Να κάνω κατι για μενα...

[Sentir...natureza]

On 23/7/2020 at 3:21 ΠΜ, diane2020 είπε:

Θελω να πω εγω σε αυτη την τσιτωμενη φαση εχω αναγκη απο απομονωση, ξεστρεσαρισμα και επαναπροσδιορισμο. Θα με βοηθησει σε αυτα ο διαλογισμός?

Θα σε βοηθήσει περισσοτερο σε αυτά πάρα σε οτιδήποτε αλλο 

[little lamb]

Εδω άλλη μία που δεν τα πάει καθόλου καλά με το αυτοκίνητο. Έχω δίπλωμα από το 2017, δεν εξασκηθηκα ποτέ συστηματικά, όλο ξεκινουσαμε λίγο σε αλάνα ή εξοχικό δρόμο και μετά από 2-3 φορές όλο κάτι τύχαινε κ δεν προχωρούσαμε παρακάτω. Έχει γίνει πάνω από 4 φορές αυτή η "εναρξη εξάσκησης"!

Στο μεταξύ μένουμε σε εξοχική περιοχή της Αττικής που δεν έχει συγκοινωνία (όχι δεν έχει συχνά, δεν έχει καθολου, ούτε καν ΚΤΕΛ) ούτε καταστήματα, οπότε πρακτικά πας παντού με το αυτοκίνητο. Τα καταστήματα είναι σε απόσταση που αντικειμενικά δεν περπατιεται, το ίδιο και το κοντινότερο λεωφορείο (που εκτός αυτού περνάει κάθε μία ώρα) και το κοντινοτερο μετρο είναι 20 λεπτά με το αυτοκίνητο. Κι έτσι είναι απαραίτητο. Όσο πιο πολύ σκέφτομαι ότι είναι απαραίτητο όμως, αντί να θέλω να μάθω, μου βγαινει το αντίθετο. Φόβος. Ίσως αν το να μάθω ήταν πιο πολύ επιλογή παρά αναγκαστικό να μην είχα τόση άρνηση. Φοβάμαι πάρα πολύ, όσο περνάει ο καιρός και περισσότερο, παρά το ότι εξασκούμαι περισσότερο. Και φοβάμαι και αγκομαχαω. Στην εξάσκηση πάω με 50 και τώρα έχω αρχίσει να φοβάμαι και ως επιβάτης. Μόλις πάει ο άντρας μου με πάνω από 50 του λέω ότι τρέχει, φοβάμαι, νομίζω ότι όλοι αλλάζουν λωρίδα και θα πέσουν πάνω μας, κρατιέμαι από την λαβή της πόρτας σε κάθε προσπέραση!! 

Οπότε τον καιρό της καραντίνας πρακτικά δεν μπορούσα να πάω πουθενά, μόνο περπάτημα στη φύση της περιοχής μας. Και πλέον λόγω κορωνοϊού ακόμα κι αν με πήγαινε ο άντρας μου στο μετρό δεν θα έμπαινα με το μωρό.

Τόσα χρόνια που εμενα μέσα στην Αθήνα κινουμουν με τις συγκοινωνίες μια χαρα (και τους πρώτους μήνες του μωρού το έβαλα κι εκεινο λίγες φορές σε μετρό/ηλεκτρικό) κι όταν δούλεψα σε δύο δουλειές εκτός Αθηνών, όπου οι δουλειές ήταν σε σημεία εκτός της πόλης όπου νοικιαζα, μετακινουμουν με συναδέλφους. Στη μία περίπτωση ήταν μια χαρά, καλή παρέα κλπ. Στην άλλη ήταν ένας άθλιος "συνάδελφος" με κακό χαρακτήρα γενικά που στο μοίρασμα των εξόδων της βενζίνης χρέωνε ο,τι να'ναι με πρόσχημα τη φθορά του αυτοκινήτου του από τον συνεπιβάτη (εμένα) και που κάποιες φορές που χρειάστηκε να πάρει κι άλλους συναδέλφους χρέωνε σε όλους (με το κεφάλι) το ίδιο ποσό που χρέωνε τόσο καιρό που ήμουν μόνο εγώ, επειδή λέει όσο περισσότερους έβαζε μέσα θα είχε περισσότερη φθορά το αυτοκίνητο!! Και μιλάμε για μονοψήφιο αριθμό φόρων που χρειάστηκε να τους πάρει! (Τον θυμήθηκα και συγχυστηκα, δεν ήταν μόνο στο θέμα των μετακινήσεων προφανώς το πρόβλημα). Οπότε έχω ζήσει και την ταλαιπωρία του να σε εξυπηρετούν άλλοι αλλά παρόλα αυτά δεν νιώθω καθόλου έτοιμη/ικανή/πρόθυμη να οδηγήσω. (Η πλάκα είναι ότι είμαι τύπος που σκίζεται να εξυπηρετεί τους άλλους, μου αρέσει, και λυπάμαι που δεν μπορώ κι εγώ να μετακινω τους φίλους που δεν οδηγούν, θα μου άρεσε πολύ και θα το έκανα με μεγάλη προθυμία!)

Όταν αποφασίσαμε να μείνουμε σε αυτή την περιοχή τότε αποφάσισα να μάθω, εξ αρχής όμως δεν μου άρεσε, το έκανα επειδή θα χρειαζόταν. Δεν είχα όμως τόσο μεγάλο φόβο και άρνηση, στην αρχή το είχα δει και λίγο σαν το καινούργιο χομπυ-κοσκινακι. Μετά μου βγήκε. Του άντρα μου του φαίνεται περίεργο γιατί το θεωρεί μεγάλη ελευθερία. Εγώ βρίσκω πάντα παραδείγματα ανθρώπων που δεν έμαθαν ποτέ και μια χαρά βολεύονταν με τις συγκοινωνίες. Επίσης έχω τουλάχιστον 10 φίλους κοντά στην ηλικια μου (εγώ είμαι 31, εκείνοι 28-33) που είτε δεν έχουν μάθει ακόμα είτε αν έχουν μάθει δεν οδήγησαν ποτέ, οπότε δεν είναι και τόσο σπάνιο. Από την άλλη βέβαια έχω άλλους 10 που οδηγούν χρόνια.

