Συζήτηση με τα παιδιά μας σχετική με το νηπιαγωγείο.

[Anna3011]

πρίν από 20 λεπτά , Έσπερος είπε:

Σε οτιδήποτε άλλο γίνεται στο σπίτι τρέχει από πίσω για να το κάνει εκείνος κ κάνει χαμό αν το κάνουμε εμείς κλπ. και σ αυτά που πρέπει να βοηθήσω οπωσ βούρτσισμα δοντιών. οτιδήποτε εκτός από το ντύσιμο. στην τουαλέτα κόβει χαρτι, σκουπιζεται, τραβάει καζανάκι, πλένεται μόνος του αλλά δεν ασχολείται με τα ρούχα. αν είναι με τον μπαμπά του τα καταφέρνει κάπως. αν είμαι εγω, δεν θέλει. το καλό σενάριο δλδ είναι τις πρώτες μέρες να παιδευτεί κ να λερωθεί κ μετρ να τπ πάρει απόφαση κ να το κάνει σωστά. 

ενταξει χαίρομαι στη θεωρια, στην πράξη όμως αυτή τη στιγμή μιυ φαίνεται σαν να ειναο η μεγαλύτερη συμφορά του…

Μια χαρά μου ακούγεται η αυτοεξυπηρέτηση στην τουαλέτα. Μέχρι να πάει σχολείο ας ασχολείται ο μπαμπάς αφού με εσένα δε θέλει και μια χαρά θα τα πάει. Αντιλαμβάνεσαι φαντάζομαι το λόγο που δε σου κάνει το χατήρι να πάει τουαλέτα και να ντυθεί ενώ γενικά παίρνει πρωτοβουλίες. Του μεταδίδεις τη νευρικότητά σου και αντιδρά.

[annoulen]

8 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

.... είναι μακρύ το ταξίδι που μας περιμένει, αυτό του μεγαλωματος των παιδιών μας.... 

Συμφωνώ και επαυξάνω! Και που είστε (και είμαι) ακόμα!

Απλώς αυτό που βλέπω στην @Έσπερος είναι και μια ανησυχία για το πως θα φανεί στους άλλους η όποια δυσκολία προσαρμογής/ η οποία μη καλή "επίδοση" του μικρού. Κατανοητό βέβαια, λόγω του κλειστού κοινωνικού περιβάλλοντο που ζει. Κατάγομαι κ εγώ από μικρό νησί κ ψιλοκαταλαβαίνω πώς ειναι.

Κατά τα άλλα, προχθές ο 10χρονος γιος μου έκανε την εξής διαπίστωση: ότι αν μπορούσα να τους τυλίξω αυτόν και τον αδελφό του με αφρολέξ για να πηγαίνουν έτσι βόλτες με ποδήλατα, θα το έκανα!! 

[μαγιοπουλας]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Πότε είπα ότι δεν φρόντισαν τις ανάγκες μου; επειδή είπα ότι με άφηναν; δεν το θεωρώ κακό αυτό de facto, με άφηναν σε αυτούς που ήταν φροντιστές μου από τριών μηνών. Το δικό μου παιδί φυσικά δεν μπορούσα να το αφήσω ούτε μισή ώρα αφού δεν είχε ποτέ σχέσεις με τους παππούδες, δεν είναι το ίδιο με τα παιδιά που είναι οι επόμενοι βασικοί φροντιστές μετά τους γονείς. 

 

εσένα πριν πάει σχολείο ήταν συνέχεια μαζί σου; είναι διαφορετικό από εμάς, εγω έχω ήδη φύγει και έχω ζήσει αυτή την απίστευτη ανακούφιση να μην εχεις όλη μέρα το παιδί. Οπότε το σχολείο μου φαίνεται κάπως σαν πισωγύρισμα γιατί προκαλεί περισσότερα άγχη σε σχέση με την νταντά. 

Δεν το είπες ποτε.προκυπτει ομως από τα λεγόμενα σου γιατί κανείς προβολή του άγχους που εσύ βίωσες.Ειναι φυσιολογικοβνα έχεις άγχος αλλά ξεπερνάς τα όρια.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως εσύ που είσαι εκπαιδευτικος θεωρείς το σχολειο πισωγύρισμα.αλλαζει πίστα το παιδί.πρεπει να πάει σχολείο.ειναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

[Έσπερος]

πρίν από 45 λεπτά , μαγιοπουλας είπε:

Δεν το είπες ποτε.προκυπτει ομως από τα λεγόμενα σου γιατί κανείς προβολή του άγχους που εσύ βίωσες.Ειναι φυσιολογικοβνα έχεις άγχος αλλά ξεπερνάς τα όρια.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως εσύ που είσαι εκπαιδευτικος θεωρείς το σχολειο πισωγύρισμα.αλλαζει πίστα το παιδί.πρεπει να πάει σχολείο.ειναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

Δεν θυμαξαι πολλά από αυτήν την ηλικία, σίγουρα πάντως όταν με φιλοξενούσαν περνούσα καλύτερα απ ο,τι με τους γονείς μου, αυτό το θυμάμαι καθαρα. Από το σχολείο είχα πάντα άγχος για τις παρεεε αλλά αυτό πιο μεγάλη το θυμάμαι. Το άγχος μου είναι καθαρα βασισμένο στις αδυναμίες τιυ παιδιού μου. υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν δυσκολίες στο σχολείο, δεν είναι κακό ο γονιός να είναι προετοιμασμένος. η άρνηση κ η μετακύλιση ευθυνών είναι πρόβλημα. 

 

πισογυρθσμα λέω ως προς το θέμα της φύλαξης. το σχολείο είναι σχολείο, έχει τους περιορισμούς του σε αυτό το θέμα. και στο ωράριο κ στην επίβλεψη. σαφώς και είναι λιγότερο αγχωτικό με την νταντά. Τώρα για το αν είναι η φυσική εξέλιξη, προφανώς στην υπάρχουσα κοινωνική δομή είναι. τα παιδιά δεν έχουν άλλον τρόπο κοινωνικοποίησης και ένταξης σε ομάδα. για την απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων δεν είναι πάντα το καλύτερο αλλά τι να κανουμε

[Super.mum]

6 ώρες πρίν, mama16 είπε:

Καλά είναι δυνατόν να σου λένε κάτι τέτοιο? Μπορεί μελλοντικά να μην το θυμάται οτι συνέβη αλλά το μωρό θα νιώσει απίστευτο άγχος όταν ο φροντιστής του δεν είναι μαζί του. Όταν είναι μεγάλο το παιδάκι καλύτερα καταλαβαίνει κ είναι δεκτικό γιατί ξέρει ότι μπορεί να περάσει ωραία για ένα βράδυ. Το να περάσει με άλλον το βράδυ είναι πολύ δύσκολο, να κοιμηθείς κ να ξυπνήσει χωρίς την μαμά κ τον μπαμπά!

Τι να πεις όταν η μάνα μου τον αδερφό μου τον είχε αφήσει στον χρόνο στην γιαγιά μου στο χωριό για μια εβδομάδα και η δικαιολογία ήταν «γιατί δεν μπορούσα να αποθηλασω δεν με άφηνε» και έτσι βρέθηκε λύση να αφήσει ένα μωρό ξαφνικά στην γιαγιά του που στοίχημα να την είχε δει 4 φορές στην ζωή του από όταν γεννήθηκε .. να κλαίει απαρηγόρητα που το αφήσανε και δεν καταλάβαινε τι έγινε ξαφνικά και δεν υπάρχει ούτε μαμά για εκείνον , ούτε γάλα , ούτε το σπίτι του ... αστα και μετά κου λέει «γιατί κάνει έτσι ο αδερφός σου , γιατί αντιδράει τόσο σε όλα» γιατί το ένα γιατί το άλλο .... «θες να σου πω γιατί ;» Της λέω και εκεί κάπου σταματάει η κουβέντα ... και το περίεργο είναι ότι ακόμα και τώρα θεωρεί ότι αυτό δεν ήταν κάτι .. ήταν λογικό να γίνει έτσι .. δεν το άφησα σε καμία ξένη λέει. Τι να τους εξηγήσω λοιπόν .. ξέρεις ποσα κουλά ακούω καθημερινά .. άμα ήταν να δίνω βάση σε όλα όσα λένε θα είχα τρελαθεί.  

