Απώλεια μητέρας - Διαχείριση πένθους

[Yovanna]

Just now, Fenia27 said:

Δεν είσαι εσύ ούτε εγώ ούτε κανέναςαρμοδιος να κρίνεις και να θέσεις μέτρο στον πόνο κάποιου άλλου. 

 

Κάθε θάνατος έχει έναν αντίκτυπο στην ζωή των συγγενών. Και επειδή μιλάμε για γονείς σαφώς οι συνέπειες και οι δυσκολίες που φέρνει σε ένα νέο  άνθρωπο και σε ένα παιδί η απώλεια ενός γονιού είναι μεγαλύτερες. Και η διαχείριση και η προσαρμογή του παιδιού κτλ...

 

Δεν είσαι η μόνη που νιώθεις έτσι πίστεψέ με....

 

Θέτω εγώ μέτρο στον πόνο των άλλων? ή είπα εγώ ότι μόνο εγώ νιώθω έτσι? Νομίζω δεν διαβάζεις τί γράφω. Όπως δεν θα πάω να πω εγώ στον ξάδερφο μου , που βίωσε την απώλεια του πατέρα του στα 14 του ότι καταλαβαίνω τί βίωσε, έτσι δεν θεωρώ ότι ο συνεργάτης μου , του οποίου η μάνα αρρώστησε στα 88, και ποιος ξέρει πόσα χρόνια θα ζήσει ακόμη, γιατί από καρκίνο στην ηλικία αυτή , δύσκολο να φύγει, και είδε και τα εγγόνια της να αποφοιτούν, καταλαβαίνει τον πόνο που βίωσα εγώ. Σε καμία περίπτωση. Έτσι αισθάνομαι. Τέλος.

[Fenia27]

Just now, Yovanna είπε:

Θέτω εγώ μέτρο στον πόνο των άλλων? ή είπα εγώ ότι μόνο εγώ νιώθω έτσι? Νομίζω δεν διαβάζεις τί γράφω. Όπως δεν θα πάω να πω εγώ στον ξάδερφο μου , που βίωσε την απώλεια του πατέρα του στα 14 του ότι καταλαβαίνω τί βίωσε, έτσι δεν θεωρώ ότι ο συνεργάτης μου , του οποίου η μάνα αρρώστησε στα 88, και ποιος ξέρει πόσα χρόνια θα ζήσει ακόμη, γιατί από καρκίνο στην ηλικία αυτή , δύσκολο να φύγει, και είδε και τα εγγόνια της να αποφοιτούν, καταλαβαίνει τον πόνο που βίωσα εγώ. Σε καμία περίπτωση. Έτσι αισθάνομαι. Τέλος.

Ένταξει όπως νιώθεις. 

[ΑΡΓΚ]

Δεν είναι δυνατό να συγκρίνουμε την απώλεια. Πρακτικά μιλώντας, το πένθος τελικά ξεπερνιέται και η ζωή συνεχίζεται πράγματι. Το πότε εξαρτάται από τον άνθρωπο, μάλλον τον πενθούντα κυρίως, και τη σχέση με το νεκρό. Για άλλον μέρες, για άλλον μήνες, χρόνο;  Αν μας καταστρέφει τη ζωή, κάτι δεν πάει καλά, εκτός αν μιλάμε για το ίδιο μας το παιδί. Ίσως επειδή είστε σχετικά μικρές αρκετές και ίσως και σχετικά τυχερές, λείπει και η εξοικείωση με τον πόνο, αλλά σας διαβεβαιώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πόνο έχουν ζήσει και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε. Συνήθως όχι μόνο δεν είναι κακοπροαίρετο το "ξέρω τι περνάς" αλλά αλήθεια υπάρχουν τόσες απώλειες στη ζωή, που οι περισσότεροι ενήλικες γύρω μας το εννοούν αυτό που λένε. Ίσως όχι εικοσάρηδες, αλλά ο μέσος σαραντάρης, πενηντάρης έχει πενθήσει και έχει χάσει και έχει προχωρήσει: ασθένειες, θάνατοι, διαζύγια, χρεωκοπίες, ένα σωρό άσχημα πράγματα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά και είναι μέρος της ζωής δυστυχώς.

Αυτό που για να πω την αλήθεια μου κάνει λίγο για λόγο βοήθειας, είναι αυτή η αίσθηση της μοναδικότητας, το "μου συμβαίνει κάτι που δεν το νιώθουν οι άλλοι". Χωρίς να είμαι ειδικός, αν μου το έλεγε δικός μου άνθρωπος, εκεί θα παρότρυνα για βοήθεια από ειδικό γιατί μου κάνει για κάτι πέρα από το φυσιολογικό πένθος. Δεν το λέω επικριτικά, απλά σαν κάτι που εγώ θα ήθελα να το ψάξω. Μου βγάζει μία πικρία, μία οχύρωση πίσω  από το πένθος, μία έλλειψη συμφιλίωσης που ίσως θέλει μία βοήθεια για να μην τελματώσει.

[annoulen]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Συνήθως όχι μόνο δεν είναι κακοπροαίρετο το "ξέρω τι περνάς" αλλά αλήθεια υπάρχουν τόσες απώλειες στη ζωή, που οι περισσότεροι ενήλικες γύρω μας το εννοούν αυτό που λένε. Ίσως όχι εικοσάρηδες, αλλά ο μέσος σαραντάρης, πενηντάρης έχει πενθήσει και έχει χάσει και έχει προχωρήσει: ασθένειες, θάνατοι, διαζύγια, χρεωκοπίες, ένα σωρό άσχημα πράγματα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά και είναι μέρος της ζωής δυστυχώς.

 

Εννοείται ότι δεν είναι κακοπροαίρετο, ίσα ίσα, προς παρηγοριά το λένε. Ναι, συμβαίνουν άσχημα πράγματα όμως δεν βάζω άλλες "ατυχίες/απώλειες" το ίδιο με τον θάνατο. Ότι δηλαδή, ναι "οκ έχασες εσύ τον γονιό σου αλλά και εγώ είμαι χωρίς δουλειά". Μα συγκρίνονται αυτά ? Τι λέμε τώρα. Αναφορικά δε με άλλες απώλειες, κ εγώ βίωσα απώλεια θείου στα 47 του και ξαδέλφης μου στα 39 της. Πόνεσα και εκεί, στεναχωρήθηκα ναι, το σκεφτόμουν συνέχεια. Όμως ο γονιός είναι άλλο. Και ειδικά όταν είναι σχετικά νέος. Το ξαναλέω γιατί έτσι το νιώθω. 

9 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

Σίγουρα θα πενθήσεις για τον γονιό σου σε όποια ηλικία, αλλά είναι αλλιώς να είναι σε προχωρημένη ηλικία, όπου είσαι προετοιμασμένος και συμφιλιωμένος όσο γίνεται με την ιδέα.

 

Θα συνταχθώ απόλυτα με τις απόψεις της @Yovanna. (κάπου είχα γράψει κ άλλη απάντηση αλλά την έχασα). Άλλο να χάσεις γονιό στα 60του, άλλο στα 70 του, άλλο στα 80του, άλλο στα 90 του. Πονάς, αλλά κάπου έχει αρχίσει και μπαίνει κ η λογική από μια ηλικία και πάνω. Γι αυτό ήθελα να μιλήσω με άτομα που βιώνουν/βίωσαν ίδιες καταστάσεις. Οι μητέρες των γονιών μου έφυγαν στα 92 τους, με δισέγγονα κ οι δύο. Το ίδιο πόνεσε ο πατέρας μου τότε και η μανούλα μου και το ίδιο πονάω εγώ ? 