Στην αρχή όταν φοβόμουν σκεφτόμουν ότι οδηγεί κι η κουτσή Μαρία, γιατί να μην μπορώ κι εγώ, αλλά πλέον έχει καταρρεύσει και αυτό το επιχείρημα γιατί σκέφτομαι πως το ότι οδηγούν δεν σημαίνει ότι οδηγούν και σωστά!

Νομίζω είμαι ανίατη περίπτωση!

[ΑΡΓΚ]

Kακά τα ψέματα, αν μιλάμε για ανθρώπους που δεν μπορούν λόγω οικονομικών να έχουν αυτοκίνητο, πραγματικά τους συμπονώ, αλλά στην Ελλάδα το να μην μπορείς να οδηγήσεις σε καθιστά μοιραία ένα είδος ανάπηρου, ή μάλλον ανάπηρης, είναι καθαρά γυναικεία ιδιορρυθμία. Και ναι, το ξέρω ότι θα με πείτε κακιά, αλλά δεν το αντιμετωπίζω με συμπάθεια, είναι από τα πράγματα που νιώθω ότι μας πάνε 100 χρόνια πίσω, ότι πολλές γυναίκες επιλέγουν αυτό το ρόλο της αδύναμης

[Έσπερος]

πρίν από 16 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Kακά τα ψέματα, αν μιλάμε για ανθρώπους που δεν μπορούν λόγω οικονομικών να έχουν αυτοκίνητο, πραγματικά τους συμπονώ, αλλά στην Ελλάδα το να μην μπορείς να οδηγήσεις σε καθιστά μοιραία ένα είδος ανάπηρου, ή μάλλον ανάπηρης, είναι καθαρά γυναικεία ιδιορρυθμία. Και ναι, το ξέρω ότι θα με πείτε κακιά, αλλά δεν το αντιμετωπίζω με συμπάθεια, είναι από τα πράγματα που νιώθω ότι μας πάνε 100 χρόνια πίσω, ότι πολλές γυναίκες επιλέγουν αυτό το ρόλο της αδύναμης

Κι ο άντρας μου εκνευρίζεται πολύ με αυτό. δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχει στην εποχή μας ενήλικος που δεν οδηγεί κ πολλές φορές αν πω ότι προτιμώ να πάω κάπου με τα πόδια θυμώνει γιατί ξέρει ότι το κάνω για να αποφύγω το αυτοκίνητο (κυρίως αν πρόκειται να βρέξει ή σουρουπώνει ή θα συμπέσω με ξεφόρτωμα καραβιού ή δεν ξέρω πού να παρκάρω- για το νησί μιλάμε, όχι για παρκάρισμα στην Κυψέλη). Εμένα πάντως δεν μου αρέσει να οδηγώ αλλά από την άλλη νιώθω ότι στην επαρχία δεν μπορείς να επιβιώσεις χωρίς αυτοκίνητο. ειδικά αν εχεις παιδί, είσαι πολύ δεσμευμένος, δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ να πρέπει να μας πηγαινοφέρνει ο άντρας μου σε πάρτι ή όπου αλλού δεν πάμε οικογενειακώς για κάποιον λόγο. κ αν δεν μπορούσα κ να πηγαίνω κάτω στη Χώρα μόνη μου με το παιδί τα πρωινά όσο είχα άδεια, θα είχα τρελαθεί κ βασικά θα ήταν κ πολύ δυσλειτουργικό για την οικογένεια. έτσι σιγά σιγά το συνήθισα. όμως μου είχε μείνει για καιρό η αίσθηση ότι κ το ότι το παίρνω κ πάω καπου, είναι μεγάλη υπέρβαση. μια φορά, πριν κάνουμε τον μικρό, είχα πάει μόνη μου στο σχολείο κ στην επιστροφή αναρωτιόμουν αν θα το παρκάρω κανονικά εκεί που το βάζουμε ή θα το αφήσω μπροστά στο σπίτι (αλάνα-χωματόδρομος) για να το παρκάρει ο άντρας μου. σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να το παρκάρω στην κανονική θέση, κ πήγα κ το άφησα θεόστραβα κ λίγο στη μέση κ θεωρούσα ότι θα μου έλεγε μπράβο που το πήγα μόνη μου εκεί, αντί γι αυτό τα άκουσα που το άφησα στη μέση λες κ θα το πάρει ο παρκαδόρος.... 

