Αχ αυτή η ζήλεια... Συμβουλες..

[Lenia16]

Just now, erin0000 είπε:

 

Εγώ συνέπεια-τιμωρία το βλέπω σαν το ίδιο πράγμα. 

 

Αν πετάει το παιχνίδι πχ στο πάτωμα και ενοχλεί τους από κάτω, πάλι θα το πάρω γιατί κάνει φασαρία ενώ έχω προειδοποιήσει ότι δεν επιτρέπεται να το χτυπάει.

Το να το στείλουμε σε ένα άλλο δωμάτιο ή να φύγουμε εμείς από το δωμάτιο, πάλι είναι απόρροια κακής συμπεριφοράς. Το να φέρεται άσχημα σε κάποιον και αυτός ο κάποιος να το ανέχεται βρίσκοντας δικαιολογίες για την κακή συμπεριφορά, περνάει το λάθος μήνυμα. 

αν πχ καταλαβαίνεις ότι είναι κουρασμένο το παιδί, προσπαθείς να το ξεκουράσεις ή του λες να κάνει υπομονή. Αν συνεχίσει όμως να ουρλιάζει πρέπει να καταλάβει ότι θα έχει κάποια συνέπεια ή τιμωρία και η κούραση δεν είναι άλλοθι για τα πάντα.  Ούτε μπορείς πάντα να προλαμβάνεις την κούραση. Κάποιες στιγμές μπορεί να κουραστεί και θα πρέπει να βρει τρόπο να το διαχειριστεί. (παράδειγμα φέρνω)

 

 Όχι δεν είσαι διαρκώς με μια απειλή. Επιλέγεις τα πιο σημαντικά θέματα.

Στο νήπιο που ζηλεύει το βρέφος, δείχνεις αγάπη, του αφιερώνεις χρόνο, το κάνεις να μην νιώθει μειονεκτικά, αλλά δεν ανέχεσαι να το χτυπήσει. Κάπου μπαίνει μια κόκκινη γραμμή.

 

Δεν μπορεί το δίχρονο ή και μεγαλύτερο να καταλάβει ποιο είναι το σωστό.

Αυτό θα το κτίσεις σιγά σιγά. Αλλά κάπου θα πρέπει να μπαίνουν κόκκινες γραμμές. Δεν σου λέω με το παραμικρό. Αλλά πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες απαράβατοι. 

Μα δεν είναι πιο ορθό και αποδοτικό μακροπροθεσμα να το βοηθήσεις να μάθει να διαχειριζεται τα συναισθήματα του από το να τα ακυρώνεις επειδή δεν είναι σωστά; Δηλαδη, πχ έχεις ένα δίχρονο που ζηλεύει το μωρό αλλά προφανώς δεν καταλαβαίνει τι θα πει ζήλια και όπως κάθε νήπιο δεν κρύβει τη συναισθηματική του κατάσταση και εκφράζει αυτή τη ζήλια με οποιοδήποτε άσχημο τρόπο -που προφανώς δεν είναι σωστος, δε θεωρείς πιο λογικό να του μιλήσεις και μια κ δύο κ είκοσι αν χρειαστεί -θα χρειαστεί σιγουρα- βοηθώντας το να διαχειριστεί αυτό που νιώθει κ να καταλάβει ότι το μωρό δεν ήρθε για να πάρει τη θέση του ούτε τη μαμά κ πως η μαμά το αγαπάει το ίδιο και χαίρεται όταν είναι αγαπημένα τα παιδάκια της και στεναχωριέσαι όταν συμπεριφέρεται ετσι; Με το να το στείλεις στο δωμάτιο μόνο του τι θα καταλάβει; Μήπως ότι ήρθε το μωρό και η μαμά δε με αγαπάει το ίδιο, όλο μου φωνάζει κ με διώχνει; Κ εγώ θα γίνω με το ζορι υποσυνείδητα υποτακτικό για να κάνω τη μαμά να με αγαπάει; Στεναχωρηθηκα κ μόνο που μπήκα σε αυτή τη θέση.

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

γώ συνέπεια-τιμωρία το βλέπω σαν το ίδιο πράγμα. 

 

Αν πετάει το παιχνίδι πχ στο πάτωμα και ενοχλεί τους από κάτω, πάλι θα το πάρω γιατί κάνει φασαρία ενώ έχω προειδοποιήσει ότι δεν επιτρέπεται να το χτυπάει.

Το να το στείλουμε σε ένα άλλο δωμάτιο ή να φύγουμε εμείς από το δωμάτιο, πάλι είναι απόρροια κακής συμπεριφοράς. Το να φέρεται άσχημα σε κάποιον και αυτός ο κάποιος να το ανέχεται βρίσκοντας δικαιολογίες για την κακή συμπεριφορά, περνάει το λάθος μήνυμα. 

αν πχ καταλαβαίνεις ότι είναι κουρασμένο το παιδί, προσπαθείς να το ξεκουράσεις ή του λες να κάνει υπομονή. Αν συνεχίσει όμως να ουρλιάζει πρέπει να καταλάβει ότι θα έχει κάποια συνέπεια ή τιμωρία και η κούραση δεν είναι άλλοθι για τα πάντα.  Ούτε μπορείς πάντα να προλαμβάνεις την κούραση. Κάποιες στιγμές μπορεί να κουραστεί και θα πρέπει να βρει τρόπο να το διαχειριστεί. (παράδειγμα φέρνω)

Αν τα βλέπεις σαν το ίδιο πράγμα, τότε προφανώς δεν έχει και νόημα το πώς θα τις ονομάσεις. Η ουσία βέβαια δεν είναι η ονομασία, αλλά ο συσχετισμός που θα γίνει. Το να σταματήσεις μια συμπεριφορά επειδή ενοχλεί κάποιον, είναι ένας λογικός συσχετισμός που κάποια στιγμή θα το καταλάβει. Το να σταματήσεις όμως να πετάει ένα παιχνίδι απλά και μόνο επειδή εσύ ως ενήλικας δεν το θεωρείς σωστό, δεν νομίζω ότι θα οδηγήσει σε κάποιο λογικό συμπέρασμα που θα περάσει κάποιο μάθημα. Όχι  μόνο σε αυτές τις ηλικίες, γενικά. Οι κανόνες είναι καλό να υπάρχουν και να είναι και αδιαπραγμάτευτοι εάν κρίνουμε έτσι, αλλά να υπάρχει μια λογική πίσω από τον κανόνα. Ότι θα διευκολύνει τη συνύπαρξή μας, θα αποτρέψει ένα ατύχημα, ότι δεν θα ενοχλούμε κάποιον κλπ. Εάν δεν είναι σαφής αυτός ο συσχετισμός, ο κανόνας δεν έχει λόγο ύπαρξης ούτε στα 2,5, ούτε στα 12,5, ούτε στα 30,5 που είμαστε εμείς :-). Ούτε βοηθάνε αοριστολογίες όπως "δεν πρέπει", "δεν είναι καλό", "δεν είναι ωραίο"... Ποιος το ορίζει το πρέπει; το δικό μας κριτήριο; χρειάζονται πιο σαφείς διατυπώσεις: "είναι ενοχλητικό", "είναι επικίνδυνο". 

