Καλ(κ)ομαθημενα παιδια... Μπορουμε να το αποφύγουμε???

[anemoni1989]

Καλησπέρα!!! :) 

Οπως εχω αναφέρει και σε προηγούμενα ποστ, εχω μια μπεμπουλα, αισιως 7μιση μηνων, για την ανατροφη και διαπαιδαγωγηση της οποιας εχω τρομερό αγχος (οπως εχει γινει εμφανες φανταζομαι)!!!! Με αφορμή λοιπον μια συζητηση που ειχα με μια φιλη η οποία εχει ενα παιδακι συνομηλικο με το δικο μου, προβληματιστηκα... Ειναι αραγε αναποφευκτο να γινει ενα παιδι κακομαθημενο στις μερες μας, ειδικα αν ειναι πρωτο εγγονι/ανηψι/παιδι κλπ??? Εγω ημουν ολα αυτα, αλλα οι γονεις μου ηταν πολυ αυστηροι ως προς τη διαπαιδαγωγηση μου (δεν ξέρω πως αλλιως να το περιγραψω) και θεωρώ πως δεν βγήκα κακομαθημενη.. Αντιθετα σεβομουν, ειχα παντα τροπους, ημκυν συνεσταλμενη, χαμηλων τονων κλπ... Ειμαι αραγε τοσο λαθος??? Επεσα απο τα σύννεφα δεν σας κρυβω απο την αποψη οτι ενα παιδι πρεπει (και δε γινεται να αποφευχθει) να ειναι καλ(κ)ομαθημενο... 

Ποια η αποψη σας??? 

[Macgyver]

Άλλο ο καλομαθημένος , άλλο ο κακομαθημένος. Για μένα κακομαθημένος είναι αυτός που δεν είχε σωστή οριοθέτηση και ως εκ τούτου μειονεκτεί σε βασικές κοινωνικές δεξιότητες (έλλειψη ευγένειας, σεβασμού κλπ κλπ ως προς τον συνάνθρωπο γενικά , μη αποδεκτή συμπεριφορά, απουσία ενσυναίσθησης κλπ) 

Τον καλομαθημένο τον ορίζω ως άνθρωπο που έχει μαθει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ζωής, διαθέτοντας παραπάνω από τα βασικά (έναν μεσοαστο για παράδειγμα). Αυτό μπορεί να αντανακλά σε συμπεριφορές πχ να μην αναγνωρίζει την αξία των πραγμάτων, να μην υπολογίζει εύκολα το κόστος ζωής κλπ αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έχει τρόπους, δεν έχει ευγένεια και δεν σέβεται τον συνάνθρωπο και τα δικαιώματα του. 

Θεωρώ λοιπόν πως ναι, λόγω της ροπής προς τον υπερκαταναλωτισμο, ένα παιδί σήμερα έχει αυξημένες πιθανότητες να βγει καλομαθημένο. 

Τωρα αν οι γονείς δεν τα καταφέρνουν καλά με την οριοθέτηση μπορούν να πετύχουν ανεπανάληπτο συνδυασμό καλομαθημενου κ...παιδου :) 

[anemoni1989]

Just now, Macgyver είπε:

Άλλο ο καλομαθημένος , άλλο ο κακομαθημένος. Για μένα κακομαθημένος είναι αυτός που δεν είχε σωστή οριοθέτηση και ως εκ τούτου μειονεκτεί σε βασικές κοινωνικές δεξιότητες (έλλειψη ευγένειας, σεβασμού κλπ κλπ ως προς τον συνάνθρωπο γενικά , μη αποδεκτή συμπεριφορά, απουσία ενσυναίσθησης κλπ) 

Τον καλομαθημένο τον ορίζω ως άνθρωπο που έχει μαθει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ζωής, διαθέτοντας παραπάνω από τα βασικά (έναν μεσοαστο για παράδειγμα). Αυτό μπορεί να αντανακλά σε συμπεριφορές πχ να μην αναγνωρίζει την αξία των πραγμάτων, να μην υπολογίζει εύκολα το κόστος ζωής κλπ αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έχει τρόπους, δεν έχει ευγένεια και δεν σέβεται τον συνάνθρωπο και τα δικαιώματα του. 

Θεωρώ λοιπόν πως ναι, λόγω της ροπής προς τον υπερκαταναλωτισμο, ένα παιδί σήμερα έχει αυξημένες πιθανότητες να βγει καλομαθημένο. 

Τωρα αν οι γονείς δεν τα καταφέρνουν καλά με την οριοθέτηση μπορούν να πετύχουν ανεπανάληπτο συνδυασμό καλομαθημενου κ...παιδου :) 

Η συζητηση αφορουσε τον ορισμό που δινεις στο κακομαθημενο... Απλα επειδη πολλοι δε δέχονται τον ορο "κακο..."  για παιδιά, αναφερθηκα και σαν καλομαθημενα. 

[Macgyver]

Just now, anemoni1989 είπε:

Η συζητηση αφορουσε τον ορισμό που δινεις στο κακομαθημενο... Απλα επειδη πολλοι δε δέχονται τον ορο "κακο..."  για παιδιά, αναφερθηκα και σαν καλομαθημενα. 

Οκ :) χρήσιμη η διευκρίνιση. Η άποψη μου είναι λοιπόν ότι ο γονέας θέλει να καλύψει την αδυναμία οριοθέτησης με την πρόφαση της «εποχής» και των «δύσκολων καιρών». 

Δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα κατ’ εμε. Διαφωνώ με την οπτική της φίλης σου εν ολίγοις. 

[Έσπερος]

Έχω παρόμοιους προβληματισμούς κι εγώ και πολύ ωραίο θέμα άνοιξες! Εγώ όπως έχω γραψει μεγαλωσα πολυ αυστηρα με πολλους αναίτιους περιορισμούς και με κάποιον ευνουχισμό -ας μου επιτρέπει η έκφραση- ως προς τη διατυπωση επιθυμιών κ τη λήψη  αποφάσεων. Δεν θελω σε καμια περιπτωση να κανω το παιδι μου ετσι. Επισης διαβαζω οτι στις πιο σύγχρονες προσεγγίσεις ανατροφης απορρίπτεται γενικα ο συμπεριφορισμος κ προκρίνεται η θετικη πειθαρχία, η ενσυναισθηση κλπ. Απο την εμπειρια μου στην ταξη εχω καταλαβει οτι στις ηλικιες τουλ που εχω εγω, οντως η συζητηση κ η κατανοηση, η εμπιστοσυνη κ η λογικη εξήγηση κανόνων βοήθουν περισσοτερο απο την τιμωρια (οχι παντα εννοειται). Απο την αλλη σε αυτον τον δρομο βλεπω ποσο ευκολο ειναι να ξεφύγεις και προς μια μεγαλη επιτρεπτικοτητα και χαλαρότητα και αναρωτιεμαι συχνα για τα ορια. Αυτα ως προς τον ορισμό του "κακομσθημενου" που σχετίζεται με τη συμπεριφορά.

 

Δεν εχω καποιο συμπερασμα για το δικο μου παιδι για να προσφέρω στη συζήτηση, πιο πολύ επεκτείνω τον προβληματισμό. Κάτι που σκέφτομαι πχ πολλές φορές είναι το ότι το παιδί μου είναι αρκετά ηρεμο κ συνεργάσιμο κ στο σπίτι κ εξτος σπιτιου κ αναρωτιεμαι αν αυτο συμβαινει και επειδη αποφευγουμε χωρους κ καταστασεις που θα τον ζορίσουν αν δεν ειναι θεμα αναγκης. Αυτο αραγε τον καθιστά καλομαθημένο; 

 

Κατα τ αλλα, το να μαθει το πρωτο παιδι σε καποιες συνθηκες μεγαλύτερης προσιχης, απόλυτης προσήλωσης στις αναγκες του, περισσότερων υλικών αγαθών κλπ, ειναι πιστευω αναπόφευκτο αλλα δεν το θεωρω κ τοσο τραγικο. σε βαθος χρονου σε κατι αλλο θα βρεθουν να πλεονεκτούν τα μικροτερα παιδια, πχ οτι εξακολουθουν να θεωρουνται μικρα ακομα κ πολυ μετα το πέρας της ενηλικίωσης κ θσως εχουν μια οικονομικη ενίσχυση ή αιτιολόγηση οποιασδήποτε αστοχίας τους που θα παρατείνει την ανωριμότητα τους. Πραγμα πιστευω πιο καταστροφικό απο το να εισαι σπλα το παιδι/ανίψι/εγγονι με τα πρωτεία, που θα τα χασεις ετσι κ αλλιως στην πορεια. Αυτο το λεω με την υποκειμενικότητα του οτι ημουν το μεγαλυτερο παιδι. 

