Εξωσωματική ανω 50

[Annitamik]

Αυτό είναι ένα θέμα που δεν έχει απόλυτες απαντήσεις πιστεύω, η απάντηση για το αν μια γυναίκα 50-52 ετών θα κάνει παιδί αφορά την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Κατανοώ απόλυτα τι λέτε για το ότι ένα παιδί στην εφηβεία θα έχει πλέον μεγάλους γονείς, όμως επίσης δε μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η πεποίθηση αφορά κυρίως τη μητέρα και όχι τον πατέρα με το επιχείρημα ότι έτσι συμβαίνει επειδή το προέβλεψε η φύση. Η φύση προβλέπει και άλλα πράγματα όπως να μένει το 10 τοις εκατό των ζευγαριών άτεκνο, και αυτό το προέβλεψε η φύση, άρα αυτοί οι άνθρωποι δεν δικαιούνται να κάνουν παιδί; Επίσης, λόγω της φύσης δημιουργούνται έμβρυα που έχουν κάποιο θέμα και διακόπτονται κυήσεις. Η φύση ώρες ώρες δεν είναι και τόσο σοφή και ευτυχώς που υπάρχουν επεμβατικές μέθοδοι όπως η εξωσωματική και βοηθάνε τον κόσμο να αποκτήσει ένα παιδάκι. Το αν θα γηροκομησει ένα παιδί τους γονείς του και τι θα γίνει τότε είναι ερωτήματα που αφορούν τα ίδια τα άτομα που εμπλέκονται και όχι την ευρύτερη κοινωνία. Κάθε ζευγάρι που μπαίνει στη διαδικασία αυτή νομίζω το έχει στο μυαλό του το τι θα γίνει όταν το παιδί θα είναι 20 ετών . Και επίσης και εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τη διαφορά μιας γυναίκας 47 ετών με μιας γυναίκας 50 ετών. Μη ξεχνάμε επίσης ότι σε πολλές υιοθεσίες παιδιά δίνονταν σε μεγαλύτερους σε ηλικία γονείς που είχαν προσπαθήσει πολύ με εξωσωματικές. Εκεί δεν πειράζει; Εκεί κάνει το καλό, οπότε το προσπερνάνε. Απλώς νομίζω ότι για μια ακόμα φορά ασχολούμαστε με τη γυναίκα επειδή έχουμε την τάση σαν κοινωνία να ασχολούμαστε με τις γυναίκες σε ό,τι αφορά την τεκνοποίηση. Εκεί είναι η ένσταση μου. 

[Κάντι]

Στεναχωριέμαι για τις μικρο μάνες των 48 ετών που μας διαβάζουν και βλέπουν σε δυο χρόνια βάση των γραφομένων εδώ θα θεωρούνται γιαγιάδες. Λες και η κοινωνία μας ειναι τελεια. Απορώ πως δεν ανοίγουμε και μια συζήτηση για τους ανώριμους γονείς. Τι σημαίνει να γίνεσαι γονιός ως τα 20 σου.

[little lamb]

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

 

Σκέψου το τώρα αυτό, χωρίς τη μαμά. Βάλε στη θέση της γιαγιάς τη μαμά, να μην υπάρχει μια άλλη μαμά να σε προστατεύει. Να είσαι εσύ, με τις ψυχικές και οικονομικές σου δυνάμεις, μόνη. Να διαχειριστείς ασθένειες, φροντίδα και τελικά απώλεια των γονιών. Στα 25.

Προφανώς συμβαίνει και υπό νορμάλ συνθήκες, αλλά όταν μιλάμε για τεκνοποίηση μετά τα 50, προφανώς και αυξάνουμε τις πιθανότητες. 

Η μητέρα μου είναι 77. Πολλοί από τους φίλους, συμμαθητές και συμφοιτητές της δεν είναι πια μαζί μας, ή έχουν σοβαρότατα θέματα υγείας. Σίγουρα δεν μπορώ να φανταστώ τη μάνα μου να κάνει κουβέντα με ένα πχ 25χρονο για το μέλλον του, να συμπάσχει με τα προβλήματά του κλπ. Αν και δεν έχει κάποιο τεράστιο θέμα υγείας και είναι καλά για την ηλικία της, μέχρι και οδηγεί, το καλά για την ηλικία της σημαίνει ότι έχει ήδη κάνει εγχείριση καταρράκτη, χολής, έχει οστεοπόρωση και κινείται σχετικά αργά, αν πέσει κάτω εκεί που ένας πενηντάρης απλά θα ξανασηκωθεί, εκείνη μένει στο κρεβάτι για βδομάδες, και έχει πρώτα συμπτώματα αναμενόμενης γεροντικής άνοιας. Μπορεί να ζήσει και άλλα 10 και 20 χρόνια και μακάρι, αλλά δε θα έχει πια το ρόλο της μαμάς που φροντίζει το παιδί, αλλά το ανάποδο. Νιώθω απελπισία ώρες ώρες για το ότι η μαμά μου όπως την ήξερα δεν υπάρχει πια, εδώ και αρκετά χρόνια, και έχω περάσει τα 40. Δε θέλω να ξέρω πώς θα ένιωθα στα 20  Άλλο η ευθύνη του να φτιάξεις τη ζωή σου στη δεκαετία των 20, να ασχοληθείς με δουλειά, καριέρα, οικοεγένεια, μόρφωση κλπ, και να μην τα περιμένεις όλα έτοιμα, άλλο να ξέρεις από τηεν εφηβεία ότι σε λίγα χρόνια είσαι μόνος. 

 

Αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι ένα παιδί με μεγάλους γονείς δεν τα βλέπει/νιώθει όλα αυτά. Γιατί είναι εξ αρχής δεδομένο ότι έχει μεγάλους γονείς, δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάποια εναλλακτική, αυτό ξέρει, αυτοί είναι οι γονείς του, τόσο απλά. Δεν κάνει υποθέσεις "αν είχα πιο νέους γονείς", όπως κάποιος με νέους γονείς δεν κάνει υποθέσεις "αν είχα πιο ηλικιωμένους", όπως το βλέπει ένας τρίτος. Ή αν πάθει κάποιο θέμα υγείας το παιδί μας και στερηθούμε κάτι, δεν θα σκεφτούμε "αν είχα άλλο παιδί", "αν ήταν πιο μεγάλο/πιο μικρό". Αυτό είναι το παιδί μας. Ξέρω ότι δεν το διατυπώνω πολύ κατανοητά όπως το έχω στο μυαλό μου αλλά τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Το ζουμί είναι αυτό που είπα πριν, ότι κάποιος που κάνει παιδί μεγάλος, είτε φυσικά είτε τεχνητά, θα τα σκεφτεί αυτά, σίγουρα τα σκεφτεται, οπότε δεν έχει και πολύ νόημα να τα λένε τρίτοι.

 

Επισης εσύ εχεις ως δεδομένο ότι η μαμά σου είναι πλέον γιαγιά, έχει μεγάλο/μεγάλα παιδί(α) και εγγόνια από εφηβεία και άνω. Πιθανώς ως ένα βαθμό στο ποσό καταβεβλημένος είναι κάποιος να παίζουν ρόλο και όλα αυτά. Κάποιος που έκανε μεγάλος παιδιά ξεκινάει με άλλη αντοχή και όρεξη. Ο άντρας μου στα σχεδόν 45 που έκανε μωρό, δεν είχε καμία σχέση σε αντοχές, φυσική κατάσταση, ακόμα και σε εμφάνιση με φίλους του που τα παιδιά τους έδιναν πανελλήνιες ή μόλις είχαν περάσει στο πανεπιστήμιο. Οι μεγάλοι γονείς που είδα στις κούνιες, είχαν μεγαλύτερη όρεξη για παιχνίδι και τραγούδι από εμένα που στις κούνιες βαριέμαι ελεεινά. Η μαμά σου δεν μπορεί να συζητήσει με τα εφηβα εγγόνια (νομίζω όλοι οι παππούδες), αν ήταν όμως μαμά τους σίγουρα ως ένα βαθμό θα ήταν αλλιώς. Και το παιδί αυτή θα είχε για μαμα του, δεν θα φανταζόταν κάποια άλλη ή την ίδια πιο νέα. Ο ίδιος ο γονιός θα τα σκεφτεί αυτά και καλά θα κάνει, αλλά δεν είναι εξ ορισμού αποτυχημένη μια γονεϊκή σχέση. Και φυσικά τίθεται το ερώτημα γιατί για τον άντρα δεν υπάρχει το αντίστοιχο όριο στην εξωσωματική, αφού ακριβώς τα ίδια ισχύουν και γι'αυτον.