[Έσπερος]

Για μένα το βασικό κίνητρο να οδηγώ είναι το ότι βλέπω άτομα από τη δουλειά που ξέρω ότι δεν είναι ούτε τα πιο ευστροφα ούτε τα πιο ανεξάρτητα κ δυναμικά κ όποτε τις βλέπω να οδηγούν είναι σαν μα μου δίνει κάποιος ένα χαστούκι, κ λέω ότι αν μπορεί αυτη, γιατί να μην μπορώ κ εγω; 

[Chrysoum]

@Mama_Anesti_Δεν θα έβαζα το παιδί στην Ελλάδα σε ποδήλατο. Δεν υπάρχει σεβασμός στον πεζό, πόσο μάλλον στον ποδηλάτη που μοιράζεται τον ίδιο δρόμο με τα αυτοκίνητα. Εκτός κι αν σκέφτεσαι να κάνεις ποδήλατο στα άθλια πεζοδρόμια. Και στο λέω εγώ που αγαπώ το ποδήλατο και τις μικρές τις πηγαινοφερνω στον παιδικό με το ποδήλατο. Στην Ελλάδα όμως όσες φορές έχω προσπαθήσει να κάνω ποδήλατο μόνη μου ήταν πραγματικά πολύ επικίνδυνο. Αν είναι μόνο 10 λεπτά με τα πόδια, θα πήγαινα με τα πόδια. Δεν είναι κιόλας ότι θα στρεσαρεσαι τα πρωινά για να βιαστείς να πας στην δουλειά μετά. Εμάς ο παιδικός είναι στο 1 χλμ και πολλές φορές αν δεν πάω με ποδήλατο πάω με τα πόδια, κάνω 12 λεπτά όταν έχω να πάω στο γραφείο μετά όμως ή έχω πολλά να κάνω στην δουλειά (συνήθως δουλεύω από το σπίτι) παίρνω το αυτοκίνητο. Είναι μεγάλη ευκολία το αυτοκίνητο όπως και να το κάνουμε. 

[little lamb]

10 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Kακά τα ψέματα, αν μιλάμε για ανθρώπους που δεν μπορούν λόγω οικονομικών να έχουν αυτοκίνητο, πραγματικά τους συμπονώ, αλλά στην Ελλάδα το να μην μπορείς να οδηγήσεις σε καθιστά μοιραία ένα είδος ανάπηρου, ή μάλλον ανάπηρης, είναι καθαρά γυναικεία ιδιορρυθμία. Και ναι, το ξέρω ότι θα με πείτε κακιά, αλλά δεν το αντιμετωπίζω με συμπάθεια, είναι από τα πράγματα που νιώθω ότι μας πάνε 100 χρόνια πίσω, ότι πολλές γυναίκες επιλέγουν αυτό το ρόλο της αδύναμης

 

Από αυτούς τους 10 φίλους μου που είτε δεν έχουν μαθει οδήγηση είτε μετά το δίπλωμα δεν οδήγησαν ποτέ, οι μισοί είναι άντρες πάντως!

Και ο πατέρας μου δεν έμαθε ποτέ ενώ η μητέρα μου οδηγεί.

Δεν νομίζω ότι επιλέγει κάποιος τι να φοβάται, και ειδικά μάλιστα επιλέγει να φοβάται κάτι που θα του έλυνε τα χέρια από την ταλαιπωρία!

Επεξεργάστηκαν 8 Αυγούστου,2020 by little lamb

[Fenia27]

On 5/8/2020 at 12:56 ΜΜ, little lamb είπε:

Εδω άλλη μία που δεν τα πάει καθόλου καλά με το αυτοκίνητο. Έχω δίπλωμα από το 2017, δεν εξασκηθηκα ποτέ συστηματικά, όλο ξεκινουσαμε λίγο σε αλάνα ή εξοχικό δρόμο και μετά από 2-3 φορές όλο κάτι τύχαινε κ δεν προχωρούσαμε παρακάτω. Έχει γίνει πάνω από 4 φορές αυτή η "εναρξη εξάσκησης"!

Στο μεταξύ μένουμε σε εξοχική περιοχή της Αττικής που δεν έχει συγκοινωνία (όχι δεν έχει συχνά, δεν έχει καθολου, ούτε καν ΚΤΕΛ) ούτε καταστήματα, οπότε πρακτικά πας παντού με το αυτοκίνητο. Τα καταστήματα είναι σε απόσταση που αντικειμενικά δεν περπατιεται, το ίδιο και το κοντινότερο λεωφορείο (που εκτός αυτού περνάει κάθε μία ώρα) και το κοντινοτερο μετρο είναι 20 λεπτά με το αυτοκίνητο. Κι έτσι είναι απαραίτητο. Όσο πιο πολύ σκέφτομαι ότι είναι απαραίτητο όμως, αντί να θέλω να μάθω, μου βγαινει το αντίθετο. Φόβος. Ίσως αν το να μάθω ήταν πιο πολύ επιλογή παρά αναγκαστικό να μην είχα τόση άρνηση. Φοβάμαι πάρα πολύ, όσο περνάει ο καιρός και περισσότερο, παρά το ότι εξασκούμαι περισσότερο. Και φοβάμαι και αγκομαχαω. Στην εξάσκηση πάω με 50 και τώρα έχω αρχίσει να φοβάμαι και ως επιβάτης. Μόλις πάει ο άντρας μου με πάνω από 50 του λέω ότι τρέχει, φοβάμαι, νομίζω ότι όλοι αλλάζουν λωρίδα και θα πέσουν πάνω μας, κρατιέμαι από την λαβή της πόρτας σε κάθε προσπέραση!! 

Οπότε τον καιρό της καραντίνας πρακτικά δεν μπορούσα να πάω πουθενά, μόνο περπάτημα στη φύση της περιοχής μας. Και πλέον λόγω κορωνοϊού ακόμα κι αν με πήγαινε ο άντρας μου στο μετρό δεν θα έμπαινα με το μωρό.