[ΑΡΓΚ]

Πώς ορίζεται το κακομαθημένο; 

[anemoni1989]

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Έχω παρόμοιους προβληματισμούς κι εγώ και πολύ ωραίο θέμα άνοιξες! Εγώ όπως έχω γραψει μεγαλωσα πολυ αυστηρα με πολλους αναίτιους περιορισμούς και με κάποιον ευνουχισμό -ας μου επιτρέπει η έκφραση- ως προς τη διατυπωση επιθυμιών κ τη λήψη  αποφάσεων. Δεν θελω σε καμια περιπτωση να κανω το παιδι μου ετσι. Επισης διαβαζω οτι στις πιο σύγχρονες προσεγγίσεις ανατροφης απορρίπτεται γενικα ο συμπεριφορισμος κ προκρίνεται η θετικη πειθαρχία, η ενσυναισθηση κλπ. Απο την εμπειρια μου στην ταξη εχω καταλαβει οτι στις ηλικιες τουλ που εχω εγω, οντως η συζητηση κ η κατανοηση, η εμπιστοσυνη κ η λογικη εξήγηση κανόνων βοήθουν περισσοτερο απο την τιμωρια (οχι παντα εννοειται). Απο την αλλη σε αυτον τον δρομο βλεπω ποσο ευκολο ειναι να ξεφύγεις και προς μια μεγαλη επιτρεπτικοτητα και χαλαρότητα και αναρωτιεμαι συχνα για τα ορια. Αυτα ως προς τον ορισμό του "κακομσθημενου" που σχετίζεται με τη συμπεριφορά.

 

Δεν εχω καποιο συμπερασμα για το δικο μου παιδι για να προσφέρω στη συζήτηση, πιο πολύ επεκτείνω τον προβληματισμό. Κάτι που σκέφτομαι πχ πολλές φορές είναι το ότι το παιδί μου είναι αρκετά ηρεμο κ συνεργάσιμο κ στο σπίτι κ εξτος σπιτιου κ αναρωτιεμαι αν αυτο συμβαινει και επειδη αποφευγουμε χωρους κ καταστασεις που θα τον ζορίσουν αν δεν ειναι θεμα αναγκης. Αυτο αραγε τον καθιστά καλομαθημένο; 

 

Κατα τ αλλα, το να μαθει το πρωτο παιδι σε καποιες συνθηκες μεγαλύτερης προσιχης, απόλυτης προσήλωσης στις αναγκες του, περισσότερων υλικών αγαθών κλπ, ειναι πιστευω αναπόφευκτο αλλα δεν το θεωρω κ τοσο τραγικο. σε βαθος χρονου σε κατι αλλο θα βρεθουν να πλεονεκτούν τα μικροτερα παιδια, πχ οτι εξακολουθουν να θεωρουνται μικρα ακομα κ πολυ μετα το πέρας της ενηλικίωσης κ θσως εχουν μια οικονομικη ενίσχυση ή αιτιολόγηση οποιασδήποτε αστοχίας τους που θα παρατείνει την ανωριμότητα τους. Πραγμα πιστευω πιο καταστροφικό απο το να εισαι σπλα το παιδι/ανίψι/εγγονι με τα πρωτεία, που θα τα χασεις ετσι κ αλλιως στην πορεια. Αυτο το λεω με την υποκειμενικότητα του οτι ημουν το μεγαλυτερο παιδι. 

Οπως ανεφερα και παραπανω, η συζητηση αφορουσε τα κακομαθημενα παιδια, απλα για λογους τακτ και επειδη "μου την εχουν πει"  στο παρελθόν, αναφερθηκα σε καλομαθημενα... 

Εννοείται δεν αναφέρομαι στο ενδεχομενο να παρεχω οτι καλυτερο μπορω στο παιδί μου... Αυτο ειναι αυτονοητο... Βεβαια δεν εννοω να φτανω στο αλλο ακρο... Δηλαδη να του αγοράζω οτι βλακεια δει γιατι "ειναι η πριγκιπισαα μου και δεν μπορω να της χαλαω χατηρι"... Επισης, εννοείται δεν εχω σκοπο καο δεν επιθυμώ να την καταπιεζω και φυσικα ονειρευομαι μια σχεαη μαζι της η οποία θα στηριζεται στο διαλογο και τη συζητηση, αλλα απο την αλλη δεν υπάρχει περίπτωση να ανεχτω καθε καπριτσιο της ή να χτυπάει πχ ή να βριζει και να λεω "παιδακι ειναι" ή να καθομαι και καλα να της εξηγω οταν αυτη θα εχει σαπισει σ ξυλι τν συμμαθητη της... (δεν σκοπεύω να τη δειρω πχ αλλα δεν θα συμπεριφερθω και σαν να ειναι κατι ασημαντο και αναμενομενο).. 

Εκει ηταν οι αντιρρησεις μας... Εγω πχ επεμενα πως ενα παιδι, ειτε 1ο ειτε 5ο, πρέπει να μαθαινει σε κανονες και να μπαινουν ορια και αυτη μ ελεγε πως ειμαι παρα πολυ αυστηρή, οτι δε γινεται να αποφυγουμε να γινουν τα παιδια μας κακομαθημενα και πως αλλιως θα ειναι καταπιεσμενα κλπ... 

Και ερωτω, δεν θα ριναι πιο δυατυχισμενο ενα παιδι οταν επι 18-20 χρόνια μεγαλωνει σαν να ειναι το κέντρο του κοσμου και ξαφνικα οταν βγει εξω στην πραγματική κοινωνια δει οτι στην ουσια ειναι οπως ολοι οι αλλοι και πρέπει να κοπιασει για τα αυτονοητα?? Δεν θα πρέπει εγω σαν γονιος να την προετοιμασω για τη ζωη που την περιμένει??? 

Εγω πχ σαν παιδί μεγαλωσα γνωριζοντας πως για τς δικους μ ανθρωπους ειμαι σημαντικη, αλλα για ολους τς αλλους ειμαι ενα κοινο κοριτσι και οχι κατι το ιδιαίτερο... Επισης, οταν καταφερνα κατι σημαντικό, ακουγα μπραβο, αλλα δεν καναμε σαν να ειχα παρει τους Ολυμπιακους... Φροντιζαν να με προσγειωνουν, γτ ως παιδι ειναι αναμενομενο τα μυαλα να παιτνουν ευκολα αερα... Παρολα αυτα, ενω δεν μου χαριστηκε ποτε κατι και οτι ηθελα το κερδιζα με τον ιδρωτα μου, στα 30 μου πλεον δηλωνω ευτυχισμενη και υπερηφανη για τν εαυτό μου... Οτι εχω το εχω κερδισει με τη δουλειά μου.. Ακομα και οι συνδετηρες στο σπίτι μου ειναι αγορασμενοι με δικα μ χρηματα... Δεν χρωστάω πουθενά και ειμαι ενταξει σ υποχρεωσεις μου, εχω μια καλη δουλειά και ημουν τυχερη και εφτιαξα την οικογένειά μου... Ειχα ομως απο πισω μια οικογένεια η οποια με εσπρωχνε να προσπαθησω... Δεν μ προσεφερε ετοιμες λυσεις, αλλα με παροτρυνε να τις βρω εγω η ιδια... Τοτε δεν το αναγνωριζα, τωρα ομως βλέπω ποσο δικιο ειχαν... Σε αντίθεση με φίλους πχ που τα ειχαν πάντα έτοιμα όλα στο πιάτο και φτάνουν στο σημείο να κάνουν παιδιά και δεν έχουν φροντίσει να έχουν χρήματα να πληρώσουν το μαιευτηριο πχ.. 

[Έσπερος]

Ανοίγεις πολλά  θέματα μαζί!!! 

 

Για το θεμα των οριων κ της καταπίεσης, πιστευω πως ολα ειναι θεωρητικα γιατι στην πραξη μαλλον θα αυτοσχεδιάζουμε. Δλδ θα εχουμε εναν μπούσουλα αλλα το ποια ειναι η λεπτή γραμμη που μια συμπεριφορα παυει να ειναι χαριτωμένη και γινεται ενοχλητικη, δεν νομιζω οτι το ξερουμε εκ των προτερων. Ο γιος μου εχει αρχιςει να τσιριζει. Συχνα απλως για να δοκιμαςει τη φωνη του αλλα συχνοτερα οταν τον ενοχλει κατι. Προς το παρον τον αγνοώ. Δεν ξερω αν ειναι σωςτο ή λαθος αλλα θεωρητικα πιστευω οτι θα ερθει η στιγμη που θα εχει νοημα να μην το αγνοηςψ, απο την αλλη ομως φοβαμαι μηπως αυτη η στιγμη βρεθει μπροστα μου και την προσπεράσω γιατι δεν θα βλεπω καθαρα, παρολο που (λεω οτι) με ενοχλει η διαρκής δικαιολογοα "ενταξει παιδι ειναι". 

 

 

ολο αυτο παντως ειναι κ λιγο υποκειμενικό. Σημερα διαβαζα συζητηση σε σλλη ομαδα για το αν ειναι καταπιεστικος ο άγραφος κανονας να μην ανεβαίνουμε την τσουλήθρα αναποδα κ να μην τη γεμίζουμε αμμο. Το consensus ηταν οτι ειναι ανόητος κ καταπιεστικος κανονας, αρκει να εξηγείς οτι προηγουνται τα παιδια που θελουν να τςουληςουν κατω. Ε αυτο δεν μου ειχε περασει ποτε απο το μυαλο!!!! Γιατι το λεω αυτο; Το οτι διαφωνείς με τη φιλη σου δεν λεει κατι. Εμεις οι δυο μπορει να μιλσμε ωρες για το ποσο συμφωνούμε για τα ορια κ τελικα η καθεμια μας να τα θέτει αλλου. 