 

*Το ότι η μαμά μου με "προστατευε" στη φάση με τον παππού δεν το είπα για καλό. Είχα τεράστιο εκνευρισμο που μου έκρυβε πράγματα και ήθελε να είμαι σε μια ροζ φούσκα (και γενικά να μην απασχολούνται τα εγγόνια με αυτά), κρυφακουγα, εψαχνα, μέχρι που ήθελα να πάρω κρυφά τους γιατρούς, άσχετο που τελικά δεν πρόλαβα... (Άσχετο με το θέμα βέβαια)

[kotsifikos]

57 minutes ago, Annitamik said:

Αυτό είναι ένα θέμα που δεν έχει απόλυτες απαντήσεις πιστεύω, η απάντηση για το αν μια γυναίκα 50-52 ετών θα κάνει παιδί αφορά την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Κατανοώ απόλυτα τι λέτε για το ότι ένα παιδί στην εφηβεία θα έχει πλέον μεγάλους γονείς, όμως επίσης δε μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η πεποίθηση αφορά κυρίως τη μητέρα και όχι τον πατέρα με το επιχείρημα ότι έτσι συμβαίνει επειδή το προέβλεψε η φύση. Η φύση προβλέπει και άλλα πράγματα όπως να μένει το 10 τοις εκατό των ζευγαριών άτεκνο, και αυτό το προέβλεψε η φύση, άρα αυτοί οι άνθρωποι δεν δικαιούνται να κάνουν παιδί; Επίσης, λόγω της φύσης δημιουργούνται έμβρυα που έχουν κάποιο θέμα και διακόπτονται κυήσεις. Η φύση ώρες ώρες δεν είναι και τόσο σοφή και ευτυχώς που υπάρχουν επεμβατικές μέθοδοι όπως η εξωσωματική και βοηθάνε τον κόσμο να αποκτήσει ένα παιδάκι. Το αν θα γηροκομησει ένα παιδί τους γονείς του και τι θα γίνει τότε είναι ερωτήματα που αφορούν τα ίδια τα άτομα που εμπλέκονται και όχι την ευρύτερη κοινωνία. Κάθε ζευγάρι που μπαίνει στη διαδικασία αυτή νομίζω το έχει στο μυαλό του το τι θα γίνει όταν το παιδί θα είναι 20 ετών . Και επίσης και εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τη διαφορά μιας γυναίκας 47 ετών με μιας γυναίκας 50 ετών. Μη ξεχνάμε επίσης ότι σε πολλές υιοθεσίες παιδιά δίνονταν σε μεγαλύτερους σε ηλικία γονείς που είχαν προσπαθήσει πολύ με εξωσωματικές. Εκεί δεν πειράζει; Εκεί κάνει το καλό, οπότε το προσπερνάνε. Απλώς νομίζω ότι για μια ακόμα φορά ασχολούμαστε με τη γυναίκα επειδή έχουμε την τάση σαν κοινωνία να ασχολούμαστε με τις γυναίκες σε ό,τι αφορά την τεκνοποίηση. Εκεί είναι η ένσταση μου. 

Επειδή εγώ μίλησα για την φύση θα σου απαντήσω σχετικά. Καταρχήν αναφέρομαι αποκλείστικά μόνο στην παραγωγική ηλικία της γυναίκας, σε σχέση με αυτό είπα πως η φύση επιλέγει, δεν αναφέρομαι πουθενά  σε αιτίες υπογονιμότητας, όπως επίσης πουθενά δεν αναφέρω πως ένα υπογόνιμο ζευγάρι δεν πρέπει να κάνει παιδιά, αν βρεις ποστ δικό μου που να λέει κάτι τέτοιο σε παρακαλώ πολύ θα ήθελα να μου το δείξεις, άλλωστε και εγώ υπογόνιμη είμαι και ο άντρας μου το ίδιο και μάλιστα (τότε) σε νεαρή ηλικία, το παιδί μου ήρθε μετά από πολλές εξωσωματικές, η υπογονιμότητα δεν έχει ηλικία. Έχουμε μπερδέψει την υπογόνιμοτητα με την εγκυμοσύνη μετά τα 50, υπογόνιμος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος σε ηλικία 25 ετών. Τέλος, δεν είπα πως οι γυναίκες άνω των 50 δεν πρέπει να κάνουν παιδί, αντίθετα τόνισα πως είναι δικαίωμα που κανείς δεν μπορεί να της στερήσει, ακόμη είπα πως δεν είναι τα πράγματα τόσο ρομαντικά όσο φαντάζουν πριν έρθει το παιδί, και εφόσον κάνει αυτή την επιλογή οφείλει να δει τα πράγματα ρεαλιστικά.

Αυτά για να μη παρεξηγηθεί το ποστ μου.

[vtgian]

Εγώ είμαι από τα παιδιά που έχουν νέους γονείς, καθώς οι γονείς μου ήταν 22 και 23 αντίστοιχα. Ήδη έχουν τα μικροπροβληματάκια τους και αν ζούσαμε στην ίδια πόλη, σίγουρα θα είχαμε μεγαλύτερο δέσιμο και καθημερινή σχεδόν επαφή, πλέον σαν φίλοι. Από την άλλη ήταν εντελώς ανώριμοι να γίνουν γονείς, ήταν αρκετά ανεύθυνοι και επικεντρωμένοι στις δικές τους ανάγκες (και όχι στις δικές μας) και χειρίστηκαν κάποιες καταστάσεις έως και κακοποιητικά.

 

Ο κολλητός μας είχε γονείς πολύ μεγάλους 45 και 55+ Έχασε τον πατέρα του ξαφνικά στα 22 και τη μάνα του λίγο αργότερα από ασθένεια. Μέχρι τότε είχε εξαιρετική σχέση μαζί τους. Νιώθει έντονα την απώλειά τους, αλλά ουδέποτε ως παιδί τους ένιωσε μεγάλους.

 

Έκανα παιδί στα 36 με τον άντρα μου στα 49. Δεν ξέρω αν η σχέση του με τη μικρή θα είναι αντίστοιχη με αυτήν με τη μεγάλη (που είναι στα 21), αυτή τη στιγμή δε βλέπω λόγο να είναι διαφορετική. Εγώ προσωπικά, στα 30 μου δεν ένιωθα καθόλου ώριμη να γίνω μάνα, είχα ακόμα πολλά θέλω για εμένα για να μπορέσω να δώσω σε παιδί τη προσοχή μου, σίγουρα δε θα ήμουν τόσο καλή όσο τώρα.

