Αχ αυτή η ζήλεια... Συμβουλες..

[Nefeli2014]

Η μεγάλη μου κορούλα (3,5)ζηλευει πολύ που έχουμε το μωρακι(7μηνων)κι όσο περνά ο καιρός η κατάσταση χειροτερεύει. Έχει γίνει επιθετική μαζί του αλλά και απέναντι μας. Δαγκώνει και χτυπάει. Πάει στη μικρή και την αγριεύει κι αυτό έχει αρχίσει και καταλαβαίνει και μόλις την βλέπει να κάνει έτσι βάζει τα κλάματα και τη φοβάται. Άλλες φορές την αγκαλιάζει τη φιλάει και παίζουν μαζί. Αν είναι κάπου να πάμε την ψάχνει και θέλει να την έχουμε μαζί. Και μπάνιο την κάνουμε και ευθύνες αναλαμβάνει όσες θέλει και γενικά δείχνει και αγάπη και στοργή. Άλλοτε κάνει το μωρό. Παίζει με τα μπεμπε παιχνίδια βάζει και λάλα το δάχτυλο στο στόμα, παίζει με τα μωρά κούκλες της πιο συχνα. Τα συναισθήματα της συγκρούονται από λεπτό σε λεπτό. Πολύ με στεναχωρεί που στεναχωριέται και είναι τόσο συγχυσμενη.

Στο σχολείο που μιλάω με τη δασκάλα της ειναι μια χαρά. Καμμια επθθτικοτητα, όλα μια χαρά εκεί. Μόνο με εμας γιβεται αυτό. 

 

Τις έχω μαζί δύο ίδιο δωμάτιο φοβουμενη πως αν τις αλλάξω τώρα θα νιώσει πως τη διαχωρίσουμε. Παρολαυτα όσες φορές τη ρωτάω αν θέλει δικό της δωμάτιο, αρνείται και θέλει το μωράκι μαζί της. Το βράδυ δεν έχω παρατηρήσει κάτι άσχημο, κοιμούνται μια χαρά. 

 

Εγώ από την πλευρά μου δίνω την αμέριστη προσοχή μου, προσπαθώ να μην την μαλωνω, να της εξηγώ, την αγκαλιάζω πιο πολύ από ποτέ, της λέω πως την αγαπώ ακόμα πιο συχνά, ασχολούμαι ακόμα πιο πολύ μαζί της και δείχνει πως πότε δεν της φτάνει. 

Επιβράβευση και έπαινος είναι καθημερινά αν και πιστεύω θα έπρεπε να τα εντεινω. Κάπου ξεχνιέμαι στο χάος. 

Ο μπαμπάς της αν και τις έχει λίγες ώρες κάνει τα ίδια με εμένα. Ίσως εκείνος να είναι ακόμα πιο μαλακός και τον ζητάει τακτικά αλλά κι εκείνος στεναχωριέται όταν το συζητάμε. Γιατί δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε. 

 

Το μωρό δεν τολμάμε να το πάρουμε αγκαλιά (κι αυτό τώρα που ετοιμάζεται να μπουσουλησει θέλει χέρια συνέχεια) Η μεγαλη πάει και τη σκαλίζει δεν την αφήνει να κοιμηθεί, της ανοίγει την πόρτα, της πετάει κάνα παιχνίδι δήθεν για να παίξει... 

 

Η κατάσταση ώρες ώρες γιβεται ανεξέλεγκτη, εγώ σχεδόν πάντα ψύχραιμη αλλά κάπου κρασαρω. Περνάμε χρόνο οι δύο μας όσο μου επιτρέπει το μωρό έστω, όταν ξυπνάει πρέπει να πάω εκεί και κόβεται το παιχνίδι με αποτέλεσμα να έχω γκρίνια από παντού. Περνάω πολύ χρόνο με τα δύο τους μόνη μου. Όταν είναι ο άντρας μου κάπως απασχολεί ο ένας τη μία ο άλλος την άλλη αλλά και πάλι η μεγάλη μου ψάχνεται κι ερχεται εκεί που είναι το μωρό. 

 

Ορισμένα βραδιά σηκώνεται κι ερχεται σε εμάς, κάποιες φορές το επιτρέπω κάποιες όχι ανάλογα πόσο αντέχει το κρινω. Δε θέλω να κακομάθει και πιστεύω κακό θα της κάνω αν της κάνω συνέχεια τα χατήρια. Άλλωστε έχουμε κάποια όρια βάλει και δε θέλω να τα χαλάω. Για εκείνη. 

 

Εμένα αυτό που με ανησυχεί ειναι μήπως δεν το χειρίζομαι σωστά και ψΧνω να βρω τι κάνω λάθος η τι άλλο θα μπορούσα να κάνω ώστε να την κάνω να νιώσει περισσότερο ασφαλής. 

 

Ανηχυσω μηπως αυτό διαιωνιστει και δημιουργήσει έχθρα στην ψυχή της και φόβο, πως να τη βοηθήσω.. 

 

Θέλετε να το συζητήσουμε? Κάποια συμβουλή από εσάς τις εμπειρες?

 

Ειμαι όλη αυτιά και γεμάτη όρεξη να έχω δύο ευτυχισμένα αγαπημένα κοριτσια. Μόνο να βρω τον τρόπο... 

Επεξεργάστηκαν 21 Μαρτίου,2019 by Nefeli2014

[ninaki80]

1 hour ago, Nefeli2014 είπε:

Η μεγάλη μου κορούλα (3,5)ζηλευει πολύ που έχουμε το μωρακι(7μηνων)κι όσο περνά ο καιρός η κατάσταση χειροτερεύει. Έχει γίνει επιθετική μαζί του αλλά και απέναντι μας. Δαγκώνει και χτυπάει. Πάει στη μικρή και την αγριεύει κι αυτό έχει αρχίσει και καταλαβαίνει και μόλις την βλέπει να κάνει έτσι βάζει τα κλάματα και τη φοβάται. Άλλες φορές την αγκαλιάζει τη φιλάει και παίζουν μαζί. Αν είναι κάπου να πάμε την ψάχνει και θέλει να την έχουμε μαζί. Και μπάνιο την κάνουμε και ευθύνες αναλαμβάνει όσες θέλει και γενικά δείχνει και αγάπη και στοργή. Άλλοτε κάνει το μωρό. Παίζει με τα μπεμπε παιχνίδια βάζει και λάλα το δάχτυλο στο στόμα, παίζει με τα μωρά κούκλες της πιο συχνα. Τα συναισθήματα της συγκρούονται από λεπτό σε λεπτό. Πολύ με στεναχωρεί που στεναχωριέται και είναι τόσο συγχυσμενη.

Στο σχολείο που μιλάω με τη δασκάλα της ειναι μια χαρά. Καμμια επθθτικοτητα, όλα μια χαρά εκεί. Μόνο με εμας γιβεται αυτό. 

 

Τις έχω μαζί δύο ίδιο δωμάτιο φοβουμενη πως αν τις αλλάξω τώρα θα νιώσει πως τη διαχωρίσουμε. Παρολαυτα όσες φορές τη ρωτάω αν θέλει δικό της δωμάτιο, αρνείται και θέλει το μωράκι μαζί της. Το βράδυ δεν έχω παρατηρήσει κάτι άσχημο, κοιμούνται μια χαρά. 

 

Εγώ από την πλευρά μου δίνω την αμέριστη προσοχή μου, προσπαθώ να μην την μαλωνω, να της εξηγώ, την αγκαλιάζω πιο πολύ από ποτέ, της λέω πως την αγαπώ ακόμα πιο συχνά, ασχολούμαι ακόμα πιο πολύ μαζί της και δείχνει πως πότε δεν της φτάνει. 

Επιβράβευση και έπαινος είναι καθημερινά αν και πιστεύω θα έπρεπε να τα εντεινω. Κάπου ξεχνιέμαι στο χάος. 

Ο μπαμπάς της αν και τις έχει λίγες ώρες κάνει τα ίδια με εμένα. Ίσως εκείνος να είναι ακόμα πιο μαλακός και τον ζητάει τακτικά αλλά κι εκείνος στεναχωριέται όταν το συζητάμε. Γιατί δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε. 

 

Το μωρό δεν τολμάμε να το πάρουμε αγκαλιά (κι αυτό τώρα που ετοιμάζεται να μπουσουλησει θέλει χέρια συνέχεια) Η μεγαλη πάει και τη σκαλίζει δεν την αφήνει να κοιμηθεί, της ανοίγει την πόρτα, της πετάει κάνα παιχνίδι δήθεν για να παίξει... 