Τόσα χρόνια που εμενα μέσα στην Αθήνα κινουμουν με τις συγκοινωνίες μια χαρα (και τους πρώτους μήνες του μωρού το έβαλα κι εκεινο λίγες φορές σε μετρό/ηλεκτρικό) κι όταν δούλεψα σε δύο δουλειές εκτός Αθηνών, όπου οι δουλειές ήταν σε σημεία εκτός της πόλης όπου νοικιαζα, μετακινουμουν με συναδέλφους. Στη μία περίπτωση ήταν μια χαρά, καλή παρέα κλπ. Στην άλλη ήταν ένας άθλιος "συνάδελφος" με κακό χαρακτήρα γενικά που στο μοίρασμα των εξόδων της βενζίνης χρέωνε ο,τι να'ναι με πρόσχημα τη φθορά του αυτοκινήτου του από τον συνεπιβάτη (εμένα) και που κάποιες φορές που χρειάστηκε να πάρει κι άλλους συναδέλφους χρέωνε σε όλους (με το κεφάλι) το ίδιο ποσό που χρέωνε τόσο καιρό που ήμουν μόνο εγώ, επειδή λέει όσο περισσότερους έβαζε μέσα θα είχε περισσότερη φθορά το αυτοκίνητο!! Και μιλάμε για μονοψήφιο αριθμό φόρων που χρειάστηκε να τους πάρει! (Τον θυμήθηκα και συγχυστηκα, δεν ήταν μόνο στο θέμα των μετακινήσεων προφανώς το πρόβλημα). Οπότε έχω ζήσει και την ταλαιπωρία του να σε εξυπηρετούν άλλοι αλλά παρόλα αυτά δεν νιώθω καθόλου έτοιμη/ικανή/πρόθυμη να οδηγήσω. (Η πλάκα είναι ότι είμαι τύπος που σκίζεται να εξυπηρετεί τους άλλους, μου αρέσει, και λυπάμαι που δεν μπορώ κι εγώ να μετακινω τους φίλους που δεν οδηγούν, θα μου άρεσε πολύ και θα το έκανα με μεγάλη προθυμία!)

Όταν αποφασίσαμε να μείνουμε σε αυτή την περιοχή τότε αποφάσισα να μάθω, εξ αρχής όμως δεν μου άρεσε, το έκανα επειδή θα χρειαζόταν. Δεν είχα όμως τόσο μεγάλο φόβο και άρνηση, στην αρχή το είχα δει και λίγο σαν το καινούργιο χομπυ-κοσκινακι. Μετά μου βγήκε. Του άντρα μου του φαίνεται περίεργο γιατί το θεωρεί μεγάλη ελευθερία. Εγώ βρίσκω πάντα παραδείγματα ανθρώπων που δεν έμαθαν ποτέ και μια χαρά βολεύονταν με τις συγκοινωνίες. Επίσης έχω τουλάχιστον 10 φίλους κοντά στην ηλικια μου (εγώ είμαι 31, εκείνοι 28-33) που είτε δεν έχουν μάθει ακόμα είτε αν έχουν μάθει δεν οδήγησαν ποτέ, οπότε δεν είναι και τόσο σπάνιο. Από την άλλη βέβαια έχω άλλους 10 που οδηγούν χρόνια.

Στην αρχή όταν φοβόμουν σκεφτόμουν ότι οδηγεί κι η κουτσή Μαρία, γιατί να μην μπορώ κι εγώ, αλλά πλέον έχει καταρρεύσει και αυτό το επιχείρημα γιατί σκέφτομαι πως το ότι οδηγούν δεν σημαίνει ότι οδηγούν και σωστά!

Νομίζω είμαι ανίατη περίπτωση!

Σε καταλαβαίνω εν μέρει. ..Εγώ έχω δίπλωμα πολλά χρόνια τώρα αλλά ουσιαστικά αν και πήρα διπλωμα Ελλάδα συνήθισα να οδηγώ στα αριστερά σαν φοιτήτρια και εργαζόμενη εκτός. ...Στην Αθήνα ασ πούμε δεν έχω πάρει πότε το αυτοκίνητο. ..Δεν χρειαζοτανε αλλά και φοβόμουν γιατί έχουμε μεγάλο αυτοκίνητο σε κυβικά το μέγεθος δεν με νοιάζει οδηγούσα και βανακι...ήρθε η ώρα όμως και θα πάρω ένα μικρό για μένα  γιατί και μετακομισαμε σε περιοχής που θέλει αυτοκίνητο  κσι πλέον τα παιδιά θέλουν τα πέρα δώθε τους αλλά και εγώ θέλω να κάνω τις δουλειές μου...

[Yovanna]

14 hours ago, ΑΡΓΚ said:

Kακά τα ψέματα, αν μιλάμε για ανθρώπους που δεν μπορούν λόγω οικονομικών να έχουν αυτοκίνητο, πραγματικά τους συμπονώ, αλλά στην Ελλάδα το να μην μπορείς να οδηγήσεις σε καθιστά μοιραία ένα είδος ανάπηρου, ή μάλλον ανάπηρης, είναι καθαρά γυναικεία ιδιορρυθμία. Και ναι, το ξέρω ότι θα με πείτε κακιά, αλλά δεν το αντιμετωπίζω με συμπάθεια, είναι από τα πράγματα που νιώθω ότι μας πάνε 100 χρόνια πίσω, ότι πολλές γυναίκες επιλέγουν αυτό το ρόλο της αδύναμης

Συμφωνώ απόλυτα. Στη ζωή μου, 5 άτομα έχω γνωρίσει που δεν οδηγούν. Τον σύντροφο της μιας κουμπάρας μου, ο οποίος γενικά δεν είναι ικανός σχεδόν για τίποτα, οπότε δεν εκπλήσσομαι, μια πρώην φίλη η οποία δεν οδηγούσε γιατί είχε μάθει να βολεύεται με τους άλλους, 2 κυρίες στο γραφείο κοντά στα 60 που φορτώνονται σε συναδέλφους για να τις πάνε σε μετρό/τρένο κτλ και μια πρώην νταντά μας, η οποία φοβόταν γιατί είχε χάσει λέει τον αδερφό της σε τροχαίο. Στην τελευταία περίπτωση θα καταλάβαινα να μην μπαίνει σε αυτοκίνητο. Το να μην οδηγεί η ίδια όμως, δεν το κατάλαβα ποτέ. 

