Φοβερό άγχος και φόβος για τον τοκετό

[MARIALEFT]

Κορίτσια καλησπέρα!!!!! και πάνω που έλεγα που θα στραφώ για βοήθεια! Είμαι στην 35η εβδομάδα και 3ημ. και μιλάμε εδώ και λίγες μέρες έχω πάθει πανικό και μόνο στην ιδέα του τοκετού....

και μόνο που το σκέφτομαι, ιδρώνουν τα χέρια μου, νοιώθω ότι ζαλίζομαι, μουδιάζω, και σχεδόν μιλάμε βλέπω τα πάντα θολά! Φοβάμαι εκείνη την ώρα, πως θα ανταπεξέλθω, αν θα τα καταφέρω να γεννηθεί το μωράκι μου καλά, και να είμαι και εγώ καλά... η αλήθεια είναι ότι επειδή στην εγκυμοσύνη μου γενικώς έχω τσιμπημένη πιεσούλα (8-13 ακατέβατη, και δεν οφείλονται τα αλμυρά, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΤΡΩΩ), φοβάμαι εκείνη την ώρα τι θα γίνει με την πίεσή μου!!! Επίσης, επειδή γενικά από τον 7ο μήνα, είχα ζαλάδες, κάθε φορά πλέον όταν αγχώνομαι, νοιώθω ότι ζαλίζομαι... πλέον η ζάλη είναι καθαρά ψυχολογικό, όμως την ώρα του τοκετού, θα φοβάμαι φυσικά, άρα τι θα γίνει άμα ζαλιστώ? αχ δεν ξέρω, και όσο μέχρι τώρα ήμουν καλά και εντελώς άνετη, και έλεγα Παναγιά μου μακάρι να αντέξω να μην βάλω επισκληρίδιο, τώρα δεν ξέρω... τρέμω ολόκληρη!!!!! Μου έμεινε φοβία από τη στιγμή που με έπιασαν οί πρώτες ζαλάδες και η τάση για λιποθυμία κάπου στον 7 μήνα... από τότε, την έχω πάρει από φόβο την όλη κατάσταση.... βοηθήστε με με κάποιο τρόπο, μπορώ να κάνω κάτι? αφού κάθομαι και σκέφτομαι το πόσο φοβάμαι, και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα! το μόνο που θέλω είναι να κρατήσω τη κουκλίτσα μου αγκαλιά, και να έχουν περάσει όλα.... είναι πολύ αυτό που ζητάω?

 

Να είσαι σίγουρη πως εκείνη την ώρα δεν πρόκειται ούτε να ζαλιστείς ούτε τίποτα, η φύση έχει προνοήσει και είσαι ήσυχη και ψύχραιμη. Σου το λέω εγώ που έκανα τις ίδιες σκέψεις πριν. Θα το δεις οτι όλα θα κυλήσουν καλά και μετά θα γελάς με τις φοβίες σου΄και θα σου έχει μείνει ευχάριστη ανάμνηση. Θα συμφωνήσω οτι είναι χρήσιμο να έχεις δική σου μαία να σε ενημερώνσει όλη την ώρα για το τι γίνεται για να είσαι ήρεμη. Η πίεση λογικό είναι να είναι τσιμπημένη με το άγχος που σε διακατέχει..

[polina26]

Κορίτσια καλησπέρα!!!!! και πάνω που έλεγα που θα στραφώ για βοήθεια! Είμαι στην 35η εβδομάδα και 3ημ. και μιλάμε εδώ και λίγες μέρες έχω πάθει πανικό και μόνο στην ιδέα του τοκετού....

και μόνο που το σκέφτομαι, ιδρώνουν τα χέρια μου, νοιώθω ότι ζαλίζομαι, μουδιάζω, και σχεδόν μιλάμε βλέπω τα πάντα θολά! Φοβάμαι εκείνη την ώρα, πως θα ανταπεξέλθω, αν θα τα καταφέρω να γεννηθεί το μωράκι μου καλά, και να είμαι και εγώ καλά... η αλήθεια είναι ότι επειδή στην εγκυμοσύνη μου γενικώς έχω τσιμπημένη πιεσούλα (8-13 ακατέβατη, και δεν οφείλονται τα αλμυρά, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΤΡΩΩ), φοβάμαι εκείνη την ώρα τι θα γίνει με την πίεσή μου!!! Επίσης, επειδή γενικά από τον 7ο μήνα, είχα ζαλάδες, κάθε φορά πλέον όταν αγχώνομαι, νοιώθω ότι ζαλίζομαι... πλέον η ζάλη είναι καθαρά ψυχολογικό, όμως την ώρα του τοκετού, θα φοβάμαι φυσικά, άρα τι θα γίνει άμα ζαλιστώ? αχ δεν ξέρω, και όσο μέχρι τώρα ήμουν καλά και εντελώς άνετη, και έλεγα Παναγιά μου μακάρι να αντέξω να μην βάλω επισκληρίδιο, τώρα δεν ξέρω... τρέμω ολόκληρη!!!!! Μου έμεινε φοβία από τη στιγμή που με έπιασαν οί πρώτες ζαλάδες και η τάση για λιποθυμία κάπου στον 7 μήνα... από τότε, την έχω πάρει από φόβο την όλη κατάσταση.... βοηθήστε με με κάποιο τρόπο, μπορώ να κάνω κάτι? αφού κάθομαι και σκέφτομαι το πόσο φοβάμαι, και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα! το μόνο που θέλω είναι να κρατήσω τη κουκλίτσα μου αγκαλιά, και να έχουν περάσει όλα.... είναι πολύ αυτό που ζητάω?

 

είναι απλό χαλάρωσε... αν γεννήσεις φυσιολογικά τότε πολύ απλά η φύση 'εχει προνοήσει... να ξέρεις πως εκείνη την ώρα το μόνο που θα σκέφτεσε είναι να γεννήσεις καλά... το άνχος θα σου φύγει λογικά .. τώρα αν φοβάσαι μην ζαλιστείς ή μην πάθεις καμιά κρίση πανικού πρέπει να ενημερώσεις οπωσδήποτε τον γιατρό σου... κάτι άλλο επίσης ο γιατρός σου είναι ενημερωμένος λογικά για την πιεσή σου οπότε λογικά θα σε έχει για υποψήφια προεκλαμψίας... στο λέω αυτό γιατί είχα το ίδιο θέμα αλλα με πιο χαμηλή πίεση 11-12 με 6-7 πριν την εγκυμοσύνη είχα 8-9 μεγάλη και 4-5 μικρή... και τελικά έκανα προεκλαμψία... όποτε μήπως να συζητήσεις μαζί του και το ενδεχόμενο καισαρικής??? στο λέω γιατί συνήθως όταν ανεβάζεις απότομα πίεση σε βάζουν για καισαρική... συζητησέ το μαζί του... άντε με το καλό το νινάκι σου και εύχομαι να πάνε όλα καλά και να μην χρειαστεί να κάνεις καισαρική...

[mariat81]

Κορίτσια με συγκινούν πολύ οι απαντήσεις σας και ειλικρινά σας ευχαριστώ! miriki θα δω και θα ψάξω τα βιντεάκια που λες, και θα τα δω με την ησυχία μου το βραδάκι χαλαρά! Αύριο έχουμε ραντεβού με το γιατρό, καθώς μπαίνω στο μήνα μου, και έχω σκοπό να του πω αναλυτικά όλες μου τις φοβίες... για την προεκλαμψία που λες polina το έχουμε υπόψη μας, αλλά γενικώς ξέρω και μου το είπε και ο ίδιος ότι αν δεν έχεις κάποιο από τα άλλα συμπτώματα της τότε, αποκλείεται να εμφανίσεις στο τοκετό.. μακάρι πάντως να τα καταφέρω, να γεννήσω φυσιολογικά έστω και με επικληρίδιο, θέλω να το κάνω σαν δώρο στο μωρό μου, που κάθε φορά που αγχώνομαι και στεναχωριέμαι (όπως τώρα καλή ώρα) με κλωτσάει και κουνάει τα ποδαράκια της πέρα δώθε, σαν να μου λέει: μαμά ηρέμησε, και εσύ και εγώ θα είμαστε καλά! Και πάλι σας ευχαριστώ για τη βοήθεια, σας εύχομαι ολόψυχα υγεία, να χαίρεστε τα παιδάκια σας και τις οικογένειές σας!

[Helen@]

να μη σκεφτεσαι τιποτα...σε ολη την εγκυμοσυνη δεν σκεφτηκα ποτε την γεννα κ ουτε με ενοιαζε...την ημερα που εμαθα οτι γενναω χαρηκα πολυ κ δεν αγχωθηκα καθολου... κ η γεννα μου ηταν πανεμορφη...γελαγα ολη την ωρα-αφου μου εκαναν επισκληριδιο κ μεσα σε 2 μονο ωρες γεννησα χωρις να το καταλαβω....

[markela35]

Μαρια , θα σου ελεγα να μην φοβηθεις την επισκληριδιο και να την ζητησεις απο την αρχη για να μην ανεβασεις πιεση!Στο λεω γιατι και εγω στην ιδια φαση ημουν ακριβως!Η επισκληριδιος με χαλαρωσε απιστευτα και ετσι ισως αποφυγεις την καισαρικη!Μιλησε με τον γιατρο σου!!

[bellaki]

σε ολη την εγκυμοσυνη παθαινα κρισεις πανικου και φοβομουν το τοκετο απιστευτα πολυ. αυτο που εχω να σου πω τωρα, σχεδον ενα χρονο μετα, ειναι οτι νιωθω τοσο μα τοσο ηλιθια που δεν απολαυσα την εγκυμοσυνη και τη γεννα (καισαρικη με επισκληριδιο, γιατι δεν εξελισσοταν ο τοκετος, δεν πονεσα καθολου)αυτα. πιστεψε με ολα θα πανε καλα!

