Ζωη σε διαφορετικες χωρες;

[ΑΡΓΚ]

Είχε ποτέ κανείς σχέση, και μάλιστα με παιδιά, εξ αποστάσεως; 

Ο άντρας μου πριν από λίγα χρόνια υποχρεώθηκε να φύγει από μία δουλειά στην οποία είχε επενδύσει πολλά χρόνια, και έκτοτε έχει φάει ένα κόλλημα ότι το καλύτερο είναι να φύγει από τη χώρα. Εδώ και περίπου ένα χρόνο έχει μία εξαιρετικά καλοπληρωμένη δουλειά, που όμως ξέρουμε ότι είναι περιορισμένης διάρκειας, και έχει κολλήσει να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό και μάλιστα σε μέρη που αποκλείεται να ακολουθήσουμε οικογενειακώς (π.χ. αραβικές χώρες). Είναι σαφές ότι ο γάμος μας δεν πάει καλά, και ακόμη πιο σαφές ότι έχει κατάθλιψη, αλλά δεν δέχεται βοήθεια.

Δεν ήμουν προετοιμασμένη να μεγαλώσω 3 παιδιά μόνη (δεν υπάρχουν γιαγιάδες, θείες κλπ σε κατάσταση να βοηθήσουν) και είμαι σε σοκ, όσο τι βλέπω σαν υπαρκτή πιθανότητα.

Υπάρχει καμία μαμά που να τα έχει βγάλει πέρα με τέτοιο γάμο, όπου ο σύζυγος μετανάστευσε; Στην περίπτωσή μας, είναι παραλογισμός γιατί δουλειές στον κλάδο μας υπάρχουν, και δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω το θυμό μου και την απογοήτευσή μου αν το προχωρήσει ο άντρας μου, γιατί δεν υπάρχει λόγος εκτός από τον εγωισμό του. Από την άλλη, ξέρω ότι πολύς κόσμος σε άλλα επαγγέλματα πήρε παρόμοιες αποφάσεις από ανάγκη λόγω ανεργίας και με ενδιαφέρει το πρακτικό: πώς προσαρμόζεται μία γυναίκα ξαφνικά μόνη και πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά την κατάσταση, όταν δεν έχουν μάθει να λείπει ο μπαμπάς παρά ελάχιστες μέρες το χρόνο.

[belleblue]

Γεια σου. Εγω θα σου έλεγα κουράγιο αλλά και να εξηγήσεις ότι εσυ δεν δέχεσαι κάτι τέτοιο, το θεωρείς αιτία ή αφορμή διαζυγίου/ εγκατάλειψη. 

Αν θέλει να πάει κάπου μόνος του κ στοχεύει εκεί επίτηδες επειδή ξέρει ότι δεν θα ακολουθήσετε , να ξέρει ότι θα έχει κόστος- όχι επάνω στην δικη σας πλάτη η καλοπέραση του επειδή έπαθε midlife crisis. 

 Αν δεν είναι αυτό το πρόβλημα του, τοτε ας ψάξει εδώ αλλά καλύτερα. Τελευταία εχω ακούσει γνωστούς που βρίσκουν καλές δουλειές - όσοι τουλάχιστον είχαν προσόντα και εμπειρία και όρεξη να προσφέρουν.

Κατι τέτοια αντέχουν μόνο σε γερούς γάμους, εάν όπως λες έχετε πρόβλημα ας το συζητήσετε εξαρχής, να ξέρεις που βαδίζεις. 

Φίλοι πήγαν σε βόρεια χώρα όπου για ένα χρόνο πήγε σύζυγος μόνος του ...κ μετά ακολούθησαν παιδιά και γυναίκα. Ήταν όμως εξαρχής με την προοπτική ότι θα ακολουθήσουν. Το ίδιο κ άλλη οικογένεια σε Αμερική. Μόνο έτσι.. αυτό τους έκανε καλό,... επειδή είχε προοπτική.

[Macgyver]

Συμφωνω απόλυτα με την belleblue - δεν μπορώ καν να μπω στη θέση σου Αργκ , το θεωρώ απάνθρωπο να ξεστομιζεις τέτοια πράγματα στη μητέρα των παιδιών σου κ να της προκαλείς τέτοιο άγχος και ενδεχομένως απόγνωση . 

Μάλλον τάσεις φυγής έχει λόγω κατάθλιψης  

δεν του δίνει όμως το δικαίωμα να σου συμπεριφέρεται έτσι . 

[Sunshine8]

Για να πω και την αντίθετη άποψη, επειδη κατα καιρούς σκέφτεται ο σύζυγος για εξωτερικο, πιθανόν ευρωπη βεβαια , και κατα καιρούς τo σκέφτομαι κι εγω ακομα και από τότε που ημουν ελεύθερη, εγω προσωπικα θα ακολουθούσα με την προοπτική οτι μπορεί να μας ζήσει και τους 3 στην αρχη και να κοιτάξω κι εγω σε δεύτερη φάση. Ολο αυτο επειδή έχουμε και οι 2 καποιες σπουδές και αμοιβομαστε λιγο παραπανω απο το βασικό και δεν υπάρχει προοπτική για κατι καλύτερο. Δεν μου αρεσει που μεγαλώνω παιδι στην Ελλάδα οπως είναι τωρα. Τι θα του πω στα 18, τωρα σπούδασε για να πιάσεις μετα δουλειά για 500 ευρω? Και φυσικά δεν υπαρχει καμια βοήθεια οπως υπαρχει σε αλλες χώρες αν έχεις παιδι πχ φοροελαφρύνσεις κλπ,  αντίθετα το κράτος σε τιμωρεί. Οποτε ναι θα αναζητούσα ενα καλύτερο μέλλον. Βεβαια εξαρτάται παντα πως νιώθει ο καθε άνθρωπος και απο τις συνθήκες γυρω σας. 

Σε αραβική χωρα για γυναικα πράγματι θα ήταν λίγο δύσκολο αλλα και λόγω της αφορητης ζέστης που εχει εκει-οχι οτι δεν ξερω ζευγάρια που το έχουν κανει και αυτο. 