 

Η κατάσταση ώρες ώρες γιβεται ανεξέλεγκτη, εγώ σχεδόν πάντα ψύχραιμη αλλά κάπου κρασαρω. Περνάμε χρόνο οι δύο μας όσο μου επιτρέπει το μωρό έστω, όταν ξυπνάει πρέπει να πάω εκεί και κόβεται το παιχνίδι με αποτέλεσμα να έχω γκρίνια από παντού. Περνάω πολύ χρόνο με τα δύο τους μόνη μου. Όταν είναι ο άντρας μου κάπως απασχολεί ο ένας τη μία ο άλλος την άλλη αλλά και πάλι η μεγάλη μου ψάχνεται κι ερχεται εκεί που είναι το μωρό. 

 

Ορισμένα βραδιά σηκώνεται κι ερχεται σε εμάς, κάποιες φορές το επιτρέπω κάποιες όχι ανάλογα πόσο αντέχει το κρινω. Δε θέλω να κακομάθει και πιστεύω κακό θα της κάνω αν της κάνω συνέχεια τα χατήρια. Άλλωστε έχουμε κάποια όρια βάλει και δε θέλω να τα χαλάω. Για εκείνη. 

 

Εμένα αυτό που με ανησυχεί ειναι μήπως δεν το χειρίζομαι σωστά και ψΧνω να βρω τι κάνω λάθος η τι άλλο θα μπορούσα να κάνω ώστε να την κάνω να νιώσει περισσότερο ασφαλής. 

 

Ανηχυσω μηπως αυτό διαιωνιστει και δημιουργήσει έχθρα στην ψυχή της και φόβο, πως να τη βοηθήσω.. 

 

Θέλετε να το συζητήσουμε? Κάποια συμβουλή από εσάς τις εμπειρες?

 

Ειμαι όλη αυτιά και γεμάτη όρεξη να έχω δύο ευτυχισμένα αγαπημένα κοριτσια. Μόνο να βρω τον τρόπο... 

νομιζω τα πας μια χαρα το.χειριζεσε πολυ σωστα συνεχισε να ενθαρυνεις την μικρη να φροντιζετε μαζι το μωρο. ολα αυτα που κανει η μικρη σου ειναι φυσιολογικα .να ανησυχουσες αν δεν ζηλευε κιολας. τωρα για να μην ειναι επιθετικη θελει χρονο μην ψαχνεις μαγικες συνταγες υπομονη ειναι κ.η ηλικια τετοια ακομα κ.μονη της να ηταν αν αρχιζατε τα οχι κ τα μη παλι επιθετικοτιτα θα εβγαζε. συνεχισε να δουλευεις μαζι της να της εξηγεις.5000 φορες τα ιδια κ τα ιδια για το μωρο. βασικα μην αλλαζεις την καθημερινοτητα ουτε του μωρου γιατι αυτο θα διαιωνιζετε ουτε την δικια της μεινε σταθερη. 

οσο πιο σταθερη μενεις τοσο.πιο καλα. 

καλα εχθρα κ φοβος σε ενα περιβαλλον που την αγαπανε δεν.θα δημιουργηθει μην τρελενεσε δεν επαθε κανεις ψυχολογικα επειδη απεκτησε αδερφακι.κ μαλιοτραβιοντουσαν εχεις να δεις πολλα οσο μεγαλωνουν . ολα μεσα στο προγραμμα ειναι. εσυ να εισαι σταθερη δικαιη κ οχι υπερβολες 

[ΑΡΓΚ]

Προσωπικά νομίζω ότι τα παιδιά θέλουν όρια. Κατανόηση μεν, όρια δε. Δεν μπορεί π.χ. να στερείς από το μωρό την αγκαλιά επειδή θυμώνει η μεγάλη, όπως και δε θα έπαιρνες π.χ. κοκα κόλα στη μεγάλη για να καλμάρεις μία έκρηξη θυμού. Σαφώς και ακούγεσαι πολύ ψύχραιμη, και θέλει ηρεμία η κατάσταση, αλλά και προσοχή μη φτάσετε στο σημείο να σας κάνει ό,τι θέλει. 3μιση ετών θα πρέπει να μπορεί αρκετή ώρα να αυτοαπασχοληθεί με παιχνίδια, βιβλιαράκια κλπ. Για τον ύπνο κλπ, για μένα είναι λάθος να ερωτάται καν η μεγάλη για το πού και πώς θα κοιμηθεί το μωρό. Είναι δύο αυτόνομα παιδιά, και κανένα δεν πρέπει να έχει την αίσθηση ότι αποφασίζει για το άλλο. Αποφασίζετε ως γονείς, και απλά ανακοινώνετε την απόφαση. Διαπραγματεύεστε το π.χ. τι χρώμα πάπλωμα θα αγοράσετε ή που θα μπει το νέο χαλάκι για το δωμάτιο της, όχι όμως αν θα μοιραστούν το υπνοδωματιο, είναι αποφάσεις που και μπορεί να "βασανίζουν" το παιδί, και να της δίνουν μία εξουσία επί της μικρής που δεν θα έπρεπε να έχει.

[xaroumenh mama]

Σε ακριβώς την ίδια κατάσταση είμαι κ εγώ ο μεγάλος 3,5 χρόνων ο μπέμπης 10,5 μηνών ο μεγάλος δεν έχει δεχτεί ακόμα την ιδέα πως υπάρχει κ άλλο μωράκι που μοιράζεται τη μαμά του κ το μπαμπά του κ έχει εκριξεις κ σε εμάς αλλά κ στο μωρό αν δε τον προλάβω μπορεί να του βγάλει τα μάτια η να του κάνει κεφαλοκληδομα ..!! Είναι βέβαια λίγο ποιο ήρεμος τώρα τελευταία δείχνει στιγμές αγάπης απέναντι στο μωρό κ στοργής ..!! Αυτό που έχω καταλάβει πως κάποιες φορές βοηθάει τον μεγάλο είναι να του δείχνω εμπιστοσύνη κ να του δίνω χώρο να παίζει με το μωρό μόνο του κ εγώ να παρακολουθώ από μακρυά χωρίς να με βλέπει θέλει πολύ κουβέντα κ υπομονή γιατί είναι σε ηλικία που δοκιμάζουν τα όρια τους κ δε μπορούν να ελέγχουν τις δυνάμεις τους ..!! Πρέπει να προσπαθούμε να μη ριχνουμε ευθύνες σε κανέναν ( όσο γίνεται βέβαια αυτό ) .. μια μέρα που τον είδα πως είχε όρεξη να παίξει με το μωρό αφήνω το μωρό στο χαλί κ μίλησα στον πληθυντικό κ τους είπα ..!!! " Σας ενημερώνω πως δε θέλω να ακούσω ούτε τον ένα να κλαιει ούτε τον άλλον " ..κ απλά απομακρύνθηκαν ..!! Προς εκπλήξεως μου έπιασε κ έπαιξαν πάρα πολύ ωραία . 

Όταν βλέπω τον μεγάλο να ξεφεύγει με το μωρό απλά περνώ το μωρό κ απομακρύνομαι από τον χώρο ..!! Κ άλλες φορές είναι λίγο ποιο αυστηρή με τον μεγάλο τον πιάνω πεφτω στο ύψος του κ του λέω δε μαρεσει αυτό σε κανέναν δεν αρέσει να πονάει κ εσύ κ ο αδερφός σου είστε παιδιά μου κ όπως δε μαρεσει να πονάς εσύ έτσι δε μαρεσει να πονάει κ ο αδερφός σου ..!! 

Θέλει κουβέντα κ πολύ πολύ πολύ υπομονή ...!!!!

[kotsifikos]

@Nefeli2014 δεν καταλαβαίνω γιατί όλες οι μαμάδες όταν κάτι πάει στραβά θεωρούμε πως εμείς κάπου κάνουμε λάθος, αυτή τη έκφραση ''τι κάνω λάθος'' είναι σχεδόν καθημερινή μου!!!

Από όσο περιγράφεις το διαχειρίζεσαι μια χαρά, δεν ξέρω τι θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικό, και φυσικά δεν πρέπει να της κάνεις πάντα όλα τα χατίρια (κυρίως όταν πρόκειται για κάτι παράλογο) γιατί μετά θα γίνουν για όλους σας πιο δύσκολα τα πράγματα. Δεν έχω δεύτερο παιδάκι όμως θεωρώ πως η αλλαγή στην ζωή της είναι τεράστια, οπότε λογικό να υπάρχουν στιγμές που νιώθει πως ''απειλείται'' από το αδερφάκι της, ήταν μόνη της ήταν το επίκεντρο και τώρα ξαφνικά ήρθε ένα δεύτερο πρόσωπο και της πήρε τα πρωτεία..χρόνο θέλει και εκείνη, και φυσικά εσένα δίπλα της.