[Marirena]

Καλησπέρα! Και με το καλό! Θα πρότεινα τα εξής: Mια που πλησιάζεις προς το τέλος, και φαντάζομαι πως για τον τοκετό έχεις ήδη ενημερωθεί, στρέψε την προσοχή σου στο μετά. Δηλαδή, ετοίμασε το σπίτι και τα πράγματα για το μωράκι σου, διάβασε για το θηλασμό και τη γενικότερη φροντίδα του και στον περισσευόμενο χρόνο κάνε ό,τι αρέσει σε σένα. Βόλτες, κανένα θερινό σινεμά, καλωπίσου, κ.λ.π...δηλαδή πράγματα που όυτως ή άλλως μετά δεν θα μπορείς. Αυτό ίσως σε χαλαρώσει, θα σε ευχαριστήσει, και θα πάρει το μυαλό σου από εκεί. Κι εγώ, και όλες οι γυναίκες σε κάποιο βαθμό αγχωνόμαστε πολύ για το άγνωστο του τοκετού. Προσωπικά, μετά κατάλαβα πως έπρεπε λιγότερο ν' ασχολούμαι με τον τοκετό, και περισσότερο με τα παραπάνω που σου έγραψα. Χαρακτηριστικά, έλεγα 'μα δεν βρέθηκε κανείς να μου πει πως μετά είναι τα δύσκολα....' Από εκεί και πέρα για το θέμα της πίεσης, είχα κι εγώ το ίδιο άγχος. Συγκεκριμένα μ' έπιανε απίστευτο χτυποκάρδι και μόνο με τα μηχανήματα και τους περίεργους ήχους, στην απλή εξέταση του γιατρού, κι έλεγα πως αν πάω για τοκετό κι η καρδιά μου κάνει έτσι θα νομίσουν πως κάτι έχω και θα με βάλουν για καισαρική. Όλα αυτά όμως ήταν χαζοσκέψεις που όλες κάνουμε πριν το μεγάλο γεγονός. Τελικά, τίποτα δεν συνέβη. Ήμουν πολύ ψύχραιμη (ενώ να φανταστείς από παιδί, και μόνο στηθοσκόπιο που έβλεπα η καρδιά μου ντούκου ντούκου -....) μπροστά σ' αυτό το μεγάλο που θα συνέβενε. Έτσι θα γίνει και μ' εσένα. Εκμεταλλεύσου τον καιρό που σου μένει αν έχεις χρόνο με άλλα πράγματα. Κι όσο για την επισκληρίδιο, είτε την χρειαστείς, είτε την ζητήσεις μόνη σου, δεν είναι δα σπουδαίο, ή κακό. Το αντίθετο! Θα κάνει τον τοκετό σου εύκολη και ευχάριστη εμπειρία. Με το καλό! Αν θες κάτι άλλο να πούμε...ευχαρίστως.

[mariat81]

Με καθησυχάζετε τόσο πολύ... ειλικρινά, σας ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου.... σήμερα έχω ραντεβού με το γιατρό, μπήκαμε επίσημα στο μήνα μας, και θα του πω όλα όσα φοβάμαι... είτε για την πίεση και το φόβο εκλάμψίας, είτε για τις ζαλάδες... ελπίζω ότι και αυτός θα είναι καθησυχαστικός... αυτό που με νοιάζει είναι το κοριτσάκι μου να βγει γερό και δυνατό, και εγώ να μπορέσω να του σταθώ δίπλα του σωστή μάνα!

Marirena, αυτό που λες να ασχοληθώ με πράγματα που μου αρέσουν, είναι πολύ σωστό.... σήμερα μου έστειλε μία φίλη μου με courier επειδη μένει μακριά, δώρο ένα ζευγάρι πανέμορφα παπουτσάκια με ροζ καλτσούλες για τη μικρούλα μου... μόλις τα είδα, φτερούγισε η καρδιά μου και κατευθείαν άρχισα να κάνω όμορφες σκέψεις πόσο πολύ θα της πηγαίνουν όταν της τα φορέσω.... θα προσπαθήσω να εφαρμόσω στο μέγιστο όλα αυτά που μου λέτε με όλη τη καλή σας διάθεση.. και εγώ δεν θα ήθελα με τίποτα, να πανικοβληθώ εκείνη την ώρα, ή να κάνω πράγματα που μετά θα τα σκέφτομαι και θα ντρέπομαι ή που θα στεναχωριέμαι γιατί θα μου χάλασαμ την όμορφη στιγμή του τοκετού.... απλά και μόνο η ιδέα της αίθουσας τοκετού με όλα εκείνα τα εργαλεία, τα μηχανήματα, ή το να πάει κάτι στραβά, με ανατριχιάζει...

και φυσικά θα ζητήσω επισκληρίδιο, δεν είναι ώρα για ηρωισμούς, ας μου την κάνουν, μήπως και καταφέρω να είμαι ήρεμη...

η επισκληρίδιος πως και ρίχνει την πίεση, γνωρίζει καμιά σας? εννοώ, ιατρικά το πετυχαίνει, ή επειδή πχ σε χαλαρώνει, δεν αγχώνεσαι, δεν πονάς, και άρα δεν αναεβάζεις πίεση? δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή, αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω....

ελπίζω να τα καταφέρω πάντως όλα, και με το καλό όταν γεννήσω να σας πω, πως..... ΕΙΧΑΤΕ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΑΙΟ!!!!

[Marirena]

απλά και μόνο η ιδέα της αίθουσας τοκετού με όλα εκείνα τα εργαλεία, τα μηχανήματα,

Ναι, θα το δεις θα πάνε όλα σούπερ!!!!!!!!!! Όσο για το παραπάνω η αίθουσα του τοκετού, είναι ένα απλό δωμάτιο (απλά έχει έντονα φώτα). Ούτε καν κρεβάτι δεν έχει, γιατί σε πάνε εκεί σε αυτό που είσαι στις ωδίνες. Δεν έχει κάτι να φοβάσει δηλαδή - δεν είναι σαν τις ταινίες χι χι!!!!!!!!!! Στις ωδίνες είσαι σ' ένα απλό δωμάτιο - με τον καρδιοτοκογράφο και στην αίθουσα τοκετού (που δεν έχει κάτι τρομακτικό) σε πάνε όταν είσαι μία ανάσα απ' το να γεννήσεις. Δηλαδή και τα σπωξίματα στην αίθουσα ωδίνων θα τα κάνεις...

Προσωπικά, αν μου έλεγες να ξαναγεννήσω ή να πάω στον οδοντίατρο? Χωρίς δεύτερη σκέψη το πρώτο!

[mariat81]

Marirena ευχαριστώ πολύ! πήγα χτες στο γιατρό, το κοριτσάκι μας είναι καλά και όλα βαίνουν καλώς.... του είπα τους φόβους μου και για την πίεση και με καθησύχασε, μου είπε ότι όλα είναι πολύ ελεγχόμενα και ότι δεν πρόκειται ούτε εγώ ούτε το μωράκι μου να πάθει κάτι! την επόμενη εβδομάδα ξεκινάμε και καρδιοτοκογράφο και με στέλνει στην κλινική που είναι να γεννήσω. μου είπε ότι είναι ο ίδιος χώρος με την αίθουσα τοκετού.... οπότε χάρηκα, γιατί είπα θα εξοικιωθώ κάπως με το περιβάλλον! ξεκίνησα σήμερα και μαθήματα ανώδυνου τοκετού (βέβαια, εννοείται ότι θα ζητήσω επικσκληρίδιο) και όπως να έχει, είμαι ψυχολογικά πολύ καλύτερα! Μπορώ να πω ότι ηρέμησα αρκετά, και σίγουρα όλα αυτά τα θετικά που διαβάζω εδώ μου δίνουν ακόμη περισσότερο κουράγιο!! σήμερα πήγαμε και στα ΛΗΤΩ να πάρουμε διάφορα πραγματάκια για τη μπέμπα μας και χάρηκα πολύ! οδοντίατρος ε? Κοίτα, εγώ σίγουρα προτιμώ την ετήσια επίσκεψη στο γυναικολόγο παρά τον οδοντίατρο.... τώρα με το καλό αφού γεννήσω, λες να προτιμώ και εγώ και τη γέννα από αυτόν?????

