Οικογένεια με μοναχοπαίδι η με δυο/περισσότερα παιδάκια?

[marakiz]

Εγώ πάντως κορίτσια όσο ήμουν έγκυος στον δεύτερο, έκανα μεγάλη προετοιμασία στον "μεγάλο" μου για το πόσο ωραία ΔΕΝ θα είναι και ειδικά στην αρχή. Του είπα όλη την αλήθεια. Πως στην αρχή που θα είναι μωράκι θα κλαίει συνέχεια. θα θηλάζει συνέχεια, θα θέλει να είναι στην αγκαλιά μου συνέχεια, ότι μπορεί και να τον νευριάζει ώρες ώρες που δεν θα μας αφήνει να παίζουμε και να καθόμαστε μαζί όσο θέλουμε. Αλλά αυτό θα γίνει γιατί είναι μωράκι και τα μωρα έχουν απόλυτη ανάγκη τη μαμά τους, όπως είχε και αυτός εμένα. Και του μιλούσα για την εποχή που ήταν αυτός μωράκι. Και το παιδί προσαρμόστηκε πολύ καλά στην έλευση του νέου μέλους, δεν έγινε κάτι που δεν περίμενε.

 

Προσωπικά όσο με θυμάμαι να φαντάζομαι την οικογένεια που θέλω να έχω, πάντα ήθελα δυο παιδιά. Το ίδιο και ο άντρας μου. Δεν θα κάναμε ποτέ παιδί απλά για να χαρίσουμε αδερφάκι στον πρώτο. Το θεωρώ άδικο για το δεύτερο. Ομολογώ πως είναι πολύ δύσκολο να φέρνεις βόλτα δυο μικρά παιδιά, ειδικά αν δεν έχεις βοήθεια. Δεν το μετανιώνω φυσικά, τα παιδιά μου είναι η ζωή μου, η ανάσα μου,  όμως τώρα που δεν δουλεύω και είμαι 24/7 με τα παιδιά, 4 χρ και 9 μηνών, έχω φτάσει στα όρια μου αρκετές φορές. Κάνω υπομονή, ξέροντας τώρα πως αυτή η κούραση έιναι κάτι περαστικό που κάποτε θα θυμάμαι με νοσταλγία. Βέβαια το μωρό με ξενυχτάει ακόμα, τα δικά μου παιδιά απλά ΔΕΝ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ όσο είναι μωρά, αλλά γενικά είναι καλόβολο μωρό. Η κούραση δεν συγκρίνεται με το να έχεις ένα παιδί, απλά γενικά κάνεις εκπτώσεις στον τρόπο που τα διαχειρίζεσαι συναισθηματικά γιατί δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου. Ο πρώτος μου δηλαδή μεγάλωσε με τη μέγιστη ενσυνάισθηση που μπορούσα να του προσφέρω. Τώρα δεν μπορούν να έχουν κανένα από τα δύο την σωστότερη συμπεριφορά μου. Θεωρώ ιερή τη σχέση μεταξύ των αδερφών και δουλεύω πολύ για αυτό. 

 

(εσάς τις μαμάδες που έχετε 3 παιδιά και πάνω, ειλικρινά σας θαυμάζω.)

[Mama_Anesti_]

1 ώρα πρίν, Έσπερος είπε:

Δηλαδή μπορεί να πει μπράβο για κάτι τελείως ηλίθιο που δεν είναι επίτευγμα, και έτσι το παιδί ακούει συνέχεια μπράβο για τα πιο χαζά πράγματα και φοβάμαι ότι αυτό θα οτ συνηθίσει

Καταλαβαίνω πως εννοείς τα αυτονόητα ή συνηθισμένα πράγματα. Όμως αυτό το κάνω κι εγώ, είναι έκφραση μου , πχ επλυνες χέρια? Μπράβο, κάτσε να φάμε! Ή μπράβο που εβαλες τα ρούχα στα άπλυτα. Το χρησιμοποιώ συνέχεια, ομολογώ δεν είχα σκεφτεί πώς μπορεί να το συνηθίσει δεδομένου πως είναι σε μία ηλικία που χρειάζεται ενθάρρυνση κ  επιβεβαίωση. 

