Οικογένεια με μοναχοπαίδι η με δυο/περισσότερα παιδάκια?

[antsa]

προσφατα διαβαζα ενα αρθρο σχετικα με μοναχοπαιδια, ειχε γραψει μια μανουλα οτι το καλυτερο ειναι να εχεις ενα μονο παιδακι γιατι ετσι μπορεις να του προσφερεις περισσοτερα (οικονομικα, συναισθηματικα, ποιοτικο χρονο κτλ) και μαλιστα θεωρουσε "λαθος" το να εχει αδελφακι το παιδι της γιατι τα πιο πολλα αδελφια υποστηριζε οτι μεγαλωνοντας "σκοτωνονται" για διαφορους λογους...

μολις χτες βρεθηκα σε μια παρεα με πολλους ανθρωπους, ετυχε να ξαναγινει κουβεντα πανω σ αυτο το θεμα. οι πιο πολλοι υποστηριζαν οτι "ενα παιδι ισον κανενα", "πως θα μαθει να μοιραζεται το παιδι αν μεγαλωνει μονο του" και αλλα παρομοια.

μια μαμα (καλη μου φιλη) σε κουβεντα μεταξυ μας, εξεφρασε δυσφορια γιατι εχει κανει μονο ενα παιδι και διαφοροι (κυριως συγγενης) ολο "την πριζουν" να κανει ενα αδελφακι στο παιδι της, και κριμα ειναι να μεγαλωνει μονο του, και οτι θα γινει κακομαθημενο γιατι ειναι μοναχοπαιδι και αλλα σχετικα. Και αυτη αγανακτει, γιατι αφενος ενοχλειται απο τα παρεμβατικα τους σχολια, και αφετερου λιγο δυσκολευτηκε να κανει το παιδακι της και αισθανεται αβολα οταν την πιεζουν εμμεσα να του χαρισει ενα αδελφακι (που λογω ηλικιας ισως να μη μπορει).

Προσωπικα εχω δυο παιδακια, δυο θυσαυρους, και τα πρωτα χρονια δυσκολευτηκα πολυ γιατι εχουν μικρη διαφορα ηλικιας και κανα χρονο ηταν πολυ δυσκολο γιατι ολο τσακωνονταν και φυσικα μονο η σφυριχτρα διαιτητη μου ελειπε! ομως πλεον ειναι πολυ καλα τα πραγματα, ειναι φιλαρακια, παιζουν πολυ μαζι (απασχολουνται πολυ μεταξυ τους), δεν βαριονται γενικα γιατι εχουν παρεα το ενα το αλλο και παιζουν σχετικως αρμονικα (εχουν βαλει τα δικα τους ορια στις μεταξυ τους σχεσεις). Ομως η αληθεια ειναι , οτι ουτε που θελω να σκεφτομαι να κανω τριτο!! γιατι πχ τα παιδια πανε σε ιδιωτικο σχολειο και ηδη με δυο παιδακια τα εξοδα ειναι αρκετα για εμας, και με ενα τριτο δε θα μπορουσαμε να ανταπεξελθουμε στον τομεα της ιδιωτ. εκπαιδευσης αλλα φυσικα ειναι και ... θεμα αντοχων πλεον δικων μου (που φτανω τα σαραντα και εχω ηδη κουραστει, κλειστει μεσα στο σπιτι και ξενυχτισει αρκετα....)

Να προσθεσω εδω οτι εχω και συγγενικο μου προσωπο που εχει ενα μονο παιδι, και δεν θελει (οχι δε μπορει) να κανει αλλο παιδι γιατι την κουρασε πολυ το ενα και δεν αντεχει οπως λεει να τα ξαναπερασει αυτα!! ενω ο ανδρας της την παρακαλαει να κανουν αλλο ενα (τουλαχιστον) παιδακι, αυτη ειναι ανενδοτη...

 

Οποια μαμα-μπαμπας θελει ας γραψει, ποια ειναι η γνωμη του στο παραπανω θεμα?   ενα ισον κανενα? (πολυ κακο σχολιο κατα τη νγωμη μου αυτο!) δυο παιδακια, να εχουν παρεα και στηριγμα το ενα το αλλο? οσο πιο πολλα παιδακια τοσο πιο καλα?

[mama16]

Νομίζω ότι το καλύτερο είναι όπως νιώθει ο γονιός. Είτε ένα είτε πολλά δεν παίζει πιστεύω ρόλο. Βέβαια από την άλλη γιατί εγώ μεγάλωσα σε πολύτεκνη οικογένεια κ βλέπω τα καλά του θα ήθελα να κάνω κ άλλο παιδάκι σίγουρα.. Προς το παρόν έχω ένα.. Αύριο μεθαύριο που θα φύγω απ τη ζωή θέλω να έχει κ αλλά αδερφια κ να μην είναι μόνη της, να έχει έναν άνθρωπο συγγενικό που θα την αγαπάει δίπλα της. Το ότι μπορεί κάποια παιδιά να μαλώνουν για τις περιουσίες μου φαίνεται αδιανόητο. Πιστεύω ότι όλα ξεκινούν απ την οικογένεια, αν οι γονείς τους διδάξουν ότι όλα γίνονται για τα λεφτά έτσι θα φέρονται κ αυτά. Αν όμως τους διδαξεις ότι τα λεφτά δεν έχουν την μέγιστη σημασία κ πάνω απ ολα είναι να είσαι καλός άνθρωπος κ να αγαπάς  κ να στηρίζεις την οικογένεια σου αυτό θα κάνουν! Βέβαια θα προσπαθήσω απ τα παιδιά μου να προσφέρω το καλύτερο. Αν οικονομικά μόνο ακόμα ένα μπορώ να στηριξω θα μείνω στα 2 αλλιώς κ 3 κ 4 δεν θα πω όχι!!

[Sentir...natureza]

Εγω θεωρω οτι το να εχεις αδερφια ειναι ανεκτιμητο! Δεν πιστευω βεβαια οτι "ενα ισον κανενα", αλλα αν δεν υπαρχει η επιθυμια για δευτερο μην το κανεις με το ζορι. Προσωπικα, εχω εναν μικρουλη 2 χρονων, θελω οπωσδηποτε ακομη ενα και ιδανικα για μενα ειναι τα τρια παιδακια. Αλλωστε, παιδια που μεγαλωσαν με πολλα αδερφια συνηθως κανουν και οι ιδιοι μεγαλες οικογενειες. 

Οταν ενα παιδι μεγαλωνει χωρις αδερφια, χανει πολυτιμες στιγμες και ευκαιριες κοινωνικοποιησης, συμβιωσης και γενικα η ζωη του δεν κυλαει μονο με μεγαλους. Πιστευω οτι ειναι πολυ σημαντικη η σχεση που αναπτυσσεται αναμεσα στα αδερφια. Ειναι απιστευτο να τους βλεπεις να "σκοτωνονται" για κατι και μετα απο πεντε λεπτα να ειναι παλι αγαπημενα, χωρις κακιες και απωθημενα. 

