Πρώτη μέρα του νεογέννητου στο σπίτι!

[Mama_Anesti_]

Με αφορμή τα γενέθλια του παιδιού μου που είναι σε λίγες μέρες συλλογίζομαι τις πρώτες μέρες του στην αγκαλιά μου. Επειδή ήδη έχω διηγηθει την ιστορία του τοκετού μου θα ήθελα να μοιραστω μαζί σας και τις πρώτες στιγμές στο σπιτικό του. 

  Φεύγοντας από το μαιευτήριο στο καθισματακι αυτοκινήτου μέσα στο μπλε του κουβερτακι κοιμόταν το μικρακι μου' ακομα ελαφρα πρησμενος μα γαλήνιος. Ούτε που σαλεψε μέχρι να φτάσουμε σπίτι, δέκα λεπτά διαδρομή.  Στο διαμέρισμα τον ανέβασε απ τις σκάλες ο πατέρας του και εγώ ακολουθούσα. Η πεθερά μου μας περίμενε και είχε βάλει ένα σίδερο στο κατώφλι για να πατησω. Ο άνδρας μου κρατούσε τ μωρό μέχρι να ετοιμασω το καροτσι. Όταν το σκέπασα θυμαμαι με έπιασε ένα τεράστιο αγχος. Σκεφτόμουν πως τώρα είχα την πλήρη φροντίδα του, και οι μαίες ειχαν μείνει πίσω στην κλινική!

  Τροφή! Έπρεπε να φάει όταν θα έκλαιγε! Το γάλα μου δεν είχε κατέβει καλά καλά ακόμα και είχα μεγάλη αμφιβολία αν θα καταφερνα να τον θηλάσω αποκλειστικά. Αποστείρωσα προσεκτικά τα μπουκάλια και εστειλα τον άνδρα μου να πάρει το γάλα και τα πρώτα προϊόντα περιποίησης του μωρού. Θυμάμαι είχα έναν ανεξήγητο εκνευρισμό, ήθελα να είναι όλα στην εντελεια, και οι ορμόνες μου χόρευαν ακόμα! Η πεθερά μου ήθελε να μείνει και το βράδυ για να με βοηθήσει αλλά αν και φοβομουν ήθελα μόνο εγω να ασχολούμαι με το νεογέννητο μου για να παρω τον αέρα.

  Όταν ξύπνησε και έπρεπε να τον αλλάξω για πρώτη φορά μπροστά στους άλλους με έλουσε κρύος ιδρώτας. Είχα δει αλλαγή πάνας μόνο στο μαιευτήριο. Έτρεμαν τα χέρια μου, τι συγκινητικές στιγμές! 

Το μπιμπερο δεν ηξερα αν το κρατούσα καλά, αν τον ταιζα σωστά. Μόνο ο θηλασμός με ηρεμουσε μαζι και το μωρό μου που μόνο έτσι σταματούσε το κλάμα. 

  Το πρώτο μας βράδυ στο σπίτι μας, αφού τον ταισα και τον αλλαξα τον ακούμπησα στην κούνια που είχα ετοιμάσει από μέρες μην τυχόν και δεν προλαβαινα.

  Εκεί το άγχος μου κορυφώθηκε. Άραγε θα τον ακουγα την νυχτα? Και αν σπαραζε στο κλάμα? Και πως να κοιμομουν ήσυχη? Τελικά εβαλα ξυπνητήρι κάθε δύο ώρες για να βλέπω αν είναι καλα. 

  Ο γιος μου ακουνητος και σφηνομενος στο πλάι κοιμόταν αμεριμνος στην φωλιτσα του. Οι γονείς του τον κοιταζαμε με θαυμασμό όλη την νύχτα μεχρι που αποκοιμηθηκαμε. 

  Μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές που όσο και να γράφω δεν περιγράφονται η χαρα, ή υπερηφάνεια και ή αγάπη μου για αυτό το πλασματακι. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήταν δικό μου, πως πριν λίγες μέρες βρισκόταν στην κοιλιτσα μου. Νόμιζα πως θα μου ελειπε αυτή ή αίσθηση τελικά ούτε που μου περνούσε απ το μυαλό. Πλέον τον είχα στα χέρια μου!

  Συγκινηθηκα που τα θυμηθηκα! Αναποληστε κι εσεις και ας μοιράστουμε μαζί τις πρωτες στιγμές της μητρότητας!