[Έσπερος]

1 hour ago, Super.mum είπε:

Τι να πεις όταν η μάνα μου τον αδερφό μου τον είχε αφήσει στον χρόνο στην γιαγιά μου στο χωριό για μια εβδομάδα και η δικαιολογία ήταν «γιατί δεν μπορούσα να αποθηλασω δεν με άφηνε» και έτσι βρέθηκε λύση να αφήσει ένα μωρό ξαφνικά στην γιαγιά του που στοίχημα να την είχε δει 4 φορές στην ζωή του από όταν γεννήθηκε .. να κλαίει απαρηγόρητα που το αφήσανε και δεν καταλάβαινε τι έγινε ξαφνικά και δεν υπάρχει ούτε μαμά για εκείνον , ούτε γάλα , ούτε το σπίτι του ... αστα και μετά κου λέει «γιατί κάνει έτσι ο αδερφός σου , γιατί αντιδράει τόσο σε όλα» γιατί το ένα γιατί το άλλο .... «θες να σου πω γιατί ;» Της λέω και εκεί κάπου σταματάει η κουβέντα ... και το περίεργο είναι ότι ακόμα και τώρα θεωρεί ότι αυτό δεν ήταν κάτι .. ήταν λογικό να γίνει έτσι .. δεν το άφησα σε καμία ξένη λέει. Τι να τους εξηγήσω λοιπόν .. ξέρεις ποσα κουλά ακούω καθημερινά .. άμα ήταν να δίνω βάση σε όλα όσα λένε θα είχα τρελαθεί.  

Ενταξει αν δεν είναι οικείο πρόσωπο είναι δύσκολο. Εγω χρειάστηκε να τον αφήσω όταν πήγαμε γθα τη δεύτερη εξωσωματική στη μαμα μου για ένα πρωινό, που είχε να τη δει τρεις μήνες περίπου, ήταν 1,5 τότε κ βλέπονταν κάθε λίγους μήνες για λίγες μέρες. Πέρασαν χάλια κ μετά όποτε τους ξανάβλεπε δεν ήθελε ούτε να τους πλησιάσει κ πάνω που έστρωσε ήρθε ο κορονοιος κ σταμάτησε να τους βλέπει. Το φυσιολογικό όμως είναι για τα παιδιά οι παππούδες να είναι πρόσωπα αναφοράς μετά τους γονείς. όχι οπωσδήποτε να τα κρατάνε όταν οι γονείς δουλεύουν σε μόνιμη βάση, αλλά να είναι πρόσωπα εμπιστοσύνης, να ξέρουν τις συνήθειες τους κ να μπορούν να προσφέρουν κάτι αν χρειαστεί. Είναι πολύ μεγάλη ανασφάλεια να σκέφτεσαι ότι μπορεί πχ ο ένας γονιός να πάθει κάτι κ να μην μπορεί κανείς να βοηθήσει γιατί το παιδί δεν τον θέλει επειδή ποτέ δεν απέκτησε σχέσεις μαζί του. για μένα ήταν κι ένας λόγος να μην προσπαθήσω ξανά για άλλο παιδί. 

[mama16]

1 ώρα πρίν, Super.mum είπε:

Τι να πεις όταν η μάνα μου τον αδερφό μου τον είχε αφήσει στον χρόνο στην γιαγιά μου στο χωριό για μια εβδομάδα και η δικαιολογία ήταν «γιατί δεν μπορούσα να αποθηλασω δεν με άφηνε» και έτσι βρέθηκε λύση να αφήσει ένα μωρό ξαφνικά στην γιαγιά του που στοίχημα να την είχε δει 4 φορές στην ζωή του από όταν γεννήθηκε .. να κλαίει απαρηγόρητα που το αφήσανε και δεν καταλάβαινε τι έγινε ξαφνικά και δεν υπάρχει ούτε μαμά για εκείνον , ούτε γάλα , ούτε το σπίτι του ... αστα και μετά κου λέει «γιατί κάνει έτσι ο αδερφός σου , γιατί αντιδράει τόσο σε όλα» γιατί το ένα γιατί το άλλο .... «θες να σου πω γιατί ;» Της λέω και εκεί κάπου σταματάει η κουβέντα ... και το περίεργο είναι ότι ακόμα και τώρα θεωρεί ότι αυτό δεν ήταν κάτι .. ήταν λογικό να γίνει έτσι .. δεν το άφησα σε καμία ξένη λέει. Τι να τους εξηγήσω λοιπόν .. ξέρεις ποσα κουλά ακούω καθημερινά .. άμα ήταν να δίνω βάση σε όλα όσα λένε θα είχα τρελαθεί.  

Πωπω ούτε να σκεφτώ δεν θέλω πως θα ένιωσε ο καημένος, όλα μαζεμένα, ούτε γάλα, ούτε μαμά ούτε τπτ! 

[Super.mum]

πρίν από 53 λεπτά , Έσπερος είπε:

Ενταξει αν δεν είναι οικείο πρόσωπο είναι δύσκολο. Εγω χρειάστηκε να τον αφήσω όταν πήγαμε γθα τη δεύτερη εξωσωματική στη μαμα μου για ένα πρωινό, που είχε να τη δει τρεις μήνες περίπου, ήταν 1,5 τότε κ βλέπονταν κάθε λίγους μήνες για λίγες μέρες. Πέρασαν χάλια κ μετά όποτε τους ξανάβλεπε δεν ήθελε ούτε να τους πλησιάσει κ πάνω που έστρωσε ήρθε ο κορονοιος κ σταμάτησε να τους βλέπει. Το φυσιολογικό όμως είναι για τα παιδιά οι παππούδες να είναι πρόσωπα αναφοράς μετά τους γονείς. όχι οπωσδήποτε να τα κρατάνε όταν οι γονείς δουλεύουν σε μόνιμη βάση, αλλά να είναι πρόσωπα εμπιστοσύνης, να ξέρουν τις συνήθειες τους κ να μπορούν να προσφέρουν κάτι αν χρειαστεί. Είναι πολύ μεγάλη ανασφάλεια να σκέφτεσαι ότι μπορεί πχ ο ένας γονιός να πάθει κάτι κ να μην μπορεί κανείς να βοηθήσει γιατί το παιδί δεν τον θέλει επειδή ποτέ δεν απέκτησε σχέσεις μαζί του. για μένα ήταν κι ένας λόγος να μην προσπαθήσω ξανά για άλλο παιδί. 