 

 

Just now, marakiz είπε:

το πόσο ωραία ΔΕΝ θα είναι και ειδικά στην αρχή. Του είπα όλη την αλήθεια. Πως στην αρχή που θα είναι μωράκι θα κλαίει συνέχεια. θα θηλάζει συνέχεια, θα θέλει να είναι στην αγκαλιά μου συνέχεια, ότι μπορεί και να τον νευριάζει ώρες ώρες που δεν θα μας αφήνει να παίζουμε και να καθόμαστε μαζί όσο θέλουμε. Αλλά αυτό θα γίνει γιατί είναι μωράκι και τα μωρα έχουν απόλυτη ανάγκη τη μαμά τους, όπως είχε και αυτός εμένα. Και του μιλούσα για την εποχή που ήταν αυτός μωράκι

Έτσι του μιλάω κι εγώ για την έλευση των μωρων χωρίς να είναι στα άμεσα σχέδια μας. Ηθελα να είμαι ειλικρινής, να μην έχει την εξιδανικευμένη εικόνα που προβάλει ή γιαγιά του, να μην απογοητευτεί (άμα έρθει ποτε αδελφακι), να έχει μία εικονα όσο γίνεται πιο ρεαλιστική.

 

 

  Να υποθέσω πως για αυτό δεν θέλει να ακούσει για αδελφακι?! 

  

[Anna3011]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

 

 

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

 

Έτσι του μιλάω κι εγώ για την έλευση των μωρων χωρίς να είναι στα άμεσα σχέδια μας. Ηθελα να είμαι ειλικρινής, να μην έχει την εξιδανικευμένη εικόνα που προβάλει ή γιαγιά του, να μην απογοητευτεί (άμα έρθει ποτε αδελφακι), να έχει μία εικονα όσο γίνεται πιο ρεαλιστική.

 

 

  Να υποθέσω πως για αυτό δεν θέλει να ακούσει για αδελφακι?! 

  

Εφόσον δεν έχετε ακόμα κατασταλάξει για το αν θα κάνετε και άλλο παιδί θα σου πρότεινα να αποφεύγεις τις πολλές συζητήσεις για τα αδερφάκια, ή τις ερωτήσεις για το αν θέλει και αυτός, εκτός βέβαια αν ρωτάει. Το ίδιο και η γιαγιά που ελπίζω να μην προβάλλει αυτή την εξειδανικευμένη εικόνα προκειμένου να πείσει το παιδί ότι θέλει αδερφάκι και κατ' επέκταση εσάς ότι θέλετε 2ο παιδί. Σε κάθε περίπτωση πάντως όποια γνώμη δείχνει να έχει το παιδί, στις ηλικίες αυτές καμία βάση δεν έχει και εννοείται ότι δεν υπάρχει λόγος να αποτελεί η "απόφαση" ενός 3χρονου γνωμονα για τον οικογενειακό σας προγραμματισμό.

 

Ο άντρας μου (ο οποίος για κάποιο λόγο θεωρεί πιθανό να κάνουμε 2ο παιδί ) έκανε την ερώτηση στην κόρη μας αν θέλει αδερφάκι και πήρε ένα ενθουσιασμένο ναι! Στη συνέχεια η μικρή άρχισε να μας λέει ότι θέλει να έχουμε και εμείς ένα μωρό όπως η φίλη της η τάδε που έχει αδερφούλη και συνέχισε (σε ένα ρεσιτάλ πολυλογίας) να μας εξηγεί πως θα το ταίζει με το μπιμπερό (έκανε και αναπαράσταση με την κούκλα), πως θα το κοιμίζει κτλ κτλ.  Κάπου εκεί ο άντρας μου πείστηκε να μην ξανακάνει την ερώτηση .

[diane2020]

On 16/7/2020 at 1:39 ΠΜ, Mama_Anesti_ είπε:

Καταλαβαίνω πως εννοείς τα αυτονόητα ή συνηθισμένα πράγματα. Όμως αυτό το κάνω κι εγώ, είναι έκφραση μου , πχ επλυνες χέρια? Μπράβο, κάτσε να φάμε! Ή μπράβο που εβαλες τα ρούχα στα άπλυτα. Το χρησιμοποιώ συνέχεια, ομολογώ δεν είχα σκεφτεί πώς μπορεί να το συνηθίσει δεδομένου πως είναι σε μία ηλικία που χρειάζεται ενθάρρυνση κ  επιβεβαίωση. 