[mama16]

Τι μου θυμισες τώρα.... Ή αλήθεια είναι ότι κ εμένα τώρα έχει γενέθλια κ σκέφτομαι ότι πριν 1 χρόνο γεννουσα κ ήμουν μέσα στο άγχος για να πάνε όλα καλά.. Γεννήθηκε πρόωρα κ έπρεπε να μπει στην θερμοκοιτιδα.. Η χαρά μ απερίγραπτη την μέρα που θα την περνάμε σπίτι αλλά κ με είχε φάει κ η αγωνία για το πώς θα την ταιζω, πως θα την πιάνω, αν όταν κοιμάμαι πάθει τπτ.. Όταν έφτασε η μέρα που θα την πάρουμε σπίτι πήγαμε στο νοσοκομείο να φτιάξουμε τα χαρτιά, την έβαλα τα δικά της πλέον ρούχα, την έβαλα ένα ροζ σκουφάκι κ την τυλιξα σε μία ροζ κουβέρτα κ την έβαλα στο πορτ μπεμπε.. Σε όλη την διαδρομή με το αυτοκίνητο δεν είχα ξεκολλήσει από πάνω της.. Μ φαινόταν απίστευτο το ότι επιτέλους θα την έχουμε σπίτι.. Την ανεβασαμε πάνω κ βαλαμε το πορτ μπεμπε στο σαλόνι δίπλα στην πολυθρόνα κ την έβλεπα να κοιμάται γαλήνια. Το άγχος μ μεγάλο βέβαια γιατί πλέον ήμασταν μόνοι με τον άντρα μ κ έπρεπε να την φροντίζουμε εμείς πλέον.. Την πρώτη μέρα αποφασίσαμε να μην την κάνουμε μπανακι για να μην μας φανει βουνό.. Ήταν μόλις 1970γρ όταν την πήραμε κ αγχωνομουν κ πως θα την αγγιξω.. Βέβαια το ένστικτο της μανας είναι μεγάλο κ κατευθείαν άρχισα να την χειρίζομαι σαν να την έπαιρνα χρόνια..  Το βραδυ ολη τηβ ωρα σηκωνομουν κ τηβ κοιτουσα να δω αν αναπνεει κ εβαζα ξυπνητηρι ανα 3 ωρες που μ ειχαν πει για να την ταιζω.Ανεπανάληπτες στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες για πάντα στο μυαλό μ! 

[kotsifikos]

Αχ τι μου θυμήσατε τώρα....πραγματικά ανεπανάληπτες στιγμές!

Εγώ θυμάμαι που τον έντυσα και μου φαιτόναν τόσο μικρός μέσα στα ρούχα του...το έβαλα στο κάθισμα του αυτοκινήτου και επίσης μου φαίνοταν μικρός εκεί μέσα!. Γυρίσαμε σπίτι μας επιτέλους οι 3 μας!!!Είχε γενέθλια ο άντρας μου εκείνη την ημέρα, όλα ήταν μαγικά...όμως εγώ ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι, ένα άγχος για το πως θα τα καταφέρω, για το αν θα τα κάνω όλα σωστά, για το αν θα έχω γάλα, φοβερό άγχος για τα πάντα...Νομίζω πως όλοι λίγο πολύ το πρώτο βράδυ σπίτι με τα μωρά μας έχουμε πει την φράση ''και τώρα τι κάνουμε?'' χαχαχα.

[Mama_Anesti_]

5 ώρες πρίν, mama16 είπε:

Τι μου θυμισες τώρα.... Ή αλήθεια είναι ότι κ εμένα τώρα έχει γενέθλια κ σκέφτομαι ότι πριν 1 χρόνο γεννουσα κ ήμουν μέσα στο άγχος για να πάνε όλα καλά.. Γεννήθηκε πρόωρα κ έπρεπε να μπει στην θερμοκοιτιδα.. Η χαρά μ απερίγραπτη την μέρα που θα την περνάμε σπίτι αλλά κ με είχε φάει κ η αγωνία για το πώς θα την ταιζω, πως θα την πιάνω, αν όταν κοιμάμαι πάθει τπτ.. Όταν έφτασε η μέρα που θα την πάρουμε σπίτι πήγαμε στο νοσοκομείο να φτιάξουμε τα χαρτιά, την έβαλα τα δικά της πλέον ρούχα, την έβαλα ένα ροζ σκουφάκι κ την τυλιξα σε μία ροζ κουβέρτα κ την έβαλα στο πορτ μπεμπε.. Σε όλη την διαδρομή με το αυτοκίνητο δεν είχα ξεκολλήσει από πάνω της.. Μ φαινόταν απίστευτο το ότι επιτέλους θα την έχουμε σπίτι.. Την ανεβασαμε πάνω κ βαλαμε το πορτ μπεμπε στο σαλόνι δίπλα στην πολυθρόνα κ την έβλεπα να κοιμάται γαλήνια. Το άγχος μ μεγάλο βέβαια γιατί πλέον ήμασταν μόνοι με τον άντρα μ κ έπρεπε να την φροντίζουμε εμείς πλέον.. Την πρώτη μέρα αποφασίσαμε να μην την κάνουμε μπανακι για να μην μας φανει βουνό.. Ήταν μόλις 1970γρ όταν την πήραμε κ αγχωνομουν κ πως θα την αγγιξω.. Βέβαια το ένστικτο της μανας είναι μεγάλο κ κατευθείαν άρχισα να την χειρίζομαι σαν να την έπαιρνα χρόνια..  Το βραδυ ολη τηβ ωρα σηκωνομουν κ τηβ κοιτουσα να δω αν αναπνεει κ εβαζα ξυπνητηρι ανα 3 ωρες που μ ειχαν πει για να την ταιζω.Ανεπανάληπτες στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες για πάντα στο μυαλό μ! 

Ήταν πράγματι πολύ μικρό μωρακι! Να την χαίρεσαι και να την καμαρώνεις!

[Mama_Anesti_]

10 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Νομίζω πως όλοι λίγο πολύ το πρώτο βράδυ σπίτι με τα μωρά μας έχουμε πει την φράση ''και τώρα τι κάνουμε?'' χαχαχα.

Χαχαχαχα ! Πόσο δίκιο έχεις, είναι όλα αγνωστα αλλά πολλές φορές λειτουργεί το μητρικό ένστικτο ασυνείδητα. Θυμάμαι μια φορά όταν  εκλαιγε και δεν ηρεμουσε με στήθος τον αγκάλιασα και άρχισα να πηγαίνω πάνω κάτω λέγοντας ένα μακρόσυρτο "οοο". Μου φάνηκε θαυμάσιο που κατάφερα κα τον ηρεμησα χωρίς να είχα ιδέα γιατί αντέδρασα έτσι. Πρώτη φορά μαμά βλέπεις, ανιδεη!

[mama16]

10 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Ήταν πράγματι πολύ μικρό μωρακι! Να την χαίρεσαι και να την καμαρώνεις!

Ευχαριστώ πάρα πολύ.. Κ εσύ να χαίρεσαι το παιδάκι σ, υγεία κ ευτυχία!!

[kotsifikos]

15 hours ago, Mama_Anesti_ said:

Χαχαχαχα ! Πόσο δίκιο έχεις, είναι όλα αγνωστα αλλά πολλές φορές λειτουργεί το μητρικό ένστικτο ασυνείδητα. Θυμάμαι μια φορά όταν  εκλαιγε και δεν ηρεμουσε με στήθος τον αγκάλιασα και άρχισα να πηγαίνω πάνω κάτω λέγοντας ένα μακρόσυρτο "οοο". Μου φάνηκε θαυμάσιο που κατάφερα κα τον ηρεμησα χωρίς να είχα ιδέα γιατί αντέδρασα έτσι. Πρώτη φορά μαμά βλέπεις, ανιδεη!

Ax έτσι είναι, γενικά είναι θαυμάσιο να μεγαλώνεις παιδί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες μέρες στο σπίτι, όσα χρόνια και αν περάσουν.

[Aggeliki21]

