ! Έτυχε και δεν δουλεύει κανένας απ'τους δυο τους τελευταίους μήνες που μετακομίσαμε εκεί.

[mama16]

Η αλήθεια είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο δύσκολο είναι να οδηγήσεις γιατί όσο πιο μικρός τόσο μικρότερη αίσθηση του φοβου. Εγώ το πήρα το δίπλωμα στα 19. Εννοείται στην αρχή το μόνιμο άγχος μου ήταν τα φανάρια. Πως θα ξεκινήσω μετά το κόκκινο, ότι θα μου σβήσει κ θα με κορνάρουν από πίσω αλλά μια συνήθεια είναι όλα! Στο ότι χρειάζεται το δίπλωμα η Αργκ έχει δίκιο, δεν γίνεται να βασιζόμαστε να μας πηγαινοφερνουν συνέχεια οι άλλοι κ να μην μπορούμε να παμε πουθενά. @Little lamb στην αρχή αν ξεκινήσεις εννοείται ότι θα είναι δύσκολο αλλά μετά θα δεις πόσο πιο εύκολη θα κάνεις την ζωή σου. @Mama_Anesti_ κ εγώ δεν θα σε συμβούλευα να πας με ποδήλατο στο νηπιαγωγείο. Καλύτερα με τα πόδια αν δεν μπορείς αλλιώς, ούτως η άλλως δεν είσαι πολύ μακριά. Αλλιώς θα μπορούσατε να πάρετε ένα μικρό μεταχειρισμένο αμαξάκι για σένα για να πηγαίνεις σε διάφορες δραστηριότητες!

[ΑΡΓΚ]

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που δε φοβήθηκε σα νέος οδηγός και αν υπάρχει, δεν το βρίσκω πιθανό την εποχή εκείνη να μην ήταν επικίνδυνος!

[little lamb]

Ε τότε αν φοβήθηκαν όλοι, θα έπρεπε να λένε ότι καταλαβαίνουν τους άλλους, όχι να τους λένε ότι είναι υπερβολικοί, στερεοτυπικοι, φόρτωμα κλπ. Δεν αναφέρομαι μόνο εδώ, γενικά πολλοί το κάνουν, ακόμα και σύζυγοι όπως ειπώθηκε. Για οποιοδήποτε φόβο έχει κάποιος, πρέπει όπως στα παιδιά, που δεν είναι σωστό να τους λες "πώς κάνεις έτσι", "σιγά τι φοβάσαι", "είσαι υπερβολικός" κλπ, αλλά "καταλαβαίνω τον φόβο σου", "έχω νιώσει κι εγώ έτσι", "πώς μπορώ να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα" κλπ.

[xaroumenh mama]

Just now, little lamb είπε:

Κι εγώ τώρα που το σκέφτομαι έβαψα όλο το σαλόνι μας και κάποιες από τις πορτες κι επίσης κάνω ξεχορταριασμα και πιθανώς άλλες "αντρικές" δουλειές που δεν μου έρχονται τώρα. Επιλέγω το ρόλο της αδύναμης που δεν οδηγώ; (Ακόμα, γιατί δεν λέω ότι δεν θα οδηγήσω ποτέ -μακαρι να γινόταν, χαχα) 

Απλά αυτό που λέω και στον άντρα μου όταν το συζητάμε, είναι ότι δεν περιμένω κάποιον να μου πει "οκ, μη μάθεις" ή "δεν χρειάζεται". Περιμένω όμως κάποιον να μου πει "το καταλαβαίνω ότι φοβάσαι, όλοι φοβόμαστε κάτι, αξίζει να προσπαθήσεις, το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο στην αρχή, πολλοί δυσκολεύτηκαν αλλά τα κατάφεραν κλπ" αντί για αυτά που διαβάζω εδώ ότι παίρνεις επίτηδες το ρόλο του αδύναμου, φορτώνεσαι σε άλλους (λες και οι άλλοι ήξεραν από παντα), έχεις το στερεότυπο της γυναικουλας, δεν αρμόζει σε ενηλικα, είσαι σπάνιος/περίεργος/ιδιόρρυθμος και όλοι ξέρουν οδηγηση  κ πρέπει να νιώθεις άνετα κι εσυ, μόνο εσύ δεν ξέρεις κλπ κλπ. Κάποιος να καταλάβει πώς νιώθει αυτός που φοβάται ή δυσκολεύεται (για οποιοδήποτε θέμα ισχύει αυτό) και όχι να προσπαθεί να σε πείσει να καταπιέσεις αυτό που νιώθεις κ τελικά να σε κάνει χειρότερα!

