δεν έχω διάθεση για ερωτικές επαφές

[Anna3011]

Just now, Έσπερος είπε:

σ αυτά κ εγω θέλω να είμαι καλή πεθερά. απλώς φοβάμαι ότι θα μου βγει κάτι του στιλ «ήρθε αυτή η ξένη να κλέψει το γιο μου κ να του μάθει άλλες συνήθειες κ να τον ξεκόψει»!!!

Εμένα πάλι η εικόνα με εμένα και τον άντρα μου συνταξιούχους (αν πάρουμε ποτέ σύνταξη...) παππούδες να κάνουμε τις βολτίτσες μας και τα χόμπυ μας και να αράζουμε το βράδυ οι δυό μας στην τηλεόραση με κουβερτούλα, ενώ η κόρη μας ζει τη ζωάρα της ενδεχομένως με ένα τρελο έρωτα και μας έχει ψιλογραμμένους, μια χαρά μου φαίνεται. Άλλο έχω δεσμούς αγάπης με το παιδί μου, ξέρει ότιείμαι εδώ για εκείνο αλλά σέβομαι το χώρο του και άλλο έχω αισθήματα ιδιοκτησίας πάνω στο παιδί μου και αντιζηλίας στους ανθρώπους που επιλέγουν. Αυτή η τοξικότητα των πεθερών πρέπει κάποτε να σταματήσει . Τόσες γενιές τη ζουν στο πετσί τους. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να τα αφήσουμε να αναπνεύσουν και ας κοιτάξουμε τις δικές μας επιλογές.

[ΑΡΓΚ]

Just now, kotsifikos είπε:

Εμείς είμαστε 14 χρόνια μαζί, 11 σε γάμο και τρία σχέσης, συζούμε 13 χρόνια. έχουμε ζήσει μία υπέροχη μαζί , έχω ζήσει μαζί του τον κεραυνοβόλο έρωτα , τον απόλυτο, έχουμε περάσει τις φάσεις μας όμως κρατάμε γερά για την ώρα. παρόλο που έχω μία πολύ καλή σχέση με τον άντρα μου εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν υπάρχει το για πάντα, πραγματικά, δεν ξέρω όσο μεγαλώνω γίνομαι λιγότερο ρομαντική  και πιστεύω πως είναι πολυ σπάνιο αυτό, για αυτό ξαναλέω ίσως να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα, ίσως να κρατήσει για πάντα αυτό, όμως δεν μπορώ να πω από τώρα αυτό, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να έρθει αύριο. Το σίγουρα είναι πως αν κάποια στιγμή τελειώσει (κάτι το οποίο φυσικά απεύοχμαι ), εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον έχω αγαπήσει με όλο μου το είναι!! Σίγουρα δεν θα μπορέσω να αγαπήσω κάποιον με την ίδια δύναμη. 

 

Αν με είχες ρωτήσει στα 20, ως τρελά ερωτευμένη θα έλεγα εννοείται ότι υπάρχει το για πάντα, και δε θα πίστευα ποτέ ότι 5-6 χρόνια αργότερα απλά θα με εκνεύριζαν πολλά πράγματα 

Αν με είχες ρωτήσει 20 χρόνια πριν (19 για την ακρίβεια) πάλι ναι θα έλεγα, εξάλλου δεν θα έκανα 3 παιδιά με κάποιον που σκόπευα να χωρίσω. Και 5 χρόνια πριν να με είχες ρωτήσει.

Αυτό που δεν είχα υπολογίσει, είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν ανεξέλεγκτα και απρόβλεπτα.

Όταν γνώρισα τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα, υπέθετα ότι όπως μεγάλωνα και ωρίμαζα εγώ, το ίδιο θα έκανε κι εκείνος, και δε συνέβει. Βέβαια ήμασταν και παιδιά ουσιαστικά.

Με τον άντρα μου, όταν ήρθε ένα μεγάλο σοκ (εργασιακή ανασφάλεια) μεταλλάχθηκε. Έκανε δηλαδή πράγματα που ο άνθρωπος δεν αναγνωριζόταν. Δεν είναι ότι ήταν ο ίδιος και τον σιχάθηκα/βαρέθηκα, έγινε ένας άλλος άνθρωπος που δεν τον αναγνωρίζω πια. Προσποούταν με μεγάλη επιτυχία 15 χρόνια και καταπιεζόταν; Τρελάθηκε; Δεν ξέρω. Αλλά ο άνθρωπος που παντρεύτηκα δεν υπάρχει πια.

[mama16]

Just now, Έσπερος είπε:

σ αυτά κ εγω θέλω να είμαι καλή πεθερά. απλώς φοβάμαι ότι θα μου βγει κάτι του στιλ «ήρθε αυτή η ξένη να κλέψει το γιο μου κ να του μάθει άλλες συνήθειες κ να τον ξεκόψει»!!!

Κ εγώ θα το δουλέψω πολύ μέσα μου για να μην φέρομαι έτσι!!

[Έσπερος]

Just now, Anna3011 είπε:

Εμένα πάλι η εικόνα με εμένα και τον άντρα μου συνταξιούχους (αν πάρουμε ποτέ σύνταξη...) παππούδες να κάνουμε τις βολτίτσες μας και τα χόμπυ μας και να αράζουμε το βράδυ οι δυό μας στην τηλεόραση με κουβερτούλα, ενώ η κόρη μας ζει τη ζωάρα της ενδεχομένως με ένα τρελο έρωτα και μας έχει ψιλογραμμένους, μια χαρά μου φαίνεται. Άλλο έχω δεσμούς αγάπης με το παιδί μου, ξέρει ότιείμαι εδώ για εκείνο αλλά σέβομαι το χώρο του και άλλο έχω αισθήματα ιδιοκτησίας πάνω στο παιδί μου και αντιζηλίας στους ανθρώπους που επιλέγουν. Αυτή η τοξικότητα των πεθερών πρέπει κάποτε να σταματήσει . Τόσες γενιές τη ζουν στο πετσί τους. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να τα αφήσουμε να αναπνεύσουν και ας κοιτάξουμε τις δικές μας επιλογές.

Θεωρητικά το ξέρω ότι ισχύει αυτό. 

Όμως αυτή τη στιγμή έτσι νιώθω για τους γονείς μου. Ήμασταν μια οικογένεια, κάναμε πράγματα, πηγαίναμε διακοπές, είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, τώρα πάνε όλα αυτά. Το αστείο βέβαια είναι ότι όταν ήμουν πιο νέα δεν το σκεφτόμουν έτσι και αναζητούσα κάθε ευκαιρία για να κάνω τα δικά μου. περίεργα πράγματα. 

Σκέφτομαι τι θα κάνουμε με τον άντρα μου όταν το παιδί φύγει από το νησί για να σπουδάσει. Το ιδανικό θα ήταν να φύγουμε κι εμείς, αφού δεν θα έχουμε κανέναν δεσμό με τον τόπο. Αλλά πού να π.άμε; να τον ακολουθούμε εκεί που θα σπουδάζει; παέι το καημένο δεν θα χαρεί ούτε φοιτητική ζωή.

Νομίζω ότι πιο πολύ με τρομάζει που θα έχουμε μεγαλώσει και όχι κάτι άλλο. Όσο έχεις παιδί, νιώθεις νέος. Μετά τι γίνεται; 

Βέβαια έχουμε δυο συναδέλφους που μικροπαντρεύτηκαν και είναι τώρα 50 η γυναίκα κ λίγο πιο μεγάλος ο άντρας κ η κόρη τους είναι 20 κ ο γιος 25 κ έχουν ανανεωθεί. Η γυναίκα φαίνετια νεότερη απ'ό,τι όταν τη γνώρισα. 