 

Και σε αυτές τις ηλικίες, ποια συμπεριφορά χαρακτηρίζουμε ως κακή; Και πόσο είμαστε σίγουροι ότι οι "δικαιολογίες" δεν είναι όντως αληθινές δικαιολογίες; Γιατί για τους ενήλικες είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε ως άλλοθι την κούραση, τα νεύρα της δουλειάς, την οικονομική πίεση ή οτιδήποτε άλλο; Γιατί κι εμείς οι ίδιοι τα χρησιμοποιούμε αυτά για να δικαιολογήσουμε συμπεριφορές μας. 

 

Φυσικά θα μάθουν τα παιδιά να διαχειρίζονται και την κούραση, και τη βαρεμάρα και την πείνα. Αλλά δεν θα το μάθουν αυτό αν την ώρα που είναι τσιτωμένα από ένα τέτοιο αρνητικό συναίσθημα, τους επιβαρύνουμε με κάτι ακόμα πιο αρνητικό. Αντίθετα αν ξέρουν ότι κατανοούμε το συναίισθημά τους και δείχνουμε ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διευκολύνουμε την κατάσταση, αντί να θυμώσουμε, θα μπορέσουν σιγά σιγά μέσα από την ασφάλεια ότι είμαστε εκεί και τα υπολογίζουμε, να το συνηθίζουν και  να το παραμερίζουν, επειδή γνωρίζουν ότι σύντομα θα επιλυθεί. 

[Lenia16]

Just now, Έσπερος είπε:

Φυσικά θα μάθουν τα παιδιά να διαχειρίζονται και την κούραση, και τη βαρεμάρα και την πείνα. Αλλά δεν θα το μάθουν αυτό αν την ώρα που είναι τσιτωμένα από ένα τέτοιο αρνητικό συναίσθημα, τους επιβαρύνουμε με κάτι ακόμα πιο αρνητικό. Αντίθετα αν ξέρουν ότι κατανοούμε το συναίισθημά τους και δείχνουμε ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διευκολύνουμε την κατάσταση, αντί να θυμώσουμε, θα μπορέσουν σιγά σιγά μέσα από την ασφάλεια ότι είμαστε εκεί και τα υπολογίζουμε, να το συνηθίζουν και  να το παραμερίζουν, επειδή γνωρίζουν ότι σύντομα θα επιλυθεί. 

Συμφωνώ απόλυτα.

[Fenia27]

Just now, erin0000 είπε:

Αν δεν σε νοιάζει όμως και συνεχίζεις να τους μιλάς άσχημα και να τους παρενοχλείς θα έχεις και κάποια τιμωρία. Πόσες φορές έχουμε δει παιδιά να αδιαφορούν για τις συνέπειες; 

 

Μεχρι καποια ηλικια τα παιδια και ο χαρακτηρας τους ειναι ευπλαστα σαν ενα κομματι πηλο...Αυτο που περιγραφεις ειναι μια συμπεριφορα τοσο μα τοσο περιπλοκη και ο χειρισμος της ειναι επισης πολυπλοκος...

 

Κανεναν παιδι δεν μπορει να χαρακτηριστει ως κακο παιδι. Κανενα παιδι "δεν νοιαζεται". Τι οδηγει σε ενα παιδι να πει "δεν με νοιαζει!"? Τι οδηγει ενα παιδι να κανει ενα "emotional shut down"? 

 

Αυτη η συμπεριφορα για μενα ειναι ενα καμπανακι για τους γονεις. Ενα παιδι σαν αυτο που περιγραφεις κατεληξε να εχει αυτη την συμπεριφορα. Δεν ξυπνησε μια μερα και ειπε απο σημερα θα ειmαι κακος με τους αλλους...και αυτες οι συμπεριφορες κρυβουν ενα παιδι με ανασφαλειες, με αισθηματα κατωτεροτητας, που πιθανον προσπαθει να μειωσει καποιον αλλο για να αισθανθει καλυτερα? εκει που καταληγω εγω ειναι οτι οι κακες συμπεριφορες ειναι φυσιολογικες μεχρι ενος σημειου..οταν ομως γινεται ρουτινα, αυτη η συμπεριφορα κρυβει αλλα πραγματα πιο σημαντικα απο πισω.

[Έσπερος]

Just now, Fenia27 είπε:

Αυτη η συμπεριφορα για μενα ειναι ενα καμπανακι για τους γονεις. Ενα παιδι σαν αυτο που περιγραφεις κατεληξε να εχει αυτη την συμπεριφορα. Δεν ξυπνησε μια μερα και ειπε απο σημερα θα ειmαι κακος με τους αλλους...και αυτες οι συμπεριφορες κρυβουν ενα παιδι με ανασφαλειες, με αισθηματα κατωτεροτητας, που πιθανον προσπαθει να μειωσει καποιον αλλο για να αισθανθει καλυτερα? εκει που καταληγω εγω ειναι οτι οι κακες συμπεριφορες ειναι φυσιολογικες μεχρι ενος σημειου..οταν ομως γινεται ρουτινα, αυτη η συμπεριφορα κρυβει αλλα πραγματα πιο σημαντικα απο πισω.

Μπορέι να κρύβει απλά κι ένα κακό παράδειγμα. Ένα παιδί που οι γονείς τους δεν σέβονται τον δημόσιο χώρο και τους άλλους, προφανώς και δεν θα το σεβαστεί ούτε το ίδιο γιατί κανένας δεν του το έδειξε! Μπορεί όμως να κρύβει και την υπερπροσπάθεια του γονιού να είναι το παιδί του τόσο εντάξει και καθωσπρέπει, που τελικά να δημιουργεί ένταση! Ενός γονιού για παράδειγμα που φωνάζει στην παιδική χαρά περισσότερο από το παιδί του, μαλώνοντάς το επειδή...φώναζε!