Πριν δε τα έγραψα όλα για να μη γράφω ολόκληρο κατεβατό το θεώρησα λίγο ας πω την έκφραση περιττό να γράψω την ιστορία της ζωής μου για το θέμα της οδήγησης... 

Λοιπόν το δίπλωμα το έβγαλα Μάιο του 2015 σε ηλικία 31 χρόνων κ το αυτοκίνητο το πήρα μόνη μου τον Σεπτέμβρη του 2016.. 

Σε μικρότερη ηλικία δεν ήθελα φοβόμουν δε μου είχα εμπιστοσύνη είχα αποφασίσει ότι το δίπλωμα θα το βγάλω όταν κάνω οικογένεια που θα ήμουν ποιο κατασταλαγμενη όπως κ έκανα. 

Τις πρώτες μέρες που το επερνα μόνη μου εννοείται πως φοβόμουν πάρα πολύ ετρεμα, ήμουν αποφασισμένη όμως τότε να μη παραδώσω τα όπλα γιατί δεν ήθελα να εξαρτιέμαι από τους άλλους, ακόμα δυσκολεύομαι  στο παρκάρισμα αλλά το πηγαίνω σε παρκιν κ έτσι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα, κ αν χρειαστεί να το παρκάρω πρέπει να είναι "αεροδρόμιο"  κ ποιο πολύ με αγχώνει η ουρά που θα περιμένει από πίσω μου μέχρι να παρκάρω από ότι το παρκάρισμα σαν παρκάρισμα η τα μάτια που θα με κοιτάνε από δεξιά ή αριστερά μέχρι να παρκάρω (έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως θα με σχολιάζουν) κάποια στιγμή θα το πάρω απόφαση κ θα το βελτιώσω κ αυτό... Τώρα λόγο του κορονοιου που στις δραστηριότητες του γιου μου  δε μένω μέσα στην αίθουσα να περιμένω αλλά έξω παρατηρώ διακριτικά άτομα που παρκάρουν κ έχω διαπιστώσει τελικά πως δε τα πάω τόσο χάλια όσο πίστευα... 

Όταν σου γίνει αυτό το κλικ μέσα σου κ αν σου γίνει βέβαια για να πάρεις το δίπλωμα σίγουρα θα είσαι ποιο αποφασίστηκη εννοείται πως θα έχεις κάποιους φόβους κ ενδοιασμούς αλλά θα τους ξεπερνάς ποιο εύκολα γιατί τότε θα είσαι κατασταλαγμενη για την απόφαση που πήρες.. 

[little lamb]

Μπορεί! Βασικά δεν έχω απλά δυσκολία, έχω πραγματικο φόβο που όλο και μεγαλώνει, πχ παλιά δεν φοβόμουν ως επιβάτης, τώρα μετά τα 50 μου φαίνεται τρέξιμο. Και κάθε φορά που μαθαίνω για κάποιο τροχαίο ο φόβος μου μεγαλώνει. Ή μόλις περνάμε δίπλα από φορτηγό κλπ φοβάμαι ότι θα αλλάξει λωρίδα και θα μας χτυπήσει. Δεν είναι απλά ότι δυσκολεύομαι να οδηγήσω δηλαδη. Είναι γενικότερος φόβος ότι θα τρακαρουμε. Πριν από κάθε ταξίδι ή δύσκολη διαδρομή σκέφτομαι ότι μπορεί να μας συμβεί κάτι. Όχι επειδή δεν εμπιστεύομαι τον άντρα μου ή τον εκάστοτε οδηγό, αλλά επειδή σκέφτομαι ότι γίνονται τροχαία. Πώς φοβούνται μερικοί τα αεροπλάνα ξερω'γω, κάπως έτσι.

[Adios amigos]

όλοι έχουμε αδυναμίες, δε νομίζω ότι είναι θέμα φύλου. Τα στερεότυπα τα δημιουργούμε (ή τα αποδομούμε) και εμείς οι ίδιοι μέχρι ένα σημείο. 

Εγώ πήγα Δανία οδικώς, και θεωρώ τον εαυτό μου καλή οδηγό. Η οδήγηση μου προσφέρει μία αίσθηση ελευθερίας και με ξεκουράζει. 