Σημαντικό είναι όμως και για τον γονιό να επιθυμεί να μείνει με τους παππούδες του το παιδί. Κατανοώ αυτό που λες να δεθεί και το παιδί με τους παππούδες τους , αλλά όταν οι παππούδες παίρνουν μια πιο απόμακρη στάση δεν είναι δουλειά του γονιού να προσπαθεί να τους δέσει. Επίσης πρέπει να νιώθεις άνετα όταν αφήνεις το παιδί με κάποια γιαγιά ας πούμε. Εγώ δεν νιώθω άνετα. Με την μάνα μου γιατί έχει τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης και μπορεί να γίνει πολύ αυστηρή και ο δικός μου δεν είναι συνηθισμένος να τον μαλώσουν. Και στη πεθερά μου που την έχει όσο να ναι πιο κοντά και του αρέσει να περνάει χρόνο μαζί της .. δεν μας βολεύουν οι ώρες που βολεύουν εκείνη να τα κρατήσει γιατί δουλεύει. Επίσης προτιμάει να πιει το καφέ με εμένα και να κοιτάω εγώ τα παιδιά και αυτή απλά να παίξει μαζί τους. Πράγμα που δεν με βολεύει γιατί δεν έχω την πολυτέλεια να κάτσω να πιω τρεις ώρες καφέ από τρεις φορές την εβδομάδα. Οπότε οι δικές μας συναντήσεις γίνονται περίπου μια με δυο φορές την εβδομάδα για λίγες ώρες και είμαι και εγώ παρούσα και τελικά νιώθω καλύτερα με αυτό. Αν δούλευα θα έσπερνα μάλλον και εγώ μια κοπέλα να τα προσέχει που να την εμπιστεύομαι και δεν θα είχα ανάγκη καμία από τις δυο. 

πρίν από 24 λεπτά , mama16 είπε:

Πωπω ούτε να σκεφτώ δεν θέλω πως θα ένιωσε ο καημένος, όλα μαζεμένα, ούτε γάλα, ούτε μαμά ούτε τπτ! 

Αστα ! Πως σκεφτόντουσαν δεν μπορώ να καταλάβω

[Mama_Anesti_]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Σε οτιδήποτε άλλο γίνεται στο σπίτι τρέχει από πίσω για να το κάνει εκείνος κ κάνει χαμό αν το κάνουμε εμείς κλπ. και σ αυτά που πρέπει να βοηθήσω οπωσ βούρτσισμα δοντιών. οτιδήποτε εκτός από το ντύσιμο. στην τουαλέτα κόβει χαρτι, σκουπιζεται, τραβάει καζανάκι, πλένεται μόνος του αλλά δεν ασχολείται με τα ρούχα. αν είναι με τον μπαμπά του τα καταφέρνει κάπως. αν είμαι εγω, δεν θέλει. το καλό σενάριο δλδ είναι τις πρώτες μέρες να παιδευτεί κ να λερωθεί κ μετρ να τπ πάρει απόφαση κ να το κάνει σωστά. 

ενταξει χαίρομαι στη θεωρια, στην πράξη όμως αυτή τη στιγμή μιυ φαίνεται σαν να ειναο η μεγαλύτερη συμφορά του…

Εγώ σε τέτοιες φάσεις που δεν ήθελε να ντυθει επειδή βαριοταν ή νευρίαζε που τα ανέβαζε στραβά κτλ και ήθελε εμένα του έλεγα πως είχα δουλειά και δεν μπορούσα να διακοψω, με την επανάληψη έπιασε και σταμάτησε να με φωναζει!

 

Νομίζω καταλαβαίνεις αν δεν προσπαθεί  από βαρεμάρα ή επειδή δεν το έχει. Καλή εξάσκηση είναι και το πρωινό ή βραδυνό ντύσιμο επίσης. 

 

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

όμως αυτή τη στιγμή μιυ φαίνεται σαν να ειναο η μεγαλύτερη συμφορά του…

Κάπως ετσι το έβλεπα κι εγώ αλλά όχι προκαταβολικά. Δηλ ήμουν χαρούμενη αν και αγχωμενη για την νέα αρχή και πίστευα πως θα προσαρμοστεί πολύ εύκολα. Όταν τα είδαμε σκούρα άρχισα να έχω τις ανησυχίες που προανεφερα. Επειδή έζησα κάτι παρόμοιο, νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να πούμε τώρα και να σε καθησυχάσει. Ο χρόνος και η εξέλιξη που θα έχει το παιδί θα σε κάνουν να δεις με άλλα ματια την κατάσταση. Πιστεύω πως διαβάζεις και σου φαίνεται άτοπο/άκαιρο/ακατανόητο αυτό που είπα αυτή την στιγμή αλλά άσε τα πράγματα να εξελιχθούν και αντιμετωπίζεις το οποίο ζήτημα προκύψει στην ώρα του. Το άγχος δεν σε βοηθά στην παρούσα φάση. 

[Anna3011]

πρίν από 47 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

 

Κάπως ετσι το έβλεπα κι εγώ αλλά όχι προκαταβολικά. Δηλ ήμουν χαρούμενη αν και αγχωμενη για την νέα αρχή και πίστευα πως θα προσαρμοστεί πολύ εύκολα. Όταν τα είδαμε σκούρα άρχισα να έχω τις ανησυχίες που προανεφερα. Επειδή έζησα κάτι παρόμοιο, νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να πούμε τώρα και να σε καθησυχάσει. Ο χρόνος και η εξέλιξη που θα έχει το παιδί θα σε κάνουν να δεις με άλλα ματια την κατάσταση. Πιστεύω πως διαβάζεις και σου φαίνεται άτοπο/άκαιρο/ακατανόητο αυτό που είπα αυτή την στιγμή αλλά άσε τα πράγματα να εξελιχθούν και αντιμετωπίζεις το οποίο ζήτημα προκύψει στην ώρα του. Το άγχος δεν σε βοηθά στην παρούσα φάση. 

Μαμά Ανέστη αν επιτρέπεται (και θέλεις να πεις) τι δυσκολίες αντιμετώπισε το παιδί στην προσαρμογή; Εγώ φρίκαρα σήμερα γιατί επαναλαμβάνει κάθε λίγο ότι δε θέλει να πάει ποτέ ξανά σχολείο και μας παρακαλάει να μην την πάμε τη Δευτέρα. Το μεσημέρι ξύπνησε κλαίγοντας και πάλι μας έλεγε τα ίδια. Δε φαντάστηκα το 3μερο που πήγε ότι την αναστάτωσε τόσο ωστε να το σκέφτεται συνέχεια. Της λέω ότι καταλαβαίνω την επιθυμία της αλλά ότι όλα τα παιδάκια πρέπει να πηγαίνουν, ότι θα συνηθίσει και θα της αρέσει, ότι και εγώ μικρή στην αρχή δεν ήθελα να πηγαίνω αλλά μετά μου άρεσε πολύ κτλ κτλ. Συνεχίζει εκείνη να ζητά να μην πάει. Τη ρωτάω τι δεν της αρέσει στο σχολείο, δεν έχει απάντηση. Η δασκάλα είναι καλή; Πολύ καλή μου λέει. Τα παιδάκια; Καλά και τα παιδάκια. Προφανώς δε βγαίνει άκρη και ούτε περίμενα να βγει. 

 

Θα επιθυμούσα να έχω μια εικόνα από τις δικές σας προσαρμογές κορίτσια και αν ήταν δύσκολες πως το χειριστήκατε... 