Εγώ πάλι έχω άλλο φόβο με το αυτοκίνητο. Οδηγώ καλά και παρκάρω οπουδήποτε απο τα 18 που ξεκίνησα να οδηγώ. Έλα όμως που έχω τραγικό προσανατολισμό και δεν προσέχω ποτέ δρόμους και δεν ξέρω να πάω σχεδόν πουθενά χωρίς πλοήγηση! Να πω ότι θα πάρω το αυτοκίνητο και θα πάω Πάτρα πχ, δεν ξέρω ούτε καν προς τα πού πέφτει!

[Έσπερος]

Just now, Yovanna είπε:

Εγώ πάλι έχω άλλο φόβο με το αυτοκίνητο. Οδηγώ καλά και παρκάρω οπουδήποτε απο τα 18 που ξεκίνησα να οδηγώ. Έλα όμως που έχω τραγικό προσανατολισμό και δεν προσέχω ποτέ δρόμους και δεν ξέρω να πάω σχεδόν πουθενά χωρίς πλοήγηση! Να πω ότι θα πάρω το αυτοκίνητο και θα πάω Πάτρα πχ, δεν ξέρω ούτε καν προς τα πού πέφτει!

Παρομοίως! αν εμένα β. ελλάδα θα ανησυχούσα μήπως περάσω κατά λάθος τα σύνορα κ δεν το καταλάβω. 

 

τοσα χρόνια στο νησί, δεν θυμάμαι ακριβώς ποιος δρόμος βγάζει σε ποια χωρια, ούτε ακριβώς σε ποια μεριά του νησιού είναι το καθένα. επίσης δεν βλέπω ταμπέλες κ στοπ. πρέπει να έχω κάνει τη διαδρομή για να ξέρω ότι εκεί πρέπει να σταματήσω. στην αθήνα παρομοίως με τα φανάρια, είχα μάθει 5-6 διαδρομές πρώτα με παρέα για να μου λενε. γι αυτό μου αρέσουν μόνο οι επαρχιακοί δρόμοι που δεν εχεις τετοια θέματα. 

[little lamb]

Εγώ πάλι θεωρώ ότι δεν είναι όλοι για όλα. Όπως δεν ασχολούνται όλοι με τη μουσική, το θέατρο, τον αθλητισμό, έτσι θεωρώ και την οδήγηση. Απλώς πολύ συχνά είναι απαραίτητη, δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να αρέσει σε όλους, κάποιοι θα το κάνουν αναγκαστικά. Φανταστείτε να σας έλεγαν πχ πρέπει να πας σε θεατρική ομάδα σ'αρεσει δεν σ'αρεσει; Όποιος δεν θα του άρεσε να πάει θα σήμαινε ότι υποτιμά τον εαυτό του και μπαίνει στη θέση του αδύναμου κλπ; Απλά "δεν το'χει", που λέμε. Έτσι πιστεύω ότι είναι και με την οδήγηση, δεν "το'χουμε" όλοι. Όχι απαραίτητα ότι δεν το'χουμε ως ικανότητα, μπορεί όντως αυτό να είναι θέμα εκπαίδευσης. Αλλά δεν το'χουμε ως προς τη δυσφορία που μας προκαλεί.

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, little lamb είπε:

 

Από αυτούς τους 10 φίλους μου που είτε δεν έχουν μαθει οδήγηση είτε μετά το δίπλωμα δεν οδήγησαν ποτέ, οι μισοί είναι άντρες πάντως!

Και ο πατέρας μου δεν έμαθε ποτέ ενώ η μητέρα μου οδηγεί.

Δεν νομίζω ότι επιλέγει κάποιος τι να φοβάται, και ειδικά μάλιστα επιλέγει να φοβάται κάτι που θα του έλυνε τα χέρια από την ταλαιπωρία!

 

Nα σου πω, όχι, δεν το πιστεύω ότι δεν επιλέγει κανείς. Επιλέγει με την έννοια ότι το θεωρεί λογικό για το άτομό του, δεν ντρέπεται. Πολλές γυναίκες δεν οδηγούν, ή οδηγούν όσο είναι μόνες αλλά αν είναι να πάνε κάπου με τον σύντροφο ή την οικογένεια, τότε οδηγεί ο άντρας του σπιτιού , όπως και πολλές γυναίκες θα περιμένουν τον άντρα τους (ή τον μπαμπά ή τον αδερφό) να φτιάξει τη βρύση που χάλασε ή το καλώδιο του τηλεφώνου ή το πλυντήριο, ακόμη και αν το επάγγελμά του είναι ξέρω γω δάσκαλος. Είναι θέμα νοοτροπίας: τα κοριτσάκια πρέπει να μάθουν να μαγειρεύουν και να βάζουν πλυντήριο, τα αγοράκια να οδηγούν και να επισκευάζουν πράγματα για παράδειγμα. Ακόμη και αν το ίδιο αγοράκι που υποτίθεται είναι πιο άνετος να οδηγεί, προτιμάει να περιμένει να πάει η σύντροφος στο μπακάλη, ή ενώ υποτίθεται ότι με μεγάλη άνεση επισκευάζει μόνος του το πλυντήριο, τη μπουγάδα τη βάζει η γυναίκα μόνο. Δε λέω ότι είναι πάντα έτσι, αλλά συχνά ναι, και φταίμε που το αναπαράγουμε. Ό,τι κάνουμε και όχι ό,τι λέμε άλλωστε θα κάνουν και τα παιδιά μας.