Όταν οδηγάει κάποιος άλλος πάλι, είμαι η χειρότερη συνοδηγός. Αγχώνομαι και κάνω συνέχεια παρατηρήσεις....

 

@diane2020

αν είχα χρόνο θα πήγαινα γιόγκα ή ζωγραφική ή δημιουργική γραφή. Ένα χόμπυ ενδοσκόπησης και αυτοκαλλιέργειας, που δεν έχει σχέση με τα καθήκοντά μου, αλλά αφορά εμένα ως οντότητα.

 

[Sentir...natureza]

@little lamb σε καταλαβαινω απόλυτα! Και εγώ έχω πει κάποιες φορές θα βγάλω το δίπλωμα και όλο το αναβάλλω αλλά φέτος το χειμώνα θα το βάλω μπρος το χω πάρει απόφαση. Και εγώ φοβάμαι πολύ είναι η αλήθεια όχι τόσο μόνο εμένα σαν οδηγό αλλά περισσότερο τους άλλους. Και σαν επιβάτης σαν κι εσενα με πιάνει πολλές φορές φόβος, πιάνω κι εγώ το χερούλι της πόρτας όπως λες σε κάθε προσπέραση ή αν έρθει αμάξι πολύ κοντά μας. Παλιότερα δεν φοβόμουν τόσο, όσο μεγάλωνα όμως και ειδικά από τότε που έκανα παιδιά αγχώνομαι ακόμα περισσότερο μέσα στο αυτοκίνητο. Νομίζω η άγνοια κινδύνου παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη μικρή ηλικία (υπάρχει αποδεδειγμένα) και όσο μεγαλώνουμε φοβόμαστε περισσότερο ισως γιατί συνειδητοποιούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Θέλω και εγώ να πιστεύω ότι επειδή είμαι άπειρη φοβάμαι τόσο και άμα αποκτήσω εμπειρία θα το ξεπεράσω, ισως μετά από 1-2 χρόνια οδήγησης που συνήθως ακούω ότι ξεπερνιέται ο φόβος πλήρως. Το θέμα είναι να το πάρουμε απόφαση και να ξεκινήσουμε γιατί αν δεν δοκιμασουμε δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ, ούτε θα καταλάβουμε στ'αλήθεια αν αντέχουμε ή όχι το στρες της οδήγησης. Μακάρι σε κάποια χρόνια να υπαρχουν αυτά τα αυτοκίνητα που βλέπουμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας που αιωρούνται και σταματάνε πριν το τρακάρισμα  Σου εύχομαι να το πάρεις και εσύ απόφαση γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο και αυτός είναι και ο κύριος λόγος που θέλω να βγάλω το δίπλωμα : για να μην εξαρτιεμαι από τους άλλους και να μπορώ να είμαι αυτόνομη στις μετακινήσεις μου, κάτι το οποίο σίγουρα θα μου χρειαστεί στο επάγγελμα που σκοπεύω να ακολουθήσω στα επόμενα χρόνια. Επίσης ένα άλλο μεγάλο κίνητρο που έχω είναι ότι θέλω να μετακομίσω σε ένα πιο απομακρυσμένο χωριό όπως έχουμε σκοπό μέσα στην επόμενη δεκαετία και δεν θα μπορώ να στηρίζομαι στις συγκοινωνίες οι οποίες είναι ελάχιστες. 

Just now, jellyfishch είπε:

Όταν οδηγάει κάποιος άλλος πάλι, είμαι η χειρότερη συνοδηγός. Αγχώνομαι και κάνω συνέχεια παρατηρήσεις....

Κι εγώ μια από τα ίδια  Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο από τις παρατηρήσεις μου μας γλίτωσα από 2 (μικρά μεν αλλά δεν έχει σημασία) ατυχήματα  

[Mama_Anesti_]

Κορίτσια να σας ρωτησω, όσες πηρατε μικρες δίπλωμα κ το αφήσετε για χρόνια ξεκινησατε μετα μόνες την εξασκηση, με δάσκαλο, με τον σύζυγό, με κάποιο/α φίλο/η? Τι είναι καλύτερο? 

[xaroumenh mama]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Κορίτσια να σας ρωτησω, όσες πηρατε μικρες δίπλωμα κ το αφήσετε για χρόνια ξεκινησατε μόνες την εξασκηση, με δάσκαλο, με τον σύζυγό, με κάποιο/α φίλο/η? Τι είναι καλύτερο? 

