Γιαγια έφυγε για 3 μέρες στο εγγόνι της αδερφής της και άφησε το δικό της χωρίς να πει τίποτα.

[Banoffee]

Γειά σας. Έχω έναν μπέμπη 8 μηνών. Τη μαμά μου την έχασα πριν 2 χρόνια και δεν έχω βοήθεια από πουθενά. Σε ανάγκη κ όταν είναι ο σύζυγος στη δουλειά θα φωνάξω την πεθερά μου για βοήθεια λίγες ώρες. Κρατάει το μωρό κι εγώ  θα κάνω καμια δουλειά να μαγειρέψω είτε εξωτερική δουλειά για λίγο. Είμαστε στη φάση που έχει γκρίνια απο τα δοντάκια και κλαίει. Έχει τύχει να παρατήσω το φαγητό στη μέση όχι μόνο το δικό μας αλλά κ του μωρού γιατί πλάνταζε και τον έπαιρνα αγκαλιά. Την έπαιρνα να έρθει να τον έχει αγκαλίτσα για να μπορέσω να φτιάξω τουλάχιστον το φαγητό του, κρεας λαχανικα κλπ. Η πεθερά μου λοιπόν πριν λίγες μέρες κανόνισε και έφυγε σε άλλη πόλη 5 ώρες μακριά για να πάει να μείνει στην κόρη της αδερφής της και το εγγόνι της. Έμεινε 3 μέρες κ γύρισε σήμερα. Ο σύζυγος μου δούλευε. Με πείραξε που δεν ρώτησε τουλάχιστον αν χρειαζόμαστε κάτι ή να το κανόνιζε όταν θα είχε ρεπό ο σύζυγός μου για να φύγει τότε. Δεν ξέρω με πείραξε. Το είδα πως έφυγε σε άλλη πόλη να πάει σε "άλλο" εγγόνι κ άφησε το δικό της. Δεν είχα κανέναν εκείνες τις 3 μέρες αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Δεν μας είπε τίποτα. Το έχει δεί πολλές φορές όταν έρχεται κ δεν είναι ότι πήγε να το δεί για πρώτη φορα. Σκέφτομαι πως αδερφή της δεν θα άφηνε ποτέ το δικό της το εγγόνι 3 μέρες να έρθει να δει εμάς κ το δικό μας μωρό. Είμαι υπερβολική; Σε μια φίλη που το είπα μου λέει πως δεν της άρεσε κ αυτής όλο αυτό. Ο άντρας μου πάλι δεν το θεωρεί κακό λέει, είναι συνταξιούχος και απλά πήγε μια εκδρομή. Ήθελα να το μοιραστώ κ να διαβάσω γνώμες. Σας ευχαριστώ.

[belleblue]

γειά σου

νομίζω μου μυρίζει εσωτερικευμένο θυμό από πένθος που δεν έχει ολοκληρωθεί από τον χαμό της μητέρας σου.  Το πένθος έχει και θυμό, δηλαδή, τώρα στην ουσία, θα ήθελες να έχεις τη δικη σου μητέρα εκεί από πάνω σου.... να σε βοηθάει να σε στηρίζει. Αντί εκείνη  έχεις ένα άτομο άγνωστο σε σένα στην ουσία! 

που δεν σου έχει υποχρέωση και δέσιμο όπως αυτό που θα είχε η μητέρα σου.... 

Άρα δεν έχει σχεση με την πεθερά σου, η πεθερά σου το δέσιμό της το έχει με την αδερφή της και προφανώς απο εκείνη τη πλευρά. Το ότι το βλέπεις ανταγωνιστικά για μένα είναι καθαρά υπόλοιπο του πένθους και η ζήλια (θυμός) που δεν έχεις εσύ αυτή την τύχη. 

Η ζωή δυστυχώς δεν μπορούμε να την επιλέξουμε ... μας τυχαίνουν διάφορα... άσχημα.  συλλυπητήρια για την μανούλα σου, αυτή θα έπρεπε να ήταν κανονικά εδώ...

είμαι παθουσα, εγω είχα εχω μητέρα αλλα δεν εχω σχεση μαζί της.  δεν ερχόταν καν όταν είχα μωρό με τη δικαιολογία ότι φρόντιζε τον πατέρα μου που ήταν κατάκοιτος και τυφλός, όμως, η ουσία είναι ότι είχε να τον φροντίζει χρόνια, και δεν θα άλλαζε με την καμία να επέλεγε εμένα και να έπαιρνε έναν νοσηλευτή  μια φορά την εβδομάδα, (είχε δυνατότητα) για να έρχεται να με στηρίξει και να δώσει. . 