Οποτε, σε απαντηση στην ερωτηση σου τασσομαι υπερ του να εχεις τουλαχιστον 2 παιδια, αλλα αν ειναι να τρελαθεις (οπως εγραψες για μια γνωστη σου) ειναι καλυτερο να κανεις αυτο που επιθυμεις γιατι στο τελος θα βγει εις βαρος των παιδιων που θα εχουν μια μαμα συνεχως εκνευρισμενη και κουρασμενη. Οπως, επισης κατανοω και τους ανθρωπους που δεν κανουν καθολου παιδια. Δεν πιστευω οτι ολοι οι ανθρωποι προοριζομαστε να γινουμε γονεις, ειναι κατι που σε "σπρωχνουν" τα κοινωνικα προτυπα να κανεις και αν δεν το θελεις τοτε καλυτερα να ακολουθησεις την επιθυμια σου και οχι να κανεις παιδια επειδη "ετσι πρεπει".

[Mama_Anesti_]

Εγώ έχω ένα παιδί δεκαπέντε μηνών. Θα ήθελα να κανω κι ένα δεύτερο αλλά δεν είμαι σίγουρη για το πότε. 

  Δεν θεωρώ πως είμαι κουρασμένη απ το πρώτο αλλά αν απόκτησω συντομα κι ένα δεύτερο φοβάμαι για το πώς θα καταφέρω να προσφέρω και στα δύο την μαμά που χρειάζονται. Δεν θέλω να αδικησω κάποιο ή να στερησω πράγματα απ το άλλο. 

 

  Στο μυαλό μου είναι πολύ γλυκιά ή εικόνα μίας οικογένειας με δυο ή τρία παιδάκια αλλά στην πράξη νομίζω πως είναι πολύ νωρίς για μένα να ξαναβιωσω την μητρότητα. Ιδανικά θα ήθελα ο γιος μου να έχει κάπως ανεξαρτητοποιηθεί, να κοιμάται περισσότερο την νύχτα, να σταματήσει τον θηλασμό, να κόψει την πάνα. Για μένα όλα αυτά είναι κεφάλαια που θέλω να τα ζήσω και να δώσω το 100% του εαυτού μου. 

  Απ την άλλη αν απόκτησω ένα νεογέννητο θα ήθελα να του αφοσιωθω ολοκληρωτικά.  Πχ να το έχω συνέχεια αγκαλιά οπως έκανα και στο πρώτο και όχι να το αφήνω στο ρηλαξ γιατί θα τρέχω και δεν θα φτανω.  

 

Μήπως όμως αν το σκέφτομαι έτσι δεν θα νιώσω έτοιμη ποτέ?

 

Ξανά διαβάζοντας το κείμενο μου μου φαίνεται πως περιγραφω ουτοπια! Είναι ανθρώπινο να μην μπορείς να δωθεις 100% σε ένα παιδάκι ενώ υπάρχει και δεύτερο, υπάρχει και ο σύζυγος και ένα σπιτι! 

 

Σε συζήτηση που είχα μου είπαν χαρακτηριστικά πως τα δεύτερα ή και περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν στον "αυτόματο" και πολλές φορές αδικουνται σε σχέση με τα πρωτα. Πχ λαμβανουν  λιγότερα δώρα απ τους γονείς ή συγγενείς, λιγοτερες αγκαλιες ή ακομα και λιγοτερες περιποιήσεις. Αυτό με λυπησε πολύ... είναι αλήθεια όμως ή υπερβολές κουρασμενων μαμαδων?

 

[Deena]

πρίν από 6 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

Εγώ έχω ένα παιδί δεκαπέντε μηνών. Θα ήθελα να κανω κι ένα δεύτερο αλλά δεν είμαι σίγουρη για το πότε. 

  Δεν θεωρώ πως είμαι κουρασμένη απ το πρώτο αλλά αν απόκτησω συντομα κι ένα δεύτερο φοβάμαι για το πώς θα καταφέρω να προσφέρω και στα δύο την μαμά που χρειάζονται. Δεν θέλω να αδικησω κάποιο ή να στερησω πράγματα απ το άλλο. 

 

  Στο μυαλό μου είναι πολύ γλυκιά ή εικόνα μίας οικογένειας με δυο ή τρία παιδάκια αλλά στην πράξη νομίζω πως είναι πολύ νωρίς για μένα να ξαναβιωσω την μητρότητα. Ιδανικά θα ήθελα ο γιος μου να έχει κάπως ανεξαρτητοποιηθεί, να κοιμάται περισσότερο την νύχτα, να σταματήσει τον θηλασμό, να κόψει την πάνα. Για μένα όλα αυτά είναι κεφάλαια που θέλω να τα ζήσω και να δώσω το 100% του εαυτού μου. 

  Απ την άλλη αν απόκτησω ένα νεογέννητο θα ήθελα να του αφοσιωθω ολοκληρωτικά.  Πχ να το έχω συνέχεια αγκαλιά οπως έκανα και στο πρώτο και όχι να το αφήνω στο ρηλαξ γιατί θα τρέχω και δεν θα φτανω.  

 

Μήπως όμως αν το σκέφτομαι έτσι δεν θα νιώσω έτοιμη ποτέ?

 

Ξανά διαβάζοντας το κείμενο μου μου φαίνεται πως περιγραφω ουτοπια! Είναι ανθρώπινο να μην μπορείς να δωθεις 100% σε ένα παιδάκι ενώ υπάρχει και δεύτερο, υπάρχει και ο σύζυγος και ένα σπιτι! 

 

Σε συζήτηση που είχα μου είπαν χαρακτηριστικά πως τα δεύτερα ή και περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν στον "αυτόματο" και πολλές φορές αδικουνται σε σχέση με τα πρωτα. Πχ λαμβανουν  λιγότερα δώρα απ τους γονείς ή συγγενείς, λιγοτερες αγκαλιες ή ακομα και λιγοτερες περιποιήσεις. Αυτό με λυπησε πολύ... είναι αλήθεια όμως ή υπερβολές κουρασμενων μαμαδων?

 

 

Η δικιά μου εμπειρία είναι ότι δυστυχώς ισχύει

 

Δεν μπορώ να πω ότι η κόρη μου (δεύτερο παιδί) μεγαλώνει στον αυτόματο, αλλά καλώς ή κακώς όταν ήταν μωρό και μέχρι τα 2 αναγκαστικά της διαθέσαμε λιγότερο χρόνο και λιγότερη αφοσίωση σε σχέση με τον αδερφό της (έχουν 2 χρόνια διαφορά), είχαμε δυστυχώς λιγότερη υπομονή και περισσότερη κούραση. Ωστόσο, από την στιγμή που γεννιέται το δεύτερο παιδί, αναγκαστικά μειώνεται και ο χρόνος και για το πρώτο, δεν νοείται πια αποκλειστική ενασχόληση και αφοσίωση, οπότε σιγά-σιγά επέρχεται μια ισορροπία.

 

Το άλλο που λες για τους συγγενείς, στην δική μας περίπτωση δυστυχώς ισχύει και είναι κάτι που με στενοχωρεί και με ενοχλεί πάρα πολύ, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, χαμένοι θα βγουν εντέλει όσοι "επιλέγουν" παιδί για να ασχοληθούν περισσότερο.