Αν κ δε το πήρα μικρή το δίπλωμα θα απαντήσω πως εγώ πιστεύω για αρχή να γίνουν 1 με 2 μαθήματα με τον δάσκαλο ποιο πολύ για να νιώσεις σιγουριά, κ μετά οποίο άτομο πιστεύεις ότι θα σε ενθαρρύνει να πιάσεις το τιμόνι με εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, γιατί σίγουρα λαθοι θα γίνουν κ μέσα από αυτά μαθαίνουμε το θέμα είναι ο συνοδηγός πως θα τα διαχειριστεί ώστε να μην απογοητευτείς 

[Yovanna]

Just now, Mama_Anesti_ said:

Κορίτσια να σας ρωτησω, όσες πηρατε μικρες δίπλωμα κ το αφήσετε για χρόνια ξεκινησατε μετα μόνες την εξασκηση, με δάσκαλο, με τον σύζυγό, με κάποιο/α φίλο/η? Τι είναι καλύτερο? 

Εγώ το πήρα στα 18, οδήγησα , και μετά στα 20 έφυγα στο εξωτερικό για 8 χρόνια. Εκεί δεν οδήγησα καθόλου. Ζούσα στο Παρίσι όπου έχει μετρό σε κάθε τετράγωνο. Όταν γύρισα, έκανα 4 μαθήματα με έναν δάσκαλο και αυτό ήταν. 

[xaroumenh mama]

Just now, little lamb είπε:

Μπορεί! Βασικά δεν έχω απλά δυσκολία, έχω πραγματικο φόβο που όλο και μεγαλώνει, πχ παλιά δεν φοβόμουν ως επιβάτης, τώρα μετά τα 50 μου φαίνεται τρέξιμο. Και κάθε φορά που μαθαίνω για κάποιο τροχαίο ο φόβος μου μεγαλώνει. Ή μόλις περνάμε δίπλα από φορτηγό κλπ φοβάμαι ότι θα αλλάξει λωρίδα και θα μας χτυπήσει. Δεν είναι απλά ότι δυσκολεύομαι να οδηγήσω δηλαδη. Είναι γενικότερος φόβος ότι θα τρακαρουμε. Πριν από κάθε ταξίδι ή δύσκολη διαδρομή σκέφτομαι ότι μπορεί να μας συμβεί κάτι. Όχι επειδή δεν εμπιστεύομαι τον άντρα μου ή τον εκάστοτε οδηγό, αλλά επειδή σκέφτομαι ότι γίνονται τροχαία. Πώς φοβούνται μερικοί τα αεροπλάνα ξερω'γω, κάπως έτσι.

Κ εγώ φοβάμαι τα ύψη όχι τα αεροπλάνα αλλά σε στυλ ορειβασίας δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να κάνω, έχουμε εδώ που μένω μια παραλία που για να πας κατεβαίνεις κάτι σαν βουνό κ δεν έχω πάει ακόμα για αυτό τον λόγο κ δε με τρομάζει τόσο το κατέβασμα πες θα γλιστρήσεις κ μετά θα κατέβεις με τον ποπό αλλά το ανέβασμα κ όταν το λέω κανείς δε με καταλαβαίνει όλοι γελάνε  βγήκα εκτός θέματος αλλά πήρα αφορμή να γράψω κ εγώ τον πόνο μου... 

Τώρα για την οδήγηση εγώ ένιωσα τελείως διαφορετικό συναίσθημα όταν έγινα οδηγός από ότι όταν ειμουν δυνοδηγός μάλλον λόγο αδρεναλίνης, νιώθω τελείως διαφορετικά όταν κρατάω το τιμόνι κ οδηγαω από ότι όταν κάθομαι σαν συνοδηγός (που συνήθως κοιμάμαι ναι ναι δεν είμαι καθόλου καλή παρέα μέσα σε αυτοκίνητο που οδηγάει κάποιος άλλος) όταν πιάνω όμως το τιμόνι νιώθω πως έχω τον έλεγχο κ την ευθύνη εγώ κ λειτουργω τελείως διαφορετικά... 