Αχ και εγω θυμαμαι σαν εχθες που βγηκα με το μωρο απο το νοσκομειο παρο ολο που ταλεπωρηθηκα πολυ ..αλλα αξεχαστες στιγμες και ο φοβος μαζι με το αγχος στο τερμα .συνηθως σχεδον ολες σκεφτωμαστε κι τωρα τι γινεται τι προκειτε να συμβει ..ενω στο νοσοκομειο νιωθεις ασφαλεια οσο να πεις ...εγω παντως φοβουμαν να τον κανω μπανιο μονη μ ...η τα ρουχαλακια τα παρισοτερα του ηταν μικρα γτ γεννηθηκε μεγαλουτσικος και ετραχα να παω να του αγορασω αλλα ..και τωρα με το καλο το δευτερο παλι το ιδιο το αχγος χαχαχαχ ..και παρολο που γενικα εχω ταλαιπωρηθη και στον τοκετο και στην πορεια και τωρα που ειναι πιο μεγαλος που τρεχει ασταματηα ...αυτο το συναισθημα της μανας δεν υπαρχει ..καταρχας δεν ηξερα οτι ειχα τοση αγαπη μεσα μ για να δωσω ..και αμα μπορουσα  να γυριζω τον χρονο πισω θα το εκανα με μεγαλη χαρα ...και πιστευω οτι ολα αυτα θα μεινουν χαραγμενα μεσα μ παρο ολα τα προβληματα που προκειτε να μου ερθουν στην ζωη επιτα ...μακαρι ολες οσες προσπαθουν να τα κατεφερουν να νιωσουν ολα αυτα που νιωσαμε εμεις ...και να πω την αληθεια πριν κανω παιδι ενιωθα ευτηχισμενη με το που εγινα μαμα νιωθω συμπληρωμενη και δν θελω τιποτα αλλο ....

[Mama_Anesti_]

17 ώρες πρίν, Aggeliki21 είπε:

πριν κανω παιδι ενιωθα ευτηχισμενη με το που εγινα μαμα νιωθω συμπληρωμενη

Τι όμορφη φράση που με εκφράζει κι εμένα! Το μωρό μου μου γέμισε ενα κομματι της ψυχής μου που δεν ηξερα πως μου έλειπε!

[Aggeliki21]

5 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Τι όμορφη φράση που με εκφράζει κι εμένα! Το μωρό μου μου γέμισε ενα κομματι της ψυχής μου που δεν ηξερα πως μου έλειπε!

Ετσι ακριβως ....αφου οσα ατομα δικα μ δν εχουν κανει τους παροτρινω να κανουν συντομα χαχαχα...

[Mama_Anesti_]

Σήμερα επισκέφτηκα μία ξαδελφη του άνδρα μου που γέννησε σχετικά πρόσφατα πριν τρεις μήνες. Μου φάνηκε τόσο μικρό το μωρο μπροστά στον δικό μου. Ή κορούλα της ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ και ο μικρός μου πιανοντας τα έπιπλα προσπαθουσε να περπατήσει.

  Θυμηθηκα τους πρώτους του μήνες. Όταν εμενε και εκείνος ακουνητος όπου τον αφηνες. Όταν χαμογελούσε σηκώνοντας τα χειλακια του ασυναίσθητα κ αργότερα συνειδητά. Ή πρώτη του λεξουλα ήταν "αμπου".  Ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου. Κουνουσε τα χεράκια του τόσο αδέξια στην αρχή. Κι αν βρίσκονταν κοντά στο στοματακι του τα εγλυφε. 

  Εσφιγγε τόσο δυνατα το δάχτυλο μου όταν το έβαζα στην γροθιτσα του!

  Αχ αυτός ο λόξυγκας! Τιναζοταν μα δεν φαινόταν να τον ενοχλεί. 

  Όταν θήλαζε γλαρωνε. Έκλεινε τα ματάκια του. Κι όταν δεν νυσταζε έτρωγε με ηρεμία ασαλευτος. 

 

  Πόσο γρήγορα περνούν οι μήνες. Χωρίς να το καταλάβω πέρασαν δώδεκα!

[ΧρύσαΜ]