Ο πατέρας μου είναι 77. Ειναι μικρός ? είναι μεγάλος ? Πείτε μου. Θα φύγει κάποια στιγμή, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω, όμως παρακαλάω να φύγει όσο μεγαλύτερος γίνεται, χωρίς ταλαιπωρία, χωρίς να το καταλάβει και όρθιος. 

 

Και όσον αφορά την ενσυναίσθηση που λέει η @Fenia27,  μήπως θα έπρεπε και οι άλλοι να την έχουν? 

Μου παραπονέθηκε συγγενικό πρόσωπο (εν ζωή και με υγεια όλοι γονείς κ πεθερικά) ότι θα "περάσει μαύρες γιορτές έτσι όπως μας έκαναν"? αλήθεια τώρα ? σε εμένα ? Που είναι η ενσυναίσθηση λοιπόν ? Μπορώ εγώ να "παρηγορήσω" τέτοιες καταστάσεις?

[ΑΡΓΚ]

Just now, annoulen είπε:

 

Εννοείται ότι δεν είναι κακοπροαίρετο, ίσα ίσα, προς παρηγοριά το λένε. Ναι, συμβαίνουν άσχημα πράγματα όμως δεν βάζω άλλες "ατυχίες/απώλειες" το ίδιο με τον θάνατο. Ότι δηλαδή, ναι "οκ έχασες εσύ τον γονιό σου αλλά και εγώ είμαι χωρίς δουλειά". Μα συγκρίνονται αυτά ? Τι λέμε τώρα. Αναφορικά δε με άλλες απώλειες, κ εγώ βίωσα απώλεια θείου στα 47 του και ξαδέλφης μου στα 39 της. Πόνεσα και εκεί, στεναχωρήθηκα ναι, το σκεφτόμουν συνέχεια. Όμως ο γονιός είναι άλλο. Και ειδικά όταν είναι σχετικά νέος. Το ξαναλέω γιατί έτσι το νιώθω. 

 

Ο πόνος νομίζω είναι πόνος. Ας πούμε δεν έχω ακούσει υγιείς ενήλικες να αυτοκτονούν επειδή έχασαν τους γονείς τους, αλλά δες πόσο συχνά ακούμε για αυτοκτονία λόγω ανεργίας ή χρεωκοπίας, για να σου πω το αντιπαράδειγμα. Ανεξάρτητα από το αν ο άλλος έχει ζήσει το ίδιο με εσένα, νομίζω το "καταλαβαίνω τι περνάς" συνήθως σημαίνει "ξέρω πώς είναι να υποφέρεις / στεναχωριέσαι" και όχι απαραίτητα "έχω ζήσει ακριβώς το ίδιο". Τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ όταν το ακούω. Και με παρηγορεί και λίγο στο να μη νιώθω μόνη, όταν μου συμβαίνουν πολύ δύσκολες καταστάσεις. Όχι με την έννοια του "υπάρχουν και χειρότερα" αλλά ότι αφού τελικά οι άλλοι συνέχισαν τη ζωή τους, υπάρχει φως στο τούνελ.

[annoulen]

@Annitamik

@mama16

@ΑΡΓΚ

σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Αναφορικά με τον ψυχολόγο, εάν δεν πιστεψω ότι χρειάζεται, και αν πάω με το ζόρι, θεωρώ ότι δεν έχει νόημα. 

Είχα παλαιότερα μία "κουφή" εμπειρία με ψυχολόγο, είχα πάει τον μικρό μου γιο για να δούμε μπας και αντιμετωπίσουμε την δυσκοιλιότητά του (ναι το είχα κάνει και αυτό) και κάναμε 5 συνεδρίες με αερολογίες και χάσιμο χρόνου και χρημάτων. Το παιδί διορθώθηκε με την διατροφή. Προφανώς δεν ήταν και ο κατάλληλος αλλά διστάζω πάλι να εμπλακώ σε τέτοιες διαδικασίες. 

[mama16]

Just now, annoulen είπε:

 

Εννοείται ότι δεν είναι κακοπροαίρετο, ίσα ίσα, προς παρηγοριά το λένε. Ναι, συμβαίνουν άσχημα πράγματα όμως δεν βάζω άλλες "ατυχίες/απώλειες" το ίδιο με τον θάνατο. Ότι δηλαδή, ναι "οκ έχασες εσύ τον γονιό σου αλλά και εγώ είμαι χωρίς δουλειά". Μα συγκρίνονται αυτά ? Τι λέμε τώρα. Αναφορικά δε με άλλες απώλειες, κ εγώ βίωσα απώλεια θείου στα 47 του και ξαδέλφης μου στα 39 της. Πόνεσα και εκεί, στεναχωρήθηκα ναι, το σκεφτόμουν συνέχεια. Όμως ο γονιός είναι άλλο. Και ειδικά όταν είναι σχετικά νέος. Το ξαναλέω γιατί έτσι το νιώθω. 

Όχι εννοείται ότι αυτά δεν συγκρίνονται αλλά πχ αν κάποιος έχασε έναν παππού κ πόνεσε πολύ μπορεί να καταλάβει κ κάποιον που έχασε ένα γονιό ότι θα πονάει στο τετραπλάσιο πχ όπως κ η απώλεια ενός παιδιού (χτυπά ξύλο θεέ μου, σε κανέναν ποτέ να μην συνέβαινε), όλοι μας που είμαστε γονείς μπορούμε να το κατανοήσουμε στο περίπου. Εγώ έτσι το βλέπω, δεν χρειάζεται κάποιος να έχει περάσει το ίδιο ακριβώς για να κατανοήσει κ τον συνάνθρωπο του. Πάντως δεν είναι ωραίο να συγκρίνεται μια απώλεια γιατί ο κάθε άνθρωπος το βιώνει διαφορετικά. Το σε καταλαβαίνω τι περνάς ή ότι καταλαβαίνεις τι περνάω ειναι για συμπαράσταση, σε καμία περίπτωση σύγκριση ότι βιώνουν ακριβώς ίδια συναισθήματα

Just now, annoulen είπε:

 

Εννοείται ότι δεν είναι κακοπροαίρετο, ίσα ίσα, προς παρηγοριά το λένε. Ναι, συμβαίνουν άσχημα πράγματα όμως δεν βάζω άλλες "ατυχίες/απώλειες" το ίδιο με τον θάνατο. Ότι δηλαδή, ναι "οκ έχασες εσύ τον γονιό σου αλλά και εγώ είμαι χωρίς δουλειά". Μα συγκρίνονται αυτά ? Τι λέμε τώρα. Αναφορικά δε με άλλες απώλειες, κ εγώ βίωσα απώλεια θείου στα 47 του και ξαδέλφης μου στα 39 της. Πόνεσα και εκεί, στεναχωρήθηκα ναι, το σκεφτόμουν συνέχεια. Όμως ο γονιός είναι άλλο. Και ειδικά όταν είναι σχετικά νέος. Το ξαναλέω γιατί έτσι το νιώθω. 