 

Θέλω να πω, ότι όλη αυτή η συζήτηση περί ηλικίας μου φαίνεται κάπως ανούσια. Κάποιοι νέοι γονείς είναι εντελώς ακατάλληλοι και άλλοι είναι καταπληκτικοί, το αντίστοιχο συμβαίνει και στους μεγαλύτερους σε ηλικία. Δε νομίζω ότι αμφισβητεί κανείς το γεγονός ότι από μεγαλύτερους σε ηλικία "καλούς" γονείς είναι προτιμότερο να έχεις νέους "καλούς" γονείς. Ας εξασφαλίσουμε για αρχή το "καλούς". Το νομικό πλαίσιο υπάρχει και καλά κάνει, γιατί βάσει πιθανοτήτων τόσο η κύηση όσο και η ίδια η διαδικασία της εξωσωματικής σε μεγάλη ηλικία είναι επισφαλής τόσο για τη μάνα όσο και για το μωρό. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει τόσο με τη διαφορά ηλικίας αλλά κυρίως με ιατρικούς παράγοντες (αυτό τουλάχιστον είχε αναφέρει ο Λουτράδης σε κάποια συνέντευξή του). Πρόσφατα πάντως ανακοινώθηκε ότι το όριο θα αυξηθεί στα 52, λόγω των καθυστερήσεων που προέκυψαν λόγω covid.

[little lamb]

@vtgian τα είπες πολύ ωραία και συμφωνώ. Υπαρχει το νομικό και το ιατρικό πλαίσιο γι'αυτα (που καλό είναι να συμβαδίζουν). Όλα τα άλλα είναι απλές υποθέσεις ανθρώπων που είχαν νέους γονείς (όσο μεγάλοι κι αν ήταν για την εποχή τους σίγουρα δεν ήταν άνω των 50 που τίθεται τώρα) και που απλά σκέφτονται/σκεφτόμαστε "πώς θα ήταν ΑΝ ήταν μεγάλοι κι εμείς μικροί όταν θα γερνούσαν". Και σίγουρα δεν είναι ωραίο σε ένα θέμα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής να αναλύουμε πόσο καταδικασμένο θα είναι το παιδί και πόσο εγωιστής ο υποψήφιος γονιός (χωρις να έχουμε ζήσει έχοντας όντως 80αρη γονιό στα 30 μας). Τα προβλήματα και τα μειονεκτήματα τον ταλανίζουν ήδη  σίγουρα αυτόν τον υποψήφιο γονιό, σίγουρα δεν παίρνει αυτή την απόφαση ελαφρά τη καρδία.

[vtgian]

πρίν από 28 λεπτά , little lamb είπε:

Τα προβλήματα και τα μειονεκτήματα τον ταλανίζουν ήδη  σίγουρα αυτόν τον υποψήφιο γονιό, σίγουρα δεν παίρνει αυτή την απόφαση ελαφρά τη καρδία.

 

Δυστυχώς όχι, δεν είναι σίγουρο ότι έναν υποψήφιο γονέα σε μεγάλη ηλικία τον έχουν απασχολήσει αυτά τα ζητήματα. Ούτε όμως είναι δεδομένο ότι θα αντιμετωπίσει τέτοια θέματα ένα παιδί με μεγάλους σε ηλικία γονείς. Για παράδειγμα, τα πεθερικά μου είναι 77 και 87 αντίστοιχα. Δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας (οι δικοί μου είναι αρκετά χειρότερα και πολύ αμελείς), είναι πλήρως αυτόνομοι και μάλιστα προσφέρουν και μεγάλη βοήθεια. Παράλληλα βέβαια, με απασχολεί το γεγονός ότι η μικρή θα βιώσει την απώλεια σχετικά σύντομα (εξαιρετικά πιθανό). 

[little lamb]

πρίν από 25 λεπτά , vtgian είπε:

Παράλληλα βέβαια, με απασχολεί το γεγονός ότι η μικρή θα βιώσει την απώλεια σχετικά σύντομα (εξαιρετικά πιθανό). 

 

Αυτό το σκέφτομαι κι εγώ, που η μικρή μου έχει πλέον μόνο τους γονείς μου για παππούδες. Και τον έναν από τον άντρα μου πρόλαβε μόνο για ένα χρόνο. Αλλά ο άντρας μου δεν είχε γνωρίσει κανεναν παππού-γιαγια γιατί όπως είπα οι γονείς του ήταν μεγάλοι για την εποχή τους, και δεν του κάνει εντύπωση. Είναι αυτό που έλεγα πριν, ότι όταν κάτι είναι δεδομένο, αυτό είναι, δεν σκέφτεσαι πώς θα ήταν αλλιώς.

[Έσπερος]

Είναι λεπτό ζήτημα όλο αυτό πρώτον γιατί θίγονται κυρίως οι γυναίκες, δευτερον γιατί αν το κάνουν στο εξωτερικό δεν έχει κ πολύ νόημα η νομοθεσία αλλά κ για τους λόγους που παραθέτει η @ΑΡΓΚ με τον γνωστό κυνικό της τρόπο, που όμως δν λέει ψέματα. δυστυχώς υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα, χωρίς να σημαίνει ότι η μια ή η άλλη επιλογη κάνει κάποιον καλό ή κακό γονιό. και η τεκνοποίηση σε πολύ νεαρή ηλικία αν οι γονείς (ειδικά οι μητέρες) δεν έχουν βρει το δρόμο τους, μπορεί να έχει μελλοντικά αντίκτυπο στα παιδιά. κ η γέννηση παιδιών παραπάνω από τις οικονομικές αντοχές της οικογένειας μπορεί να έχει. κ η επιβάρυνση μιας γυναίκας -ασχέτως ηλικίας/ με πολλά φάρμακα εξωσωματικής, μπορεί να έχει μελλοντικούς κινδύνους στην υγεία της άρα κ στη ζωή της οικογένειας. κ μια υιοθεσία μπορεί να δημιουργήσει άλλου ειδουσ προβλήματα κλπ κλπ. Δεν καταλαβαίνω γθατι είναι ταμπού να το συζητάμε. Αρκεί να μην το περιορίζουμε στις γυναίκες μόνο. 

[kotsifikos]

Εμένα οι γονείς μου είναι αρκετά νέοι, στα 40 η μαμά μου είχε τρία παιδιά ενήλικα, στα 41 ήταν γιαγιά, ο μπαμπάς μου στα 47 παππούς (τώρα είναι 60 και 67 αντίστοιχα), τα λάθη τους πολλά, θα έλεγε κανείς πως μας πήραν στον λαιμό τους λογω της αμάθειας τους,  όμως αυτά ήξεραν αυτά έκαναν, αυτά τους είχαν διδάξει. Ούτε βοήθεια έχω αλλά και τους τρέχω σε γιατρούς και νοσοκομεία από τα 24 μου!!! τίποτα δεν είναι δεδομένο ποτέ, δεν ξέρεις πως θα τα φέρει η ζωή. Εγώ τώρα αντιμετωπίζω ένα θέμα υγείας και ο φόβος μου όλος είναι μη τραβήξει το παιδί μου ότι εγώ με τους δικούς μου...

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 50 λεπτά , Έσπερος είπε:

Είναι λεπτό ζήτημα όλο αυτό πρώτον γιατί θίγονται κυρίως οι γυναίκες, δευτερον γιατί αν το κάνουν στο εξωτερικό δεν έχει κ πολύ νόημα η νομοθεσία αλλά κ για τους λόγους που παραθέτει η @ΑΡΓΚ με τον γνωστό κυνικό της τρόπο, που όμως δν λέει ψέματα. δυστυχώς υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα, χωρίς να σημαίνει ότι η μια ή η άλλη επιλογη κάνει κάποιον καλό ή κακό γονιό. και η τεκνοποίηση σε πολύ νεαρή ηλικία αν οι γονείς (ειδικά οι μητέρες) δεν έχουν βρει το δρόμο τους, μπορεί να έχει μελλοντικά αντίκτυπο στα παιδιά. κ η γέννηση παιδιών παραπάνω από τις οικονομικές αντοχές της οικογένειας μπορεί να έχει. κ η επιβάρυνση μιας γυναίκας -ασχέτως ηλικίας/ με πολλά φάρμακα εξωσωματικής, μπορεί να έχει μελλοντικούς κινδύνους στην υγεία της άρα κ στη ζωή της οικογένειας. κ μια υιοθεσία μπορεί να δημιουργήσει άλλου ειδουσ προβλήματα κλπ κλπ. Δεν καταλαβαίνω γθατι είναι ταμπού να το συζητάμε. Αρκεί να μην το περιορίζουμε στις γυναίκες μόνο. 