[marakiz]

Τα νηπια πάντως σπάνια να μην εμφανίσουν κάποια στιγμή ταντρουμική συμπεριφορά, όσο καλομεγαλωμένα και να είναι. Και θα φωνάξουν και θα ουρλιάξουν και θα κλάψουν και δεν θα μοιράζονται και και και. Το μόνο που δεν έχει κανει ο δικός μου μέχρι τώρα είναι να σηκώσει χέρι, δεν θα πέσω κι από τα σύννεφα όμως αν το κάνει. Από εκεί και πέρα ισχύει αυτό:

 

Just now, Fenia27 είπε:

οι κακες συμπεριφορες ειναι φυσιολογικες μεχρι ενος σημειου..οταν ομως γινεται ρουτινα, αυτη η συμπεριφορα κρυβει αλλα πραγματα πιο σημαντικα απο πισω.

 

[erin0000]

Just now, Lenia16 είπε:

Μα δεν είναι πιο ορθό και αποδοτικό μακροπροθεσμα να το βοηθήσεις να μάθει να διαχειριζεται τα συναισθήματα του από το να τα ακυρώνεις επειδή δεν είναι σωστά; Δηλαδη, πχ έχεις ένα δίχρονο που ζηλεύει το μωρό αλλά προφανώς δεν καταλαβαίνει τι θα πει ζήλια και όπως κάθε νήπιο δεν κρύβει τη συναισθηματική του κατάσταση και εκφράζει αυτή τη ζήλια με οποιοδήποτε άσχημο τρόπο -που προφανώς δεν είναι σωστος, δε θεωρείς πιο λογικό να του μιλήσεις και μια κ δύο κ είκοσι αν χρειαστεί -θα χρειαστεί σιγουρα- βοηθώντας το να διαχειριστεί αυτό που νιώθει κ να καταλάβει ότι το μωρό δεν ήρθε για να πάρει τη θέση του ούτε τη μαμά κ πως η μαμά το αγαπάει το ίδιο και χαίρεται όταν είναι αγαπημένα τα παιδάκια της και στεναχωριέσαι όταν συμπεριφέρεται ετσι; Με το να το στείλεις στο δωμάτιο μόνο του τι θα καταλάβει; Μήπως ότι ήρθε το μωρό και η μαμά δε με αγαπάει το ίδιο, όλο μου φωνάζει κ με διώχνει; Κ εγώ θα γίνω με το ζορι υποσυνείδητα υποτακτικό για να κάνω τη μαμά να με αγαπάει; Στεναχωρηθηκα κ μόνο που μπήκα σε αυτή τη θέση.

 

Θα τα πεις όλα αυτά, θα το βοηθάς να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, θα του δείχνεις την αγάπη σου με πράξεις, αλλά εάν κάνει κάτι επικίνδυνο (πχ να το χτυπήσει, να του πετάξει κάτι) εκεί πρέπει να κλιμακώσεις. Εγώ έτσι το βλέπω. Εξηγώντας με λόγια που να καταλαβαίνει γιατί είναι επικίνδυνο. Δεν θα του λες είναι το αδερφάκι σου και πρέπει να το αγαπάς. Αυτή την αγάπη θα την καλλιεργήσεις σιγά σιγά. Αλλά δεν θα επιτρέπεις να το βάζει σε κίνδυνο. 

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

 

Θα τα πεις όλα αυτά, θα το βοηθάς να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, θα του δείχνεις την αγάπη σου με πράξεις, αλλά εάν κάνει κάτι επικίνδυνο (πχ να το χτυπήσει, να του πετάξει κάτι) εκεί πρέπει να κλιμακώσεις. Εγώ έτσι το βλέπω. Εξηγώντας με λόγια που να καταλαβαίνει γιατί είναι επικίνδυνο. Δεν θα του λες είναι το αδερφάκι σου και πρέπει να το αγαπάς. Αυτή την αγάπη θα την καλλιεργήσεις σιγά σιγά. Αλλά δεν θα επιτρέπεις να το βάζει σε κίνδυνο. 

Προφανώς, αλλά δεν είναι και δική μας ευθύνη να υπάρχει η κατάλληλη επίβλεψη ώστε να μην προκύψει κάποια τόσο επικίνδυνη συμπεριφορά; Εντάξει καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να έχεις τα μάτια 14 όταν είναι δύο τα παιδιά, εδώ είναι δύσκολο με ένα, αλλά γενικά δεν μπορούμε και να μεταθέτουμε την ευθύνη σε νήπια που δεν έχουν αίσθηση κινδύνου ούτε καν για τον εαυτό τους! Άλλο να είναι ένα παιδάκι μεγαλύτερο που έχει άλλη επίγνωση της δύναμης και των καταστάσεων. Εξάλλου είναι και κάπως αντιφατικό να περιμένουμε  επίγνωση και ευθύνη της ασφάλειας και των ορίων από ένα παιδάκι 2-3 χρονών που μέχρι πρόσφατα είχε την αμέριστη προσοχή μας κι επί της ουσίας εμείς φροντίζαμε να είναι προστατευμένο, να μην κινδυνέψει,να μην πλησιάσει κάτι επικίνδυνο κλπ. 

[marakiz]

Just now, erin0000 είπε:

 

Θα τα πεις όλα αυτά, θα το βοηθάς να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, θα του δείχνεις την αγάπη σου με πράξεις, αλλά εάν κάνει κάτι επικίνδυνο (πχ να το χτυπήσει, να του πετάξει κάτι) εκεί πρέπει να κλιμακώσεις. Εγώ έτσι το βλέπω. Εξηγώντας με λόγια που να καταλαβαίνει γιατί είναι επικίνδυνο. Δεν θα του λες είναι το αδερφάκι σου και πρέπει να το αγαπάς. Αυτή την αγάπη θα την καλλιεργήσεις σιγά σιγά. Αλλά δεν θα επιτρέπεις να το βάζει σε κίνδυνο. 

 

Συμφωνώ σε αυτό που λες, είναι αποδεκτό το να μην το αγαπάει, δεν είναι αποδεκτό να το χτυπάει. Επιβάλλεται να μπει σαφές όριο, απλά κι ο τρόπος που θα επιτευχθεί αυτό μετράει. Γενικότερα πάντως πιστεύω πως η λεκτικη προετοιμασία βοηθάει πάρα πολύ τα παιδιά μας στο να αντιμετωπίσουν δύσκολες στιγμές.