Όχι εννοείται ότι αυτά δεν συγκρίνονται αλλά πχ αν κάποιος έχασε έναν παππού κ πόνεσε πολύ μπορεί να καταλάβει κ κάποιον που έχασε ένα γονιό ότι θα πονάει στο τετραπλάσιο πχ όπως κ η απώλεια ενός παιδιού (χτυπά ξύλο θεέ μου, σε κανέναν ποτέ να μην συνέβαινε), όλοι μας που είμαστε γονείς μπορούμε να το κατανοήσουμε στο περίπου. Εγώ έτσι το βλέπω, δεν χρειάζεται κάποιος να έχει περάσει το ίδιο ακριβώς για να κατανοήσει κ τον συνάνθρωπο του. Πάντως δεν είναι ωραίο να συγκρίνεται μια απώλεια γιατί ο κάθε άνθρωπος το βιώνει διαφορετικά. Το σε καταλαβαίνω τι περνάς ή ότι καταλαβαίνεις τι περνάω ειναι για συμπαράσταση, σε καμία περίπτωση σύγκριση ότι βιώνουν ακριβώς ίδια συναισθήματα

Just now, annoulen είπε:

@Annitamik

@mama16

@ΑΡΓΚ

σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Αναφορικά με τον ψυχολόγο, εάν δεν πιστεψω ότι χρειάζεται, και αν πάω με το ζόρι, θεωρώ ότι δεν έχει νόημα. 

Είχα παλαιότερα μία "κουφή" εμπειρία με ψυχολόγο, είχα πάει τον μικρό μου γιο για να δούμε μπας και αντιμετωπίσουμε την δυσκοιλιότητά του (ναι το είχα κάνει και αυτό) και κάναμε 5 συνεδρίες με αερολογίες και χάσιμο χρόνου και χρημάτων. Το παιδί διορθώθηκε με την διατροφή. Προφανώς δεν ήταν και ο κατάλληλος αλλά διστάζω πάλι να εμπλακώ σε τέτοιες διαδικασίες. 

Ναι η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κ πολλοί ακατάλληλοι οπότε είναι μπρος γκρεμός κ πίσω ρέμα..

[annoulen]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Ας πούμε δεν έχω ακούσει υγιείς ενήλικες να αυτοκτονούν επειδή έχασαν τους γονείς τους, αλλά δες πόσο συχνά ακούμε για αυτοκτονία λόγω ανεργίας ή χρεωκοπίας, για να σου πω το αντιπαράδειγμα. 

Πολύ εύστοχο αυτό που λες. Είναι αλήθεια. 

Όμως εγώ να σου πω ότι από τότε που έφυγε η μητέρα μου, θέλω να αρρωστήσω και να ταλαιπωρηθώ. Δεν θέλω να είμαι καλά  και η μανούλα μου να είναι εκεί που είναι τώρα.  

Μόνο  τα παιδιά μου σκέφτομαι και υποκρίνομαι γιατί με χρειάζονται. Αυτά με κρατάνε "καπως". Εάν δεν είχα κάπου να στηριχτώ, δεν ξέρω που θα ήμουν,  σίγουρα με αντικαταθλιπτικά. 

[mama16]

Just now, annoulen είπε:

@Annitamik

@mama16

@ΑΡΓΚ

σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Αναφορικά με τον ψυχολόγο, εάν δεν πιστεψω ότι χρειάζεται, και αν πάω με το ζόρι, θεωρώ ότι δεν έχει νόημα. 

Είχα παλαιότερα μία "κουφή" εμπειρία με ψυχολόγο, είχα πάει τον μικρό μου γιο για να δούμε μπας και αντιμετωπίσουμε την δυσκοιλιότητά του (ναι το είχα κάνει και αυτό) και κάναμε 5 συνεδρίες με αερολογίες και χάσιμο χρόνου και χρημάτων. Το παιδί διορθώθηκε με την διατροφή. Προφανώς δεν ήταν και ο κατάλληλος αλλά διστάζω πάλι να εμπλακώ σε τέτοιες διαδικασίες. 

Ναι η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κ πολλοί ακατάλληλοι οπότε είναι μπρος γκρεμός κ πίσω ρέμα..

[Yovanna]

Just now, ΑΡΓΚ said:

Δεν είναι δυνατό να συγκρίνουμε την απώλεια. Πρακτικά μιλώντας, το πένθος τελικά ξεπερνιέται και η ζωή συνεχίζεται πράγματι. Το πότε εξαρτάται από τον άνθρωπο, μάλλον τον πενθούντα κυρίως, και τη σχέση με το νεκρό. Για άλλον μέρες, για άλλον μήνες, χρόνο;  Αν μας καταστρέφει τη ζωή, κάτι δεν πάει καλά, εκτός αν μιλάμε για το ίδιο μας το παιδί. Ίσως επειδή είστε σχετικά μικρές αρκετές και ίσως και σχετικά τυχερές, λείπει και η εξοικείωση με τον πόνο, αλλά σας διαβεβαιώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πόνο έχουν ζήσει και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε. Συνήθως όχι μόνο δεν είναι κακοπροαίρετο το "ξέρω τι περνάς" αλλά αλήθεια υπάρχουν τόσες απώλειες στη ζωή, που οι περισσότεροι ενήλικες γύρω μας το εννοούν αυτό που λένε. Ίσως όχι εικοσάρηδες, αλλά ο μέσος σαραντάρης, πενηντάρης έχει πενθήσει και έχει χάσει και έχει προχωρήσει: ασθένειες, θάνατοι, διαζύγια, χρεωκοπίες, ένα σωρό άσχημα πράγματα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά και είναι μέρος της ζωής δυστυχώς.

Αυτό που για να πω την αλήθεια μου κάνει λίγο για λόγο βοήθειας, είναι αυτή η αίσθηση της μοναδικότητας, το "μου συμβαίνει κάτι που δεν το νιώθουν οι άλλοι". Χωρίς να είμαι ειδικός, αν μου το έλεγε δικός μου άνθρωπος, εκεί θα παρότρυνα για βοήθεια από ειδικό γιατί μου κάνει για κάτι πέρα από το φυσιολογικό πένθος. Δεν το λέω επικριτικά, απλά σαν κάτι που εγώ θα ήθελα να το ψάξω. Μου βγάζει μία πικρία, μία οχύρωση πίσω  από το πένθος, μία έλλειψη συμφιλίωσης που ίσως θέλει μία βοήθεια για να μην τελματώσει.

Και όμως , μπορείς να συγκρίνεις την απώλεια. Θα τολμούσα ποτέ να πω σε κάποιον γονιό που έχασε το παιδί του, καταλαβαίνω πώς νιώθεις γιατί έχασα τον πατέρα μου? Στα 43 μου, έχω χάσει 2 παππούδες και 2 γιαγιάδες, 3 θείους, μια θεία , αγαπημένοι όλοι. Χωρισμούς επίσης, πολύ επώδυνους. Επίσης αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το όνειρο και την καριέρα της μουσικού που ονειρευόμουν και για το οποίο τόσο κόπιασα, έπειτα από τραυματισμό στο χέρι μου. Έχω βιώσει πολλές απώλειες. Δεν συγκρίνεται ο πόνος με αυτόν της απώλειας του πατέρα μου.

 

Just now, annoulen said:

 

Εννοείται ότι δεν είναι κακοπροαίρετο, ίσα ίσα, προς παρηγοριά το λένε. Ναι, συμβαίνουν άσχημα πράγματα όμως δεν βάζω άλλες "ατυχίες/απώλειες" το ίδιο με τον θάνατο. Ότι δηλαδή, ναι "οκ έχασες εσύ τον γονιό σου αλλά και εγώ είμαι χωρίς δουλειά". Μα συγκρίνονται αυτά ? Τι λέμε τώρα. Αναφορικά δε με άλλες απώλειες, κ εγώ βίωσα απώλεια θείου στα 47 του και ξαδέλφης μου στα 39 της. Πόνεσα και εκεί, στεναχωρήθηκα ναι, το σκεφτόμουν συνέχεια. Όμως ο γονιός είναι άλλο. Και ειδικά όταν είναι σχετικά νέος. Το ξαναλέω γιατί έτσι το νιώθω. 