Ο άντρας μου  γεννήθηκε με πατέρα στα 50, μέχρι να γεννηθεί το μικρότερο παιδί της οικογένειας , ο πατέρας κόντευε τα 60. Τίποτα δε σκέφτηκαν οι γονείς του, και γέννησαν φυσιολογικά. Η μάνα του όταν στα 50 με άντρα κοντα στα 60 έμεινε έγκυος, σκέφτηκε να το ρίξουν, αλλά ο άντρας της δεν ήθελε. Ο μεγαλύτερος αδερφός ανέλαβε πρακτικά ρόλο πατέρα από τα 15. Σπούδασαν τα μεγαλύτερα παιδιά δουλεύοντας και βλαστημοντας. Ο άντρας μου και η αδερφή του, πέρασαν τα φοιτητικά τους χρόνια (μεταπτυχιακό ο ένας, πτυχίο η άλλη) φροντίζοντας μια χηρα και ανάπηρη πια μανα. Κανένα παιδί της οικογένειας δεν είχε εντελώς νορμάλ ζωή, ο καθένας έχει με άλλους τρόπο εκδηλώσει τρομερές ανασφάλειες και άγχη. Όλοι θυμούνται τα 'ανεμελα' εφηβικά και μετεφηβικα χρόνια σαν εφιάλτη. Δεν τα λέω θεωρητικά δυστυχώς @Έσπερος. Σαφώς και δεν είναι μόνος καθοριστικος παράγοντας η ηλικία. Αλλά ένα παιδί δεν το κάνουμε για τα πέντε πρώτα χρόνια, και με τρελαίνει το πλάνο να είναι 'στα 16 είναι αυτόνομο' που είπε μια κοπέλα πιο πάνω.

[Έσπερος]

πρίν από 15 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Ο άντρας μου  γεννήθηκε με πατέρα στα 50, μέχρι να γεννηθεί το μικρότερο παιδί της οικογένειας , ο πατέρας κόντευε τα 60. Τίποτα δε σκέφτηκαν οι γονείς του, και γέννησαν φυσιολογικά. Η μάνα του όταν στα 50 με άντρα κοντα στα 60 έμεινε έγκυος, σκέφτηκε να το ρίξουν, αλλά ο άντρας της δεν ήθελε. Ο μεγαλύτερος αδερφός ανέλαβε πρακτικά ρόλο πατέρα από τα 15. Σπούδασαν τα μεγαλύτερα παιδιά δουλεύοντας και βλαστημοντας. Ο άντρας μου και η αδερφή του, πέρασαν τα φοιτητικά τους χρόνια (μεταπτυχιακό ο ένας, πτυχίο η άλλη) φροντίζοντας μια χηρα και ανάπηρη πια μανα. Κανένα παιδί της οικογένειας δεν είχε εντελώς νορμάλ ζωή, ο καθένας έχει με άλλους τρόπο εκδηλώσει τρομερές ανασφάλειες και άγχη. Όλοι θυμούνται τα 'ανεμελα' εφηβικά και μετεφηβικα χρόνια σαν εφιάλτη. Δεν τα λέω θεωρητικά δυστυχώς @Έσπερος. Σαφώς και δεν είναι μόνος καθοριστικος παράγοντας η ηλικία. Αλλά ένα παιδί δεν το κάνουμε για τα πέντε πρώτα χρόνια, και με τρελαίνει το πλάνο να είναι 'στα 16 είναι αυτόνομο' που είπε μια κοπέλα πιο πάνω.

σ αυτο συμφωνώ. απλώς δεν σου αποκλείει κανεις να συμβεί κ πιο νωρίς ούτε νομοτελειακά θα συμβεί κ με τους μεγάλους. ποσο άραγε μεγάλους; τι διαφορα έχει τον47 (στη μητέρα) από το 51; κατά τ άλλα αυτό που λέει η little lamb ότι για το παιδί δεν έχει διαφορα, δεν το καταλαβαίνω. ο πεθερός μου έχει σοβαρότατα θέματα από τα 70 του κ είχε μια ξαφνική επιβάρυνση, πάμε να τους δούμε τψρα κ βασικά είμαστε στη φάση ότι μπορεί κ να τον προλάβουμε στο τσακ κ σίγουρα δεν θα ζήσουμε αυτό που καταλαβαίνουν άλλοι όταν μας λενε :α τι ωραία θα πάτε στους παππούδες κ θα σας κρατάνε τον μικρό κ θα βγαίνετε μόνοι σας κ τετοια. που η φάση είναι ότι ίσως να μην σηκώνεται από το κρεβάτι για κάτι άλλο παρα να φάει… 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 11 λεπτά , Έσπερος είπε:

σ αυτο συμφωνώ. απλώς δεν σου αποκλείει κανεις να συμβεί κ πιο νωρίς ούτε νομοτελειακά θα συμβεί κ με τους μεγάλους. ποσο άραγε μεγάλους; τι διαφορα έχει τον47 (στη μητέρα) από το 51; κατά τ άλλα αυτό που λέει η little lamb ότι για το παιδί δεν έχει διαφορα, δεν το καταλαβαίνω. ο πεθερός μου έχει σοβαρότατα θέματα από τα 70 του κ είχε μια ξαφνική επιβάρυνση, πάμε να τους δούμε τψρα κ βασικά είμαστε στη φάση ότι μπορεί κ να τον προλάβουμε στο τσακ κ σίγουρα δεν θα ζήσουμε αυτό που καταλαβαίνουν άλλοι όταν μας λενε :α τι ωραία θα πάτε στους παππούδες κ θα σας κρατάνε τον μικρό κ θα βγαίνετε μόνοι σας κ τετοια. που η φάση είναι ότι ίσως να μην σηκώνεται από το κρεβάτι για κάτι άλλο παρα να φάει… 

Φαντάζομαι ότι κάπου πρέπει να μπει όριο και κάτι σκέφτηκε ο νομοθέτης. Αλλιώς, τι 45 τι 50, τι 50 τι 55, τι 55 τι 60 κλπ. Πότε τελειώνει; 

[Annitamik]

5 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

αλήθεια τώρα θεωρείται τυχαίο το γεγονός πως η αναπαραγωγική ηλικία μίας γυναίκας έχει όριο? Εγώ όχι, η φύση άλλωστε δεν κάνει ποτέ λάθος.