Να ρωτήσω κάτι το οποίο δεν ξέρω αν ισχύει απλά επειδή έχουμε παιδιά στην ίδια ηλικία βλέπω τις φάσεις που περνούν, υπάρχει περίπτωση από την έλευση του μωρού και έπειτα της κάνετε ακόμα περισσότερα χατίρια και το ''εκμεταλλεύεται'' το παιδί??(όπως θα έκανε κάθε παιδί στην ηλικία της) Δηλαδή πράγματα που πριν δεν κάνατε τώρα να επιτρέπονται, αν συμβαίνει αυτό πάλι είναι λογικό να προσπαθήσει να διεκδικήσει ακόμα περισσότερα πράγματα και φυσικά υπάρχει και το ενδεχόμενο να έχει μπερδευτεί. 

Γενικά είναι ένα δύσκολο μεταβατικό στάδιο αυτό που περνάτε...αυτό ισχύει για τις περισσότερες οικογένειες που από τριάδα γίνονται τετράδα. 

[erin0000]

Καλά βλέπω να το χειρίζεσαι. Επιπρόσθετα θα σου πρότεινα να της λες ότι την χρειάζεσαι να σε βοηθάει με το μωρό και πως το ίδιο το μωρό χρειάζεται την αδελφή του να του μάθει πράγματα.

Εσείς ως γονείς να μην φέρεστε σαν να έχετε τύψεις απέναντί της. Δηλαδή μην της εξηγείτε συνέχεια, μην φέρεστε σαν να απολογείστε και όπου χρειάζεται να συνεχίζετε να την μαλώνετε όπως πριν.  

Α και καμιά φορά να μαλώνεις και το μωρό μπροστά της. :-) Δηλαδή, σταμάτα επιτέλους να κλαις, μην τραβάς τα μαλλιά της αδερφής σου ή γύρνα να κοιτάξεις την αδελφή σου που σου μιλάει κτλ. Ώστε να νιώσει ότι δεν μαλώνετε μόνο εκείνη. 

Εγώ συνήθιζα να λέω στην μεγαλύτερη ότι τους φέρομαι ακριβώς το ίδιο και τα αγαπάω ακριβώς το ίδιο, απλώς το μωρό δεν έχει μάθει ακόμα να κάνει κάποια πράγματα. πχ να τρώει μόνο του, να πηγαίνει τουαλέτα κτλ. Και μέχρι να τα μάθει, χρειάζομαι τη βοήθειά της.

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

Επιπρόσθετα θα σου πρότεινα να της λες ότι την χρειάζεσαι να σε βοηθάει με το μωρό και πως το ίδιο το μωρό χρειάζεται την αδελφή του να του μάθει πράγματα.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον γιατί ενδέχεται σε 1-1,5 χρόνο να χρειαστώ τις συμβουλές. 

 

Έχω διαβάσει όμως αλλού ότι δεν είναι καλό να επιβαρύνεις το μεγάλο παιδί με την ευθύνη ότι θα βοηθάει τους γονείς, θα προσέχει το μικρό, θα είναι ο μεγάλος που θα δίνει το παράδειγμα κλπ. Άλλο να ζητάει να βοηθήσει ή να δει πώς αλλάζει η πάνα, εκεί δεν το αποκλείεις, αλλά να μην το κάνεις βοηθό σου. Ώς μεγάλο παιδί της οικογένειας (με 6 χρόνια διαφορά), θυμάμαι σίγουρα ότι με ενοχλούσε πολύ να μου λένε ότι εγώ είμαι η μεγάλη και θα δείξω στην αδερφή μου κάτι, ότι θα πρέπει να κάνω το σωστό, να τρώω το φαγητό μου για να με βλέπει κι εκείνη κλπ. Γι αυτό όταν δεν μου άρεσε κάποιο φαγητό, αλλά δεν ήθελα να δουν ότι δεν έφαγα, ή το έριχνα πίσω στην κατσαρόλα, ή στο πιάτο της αδερφής μου!!!! 

[erin0000]

Just now, Έσπερος είπε:

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον γιατί ενδέχεται σε 1-1,5 χρόνο να χρειαστώ τις συμβουλές. 

 

Έχω διαβάσει όμως αλλού ότι δεν είναι καλό να επιβαρύνεις το μεγάλο παιδί με την ευθύνη ότι θα βοηθάει τους γονείς, θα προσέχει το μικρό, θα είναι ο μεγάλος που θα δίνει το παράδειγμα κλπ. Άλλο να ζητάει να βοηθήσει ή να δει πώς αλλάζει η πάνα, εκεί δεν το αποκλείεις, αλλά να μην το κάνεις βοηθό σου. Ώς μεγάλο παιδί της οικογένειας (με 6 χρόνια διαφορά), θυμάμαι σίγουρα ότι με ενοχλούσε πολύ να μου λένε ότι εγώ είμαι η μεγάλη και θα δείξω στην αδερφή μου κάτι, ότι θα πρέπει να κάνω το σωστό, να τρώω το φαγητό μου για να με βλέπει κι εκείνη κλπ. Γι αυτό όταν δεν μου άρεσε κάποιο φαγητό, αλλά δεν ήθελα να δουν ότι δεν έφαγα, ή το έριχνα πίσω στην κατσαρόλα, ή στο πιάτο της αδερφής μου!!!! 

 

Καλέ εννοείται ότι δεν θα το επιβαρύνει με την έννοια ότι είναι υποχρέωσή του να το κάνει. Μιλάμε για παιδάκι 3 χρονών εδώ. Μπορεί να της δώσει την επιλογή αν θέλει να βοηθήσει φέρνοντας πχ τις πάνες στην μαμά. Να νιώθει ότι η μαμά δεν την αγνοεί. Μην της λέει για παράδειγμα κάτσε μέσα γιατί εγώ πρέπει να φροντίσω το μωρό. Να της λέει θέλεις να το ταίσουμε/αλλάξουμε μαζί; Αν το κοριτσάκι πει όχι, δεν θα της πει ότι "πρέπει" να το κάνει. Να νιώθει ότι έχει την επιλογή και ότι η μαμά υπολογίζει τη βοήθειά της ή έστω το να της κάνει παρέα.

 

Στο μεγαλύτερο παιδί εννοείται ότι δεν μεταθέτουμε την ευθύνη φροντίδας του μικρότερου... Ειδικά με 6 χρόνια διαφορά που ήσουν εσύ. Εμένα έχουν 3 χρόνια διαφορά.  Εγώ υπενθυμίζω συνέχεια στη μεγάλη ότι δεν έχει ευθύνη να μαλώσει τη μικρή ή να την ελέγχει ή να την προσέχει ή οτιδήποτε. Της λέω εσύ δεν θα αγχώνεσαι με τίποτα. Είναι ευθύνη των γονιών η ανατροφή των παιδιών και όχι των μεγαλύτερων αδελφών.  Αυτό που τους λέω είναι ότι πρέπει να προσέχει η μία την άλλη σαν αδερφές όμως. Όχι να παίρνουν το ρόλο του γονιού.

 

 

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον γιατί ενδέχεται σε 1-1,5 χρόνο να χρειαστώ τις συμβουλές. 

 

Έχω διαβάσει όμως αλλού ότι δεν είναι καλό να επιβαρύνεις το μεγάλο παιδί με την ευθύνη ότι θα βοηθάει τους γονείς, θα προσέχει το μικρό, θα είναι ο μεγάλος που θα δίνει το παράδειγμα κλπ. Άλλο να ζητάει να βοηθήσει ή να δει πώς αλλάζει η πάνα, εκεί δεν το αποκλείεις, αλλά να μην το κάνεις βοηθό σου. Ώς μεγάλο παιδί της οικογένειας (με 6 χρόνια διαφορά), θυμάμαι σίγουρα ότι με ενοχλούσε πολύ να μου λένε ότι εγώ είμαι η μεγάλη και θα δείξω στην αδερφή μου κάτι, ότι θα πρέπει να κάνω το σωστό, να τρώω το φαγητό μου για να με βλέπει κι εκείνη κλπ. Γι αυτό όταν δεν μου άρεσε κάποιο φαγητό, αλλά δεν ήθελα να δουν ότι δεν έφαγα, ή το έριχνα πίσω στην κατσαρόλα, ή στο πιάτο της αδερφής μου!!!! 