 

 

Έτσι του μιλάω κι εγώ για την έλευση των μωρων χωρίς να είναι στα άμεσα σχέδια μας. Ηθελα να είμαι ειλικρινής, να μην έχει την εξιδανικευμένη εικόνα που προβάλει ή γιαγιά του, να μην απογοητευτεί (άμα έρθει ποτε αδελφακι), να έχει μία εικονα όσο γίνεται πιο ρεαλιστική.

 

 

  Να υποθέσω πως για αυτό δεν θέλει να ακούσει για αδελφακι?! 

  

Δεν ειναι κακό το μπραβο γι αυτά τα πράγματα. Γενικα το μπραβο δεν ειναι κακο και δε σε κάνει ναρκισσιστη αυτο.. να συνεχισετε να τους τα λετε..

Φανταστείτε καθε μερα καποιον να σας λεει απο ενα μπραβο εστω σε ενα πραγμα που θα κανατε καλα. Το χουμε αναγκη ολοι,ιδιως τα παιδια για να αποκτήσουν αυτοπεποιθηση. Το μπραβο και για πιο ασήμαντα πραγματα για σας,σημαντικα για κεινα,ειναι σημαντικό για την καλη ψυχολογικη αναπτυξη τους . Απλως να ειστε συγκεκριμένες με επιθετα,όχι Γενικα μπραβο. Πχ επλυνες τα χερια σου. Μπραβο. Εισαι καθαρο παιδί.  Μαζεψες τα παιχνιδια σου. Μπραβο. Είσαι τακτικός.  Φιλοτιμος, καλος φιλος, υπεύθυνος, βοηθητικος, ικανός να τακτοποιεις. Κοκ

[connie08]

On 14/7/2020 at 7:28 ΜΜ, Mama_Anesti_ είπε:

Διαβαζω τα σχόλια μου δυο χρόνια πριν και συνειδητοποιω πόσο αλλαξα πόσο άλλαξαν και οι καταστάσεις, οι επιθυμίες μας ως οικογένεια, οι οικονομικές υποχρεώσεις κ οι προτεραιότητες. 

 

   Δεν ξέρω αν ποτέ θα κάνουμε δεύτερο παιδάκι, ενώ πριν δύο χρόνια δεν μπορούσα να το σκεφτώ μετά το επιθυμούσα έντονα αν και φοβομουν κ τώρα είμαστε σε διαφορετική φάση. Νομίζω μέσα μου πάντα θα έχω αμφιβολίες, πάντα θα αναρωτιέμαι πως θα ήμασταν/ειμαστε αν...

 

Απ την άλλη όμως όσοι έχουμε ένα παιδάκι λογικά κάποια στιγμή σταματάμε να αμφιβάλλουμε, έτσι δεν ειναι? Ο αναλογισμος των αντοχων, των συγκυριών η των οικονομικών σας βοήθησε? Τα μειονεκτήματα που θεωρούνται πως αντιμετωπίζουν τα μοναχοπαίδια σας αποθαρρυναν? 

 

  Ίσως σας έχω κουράσει κατά καιρούς με σχόλια μου πάνω στο θέμα, αλλά θα ήθελα να ακουσω γνώμες και από γονείς με ένα παιδί μιας και στον περίγυρο μου οι περισσότεροι έχουν δύο ή και πιο πολλά παιδάκια. 

 

Να σου απαντησω και εγω που μαλλον εχω πιο μεγαλο παιδι απο τις υπολοιπες κοπελες που συμμετεχουν στο θεμα.