[μαγιοπουλας]

πρίν από 17 λεπτά , Anna3011 είπε:

Μαμά Ανέστη αν επιτρέπεται (και θέλεις να πεις) τι δυσκολίες αντιμετώπισε το παιδί στην προσαρμογή; Εγώ φρίκαρα σήμερα γιατί επαναλαμβάνει κάθε λίγο ότι δε θέλει να πάει ποτέ ξανά σχολείο και μας παρακαλάει να μην την πάμε τη Δευτέρα. Το μεσημέρι ξύπνησε κλαίγοντας και πάλι μας έλεγε τα ίδια. Δε φαντάστηκα το 3μερο που πήγε ότι την αναστάτωσε τόσο ωστε να το σκέφτεται συνέχεια. Της λέω ότι καταλαβαίνω την επιθυμία της αλλά ότι όλα τα παιδάκια πρέπει να πηγαίνουν, ότι θα συνηθίσει και θα της αρέσει, ότι και εγώ μικρή στην αρχή δεν ήθελα να πηγαίνω αλλά μετά μου άρεσε πολύ κτλ κτλ. Συνεχίζει εκείνη να ζητά να μην πάει. Τη ρωτάω τι δεν της αρέσει στο σχολείο, δεν έχει απάντηση. Η δασκάλα είναι καλή; Πολύ καλή μου λέει. Τα παιδάκια; Καλά και τα παιδάκια. Προφανώς δε βγαίνει άκρη και ούτε περίμενα να βγει. 

 

Θα επιθυμούσα να έχω μια εικόνα από τις δικές σας προσαρμογές κορίτσια και αν ήταν δύσκολες πως το χειριστήκατε... 

Μην ρωτάς γιατί κ μην κάνεις γενικές ερωτήσεις.δεν μπορεί να απαντήσει.περςστε απλά χρόνο μαζί με πολλές αγκαλιές.

Δεν είδα τι έχεις γράψει.δεν σου επιτρέπουν να είσαι μαζί σε απόσταση?

[Anna3011]

πρίν από 6 λεπτά , μαγιοπουλας είπε:

Μην ρωτάς γιατί κ μην κάνεις γενικές ερωτήσεις.δεν μπορεί να απαντήσει.περςστε απλά χρόνο μαζί με πολλές αγκαλιές.

Δεν είδα τι έχεις γράψει.δεν σου επιτρέπουν να είσαι μαζί σε απόσταση?

Όχι δε ρωτάω γενικά. Συγκεκριμένες ερωτήσεις έκανα σήμερα για το αν της αρέσει η δασκάλα τα παιδάκια, τα παιχνίδια που παίξανε κτλ. Και φρόντισα να μην τη ζαλίσω στις ερωτήσεις. Αγκαλιές κάνουμε όλη μέρα, ακόμα και αν δεν πάμε εμείς σε εκείνη ερχεται μόνη της και κολλάει πάνω μας, θέλει να κάνει το μωρό και να την έχω αγκαλιά κτλ. Φουλ ανασφάλεια. Το απόγευμα κάτσαμε για καφέ, πήγε ο άντρας μου τουαλέτα, δεν τον πήρε χαμπάρι και τον έψαχνε μέσα στην αγωνία. Έχω φρικάρει λίγο...

 

Δυστυχώς στο σχολείοδεν επιτρέπουν στους γονείς να βρίσκονται στο χώρο. Οπότε όλο το περνάει μόνη της η καημένη. 

[samsympan]

1 hour ago, Anna3011 είπε:

Θα επιθυμούσα να έχω μια εικόνα από τις δικές σας προσαρμογές κορίτσια και αν ήταν δύσκολες πως το χειριστήκατε... 

Κάπου έχω γράψει για αυτό.

Πέρυσι (προνήπιο) 2 φορές δεν ήθελε να πάει. Με 1000 ζόρια να ντυθεί, να φύγουμε όλοι από το σπίτι γιατί αλλιώς έλεγε θα μείνω με την μαμά (κανονικά την πήγαινε ο μπαμπάς κι εγώ έμενα με την μικρή σπίτι). Την 2η φορά στην αυλόπορτα να μην μπαίνει, τσιρίδες, κλάμα, χαμός...

1) Ο άντρας μου σοκ, εγώ νεύρα, ΑΛΛΑ η δασκάλα cool. Την πήρε σηκωτη μέσα να χτυπιέται (εγώ να λέω δόξα τω Θεώ που την δέχτηκαν και δεν μου είπαν πάρτε την να ηρεμήσει... το δικό μας παιδί αυτό θα το εκλάμβανε "δεν ξαναπατάω" και θα άρχιζε ένα καθημερινό μαρτύριο). Η δασκάλα λοιπόν, μας είπε πηγαίνετε, όλα καλά. Την πήρε σηκωτή μέσα να κλωτσάει-τσιρίζει, με ένα ήρεμο "Οι γονείς έχουν δουλειά χρυσό μου, δεν γίνεται να μείνεις μαζί τους". Την άφησε στον προθάλαμο να ηρεμήσει και της είπε όταν ηρεμήσεις-θελήσεις σε περιμένουμε μέσα να παίξουμε (η πόρτα της τάξης ανοιχτή, άκουγε-έβλεπε). Αυτό. Τελεία και παύλα. Σαν αγριμάκι στην αρχή έβαζε το κεφαλάκι να δει τι γίνεται, μετά πλησίασε την δασκάλα της είπε "Μόνη μου να μείνω;" της απάντησε: "Σου είπα έλα όποτε θες, σε περιμένω". Πήγε διστακτικά στην αρχή... ηρέμησε, της άρεσε, κι όλα κύλησαν υπέροχα. Αγάπησε την δασκάλα πολύ, την τάξη, το σχολείο, όλα. Άρα για εμένα αν ρωτάς, τον νούμερο ένα ρόλο τον έχει η δασκάλα και το πως θα το χειριστεί. Όχι φυσικά ότι αυτό που έκανε στο παιδί μας, ταιριάζει οπωσδήποτε σε όλα τα παιδιά. Αλλά ακριβώς, το εάν είναι ικανή να αφουγκραστεί τι χειρισμό χρειάζεται το κάθε παιδί. 

2) Συμφωνώ με @μαγιοπουλας. Μην την ρωτάς. Μην το συζητάς διεξοδικά μαζί της. Λίγα λόγια. Αυτά που της λες για εσένα όταν ήσουν παιδί και τα υπόλοιπα, καλώς τα λες. Λέγε τα έτσι κοφτά, χωρίς ενθουσιασμό ιδιαίτερο. Να μην το μεγαλοποιεί παραπάνω στο κεφάλι της όλο αυτό. Κι όταν, κι αν θελήσει η ίδια θα έρθει να σε ρωτήσει, να σου μιλήσει. Εμάς πάντως μας βοήθησε το να μην το θίγουμε. Σαν να το γειώσαμε το θέμα. Not a big deal που λέμε. (ασχέτως που εγώ ξύπναγα με χτυποκάρδι καμια 10αριά μέρες και ετοιμαζόμουν για μάχη.το παιδί 2 φορές αντέδρασε και μετά σαν να μην τρέχει τί πο τα).

3) Εμάς βοήθησε επίσης ότι στο σχολείο έκαναν αρκετά όλα αυτά που της αρέσουν. Ζωγραφική, χειροτεχνίες, κλπ. Ίσως να μιλούσες με την δασκάλα να της έδινε να ασχοληθεί με πράγματα που αγαπά (στα πλαίσια του προγράμματος φυσικά). Και επίσης ότι συμπάθησε τους συμμαθητές κι έκανε φιλίες. Και η δασκάλα βοήθησε σε αυτό. Α! Και παρεούλα με τους συμμαθητές φίλους εκτός σχολείου. 1 παιδάκι αρκεί. Να παίζουν και να περιμένουν με χαρά την επομένη να ειδωθούν στο σχολείο.

4) Ακόμη μας βοήθησε να λέμε στο άσχετο και καλά, το πρόγραμμα μετά το σχολείο (υπό την προϋπόθεση ότι έχει κυλήσει ήρεμα η μέρα... και είμασταν όλοι χαρούμενοι, ήρεμοι). Όπου εντάσσαμε και κάτι που της άρεσε. Πχ βολτα για παγωτό/στο σούπερ μάρκετ, στην γιαγιά-παππού, κούνιες, κλπ (συμπληρώνεις αναλόγως). Να περιμένει κάτι ευχάριστο μετά.

5) Και τέλος, να πω εδώ, ότι εγώ προσωπικά πιστεύω στο σχολείο κι όλα τα καλά του. Γνωρίζω επίσης τα κακά του. ΑΛΛΑ δεν θεωρώ ότι μπορούν να σβήσουν τα θετικά, εάν το χειριστεί κανείς σωστά. Ούτε το απαξιώνω (όσο κι αν απαξιώνω κάποιες φορές, κάποιες το τονίζω, τους λειτουργούς του). Οπότε η δική μου στάση σχετικά με αυτό, θεωρώ βοήθησε πολύ. Από την άποψη ότι έδειξα εμπιστοσύνη-πίστη, σε όλο αυτό που συμβαίνει στο σχολείο, στο νηπιαγωγείο συγκεκριμένα (που το θεωρώ κάτι πολύ ιδιαίτερο μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα). Δεν είχα αμφιβολίες ότι είναι ο χώρος που ανήκει το παιδί μου κι οτιδήποτε άλλο θα το υποτιμούσε, θα ήταν κατώτερο της. Και δεν είχα φόβο-έγνοια ότι θα ζημιωθεί, παρά μόνο θα ωφεληθεί. Κι αυτό πίστεψτε με, βοήθησε πολύ στο ότι το παιδί δεν διέκρινε αμφιβολία στα μάτια μου. Φλόγες της κολάσεως μπορεί (χιχι)... αμφιβολία όμως όχι. "Η μαμά είναι σίγουρη ότι πρέπει να βρίσκομαι στο σχολείο". Οπότε κι αυτή με την σειρά της έδειξε εμπιστοσύνη όταν ήταν έτοιμη. Όταν ήταν η στιγμή να κάνει το άλμα -the leap of faith-.

Αυτά σε γενικές γραμμές. Με το καλό. Κι όλα θα στρώσουν πολύ σύντομα 

[μαγιοπουλας]

1 hour ago, Anna3011 είπε:

Όχι δε ρωτάω γενικά. Συγκεκριμένες ερωτήσεις έκανα σήμερα για το αν της αρέσει η δασκάλα τα παιδάκια, τα παιχνίδια που παίξανε κτλ. Και φρόντισα να μην τη ζαλίσω στις ερωτήσεις. Αγκαλιές κάνουμε όλη μέρα, ακόμα και αν δεν πάμε εμείς σε εκείνη ερχεται μόνη της και κολλάει πάνω μας, θέλει να κάνει το μωρό και να την έχω αγκαλιά κτλ. Φουλ ανασφάλεια. Το απόγευμα κάτσαμε για καφέ, πήγε ο άντρας μου τουαλέτα, δεν τον πήρε χαμπάρι και τον έψαχνε μέσα στην αγωνία. Έχω φρικάρει λίγο...

 

Δυστυχώς στο σχολείοδεν επιτρέπουν στους γονείς να βρίσκονται στο χώρο. Οπότε όλο το περνάει μόνη της η καημένη. 

Ναό.κανονικα θα έπρεπε να είσαι μαζί στην προσαρμογή σε μια άκρη.ειναι συσκολο κ γιαψτις δύο σας.θα ξεπεραστεί ομως.

Η αγωνία είναι η προσαρμογή κ να είναι καλές οι δασκαλες.

Μετά από αυτό στον καιρό που ζούμε το δύσκολο είναι η κατάσταση με τον κορονοιο κ τα κρούσματα στα σχολεία.

Για την Έσπερος και για όλους μας παραθέτω τα παρακατω:

 

Τα νευρικά μας συστήματα ''μιλούν'' μεταξύ τους κάθε λεπτό κάθε μέρα.
Θα συν-ρυθμιστούμε ή θα συν -απορυθμιστούμε 
Θα ΄΄πιάσουν ΄΄ την ηρεμία μας ή θα ΄΄πιάσουν ΄΄ την αγωνία μας .
 Θα ''πιάσουμε'' αυτό που νιώθουν τα παιδιά μας και θα ''πιάσουν'' το δικό μας συναίσθημα. 
Νιώθουμε την αγωνία τους και αυτό μπορεί να αυξήσει και άλλο  την αγωνία τους. 
Η ικανότητά μας να αυτορυθμιζόμαστε είναι ο διακόπτης.
Τα παιδιά μας ,μας επικοινωνούν νοητά  τη στενοχώρια τους ως τρόπο πρόσληψης υποστήριξης για να τα βοηθήσουμε  να ανεχτούν και να κουβαλήσουν  το συναισθηματικό φορτίο τους.
  Ό, τι κι αν νιώθουμε  είναι πιθανό να αντικατοπτρίζει αυτό που νιώθουν τα παιδιά μας. Εάν είμαστε απογοητευμένοι, θυμωμένοι, ανήμποροι, φοβισμένοι, είναι πιθανό να νιώθουν κι αυτά έτσι. Κάθε συναισθηματική απόκριση σε εμάς σχετίζεται με τη δική τους  .
Δεν χρειάζεται να διορθώσουμε τα συναισθήματά τους. Αφήνουμε  τα συναισθήματά τους να έρθουν, για να μπορέσουν να φύγουν. 
Σε εκείνη τη στιγμή των μεγάλων συναισθημάτων είναι σημαντικότερο  το ποιος είσαι παρά το τι κάνεις. Νιώθουμε  αυτό που αισθάνονται με μια δυνατή, σταθερή καρδιά. Θα μάς  νιώσουν εκεί μαζί τους. Θα νιώσουν  ότι  μπορούμε  να διαχειριστούμε  ό, τι αισθάνονται και ότι είμαστε εκεί. Αυτό θα τα βοηθήσει να ηρεμήσουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αισθανόμαστε πιο ασφαλείς όταν είμαστε «μαζί»- και δεν χρειάζεται να κάνουμε  περισσότερα από αυτό.
Θα υπάρξει η στιγμή για μάθηση, ανακατεύθυνση, αλλά η στιγμή μιας καταιγίδας δεν είναι  η κατάλληλη στιγμή .
Πηγή :Karen Young - Hey Sigmund
Μετάφραση :Διαπροσωπικές Σχέσεις

[Mama_Anesti_]

2 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

Μαμά Ανέστη αν επιτρέπεται (και θέλεις να πεις) τι δυσκολίες αντιμετώπισε το παιδί στην προσαρμογή; Εγώ φρίκαρα σήμερα γιατί επαναλαμβάνει κάθε λίγο ότι δε θέλει να πάει ποτέ ξανά σχολείο και μας παρακαλάει να μην την πάμε τη Δευτέρα. Το μεσημέρι ξύπνησε κλαίγοντας και πάλι μας έλεγε τα ίδια. Δε φαντάστηκα το 3μερο που πήγε ότι την αναστάτωσε τόσο ωστε να το σκέφτεται συνέχεια. Της λέω ότι καταλαβαίνω την επιθυμία της αλλά ότι όλα τα παιδάκια πρέπει να πηγαίνουν, ότι θα συνηθίσει και θα της αρέσει, ότι και εγώ μικρή στην αρχή δεν ήθελα να πηγαίνω αλλά μετά μου άρεσε πολύ κτλ κτλ. Συνεχίζει εκείνη να ζητά να μην πάει. Τη ρωτάω τι δεν της αρέσει στο σχολείο, δεν έχει απάντηση. Η δασκάλα είναι καλή; Πολύ καλή μου λέει. Τα παιδάκια; Καλά και τα παιδάκια. Προφανώς δε βγαίνει άκρη και ούτε περίμενα να βγει. 

 

Θα επιθυμούσα να έχω μια εικόνα από τις δικές σας προσαρμογές κορίτσια και αν ήταν δύσκολες πως το χειριστήκατε... 

Κλάματα κάθε πρωί πως δεν θέλει να πάει, κλάματα έξω από το σχολείο για να μην μπει, να μην θέλει να ντυθεί, να ξεντυνεται να βγάζει παπούτσια. Αυτά στην αρχή και σε κάθε αρχή μετά το άνοιξε κλείσε των σχολείων ή μετά από ιώσεις. 

  Εγώ σε τεντωμένο σχοινί να προβληματίζομαι αλλά να πρέπει να φανώ δυνατή, σίγουρη για την κατάσταση, καθοδηγητική και μαζί με το παιδί έκλαιγα πολλές φορές κι εγώ απέξω από το σχολείο. Γι'αυτό είπα πως είναι δύσκολη η αλλαγή αυτή για τους γονείς, βλέπεις στο παιδί σου συμπεριφορές που σε κομματιάζουν. 

 

Μας βοήθησαν:

- καλή συνεργασία με την δασκάλα. Κάναμε σταδιακή προσαρμογή με μειωμένη παραμονή που αυξανόταν. Για να καταλάβεις την πρώτη μέρα μπήκε ζωγράφισε μια μουτζουριτσα και βγήκε. Την επόμενη μέρα έκατσε λίγο παραπάνω κτλ. 

 

-σταματησα να ρωτάω πράγματα για το σχολείο. Ρωτούσα μόνο πως πέρασε και αυτό. 

 

-δεν απαντούσα ευθέως στα βραδυνα ξεσπάσματα. Δηλαδη όταν έλεγε δεν θέλω να πάω αύριο, έλεγα κάτι του στυλ "τώρα είναι βραδάκι όλα θα τα βρούμε αύριο, κοιμήσου τώρα, τα πουλάκια κοιμούνται, οι γατούλες κοιμούνται" έλεγα και έλεγα ζωάκια μέχρι να ξεχαστεί! 

 

-την ημέρα όταν το ανακοίνωνε ηρεμα, έλεγα πως πρέπει να πας σχολείο, γιατί είναι υποχρέωση σου, όπως είναι η υποχρέωση των μεγαλων η δουλειά κτλ. 

 

-το πρωί άνοιγα τηλεόραση με παιδικά! Ω ναι!  Το έκανα κι αυτό για να ξεχνιέται και να μην ξεκινάμε με γκρίνια! Μάντεψε! Έπιανε!

 

-ακολουθησα την συμβουλή της @samsympan και του μιλούσα για πράγματα που θα κάναμε μετά το σχολείο. 

 

-επισης του έλεγα πως η στεναχώρια που νιώθει στην καρδούλα του και κλαίει στο σχολείο, είναι φυσιολογικη. Να παίρνει ανασουλες (του έδειχνα παράλληλα) και να την διώχνει μακριά. 

 

 

Με τις ερωτήσεις δεν θα βγάλεις άκρη. Οι λόγοι που δεν θέλουν να πάνε είναι πολλοί: είναι το περιβάλλον άγνωστο, τα παιδάκια πολλά, ξαφνικά η δασκάλα πρέπει να θεωρείται πρόσωπο εμπιστοσύνη ενω δεν την ξέρει. Νιώθει ανασφάλεια, δεν έχει την αμέριστη προσοχή για να την φροντίσουν ή να παίξουν μαζί της, νιώθει μόνη ή  οτιδήποτε άλλο σκέφτονται τα παιδικά τους μυαλουδακια. 

 

Μίλησες με την δασκάλα? Πως χειρίζεται εκείνη το ζήτημα? Η μικρή σου πως αντιδρά μέσα στην τάξη?

 

 

 

 

[Anna3011]

8 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

 

Μίλησες με την δασκάλα? Πως χειρίζεται εκείνη το ζήτημα? Η μικρή σου πως αντιδρά μέσα στην τάξη?

 

Τις πρώτες 2 μέρες έκατσε λίγο και ουσιαστικά έπαιζε στην αυλή. Πέρασα απ' έξω και την έβλεπα να χοροπηδάει, έδειχνε οκ. Την Παρασκευή μπήκε στο φουλ πρόγραμμα και σύμφωνα με τη δασκάλα συμμετείχε κανονικά, τραγούδησε και τα αγαπημένα της τραγούδια στα παιδάκια χωρίς ντροπές. Δυστυχώς τη 2η μέρα τη δάγκωσε ένα μικρότερο παιδάκι όταν έβγαινε από την τουαλέτα (της εξήγησαν και της βάλανε κρέμα αλλά μάλλον πόνεσε πολύ γιατί το δάγκωμα ήταν γερο). Εκεί πρέπει να φοβήθηκε πολύ.

 

Με τη δασκάλα και την ιδιοκτήτρια του σταθμού είμαστε σε συνεχή επικοινωνία, μιλάμε στην άφιξη και στο σχόλασμα και με παίρνουν και τηλέφωνο μέσα στη μέρα.  Τη βρίσκουν συνεργάσιμη, κάποιες στιγμές παίρνει το χρόνο της και παρατηρεί, θεωρούν ότι σιγά σιγά βρίσκει τα πατήματά της. Αν κάτι με προβληματίζει λίγο είναι η σύνθεση του τμήματος. Ο σταθμός είναι μικρός οικογενειακός με ολιγομελή τμήματα και στο προνήπιο υπάρχουν 6 παιδάκια εκ των οποίων το μόνο κορίτσι είναι η κόρη μου. Στο νήπιο όπου κάνουν όλα μαζί ελεύθερο παιχνίδι υπάρχει ένα μόνο ακόμα κοριτσάκι που έχει ξαναπάει και είναι εξοικειωμένο. Η μικρή γκρίνιαξε την πρώτη μέρα που δεν υπάρχουν άλλα κορίτσια αλλά δεν το έχει ξαναπεί. Ξέρω ότι σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχει μεγάλο θέμα με τα φύλα αλλά φοβάμαι μήπως δεν ενσωματωθεί γρήγορα στην παρέα των αγοριών.

 

Σας έπρηξα ε; Ευχαρστώ πολύ κορίτσια για τις παραπάνω συμβουλές. Είναι πολύτιμες. Νομίζω ότι της το έχω συζητήσει πολύ και της το έχω μεγεθύνει και εγώ αθελά μου.

 

 

 

[Mama_Anesti_]

πρίν από 32 λεπτά , Anna3011 είπε:

Τις πρώτες 2 μέρες έκατσε λίγο και ουσιαστικά έπαιζε στην αυλή. Πέρασα απ' έξω και την έβλεπα να χοροπηδάει, έδειχνε οκ. Την Παρασκευή μπήκε στο φουλ πρόγραμμα και σύμφωνα με τη δασκάλα συμμετείχε κανονικά, τραγούδησε και τα αγαπημένα της τραγούδια στα παιδάκια χωρίς ντροπές. Δυστυχώς τη 2η μέρα τη δάγκωσε ένα μικρότερο παιδάκι όταν έβγαινε από την τουαλέτα (της εξήγησαν και της βάλανε κρέμα αλλά μάλλον πόνεσε πολύ γιατί το δάγκωμα ήταν γερο). Εκεί πρέπει να φοβήθηκε πολύ.