[Yovanna]

4 hours ago, Έσπερος said:

όντως η νοοτροπία είναι έντονη. κ εγω που είμαι πολύ ευαίσθητη στα φεμινιστικά, άμφιβαλλω αν έχω πάει ποτέ σε βενζινάδικο, σοβαρά τώρα, ίσως παλιά όταν εμένα Αθήνα ή σε κάτι διακοπές με έναν πρώην φιλόλογο που δεν οδηγούσε κ οδηγούσα εγω ένα νοικιασμένο κ κανονικά έπρεπε να με είχαν συλλάβει για παρακώλυση κυκλοφορίας. εδώ στο νησί δεν έχω πάει ποτέ για βενζίνη (δεν συζητάμε για συνεργείο), δεν ξέρω καν τι βάζουμε. είναι αξιομνημόνευτο πώς ο άντρας μου που δεν έχει υπομονή κ δεν βρίσκει χαριτωμενεσ αυτές τις αδυναμίες, δεν με στέλνει με το ζόρι για να τα μάθω γιατί είναι γελοίο. κ αν χρειαστεί να κάνω καμία «αντρική» δουλειά πχ κήπο (έχει κάτι ορθοπαιδικά ο άντρας μ κ ενίοτε πρέπει να αποφεύγει βαριές δουλειές), το φέρω πολύ βαρέως κ φροντίζω να καταστεί σαφές ότι δεν είναι δίκη μου δουλειά ούτε δουλειά του σπιτιου, άρα δεν χρεώνεται σαν συμβολή στο σπίτι όταν την κάνει αυτός κ είναι μεγάλη παραχώρηση αν την κάνω εγω...

Φοβάσαι να πας σε βενζινάδικο?? Βλάβη δεν έχεις πάθει ποτέ? Δεν χρειάστηκες συνεργείο? Οδική βοήθεια? Εγώ ένιωθα πάντα άχρηστη γιατί δεν ήξερα να αλλάξω λάστιχο και καλούσα οδική βοήθεια αν δεν ήταν κανείς. Ευτυχώς  το αμάξι που έχω τώρα δεν έχει ρεζέρβα αλλά κιτ επισκευής και μέχρι και ο γιός μου μπορεί να το φουσκώσει που λέει ο λόγος, οπότε αυτό μου δίνει μια αυτονομία (άσχετα αν είναι ότι χειρότερο για τα λάστιχα μακροπρόθεσμα..). 

Στην οικογένεια μας οδηγώ σχεδόν πάντα εγώ, διότι μετακινούμαστε με το δικό μου αυτοκίνητο , καθότι περνάω τα έξοδα στην εταιρία, συν το ότι είναι πιο μεγάλο και πιο καινούριο . Μόνο στα ταξίδια οδηγάει ο άντρασ μου γιατί δεν έχω ιδέα πώς πάμε οπουδήποτε. 

Πάντως @little lamb όλοι φοβόμασταν στην αρχή. Πού να είχες και τη μαμά μου που όταν πήρα το δίπλωμα (χωρίς να πληρώσω!), μπαίνει μέσα μαζί μου και πήγαμε βόλτα μέχρι τη Λούτσα και μου λέει πω πω χάλια το πας! Απορώ πώς πήρες δίπλωμα! Θυμάμαι όταν πρωτοέπιασα δεξιά λωρίδα στην Κηφισίας, "τα χα κάνει πάνω μου', αλλά έλεγα μπορείς! Δεν θα πας στην άκρη!

[Anna3011]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Κορίτσια να σας ρωτησω, όσες πηρατε μικρες δίπλωμα κ το αφήσετε για χρόνια ξεκινησατε μετα μόνες την εξασκηση, με δάσκαλο, με τον σύζυγό, με κάποιο/α φίλο/η? Τι είναι καλύτερο? 

Μόνη δε θα το πρότεινα. Εγώ θα σου έλεγα με οποιονδήποτε εμπιστεύεσαι και θεωρείς ότι έχει την υπομονή και τη διάθεση να σε μάθει. Εμένα με ανέλαβε σχεδόν αποκλειστικά ένας κολλητός μου φίλος. Ήταν χαλαρός και άνετος και εγώ αυτή την αντιμετώπιση ζητούσα από ένα δάσκαλο. Βέβαια ήξερα να οδηγώ σχετικά νορμάλ αλλά μου έλειπε η αυτοπεποίθηση. Ο πατέρας μου από την άλλη θεωρώ ότι με πήγε πίσω τον πρώτο καιρό μετα το δίπλωμα που πηγαίναμε βόλτες για εξοικείωση. Μου πιπίλιζε το κεφάλι σε όλη τη διαδρομή για το τι πρέπει να προσέχω. Στάνταρ με φόβησε αν και μου έλεγε ότι τα πήγαινα περίφημα . Από τότε που ξαναέπιασα τιμόνι και πλέον οδηγώ κανονικά, οι φορές που τον έχω βάλει στο αμάξι μου μετριώνται στα δάκτυλα. Έχουμε κακό προηγούμενο.  Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι να διδάξουν. Αν δεν έχεις κάποιον υπόψη πάρε δάσκαλο.

[Ilaeira]

Παιδιά, στην αρχή κανείς δεν το ευχαριστιέται. Το πρώτο εξάμηνο μ' έπιανε σφίξιμο κάθε πρωί που έπρεπε να μπω στο αμάξι για να πάω στη δουλειά. Αλλά πιστέψτε με, αυτό περνάει. Και μετά δεν αλλάζεις την ανεξαρτησία και την ελευθερία με τίποτα. 

 

Θα πρότεινα δάσκαλο πάντως, ή φίλο/φίλη με ήρεμη και χαλαρή προσέγγιση. Εγώ στην αρχή πλακωνόμουν με τον μπαμπά μου, που πίστευε ότι πήρες το δίπλωμα = ξέρεις να οδηγείς καλά με τη μία, γενικά δεν έχει κι υπομονή, άπλωνε χέρια στο τιμόνι, γινόταν ένας χαμός. Και με τον άντρα μου (τότε σχέση) τα ίδια, μηδέν υπομονή και κοφτές οδηγίες λες κι ήταν ο συνοδηγός μου σε πίστα wrc.

 

Ωραιότατο μπινελικάκι, δυο-τρεις γεροί καυγάδες και τέρμα. Σ' αυτό ναι, συμφωνώ με την @ΑΡΓΚ, είναι τόσο βαθύς ο σεξισμός γύρω από την οδήγηση, που συνήθως θέλει να πατήσεις πολύ πόδι για να σε σεβαστούν και να σ' αφήσουν ήσυχη. Δηλαδή, αν γινόμουν πρωθυπουργός, τόσο πολύ δεν θα με έπρηζαν μπαμπάς και γκόμενος μέχρι να βεβαιωθούν ότι μπορώ. Οι οποίοι κατά τα άλλα δεν είναι τίποτα φαλλοκρατικά γουρούνια, αλλά λες και κάτι τους πιάνει μέσα στο αυτοκίνητο.

 

Αλλά αλήθεια, μην το φοβάστε. Δηλαδή φοβηθείτε το αν θέλετε, αλλά σφίξτε τα δόντια και κάντε το. Και για τον προσανατολισμό μη σκάτε, γι' αυτό υπάρχουν πλέον τα κινητά.

 

(Μέχρι το 2016 που έβαλα δεδομένα στο κινητό, όταν ήταν να πάω κάπου που δεν ήξερα τον δρόμο, άνοιγα Google maps στο σπίτι, σημειωνα τη διαδρομή σε post it και τα κολλούσα στο ταμπλό του αυτοκινήτου. Αυτό θα πει δυστυχία.)

 

Και θα κλείσω λέγοντας ότι μπορεί σε γενικές γραμμές οι άντρες να οδηγούν καλύτερα, ίσως επειδή το έχουν πιο πολύ μεράκι, αλλά όταν βρεις γυναίκα που οδηγάει καλά, ε, οδηγάει πολύ καλά. Και βάζει κάτω πολλούς άντρες. 

 

 

[Fenia27]

2 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δε θεωρώ ότι παίρνεις εσύ ή οποιαδήποτε άλλη επίτηδες το ρόλο της αδύναμης. Θεωρώ ότι μας έχει περάσει σαν γενιά στα λόγια η έννοια της ισότητας αλλά σε καμία περίπτωση στην πράξη. Φαντάσου ένα σκηνικό όπου ο μπαμπάς είναι καθημερινά στο σπίτι και μεγαλώνει το παιδί, δεν μπορεί να πάει παρά μόνο στην εντελώς κοντινή περιοχή με τα πόδια, και περιμένει τη μαμά να γυρίσει κάθε απόγευμα από τη δουλειά και να τους πάει βόλτα με το αμάξι, ή στα μαγαζιά ή στον παιδίατρο. Αν το πεις στο μέσο Έλληνα θα θεωρήσει αυτονόητο ότι τρολάρεις, αν αντιστρέψεις τα φύλα, δεν τρέχει τίποτα, μία ίσως ελαφρώς συντηρητική αλλά εντελώς νορμάλ οικογένεια. Και το ότι σε πολλές γυναίκες αυτό το σκηνικό φαίνεται ψιλοαναμενόμενο με στεναχωρεί, και ότι το ανάποδο σε πολλούς άντρες θα θεωρούνταν ύψιστη ξεφτίλα με στεναχωρεί επίσης.

Εγώ πάντως στο φιλικό αλλά και οικογενειακό περιβάλλον μου δεν το έχω δει κάπου σαν "αυτονόητο" ..αντίθετα ας πούμε ο πατέρας μου μας ετρεχε μονος στους γιατρούς και στα φροντιστήρια  ενώ   η μάνα μου εργαζοταν περισσοτερες ώρες. Το ότι συνήθως η γυναίκα είναι σπίτι για μένα είναι κάτι θετικό και οφείλεται στις φυσικές διάφορες των φύλων κσι αναγκες των παιδιων αλλά αυτό είναι προσωπικη άποψη νε την οποια καποιοι θα διαφωνησουν και εχει καλως...σίγουρα εμένα πάντως δεν μου το πέρασαν οι γονείς μου σαν στερεότυπο καθώς ήταν και η δύο με την μάνα μου περισσότερο σκληρά εργαζόμενοι...Στο φιλικό περιβάλλον όπως είπα ξανα οι φίλες μου έχουν όλες αυτοκίνητο και οδηγανε ακομα και σε οικογενειακες βόλτες εκείνες αντί του συζύγου. ..Γενικά η εικόνα που έχω απέχει πολύ από αυτό που περιγράφεις ..Η οικογένεια γυναίκα και άντρας νομίζω ότι  πλεον  προσαρμοζοντε στις ανάγκες της καθε οικογένειας και όχι στα "πρότυπά "του παρελθόντος. ..

 

Εγώ το δίπλωμα το πήρα στα 18  και έχω οδηγήσει λίγο στο χωριό μέσα σε αυτά τα χρόνια που δεν είμαι "ενεργή"..Νομίζω ότι απλά θα το πάρω μαζί με τον άντρα μου και δεν χρειάζεται μαθήματα ξανά.εδώ σαν το ποδήλατο  ..Αλλά όπως νιώθετε κοπέλες. ..Σίγουρα όμως όσο το αφήνεις κάτι τόσο πιο δύσκολο γίνεται μετά. ..Μια απόφαση είναι και σιγά σιγά με τον καιρό  και την εξάσκηση  θα αποκτήσετε και σιγουριά και αυτό πεποίθηση 

 

 

 

 

[Έσπερος]

Just now, Yovanna είπε:

Φοβάσαι να πας σε βενζινάδικο?? Βλάβη δεν έχεις πάθει ποτέ? Δεν χρειάστηκες συνεργείο? Οδική βοήθεια? Εγώ ένιωθα πάντα άχρηστη γιατί δεν ήξερα να αλλάξω λάστιχο και καλούσα οδική βοήθεια αν δεν ήταν κανείς. Ευτυχώς  το αμάξι που έχω τώρα δεν έχει ρεζέρβα αλλά κιτ επισκευής και μέχρι και ο γιός μου μπορεί να το φουσκώσει που λέει ο λόγος, οπότε αυτό μου δίνει μια αυτονομία (άσχετα αν είναι ότι χειρότερο για τα λάστιχα μακροπρόθεσμα..). 

Όχι δεν φοβάμαι. απλώς δεν έχει τύχει γιατί το ίδιο αυτοκίνητο το οδηγεί ο άντρας μ όποτε βάζει αυτός. βέβαια νομίζω ότι μόλις φέτος, μετά από σχεδον δεκαετία στο νησι, κατάλαβα πώς πάνε στα βενζινάδικα του νησιού γιατί τους δρόμους που βγάζουν από τη χώρα προς τα έξω τους μπέρδευα- βασικά δεν ασχολιόμουν, δεν παρατηρούσα κ ούτε ως συνοδηγός παρατηρώ, δλδ έχει τύχει να μπερδευτεί ο άντρας μου κ να μην στρίψει εκεί που πηγαίνουμε κ να μην το καταλάβω. επίσης δεν κάνω ποτέ παρατήρηση ούτε προειδοποιώ θεωρώντας ότι τα βλέπει όλα, ενώ κάποιες φορές θα χρειαζόταν να μιλήσω. βλάβη έχω πάθει στην Αθήνα όταν ήμουν μεταπτυχιακή φοιτήτρια. Πάρκαρα όπου βόλευε, πήρα λεωφορείο για τη σχολή, κ οταν τελείωσα πήρα τον μπαμπά μου κ ήρθε εκείνος με την οδική βοήθεια.  Στο ένα αυτοκίνητο, αυτό που έχουμε για τον μικρό, επειδή το έπαιρνα μόνο πρωί με τον μικρό, δεν ξέρω καν από πού ανάβουν τα φώτα κ στο άλλο έχω μπερδέψει τα φώτα με τα φώτα ομίχλης. στο μεγάλο επίσης ξεχνάω πώς παίρνει μπρος ο πίσω υαλοκαθαριστήρες. γιατί δεν πηγαίνω κάπου με το παιδί βράδυ ή όταν βρέχει. στο μικρό αυτοκίνητο όμως τα έμαθα αυτά. στην πορεία δεν έχω θέμα ούτε είμαι απρόσεκτη ούτε μου σβήνει, δεν έχω θέμα στον χειρισμό. δεν υπολογίζω πάντα αν χωράω κ αποφεύγω το στρίμωγμα κ δεν προσανατολίζονται, ξέρω κάποιες διαδρομές μόνο κ επίσης δεν κάνω καινούργιες διαδρομές μόνη μου μέσα σε πόλη. σε νησιά οδηγώ όμως για εκδρομή, εκεί δεν έχω θέμα. φυσικά δυσκολεύομαι να παρκάρω, κ το να μένεις επαρχία δεν βοηθάει σε αυτό. δεν τίθεται δηλαδή θέμα ασφαλείας όταν οδηγώ, αλλά η λειτουργικότητα μου είναι περιορισμένη. επίσης δεν νιώθω άβολα όταν οδηγώ. πιο πριν, κατά καιρούς το σκεφτόμουν, ειδικά όταν μεσολαβούσε καιρός. πχ από το τέλος της εγκυμοσύνης μέχρι να βγω ξανά μόνη μου, πέρασε σχεδον ένας χρόνος. εκεί είχα φοβηθεί λίγο. επίσης από πέρσι καλοκαίρι δεν είχα πάει κάπου μόνη μου με τον μικρό ούτε είχε τύχει να πάρω το μικρό αμάξι για κάποιους μήνες κ χρειάστηκε να το πάρω απόγευμα ενώ είχε ήδη νυχτώσει, είχε κρύο κ δεν έπαιρνε μπρος (είναι παλιό), ήταν τραυματική εμπειρία κ για κάποιους μήνες το άφησα, αφού μεσολάβησε κ η καραντίνα. μετά προέκυψε θέμα υγείας κ έπρεπε να αναλάβω όλες τος εξωτερικές δουλειές κ ένα διάστημα να πηγαίνω κ μόνη μ στο σχολείο. από τότε δεν έχω κανένα θέμα, δεν το σκέφτομαι πριν. απλώς δεν μπορώ να πάω οπουδήποτε κ κυρίως με το μεγάλο λόγω όγκου. 

[mama16]

@Little lamb δεν σου μίλησε κανείς για τον φόβο που νιώθεις όταν είσαι αρχάρια στην οδήγηση είτε γιατί το θεωρούμε δεδομένο είτε γιατί μετά από καιρό το ξεχνάμε λίγο. Ο φόβος είναι αρχικά κ πιστεύω τον πρώτο μήνα τον αποβάλλεις κιόλας. Θυμάμαι την μητέρα μου (πήρε το δίπλωμα μετά τα 45 από ανάγκη για την δουλειά) κάθε φορά που έπαιρνε το αυτοκίνητο έκανε το σταυρό της πριν κ μετά την άφιξη κ το σκεφτόταν ώρες πιο μπροστά πως τα το πάρει. Εγώ από την άλλη όπως είπε είχα θέμα με τα φανάρια. Κ ακόμα 12 χρόνια με το πάρκινγκ έχω θέμα. Δεν θα πάω να παρκάρω σε κεντρικο δρομο που περνάνε συνέχεια αυτοκίνητά γιατί σκέφτομαι να μην με κορνάρουν κ να μην καθυστερω. Αλλά βέβαια δικό μου αυτοκίνητο δεν έχω κ ούτε το παίρνω σε καθημερινή βάση, αν είχα κ έπρεπε να το παίρνω κάθε μέρα πιστεύω ότι θα το απέβαλα.