[Έσπερος]

Just now, little lamb είπε:

Εγώ πάλι θεωρώ ότι δεν είναι όλοι για όλα. Όπως δεν ασχολούνται όλοι με τη μουσική, το θέατρο, τον αθλητισμό, έτσι θεωρώ και την οδήγηση. Απλώς πολύ συχνά είναι απαραίτητη, δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να αρέσει σε όλους, κάποιοι θα το κάνουν αναγκαστικά. Φανταστείτε να σας έλεγαν πχ πρέπει να πας σε θεατρική ομάδα σ'αρεσει δεν σ'αρεσει; Όποιος δεν θα του άρεσε να πάει θα σήμαινε ότι υποτιμά τον εαυτό του και μπαίνει στη θέση του αδύναμου κλπ; Απλά "δεν το'χει", που λέμε. Έτσι πιστεύω ότι είναι και με την οδήγηση, δεν "το'χουμε" όλοι. Όχι απαραίτητα ότι δεν το'χουμε ως ικανότητα, μπορεί όντως αυτό να είναι θέμα εκπαίδευσης. Αλλά δεν το'χουμε ως προς τη δυσφορία που μας προκαλεί.

Νομίζω ότι η δυσφορία είναι αποτέλεσμα μη εξάσκησης κ επειδή λόγω συνήθειας έχει παγιωθεί η νοοτροπία ότι ήμασταν καλύτερα χωρίς, επειδή έτυχε να ευνοούν οι συνθήκες μας, κ όταν βρεθούνε στην ανάγκη φανταζόμαστε πάλι ότι κάπου υπάρχει ένα σύμπαν που δεν θα ήταν αναγκαίο κ θα ήμασταν μια χαρά!!! 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Νομίζω ότι η δυσφορία είναι αποτέλεσμα μη εξάσκησης κ επειδή λόγω συνήθειας έχει παγιωθεί η νοοτροπία ότι ήμασταν καλύτερα χωρίς, επειδή έτυχε να ευνοούν οι συνθήκες μας, κ όταν βρεθούνε στην ανάγκη φανταζόμαστε πάλι ότι κάπου υπάρχει ένα σύμπαν που δεν θα ήταν αναγκαίο κ θα ήμασταν μια χαρά!!! 

 

Την πρώτη φορά που οδήγησα μόνη, πανικοβλήθηκα, έκανα γύρους δύο ώρες στη γειτονιά αργά αργά για να εξασκηθώ. Την πρώτη φορά που χρειάστηκε να λύσω τον υπολογιστή μου, έβαλα τα κλάματα, ακόμη το θυμάμαι, γιατί κάτι έκανα  λάθος και νόμιζα ότι τον κατέστρεψα. Την πρώτη φορά που χρειάστηκε να βρω τρόπο να καθαρίσω το σωλήνα κάτω από το νεροχύτη, παραλίγο να μου έρθει εγκεφαλικό. Το ίδιο όμως συναίσθημα, αμηχανίας και φόβου είχα και την πρώτη φορά που μαγείρεψα κανονικό γεύμα χωρίς να υπάρχει κανείς στο σπίτι να κάνει υποδείξεις, και δε σχολιάζω καν την πρώτη φορά που σιδέρωσα (και έκαψα τη μπλούζα, ακόμη το θυμάμαι). Απλά πολλά από αυτά για μια κοπέλα θεωρούνται απαραίτητα, και τα ξεπερνάμε οι περισσότερες ενώ πολλά αγόρια ούτε καν θα ασχοληθούν, ενώ άλλα θεωρούμε ότι δεν τρέχει και τίποτα να μην επιμείνουμε, ενώ αντίστοιχα το αγόρι θα ντραπεί να μην τα δοκιμάσει. Εννοείται ότι έχω φίλη που δε μαγειρεύει ούτε βραστό αυγό, και φίλο που δεν είναι ικανός μια ασφάλεια να αλλάξει, αλλά είναι οι εξαιρέσεις, ας μη γελιόμαστε, ενώ το ανάποδο, τόσο συχνό που μας φαίνεται φυσιολογικό.

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Nα σου πω, όχι, δεν το πιστεύω ότι δεν επιλέγει κανείς. Επιλέγει με την έννοια ότι το θεωρεί λογικό για το άτομό του, δεν ντρέπεται. Πολλές γυναίκες δεν οδηγούν, ή οδηγούν όσο είναι μόνες αλλά αν είναι να πάνε κάπου με τον σύντροφο ή την οικογένεια, τότε οδηγεί ο άντρας του σπιτιού , όπως και πολλές γυναίκες θα περιμένουν τον άντρα τους (ή τον μπαμπά ή τον αδερφό) να φτιάξει τη βρύση που χάλασε ή το καλώδιο του τηλεφώνου ή το πλυντήριο, ακόμη και αν το επάγγελμά του είναι ξέρω γω δάσκαλος. Είναι θέμα νοοτροπίας: τα κοριτσάκια πρέπει να μάθουν να μαγειρεύουν και να βάζουν πλυντήριο, τα αγοράκια να οδηγούν και να επισκευάζουν πράγματα για παράδειγμα. Ακόμη και αν το ίδιο αγοράκι που υποτίθεται είναι πιο άνετος να οδηγεί, προτιμάει να περιμένει να πάει η σύντροφος στο μπακάλη, ή ενώ υποτίθεται ότι με μεγάλη άνεση επισκευάζει μόνος του το πλυντήριο, τη μπουγάδα τη βάζει η γυναίκα μόνο. Δε λέω ότι είναι πάντα έτσι, αλλά συχνά ναι, και φταίμε που το αναπαράγουμε. Ό,τι κάνουμε και όχι ό,τι λέμε άλλωστε θα κάνουν και τα παιδιά μας.