[Anna3011]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Αν με είχες ρωτήσει στα 20, ως τρελά ερωτευμένη θα έλεγα εννοείται ότι υπάρχει το για πάντα, και δε θα πίστευα ποτέ ότι 5-6 χρόνια αργότερα απλά θα με εκνεύριζαν πολλά πράγματα 

Αν με είχες ρωτήσει 20 χρόνια πριν (19 για την ακρίβεια) πάλι ναι θα έλεγα, εξάλλου δεν θα έκανα 3 παιδιά με κάποιον που σκόπευα να χωρίσω. Και 5 χρόνια πριν να με είχες ρωτήσει.

Αυτό που δεν είχα υπολογίσει, είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν ανεξέλεγκτα και απρόβλεπτα.

Όταν γνώρισα τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα, υπέθετα ότι όπως μεγάλωνα και ωρίμαζα εγώ, το ίδιο θα έκανε κι εκείνος, και δε συνέβει. Βέβαια ήμασταν και παιδιά ουσιαστικά.

Με τον άντρα μου, όταν ήρθε ένα μεγάλο σοκ (εργασιακή ανασφάλεια) μεταλλάχθηκε. Έκανε δηλαδή πράγματα που ο άνθρωπος δεν αναγνωριζόταν. Δεν είναι ότι ήταν ο ίδιος και τον σιχάθηκα/βαρέθηκα, έγινε ένας άλλος άνθρωπος που δεν τον αναγνωρίζω πια. Προσποούταν με μεγάλη επιτυχία 15 χρόνια και καταπιεζόταν; Τρελάθηκε; Δεν ξέρω. Αλλά ο άνθρωπος που παντρεύτηκα δεν υπάρχει πια.

Αυτό το ενδεχόμενο νομίζω είναι και το πιό τρομακτικό. Να μην αναγνωρίζεις τίποτα από τον άντρα που γνώρισες και πέρασες τη μισή σου ζωή. Και δυστυχώς σε κάποιες κομβικές ηλικίες δεν είναι πολύ σπάνιο. Τη συνήθεια και τη βαρεμάρα κάπως τη διαχερίζεσαι, τη μετάλλαξη πως;

[annoulen]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

 

Νομίζω υπάρχουν 2 κατηγορίες σε όσους γερνάνε μαζί:

- Εκεί που υπάρχει τρελός  συμβιβασμός και μένεις για οικονομικούς λόγους, γιατί δε θες να αλλάξεις σπίτι, γιατί έχεις βολευτεί. Οπότε είτε απλά ζεις αδιάφορα, είτε κάνεις και τα στραβά μάτια σε απαράδεκτες καταστάσεις. 

- Και εκεί που όντως τα συναισθήματα παραμένουν, ή τέλος πάντων αρκετά συναισθήματα για να νιώθεις ότι ο όποιος συμβιβασμός αξίζει τον κόπο. Νομίζω είναι πιο σπάνιο αυτό, αλλά εντάξει δεν είναι και 1 στα 1000, συμβαίνει και αρκετά συχνά.

 

Θα συμφωνήσω μαζί σου, για τη σήμερον ημέρα. Για τα σημερινά ζευγάρια. Στους παλαιότερους ήταν διαφορετικά τα πράγματα,  ούτε καν υπήρχαν τέτοιες σκέψεις και διλήμματα (κακώς βέβαια). 

 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

σιγά μην ξαναφτιάξουν τη ζωή τους τώρα,

 

Διαπιστώνω μετά λύπης μου ότι σε πολύ κόσμο η λέξη "φτιάχνω τη ζωή μου" σημαίνει "είμαι με κάποιον σύντροφο". 

@ΑΡΓΚ κατάλαβα ότι έτσι στο είπαν και έτσι το μετέφερες. Το να έχεις "φτιαγμένη" ζωή χωρίς σύντροφο δεν παίζει? Φοβερά ρατσιστικό αυτό,  έτσι τουλάχιστον το βλέπω. 

[little lamb]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

εγω να πω την αμαρτία μου κ να πυροδοτήσω ένα νέα θέμα, αυτό όταν το σκέφτομαι σοκάρομαι, τρομάζω κ αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε άραγε να συμβαίνει αλλιώς. Αυτό όταν έκανα παιδί άρχισα να το σκέφτομαι, πριν ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό, μετά άρχισα να αναρωτιέμαι τι νόημα έχει να κανεις οικογένεια αν είναι στο μέλλον να διαλυθούν έτσι οι δεσμοί αίματος από ένα τρίτο πρόσωπο. (φοβάμαι ότι θα γίνω πολύ κακιά πεθερά)

 

Όχι δεν το βλέπω ότι διαλύονται οι δεσμοί αίματος, εκτός αν όντως μιλάμε για περιπτώσεις που ο ένας απομακρύνει τον άλλον ή ακόμα χειρότερα τον στρέφει κι εναντίον της παλιάς του οικογένειας (έχω δει κι ένα τέτοιο περιστατικό στην οικογένεια). Εννοώ απλά ότι τελικά με τον άλλον περνάς τη ζωή σου (τη μισή και παραπάνω εκτός αν είσαι ήδη μεγάλος). Βασικά δεν αναφέρομαι στο όσο είναι όλοι εν ζωή, αλλά στο ότι όταν όλοι έχουν πεθάνει μένουμε με αυτόν τον άνθρωπο (εννοείται αν δεν έχουμε πεθάνει εμείς πρώτοι). Τα σκέφτηκα αυτά επειδή ο άντρας μου πλέον είναι χωρίς γονείς (τον έναν τον έχασε από παιδί και τον άλλο πριν λίγο καιρό) κ σκέφτομαι πως να είναι άραγε να μην έχεις κανέναν από την παλιά σου οικογένεια (δεν εννοώ θείους κ ξαδέρφια που υπάρχουν) και όλος σου ο κόσμος πια να είναι η νέα. Αυτός ο άνθρωπος που βρέθηκε εντελώς κατά (καλή) τύχη στον δρόμο σου και τελικά είναι αυτός που θα σου κλείσει τα μάτια που λέει ο λόγος. Δεν είναι συγκινητικό;

 

πρίν από 24 λεπτά , Chrysoum είπε:

Εμείς με τον άντρα μου δεν είμαστε πολλά χρόνια μαζί, εάν σκεφτείς δηλαδή ότι σε λίγο θα έχουμε 3 παιδιά μαζί, είμαστε 6 χρόνια. Αλλά δεν περάσαμε ποτέ την χαλαρή αυτή φάση της αρχής, ήμασταν συνέχεια μαζί από την αρχή (λόγω δουλειάς). Τέλος πάντων είμαστε καλά μαζί, είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του και παθαίνω και εγω αυτό που παθαίνει η @little lambαλλά με τα αθλητικά. Γενικά ο άντρας μου είναι πολύ φιτ, οπότε ο αθλητισμός είναι και το φυσικό του στοιχείο, τα άλλα δεν του πάνε. Μην το δω δηλαδή να κάνει σκι, κάτι παθαίνω!