 

Πάντως, η αδερφική σχέση είναι ανεκτίμητη στην παιδική ηλικία, όπως και αν εξελιχθεί στο μέλλον. Νομίζω ότι ακόμα κι αν στην πορεία της ζωής καταλήξεις στην ακραία περίτπωση να μην μιλιέσαι με τα αδέρφια σου, σου μένει η παρακαταθήκη της κοινής παιδικής ηλικίας και ό,τι αυτή συνεπάγεται για βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, π.χ. πόσο απόλυτος ή διαλλακτικός είναι, πόσο ξέρει να υποχωρεί ή/και να διεκδικεί, πόσο δέχεται να μοιραστεί, πόσο μπορεί να διαφυλάξει τα κεκτημένα του όταν χρειαστεί κ.λπ.

 

Όσον αφορά στο αρχικό σου ερώτημα, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είσαι έτοιμη για όσα θα φέρει -καλά και κακά- ένα δεύτερο παιδί στο σπίτι, κάθε επιλογή έχει τα αρνητικά και τα θετικά της. Η μικρή διαφορά ηλικίας σημαίνει πολύ δύσκολα 2-3 πρώτα χρόνια, αλλά καλύτερη συνέχεια. Η μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας σου δίνει τη δυνατότητα για μια σύντομη παύση ξεκούρασης (εκεί γύρω στα 2,5-3 χρόνια του μεγάλου παιδιού), αλλά μετά έχεις να αντιμετωπίσεις το "γυρίζω πίσω στην αρχή", κάτι που τελικά πολλούς τους αποτρέπει, ειδικά όσο περνάνε τα χρόνια και ξεσυνηθίζουν, μπαίνουν σε άλλους ρυθμούς κ.λπ.

 

Προσωπικά, παρόλο που στην αρχή και μέχρι να γίνει η κόρη μου περίπου 2,5 ετών, κουράστηκα πάρα πολύ (δυστυχώς πήρα και τα δύο ελάχιστη άδεια μητρότητας και ο συνδυασμός με την δουλειά + 2 παιδιά με κούρασε πολύ), τελικά πάλι το ίδιο θα έκανα, τα παιδιά είναι τώρα 5,5 και 3,5 και είμαστε σούπερ. Άσε που, ενώ παλιά δεν συζητούσα καν για τρίτο παιδί, τώρα λέω ότι αν μας το επιτρέψουν τα οικονομικά μας στο μέλλον και όσο έχουμε περιθώριο ηλικιακά, είναι κάτι που δεν το αποκλείω.

[vicky86]

Δ ξερω ποιο ειναι το ιδανικο

Για την ακριβεια νομιζω οτι το ιδανικο για καθε μαμα η καθε οικογενεια ειναι διαφορετικο.συνηθως τα μοναχοπαιδια θα ηυελαν να ειχαν αδερφια,κ παιδια με αδερφια θα ηθελα να ειναι μοναχοπαιδια

Αν μια γυναικα δ θελει να κανει παιδια,καλα θα κανει να μην πιεστει.δ πρεπει να ειναι μια κοινωνικη επιταγη

Αν μια μαμα για οποιοδηποτε λογο δ θελει να κανει δευτερο,καποιο λογο θα εχει.ο,τι την κανει να νιωθει καλα

Κ αναλογα κ τι θελει κ ο συντροφος της

Εγω εχω αδερφια,κ πιο πολυ κλεινω στη μεγαλη οικογενεια.προς το παρον εχω δυο παιδακια.το ενα ισον κανενα,ουτε εμενα μου αρεσει,κ μονο οτι συνηθως ενα παιδι απαιτει λιγοτερη κουραση μου το δικαιολογει καπως

Με περισσοτερα απο ενα ολο κ καποιο θα ναι ταραξιας,χαχα,περισσοτερες πιθανοτητες

Η αληθεια ειναι οτι το δευτερο κ τα επομενα μεγαλωνουν λιγο στον αυτοματο.αλλα ειναι κ η εμπειρια.αλλα κ οτι πρακτικα εχεις να "μοιραστεις" σε περισσοτερα "κομματια"

Ναι ο γιος μου χρειαστηκε να κλαψει πιο πολυ απο την αδερφη του,δ ειχε την απεριοριστη προσοχη μου,την 24ωρη αγκαλια μου.πολλες φορες τα βραδια που ξυπνουσε για γαλα δ με ενοιαζε να κοιμηθει αμεσως γτ ηταν η μονη ωρα που μπορουσαμε να περασουμε οι δυο μας αποκλειστικα.αλλα συμβαινει κτ που το αντισταθμιζει με τα χιλια.οπως κ τη διπλη κουραση.η αλληλεπιδραση μεταξυ τους,η απολυτη αγαπη που βλεπεις να μοιραζονται,να παιζουν μαζι,να αγκαλιαζονται,μπορει να μην ευχαριστηθηκε τοσο την αγκαλια μου,αλλα εχει αλλη μια αγκαλια

Αν το παρααναλυεις μαμα ανεστη,μπορει ποτε να μην ειναι η καταλληλη χρονικη στιγμη.ακομη κ ενα τετραχρονο,εξαχρονο,δεκαχρονο εχει αναγκες που θελουν καλυψη

Οποια διαφορα ηλικιας κ να εχουν τα αδερφια παντα η αγαπη θα μοιραζεται κ θα πολλαπλασιαζεται.δ υπαρχει ιδανικη διαφορα

Για μενα το μεγεθος του σπιτιου,το/τα αυτοκινητα,οι διακοπες,τα ιδιωτικα σχολεια δ ειναι παραγοντες που με επηρεασαν στην αποφαση για τα παιδια.φυσικα η καθε οικογενεια θα δει με βαση τις δυνατοτητες της,αλλα κ τις απαιτησεις της

 

Επεξεργάστηκαν 10 Απριλίου,2018 by vicky86

[Lenia16]

Εγω συμμερίζομαι πλήρως τις σκέψεις της @Mama_Anesti_ και με απασχολεί πολύ το θέμα δεύτερο παιδί. Μέχρι χθες έλεγα πως κ με ένα να μείνω δε με πειράζει καθόλου όμως έγινε κάτι που με έκανε να αλλάξω γνώμη. Χτες βράδυ ξαπλώνοντας με τη μικρή μου τη ρωτουσα πως πέρασε το Πάσχα, αν της άρεσαν οι διακοπές κλπ και όταν τη ρώτησα αν χάρηκε που πέρασε τρεις μέρες με τον ξάδερφο της έβγαλε την πιπίλα και με ένα τεράστιο χαμόγελο μου είπε ναι! μπαααλα! Εκεί αποφασισα ότι θα κάνω σιγουρα ένα αδερφάκι στην κόρη μου γιατί δε θέλω να είναι μόνη της στον κόσμο μεγαλώνοντας, όπως εγώ. Όσα ξαδέρφια, συγγενείς και φίλους κ αν έχεις δε συγκρινονται με έναν αδελφό ή αδελφή. Απλά δεν έχω ακόμα αποφασίσει το πότε!