[rosemary37]

Καλησπέρα!Ζητώ συγγνώμη για όσα θα γράψω γιατί ίσως φανώ αχάριστη κ ανεύθυνη.Καποιες θα με κρίνετε αυστηρά..Αλλά είναι σημαντικό για μένα αν έστω κ μια από εσάς αντιμετώπισε κάτι παρόμοιο.Ειμαι περίπου 36 ετών κ με τον σύντροφο μου είμαστε μαζί 10 χρόνια.Πριν 2 εβδομάδες είχα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.Δεν χαρήκαμε αλλά ούτε στεναχωρηθήκαμε..Επικρατούσε ηρεμία για μια μέρα μόνο..Απο την επόμενη κ μέχρι σήμερα συγκρούονται μέσα μου οι άπειροι φόβοι με το σωστό κ το πρέπων.Για άλλη μια φορά κατάθλιψη!!κλαιω κάθε μέρα,έχασα 4 κιλά,δε χαμογελάω,δε νιώθω καμία απολύτως χαρά,βλέπω εφιάλτες,πέρασα κρισεις πανικού,σταμάτησα να κάνω οτιδήποτε,απλά περιφέρομαι στο σπίτι σαν άψυχη κούκλα.Φοβαμαι ότι αφορά την εγκυμοσύνη,δεν αντέχω το ίδιο μου το σώμα αυτή τη στιγμή,δεν αντέχω να με ακουμπάνε,φοβάμαι τον πόνο,την επισκληρίδειο,την καισαρική,τον θάνατο στην γεννα,τα ράμματα μετά,την αποκρουστική κοιλιά που θα έχω(το ξέρω ότι είναι παράσημο για μια μητέρα κ μακάρι να το έβλεπα κ για μένα έτσι),την επιλόχειο κατάθλιψη κ ένα σορό άλλα.Φοβαμαι!!Από την εφηβεία τρέμω τον τοκετό!!Στην αρχή είχα ζητήσει από την μητέρα μου να κυοφορήσει για μένα,μετά σκέφτηκα έναν άντρα με δικά του παιδιά για σύντροφο κ τελος την υιοθεσία.Οτιδηποτε δηλαδή δεν περιέχει πόνο.Η ψυχολόγος πιστεύει ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα να αποκτήσω παιδί.Κ οι 9 μήνες δεν θα είναι αρκετοί να ξεπεράσω τους φόβους μου.Εχω υποστεί σωματική κ ψυχολογική βία όντας έφηβη από μέλος της οικογένειας.Η ψυχολογική βία συνεχίστηκε πολλά χρόνια αργότερα από όλα τα μέλη..από τότε ζω καθημερινά με ψυχαναγκασμους.τόσες πληγές που αιμορραγούν κάθε φορά που τα σκέφτομαι..κ αλλα πολλά τραυματικά περιστατικά..Δεν είχα μιλήσει ποτέ ξανά για αυτά γιατί ντρεπόμουν..γιατί αισθανόμουν ότι εγώ έφταιγα..μέχρι τώρα που έπρεπε να πάρω μια απόφαση..Η ψυχολόγος πιστεύει πως όσα πέρασα με κάνουν να κρατώ άμυνες απέναντι σε οτιδήποτε με κάνει να αισθανθώ πόνο..(Έχει χρειαστεί να μου κάνουν ηρεμιστική ένεση πριν από επέμβαση ρουτίνας..)Δεν νιώθω έτοιμη!!Φοβάμαι!!Τρεμω!!Αλλά αυτές οι ενοχές..Θα τις αντέξω; 

[mama16]

12 ώρες πρίν, apelpisia είπε:

Καλησπέρα!Ζητώ συγγνώμη για όσα θα γράψω γιατί ίσως φανώ αχάριστη κ ανεύθυνη.Καποιες θα με κρίνετε αυστηρά..Αλλά είναι σημαντικό για μένα αν έστω κ μια από εσάς αντιμετώπισε κάτι παρόμοιο.Ειμαι περίπου 36 ετών κ με τον σύντροφο μου είμαστε μαζί 10 χρόνια.Πριν 2 εβδομάδες είχα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.Δεν χαρήκαμε αλλά ούτε στεναχωρηθήκαμε..Επικρατούσε ηρεμία για μια μέρα μόνο..Απο την επόμενη κ μέχρι σήμερα συγκρούονται μέσα μου οι άπειροι φόβοι με το σωστό κ το πρέπων.Για άλλη μια φορά κατάθλιψη!!κλαιω κάθε μέρα,έχασα 4 κιλά,δε χαμογελάω,δε νιώθω καμία απολύτως χαρά,βλέπω εφιάλτες,πέρασα κρισεις πανικού,σταμάτησα να κάνω οτιδήποτε,απλά περιφέρομαι στο σπίτι σαν άψυχη κούκλα.Φοβαμαι ότι αφορά την εγκυμοσύνη,δεν αντέχω το ίδιο μου το σώμα αυτή τη στιγμή,δεν αντέχω να με ακουμπάνε,φοβάμαι τον πόνο,την επισκληρίδειο,την καισαρική,τον θάνατο στην γεννα,τα ράμματα μετά,την αποκρουστική κοιλιά που θα έχω(το ξέρω ότι είναι παράσημο για μια μητέρα κ μακάρι να το έβλεπα κ για μένα έτσι),την επιλόχειο κατάθλιψη κ ένα σορό άλλα.Φοβαμαι!!Από την εφηβεία τρέμω τον τοκετό!!Στην αρχή είχα ζητήσει από την μητέρα μου να κυοφορήσει για μένα,μετά σκέφτηκα έναν άντρα με δικά του παιδιά για σύντροφο κ τελος την υιοθεσία.Οτιδηποτε δηλαδή δεν περιέχει πόνο.Η ψυχολόγος πιστεύει ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα να αποκτήσω παιδί.Κ οι 9 μήνες δεν θα είναι αρκετοί να ξεπεράσω τους φόβους μου.Εχω υποστεί σωματική κ ψυχολογική βία όντας έφηβη από μέλος της οικογένειας.Η ψυχολογική βία συνεχίστηκε πολλά χρόνια αργότερα από όλα τα μέλη..από τότε ζω καθημερινά με ψυχαναγκασμους.τόσες πληγές που αιμορραγούν κάθε φορά που τα σκέφτομαι..κ αλλα πολλά τραυματικά περιστατικά..Δεν είχα μιλήσει ποτέ ξανά για αυτά γιατί ντρεπόμουν..γιατί αισθανόμουν ότι εγώ έφταιγα..μέχρι τώρα που έπρεπε να πάρω μια απόφαση..Η ψυχολόγος πιστεύει πως όσα πέρασα με κάνουν να κρατώ άμυνες απέναντι σε οτιδήποτε με κάνει να αισθανθώ πόνο..(Έχει χρειαστεί να μου κάνουν ηρεμιστική ένεση πριν από επέμβαση ρουτίνας..)Δεν νιώθω έτοιμη!!Φοβάμαι!!Τρεμω!!Αλλά αυτές οι ενοχές..Θα τις αντέξω; 

Κοπέλα μου γλυκειά εύχομαι να έχεις μια καλή κ τελειομηνη κύηση. Πήρες την σωστή απόφαση που επισκέφτηκες κάποιον ειδικό για να μπορέσεις να ξεπεράσεις τις φοβίες σου. Κ μην ζητάς συγνώμη, κάνεις δεν θα σε πει αχάριστη κ ότι άλλο σκέφτεσαι. Αρκετές κοπέλες έχουν άγχος για τον τοκετό απλά εσύ ίσως έχεις περισσότερο κ δεν σε αφήνει να χαρείς την εγκυμοσύνη σου. Μακάρι η ψυχολόγος να σε βοηθήσει κ να ελαχιστοποιήσει τους φόβους σου..

[vicky86]

13 ώρες πρίν, apelpisia είπε:

Καλησπέρα!Ζητώ συγγνώμη για όσα θα γράψω γιατί ίσως φανώ αχάριστη κ ανεύθυνη.Καποιες θα με κρίνετε αυστηρά..Αλλά είναι σημαντικό για μένα αν έστω κ μια από εσάς αντιμετώπισε κάτι παρόμοιο.Ειμαι περίπου 36 ετών κ με τον σύντροφο μου είμαστε μαζί 10 χρόνια.Πριν 2 εβδομάδες είχα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.Δεν χαρήκαμε αλλά ούτε στεναχωρηθήκαμε..Επικρατούσε ηρεμία για μια μέρα μόνο..Απο την επόμενη κ μέχρι σήμερα συγκρούονται μέσα μου οι άπειροι φόβοι με το σωστό κ το πρέπων.Για άλλη μια φορά κατάθλιψη!!κλαιω κάθε μέρα,έχασα 4 κιλά,δε χαμογελάω,δε νιώθω καμία απολύτως χαρά,βλέπω εφιάλτες,πέρασα κρισεις πανικού,σταμάτησα να κάνω οτιδήποτε,απλά περιφέρομαι στο σπίτι σαν άψυχη κούκλα.Φοβαμαι ότι αφορά την εγκυμοσύνη,δεν αντέχω το ίδιο μου το σώμα αυτή τη στιγμή,δεν αντέχω να με ακουμπάνε,φοβάμαι τον πόνο,την επισκληρίδειο,την καισαρική,τον θάνατο στην γεννα,τα ράμματα μετά,την αποκρουστική κοιλιά που θα έχω(το ξέρω ότι είναι παράσημο για μια μητέρα κ μακάρι να το έβλεπα κ για μένα έτσι),την επιλόχειο κατάθλιψη κ ένα σορό άλλα.Φοβαμαι!!Από την εφηβεία τρέμω τον τοκετό!!Στην αρχή είχα ζητήσει από την μητέρα μου να κυοφορήσει για μένα,μετά σκέφτηκα έναν άντρα με δικά του παιδιά για σύντροφο κ τελος την υιοθεσία.Οτιδηποτε δηλαδή δεν περιέχει πόνο.Η ψυχολόγος πιστεύει ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα να αποκτήσω παιδί.Κ οι 9 μήνες δεν θα είναι αρκετοί να ξεπεράσω τους φόβους μου.Εχω υποστεί σωματική κ ψυχολογική βία όντας έφηβη από μέλος της οικογένειας.Η ψυχολογική βία συνεχίστηκε πολλά χρόνια αργότερα από όλα τα μέλη..από τότε ζω καθημερινά με ψυχαναγκασμους.τόσες πληγές που αιμορραγούν κάθε φορά που τα σκέφτομαι..κ αλλα πολλά τραυματικά περιστατικά..Δεν είχα μιλήσει ποτέ ξανά για αυτά γιατί ντρεπόμουν..γιατί αισθανόμουν ότι εγώ έφταιγα..μέχρι τώρα που έπρεπε να πάρω μια απόφαση..Η ψυχολόγος πιστεύει πως όσα πέρασα με κάνουν να κρατώ άμυνες απέναντι σε οτιδήποτε με κάνει να αισθανθώ πόνο..(Έχει χρειαστεί να μου κάνουν ηρεμιστική ένεση πριν από επέμβαση ρουτίνας..)Δεν νιώθω έτοιμη!!Φοβάμαι!!Τρεμω!!Αλλά αυτές οι ενοχές..Θα τις αντέξω; 

κανεις δ θα σε κρινει.καλα εκανες κ εγραψες τι σκεφτεσαι χωρις να φοβασαι

σε παρακολουθει γενικα ψυχολογος;θα "δουλεψετε" καπως τις φοβιες σου κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης;εχεις παρει ποτε καποια αγωγη;

ειναι ο καταλληλος επαγγελλματιας για μια τετοια περιπτωση;

πλεον πως βλεπετε σαν ζευγαρι την εγκυμοσυνη κ την αποκτηση παιδιου;(θελω να πω,ο συντροφος σου δ αντεδρασε αρχικα επειδη ηξερε πως το εβλεπες εσυ;εκεινος πως αισθανεται;)

[Adios amigos]

Δεν είσαι καθόλου αχάριστη , οποίος δεν κατανοεί τα συναισθήματα των άλλων έχει ο ίδιος πρόβλημα ενσυναίσθησης. Καλά κάνεις και τα μοιράζεσαι ανώνυμα εδώ. 