Όσο για προσπάθεια και υπομονή, εντάξει, άπειρη, και από τις 2 πλευρές. Αλλά έτσι δεν είναι; τα ελαττώματα του όμως (που ομολογουμένως ο άντρας μου είναι δύσκολος άνθρωπος) δε νιώθω να με πνίγουν, έχει άλλα τόσα καλά οπότε καπως ισορροπεί. Ελπίζω πως το ίδιο αισθάνεται κι αυτός για μένα, έτσι δείχνει τουλάχιστον. Εμένα αυτό που με τρομάζει είναι ότι είμαστε πολύ μαζί ακόμα, σκέφτομαι μήπως ζω σε μια φούσκα και αν ξεφουσκώσει τότε θα είναι πολύ χειρότερα από ότι εάν ανοιγομασταν και λίγο με άλλο κόσμο; εγώ εδώ γνωστούς έχω λίγους και με τα παιδιά και ιδίως τώρα τον covid δεν τους βλέπω σχεδόν καθόλου. Ο άντρας μου πάλι που έχει φίλους, τους βλέπει κι αυτός λίγο γιατί πλέον είναι σε άλλη φάση, έχουν όλοι μεγάλα παιδιά και κάνουν πράγματα που ο ίδιος δεν μπορεί και δεν θέλει κιόλας να κάνει. Κάθε φορά που γυρνάει μου λέει πόσο βαρετά ήταν και πόσο του έλειψα. Απλά σκεφτομαι ότι αν ποτέ έρθει ο χωρισμός (ποτέ δεν ξέρεις) τότε θα είναι πολύ δύσκολο και για τους 2 μας και ειδικά για εμένα που θα πρέπει κιόλας να ζω εδώ μέχρι τα παιδιά να ενηλικιωθουν.

 

 

Έχουμε πολλές ομοιότητες εμείς. Νομίζω έχουμε ίδια ηλικία, περίπου ίδια διαφορά ηλικίας με τον άντρα μας και είμαστε κι εμείς μαζί 6 χρόνια (αλλά μένουμε μαζί μόνο τα 3). Κι εμείς είμαστε σχεδόν συνέχεια μαζί αλλά είναι λίγο παροδικό, γιατί κατ'αρχας είναι και η καραντίνα αλλά και επειδή μένουμε σε μέρος χωρίς συγκοινωνίες και όπως εγραφα και σε άλλο θέμα δεν οδηγώ μόνη ακόμα ούτε έχουμε δεύτερο αυτοκίνητο κι έτσι αν χρειάζομαι να πάω κάπου με πηγαίνει (έχουμε ξεκινήσει αρκετά πλέον εξάσκηση οδήγησης αλλά όπως και να'χει για πλήρη ανεξαρτησία πρέπει να πάρουμε δεύτερο αυτοκίνητο). Επίσης κι εμείς έχουμε ψιλοχαθει με τους φίλους, αλλά είναι αφ'ενός λόγω καραντίνας, αφ'ετερου κι από πριν δεν τους βλέπαμε τόσο συχνά, εγώ λόγω του όλοι είχαν deadlines για μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ και ο αντρας μου λόγω του ότι πέρασε σχεδόν ένα χρόνο με νοσοκομεία και μόνη έξοδο το σουπερμάρκετ (όπως είπα μείναμε πρόσφατα χωρίς παππού-γιαγια από την πλευρά του). Υπάρχει όμως μεγάλη αγάπη για τους φίλους μας (ο άντρας μου τους έχει από το σχολείο και είναι 45) και το καλοκαίρι που βρεθήκαμε ξανά μετά από καιρό ήταν σαν να μην είχε περάσει μερα. Είμαι σίγουρη ότι έτσι θα γίνει και φέτος. 

 

 

[ΑΡΓΚ]

Just now, annoulen είπε:

Διαπιστώνω μετά λύπης μου ότι σε πολύ κόσμο η λέξη "φτιάχνω τη ζωή μου" σημαίνει "είμαι με κάποιον σύντροφο". 

@ΑΡΓΚ κατάλαβα ότι έτσι στο είπαν και έτσι το μετέφερες. Το να έχεις "φτιαγμένη" ζωή χωρίς σύντροφο δεν παίζει? Φοβερά ρατσιστικό αυτό,  έτσι τουλάχιστον το βλέπω. 

Mην το γελάς καθόλου. Όταν ήμουν έγκυος στην κόρη μου, είχα συναντήσει έναν πρώην συνάδελφό μου για εργασιακό θέμα. Ο άνθρωπος με ήξερε από τη δουλειά, είχαμε κάνει ερευνητικές εργασίες μαζί, ήξερε ότι έχω πιάσει καινούρια δουλειά κλπ. Και ξέρεις τι σχολίασε; "Άντε ευτυχώς τώρα δεν έχεις να ανησυχείς, όχι μόνο παντρεύτηκες αλλά και θα κάνεις παιδί πριν τα 30, τακτοποίησες τη ζωή σου". Η ειρωνία είναι ότι ο ίδιος τελικά δεν έκανε παιδιά, χώρισε και από όσο ξέρω παραμένει μόνος πολλά χρόνια τώρα.

[Anna3011]

Just now, Έσπερος είπε:

Θεωρητικά το ξέρω ότι ισχύει αυτό. 

Όμως αυτή τη στιγμή έτσι νιώθω για τους γονείς μου. Ήμασταν μια οικογένεια, κάναμε πράγματα, πηγαίναμε διακοπές, είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, τώρα πάνε όλα αυτά. Το αστείο βέβαια είναι ότι όταν ήμουν πιο νέα δεν το σκεφτόμουν έτσι και αναζητούσα κάθε ευκαιρία για να κάνω τα δικά μου. περίεργα πράγματα. 

Σκέφτομαι τι θα κάνουμε με τον άντρα μου όταν το παιδί φύγει από το νησί για να σπουδάσει. Το ιδανικό θα ήταν να φύγουμε κι εμείς, αφού δεν θα έχουμε κανέναν δεσμό με τον τόπο. Αλλά πού να π.άμε; να τον ακολουθούμε εκεί που θα σπουδάζει; παέι το καημένο δεν θα χαρεί ούτε φοιτητική ζωή.

Νομίζω ότι πιο πολύ με τρομάζει που θα έχουμε μεγαλώσει και όχι κάτι άλλο. Όσο έχεις παιδί, νιώθεις νέος. Μετά τι γίνεται; 

Βέβαια έχουμε δυο συναδέλφους που μικροπαντρεύτηκαν και είναι τώρα 50 η γυναίκα κ λίγο πιο μεγάλος ο άντρας κ η κόρη τους είναι 20 κ ο γιος 25 κ έχουν ανανεωθεί. Η γυναίκα φαίνετια νεότερη απ'ό,τι όταν τη γνώρισα. 

Πρέπει απλά να διαχειριστείτε το γεγονός ότι τα παιδιά φεύγουν και να συνειδητοποιήσετε ότι υπάρχουν και άλλοι ρόλοι πέρα από αυτόν του γονιού. Οι δεσμοί της οικογένειας ποτέ δε χάνονται, ακόμα και όταν ζούμε μακριά. Πιθανότατα να το βλέπεις έτσι γιατί είσαι μακριά και σου λείπουν οι γονείς σου αν και πιστεύω ότι αν ζούσες κοντά στη μαμά σου (με όλες τις περιγραφές που κατά καιρούς κάνεις) θα ήσουν πολύ καταπιεσμένη.

 

Την πιθανότητα να φύγει το παιδί και να το ακολουθήσετε στην πόλη που θα σπουδάσει ελπίζω να την έγραψες για πλάκα .