Αχχχχ....!!! Ο μπούμπης μας κι εμάς μας ταλαιπώρησε λίγο στην αρχή. Ήμουν κι εγώ όλο άγχος, θα τον ακούσω να κλαίει; κι αν πάθει τίποτα στον ύπνο του; έκανε "αχ" και πεταγόμουν!!!! Ήμουν πολύ χάλια τις δυο πρώτες εβδομάδες, πολλά νεύρα, έκλαιγε και έκλαιγα κι εγώ μαζί του νευρίαζα με την πεθερά μου που με το που έκλαιγε ο μικρός τον έπαιρνε για να τον ηρεμήσει και είχαμε φτάσει στο σημείο να ηρεμεί μόνο μαζί της κι με εμένα καθόλου!!! Μια, δυο, τρεις, το έκοψα μαχαίρι και είπα θες δε θες θα ηρεμήσεις!!!! Έτσι κι έγινε... Πάντα ηρεμούσε με μουσική (ιδιαίτερα λαϊκά). Τον έβαζα με το καλαθάκι του να κοιτάζει από το παράθυρο. Είχε και λίγο ίκτερο ο γλύκας μου καο για κανά δυο εβδομάδες, ίσως και παραπάνω, ήταν κοκκινοκίτρινος και ήταν ΓΛΥΚΑΣΣΣΣΣ!!! Με τον θηλασμό παιδεύτηκα υπερβολικά πολύ μιας και είχα από τη μια τους παιδιάτρους του μητέρα που μου έλεγαν αυστηρά κάθε δυπ ώρες να τρώει για να μην του πέσουν τα ζάχαρα, απ' την άλλη το γιατρό μου που έλεγε να μην τον αφήνω πάνω από 30' να φάει γιατί μου είχς κάνει ζημιά στις θηλές και τις μαίες που έλεγαν ακριβώς τα αντίθετα και τα είχα παίξει!!!!! Πλέον τον θηλάζω αποκλειστικά (5 μηνών) και τον ταΐζω μόνο όταν πεινάει. Άλλο κι αυτό• έλεγα, θα καταλαβαίνω πότε θέλει να φάει, πότε πονάει, πότε απλά γκρινιάζει;; τελικά όλα τα καταλαβαίνεις....

Κορίτσια μπορεί να είναι άκυρα όλα αυτά που γράφω, συγγνώμη που σας ζαλίζω. Όμως, ακόμα και ένα δευτερόλεπτο πριν γεννήσω, δε μπορούσα να φανταστώ την σπουδαιότητα του να είσαι μαμά!!!! Απλά, δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψεις!!!!

[Mama_Anesti_]

3 ώρες πρίν, ΧρύσαΜ είπε:

Αχχχχ....!!! Ο μπούμπης μας κι εμάς μας ταλαιπώρησε λίγο στην αρχή. Ήμουν κι εγώ όλο άγχος, θα τον ακούσω να κλαίει; κι αν πάθει τίποτα στον ύπνο του; έκανε "αχ" και πεταγόμουν!!!! Ήμουν πολύ χάλια τις δυο πρώτες εβδομάδες, πολλά νεύρα, έκλαιγε και έκλαιγα κι εγώ μαζί του νευρίαζα με την πεθερά μου που με το που έκλαιγε ο μικρός τον έπαιρνε για να τον ηρεμήσει και είχαμε φτάσει στο σημείο να ηρεμεί μόνο μαζί της κι με εμένα καθόλου!!! Μια, δυο, τρεις, το έκοψα μαχαίρι και είπα θες δε θες θα ηρεμήσεις!!!! Έτσι κι έγινε... Πάντα ηρεμούσε με μουσική (ιδιαίτερα λαϊκά). Τον έβαζα με το καλαθάκι του να κοιτάζει από το παράθυρο. Είχε και λίγο ίκτερο ο γλύκας μου καο για κανά δυο εβδομάδες, ίσως και παραπάνω, ήταν κοκκινοκίτρινος και ήταν ΓΛΥΚΑΣΣΣΣΣ!!! Με τον θηλασμό παιδεύτηκα υπερβολικά πολύ μιας και είχα από τη μια τους παιδιάτρους του μητέρα που μου έλεγαν αυστηρά κάθε δυπ ώρες να τρώει για να μην του πέσουν τα ζάχαρα, απ' την άλλη το γιατρό μου που έλεγε να μην τον αφήνω πάνω από 30' να φάει γιατί μου είχς κάνει ζημιά στις θηλές και τις μαίες που έλεγαν ακριβώς τα αντίθετα και τα είχα παίξει!!!!! Πλέον τον θηλάζω αποκλειστικά (5 μηνών) και τον ταΐζω μόνο όταν πεινάει. Άλλο κι αυτό• έλεγα, θα καταλαβαίνω πότε θέλει να φάει, πότε πονάει, πότε απλά γκρινιάζει;; τελικά όλα τα καταλαβαίνεις....

Κορίτσια μπορεί να είναι άκυρα όλα αυτά που γράφω, συγγνώμη που σας ζαλίζω. Όμως, ακόμα και ένα δευτερόλεπτο πριν γεννήσω, δε μπορούσα να φανταστώ την σπουδαιότητα του να είσαι μαμά!!!! Απλά, δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψεις!!!!

Να τον χαίρεσαι! Ναι πράγματι αν δεν νιωσεις την μητρότητα δεν μπορείς να την φανταστεις.