 

Παντως οπως το διατυπώνει η φιλη σου ακουγεται ακραιο. δεν θα έμπαινα καν σε φαση να προβληματιστώ. εμενα με προβληματιζει το οριο μη καταπίεσης κ ανεξέλεγκτης ελευθεριας. 

 

Κατα τ αλλα επισης συμφωνω οτι η μονιμη προφύλαξη του παιδιου απο δυσαρέσκειες ή απογοητεύσεις δεν βοηθαει σε κατι. Ουτε η προφύλαξη απο δυσαρεστα. Το θεμα ειναι να βοηθήσεις στη διαχειριση των συναισθηματων. Εγω πάσχω σ αυτο κ ειμαι επισης ευαισθητη στο θεμα. συμφωνω επισης στο θεμα της ανεξαρτησίας κ της αυτοσυντήρησης. 

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

ολο αυτο παντως ειναι κ λιγο υποκειμενικό. Σημερα διαβαζα συζητηση σε σλλη ομαδα για το αν ειναι καταπιεστικος ο άγραφος κανονας να μην ανεβαίνουμε την τσουλήθρα αναποδα κ να μην τη γεμίζουμε αμμο. Το consensus ηταν οτι ειναι ανόητος κ καταπιεστικος κανονας, αρκει να εξηγείς οτι προηγουνται τα παιδια που θελουν να τςουληςουν κατω. Ε αυτο δεν μου ειχε περασει ποτε απο το μυαλο!!!! Γιατι το λεω αυτο; Το οτι διαφωνείς με τη φιλη σου δεν λεει κατι. Εμεις οι δυο μπορει να μιλσμε ωρες για το ποσο συμφωνούμε για τα ορια κ τελικα η καθεμια μας να τα θέτει αλλου. 

 

Το παράδειγμα που αναφέρεις, το ότι κάποιος γονιός νομίζει και μόνο ότι υπάρχει τέτοιος κανόνας, έχει να κάνει με το ότι ο συγκεκριμένος γονιός έχει ένα παιδί και μάλιστα μικρούλι. Πολλά από όσα μας φαίνονται τακτικά, λογικά κλπ με ένα μικρό παιδάκι, δεν έχουν κανένα νόημα σε ένα χώρο όπως μία παιδική χαρά, πλατεία κλπ. Γιατί πολύ απλά εκεί υπάρχουν πολλά παιδιά, μεγαλύτερα, που τελικά βάζουν αυτά τους κανόνες και όχι η μαμά. Δεν έχει δηλαδή κανένα νόημα να φαντάζεται κανείς μία ωραία οργανωμένη σειρά στην τσουλήθρα που όλοι χρησιμοποιούν το παιχνίδι με τον "σωστό" τρόπο, γιατί ακριβώς είναι παιχνίδι, και δεν υπάρχει σωστός τρόπος. Υπάρχει διαχείριση μίας "κρίσης", δηλαδή πώς αντιμετωπίζουμε ένα παιδί που αυτό που θέλει έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουμε εμείς, ποιος πάει πρώτος ποιος δεύτερος κλπ. Αλλά το να περιμένουμε το παιδί να κάνει τα πράγματα "σωστά" και να έχει "κανόνες" σε ένα χώρο παιχνιδιού, δεν είναι εκμάθηση καλών τρόπων, είναι απλά καταπίεση της φαντασίας.

[Έσπερος]

Ας μου επιτραπει κ μια γενίκευση: απο γονεις των μαθητων μ εχω καταλαβει οτι αυτοι που λενε μεγαλα λογια για τη μη καταπιεση συνηθως στο σπίτι με τον εναν ή τον αλλον τροπο εχουν επιτύχει μια ελεγχομενη συμπεριφορα οποτε η μη καταπιεση αναφερεται στο να μην καταπιέσει αλλος τα παιδια τους, ειτε μιλαμε γενικα για κανονες συμπεριφορας σε δημοσιο χωριο ειτε μιλαμε για κανονες στο σχολείο. 

Η φιλη σου μαλλον εχει μπερδεψει την ανταποκριση στις αναγκες με την οριοθέτηση. Το μεγαλο ερωτημα ομως ειναι: πού σταματά η αναγκη κ αρχιζει η επιθυμια στην οποια μπορεις/πρεπει να βαλεις ορια; 

[anemoni1989]

Just now, Έσπερος είπε:

 

Η φιλη σου μαλλον εχει μπερδεψει την ανταποκριση στις αναγκες με την οριοθέτηση. Το μεγαλο ερωτημα ομως ειναι: πού σταματά η αναγκη κ αρχιζει η επιθυμια στην οποια μπορεις/πρεπει να βαλεις ορια; 

Εκει έγκειται ο προβληματισμος μου!!! Γιατί αυτό το βλέπω σε πολλους γνωστους με μεγαλυτερα παιδια... 

Πχ η οικογένεια να εχει τρομερα οικονομικά προβλήματα, αλλα το παιδι να εχει 4-5 εξωσχολικες δραστηριότητες "γιατί πανε οι φίλοι του αρα θα ζηλευει", ενω ειναι παιδι δημοτικού εχει τελευταίας τεχνολογίας κινητό "γιατί έχουν οι συμμαθητές και θα ζηλεύει", κανει τα παρτυ σε παιδότοπο "γιατί ρκει εκανε η γειτονισσα καινδε θέλω να νιωσει μειονεκτικα"... 

Εγω δηλαδή πιυ μεγαλωσα με μια ξενη γλωσσα και μονο 1 δραστηριότητα εξωσχολικη γτ" για αυτα μας φτανουν τα λεφτα" θεωρουμαι στερημενη?? Ειναι κακο που θεωρώ πως πρέπει να του δινω μέχρι εκρι που εχω, άσχετα απο το τι θα κανουν οι αλλοι??? Εκει προβληματιζομαι... Γτ ολοι μ λενε πως δεν μπορεί ενας σωστός γονιος να στερει απο το παιδι τ... Και ερωτω: ειναινστερηση να του θεσω όρια???? 

Αν ειναι δηλαδή, να παω ηδη σε κανα ψυχιατρο ή δεν ξερω και γω που, να με ξαθοδηγησει γτ ειλικρινά δεν θελω να της δημιουργησω θεμα λογω δικών μου αρνητικων προτυπων

[Έσπερος]

Εχω μπερδευτει λιγο αν αναφερόμαστε σε ορια συμπεριφορας ή ορια οικονομικα ή κ τα δυο. Γιατι εγω οταν εγραφα αναγκες κ επιθυμιες εννοουσα στη συμπεριφορα δλδ το πού σταματαει η αναγκη για ελευθερη εκφραση κ αρχιζει η φαση που λες οτι μπορεις να την περιορίσεις για χ/ψ λογους. 

 

Αυτο με το οικονομικο ειναι πολυ σύνθετο. Εγώ δεν μεγάλωσα με ελλειψη σ αυτον τον τομεα, εκανα παντα πολλες δραστηριοτητες κ δεν πιστευω οτι στερήθηκαν οι γονεις μου, απλως υπηρχε ιεράρχηση των εξόδων. ομως αργοτερα που ηθελα μεταπτυχιακο εξω, δεν μπορουσαν να με στειλουν χωρις υποτροφία. ουτε να με υποστηρίξουν οικονομικα να συνεχιςω την ερευνα αντι να δουλευω, οπως εκαναν αλλοι φιλοι που τωρα καπως αρχισαν να βολευονται σε πανεπιστήμια αν κ οχι μονιμα, ενω εγω εχω εγκλωβιστεί μακρια απο τις εξελιξεις. Αυτο το κουβαλάω μεσα μου κ το σκεφτομαι πολυ. βεβαια τωρα ξερω οτι το παιδι μου δεν θα μπορει να κανει τα εξωσχολικά που εκανα εγω κ θα πρεπει καποιες δραστηριοτητες να ειναι ο,τι οικονομικο προσφερει ο δημος. Αν ερθει κι αλλο παιδι, ακομα χειροτερα. ειδικα σ αυτον τον τομεα με πειραζει πολυ κ δεν θα ειχα θεμα να στερηθώ. Ουτε για ταξιδια. Για ο,τι εκπαιδευτικο δηλαδη. Για παιχνιδια κ ρουχα κ χαζοδιασκεδάσεις κ παρτι οχι, πιστευω οτι εκει θα μπαινει οριο αναλογα με τις δυνατότητες. Ο αντρας μ ειναι λιγο πιο αυστηρός σ αυτα κ πιστευει οτι προεχει η αποταμίευση για να εχει το παιδι καποια ασφαλεια να χτίσει το μελλον του κ ας κανει μια δραστηριοτητα λιγοτερα. Εκεινος αυτα τα εχει απομυθοποιήσει αρκετα, εγω οχι ακομα. 

[anemoni1989]

Just now, Έσπερος είπε:

Εχω μπερδευτει λιγο αν αναφερόμαστε σε ορια συμπεριφορας ή ορια οικονομικα ή κ τα δυο. Γιατι εγω οταν εγραφα αναγκες κ επιθυμιες εννοουσα στη συμπεριφορα δλδ το πού σταματαει η αναγκη για ελευθερη εκφραση κ αρχιζει η φαση που λες οτι μπορεις να την περιορίσεις για χ/ψ λογους. 