 

Θα συνταχθώ απόλυτα με τις απόψεις της @Yovanna. (κάπου είχα γράψει κ άλλη απάντηση αλλά την έχασα). Άλλο να χάσεις γονιό στα 60του, άλλο στα 70 του, άλλο στα 80του, άλλο στα 90 του. Πονάς, αλλά κάπου έχει αρχίσει και μπαίνει κ η λογική από μια ηλικία και πάνω. Γι αυτό ήθελα να μιλήσω με άτομα που βιώνουν/βίωσαν ίδιες καταστάσεις. Οι μητέρες των γονιών μου έφυγαν στα 92 τους, με δισέγγονα κ οι δύο. Το ίδιο πόνεσε ο πατέρας μου τότε και η μανούλα μου και το ίδιο πονάω εγώ ? 

Ο πατέρας μου είναι 77. Ειναι μικρός ? είναι μεγάλος ? Πείτε μου. Θα φύγει κάποια στιγμή, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω, όμως παρακαλάω να φύγει όσο μεγαλύτερος γίνεται, χωρίς ταλαιπωρία, χωρίς να το καταλάβει και όρθιος. 

 

Και όσον αφορά την ενσυναίσθηση που λέει η @Fenia27,  μήπως θα έπρεπε και οι άλλοι να την έχουν? 

Μου παραπονέθηκε συγγενικό πρόσωπο (εν ζωή και με υγεια όλοι γονείς κ πεθερικά) ότι θα "περάσει μαύρες γιορτές έτσι όπως μας έκαναν"? αλήθεια τώρα ? σε εμένα ? Που είναι η ενσυναίσθηση λοιπόν ? Μπορώ εγώ να "παρηγορήσω" τέτοιες καταστάσεις?

Ήμουν σίγουρη ότι εσύ θα καταλάβεις. ελπίζω να χαρείς τον μπαμπά σου για πολλά χρόνια ακόμη. Φυσικά και δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα του.

Αυτό που σου είπε το συγγενικό σου πρόσωπο, είναι τρισάθλιο. Δεν χρειάζεσαι τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου.

[student]

Just now, annoulen είπε:

Πολύ εύστοχο αυτό που λες. Είναι αλήθεια. 

Όμως εγώ να σου πω ότι από τότε που έφυγε η μητέρα μου, θέλω να αρρωστήσω και να ταλαιπωρηθώ. Δεν θέλω να είμαι καλά  και η μανούλα μου να είναι εκεί που είναι τώρα.  

Μόνο  τα παιδιά μου σκέφτομαι και υποκρίνομαι γιατί με χρειάζονται. Αυτά με κρατάνε "καπως". Εάν δεν είχα κάπου να στηριχτώ, δεν ξέρω που θα ήμουν,  σίγουρα με αντικαταθλιπτικά. 

Συνηθως μετά απο τη περίοδο που ζουμε στο βαθύ πένθος κάποια στιγμή έρχεται η ημέρα που βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά, τα τακτοποιουμε μέσα μας και αναζητάμε κάτι άλλο πιο λειτουργικό πιο ισορροπημένο. Αυτο έχει να κάνει με την αναγκη μας για ζωή για επιβίωση για νέα αρχή για αλλαγή. 

Έχω την αίσθηση ότι δεν θέλεις να βγεις από όλο αυτό και σε καταλαβαίνω, χρειάζεται αρκετός χρόνος για κάποιους ανθρώπους και ειδικά όταν υπάρχει πείσμα στο να το νιώσουν στο έπακρο γίνεται ακόμα πιο ζόρικο.
Θα έρθει η στιγμή που θα έχεις ανάγκη να βγεις από αυτό χωρίς πίεση και "πρέπει".
Η απόφαση του ψυχολόγου είναι πολύ προσωπική και κανένας δεν μπορεί να σου πει να πας. Θεωρώ ότι είναι απαγορευτικό και δεν βοηθάει επί της ουσίας.

Αυτό που βοηθάει συνηθως είναι να είσαι ο ευατο σου να κάνεις και να λες αυτό που νιώθεις και αυτό που θέλεις. Τα πρέπει, τα τυπικά και οι απόλυτες σκέψεις είναι καταστροφικες τις περισσότερες φορές. 

[mama16]

Just now, Yovanna είπε:

Και όμως , μπορείς να συγκρίνεις την απώλεια. Θα τολμούσα ποτέ να πω σε κάποιον γονιό που έχασε το παιδί του, καταλαβαίνω πώς νιώθεις γιατί έχασα τον πατέρα μου? Στα 43 μου, έχω χάσει 2 παππούδες και 2 γιαγιάδες, 3 θείους, μια θεία , αγαπημένοι όλοι. Χωρισμούς επίσης, πολύ επώδυνους. Επίσης αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το όνειρο και την καριέρα της μουσικού που ονειρευόμουν και για το οποίο τόσο κόπιασα, έπειτα από τραυματισμό στο χέρι μου. Έχω βιώσει πολλές απώλειες. Δεν συγκρίνεται ο πόνος με αυτόν της απώλειας του πατέρα μου.

 

Ήμουν σίγουρη ότι εσύ θα καταλάβεις. ελπίζω να χαρείς τον μπαμπά σου για πολλά χρόνια ακόμη. Φυσικά και δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα του.

Αυτό που σου είπε το συγγενικό σου πρόσωπο, είναι τρισάθλιο. Δεν χρειάζεσαι τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου.

Μήπως όμως τλκ κορίτσια το πώς το βιώνει κάποιος το πένθος έχει να κάνει με την ηλικία που έχει ο ίδιος κ όχι την ηλικία που έχει αυτός που πεθαίνει? Γιατί είναι λίγο αντιφατικό αυτό που λες τώρα. Ο πατέρας της @annoulen είναι 77 χρόνων (κ να ζήσει πολλά πολλά χρόνια ο άνθρωπος) αλλά λες φυσικά κ δεν έχει έρθει η ώρα του... Η ώρα όμως πότε έρχεται? Απ' τον συνάδελφο σου που ο γονιός του έφυγε 5 χρόνια μετά από ότι είναι τώρα ο πατέρας της δεν μπορείς να τον καταλάβεις πως νιώθει? Γιατί αυτό νομίζω σου είπε.. Μια συμπαράσταση απλά ζητούσε από άτομο που είχε χάσει έναν γονιό.

 

Μήπως τλκ η ηλικία μας παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο? Γιατί αν κάποιος χάσει έναν γονιό που ήταν 85 χρόνων κ ο ίδιος είναι 65 ενώ ένας άλλος χάσει τον γονιό του που ήταν κ αυτός 85 αλλά ο ίδιος είναι 45 για τους απ' έξω που θα το δουν μπορεί να πουν ότι εντάξει ήταν μεγάλος αλλά για το παιδί που μένει πίσω ο 45ρης θα πάρει πιο βαριά την απώλεια.. Οπότε η ηλικία που έχει ένα αγαπημενο μας πρόσωπο που φεύγει απ' τη ζωή δεν έχει τόση σημασία, σημασία έχει η ηλικία μας στο πως θα μπορέσουμε να το διαχειριστούμε όλο αυτό

[Yovanna]

Just now, mama16 said:

Μήπως όμως τλκ κορίτσια το πώς το βιώνει κάποιος το πένθος έχει να κάνει με την ηλικία που έχει ο ίδιος κ όχι την ηλικία που έχει αυτός που πεθαίνει? Γιατί είναι λίγο αντιφατικό αυτό που λες τώρα. Ο πατέρας της @annoulen είναι 77 χρόνων (κ να ζήσει πολλά πολλά χρόνια ο άνθρωπος) αλλά λες φυσικά κ δεν έχει έρθει η ώρα του... Η ώρα όμως πότε έρχεται? Απ' τον συνάδελφο σου που ο γονιός του έφυγε 5 χρόνια μετά από ότι είναι τώρα ο πατέρας της δεν μπορείς να τον καταλάβεις πως νιώθει? Γιατί αυτό νομίζω σου είπε.. Μια συμπαράσταση απλά ζητούσε από άτομο που είχε χάσει έναν γονιό.