Είχε πάντα ανταγωνιστική σχεση εμενα κ πατέρα μου και έβαζε πάντα προτεραιότητα εκείνον αντι εμένα 

( 15 χρόνια διαφορά είχαν, κ τον είχε θεό ήθελε να είναι εκείνη το επίκεντρο της προσοχής του).   

στην ουσία δεν είχα ΚΑΜΙΑ στηριξη απο΄εκείνη.  μπορεί να ήρθε μια φορά. ίδια πολη ε....     η πεθερά ερχόταν μια φορά την εβδομαδα όπως το περιγράφεις, 2 ωρες και ηταν μεγάλη βοηθεια.

όμως δε θα θυμωνα ποτέ αν κατι γινόταν και δεν ερχοταν.  δεν θα μου κακοφαινόταν δηλαδή

Επεξεργάστηκαν 7 Νοεμβρίου,2022 by belleblue

[irin]

9 ώρες πρίν, Banoffee είπε:

Γειά σας. Έχω έναν μπέμπη 8 μηνών. Τη μαμά μου την έχασα πριν 2 χρόνια και δεν έχω βοήθεια από πουθενά. Σε ανάγκη κ όταν είναι ο σύζυγος στη δουλειά θα φωνάξω την πεθερά μου για βοήθεια λίγες ώρες. Κρατάει το μωρό κι εγώ  θα κάνω καμια δουλειά να μαγειρέψω είτε εξωτερική δουλειά για λίγο. Είμαστε στη φάση που έχει γκρίνια απο τα δοντάκια και κλαίει. Έχει τύχει να παρατήσω το φαγητό στη μέση όχι μόνο το δικό μας αλλά κ του μωρού γιατί πλάνταζε και τον έπαιρνα αγκαλιά. Την έπαιρνα να έρθει να τον έχει αγκαλίτσα για να μπορέσω να φτιάξω τουλάχιστον το φαγητό του, κρεας λαχανικα κλπ. Η πεθερά μου λοιπόν πριν λίγες μέρες κανόνισε και έφυγε σε άλλη πόλη 5 ώρες μακριά για να πάει να μείνει στην κόρη της αδερφής της και το εγγόνι της. Έμεινε 3 μέρες κ γύρισε σήμερα. Ο σύζυγος μου δούλευε. Με πείραξε που δεν ρώτησε τουλάχιστον αν χρειαζόμαστε κάτι ή να το κανόνιζε όταν θα είχε ρεπό ο σύζυγός μου για να φύγει τότε. Δεν ξέρω με πείραξε. Το είδα πως έφυγε σε άλλη πόλη να πάει σε "άλλο" εγγόνι κ άφησε το δικό της. Δεν είχα κανέναν εκείνες τις 3 μέρες αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Δεν μας είπε τίποτα. Το έχει δεί πολλές φορές όταν έρχεται κ δεν είναι ότι πήγε να το δεί για πρώτη φορα. Σκέφτομαι πως αδερφή της δεν θα άφηνε ποτέ το δικό της το εγγόνι 3 μέρες να έρθει να δει εμάς κ το δικό μας μωρό. Είμαι υπερβολική; Σε μια φίλη που το είπα μου λέει πως δεν της άρεσε κ αυτής όλο αυτό. Ο άντρας μου πάλι δεν το θεωρεί κακό λέει, είναι συνταξιούχος και απλά πήγε μια εκδρομή. Ήθελα να το μοιραστώ κ να διαβάσω γνώμες. Σας ευχαριστώ.

Kαλημέρα.

το παιδί είναι 8 μηνών...η πεθερά έλειψε..3 ημέρες! 

η αλήθεια είναι ότι από τον τίτλο νόμιζα ότι θα διαβάσω ότι έχει αναλάβει να τον κρατάει όσο είσαι στη δουλειά καθημερινά, και ξαφνικά έλειψε... που και πάλι θα είχε δικαίωμα αλλά θα έπρεπε πρώτα να συνεννοηθείτε. Το να ρωτήσει πριν φύγει μήπως τη χρειαστείς 2 ώρες στο τριήμερο... όχι, δεν θα έπρεπε!

[kotsifikos]

Θα συμφωνήσω με την @belleblue ως προς το ότι υπάρχει εσωτερικευμένος θυμός λόγω του πένθους σου.

Σκέψου σοβαρά ότι ίσως σε βοηθήσει να μιλήσεις σε έναν ειδικό, σε κάποιον που θα σε βοηθήσει να κλείσεις τον κύκλο του πένθους που ακόμα βιώνεις.