 

[vicky86]

Μεχρι να ερθει το δευτερο καμια δ μπορουσε να φανταστει πως θα ειναι με δυο παιδια

Κ λογικες κ αναμενομενες ολες οι ανησυχιες

Οπως ολες σκεφτονται,θα το αγαπαω οσο το πρωτο;

Επισης να προσθεσω οτι το θεμα της αδικιας δ εχει σχεση με τον αριθμο των παιδιων

Οκ μπορει να φοραει ρουχα του μεγαλυτερου,να μοιραζεται τα παιχνιδια του πρωτου,αυτο δ σημαινει οτι το αγαπαμε λιγοτερο,ουτε οτι θα εχει λιγοτερη προσοχη η αγκαλια

Απλα με τη γεννηση του δευτερου η πρισοχη κ οι αγκαλιες μοιραζονται,δλδ κ το πρωτο χανει ενα μερος απο αυτα.αυτο δ ειναι απαραιτητα κακο.ισα ισα,μαθαινουν να μοιραζονται,κ μακροπροθεσμα θα κερδισουν αλλιως

Επεξεργάστηκαν 10 Απριλίου,2018 by vicky86

[katsif]

Κορίτσια λέω να πω και εγώ την γνώμη μου.

Για μένα η κάθε μανούλα κάνει ότι μπορεί.  Πολλές φορές όπως εγώ δεν μπορεί να κάνει δεύτερο παιδάκι.  Εχασα δύο κι πέρασαν 6 χρόνια για να ξαναμεινω έγκυος και δεν ήταν μια διαφορα που ήθελα.  Όμως βλέπω τώρα ότι η μικρή μου είναι πολύ χαρούμενη που θα αποκτήσει αδελφάκι και είναι και αυτό που είπε η φίλη παραπάνω.  Όταν φύγω από την ζωή εγώ και ο μπαμπάς της δεν θα είναι μόνη της. Είναι η σιγουριά που έχω και εγώ που έχω αδελφό. Τα έξοδα δεν πιστεύω ότι είναι και τόσο πολλά για ένα δεύτερο παιδάκι και τα σχόλια των συγγενών τα είχα και εγώ και μου ερχόταν να απαντήσω ξέρεις ρε φιλε αν μπορώ? ??? Τώρα γενναω σε ένα μήνα και είμαι ήδη 41!

Για μένα οσα μπορέσει η καθεμία καλα είναι.  Ένα, δύο ή και περισσότερα. 

[antsa]

επειδη τα παιδια μου εχουν μικρη διαφορα ηλικιας, τα πρωτα δυο χρονια περιπου τραβηξα χοντρο ζορι! πολυ κουραση, πολυ ξενυχτι, και ναι δυστυχως ισχυει: τον πρωτο χρονο του δευτερου παιδιου μου δυστυχως του εδωσα λιγη σημασια (συγκριτικα με το πρωτο). στην αρχη με ετρωγαν οι τυψεις... ομως τωρα πια, μεγαλωνοντας, εχω δει αρκετα θετικα σε ολο αυτο: η μεγαλη μου κορη ειναι πιο "μαμακιας", μου εχει αδυναμια, αλλα λιγοτερο ανεξαρτητη και δυναμικη σε συγκριση με τον μικροτερο γιο μου που μου εχει μεν μια αδυναμια (οχι υπερβολικη οπως η κορη μου ομως) αλλα ταυτοχρονα ειναι ανεξαρτητος και δυναμικος. γενικα εχει κανει πιο γρηγορα διαφορα πραγματα απλα οπως το να βαζει- βγαζει τα παπουτσακια του , και καταλαβα οτι και η πολυ δοτικοτητα και ενασχοληση του προσωπου φροντιδας με ενα παιδι μονο, δινει θετικα αλλα και αρνητικα (μαμακιαση, προσκοληση υπερβολικη, και φυσικα τονιζονται πιο εντονα στοιχεια εγωισμου και ατομικισμου στο παιδι...) 

τωρα πια λεω, ευτυχως που εκανα αδελφακι στη κορη μου, και δε βαριεται, εχει παρεουλα, εχει μαθει να μοιραζεται και να παιζει με παιδακια οπως ειναι το φυσιολογικο(κι οχι με ενηλικες). ευτυχως γιατι ειχε αρχισει να μου γινεται εγωιστρια πριν τη γεννηση του δευτερου παιδιου μας και ειχα αρχισει ν ανησυχω...

[Romaina]

Ενα παιδί ίσον ένα παιδί. Και δύο ίσον δύο. Η κάθε περίπτωση έχει δυσκολίες. Κανείς δεν θα έπρεπε να πιέζει μια οικογένεια όσον αφορά τον αριθμό των παιδιών. Αυτό είναι πολύ προσωπικό θέμα και κακώς έχουν  επιτρέψει να γίνεται αντικείμενο συζήτησης. Έχω δει αδερφια να είναι πολύ κακομαθημενα και μοναχοπαιδια που νομίζεις πως μεγάλωσαν σε κοινοβιο. Τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμενο από τον αριθμό. Όλα έχουν να κάνουν με τη διαπαιδαγωγηση. Μπορει να έχεις ένα παιδί που όμως το φέρεις τόσο συχνά σε επαφή με παιδιά παρομοιας ηλικίας που μοιαζει πιο κοινωνικοποιημενο από δύο αδερφάκια που μένουν σε απομακρυσμενη περιοχή και αναγκαστικά παίζουν συνέχεια μεταξύ τους οποτε όταν βρίσκονται με άλλα παιδιά δυσκολεύονται να συναναστραφουν. Έχει να κάνει ξεκάθαρα με τις επιλογές των γονιών αυτό το θέμα και μόνο (ενίοτε και με προσωπικους/ιατρικους λογους). Η ενασχόληση τρίτων, συγγενων η μη, μου μοιάζει πολύ χυδαια. 

Επεξεργάστηκαν 10 Απριλίου,2018 by Romaina

[Mama_Anesti_]

7 ώρες πρίν, vicky86 είπε:

Αν το παρααναλυεις μαμα ανεστη,μπορει ποτε να μην ειναι η καταλληλη χρονικη στιγμη.ακομη κ ενα τετραχρονο,εξαχρονο,δεκαχρονο εχει αναγκες που θελουν καλυψη

Το ξέρω Βικυ αλλά αυτό που με φρενάρει απ το να κάνω άμεσα δεύτερο είναι πρακτικά ζητήματα. Σκεφτομαι πως ένα παιδάκι τριών , τεσσαρων+ δεν έχει την ανάγκη πχ να το σηκωσω για να κάνει μπάνιο ενώ είμαι έγκυος ή να τρέχω να κοιμησω δύο παιδιά που ξύπνησαν ταυτόχρονα.

 

Ξέρω όμως πως αυτά είναι συνηθισμενα και καθημερινότητα για χιλιάδες μαμαδες και δεν έχουν πραγματικά την σημασία που ισως τους δινω. Τοσες γυναίκες με πολλά παιδιά, με μικρή ή οχι διαφορά ηλικιας, εργαζομενες κ μη μητέρες τα κατάφεραν, γιατί όχι κι εγώ?

 

 Για το ερώτημα που βασανίζει κάθε μαμά, αν θα αγαπάει ίσα τα παιδιά της, στην παρούσα φάση χωρίς να είμαι επηρεασμένη απ τις ορμόνες της εγκυμοσύνης πιστεύω πως θα αγαπήσω όσα παιδιά και αν γεννησω το ίδιο. Νιώθω πως έχω αγαπη μέσα μου που θέλω να την δώσω. Θέλω να γίνω ξανά μανούλα αν αξιωθω, θέλω να περιφερω την στρογγυλή κοιλια μου και να την χαιδευω, θέλω να αγκάλιαζω ένα νεογέννητο και να αφοσιωθω σε κεινο! Θέλω να το φροντίζω σαν πρωτότοκο! Για αυτό πιστεύω πως αν απόκτησω σύντομα δύο μωρά δεν θα είμαι αρκετή για κανένα τους.