 

Μήπως τλκ η ηλικία μας παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο? Γιατί αν κάποιος χάσει έναν γονιό που ήταν 85 χρόνων κ ο ίδιος είναι 65 ενώ ένας άλλος χάσει τον γονιό του που ήταν κ αυτός 85 αλλά ο ίδιος είναι 45 για τους απ' έξω που θα το δουν μπορεί να πουν ότι εντάξει ήταν μεγάλος αλλά για το παιδί που μένει πίσω ο 45ρης θα πάρει πιο βαριά την απώλεια.. Οπότε η ηλικία που έχει ένα αγαπημενο μας πρόσωπο που φεύγει απ' τη ζωή δεν έχει τόση σημασία, σημασία έχει η ηλικία μας στο πως θα μπορέσουμε να το διαχειριστούμε όλο αυτό

Η μητέρα του συναδέλφου είναι 88 και ζει ακόμη. Απλά αρρώστησε. Το 68 (όταν νόσησε ο μπαμπάς μου), με το 88, απέχουν έτη φωτός.

[annoulen]

Just now, student είπε:

Έχω την αίσθηση ότι δεν θέλεις να βγεις από όλο αυτό και σε καταλαβαίνω,

 

Ακριβώς. Δεν θέλω να βγω. Νιώθω ότι μου έκοψαν τις ρίζες μου και την καρδιά μου μαζί. Σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις.

 

Just now, mama16 είπε:

Μήπως τλκ η ηλικία μας παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο?

Το έχω σκεφτεί και αυτό. Πιστεύω ότι παίζει κάποιο ρόλο αλλά όχι τον μεγαλύτερο. Είμαι 49 ετών κ η μητέρα μου έφυγε στα 74. 

Εάν ήμουν 30 κ ήταν η μητέρα μου 70, φαντάζομαι ότι θα ήταν "βαρύτερο". Βασικά δεν θα είχα και τα παιδιά μου (γιατί έγινα μητέρα στα 40), οπότε θα ήταν βαρύτερο ούτως ή άλλως. 

Just now, Yovanna είπε:

 

 

 

Just now, Yovanna είπε:

Το 68 (όταν νόσησε ο μπαμπάς μου), με το 88, απέχουν έτη φωτός.

πολύ σωστά

[mama16]

Just now, Yovanna είπε:

Η μητέρα του συναδέλφου είναι 88 και ζει ακόμη. Απλά αρρώστησε. Το 68 (όταν νόσησε ο μπαμπάς μου), με το 88, απέχουν έτη φωτός.

Ένας άντρας κάνει παιδί στα 75... Υπάρχουν κάποια τέτοια παραδείγματα. Κ όταν είναι το παιδί 13 χρόνων πεθαίνει ο πατέρας. Για εμάς ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος.. Για το παιδί όμως?????? Επειδή όντως ήταν μεγάλος η απώλεια για αυτό το παιδί δεν θα είναι τόσο μεγάλη όσο για σένα πχ που ο πατέρας σου ήταν μικρός?

[Yovanna]

Just now, mama16 said:

Ένας άντρας κάνει παιδί στα 75... Υπάρχουν κάποια τέτοια παραδείγματα. Κ όταν είναι το παιδί 13 χρόνων πεθαίνει ο πατέρας. Για εμάς ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος.. Για το παιδί όμως?????? Επειδή όντως ήταν μεγάλος η απώλεια για αυτό το παιδί δεν θα είναι τόσο μεγάλη όσο για σένα πχ που ο πατέρας σου ήταν μικρός?

Αυτό που περιγράφεις είναι πολύ extreme. Μόνο τον Βουτσά έχω ακούσει να κάνει παιδί σε αυτή την ηλικία. Εγώ δεν είπα ότι ο συνάδελφος που θα χάσει τη μάνα του πχ στα 90 δεν θα πενθήσει. Όμως προφανώς ξέρει ότι δεν θα ζήσει παντοτινά η μαμά του. Χάρηκε παιδιά, εγγόνια, 'ισως προλάβει και δισέγγονο. Ο μπαμπάς μου εργαζόταν ακόμη (μαζί δουλεύαμε, είμασταν μαζί κάθε μέρα), είχε τρέλα με τα παιδιά και δεν πρόλαβε να χαρεί εγγόνια και εκείνα να τον χαρούν. Μέχρι την τελευταία μέρα, έλεγε σε ενάμιση μήνα δηλαδή θα έχουμε κι άλλο μωρό? Και έκανε σαν παιδί από τη χαρά του. αυτά με πονάνε. Δεν μπορώ να το εξηγήσω άλλο.

[annoulen]

Just now, Yovanna είπε:

 Δεν μπορώ να το εξηγήσω άλλο.

 

Δεν χρειάζεται εξήγηση.

 

Όλοι θα φύγουν (θα φύγουμε), άλλωστε κανείς δεν κατάγεται από το σόι του Highlander (κάπου αλλού το διάβασα αυτό και το έκλεψα), αλλά εμείς τώρα κάνουμε κατάθεση συναισθημάτων. Δεν είμαστε ρομπότ για να τα εκλογικεύουμε όλα και πιστεύω ακράδαντα ότι μόνο όποιος δεν το έχει περάσει, προσπαθεί να εκλογικεύσει τις καταστάσεις, με καλή πρόθεση πάντα.

 

[kotsifikos]

Πέρα από την ηλικία που φεύγει κάποιος έχει να κάνει και με το δέσιμο που έχει μαζί μας, δεν μπορώ να νιώσω τον πόνο που σας δημιουργεί η απώλεια των γονιών σας, όμως καταλαβαίνω πως είναι αβάσταχτος. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τις απώλειες, ο κάθε ένας από εμάς πενθεί διαφορετικά. Εμένα την ημέρα του γάμου μου ο μπαμπάς μου έπαθε καρδιακό επεισόδιο και έλειπε από δίπλα μου εκείνην την στιγμή...ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά και παρόλα αυτά ήμουν μουδιασμένη, δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο που νιώθει ένα παιδί όταν ο γονιός του δεν είναι δίπλα του σε τόσο σημαντικές στιγμές της ζωής του! Νιώθεις ότι έφυγε και δεν πρόλαβε, ότι άφησε πράγματα στην μέση, ότι εσύ δεν πρόλαβες να ζήσεις μαζί του όλα όσα ήθελες, και όπως και αν το κάνουμε όσο πιο μικρός φεύγει τόσο περισσότερα χάνει. Πλέον ένας άνθρωπος στα 68-74 έχει ακόμα χρόνια μπροστά του να ζήσει, δεν θεωρείται μεγάλος.