 

Αυτο με το οικονομικο ειναι πολυ σύνθετο. Εγώ δεν μεγάλωσα με ελλειψη σ αυτον τον τομεα, εκανα παντα πολλες δραστηριοτητες κ δεν πιστευω οτι στερήθηκαν οι γονεις μου, απλως υπηρχε ιεράρχηση των εξόδων. ομως αργοτερα που ηθελα μεταπτυχιακο εξω, δεν μπορουσαν να με στειλουν χωρις υποτροφία. ουτε να με υποστηρίξουν οικονομικα να συνεχιςω την ερευνα αντι να δουλευω, οπως εκαναν αλλοι φιλοι που τωρα καπως αρχισαν να βολευονται σε πανεπιστήμια αν κ οχι μονιμα, ενω εγω εχω εγκλωβιστεί μακρια απο τις εξελιξεις. Αυτο το κουβαλάω μεσα μου κ το σκεφτομαι πολυ. βεβαια τωρα ξερω οτι το παιδι μου δεν θα μπορει να κανει τα εξωσχολικά που εκανα εγω κ θα πρεπει καποιες δραστηριοτητες να ειναι ο,τι οικονομικο προσφερει ο δημος. Αν ερθει κι αλλο παιδι, ακομα χειροτερα. ειδικα σ αυτον τον τομεα με πειραζει πολυ κ δεν θα ειχα θεμα να στερηθώ. Ουτε για ταξιδια. Για ο,τι εκπαιδευτικο δηλαδη. Για παιχνιδια κ ρουχα κ χαζοδιασκεδάσεις κ παρτι οχι, πιστευω οτι εκει θα μπαινει οριο αναλογα με τις δυνατότητες. Ο αντρας μ ειναι λιγο πιο αυστηρός σ αυτα κ πιστευει οτι προεχει η αποταμίευση για να εχει το παιδι καποια ασφαλεια να χτίσει το μελλον του κ ας κανει μια δραστηριοτητα λιγοτερα. Εκεινος αυτα τα εχει απομυθοποιήσει αρκετα, εγω οχι ακομα. 

Μιλαω για τα παντα... Γενικα... Οχι για τς σπουδές εννοείται, αν και για αυτο ακομα, αν δεν μπορώ να του προσφέρω το τελειο δεν βρίσκω το λόγο να ντραπω για αυτο και να του πω "εγω μέχρι εκει μπορω, απο κει και περα κανε τς προσπάθειες σου για το καλύτερο"... 

Δεν πιστεύω ομως πως τα άπειρα παιχνιδια, το κινητό, ο παιδοτοπος κλπ ειναι πρωτης αναγκης αγαθα... Το ιδιο και οι δραστηριότητες.. Δεν θεωρώ δηλαδή κακο να παει μονο ποδόσφαιρο, αντι να παει και ποδόσφαιρο και κολυμβητηριο και κιθαρα και ωδείο και να κανει ιδιαίτερα (στο δημοτικό πχ) και και και... Ειδικά αν θα πρέπει να πιεστουμε οικονομικα για ολα αυτα, ενω θα μπορουσα να επιλεξω ενα και τα υπόλοιπα χρηματα (εστω και 100 €) να τα βαλω "στην ακρη"  για τις σπουδές της

[Έσπερος]

Just now, anemoni1989 είπε:

Μιλαω για τα παντα... Γενικα... Οχι για τς σπουδές εννοείται, αν και για αυτο ακομα, αν δεν μπορώ να του προσφέρω το τελειο δεν βρίσκω το λόγο να ντραπω για αυτο και να του πω "εγω μέχρι εκει μπορω, απο κει και περα κανε τς προσπάθειες σου για το καλύτερο"... 

Δεν πιστεύω ομως πως τα άπειρα παιχνιδια, το κινητό, ο παιδοτοπος κλπ ειναι πρωτης αναγκης αγαθα... Το ιδιο και οι δραστηριότητες.. Δεν θεωρώ δηλαδή κακο να παει μονο ποδόσφαιρο, αντι να παει και ποδόσφαιρο και κολυμβητηριο και κιθαρα και ωδείο και να κανει ιδιαίτερα (στο δημοτικό πχ) και και και... Ειδικά αν θα πρέπει να πιεστουμε οικονομικα για ολα αυτα, ενω θα μπορουσα να επιλεξω ενα και τα υπόλοιπα χρηματα (εστω και 100 €) να τα βαλω "στην ακρη"  για τις σπουδές της

Παιχνίδια και ρούχα κ εμείς σπάνια αγοράζουμε. οταν ρωτούν οι συγγένεια ζηταω ρουχα για δωρο κ εμεις επιλέγουμε καποια παιχνιδια εκπαιδευτικά. ετσι δεν εχουμε πολλα. και δεν ξερω αν θα αγόραζα περισσοτερα αν ειχαμε ανεση. δεν εχω νιωσει οτι λειπουν, ισως γιατι ειμαστε πολυ εξω.  Βιβλιαράκια θα ηθελα να αγοραζα συνεχεια αλλα πραγματικα δεν περισσευουν. Για τις δραστηριοτητες δεν εχεις αδικο, ισως η αποταμίευση να ειναι χρηςιμοτερη στο μελλον. 

 

Ενα δυσκολο θεμα ειναι το πώς περνάς στο παιδί αυτά τα όρια. Εγω δεν ξερω αν μπορω να το χειριστω. Ακομα κ τωρα σε σχεση με εμας πιεζομαι οταν πχ ρωτανε πού θα παμε διακοπες κ εμεις δεν πηγαινουμε καπου περαν των εξοχικών -μια μικρη περιουσια φευγει για τα ακτοπλοιϊκα για τις στανταρ μετακινησεις προς αθηνα κ εξοχικα κ αυτες ηδη τις περιορίσαμε. Οποτε δεν μπορω να φανταστω πώς θα αντιλαμβάνεται ένα παιδί την οικονομική διαφορά από τους συμμαθητές. Και μένω σε μέρος με αρκετά ψηλό βιοτικό επίπεδο. Βασικα οι περισσοτεροι εχουν πολυ μεγαλη ανεση κ οσοι λιγοι δεν εχουν ειναι σε πραγματικα αθλια κατασταση. Το ενδιαμεσο, αυτο που ειμαστε εμεις, ειναι σπάνιο. Αρα την ολη φαση με ακριβα κινητά κ ακριβα παρτι (εδω δεν υπαρχει παιδότοπος, τα κανουν σε καφε ή στις πιτσαρίες) ή με ταξιδια θα κληθώ να την αντιμετωπίσω. 

[xaroumenh mama]

Και εγώ μεγάλωσα με πολύ αυστηρούς γονείς κ ειμουν κ το μεγαλύτερο παιδί αλλά αυτό δε μου έκανε καλό δε μου άρεσε ο τρόπος που μας μεγάλωναν κ γενικά έχω αναμνήσεις από τη παιδική μου ηλικία που δεν είναι κ τοσο ευχάριστες ..γι'αυτό κ θέλω να μεγαλώσω τέλειος διαφορετικά τα παιδιά μου ...!! Καλό κακό θα φανεί στη πορεία ..!!!!

Για εμένα πρέπει να κοιτάμε κ την αιτία που ένα παιδί δεν έχει καλή συμπεριφορά εγώ προσπαθώ να παρατηρώ τα παιδιά μου κ να σκέφτομαι για ποιο λόγο συμπεριφεται όπως συμπεριφέρεται... Στο μεγάλο μου γιο από το να κάθομαι να το μαλώνω κ να τον βάζω " τιμωρίες " κοιτούσα τον λόγο που έχει αυτή τη συμπεριφορά ..κ όπως αποδείχθηκε μέχρι τώρα βέβαια ( γιατί έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας ακόμα ) έκανα πάρα πολύ καλά γιατί έχει κάποια αισθητηριακά θέματα που ξεπερνιουνται αλλά πχ το ακουστικό του κομμάτι θέλει λίγη δουλειά ακόμα κ όταν του μιλάμε δε καταλαβαίνει τι του λεμε άνετα θα μπορούσα να του βάλω τη " ταμπέλα του κακομαθημένου " που όμως δεν είναι έτσι ...!!! 

Όπως έχω κ ένα μωράκι 13,5 μηνών που είναι πολύ απαιτητικός διεκδικεί κ θέλει να πετύχει το δικό του .. δε του κάνω τα χατίρια όταν θεωρώ πως δε πρέπει αλλά με αγκαλιά κ κατανόηση υπομονή το ξεχνάει ..!!!

Γενικά πιστεύω ο γονεικος ρόλος είναι πολύ δύσκολος κ χρειάζονται πολύ λεπτές ισσοροπιες σαν γονείς κάθε μέρα μαθαίνουμε καινούργια πράγματα ..

Εφόσον αγχωνεσαι όπως κ όλοι μας για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σου θα σου πρότεινα να βρεις ένα βιβλίο για γονείς  που να σου ταιριάζει να διαβασεις ..έχουν προταθεί κ εδώ αρκετά κ είναι πολύ βοηθητικά πιστεύω ...!!!

