elemaxi

Καλημέρα. Δεν έχω προσωπική εμπειρία αλλά θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σου που ίσως σε βοηθήσουν να πάρεις καλύτερες αποφάσεις. Προσωπικά θεωρώ ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς θα έπρεπε να αναζητούν το παιδί, να επιδιώκουν κάποια επικοινωνία μαζί του και όχι το ανάποδο. Εφόσον δεν το είχε κάνει η μητέρα σου μέχρι σήμερα, μάλλον δεν ήθελε να αναστατώσει την δική της ζωή και όχι τόσο τη δική σου. Και σκέψου πόσο θα ''αναστατωθεί'' η ζωή του βιολογικού σου πατέρα που έχει και άγνοια για το ότι έχει παιδί. Αν αποφασίσεις τελικά να τον προσεγγίσεις ψάξε λίγο παραπάνω πληροφορίες για την ζωή του, π.χ. αν είναι παντρεμένος, αν έχει παιδιά, τι δουλειά κάνει, κ.α. Θεωρώ ότι έχει μεγάλη σημασία αν έχει παιδιά για παράδειγμα γιατί θα έχει διαφορετική αντίδραση πιστεύω. Να σου πω και μια περίπτωση από συγγενικό μου πρόσωπο. Ο ξάδερφος μου είχε υιοθετηθεί από βρεφική ηλικία. Μεγάλωσε ως μοναχοπαίδι, με πολλή αγάπη και φροντίδα αλλά δεν του είπαν ποτέ ότι ήταν υιοθετημένος. Το έμαθε ενήλικας πια (κοντά στη δική σου ηλικία), από τρίτα πρόσωπα και το σοκ γι' αυτόν ήταν μεγάλο. Αυτό το αναφέρω για να ξέρεις πόσο καλά κάναν οι γονείς σου που δεν σου το έκρυψαν ποτέ. Αναζήτησε και βρήκε πληροφορίες για την βιολογική του μητέρα. Έμαθε ποια είναι, που ζει (σε άλλη πόλη), την οικογενειακή της κατάσταση. Δεν πήγε όμως ποτέ να την συναντήσει. Δεν φοβάται την απόρριψη. Δεν έχει την ανάγκη της αποδοχής γιατί όπως σου είπα έχει την απόλυτη αγάπη και την λατρεία των θείων μου. Το θέμα είναι ότι και η βιολογική του μητέρα γνωρίζει και έχει πληροφορίες για το παιδί. Αυτό το ξέρουμε σίγουρα. Και όπως κατάλαβες ποτέ δεν θέλησε επικοινωνία μαζί του μέχρι σήμερα. Για τον βιολογικό του πατέρα δεν γνωρίζει τίποτα. Σου εύχομαι ότι καλύτερο και μην απογοητεύεσαι ότι και να γίνει, όποια εξέλιξη και να έχει η αναζήτηση σου. Και μόνο το γεγονός ότι μεγάλωσες σε μια ωραία οικογένεια και αγαπήθηκες θα έπρεπε να σε κάνει ευτυχισμένο.

Και οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί και οι ιδιωτικοί σταθμοί πάντα κρατάνε θέσεις για παιδιά ΕΣΠΑ. Έχουν μεγαλύτερο κέρδος μέσω ΕΣΠΑ (ειδικά οι δημοτικοί). Οπότε θα κάνεις κανονικά την αίτηση σου για ΕΣΠΑ όταν ανοίξει και θα δηλώσεις τους παιδικούς σταθμούς που επιθυμείς. Το βασικότερο κριτήριο για ΕΣΠΑ είναι το εισοδηματικό. Δεν έχει σημασία αν είσαι άνεργη με 3 ή 4 ή 5 ή 15 παιδιά. Δεν πρέπει να ξεπερνάς το όριο που έχουν για το οικογενειακό εισόδημα που ορίζουν προκειμένου να επιδοτηθείς. Γιατί σου λέει μπορεί να είσαι άνεργη με 2 παιδιά, αλλά το οικ.εισόδημα να είναι 40.000,00. Ε δε θα σε επιδοτήσουν. Αυτό θα κοιτάξεις πρωτίστως.

Είναι 11 χρονών.