[erin0000]

Just now, Έσπερος είπε:

 Ούτε βοηθάνε αοριστολογίες όπως "δεν πρέπει", "δεν είναι καλό", "δεν είναι ωραίο"... Ποιος το ορίζει το πρέπει; το δικό μας κριτήριο; χρειάζονται πιο σαφείς διατυπώσεις: "είναι ενοχλητικό", "είναι επικίνδυνο". 

 

Και σε αυτές τις ηλικίες, ποια συμπεριφορά χαρακτηρίζουμε ως κακή; Και πόσο είμαστε σίγουροι ότι οι "δικαιολογίες" δεν είναι όντως αληθινές δικαιολογίες; Γιατί για τους ενήλικες είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε ως άλλοθι την κούραση, τα νεύρα της δουλειάς, την οικονομική πίεση ή οτιδήποτε άλλο; Γιατί κι εμείς οι ίδιοι τα χρησιμοποιούμε αυτά για να δικαιολογήσουμε συμπεριφορές μας. 

 

Φυσικά θα μάθουν τα παιδιά να διαχειρίζονται και την κούραση, και τη βαρεμάρα και την πείνα. Αλλά δεν θα το μάθουν αυτό αν την ώρα που είναι τσιτωμένα από ένα τέτοιο αρνητικό συναίσθημα, τους επιβαρύνουμε με κάτι ακόμα πιο αρνητικό. Αντίθετα αν ξέρουν ότι κατανοούμε το συναίισθημά τους και δείχνουμε ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διευκολύνουμε την κατάσταση, αντί να θυμώσουμε, θα μπορέσουν σιγά σιγά μέσα από την ασφάλεια ότι είμαστε εκεί και τα υπολογίζουμε, να το συνηθίζουν και  να το παραμερίζουν, επειδή γνωρίζουν ότι σύντομα θα επιλυθεί. 

 

Όχι δεν θα λες αόριστα πράγματα. Το είναι "καλό, κακό, πρέπει, δεν πρέπει" πάντα συνοδεύεται με επεξήγηση.  

 

Για την κούραση-βαρεμάρα-πείνα κτλ, δείχνεις κατανόηση, κάνεις ότι μπορείς για να τα απαλύνεις, του δίνεις εναλλακτικές, αλλά αν ξεφύγει η κατάσταση (ανάλογα και με την ηλικία) πρέπει να μπει ένα στοπ. Πρέπει να έχει μια συνέπεια, μια τιμωρία, κάτι. 

 

πχ έχω γνωρίσει ένα παιδί που οι γονείς του ήταν του στυλ διάλογος-κατανόηση-ποτέ τιμωρίες κτλ. Ηλικία τότε περίπου 5χρονών. Και ενώ ήμασταν στον ίδιο χώρο δηλαδή είδαμε όλοι το περιστατικό, πλησιάζει την κόρη μου στα καλά καθούμενα, της πιάνει το κεφάλι και της το χτυπάει στον τοίχο.  Αντί να επέμβουν, έστω να πουν "τι ήταν αυτό που έκανες" πήγαν να σταματήσουν εμένα από το να επέμβω και μου λένε άστα θα τα βρούν μόνα τους... Δεν του είπαν τίποτα εκείνη την στιγμή παρά μόνο έδωσαν κάποια δικαιολογία για την συμπεριφορά της.

Just now, Fenia27 είπε:

 

Μεχρι καποια ηλικια τα παιδια και ο χαρακτηρας τους ειναι ευπλαστα σαν ενα κομματι πηλο...Αυτο που περιγραφεις ειναι μια συμπεριφορα τοσο μα τοσο περιπλοκη και ο χειρισμος της ειναι επισης πολυπλοκος...

 

Κανεναν παιδι δεν μπορει να χαρακτηριστει ως κακο παιδι. Κανενα παιδι "δεν νοιαζεται". Τι οδηγει σε ενα παιδι να πει "δεν με νοιαζει!"? Τι οδηγει ενα παιδι να κανει ενα "emotional shut down"? 

 

Αυτη η συμπεριφορα για μενα ειναι ενα καμπανακι για τους γονεις. Ενα παιδι σαν αυτο που περιγραφεις κατεληξε να εχει αυτη την συμπεριφορα. Δεν ξυπνησε μια μερα και ειπε απο σημερα θα ειmαι κακος με τους αλλους...και αυτες οι συμπεριφορες κρυβουν ενα παιδι με ανασφαλειες, με αισθηματα κατωτεροτητας, που πιθανον προσπαθει να μειωσει καποιον αλλο για να αισθανθει καλυτερα? εκει που καταληγω εγω ειναι οτι οι κακες συμπεριφορες ειναι φυσιολογικες μεχρι ενος σημειου..οταν ομως γινεται ρουτινα, αυτη η συμπεριφορα κρυβει αλλα πραγματα πιο σημαντικα απο πισω.

 

Προφανώς και είναι πιο περίπλοκο το θέμα. Εάν όμως από μικρή ηλικία δείχνει κάποιος υπερβολική ανοχή και δικαιολογεί συνέχεια το παιδί (είναι μικρό, είναι κουρασμένο, ζηλεύει) αντί να του βάλει όρια, σίγουρα θα ξεφύγει η κατάσταση. Σαν το παράδειγμα που είπα πιο πάνω.

[marakiz]

Just now, erin0000 είπε:

πχ έχω γνωρίσει ένα παιδί που οι γονείς του ήταν του στυλ διάλογος-κατανόηση-ποτέ τιμωρίες κτλ. Ηλικία τότε περίπου 5χρονών. Και ενώ ήμασταν στον ίδιο χώρο δηλαδή είδαμε όλοι το περιστατικό, πλησιάζει την κόρη μου στα καλά καθούμενα, της πιάνει το κεφάλι και της το χτυπάει στον τοίχο.  Αντί να επέμβουν, έστω να πουν "τι ήταν αυτό που έκανες" πήγαν να σταματήσουν εμένα από το να επέμβω και μου λένε άστα θα τα βρούν μόνα τους... Δεν του είπαν τίποτα εκείνη την στιγμή παρά μόνο έδωσαν κάποια δικαιολογία για την συμπεριφορά της.