[Έσπερος]

Just now, Anna3011 είπε:

Πρέπει απλά να διαχειριστείτε το γεγονός ότι τα παιδιά φεύγουν και να συνειδητοποιήσετε ότι υπάρχουν και άλλοι ρόλοι πέρα από αυτόν του γονιού. Οι δεσμοί της οικογένειας ποτέ δε χάνονται, ακόμα και όταν ζούμε μακριά. Πιθανότατα να το βλέπεις έτσι γιατί είσαι μακριά και σου λείπουν οι γονείς σου αν και πιστεύω ότι αν ζούσες κοντά στη μαμά σου (με όλες τις περιγραφές που κατά καιρούς κάνεις) θα ήσουν πολύ καταπιεσμένη.

 

Την πιθανότητα να φύγει το παιδί και να το ακολουθήσετε στην πόλη που θα σπουδάσει ελπίζω να την έγραψες για πλάκα .

Χαχα ναι το τελευταίο για πλάκα το έγραψα. Βέβαια αν σπουδάσει στην Αθήνα, θα είναι χαζό να είναι το παιδί στην Αθήνα κ εμείς στο νησί. ΑΛλιώς φυσικά δεν θα έλεγα ποτέ να πάμε στην Πάτρα ή τη Θεσσαλονίκη επειδή θα σπουδάζει εκεί το παιδί!

 

Επειδή η γνωριμία με τον άντρα μου συνέπεσε με τον διορισμό μου και ουσιαστικά με τη ζωή που έφτιαξα στην Ελλάδα μετά τις σπουδές στην Αγγλία, δυσκολεύομαι κάποιες φορές στο μυαλό μου να διαχωρίσω το τι ακριβώς προέκυψε από δική μου απόφαση, τι ήταν λόγω συνθηκών δουλειάς και τι ήταν λόγω της σχέσης. Λίγο απ' όλα προφανώς είναι τα περισσότερα και κάπως ανάμικτα, αλλά συνήθως αν εκνευριστώ για κάτι ξεχνάω τις δικές μου αποφάσεις, όπως το ότι ο βασικός λόγος που επεδίωξα να διοριστώ ενώ είχα -θεωρητικά- και άλλες εναλλακτικές, ήταν το ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να φύγω από το σπίτι (εκτός αν έκανα μια άσχετη δουλειά για να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, δηλαδή χειρότερη επιλογή). Ή ξεχνάω το ότι ακόμα και την πρώτη χρονιά που δεν περνούσα ωραία στο σχολείο, δεν έκανα καμία κίνηση για να πάρω απόσπαση (μετάθεση ακόμα και τώρα δεν δικαιούμαι) γιατί ακριβώς δεν ήθελα να γυρίσω στο πατρικό μου. Ή και το ότι και να μην είχα γνωρίσει τον άντρα μου, πάλι στο ίδιο νησί θα ζητούσα να είμαι γιατί από τα νησιά της περιφέρειας που ανήκω, είναι η πιο βολική επιλογή για πολλούς λόγους. Απλώς όταν δεν με συμφέρει, προτιμώ να ρίχνω τις ευθύνες σε άλλον για να λέω ότι μου φταίει για πράγματα που δεν μου αρέσουν. 

[little lamb]

πρίν από 23 λεπτά , Deena είπε:

Θα αναγνωρίσω ότι, ως σπάνια περίπτωση, δεν έχω βιώσει τις εμπειρίες του χωρισμού και της απογοήτευσης, για τις οποίες όλοι λένε ότι είναι χρήσιμες και απαραίτητες. Ωστόσο, η ύπαρξη σε μια σχέση που σε κρατά ευτυχισμένο και σε κανει να αισθάνεσαι επιθυμητός και αγαπητός κάθε μέρα επι τόσα χρόνια δίνει μια διαφορετικού τύπου εμπειρία και αυτοπεποίθηση που συναντάται ακόμα πιο σπάνια.

 

Εγώ που έζησα έναν χωρισμό απο μια "σχέση" που δεν ήταν καν σχέση, μόνο ένας μήνας από κοντά και μετά εξ αποστάσεως σε άλλη χώρα κ ποτέ δεν ολοκληρώθηκε (εννοώ με "κανονικο" σ..ξ, τα άλλα είχαν γίνει), μόνο αρνητικά έχω να πω για τον χωρισμό, κλάμα για μήνες, μου πήρε ενάμισι χρόνο να μου αρέσει άλλος και καθόλου δεν μπορώ να πω ότι μου χρησίμευσε σαν εμπειρία. Εκτός αν εννοείς την εμπειρία της σχέσης, όχι του χωρισμού.

 

Just now, mama16 είπε:

Ελπίζω να φεύγει μόνο αυτό το φτερούγισμα κ όχι το σεξουαλικό κομμάτι! Κ

 

Δεν συμφωνώ, ελπίζω όσο διαρκεί το σεξουαλικό (ακόμα και μέχρι τα 70 ξερω'γω) να νιώθουμε ερωτευμένοι, δεν μου αρέσει καθόλου να το κάνουμε μόνο για εκτόνωση του σώματος ούτε να χρειάζεται να δούμε ροζ ταινία ή να φορέσω διχτυωτα εσώρουχα ή να κάνουμε ρόλους για να φτιαχτουμε, που λέγαμε πριν. Το να μείνει μόνο σαρκικό δέσιμο κ η εκτόνωση απλά της ορμής με χαλάει πολύ. Όχι γιατί το θεωρώ γενικά κακό, δηλαδή σε μια εφήμερη σχέση ναι οκ συμβαίνει αυτό,κι εγώ το έχω κάνει, αλλά μετά από τόσο συναίσθημα και έρωτα να μείνει μόνο αυτό δεν μου αρέσει.

 

Just now, kotsifikos είπε:

Το σίγουρα είναι πως αν κάποια στιγμή τελειώσει (κάτι το οποίο φυσικά απεύοχμαι ), εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον έχω αγαπήσει με όλο μου το είναι!! Σίγουρα δεν θα μπορέσω να αγαπήσω κάποιον με την ίδια δύναμη

 

Αυτό είναι μια μεγάλη απορία που έχω και θα μας τη λύσει μόνο κάποιος που έχει κάνει δύο γάμους (ή αν όχι γάμους, τόσο στενή σχέση, οικογένεια κλπ). Αν έχεις χωρίσει φαντάζομαι αγαπάς τον δεύτερο εξίσου, αφού με τον πρώτο προφανώς κάτι δεν πήγε καθόλου καλα, αλλά αν είσαι χήρος σκέφτομαι ότι ο δεύτερος θα νιώθει λίγο υποκατάστατο του πρώτου που ουσιαστικά εκείνον θα αγαπάς για πάντα...

 

 

Just now, mama16 είπε:

 

[kotsifikos]

Just now, Anna3011 said:

 Αυτή η τοξικότητα των πεθερών πρέπει κάποτε να σταματήσει . Τόσες γενιές τη ζουν στο πετσί τους. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να τα αφήσουμε να αναπνεύσουν και ας κοιτάξουμε τις δικές μας επιλογές.

Πραγματικά αυτό πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Εγώ πιστεύω πως επειδή έχω ένα πολύ καλό παράδειγμα ενδεχομένως κάτι να καταφέρω. Η πεθερά μου είναι πραγματικά εξαιρετική, φοβερός άνθρωπος πολύ καλή γυναίκα, έχουμε μία φανταστική σχέση μεταξύ μας, έχει μία αγκαλιά για όλους, είναι ''μαμά'' με την ουσιαστική έννοια της λέξης (μην παρεξηγηθώ δεν την λέω μαμά, μαμά άλλωστε μόνο μία). Μακάρι να γίνω τόσο καλή πεθερά όσο εκείνη. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, little lamb είπε:

Αυτό είναι μια μεγάλη απορία που έχω και θα μας τη λύσει μόνο κάποιος που έχει κάνει δύο γάμους (ή αν όχι γάμους, τόσο στενή σχέση, οικογένεια κλπ). Αν έχεις χωρίσει φαντάζομαι αγαπάς τον δεύτερο εξίσου, αφού με τον πρώτο προφανώς κάτι δεν πήγε καθόλου καλα, αλλά αν είσαι χήρος σκέφτομαι ότι ο δεύτερος θα νιώθει λίγο υποκατάστατο του πρώτου που ουσιαστικά εκείνον θα αγαπάς για πάντα...