[mama16]

Just now, Yovanna είπε:

Αυτό που περιγράφεις είναι πολύ extreme. Μόνο τον Βουτσά έχω ακούσει να κάνει παιδί σε αυτή την ηλικία. Εγώ δεν είπα ότι ο συνάδελφος που θα χάσει τη μάνα του πχ στα 90 δεν θα πενθήσει. Όμως προφανώς ξέρει ότι δεν θα ζήσει παντοτινά η μαμά του. Χάρηκε παιδιά, εγγόνια, 'ισως προλάβει και δισέγγονο. Ο μπαμπάς μου εργαζόταν ακόμη (μαζί δουλεύαμε, είμασταν μαζί κάθε μέρα), είχε τρέλα με τα παιδιά και δεν πρόλαβε να χαρεί εγγόνια και εκείνα να τον χαρούν. Μέχρι την τελευταία μέρα, έλεγε σε ενάμιση μήνα δηλαδή θα έχουμε κι άλλο μωρό? Και έκανε σαν παιδί από τη χαρά του. αυτά με πονάνε. Δεν μπορώ να το εξηγήσω άλλο.

Ναι είναι extreme, ευτυχώς οι περισσότεροι κάνουν παιδιά πιο νέοι οπότε συνήθως δεν χρειάζεται να βιώσουν τα παιδιά σε τόσο μικρές ηλικίες την απώλεια. Λυπάμαι πολύ για τον μπαμπά σου που δεν πρόλαβε το εγγονάκι του, εννοείται ότι φαντάζομαι ότι θα ήταν δύσκολο για σενα αυτό. Όλα τα παραδείγματα ήταν για να δείξω ότι παίζει ρόλο κ η ηλικία του παιδιού που βιώνει την απώλεια. Σε καμιά περίπτωση δεν θα έλεγα ότι η δική σου απώλεια δεν ήταν μεγάλη, ο παππούς μου πέθανε σε ηλικία 60 ετών,, φαντάζομαι ότι η μητέρα μου θα πόνεσε πολύ, ήταν γύρω στα 35-36. Ευτυχώς είχε εμάς τα παιδιά της σαν στήριγμα, αν δεν είχε παιδιά θα ήταν ακόμα δυσκολότερο..

[student]

Just now, annoulen είπε:

 

Ακριβώς. Δεν θέλω να βγω. Νιώθω ότι μου έκοψαν τις ρίζες μου και την καρδιά μου μαζί. Σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις

Τις ρίζες δεν μπορεί να στις κόψει κανένας, είναι αιώνιες!!

Βρίσκεσαι σε πένθος λόγω απουσίας και είναι φριχτό,είναι μια νέα κατάσταση πολύ ξένη και μοναχική. Δημιουργεί καινούρια συναισθήματα και είναι οκ αυτό. 

 

Προσπάθησε να σκεφτείς τι είναι αυτό που έχεις ανάγκη πέρα από την κατανόηση και το μοίρασμα αυτής της κατάστασης που βρίσκεσαι..Πω κις θέλεις να ζεις και να υπάρχεις μέσα σε όλο αυτό? Θέλεις πραγματικά να σε καταβάλει? Τι νόημα έχει για εσένα όλος αυτός ο πόνος? 

 

Πραγματικά πιστεύω ότι όταν φεύγει ένας άνθρωπος που είναι δικός μας μπορούμε να σκεφτούμε πολλά και διάφορα μέσα στα οποία είναι και η τύχη, η χαρά που μας έφερε σε αυτόν τον κόσμο, που μας ενέπνευσε που είχε μια αγκαλιά για εμάς, που τον είχαμε στην ζωή μας και πολλά πολλά άλλα. Νομίζω ότι μπορείς οποιαδήποτε στιγμη να φέρεις στο νου σου και όλα τα ομορφα. Τα συναισθήματα θα αλλάξουν και ίσως να φέρουν και χαμόγελο. 

Μπορείς να τον τιμάς κάθε μέρα με χαρούμενες σκέψεις και όχι με την απουσία του. Γιατί η ουσία είναι αυτή και όχι ότι έφυγε. 

[mama16]

Just now, annoulen είπε:

 

Δεν χρειάζεται εξήγηση.

 

Όλοι θα φύγουν (θα φύγουμε), άλλωστε κανείς δεν κατάγεται από το σόι του Highlander (κάπου αλλού το διάβασα αυτό και το έκλεψα), αλλά εμείς τώρα κάνουμε κατάθεση συναισθημάτων. Δεν είμαστε ρομπότ για να τα εκλογικεύουμε όλα και πιστεύω ακράδαντα ότι μόνο όποιος δεν το έχει περάσει, προσπαθεί να εκλογικεύσει τις καταστάσεις, με καλή πρόθεση πάντα.

 

Αυτό ακριβώς.. όλοι εμείς που απαντήσαμε δεν εκλογικευσαμε τις καταστάσεις, είπαμε ότι για όλους η απώλεια είναι δύσκολη. Δεν εκλογικευω την κατάσταση, το αντίθετο μάλλον

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, annoulen είπε:

Πολύ εύστοχο αυτό που λες. Είναι αλήθεια. 

Όμως εγώ να σου πω ότι από τότε που έφυγε η μητέρα μου, θέλω να αρρωστήσω και να ταλαιπωρηθώ. Δεν θέλω να είμαι καλά  και η μανούλα μου να είναι εκεί που είναι τώρα.  

Μόνο  τα παιδιά μου σκέφτομαι και υποκρίνομαι γιατί με χρειάζονται. Αυτά με κρατάνε "καπως". Εάν δεν είχα κάπου να στηριχτώ, δεν ξέρω που θα ήμουν,  σίγουρα με αντικαταθλιπτικά. 

Θα έλεγα να μιλήσεις με ψυχίατρο και όχι με ψυχολόγο. Δεν είμαι γιατρός, αλλά έχω δει κατάθλιψη πολλές φορές γύρω μου. Δε μιλάς για φυσιολεγικές σκέψεις που ακολουθούν πένθος και είναι πολλοί μήνες. Έχω μεγαλώσει με μητέρα με κατάθλιψη, ειλικρινά σου μιλάω, τα παιδιά ξέρουν και θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να ξεπεράσουν το δικό τους τραύμα, αν το ξεπεράσουν ποτέ. Δυστυχώς. Χρειάζεσαι ιατρική βοήθεια. Θυμό προς το σύζυγο που δε συμπάσχει νιώθεις; 

2 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

Και όμως , μπορείς να συγκρίνεις την απώλεια. Θα τολμούσα ποτέ να πω σε κάποιον γονιό που έχασε το παιδί του, καταλαβαίνω πώς νιώθεις γιατί έχασα τον πατέρα μου? Στα 43 μου, έχω χάσει 2 παππούδες και 2 γιαγιάδες, 3 θείους, μια θεία , αγαπημένοι όλοι. Χωρισμούς επίσης, πολύ επώδυνους. Επίσης αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το όνειρο και την καριέρα της μουσικού που ονειρευόμουν και για το οποίο τόσο κόπιασα, έπειτα από τραυματισμό στο χέρι μου. Έχω βιώσει πολλές απώλειες. Δεν συγκρίνεται ο πόνος με αυτόν της απώλειας του πατέρα μου.

 

Δε μετριέται η στεναχώρια με τη συγγένεια. Εσένα σε πόνεσε η απώλεια του πατέρα σου. Αν ο πατέρας μου πέθαινε σήμερα, καθόλου δε θα με απασχολούσε, μάλλον μια ενόχληση ότι θα έμπλεκα με διαδικαστικά νιώθω. Άλλος μπορεί να καταρρεύσει με μία ασθένεια, απώληση, χωρισμό. Δεν είναι όλες οι σχέσεις και οι συνθήκες ίδιες.