Δεν παρεξηγώ κάτι, ίσα ίσα που μου δίνεις την ευκαιρία να σου πω ότι βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα ποστ σου γενικά. Απλώς με το παραπάνω που παρέθεσα διαφωνώ. Καταλαβαίνω ότι μιλάς για την παραγωγική ηλικία της γυναίκας. Και βέβαια δεν είπες ότι οι υπογονιμοι δεν πρέπει να κάνουν παιδιά, αυτό το έφερα εγώ σαν παράδειγμα για να δείξω ότι αν πάρουμε σαν αξίωμα ότι η φύση δεν κάνει ποτέ λάθος , τότε και άλλα πράγματα που συμβαίνουν είναι σωστά και πρέπει να τα αφήσουμε χωρίς παρεμβάσεις. Η φύση φυσικά και κάνει λάθη. Δύο άνθρωποι που λόγω μιας παραλλαγής στα γονίδια τους δεν μπορούν να αποκτήσουν υγιές παιδί ή δύο 25αρηδες υπογονιμοι τι θα πρέπει να κάνουν; Πάνω σε αυτό διαφώνησα, γιατί να μπορεί να κάνει παιδί ένας 60αρης άντρας επειδή του το επιτρέπει η φύση ενώ μια γυναίκα 50αρα όχι. Είναι πιο φυσικό δηλαδή για τον 60αρη ή μήπως είναι πιο κοινωνικά αποδεκτό; Ούτε εγώ πάντως δεν έχω την κατάλληλη απάντηση για το πώς θα νιώθει ένα παιδί 20 ετών με μια μαμά 70 ετών. Δε ξέρω τι θα βιώσει. Η απάντηση τελικά αφορά τα ίδια τα άτομα που εμπλέκονται , τους γονείς και το παιδί, όχι τους εξωτερικούς. Και όπως και η @Κάντι επίσης δε ξέρουμε πώς θα είναι ένα παιδί που γεννιέται από γονείς κάτω των 20 ετών. Πάλι η απάντηση αφορά τα ίδια τα άτομα. 

[little lamb]

πρίν από 13 λεπτά , Έσπερος είπε:

σ αυτο συμφωνώ. απλώς δεν σου αποκλείει κανεις να συμβεί κ πιο νωρίς ούτε νομοτελειακά θα συμβεί κ με τους μεγάλους. ποσο άραγε μεγάλους; τι διαφορα έχει τον47 (στη μητέρα) από το 51; κατά τ άλλα αυτό που λέει η little lamb ότι για το παιδί δεν έχει διαφορα, δεν το καταλαβαίνω. ο πεθερός μου έχει σοβαρότατα θέματα από τα 70 του κ είχε μια ξαφνική επιβάρυνση, πάμε να τους δούμε τψρα κ βασικά είμαστε στη φάση ότι μπορεί κ να τον προλάβουμε στο τσακ κ σίγουρα δεν θα ζήσουμε αυτό που καταλαβαίνουν άλλοι όταν μας λενε :α τι ωραία θα πάτε στους παππούδες κ θα σας κρατάνε τον μικρό κ θα βγαίνετε μόνοι σας κ τετοια. που η φάση είναι ότι ίσως να μην σηκώνεται από το κρεβάτι για κάτι άλλο παρα να φάει… 

 

Εννοούσα ότι το παιδί δεν καταλαβαίνει ότι είναι μεγαλοι όταν είναι μικρό. Ο άντρας μου πχ μέχρι πριν 5-6 χρόνια που κλήθηκε να αντιμετωπίσει τα σοβαρά θέματα, αντε και πριν 10 που συνόδευε σε γιατρούς και είχε μια εποπτεία γενικότερα, δεν είχε κάποια ουσιαστική διαφορά από φίλους με νεότερους γονείς κατά 10-15 χρόνια. Μετά που αρχιζουν τα προβληματα και ουσιαστικά φροντίζει το παιδί τον γονιο φυσικα καταλαβαίνει και τα περνάει νωρίτερα από τους φίλους του, πχ όπως είπα ο άντρας μου τα πέρασε με νεογέννητο, λίγο μετά απ'ότι τα πέρασαν οι γονείς μου με τους δικούς τους!! Και φυσικά οχι απλά δεν είχαμε βοήθεια από εκεί για το μωρό αλλά δεν είχα καν τον άντρα μου πολύ στο σπίτι, που έπρεπε να είναι εκεί. Αλλά θέλω να πω ότι το παιδί, και ούτε καν η νύφη/γαμπρός όπως εγώ, (συνήθως) δεν το βλέπει σαν "ωχου τώρα μπελάς που με βρήκε με τον γέρο", αυτό εννοώ. Ο μέλλων γονιός πρέπει να τα σκεφτει αλλά η αλήθεια είναι πως στις περισσότερες περιπτώσεις νορμάλ σχέσεων ποτέ δεν θα πει το παιδί "δεν μπορώ να κάνω τη ζωή μου εξ αιτίας του". Θα στενοχωρηθεί που βλέπει το γονιό του χάλια, ίσως στενοχωρηθεί και πολύ περισσότερο όντας σε ευαίσθητη ηλικία (για τον ίδιο λόγο που τα εγγόνια στενοχωριουνται πιο πολύ για τους παππούδες παρά τα παιδιά τους και για τον ίδιο λόγο που ο 40αρης είναι πιο ευαίσθητος στη φροντίδα του ηλικιωμενου γονιού του σε σχέση με τον 60αρη που έχει ο ίδιος προβλήματα), θα βιώσει και την απώλεια πρώτος από όλους τους φίλους του κλπ, αυτά ναι ισχύουν, αλλά όχι τόσο ώστε να πει "καλύτερα να μην με είχαν κάνει αφού ήταν τόσο μεγάλοι".

 

 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 20 λεπτά , little lamb είπε:

 

Εννοούσα ότι το παιδί δεν καταλαβαίνει ότι είναι μεγαλοι όταν είναι μικρό. Ο άντρας μου πχ μέχρι πριν 5-6 χρόνια που κλήθηκε να αντιμετωπίσει τα σοβαρά θέματα, αντε και πριν 10 που συνόδευε σε γιατρούς και είχε μια εποπτεία γενικότερα, δεν είχε κάποια ουσιαστική διαφορά από φίλους με νεότερους γονείς κατά 10-15 χρόνια. Μετά που αρχιζουν τα προβληματα και ουσιαστικά φροντίζει το παιδί τον γονιο φυσικα καταλαβαίνει και τα περνάει νωρίτερα από τους φίλους του, πχ όπως είπα ο άντρας μου τα πέρασε με νεογέννητο, λίγο μετά απ'ότι τα πέρασαν οι γονείς μου με τους δικούς τους!! Και φυσικά οχι απλά δεν είχαμε βοήθεια από εκεί για το μωρό αλλά δεν είχα καν τον άντρα μου πολύ στο σπίτι, που έπρεπε να είναι εκεί. Αλλά θέλω να πω ότι το παιδί, και ούτε καν η νύφη/γαμπρός όπως εγώ, (συνήθως) δεν το βλέπει σαν "ωχου τώρα μπελάς που με βρήκε με τον γέρο", αυτό εννοώ. Ο μέλλων γονιός πρέπει να τα σκεφτει αλλά η αλήθεια είναι πως στις περισσότερες περιπτώσεις νορμάλ σχέσεων ποτέ δεν θα πει το παιδί "δεν μπορώ να κάνω τη ζωή μου εξ αιτίας του". Θα στενοχωρηθεί που βλέπει το γονιό του χάλια, ίσως στενοχωρηθεί και πολύ περισσότερο όντας σε ευαίσθητη ηλικία (για τον ίδιο λόγο που τα εγγόνια στενοχωριουνται πιο πολύ για τους παππούδες παρά τα παιδιά τους και για τον ίδιο λόγο που ο 40αρης είναι πιο ευαίσθητος στη φροντίδα του ηλικιωμενου γονιού του σε σχέση με τον 60αρη που έχει ο ίδιος προβλήματα), θα βιώσει και την απώλεια πρώτος από όλους τους φίλους του κλπ, αυτά ναι ισχύουν, αλλά όχι τόσο ώστε να πει "καλύτερα να μην με είχαν κάνει αφού ήταν τόσο μεγάλοι".

 

 

Συγγνώμη αλλά αν έχω καταλάβει ο άντρας σου είναι ο ίδιος σαρανταπενταρης, ή το μπερδεύω; Σαν μεσήλικας είναι λογικό να μην έχουν πια τα δικά του παιδιά παππούδες ενεργούς ή ο ίδιος να τους φροντίζει. Όπως και ο ίδιος λογικά, αν γνωρίσει εγγόνια, δεν είναι πιθανό να είναι δραστήριος παππιυς. Το να συνέβαινε αυτό όμως στα 20-30 δε θα ήταν το αναμενόμενο.