 

 

Να πω την αλήθεια και εγώ πιο έντονο συναίσθημα είχα στην πρώτη σοβαρή σχέση και όλες οι φίλες μου το ίδιο λένε. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν συναισθήματα μετά, αυτό το έντονο της πρώτης φοράς, επειδή είναι ακριβώς πρωτόγνωρο, μένει. Και ας μην θες ούτε ζωγραφιστό να τον ξαναδείς τον άνθρωπο.

[kotsifikos]

Just now, little lamb said:

Αυτό είναι μια μεγάλη απορία που έχω και θα μας τη λύσει μόνο κάποιος που έχει κάνει δύο γάμους (ή αν όχι γάμους, τόσο στενή σχέση, οικογένεια κλπ). Αν έχεις χωρίσει φαντάζομαι αγαπάς τον δεύτερο εξίσου, αφού με τον πρώτο προφανώς κάτι δεν πήγε καθόλου καλα, αλλά αν είσαι χήρος σκέφτομαι ότι ο δεύτερος θα νιώθει λίγο υποκατάστατο του πρώτου που ουσιαστικά εκείνον θα αγαπάς για πάντα...

Είμαι σίγουρη για αυτά που νιώθω, πραγματικά. Τον άντρα μου τον γνώρισα στα 27 (ούτε μικρή ούτε μεγάλη), δεν ήταν η πρώτη μου σχέση, είχα εμπειρίες, είχα φάει τα μούτρα μου είχα κλάψει είχα γελάσει, είχα γνωρίσει διάφορους ανθρώπους στην ζωή μου, όπως ένιωσα και νιώθω για εκείνον ,δεν ένιωσα ποτέ για άλλον άνθρωπο, για αυτό και ο γάμος μου ήταν απόλυτα συνειδητή επιλογή, δεν έτυχε, δεν μας πήγε εκεί η σχέση μας , εμείς την πήγαμε, Είναι το άλλο μου μισό, δεν ήταν επιπόλαιος έρωτας, δεν ήταν  παρόρμηση ήταν επιλογή, ίσως επειδή πάνω από όλα έχω αγαπήσει τον άνθρωπο και μετά τον σύντροφο. 

[mama16]

Just now, little lamb είπε:

 

Εγώ που έζησα έναν χωρισμό απο μια "σχέση" που δεν ήταν καν σχέση, μόνο ένας μήνας από κοντά και μετά εξ αποστάσεως σε άλλη χώρα κ ποτέ δεν ολοκληρώθηκε (εννοώ με "κανονικο" σ..ξ, τα άλλα είχαν γίνει), μόνο αρνητικά έχω να πω για τον χωρισμό, κλάμα για μήνες, μου πήρε ενάμισι χρόνο να μου αρέσει άλλος και καθόλου δεν μπορώ να πω ότι μου χρησίμευσε σαν εμπειρία. Εκτός αν εννοείς την εμπειρία της σχέσης, όχι του χωρισμού.

 

 

Δεν συμφωνώ, ελπίζω όσο διαρκεί το σεξουαλικό (ακόμα και μέχρι τα 70 ξερω'γω) να νιώθουμε ερωτευμένοι, δεν μου αρέσει καθόλου να το κάνουμε μόνο για εκτόνωση του σώματος ούτε να χρειάζεται να δούμε ροζ ταινία ή να φορέσω διχτυωτα εσώρουχα ή να κάνουμε ρόλους για να φτιαχτουμε, που λέγαμε πριν. Το να μείνει μόνο σαρκικό δέσιμο κ η εκτόνωση απλά της ορμής με χαλάει πολύ. Όχι γιατί το θεωρώ γενικά κακό, δηλαδή σε μια εφήμερη σχέση ναι οκ συμβαίνει αυτό,κι εγώ το έχω κάνει, αλλά μετά από τόσο συναίσθημα και έρωτα να μείνει μόνο αυτό δεν μου αρέσει.

 

 

Αυτό είναι μια μεγάλη απορία που έχω και θα μας τη λύσει μόνο κάποιος που έχει κάνει δύο γάμους (ή αν όχι γάμους, τόσο στενή σχέση, οικογένεια κλπ). Αν έχεις χωρίσει φαντάζομαι αγαπάς τον δεύτερο εξίσου, αφού με τον πρώτο προφανώς κάτι δεν πήγε καθόλου καλα, αλλά αν είσαι χήρος σκέφτομαι ότι ο δεύτερος θα νιώθει λίγο υποκατάστατο του πρώτου που ουσιαστικά εκείνον θα αγαπάς για πάντα...

 

 

Μα δεν είπα ποτέ αυτό, εννοούσα ότι μετά από χρόνια να μην μείνει μόνο η αγάπη (αδερφικη δλδ) αλλά να τον θες κ τον άλλον κ ερωτικά. Το να νιώθεις φτερούγισμα κ να φύγει δεν είναι κακό (βέβαια θα ήθελα σε μένα να μην φύγει κ αυτό καθόλου), αλλά στη θέση από αυτό μένει η αγάπη που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο! Αλλά κ σαρκικά χρειάζεται να τον θέλουμε τον άλλο

[MagdaP]

Μεγάλο θέμα ανοίξατε κορίτσια!!! Έχω τοσα να πω αλλά δεν προλαβαίνω... με έχετε καταστρέψει! Σε κάθε διάλειμμα μπαινω να δω τι έχετε γράψει. Δεν ξερω τελικά αν θα καταφέρω να γράψω γιατί μέχρι να βρω χρόνο θα έχετε σίγουρα περάσει αλλα 2, 3 θεματα!!!

[mama16]

Just now, MagdaP είπε:

Μεγάλο θέμα ανοίξατε κορίτσια!!! Έχω τοσα να πω αλλά δεν προλαβαίνω... με έχετε καταστρέψει! Σε κάθε διάλειμμα μπαινω να δω τι έχετε γράψει. Δεν ξερω τελικά αν θα καταφέρω να γράψω γιατί μέχρι να βρω χρόνο θα έχετε σίγουρα περάσει αλλα 2, 3 θεματα!!!

Άσε κ εγώ κάηκα. Κάθε φορά κοιτάω τα σχόλια, βγαίνω τελείως κ μετά από κάποια ώρα ξανά μπαίνω να δω τι γράφτηκε!

[little lamb]

Just now, mama16 είπε:

Άσε κ εγώ κάηκα. Κάθε φορά κοιτάω τα σχόλια, βγαίνω τελείως κ μετά από κάποια ώρα ξανά μπαίνω να δω τι γράφτηκε!

Εγώ που είμαι σπίτι κ δεν δουλεύω έχω κολλήσει τελείως, κάνω δουλειές, παίζω με τη μικρή κι ολο πατάω refresh

[annoulen]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Mην το γελάς καθόλου.....

 

Καθόλου, και είπα ότι το διαπιστώνω μετά λύπης μου. Και έχοντας φίλες και φίλους που είναι μόνες/μόνοι τους, είτε από επιλογή είτε από ατυχία, πραγματικά στεναχωριέμαι που η κοινωνία ακόμα και σήμερα, το 2021, περιθωριοποιεί τους singles. 