Καταλαβαίνω οτι λόγω ηλικίας θέλει περισσότερη προσοχή. Η κόρη μου είναι πιο μεγάλη. Ξέρεις όμως, όσο και να μιλάμε και να περιγράφουμε τον πόλεμο, η δύναμη της εικόνας είναι πιο ισχυρή. Η κόρη μου π.χ. έβλεπε τις προάλλες τα παιδάκια στα καταφύγια και αναρωτιόταν αν και πότε θα πάνε σχολείο . Της εξήγησα ότι αυτό που έχει σημασία προς το παρόν είναι να παραμείνουν ζωντανοί. Θέλω να πω ότι ακόμα και τώρα που έχει την εικόνα μπροστά της, δεν αντιλαμβάνεται τη σκληρότητα του πολέμου. Πως θα το κατανοήσει σε τελείως θεωρητικό επίπεδο και στο ροζ συννεφάκι της;; Επίσης προσωπικά επειδή θα ήθελα η κόρη μου να μην έχει διαστρεβλωμένη εικόνα για τις καταστάσεις αυτές (π.χ. οι κακοί Ρώσσοι και οι καλοί Αμερικάνοι, για τη συμβολή της ευρωπαϊκής ένωσης, για την Τουρκία κ.α.) προσπαθώ με όσο πιο απλά και κατανοητά λόγια να της εξηγώ κάποια πράγματα και μόνο όταν με ρωτήσει.

Πως θα αντιληφθεί όμως την ασχήμια του πολέμου αν δεν τον βλέπει. Πως θα μάθει ότι η Ειρήνη είναι τόσο σημαντική γιατί προς το παρόν για μας και τα παιδιά μας είναι δεδομένη, δεν γνωρίζουν το αντίθετο. Όταν υπάρχουν πολύ σκληρές εικόνες στη τηλεόραση, αλλάζω κανάλι για λίγο γιατί και γω προσπαθώ να την προστατέψω από αυτό λόγω της ηλικίας της ακόμα. Φυσικά κάποιες φορές ούτε η ίδια το αντέχω.

Καλημέρα σε όλους. Στο δικό μας σπίτι η τηλεόραση όχι μόνο δεν έχει κλείσει, αλλά αντιθέτως είναι ανοιχτή κάθε απόγευμα πλέον για να παρακολουθούμε τα γεγονότα. Όπως βέβαια ήταν ανοιχτή όταν έτρεχαν αντίστοιχα οι πρόσφυγες από τη Συρία από τις ειρηνευτικές βόμβες. Ήταν ανοιχτή επίσης όταν έφευγαν οι Αμερικανικές δυνάμεις (ειρηνευτικές και αυτές παραδόξως) από το Αφγανιστάν και αφήνανε τον κόσμο στο έλεος του. Η κόρη μου είναι αρκετά μεγάλη και θέλω να τα βλέπει. Με ρωτάει και της απαντάω. Όπως φυσικά το αντιλαμβάνομαι και γω. Προσπαθώ με απλά λόγια να της εξηγήσω ότι δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο (γιατί αρκετή υποκρισία περισσεύει). Με βλέπει αρκετά προβληματισμένη και προχθές με ρώτησε αν φοβάμαι τον πόλεμο. Της απάντησα ότι φυσικά και τον φοβάμαι. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα.

Και μένα το ίδιο! Αυτό όμως ισχύει σύμφωνα με τους ειδικούς. Και μάλιστα μόνο στην Ελλάδα ισχύει η ανοσία για ένα τρίμηνο μετά από νόσηση ενώ π.χ. στην Ευρώπη είναι εξάμηνη. Επίσης εάν ξανα-νοσήσεις, δεν θεωρείται ότι έχεις επαρκής ανοσία αφού υποχρεούσαι σε εμβολιασμό νομίζω μετά από ένα μήνα. Με αυτή τη λογική ξαναλέω γιατί στα παιδιά να ισχύει κάτι διαφορετικό;!

Καταλαβαίνω ότι το θέμα δεν είναι το πιστοποιητικό απλά έκανα αναφορά σ'αυτο για να δείξω το σκεπτικό των ειδικών. Και εφ' όσον η φυσική ανοσία είναι ανεπαρκής γιατί να ισχύει τελικά κάτι διαφορετικό για τα παιδιά; Γιατί να εμβολιαστούν τα παιδιά που έχουν νοσησει (προ εξαμήνου κ βάλε) με μια μόνο δόση τελικά;; Θέλω να πω ότι μου φαίνεται πολύ πιο λογικός ο εμβολιασμός κ με τις δύο δόσεις.

Λαμβάνοντας υπ' οψιν ότι το πιστοποιητικό νόσησης έχει τρίμηνη διάρκεια και στη περίπτωση επαναμόλυνσης δεν εκδίδεται καινούργιο. Το κράτος ουσιαστικά δεν αποδέχεται την νόσηση ως επαρκής ανοσία και σίγουρα στη περίπτωση τη δική σας που το παιδί νόσησε πριν έξι μήνες. Με αυτή τη λογική ναι, θέλει και δεύτερη δόση. Τουλάχιστον για τους ενήλικες αυτό ισχύει. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια διαφοροποίηση για τα ανήλικα.