[kotsifikos]

15 minutes ago, Annitamik said:

Δεν παρεξηγώ κάτι, ίσα ίσα που μου δίνεις την ευκαιρία να σου πω ότι βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα ποστ σου γενικά. Απλώς με το παραπάνω που παρέθεσα διαφωνώ. Καταλαβαίνω ότι μιλάς για την παραγωγική ηλικία της γυναίκας. Και βέβαια δεν είπες ότι οι υπογονιμοι δεν πρέπει να κάνουν παιδιά, αυτό το έφερα εγώ σαν παράδειγμα για να δείξω ότι αν πάρουμε σαν αξίωμα ότι η φύση δεν κάνει ποτέ λάθος , τότε και άλλα πράγματα που συμβαίνουν είναι σωστά και πρέπει να τα αφήσουμε χωρίς παρεμβάσεις. Η φύση φυσικά και κάνει λάθη. Δύο άνθρωποι που λόγω μιας παραλλαγής στα γονίδια τους δεν μπορούν να αποκτήσουν υγιές παιδί ή δύο 25αρηδες υπογονιμοι τι θα πρέπει να κάνουν; Πάνω σε αυτό διαφώνησα, γιατί να μπορεί να κάνει παιδί ένας 60αρης άντρας επειδή του το επιτρέπει η φύση ενώ μια γυναίκα 50αρα όχι. Είναι πιο φυσικό δηλαδή για τον 60αρη ή μήπως είναι πιο κοινωνικά αποδεκτό; Ούτε εγώ πάντως δεν έχω την κατάλληλη απάντηση για το πώς θα νιώθει ένα παιδί 20 ετών με μια μαμά 70 ετών. Δε ξέρω τι θα βιώσει. Η απάντηση τελικά αφορά τα ίδια τα άτομα που εμπλέκονται , τους γονείς και το παιδί, όχι τους εξωτερικούς. Και όπως και η @Κάντι επίσης δε ξέρουμε πώς θα είναι ένα παιδί που γεννιέται από γονείς κάτω των 20 ετών. Πάλι η απάντηση αφορά τα ίδια τα άτομα. 

Στο πλάνο δεν έβαλα καθόλου τον αντρικό παράγοντα όπως κατάλαβες !χαχα!  Για μένα όσο δύσκολο είναι για την γυναίκα να μεγαλώσει παιδί στα 50+  τόσο είναι και για τον άντρα, δεν υπάρχει διαχωρισμός. Επιμένω στο ότι πρέπει πριν ληφθεί μία τέτοια απόφαση να έχουν επεξεργαστεί όλα τα δεδομένα, τα παιδιά μας έχουν ανάγκη πάντα...και για πάντα.

Η ιδανική ηλικία για  να γίνει γονέας κάποιος είναι κάτι υποκειμενικό.  Νομίζω στην πραγματικότητα κανείς δεν έχει την σωστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Εγώ όντας μία υπογόνιμη γυναίκα σκέφτομαι πως αν δεν έκανα παιδί τότε που έκανα ίσως και να προσπαθούσα μέχρι τα 50 μου, ίσως και όχι, δεν ξέρω, είναι αυτό που λέει ο λαός ''όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέει'', μόνο όποιος το περνάει αυτό μπορεί να απαντήσει. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν 50+ χωρίς παιδί, μπορεί και να μην έκανα τίποτα σκεπτόμενη αυτά που λέει η @ΑΡΓΚ γιατί πιστεύω πως όντως αυτή είναι η αλήθεια, ίσως και να έκανα επειδή η έντονη επιθυμία πολλές φορές όπως είπα να οδηγεί στο να βλέπουμε την πολύ ρομαντική πλευρά των πραγμάτων.

[λουκουμαδάκι]

Και μη ξεχνάμε,μιας και πιάσαμε τη φύση, ότι σταματάει η ωορρηξία σε κάποια ηλικία γιατί εκείνα τα χρόνια (τα χιλιάδες πριν) δεν ζούσες πέρα από εκείνη την ηλικία άρα δεν τα χρειαζόσουν.  Φαντάζομαι εξελικτικά αν δεν καταστρέψουμε τη γη κάποια στιγμή θα κάνει catch up το αναπαραγωγικό και θα αυξηθούν τα χρόνια. 

[Έσπερος]

πρίν από 6 λεπτά , λουκουμαδάκι είπε:

Και μη ξεχνάμε,μιας και πιάσαμε τη φύση, ότι σταματάει η ωορρηξία σε κάποια ηλικία γιατί εκείνα τα χρόνια (τα χιλιάδες πριν) δεν ζούσες πέρα από εκείνη την ηλικία άρα δεν τα χρειαζόσουν.  Φαντάζομαι εξελικτικά αν δεν καταστρέψουμε τη γη κάποια στιγμή θα κάνει catch up το αναπαραγωγικό και θα αυξηθούν τα χρόνια. 

χαχα το ελπίζω γιατί είναι τόσο άδικο να υποφέρουμε με την περίοδο από τα 13 ενώ για 10-15 χρόνια δεν μας χρειάζεται κ μετά που το θελουμε αρχίζουν τα προβλήματα! 

[Deena]

πρίν από 22 λεπτά , little lamb είπε:

 

Εννοούσα ότι το παιδί δεν καταλαβαίνει ότι είναι μεγαλοι όταν είναι μικρό. Ο άντρας μου πχ μέχρι πριν 5-6 χρόνια που κλήθηκε να αντιμετωπίσει τα σοβαρά θέματα, αντε και πριν 10 που συνόδευε σε γιατρούς και είχε μια εποπτεία γενικότερα, δεν είχε κάποια ουσιαστική διαφορά από φίλους με νεότερους γονείς κατά 10-15 χρόνια. Μετά που αρχιζουν τα προβληματα και ουσιαστικά φροντίζει το παιδί τον γονιο φυσικα καταλαβαίνει και τα περνάει νωρίτερα από τους φίλους του, πχ όπως είπα ο άντρας μου τα πέρασε με νεογέννητο, λίγο μετά απ'ότι τα πέρασαν οι γονείς μου με τους δικούς τους!! Και φυσικά οχι απλά δεν είχαμε βοήθεια από εκεί για το μωρό αλλά δεν είχα καν τον άντρα μου πολύ στο σπίτι, που έπρεπε να είναι εκεί. Αλλά θέλω να πω ότι το παιδί, και ούτε καν η νύφη/γαμπρός όπως εγώ, (συνήθως) δεν το βλέπει σαν "ωχου τώρα μπελάς που με βρήκε με τον γέρο", αυτό εννοώ. Ο μέλλων γονιός πρέπει να τα σκεφτει αλλά η αλήθεια είναι πως στις περισσότερες περιπτώσεις νορμάλ σχέσεων ποτέ δεν θα πει το παιδί "δεν μπορώ να κάνω τη ζωή μου εξ αιτίας του". Θα στενοχωρηθεί που βλέπει το γονιό του χάλια, ίσως στενοχωρηθεί και πολύ περισσότερο όντας σε ευαίσθητη ηλικία (για τον ίδιο λόγο που τα εγγόνια στενοχωριουνται πιο πολύ για τους παππούδες παρά τα παιδιά τους και για τον ίδιο λόγο που ο 40αρης είναι πιο ευαίσθητος στη φροντίδα του ηλικιωμενου γονιού του σε σχέση με τον 60αρη που έχει ο ίδιος προβλήματα), θα βιώσει και την απώλεια πρώτος από όλους τους φίλους του κλπ, αυτά ναι ισχύουν, αλλά όχι τόσο ώστε να πει "καλύτερα να μην με είχαν κάνει αφού ήταν τόσο μεγάλοι".