 

Η κορη μου ειναι στα 12 πλεον, ειναι μοναχοπαιδι οχι απο επιλογη μας αλλα επειδη υπαρχουν ιατρικοι λογοι που δεν μας επετρεψαν να προχωρησουμε σε δευτερο παιδι. Νομιζω βεβαια οτι ειτε ειναι συνειδητη επιλογη των γονιων να μεινουν με ενα παιδι ειτε αναγκαζονται, παντα υπαρχουν καποιες στιγμες που σκεφτεσαι διαφορα, που προβληματιζεσαι, που νιωθεις καπως....αλλα ειναι μικρες στιγμες και περνανε γρηγορα ευτυχως. Και εννοειται δεν ισχυουν για ολους, μιλαω για τον ευατο μου και μονο.

Μολις ομως το παρεις αποφαση οτι θα εχεις μονο ενα παιδι και το ξεκαθαρισεις και στο παιδι για να μην εχει καποια κρυφη ελπιδα μεσα σου, ολα γινονται πιο ευκολα. Φευγουν οι τυψεις, τα αγχη τα πολλα και μενουν μονο οι μικρες στιγμες που σου ανεφερα πιο πανω.

 

Εμεις ειμαστε δεμενοι ως οικογενεια, εχουμε μαθει να λειτουργουμε οι 3 σαν συνολο (κυριως γιατι δεν εχουμε βοηθεια οποτε αναγκαστικα τα καναμε ολα οι 3 μας) και θεωρω οτι εχουμε ενα ανεξαρτητο παιδι. Απο μικρη μου λεγανε διαφοροι : η κορη σου δεν μοιαζει με μοναχοπαιδι....γιατι ρε παιδια, πως ειναι τα μοναχοπαιδια; τους ρωταγα...νομιζω πως πλεον εχει αλλαξει αυτο το στερεοτυπο του κακομαθημενου μοναχοπαιδιου (αν με ρωτησεις εμενα, ολα τα παιδια πλεον ειναι κακομαθημενα ασχετα απο τα ποσα αδερφια εχουν, αρα μη το σκεφτεσαι καν οτι θα ειναι μονος του και αρα κακομαθημενος).

 

Η κορη μου ειναι πολυ δεμενη με εμενα, ειμαι κατι σαν η καλυτερη της φιλη. Καθε βραδυ πριν κοιμηθει καθομαστε στο δωματιο της για να μου πει ολα τα νεα της σχετικα με το αγορι που της αρεσει κτλ κτλ. Με εμπιστευεται στα παντα και ζηταει τη γνωμη μου. Σε αυτο το κομματι νιωθω οτι εχει γινει πολυ καλη δουλεια. Ισως αν ειχε αδερφη να τα ελεγε σε αυτη και να μην ειχε την αναγκη να τα πει σε εμενα. Τωρα που ειμαστε στην εφηβεια βεβαια ειμαι και ο αποδεκτης των νευρων της αλλα μου εχουν πει μαμαδες με πολλα παιδια οτι το ιδιο συμβαινει και με αυτους (συν τους καβγαδες των αδερφων) αρα δε παιζει ρολο που ειναι μονη της.

 

 

Γενικα περναμε ωραια, κανουμε πραγματα οι δυο μας και το απολαμβανουμε πραγματικα και οι δυο πολυ. Πολλες φορες παιρνουμε και καποια φιλη/φιλο της και κανουμε ωραιες βολτες.

Να πω την αληθεια, την ελλειψη δευτερου παιδιου την ενιωσα εντονα τη περιοδο της καραντινας....καναμε πολλα πραγματα μες το σπιτι ως οικογενεια αλλα ενιωσα οτι αν υπηρχε ενα αδερφακι θα ηταν πιο ευκολο το πραγμα.

 

 Επισης να πω οτι ακομα και τωρα, ενω της εχω εξηγησει πολλες φορες, με ρωταει γιατι δεν εχει αδερφια... δε ξερω αν την στενοχωρει, προσπαθω να της περναω το μηνυμα οτι εγω χαιρομαι που εχω ενα παιδι και ειμαι περηφανη για αυτη γιατι πραγματικα ειναι πολυ καλο παιδι. Το τι υπαρχει στην ψυχουλα της αυτη το ξερει βεβαια...