Λοιπόν, δεν ξέρω αν και κατά πόσο θα σε βοηθήσει...αλλά θα σου πω ότι οι πιθανότητες είναι με το μέρος σου. Έχεις πάρα πολλές πιθανότητες να φερεις στον κόσμο ένα υγιέστατο μωράκι, και πολύ λίγες να πάει κάτι στραβά. Για τη γέννα, θα κάνεις μια καλή έρευνα, θα συζητήσετε με το γιατρό σου, και θα κάνετε μαζί τις επιλογές ώστε να έχεις μια όμορφη εμπειρία. Ψάξε καλά και διάλεξε έναν σοβαρό επαγγελματία που θα σε σεβαστεί. Υπάρχουν παααρα πολλοί τρόποι και επιλογές για να ολοκληρωθεί ένας τοκετός με ομαλό τρόπο και χωρίς να είναι μια τραυματική εμπειρία για τη γυναίκα. 

Την κοιλίτσα σου θα την περιποιηθείς με κρεμουλες τώρα και με ζώνη, κρεμουλες και γυμναστική μόλις γεννήσεις, και θα είναι μια χαρά.

Θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδάκι που θα σε αγαπάει. Που θα το θρέψει το σώμα σου, που θα μεγαλώσει μέσα σου , σε αυτό το πληγωμένο και ταλαιπωρημένο σώμα ( λόγω κακοποίησης που αναφέρεις) . Ίσως αυτή να είναι και μια εμπειρία κάθαρσης για εσένα τελικά.

 

[Ilaeira]

Σημαντική ερώτηση: ήθελες να μείνεις έγκυος; Θέλεις να παραμείνεις έγκυος; Θέλεις να γεννήσεις το μωρό; Για μένα εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Άσε τι σου λέει η ψυχολόγος σου, άσε την ντροπή και την αίσθηση ότι είσαι αχάριστη. Δεν είσαι.  

 

Αν η απάντηση είναι θετική και θέλεις να συνεχίσεις, ζήτα βοήθεια για να το διαχειριστείς, κι εμείς εδώ θα είμαστε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε με συζήτηση. Αν όχι, πάρε τις αποφάσεις σου με γνώμονα την ψυχική σου υγεία. Δεν είναι ντροπή ούτε αχαριστία να πάρεις μόνη σου την απόφαση για το σώμα σου.

[Super.mum]

15 ώρες πρίν, apelpisia είπε:

Καλησπέρα!Ζητώ συγγνώμη για όσα θα γράψω γιατί ίσως φανώ αχάριστη κ ανεύθυνη.Καποιες θα με κρίνετε αυστηρά..Αλλά είναι σημαντικό για μένα αν έστω κ μια από εσάς αντιμετώπισε κάτι παρόμοιο.Ειμαι περίπου 36 ετών κ με τον σύντροφο μου είμαστε μαζί 10 χρόνια.Πριν 2 εβδομάδες είχα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.Δεν χαρήκαμε αλλά ούτε στεναχωρηθήκαμε..Επικρατούσε ηρεμία για μια μέρα μόνο..Απο την επόμενη κ μέχρι σήμερα συγκρούονται μέσα μου οι άπειροι φόβοι με το σωστό κ το πρέπων.Για άλλη μια φορά κατάθλιψη!!κλαιω κάθε μέρα,έχασα 4 κιλά,δε χαμογελάω,δε νιώθω καμία απολύτως χαρά,βλέπω εφιάλτες,πέρασα κρισεις πανικού,σταμάτησα να κάνω οτιδήποτε,απλά περιφέρομαι στο σπίτι σαν άψυχη κούκλα.Φοβαμαι ότι αφορά την εγκυμοσύνη,δεν αντέχω το ίδιο μου το σώμα αυτή τη στιγμή,δεν αντέχω να με ακουμπάνε,φοβάμαι τον πόνο,την επισκληρίδειο,την καισαρική,τον θάνατο στην γεννα,τα ράμματα μετά,την αποκρουστική κοιλιά που θα έχω(το ξέρω ότι είναι παράσημο για μια μητέρα κ μακάρι να το έβλεπα κ για μένα έτσι),την επιλόχειο κατάθλιψη κ ένα σορό άλλα.Φοβαμαι!!Από την εφηβεία τρέμω τον τοκετό!!Στην αρχή είχα ζητήσει από την μητέρα μου να κυοφορήσει για μένα,μετά σκέφτηκα έναν άντρα με δικά του παιδιά για σύντροφο κ τελος την υιοθεσία.Οτιδηποτε δηλαδή δεν περιέχει πόνο.Η ψυχολόγος πιστεύει ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα να αποκτήσω παιδί.Κ οι 9 μήνες δεν θα είναι αρκετοί να ξεπεράσω τους φόβους μου.Εχω υποστεί σωματική κ ψυχολογική βία όντας έφηβη από μέλος της οικογένειας.Η ψυχολογική βία συνεχίστηκε πολλά χρόνια αργότερα από όλα τα μέλη..από τότε ζω καθημερινά με ψυχαναγκασμους.τόσες πληγές που αιμορραγούν κάθε φορά που τα σκέφτομαι..κ αλλα πολλά τραυματικά περιστατικά..Δεν είχα μιλήσει ποτέ ξανά για αυτά γιατί ντρεπόμουν..γιατί αισθανόμουν ότι εγώ έφταιγα..μέχρι τώρα που έπρεπε να πάρω μια απόφαση..Η ψυχολόγος πιστεύει πως όσα πέρασα με κάνουν να κρατώ άμυνες απέναντι σε οτιδήποτε με κάνει να αισθανθώ πόνο..(Έχει χρειαστεί να μου κάνουν ηρεμιστική ένεση πριν από επέμβαση ρουτίνας..)Δεν νιώθω έτοιμη!!Φοβάμαι!!Τρεμω!!Αλλά αυτές οι ενοχές..Θα τις αντέξω; 

Από την στιγμή που γράφεις ότι είχες σκεφτεί ακόμα και η μητέρα σου να κυοφορείσει για εσένα ..εμένα προσκοπικά μου δίνεις την εντύπωση ότι θέλεις ένα παιδακι απλά αυτό που φοβάσαι είναι ο τοκετός και το μετά τον τοκετό. Σίγουρα δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να νιώσω τον πόνο τον δικό σου γιατί δεν κουβαλάω ένα τέτοιο τραβμα αλλά έχω την ανάγκη να σου πω ότι όλα είναι αντιμετωπίσιμα αρκεί να το προσπαθήσουμε. Εφόσον επισκέπτεσαι ειδικό και παλεύεις και προσπαθείς όλα αυτά να τα αφήσεις πραγματικά πίσω σου θα τα καταφέρεις. Ναι μπορεί να μην προλάβεις να το κανείς μέσα σε 9 μήνες ... μπορεί να μην προλάβεις να Προετοιμάσεις τον εαυτό σου κατάλληλα για τον τοκετό αλλά και ποια από εμάς ήταν προετοιμασμένη. Θέλω να πω ότι αυτά τα συναισθήματα και τον φόβο για το τι θα έρθει και ποσο θα πονέσουμε και τι θα γίνει μετά και αν μπορούμε και αν θα τα καταφέρουμε δεν είσαι σίγουρα η μόνη που τα σκέφτεσαι αλλά σχεδόν όλες οι γυναίκες είχαμε φόβο για το τι θα έρθει. Εγώ φοβόμουν ... από τον φόβο μου είχα και λιποθυμία στην πρώτο τοκετό ... αλλά ξανά έμεινα έγκυος και ξανά γέννησα με καισαρική όπως θα πας και εσυ και σε διαβεβαιώνω ότι ο πόνος που θ νιώθεις μετά τον τοκετό γιατί κατά την διάρκεια δεν θα πονέσεις με την επισκληρίδειο ... δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ μπροστά σε αυτό που θα πιάσεις στα χέρια σου , δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που θα νιώσεις όταν αγκαλιάσεις το παιδί σου. Θα τα ξεχάσεις όλα. Δεν ξέρω αν μπορεί να σβηστεί ένα τέτοιο τραβμα που κουβαλάς από την αγάπη που θα νιώσεις για το μωράκι σου αλλά σίγουρα θα απαλύνει τον πόνο. Θα δώσεις αγάπη και θα πάρεις πίσω αγάπη. Σιγουρέψου ότι ο γιατρός που σε παρακολουθεί σε βοηθάει αν δεν το κάνει δες και άλλον ειδικό και κατέληξε σε κάποιον που νιώθεις ότι μπορεί να σε βοηθήσει και σε καταλαβαίνει. Ο άντρας σου γιατί λες ότι δεν χάρηκε ; Δεν ήταν προετοιμασμένος για παιδί ; Η απλά επειδή γνωρίζει το δικό σου πρόβλημα δεν θεωρούσε ότι είσαι εσυ έτοιμη ; 

[samsympan]

@apelpisia από τα γραφόμενα σας φαίνεται πως οι σχέσεις σας με τους ανθρώπους γύρω σας, εκτός των άλλων, διέπονται από απουσία ειλικρίνειας. Προς το περιβάλλον σας (το κακοποιητικό, που θεωρήσατε κατάλληλο να κυοφορήσει το παιδί σας), τον (εδώ και 10 έτη) σύντροφο σας ο οποίος δεν γνωρίζει (;) είναι αόρατος σε σχέση με την ψυχοπαθολογία σας, τον Εαυτό σας που τόσον καιρό φαίνεται να έχετε αμελήσει.