 

Ένα boost αυτοπεποίθησης πότε-πότε στο μεγάλο παιδί δεν βλάπτει, μέχρι εκεί όμως!!! Κι εγώ το κάνω το κολπάκι ακόμα βάσει ενστίγκτου, όταν νιώθω ότι θα λειτουργήσει στην συγκεκριμένη στιγμή, όταν αισθάνομαι ότι ο γιος μου θέλει και ο ίδιος εκείνη την στιγμή να "θυμηθεί" ότι είναι μεγαλύτερος και ότι μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση και αυτοπεποίθηση δίνοντας το παράδειγμα για κάτι στην αδερφή του.

 

@Nefeli2014 υπομονή! Τα καλύτερα είναι μπροστά, μην απελπίζεσαι. Όσο μπορείς κράτα την ψυχραιμία και την ηρεμία σου, είναι από μόνη της δύσκολη η ηλικία της μεγάλης ακόμα και αδερφάκι να μην είχε. Επέμεινε πολύ στην κουβέντα, ειδικά στην περιγραφή του τρόπου που αισθάνεσαι όταν π.χ. σε δαγκώνει ή σε χτυπάει ("Δεν θέλω να με χτυπάς γιατί πονάω και όταν πονάω νιώθω άσχημα μέσα στην καρδούλα μου") και φρόντιζε να την βοηθάς να αρθρώνει τα συναισθήματά της αντί να τα εκδηλώνει με φωνές, χτυπήματα κλπ ("Καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένη/κουρασμένη/ζηλεύεις/στενοχωριέσαι"), γιατί μόνο έτσι θα μάθει και αυτή να το κάνει.

 

Τέλος, όσα κάνει είναι για να έχει την προσοχή σας...και τα καλά και τα κακά. Ρίξε το βάρος στην θετική επιβράβευση, έτσι ώστε να επιζητά να επαναλάβει την "καλή" συμπεριφορά και προσπάθησε να είσαι λίγο αδιάφορη στις εκρήξεις, αν δεν τίθεται ζήτημα σωματικής ακεραιότητας δικής της ή του μωρού, έτσι ώστε να δει ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να τραβήξει την προσοχή σας δείχνοντας το καλό της πρόσωπο.

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

 

Καλέ εννοείται ότι δεν θα το επιβαρύνει με την έννοια ότι είναι υποχρέωσή του να το κάνει. Μιλάμε για παιδάκι 3 χρονών εδώ. Μπορεί να της δώσει την επιλογή αν θέλει να βοηθήσει φέρνοντας πχ τις πάνες στην μαμά. Να νιώθει ότι η μαμά δεν την αγνοεί. Μην της λέει για παράδειγμα κάτσε μέσα γιατί εγώ πρέπει να φροντίσω το μωρό. Να της λέει θέλεις να το ταίσουμε/αλλάξουμε μαζί; Αν το κοριτσάκι πει όχι, δεν θα της πει ότι "πρέπει" να το κάνει. Να νιώθει ότι έχει την επιλογή και ότι η μαμά υπολογίζει τη βοήθειά της ή έστω το να της κάνει παρέα.

 

Στο μεγαλύτερο παιδί εννοείται ότι δεν μεταθέτουμε την ευθύνη φροντίδας του μικρότερου... Ειδικά με 6 χρόνια διαφορά που ήσουν εσύ. Εμένα έχουν 3 χρόνια διαφορά.  Εγώ υπενθυμίζω συνέχεια στη μεγάλη ότι δεν έχει ευθύνη να μαλώσει τη μικρή ή να την ελέγχει ή να την προσέχει ή οτιδήποτε. Της λέω εσύ δεν θα αγχώνεσαι με τίποτα. Είναι ευθύνη των γονιών η ανατροφή των παιδιών και όχι των μεγαλύτερων αδελφών.  Αυτό που τους λέω είναι ότι πρέπει να προσέχει η μία την άλλη σαν αδερφές όμως. Όχι να παίρνουν το ρόλο του γονιού.

 

 

ναι σίγουρα δεν διώχνεις, απλως αυτο οπως το εχω δθαβασει λεει οτι ακομα κ να το προτείνεις ίσως καλλιεργήσει την εντύπωση ότι έχεις την προσδοκία να γίνει κ το παιδί το κάνει για να ικανοποιήσει εσενα. 

[erin0000]

Just now, Έσπερος είπε:

ναι σίγουρα δεν διώχνεις, απλως αυτο οπως το εχω δθαβασει λεει οτι ακομα κ να το προτείνεις ίσως καλλιεργήσει την εντύπωση ότι έχεις την προσδοκία να γίνει κ το παιδί το κάνει για να ικανοποιήσει εσενα. 

 

Όχι δεν συμφωνώ με αυτό. Υποτίθεται σε μια οικογένεια συνεισφέρει ο καθένας όπως μπορεί. Να νιώθει και το παιδί ότι συνεισφέρει και ότι το υπολογίζουν, είτε αυτό σημαίνει να φέρει μια πάνα (εάν θέλει), ή να κάνει παρέα στο αδερφάκι του κτλ.

Νομίζω ότι έτσι καλλιεργείται το δέσιμο μεταξύ των μελών μιας οικογένειας. Αλλιώς είναι ο καθένας για τον εαυτούλη του μεγαλώνοντας.

[Nefeli2014]

πρίν από 19 λεπτά , kotsifikos είπε:

@Nefeli2014 δεν καταλαβαίνω γιατί όλες οι μαμάδες όταν κάτι πάει στραβά θεωρούμε πως εμείς κάπου κάνουμε λάθος, αυτή τη έκφραση ''τι κάνω λάθος'' είναι σχεδόν καθημερινή μου!!!

Από όσο περιγράφεις το διαχειρίζεσαι μια χαρά, δεν ξέρω τι θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικό, και φυσικά δεν πρέπει να της κάνεις πάντα όλα τα χατίρια (κυρίως όταν πρόκειται για κάτι παράλογο) γιατί μετά θα γίνουν για όλους σας πιο δύσκολα τα πράγματα. Δεν έχω δεύτερο παιδάκι όμως θεωρώ πως η αλλαγή στην ζωή της είναι τεράστια, οπότε λογικό να υπάρχουν στιγμές που νιώθει πως ''απειλείται'' από το αδερφάκι της, ήταν μόνη της ήταν το επίκεντρο και τώρα ξαφνικά ήρθε ένα δεύτερο πρόσωπο και της πήρε τα πρωτεία..χρόνο θέλει και εκείνη, και φυσικά εσένα δίπλα της.

Να ρωτήσω κάτι το οποίο δεν ξέρω αν ισχύει απλά επειδή έχουμε παιδιά στην ίδια ηλικία βλέπω τις φάσεις που περνούν, υπάρχει περίπτωση από την έλευση του μωρού και έπειτα της κάνετε ακόμα περισσότερα χατίρια και το ''εκμεταλλεύεται'' το παιδί??(όπως θα έκανε κάθε παιδί στην ηλικία της) Δηλαδή πράγματα που πριν δεν κάνατε τώρα να επιτρέπονται, αν συμβαίνει αυτό πάλι είναι λογικό να προσπαθήσει να διεκδικήσει ακόμα περισσότερα πράγματα και φυσικά υπάρχει και το ενδεχόμενο να έχει μπερδευτεί. 

Γενικά είναι ένα δύσκολο μεταβατικό στάδιο αυτό που περνάτε...αυτό ισχύει για τις περισσότερες οικογένειες που από τριάδα γίνονται τετράδα. 

Καλημέρα σας και σας ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση σας. 

Πριν γεννηθεί το μωρό είχα βάλει κάποια περισσότερα όρια, με την έλευση του κάπως κάποια χαλάρωσαν, όμως με τον καιρό να ξανάπιασαμε. Οπότε όχι δε θα έλεγα πως της κάνουμε όλα τα χατηρια. Αντιθέτως έχουμε γίνει και λίγο πιο αυστηροί σε κάποια θέματα. 

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

 

Όχι δεν συμφωνώ με αυτό. Υποτίθεται σε μια οικογένεια συνεισφέρει ο καθένας όπως μπορεί. Να νιώθει και το παιδί ότι συνεισφέρει και ότι το υπολογίζουν, είτε αυτό σημαίνει να φέρει μια πάνα (εάν θέλει), ή να κάνει παρέα στο αδερφάκι του κτλ.