 

Αυτό που περιγράφεις όμως δεν είναι ενσυναίσθηση, είναι παιδοκεντρισμός. Φαντάζομαι τελικά επενέβηκες (πως πάει αυτό το ρήμα ρε παιδιά).

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

Για την κούραση-βαρεμάρα-πείνα κτλ, δείχνεις κατανόηση, κάνεις ότι μπορείς για να τα απαλύνεις, του δίνεις εναλλακτικές, αλλά αν ξεφύγει η κατάσταση (ανάλογα και με την ηλικία) πρέπει να μπει ένα στοπ. Πρέπει να έχει μια συνέπεια, μια τιμωρία, κάτι. 

Ειδικά σε αυτό, δεν συμφωνώ. Εσύ η ίδια, είσαι το ίδιο απεναντι στα παιδιά σου όταν είσαι ξεκούραστη και όταν είσαι κουρασμένη; Δεν βλέπεις διαφορά; ΜΠορείς πάντα να το ελέγξεις; 

 

Just now, erin0000 είπε:

πχ έχω γνωρίσει ένα παιδί που οι γονείς του ήταν του στυλ διάλογος-κατανόηση-ποτέ τιμωρίες κτλ. Ηλικία τότε περίπου 5χρονών. Και ενώ ήμασταν στον ίδιο χώρο δηλαδή είδαμε όλοι το περιστατικό, πλησιάζει την κόρη μου στα καλά καθούμενα, της πιάνει το κεφάλι και της το χτυπάει στον τοίχο.  Αντί να επέμβουν, έστω να πουν "τι ήταν αυτό που έκανες" πήγαν να σταματήσουν εμένα από το να επέμβω και μου λένε άστα θα τα βρούν μόνα τους... Δεν του είπαν τίποτα εκείνη την στιγμή παρά μόνο έδωσαν κάποια δικαιολογία για την συμπεριφορά της.

Από το τι λέμε στη θεωρία μέχρι το πώς το καταλαβαίνουμε πρώτον και πώς το εφαρμόζουμε δεύτερον, υπάρχει απόσταση. Το όχι στην τιμωρία από μόνο του δεν λέει τίποτα. Το αν γίνεται όντως συζήτηση, δεν το ξέρεις. Δεν μπορείς να κρίνεις μια μέθοδο όταν δεν ξέρεις τις συνθήκες με τις οποίες εφαρμόζεται. Μπορείς να κρίνεις μόνο τι έχεις εφαρμόσει στο δικό σου παιδί, εσύ η ίδια, άντε κι ο άντρας σου αν υπάρχει απόλυτη σύμπνοια., Ούτε καν από άλλον φροντιτσή δεν μπορείς να είσια σίγουρα ακόμα κι αν έχεις δώσει κανόνες και τον έχεις εξετάσει ότι τους ξέρει!!! 

Κι εγώ στο σχολείο είμαι υπέρ της κατανόησης και του διαλόγου κλπ και σε μένα προσωπικά στο μάθημα σε γενικές γραμμές δουλεύουν (ενώ αντίθετα όποτε πήγα με τον αέρα ότι δεν θα ανεχτώ κλπ, τα αποτελέσματα ήταν πολύ χειρότερα). Όταν βλέπω όμως να εφαρμόζει ο διευθυντής μου τον διάλογο και την κατανόηση και την υπομονή, τραβάω τα μαλλιά  μου, κι εγώ και όλο το σχολείο, γιατί το αποτέλεσμα είναι ένα μπάχαλο. Σε κάποιο θέμα το έγραφα, ίσως σε αυτό. Κάτι κάνει ο άνθρωπος λάθος, ενώ έχει τις ίδιες (ίσως και περισσότερες) καλές προθέσεις. Δεν μου φταίει όμως η μέθοδος. Δεν ξέρω από πού τα διάβασε, πόσο τα κατάλαβε, πόσο τα πιστεύει ή τα εφαρμόζει επειδή πρέπει χωρίς να κρίνει κλπ. 

[erin0000]

Just now, marakiz είπε:

 

Αυτό που περιγράφεις όμως δεν είναι ενσυναίσθηση, είναι παιδοκεντρισμός. Φαντάζομαι τελικά επενέβηκες (πως πάει αυτό το ρήμα ρε παιδιά).

 

Εννοείται ότι επενέβησα... 

 

Αλλά δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι αυτή την συμπεριφορά την καλλιεργούν οι ίδιοι,  ίσως εφαρμόζοντας λάθος κάποια θεωρία... Τι πάει να πει  "θα τα βρουν μόνα τους;" Έκανε μια αναίτια επίθεση και περιμένουν να τη συνετίσει το άλλο παιδί; (που ίσως θα έπρεπε τελικά). Ή θα έχει συνέπεια να μην την κάνει παρέα η κόρη μου; (δεν έδειξε να την νοιάζει).

[Έσπερος]

Just now, marakiz είπε:

Φαντάζομαι τελικά επενέβηκες (πως πάει αυτό το ρήμα ρε παιδιά).

Επενέβης.  ΌΠως θες πες το, δεν έχει τιμωρία!!!!

[marakiz]

Just now, erin0000 είπε:

 

Εννοείται ότι επενέβησα

Αλλά δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι αυτή την συμπεριφορά την καλλιεργούν οι ίδιοι,  ίσως εφαρμόζοντας λάθος κάποια θεωρία... Τι πάει να πει  "θα τα βρουν μόνα τους;" Έκανε μια αναίτια επίθεση και περιμένουν να τη συνετίσει το άλλο παιδί; (που ίσως θα έπρεπε τελικά). Ή θα έχει συνέπεια να μην την κάνει παρέα η κόρη μου; (δεν έδειξε να την νοιάζει).

 

Φυσικά και είναι λάθος οι γονείς όπως το περιγράφεις και έπρεπε να επέμβουν κατευθείαν.  

 

Just now, Έσπερος είπε:

Επενέβης.  ΌΠως θες πες το, δεν έχει τιμωρία!!!!

 Φτου γμτ και ήθελα να γράψω επενέβης στην αρχή (μου την σπάει η ανορθογραφία)

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

Αλλά δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι αυτή την συμπεριφορά την καλλιεργούν οι ίδιοι,  ίσως εφαρμόζοντας λάθος κάποια θεωρία... Τι πάει να πει  "θα τα βρουν μόνα τους;" Έκανε μια αναίτια επίθεση και περιμένουν να τη συνετίσει το άλλο παιδί; (που ίσως θα έπρεπε τελικά). Ή θα έχει συνέπεια να μην την κάνει παρέα η κόρη μου; (δεν έδειξε να την νοιάζει).