 

Τώρα που αναφέρθηκα στην εγκυμοσύνη θυμήθηκα και άλλη χαρακτηριστική φράση που άκουσα και με θορύβησε: "ξεχναω πως είμαι έγκυος στο δεύτερο!" Καταλαβαίνω πως ή καθημερινότητα δεν επιτρεπει την απολαύση της εγκυμοσύνης σαν της πρώτης αλλά πείτε μου δεν είναι αδικία και για το μωρό αλλά και για την μάνα που βιώνει το θαύμα για δεύτερη φορά?

 

Για τον αντίλογο, μου ανέφερε μία γνωστή μου πως με την έλευση του δεύτερου άρχιζε να βλέπει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση χωρίς να τα μεγαλοποιεί ή να αγχωνεται όπως στο πρώτο. Πχ μία τριήμερη ιωση, μία μέρα ανορεξίας, κτλ! Αυτό ομολογώ με καθησύχασε.

[ΑΡΓΚ]

Προσωπικά παρά τους μεταξύ τους καβγάδες και την κούραση, ιδανικά θα είχα πολύ περισσότερα από τα 3 που έχω αν δεν ήταν απαγορευμένο δυστυχώς για λόγους υγείας. Αυτό που δεν θα προτιμούσα ποτέ είναι παιδιά με μεγάλη διαφορά ηλικίας, από όσο έχω δει και μεγαλώνοντας εγώ και στα ξαδέρφια μου και από φίλους, μειώνεται πολύ η πιθανότητα τα αδερφια να έχουν στενή σχέση. Εγγυήσεις βέβαια δεν υπάρχουν και μπορεί δύο αδέρφια κοντά στην ηλικία να αποξενωθούν τελείως μεγαλώνοντας ή δύο αδέρφια με μεγάλη διαφορά να έρθουν κοντά ως ενήλικες, αλλά από όσο εχω δει τα παιδιά όσο είναι παιδιά μπορούν να παίξουν αν έχουν 2,3 άντε 4 χρόνια διαφορά. Το να κάνει δηλαδή κανείς ένα δεύτερο παιδί με την ελπίδα να είναι παρέα για το ήδη 5χρονο, 6χρονο κλπ πρώτο παιδί, δεν νομίζω ότι έχει νόημα. Ασφαλώς και θα πρέπει οι γονείς να κάνουν όσα παιδιά θέλουν, όποτε θέλουν, απλά καλό είναι να μην υπάρχει η αίσθηση ότι γίνεται "για παρέα" στο πρώτο όταν οι ηλικίες δεν είναι σχετικά κοντινές. Ισως αν υπάρχουν και ενδιάμεσες ηλικίες σε μια μεγάλη οικογένεια τα παιδιά να έρθουν κοντά και τα πιο μικρά με τα πιο μεγάλα, αλλά αν σε ένα σπίτι υπάρχει ένα 10χρονο και ένα 3χρονο, δύσκολα θα παίξουν ή θα δουν το ένα το άλλο σαν παρέα.

[vicky86]

Σιγουρα στο δευτερο εισαι πολυ πιο ψυχραιμη

Δ ειναι ολα δυσκολα,νομιζω σε εχουν τρομοκρατησει

Κ γω στη δευτερη ξεχνουσα οτι ειμαι εγκυος,ναι δ χαιδευα την κοιλια μου τοσο οσο στην πρωτη.αλλα για μενα αυτο κρυβει απο πισω κτ πολυ καλο.ειχα μια πρωτη δυσκολη εγκυμοσυνη,ξαπλα 9μηνες,με πολυ αγχος,πολυ κλαμα,κ αρκετα προβληματακια ευτυχως οχι τοσο σοβαρα

Σταθηκα πολυ τυχερη κ ειχα μια τελεια δευτερη εγκυμοσυνη,με λιγες καουρες κ λιγο κουραση στον 8ο,απολυτα φυσικο.αλλα μπορεσα κ ανταπεξηλθα σε ο,τι χρειαζοταν η εναμιση ετους τοτε κορη μου

Φυσικα η καθε μια θα κοιταξει την καθημερινοτητα της,το τι βοηθεια εχει,πως μπορει εκεινη να ανταπεξελθει στην καθημερινοτητα της

(Εγω παντως δ εχω δει τεραστιες διαφορες στην κορη μου απο τα δυο ως τωρα που ειναι 3,5.γενικα πχ δ ηθελε αγκαλια κ περπαταει πολυ,αλλα μια χαρα θα τη ζητησει κ τωρα)

[marakiz]

Ωραίο θέμα!! 

Η έκφραση για το ένα παιδί ίσον κανένα είναι απλά χαζή κι ανάξια σχολιασμού για μένα.

Μια από τις πιο σημαντικές σχέσεις της ζωής μου είναι η αδερφή μου, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν.

Θα ήθελα πάρα πολύ να μεγαλώσει η οικογένεια μας, αυτός είναι ο στόχος μας. Περιμένω λίγο να ξεπεταχτεί ο μικρός μου και μετά θα πάμε για το δεύτερο. Ελπίζω να είμαστε καλά και τυχεροί και να μας έρθει, γιατί η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ξέρεις.

Η αλήθεια είναι επίσης πως σκέφτομαι αρκετά την κούραση που θα έρθει με το μεγάλωμα ενός δεύτερου μωρού, πάνω που θα έχω αρχίσει να κοιμάμαι λίγο, να ανεξαρτοποιούμαι κάπως, τσουπ πάλι από την αρχή. Όμως δεν το βλέπω σαν εμπόδιο. Θα κάνω προσευχές και τάματα μπας και αυτό βγει καλόυπνο!   

Γενικά πάντως νομίζω πως η απόφαση για ένα δεύτερο παιδί δεν πρέπει να λαμβάνεται για να χαρίσουμε στο ήδη υπάρχον παιδί ένα αδερφάκι, δεν θα έπρεπε για μένα να είναι αυτός ο κύριος λόγος παρά ένα φυσικό υπέροχο αποτέλεσμα της απόφασης αυτής.

 

[vicky86]

Επισης να πω οτι η κορη μου που ηταν για δυο χρονια "μοναχοπαιδι" ειναι πολυ πιο ανεξαρτητη κ δυναμικη απο τον μικρο(αν κ ακομη δ μπορει να ειναι ξεκαθαρο λογω ηλικιας του),κ τα δυο μια μαμακιαση την εχουν,ειδικα ο γιος.επισης η μεγαλη δ ειναι καθολου εγωιστρια.οποτε νομιζω οτι αυτα εξαρτωνται απο το χαρακτηρα του παιδιου κ οχι τοσο απο τη σειρα γεννησης

Κ στην πατρικη μου οικογενεια θεωρω οτι ειμαι πιο ανεξαρτητη απο τα αδερφια μου,πρωτοτοκη,εγω δ αποζητω απο μικρη τοσο τη φροντιδα τους.κ επισης ξεκαθαρα πιο μαμακιας ειναι ο αδερφος,ο μικροτερος.