 

 

[Alverou]

Τι ωραίο θέμα! Είμαι σχετικά νέα μαμά οπότε δεν χρειάζεται να πάω πολύ πίσω για να αναπολήσω τις πρώτες μέρες. Θυμάμαι που στο μαιευτήριο μας έδειξε η μαία πώς να τον πλύνουμε και να τον αλλάξουμε, τον παίρνω στα χέρια μου ντυμένο με την φορμίτσα του και πηγαίνουμε προς το δωμάτιο με τον άντρα μου να πάρουμε τα πράγματα μας και να πάμε σπίτι και εγώ να κλαίω σχεδόν με λυγμούς. Τότε μόλις συνειδητοποίησα το θαύμα που κράταγα στα χέρια μου....σε όλη την διαδρομή προς το σπίτι έκλαιγα σιωπηλά. Έκλαιγα και ένιωθα την απόλυτη ευτυχία (άτιμες ορμόνες!). Εννοείται οτι το βράδυ πήγαινα καθε λίγη ώρα πάνω απο την κούνια του για να δω εάν αναπνέει....βέβαια αυτό το κάνω ακόμα 

[Mama_Anesti_]

4 ώρες πρίν, Alverou είπε:

Τι ωραίο θέμα! Είμαι σχετικά νέα μαμά οπότε δεν χρειάζεται να πάω πολύ πίσω για να αναπολήσω τις πρώτες μέρες. Θυμάμαι που στο μαιευτήριο μας έδειξε η μαία πώς να τον πλύνουμε και να τον αλλάξουμε, τον παίρνω στα χέρια μου ντυμένο με την φορμίτσα του και πηγαίνουμε προς το δωμάτιο με τον άντρα μου να πάρουμε τα πράγματα μας και να πάμε σπίτι και εγώ να κλαίω σχεδόν με λυγμούς. Τότε μόλις συνειδητοποίησα το θαύμα που κράταγα στα χέρια μου....σε όλη την διαδρομή προς το σπίτι έκλαιγα σιωπηλά. Έκλαιγα και ένιωθα την απόλυτη ευτυχία (άτιμες ορμόνες!). Εννοείται οτι το βράδυ πήγαινα καθε λίγη ώρα πάνω απο την κούνια του για να δω εάν αναπνέει....βέβαια αυτό το κάνω ακόμα 

Με συγκίνησε ή περιγραφή σου. Οι πρώτες στιγμές είναι μοναδικές! Να τον χαίρεσαι!

[Έσπερος]

Εμας η πρωτη μερα στο σπιτι ηραν επεισοδιακη! Αργια της πρωτοχρονιας. ο μικρος δεν μπορουσε να φαει απο το στηθος - παρολο που καθε μερα στο μαιευτηριο με διαβεβαιωναν οτι αφου προσπαθει, μολις ερθει το γαλα θα φαει. Πραγμα που δεν εγινε. Κι ετσι πηγαμε σπιτι μονο με ενα μπουκαλακι που αντλησα πριν φυγω και το γαλα να σταζει απο το στηθος μου. Ακολουθωντας τις συμβουλες του φορουμ (με καψατε!) στο σπιτι δεν υπηρχε ουτε μπιμπερο ουτε γαλα σκονη ουτε θηλαστρο και ολα τα μαγαζια κλειστα. Αντι να χαιρομαστε το μωρο παιρναμε τηλεφωνο τα εφημερευοντα για να δουμε ποιος εχει θηλαστρο. Βρηκαμε τελικα ενα χειροκινητο. Οι γιατροι κ οι μαιες που ξεραμε ολες σε διακοπες για τις επομενες μερες. Ε μετα μας πηρε η κατω βολτα. Οδηγιες δεν μου ειχε δωςει κανενας. Το τρεις ωρες μεταξυ των γευματων θεωρουςα οτι ηταν απο το τελος του γευματος κι ετςι περνουςαμε κατι φαςεις που (νομιζα οτι) θηλαζα για 1-1.5 ωρα κ μετα αυτος κοιμοταν απο την κουραςη, εγω μετρουςα ενα τριωρο του υπνου του κ αν δεν ξυπνουςε ελεγα γιατι να το ξυπνηςω το κακομοιρο, θα ξυπνηςει αν πειναει. Μονο που ο υπνος ηταν της εξαντληςης και της πεινας και οχι της ξεκουραςης. Το καταλαβα οταν κιτρινιςε 3-4 μερες μετα κ μας το επιβεβαιωςε και η γιατρος. Οποτε αυτο που μου εχει μεινει σαν πρωτες μερες στο σπιτι ειναι οτι αθελα μας βασανιζαμε το μωρο επειδη μας ειχε επιβληθει η ιδεα οτι δεν επρεπε να του δωσουμε ξενο γαλα. Και ο τρομος οτι θα ξυπνηςει και θα θελει να φαει και δεν θε ξερω τι να κανω- τρομος που 2,μηνες μετα δεν εχω ξεπεραςει. Φυσικα εχω αναρωτηθει απειρες φορες αν λιγο ξενο γαλα εκεινες τις μερες του εδινε δυναμη να μπορεσει να θηλασει, οταν πια ηρθε να μας βοηθησει ειδικος. Γιατι η τωρινη καταληξη ειναι εγω αγκαλια με το θηλαστρο να τον πιεζω να κοιμηθει ενω δεν  θελει για να βγαλω το γαλα του κ καμια 200αρια ml ξενο τη μερα. 