 

Με τη δασκάλα και την ιδιοκτήτρια του σταθμού είμαστε σε συνεχή επικοινωνία, μιλάμε στην άφιξη και στο σχόλασμα και με παίρνουν και τηλέφωνο μέσα στη μέρα.  Τη βρίσκουν συνεργάσιμη, κάποιες στιγμές παίρνει το χρόνο της και παρατηρεί, θεωρούν ότι σιγά σιγά βρίσκει τα πατήματά της. Αν κάτι με προβληματίζει λίγο είναι η σύνθεση του τμήματος. Ο σταθμός είναι μικρός οικογενειακός με ολιγομελή τμήματα και στο προνήπιο υπάρχουν 6 παιδάκια εκ των οποίων το μόνο κορίτσι είναι η κόρη μου. Στο νήπιο όπου κάνουν όλα μαζί ελεύθερο παιχνίδι υπάρχει ένα μόνο ακόμα κοριτσάκι που έχει ξαναπάει και είναι εξοικειωμένο. Η μικρή γκρίνιαξε την πρώτη μέρα που δεν υπάρχουν άλλα κορίτσια αλλά δεν το έχει ξαναπεί. Ξέρω ότι σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχει μεγάλο θέμα με τα φύλα αλλά φοβάμαι μήπως δεν ενσωματωθεί γρήγορα στην παρέα των αγοριών.

 

Σας έπρηξα ε; Ευχαρστώ πολύ κορίτσια για τις παραπάνω συμβουλές. Είναι πολύτιμες. Νομίζω ότι της το έχω συζητήσει πολύ και της το έχω μεγεθύνει και εγώ αθελά μου.

 

 

 

Δεν μας επρηξες! Αντιμετωπίζεις ένα σοβαρό θέμα και ζητάς εμπειρίες όπως κάνουμε όλοι ακόμα κι όταν το πρόβλημα μας είναι το χρώμα μαλλιών! 

 

Αφού συνεργάζεται μέσα στην τάξη, θα προσαρμοστεί, θέλει λιγάκι χρόνο. Σίγουρα την φόβισε και το δάγκωμα, εμένα πρέπει να τον έσπρωξαν άσχημα στην αρχή από ότι κατάλαβα. 

 

 

Ξαφνικά από την ρουτίνα του σπιτιού πάνε σχολείο και περιμένουμε να τους αρέσει γιατί είναι ένα οργανωμένο περιβάλλον με δραστηριότητες αλλά για αυτά είναι ένα άγνωστο μέρος που πρέπει να ανταπεξέλθουν μόνα. 

 

Ναι ίσως την προβληματίζει που δεν υπάρχουν κορίτσια αλλά μιλάς για ιδανικο τμήμα με ελάχιστα παιδιά στα οποία η δασκάλα μπορεί να αφιερώσει ξεχωριστά περισσότερο χρόνο. Στο δικό μας τμήμα ήταν είκοσι παιδιά πέρυσι, το καθένα ξεχωριστό με τον δικό του χαρακτήρα με μια δασκάλα! 

[vicky86]

23 ώρες πρίν, μαγιοπουλας είπε:

Δεν το είπες ποτε.προκυπτει ομως από τα λεγόμενα σου γιατί κανείς προβολή του άγχους που εσύ βίωσες.Ειναι φυσιολογικοβνα έχεις άγχος αλλά ξεπερνάς τα όρια.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως εσύ που είσαι εκπαιδευτικος θεωρείς το σχολειο πισωγύρισμα.αλλαζει πίστα το παιδί.πρεπει να πάει σχολείο.ειναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

καλα η αποψη που εχουν η εσπερος κ ο αντρας της για το εκπαιδευτικο συστημα...ειναι "φοβερη παρηγορια" για τους "ανιδεους" γονεις

[Έσπερος]

πρίν από 32 λεπτά , vicky86 είπε:

καλα η αποψη που εχουν η εσπερος κ ο αντρας της για το εκπαιδευτικο συστημα...ειναι "φοβερη παρηγορια" για τους "ανιδεους" γονεις

κοίτα, αν το βλέπεις από μέσα που αναγκάζεσαι συχνά να διδάσκεις πράγματα δύσκολα ή άσχετα ηλικιακά ή ανεπίκαιρα κλπ, και βλέπεις κ την περιορισμένη αποτελεσματικότητα κάποιων μεθόδων, λογικό είναι να το απορρίπτεις. Εκτός αν τη βρίσκεις με την παπαγαλία και τα πολλά διαγωνίσματα και τα σχετικά. αλλά εγω επηρεάζομαι και από την ηλικία των δικών μου μαθητών που σαφώς η συνύπαρξη με μια ομάδα στο σχολείο δεν βελτιώνει τη συμπεριφορά των παιδιών, μάλλον τη χειροτερεύει. οι γονείς που είναι απ έξω έχουν μια δική τους οπτική: θέλουν να ξέρουν ότι το παιδί είναι ασφαλές, ο εκπαιδευτικός ενδιαφέρεται, υπάρχει πρόοδος και καλό κλίμα κλπ. φυσικά αυτή οπτική εστιάζει πιο πολύ στις ανάγκες του παιδιού. γιατί εγω πχ σκέφτομαι μην κάνει το δικό μου παιδί αταξίες, δεν είμαι προετοιμασμένη για το ενδεχόμενο να γυρίσει κ να μου πει ότι το δάγκωσαν ή το έσπρωξαν. δεν μιυ έχει περάσει καν από το μυαλό ότι μπορεί να συμβεί. πραγματικά δεν είμαι προετοιμασμένη, δεν ξέρω τι να του πω, αυθόρμητα το μόνο που μου βγαίνει είναι το να το πει στην κυρία, που μακροπρόθεσμα δεν νομίζω ότι θα τον βοηθήσει. 

[μαγιοπουλας]

Να πω κάτι άσχετο αλλά συγκλονίσει.

Ξερετε ότι στην έκτη δημοτικού θα δίνουν πανελλαδικως εξετάσεις οι μαθητές?

[Έσπερος]

πρίν από 25 λεπτά , μαγιοπουλας είπε:

Να πω κάτι άσχετο αλλά συγκλονίσει.

Ξερετε ότι στην έκτη δημοτικού θα δίνουν πανελλαδικως εξετάσεις οι μαθητές?

όχι καλε δεν έχουμε φτάσει εκεί ακόμα. μην βάζεις ιδέες! πολύ θα το ήθελαν! 

 

Α μήπως λες αυτό που είναι σαν τις εξετάσεις Pisa, ένα διαγνωστικό σε κάποια μαθήματα που θα γίνεται συο τέλος του δημοτικού κ του γυμνασίου; μάλλον αυτό λες. Αυτό είπαν ότι θα είναι ανώνυμο. Ο σκοπός εικάζω είναι να βγαίνουν συμπεράσματα για κάθε σχολείο για να γίνεται μια επίσημη ή άτυπη κατηγοριοποίηση, και να παμε σε μοντέλα άλλων χωρων με σχολεία «καλά» και σχολεία γκέτο. Αλλά φυσικά είναι ένα περιττό στρες για τα παιδιά. 

[μαγιοπουλας]

πρίν από 36 λεπτά , Έσπερος είπε:

όχι καλε δεν έχουμε φτάσει εκεί ακόμα. μην βάζεις ιδέες! πολύ θα το ήθελαν! 

 

Α μήπως λες αυτό που είναι σαν τις εξετάσεις Pisa, ένα διαγνωστικό σε κάποια μαθήματα που θα γίνεται συο τέλος του δημοτικού κ του γυμνασίου; μάλλον αυτό λες. Αυτό είπαν ότι θα είναι ανώνυμο. Ο σκοπός εικάζω είναι να βγαίνουν συμπεράσματα για κάθε σχολείο για να γίνεται μια επίσημη ή άτυπη κατηγοριοποίηση, και να παμε σε μοντέλα άλλων χωρων με σχολεία «καλά» και σχολεία γκέτο. Αλλά φυσικά είναι ένα περιττό στρες για τα παιδιά. 