Λενε οτι τα δευτερα τα κανουν ολα πιο γρηγορα.προς το παρον ειναι πολυ λιγα τα πραγματα που εκανε πιο γρηγορα ο μικρος απο την μεγαλη,περισσοτερα αυτα που εκανε παραλληλα η λιγο πιο μετα

[Έσπερος]

Ωραιο θεμα! Εχω κι εγω καποιους προβληματισμους γιατι συζητουσαμε τις προαλλες με τον αντρα μου για το ποτε θα ξεκινησουμε τις γραφειοκρατικες διαδικασιες για εξωσωματικη για δευτερο παιδακι. Ο αντρας μου ειναι της αποψης να κανουμε τα διαδικαστικα τι καλοκαιρι ωστε το χειμωνα που ο μικρος θα εχει χρονισει να προχωρησουμε. Εγω θα προτιμουσα αργοτερα. Ιδανικα θα ηθελα να γυρισω για 1 χρονο στη δουλεια να ξεσξασω και μετα να ξανακλειστω μεσα. Εγωιστικο, το ξερω, αλλα η καθημερινοτητα της μη εργαζομενης με αρρωσταινει πολλες φορες. Και καπως ετσι αρχισα κ να προβληματιζομαι για το αν θελω δευτερο παιδακι. Τα συναισθηματα που νιωθω για το πρωτο ειναι απεριγραπτα, δεν τα φανταζομουν ποτε. Ομως με καλυπτουν. Δεν νιωθω την αναγκη να τα ξαναζησω. Κι αυτο ισως ειναι εγωιστικο. Πολλοι λενε οτι το πρωτο παιδι το κανεις για εσενα κ το δευτερο για το πρωτο. Τωρα καταλαβαινω πως το εννοουν. Επιςης οςο γελοιο κ αν ακουγεται αυτη τη στιγμη νομιζω οτι θα προδιδα το μικρουλι αν επρεπε ενω ειναι κι αυτο σε τοςο ευαλωτη ηλικια να αςχολουμαι με αλλο ενα παιδακι. 

 

Περα απο το συναισθηματικο, σκεφτομαι κ πιο πρακτικα πραγματα κυριως το οικονομικο. Ηδη για το ενα παιδι ειναι αμφιβολο αν θα μπορουμε να προσφερουμε αυτα που ηταν αυτονοητα για εμας (γλωσσες, μουσικη, αθλητισμος, ταξιδια, υποστηριξη στις σπουδες). Ποσο μαλλον οταν μεσολαβει κ διαδικασια εξωσωματικης. Αυτα βεβαια ειναι προβληματισμοι ενηλικων. Τα παιδακια αν τα ρωτησεις σιγουρα προτιμουν την παρεα συνομηλικων. Και το να εχεις αδερφια ειναι κι αυτο ενα ξεχωριστο συναισθημα. Εν τελει πιστευω οτι δεν θα αρνηθω το δευτερο παιδι, αλλα σιγουρα θα μεταθεσω λιγο την αποκτηση του. Για παραπανω ομως δεν το συζητω. Δεν το σκεφτομαι καν. Ποτε δεν μου ειχε περασει απο το μυαλο κ θεωρω οτι ειναι για αλλες συνθηκες. 

 

Σχετικα με το αν καποιο απο τα αδερφια ειναι αδικημενο, δν πιστευω οτι συμβαινει κατι τετοιο. Το δευτερο μπορει να μην εχει την απεριοριστη αγκαλια λογω ελλειψης χρονου, αλλα θα γλιτωσει καποια απο τα πειραματα που κανουμε ολοι στο πρωτο παιδι απο αγνοια η ανασφαλεια κ που τελικα το κουραζουν η το εκνευριζουν. κ θα εχει το οφελος της εμπειρειας σκεφτειτε πχ ποσες περιπτωσεις μαμαδων που θηλασαν το δευτερο μονο. Ουτε πιστευω οτι ειναι κανονας το αν το δευτερο/τριτο κλπ θα ειναι πιο αυτονομο η πιο ανεξαρτητο  κλπ. οντως πολλοι γονεις λενε οτι τα 

μικροτερα εμειναν περισσοτερο μονα τους στο ριλαξ η πηγαν νωριτερα παιδικο σταθμο αλλα αυτο απο μονο του δεν λεει κατι. μπορει μετα απο "τυψεις" οι γονεις να τα καλομαθουν περισσοτερο. Επισης σε μεγαλυτερες ηλικιες τα δευτερα συνηθως εχουν πιο ρεαλιστικη αντιμετωπιση των σχολικων επιδοσεων, του φορτου δραστηριοτητων, των απαιτησεων συμπεριφορας. Εγω σαν πρωτο παιδι αυτη την εικονα εχω, οτι η αδερφη μου περασε πιο χαλαρα σε σχεση με εμενα κ περναει ακομα γιατι ειναι η μικρη (σχεδον στα 30 της πλεον!). Και γενικα απο φιλους που ημασταν τα πρωτα παιδια ξερουμε οτι μεγαλωσαμε με αυστηροτητα κ περιορισμους που χαλαρωσαν στα επομενα ειδικα αν μεσολαβγσε διαφορα ηλικιας. 

 

Οι κοντρες μεταξυ αδερφιων πιστευω οτι αν εμφανιστουν καλλιεργουνται εστω κ υποσυνειδητα απο γονεις. 

 

 

 

 

[kotsifikos]

Εγώ έχω ένα παιδί και δεν θα κάνω δεύτερο, (όχι επειδή δεν θέλω αλλά επειδή δεν μπορώ), δεν θα σχολιάσω καν την φράση ''ένα παιδί ίσον κανένα'' γιατί ότι και αν πω δεν θα εκφράσει αυτό που πραγματικά νιώθω.

Το πόσα παιδιά θα κάνει η κάθε οικογένεια είναι καθαρά δικό της θέμα και δεν αφορά κανέναν. Εξαρτάται τι θέλει ο καθένας, και τι μπορεί να προσφέρει.

Το παιδί μου δεν θα αποκτήσει αδέρφια όμως προσπαθώ να τον μεγαλώσω έχοντας έντονο το αίσθημα της φιλίας, να μπορέσει να αναπτύξει δυνατές σχέσεις στην ζωή του, σχέσεις που θα κρατήσουν για πάντα. . Το να κάνεις ένα παιδί να μάθει να μοιράζεται και να συνυπάρχει με άλλα παιδιά δεν έχει να κάνει με το πόσα αδέρφια έχει, έχει να κάνει με το πως το μεγαλώνεις.

 

[CMES]

9 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Για αυτό πιστεύω πως αν απόκτησω σύντομα δύο μωρά δεν θα είμαι αρκετή για κανένα τους.

 

Νομιζω πως βλεπεις λιγο μονοπλευρα το θεμα! Η αγαπη μιας μητερας δεν ειναι μια ποσοτητα σε εναν κουβα που θα μοιρασεις ουτε μετριεται με ποσα φιλια και ποσες αγκαλιες κανεις. Προσωπικα σαν χαρακτηρας ουτε στο πρωτο παιδι χαιδεψα ποτε την κοιλια μου και επειδη ειχα μια πολυ ευκολη εγκυμοσυνη ξεχνουσα πως ειμαι εγκυος. Αφηνα στο ριλαξ και το πρωτο μου παιδι (οχι να κλαιει φυσικα) και ετρεχα γιατι δουλευα πολλες ωρες, γυρισα στη δουλεια οταν ηταν 3 μηνων και δεν μου εφτανε το 24ωρο. Εμαθα οτι ειμαι εγκυος την ημερα των πρωτων γενεθλιων της κορης μου και τωρα εχω και εναν μπεμπη σχεδον 3 μηνων. Τωρα λοιπον η μεγαλη μου κερδισε ενα αναπαντεχο δωρο: τη μαμα ολη μερα στο σπιτι!! Μεχρι τωρα λογω δουλειας εμενε στη γιαγια 12 ωρες την ημερα και πολυ συχνα βραδια ολοκληρα. Τωρα εχει μεν τον αδερφο στο σπιτι αλλα ειμαστε ολοι μαζι! Παρολο που ειναι μικρη ακομα φαινεται να τον λατρευει! Χθες αυτος γελαγε και εβγαζε φουσκες στο στομα και η μικρη πηγαινε με ενα πανακι και τον σκουπιζε. Οσο τον σκουπιζε τοσο γελαγε αυτος και εβγαζε κι αλλες φουσκες και αυτο συνεχιστηκε σχεδον 1 ωρα! Ο μικρος παιρνει πραγματα απο την αδερφη του που εγω δεν θα μπορουσα να του δωσω ποτε. Αν με αξιωσει ο θεος θα ηθελα καποια στιγμη και ενα τριτο παιδακι. Το σιγουρο ειναι πως στο δευτερο ολα σου φαινονται πιο απλα και λιγοτερο αγχωτικα!!

[Romaina]

 

πρίν από 25 λεπτά , CMES είπε:

Νομιζω πως βλεπεις λιγο μονοπλευρα το θεμα! Η αγαπη μιας μητερας δεν ειναι μια ποσοτητα σε εναν κουβα που θα μοιρασεις ουτε μετριεται με ποσα φιλια και ποσες αγκαλιες κανεις. Προσωπικα σαν χαρακτηρας ουτε στο πρωτο παιδι χαιδεψα ποτε την κοιλια μου και επειδη ειχα μια πολυ ευκολη εγκυμοσυνη ξεχνουσα πως ειμαι εγκυος. Αφηνα στο ριλαξ και το πρωτο μου παιδι (οχι να κλαιει φυσικα) και ετρεχα γιατι δουλευα πολλες ωρες, γυρισα στη δουλεια οταν ηταν 3 μηνων και δεν μου εφτανε το 24ωρο. Εμαθα οτι ειμαι εγκυος την ημερα των πρωτων γενεθλιων της κορης μου και τωρα εχω και εναν μπεμπη σχεδον 3 μηνων. Τωρα λοιπον η μεγαλη μου κερδισε ενα αναπαντεχο δωρο: τη μαμα ολη μερα στο σπιτι!! Μεχρι τωρα λογω δουλειας εμενε στη γιαγια 12 ωρες την ημερα και πολυ συχνα βραδια ολοκληρα. Τωρα εχει μεν τον αδερφο στο σπιτι αλλα ειμαστε ολοι μαζι! Παρολο που ειναι μικρη ακομα φαινεται να τον λατρευει! Χθες αυτος γελαγε και εβγαζε φουσκες στο στομα και η μικρη πηγαινε με ενα πανακι και τον σκουπιζε. Οσο τον σκουπιζε τοσο γελαγε αυτος και εβγαζε κι αλλες φουσκες και αυτο συνεχιστηκε σχεδον 1 ωρα! Ο μικρος παιρνει πραγματα απο την αδερφη του που εγω δεν θα μπορουσα να του δωσω ποτε. Αν με αξιωσει ο θεος θα ηθελα καποια στιγμη και ενα τριτο παιδακι. Το σιγουρο ειναι πως στο δευτερο ολα σου φαινονται πιο απλα και λιγοτερο αγχωτικα!!

Παντού υπάρχει δίκιο, έχει να κανει με το πως το βλέπει κανείς και με τις αντοχές φυσικά. Π.χ για μια μαμα είναι απόλυτα φυσιολογικό να ταιζει δυο η και τρια ταυτόχρονα και να τα πηγαίνει βόλτα καθημερινά για μια άλλη μοιάζει δυσκολο το να βγάλει βολτα το ένα της παιδακι. Όχι γιατί είναι λιγότερο ικανή η επειδή βαριέται απλά επειδή τόσο αντέχει. Όλες αυτές οι όμορφες εμπειριες που σου προσφέρει η ζωή με τα δύο ή παραπάνω παιδακια είναι πραγματικά ανεκτιμητες όμως οι περισσότερες μαμάδες σκέφτονται την πορεία μέχρι να φτάσουν εκεί και ίσως να τους έχει κουράσει αρκετά το πρώτο παιδί. Και τα λέω αυτά ένω προσωπικά έχω όνειρο να κάνω τουλάχιστον αλλά 2 παιδάκια αν με αξιώσει ο Θεός. Αλλά νομίζω καταλαβαίνω τη λογική μιας μαμάς που αν και πρακτικά μπορει, ωστόσο δεν θέλει να κάνει δεύτερο παιδάκι. Όσο για αυτο που λες για την μητρική αγάπη θα συμφωνήσω οπωσδήποτε. Δηλαδή διαφωνώ με την άποψη πως μπορεί να μην "μοιραστει" ισοποσα η αγάπη της μαμάς και η ίδια η μαμα. Αυτο νομιζω συμβαίνει αυτοματα  (σε υγιείς καταστάσεις φυσικα).

Επεξεργάστηκαν 11 Απριλίου,2018 by Romaina

[CMES]

πρίν από 10 λεπτά , Romaina είπε:

 

Παντού υπάρχει δίκιο, έχει να κανει με το πως το βλέπει κανείς και με τις αντοχές φυσικά. Π.χ για μια μαμα είναι απόλυτα φυσιολογικό να ταιζει δυο η και τρια ταυτόχρονα και να τα πηγαίνει βόλτα καθημερινά για μια άλλη μοιάζει δυσκολο το να βγάλει βολτα το ένα της παιδακι. Όχι γιατί είναι λιγότερο ικανή η επειδή βαριέται απλά επειδή τόσο αντέχει. Όλες αυτές οι όμορφες εμπειριες που σου προσφέρει η ζωή με τα δύο ή παραπάνω παιδακια είναι πραγματικά ανεκτιμητες όμως οι περισσότερες μαμάδες σκέφτονται την πορεία μέχρι να φτάσουν εκεί και ίσως να τους έχει κουράσει αρκετά το πρώτο παιδί. Και τα λέω αυτά ένω προσωπικά έχω όνειρο να κάνω τουλάχιστον αλλά 2 παιδάκια αν με αξιώσει ο Θεός. Αλλά νομίζω καταλαβαίνω τη λογική μιας μαμάς που αν και πρακτικά μπορει, ωστόσο δεν θέλει να κάνει δεύτερο παιδάκι. Όσο για αυτο που λες για την μητρική αγάπη θα συμφωνήσω οπωσδήποτε. Δηλαδή διαφωνώ με την άποψη πως μπορεί να μην "μοιραστει" ισοποσα η αγάπη της μαμάς και η ίδια η μαμα. Αυτο νομιζω συμβαίνει αυτοματα  (σε υγιείς καταστάσεις φυσικα).