 

17 ώρες πρίν, apelpisia είπε:

Η ψυχολόγος πιστεύει ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα να αποκτήσω παιδί.Κ οι 9 μήνες δεν θα είναι αρκετοί να ξεπεράσω τους φόβους μου.(...) Η ψυχολόγος πιστεύει πως όσα πέρασα με κάνουν να κρατώ άμυνες απέναντι σε οτιδήποτε με κάνει να αισθανθώ πόνο.

Η τοποθέτηση ειδικού, που υποκινεί το άτομο, σε ένα τόσο λεπτό-προσωπικό ζήτημα δείχνει το λιγότερο θα έλεγα αντιεπαγγελματισμό. Το αν θα κρατήσετε ή όχι το παιδί, είναι καθαρά ΔΙΚΗ σας απόφαση. Ο ειδικός είναι για να ενδυναμώσει ΕΣΑΣ, ώστε να αποφασίζετε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ στην ζωή σας. Πέρα από τις εκτιμήσεις της ψυχολόγου, έχετε συζητήσει το πλάνο της ψυχοθεραπείας; Τι είδους ψυχοθεραπεία κάνετε; Είναι κατάλληλη για την περίπτωση σας; Τι εναλλακτική προτείνεται; Πόσο καιρό κάνετε συνεδρίες; Με τίνος πρωτοβουλία, τι αφορμή ξεκινήσατε; Ποιοι οι στόχοι σας; Σκεφθήκατε ποτέ ότι το ιστορικό σας και τα συμπτώματά σας αφορούν στην ειδικότητα του ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή; 

Μην απαντήσετε σε εμάς εδώ! Στον εαυτό σας απαντήστε.

 

Από μεριάς μου το πρώτο πράγμα που θα σας πρότεινα είναι να είστε ειλικρινής και θαρραλέα και το δεύτερο ως συνέχεια του πρώτου, σκεφθείτε το ενδεχόμενο να αναζητήσετε ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή που να ειδικεύεται σε περιπτώσεις σαν την δική σας. Για να έχει ο χρόνος των συνεδριών σας αξία και να πιάνουν τα χρήματα σας τόπο. Εκτός από ιδιωτικά, εάν είστε Αθήνα, μπορείτε να απευθυνθείτε και στην Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία ΦΑΙΝΑΡΕΤΗ τηλ. 2109319054 να σας κατατοπίσουν σχετικά. Οι υπηρεσίες είναι δωρεάν. Γενικά υπάρχει αναμονή, όχι όμως σε επείγουσες καταστάσεις.Επίσης μπορείτε να ρωτήσετε και στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο τηλ. 2107289400 - 2107289500. Εάν τρέχει στην παρούσα φάση σχετικό πρόγραμμα για μητέρες που κυοφορούν/λοχεία (ξέρω παλαιότερα υπήρχε) ή τέλοσπάντων τι υπάρχει κατάλληλο για εσάς.

[love kids]

Πρώτα από όλα θα πρέπει να αποφασίσεις αν θέλεις το παιδί. Θετικό το ότι έχεις βοήθεια από ειδικό. Ο σύντροφός σου σε στηρίζει; Ποια είναι η θέση του; Αν το θες το μωρό, να σου μεταφέρω τη δική μου εμπειρία που 9 μήνες φοβόμουν τον τοκετό κι όταν ήρθε η μέρα και οι πόνοι, ξέχασα και φόβους κι όλα. Δεν είχα τις δικές σου προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες αλλά μεγάλο φόβο. Εύχομαι να πάρεις τις σωστές αποφάσεις και να καταφέρεις με τη βοήθεια των ειδικών να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου. Ζήτα όμως βοήθεια και δούλεψέ το για να αποδεσμευτείς από ό,τι σε βασανίζει.

[rosemary37]

Ευχαριστω την καθεμία ξεχωριστά για τις απαντήσεις κ το ενδιαφέρον!!

Σας συγχαίρω που είστε κατασταλαγμένες κ συνειδητοποιημένες στη ζωή σας!!Ειναι το Α κ το Ω για μια ευτυχισμένη ζωή!!

Κατανοώ ότι είχατε κ εσείς τους δικούς σας φόβους,που κατά τη γνώμη μου είναι περισσότερο προβληματισμοί κ ανησυχία για το άγνωστο.Κ εγώ φοβήθηκα για το πως θα αλλάξει η ζωή μου αργότερα αλλά με συζήτηση βρήκαμε λύσεις σε όλα κ οι φόβοι μου διαλύθηκαν.Αυτα που εγώ αισθάνομαι είναι φοβίες!!Μεχρι στιγμής έχω μετρήσει 17..κ αν έκανα φύλλο κ φτερό το διαδίκτυο..να πάρω κουράγιο από στατιστικές..γνώμες έμπειρων γιατρών..Καθόλου δε μειώθηκαν οι φόβοι μου..
Πέρασε κάποια από εσάς κατάθλιψη;Βλεπατε κάθε βράδυ εφιάλτες;Σταμάτησε κάποια από εσάς να κάνει οποιαδήποτε δουλειά κατά τη διάρκεια της ημέρας;Φοβηθήκατε να βγείτε από το σπίτι;Υπήρχε κάτι που κάνατε κ σας ευχαριστούσε;Χοροπηδούσατε από την καρέκλα όντας σε κρίση πανικού;Παρακαλέσατε τον θεό να σας το πάρει;Χτυπουσατε ή προκαλούσατε πόνο στον εαυτό σας;Φτάσατε με τη συμπεριφορά σας στο σημείο να κάνετε τον άντρα σας να κλαίει,επειδή σας εβλεπε να υποφέρετε;

Μεχρι κ σήμερα δεν εχω ανακαλύψει ποια είμαι κ τι πραγματικά θέλω..Μου είπαν να σπουδάσω οικονομία κ το έκανα..μου είπαν να εργαστώ ως λογίστρια,το δοκίμασα κ απέτυχα..μου είπαν γίνε καθηγήτρια,έκανα μεταπτυχιακό αλλά δε διορίστηκα..μου είπαν παντρέψου,κάνε γάμο ονειρικό,το προσπάθησα αλλά δε μου άρεσε κ έτσι το ανέβαλα..μου είπαν κανε παιδί,γιατί δεν περνάει η ζωή χωρίς αυτο,μόνη σου θα μείνεις,είπα αν τύχει,έτυχε μα πάλι δεν είναι αυτό που θέλω..

Ολη μου τη ζωή κάνω ότι μου λένε..ακολουθώ εντολές..Τίποτα από όσα μου είπαν δεν ήθελα να κάνω..το φώναζα αλλά κανεις δεν με άκουγε..γιατί τι ήξερα εγώ;εκείνοι μόνο ήξεραν τι ήταν για το καλό μου..

Κ έφτασα στο πιο δύσκολο σημείο της ζωής μου..κ ήρθα αντιμέτωπη όχι με τα λάθη άλλων αλλά με τη δική μου δειλία να ζήσω όπως εγώ θέλω..Κ αυτό πληρώνω τώρα..

Ποια μέλλουσα μαμά δεν θα χάιδευε την κοιλιά της,δεν θα έκανε όνειρα,δε θα το πρόσεχε κ ας είχε φόβους εκατό..μετά από τόσα καθησυχαστικά λόγια δεν θα αισθανόταν λιγάκι ανακουφισμένη;

Ακομα κ τώρα..αντί να κάνω αυτό που νομίζω σωστό σκέφτομαι ότι θα πληγωσω την μητέρα μου κ γεμίζω περισσότερες τύψεις..ή πως θα το πω στον γιατρό μου..θα σκεφτεί άσχημα για μένα; Θα σταματήσει να με εκτιμάει;

Υ.Γ Ο άντρας μου δε μου ζήτησε ποτέ να κάνουμε παιδί,ούτε κ θα το έκανε..Αν εγώ το θέλω το θέλει κ εκείνος..Θέλει εγώ να αποφασίσω τι θέλω γιατί εμένα θα επηρεάσει περισσότερο..Το δικό μου σώμα κ ο δικός μου ψυχισμός θα αλλάξουν..Απλά φοβάται με το ιστορικό που έχω.
Σας ζήτω άπειρα συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο!!