[anemoni1989]

Just now, Έσπερος είπε:

Παιχνίδια και ρούχα κ εμείς σπάνια αγοράζουμε. οταν ρωτούν οι συγγένεια ζηταω ρουχα για δωρο κ εμεις επιλέγουμε καποια παιχνιδια εκπαιδευτικά. ετσι δεν εχουμε πολλα. και δεν ξερω αν θα αγόραζα περισσοτερα αν ειχαμε ανεση. δεν εχω νιωσει οτι λειπουν, ισως γιατι ειμαστε πολυ εξω.  Βιβλιαράκια θα ηθελα να αγοραζα συνεχεια αλλα πραγματικα δεν περισσευουν. Για τις δραστηριοτητες δεν εχεις αδικο, ισως η αποταμίευση να ειναι χρηςιμοτερη στο μελλον. 

 

Ενα δυσκολο θεμα ειναι το πώς περνάς στο παιδί αυτά τα όρια. Εγω δεν ξερω αν μπορω να το χειριστω. Ακομα κ τωρα σε σχεση με εμας πιεζομαι οταν πχ ρωτανε πού θα παμε διακοπες κ εμεις δεν πηγαινουμε καπου περαν των εξοχικών -μια μικρη περιουσια φευγει για τα ακτοπλοιϊκα για τις στανταρ μετακινησεις προς αθηνα κ εξοχικα κ αυτες ηδη τις περιορίσαμε. Οποτε δεν μπορω να φανταστω πώς θα αντιλαμβάνεται ένα παιδί την οικονομική διαφορά από τους συμμαθητές. Και μένω σε μέρος με αρκετά ψηλό βιοτικό επίπεδο. Βασικα οι περισσοτεροι εχουν πολυ μεγαλη ανεση κ οσοι λιγοι δεν εχουν ειναι σε πραγματικα αθλια κατασταση. Το ενδιαμεσο, αυτο που ειμαστε εμεις, ειναι σπάνιο. Αρα την ολη φαση με ακριβα κινητά κ ακριβα παρτι (εδω δεν υπαρχει παιδότοπος, τα κανουν σε καφε ή στις πιτσαρίες) ή με ταξιδια θα κληθώ να την αντιμετωπίσω. 

Αν θυμαμαι καλα μενετε σε νησι.. Οποτε δεν θα σας ειναι δυσκολες οι εξορμησεις σε παραλιακα μερη κλπ... 

Πιστεύω μεγαλωνοντας τα παιδια θα εκτιμησουν τις θυσιες (μικρες ή μεγαλες)  των γονεων για να τς εξασφαλισουν ενα ανετο μελλον... Εγω τουλάχιστον το εκτιμησα, παρότι στην εφηβεία ειδικα τς εβγαλα το λαδι... Γτ και εμεις καλοκαιρια και διακοπες τα περναγαμε ολα στο χωριο αντι για νησια κλπ, αλλα μ εξασφαλισαν οι δικοι μ ενα σπίτι, οποτε τωρα δεν εχω εξοδα για ενοικια κλπ... 

Just now, xaroumenh mama είπε:

Και εγώ μεγάλωσα με πολύ αυστηρούς γονείς κ ειμουν κ το μεγαλύτερο παιδί αλλά αυτό δε μου έκανε καλό δε μου άρεσε ο τρόπος που μας μεγάλωναν κ γενικά έχω αναμνήσεις από τη παιδική μου ηλικία που δεν είναι κ τοσο ευχάριστες ..γι'αυτό κ θέλω να μεγαλώσω τέλειος διαφορετικά τα παιδιά μου ...!! Καλό κακό θα φανεί στη πορεία ..!!!!

Για εμένα πρέπει να κοιτάμε κ την αιτία που ένα παιδί δεν έχει καλή συμπεριφορά εγώ προσπαθώ να παρατηρώ τα παιδιά μου κ να σκέφτομαι για ποιο λόγο συμπεριφεται όπως συμπεριφέρεται... Στο μεγάλο μου γιο από το να κάθομαι να το μαλώνω κ να τον βάζω " τιμωρίες " κοιτούσα τον λόγο που έχει αυτή τη συμπεριφορά ..κ όπως αποδείχθηκε μέχρι τώρα βέβαια ( γιατί έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας ακόμα ) έκανα πάρα πολύ καλά γιατί έχει κάποια αισθητηριακά θέματα που ξεπερνιουνται αλλά πχ το ακουστικό του κομμάτι θέλει λίγη δουλειά ακόμα κ όταν του μιλάμε δε καταλαβαίνει τι του λεμε άνετα θα μπορούσα να του βάλω τη " ταμπέλα του κακομαθημένου " που όμως δεν είναι έτσι ...!!! 

Όπως έχω κ ένα μωράκι 13,5 μηνών που είναι πολύ απαιτητικός διεκδικεί κ θέλει να πετύχει το δικό του .. δε του κάνω τα χατίρια όταν θεωρώ πως δε πρέπει αλλά με αγκαλιά κ κατανόηση υπομονή το ξεχνάει ..!!!

Γενικά πιστεύω ο γονεικος ρόλος είναι πολύ δύσκολος κ χρειάζονται πολύ λεπτές ισσοροπιες σαν γονείς κάθε μέρα μαθαίνουμε καινούργια πράγματα ..

Εφόσον αγχωνεσαι όπως κ όλοι μας για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σου θα σου πρότεινα να βρεις ένα βιβλίο για γονείς  που να σου ταιριάζει να διαβασεις ..έχουν προταθεί κ εδώ αρκετά κ είναι πολύ βοηθητικά πιστεύω ...!!!

Θα τα ψαξω, σε ευχαριστώ... Απλα φοβαμαι μην φτασω στο αλλο ακρο, γτ κακα τα ψέματα, οταν πηγαινεις by thw book σε ενα θέμα που δεν κατεχεις, ειναι δυσκολο να παρεκτραπεις... Θα αναζητησω ομως τα βιβλία που αναφερεις, γτ ομολογω δεν το ειχα σκεφτει... 

[xaroumenh mama]

Just now, anemoni1989 είπε:

Μιλαω για τα παντα... Γενικα... Οχι για τς σπουδές εννοείται, αν και για αυτο ακομα, αν δεν μπορώ να του προσφέρω το τελειο δεν βρίσκω το λόγο να ντραπω για αυτο και να του πω "εγω μέχρι εκει μπορω, απο κει και περα κανε τς προσπάθειες σου για το καλύτερο"... 

Δεν πιστεύω ομως πως τα άπειρα παιχνιδια, το κινητό, ο παιδοτοπος κλπ ειναι πρωτης αναγκης αγαθα... Το ιδιο και οι δραστηριότητες.. Δεν θεωρώ δηλαδή κακο να παει μονο ποδόσφαιρο, αντι να παει και ποδόσφαιρο και κολυμβητηριο και κιθαρα και ωδείο και να κανει ιδιαίτερα (στο δημοτικό πχ) και και και... Ειδικά αν θα πρέπει να πιεστουμε οικονομικα για ολα αυτα, ενω θα μπορουσα να επιλεξω ενα και τα υπόλοιπα χρηματα (εστω και 100 €) να τα βαλω "στην ακρη"  για τις σπουδές της

Να πω την αλήθεια το θεωρώ υπερβολή όλο αυτό δε νομίζω πως κάνει κ τόσο καλό σε ένα παιδί μικρής ηλικίας να κάνει τόσες πολλές δραστηριότητες ..!! Το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μα σε μικρές ηλικίες είναι το ελεύθερο παιχνίδι έξω ...!!!!!

Just now, anemoni1989 είπε:

Αν θυμαμαι καλα μενετε σε νησι.. Οποτε δεν θα σας ειναι δυσκολες οι εξορμησεις σε παραλιακα μερη κλπ... 

Πιστεύω μεγαλωνοντας τα παιδια θα εκτιμησουν τις θυσιες (μικρες ή μεγαλες)  των γονεων για να τς εξασφαλισουν ενα ανετο μελλον... Εγω τουλάχιστον το εκτιμησα, παρότι στην εφηβεία ειδικα τς εβγαλα το λαδι... Γτ και εμεις καλοκαιρια και διακοπες τα περναγαμε ολα στο χωριο αντι για νησια κλπ, αλλα μ εξασφαλισαν οι δικοι μ ενα σπίτι, οποτε τωρα δεν εχω εξοδα για ενοικια κλπ... 

Θα τα ψαξω, σε ευχαριστώ... Απλα φοβαμαι μην φτασω στο αλλο ακρο, γτ κακα τα ψέματα, οταν πηγαινεις by thw book σε ενα θέμα που δεν κατεχεις, ειναι δυσκολο να παρεκτραπεις... Θα αναζητησω ομως τα βιβλία που αναφερεις, γτ ομολογω δεν το ειχα σκεφτει... 