Και να βάλω και τον εαυτό μου μέσα, έχοντας γνωρίσει τον άντρα μου στα 37, μπορεί κ να μην τον γνώριζα, μπορεί να μην "έδενε", χίλια δυο μπορεί. Θα ήμουν κ εγώ "στιγματισμένη" ότι έχω "άφτιαχτη" ζωή. 

 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Να πω την αλήθεια και εγώ πιο έντονο συναίσθημα είχα στην πρώτη σοβαρή σχέση και όλες οι φίλες μου το ίδιο λένε.

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα, έτσι νομίζω ότι είναι. Η πρώτη φορά είναι πάντα πιο έντονη. Γιατί δεν υπάρχει άλλη "δεύτερη" πρώτη φορά. Σε όλα. Ειδικά εάν έχεις περάσει χίλια μύρια με σχέσεις κλπ. Μετά κάπως νομίζω ότι απομυθοποιούνται κάποια πράγματα. 

 

Just now, little lamb είπε:

σκέφτομαι πως να είναι άραγε να μην έχεις κανέναν από την παλιά σου οικογένεια (δεν εννοώ θείους κ ξαδέρφια που υπάρχουν) και όλος σου ο κόσμος πια να είναι η νέα

 

Τραγικό από τη μια (έχω χάσει τον ένα γονιό και στην κυριολεξία έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου) και ένα φως στο τούνελ από την άλλη.... Αν και έχω γίνει λίγο κυνική, και θεωρώ ότι θα είσαι πάντα μητέρα των παιδιών σου αλλά μπορεί να μην είσαι πάντα σύζυγος του τωρινού σου συζύγου.

 

Επίσης μου έχουν τελειώσει τα likes για σήμερα στο φόρουμ.  

[Chrysoum]

Just now, little lamb said:

 

Έχουμε πολλές ομοιότητες εμείς. Νομίζω έχουμε ίδια ηλικία, περίπου ίδια διαφορά ηλικίας με τον άντρα μας και είμαστε κι εμείς μαζί 6 χρόνια (αλλά μένουμε μαζί μόνο τα 3). Κι εμείς είμαστε σχεδόν συνέχεια μαζί αλλά είναι λίγο παροδικό, γιατί κατ'αρχας είναι και η καραντίνα αλλά και επειδή μένουμε σε μέρος χωρίς συγκοινωνίες και όπως εγραφα και σε άλλο θέμα δεν οδηγώ μόνη ακόμα ούτε έχουμε δεύτερο αυτοκίνητο κι έτσι αν χρειάζομαι να πάω κάπου με πηγαίνει (έχουμε ξεκινήσει αρκετά πλέον εξάσκηση οδήγησης αλλά όπως και να'χει για πλήρη ανεξαρτησία πρέπει να πάρουμε δεύτερο αυτοκίνητο). Επίσης κι εμείς έχουμε ψιλοχαθει με τους φίλους, αλλά είναι αφ'ενός λόγω καραντίνας, αφ'ετερου κι από πριν δεν τους βλέπαμε τόσο συχνά, εγώ λόγω του όλοι είχαν deadlines για μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ και ο αντρας μου λόγω του ότι πέρασε σχεδόν ένα χρόνο με νοσοκομεία και μόνη έξοδο το σουπερμάρκετ (όπως είπα μείναμε πρόσφατα χωρίς παππού-γιαγια από την πλευρά του). Υπάρχει όμως μεγάλη αγάπη για τους φίλους μας (ο άντρας μου τους έχει από το σχολείο και είναι 45) και το καλοκαίρι που βρεθήκαμε ξανά μετά από καιρό ήταν σαν να μην είχε περάσει μερα. Είμαι σίγουρη ότι έτσι θα γίνει και φέτος. 

 

 

Βάλε και το ότι βλέπουμε και οι δύο θάλασσα από το μπαλκόνι και ότι οι άντρες μας δεν έχουν πλέον γονείς εν ζωή, τι μένει; τίποτα 2 παιδιά διαφορά! Άσε τις σκέψεις λοιπόν και βάλε μπροστά για να πετύχουμε την ταύτιση! Πλάκα κάνω εννοείται. 

Just now, kotsifikos said:

Είμαι σίγουρη για αυτά που νιώθω, πραγματικά. Τον άντρα μου τον γνώρισα στα 27 (ούτε μικρή ούτε μεγάλη), δεν ήταν η πρώτη μου σχέση, είχα εμπειρίες, είχα φάει τα μούτρα μου είχα κλάψει είχα γελάσει, είχα γνωρίσει διάφορους ανθρώπους στην ζωή μου, όπως ένιωσα και νιώθω για εκείνον ,δεν ένιωσα ποτέ για άλλον άνθρωπο, για αυτό και ο γάμος μου ήταν απόλυτα συνειδητή επιλογή, δεν έτυχε, δεν μας πήγε εκεί η σχέση μας , εμείς την πήγαμε, Είναι το άλλο μου μισό, δεν ήταν επιπόλαιος έρωτας, δεν ήταν  παρόρμηση ήταν επιλογή, ίσως επειδή πάνω από όλα έχω αγαπήσει τον άνθρωπο και μετά τον σύντροφο. 

Ναι κάπως έτσι νιώθω και εγω, ότι όσο πρωτόγνωρη και έντονη κι αν ήταν η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα, δεν έχει καμία σχέση με το ποσό πιο ουσιωδη και βαθιά είναι τα αισθήματα που είχα όταν γνώρισα τον άντρα μου κι ας είχα κάνει σχέσεις πριν (κάποιες από αυτές πολύ έντονες). 

[vicky86]

καποια κοινα εχω με την κοτσιφικος.14χρ μαζι,απλα ημουν αρκετα μικρη.11παντρεμενοι,συζουμε απο νωρις.πρωτα καναμε πολιτικο για πρακτικους λογους.ο θρησκευτικος για μενα ηταν λιγο περιττος,ενιωθα παντρεμενη απο οταν μειναμε μαζι.απο την αρχη ηταν μια "σοβαρη" σχεση.δ ξερω πως να το εκφρασω.ξεκινησε απο αποσταση,κ ημουν συνειδητα μαζι του,ενω πιο πριν δ ηθελα κτ να με κραταει σε αλλη πολη.ειχα καποιες σχεσεις,κ ερωτευτηκα,κ με χωρισαν,κ νοιαξιμο,αλλα νιωθω οτι με τον αντρα μου ηταν κτ αλλο.με κανεναν αλλο δ ηθελα να μεινω μαζι,να κανω παιδια.κτ που ηρθε κ αρκετα χρονια μετα.δ μπορω να πω οτι ηταν ιδιαιτερο σοκ για την σχεση μας

δ θα φυγει το νοιαξιμο κ η αγαπη ποτε.αλλα κ εγω ειμαι κυνικη.δ ξερεις τι σου ξημερωνει.ο ερωτας φευγει,δ ξερω στα ποσα χρονια.δουλεια θελει πολυ.κ επικοινωνια.αν ξαφνικα καποιος μεταλλαχθει που λεει κ η αργκ,τοτε σε περιπτωση χωρισμου δυσκολο να κρατησεις κ τα καλα που εζησες

προς το παρον παντως νιωθω ερωτευμενη,απλα οχι καθε μερα

κ δ ηταν ερωτας με την πρωτη ματια.ειμασταν φιλοι.στην αρχη μπορει να ειπα,κ ποτε με αυτον

[vtgian]

Γενική ανασκόπηση...