1 ώρα πρίν, mama16 είπε:

Μήπως όμως τλκ κορίτσια το πώς το βιώνει κάποιος το πένθος έχει να κάνει με την ηλικία που έχει ο ίδιος κ όχι την ηλικία που έχει αυτός που πεθαίνει? Γιατί είναι λίγο αντιφατικό αυτό που λες τώρα. Ο πατέρας της @annoulen είναι 77 χρόνων (κ να ζήσει πολλά πολλά χρόνια ο άνθρωπος) αλλά λες φυσικά κ δεν έχει έρθει η ώρα του... Η ώρα όμως πότε έρχεται? Απ' τον συνάδελφο σου που ο γονιός του έφυγε 5 χρόνια μετά από ότι είναι τώρα ο πατέρας της δεν μπορείς να τον καταλάβεις πως νιώθει? Γιατί αυτό νομίζω σου είπε.. Μια συμπαράσταση απλά ζητούσε από άτομο που είχε χάσει έναν γονιό.

 

Μήπως τλκ η ηλικία μας παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο? Γιατί αν κάποιος χάσει έναν γονιό που ήταν 85 χρόνων κ ο ίδιος είναι 65 ενώ ένας άλλος χάσει τον γονιό του που ήταν κ αυτός 85 αλλά ο ίδιος είναι 45 για τους απ' έξω που θα το δουν μπορεί να πουν ότι εντάξει ήταν μεγάλος αλλά για το παιδί που μένει πίσω ο 45ρης θα πάρει πιο βαριά την απώλεια.. Οπότε η ηλικία που έχει ένα αγαπημενο μας πρόσωπο που φεύγει απ' τη ζωή δεν έχει τόση σημασία, σημασία έχει η ηλικία μας στο πως θα μπορέσουμε να το διαχειριστούμε όλο αυτό

 

To προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα είναι κάπου μεταξύ 75 και 80 για άντρες, λίγο περισσότερο για τις γυναίκες (χονδρικά, δε θυμάμαι νούμερα) . Δεν μπορούμε να λέμε για έναν άνθρωπο άρα 77 ετών ότι δεν έχει έρθει γενικά η ώρα του. Μπορεί κάποιος να πεθάνει φυσικά και στα 60 και στα 90, ανάλογα με τα γονίδιά του, τον τρόπο ζωής και τελικά την τύχη. Αν κατάλαβα καλά,  η @annoulen είναι σχεδόν 50 ετών. Μία ηλικία που όσο και να πονάει η απώλεια ενός γονιού, είναι πια αναμενόμενη, όσο και να την απευχόμαστε. Δεν ξέρω, μου θυμίζει λίγο μία άλλη κουβέντα που είχαμε περί βιολογίας και περί του πώς ζούμε τη ζωή μας πλέον μέχρι μετά τα 30, πριν κάνουμε παιδιά, αν και η βιολογία δεν συμφωνεί πάντα. Κάπως αντίστοιχο μου φαίνεται και αυτό, το να κάνεις παιδιά στα 40 (που φυσικά και καλά κάνεις και είναι υπέροχο αν γίνεται) δεν αλλάζει τη βιολογία: στη δεκαετία των 40 είσαι εξορισμού μεσήλικας, και περιμένεις να αρρωστήσουν ή να πεθάνουν οι γονείς σου. Χαίρεσαι μεν αν τελικά ζήσεις αυτή την απώλεια και στα 60 και στα 70 αν γίνεται, αλλά δεν σοκάρεσαι επειδή δεν είχες προλάβει στα 50 να εξοικειωθείς με την ιδέα ότι οι γονείς πεθαίνουν. Άλλο να είσαι 20 και να λες "δεν πρόλαβε η μαμά να δει τα εγγόνια να μεγαλώνουν", που είναι σοκαριστικό και μη αναμενόμενο, άλλο να είσαι 50 όμως. Οι περισσότερες είστε μικρές εδώ και είναι και λίγο μακριά αυτές οι σκέψεις, αλλά ήδη στα 45 δε νομίζω να έχω φίλο συνομήλικο που να μην τρέχει ο ίδιος με θέματα υγείας, πόσο μάλλον οι γονείς του .

Και διαφωνώ με το ότι είναι κακό να εκλογικεύεις την απώλεια: το ότι οι γονείς μας γερνούν και πεθαίνουν, το ξέρουμε από παιδιά. Είναι μέρος της ζωής. Δεν είναι ένα τροχαίο που βρήκε το παιδί μας, το περιμένουμε και ευχόμστε να αργήσει απλά.

[ninaki80]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Θα έλεγα να μιλήσεις με ψυχίατρο και όχι με ψυχολόγο. Δεν είμαι γιατρός, αλλά έχω δει κατάθλιψη πολλές φορές γύρω μου. Δε μιλάς για φυσιολεγικές σκέψεις που ακολουθούν πένθος και είναι πολλοί μήνες. Έχω μεγαλώσει με μητέρα με κατάθλιψη, ειλικρινά σου μιλάω, τα παιδιά ξέρουν και θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να ξεπεράσουν το δικό τους τραύμα, αν το ξεπεράσουν ποτέ. Δυστυχώς. Χρειάζεσαι ιατρική βοήθεια. Θυμό προς το σύζυγο που δε συμπάσχει νιώθεις; 

 

Δε μετριέται η στεναχώρια με τη συγγένεια. Εσένα σε πόνεσε η απώλεια του πατέρα σου. Αν ο πατέρας μου πέθαινε σήμερα, καθόλου δε θα με απασχολούσε, μάλλον μια ενόχληση ότι θα έμπλεκα με διαδικαστικά νιώθω. Άλλος μπορεί να καταρρεύσει με μία ασθένεια, απώληση, χωρισμό. Δεν είναι όλες οι σχέσεις και οι συνθήκες ίδιες.

 

To προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα είναι κάπου μεταξύ 75 και 80 για άντρες, λίγο περισσότερο για τις γυναίκες (χονδρικά, δε θυμάμαι νούμερα) . Δεν μπορούμε να λέμε για έναν άνθρωπο άρα 77 ετών ότι δεν έχει έρθει γενικά η ώρα του. Μπορεί κάποιος να πεθάνει φυσικά και στα 60 και στα 90, ανάλογα με τα γονίδιά του, τον τρόπο ζωής και τελικά την τύχη. Αν κατάλαβα καλά,  η @annoulen είναι σχεδόν 50 ετών. Μία ηλικία που όσο και να πονάει η απώλεια ενός γονιού, είναι πια αναμενόμενη, όσο και να την απευχόμαστε. Δεν ξέρω, μου θυμίζει λίγο μία άλλη κουβέντα που είχαμε περί βιολογίας και περί του πώς ζούμε τη ζωή μας πλέον μέχρι μετά τα 30, πριν κάνουμε παιδιά, αν και η βιολογία δεν συμφωνεί πάντα. Κάπως αντίστοιχο μου φαίνεται και αυτό, το να κάνεις παιδιά στα 40 (που φυσικά και καλά κάνεις και είναι υπέροχο αν γίνεται) δεν αλλάζει τη βιολογία: στη δεκαετία των 40 είσαι εξορισμού μεσήλικας, και περιμένεις να αρρωστήσουν ή να πεθάνουν οι γονείς σου. Χαίρεσαι μεν αν τελικά ζήσεις αυτή την απώλεια και στα 60 και στα 70 αν γίνεται, αλλά δεν σοκάρεσαι επειδή δεν είχες προλάβει στα 50 να εξοικειωθείς με την ιδέα ότι οι γονείς πεθαίνουν. Άλλο να είσαι 20 και να λες "δεν πρόλαβε η μαμά να δει τα εγγόνια να μεγαλώνουν", που είναι σοκαριστικό και μη αναμενόμενο, άλλο να είσαι 50 όμως. Οι περισσότερες είστε μικρές εδώ και είναι και λίγο μακριά αυτές οι σκέψεις, αλλά ήδη στα 45 δε νομίζω να έχω φίλο συνομήλικο που να μην τρέχει ο ίδιος με θέματα υγείας, πόσο μάλλον οι γονείς του .