Ε μα προφανώς την καλλιεργούν οι ίδιοι. μπορεί η θεωρία να είναι απλά το "δεν βαριέσαι πού να ασχολούμαι τώρα, βγήκα για να χαλαρώσω". 

[erin0000]

Just now, Έσπερος είπε:

Ειδικά σε αυτό, δεν συμφωνώ. Εσύ η ίδια, είσαι το ίδιο απεναντι στα παιδιά σου όταν είσαι ξεκούραστη και όταν είσαι κουρασμένη; Δεν βλέπεις διαφορά; ΜΠορείς πάντα να το ελέγξεις; 

 

 

Όχι όταν είμαι κουρασμένη μπορεί να έχω νεύρα. :-) Αλλά μερικές φορές δεν έχω επιλογή. Εκεί πρέπει να συγκρατηθώ, να κάνω υπομονή, να βρω έναν τρόπο να το διαχειριστώ. Δεν θα βάλω τις φωνές, δεν θα πέσω στο πάτωμα να κλαίω, δεν θα αρχίσω να βρίζω, δεν θα φωνάζω να φύγουμε κτλ. Και αν τυχόν ξεφύγω και χάσω την υπομονή μου, θα πρέπει να το σταματήσω σύντομα. Αυτό θέλω να μάθει και το παιδί. (μιλάω για διάφορες ηλικίες. Όχι για το 2,5 που λέγαμε).

Just now, Έσπερος είπε:

Ε μα προφανώς την καλλιεργούν οι ίδιοι. μπορεί η θεωρία να είναι απλά το "δεν βαριέσαι πού να ασχολούμαι τώρα, βγήκα για να χαλαρώσω". 

 

:-D

Μπα παριστάνουν ότι εφαρμόζουν κάποια θεωρία και ξέρουν τι κάνουν...

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

:-D

Μπα παριστάνουν ότι εφαρμόζουν κάποια θεωρία και ξέρουν τι κάνουν...

Άλλη είναι η θεωρία που παριστάνουν ότι εφαρμόζουν κι άλλη μπορεί να τους υποκινεί, δεν το ξέρεις αυτό!

 

Just now, erin0000 είπε:

Δεν θα βάλω τις φωνές, δεν θα πέσω στο πάτωμα να κλαίω, δεν θα αρχίσω να βρίζω, δεν θα φωνάζω να φύγουμε κτλ.

Μπορεί να τα φωνάζεις από μέσα σου όμως! :))) Προφανώς εσύ έχεις μάθει να εκτονώνεσαι και να σου περνάει ή να κάνεις υπομονή κλπ. Και το παιδί θα μάθει κάποια στιγμή. Αλλά δεν νομίζω ότι η τιμωρία είναι το κατάλληλο μέσο. Εξάλλου το να πέσει στο πάτωμα και να χτυπιέται είναι κάτι που θα το κάνει στα 2, τα 3, τα 4 ίσως, όχι παραπάνω υποθέτω (και ελπίζω...). Από μόνο του θα αλλάζει τις αντιδράσεις του σιγά σιγά. 

[Fenia27]

Just now, erin0000 είπε:

Ηλικία τότε περίπου 5χρονών. Και ενώ ήμασταν στον ίδιο χώρο δηλαδή είδαμε όλοι το περιστατικό, πλησιάζει την κόρη μου στα καλά καθούμενα, της πιάνει το κεφάλι και της το χτυπάει στον τοίχο.  Αντί να επέμβουν, έστω να πουν "τι ήταν αυτό που έκανες" πήγαν να σταματήσουν εμένα από το να επέμβω και μου λένε άστα θα τα βρούν μόνα τους... Δεν του είπαν τίποτα εκείνη την στιγμή παρά μόνο έδωσαν κάποια δικαιολογία για την συμπεριφορά της

 

πολυ λαθος η συμπεριφορα των γονιων κατ'εμε...αλλο ενσυναισθηση αλλο πληρης ανοχη.... Εγω απλα θα ελεγα στο παιδι μου "ειναι απαραδεκτο που χτυπησες την φιλη σου. Μπορεις να θυμωνεις αλλα αυτο δεν σου δινει το δικαιωμα να χτυπας εναν ανθρωπο. Θα ζητησεις συγνωμη που την πονεσες? " Αν ζητησει καλως,αν οχι επιτοπου φευγουμε. "Ηρθαμε να περασουμε ωραια και να παιξουμε, η συμπεριφορα σου ειναι ανεπιτρεπτη. Συγνωμη που σε χτυπησε η κορη μου. Δεν ηταν καθολου ωραιο. Λυπαμαι αλλα φευγουμε."...

 

Τωρα αν ειχε προηγηθει κατι μεταξυ τους αλλαζει την κατασταση, αν οχι αυτο ακριβως θα εκανα...

[erin0000]

Just now, Fenia27 είπε:

 

πολυ λαθος η συμπεριφορα των γονιων κατ'εμε...αλλο ενσυναισθηση αλλο πληρης ανοχη.... Εγω απλα θα ελεγα στο παιδι μου "ειναι απαραδεκτο που χτυπησες την φιλη σου. Μπορεις να θυμωνεις αλλα αυτο δεν σου δινει το δικαιωμα να χτυπας εναν ανθρωπο. Θα ζητησεις συγνωμη που την πονεσες? " Αν ζητησει καλως,αν οχι επιτοπου φευγουμε. "Ηρθαμε να περασουμε ωραια και να παιξουμε, η συμπεριφορα σου ειναι ανεπιτρεπτη. Συγνωμη που σε χτυπησε η κορη μου. Δεν ηταν καθολου ωραιο. Λυπαμαι αλλα φευγουμε."...

 

Τωρα αν ειχε προηγηθει κατι μεταξυ τους αλλαζει την κατασταση, αν οχι αυτο ακριβως θα εκανα...

 

Και εγώ αυτό θα έκανα.

Αλλά ίσως να μην έφευγα επιτόπου... Σε μεγαλύτερες ηλικίες μερικές φορές αυτό επιδιώκουν με άσχημη συμπεριφορά. Το να φύγουν από κάπου. Βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ασχολήθηκαν καθόλου οι γονείς του...