Το πρώτο μνμ προσπαθώ να το γράψω από της 8 το πρωί αλλά λόγο των παιδιών το ολοκλήρωσα πριν λίγο ήθελα να γράψω κ άλλα κ τα ξέχασα  

Δύο πολύ καλά βιβλία που έχω διαβάσει κ τα έχουν προτείνει κ εδώ είναι το πειθαρχία χωρίς τιμωρία ... Κ το πως να μιλάτε στα παιδιά ώστε να σας ακούν κ πως να τα ακούτε ώστε να σας μιλάνε ..!! Υπάρχουν βέβαια κ αλλα δες τι σου ταιριάζει πιστεύω θα σε βοηθήσει αρκετά ..!¡! Δε νομίζω να μπορείς να πας κατσγραμμα ότι διαβάζεις θεωρώ πως είναι ακατόρθωτο απλά κρατάς κάποια πράγματα που σου ταιριάζουν κ προσπαθείς το καλύτερο για τα παιδιά σου ..

[Mama_Anesti_]

 

11 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ο γιος μου εχει αρχιςει να τσιριζει. Συχνα απλως για να δοκιμαςει τη φωνη του αλλα συχνοτερα οταν τον ενοχλει κατι. Προς το παρον τον αγνοώ. Δεν ξερω αν ειναι σωςτο ή λαθος αλλα θεωρητικα πιστευω οτι θα ερθει η στιγμη που θα εχει νοημα να μην το αγνοηςψ, απο την αλλη ομως φοβαμαι μηπως αυτη η στιγμη βρεθει μπροστα μου και την προσπεράσω γιατι δεν θα βλεπω καθαρα, παρολο που (λεω οτι) με ενοχλει η διαρκής δικαιολογοα "ενταξει παιδι ειναι". 

 

 

Εγώ σε παρόμοια φάση αντέδρασα. Ο δικος μου πέρασε μία φάση που φωναζε. Ότι έλεγε το έλεγε πολυ δυνατά. Τις πρώτες φορες δεν μιλησα. Την επόμενη κατέβηκα στο ύψος του και του εξηγησα πως όταν φωνάζει δεν ακούω τι λέει και πώς όταν θέλουμε να μιλήσουμε μιλάμε κανονικά χωρίς φωνές. Ή μαμά πάντα τον ακούει. Και πάντα του δίνω σημασία ότι και αν λέει και δεν τον προσπερνω ακόμα κι αν είμαι πάνω στο τραπέζι και καθαρίζω το φωτιστικό.  Δεν ξέρω αν μία κουβέντα βοηθούσε στην περίπτωση σου. Ο δικός μου τότε μιλούσε αρκετά και μπορούσα να συννενοηθω. Από τότε δεν το ξανά έκανε. 

Ο δικός σου δεν θυμάμαι αν μιλάει αλλά σκεφου πως ισως τσιριζει για να εκφραστεί. Μπορείς εκείνη την στιγμή να ερμηνεύεις με λέξεις το τσιριγμα του για να τις ακούει και εκείνος. Πχ "δεν θελεις το αυτοκινητακι? Πες μου μαμά δεν το θέλω. " ίσως τώρα να δείχνει πως δεν καταλαβαίνει αλλά μία μέρα θα σε εκπλήξει με το λεξιλόγιο και τον τρόπο που θα εκφραστεί. 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 12 λεπτά , Έσπερος είπε:

Εχω μπερδευτει λιγο αν αναφερόμαστε σε ορια συμπεριφορας ή ορια οικονομικα ή κ τα δυο. Γιατι εγω οταν εγραφα αναγκες κ επιθυμιες εννοουσα στη συμπεριφορα δλδ το πού σταματαει η αναγκη για ελευθερη εκφραση κ αρχιζει η φαση που λες οτι μπορεις να την περιορίσεις για χ/ψ λογους. 

 

Αυτο με το οικονομικο ειναι πολυ σύνθετο. Εγώ δεν μεγάλωσα με ελλειψη σ αυτον τον τομεα, εκανα παντα πολλες δραστηριοτητες κ δεν πιστευω οτι στερήθηκαν οι γονεις μου, απλως υπηρχε ιεράρχηση των εξόδων. ομως αργοτερα που ηθελα μεταπτυχιακο εξω, δεν μπορουσαν να με στειλουν χωρις υποτροφία. ουτε να με υποστηρίξουν οικονομικα να συνεχιςω την ερευνα αντι να δουλευω, οπως εκαναν αλλοι φιλοι που τωρα καπως αρχισαν να βολευονται σε πανεπιστήμια αν κ οχι μονιμα, ενω εγω εχω εγκλωβιστεί μακρια απο τις εξελιξεις. Αυτο το κουβαλάω μεσα μου κ το σκεφτομαι πολυ. βεβαια τωρα ξερω οτι το παιδι μου δεν θα μπορει να κανει τα εξωσχολικά που εκανα εγω κ θα πρεπει καποιες δραστηριοτητες να ειναι ο,τι οικονομικο προσφερει ο δημος. Αν ερθει κι αλλο παιδι, ακομα χειροτερα. ειδικα σ αυτον τον τομεα με πειραζει πολυ κ δεν θα ειχα θεμα να στερηθώ. Ουτε για ταξιδια. Για ο,τι εκπαιδευτικο δηλαδη. Για παιχνιδια κ ρουχα κ χαζοδιασκεδάσεις κ παρτι οχι, πιστευω οτι εκει θα μπαινει οριο αναλογα με τις δυνατότητες. Ο αντρας μ ειναι λιγο πιο αυστηρός σ αυτα κ πιστευει οτι προεχει η αποταμίευση για να εχει το παιδι καποια ασφαλεια να χτίσει το μελλον του κ ας κανει μια δραστηριοτητα λιγοτερα. Εκεινος αυτα τα εχει απομυθοποιήσει αρκετα, εγω οχι ακομα. 

 

Χμμ, αν θεωρείται ότι η ακαδημαϊκή καριέρα είναι κάτι που πρέπει να χρηματοδοτηθεί από τους γονείς, ίσως άθελά σου να έδωσες μία καλή περιγραφή του πώς κακομαθαίνονται τα παιδιά...

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Χμμ, αν θεωρείται ότι η ακαδημαϊκή καριέρα είναι κάτι που πρέπει να χρηματοδοτηθεί από τους γονείς, ίσως άθελά σου να έδωσες μία καλή περιγραφή του πώς κακομαθαίνονται τα παιδιά...

Χαχα δεν έχεις κι άδικο έτσι οπως το εγραψα! Κοιτα εγω και φοιτήτρια δούλευα, οχι για βιοπορισμό αλλα για τα προσωπικα μου εξοδα. Δεν νομιζω οτι μπορει μια οικογενεια να χρηματοδοτήσει ακαδημαϊκες καριέρες εκτος πια αν εισαι στην ελίτ. Εγω προσωπικα ομως μια υποστηριξη του στιλ "πειραματισου 2-3 χρονια με δουλειες του ποδαριού για να εισαι διαθεσιμη για ο,τι προκυψει" αντι του "βρες μια μονιμη δουλεια να εξασφαλιστεις", θεωρητικα λεω οτι θα την ηθελα. Στην πραξη μπορει να ντρεπομουν βεβαια γιατι δν μ αρεσε ποτε να ζηταω χρηματα. Αλλα δεν κρύβω οτι ζηλευω οσους το κανουν κ ξερω αρκετούς. Αυτο ειναι κατι που δεν θα ηθελα να ζησει το παιδι μου αλλα καλως ή κακως ο αντρας μ εχει αλλη νοοτροπια οποτε δν θα βρεθουμε σ αυτην την κουβεντα.

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Το παράδειγμα που αναφέρεις, το ότι κάποιος γονιός νομίζει και μόνο ότι υπάρχει τέτοιος κανόνας, έχει να κάνει με το ότι ο συγκεκριμένος γονιός έχει ένα παιδί και μάλιστα μικρούλι. Πολλά από όσα μας φαίνονται τακτικά, λογικά κλπ με ένα μικρό παιδάκι, δεν έχουν κανένα νόημα σε ένα χώρο όπως μία παιδική χαρά, πλατεία κλπ. Γιατί πολύ απλά εκεί υπάρχουν πολλά παιδιά, μεγαλύτερα, που τελικά βάζουν αυτά τους κανόνες και όχι η μαμά. Δεν έχει δηλαδή κανένα νόημα να φαντάζεται κανείς μία ωραία οργανωμένη σειρά στην τσουλήθρα που όλοι χρησιμοποιούν το παιχνίδι με τον "σωστό" τρόπο, γιατί ακριβώς είναι παιχνίδι, και δεν υπάρχει σωστός τρόπος. Υπάρχει διαχείριση μίας "κρίσης", δηλαδή πώς αντιμετωπίζουμε ένα παιδί που αυτό που θέλει έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουμε εμείς, ποιος πάει πρώτος ποιος δεύτερος κλπ. Αλλά το να περιμένουμε το παιδί να κάνει τα πράγματα "σωστά" και να έχει "κανόνες" σε ένα χώρο παιχνιδιού, δεν είναι εκμάθηση καλών τρόπων, είναι απλά καταπίεση της φαντασίας.

Ίσως, ναι. Δεν ξέρω ακόμα από παιδική χαρά κ μ αυτά που διαβάζω γενικά δεν μου φαίνεται πολύ εύκολη εμπειρία! 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Χαχα δεν έχεις κι άδικο έτσι οπως το εγραψα! Κοιτα εγω και φοιτήτρια δούλευα, οχι για βιοπορισμό αλλα για τα προσωπικα μου εξοδα. Δεν νομιζω οτι μπορει μια οικογενεια να χρηματοδοτήσει ακαδημαϊκες καριέρες εκτος πια αν εισαι στην ελίτ. Εγω προσωπικα ομως μια υποστηριξη του στιλ "πειραματισου 2-3 χρονια με δουλειες του ποδαριού για να εισαι διαθεσιμη για ο,τι προκυψει" αντι του "βρες μια μονιμη δουλεια να εξασφαλιστεις", θεωρητικα λεω οτι θα την ηθελα. Στην πραξη μπορει να ντρεπομουν βεβαια γιατι δν μ αρεσε ποτε να ζηταω χρηματα. Αλλα δεν κρύβω οτι ζηλευω οσους το κανουν κ ξερω αρκετούς. Αυτο ειναι κατι που δεν θα ηθελα να ζησει το παιδι μου αλλα καλως ή κακως ο αντρας μ εχει αλλη νοοτροπια οποτε δν θα βρεθουμε σ αυτην την κουβεντα.

 

Να σου πω την αλήθεια, έχοντας μάνα ακαδημαϊκό, αυτό που εγώ μεγάλωσα ακούγοντας ήταν ότι είναι κάτι σαν ντροπή περίπου το Πανεπιστήμιο, αυτό που κάνεις επειδή δεν είχες το κουράγιο να βρεις δουλειά στον ιδιωτικό τομέα :)

Πάντως όπως και να έχει, θεωρώ ότι αυτό που πολλοί Έλληνες θεωρούμε ότι οι γονείς μας πρέπει να μας συντηρούν μέχρι και τα 30, γιατί εμείς μαζεύουμε πτυχία, και ότι είναι ντροπή το να εργαστούμε σε μία δουλειά εκτός του αντικειμένου σπουδών μας, αλλά δεν είναι ντροπή να ζούμε με το χαρτζιλίκι που παίρνουμε ως εικοσιπεντάρηδες από τους γονείς μας, νομίζω είναι ασυζητητί συμπεριφορά που μας κάνει πολύ πιο κακομαθημένους από το πεντάχρονο που κλαίει γιατί δεν πήρε σοκολάτα. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αφού έζησα μέχρι τα 25 με τη μαμά μου, μην παρεξηγηθώ. Είμαστε ένας κακομαθημένος λαός ή μάλλον μία κακομαθημένη γενιά.

 

[kotsifikos]

Το να μάθεις σε ένα παιδί να συμπεριφέρεται σωστά και δίκαια είναι κάτι που χτίζεται με τον  χρόνο, δεν είναι μόνο αυτό που εσύ του λες και του μαθαίνεις είναι και αυτό που του δείχνεις καθημερινά, είναι αυτά που και εσύ κάνεις.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα με κάτι που έζησα το σάββατο. Το σάββατο είχα μία τηλεφωνική συνομιλία με την μητέρα και λόγω μίας διαφωνίας ανέβηκαν λίγο οι τόνοι μας, (δεν τσακωθήκαμε αλλά της μίλησα λίγο πιο έντονα), λίγες ώρες αργότερα με πλησιάζει ο γιος μου και μου λέει ''μαμά σήμερα έκανες μία μεγάλη κουταμάρα, μίλησες άσχημα στην μαμά σου και δεν πρέπει, ξέρεις πως την έχεις στεναχωρήσει, πρέπει να την πάρεις τηλέφωνο και να της πεις συγγνώμη '', φυσικά και εμεινα λίγο κολλημένη, μετά συνεχίζει ''σου λέω ότι μου λες και εσύ όταν κάνω κουταμάρες, εγώ σε ακουω εσύ με ακούς?''. Φυσικά και πήρα τηλέφωνο μπροστά του, και ζήτησα συγγνώμη για την συμπεριφορά μου, κυρίως για να στηρίξω αυτό που του λέω.

Δεν φτάνει να μιλάμε, δεν φτάνει να εκπαιδεύουμε, αλλά πρέπει και καθημερινά να στηρίζουμε με πράξεις αυτά που προσπαθούμε να τους μάθουμε.

[Έσπερος]

13 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Να σου πω την αλήθεια, έχοντας μάνα ακαδημαϊκό, αυτό που εγώ μεγάλωσα ακούγοντας ήταν ότι είναι κάτι σαν ντροπή περίπου το Πανεπιστήμιο, αυτό που κάνεις επειδή δεν είχες το κουράγιο να βρεις δουλειά στον ιδιωτικό τομέα

Πάντως όπως και να έχει, θεωρώ ότι αυτό που πολλοί Έλληνες θεωρούμε ότι οι γονείς μας πρέπει να μας συντηρούν μέχρι και τα 30, γιατί εμείς μαζεύουμε πτυχία, και ότι είναι ντροπή το να εργαστούμε σε μία δουλειά εκτός του αντικειμένου σπουδών μας, αλλά δεν είναι ντροπή να ζούμε με το χαρτζιλίκι που παίρνουμε ως εικοσιπεντάρηδες από τους γονείς μας, νομίζω είναι ασυζητητί συμπεριφορά που μας κάνει πολύ πιο κακομαθημένους από το πεντάχρονο που κλαίει γιατί δεν πήρε σοκολάτα. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αφού έζησα μέχρι τα 25 με τη μαμά μου, μην παρεξηγηθώ. Είμαστε ένας κακομαθημένος λαός ή μάλλον μία κακομαθημένη γενιά.

 

Εντάξει αυτό ισχύει. Δεν παύει όμως να είναι μια αδικία, άλλος να έχει την ευκαιρία να κάνει αυτό που θέλει γιατί δεν τον πιέζει ο βιοπορισμός, και άλλος να αφήνει στην άκρη κάτι που επιθυμούσε γιατί πρέπει να τακτοποιηθεί με μια πιο σίγουρη δουλειά. Εγώ δεν θεωρώ ντροπή να δουλέψεις σε κατι άσχετο, αλλά λυπάμαι όταν βλέπω ανθρώπους με ίδια προσόντα, ο ένας να κάνει αυτό που θέλει γιατί είχε άλλη υποστήριξη από την οικογένειά του, και ο άλλος να καταλήγει σε κάτι λιγότερο απαιτητικό. Αλλά αναφέρομαι μόνο στον δικό μου κλάδο όπου δεν υπάρχει ιδιωτικός τομέας της προκοπής, εκτός αν κάνεις δικό σου φροντιστήριο. Οπότε ή πας στην εκπαίδευση (πήγαινες δηλαδή όταν γινόταν ακόμα ΑΣΕΠ), ή κυνηγάς θέσεις από δω κι από κει που έχουν κάποια σχέση με έρευνα ή διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο. Εννοείται ότι άλλοι φίλοι με διδακτορικά σε εφαρμοσμένους κλαδους, που δουλεύουν εδώ στον ιδιωτικό τομέα, δεν έχουν κανένα θέμα. Μάλλον τα ίδια χρήματα παίρνουν με κάποιον στις χαμηλές βαθμίδες και θεωρούν ότι έχουν  προοπτικές εξέλιξης. 

Οι δικοί μου γονείς με αρκετές επαφές με τον ακαδημαϊκό χώρο πάντως, δεν το θεωρούσαν κατάντια, απλώς απρόσιτο για όποιον δεν έχει διασυνδέσεις και γι αυτό όνειρο της ζωής τους ήταν να βρω μια δουλίτσα στο δημόσιο και να παντρευτώ γρήγορα. Και μετά έχουν και την ξεπερασμένη και εκτός πραγματικότητας νοοτροπία ότι αν έχεις προσόντα κάποια στιγμή θα κάνεις κάτι που σου αξίζει (στο δημόσιο πάντα). Γι αυτό βγάζω λίγο μια πικρία όταν αναφέρομαι στο θέμα. Και δεν είμαι η μόνη, έχω κι άλλους φίλους (φίλες μάλλον γιατί είμαστε γυναικοκρατούμενος κλάδος) που βρέθηκαν στην ίδια κατάσταση. Αν και παραδόξως τα άτομα που έκαναν το αντίθετο, είναι όλοι άντρες, σ' έναν χώρο που ζήτημα αν είναι το 10%. Μήπως αυτό λέει κάτι και για τις προσδοκίες της οικογένειας και την υποστήριξη στους στόχους των νέων; Εκτός θέματος τελείως βέβαια. 

 

Πάντως εδώ πρέπει να εξομολογηθώ ότι για μένα οι σπουδές και τα πτυχία είναι στο μυαλό μου δραστηριότητα ισάξια της εργασίας. Δηλαδή δεν θεωρώ ότι  κάποιος που κάνει μεταπτυχιακά και διδακτορικά και μετά άλλα μεταπτυχιακά κλπ είναι κακομαθημένος σε σχέση με κάποιον που δουλεύει. Γιατί  κάνει και πολλούς συμβιβασμούς που άλλοι δεν κάνουν, ως προς τα οικονομικά κυρίως. Τώρα αν ο άντρας μου διαβάζει αυτή τη συζήτηση θα καταλάβει ότι είμαι εγώ που γράφω γιατί έχουμε κάνει άπειρες φορές αυτή τη συζήτηση όπου εγώ λέω ότι αν είναι για σπουδές και γλώσσες και σεμινάρια και τέτοια πρέπει να παρέχουμε στα παιδιά ό,τι θέλουν για να έχουν τν ευκαιρία να ακολουθήσουν αυτά που επιθυμούν κι εκείνος θεωρεί αδιανόητο κάποιος μετά τα 18 να μην εργάζεται. Αντίθετα εκείνςο θα ήθελε να έχουμε την άνεση να δώσουμε στα  παιδιά μας έναν ιδιοκτητο χώρο, κι ας είναι και μια τρύπα. Εγώ πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείται ταμπού να σε υποστηρίζουν στους επαγγελματικούς σου  στόχους (αν έχεις προοπτικές εννοείται και είναι κάτι σοβαρό) και δεν θεωρείται ταμπου να σου δώσουν έτοιμο διαμέρισμα. 