Νομίζω ότι έτσι καλλιεργείται το δέσιμο μεταξύ των μελών μιας οικογένειας. Αλλιώς είναι ο καθένας για τον εαυτούλη του μεγαλώνοντας.

Κοίτα εγώ μιλάω καθαρά  υποθετικά και θεωρητικά. Αυτά ο  κάθε γονιός που ξέρει το παιδί του τα ρυθμίζει ανάλογα. Πάντως έτσι όπως το έχω διαβάσει, καταλαβαίνω ότι ίσως στο μυαλό του παιδιού έχει άλλη βαρύτητα το "θες να με βοηθήσεις να τακτοποιήσω τα ρούχα στις ντουλάπες;" από το "θες να με βοηθήσεις να αλλάξουμε το αδερφάκι σου;". Μήπως δηλαδή το παιδί έχει πολύ άγχος να δείξει στους γονείς του ότι αγαπάει το αδερφάκι του, γιατί ξέρει ότι αυτό "πρέπει" να κάνει και αυτό περιμένουν, και πει το ναι όχι επειδή θέλει, αλλά γιατί έτσι νιώθει ότι πρέπει να κάνει. 

[Nefeli2014]

πρίν από 6 λεπτά , erin0000 είπε:

Καλά βλέπω να το χειρίζεσαι. Επιπρόσθετα θα σου πρότεινα να της λες ότι την χρειάζεσαι να σε βοηθάει με το μωρό και πως το ίδιο το μωρό χρειάζεται την αδελφή του να του μάθει πράγματα.

Εσείς ως γονείς να μην φέρεστε σαν να έχετε τύψεις απέναντί της. Δηλαδή μην της εξηγείτε συνέχεια, μην φέρεστε σαν να απολογείστε και όπου χρειάζεται να συνεχίζετε να την μαλώνετε όπως πριν.  

Α και καμιά φορά να μαλώνεις και το μωρό μπροστά της. :-) Δηλαδή, σταμάτα επιτέλους να κλαις, μην τραβάς τα μαλλιά της αδερφής σου ή γύρνα να κοιτάξεις την αδελφή σου που σου μιλάει κτλ. Ώστε να νιώσει ότι δεν μαλώνετε μόνο εκείνη. 

Εγώ συνήθιζα να λέω στην μεγαλύτερη ότι τους φέρομαι ακριβώς το ίδιο και τα αγαπάω ακριβώς το ίδιο, απλώς το μωρό δεν έχει μάθει ακόμα να κάνει κάποια πράγματα. πχ να τρώει μόνο του, να πηγαίνει τουαλέτα κτλ. Και μέχρι να τα μάθει, χρειάζομαι τη βοήθειά της.

Ναι το έχω σκεφτεί να μαλώσω την μπεμπα αλλά δε μου βγαίνει. Τι να μαλώσω σε ένα μπεμπακι που δεν κάνει κάτι άσχημο? Δηλαδή να το κάνω μόνο για να νιώσει καλά η μεγάλη δε μου φαίνεται σωστό. Είναι πολύ νινί, δεν μπορώ να το μαλώσω, ειναι γλυκα τρυφερό ακόμα και το κλάμα του.. 

3 ώρες πρίν, ninaki80 είπε:

νομιζω τα πας μια χαρα το.χειριζεσε πολυ σωστα συνεχισε να ενθαρυνεις την μικρη να φροντιζετε μαζι το μωρο. ολα αυτα που κανει η μικρη σου ειναι φυσιολογικα .να ανησυχουσες αν δεν ζηλευε κιολας. τωρα για να μην ειναι επιθετικη θελει χρονο μην ψαχνεις μαγικες συνταγες υπομονη ειναι κ.η ηλικια τετοια ακομα κ.μονη της να ηταν αν αρχιζατε τα οχι κ τα μη παλι επιθετικοτιτα θα εβγαζε. συνεχισε να δουλευεις μαζι της να της εξηγεις.5000 φορες τα ιδια κ τα ιδια για το μωρο. βασικα μην αλλαζεις την καθημερινοτητα ουτε του μωρου γιατι αυτο θα διαιωνιζετε ουτε την δικια της μεινε σταθερη. 

οσο πιο σταθερη μενεις τοσο.πιο καλα. 

καλα εχθρα κ φοβος σε ενα περιβαλλον που την αγαπανε δεν.θα δημιουργηθει μην τρελενεσε δεν επαθε κανεις ψυχολογικα επειδη απεκτησε αδερφακι.κ μαλιοτραβιοντουσαν εχεις να δεις πολλα οσο μεγαλωνουν . ολα μεσα στο προγραμμα ειναι. εσυ να εισαι σταθερη δικαιη κ οχι υπερβολες 

Μακάρι να έχεις δίκιο. Δεν έχω αδέρφια δεν έχω ιδέα δεν έχω νιώσει ποτέ τέτοια θέματα. Γιαυτό μου φαίνονται όλα καινούρια και "σοβαρά" 

Just now, Έσπερος είπε:

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον γιατί ενδέχεται σε 1-1,5 χρόνο να χρειαστώ τις συμβουλές. 

 

Έχω διαβάσει όμως αλλού ότι δεν είναι καλό να επιβαρύνεις το μεγάλο παιδί με την ευθύνη ότι θα βοηθάει τους γονείς, θα προσέχει το μικρό, θα είναι ο μεγάλος που θα δίνει το παράδειγμα κλπ. Άλλο να ζητάει να βοηθήσει ή να δει πώς αλλάζει η πάνα, εκεί δεν το αποκλείεις, αλλά να μην το κάνεις βοηθό σου. Ώς μεγάλο παιδί της οικογένειας (με 6 χρόνια διαφορά), θυμάμαι σίγουρα ότι με ενοχλούσε πολύ να μου λένε ότι εγώ είμαι η μεγάλη και θα δείξω στην αδερφή μου κάτι, ότι θα πρέπει να κάνω το σωστό, να τρώω το φαγητό μου για να με βλέπει κι εκείνη κλπ. Γι αυτό όταν δεν μου άρεσε κάποιο φαγητό, αλλά δεν ήθελα να δουν ότι δεν έφαγα, ή το έριχνα πίσω στην κατσαρόλα, ή στο πιάτο της αδερφής μου!!!! 

Την αφήνω να κάνει όσα θέλει κι αν θέλει. Δεν της επιβάλλω, δεν την αναγκάζω,ισα ίσα μερικές φορές με δυσκολεύει η βοήθεια της. Πχ όταν κάνουμε μπάνιο τη μπέμπα δε με αφήνει και γιβεται μούσκεμα, δεν ξέρω ποια να πρώτο προλάβω ας πούμε. Εκείνη βεβαια θέλει να της πλυνει τα πόδια κι εγώ την αφήνω αλλά γινόμαστε αχταρμάς. Προσπαθώ να το πάρω στην πλάκα αλλά μέσα μου βράζω. 

Just now, Deena είπε:

 

Ένα boost αυτοπεποίθησης πότε-πότε στο μεγάλο παιδί δεν βλάπτει, μέχρι εκεί όμως!!! Κι εγώ το κάνω το κολπάκι ακόμα βάσει ενστίγκτου, όταν νιώθω ότι θα λειτουργήσει στην συγκεκριμένη στιγμή, όταν αισθάνομαι ότι ο γιος μου θέλει και ο ίδιος εκείνη την στιγμή να "θυμηθεί" ότι είναι μεγαλύτερος και ότι μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση και αυτοπεποίθηση δίνοντας το παράδειγμα για κάτι στην αδερφή του.

 

@Nefeli2014 υπομονή! Τα καλύτερα είναι μπροστά, μην απελπίζεσαι. Όσο μπορείς κράτα την ψυχραιμία και την ηρεμία σου, είναι από μόνη της δύσκολη η ηλικία της μεγάλης ακόμα και αδερφάκι να μην είχε. Επέμεινε πολύ στην κουβέντα, ειδικά στην περιγραφή του τρόπου που αισθάνεσαι όταν π.χ. σε δαγκώνει ή σε χτυπάει ("Δεν θέλω να με χτυπάς γιατί πονάω και όταν πονάω νιώθω άσχημα μέσα στην καρδούλα μου") και φρόντιζε να την βοηθάς να αρθρώνει τα συναισθήματά της αντί να τα εκδηλώνει με φωνές, χτυπήματα κλπ ("Καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένη/κουρασμένη/ζηλεύεις/στενοχωριέσαι"), γιατί μόνο έτσι θα μάθει και αυτή να το κάνει.