 

Όχι δεν είχε προηγηθεί κάτι, ούτε καν γνωριζόντουσαν. Το έκανε επίτηδες. Τώρα για ποιον λόγο, δεν ξέρω. Γενικά πάντως ήταν επιθετικό.

[Fenia27]

Μια μερα ημασταν στην παιδικη χαρα και καθως ο γιος μου επαιζε με την μπαλα του ερχεται ενα παιδακι (5-6χρονων?) τρεχοντας και του σκαει ενα μπουκετο στο προσωπο...εμεινα κοκκαλο και ο γιος μου εμεινε παγωτο..δεν εκλαψε απλα με κοιτουσε εκπληκτος/ με απορια...ηρθε η μαμα του αγοριου και ζητησε συγνωμη απο εμενα..εγω της ειπα δεν πειραζει και εληξε...

 

Εκει λοιπον μου εσκασε φλασια κανονικα...Ειπα μεσα μου "οχι, δεν γινεται..δεν γινεται να λεω στον γιο μου οτι δεν χτυπαμε τους αλλους,να του εξηγω πως ποναει και στεναχωρει τον αλλο..και οταν ειμαι μπροστα σε μια τετοια συμπεριφορα με δεκτη το παιδι μου, να μενω αμετοχη, αφηνοντας την κριση ενος αλλου, οποιουδηποτε γονεα να παρεμβει στο παιδι του...οοοοχι φιλε μου...το παιδι σου θα ακουσει αυτο που εχω να του πω...και θα του πω ακριβως αυτο που θα ελεγα στον γιο μου, με την ιδια αυστηροτητα και ηρεμια...και δεν με ενδιαφερει καθολου αν θα ακουσει ή θα καταλαβει κατι το παιδι σου απο αυτο που θα του πω...γιατι προφανως ειναι δικη σου δουλεια...με ενδιαφερει το παιδι μου να καταλαβει οτι δεν περιμενω μονο απο εκεινο μια ομορφη συμπεριφορα, Δεν επιτρεπω και στον οποιονδηποτε να του συμπεριφερεται ετσι..."

 

Γιατι οντως ημαστε ο καθρεφτης των παιδιων μας...Πως εμεις οι γονεις απαιτουμε απο τα παιδια μας να μην φωναζουν, οταν τους φωναζουμε? Να μην χτυπανε, οταν μια σφαλιαρα την ημερα τον γιατρο τον κανει περα? Να μην μειωνουν του γυρω τους, οταν εμεις τα μειωνουμε? Να συμπεριφερονται καλα, αλλα οταν καποιος τα πληγωνει να μην τα υπερασπιζομαστε? Να τους λεμε να σεβονται και μην κοροιδευουν, αλλα να μας ακουνε να μιλαμε υποτιμητικα για καποιους ανθρωπους?

 

Αυτες ηταν απλα καποιες σκεψεις μου, ισως λιγο ασχετες

 

 

[marakiz]

Κοίτα οταν χτυπάνε τα παιδιά μας άλλα παιδιά και επεμβαίνουν οι γονείς, δεν είναι αδιάφοροι δηλαδή και τονίζουν κι αυτοί πως αυτό που έγινε είναι λάθος, δεν νομίζω πως πρέπει να απευθυνθούμε εμείς στο άλλο παιδί. Εκτός κι αν είναι κάτι που γίνεται επανειλημμένα ξερωγω και πρέπει όντως να επέμβεις. Ή αν δεν ήταν εκεί ο γονιός όταν έγινε και δεν ήρθε εγκαίρως τότε οκ. Αν όμως επενέβη αμέσως ο άλλος γονιός στο σκηνικό το θεωρώ λάθος να μαλώσεις κι εσύ το άλλο παιδί. Το "λάθος" σου δεν είναι που δεν του είπες τίποτα,  είναι που είπες πως δεν πειράζει. Και βεβαια πειράζει και σίγουρα πρέπει να τονίσουμε στο δικό μας παιδί πως αυτό που έγινε είναι ανεπίτρεπτο και λάθος και πως πολύ κακώς έγινε. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να χτυπάει τον άλλον.

[xaroumenh mama]

10 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Εγώ έχω καταλάβει ότι αν την "τιμωρήσω" πχ που χτύπησε το μωρό δε θα τη νοιαξει γιατί το μόνο που τη νοιάζει εκείνη την στιγμή είναι να να είναι το επίκεντρο της προσοχής μου(μας). Άρα μια τρύπα στο νερό. Λειψαμε 3ημερο και ήταν άλλο παιδί καθώς είχε πολλά πράγματα να ασχοληθεί και παρέα φυσικά οπότε ούτε που ασχολήθηκε με το μωρό. Όταν γυρίσαμε θυμήθηκε ότι δεν τη θέλει και ξανάρχισαμε. Εγώ από την κούραση μου τη μαλωσα και την τιμωρήσα, ενώ Ειχα δοκιμάσει να την ξεγελασω η να μιλήσουμε και όλα αυτά αλλά στο τέλος κρασαρα. 

Κατάλαβα όμως πως αυτό δε βγαίνει πουθενά ίσα ίσα νιώθω πως θα διαιωνιζεται όσο εγώ αντιδρώ. 

Αποφάσισα λοιπόν πήρα τη μεγάλη απόφαση την πολύ μεγάλη απόφαση να μην την ξανά μαλώσω. Θα θυμηθώ πως όταν ήταν μωρό που μπούσουλαγε ήθελε τη αμέριστη προσοχή μου και τα παραταγα όλα και πήγαινα, τότε που είχε ανασφάλεια, έτσι και τώρα, μπορεί να έχει αυτόνομηθει σε πολλά άλλα σε αυτό το κομμάτι έχει οισωγυρισει και όπως έκανα τότε να είμαι δίπλα της ώστε να νιώθει ασφαλής και να πατήσει γερά στα πόδια της έτσι μου ζητά τώρα να κάνω, κι επειδή το έχει ανάγκη θα το κάνω.και πιστεύω πως όλα καλά θα πάνε. Δε θα τη ξαναμαλωσω, θα της αλλαζω θέμα, θα της λέω πιο πολλά ναι όταν θέλει να παίξουμε και θα συνεχίσω να της μιλάω. Κάτι μέσα μου μου λέει αυτό να κάνω. Και μου φαίνεται πιο δύσκολο από το να τη βάλω τιμωρία. Βασικά είναι πάρα πολύ δύσκολο αλλά εδώ αποφασίσει να το προσπαθήσω, και βασικά έχω βάλει στόχο να την κάνω να μην έχει άλλη ανασφάλεια ως προς το μωρό... Γιατί πολυ με στεναχωρεί που στεναχωριέται, :(