 

 

17 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

 

 

Εγώ σε παρόμοια φάση αντέδρασα. Ο δικος μου πέρασε μία φάση που φωναζε. Ότι έλεγε το έλεγε πολυ δυνατά. Τις πρώτες φορες δεν μιλησα. Την επόμενη κατέβηκα στο ύψος του και του εξηγησα πως όταν φωνάζει δεν ακούω τι λέει και πώς όταν θέλουμε να μιλήσουμε μιλάμε κανονικά χωρίς φωνές. Ή μαμά πάντα τον ακούει. Και πάντα του δίνω σημασία ότι και αν λέει και δεν τον προσπερνω ακόμα κι αν είμαι πάνω στο τραπέζι και καθαρίζω το φωτιστικό.  Δεν ξέρω αν μία κουβέντα βοηθούσε στην περίπτωση σου. Ο δικός μου τότε μιλούσε αρκετά και μπορούσα να συννενοηθω. Από τότε δεν το ξανά έκανε. 

Ο δικός σου δεν θυμάμαι αν μιλάει αλλά σκεφου πως ισως τσιριζει για να εκφραστεί. Μπορείς εκείνη την στιγμή να ερμηνεύεις με λέξεις το τσιριγμα του για να τις ακούει και εκείνος. Πχ "δεν θελεις το αυτοκινητακι? Πες μου μαμά δεν το θέλω. " ίσως τώρα να δείχνει πως δεν καταλαβαίνει αλλά μία μέρα θα σε εκπλήξει με το λεξιλόγιο και τον τρόπο που θα εκφραστεί. 

Δεν μιλάει αλλά καταλαβαίνει αρκετά. Ααπλώς στη  φάση της τσιρίδας έχω δει ότι αν ανοίξω το στόμα μου γίνεται χειρότερο, ενώ αλλις βγάζει 2-3 φωνές και σταματάει. Μάλλον καταλαβαίνει το άγχος που έχω εκέινη την ώρα. Ο άντρας μου είναι πιο καλός στο να του πει σταθερά και ήρεμα να μην κάνει κάτι. Εγώ δεν το μπορώ. Από την αρχή το λέω πάρα πολύ αγχωμένα και όσο επανλαμβάνεται ακούγομαι σαν μαμά στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. 

[Lenia16]

13 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Να σου πω την αλήθεια, έχοντας μάνα ακαδημαϊκό, αυτό που εγώ μεγάλωσα ακούγοντας ήταν ότι είναι κάτι σαν ντροπή περίπου το Πανεπιστήμιο, αυτό που κάνεις επειδή δεν είχες το κουράγιο να βρεις δουλειά στον ιδιωτικό τομέα

Πάντως όπως και να έχει, θεωρώ ότι αυτό που πολλοί Έλληνες θεωρούμε ότι οι γονείς μας πρέπει να μας συντηρούν μέχρι και τα 30, γιατί εμείς μαζεύουμε πτυχία, και ότι είναι ντροπή το να εργαστούμε σε μία δουλειά εκτός του αντικειμένου σπουδών μας, αλλά δεν είναι ντροπή να ζούμε με το χαρτζιλίκι που παίρνουμε ως εικοσιπεντάρηδες από τους γονείς μας, νομίζω είναι ασυζητητί συμπεριφορά που μας κάνει πολύ πιο κακομαθημένους από το πεντάχρονο που κλαίει γιατί δεν πήρε σοκολάτα. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αφού έζησα μέχρι τα 25 με τη μαμά μου, μην παρεξηγηθώ. Είμαστε ένας κακομαθημένος λαός ή μάλλον μία κακομαθημένη γενιά.

 

Αυτο που λες προκύπτει από το ίδιο το σύστημα παιδείας κ μετέπειτα αγορά εργασίας κ όχι από τη γενιά που είναι κακομαθημένη ή τους γονείς που δε λένε όχι. Αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί ακαδημαϊκά με το αντικείμενο του θα έπρεπε το πανεπιστημιο να του παρέχει οικονομική αποκατάσταση για όλα τα χρόνια που απασχολείται (μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μεταδιδακτορικα), απλά εμείς ως χωρα έχουμε πτωχεύσει κ όταν κάποιος δεν έχει να φάει δεν κοιτάει πως θα πάρει περισσότερα πτυχία. Είναι ντροπη να λέμε ότι είναι κατάντια η έρευνα και η συνεχής εκπαίδευση. Κατάντια είναι ένα σύστημα να σε οδηγεί τυφλοσουρτη στο πανεπιστήμιο κ μετά να σου λέει δεν είναι ανάγκη να βρεις δουλειά κ πάνω σ' αυτό που σπούδασες, μην είσαι κ πλεονέκτης. Γίνε σερβιτορος που χρειαζόμαστε πολλούς γιατί στη μόρφωση χωλαινουμε. Τι άλλο θα ακούσω εδώ μέσα. 

[MagdaP]

Καλημέρα σε όλη την παρέα! Εγώ δεν πιστεύω ότι κακομαθαινεις ένα παιδί παρέχοντάς του όσα περισσότερα εφόδια για το μέλλον! Θεωρώ χρέος τον γονιών να τα παρέχουν, στο βαθμό που μπορεί ο καθένας. Το να παρέχεις υλικά αγαθά παραπάνω από τα απαραίτητα, πχ κινητό σε παιδί δημοτικού, το θεωρώ λάθος. Αλλά για δραστηριότητες διαφωνώ. Όσο για αυτό που ανέφερε η αργκ, δηλαδή ότι οι γονείς συντηρούν τα παιδιά μέχρι τα 30 για να μαζεύουν πτυχία ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Αλλά με τις δεδομένες συνθήκες δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αλλάξει. Στο εξωτερικό μπορείς να βρεις μια αξιοπρεπή δουλειά για να πληρώνεις τις σπουδές σου, όχι απαραίτητα στο αντικείμενό σου, αλλά στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Σίγουρα δεν είναι το ιδανικό αλλά πολλές φορές είναι δύσκολο να βρεις μια δουλειά που θα σου επιτρέπει να είσαι και συνεπής στις σπουδές σου. Εγώ παρόλο που σπούδασα στην πόλη μου, δούλευα ταυτόχρονα σε ένα ωδείο για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου. Ήταν τρελή εκμετάλλευση όμως. Απλά έκανα αυτό που μου άρεσε και φυσικά τσονταραν και οι γονείς γιατί αυτά που έπαιρνα δεν έφταναν ούτε για βενζίνη να πάω στο Πανεπιστήμιο!!!

 

Έσπερος νομίζω ότι ο άντρας σου ζει σε άλλη εποχή.... Το να παρέχεις ένα σπίτι στα παιδιά στις μέρες μας δεν ξέρω αν είναι και τόσο καλή ιδέα. Κι εμένα οι γονείς μου φρόντισαν να μου φτιάξουν σπίτι αλλά μένω 10 μέρες το χρόνο!!! Όπως κι εσείς έτσι κι εγώ διορίστηκα και μένω σε νησί και δεν προβλέπεται να φύγω στο άμεσο μέλλον. Έτσι όπως είναι τα πράγματα δεν ξέρει κανείς που θα βρεθούν τα παιδιά στο μέλλον είτε για σπουδές είτε για δουλειά οπότε... Προσωπικά θεωρώ πιο χρήσιμο να επενδύσει ένας γονιός σε σπουδές.

 

Όσο για τα μικρά παιδιά δεν θεωρώ ότι τα κακομαθαινεις δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ασχοληθούν με διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες. Ίσα ίσα το θεωρώ απαραίτητο όσο είναι ακόμα μικρά και δεν έχουν πολλές υποχρεώσεις στο σχολείο να έρθουν σε επαφή με διάφορες για να καταλάβουν τι τους ταιριάζει περισσότερο. Εμείς ήδη έχουμε ξεκινήσει δειλά δειλά κάποιες δραστηριότητες και από Σεπτέμβρη θέλουμε να κάνουμε κι άλλες. Εξάλλου όλες οι δραστηριότητες σε τόσο μικρές ηλικίες είναι σε μορφή παιχνιδιού. Το καλό είναι ότι στο νησί τέτοιες δραστηριότητες δεν είναι πολύ ακριβές. Σίγουρα όταν θα μεγαλώσει λίγο θα κατασταλάξει τι του αρέσει πιο πολύ αλλά τώρα που μπορεί θεωρώ ότι πρέπει να δοκιμάσει διάφορα. Εξάλλου έχει άπλετο χρόνο και για δραστηριότητες και για παιχνίδι και για όλα.