 

 

 

H περίπτωση του άντρα σου βέβαια είναι η "αισιόδοξη" και συνηθισμένη εκδοχή, λίγοι 40ρηδες δεν έχουν τρεχάματα με φροντίδα των γονιών τους, οπότε όντως αν είσαι 45 και έχεις νεογέννητο είναι εξαιρετικά πιθανό να μην μπορείς να του αφιερωθείς πλήρως για τους παραπάνω λόγους.

 

Εγώ στα 20-23 μου βίωσα την καθημερινή φροντίδα, νοσηλεία και εντέλει απώλεια της γιαγιάς μου και βαρυγκόμησα αφόρητα. Ναι στενοχωριόμουν, ναι την αγαπούσα, ναι δεν διαμαρτυρόμουν, αλλά δεν άντεχα και δεν είχα καν την αποκλειστική φροντίδα της ούτε καν την ευθύνη. 

 

Στα 37 έχασα ξαφνικά τον πατέρα μου,  μετά την περίοδο του πένθους, αυτό που δεν έχω ακόμα καταφέρει να διαχειριστώ απόλυτα και με κάνει καθημερινά να βαρυγκομώ είναι ότι εν μία νυκτί μετατράπηκα σε "γονιό" για την μητέρα μου κι αυτό ενώ είμαι πια κοντά στα 40, με μεγάλα παιδιά και χωρίς οικονομικές δυσκολίες. Και όμως πολλές φορές πνίγομαι από το βάρος της ευθύνης αυτής, με τίποτα δεν θα μπορούσα να φανταστώ να την έχω στα 25 μου.

 

Όπως όμως γίνεται κατανοητό από όλη την συζήτηση, κανένας μας δεν μπορεί να ξεφύγει από τα προσωπικά του βιώματα και να δει τα πράγματα από απόσταση. Η μητέρα μου που οι γονείς της είχαν 25 χρόνια διαφορά ηλικίας και η μητέρα της έμεινε χήρα με ανήλικα παιδιά, το έχει καημό και όπου ακούει μεγάλη διαφορά ηλικίας κατακρίνει έντονα. Η μητέρα της όμως αν δεν είχε παντρευτεί τότε (μετά τον πόλεμο) τον συγκεκριμένο άντρα, κινδύνευε να μείνει στον δρόμο από την φτώχια και την πείνα, το τελευταίο που κοίταξε είναι η ηλικία και το πολύ πιθανό σενάριο της χηρείας σε μικρή ηλικία.

[little lamb]

πρίν από 34 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Συγγνώμη αλλά αν έχω καταλάβει ο άντρας σου είναι ο ίδιος σαρανταπενταρης, ή το μπερδεύω; Σαν μεσήλικας είναι λογικό να μην έχουν πια τα δικά του παιδιά παππούδες ενεργούς ή ο ίδιος να τους φροντίζει. Όπως και ο ίδιος λογικά, αν γνωρίσει εγγόνια, δεν είναι πιθανό να είναι δραστήριος παππιυς. Το να συνέβαινε αυτό όμως στα 20-30 δε θα ήταν το αναμενόμενο.

 

Ναι καλά θυμάσαι. Αλλά οι φίλοι του έχουν ακόμα πολύ νεότερους γονείς, πχ 70-75. Ο άντρας μου δεν έχει πια, αν είχε θα ήταν 85 κι 95. Οι φίλοι του πιθανότατα θα έχουν τα προβλήματα που ο άντρας μου αντιμετωπισε στα 40, στα 55-60 τους. Ή θα αρχίσουν να συνοδεύουν σε γιατρούς κ να παρακολουθούν τα ιατρικά τους τώρα στα 45, που ο άντρας μου άρχισε στα 30κατι. Φυσικά δεν είναι το ακριβές παράδειγμα για τη συζήτηση, δεν ήταν μικρός στα 40-45 που αντιμετώπισε τα σοβαρά θεματα, δεν ήταν σαν 20ρης προφανώς, δεν ήταν όμως και 60 όπως ήταν οι γονείς μου όταν αντιμετώπισαν ακριβώς τα ιδια με τους δικούς τους γονείς. Γι'αυτό είπα ότι οι γονείς του ήταν μεγάλοι "για την εποχή τους" (38 μητέρα, 49 πατέρας τη δεκαετία του 70), όχι μεγάλοι όπως το εννοούμε τώρα (μητέρα 50). Το ότι ο άντρας μου είχε νεογέννητο στη φάση που έτυχαν αυτά δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είχε μεγάλους γονείς αλλά και με το ότι ο ίδιος έκανε επίσης μεγάλος παιδί, θα μπορούσε να έχει εφήβους όπως οι φίλοι του, όπως και οι γονείς του θα μπορούσαν να είχαν παιδί 15 χρόνια μεγαλύτερο. Ουσιαστικά στην οικογένειά τους παρέκαμψαν μια γενιά! Μεγάλοι οι γονείς του, μεγάλος εκείνος, τελικά οι γονείς του θα είχαν ηλικία προπαππουδων για τη μικρή αντί παππούδων. Και δεν κάνω πλάκα, στη δικιά μου οικογένεια που εδώ και 3 γενιές κάναμε παιδί στα περίπου 30, η γιαγιά μου είχε δισέγγονο στα 90, που οι γονείς του αν ζούσαν θα είχαν εγγόνι. Ουσιαστικά λείπει μια ενδιάμεση γενιά, εκεί ήταν 90 παππούς-γιαγια, 45 γιος με μωρό, και σε εμάς ήταν 90 προπαππους-προγιαγια, 60 παππούς-γιαγια, 30 εγώ με μωρό. Ξέφυγα λίγο με τα δημογραφικα αλλα γενικά μου φαίνεται εντυπωσιακό πόσο διαφορετικες είναι οι οικογένειες, που μέσα στα ίδια χρονια υπάρχει μια γενιά έξτρα!

 

πρίν από 27 λεπτά , λουκουμαδάκι είπε:

Και μη ξεχνάμε,μιας και πιάσαμε τη φύση, ότι σταματάει η ωορρηξία σε κάποια ηλικία γιατί εκείνα τα χρόνια (τα χιλιάδες πριν) δεν ζούσες πέρα από εκείνη την ηλικία άρα δεν τα χρειαζόσουν.  Φαντάζομαι εξελικτικά αν δεν καταστρέψουμε τη γη κάποια στιγμή θα κάνει catch up το αναπαραγωγικό και θα αυξηθούν τα χρόνια. 

 

Τώρα μου γεννήθηκε η απορια: τοτε πολύ  παλιότερα με το μικρότερο προσδόκιμο ζωής, είχαν ωορρηξία μέχρι το τέλος της ζωής τους; Ή αν ας πούμε πέθαιναν στα 50-60 και η ωορρηξία σταματούσε στα 30;

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 5 λεπτά , little lamb είπε:

 