Κι όμως.γραφτηκε σεχοναδαχεκπαιδευτικων

[Έσπερος]

πρίν από 6 λεπτά , μαγιοπουλας είπε:

Κι όμως.γραφτηκε σεχοναδαχεκπαιδευτικων

Αυτό θα εννοούσαν. Πανελλήνιες τύπου για προαγωγή στο γυννασιο, ευτυχώς δεν έχουν βάλει-όχι ότι θα μου κάνει εντύπωση! 

[Yovanna]

10 hours ago, Anna3011 said:

Μαμά Ανέστη αν επιτρέπεται (και θέλεις να πεις) τι δυσκολίες αντιμετώπισε το παιδί στην προσαρμογή; Εγώ φρίκαρα σήμερα γιατί επαναλαμβάνει κάθε λίγο ότι δε θέλει να πάει ποτέ ξανά σχολείο και μας παρακαλάει να μην την πάμε τη Δευτέρα. Το μεσημέρι ξύπνησε κλαίγοντας και πάλι μας έλεγε τα ίδια. Δε φαντάστηκα το 3μερο που πήγε ότι την αναστάτωσε τόσο ωστε να το σκέφτεται συνέχεια. Της λέω ότι καταλαβαίνω την επιθυμία της αλλά ότι όλα τα παιδάκια πρέπει να πηγαίνουν, ότι θα συνηθίσει και θα της αρέσει, ότι και εγώ μικρή στην αρχή δεν ήθελα να πηγαίνω αλλά μετά μου άρεσε πολύ κτλ κτλ. Συνεχίζει εκείνη να ζητά να μην πάει. Τη ρωτάω τι δεν της αρέσει στο σχολείο, δεν έχει απάντηση. Η δασκάλα είναι καλή; Πολύ καλή μου λέει. Τα παιδάκια; Καλά και τα παιδάκια. Προφανώς δε βγαίνει άκρη και ούτε περίμενα να βγει. 

 

Θα επιθυμούσα να έχω μια εικόνα από τις δικές σας προσαρμογές κορίτσια και αν ήταν δύσκολες πως το χειριστήκατε... 

Μου θυμίζει πάρα πολύ τον δικό μου πέρσι. Τις πρώτες 3 μέρες, όλα μια χαρά. Όταν συνειδητοποίησε ότι θα είναι μόνιμο, άρχισε να βιώνει πολύ έντονο στρες. Έκλαιγε και παρακαλούσε να μην πάει, ξυπνούσε κλαίγοντας στον ύπνο του, ρωτούσε αν θα πάει σχολείο κτλ. Κάθε πρωί, με τρεμάμενη φωνή και με προσπάθεια για να μην κλάψει, μου ζητούσε να κάνουμε συμφωνία για το πότε θα πάω να τον πάρω (θα φάω πρωινό, θα βγω λίγο στον κήπο και μετά θα χτυπήσεις το κουδούνι και θα πεις το όνομα μου, θα μου βάλουν τα παπουτσάκια μου και θα έρθω ε?) . Του έλεγα ναι και ηρεμούσε κάπως. Όταν φτάναμε βέβαια, δράμα! Κάποιες φορές τον έπαιρναν από την αγκαλιά μου γιατί δεν με άφηνε. Μετά από λίγο με έπαιρναν τηλ να με ηρεμήσουν, ότι είναι καλά και παίζει. Όταν πήγαινα να τον πάρω, μια χαρά. Πώς πέρασες τον ρώταγα? Καλά μου έλεγε! Και γιατί έκανες έτσι τότε τον ρωτούσα? Και γελούσε. 

Για ένα διάστημα, το στρες αυτό , τον ακολουθούσε παντού, όχι μόνο στο σχολείο. Τον είχε πάει βόλτα η μαμά μου (ως συνήθως) και ούρλιαζε και έκλαιγε θέλω τη μαμά/τον μπαμπά, στην πισίνα κλάμα, πανικός κτλ. 2-3 εβδομάδες κράτησε αυτό. Μετά μια χαρά. Πριν τις διακοπές πήγαινα να τον πάρω και μου έλεγε γιατί ήρθες τόσο νωρίς??

Ούτε εγώ ρωτούσα πολλά για το σχολείο και εστίαζαν στο τί θα κάναμε μετά. Του εξηγούσα τα περί μεγάλων που πάνε στη δουλειά , ενώ τα παιδιά στο σχολείο. Του τα εξήγησε και η δασκάλα του στην πισίνα και είδα ότι την άκουγε με προσοχή. Μας βοήθησε αρκετά. Ίσως που το άκουσε και από κάποιον άλλον που εμπιστεύεται. 

Όλα καλά θα πάνε, θα δεις!

[Anna3011]

1 hour ago, Yovanna είπε:

Μου θυμίζει πάρα πολύ τον δικό μου πέρσι. Τις πρώτες 3 μέρες, όλα μια χαρά. Όταν συνειδητοποίησε ότι θα είναι μόνιμο, άρχισε να βιώνει πολύ έντονο στρες. Έκλαιγε και παρακαλούσε να μην πάει, ξυπνούσε κλαίγοντας στον ύπνο του, ρωτούσε αν θα πάει σχολείο κτλ. Κάθε πρωί, με τρεμάμενη φωνή και με προσπάθεια για να μην κλάψει, μου ζητούσε να κάνουμε συμφωνία για το πότε θα πάω να τον πάρω (θα φάω πρωινό, θα βγω λίγο στον κήπο και μετά θα χτυπήσεις το κουδούνι και θα πεις το όνομα μου, θα μου βάλουν τα παπουτσάκια μου και θα έρθω ε?) . Του έλεγα ναι και ηρεμούσε κάπως. Όταν φτάναμε βέβαια, δράμα! Κάποιες φορές τον έπαιρναν από την αγκαλιά μου γιατί δεν με άφηνε. Μετά από λίγο με έπαιρναν τηλ να με ηρεμήσουν, ότι είναι καλά και παίζει. Όταν πήγαινα να τον πάρω, μια χαρά. Πώς πέρασες τον ρώταγα? Καλά μου έλεγε! Και γιατί έκανες έτσι τότε τον ρωτούσα? Και γελούσε. 

Για ένα διάστημα, το στρες αυτό , τον ακολουθούσε παντού, όχι μόνο στο σχολείο. Τον είχε πάει βόλτα η μαμά μου (ως συνήθως) και ούρλιαζε και έκλαιγε θέλω τη μαμά/τον μπαμπά, στην πισίνα κλάμα, πανικός κτλ. 2-3 εβδομάδες κράτησε αυτό. Μετά μια χαρά. Πριν τις διακοπές πήγαινα να τον πάρω και μου έλεγε γιατί ήρθες τόσο νωρίς??

Ούτε εγώ ρωτούσα πολλά για το σχολείο και εστίαζαν στο τί θα κάναμε μετά. Του εξηγούσα τα περί μεγάλων που πάνε στη δουλειά , ενώ τα παιδιά στο σχολείο. Του τα εξήγησε και η δασκάλα του στην πισίνα και είδα ότι την άκουγε με προσοχή. Μας βοήθησε αρκετά. Ίσως που το άκουσε και από κάποιον άλλον που εμπιστεύεται. 

Όλα καλά θα πάνε, θα δεις!

Αχ δεν ξέρεις πως με ανακουφίζεις! Η περιγραφή σου είναι λες και βλέπω τα δικά μας. Αντε να δούμε...