 

Τέλος, όσα κάνει είναι για να έχει την προσοχή σας...και τα καλά και τα κακά. Ρίξε το βάρος στην θετική επιβράβευση, έτσι ώστε να επιζητά να επαναλάβει την "καλή" συμπεριφορά και προσπάθησε να είσαι λίγο αδιάφορη στις εκρήξεις, αν δεν τίθεται ζήτημα σωματικής ακεραιότητας δικής της ή του μωρού, έτσι ώστε να δει ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να τραβήξει την προσοχή σας δείχνοντας το καλό της πρόσωπο.

Ναι τα κάνω όλα αυτά... Όσο μπορώ. 

 

Να σας ρωτήσω γιατί Καμμια δεν το είπε.. Η τιμωρία απαγορεύεται τελείως έτσι? Διότι βρε κορίτσια ώρες ώρες με τρελαίνει. Σήμερα ξύπνησε ορεξάτη, είμαι τίγρης μου λέει και κατευθύνθηκε προς το μωρό. Της αγρίεψε έτσι για το καλημερα και μου δώσε κι εμένα μια. (έτσι να μην ξεχνιόμαστε επειδή την είχα αγκαλιά) 

Όχι δε φερομαστε έτσι, την αγαπάμε την μπεμπα μας αρχισα εγώ, να την ξεγελασω προσπαθούσα με κάτι άλλο, μάταια, εκείνη με δοκίμαζε κι άλλο κι άλλο. Δε σας κρύβω μου ρχεται να την πιάσω και να την απομονώσω τόσο με θυμώνει και το κάνει τόσο επιδεικτικά που ξεχνάω την ηλικία της. Με παίζει εντελώς. Αυτό είναι που με ενοχλεί. 

 

Επίσης κάνω και κάτι άλλο να μου πείτε αν σωστό. Έχω φτιάξει παιδότοπο όπως σας έχω πει κι έχω μεταφέρει όλα τα ψιλολοιδια εκεί για να μην πηγαίνει το μωρό. Πολλές φορές της λέω πάμε εκεί να παίξουμε η της λέω πήγαινε εκεί να παίξεις. Ουσιαστικά τη διώχνω δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει εγώ ησυχαζω λίγο βέβαια εκείνη παίζει μια χαρά και μετά εμφανίζεται. Γίνεται κάποιες φορές μέσα στη μέρα αυτό. Πως σας φαίνεται? Δεν το κάνω σαν τιμώρια η όταν κάνει κάτι λάθος, όταν βλέπω πως η κατάσταση θα ξεφύγει σε λίγο της προτείνω να πάει εκεί να παίξει και πάει συνήθως. Εκεί παίζει τραγουδάει.. Μετά εμφανίζεται ο σιφουνας. Και είναι με τις ώρες της μια αγαπάει μια μισεί. Τώρα που σας γράφω της έχει φέρει όλα τα παιχνίδια της η μικρή νεύριαζει και της τραβάει την κουβέρτα. Ψυχραιμία λέω... 

Επεξεργάστηκαν 21 Μαρτίου,2019 by Nefeli2014

[vicky86]

Θα συμφωνησω με τα κοριτσια, οτι μια χαρα τας

Ειναι λογικη κ αναμενομενη η αντιδραση της μεγαλης. Ειδικα πλεον που εχει μεγαλωσει το μωρο κ αρχισε να σας διεκδικει κ αυτο, να θελει παιχνιδια κλπ

Οσο μεγαλωνουν θα γινουν πιο ευκολα. Σιγουρα θα υπαρχουν κ στιγμες με εντασεις

Το να περνατε χρονο με την μεγαλη αποκλειστικα πιστευω βοηθαει. Κ οσο ανοιγει ο καιρος που θα βγαινεται εξω

Εμενα η μεγαλη με την ελευση του μικρου κολλησε στον μπαμπα. Γενικα δ αντιμετωπισα ιδιαιτερο θεμα, πιστευω ειναι πιο ευκολα οταν ειναι διαφορετικου φυλου. Τωρα της αρεσει να του λεει λεξεις που εκεινος επαναλαμβανει, αλλα τον "μαλωνει" κιολας, εκει επεμβαινω

[erin0000]

Just now, Nefeli2014 είπε:

 

 

Να σας ρωτήσω γιατί Καμμια δεν το είπε.. Η τιμωρία απαγορεύεται τελείως έτσι? Διότι βρε κορίτσια ώρες ώρες με τρελαίνει. Σήμερα ξύπνησε ορεξάτη, είμαι τίγρης μου λέει και κατευθύνθηκε προς το μωρό. Της αγρίεψε έτσι για το καλημερα και μου δώσε κι εμένα μια. (έτσι να μην ξεχνιόμαστε επειδή την είχα αγκαλιά) 

Όχι δε φερομαστε έτσι, την αγαπάμε την μπεμπα μας αρχισα εγώ, να την ξεγελασω προσπαθούσα με κάτι άλλο, μάταια, εκείνη με δοκίμαζε κι άλλο κι άλλο. Δε σας κρύβω μου ρχεται να την πιάσω και να την απομονώσω τόσο με θυμώνει και το κάνει τόσο επιδεικτικά που ξεχνάω την ηλικία της. Με παίζει εντελώς. Αυτό είναι που με ενοχλεί. 

 

Επίσης κάνω και κάτι άλλο να μου πείτε αν σωστό. Έχω φτιάξει παιδότοπο όπως σας έχω πει κι έχω μεταφέρει όλα τα ψιλολοιδια εκεί για να μην πηγαίνει το μωρό. Πολλές φορές της λέω πάμε εκεί να παίξουμε η της λέω πήγαινε εκεί να παίξεις. Ουσιαστικά τη διώχνω δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει εγώ ησυχαζω λίγο βέβαια εκείνη παίζει μια χαρά και μετά εμφανίζεται. Γίνεται κάποιες φορές μέσα στη μέρα αυτό. Πως σας φαίνεται? Δεν το κάνω σαν τιμώρια η όταν κάνει κάτι λάθος, όταν βλέπω πως η κατάσταση θα ξεφύγει σε λίγο της προτείνω να πάει εκεί να παίξει και πάει συνήθως. Εκεί παίζει τραγουδάει.. Μετά εμφανίζεται ο σιφουνας. Και είναι με τις ώρες της μια αγαπάει μια μισεί. Τώρα που σας γράφω της έχει φέρει όλα τα παιχνίδια της η μικρή νεύριαζει και της τραβάει την κουβέρτα. Ψυχραιμία λέω... 

 

Η δική μου γνώμη είναι ότι πρέπει να μπαίνει τιμωρία και να έχει συνέπειες. Τι πάει να πει απαγορεύεται...

 

Δηλαδή ξύπνησε, φέρθηκε άσχημα στο μωρό, σε χτύπησε και εσύ της έπιανες την κουβέντα; Εγώ θα της έλεγα, τι είναι αυτό που έκανες; Δεν επιτρέπεται να χτυπάμε ή να τρομάζουμε κάποιον. Αν το ξανακάνεις θα μπεις τιμωρία, θα έχεις συνέπειες, όπως θες πες το.

 

Αυτό με τον παιδότοπο καλό είναι αρκεί να μην το βλέπει υποχρεωτικό. Μην την αναγκάζεις να πηγαίνει εκεί τις ώρες που θέλεις εσύ.

 

Το μωρό όταν λέω να το "μαλώσεις" εννοώ να πεις "μπέμπα κάτσε ήσυχα. Μην τραβάς πχ τα μαλλιά της αδερφής σου κτλ. Κάτι απλό ώστε να μην νιώθει ότι το μωρό έχει το ακαταλόγιστο...

[Nefeli2014]

Just now, vicky86 είπε:

Θα συμφωνησω με τα κοριτσια, οτι μια χαρα τας

Ειναι λογικη κ αναμενομενη η αντιδραση της μεγαλης. Ειδικα πλεον που εχει μεγαλωσει το μωρο κ αρχισε να σας διεκδικει κ αυτο, να θελει παιχνιδια κλπ

Οσο μεγαλωνουν θα γινουν πιο ευκολα. Σιγουρα θα υπαρχουν κ στιγμες με εντασεις

Το να περνατε χρονο με την μεγαλη αποκλειστικα πιστευω βοηθαει. Κ οσο ανοιγει ο καιρος που θα βγαινεται εξω

Εμενα η μεγαλη με την ελευση του μικρου κολλησε στον μπαμπα. Γενικα δ αντιμετωπισα ιδιαιτερο θεμα, πιστευω ειναι πιο ευκολα οταν ειναι διαφορετικου φυλου. Τωρα της αρεσει να του λεει λεξεις που εκεινος επαναλαμβανει, αλλα τον "μαλωνει" κιολας, εκει επεμβαινω

Έχω προσέξει πως του ίδιου φύλου είναι αλλιώς. 