Εκεινες τις μερες το μωρο το απολαμβανα οταν κοιμοταν. Εδειχνε ηρεμο αλλα ηταν δυστυχισμενο. Οποτε οι πρωτες μερες, και γενικα οι 3 πρωτες εβδομαδες, ηταν πολυ ασχημη αναμνηση. Μετα ενταξει, περασαμε στην αμφιβολια μηπως τον παραταΐζουμε και φουσκωσει! 

[anath]

Δεν θα τα γράψω τόσο περιγραφικά γιατί έχουν περάσει χρόνια...... αλλά ακόμα τα θυμάμαι και συγκινούμαι!

Πρώτη μέρα σπίτι με το πρώτο μωρό... καύσωνας.... αδειάζω τη βαλίτσα, βλέπω τα άπλυτα και με πιάνουν τα κλαματα από την απελπισία! Το μωράκι ευτυχώς κοιμοταν από τη διαδρομή οπότε πέφτω κι εγώ για υπνο, αφού 3 μέρες στο νοσοκομείο ήμουν τελείως άυπνη!!!! Ήμουν τόσο χαρούμενη αλλά και τόσο κουρασμένη και σαστισμένη με το μικρό πλασματάκι!!! Οι επόμενες μέρες κύλησαν με πολλούς θηλασμούς και πολλή συγκίνηση, κάθε φορά που κοιμόταν στην αγκαλιά μου δάκρυζα... Και τώρα κοντεύει 6 το αντράκι μου!

Πρώτη μέρα σπίτι με το δεύτερο μωρό... καμία σχέση.... ηρεμία, το μωρό κοιμόταν ήσυχα δίπλα στο παράθυρο (είχε λίγο ίκτερο και τον είχα στο φως του ήλιου), εγώ δεν είχα κανένα άγχος πλεον μου φαίνονταν όλα τόσο φυσιολογικά και περίμενα ανυπόμονα τον μεγάλο μου να γυρίσει από το σταθμό να δει τον αδερφούλη του! Όλα κυλησαν όμορφα, το δεύτερο μωρό μου ήταν πιο ήσυχο γενικά και ο μεγάλος συνέχεια πάνω από την καλαθούνα να του χαιδεύει το κεφαλάκι!

Όσες έχετε ένα μωράκι εύχομαι να κάνετε κι άλλο... Να το ξαναζήσετε και να δείτε πόσο μαγικες είναι οι στιγμές μεταξύ των αδερφών!

[Nefeli2014]

Κι εγω καπως έτσι με την πρώτη, τρομερό άγχος κσι συγκίνηση.. Με το δεύτερο όμως κσμμια σχέση.. Συγκίνηση μεν αλλά σκεφτόμουν τι με περιμένει από κούραση γιατί έχω κι ένα 3χρονο μέσ στην τρέλα.....!!! Αλλαγματα μπάνιο κι αυτά προς ώρας τα κάνω μηχανικά. Δεν έχουμε 40ντισει κιόλας ακόμα, είμαι εξιυθενωμενη για να πω πως το χαίρομαι... Μόνο τις στιγμές που κοιμάται η μεγάλη πάω και το βουτάω και το ζούλαω στα φιλιά.. 

Επεξεργάστηκαν 7 Σεπτεμβρίου,2018 by Nefeli2014