 

Αλκοόλ είχα δοκιμάσει πολύ νωρίς, ίσως από τα 12 ή 13, με παρότρυνση μάλιστα της μητέρας μου, το γνωστό λικεράκι βύσσινο που απαλύνει τους πόνους περιόδου (ντεμέκ). Στα 15 ή 16 μπορεί να έπινα λίγη μπύρα ή κραρί με τους γονείς μου σε κυριακάτικο τραπέζι (σπίτι ή έξω). Βασικά η όλη τους διαχείριση σε αυτό το θέμα ήταν πολύ νορμάλ και έτσι και η δική μου αντιμετώπιση ως ενήλικας ήταν νορμάλ νομίζω. Μου αρέσουν όλα τα ποτά εκτός τεκίλας, σε έξοδο (τα αρχαία εκείνα χρόνια που βγαίναμε) θα πιω 3 ποτά χαλαρά χωρίς να με "πιάσει", σπίτι καθημερινές σπανίως να πιω, σ/κ ένα ποτήρι μπύρα μικροζυθοποιείας ή κάποιο καλό κρασί το μεσημέρι, το βράδυ περιστασιακά χαλαρώνοντας ίσως κάποιο πιο "ποτό". Το ποτό (σε αντίθεση με το τσιγάρο) δεν το ένιωσα ποτέ ως κάτι cool, για την ακρίβεια στη πενταήμερη του σχολείου (μεγάλη ιστορία το πως) από τα 80 άτομα, μείναμε 10 που δε μεθύσαμε. Η εικόνα και μόνο των δημοφιλών παιδιών να ξερνάνε και να σέρνονται στο πάτωμα ξεβράκωτα μάλλον υπήρξε καθοριστική. Υπήρξε μια φάση στη ζωή μου που με τον άντρα μου κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά μαζευόμασταν σε μεζεδοπωλεία με παρέα και τρώγαμε - πίναμε μέχρι αργά το απόγευμα. Άλλοι έβγαιναν off, εμείς λόγω απόστασης από το σπίτι, προσέχαμε εναλλάξ. Nα μεθύσω πολύ (πχ να κάνω εμετό) μου έχει συμβεί 2 φορές (είμαι και κάποιας ηλικίας μη ξεχνάμε) και αυτό μάλλον λόγω κακής ποιότητας, όπου ακολουθούσε εξάμηνο αποχής λόγω απέχθειας. Μετά μου περνούσε   

 

Tις προάλλες έφερε ο άντρας μου ένα πολύ ωραίο ουίσκι. Με το που δοκιμάζω μια γουλιά, μα το Θεό ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα! Γύρναγα μέσα στο σπίτι αναφωνώντας, "μυρίζει μπαρ! μυρίζει έξοδο!" Πήγαινα στη μεγάλη και της έλεγα "Σε παρακαλώ δοκίμασε. Δε έχει τη γεύση βραδινής εξόδου; φώτα της πόλης το βράδυ; ε; ε;". 

 

Στο θέμα τσιγάρο, μεγάλωσα με τον παππού μου και τον πατέρα μου να καπνίζουν, τις παλιές εκείνες εποχές που το να γίνει ένα σπίτι τεκές δεν ήταν θέμα. Ήμουν όμως πριν τα 15 όταν και οι δύο το έκοψαν μαχαίρι λόγω θέματος υγείας, ήξερα ήδη πόσο κακό μπορεί να κάνει. Πάραυτα, δοκίμασα να καπνίσω στα 19, γιατί μου φαινόταν πολύ κουλ, χωρίς να μου πει κάποιος. Οι φίλες μου ήταν καπνίστριες από πολύ νωρίτερα αλλά ήταν πιο αυστηρές και από τους γονείς μου, όταν τους ζήτησα αρνήθηκα "αν θέλεις να καπνίσεις, κάν'το μόνη σου" μου είπαν. Δοκίμασα λοιπόν μόνη μου, από ένα πακέτο που είχε αφήσει ξεχάσει κάποιος. Εν τέλει, δε μου άρεσε (τι να σου αρέσει από τη πικρή γεύση αέρα άλλωστε), δε βρήκα κανένα λόγο ουσίας σε όλο αυτό, ήταν και περιττό έξοδο. Ο άντρας μου είναι καπνιστής, με ένα διάλειμμα κάποιων ετών. H μεγάλη δοκίμασε κάποια στιγμή στα 16, δεν της άρεσε, το βρήκε βλακεία, τη λέει στον πατέρα της για αυτό.  Η μικρή συχνά ρωτάει γιατί καπνίζει ο μπαμπάς. Καλώς ή κακώς, ο πατέρας της απαντά εντελώς ειλικρινά, αυτό που πιστεύει. Ότι με δύο τσιγάρα την ημέρα δεν θεωρεί ότι έχει πρόβλημα και ότι είναι μια συνήθεια που του αρέσει. Εσύ γιατί δεν καπνίζεις, με ρωτάει. Της απαντώ επίσης ειλικρινά, ότι εγώ θεωρώ ότι είναι βλαβερό, ότι δε μου αρέσει, το βρίσκω χαζό και πολυέξοδο, ότι είναι εθιστικό και αν το έκανα μπορεί να μην έμενα στα 2 τσιγάρα. Μέχρι στιγμής, δηλώνει απαξιωτικά ότι ο μπαμπάς είναι χαζός που καπνίζει. Τι θα κάνει στο μέλλον δε ξέρω. Νομίζω ότι θα δοκιμάσει αλλά μάλλον δε θα συνεχίσει.

 

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 20 χρόνια. Πριν από αυτόν πέρασα τρία έξαλλα χρόνια, δε μετράω παρτενέρ, προτιμώ να μη θυμάμαι κάποιες καταστάσεις. 20 χρόνια μετά, συνεχίζω να του λέω αυτό που είπα όταν με ρώτησε η αντιδήμαρχος αν θέλω να τον παντρευτώ. "Αφου φτάσαμε ως εδώ..."

 

[little lamb]

Just now, annoulen είπε:

Καθόλου, και είπα ότι το διαπιστώνω μετά λύπης μου. Και έχοντας φίλες και φίλους που είναι μόνες/μόνοι τους, είτε από επιλογή είτε από ατυχία, πραγματικά στεναχωριέμαι που η κοινωνία ακόμα και σήμερα, το 2021, περιθωριοποιεί τους singles. 

Και να βάλω και τον εαυτό μου μέσα, έχοντας γνωρίσει τον άντρα μου στα 37, μπορεί κ να μην τον γνώριζα, μπορεί να μην "έδενε", χίλια δυο μπορεί. Θα ήμουν κ εγώ "στιγματισμένη" ότι έχω "άφτιαχτη" ζωή. 