[ΑΡΓΚ]

On 18/2/2021 at 4:58 ΠΜ, apelpisia είπε:

Καλησπέρα!Ζητώ συγγνώμη για όσα θα γράψω γιατί ίσως φανώ αχάριστη κ ανεύθυνη.Καποιες θα με κρίνετε αυστηρά..Αλλά είναι σημαντικό για μένα αν έστω κ μια από εσάς αντιμετώπισε κάτι παρόμοιο.Ειμαι περίπου 36 ετών κ με τον σύντροφο μου είμαστε μαζί 10 χρόνια.Πριν 2 εβδομάδες είχα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.Δεν χαρήκαμε αλλά ούτε στεναχωρηθήκαμε..Επικρατούσε ηρεμία για μια μέρα μόνο..Απο την επόμενη κ μέχρι σήμερα συγκρούονται μέσα μου οι άπειροι φόβοι με το σωστό κ το πρέπων.Για άλλη μια φορά κατάθλιψη!!κλαιω κάθε μέρα,έχασα 4 κιλά,δε χαμογελάω,δε νιώθω καμία απολύτως χαρά,βλέπω εφιάλτες,πέρασα κρισεις πανικού,σταμάτησα να κάνω οτιδήποτε,απλά περιφέρομαι στο σπίτι σαν άψυχη κούκλα.Φοβαμαι ότι αφορά την εγκυμοσύνη,δεν αντέχω το ίδιο μου το σώμα αυτή τη στιγμή,δεν αντέχω να με ακουμπάνε,φοβάμαι τον πόνο,την επισκληρίδειο,την καισαρική,τον θάνατο στην γεννα,τα ράμματα μετά,την αποκρουστική κοιλιά που θα έχω(το ξέρω ότι είναι παράσημο για μια μητέρα κ μακάρι να το έβλεπα κ για μένα έτσι),την επιλόχειο κατάθλιψη κ ένα σορό άλλα.Φοβαμαι!!Από την εφηβεία τρέμω τον τοκετό!!Στην αρχή είχα ζητήσει από την μητέρα μου να κυοφορήσει για μένα,μετά σκέφτηκα έναν άντρα με δικά του παιδιά για σύντροφο κ τελος την υιοθεσία.Οτιδηποτε δηλαδή δεν περιέχει πόνο.Η ψυχολόγος πιστεύει ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα να αποκτήσω παιδί.Κ οι 9 μήνες δεν θα είναι αρκετοί να ξεπεράσω τους φόβους μου.Εχω υποστεί σωματική κ ψυχολογική βία όντας έφηβη από μέλος της οικογένειας.Η ψυχολογική βία συνεχίστηκε πολλά χρόνια αργότερα από όλα τα μέλη..από τότε ζω καθημερινά με ψυχαναγκασμους.τόσες πληγές που αιμορραγούν κάθε φορά που τα σκέφτομαι..κ αλλα πολλά τραυματικά περιστατικά..Δεν είχα μιλήσει ποτέ ξανά για αυτά γιατί ντρεπόμουν..γιατί αισθανόμουν ότι εγώ έφταιγα..μέχρι τώρα που έπρεπε να πάρω μια απόφαση..Η ψυχολόγος πιστεύει πως όσα πέρασα με κάνουν να κρατώ άμυνες απέναντι σε οτιδήποτε με κάνει να αισθανθώ πόνο..(Έχει χρειαστεί να μου κάνουν ηρεμιστική ένεση πριν από επέμβαση ρουτίνας..)Δεν νιώθω έτοιμη!!Φοβάμαι!!Τρεμω!!Αλλά αυτές οι ενοχές..Θα τις αντέξω; 

 

Εφόσον η ψυχολόγος δε σε θεωρεί έτοιμη και εσύ υποφέρεις, προχώρησε σε διακοπή άμεσα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τρελαθείς, δε "χρωστάς" σε κανέναν να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί. Όπως το περιγράφεις, υποφέρεις πολύ, και το παιδί μετά την γέννα δεν επιστρέφεται αλλά υποφέρει κι εκείνο. Μη νιώθεις τύψεις, εμπιστεύσου τους ειδικούς και μην μαζεύεις γνώμες από άσχετους και ανεύθυνους που θα σου πουν σαχλαμάρες ότι θα το ξεπεράσεις και θα το χαμόγελό του θα τα αλλάξει όλα, είτε online είτε στην πραγματική ζωή.

[vicky86]

On 19/2/2021 at 5:06 ΠΜ, apelpisia είπε:

Ευχαριστω την καθεμία ξεχωριστά για τις απαντήσεις κ το ενδιαφέρον!!

Σας συγχαίρω που είστε κατασταλαγμένες κ συνειδητοποιημένες στη ζωή σας!!Ειναι το Α κ το Ω για μια ευτυχισμένη ζωή!!

Κατανοώ ότι είχατε κ εσείς τους δικούς σας φόβους,που κατά τη γνώμη μου είναι περισσότερο προβληματισμοί κ ανησυχία για το άγνωστο.Κ εγώ φοβήθηκα για το πως θα αλλάξει η ζωή μου αργότερα αλλά με συζήτηση βρήκαμε λύσεις σε όλα κ οι φόβοι μου διαλύθηκαν.Αυτα που εγώ αισθάνομαι είναι φοβίες!!Μεχρι στιγμής έχω μετρήσει 17..κ αν έκανα φύλλο κ φτερό το διαδίκτυο..να πάρω κουράγιο από στατιστικές..γνώμες έμπειρων γιατρών..Καθόλου δε μειώθηκαν οι φόβοι μου..
Πέρασε κάποια από εσάς κατάθλιψη;Βλεπατε κάθε βράδυ εφιάλτες;Σταμάτησε κάποια από εσάς να κάνει οποιαδήποτε δουλειά κατά τη διάρκεια της ημέρας;Φοβηθήκατε να βγείτε από το σπίτι;Υπήρχε κάτι που κάνατε κ σας ευχαριστούσε;Χοροπηδούσατε από την καρέκλα όντας σε κρίση πανικού;Παρακαλέσατε τον θεό να σας το πάρει;Χτυπουσατε ή προκαλούσατε πόνο στον εαυτό σας;Φτάσατε με τη συμπεριφορά σας στο σημείο να κάνετε τον άντρα σας να κλαίει,επειδή σας εβλεπε να υποφέρετε;

Μεχρι κ σήμερα δεν εχω ανακαλύψει ποια είμαι κ τι πραγματικά θέλω..Μου είπαν να σπουδάσω οικονομία κ το έκανα..μου είπαν να εργαστώ ως λογίστρια,το δοκίμασα κ απέτυχα..μου είπαν γίνε καθηγήτρια,έκανα μεταπτυχιακό αλλά δε διορίστηκα..μου είπαν παντρέψου,κάνε γάμο ονειρικό,το προσπάθησα αλλά δε μου άρεσε κ έτσι το ανέβαλα..μου είπαν κανε παιδί,γιατί δεν περνάει η ζωή χωρίς αυτο,μόνη σου θα μείνεις,είπα αν τύχει,έτυχε μα πάλι δεν είναι αυτό που θέλω..

Ολη μου τη ζωή κάνω ότι μου λένε..ακολουθώ εντολές..Τίποτα από όσα μου είπαν δεν ήθελα να κάνω..το φώναζα αλλά κανεις δεν με άκουγε..γιατί τι ήξερα εγώ;εκείνοι μόνο ήξεραν τι ήταν για το καλό μου..

Κ έφτασα στο πιο δύσκολο σημείο της ζωής μου..κ ήρθα αντιμέτωπη όχι με τα λάθη άλλων αλλά με τη δική μου δειλία να ζήσω όπως εγώ θέλω..Κ αυτό πληρώνω τώρα..

Ποια μέλλουσα μαμά δεν θα χάιδευε την κοιλιά της,δεν θα έκανε όνειρα,δε θα το πρόσεχε κ ας είχε φόβους εκατό..μετά από τόσα καθησυχαστικά λόγια δεν θα αισθανόταν λιγάκι ανακουφισμένη;

Ακομα κ τώρα..αντί να κάνω αυτό που νομίζω σωστό σκέφτομαι ότι θα πληγωσω την μητέρα μου κ γεμίζω περισσότερες τύψεις..ή πως θα το πω στον γιατρό μου..θα σκεφτεί άσχημα για μένα; Θα σταματήσει να με εκτιμάει;

Υ.Γ Ο άντρας μου δε μου ζήτησε ποτέ να κάνουμε παιδί,ούτε κ θα το έκανε..Αν εγώ το θέλω το θέλει κ εκείνος..Θέλει εγώ να αποφασίσω τι θέλω γιατί εμένα θα επηρεάσει περισσότερο..Το δικό μου σώμα κ ο δικός μου ψυχισμός θα αλλάξουν..Απλά φοβάται με το ιστορικό που έχω.
Σας ζήτω άπειρα συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο!!

οχι,ουτε στο 1στα 100δ εχω βιωσει οτι εσυ.γι αυτο σου λεω να βρεις ειδικους,κυριως ψυχικης υγειας να σε κατευθυνουν σωστα

αν νιωθεις οτι δ αρκει ενας γυναικολογος εμπιστοσυνης,φαρμακευτικη αγωγη,η στηριξη του συντροφου κ αυτο που θελεις εσυ πραγματικα ειναι να διακοψεις την κυηση,αυτο να κανεις

 δ εχει κανεις το δικαιωμα,ουτε εδω μεταξυ αγνωστων,ουτε καν του περιβαλλοντος σου να σου πει τι θα κανεις

εσυ θα επιλεξεις

[Adios amigos]

On 19/2/2021 at 5:06 ΠΜ, apelpisia είπε:

Ευχαριστω την καθεμία ξεχωριστά για τις απαντήσεις κ το ενδιαφέρον!!

Σας συγχαίρω που είστε κατασταλαγμένες κ συνειδητοποιημένες στη ζωή σας!!Ειναι το Α κ το Ω για μια ευτυχισμένη ζωή!!