Προχθές η μικρή μου είπε πως θέλει ένα αγόρι για αδερφάκι και να πάμε την μπεμπα πίσω στα μωρα :/

[erin0000]

Just now, Έσπερος είπε:

Κοίτα εγώ μιλάω καθαρά  υποθετικά και θεωρητικά. Αυτά ο  κάθε γονιός που ξέρει το παιδί του τα ρυθμίζει ανάλογα. Πάντως έτσι όπως το έχω διαβάσει, καταλαβαίνω ότι ίσως στο μυαλό του παιδιού έχει άλλη βαρύτητα το "θες να με βοηθήσεις να τακτοποιήσω τα ρούχα στις ντουλάπες;" από το "θες να με βοηθήσεις να αλλάξουμε το αδερφάκι σου;". Μήπως δηλαδή το παιδί έχει πολύ άγχος να δείξει στους γονείς του ότι αγαπάει το αδερφάκι του, γιατί ξέρει ότι αυτό "πρέπει" να κάνει και αυτό περιμένουν, και πει το ναι όχι επειδή θέλει, αλλά γιατί έτσι νιώθει ότι πρέπει να κάνει. 

 

Όχι δεν συμφωνώ. Αν πρέπει πχ να κάνεις μπάνιο το μωρό μπορείς να της πεις, θέλεις να έρθεις να βλέπεις ή να κάθεσαι μαζί μας;  Θέλεις να μου πιάσεις αυτό το μπουκάλι; αν της πει εκείνη την ώρα εγώ θα κάνω μπάνιο το μωρό, εσύ πήγαινε μέσα στον παιδότοπο είναι σίγουρο ότι θα ζηλέψει... γιατί η μαμά θα απομονωθεί με το μωρό.

[Nefeli2014]

Just now, erin0000 είπε:

 

Η δική μου γνώμη είναι ότι πρέπει να μπαίνει τιμωρία και να έχει συνέπειες. Τι πάει να πει απαγορεύεται...

 

Δηλαδή ξύπνησε, φέρθηκε άσχημα στο μωρό, σε χτύπησε και εσύ της έπιανες την κουβέντα; Εγώ θα της έλεγα, τι είναι αυτό που έκανες; Δεν επιτρέπεται να χτυπάμε ή να τρομάζουμε κάποιον. Αν το ξανακάνεις θα μπεις τιμωρία, θα έχεις συνέπειες, όπως θες πες το.

 

Αυτό με τον παιδότοπο καλό είναι αρκεί να μην το βλέπει υποχρεωτικό. Μην την αναγκάζεις να πηγαίνει εκεί τις ώρες που θέλεις εσύ.

 

Το μωρό όταν λέω να το "μαλώσεις" εννοώ να πεις "μπέμπα κάτσε ήσυχα. Μην τραβάς πχ τα μαλλιά της αδερφής σου κτλ. Κάτι απλό ώστε να μην νιώθει ότι το μωρό έχει το ακαταλόγιστο...

Τι είδους τιμωρία όμως? Μια φίλη ψυχολόγο που ρώτησα και τη λογοθεραπευτρια μας μου είπαν και οι δύο όχι τιμωρία όχι μαλωμα όχι όχι όχι. Κι ο άντρας μου χθες τα πήρε κρανίο μου λέει τι όχι όχι αυτο θα μας καβαλήσει στο τέλος, αν δεν το έχει ήδη κάνει δλδ. 

Just now, erin0000 είπε:

 

Όχι δεν συμφωνώ. Αν πρέπει πχ να κάνεις μπάνιο το μωρό μπορείς να της πεις, θέλεις να έρθεις να βλέπεις ή να κάθεσαι μαζί μας;  Θέλεις να μου πιάσεις αυτό το μπουκάλι; αν της πει εκείνη την ώρα εγώ θα κάνω μπάνιο το μωρό, εσύ πήγαινε μέσα στον παιδότοπο είναι σίγουρο ότι θα ζηλέψει... γιατί η μαμά θα απομονωθεί με το μωρό.

Όχι δεν της λέω έτσι. Δεν αναφέρω το μωρό καθόλου. 

Just now, erin0000 είπε:

 

Η δική μου γνώμη είναι ότι πρέπει να μπαίνει τιμωρία και να έχει συνέπειες. Τι πάει να πει απαγορεύεται...

 

Δηλαδή ξύπνησε, φέρθηκε άσχημα στο μωρό, σε χτύπησε και εσύ της έπιανες την κουβέντα; Εγώ θα της έλεγα, τι είναι αυτό που έκανες; Δεν επιτρέπεται να χτυπάμε ή να τρομάζουμε κάποιον. Αν το ξανακάνεις θα μπεις τιμωρία, θα έχεις συνέπειες, όπως θες πες το.

 

Αυτό με τον παιδότοπο καλό είναι αρκεί να μην το βλέπει υποχρεωτικό. Μην την αναγκάζεις να πηγαίνει εκεί τις ώρες που θέλεις εσύ.

 

Το μωρό όταν λέω να το "μαλώσεις" εννοώ να πεις "μπέμπα κάτσε ήσυχα. Μην τραβάς πχ τα μαλλιά της αδερφής σου κτλ. Κάτι απλό ώστε να μην νιώθει ότι το μωρό έχει το ακαταλόγιστο...

Ναι αυτό το κάνω. Κατάλαβα τι εννοεις. Το κάνω κι αυτό. 

[erin0000]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Τι είδους τιμωρία όμως? Μια φίλη ψυχολόγο που ρώτησα και τη λογοθεραπευτρια μας μου είπαν και οι δύο όχι τιμωρία όχι μαλωμα όχι όχι όχι. Κι ο άντρας μου χθες τα πήρε κρανίο μου λέει τι όχι όχι αυτο θα μας καβαλήσει στο τέλος, αν δεν το έχει ήδη κάνει δλδ. 

 

Συμφωνώ με τον άντρα σου.

 

Η λογοθεραπεύτρια τι δουλειά έχει να δίνει συμβουλές τέτοιου είδους; :-)

 

Το να κάνει ό,τι θέλει χωρίς συνέπειες επειδή ζηλεύει, θα χειροτερέψει την κατάσταση. Τώρα θα μπουν οι βάσεις για το μέλλον. Ναι μεν υπάρχει κάποια ανοχή, αλλά μέχρι ενός ορίου. Αν βλέπετε ότι ξεπερνάει τα όρια, πρέπει να καταλάβει ότι θα έχει συνέπειες.

 

Ποιες θα είναι αυτές; Ανάλογα την περίπτωση. πχ στο χτύπημα εγώ θα ήμουν κάθετη. Δεν επιτρέπεται να χτυπάμε, πήγαινε αμέσως μέσα. Ή φύγε εσύ από το δωμάτιο και πες της να κάτσει εκεί. Να καταλάβει ότι με την άσχημη συμπεριφορά σε χάνει.

 

Ή ήταν πχ να δει ένα παιδικό; Δεν θα το δει.

Ήταν να παίξετε κάτι; να μην το παίξετε.

 

Για τέτοιου είδους τιμωρίες μιλάω.

 

[Nefeli2014]

Ναι τέτοια τα κάνω. Εκτός από το να της πω να πάει μέσα. Γιατί και που θα το πω θα ρθει έξω πάλι... Και ξανά μάνα.. Είμαι αυστηρή μαζί της γενικά. Νομίζω είμαι κάπου στη μέση. Απλωε πιστεύω πως είναι και ηλικιακο το θέμα και βαρυνε με τη ζήλεια. Πχ ρισκάρει ριψοκινδυνευει και με δοκιμάζει γενικότερα. Είναι στη φάση του γιατί και που και ποιος και γιατί και και και, όλο μιλάει. Δόξα τω θεώ, αρθρωση καλή μπορεί να μην έχει άλλα ροδανι η γλώσσα της :D

Επεξεργάστηκαν 21 Μαρτίου,2019 by Nefeli2014

[vicky86]

Κ γω ειμαι της αποψης οτι πρεπει να υπαρχουν ορια, οχι επειδη ηρθε το μωρο να γινονται ολα τα χατηρια

Κ γενικα συμφωνω απολυτα με την εριν. Απλα ξυπνησε κ αποφασισε να εχει ασχημη συμπεριφορα. Εννοειται πως θα εχει συνεπειες. Εφοσον την εχω προειδοποιησει οτι δ θελουμε τετοιες συμπεριφορες