Πάνω σε αυτό το κομμάτι εγώ θέλω να σου πω πως μόνο πρόσεξε μήπως άθελά σου κ από τη λαχτάρα που έχεις να βοηθήσεις τη μεγάλη να νιώσει ασφαλείς κ να δεχτεί το μωρό μήπως παραμελήσεις λίγο το μωρό .. γιατί κ αυτό κάποια στιγμή θα μεγαλώσει κ θα ξεκινήσει να διεκδικεί θα έχει κ αυτό ανασφάλειες .. αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ είναι να κρατάω ισσοροποιες όσο μου είναι εύκολο βέβαια όπως συμπεριφέρομαι στον έναν έτσι συμπεριφέρομαι κ στον άλλον ..όταν ο μεγάλος είναι σχολείο ασχολουμε με το μωρό όταν το μωρό κοιμάται ασχολουμε με το μεγάλο .. όταν ειμαι κ με τους δύο σίγουρα ένας από τους δύο θα μείνει στεναχωρημένος για κάτι είτε το μωρό θα θέλει τη φροντίδα μου κ θα τον έχω αγκαλιά η να τον ταισω είτε ο μεγάλος θα θέλει να φάει η να του αλλάξω παμπερς η να ασχοληθώ με την τουαλέτα μιας κ κάνουμε εκπαιδεύσει κ έτσι το μωρό θα το αφήσω κ ας κλαίει .

Θα πάρω το μωρό θα του κάνω γλυκές γιατί αυτό μου βγήκε εκείνη την ώρα το ίδιο θα κάνω κ στον μεγάλο αν μου βγει ... Θα πάω σούπερ μάρκετ πχ κ θα είναι στο σπίτι τα παιδιά με τον άντρα μου όταν θα γυρίσω θα χαιρετήσω τον ένα θα αγκαλιάσω τον άλλον η και το αντίστροφο όπως μου βγει δε θα τρέξω δλδ κατευθείαν στον μεγάλο κ μετά στο μωρό θα τα μοιράσω για να τους δείξω πως τους έχω το ίδιο .. γιατί σκέφτομαι μερικές φορές πως ξεχνιόμαστε κ ασχολούμαστε με το μεγάλο  κ μετά θα έχουμε κ ένα μωράκι που θα είναι νήπιο κ ίσως νιώθει μειονεκτικά αν του συμπεριφερόμαστε πάντα σαν να είναι ο δεύτερος η κ έναν μεγαλο παιδάκι που ίσως του ενησχυσουμε τη συμπεριφορά του να θέλει να είναι πάντα σε ολα πρώτος.. 

Δε ξέρω αν είναι σωστό η λάθος αλλά εγώ το εφαρμόζω αυτό γιατί δε θέλω αργότερα να νομίζει κ ο μπέμπης ότι τον παραμελώ αλλά ούτε να νομίζει κ ο μεγάλος πως όλοι πρέπει να ασχολούνται μόνο με αυτόν πρώτα για να μη στεναχωρεθει..!

[erin0000]

Just now, marakiz είπε:

Κοίτα οταν χτυπάνε τα παιδιά μας άλλα παιδιά και επεμβαίνουν οι γονείς, δεν είναι αδιάφοροι δηλαδή και τονίζουν κι αυτοί πως αυτό που έγινε είναι λάθος, δεν νομίζω πως πρέπει να απευθυνθούμε εμείς στο άλλο παιδί. Εκτός κι αν είναι κάτι που γίνεται επανειλημμένα ξερωγω και πρέπει όντως να επέμβεις. Ή αν δεν ήταν εκεί ο γονιός όταν έγινε και δεν ήρθε εγκαίρως τότε οκ. Αν όμως επενέβη αμέσως ο άλλος γονιός στο σκηνικό το θεωρώ λάθος να μαλώσεις κι εσύ το άλλο παιδί. Το "λάθος" σου δεν είναι που δεν του είπες τίποτα,  είναι που είπες πως δεν πειράζει. Και βεβαια πειράζει και σίγουρα πρέπει να τονίσουμε στο δικό μας παιδί πως αυτό που έγινε είναι ανεπίτρεπτο και λάθος και πως πολύ κακώς έγινε. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να χτυπάει τον άλλον.

 

Και εγώ αυτό κοιτάω. Το πως θα αντιδράσουν οι γονείς.

Στο σκηνικό στις κούνιες (και εφόσον έτρεξε να ζητήσει συγγνώμη ο άλλος γονιός), θα έλεγα στο παιδί μου ότι τώρα θα το μαλώσει η μαμά του γι΄αυτό που έγινε. Και πως όταν του επιτίθονται μπορεί να αμυνθεί προστατεύοντας τον εαυτό του. Αμυνόμενος όμως. Όχι περνώντας σε αντεπίθεση. Και θα φωνάξει κάποιον ενήλικα εάν δεν είναι κοντά.

 

Στο σκηνικό που σας είπα εγώ πριν και εφόσον δεν ασχολήθηκαν οι γονείς, απευθύνθηκα στο άλλο παιδί.

 

Και σε ένα άλλο σκηνικό πάλι σε κούνιες, ήταν ένα κορίτσι που έσπρωχνε με άσχημο τρόπο όλα τα παιδιά που περίμεναν σε μια σειρά, για να περνάει μπροστά. Και επίσης έδειχνε να διασκεδάζει τα σπρωξίματα που έδινε. Στην αρχή απλά την εμπόδιζα. Όταν είδα ότι δεν έρχεται κανένας, της είπα (δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια) πως αν ξαναγγίξει άλλο παιδί θα την κρεμάσω ανάποδα ή κάτι τέτοιο. Μου λέει "θα το πω στην μαμά μου". Πήγαινε πες το της λέω και πες στην μαμά σου να έρθει εδώ γιατί την θέλω... Εννοείται δεν εμφανίστηκε κανείς. Πήρε δρόμο όμως και όταν είδαν εμένα αντέδρασαν και άλλοι γονείς.

[marakiz]

Θα σε κρεμάσω ανάποδα ρε συ? Σε ξένο παιδί? 

Να επέμβεις δεν λέω, να είσαι αυστηρη δεν αντιλέγω/.. Αλλά θα σε κρεμάσω ανάποδα?!!