Κατανοώ ότι είχατε κ εσείς τους δικούς σας φόβους,που κατά τη γνώμη μου είναι περισσότερο προβληματισμοί κ ανησυχία για το άγνωστο.Κ εγώ φοβήθηκα για το πως θα αλλάξει η ζωή μου αργότερα αλλά με συζήτηση βρήκαμε λύσεις σε όλα κ οι φόβοι μου διαλύθηκαν.Αυτα που εγώ αισθάνομαι είναι φοβίες!!Μεχρι στιγμής έχω μετρήσει 17..κ αν έκανα φύλλο κ φτερό το διαδίκτυο..να πάρω κουράγιο από στατιστικές..γνώμες έμπειρων γιατρών..Καθόλου δε μειώθηκαν οι φόβοι μου..
Πέρασε κάποια από εσάς κατάθλιψη;Βλεπατε κάθε βράδυ εφιάλτες;Σταμάτησε κάποια από εσάς να κάνει οποιαδήποτε δουλειά κατά τη διάρκεια της ημέρας;Φοβηθήκατε να βγείτε από το σπίτι;Υπήρχε κάτι που κάνατε κ σας ευχαριστούσε;Χοροπηδούσατε από την καρέκλα όντας σε κρίση πανικού;Παρακαλέσατε τον θεό να σας το πάρει;Χτυπουσατε ή προκαλούσατε πόνο στον εαυτό σας;Φτάσατε με τη συμπεριφορά σας στο σημείο να κάνετε τον άντρα σας να κλαίει,επειδή σας εβλεπε να υποφέρετε;

Μεχρι κ σήμερα δεν εχω ανακαλύψει ποια είμαι κ τι πραγματικά θέλω..Μου είπαν να σπουδάσω οικονομία κ το έκανα..μου είπαν να εργαστώ ως λογίστρια,το δοκίμασα κ απέτυχα..μου είπαν γίνε καθηγήτρια,έκανα μεταπτυχιακό αλλά δε διορίστηκα..μου είπαν παντρέψου,κάνε γάμο ονειρικό,το προσπάθησα αλλά δε μου άρεσε κ έτσι το ανέβαλα..μου είπαν κανε παιδί,γιατί δεν περνάει η ζωή χωρίς αυτο,μόνη σου θα μείνεις,είπα αν τύχει,έτυχε μα πάλι δεν είναι αυτό που θέλω..

Ολη μου τη ζωή κάνω ότι μου λένε..ακολουθώ εντολές..Τίποτα από όσα μου είπαν δεν ήθελα να κάνω..το φώναζα αλλά κανεις δεν με άκουγε..γιατί τι ήξερα εγώ;εκείνοι μόνο ήξεραν τι ήταν για το καλό μου..

Κ έφτασα στο πιο δύσκολο σημείο της ζωής μου..κ ήρθα αντιμέτωπη όχι με τα λάθη άλλων αλλά με τη δική μου δειλία να ζήσω όπως εγώ θέλω..Κ αυτό πληρώνω τώρα..

Ποια μέλλουσα μαμά δεν θα χάιδευε την κοιλιά της,δεν θα έκανε όνειρα,δε θα το πρόσεχε κ ας είχε φόβους εκατό..μετά από τόσα καθησυχαστικά λόγια δεν θα αισθανόταν λιγάκι ανακουφισμένη;

Ακομα κ τώρα..αντί να κάνω αυτό που νομίζω σωστό σκέφτομαι ότι θα πληγωσω την μητέρα μου κ γεμίζω περισσότερες τύψεις..ή πως θα το πω στον γιατρό μου..θα σκεφτεί άσχημα για μένα; Θα σταματήσει να με εκτιμάει;

Υ.Γ Ο άντρας μου δε μου ζήτησε ποτέ να κάνουμε παιδί,ούτε κ θα το έκανε..Αν εγώ το θέλω το θέλει κ εκείνος..Θέλει εγώ να αποφασίσω τι θέλω γιατί εμένα θα επηρεάσει περισσότερο..Το δικό μου σώμα κ ο δικός μου ψυχισμός θα αλλάξουν..Απλά φοβάται με το ιστορικό που έχω.
Σας ζήτω άπειρα συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο!!

Οπότε θα πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου κατά πόσο το θέλεις εσύ η ίδια. Μπορείς να φανταστείς τη ζωή μαζί του? Ή νιώθεις ότι θα είναι ένα βάρος και μια ευθύνη που θα επωμιστείς επειδή " ήσουν σε κατάλληλη ηλικία και σε κατάλληλες συνθήκες" για να το κάνεις? Εφ όσων όμως νιώθεις ότι η ζωή σου δεν έχει νόημα, μήπως το παιδί και ο καινούργιος τρόπος ζωής που συνοδεύει τον ερχομό του, θα σε έκανε να νιώθεις ότι έχεις ένα σκοπό, ένα στόχο, που θα είναι το να το μεγαλώσεις σωστά και υπεύθυνα?  Άσε την κοινωνία και τους δικούς σου, εσένα ρώτα γιατί εσύ θα το μεγαλώσεις. Εάν η απάντηση είναι αρνητική, τότε δεν υπάρχει λογος να συνεχίσεις την εγκυμοσύνη. 

Για τα ψυχικά σου προβλήματα έχεις επισκεφτεί γιατρό ή μόνο ψυχολόγο? Αρκετές φορές η φαρμακοθεραπεία είναι απαραίτητη και σε βοηθάει να ξεμπλοκαρεις και να βρεις την άκρη του νήματος, ώστε να αρχίσει η ίαση.  Το σημαντικότερο που θα πρέπει να ξεπεράσεις είναι ο φόβος. Ο φόβος για τις φοβίες σου, τις ικανότητες σου, τα άσχημα σενάρια που μπορεί να συμβούν, το άγνωστο. Δεξου τα άσχημα όπως δέχεσαι τα όμορφα. Όχι με αναισθησία αλλά με ηρεμία και ετοιμότητα να σκεφτείς το επόμενο βήμα, την επόμενη λύση.

[rosemary37]

1 ώρα πρίν, jellyfishch είπε:

Οπότε θα πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου κατά πόσο το θέλεις εσύ η ίδια. Μπορείς να φανταστείς τη ζωή μαζί του? Ή νιώθεις ότι θα είναι ένα βάρος και μια ευθύνη που θα επωμιστείς επειδή " ήσουν σε κατάλληλη ηλικία και σε κατάλληλες συνθήκες" για να το κάνεις? Εφ όσων όμως νιώθεις ότι η ζωή σου δεν έχει νόημα, μήπως το παιδί και ο καινούργιος τρόπος ζωής που συνοδεύει τον ερχομό του, θα σε έκανε να νιώθεις ότι έχεις ένα σκοπό, ένα στόχο, που θα είναι το να το μεγαλώσεις σωστά και υπεύθυνα?  Άσε την κοινωνία και τους δικούς σου, εσένα ρώτα γιατί εσύ θα το μεγαλώσεις. Εάν η απάντηση είναι αρνητική, τότε δεν υπάρχει λογος να συνεχίσεις την εγκυμοσύνη. 

Για τα ψυχικά σου προβλήματα έχεις επισκεφτεί γιατρό ή μόνο ψυχολόγο? Αρκετές φορές η φαρμακοθεραπεία είναι απαραίτητη και σε βοηθάει να ξεμπλοκαρεις και να βρεις την άκρη του νήματος, ώστε να αρχίσει η ίαση.  Το σημαντικότερο που θα πρέπει να ξεπεράσεις είναι ο φόβος. Ο φόβος για τις φοβίες σου, τις ικανότητες σου, τα άσχημα σενάρια που μπορεί να συμβούν, το άγνωστο. Δεξου τα άσχημα όπως δέχεσαι τα όμορφα. Όχι με αναισθησία αλλά με ηρεμία και ετοιμότητα να σκεφτείς το επόμενο βήμα, την επόμενη λύση.

Καλημέρα!!Σ´ευχαριστω που μου απάντησες!!

Δυσκολευομαι να φανταστώ τη ζωή μαζί του..κλείνω τα μάτια κ προσπαθώ να φτιάξω όμορφες εικόνες αλλά δε μπορώ..Αφήνω στην άκρη όλες τις φοβίες κ επικεντρώνομαι στο μετά αλλά δεν βρίσκω τίποτα όμορφο να πιαστώ από αυτό..Σαν να με υποχρεώνω να ζήσω τη ζωή μιας άλλης γυναίκας..

Η τοποθέτηση σου δεν θα μπορούσε να είναι πιο στοχευμένη!!Αυτο ακριβώς σκέφτηκα..Ότι είμαι σε κατάλληλη ηλικία με περίπου καλές συνθήκες..αφού έχω έναν άντρα που αγαπώ κ δεν έχω ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα..

Φυσικα κ έχει νόημα η ζωή μου!!Ειδικα τον τελευταίο χρόνο που μετακόμισα σε άλλη πόλη κ βρέθηκα μακριά από όλους αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου πραγματικά ευτυχισμένη κ ελεύθερη!!Επίσης θεωρώ ότι είναι μεγάλο λάθος να κανεις παιδί για να γεμίσεις τη κενή ζωή σου..Ένα ευτυχισμένοι παιδί θέλει κ ένα ευτυχισμένο,συνειδητοποιημένο κ ολοκληρωμένο άνθρωπο για γονιό..Γιατί πχ ο δικός μου πατερας δεν ήξερε να μεγαλώνει παιδιά,δεν ήξερε πως να δείξει αγάπη..δεν με χάιδεψε ποτέ ούτε έπαιξε μαζί μου..ήξερε να βάζει μόνο κανόνες..
Ο σκοπός κ ο στόχος που είχα ήταν να νιώσω επιτέλους ευτυχισμένη κ αποδεσμευμένη από όλους..όλοι έχουν παρεμβατικό ρόλο στη ζωή μου..ακόμα κ η γυναίκα του αδερφού μου..όλοι δικαστές απέναντι μου κ εγώ παντα απολογούμενη..