Συμφωνω και πιστευω πως εχει σχεση με πολλους παραγοντες, οπως το ποσο "ευκολο" ηταν το πρωτο παιδι και ποσο τους κουρασε ως μωρο, το ποσο δουλευει η μαμα, ποσο συμμετεχει ο μπαμπας, αν υπαρχει βοηθεια, τα προσωπικα βιωματα και πολλα αλλα. Ολα αυτα προτρεπουν ή αποτρεπουν μια οικογενεια απο το να κανει περισσοτερα παιδια.

[ninaki80]

ωραιο θεμα αλλα ειναι εντελως υποκειμενικο το τι ειναι καλητερο κ τι οχι! ειναι ασχημο να λες οτι τα παιδακια χωρις αδερφια χανουν κατι τιποτα δεν χανουν γιατι πολυ απλα κερδιζουν διαφορετικα πραγματα δεν συγκρινετε το ενα με το αλλο!!! 

το θεμα δεν ειναι να κανεις δευτερο παιδι για παρεα στο πρωτο( μπορει να εχουν τελειως διαφορετικο χαρακτηρα κ να μην κανουν ποτε παρεα ουτε σαν ενηλικες ουτε σαν μωρα) το θεμα ειναι να θελεις εσυ να κανεις ενα δευτερο μωρο κ να το χαρεις ειναι καθαρα θεμα πως νιωθει καθε οικογενεια κ τιποτα αλλο!!!

[Romaina]

πρίν από 34 λεπτά , ninaki80 είπε:

ωραιο θεμα αλλα ειναι εντελως υποκειμενικο το τι ειναι καλητερο κ τι οχι! ειναι ασχημο να λες οτι τα παιδακια χωρις αδερφια χανουν κατι τιποτα δεν χανουν γιατι πολυ απλα κερδιζουν διαφορετικα πραγματα δεν συγκρινετε το ενα με το αλλο!!! 

το θεμα δεν ειναι να κανεις δευτερο παιδι για παρεα στο πρωτο( μπορει να εχουν τελειως διαφορετικο χαρακτηρα κ να μην κανουν ποτε παρεα ουτε σαν ενηλικες ουτε σαν μωρα) το θεμα ειναι να θελεις εσυ να κανεις ενα δευτερο μωρο κ να το χαρεις ειναι καθαρα θεμα πως νιωθει καθε οικογενεια κ τιποτα αλλο!!!

Η μητέρα μου γέννησε εμενα μετά την αδερφή μου όχι για παρέα αλλά επειδή έτυχε. Ε λοιπον όσο και να αγαπιομαστε με την αδερφουλα μου πότε μα ΠΟΤΕ δεν ταιριαξαμε σε κάτι. Διαφορετικά γούστα στο παραμικρό. Μουσική, ταινίες, φαγητά, αποψεις, παρέες, στέκια, άντρες, σε όλα! Και εμφανισιακα ακομη, μοιαζουμε απειροελαχιστα. Οι διαφορες μας αυτες πολλές φορές μας ειχαν φέρει σε καυγά και σχεδόν ποτέ δεν κάναμε παρέα όπως αλλά αδερφια που κάποτε ως εκ τουτου ζηλευα όμως τώρα πια που είμαστε ολόκληρες γομάρες, ξέρω πως ποτέ και για τίποτα δε θα την άλλαζα ούτε και τους μνημειωδεις καυγαδες μας, (που πλέον αποτελούν πηγή γέλιου) πολύ απλά γιατί είναι η αδερφή μου!

[mama16]

Καταλαβαίνω απόλυτα πως το εννοεις αυτό που λες @Mama_Anesti_. Κ εγώ ενώ θέλω να κάνω κ αλλά παιδάκια δεν νιώθω ακόμα έτοιμη να ανταπεξελθω σε ένα δεύτερο μωρό. Φοβάμαι την δεύτερη εγκυμοσύνη ότι μπορεί να ξανά μείνω στο νοσοκομείο για 1 μήνα κ μικρή μου θα είναι για τόσο καιρό χωρίς τη μαμά της, φοβάμαι την προωρότητα, φοβάμαι να μην τραβηξω κ στο δεύτερο μωρό την δυσκολία στο γάλα κ στο φαγητό που αντιμετωπισα με την πρώτη. Κ πάνω απ όλα θέλω να με έχει αποκλειστικά μόνο γι αυτήν αυτό το διάστημα που είναι μικρούλα, όχι ότι θα τα θυμάται μεγαλώνοντας αλλά ίσως το κάνω για μένα γιατί θα θυμάμαι ότι της αφιερωθηκα!! Πιστεύω ότι μετά τα 2 θα αρχίσω προσπάθειες ώστε να έχουν μία διαφορα ίσως 3 χρόνων κ να μπορέσω να χαρώ κ πιο εύκολα τον ερχομό του νέου μέλους.. Πάντως σίγουρα θέλω να κάνω κ 2 κ 3!

[Dust pink]

Σε οικογένειες με μοναχοπαίδι το δέσιμο παιδιου-γονεα είναι πραγματικά ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Όλη η αγάπη αμφοτερη εκπέμπεται προς μια κατεύθυνση. Είναι σαν σχέση εξάρτησης όχι πάντα με κακή έννοια. Το κύριο πρόβλημα που έχει ένα μοναχοπαίδι είναι οι μοναχικές στιγμές όταν παιδιά με αδερφάκια παίζουν μαζί και μοιράζονται εμπειρίες. Αυτό όμως είναι κάτι που λύνεται καθώς υπάρχει εντονότερη η ανάγκη για κοινωνικοποίηση του παιδιού μέσω φίλων και συγγενών. Η ατάκα που βαρέθηκα να ακούω τόσα χρόνια για τα μοναχοπαίδια είναι " Τι κρίμα να είναι μόνο του, είναι κακομαθημένο, τα έχει ολα" και άλλα τέτοια... Τα οποία τις περισσότερες φορές δεν ισχύουν καθώς από νωρίς το παιδί αυτό καλείται να αναλάβει αποκλειστικά και μόνο του ευθύνες , δραστήριοτητες , προβληματισμούς. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου με αδέρφια ,όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί μετά από τόσα χρόνια μοναχοπαίδι δεν το σκέφτομαι! Από την άλλη χαίρομαι όταν βλέπω το δέσιμο μεταξύ αδερφών ,μου φαίνεται σαν καταφύγιο ζωής! Έχω ένα παιδί, υπάρχουν στιγμές που θέλω να του προσφέρω αυτό το "καταφύγιο" αλλά και άλλες που όλη μου την αγάπη θέλω να την δώσω σε εκείνο. Η ζυγαριά κλείνει στο να κάνω αν ειναι εφικτό και άλλο/α παιδάκια για λογους συντροφικότητας. Υπάρχουν όμως και στιγμές που φέρνω τον εαυτό μου στην θέση του παιδιού μου.