Ναι καλά θυμάσαι. Αλλά οι φίλοι του έχουν ακόμα πολύ νεότερους γονείς, πχ 70-75. Ο άντρας μου δεν έχει πια, αν είχε θα ήταν 85 κι 95. Οι φίλοι του πιθανότατα θα έχουν τα προβλήματα που ο άντρας μου αντιμετωπισε στα 40, στα 55-60 τους. Ή θα αρχίσουν να συνοδεύουν σε γιατρούς κ να παρακολουθούν τα ιατρικά τους τώρα στα 45, που ο άντρας μου άρχισε στα 30κατι. Φυσικά δεν είναι το ακριβές παράδειγμα για τη συζήτηση, δεν ήταν μικρός στα 40-45 που αντιμετώπισε τα σοβαρά θεματα, δεν ήταν σαν 20ρης προφανώς, δεν ήταν όμως και 60 όπως ήταν οι γονείς μου όταν αντιμετώπισαν ακριβώς τα ιδια με τους δικούς του γονείς. Γι'αυτό είπα ότι οι γονείς του ήταν μεγάλοι "για την εποχή τους" (38 μητέρα, 49 πατέρας τη δεκαετία του 70), όχι μεγάλοι όπως το εννοούμε τώρα (μητέρα 50). Το ότι ο άντρας μου είχε νεογέννητο στη φάση που έτυχαν αυτά δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είχε μεγάλους γονείς αλλά και με το ότι ο ίδιος έκανε επίσης μεγάλος παιδί, θα μπορούσε να έχει εφήβους όπως οι φίλοι του, όπως και οι γονείς του θα μπορούσαν να είχαν παιδί 15 χρόνια μεγαλύτερό. Ουσιαστικά στην οικογένειά τους παρέκαμψαν μια γενιά! Μεγάλοι οι γονείς του, μεγάλος εκείνος, τελικά οι γονείς του θα είχαν ηλικία προπαππουδων για τη μικρή αντί παππούδων. Και δεν κάνω πλάκα, στη δικιά μου οικογένεια που εδώ και 3 γενιές κάναμε παιδί στα περίπου 30, η γιαγιά μου είχε δισέγγονο στα 90, που οι γονείς του αν ζούσαν θα είχαν εγγόνι. Ουσιαστικά λείπει μια ενδιάμεση γενιά, εκεί ήταν 90 παππούς-γιαγια, 45 γιος με μωρό, και σε εμάς ήταν 90 προπαππους-προγιαγια, 60 παππούς-γιαγια, 30 εγώ με μωρό. Ξέφυγα λίγο με τα δημογραφικα αλλα γενικά μου φαίνεται εντυπωσιακό πόσο διαφορετικεε είναι οι οικογένειες, που μέσα στα ίδια χρονια υπάρχει μια γενιά έξτρα!

 

 

Τώρα μου γεννήθηκε η απορια: τοτε πολύ  παλιότερα με το μικρότερο προσδόκιμο ζωής, είχαν ωορρηξία μέχρι το τέλος της ζωής τους; Ή αν ας πούμε πέθαιναν στα 50-60 η ωορρηξία σταματούσε στα 30;

Μα δεν πέθαιναν στα 50. Πολλοί πέθαιναν στα 80. Απλά πολλοί επίσης πέθαιναν παιδιά ή νέοι. Οπότε βγήκα μέσος όρος κατέβαινε δραματικά.

[λουκουμαδάκι]

πρίν από 15 λεπτά , little lamb είπε:

 

Ναι καλά θυμάσαι. Αλλά οι φίλοι του έχουν ακόμα πολύ νεότερους γονείς, πχ 70-75. Ο άντρας μου δεν έχει πια, αν είχε θα ήταν 85 κι 95. Οι φίλοι του πιθανότατα θα έχουν τα προβλήματα που ο άντρας μου αντιμετωπισε στα 40, στα 55-60 τους. Ή θα αρχίσουν να συνοδεύουν σε γιατρούς κ να παρακολουθούν τα ιατρικά τους τώρα στα 45, που ο άντρας μου άρχισε στα 30κατι. Φυσικά δεν είναι το ακριβές παράδειγμα για τη συζήτηση, δεν ήταν μικρός στα 40-45 που αντιμετώπισε τα σοβαρά θεματα, δεν ήταν σαν 20ρης προφανώς, δεν ήταν όμως και 60 όπως ήταν οι γονείς μου όταν αντιμετώπισαν ακριβώς τα ιδια με τους δικούς τους γονείς. Γι'αυτό είπα ότι οι γονείς του ήταν μεγάλοι "για την εποχή τους" (38 μητέρα, 49 πατέρας τη δεκαετία του 70), όχι μεγάλοι όπως το εννοούμε τώρα (μητέρα 50). Το ότι ο άντρας μου είχε νεογέννητο στη φάση που έτυχαν αυτά δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είχε μεγάλους γονείς αλλά και με το ότι ο ίδιος έκανε επίσης μεγάλος παιδί, θα μπορούσε να έχει εφήβους όπως οι φίλοι του, όπως και οι γονείς του θα μπορούσαν να είχαν παιδί 15 χρόνια μεγαλύτερο. Ουσιαστικά στην οικογένειά τους παρέκαμψαν μια γενιά! Μεγάλοι οι γονείς του, μεγάλος εκείνος, τελικά οι γονείς του θα είχαν ηλικία προπαππουδων για τη μικρή αντί παππούδων. Και δεν κάνω πλάκα, στη δικιά μου οικογένεια που εδώ και 3 γενιές κάναμε παιδί στα περίπου 30, η γιαγιά μου είχε δισέγγονο στα 90, που οι γονείς του αν ζούσαν θα είχαν εγγόνι. Ουσιαστικά λείπει μια ενδιάμεση γενιά, εκεί ήταν 90 παππούς-γιαγια, 45 γιος με μωρό, και σε εμάς ήταν 90 προπαππους-προγιαγια, 60 παππούς-γιαγια, 30 εγώ με μωρό. Ξέφυγα λίγο με τα δημογραφικα αλλα γενικά μου φαίνεται εντυπωσιακό πόσο διαφορετικες είναι οι οικογένειες, που μέσα στα ίδια χρονια υπάρχει μια γενιά έξτρα!

 

 

Τώρα μου γεννήθηκε η απορια: τοτε πολύ  παλιότερα με το μικρότερο προσδόκιμο ζωής, είχαν ωορρηξία μέχρι το τέλος της ζωής τους; Ή αν ας πούμε πέθαιναν στα 50-60 και η ωορρηξία σταματούσε στα 30;

Νομίζω ο πρώτος homo sapiens είχε τα 28 30 μέσο όρο αλλά δεν ξέρω για τις γυναίκες τότε.  Πάντως δεν φαντάζομαι καμία 50αρα να κάθεται έξω από τη σπηλιά και να λέει δε νιώθω καλά Μήτσο μου έχω εξάψεις από την εμμηνόπαυση η τουλάχιστον θα ήταν εξαιρετικά ελάχιστο το ποσοστό. Έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ της σύνδεσης αναπαραγωγικού και θανάτου στα θηλυκά θηλαστικά πήγαιναν χέρι χέρι. Εξού και το σχόλιο μου. Αν σκεφτείς ότι όντως μετά τα 35 κάνει κοιλιά το θέμα ορμονικά σίγουρα έχει βάση. 

[Έσπερος]

Άσχετο λίγο αλλά με τη συζήτηση αυτή έπαθα ένα υπαρξιακό κ υπολογίζω ποσο θα είναι όταν ο μικρός πάει 18. 52. ούτε νέα ούτε γιαγιά. αλλά με έπιασε μια κρίση κ σκέφτομαι ότι η ζωή μου θα έχει τελειώσει κ τι θα κάνω τότε που θα έχει φύγει να σπουδάσει κ θα είμαστε δυο μεσήλικες σ ένα σπίτι ολομόναχοι! 

[λουκουμαδάκι]

πρίν από 5 λεπτά , Έσπερος είπε:

Άσχετο λίγο αλλά με τη συζήτηση αυτή έπαθα ένα υπαρξιακό κ υπολογίζω ποσο θα είναι όταν ο μικρός πάει 18. 52. ούτε νέα ούτε γιαγιά. αλλά με έπιασε μια κρίση κ σκέφτομαι ότι η ζωή μου θα έχει τελειώσει κ τι θα κάνω τότε που θα έχει φύγει να σπουδάσει κ θα είμαστε δυο μεσήλικες σ ένα σπίτι ολομόναχοι! 

Εγώ 54.  και αν κάνω δεύτερο 60. Αλλά θα μπω σε γηροκομείο να ζήσουν τη ζωή τους.  (μην στραβώσετε, κάνουμε και λίγο χιούμορ)