αν με ρωτούσες πριν 3 χρόνια αν θέλω να κάνω παιδί θα σου ελεγα φυσικά κ όχι..Δεν το είχα ποτέ όνειρο ζωής..Έχω δυο ανίψια όπου το ένα για αρκετά χρόνια το φρόντιζα για παρά πολλές ώρες..με εξαντλούσε τόσο πολύ ψυχικά,γιατί δεν ήθελα να τον αφήνω δευτερόλεπτο μόνο του μην τυχών πάθει κάτι,που δεν άντεχα κ με επερνε ο ύπνος στα πόδια του..κ στο τέλος απλά ανυπομονουσα να έρθουν να το πάρουν..Κ ήμουν μόλις 27!!

Οικογενεια,συγγενείς,φίλοι,ακόμα κ ο γυναικολόγος μου μου έλεγαν..μεγάλωσες ποτέ θα κανεις παιδί;Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήμουν σίγουρη ότι δεν θα μπορουσα..
Για τα ψυχικά μου προβλήματα έχω απευθυνθεί μόνο σε ψυχοθεραπεύτρια κυρίως γιατί αισθανόμουν τόσο δυστυχισμένη αυτές τις εβδομάδες που ήθελα απεγνωσμένα βοήθεια,νόμιζα ότι τρελαινομουν..Είχα συνηθίσει να ζω με τα προβλήματα μου,ελεγα δε μου άξιζε κάτι καλύτερο,δεν ήμουν αρκετά καλή για κανέναν.

Δε θα ήθελα να καταφύγω σε χάπια..βέβαια αν κριθεί αναγκαίο θα το κάνω.
Εκτος από τις φοβίες της εγκυμοσύνης,του τοκετού κ της μετά γεννας..έχω κ ένα σορό άλλες..Εκεί που κολυμπάω ήρεμα κάνει ένα μπαμ το μυαλό κ νομίζω ότι έρχεται καρχαρίας κατά πάνω μου κ αρχίζω να τρέχω σαν τρελή προς την ακτή..Αν είναι δηλαδή δυνατών..
Συγγνωμη για τα πολλά κ ίσως άχρηστα που έγραψα!!

[Adios amigos]

On 21/2/2021 at 1:42 ΜΜ, apelpisia είπε:

Καλημέρα!!Σ´ευχαριστω που μου απάντησες!!

Δυσκολευομαι να φανταστώ τη ζωή μαζί του..κλείνω τα μάτια κ προσπαθώ να φτιάξω όμορφες εικόνες αλλά δε μπορώ..Αφήνω στην άκρη όλες τις φοβίες κ επικεντρώνομαι στο μετά αλλά δεν βρίσκω τίποτα όμορφο να πιαστώ από αυτό..Σαν να με υποχρεώνω να ζήσω τη ζωή μιας άλλης γυναίκας..

Η τοποθέτηση σου δεν θα μπορούσε να είναι πιο στοχευμένη!!Αυτο ακριβώς σκέφτηκα..Ότι είμαι σε κατάλληλη ηλικία με περίπου καλές συνθήκες..αφού έχω έναν άντρα που αγαπώ κ δεν έχω ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα..

Φυσικα κ έχει νόημα η ζωή μου!!Ειδικα τον τελευταίο χρόνο που μετακόμισα σε άλλη πόλη κ βρέθηκα μακριά από όλους αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου πραγματικά ευτυχισμένη κ ελεύθερη!!Επίσης θεωρώ ότι είναι μεγάλο λάθος να κανεις παιδί για να γεμίσεις τη κενή ζωή σου..Ένα ευτυχισμένοι παιδί θέλει κ ένα ευτυχισμένο,συνειδητοποιημένο κ ολοκληρωμένο άνθρωπο για γονιό..Γιατί πχ ο δικός μου πατερας δεν ήξερε να μεγαλώνει παιδιά,δεν ήξερε πως να δείξει αγάπη..δεν με χάιδεψε ποτέ ούτε έπαιξε μαζί μου..ήξερε να βάζει μόνο κανόνες..
Ο σκοπός κ ο στόχος που είχα ήταν να νιώσω επιτέλους ευτυχισμένη κ αποδεσμευμένη από όλους..όλοι έχουν παρεμβατικό ρόλο στη ζωή μου..ακόμα κ η γυναίκα του αδερφού μου..όλοι δικαστές απέναντι μου κ εγώ παντα απολογούμενη..

αν με ρωτούσες πριν 3 χρόνια αν θέλω να κάνω παιδί θα σου ελεγα φυσικά κ όχι..Δεν το είχα ποτέ όνειρο ζωής..Έχω δυο ανίψια όπου το ένα για αρκετά χρόνια το φρόντιζα για παρά πολλές ώρες..με εξαντλούσε τόσο πολύ ψυχικά,γιατί δεν ήθελα να τον αφήνω δευτερόλεπτο μόνο του μην τυχών πάθει κάτι,που δεν άντεχα κ με επερνε ο ύπνος στα πόδια του..κ στο τέλος απλά ανυπομονουσα να έρθουν να το πάρουν..Κ ήμουν μόλις 27!!

Οικογενεια,συγγενείς,φίλοι,ακόμα κ ο γυναικολόγος μου μου έλεγαν..μεγάλωσες ποτέ θα κανεις παιδί;Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήμουν σίγουρη ότι δεν θα μπορουσα..
Για τα ψυχικά μου προβλήματα έχω απευθυνθεί μόνο σε ψυχοθεραπεύτρια κυρίως γιατί αισθανόμουν τόσο δυστυχισμένη αυτές τις εβδομάδες που ήθελα απεγνωσμένα βοήθεια,νόμιζα ότι τρελαινομουν..Είχα συνηθίσει να ζω με τα προβλήματα μου,ελεγα δε μου άξιζε κάτι καλύτερο,δεν ήμουν αρκετά καλή για κανέναν.

Δε θα ήθελα να καταφύγω σε χάπια..βέβαια αν κριθεί αναγκαίο θα το κάνω.
Εκτος από τις φοβίες της εγκυμοσύνης,του τοκετού κ της μετά γεννας..έχω κ ένα σορό άλλες..Εκεί που κολυμπάω ήρεμα κάνει ένα μπαμ το μυαλό κ νομίζω ότι έρχεται καρχαρίας κατά πάνω μου κ αρχίζω να τρέχω σαν τρελή προς την ακτή..Αν είναι δηλαδή δυνατών..
Συγγνωμη για τα πολλά κ ίσως άχρηστα που έγραψα!!

Υπάρχει ένα πολύ άσχημο και άδικο στίγμα που αφορά την ψυχική υγεία και τις θεραπείες σχετικά με αυτή. Συμφωνώ μέχρι ένα σημείο η ψυχιατρική βρίσκεται σε στάδιο πρώιμο, όμως δε χρειάζεται να δαιμονοποιούμε φάρμακα και θεραπείες που είναι δοκιμασμένες και έχουν φτιαχτεί για να βοηθήσουν τον άνθρωπο. Αυτό που θα σε συμβούλευα, εάν τελικά αποφασίσεις να συμπεριλάβεις τη φαρμακοθεραπεία στην ίαση σου, είναι να μην επαναπαυτεις σε αυτό. Γιατί αυτό που κάνει το φάρμακο είναι να κατευνάσει τα συμπτώματα της νευρωσης ώστε να μπορέσεις να δουλέψεις ήρεμα και ψυχραιμα με τον εαυτό σου. Δεν είναι θεραπεία, είναι διευκόλυνση της θεραπείας. 

Όσων αφορά το θέμα παιδί, έτσι όπως τα γράφεις, αφού περνάς καλά, και νιώθεις ελεύθερη και καλύτερα , κρατά αυτήν την συνθήκη και αυτόν τον τρόπο ζωής που σε εκφράζει. Νομίζω ότι τις απαντήσεις τις δίνεις μόνη σου ! Χαίρομαι που είσαι μακρυά από όλες αυτές τις καταστάσεις και πρόσωπα που σε πίεζαν..

[Christianni]

Γειά σας είμαι καινούρια στο φόρουμ και ήθελα να ρωτήσω αν πέρασε κάποια κοπέλα αυτό που περνώ! Το καλοκαίρι που πέρασε συγκεκριμένα Μάιο 2020 άρχισαν περίεργες ζαλάδες χωρίς να σταματήσουν για αρκετό καιρό πήγα σε αρκετούς γιατρούς με αρκετές εξετάσεις χωρίς κάποιο παθολογικό αίτιο μαγνητικές αιματολογικές και πολλά άλλα και κατέληξε η νευρολόγος μου σε αγχωδεις διαταραχες με ψυχωσωματικα ! Αρχίσαμε αγωγή Σεπτεμβρίο με cipralex με μικρή δώσει στην αρχή 0.5mg και φτάσαμε μέχρι 20mg μέχρι την περασμένη βδομάδα που έχω μάθει ότι είμαι έγκυος και η νευρολόγος μου είπες στο πρώτο τρίμηνο δεν πρέπει να το πέρνω και αρχίσαμε την σταδιακή μύωση και τώρα πέρνω 15mg και μετά να πάμε στα 10 mg και να δούμε πως θα τα πάω! Είμαι τώρα 6 εβδομάδες και το μόνο σύμπτωμα που έχω είναι ζαλάδες αστάθεια κάποιες φορές αλλά όχι και ολη την διάρκεια την ημέρας! Δεν ξέρω κατά πόσο αν είναι από την μείωση ή από την εγκυμοσύνη ήθελα να μου πείτε αν είχατε και εσείς κάτι τέτοιο στην εγκυμοσύνη και αν έτυχε να πάρετε αντικαταθλιπτικα στην εγκυμοσύνη! Ευχαριστώ πολύ!