 

Κι ο άντρας μου το λέει το "φτιάχνω τη ζωή μου" αλλά όχι με έννοια κακή, στιγματισμού κλπ. Απλά θεωρεί ότι είναι άσχημο πράγμα η μοναξιά μεγαλώνοντας. Με γνώρισε στα 40 και του περνούσε το ενδεχόμενο να μείνει μόνος και δεν του άρεσε καθόλου. Όπως είπα είχε χάσει τον ένα γονιό από αρχές εφηβείας και έβλεπε τον αντίκτυπο της μοναξιάς στον άλλο, στον οποιο όταν έφυγε για φοιτητής (ο άντρας μου) είπε να "ξαναφτιάξει τη ζωή του", πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Ο άντρας μου δεν το καταλαβαίνει και λέει ότι εγινε λόγω των παιδιών, για να μην έχουν νέο "γονέα", αλλά εγώ λέω ότι όταν είσαι χήρος (όχι χωρισμένος, πιστεύω έχει μεγάλη διαφορά) δεν μπορείς εύκολα να "αντικαταστήσεις" τον νεκρό. Να φιλήσεις άλλον, να κάνεις σ..ξ με άλλον... Και ο/η "καινούργιος", ακόμη κι αν δεν τον νιώθεις εσύ σαν υποκατάστατο, θα νιώθει αυτός. Ότι κατά βάθος θα ήθελες αυτόν που έχασες. Δεν έχει σχέση με το διαζύγιο. Τον έχεις σε φωτογραφίες κλπ, είναι αλλιώς. Τέλος πάντων τώρα τα λέω αυτά, δεν ξέρω αν ήμουν σε τέτοια θέση χτύπα ξύλο πώς θα ένιωθα. Αλλά θέλω να πω ότι κατανοώ όσους δεν "έφτιαξαν τη ζωή τους" μετά από έναν θάνατο.

 

Just now, annoulen είπε:

 

Τραγικό από τη μια (έχω χάσει τον ένα γονιό και στην κυριολεξία έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου) και ένα φως στο τούνελ από την άλλη.... Αν και έχω γίνει λίγο κυνική, και θεωρώ ότι θα είσαι πάντα μητέρα των παιδιών σου αλλά μπορεί να μην είσαι πάντα σύζυγος του τωρινού σου συζύγου.

 

Επίσης μου έχουν τελειώσει τα likes για σήμερα στο φόρουμ.  

 

Καλά μην το λες, πόσοι και πόσοι δεν μιλιούνται με τους γονείς τους...

 

Για τα likes τι εννοείτε; Έχει περιορισμό; Το είπε και κάποια άλλη και νόμιζα ότι ήταν μεταφορικό.

Just now, vtgian είπε:

Δοκίμασα λοιπόν μόνη μου, από ένα πακέτο που είχε αφήσει ξεχάσει κάποιος. Εν τέλει, δε μου άρεσε (τι να σου αρέσει από τη πικρή γεύση αέρα άλλωστε), δε βρήκα κανένα λόγο ουσίας σε όλο αυτό, ήταν και περιττό έξοδο. 

Κι εγώ απορώ τι το ωραίο έχει σαν γεύση το τσιγάρο! Δηλαδή να δοκιμάσεις οκ, το καταλαβαίνω, παρέες, νιώθεις κουλ κλπ, αντίδραση εφηβείας, αναζήτηση εμπειριών κλπ αλλά το λογικό είναι μετά τη δοκιμή να μη σου αρέσει! Πώς το συνεχίζουν/συνεχισατε; Τις πρώτες φορές δεν είναι ωραίο αλλά θες να συνεχίσεις να νιώθεις κουλ; Γιατί ο εθισμος δεν έρχεται από την αρχή υποθέτω. Αν  είναι ηλεκτρονικό με γεύσεις θα το καταλάβαινα περισσοτερο το πώς συνεχίζεις μετά τη δοκιμή, αλλά δεν έχω ακούσει να ξεκινάει κανείς από αυτό (δεν έχω δοκιμάσει, αλλά έχω δοκιμάσει ναργιλέ με γεύσεις). Ο πρώτος που έκανα κάτι ερωτικό πάντως ήταν καπνιστής και αν εξαιρέσεις το ότι ένιωθα ωραια που ήταν τα πρώτα μου φιλιά, δεν μου άρεσε η γεύση. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, little lamb είπε:

Κι ο άντρας μου το λέει το "φτιάχνω τη ζωή μου" αλλά όχι με έννοια κακή, στιγματισμού κλπ. Απλά θεωρεί ότι είναι άσχημο πράγμα η μοναξιά μεγαλώνοντας. Με γνώρισε στα 40 και του περνούσε το ενδεχόμενο να μείνει μόνος και δεν του άρεσε καθόλου. Όπως είπα είχε χάσει τον ένα γονιό από αρχές εφηβείας και έβλεπε τον αντίκτυπο της μοναξιάς στον άλλο, στον οποιο όταν έφυγε για φοιτητής (ο άντρας μου) είπε να "ξαναφτιάξει τη ζωή του", πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Ο άντρας μου δεν το καταλαβαίνει και λέει ότι εγινε λόγω των παιδιών, για να μην έχουν νέο "γονέα", αλλά εγώ λέω ότι όταν είσαι χήρος (όχι χωρισμένος, πιστεύω έχει μεγάλη διαφορά) δεν μπορείς εύκολα να "αντικαταστήσεις" τον νεκρό. Να φιλήσεις άλλον, να κάνεις σ..ξ με άλλον... Και ο/η "καινούργιος", ακόμη κι αν δεν τον νιώθεις εσύ σαν υποκατάστατο, θα νιώθει αυτός. Ότι κατά βάθος θα ήθελες αυτόν που έχασες. Δεν έχει σχέση με το διαζύγιο. Τον έχεις σε φωτογραφίες κλπ, είναι αλλιώς. Τέλος πάντων τώρα τα λέω αυτά, δεν ξέρω αν ήμουν σε τέτοια θέση χτύπα ξύλο πώς θα ένιωθα. Αλλά θέλω να πω ότι κατανοώ όσους δεν "έφτιαξαν τη ζωή τους" μετά από έναν θάνατο.

 

 

Μα λες και εσύ και ο άντρας σου ότι είναι κακό να είναι κανείς μόνος. Δηλαδή όλος ο κόσμος που συνειδητά μένει μόνος χάνει κάτι, όπως το λέτε.

Ξέρω πάρα πολλούς ανθρώπους που προτιμούν να ζουν μόνοι. Δε νομίζω να είμαι σε αυτούς, αν και δε θα έχω απαραίτητα επιλογή, αλλά σίγουρα το καταλαβαίνω, και σε πολλά πράγματα τη ζηλεύω κιόλας την ανεξαρτησία.

[little lamb]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μα λες και εσύ και ο άντρας σου ότι είναι κακό να είναι κανείς μόνος. Δηλαδή όλος ο κόσμος που συνειδητά μένει μόνος χάνει κάτι, όπως το λέτε.

Ξέρω πάρα πολλούς ανθρώπους που προτιμούν να ζουν μόνοι. Δε νομίζω να είμαι σε αυτούς, αν και δε θα έχω απαραίτητα επιλογή, αλλά σίγουρα το καταλαβαίνω, και σε πολλά πράγματα τη ζηλεύω κιόλας την ανεξαρτησία.

 

Εγω δεν το λέω, ο άντρας μου το λέει. Αλλά εννοεί κυρίως για τη μεγάλη ηλικία. Έχουμε πολλούς στο περιβάλλον μας που είναι ηλικιωμένοι και μόνοι, ή ηλικιωμένοι χωρίς παιδιά, που άρα θα μείνουν μόνοι μια μέρα και δεν είναι ευχάριστο (συνήθως). Δεν μιλάμε για νέους ή μεσήλικες, εκεί ναι μια χαρά μπορεί να είναι το μόνος και ανεξάρτητος, αν το θέλει κάποιος. Αλλά κι ο άντρας μου δεν εννοεί να βρίσκεις όποιον να'ναι απλά για να μην είσαι μόνος. Ήθελε πάρα πολύ να βρει κάποια που θα είναι ερωτευμένος, μαζί της να κάνει οικογένεια κλπ. Δεν του άρεσε να μείνει μόνος. Γούστα είναι αυτά. Και χάρηκε πάρα πολύ που το βρήκε τελικά.