Καλημέρα.
Δεν έχω προσωπική εμπειρία αλλά θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σου που ίσως σε βοηθήσουν να πάρεις καλύτερες αποφάσεις.
Προσωπικά θεωρώ ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς θα έπρεπε να αναζητούν το παιδί, να επιδιώκουν κάποια επικοινωνία μαζί του και όχι το ανάποδο. Εφόσον δεν το είχε κάνει η μητέρα σου μέχρι σήμερα, μάλλον δεν ήθελε να αναστατώσει την δική της ζωή και όχι τόσο τη δική σου. Και σκέψου πόσο θα ''αναστατωθεί'' η ζωή του βιολογικού σου πατέρα που έχει και άγνοια για το ότι έχει παιδί. Αν αποφασίσεις τελικά να τον προσεγγίσεις ψάξε λίγο παραπάνω πληροφορίες για την ζωή του, π.χ. αν είναι παντρεμένος, αν έχει παιδιά, τι δουλειά κάνει, κ.α. Θεωρώ ότι έχει μεγάλη σημασία αν έχει παιδιά για παράδειγμα γιατί θα έχει διαφορετική αντίδραση πιστεύω.
Να σου πω και μια περίπτωση από συγγενικό μου πρόσωπο. Ο ξάδερφος μου είχε υιοθετηθεί από βρεφική ηλικία. Μεγάλωσε ως μοναχοπαίδι, με πολλή αγάπη και φροντίδα αλλά δεν του είπαν ποτέ ότι ήταν υιοθετημένος. Το έμαθε ενήλικας πια (κοντά στη δική σου ηλικία), από τρίτα πρόσωπα και το σοκ γι' αυτόν ήταν μεγάλο. Αυτό το αναφέρω για να ξέρεις πόσο καλά κάναν οι γονείς σου που δεν σου το έκρυψαν ποτέ.
Αναζήτησε και βρήκε πληροφορίες για την βιολογική του μητέρα. Έμαθε ποια είναι, που ζει (σε άλλη πόλη), την οικογενειακή της κατάσταση. Δεν πήγε όμως ποτέ να την συναντήσει. Δεν φοβάται την απόρριψη. Δεν έχει την ανάγκη της αποδοχής γιατί όπως σου είπα έχει την απόλυτη αγάπη και την λατρεία των θείων μου. Το θέμα είναι ότι και η βιολογική του μητέρα γνωρίζει και έχει πληροφορίες για το παιδί. Αυτό το ξέρουμε σίγουρα. Και όπως κατάλαβες ποτέ δεν θέλησε επικοινωνία μαζί του μέχρι σήμερα. Για τον βιολογικό του πατέρα δεν γνωρίζει τίποτα.
Σου εύχομαι ότι καλύτερο και μην απογοητεύεσαι ότι και να γίνει, όποια εξέλιξη και να έχει η αναζήτηση σου. Και μόνο το γεγονός ότι μεγάλωσες σε μια ωραία οικογένεια και αγαπήθηκες θα έπρεπε να σε κάνει ευτυχισμένο.