@VGIκαι @Deenaευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Έχω δρόμο ακόμα μπροστά μου απ' ότι βλέπω οπότε πρέπει να προσαρμοστώ στη νέα (αλλά προσωρινή) κατάσταση. Και γω πάντως Deena ακόμα έχω μπούκωμα χωρίς όμως να νιώθω άρρωστη. Βέβαια οι 2 βδομάδες με 2 μήνες έχουν μια απόσταση γι' αυτό και λέω ότι έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου. Σας ευχαριστώ και πάλι.

Καλημέρα σε όλους! Περισσότερο θα ήθελα να απευθυνθώ σε κορίτσια που είχαν νοσήσει με κορονοιο και χάσανε την όσφρηση τους. Σας έχει επανέλθει πλήρως και αν ναι μετά από πόσο καιρό;; Κολλήσαμε οικογενειακώς πριν από 2 βδομάδες. Είμαι η μόνη που έχω χάσει εντελώς την όσφρηση μου και μερικώς τη γεύση. Το αστείο είναι ότι τα έχασα στο τέλος της νοσησης. Δηλ. είχα γίνει καλά. Με αρνητικό το τεστ πια. Και τις τελευταίες μέρες σταδιακά έχασα την όσφρηση. Μου κάνει τρομερή εντύπωση. Αχ, όποια μπορέσει ας μου απαντήσει απο προσωπική εμπειρία μετά από πόσο καιρό επανέρχεται γιατί είναι πολύ περίεργο να ζεις χωρίς αυτές τις αισθήσεις. Σήμερα το πρωί έβαζα τον άντρα μου να μυρίζει τις κάλτσες των παιδιών για να δω αν θέλουν άλλαγμα.... χαχα

Προσωπικά σε πολύ παρόμοια περίπτωση ( είχε σπάσει το πόδι της η πεθερά μου) το έχω κάνει. Όχι να καθαρίσω τζάμια αλλά μια σκούπα - μάπα ίσα ίσα να μην τη φάει η βρώμα.

Ρε παιδιά έχουμε κολλήσει όλοι στα τζάμια και δε βλέπουμε τη γενική εικόνα. Και αν θέλετε προσωπικά δεν θα ζητούσα να καθαρίσει κανείς τα τζάμια. Όμως η γενική αίσθηση που μας αφήνει η κοπέλα φέρνοντας διάφορα παραδείγματα από τη συμπεριφορά της πεθεράς της είναι μια αδιαφορία και μια αναισθησία. Να έχεις άνθρωπο δικό σου δέκα λεπτά απ' το σπίτι σου που μπορεί να έρθει και να προσφέρει μικρή ή μεγάλη βοήθεια και τελικά να νιώθεις τόσο μόνος/η. Και να πρέπει ο σύζυγος (που υποθέτω ότι θα εργάζεται ο άνθρωπος) να αναλάβει όλα τα υπόλοιπα.

Επίσης ανέφερε η κοπέλα ότι στην αρχή της κύησης λόγω ήπιας αιμορραγίας χρειάστηκε να μείνει στο κρεβάτι για λίγες μέρες και δεν είχε καμιά βοήθεια. Επίσης ανέφερε η κοπέλα ότι σχεδόν ετοιμόγεννη βάψανε το δωμάτιο και πάλι καμιά βοήθεια δεν είχε.

Και μένα πάντως μου κάνει τρομερή εντύπωση το πόσο φυσιολογικό φαίνεται στη πλειοψηφία το γεγονός της αδιαφορίας και της μη προσφοράς στοιχειώδης βοήθειας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε θέση ανάγκης τη δεδομένη στιγμή. Και δεν μιλάμε καν για ξένους ανθρώπους. Μιλάμε για τα ίδια τους τα παιδιά. Είναι πολύ τρομακτικό και λυπητερό να πρέπει να ''αποδεχθείς'' το γεγονός ότι στη τελική είσαι μόνος/η και πρέπει να βασίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις και μόνο, ακόμα κι όταν αδυνατείς να το κάνεις γιατί κανείς δεν είναι ''υποχρεωμένος'' να σε στηρίξει σε δύσκολή στιγμή. Μια κοινωνία απομόνωσης και αποξένωσης!! Δηλ. αν οι ίδιοι μας οι γονείς, πεθερικά, αδέρφια, ξαδέρφια, φίλοι δεν είναι ''υποχρεωμένοι'' να προσφέρουν βοήθεια όταν τη χρειαζόμαστε κάτι έχει πάει τελείως λάθος στην ανθρώπινη εξέλιξη μας. Γιατί η πρώτη ένδειξη του πολιτισμού είναι η βοήθεια και η στήριξη που προσφέρουμε στον συνάνθρωπο μας.