όντως η νοοτροπία είναι έντονη. κ εγω που είμαι πολύ ευαίσθητη στα φεμινιστικά, άμφιβαλλω αν έχω πάει ποτέ σε βενζινάδικο, σοβαρά τώρα, ίσως παλιά όταν εμένα Αθήνα ή σε κάτι διακοπές με έναν πρώην φιλόλογο που δεν οδηγούσε κ οδηγούσα εγω ένα νοικιασμένο κ κανονικά έπρεπε να με είχαν συλλάβει για παρακώλυση κυκλοφορίας. εδώ στο νησί δεν έχω πάει ποτέ για βενζίνη (δεν συζητάμε για συνεργείο), δεν ξέρω καν τι βάζουμε. είναι αξιομνημόνευτο πώς ο άντρας μου που δεν έχει υπομονή κ δεν βρίσκει χαριτωμενεσ αυτές τις αδυναμίες, δεν με στέλνει με το ζόρι για να τα μάθω γιατί είναι γελοίο. κ αν χρειαστεί να κάνω καμία «αντρική» δουλειά πχ κήπο (έχει κάτι ορθοπαιδικά ο άντρας μ κ ενίοτε πρέπει να αποφεύγει βαριές δουλειές), το φέρω πολύ βαρέως κ φροντίζω να καταστεί σαφές ότι δεν είναι δίκη μου δουλειά ούτε δουλειά του σπιτιου, άρα δεν χρεώνεται σαν συμβολή στο σπίτι όταν την κάνει αυτός κ είναι μεγάλη παραχώρηση αν την κάνω εγω...

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

όντως η νοοτροπία είναι έντονη. κ εγω που είμαι πολύ ευαίσθητη στα φεμινιστικά, άμφιβαλλω αν έχω πάει ποτέ σε βενζινάδικο, σοβαρά τώρα, ίσως παλιά όταν εμένα Αθήνα ή σε κάτι διακοπές με έναν πρώην φιλόλογο που δεν οδηγούσε κ οδηγούσα εγω ένα νοικιασμένο κ κανονικά έπρεπε να με είχαν συλλάβει για παρακώλυση κυκλοφορίας. εδώ στο νησί δεν έχω πάει ποτέ για βενζίνη (δεν συζητάμε για συνεργείο), δεν ξέρω καν τι βάζουμε. είναι αξιομνημόνευτο πώς ο άντρας μου που δεν έχει υπομονή κ δεν βρίσκει χαριτωμενεσ αυτές τις αδυναμίες, δεν με στέλνει με το ζόρι για να τα μάθω γιατί είναι γελοίο. κ αν χρειαστεί να κάνω καμία «αντρική» δουλειά πχ κήπο (έχει κάτι ορθοπαιδικά ο άντρας μ κ ενίοτε πρέπει να αποφεύγει βαριές δουλειές), το φέρω πολύ βαρέως κ φροντίζω να καταστεί σαφές ότι δεν είναι δίκη μου δουλειά ούτε δουλειά του σπιτιου, άρα δεν χρεώνεται σαν συμβολή στο σπίτι όταν την κάνει αυτός κ είναι μεγάλη παραχώρηση αν την κάνω εγω...

 

Mην απορείς όμως αν ο γιος σου έρθει στα 25 παραξενεμένος να σου πει ότι η κοπέλα του τον πέταξε έξω και του είπε να γυρίσει στη μαμά του και ότι είναι φαλλοκράτης, ναι; Ό,τι και να πεις, το παιδί βλέπει και μαθαίνει.

[little lamb]

Εγώ δεν το λέω καθόλου με αυτή την έννοια. Η μαμά μου οδηγεί, ο μπαμπάς μου όχι, οπότε δεν αναπαράγω κάτι. Δεν νιώθω ότι είναι πιο λογικό να οδηγεί ο άντρας μου παρά εγώ, απλά δυσφορω με την οδηγηση, τίποτα περισσότερο. 

Επίσης μου κάνει εντύπωση που ενώ λεμε ότι δεν πρέπει να πιεστεί καμία να κάνει παιδί, δεν πρέπει να πιεστεί να θηλασει κλπ, εδώ λέμε ότι πρέπει να πιεστεί να οδηγήσει γιατι αλλιώς δεν είναι αρκετά φεμινιστικό!

[ΑΡΓΚ]

Just now, little lamb είπε:

Εγώ δεν το λέω καθόλου με αυτή την έννοια. Η μαμά μου οδηγεί, ο μπαμπάς μου όχι, οπότε δεν αναπαράγω κάτι. Δεν νιώθω ότι είναι πιο λογικό να οδηγεί ο άντρας μου παρά εγώ, απλά δυσφορω με την οδηγηση, τίποτα περισσότερο. 

Επίσης μου κάνει εντύπωση που ενώ λεμε ότι δεν πρέπει να πιεστεί καμία να κάνει παιδί, δεν πρέπει να πιεστεί να θηλασει κλπ, εδώ λέμε ότι πρέπει να πιεστεί να οδηγήσει γιατι αλλιώς δεν είναι αρκετά φεμινιστικό!

 

Δε σε καταλαβαίνω, η έλλειψη παιδιού ή το τι τρώει το παιδί, τι σχέση έχει με την εξάρτηση μου ως ενήλικα από άλλους; Άλλο το "δε χρειάζεται να οδηγήσω γιατί ζω σε πόλη με εξαιρετικές συγκοινωνίες", άλλο το "δύσκολο που δεν οδηγώ, αλλά με πηγαινοφέρνει ο σύζυγος και ο συνάδελφος".