Πολλές από εμάς μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με καμία βοήθεια, οι γονείς μας - πεθερικά μας, έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους δεν έχουν ''υποχρέωση'' να προσαρμόσουν τη ζωή τους ανάλογα το πως μας βολεύει. Οι γονείς μας πρέπει να έχουν καθαρά  δευτερεύοντα ρόλο, βοηθητικό, και όχι κύριο, να είναι εκεί όταν και όπως θέλουν προκειμένου να χαρούν το εγγόνι τους και να δημιουργήσουν σχέση με αυτό, να μπορούν να μας βοηθήσουν όταν γίνει κάτι απρόοπτο και υπάρχει επιτακτική ανάγκη, εγώ δηλαδή αυτό περιμένω, να μπορεί η μαμά μου/ πεθερά μου να φέρουν ένα πιάτο φαί όταν είμαι άρρωστη και δεν μπορώ να φροντίσω το παιδί μου, να μπορούν να τον κρατήσουν στο σπίτι όταν είναι αργία και δεν πηγαίνει σχολείο..αυτή είναι βοήθεια για εμένα, όχι να μη το κουνάνε ρούπι επειδή μπορεί να χρειαστώ κάτι.

 

 

[Ilaeira]

Εγώ πάλι συμφωνώ με τον άντρα σου. Είναι συνταξιούχος, τα παιδιά της τα μεγάλωσε, δεν έχει υποχρεώσεις και πήγε μια εκδρομή. Έρχεται και σε βοηθάει με τον τρόπο της, αλλά δεν είναι υπάλληλός σας για να σε ρωτήσει πότε μπορεί να φύγει. Το κανόνισε όποτε τη βόλευε: όταν είχε χρήματα, όταν μπορούσε η αδερφή της, ή απλά όταν είχε μπουχτίσει και ήθελε να πάει ένα ταξίδι. 

Το ξέρω πως είναι πολύ δύσκολη η φάση που βρίσκεσαι με το παιδί. Τα δόντια τα θυμάμαι κι εγώ σαν εφιάλτη. Τον έβαζα στον μάρσιπο και κάναμε δουλειές παρέα, και φυσικά υπήρξαν φορές που έκλεισα το φαγητό επειδή έκλαιγε και δεν μπορούσε να ηρεμήσει ούτε εκεί. 

Τα είχαμε συζητήσει και παλιότερα. Καταλαβαίνω ότι επειδή έχασες τη μαμά σου, σκέφτεσαι πως αν ήταν εκείνη εδώ θα σε βοηθούσε πολύ περισσότερο, και πονάς ακόμα. Και είναι φυσιολογικό να σκέφτεσαι έτσι και να πονάς. Αλλά πραγματικά δεν θεωρώ ότι είναι φοβερό αυτό που έκανε η πεθερά σου.

Δεν σου μιλάω εκ του ασφαλούς: η μαμά μου είναι μακριά κι η πεθερά μου ζει στα προάστια. Όταν αρρωσταίνει ο μικρός, ή όταν έχουν καμιά απεργία στον σταθμό ή κλείνει το τμήμα λόγω κόβιντ, της ζητάμε να έρθει να βοηθήσει. Άλλες φορές μπορεί και άλλες όχι. Έχει τα σκυλιά, έχει δουλειές, έχει δικό της πρόγραμμα. Αν δεν μπορεί τα ρυθμίζουμε μόνοι μας με τον σύζυγο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις δουλειές μας. Τη μία και μοναδική φορά που θελήσαμε να βγούμε Σαββατόβραδο μαζί, δεν ήρθε να κρατήσει το παιδί γιατί είχε κανονίσει να βγει για φαγητό. Ο άντρας μου τσατίστηκε, εγώ προσωπικά τη θαύμασα (εξαιρετικό παράδειγμα οριοθέτησης και μπράβο της). Φυσικά και σκέφτομαι ότι αν ζούσα δίπλα στη μαμά μου, ή αν ήμασταν πάνω-κάτω στο σπίτι με την πεθερά μου, η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη. Ταυτόχρονα ενδεχομένως να είχα άλλα προβλήματα που δεν έχω τώρα.

Μην σκας και μην στεναχωριέσαι. Απόλαυσε αυτό που σας προσφέρει και πάρε παράδειγμα για το δικό σου μέλλον. Η γυναίκα δεν χρειάζεται να γίνεται θυσία μέχρι να κλείσει τα μάτια της, πρώτα με τον άντρα της και μετά με τα παιδιά και τα εγγόνια της. Αν το θέλει και αυτό τη γεμίζει και την κάνει χαρούμενη, καλώς. Αν δεν το θέλει, πάλι καλώς. 