Και διαφωνώ με το ότι είναι κακό να εκλογικεύεις την απώλεια: το ότι οι γονείς μας γερνούν και πεθαίνουν, το ξέρουμε από παιδιά. Είναι μέρος της ζωής. Δεν είναι ένα τροχαίο που βρήκε το παιδί μας, το περιμένουμε και ευχόμστε να αργήσει απλά.

συμφωνω στην ουσια αυτων που λες απλα παιζει κ μεγαλο ρολο του πως ειναι ο αλλος στην καθημερινοτητα του γιατι ο αλλος μπορει στα 77 του να ζει σαν 50 χρονων κ πραγματικα αν φυγει απο μια αρρωστια ειναι βαρυ δεν το περιμενεις λες αυτος ο ανθρωπος ειχε τουλαχιστον 10 χρονια καλη ζωη μπροστα του. 

η θλιψη ειναι ετσι κ αλλιως μεγαλη κ μενει μεσα σου τωρα αν εμποδιζει την φυσιολογικη ροη της καθημερινοτητας μας πολυ καιρο μετα σιγουρα θελει ιατρικη βοηθεια δεν ειναι κατι που το δικαιολογει το πενθος

[Yovanna]

Just now, ΑΡΓΚ said:

Δε μετριέται η στεναχώρια με τη συγγένεια. Εσένα σε πόνεσε η απώλεια του πατέρα σου. Αν ο πατέρας μου πέθαινε σήμερα, καθόλου δε θα με απασχολούσε, μάλλον μια ενόχληση ότι θα έμπλεκα με διαδικαστικά νιώθω. Άλλος μπορεί να καταρρεύσει με μία ασθένεια, απώληση, χωρισμό. Δεν είναι όλες οι σχέσεις και οι συνθήκες ίδιες.

Εννοείται ότι είναι κι άλλα γεγονότα πέρα από το θάνατο που μπορεί να σε κάνουν να λυγίσεις, θα λέγαμε όμως ποτέ σε μια μάνα που έχασε το παιδί της , καταλαβαίνω πώς νιώθεις γιατί και εγώ έχω βιώσει επώδυνο χωρισμό ή έχασα πέρσι τη δουλειά μου ή πέθανε η γιαγιά μου στα 90 της? Περιμένοντας μάλιστα να νιώσει καλύτερα με το "καταλαβαίνω πώς νιώθεις" αντί να μας αρχίσει στα βρισίδια (αν και νομίζω ότι απλά θα μας αγνοούσε, δεν θα αξίζαμε ούτε τα βρισίδια). Το καταλαβαίνω πώς νιώθεις, έχει νόημα από ανθρώπους που έχουν βιώσει την ίδια κατάσταση και τους στοίχισε εξίσου ( αν ας πούμε δεν έχεις καθόλου σχέσεις με τον γονιό σου, δεν είναι το ίδιο).

 

Just now, ΑΡΓΚ said:

To προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα είναι κάπου μεταξύ 75 και 80 για άντρες, λίγο περισσότερο για τις γυναίκες (χονδρικά, δε θυμάμαι νούμερα) . Δεν μπορούμε να λέμε για έναν άνθρωπο άρα 77 ετών ότι δεν έχει έρθει γενικά η ώρα του. Μπορεί κάποιος να πεθάνει φυσικά και στα 60 και στα 90, ανάλογα με τα γονίδιά του, τον τρόπο ζωής και τελικά την τύχη. Αν κατάλαβα καλά,  η @annoulen είναι σχεδόν 50 ετών. Μία ηλικία που όσο και να πονάει η απώλεια ενός γονιού, είναι πια αναμενόμενη, όσο και να την απευχόμαστε. Δεν ξέρω, μου θυμίζει λίγο μία άλλη κουβέντα που είχαμε περί βιολογίας και περί του πώς ζούμε τη ζωή μας πλέον μέχρι μετά τα 30, πριν κάνουμε παιδιά, αν και η βιολογία δεν συμφωνεί πάντα. Κάπως αντίστοιχο μου φαίνεται και αυτό, το να κάνεις παιδιά στα 40 (που φυσικά και καλά κάνεις και είναι υπέροχο αν γίνεται) δεν αλλάζει τη βιολογία: στη δεκαετία των 40 είσαι εξορισμού μεσήλικας, και περιμένεις να αρρωστήσουν ή να πεθάνουν οι γονείς σου. Χαίρεσαι μεν αν τελικά ζήσεις αυτή την απώλεια και στα 60 και στα 70 αν γίνεται, αλλά δεν σοκάρεσαι επειδή δεν είχες προλάβει στα 50 να εξοικειωθείς με την ιδέα ότι οι γονείς πεθαίνουν. Άλλο να είσαι 20 και να λες "δεν πρόλαβε η μαμά να δει τα εγγόνια να μεγαλώνουν", που είναι σοκαριστικό και μη αναμενόμενο, άλλο να είσαι 50 όμως. Οι περισσότερες είστε μικρές εδώ και είναι και λίγο μακριά αυτές οι σκέψεις, αλλά ήδη στα 45 δε νομίζω να έχω φίλο συνομήλικο που να μην τρέχει ο ίδιος με θέματα υγείας, πόσο μάλλον οι γονείς του

Το ότι κάναμε παιδί στα 40 και οι γονείς μας δεν πρόλαβαν να τα χαρούν, δεν μειώνει τον πόνο , ότι ήταν δηλαδή ήδη 70 όταν έφυγαν , αντίθετα,  σε μένα τουλάχιστον έχει προσθέσει και ενοχές στην θλίψη , γιατί ΄δεν έδωσα πιο νωρίς εγγονάκι στον μπαμπά μου που τόσο το λαχταρούσε.

[μαγιοπουλας]

Just now, Yovanna είπε:

Εννοείται ότι είναι κι άλλα γεγονότα πέρα από το θάνατο που μπορεί να σε κάνουν να λυγίσεις, θα λέγαμε όμως ποτέ σε μια μάνα που έχασε το παιδί της , καταλαβαίνω πώς νιώθεις γιατί και εγώ έχω βιώσει επώδυνο χωρισμό ή έχασα πέρσι τη δουλειά μου ή πέθανε η γιαγιά μου στα 90 της? Περιμένοντας μάλιστα να νιώσει καλύτερα με το "καταλαβαίνω πώς νιώθεις" αντί να μας αρχίσει στα βρισίδια (αν και νομίζω ότι απλά θα μας αγνοούσε, δεν θα αξίζαμε ούτε τα βρισίδια). Το καταλαβαίνω πώς νιώθεις, έχει νόημα από ανθρώπους που έχουν βιώσει την ίδια κατάσταση και τους στοίχισε εξίσου ( αν ας πούμε δεν έχεις καθόλου σχέσεις με τον γονιό σου, δεν είναι το ίδιο).

 

Το ότι κάναμε παιδί στα 40 και οι γονείς μας δεν πρόλαβαν να τα χαρούν, δεν μειώνει τον πόνο , ότι ήταν δηλαδή ήδη 70 όταν έφυγαν , αντίθετα,  σε μένα τουλάχιστον έχει προσθέσει και ενοχές στην θλίψη , γιατί ΄δεν έδωσα πιο νωρίς εγγονάκι στον μπαμπά μου που τόσο το λαχταρούσε.

Θλιψη ναι.ενοχες γιατι?έκανες πολύ αγώνα.δεν ηταν στο χέρι σου .ανέβηκες το δικο σου γολγοθα