[vtgian]

Όσους γνωστούς είχα που θέλησαν να πάνε για δουλειά εξωτερικό, τελικά ακολούθησε και οι οικογένεια στο νέο μέρος. Ξέρω μόνο ένα ζευγάρι που η γυναίκα με το παιδί είναι Ελλάδα και ο σύζυγος είναι μόνιμα σε Αραβική χώρα, αλλά δεν τους ξέρω και τόσο καλά για να σου πω αν είναι καλά μεταξύ τους. Σαφώς και υπάρχουν οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με πατεράδες σε απόσταση (όπως αξιωματικοί σε φρεγάτες ή ναυτικοί) αλλά εκεί είναι συνειδητή απόφαση του ζευγαριού πριν την απόκτηση οικογενείας, δεν είναι κάτι απρόοπτο. Νομίζω ότι έτσι όπως το θέτεις είναι πρακτικά πολύ πολύ δύσκολο, μάλλον ισοδυναμεί με διαζύγιο.

Νομίζω ότι είναι πολλά τα θέματα που έχεις να αντιμετωπίσεις, δυστυχώς και η μετανάστευση το τελευταίο. Αν ο σύζυγος περνάει κατάθλιψη και δεν είστε και καλά μεταξύ σας, καθόλου δε βοηθά στο να παρθούν ρεαλιστικές αποφάσεις.

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι τα παιδιά τα βοηθά το ξεκάθαρο πλαίσιο. Οι μεσοβέζικες καταστάσεις τα αγχώνουν. 

[mama_3]

15 hours ago, ΑΡΓΚ said:

Είχε ποτέ κανείς σχέση, και μάλιστα με παιδιά, εξ αποστάσεως; 

Ο άντρας μου πριν από λίγα χρόνια υποχρεώθηκε να φύγει από μία δουλειά στην οποία είχε επενδύσει πολλά χρόνια, και έκτοτε έχει φάει ένα κόλλημα ότι το καλύτερο είναι να φύγει από τη χώρα. Εδώ και περίπου ένα χρόνο έχει μία εξαιρετικά καλοπληρωμένη δουλειά, που όμως ξέρουμε ότι είναι περιορισμένης διάρκειας, και έχει κολλήσει να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό και μάλιστα σε μέρη που αποκλείεται να ακολουθήσουμε οικογενειακώς (π.χ. αραβικές χώρες). Είναι σαφές ότι ο γάμος μας δεν πάει καλά, και ακόμη πιο σαφές ότι έχει κατάθλιψη, αλλά δεν δέχεται βοήθεια.

Δεν ήμουν προετοιμασμένη να μεγαλώσω 3 παιδιά μόνη (δεν υπάρχουν γιαγιάδες, θείες κλπ σε κατάσταση να βοηθήσουν) και είμαι σε σοκ, όσο τι βλέπω σαν υπαρκτή πιθανότητα.

Υπάρχει καμία μαμά που να τα έχει βγάλει πέρα με τέτοιο γάμο, όπου ο σύζυγος μετανάστευσε; Στην περίπτωσή μας, είναι παραλογισμός γιατί δουλειές στον κλάδο μας υπάρχουν, και δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω το θυμό μου και την απογοήτευσή μου αν το προχωρήσει ο άντρας μου, γιατί δεν υπάρχει λόγος εκτός από τον εγωισμό του. Από την άλλη, ξέρω ότι πολύς κόσμος σε άλλα επαγγέλματα πήρε παρόμοιες αποφάσεις από ανάγκη λόγω ανεργίας και με ενδιαφέρει το πρακτικό: πώς προσαρμόζεται μία γυναίκα ξαφνικά μόνη και πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά την κατάσταση, όταν δεν έχουν μάθει να λείπει ο μπαμπάς παρά ελάχιστες μέρες το χρόνο.

 

Όλα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο! Εγώ θα σε συμβούλευα ένα βήμα την φορά, δεν έχει νόημα να αγχώνεσαι για πράγματα που μπορεί να γίνουν. Προσωπικά ξέρω φίλη μαμά που τα βγάζει πέρα μια χαρά με 2 παιδιά αλλά είναι οικονομικά ανεξάρτητη.

Οπότε με το κίνδυνο να φανώ κυνική, αλλά πέρα από το συναίσθημα υπάρχει και η λογική θα ήθελα να σε ρωτήσω. Το σπίτι είναι δικό σας? Πρέπει να κοιτάξεις να έχεις εξασφαλισμένο το οικονομικό σε πρώτη φάση για να μην βρεθείς με τα παιδιά στο δρόμο και σε δεύτερη φάση το ψάχνεις το συναισθηματικό. Τα παιδιά από ότι θυμάμαι είναι μεγάλα, δεν μπορείς να παίξεις τον ρόλο του πατέρα και της μητέρας ταυτόχρονα.

Αν ο σύζυγος αποφασίσει να φύγει, μπορεί να κρατήσει επαφή με τα παιδιά έστω και από απόσταση, μην προδικάζεις καταστάσεις, αλλά όπως σου είπα ένα βήμα την φορά. Εγώ αν είχα ενδείξεις ότι ο σύζυγος θα φύγει (αμήν και πότε) θα προσπαθούσα να έχω εξασφαλισμένο το οικονομικό για να μην βρεθώ προ εκπλήξεως!

Εύχομαι τα πράγματα να πάνε κατ’ ευχήν πάντως!

[Lenia16]

Δε νομίζω ότι οι απαντήσεις που θα πάρεις εδω αντικατοπτρίζουν έστω κ στο ελάχιστο την πραγματικότητα κ τη διάσταση του προβλήματος που βιώνετε στη μεταξύ σας σχέση και στην οικογένεια σας. Οι απόψεις βασίζονται σε διαφορετικές προσωπικότητες και οπτικες, ακόμη και σε παραδείγματα διαφορετικών ανθρώπων που αντιμετώπισαν έστω κ παρόμοια κατάσταση αλλά υπό το πρίσμα εντελώς άλλων συνθηκών, συναισθημάτων και βιωμάτων. Μπορεί άλλη να προσαρμόζεται εύκολα και άλλη δύσκολα, άλλη να έχει απειρη βοήθεια και άλλη καθόλου, άλλη να συμβιωνει απλά με τον άντρα της και άλλη να μην μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν ούτε μέρα. Τέτοιες αποφάσεις λαμβάνονται αποκλειστικά εντός της οικογένειας και βάσει υποκειμενικών παραγόντων -κατ εμέ. Ότι και να πουν οι άλλοι, για μένα προσωπικά δε θα είχε βαρύνουσα σημασία, μην πω μηδαμινή.

[Merendoula]

Συμφωνώ με τη lenia16, αλλά να σου πω ότι το ζω μέσω στενού συγγενικού μου προσώπου που μένουν κ κοντα μας, επισης με 3 παιδια. Τα τελευταια 3 χρονια ο μπαμπας μενει κ εργαζεται σε αραβικη χωρα, η μαμα εμεινε με 3 εφηβους ελλαδα. Ειναι δυσκολο απ όσο συζητάμε και βλεπω, η μαμα τρέχει πανικόβλητη σε δουλειά κ σπίτι, τα παιδιά οκ, προσαρμόστηκαν εύκολα, δεν ήταν μωρά, καταλαβαίνουν. Για τη μεταξύ τους σχέση δεν μπορώ να έχω άποψη όμως. Φαινομενικά δεν υπάρχει κάτι άσχημο, αλλά δεν είμαι κ μέσα στο ζευγάρι. Η μαμά όμως μιλάει με σεβασμό για την εργασία του μπαμπά. Αν έσυ σαν άνθρωπος δεν το αντέχεις, δεν είσαι υποχρεωμένη να το υποστείς. 

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, Macgyver είπε:

Συμφωνω απόλυτα με την belleblue - δεν μπορώ καν να μπω στη θέση σου Αργκ , το θεωρώ απάνθρωπο να ξεστομιζεις τέτοια πράγματα στη μητέρα των παιδιών σου κ να της προκαλείς τέτοιο άγχος και ενδεχομένως απόγνωση . 

Μάλλον τάσεις φυγής έχει λόγω κατάθλιψης  

δεν του δίνει όμως το δικαίωμα να σου συμπεριφέρεται έτσι . 

 

Η αλήθεια είναι ότι έχω ήδη ραντεβού με ψυχολόγο, έχω προ πολλού ξεπεράσει τα όρια μου, και η προσπάθεια στις διακοπές να περάσουν καλά τα παιδιά και να μην αρχίσω να ουρλιάζω, πραγματικά με ξεπέρασε. Καθυστέρησα σήμερα στη δουλειά γιατί αποφάσισε ο άντρας μου να μιλήσουμε το πρωί, για το πώς με αγαπάει μεν, αλλά δεν με αγαπάει και θέλει να είναι με τα παιδιά αλλά δε θέλει να αναζητήσει δουλειά στη χώρα ούτε να πάμε όλοι μαζί έξω, και διάφορα άλλα τέτοια παρανοϊκά, και απλά όλη τη μέρα στο γραφείο με ρώταγε ο κόσμος αν είμαι άρρωστη γιατί δείχνω χάλια.

[ΑΡΓΚ]

5 ώρες πρίν, Sunshine8 είπε:

Για να πω και την αντίθετη άποψη, επειδη κατα καιρούς σκέφτεται ο σύζυγος για εξωτερικο, πιθανόν ευρωπη βεβαια , και κατα καιρούς τo σκέφτομαι κι εγω ακομα και από τότε που ημουν ελεύθερη, εγω προσωπικα θα ακολουθούσα με την προοπτική οτι μπορεί να μας ζήσει και τους 3 στην αρχη και να κοιτάξω κι εγω σε δεύτερη φάση. Ολο αυτο επειδή έχουμε και οι 2 καποιες σπουδές και αμοιβομαστε λιγο παραπανω απο το βασικό και δεν υπάρχει προοπτική για κατι καλύτερο. Δεν μου αρεσει που μεγαλώνω παιδι στην Ελλάδα οπως είναι τωρα. Τι θα του πω στα 18, τωρα σπούδασε για να πιάσεις μετα δουλειά για 500 ευρω? Και φυσικά δεν υπαρχει καμια βοήθεια οπως υπαρχει σε αλλες χώρες αν έχεις παιδι πχ φοροελαφρύνσεις κλπ,  αντίθετα το κράτος σε τιμωρεί. Οποτε ναι θα αναζητούσα ενα καλύτερο μέλλον. Βεβαια εξαρτάται παντα πως νιώθει ο καθε άνθρωπος και απο τις συνθήκες γυρω σας. 

Σε αραβική χωρα για γυναικα πράγματι θα ήταν λίγο δύσκολο αλλα και λόγω της αφορητης ζέστης που εχει εκει-οχι οτι δεν ξερω ζευγάρια που το έχουν κανει και αυτο. 

 

Είχα προτείνει στο παρελθόν Αγγλία και Αμερική, και πάλι σαν λύση ανάγκης αυτή τη στιγμή, που τα παιδιά δεν έχουν τελειώσει το σχολείο (άλλο σπουδές στην Ελλάδα, και με παιδιά που σίγουρα μπορούν να περάσουν σε καλή σχολή, άλλο σε χώρες που πρέπει να καταχρεωθείς για να σπουδάσεις). Εδώ έχουμε σπίτι δικό μας, χωρίς δάνεια, ο μισθός μου είναι αντικειμενικά πάρα πολύ καλός, ο άντρας μου αν έψαχνε για δουλειά ξανά, με κάποια αναμονή βέβαια, θα έβρισκε κάτι ακόμη καλύτερο από εμένα. Απλά τώρα κυριολεκτικά πληρώνεται με Αμερικάνικο μισθό στην Ελλάδα, και έχει κολλήσει ότι θέλει κάτι αντίστοιχο, χωρίς φυσικά να βάζει κάτω τη λογική, ότι όπου σε πληρώνουν π.χ. 10000 το μήνα για δουλειά που στην Ελλάδα θα σε πλήρωναν 3000, μάλλον και το κόστος ζωής είναι αντίστοιχα πολλαπλάσιο και δε θα βρεις ούτε ημιυπόγεια γκαρσονιέρα με 500 ευρώ το μηνα.

Αγγλία ειδικά θα μπορούσα να πάω εύκολα, και με εσωτερική μετακίνηση στον όμιλο που εργάζομαι, και ο άντρας μου να βρει δουλειά με λίγη υπομονή. Αμερική, που ειλικρινά δε θα ήθελα καν να πάω, για να του κάνω το χατήρι, έστειλα στα σοβαρά βιογραφικό σε 2 εταιρείες μέσω γνωστών, και από τις 2 καταρχήν υπήρξε ενδιαφέρον. Αλλά αν είναι να μετακομίσει όλη η οικογένεια, εκεί βάζει και ο άντρας μου μέσα το κόστος για σπίτι για 5 άτομα, babysitter γιατί οι ώρες θα είναι πολλές σίγουρα, έξτρα ελληνικά μαθήματα κλπ, και λέει ότι δε θα έχει νόημα. Οπότε έχει κολλήσει στο μόνος του, και σε μέρη αντικειμενικά αφιλόξενα.

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Δε νομίζω ότι οι απαντήσεις που θα πάρεις εδω αντικατοπτρίζουν έστω κ στο ελάχιστο την πραγματικότητα κ τη διάσταση του προβλήματος που βιώνετε στη μεταξύ σας σχέση και στην οικογένεια σας. Οι απόψεις βασίζονται σε διαφορετικές προσωπικότητες και οπτικες, ακόμη και σε παραδείγματα διαφορετικών ανθρώπων που αντιμετώπισαν έστω κ παρόμοια κατάσταση αλλά υπό το πρίσμα εντελώς άλλων συνθηκών, συναισθημάτων και βιωμάτων. Μπορεί άλλη να προσαρμόζεται εύκολα και άλλη δύσκολα, άλλη να έχει απειρη βοήθεια και άλλη καθόλου, άλλη να συμβιωνει απλά με τον άντρα της και άλλη να μην μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν ούτε μέρα. Τέτοιες αποφάσεις λαμβάνονται αποκλειστικά εντός της οικογένειας και βάσει υποκειμενικών παραγόντων -κατ εμέ. Ότι και να πουν οι άλλοι, για μένα προσωπικά δε θα είχε βαρύνουσα σημασία, μην πω μηδαμινή.

 

Αυτό να λέγεται. Περισσότερο με ενδιαφέρει αν κανείς πρακτικά το έχει δει, πώς π.χ. κρατιέται η επαφή των παιδιών με τον πατέρα, πώς εξηγείς την απόφαση κλπ. 

[Αννα 35]

Όλα εξαρτώνται από τη δυναμική της κάθε οικογένειας. Υπάρχουν ζευγάρια που εύκολα προσαρμόζονται στο μοντέλο των ξεχωριστών ζωών και άλλα, τα οποία δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν, χωρίς αυτό να εξαρτάται κατ'ανάγκη από το πόσο δυνατά είναι τα αισθήματα του ενός για τον άλλο.

 

Προσωπικά, επειδή έχω αρκετές επαφές με ΗΠΑ, έχω συναντήσει αρκετά διαφορετικά μοντέλα οικογενειών. Διαζευγμένους που εξακολουθούν να μοιράζονται την ίδια στέγη, επειδή αυτό εξυπηρετεί για διάφορους λόγους, πολυγαμικα ζευγάρια, ανοιχτούς γάμους, παντρεμένους που από επιλογή δε ζουν στο ίδιο σπίτι και πάει λέγοντας.

Οπότε, εφόσον το ζευγάρι συναινεί δυνητικά όλα μπορούν να λειτουργήσουν.

 

Το θέμα εδώ είναι εσύ τι προσδοκας. Γιατί μια τέτοια απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί ερήμην σου και αν με ρωτάς, στην περίπτωση που υπήρχε η σκέψη έπρεπε εξαρχής να συζητηθεί διεξοδικως και όχι στο παρεπιπτόντως μαζί σου και εφόσον δεν υπάρχει συναίνεση από πλευράς σου να εγκαταλειφθεί εκεί.

 

Επίσης, μιλάμε εδώ για μια οικογένεια με τρία παιδιά, πράγμα που σημαίνει ότι η ευθύνη των όποιων αποφάσεων είναι πολλαπλάσιας σημασίας. Θεωρώ - και συγχώρεσε με αν γίνω σκληρή - πως ο σύζυγος αυτή τη στιγμή τους τέσσερις ανθρώπους που συναποτελούν την οικογένεια του ουδόλως τους λαμβάνει υπόψη του, πράγμα κατ'εμέ τουλάχιστον εξοργιστικο.

Για να είμαι ειλικρινής, το ζήτημα της κατάθλιψης το οποίο ανέφερες μάλλον ανυπόστατο είναι. Ένας καταθλιπτικός χάνει το όποιο κίνητρο, δεν προσπαθεί εις βάρος της οικογένειας του να ξανακερδίσει το χαμένο επαγγελματικό του γόητρο.

 

Γνώμη μου, εφόσον δεν προτιθεσαι να τον ακολουθήσεις, το ξεκαθαρίζεις από τώρα και μέσα από τη συζήτηση αυτή βεβαιωνεσαι και για τις δικές του προθέσεις.

Εάν, πάρα το ότι η οικογένεια του δεν πρόκειται να ακολουθήσει, εμμένει στο να μεταναστεύσει, θεωρώ πως ο ίδιος έχει ήδη λάβει μονομερώς αποφάσεις για το γάμο σας, τις οποίες δεν έχει το σθένος να σου τις επικοινωνήσει.

[Silky]

Λυπάμαι παρά πολύ. Εχεις κάποιον να μιλήσεις και να ξεσπασεις; 

 

Υπάρχει ενδεχόμενο να θέλει απλά διαζύγιο, διάσταση, χώρο πες το όπως θες και να χρησιμοποιεί τα εργασιακά; Για κάποιο άρρωστο λόγο ορισμένες φορές οι άνδρες θεωρούν ότι αν φέρουν κάτι σιγά σιγά θα είναι καλύτερα με αποτέλεσμα να παγιδεύουν τις γυναίκες τους σε έναν ατέρμονο αγώνα να κερδίσουν έναν χαμένο πόλεμο. Εάν εχεις έστω και λίγο τέτοια υποψία χίλιες φορές ξεκαθαρίστε το από τώρα και ζητά να είναι ξεκάθαρος. Εγώ από τον χωρισμό της αδερφής μου κράτησα ότι παρόλο που μεσολάβησε απιστία - έρωτας εάν ήταν ξεκάθαρος εξ αρχής , «δεν είμαι ερωτευμένος, δεν σε αγαπάω ως σύζυγο θέλω να μείνω μόνος, υπάρχει άλλη κλπ» θα μας γλίτωνε από πόσες στεναχώριες και τσακωμούς. Η πίκρα 4 χρόνια τώρα που μας έχει μείνει είναι από τα μισόλογα και τα ψέμματα για να καθυστερήσει το αναπόφευκτο διότι το είχε ήδη αποφασίσει. Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να ταλαιπωρείται με ψεύτικες ελπίδες. Σε εμάς κράτησε κοντα ένα χρόνο όλη αυτή η άρρωστη κατάσταση.

Πραγματικά εύχομαι να μην είναι τέτοια η περίπτωση και απλά να έχει πάθει αναλαμπή. 

 

Εάν σου έκανε πρόταση να ακολουθήσετε ως οικογένεια θα το σκεφτοσουν; Τα παιδιά έχουν καταλάβει κάτι; Πως είναι μαζί τους; Δεν θα του λείψουν; 

Ειναι τόσο χαλια ψυχολογικά που δεν την παλεύει με τίποτα άλλο και προκειμένου να είναι εδώ χαλια θέλει να φύγει; Αλλά και πάλι πως χωρίς έστω να κάνει την μικρή προσπάθεια να ζητήσει βοηθεια ψυχολογική παρατάει μια οικογένεια, τόσο μαύρα τα βλέπει όλα που μόνη διέξοδος είναι μια «νέα αρχή»; 

[mama16]

Συμφωνώ με την @Silky. Καλό είναι πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρισετε ποιος είναι ο πραγματικος λόγος που θέλει να φύγει χωρίς όμως να τον ακολουθήσετε. Το να θες να δουλέψεις στο εξωτερικό το κατανοώ απόλυτα κ συμφωνώ αλλά το να θες να πας μόνος δεν μπορώ να το καταλάβω. Πάντως αν σε βρίσκει κ εσένα σύμφωνη κάτι τέτοιο δεν το βρίσκω κακό.. Εφόσον βέβαια το θέλετε κ οι δύο!

[Έσπερος]

On 4 Ιανουαρίου 2019 at 5:56 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Αυτό να λέγεται. Περισσότερο με ενδιαφέρει αν κανείς πρακτικά το έχει δει, πώς π.χ. κρατιέται η επαφή των παιδιών με τον πατέρα, πώς εξηγείς την απόφαση κλπ. 

Νομίζω ότι τα πρακτικά, εκτος απο τη δικη σου κουραση κ το τρεξιμο, δεν ειναι τα πιο βασικα προβληματα αυτη τη στιγμη. Τα παιδια ειναι μεγαλα και καταλαβαινουν, η τεχνολογια εχει εξελιχθεί, υποθετω οτι ο μισθός θα επιτρεπει ταξιδια, ας πουμε οτι το θεμα της ανακοίνωσης της απόφασης κ των επαφών καπως βολεύεται. Οι αναπλγρωτες που εχουμε στα σχολεια, κι ας ειναι στην ιδια χωρα, δεν βλεπουν την οικογενεια τους πιο συχνα απο τις σχολικες διακοπες αν η αποσταση ειναι απο τη μια ακρη της Ελλάδας στην αλλη. Ομως εκει ειναι μια κατασταση παγιωμένη κ συνηθως γνωστη εξ αρχης κ γινεται απο αναγκη κλπ. (δεν υποτιμώ την απουςια το γονέα, νομιζω καταλαβαινεις τι θελω να πω). 

 

Εδω το βασικο θεμα ειναι οτι υπαρχουν αλλα προβληματα, οπως μας λες. Δικα του μονο ή δικα σας ως ζεύγους, δεν το ξερω, αλλα σιγουρα το αντιλαμβάνονται τα παιδια και μπορεί να το συνδυάσουν με την αναχώρηση και να εχουν αλλες σκεψεις. Επισης σιγουρα θα αντιληφθούν τη δικη σου σταση ακομα κι αν την κρύβεις επιφανειακά. Γιατι και ολα τα πρακτικα να ειχες λυμένα και άπειρη βοηθεια, ειναι λογικο να νιωθεις απογοητευμένη κ πληγωμένη απο μια μονομερή αποφαςη και προφανως αυτο θα φαινεται.

 

Απο την αλλη δεν σου εγγυαται κανεις οτι αν δεν φυγει, δεν θα αρχισει καποια στιγμη να σου επιρρίπτει ευθυνες οτι τον εμποδισες και οτι θα το εκανε για το καλο της οικογενειας γιατι η οικονομια ειναι δυσκολη κλπ κλπ. 

 

Η θεση σας ειναι πολυ δυσκολη κι ευχομαι πραγματικα οποια αποφαση ληφθεί να εχει τις λιγοτερες δυνατές επιπτώσεις. 

[Macgyver]

Επίσης συμφωνω με την @Silky- υπάρχει περίπτωση να ντρέπεται να ζητήσει ευθέως διαζύγιο . 

Δεν ξέρω τι να σε «συμβούλευσω» @ΑΡΓΚ . 

Εγω στη θέση σου θα μιλούσα με ψυχολόγο (ενδεχομένως και με περισσότερους από έναν ) , μετά με δικηγόρο (για να ξέρω τι να διαπραγματευτω ), ενδεχομένως να έκανα μια διερεύνηση μήπως παίζει τρίτο πρόσωπο , και μετά από όλα όλα αυτά θα έκανα μια συζήτηση με τον άντρα μου . 

Και θα εθετα εγώ το ζήτημα : αν θες δουλειά σε άλλη χώρα , οκ αλλά μόνο για Αγγλία (για παράδειγμα ) , αν όμως θες διαζύγιο , τότε ζητά το . 

Τιποτε άλλο . Καμία άλλη εναλλακτική . 

Επειδη δεν θυμάμαι , οι δικοί του ζούν ; Τους έχει πει τα σχέδια του ; ; Αν ναι , τι του λένε , 

επισης έχει κολλητό φίλο ; Αν ναι γνωρίζει τα σχέδια του ; 

Πολλοι άντρες παθαίνουν κρίση ηλικίας και θέλουν να αποδεσμευτούν από τις υποχρεώσεις τους είτε για να μπουν ξανά στο παιχνίδι με νεότερες συντρόφους είτε γιατί απλά δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν την ευθύνη και τελικά αποχωρούν . 

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ψυχραινουν τόσο τη σύζυγο που στο τέλος θα τους απορρίψει η ίδια . 

Τελος : δεν ξέρω αν έχεις φίλες και βγαινετε βραδιά κλπ ή προτιμάς να ξεκουράζεσαι , αλλά πιστεύω ότι θα σου έκανε καλό να βγαίνεις ένα βράδυ στις δέκα μέρες έξω .  Θα λειτουργούσε ίσως αγχολυτικά - σε εμένα πιάνει πάντως  

καλη δύναμη !!! 

[Sunshine8]

Κατανοώ τις δυσκολίες που αναφέρεις. Εγώ έχω ένα παιδί δύο χρονών που δε μιλάει καλά καλά και εάν φεύγαμε τώρα θα πέρναγε από την αρχή πχ από το αγγλικό εκπαιδευτικό σύστημα. Εγώ για την οικογένειά μου θα το έβλεπα σαν μία πρόκληση και μία νέα αρχή αλλά σίγουρα τα δικά σας δεδομένα είναι διαφορετικά. Συμφωνώ με όσα ανέφεραν τα κορίτσια παραπάνω, επίσης καλό θα ήταν να τον πείσεις να δείτε μαζί ένα σύμβουλο, το διαζύγιο πρέπει να είναι η έσχατη λύση ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά.

[elemaxi]

Πολύ- πολύ έξω απ' τον χορό (που λένε) και ως τρίτο άτομο θα σου έλεγα να τον αφήσεις να φύγει στο εξωτερικό για δουλειά όπως επιθυμεί. Μπορεί τελικά η απόσταση αυτή να κάνει και καλό στο γάμο σας, μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως με το ζόρι δεν μπορείς να κρατήσεις κανέναν. Και εάν στη τελική προκύψει διαζύγιο, θα έχει έρθει και πιο ομαλά και για σένα (θα μάθεις να ζεις μόνη σου όσο θα λείπει) αλλά και για τα παιδιά που δεν θα τους έρθει απότομα. 

 

Εύχομαι να πάρεις την καλύτερη δυνατή απόφαση για σένα και τα παιδιά σας ΑΡΓΚ. 

[ΦΩΤΕΙΝΗ763]

Καλημερα και καλή χρονιά. 

ΑΡΓΚ δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσω αλλά καθώς τα τελευταία 8 χρόνια ζω λόγω εργασίας 300χλμ μακριά από τον σύζυγό μου αλλά στην ιδια χώρα θα σου μιλησω λίγο για την εμπειρία μου. Να τονίσω όπως ότι τα δικά μου παιδια είναι μικρότερα από τα δικά σου. Ειναι δύσκολο να μεγαλώνεις μόνη σου τα παιδιά, με όλο το τρέξιμο των δραστηριοτήτων. Βέβαια και οι περισσότερες διαζευγμένες το ίδιο κάνουν αλλά σε μια δύσκολη κατάσταση (π.χ.ασθένεια που λόγω επαρχίας μπορεί να σημαίνει δύσκολες αποφάσεις και ευθυνες) μπορεί να υπάρχει μια χείρα βοηθείας ενώ στη δική μας περίπτωση είναι ανέφικτο αν δεν περάσουν κάποια 24ωρα. Αν θυμάμαι καλά εχεις και αγόρι κι εκεί φαίνεται πίστεψέ με το κενό που δεν μπορείς να αναπληρώσεις. Φαντάσου και στην εφηβεία που τα πράγματα είναι δύσκολα έτσι κι αλλιώς. Η ψυχολογική κούραση είναι τεράστια. Τα παιδιά δεν καταλαβαινουν πάντα γιατι λείπει ο μπαμπας και πάντα οι αποχωρισμοί, όχι τόσο της επίσκεψης του Σαββατοκύριακου αλλά από μεγαλύτερα διαστήματα οπως οι καλοκαιρινές διακοπές ή οι γιορτές είναι δύσκολοι. Μπορεί να ακούσεις από το στόμα τους κουβέντες που πληγώνουν όσο κι αν ξέρεις οτι απλώς εκφράζουν τα αρνητικά τους συναισθήματα.

Το πιο βασικό κομμάτι όμως είναι η κατάσταση του γάμου σας γιατι τα παιδια αντιλαμβάνονται περισσότερα από αυτά που νομίζουμε οπότε η πικρία σας και οι εντάσεις σας δεν θα τα αφήσουν ανεπηρέαστα και μπορεί να αρχίσουν να εύχονται να ζούσατε χωριστά. 

Εγώ αυτό που μπορώ να πω είναι ότι όλα τα πρακτικά θέματα τακτοποιούνται δεν μπορείς όμως να είσαι ποτε προετοιμασμένος για το ψυχολογικό βάρος μιας τέτοιας κατάστασης. 

[Belmar]

Κατ' αρχάς να πω ότι λυπάμαι προκαταβολικά για την κρίση στο γάμο σας.

 

Το θέμα της "κατάθλιψης" θεωρώ ότι συζητιέται πολλές φορές χωρίς να υπάρχει πραγματικά και σε ρωτάω αν εδώ είναι μια τέτοια περίπτωση. Έχει χάσει το ενδιαφέρον του γενικά ή έχει χάσει το ενδιαφέρον του με εσάς; Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Έτσι, θα πρότεινα σύμβουλο γάμου κι όχι ψυχολόγο. Επίσης θα συμβουλευόμουν δικηγόρο για τα διαδικαστικά και ανάλογα με τη συναισθηματική θέση τη δική σου θα πρέπει να βάλεις και τους αντίστοιχους όρους.

 

Αλήθεια, εσύ πώς είσαι μέσα στο γάμο; Θα έκανες τα "πάντα" για να τον διεκδικήσεις; Θα έκανες κάτι για τα παιδιά; Θα σε ενδιέφερε μόνο το πρακτικό κομμάτι;

Απάντησε σε αυτά και θα σου δωθεί ένας μπόυσουλας για να πράξεις περαιτέρω.

[ΑΡΓΚ]

Λοιπόν για να δώσω ένα update :( οπως ομολογουμένως είχα και εγώ υποπτευθεί και είπε και κάποια κοπέλα εδώ, ο κύριος είχε μία εξ αποστάσεως "σχέση" με μία συνάδελφο από άλλη χώρα, εξ ου και τα "σε αγαπάω αλλά δε σε αγαπάω". Τις τελευταίες βδομάδες τελείωσε τελικά και το έργο στο οποίο δούλευε, και έχει πέσει σε μαύρη απελπισία, όλη τη μέρα με ακολουθεί από πίσω για να μου πει ότι δουλειές στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, ενώ όποια δουλειά του υποδείξω απλά δεν είναι η κατάλληλη γι αυτόν. Η σχέση υποτίθεται τελείωσε μεν, αλλά συνεχίζει και με την κοπέλα να μιλάει υποτίθεται φιλικά, και να έχει σκεφτεί να κάνει εταιρεία, στην οποία θα συμμετάσχει και αυτή ! Και παράλληλα συνεχίζεται και το ότι πρέπει να μεταναστεύεσει σε διάφορα παρανοϊκά μέρη, τύπου Νιγηρία, Σαουδική Αραβία και άλλα τέτοια κουφά. Τα ΣΚ έχουν γίνει ένας εφιάλτης, γιατί με ακολουθεί από πίσω και κλαίγεται, και θέλει να τον παρηγορήσω για τη ρομαντική του σχέση που τελείωσε ! και για το ότι δεν μπορεί τις 3 ολόκληρες βδομάδες που έψαξε να βρει δουλειά στην Αθήνα με μισθό διευθυντή. Όπως καταλαβαίνετε έχω καταντήσει απλά να ουρλιάζω τη μισή μέρα και να προετοιμάζομαι για το μεγάλωμα των παιδιών μόνη. 

 

[Macgyver]

2 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Λοιπόν για να δώσω ένα update :( οπως ομολογουμένως είχα και εγώ υποπτευθεί και είπε και κάποια κοπέλα εδώ, ο κύριος είχε μία εξ αποστάσεως "σχέση" με μία συνάδελφο από άλλη χώρα, εξ ου και τα "σε αγαπάω αλλά δε σε αγαπάω". Τις τελευταίες βδομάδες τελείωσε τελικά και το έργο στο οποίο δούλευε, και έχει πέσει σε μαύρη απελπισία, όλη τη μέρα με ακολουθεί από πίσω για να μου πει ότι δουλειές στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, ενώ όποια δουλειά του υποδείξω απλά δεν είναι η κατάλληλη γι αυτόν. Η σχέση υποτίθεται τελείωσε μεν, αλλά συνεχίζει και με την κοπέλα να μιλάει υποτίθεται φιλικά, και να έχει σκεφτεί να κάνει εταιρεία, στην οποία θα συμμετάσχει και αυτή ! Και παράλληλα συνεχίζεται και το ότι πρέπει να μεταναστεύεσει σε διάφορα παρανοϊκά μέρη, τύπου Νιγηρία, Σαουδική Αραβία και άλλα τέτοια κουφά. Τα ΣΚ έχουν γίνει ένας εφιάλτης, γιατί με ακολουθεί από πίσω και κλαίγεται, και θέλει να τον παρηγορήσω για τη ρομαντική του σχέση που τελείωσε ! και για το ότι δεν μπορεί τις 3 ολόκληρες βδομάδες που έψαξε να βρει δουλειά στην Αθήνα με μισθό διευθυντή. Όπως καταλαβαίνετε έχω καταντήσει απλά να ουρλιάζω τη μισή μέρα και να προετοιμάζομαι για το μεγάλωμα των παιδιών μόνη. 

 

@ΑΡΓΚ στενοχωριέμαι παρά πολύ με αυτά που διαβάζω . Ξέρεις τι «σώζει» σε αυτήν την κατάσταση ; 

Να το πάρεις απόφαση . Κάποια στιγμή θα σου γυρίσει ο διακόπτης . Θα πεις «τέλος» . Δεν αξίζει ούτε σε εσένα ούτε στα παιδιά να βιώνουν τέτοιες καταστάσεις . Κάνε το πλάνο σου , δες τα οικονομικά σου , μιλα με το δικηγόρο σου η βρες έναν δικηγόρο καλό (πίστεψε με δεν είναι εύκολο) , κάνε καταγραφή των πραγμάτων που πρέπει να γίνουν κ ξεκινα. Δεν μπορείς να νταντευεις κ έναν ερωτοχτυπημένο σύζυγο σε ερωτική απογοήτευση κ κρίση υπαρξιακών . 

Το να ουρλιάζεις για κάτι τέτοιο δεν αξίζει τον κόπο - τη χρειάζεσαι την ενέργεια σου γιατί έχεις να δώσεις μαχες . 

Θα σου έλεγα να κανεις υπομονή , αλλά η ζωή δεν τελειώνει με ένα διαζύγιο ουτε αξίζει να είμαστε δυστυχισμένοι . Όλοι προσαρμόζονται . Όσο για την απουσία του πατέρα , εδώ δεν την σκέφτεται αυτός , θα πρέπει να την σκεφτείς εσυ ; Καλύτερη η απουσία από την τρέλα κ τους καβγάδες . Καλύτερη η απουσία από ένα λάθος πρότυπο για τα παιδιά . Φροντισε να εξασφαλίσεις τα δικαιώματα σου κ τα δικαιώματα των παιδιών σου  κ να σκέφτεσαι με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα όσο δύσκολο κ αν είναι . Καλή δύναμη σε ότι αποφασίσεις ! Υγεία κ καλή δύναμη !

[Silky]

Διώχτον, μιλάω σοβαρά και θα δικαιολογήσω την απάντηση μου. Όσο έχει το περιθώριο θα παραμείνει στην οικογενειακή θαλπωρή ωσότου μπορέσει να φύγει. Η σκέψη του όλη μέρα παίζει να γυρίζει στο πως θα φύγει ενώ εσυ θα τρέφεις ελπίδες ότι «οκ ακόμα εδώ είναι». Μην δίνεις το ελεύθερο να  προετοιμάζει την έξοδο του ανενοχλητος ενώ εσυ είσαι απασχολημένη με την κάθε νέα μπούρδα- δικαιολογία σου ξεστομίζει κάθε μέρα και τελικά να βρεθείς προ εκπλήξεως. 

Εκτος αν θέλει να πάτε σε σύμβουλο. Κάτσε κάτω εάν αντέχεις και ρωτά χωρίς να ανησυχεί αν θα σε πληγώσει εάν έχει ήδη πάρει αποφάσεις και απλά δεν τις λέει για να μην σε στεναχωρήσει και ποιες είναι αυτές. Χιλιες φορές μια απότομη προσγείωση τώρα παρά να ταλαιπωρίεσαι χωρίς νόημα. Βρες δικηγόρο τώρα στα κρυφά και ενημερώσου τι δικαιούσε σε περίπτωση διαζυγίου. Βγάλε φωτότυπιες βιβλιάρια καταθέσεις συμβόλαια κλπ. 

[Merendoula]

Αργκ μου διακρίνω μια γυναίκα συνειδητοποιημένη γι αυτό που της συμβαίνει ηδη και γι αυτο που προκειται να της συμβει. Ο άντρας σου προσπαθει να αποποιηθεί την ευθύνη του στην αποφαση να μεταναστεύσει. Προσπαθει να αποσπασει ενα δικο σου 'πήγαινε ' μέσω της συνεχόμενης μουρμούρας για να έχει να λέει ότι κ εσύ συμφωνησες οπότε μη ζητάς τα ρέστα αύριο μεθαύριο. Οι ευθυνοφοβοι άνθρωποι αυτο κανουν. Δεν καταλαβαινω τι εννοεις οταν λες οτι τον παρηγορεις για τη σχεση του! Τι κάνεις δηλαδη; ή μάλλον, αυτός τι κανει; κλαίει για το χαμένο του ερωτα; δεν ρωτάω για κουτσομπολιό, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την ψυχολογία του και το λόγο για τον οποίο ψάχνει παρηγοριά σε σένα! Κ εσύ τη δίνεις!;!; Οι περισσότερες νομίζω θα του είχαμε βγάλει τα μάτια..! Μάλλον είσαι πολύ συνειδητοποιημένη κ αποφασισμένη. Και καλά κάνεις. Έχει τελειώσει, πολυ δύσκολα θα αποκατασταθεί η σχέση όπως τα λες. Δε θα σου πω λυπάμαι, γιατί ένα διαζύγιο δεν είναι για λύπηση. Θα σου ευχηθω κουράγιο και καλή δύναμη στο μεγάλωμα των παιδιών σου. Τα παιδιά έχουν καταλαβει; Γνωριζουν; Πώς το έχουν παρει; 

 

[Αννα 35]

Ο σύζυγος σου έχει ήδη φύγει, συναισθηματικά τουλάχιστον. Το θέμα είναι εάν υπάρχουν περιθώρια να επιστρέψει. Κολακευτηκε; Ερωτεύτηκε; Τι συνέβη και επένδυσε σε μια εξ αποστάσεως σχέση;

Υπάρχουν τρία παιδιά. Κρίνεις πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις ή θεωρείς πως είναι χαμένη υπόθεση;

Εάν κρίνεις πως υπάρχουν περιθώρια να σωθεί η σχέση σας και εάν κάτι τέτοιο το επιθυμείς, τότε απευθυνθείτε από κοινού σε έναν ειδικό να σας καθοδηγήσει, να βρείτε τι σας απομάκρυνε και να έρθετε πάλι κοντά. Ρώτησε τον ευθέως που τοποθετεί τον εαυτό του σε αυτή τη σχέση, γιατί και πώς τον καλύπτει η άλλη σχέση. Αν είναι διατεθειμένος να απομακρυνθεί από τη συνάδελφο και να βρεθείτε στην ίδια αφετηρία.

Εάν θεωρείς πως δεν υπάρχει επιστροφή, εάν η ίδια πλέον τελείωσες μετά από όλα αυτά, συμφωνώ, ότι η στροφή προς το δικηγόρο είναι μονόδρομος.

Διακρίνω μια δυναμική γυναίκα, η οποία μπορεί να σταθεί στα δύσκολα, οπότε όπως και να εξελιχθεί το πράγμα θα αντεπεξέλθεις.