Η συνεπεια ειναι να μην δει το παιδικο που θα εβλεπε, να μην παιξετε αυτο που ζητησε, η να παει στο δωματιο μονο της να σκεφτει τι εκανε, η να απομακρυνθεις εσυ με το μωρο. Σε ολες τι περιπτωσεις ομως παντα θα μιλησετε μετα, να της πεις οτι τρομαζει την αδερφη της, η σε ποναει. Να μιλησει για τα αισθηματα της

Δ θεωρω κακο καποια στιγμη να παιζει κ μονη στο δωματιο, με κτ που δ θα μπορουσε διπλα στο μωρο. Αρκει να μην την "διωχνεις" οταν βολευει εσενα. Κ στην τιμωρια να μην πηγαινει εκει κ παιζει. Καλο ειναι να ξερει οτι οταν θελει μπορει να παει καπου μονη κ "ηρεμησει" απο την αδερφη της

[Nefeli2014]

Και γιατί σε όλα τα σαιτς ψυχολογίας που διαβάζω λένε όχι στην τιμωρία.. Η λέξη είναι το πρόβλημα? Δηλαδή να μη λέμε τη λέξη τιμωρία? Διαβάζω πως θα χειροτερεύει το πρόβλημα. Σε ένα άρθρο διάβαζα μόνο αγάπη και ασφάλεια όχι τιμωρία. Σε βγάζω άκρη. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστο. Όρια ναι κανόνες ναι, συνέπειες ναι. Προφανώς θα εννοουν όχι απειλές και φωνές? Αλλά απειλή δεν είναι άμα το ξανακάνεις θα σου κάνω αυτό? 

Γενικά ενθαρρύνουν τη θετική επιβράβευση. Συμφωνώ αλλά κάπου υπάρχουν και κάποια όρια. 

Η λογοθεραπευτρια είναι και ειδ παιδαγωγός με βοήθησε στο να μάθω να θέτω όρια. Δεν σημαίνει βέβαια πως πάντα την ακολουθώ. Απλώς έχω μπερδευτεί με το τι είναι σωστό και τι όχι. 

 

 

[xaroumenh mama]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Ναι το έχω σκεφτεί να μαλώσω την μπεμπα αλλά δε μου βγαίνει. Τι να μαλώσω σε ένα μπεμπακι που δεν κάνει κάτι άσχημο? Δηλαδή να το κάνω μόνο για να νιώσει καλά η μεγάλη δε μου φαίνεται σωστό. Είναι πολύ νινί, δεν μπορώ να το μαλώσω, ειναι γλυκα τρυφερό ακόμα και το κλάμα του.. 

Μακάρι να έχεις δίκιο. Δεν έχω αδέρφια δεν έχω ιδέα δεν έχω νιώσει ποτέ τέτοια θέματα. Γιαυτό μου φαίνονται όλα καινούρια και "σοβαρά" 

Την αφήνω να κάνει όσα θέλει κι αν θέλει. Δεν της επιβάλλω, δεν την αναγκάζω,ισα ίσα μερικές φορές με δυσκολεύει η βοήθεια της. Πχ όταν κάνουμε μπάνιο τη μπέμπα δε με αφήνει και γιβεται μούσκεμα, δεν ξέρω ποια να πρώτο προλάβω ας πούμε. Εκείνη βεβαια θέλει να της πλυνει τα πόδια κι εγώ την αφήνω αλλά γινόμαστε αχταρμάς. Προσπαθώ να το πάρω στην πλάκα αλλά μέσα μου βράζω. 

Ναι τα κάνω όλα αυτά... Όσο μπορώ. 

 

Να σας ρωτήσω γιατί Καμμια δεν το είπε.. Η τιμωρία απαγορεύεται τελείως έτσι? Διότι βρε κορίτσια ώρες ώρες με τρελαίνει. Σήμερα ξύπνησε ορεξάτη, είμαι τίγρης μου λέει και κατευθύνθηκε προς το μωρό. Της αγρίεψε έτσι για το καλημερα και μου δώσε κι εμένα μια. (έτσι να μην ξεχνιόμαστε επειδή την είχα αγκαλιά) 

Όχι δε φερομαστε έτσι, την αγαπάμε την μπεμπα μας αρχισα εγώ, να την ξεγελασω προσπαθούσα με κάτι άλλο, μάταια, εκείνη με δοκίμαζε κι άλλο κι άλλο. Δε σας κρύβω μου ρχεται να την πιάσω και να την απομονώσω τόσο με θυμώνει και το κάνει τόσο επιδεικτικά που ξεχνάω την ηλικία της. Με παίζει εντελώς. Αυτό είναι που με ενοχλεί. 

 

Επίσης κάνω και κάτι άλλο να μου πείτε αν σωστό. Έχω φτιάξει παιδότοπο όπως σας έχω πει κι έχω μεταφέρει όλα τα ψιλολοιδια εκεί για να μην πηγαίνει το μωρό. Πολλές φορές της λέω πάμε εκεί να παίξουμε η της λέω πήγαινε εκεί να παίξεις. Ουσιαστικά τη διώχνω δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει εγώ ησυχαζω λίγο βέβαια εκείνη παίζει μια χαρά και μετά εμφανίζεται. Γίνεται κάποιες φορές μέσα στη μέρα αυτό. Πως σας φαίνεται? Δεν το κάνω σαν τιμώρια η όταν κάνει κάτι λάθος, όταν βλέπω πως η κατάσταση θα ξεφύγει σε λίγο της προτείνω να πάει εκεί να παίξει και πάει συνήθως. Εκεί παίζει τραγουδάει.. Μετά εμφανίζεται ο σιφουνας. Και είναι με τις ώρες της μια αγαπάει μια μισεί. Τώρα που σας γράφω της έχει φέρει όλα τα παιχνίδια της η μικρή νεύριαζει και της τραβάει την κουβέρτα. Ψυχραιμία λέω... 

Όταν το κάνει αυτό ο γιος μου γιατί ερχετε κ εμένα κ με χτυπάει ..!!! Του λέω δε μου άρεσε αυτό είναι πολύ θυμωμένη τώρα κ δεν έχω όρεξη να παίξω μαζί σου κ απομακρύνομαι ..!! Κ μέσα στην ημέρα του δείχνω με τον τρόπο μου ότι είμαι θυμωμένη ακόμα μια μέρα που το κατάλαβε ήρθε κ με έπιασε από το χεράκι μετανιωμένος να πάμε να παίξουμε ουσιαστικά αυτή ήταν η συγνώμη του απλά με το δικό του τρόπο κ έτσι πήγαμε κ παιξαμε ..!!

[Fenia27]

6 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Το μωρό δεν τολμάμε να το πάρουμε αγκαλιά (κι αυτό τώρα που ετοιμάζεται να μπουσουλησει θέλει χέρια συνέχεια)

 

Η πολυ μεγαλη παγιδα που πεφτουν οι γονεις ειναι να μην κανουν χαδια, να παρουν αγκαλια και τελος παντων δειξουν την αγαπη τους στο μωρο οταν ειναι μπροστα το μεγαλυτερο παιδι για να μην ταραχτει. Τα δυο παιδια πρεπει να εχουν την αμεριστη φροντιδα και αγαπη της μαμας ασχετα αν το ενα θα ταραχτει. Ετσι μονο τα παιδια θα καταλαβουν οτι η μαμα δεν τα διαχωριζει, δεν αγαπει λιγοτερο το μικροτερο και οτι και τα δυο εχουν τα ιδια "δικαιωματα" απεναντι στην μαμα.

 

Οταν ο μεγαλος μου αρχισε να χτυπαει/πεταει αντικειμενα στο μωρο η αντιδραση μας ηταν να τον μαλωσουμε. Η παιδιατρος μας ειπε οτι πρεπει να αδιαφορουμε και να λεμε στον μεγαλο οτι δεν χτυπαμε. Απλα και ηρεμα. Το να τον μαλωσουμε ειναι ενα ειδος προσοχης που αποζηταει. Εστω και αρνητικα τα παιδια οταν θελουν την προσοχη την αποζητανε. Μας ειπε κατα λεξη οτι "αν τον μαλωνετε καθε φορα που χτυπαει το μωρο θα ξεκινησει να το κανει και στα κρυφα".

 

Οσο δυσκολο και να ηταν καναμε οτι μας ειπε και οντως ο μεγαλος σταματησε να χτυπαει και να ειναι επιθετηκος στον μικρο. Το ξυλο πλεον μεταξυ τους ειναι σπανιο.