[little lamb]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δε σε καταλαβαίνω, η έλλειψη παιδιού ή το τι τρώει το παιδί, τι σχέση έχει με την εξάρτηση μου ως ενήλικα από άλλους; Άλλο το "δε χρειάζεται να οδηγήσω γιατί ζω σε πόλη με εξαιρετικές συγκοινωνίες", άλλο το "δύσκολο που δεν οδηγώ, αλλά με πηγαινοφέρνει ο σύζυγος και ο συνάδελφος".

 

Μα δεν είπα ότι είναι ωραίο το δεύτερο. Είπα ότι το έχω ζήσει και δεν είναι καθόλου πρακτικό. Απλώς απαντάω στο ότι όλοι θα έπρεπε να θέλουν να οδηγούν, αν δεν οδηγούν υποτιμούν τον εαυτό τους, μπαίνουν στη θέση του αδύναμου, αναπαράγουν στερεότυπα κλπ. Δηλαδή αν κάποια δεν οδηγεί αλλά μετακινείται μια χαρά με συγκοινωνίες και δεν εξαρτάται από κανέναν το θεωρείς θεμιτό; Γιατί κατάλαβα πως όχι, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος. (Νομίζω βασικά πως μερικοί (και ο άντρας μου κάποιες φορές) θεωρείτε την οδήγηση κάτι σαν το περπάτημα, ότι όλοι μπορούν και πρέπει να το κάνουν, και όχι σαν οποιαδήποτε άλλη δεξιότητα/προσόν που δεν την αποκτούν όλοι και παρόλα αυτά είναι μια χαρά)

[Mamaloulou]

Οδήγηση και μόνο στην ιδέα δυσανασχετω,έχω δίπλωμα 13 χρόνια,οδήγησά μόνο τον πρώτο χρόνο,τώρα ο άντρας μου με πιέζει να οδηγήσω γιατι βαρέθηκε να κάνει τον σοφέρ μου,δεν ξέρω πως θα τα καταφέρω,μόλις μπω στη θέση του οδηγού με λούζει κρύος ιδρώτας,Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι οδηγεί και η κουτσή Μαρία εγώ δεν θα τα καταφέρω 

[little lamb]

Αυτό με την κουτσή Μαρία το σκεφτόμουν κι εγώ για να πάρω θάρρος, αλλά τελικά κατέληξα στο ότι το γεγονός ότι οδηγεί δεν σημαίνει ότι οδηγεί και σωστά!

[ΑΡΓΚ]

Εμένα πάλι μου φαίνεται εξαιρετικά παράλογο το να μην εμπιστεύται κανείς τον εαυτό του ως οδηγό, αλλά να εμπιστεύεται κάποιον άλλον !

[little lamb]

Ούτε θέμα εμπιστοσύνης είναι, είναι θέμα ότι νιώθεις ότι δεν μπορείς να το κάνεις (πχ αν δεν σου βγαίνει να πας στη θεατρική ομάδα που είπα πριν δεν είναι επειδή πιστεύεις ότι δεν παίζεις καλά) Και προφανώς δεν συγκρίνω τη χρησιμότητα του ενός και του άλλου, αλλά ίσως και αυτή η "απαραιτητοτητα" και το ότι πρέπει να οδηγήσουμε αναγκαστικά είναι που μας αγχωνει κάποιους. 

[Mamaloulou]

Εγω πάντως θα ξεκινήσω μαθήματα μετά τον Αύγουστο 

[xaroumenh mama]

Έβγαλα δίπλωμα όταν ειμουν έγκυος τον μεγάλο μου γιο στον 6 μήνα, τότε ανά διαστήματα πήγαινα με τον άντρα μου κ βόλτες για να εξικιωθω μετά ένιωθα βαριά λόγο της εγκυμοσύνης κ δε μπορούσα γέννησα κ για κάποιους μήνες το άφησα, μετά ξανά πηφα στη σχολή έκανα ένα μάθημα ο δάσκαλος μου είπε ότι δε χρειάζομαι άλλο μάθημα συνέχιζα να πηγενω με τον άντρα μου, ο άντρας μου πότε δε με έβρισκε έτοιμη, μια μέρα το πήρα απόφαση έκανα την επανάσταση μου κ το πήρα μόνη μου κ εξικιωθηκα ακόμα καλύτερα που δεν είχα κάποιον δίπλα μου να μου κάνει συνέχεια παρατηρήσεις σε δύο μήνες έβαλα μέσα κ τον γιο μου κ από τότε έχει γίνει το δεξί μου χέρι, εννοείται βέβαια από τότε ποτέ δε με άφησε ο άντρας μου να οδηγήσω κ να είναι εκείνος συνοδηγός μου έλεγε πως βιαζόμαστε κ καλύτερα να οδηγήσει εκείνος  

Κ εννοείται από τότε όλα τα δρομολόγια των παιδιών τα κάνω εγώ δε θέλω ούτε καν να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου τώρα χωρίς δίπλωμα κ ποιος θα πηγαινοεφερνε τα παιδιά στις δραστηριότητες που έχουν μια άλφα απόσταση από εκεί που μένουμε κ εκείνες τις ώρες ο άντρας μου είναι στη δουλειά... 

Όσο για τον προσανατολισμό μια από τα ίδια κ εγώ δεν το έχω καθόλου, θυμάμαι όταν δεν οδηγούσα κ ειμουν συνοδηγός οι φίλες μου μου έλεγαν μαρεσει η βόλτα μαζί σου γιατί ποτέ δε ξέρουμε που θα καταλήξουμε (όταν δεν ήξεραν τον δρόμο κ περίμεναν από εμένα να τις καθοδήγησω....)