[vicky86]

συμφωνω με τον αντρα σου,την ιριν κ την ilaeira,τα ειπε εξαιρετικα!

δ ηταν υποχρεωμενη να σας ρωτησει,οπως δ ειναι υποχρεωμενη να ερχεται παντα οταν το ζητας

μπορει εσενα να σου κακοφανηκε,αλλα δ εκανε κτ λαθος

μπορει να ειναι κ αυτο που λενε τα κοριτσια για το πενθος,που σε εκανε να το δεις ετσι.δουλεψε το,κ μην το αφηνεις να επηρεαζει την σχεση σου με την πεθερα σου

[Banoffee]

Σας ευχαριστώ. Απ'ότι κατάλαβα είμαι υπερβολική και τα βλέπω όλα στραβά λόγω του πένθους μου. Με ενοχλεί σε υπερθετικό βαθμό το οτιδήποτε κάνει επειδή σκέφτομαι συνέχεια πως αν ήταν η μαμά μου θα με βοηθούσε, θα θυσιαζόταν κλπ. Είχαμε κάνει κάτι συζητήσεις στο παρελθόν πως αν έχουμε παιδάκι στα ώπα ώπα θα το έχει και μακάρι να έχει βγεί στη σύνταξη να με βοηθάει. Δεν πρόλαβε όμως. 

 

Η πεθερά μου δεν ερχόταν καθόλου. Για μήνες μάλιστα δεν είχε πατήσει απλά μας έπαιρνε να πάμε να δει το μωρό. Φυσικά και δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτό κ της είπα πως αν θέλει να το βλέπει να έρχεται αυτή κ έτσι άρχισε να έρχεται. Όχι επειδή πραγματικά θέλει να βοηθήσει. Έστω κ έτσι το δέχομαι πλέον. 

 

Δεν ξέρω γιατί μου κακοφάνηκε. Ίσως η ακούσια σύγκριση σε ότι κάνει με το τι θα έκανε για μας η μαμά μου. Έκανε τόσες ώρες ταξίδι, πήγαν και ψώνισαν για το εγγόνι της αδερφής της κι εμένα ούτε ένα παιχνιδάκι του έχει πάρει. Δε ξέρω αλλά με πονάει όλο αυτό.

[Super.mum]

23 ώρες πρίν, Banoffee είπε:

Γειά σας. Έχω έναν μπέμπη 8 μηνών. Τη μαμά μου την έχασα πριν 2 χρόνια και δεν έχω βοήθεια από πουθενά. Σε ανάγκη κ όταν είναι ο σύζυγος στη δουλειά θα φωνάξω την πεθερά μου για βοήθεια λίγες ώρες. Κρατάει το μωρό κι εγώ  θα κάνω καμια δουλειά να μαγειρέψω είτε εξωτερική δουλειά για λίγο. Είμαστε στη φάση που έχει γκρίνια απο τα δοντάκια και κλαίει. Έχει τύχει να παρατήσω το φαγητό στη μέση όχι μόνο το δικό μας αλλά κ του μωρού γιατί πλάνταζε και τον έπαιρνα αγκαλιά. Την έπαιρνα να έρθει να τον έχει αγκαλίτσα για να μπορέσω να φτιάξω τουλάχιστον το φαγητό του, κρεας λαχανικα κλπ. Η πεθερά μου λοιπόν πριν λίγες μέρες κανόνισε και έφυγε σε άλλη πόλη 5 ώρες μακριά για να πάει να μείνει στην κόρη της αδερφής της και το εγγόνι της. Έμεινε 3 μέρες κ γύρισε σήμερα. Ο σύζυγος μου δούλευε. Με πείραξε που δεν ρώτησε τουλάχιστον αν χρειαζόμαστε κάτι ή να το κανόνιζε όταν θα είχε ρεπό ο σύζυγός μου για να φύγει τότε. Δεν ξέρω με πείραξε. Το είδα πως έφυγε σε άλλη πόλη να πάει σε "άλλο" εγγόνι κ άφησε το δικό της. Δεν είχα κανέναν εκείνες τις 3 μέρες αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Δεν μας είπε τίποτα. Το έχει δεί πολλές φορές όταν έρχεται κ δεν είναι ότι πήγε να το δεί για πρώτη φορα. Σκέφτομαι πως αδερφή της δεν θα άφηνε ποτέ το δικό της το εγγόνι 3 μέρες να έρθει να δει εμάς κ το δικό μας μωρό. Είμαι υπερβολική; Σε μια φίλη που το είπα μου λέει πως δεν της άρεσε κ αυτής όλο αυτό. Ο άντρας μου πάλι δεν το θεωρεί κακό λέει, είναι συνταξιούχος και απλά πήγε μια εκδρομή. Ήθελα να το μοιραστώ κ να διαβάσω γνώμες. Σας ευχαριστώ.

Συμφωνώ και εγώ με τα κορίτσια. Έχει δικιά της ζωή και εσείς την δικιά σας. Δεν είναι υποχρεωμένη να σας ρωτήσει για να φύγει εκδρομή. Τα παιδιά της τα μεγάλωσε θέλει και εκείνη να πάει μια εκδρομή. Τυχερή είσαι που στα κρατάει για να μαγειρέψεις και να κανείς καμία δουλειά. Είναι πολύ σημαντικό που έχεις αυτή την βοήθεια. Εγώ στην θέση σου θα της ήμουν υπόχρεη για αυτό. Έχω 3 παιδάκια και δυο γιαγιάδες (την μάνα μου κ την πεθερά μου) που κάνουν ζωάρα και χαίρομαι για αυτές γιατί το αξίζουν. Μπαίνω στην θέση τους και σκέφτομαι ότι περνάω αυτά που περνάω για να τα μεγαλώσω. Μην μου πει καμία νύφη μετά γιατί πήγα 3 μέρες εκδρομή και δεν την ρωτησα αν θέλει βοήθεια με το εγγονή μου. Θα τρελαθώω  

[kotsifikos]

17 hours ago, Banoffee said:

Σας ευχαριστώ. Απ'ότι κατάλαβα είμαι υπερβολική και τα βλέπω όλα στραβά λόγω του πένθους μου. Με ενοχλεί σε υπερθετικό βαθμό το οτιδήποτε κάνει επειδή σκέφτομαι συνέχεια πως αν ήταν η μαμά μου θα με βοηθούσε, θα θυσιαζόταν κλπ. Είχαμε κάνει κάτι συζητήσεις στο παρελθόν πως αν έχουμε παιδάκι στα ώπα ώπα θα το έχει και μακάρι να έχει βγεί στη σύνταξη να με βοηθάει. Δεν πρόλαβε όμως. 

 

Η πεθερά μου δεν ερχόταν καθόλου. Για μήνες μάλιστα δεν είχε πατήσει απλά μας έπαιρνε να πάμε να δει το μωρό. Φυσικά και δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτό κ της είπα πως αν θέλει να το βλέπει να έρχεται αυτή κ έτσι άρχισε να έρχεται. Όχι επειδή πραγματικά θέλει να βοηθήσει. Έστω κ έτσι το δέχομαι πλέον. 

 

Δεν ξέρω γιατί μου κακοφάνηκε. Ίσως η ακούσια σύγκριση σε ότι κάνει με το τι θα έκανε για μας η μαμά μου. Έκανε τόσες ώρες ταξίδι, πήγαν και ψώνισαν για το εγγόνι της αδερφής της κι εμένα ούτε ένα παιχνιδάκι του έχει πάρει. Δε ξέρω αλλά με πονάει όλο αυτό.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να θυσιάζει τη ζωή του για να βοηθήσει το παιδί του. Στη ουσία όλοι μόνοι πορευόμαστε στη ζωή μας, και για αυτό μόνο καλό κάνει να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις που έχουν δημιουργηθεί χωρίς να επενδύουμε σε βοήθεια τρίτων. 

 

 

Εγώ όταν ο γιος μου ήταν μωρό και έκλαιγε όταν τον άφηνα από την αγκαλιά μου τον έβαζα στον μάρσιπο, ΄έτσι εκείνος σταματούσε να κλαίει και εγώ μπορούσα να κάνω τις δουλειές που έπρεπε με την ησυχία μου. Δοκίμασε το μπορεί να σας βολέψει.

Ο σύζυγος στα πρακτικά συμμετέχει?

 

[μαγιοπουλας]

Μα είναι τίτλος θέματος αυτός?

[annoulen]

καλημέρα σας, έχω πολύ καιρό να μπω στο φόρουμ για να απαντήσω.

 

@Banoffee κατ΄' αρχήν συλλυπητήρια για τη μητέρα σου. Θα συμφωνήσω κ εγώ με τα υπόλοιπα κορίτσια, ότι αυτό που σου βγαίνει προφανώς είναι θυμός και συνειδητοποίηση ότι "σαν τη μαμά κανείς" (και αυτό όχι πάντα βέβαια).

Σε γενικές γραμμές να πω ότι πιστεύω ότι ένας ενήλικας καλύπτει τις ανάγκες ενός μωρού. Θεωρώ υπερβολή την δέσμευση και 2ου ενήλικα για ένα μωρό. (εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων βέβαια, όπως ενός προβλήματος υγείας της μητέρας πχ). Και δεν μιλάω καθόλου εκ του ασφαλούς. Κ εγώ με το πρώτο μωρό ήμουν μόνη μου όλη μέρα, ο σύζυγος, εκτός της δουλειάς του, φρόντιζε και τους γονείς του, έιχαν κάποια θέματα υγείας, το οποίο σήμαινε ότι έφευγε στις 8 το πρωί κ γυρνούσε μετά τις 10 το βράδυ. Η μητέρα μου φρόντιζε την κατάκοιτη γιαγιά μου, οπότε ούτε κ εκείνη ερχόταν. Μόνη μου κ εγώ. Σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, βόλτες, όλα με το μωρό στο καρότσι. Όταν κοιμόταν έκανα τις δουλειές. Και πρέπει να πω ότι ήταν η πιο ωραία περίοδος στη ζωή μου.... 

 

Απόλαυσέ το. Δεν ξανάρχονται αυτές οι ημέρες.  

[Χαρουλα17]

On 14/11/2022 at 10:06 ΠΜ, annoulen είπε:

καλημέρα σας, έχω πολύ καιρό να μπω στο φόρουμ για να απαντήσω.

 

@Banoffee κατ΄' αρχήν συλλυπητήρια για τη μητέρα σου. Θα συμφωνήσω κ εγώ με τα υπόλοιπα κορίτσια, ότι αυτό που σου βγαίνει προφανώς είναι θυμός και συνειδητοποίηση ότι "σαν τη μαμά κανείς" (και αυτό όχι πάντα βέβαια).

Σε γενικές γραμμές να πω ότι πιστεύω ότι ένας ενήλικας καλύπτει τις ανάγκες ενός μωρού. Θεωρώ υπερβολή την δέσμευση και 2ου ενήλικα για ένα μωρό. (εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων βέβαια, όπως ενός προβλήματος υγείας της μητέρας πχ). Και δεν μιλάω καθόλου εκ του ασφαλούς. Κ εγώ με το πρώτο μωρό ήμουν μόνη μου όλη μέρα, ο σύζυγος, εκτός της δουλειάς του, φρόντιζε και τους γονείς του, έιχαν κάποια θέματα υγείας, το οποίο σήμαινε ότι έφευγε στις 8 το πρωί κ γυρνούσε μετά τις 10 το βράδυ. Η μητέρα μου φρόντιζε την κατάκοιτη γιαγιά μου, οπότε ούτε κ εκείνη ερχόταν. Μόνη μου κ εγώ. Σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, βόλτες, όλα με το μωρό στο καρότσι. Όταν κοιμόταν έκανα τις δουλειές. Και πρέπει να πω ότι ήταν η πιο ωραία περίοδος στη ζωή μου.... 

 

Απόλαυσέ το. Δεν ξανάρχονται αυτές οι ημέρες.  

Ειμαι στην ίδια κατάσταση με παιδί 2.5 ετών και μωρό 6 μηνων. Οι γονείς μας μένουν και από τις δύο μεριές το πολύ δύο Λεπτα από το σπίτι μας αλλά δεν έχουν κρατήσει τα παιδιά κανενας ούτε για μια ώρα εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Έχουν δικές τους δουλειές και ζωές. Οι γονείς μας μας μεγάλωσαν, δούλεψαν και δεν είναι υποχρεωμένοι να μας κρατάνε η να μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Ακόμα κια αν κάποιος μπορεί ίσως να τον κουράζει, όπως κουραζομαστε εμείς και ας έχουμε τα μισα χρόνια τους. Αν δεν υπάρχει ανάγκη σοβαρή ας απολαύσουν τα εγγονάκια τους ως παππούδες και όχι ως φροντιστες. Οι κόποι οι δικοί μας μελλοντικά θα μας ανταμοιψουν βλεποντας τα παιδιά μας να μεγαλώνουν με τις αρχές και τις αξίες που εμείς δώσαμε. Στο σπίτι μας τους καλώ όλους και ακόμα και αν θέλουν να βοηθήσουν τους τονίζω πως εδώ θα έρχονται για καφέ και να βλέπουν τα εγγονάκια τους, αυτοί αρκετά κουράστηκα μεγαλώνοντας εμασ και τους άνδρες μας αντίστοιχα. 

[Yovanna]

1 hour ago, Χαρουλα17 said:

Ειμαι στην ίδια κατάσταση με παιδί 2.5 ετών και μωρό 6 μηνων. Οι γονείς μας μένουν και από τις δύο μεριές το πολύ δύο Λεπτα από το σπίτι μας αλλά δεν έχουν κρατήσει τα παιδιά κανενας ούτε για μια ώρα εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Έχουν δικές τους δουλειές και ζωές. Οι γονείς μας μας μεγάλωσαν, δούλεψαν και δεν είναι υποχρεωμένοι να μας κρατάνε η να μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Ακόμα κια αν κάποιος μπορεί ίσως να τον κουράζει, όπως κουραζομαστε εμείς και ας έχουμε τα μισα χρόνια τους. Αν δεν υπάρχει ανάγκη σοβαρή ας απολαύσουν τα εγγονάκια τους ως παππούδες και όχι ως φροντιστες. Οι κόποι οι δικοί μας μελλοντικά θα μας ανταμοιψουν βλεποντας τα παιδιά μας να μεγαλώνουν με τις αρχές και τις αξίες που εμείς δώσαμε. Στο σπίτι μας τους καλώ όλους και ακόμα και αν θέλουν να βοηθήσουν τους τονίζω πως εδώ θα έρχονται για καφέ και να βλέπουν τα εγγονάκια τους, αυτοί αρκετά κουράστηκα μεγαλώνοντας εμασ και τους άνδρες μας αντίστοιχα. 

Καλά εντάξει, μην πηγαίνουμε και στο άλλο άκρο. Όλοι οι γονείς μεγάλων τα παιδιά τους, αλλά η σχέση με τα εγγόνια είναι ένας πολύ δυνατός δεσμός (του παιδιού μου το παιδί 2 φορές παιδί μου..) και δεν νομίζω ότι μπορεί να αναπτυχθεί εάν δεν περνάνε ποτέ χρόνο τα παιδιά μόνα με τους παππούδες και έρχονται απλά επισκέπτες για καφεδάκι σαν τους γείτονες. Και στο κάτω κάτω, αν το πονάς το παιδί σου που με τόσο κόπο μεγάλωσες, θα του πεις φέρε μου 3 ώρες τα παιδιά να πάτε για ένα φαγητό με τους φίλους σας, να ξεσκάσετε και εσείς. Έτσι το βλέπω εγώ. Και πολύ αμφιβάλλω ότι αυτοί οι γονείς που πάνε επισκέπτες και δεν προσφέρουν καμία βοήθεια, είχαν την ίδια αντιμετώπιση από τους δικούς τους γονείς.

[Χαρουλα17]

On 15/11/2022 at 4:30 ΜΜ, Yovanna είπε:

Καλά εντάξει, μην πηγαίνουμε και στο άλλο άκρο. Όλοι οι γονείς μεγάλων τα παιδιά τους, αλλά η σχέση με τα εγγόνια είναι ένας πολύ δυνατός δεσμός (του παιδιού μου το παιδί 2 φορές παιδί μου..) και δεν νομίζω ότι μπορεί να αναπτυχθεί εάν δεν περνάνε ποτέ χρόνο τα παιδιά μόνα με τους παππούδες και έρχονται απλά επισκέπτες για καφεδάκι σαν τους γείτονες. Και στο κάτω κάτω, αν το πονάς το παιδί σου που με τόσο κόπο μεγάλωσες, θα του πεις φέρε μου 3 ώρες τα παιδιά να πάτε για ένα φαγητό με τους φίλους σας, να ξεσκάσετε και εσείς. Έτσι το βλέπω εγώ. Και πολύ αμφιβάλλω ότι αυτοί οι γονείς που πάνε επισκέπτες και δεν προσφέρουν καμία βοήθεια, είχαν την ίδια αντιμετώπιση από τους δικούς τους γονείς.

Εννοειται πως όταν έρχονται να περάσουν καλά ασχολούνται και βλέπουν τα εγγόνια. Αλλά αν θέλει και μπορεί κάποιος να βοηθήσει ας το κάνει( και το επιθυμεί και το ζευγάρι). Αν θέλει να πάει διακοπές όμως εννοείται δεν χρειάζεται να μας δώσει το λόγο. Οι γονείς μας έχουν κουραστεί και οι ίδιοι μεγαλωντας εμάς αν το σκεφτείς. Ήρθε ίσως η ώρα να ξεκούραστουν και να απολαύσουν τα εγγόνια τους ως εγγόνια. Πολλές φορές σκέφτομαι αν κουράζομαι εγώ τόσο πως θα τα καταφέρει ένας άνθρωπος με τα διπλάσια χρόνια μου? ( μην ξεχνάμε τον παράγωντα πως πολλοί παππούδες δεν έχουν ένα εγγόνι). Δεν μιλάω για περιπτώσεις ανάγκης η που οι γονείς δουλεύουν και λείπουν. Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε τέτοιες περιπτώσεις. Όπως και να χει όμως εγώ προσωπικά σκέφτομαι πως μια φορά είναι μωρά και τώρα είμαστε εμείς απ πανω τους. Να είναι καλά οι παππούδες γιαγιάδες και έχουν πολλά χρόνια να περάσουν μαζί με όμορφες στιγμές και όχι ως βρεφακια. Δεν θα έχουν πάντα εμάς τόσο ανάγκη ούτε θα είναι για πάντα μωρά. Τώρα μπορούν να τα βλέπουν να μεγαλώνουν χωρίς να έχουν τόσο μεγάλη ευθύνη και άγχη. Νομίζω άμα βλέπουν το παιδί κάθε μέρα δεν λείπει η αγάπη και ο δυνατός δεσμός. Οι δεσμοί αναπτύσσονται με πολλούς τρόπους. Έχω δει την μητέρα μου κρατώντας εγγόνι με όλη της την καρδιά ( δούλευαν και οι δύο γονεις πολλές ώρες), βοηθούσε με όλη της την καρδιά χωρίς να παραπονεθεί ποτέ αλλά η κούραση φαινόταν από χιλιόμετρα. Λέγοντας καφεδάκι εννοείται δεν εννοούμε να καθόμαστε ανέμελες να λέμε τα νέα μας και είμαστε με τα παιδάκια και ασχολούμαστε μαζι τους. Νομίζω είναι αυτονόητο αυτό για όλους πως δεν κάθεσαι με δύο παιδιά ούτε δέκα λεπτά να πίνεις καφέ ανεμελος. Ο καθένας βέβαια έχει τις απόψεις του για όλα αυτά τα θέματα και τα όρια του. Εγώ μπορεί να αντέχω τρία χρόνια τα κάνουμε τα πάντα όλοι μαζί κάποιος άλλος όχι. Εγώ μπορεί να είμαι οκ να μην βγω μόνη για φαγητό κάποιος άλλος όχι. Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την αγάπη γιαγιάς - εγγόνια αλλά με τα δικά μας όρια και θέλω. Όλοι μας κάνουμε αυτό που μπορούμε και αντέχουμε. 

[little lamb]

Δεν έχω διαβάσει όλη τη συζητηση. Από τα τελευταία που είδα, πιστεύω ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Έχω ακούσει και περιπτώσεις από γιαγιάδες φίλες της μητέρας μου που πολλές φορές στερούνται οι ίδιες πραγματα επειδή τα παιδιά τους τις θέλουν για να κρατήσουν τα παιδιά. Ακόμα και σε πολύ στάνταρ μέρες χωρίς εξαίρεση, πχ "το κρατάμε κάθε Σάββατο", με αποτέλεσμα οι παππούδες να είναι αποκλεισμένοι από το να κάνουν οτιδήποτε άλλο τη συγκεκριμένη μέρα. Αυτό δεν το βρίσκω σωστό εκ μέρους των παιδιών τους. Στο γάμο μας υπήρχαν φίλες της μητέρας μου (στενές, όχι τίποτα άκυρες που δεν ήξερα) που δεν ήρθαν επειδή το ίδιο βράδυ ήταν σε γάμο καλεσμένα τα παιδιά τους και αυτές  κρατούσαν τα μικρά. Αυτό το θεώρησα λίγο "γαϊδουριά" των παιδιών τους, θεωρώ ότι έπρεπε να πουν στη γιαγιά "εννοείται ότι θα πας κι εσύ στο γάμο που έχεις" και είτε να κανόνιζαν κάτι άλλο για τα παιδιά είτε να τα έπαιρναν μαζί. Εκτός βέβαια αν οι γιαγιάδες δεν ανέφεραν καν ότι ήταν καλεσμένες σε γάμο ώστε να μη χαλάσουν τη βραδιά των παιδιών τους, εκεί οκ δεν φταίνε τα παιδιά αλλά το θεωρώ και υπερβολική "θυσία" των γιαγιάδων χωρίς λόγο. Άλλο να τα κρατήσουν για δουλειά κι άλλο για διασκέδαση και ειδικά αν το αποτέλεσμα είναι να στερούνται οι ίδιες κάτι.