 

Να μη σε κουραζω αλλο ομως...αν με ρωτησεις αν ηθελα αλλο παιδι θα σου λεγα οχι γιατι δεν θα ημασταν οπως ειμαστε. Και το κυριοτερο, θα ειχε αλλο χαρακτηρα η κορη μου που δεν θα το ηθελα με τιποτα. Μου αρεσει που ειμαστε τοσο δεμενες, που κανουμε τοσα πραγματα μαζι και ειμαι παντα εκει σε ο,τι θελησει.

Ο,τι χρειαστεις μη διστασεις να με ρωτησει, γιατι και εγω στην ιδια κατασταση με εσενα ημουν τοτε....με τις ιδιες ανησυχιες....ελπιζω το μηνυμα μου να σε καθησυχαζει λιγο, ολα καλα πηγαν για εμας after all!

 

[Mama_Anesti_]

1 ώρα πρίν, connie08 είπε:

ολα τα παιδια πλεον ειναι κακομαθημενα ασχετα απο τα ποσα αδερφια εχουν, αρα μη το σκεφτεσαι καν οτι θα ειναι μονος του και αρα κακομαθημενος).

Εγώ θα έλεγα πως τα παιδιά γενικότερα είναι καλομαθημένα, πως οι ανάγκες τους καλύπτονται πολλές φορές πριν καν εκδηλωθουν. Δεν ξέρω αν εννοείς αυτό ακριβώς. 

 

1 ώρα πρίν, connie08 είπε:

Με εμπιστευεται στα παντα και ζηταει τη γνωμη μου. Σε αυτο το κομματι νιωθω οτι εχει γινει πολυ καλη δουλεια. Ισως αν ειχε αδερφη να τα ελεγε σε αυτη και να μην ειχε την αναγκη να τα πει σε εμενα

Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Θα ήθελα κι εγώ με τον γιο μου να χτίσω μία σχέση εμπιστοσύνης, να μπορεί να μου μιλήσει για οτιδήποτε τον απασχολεί δίχως τον φόβο της κατάκρισης, της αποδοκιμασίας, των "φωνών". 

 

1 ώρα πρίν, connie08 είπε:

 

Να πω την αληθεια, την ελλειψη δευτερου παιδιου την ενιωσα εντονα τη περιοδο της καραντινας....καναμε πολλα πραγματα μες το σπιτι ως οικογενεια αλλα ενιωσα οτι αν υπηρχε ενα αδερφακι θα ηταν πιο ευκολο το πραγμα.

Αυτό το σκέφτηκα κι εγώ κ ο γιος μου είναι τρισιμιση. Γενικότερα πιστεύω πως ή αλληλεπίδραση των παιδιών είναι αναντικατάστατη από ενήλικα. Οσο κι αν ασχολείται ο γονέας δεν μπορεί να του προσφέρει την ανεμελιά, την φαντασία, το γέλιο μεταξύ των παιδιών.

 

2 ώρες πρίν, connie08 είπε:

 

 Επισης να πω οτι ακομα και τωρα, ενω της εχω εξηγησει πολλες φορες, με ρωταει γιατι δεν εχει αδερφια... δε ξερω αν την στενοχωρει, προσπαθω να της περναω το μηνυμα οτι εγω χαιρομαι που εχω ενα παιδι και ειμαι περηφανη για αυτη γιατι πραγματικα ειναι πολυ καλο παιδι. Το τι υπαρχει στην ψυχουλα της αυτη το ξερει βεβαια...

Είχα ακούσει παλαιότερα μία φράση τόσο όμορφη που την θυμάμαι ακόμα. "Οι φίλοι είναι τα αδέλφια που διαλέγουμε". 

 

2 ώρες πρίν, connie08 είπε:

Ο,τι χρειαστεις μη διστασεις να με ρωτησει, γιατι και εγω στην ιδια κατασταση με εσενα ημουν τοτε....με τις ιδιες ανησυχιες....ελπιζω το μηνυμα μου να σε καθησυχαζει λιγο, ολα καλα πηγαν για εμας after all!

 

 

Σε ευχαριστώ πολύ μόνο και μόνο που μπηκες στον κόπο να μου απαντήσεις. Πράγματι το μήνυμα σου είναι αισιόδοξο, οικογένεια δεν είναι ο αριθμός των μελών της αλλά οι σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους.