Οικογένεια με μοναχοπαίδι η με δυο/περισσότερα παιδάκια?

[anath]

πρίν από 15 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

 

   Ξέρω πως οποία διαφορά κ αν έχουν τα παιδάκια πάντα θα υπάρχουν αντικειμενικά δύσκολιες αλλά ή χαρά είναι αφάνταστη για τους γονείς. 

  Θεωρητικά για μένα μία καλή διαφορα είναι τα τρία έτη, αυτό βέβαια εξαρτάται απο πολλα. 

 

Συμφωνώ, για καθε ζευγάρι διαφέρει η "ιδανική" διαφορά ηλικίας. Γ

ια εμάς λειτούργησε πολύ καλά αυτή η διαφορά.

Και πάνω από όλα, πρέπει να αισθάνεσαι έτοιμη εσύ και να το θέλεις πραγματικά, να μην είναι προιόν πίεσης.

Εύχομαι να βρείτε την ιδανική λύση και ότι αποφασίσετε να γίνει εύκολα και όπως το έχετε φανταστεί!

[Anna3011]

Ωραίο θέμα και τι όμορφες απόψεις! Τροφή για σκέψη... Το "μεγάλωμα" της οικογένειας είναι κάτι που σκέφτομαι αρκετά τελευταία. Η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια θεωρούσα ιδανικό το σχήμα οικογένειας με ένα παιδί. Προφανώς επειδή ούσα εγώ μοναχοπαίδι είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία. Μεγάλωσα με 2 γονείς τρυφερούς και ακούραστους που δε δίσταζαν να παίζουν με τις ώρες μαζί μου, να τρέχουν, να κυλιούνται στο πάτωμα, να κάνουν τρέλες. Επιπλέον φρόντιζαν το σπίτι μας να είναι πάντα γεμάτο πιτσιρίκια από το σχολείο ή τη γειτονιά για να έχω συντροφιά. Με αυτά τα δεδομένα θεωρούσα λανθασμένα μη ισορροπημένο ένα πρότυπο οικογένειας με 2 ή περισσότερα παιδιά. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως η προσοχή και η φροντίδα των γονιών μπορούν να μοιράζονται στα 2, στα 3 κτλ.

  Ο άντρας μου, όταν αρχίσαμε να μιλάμε για οικογένεια μου είπε ότι ιδανικά θα ήθελε 2 παιδιά και εγώ συμφώνησα. Γιατί όχι, έτσι συνηθίζεται άλλωστε. Όμως η ζωή δε μας το έκανε εύκολο. Παλέψαμε με την υπογονιμότητα θεωρώντας πολλές φορές την απόκτηση ακόμα και ενός παιδιού μακρινό όνειρο. Ύστερα όμως από μια ψυχοφθόρα εξωσωματική (μια ευτυχώς), μια υπερδιέγερση ωοθηκών που οριακά δε με έστειλε νοσοκομείο και μια δύσκολη εγκυμοσύνη που με καθήλωσε για μήνες στο κρεβάτι, αυτή τη στιγμή κοιμάται στο διπλανο δωμάτιο το θαυματάκι μου! Και το περίεργο είναι ότι παρά την όλη ταλαιπωρία, μόλις έγινα μαμά ένιωσα ότι θα μπορούσα να ξανακάνω από την αρχή το ίδιο ταξίδι και με δεύτερο παιδάκι. Ίσως γιατί η μητρότητα μου ξύπνησε πρωτόγνωρα συναισθήματα, ίσως γιατί νιώθω ότι έχω απόθεμα αγάπης που θα μπορουσε να διοχετευθεί σε μια ακόμη ψυχούλα, ποιός ξέρει;

  Δε θα επέλεγα να κάνω δεύτερο παιδί μόνο και μόνο για να έχει παρέα η κόρη μου. Δυστυχώς το δέσιμο που έχουν τα αδέρφια δεν το ξέρω και δε μπορώ να το αξιολογήσω. Ούτε πιστεύω ότι τα μοναχοπαίδια είναι απαραίτητα και μοναχικά άτομα. Αντιθέτως έχουμε ανάγκη από δημιουργία δεσμών και κανουμε φιλίες ζωής. Και εφόσον η κόρη μου μείνει μοναχοπαίδι θα κάνω ότι μπορώ από πλευράς μου για να ενισχύσω την κοινωνικότητά της. Θα ήθελα όμως να αποτρέψω το ενδεχόμενο να αναπτύξει ναρκισσισμό. Ήδη έχουμε πέσει όλοι (γονείς, παππούδες,γιαγιάδες) με τα μούτρα πάνω της. Με ένα ακόμα παιδί θα μάθει να μοιράζεται, να διεκδικεί, να επιχειρηματολογεί.

  Από την άλλη έχω τόση λαχτάρα για την κόρη μου που θέλω να ζήσω στο ολόκληρο την κάθε της στιγμή. Θέλω να της προσφέρω εμπειρίες, εικόνες, να πάμε ταξίδια, να της δείξω τον κόσμο. Με ένα ακόμα παιδί θα τα καταφέρω όλα αυτά; Είναι και οι ρυθμοί της ζωής τόσο δύσκολοι, οι δουλειές μας τόσο απαιτητικές και μέσα σε όλα αυτά θέλω να βρίσκω χρόνο και για τη σχέση μου με τον άντρα μου. Έχουμε άραγε τις αντοχές για νέες περιπέτειες;

  Δεν ξέρω αν θα επιδιώξω ή αν θα τα καταφέρω τελικά να κάνω δεύτερο παιδάκι. Είναι άλλωστε νωρίς, το μωράκι μου είναι 4ων μηνών. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όσα παιδάκια και αν αποκτήσουμε έχουμε την ευθύνη και την υποχρέωση να τους παρέχουμε ένα υγιές και σταθερό περιβάλλον. Και πάνω σε αυτό οφείλουμε να δουλεύουμε κάθε μέρα. Για να τα δούμε ευτυχισμένα...

[Dust pink]

Όλα τα πράγματα είναι θέμα τύχης πολλές φορές και εγχειρίδιο καλού γονιού δεν υπάρχει. Ο κάθε ένας ενστικτωδώς και εμπειρικα μεγαλώνει το/τα παιδιά του. Τα παιδιά αποτελούν έναν καθρέφτη της οικογένειας (με εξαιρέσεις φυσικά) και για οποιοδήποτε ολισθημα η αρνητικό στοιχείο φέρουμε και εμείς ευθύνες. Το αν ένα παιδί μοναχοπαίδι η μη μεγαλώσει σε ένα γυάλινο κλουβί που μόνο αυτό έχει τις χαρες και τα προτερήματα όλου του κόσμου χωρίς την υποψία από μέρος του γονιού ότι αυτή η τακτική καταστρέφει το παιδί και το οδηγεί στον ναρκισσισμο, τον οποίο αργότερα στον έξω κόσμο κανένας δεν θα ανεχτεί , είναι σφάλμα του γονιού. Συμβαίνουν καθημερινά πολλά τέτοια παράδειγμα γύρω μας και ζουν ανάμεσα μας! Είναι φαινόμενα γενικά όχι στοχοποιημενα σε μοναχοπαίδια. Όλα επίσης ξεκινούν από τις ισορροπίες της οικογένειας, κάποτε μια κυρία ηλικιωμένη μου είχε πει "εσείς οι νέοι, να κάνετε παιδιά όταν ηρεμήσετε τους "δαίμονες" σας" αν υπάρχουν απωθημένα , κόμπλεξ , στερήσεις όπως θέλετε πείτε το, σίγουρα θα υπάρχει αντίκτυπο στο παιδί που είναι σφουγγάρι των γονιών του. Είπα όμως σχολή γονέων για να φοιτησουμε δεν υπάρχει οπότε σεβόμαστε την κάθε προσπάθεια όλων των γονιων. Από την άλλη κάθε άνθρωπος γεννιέται με μια συγκεκριμένη φύση η χαρακτήρα που κάποια στοιχεία του όσο "καλά" και αν μεγάλωσε δεν αλλάζουν... Κλασσικό παράδειγμα αδέρφια μεγαλωμένα στο ίδιο περιβάλλον είναι εκ διαμέτρου αντίθετα ως προς το ανθρώπινο κομμάτι με αποτέλεσμα να απομακρύνονται γιατί έχουν προβλήματα. Όλα είναι σχετικά και η πορεία δείχνει.. δεν διαλέγουμε εμείς τα παιδιά ή πόσα θα κάνουμε , εκείνα μας διαλέγουν και είναι τιμή! Τα δεύτερα , τρίτα παιδιά δεν είναι ούτε απωθημένα ούτε παρέα για τα παιχνίδια αποκλειστικά είναι η ανάγκη δύο ανθρώπων να μεγαλώσουν κάτι που έχουν φτιάξει, στο μετρό και στο βαθμό που μπορούν αλλά και στον παράγοντα τύχη και υγεία για το αν θα έρθουν και οπότε έρθουν. Ο ρόλος του γονιού δεν πάει για Όσκαρ είναι ιερός και διοχετεύεται σε ένα ή περισσότερα παιδιά όταν ερθουν.

[Adios amigos]

εγώ βρίσκω τη φράση "ένα ίσον κανένα" εντελώς κατινίστική, και δε νομίζω ότι έχουμε να δώσουμε λογαριασμό σε κανέναν.

Κι εγώ στο ένα θα μείνω.. δεν έχω κουράγιο για δεύτερο γύρο γέννας, θηλασμού, κολικών κτλ

Άσε που έχω πολύ φορτωμένο πρόγραμμα επαγγελματικά, και δε θα ανταπεξέλθω... εκτός εάν το παρκάρω στη γιαγιά, που δε θέλω.

κι εμένα μου το λένε κάτι συγγενείς αλλά τους απαντάω κατ ευθείαν για να το σταματήσουν κάποτε.. ελπίζω...

 

Πάντως το να κάνεις δευτερα, τρίτα κτλ παιδιά για να έχουν παρέα τα πρώτα , είναι πολύ πολύ σχετικό... εγώ με τα αδέρφια μου δεν έχουμε καμία σχέση πέρα από τα τυπικά... άλλο μήκος κύματος τελείως... αντιθέτως, έχω φίλες που τις έχω από 5 χρονών, και είμαστε καλύτερα από αδέρφια... στην κυριολεξία.

[vicky86]

Θελω να πιστευω πως καποιος δ κανει δευτερο παιδι για να εχει παρεα το πρωτο,η τουλ δ θα επρεπε

Θα ειναι τυχερος αν απο μικρα αν εχουν μικρη διαφορα ηλικιας παιζουν μαζι,κ αν τα μεγαλωσουν κ σωστα ακομη κ αν σαν ανθρωποι θα ειναι τελειως διαφορετικοι,θα ξερουν οτι υπαρχει ενας αδερφος,μια αδερφη,αδερφια,που ο,τι κ αν γινει θα ειναι εκει για εκεινον/η

Δ πρεπει να ειναι ουτε η αφορμη ουτε η αιτια,αλλα το μπονους που κερδιζεις

[antsa]

On 4/14/2018 at 5:07 PM, Dust pink said:

 Είπα όμως σχολή γονέων για να φοιτησουμε δεν υπάρχει οπότε σεβόμαστε την κάθε προσπάθεια όλων των γονιων.

κι ομως υπαρχουν σχολες γονεων! κι ομαδες γονεων.  Υπαρχουν και σε ιδιωτικο τομεα τουλαχιστον εδω στην αθηνα(με μια μηνιαια συνδρομη), αλλα υπαρχουν και δωρεαν .Προσωπικα στο δημο που μενω υπαρχει ομαδα γονεων που σε εβδομαδιαια βαση παρακολουθω με βιωματικα σεμιναρια και ειμαι πολυ ευχαριστημενη (ειναι και δωρεαν).

 

 

3 hours ago, jellyfishch said:

εγώ βρίσκω τη φράση "ένα ίσον κανένα" εντελώς κατινίστική, και δε νομίζω ότι έχουμε να δώσουμε λογαριασμό σε κανέναν.

Κι εγώ στο ένα θα μείνω.. δεν έχω κουράγιο για δεύτερο γύρο γέννας, θηλασμού, κολικών κτλ

Άσε που έχω πολύ φορτωμένο πρόγραμμα επαγγελματικά, και δε θα ανταπεξέλθω... εκτός εάν το παρκάρω στη γιαγιά, που δε θέλω.

κι εμένα μου το λένε κάτι συγγενείς αλλά τους απαντάω κατ ευθείαν για να το σταματήσουν κάποτε.. ελπίζω...

το ενα ισον κανενα ειναι το λιγοτερο απο εκνευριστικη εως αναγωγη εκφραση (εκτος αν το λεει ενας ηλικιωμενος ανθρωπος, εκει δειχνεις μια κατανοηση). 

Παντως συμφωνω, δε θα εκανα με τιποτα δευτερο παιδι αν δεν ηξερα οτι μπορω να το μεγαλωσω εγω ως προσωπο φροντιδας. χτες (σαββατοβραδο) βγηκαμε με τον συζυγο και μου συζηταγε αν θα ηθελα να κανουμε τριτο παιδι. η απαντηση μου ηταν αυτη: φοβαμαι οτι δε μπορω να μεγαλωσω κι ενα τριτο παιδι με τον τροπο που μεγαλωσα τα δυο προηγουμενα (δηλ. ενσυναισθηση, μια σχετικη ηρεμια και κατανοηση, σεβασμο, ορια και κανονες μεσω διαλογου και "διαπραγματευσης", οχι μεσω επιβολης) και αν ειναι να κανω τριτο παιδι για να το μεγαλωσει ειτε μια γιαγια, ειτε μια νταντα, ειτε ο βρεφικος σταθμος, τοτε οχι ΔΕ κανω.

[anath]

Δεν ειναι μονο το πρακτικα ζητηματα που προκυπτουν με ενα 2ο η 3ο παιδι. Είναι και θεμα ισορροπίας και ψυχολογίας των υπολοιπων μελων. Εγω, ας πουμε, και μονο στη σκεψη να κανω 3ο παιδι αισθανομαι απο αβολα εως τρομακτικα.. Δεν φοβαμαι πώς θα το μεγαλωσω, θα το μεγαλωσω οπως και τα αλλα 2, ίσως στερηθούμε κάτι παραπάνω αλλά δεν με τρομαζει αυτό. Φοβαμαι όμως εμένα, νομίζω ότι δεν έχω ψυχικά αποθέματα, νιώθω ότι θα τρελαθώ εν ολιγοις, ότι θα χάσω τον εαυτό μου!

Άρα μην πιέζεστε από κανέναν, ούτε από τον σύζυγο, αν πρώτα δεν αισθάνεστε εσείς σίγουρες για αυτή την απόφαση..

Το "ένα ίσον κανένα" και το "τι να πω κ εγώ που έχω 4" κλπ κλπ θεωρώ ότι είναι μίζερες και εγωιστικές εκφράσεις

[Dust pink]

18 ώρες πρίν, antsa είπε:

κι ομως υπαρχουν σχολες γονεων! κι ομαδες γονεων.  Υπαρχουν και σε ιδιωτικο τομεα τουλαχιστον εδω στην αθηνα(με μια μηνιαια συνδρομη), αλλα υπαρχουν και δωρεαν .Προσωπικα στο δημο που μενω υπαρχει ομαδα γονεων που σε εβδομαδιαια βαση παρακολουθω με βιωματικα σεμιναρια και ειμαι πολυ ευχαριστημενη (ειναι και δωρεαν).

 

 

το ενα ισον κανενα ειναι το λιγοτερο απο εκνευριστικη εως αναγωγη εκφραση (εκτος αν το λεει ενας ηλικιωμενος ανθρωπος, εκει δειχνεις μια κατανοηση). 

Παντως συμφωνω, δε θα εκανα με τιποτα δευτερο παιδι αν δεν ηξερα οτι μπορω να το μεγαλωσω εγω ως προσωπο φροντιδας. χτες (σαββατοβραδο) βγηκαμε με τον συζυγο και μου συζηταγε αν θα ηθελα να κανουμε τριτο παιδι. η απαντηση μου ηταν αυτη: φοβαμαι οτι δε μπορω να μεγαλωσω κι ενα τριτο παιδι με τον τροπο που μεγαλωσα τα δυο προηγουμενα (δηλ. ενσυναισθηση, μια σχετικη ηρεμια και κατανοηση, σεβασμο, ορια και κανονες μεσω διαλογου και "διαπραγματευσης", οχι μεσω επιβολης) και αν ειναι να κανω τριτο παιδι για να το μεγαλωσει ειτε μια γιαγια, ειτε μια νταντα, ειτε ο βρεφικος σταθμος, τοτε οχι ΔΕ κανω.

Ήταν μεταφορική η φράση σχολή γονέων με την έννοια ότι για να γίνει κάποιος γονιός δεν παίρνει πιστοποίηση. Δεν γίνεσαι γονιός με πτυχίο. Συμβουλευτική γονέων για θεματα οικογένειας και παιδιών υπάρχει για διεύρυνση και υποστήριξη.

[ΑΡΓΚ]

On 16/4/2018 at 12:18 ΜΜ, anath είπε:

Το "ένα ίσον κανένα" και το "τι να πω κ εγώ που έχω 4" κλπ κλπ θεωρώ ότι είναι μίζερες και εγωιστικές εκφράσεις

 

Oμολογώ ότι κι εγώ που έχω 3 και μακάρι να μπορούσα να είχα άλλα 3, ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη λογική. Είναι σαν να λέει κανείς ότι τα παιδιά είναι ταλαιπωρία ή κατόρθωμα, που δε βγάζει κανένα νόημα από την πλευρά του γονιού που επέλεξε να κάνει τα παιδιά. Κάνει κανείς 3, 5 ή 15 παιδιά γιατί του φαίνεται εύκολο/ευχάριστο ή τέλος πάντων ότι αξίζει τον κόπο. Δεν είναι διαγωνισμός, του τύπου "εγώ μπορώ να υπομείνω περισσότερα από εσένα". 

[anath]

14 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Oμολογώ ότι κι εγώ που έχω 3 και μακάρι να μπορούσα να είχα άλλα 3, ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη λογική. Είναι σαν να λέει κανείς ότι τα παιδιά είναι ταλαιπωρία ή κατόρθωμα, που δε βγάζει κανένα νόημα από την πλευρά του γονιού που επέλεξε να κάνει τα παιδιά. Κάνει κανείς 3, 5 ή 15 παιδιά γιατί του φαίνεται εύκολο/ευχάριστο ή τέλος πάντων ότι αξίζει τον κόπο. Δεν είναι διαγωνισμός, του τύπου "εγώ μπορώ να υπομείνω περισσότερα από εσένα". 

Σιγουρα θα θαυμασω μια μαμα που εχει 3, 4 ή περισσοτερα παιδια, γιατι δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου στη θεση της, όμως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Οι αγωνίες, οι υποχρεώσεις, τα συναισθήματα, οι ευθύνες, όλα είναι ίδια, δεν "μετριούνται", είτε με 1 είτε με 10 παιδιά!

[Mary1976]

Η δική μου περίπτωση είναι περίπτωση που έχω ένα παιδί και προσπαθώ χρόνια για 2^ο χωρίς αποτέλεσμα. Έφτασα στο σημείο να μου έχει γίνει εμμονή και όλα να γυρίζουν γύρω από την προσπάθεια για 2^ο παιδί. Μετά από μια ατυχή δεύτερη εγκυμοσύνη που είχα το φιλοσόφησα λίγο και κατάλαβα ότι ίσως λόγω των κοινωνικών πιέσεων, των ανασφαλειών μου και μιας πλασματικής εικόνας ιδανικής ζωής (η ευτυχισμένη οικογένεια με τα 2 παιδάκια κτλ) που έφτιαξα στο κεφάλι μου, έχανα το σήμερα και δεν εκτιμούσα αυτά που ήδη είχα. Βλέποντας πλέον τα πράγματα ψυχραιμότερα καταλαβαίνω ότι δεν ήταν σωστή η λογική θέλω οπωσδήποτε 2^ο παιδί γιατί και οι φίλες μου έχουν 2, για να μην είναι μόνο του το πρώτο και για να μην με κοιτάζει με μισό μάτι η πεθερά και όλο πετάει μπηχτές! Παραδέχομαι ότι αυτά κρύβονταν (και ας μην το ομολογούσα) πίσω από την επιθυμία μου για 2^ο παιδί. Πλέον και λόγω ηλικίας δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να κάνω 2^ο και δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα. Αν έρθει η χαρά θα είναι μεγάλη, αλλά και αν δεν έρθει καλά πάλι θα περνάμε οι τρεις μας. Το να έχεις 2-3-4-5-6 παιδιά μπορεί να είναι υπέροχο αλλά και το να έχεις μόνο 1 έχει κάποια πλεονεκτήματα. Όπως και το να μην κάνεις καθόλου παιδιά. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.

[Mama_Anesti_]

Διαβαζω τα σχόλια μου δυο χρόνια πριν και συνειδητοποιω πόσο αλλαξα πόσο άλλαξαν και οι καταστάσεις, οι επιθυμίες μας ως οικογένεια, οι οικονομικές υποχρεώσεις κ οι προτεραιότητες. 

 

   Δεν ξέρω αν ποτέ θα κάνουμε δεύτερο παιδάκι, ενώ πριν δύο χρόνια δεν μπορούσα να το σκεφτώ μετά το επιθυμούσα έντονα αν και φοβομουν κ τώρα είμαστε σε διαφορετική φάση. Νομίζω μέσα μου πάντα θα έχω αμφιβολίες, πάντα θα αναρωτιέμαι πως θα ήμασταν/ειμαστε αν...

 

Απ την άλλη όμως όσοι έχουμε ένα παιδάκι λογικά κάποια στιγμή σταματάμε να αμφιβάλλουμε, έτσι δεν ειναι? Ο αναλογισμος των αντοχων, των συγκυριών η των οικονομικών σας βοήθησε? Τα μειονεκτήματα που θεωρούνται πως αντιμετωπίζουν τα μοναχοπαίδια σας αποθαρρυναν? 

 

  Ίσως σας έχω κουράσει κατά καιρούς με σχόλια μου πάνω στο θέμα, αλλά θα ήθελα να ακουσω γνώμες και από γονείς με ένα παιδί μιας και στον περίγυρο μου οι περισσότεροι έχουν δύο ή και πιο πολλά παιδάκια. 

[Anna3011]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Διαβαζω τα σχόλια μου δυο χρόνια πριν και συνειδητοποιω πόσο αλλαξα πόσο άλλαξαν και οι καταστάσεις, οι επιθυμίες μας ως οικογένεια, οι οικονομικές υποχρεώσεις κ οι προτεραιότητες. 

 

   Δεν ξέρω αν ποτέ θα κάνουμε δεύτερο παιδάκι, ενώ πριν δύο χρόνια δεν μπορούσα να το σκεφτώ μετά το επιθυμούσα έντονα αν και φοβομουν κ τώρα είμαστε σε διαφορετική φάση. Νομίζω μέσα μου πάντα θα έχω αμφιβολίες, πάντα θα αναρωτιέμαι πως θα ήμασταν/ειμαστε αν...

 

Απ την άλλη όμως όσοι έχουμε ένα παιδάκι λογικά κάποια στιγμή σταματάμε να αμφιβάλλουμε, έτσι δεν ειναι? Ο αναλογισμος των αντοχων, των συγκυριών η των οικονομικών σας βοήθησε? Τα μειονεκτήματα που θεωρούνται πως αντιμετωπίζουν τα μοναχοπαίδια σας αποθαρρυναν? 

 

  Ίσως σας έχω κουράσει κατά καιρούς με σχόλια μου πάνω στο θέμα, αλλά θα ήθελα να ακουσω γνώμες και από γονείς με ένα παιδί μιας και στον περίγυρο μου οι περισσότεροι έχουν δύο ή και πιο πολλά παιδάκια. 

Ασφαλώς και σταματάμε να αμφιβάλλουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, ή να το πω καλύτερα, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά είναι τα δεδομένα μας και με αυτά πορευόμαστε. Σίγουρα όλοι μας έχουμε βρεθεί καποια στιγμή στην κατάσταση να αναρωτιόμαστε πως θα ήταν η ζωή μας αν πχ. είχαμε άλλη σύνθεση οικογένειας ως παιδιά, αν είχαμε ζήσει σε άλλο μέρος, αν είχαμε επιλέξει μια άλλη καριέρα ή έναν άλλο σύντροφο (ή και καθόλου καριέρα ή σύντροφο ), όμως θεωρώ ότι αν τα χρόνια περνούν και εμείς μένουμε με την αμφιβολία αυτό μάλλον δείχνει ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τις επιλογές μας και κατ'επέκταση με τη ζωή μας.

 

Επειδή ζήτησες γνώμες γονιών με ένα παιδί, εγώ θα σου μιλήσω με την ιδιότητα του μοναχοπαιδιού που έχει μοναχοπαίδι. Αρχικά θα πω ότι δεν ήταν επιλογή μου να κάνω ένα παιδί όμως καθαρά και μόνο ιατρικοί λόγοι με έχουν οδηγήσει σε αυτή την απόφαση. Από την άλλη η ευτυχισμένη παιδική μου ηλικία ως μοναχοπαίδι με κάνει να νιώθω καλά με τη σύνθεση της οικογένειάς μου και συνεχίζω να πιστεύω ότι η ευτυχία σε μία οικογένεια δεν είναι απαραίτητα ανάλογη του αριθμού των μελών της.

 

Σχετικά με το αν με έχουν αποθαρρύνει τα "μειονεκτήματα" όπως λες των μοναχοπαιδιών, όχι, δε με έχουν, θεωρώ όμως ότι ως γονέας ενός μόνο παιδιού έχω κάποιες ιδιαιτερότητες. Νιώθω για παράδειγμα ότι είμαι επιφορτισμένη με την ευθύνη να βρίσκω παρέα στο παιδί μου  πιο συχνά από τους υπόλοιπους γονείς που έχουν περισσότερα παιδιά. Αντιλαμβάνομαι ότι η κόρη μου ζώντας σε ένα σπίτι μόνο με ενήλικες δικαίως θα βαριέται περισσότερο και εδώ ερχόμαστε εμείς για να επιδιώκουμε συστηματικά την επαφή της με παιδάκια είτε στην παιδική χαρά, είτε καλώντας παιδι στο σπίτι είτε οργανώνοντας εξόδους με άλλες οικογένειες. Προσπαθώ επίσης να αποφύγω την υπερπροστασία που βιωματικά γνωρίζω ότι μόνο κακό κάνει. Από νωρίς λοιπόν ψάχνω τρόπους να ενισχύω την αυτονομία της και την πίστη στις ικανότητές της. Τώρα που είναι 2,5 χρονών η προσπάθεια περιορίζεται σε μικρά πράγματα του τύπου να τρώει και να ντύνεται μόνη, να νιώθει ελεύθερη να κινηθεί χωρίς μια μαμα να τρέχει πίσω της φωνάζοντας "πρόσεχε" και "μη" : κτλ. Τέλος η αποφυγή τάσεων ναρκισσισμού στο μοναχοπαίδι είναι και αυτή ένα στοίχημα που πρέπει να βάλει ο γονιός και προσπαθώ να βάζω όρια για να τα καταφέρω, όμως εδώ θα ομολογήσω ότι τα όπλα μου δεν είναι πάντα ισχυρά. Είναι συχνά πολύ δύσκολο να γίνεσαι αυστηρός όταν απέναντί σου βρίσκεται το  κέντρο του κόσμου σου . 

[Έσπερος]

πρίν από 55 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

Διαβαζω τα σχόλια μου δυο χρόνια πριν και συνειδητοποιω πόσο αλλαξα πόσο άλλαξαν και οι καταστάσεις, οι επιθυμίες μας ως οικογένεια, οι οικονομικές υποχρεώσεις κ οι προτεραιότητες. 

 

   Δεν ξέρω αν ποτέ θα κάνουμε δεύτερο παιδάκι, ενώ πριν δύο χρόνια δεν μπορούσα να το σκεφτώ μετά το επιθυμούσα έντονα αν και φοβομουν κ τώρα είμαστε σε διαφορετική φάση. Νομίζω μέσα μου πάντα θα έχω αμφιβολίες, πάντα θα αναρωτιέμαι πως θα ήμασταν/ειμαστε αν...

 

Απ την άλλη όμως όσοι έχουμε ένα παιδάκι λογικά κάποια στιγμή σταματάμε να αμφιβάλλουμε, έτσι δεν ειναι? Ο αναλογισμος των αντοχων, των συγκυριών η των οικονομικών σας βοήθησε? Τα μειονεκτήματα που θεωρούνται πως αντιμετωπίζουν τα μοναχοπαίδια σας αποθαρρυναν? 

 

  Ίσως σας έχω κουράσει κατά καιρούς με σχόλια μου πάνω στο θέμα, αλλά θα ήθελα να ακουσω γνώμες και από γονείς με ένα παιδί μιας και στον περίγυρο μου οι περισσότεροι έχουν δύο ή και πιο πολλά παιδάκια. 

Κι εμείς έχουμε αποδεχτεί σιωπηρά ότι θα μείνουμε με το ένα παιδί, για ιατρικούς λόγους. Εγώ προσωπικά αν δεν ήταν η εξωσωματική στη μέση, μπορεί και να το σκεφτόμουν για αργότερα, αν και το αργότερα αυτό όταν έχεις αμφιβολίες, ή δεν συμβαίνει ποτέ, ή συμβαίνει τελείως τυχαία όταν έχεις αποφασίσει ότι δεν θα σου συμβεί!!! Τώρα τελευταία μόνο σκέφτομαι ότι ίσως σε καμιά 10-15αριά χρόνια, να νοσταλγήσω το να έχω ένα μικρό παιδάκι -σε καμία περίπτωση όμως βρέφος, αν ερχόταν σε πακέτο κατευθείαν 4-5 μηνών θα ήμουν πιο θετική στην ιδέα! Θα είμαι όμως πάνω από 45, οπότε δεν θα γίνεται. 

 

Μικρή δεν έπαιξα πολύ με την αδερφή μου γιατί έχουμε αρκετά χρόνια διαφορά. Ο άντρας μου έχει ακόμα περισσότερα με τον αδερφό του, εκείνοι ουσιαστικά δεν έπαιξαν ποτέ, έκαναν παρέα και διακοπές και αθλήματα όταν ενηλικώθηκαν και οι δύο. Άρα δεν έχουμε εικόνα των δύο αδερφιών κοντινών σε ηλικία που έπαιζαν πάντα μαζί και μοιράζονταν πράγματα κλπ. 

 

Σ αυτή τη φάση για το παιδί μόνο θετικά βλέπω. Έχει όλη μας την αγάπη, δεν έχουμε νεύρα και κούραση, δεν χρειάζεται να του βάζουμε να βλέπει βιντεάκια για να ασχοληθούμε με το άλλο παιδί, δεν τον διώξαμε ποτέ από κοντά μας γιατί είμαστε απασχολημένοι με άλλο παιδί. Πραγματικά δεν βρίσκω τίποτα κακό σε αυτό. Παίζει μόνος του πολύ, επειδή όμως το θέλει κι όχι επειδή αναγκάζεται. Το θέμα της παρέας είναι ένα μεγάλο ζήτημα γιατί δεν έχουμε και φίλους με παιδιά και τα ξαδέρφια είναι μακριά, αλλά τι να κάνουμε. Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία όμως να κάνω κι άλλο μωρό που δεν το αντέχω με τίποτα, μόνο και μόνο για να έχει παρέα, έχουντας περάσει όμως πρώτα 3-4 χρόνια με ζήλια και σπρωξίματα και τσιμπήματα και συζητήσεις και διαπραγματεύσεις Προτιμότερο μου φαίνεται να κάνω μερικούς γερούς καβγάδες με τον άντρα μου για να πηγαίνουμε πιο συχνά στην Αθήνα να βλέπουμε τα ξαδέρφια. Επίσης σκέφτομαι ότι αν είχαμε και άλλο παιδί, ή θα στριμώχνονταν σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο, χωρίς χώρο, θα αναγκαζόμασταν να βάλουμε κουκέτα, ή θα πηγαίναμε σε μεγαλύτερο σπίτι με ακριβότερο ενοίκιο, για λίγο περισσότερο χώρο, αλλά και πάλι αποκλείεται να ήταν τόσο μεγάλο που να έχει το καθένα το δικό του δωμάτιο ή έστω μεγάλο δωμάτιο για να χωράνε κανονικά κρεβάτια και να έχουν και χώρο να παίζουν. Θα περίσσευαν ακόμα λιγότερα χρήματα για εξόδους και για διακοπές και στο μέλλον για δραστηριότητες. 

 

Για την αυτονομία δεν ανησυχώ ιδιαίτερα, γιατί γενικά παίζει μόνος του και δεν είναι της προσκόλλησης ή της αγκαλιάς. Για τον ναρκισσισμό ανησυχώ γιατί έχει  την τάση να τον καλλιεργεί ο άντρας μου. Αλλά και 5 παιδιά να είχαμε, το ίδιο θα έκανε, άρα δεν βλέπω διαφορά σε αυτό. 

[φουλα27]

Τον γιο μου τον γέννησα το 2014 , συγκεκριμένα ήταν η τρίτη μου εγκυμοσύνη αλλά η πρώτη επιτυχής... Μέχρι τα 4 του ήθελε όλη τη προσοχή μου οπότε δεν σκεφτόμουν για δεύτερο.. εκτός από αυτό φοβόμουν να περάσω μια ακόμη τυχόν αποτυχημένη εγκυμοσύνη οπότε είχα καταλήξει στο κατά πάσα πιθανότητα να μείνω με ένα... Ήρθε όμως η στιγμή που ο μικρός μου ζητούσε επίμονα αδελφακι και εμείς ναι μεν το θέλαμε αλλά δισταζαμε...Οι λόγοι πολλοί... Περνώντας ο καιρός αφήσαμε τη λογική στην άκρη και είπαμε να ακολουθήσουμε το συναίσθημα...

Σήμερα διανύω το δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης μου ελπίζοντας να πάνε όλα καλά και ο μικρός είναι πιο χαρούμενος από ποτέ

Βέβαια θα υπάρχει διαφορά ηλικίας αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι το καλύτερο δώρο που του έχουμε κάνει σαν γονείς του

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, φουλα27 είπε:

Τον γιο μου τον γέννησα το 2014 , συγκεκριμένα ήταν η τρίτη μου εγκυμοσύνη αλλά η πρώτη επιτυχής... Μέχρι τα 4 του ήθελε όλη τη προσοχή μου οπότε δεν σκεφτόμουν για δεύτερο.. εκτός από αυτό φοβόμουν να περάσω μια ακόμη τυχόν αποτυχημένη εγκυμοσύνη οπότε είχα καταλήξει στο κατά πάσα πιθανότητα να μείνω με ένα... Ήρθε όμως η στιγμή που ο μικρός μου ζητούσε επίμονα αδελφακι και εμείς ναι μεν το θέλαμε αλλά δισταζαμε...Οι λόγοι πολλοί... Περνώντας ο καιρός αφήσαμε τη λογική στην άκρη και είπαμε να ακολουθήσουμε το συναίσθημα...

Σήμερα διανύω το δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης μου ελπίζοντας να πάνε όλα καλά και ο μικρός είναι πιο χαρούμενος από ποτέ

Βέβαια θα υπάρχει διαφορά ηλικίας αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι το καλύτερο δώρο που του έχουμε κάνει σαν γονείς του

Τα αδερφάκια δεν είναι δώρο και μην του το λέτε καν. Λογικό είναι να ζηλέψει κάποια στιγμή, και δεν πρέπει να έχει και τύψεις που δεν του άρεσε το "δώρο". Εξαλλου το ενδιαφέρον για το αδερφάκι θα εξαντληθεί τη στιγμή που θα καταλάβει ότι δεν μπορούν να παίξουν και ότι αντί για το παιδάκι που "παρήγγειλε" ήρθε ένα μωρό που τρώει την προσοχή των γονιών και δεν ξέρει να κάνει τίποτα (εκτός από να βουτάει παιχνίδια σε κανέναν χρόνο). Και 7-8 να είναι το μεγάλο, θα μετανιώσει και θα ζηλέψει, σαν παιδί, αναξάρτητα από το αν θα το αγαπάει κιόλας. Οπότε μην το εμφανίζεται σαν κάτι που γίνεται για το καλό του στο ίδιο το παιδί, ούτε για πλάκα, είναι πολύ "μπερδευτικό" για τα συναισθηματά του

[kotsifikos]

Ούτε εγώ θα κάνω δεύτερο παιδί, για ιατρικούς λόγους καθαρά, όμως τολμώ να πω πως μου αρέσει η δυναμική της οικογένειας μας. Είναι ωραίο που είμαστε τριάδα, τώρα πια που έχει μεγαλώσει και το παιδί δεν το σκέφτομαι καν!

Νομίζω πως ακόμα και αν δεν ήμασταν υπογόνιμοι (αν δεν είχαμε ήδη δεύτερο παιδί) δεν θα έκανα τώρα πια, η κούραση είναι τεράστια, το τρέξιμο ασταμάτητο, και οικονομικά τα πράγματα θα ήταν πολυ δύσκολα με ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια.

Όπως έχω ξαναπεί και σε προηγούμενο ποστ προσπαθώ να του ενισχύσω το αίσθημα της φιλίας, και εγώ και ο μπαμπάς του έχουμε φίλους πολλά χρόνια (αδελφικούς κυριολεκτικά) οπότε μεγαλώνει έχοντας αυτό το πρότυπο. Το σπίτι μας είναι συνέχει γεμάτο με κοσμο, έρχονται φίλοι του, κανονίζουμε βόλτες και συναντήσεις με φίλους του έξω, γενικότερα προσπαθούμε να ειναι γεμάτη η ζωή του από ανθρώπους. Αδελφάκι δεν μου έχει ζητήσει ποτέ (είναι λίγο πριν τα 5), πραγματικά ποτέ, δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή πάντα τον μεγαλώναμε έχοντας ως δεδομένο πως δεν θα υπάρξει δεύτερο παιδί οπότε και εμείς ίσως δεν του το καλλιεργήσαμε αυτό.

Με ενοχλεί η άποψη πως ένα παιδί είναι μόνο όταν δεν έχει αδέρφια, ειλικρινά, λες και με τα αδέλφια είναι δεδομένο πως θα ταιριάξει και θα μπορεί εύκολα να συνυπάρχει.

Εγώ και ο άντρας μου προερχόμασε από μεγάλες οικογένειες και οι δύο, ο γιος μου έχει πάνω από 10 πρώτα ξαδέρφια, έχει οικογένεια έχει δικούς του ανθρώπους, δεν νιώθω πως του στερώ κάτι, αντίθετα νίωθω πολυ καλά με την επιλογή μου.

Ξέρει και ο ίδιος πως ο κόσμος ο δικός μου και του μπαμπά του γυρνάει γύρω από εκέινον, όμως δεν με πειράζει καθόλου, είναι το επίκεντρο, σε γενικότερο πλαίσιο όμως και όταν εντάσεται σε μία ομάδα καθόλου δεν έχει αυτή την ανάγκη (να είναι το επίκεντρο), έχει μάθει να μοιράζεται ουσιαστικά, κάθε 4-5 μήνες μαζεύουμε μαζί ρούχα και παιχνίδια να τα πάμε σε παιδάκια που δεν έχουν (έτσι του λέω), και το κάνει με χαρά, θέλει να προσφέρει. Δεν έχει πρόβλημα να παίζουν και άλλα παιδιά με τα παιχνίδια του, εκτός από 1-2 αγαπημένα που έχει (αυτό θα συνέβαινε ακόμα και αν είχε αδερφάκι) και δεν θέλει να τα πειράζει κανείς πράγμα το οποίο σέβομαι απόλυτα.

Όταν ένας γονιός επιλέγει συνειδητά να μην κάνει δεύτερο παιδί, και είναι καλά με την επιλογή του, χρειρίζεται την κατάσταση πιο αποτελεσματικά, και λογικό είναι αυτό.
Σίγουρα όπως σε όλα, κάτι χάνεις και κάτι κάτι κερδίζεις με την κάθε απόφαση σου.

[chocolate_eater]

Εμένα, αν και έχουμε ένα παιδί προς το παρόν, με τρομάζει λίγο μακροπρόθεσμα η κατάσταση στην οποία ένα παιδί για πολλά χρόνια έχει μόνο βιωματικές σχέσεις με ενήλικες...εκτός αν πηγαίνει από μωρό στον παιδικό σταθμό, αλλά και πάλι στο οικιακό περιβάλλον θα περιβάλλεται μόνο από ενήλικες. Μου φαίνεται οτι τα παιδιά έχουν μεταξύ τους μια επικοινωνία που δε μπορεί να αντικατασταθεί με κάτι άλλο και, δυστυχώς, εδώ παρατηρώ μία ενδεχόμενη υστέρηση.

 

Κι ένα άλλο που με τρομάζει, προσωπικά πάντα, είναι το πως τα μοναχοπαίδια διαχειρίζονται εντελώς μόνα τους, μακροπρόθεσμα, τη σχέση αλληλεξάρτησης με δύο άτομα, όσο αυτά μεγαλώνουν. Πρακτικά έχεις να διαχειριστείς δύο προσωπικότητες, χωρίς να υπάρχει κανένας άλλος στον κόσμο με την ίδια βιωματική σχέση μαζί τους, που θα μπορούσε να σε καταλάβει, ή να μοιραστεί τα ενδεχόμενα βάρη. Και αναφέρομαι κυρίως στα ψυχολογικά βάρη, όχι τόσο στο ποιος θα τους προσέξει όταν γεράσουν π.χ....αυτό είναι πρακτικής φύσεως ζήτημα και είναι το λιγότερο. 

 

Αλλά και από την πλευρά των γονιών, για να είμαι ειλικρινής, δεν θα μου άρεσε ένα μόνο παιδί να έχει το 100% της επιρροής και προσοχής μου πάνω του, γιατί όσο κι αν έχεις αυτογνωσία, μερικά expectations περνάνε χωρίς καν να το καταλάβεις. Είναι το ίδιο ψυχολογικό βάρος που αναφέρω παραπάνω, αλλά από την πλευρά του γονέα.

 

Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω, θέλει πολλή δουλειά για να μη γίνουν λάθη, είτε με τη μία επιλογή, είτε με την άλλη. Απλώς εκτίθεσαι σε διαφορετικού είδους ρίσκα, κάθε φορά.

[Έσπερος]

Η απόκτηση ενός μόνο παιδιού πιστεύω ότι έχε αρχίσει να απενοχοποιείται τα τελευταία χρόνια λόγω ηλικίας γονέων, υπογονιμότητας, εργασιακών σχέσεων και οικονομικών. Ίσως κάποια στιγμή τα επόμενα χρόνια, ειδικά στα αστικά κέντρα, τα δύο παιδιά να είναι εξαίρεση. Δεν θέλω να σχολιάσω αν αυτό είναι κάτι θετικό ή αρνητικό γιατί είναι πολλοί τομείς που επηρεάζονται από μια τέτοια αλλαγή στη δομή των οικογενειών. Ελπίζω τουλάχιστον να φύγει το βάρος των τύψεων που συχνά νιώθουν οι γονείς με μοναχοπαίδια και που καλλιεργούν διάφοροι καλοθελητές στον περίγυρο.

 

Οι κοπέλες που τονίζουν ότι η απόκτηση ενος, δυο, τεσσάρων ή δέκα παιδιών είναι απόφαση των γονέων μόνο, έχουν δίκιο που επιμένουν σε αυτό. Η δυναμική της οικογένειας δεν είναι άσπρο - μαύρο, από τη μία το μοναχοπαίδι από την άλλη τα δύο ή τρία παιδιά. Άλλη σχέση έχουν δύο αδέρφια με δυο χρόνια διαφορά, άλλη σχέση έχουν με 4 χρόνια, άλλη με παραπάνω χρόνια, άλλη αν είναι πολλά παιδιά, άλλη αν είνια δύο παιδιά κοντά και ένα παιδί - έκπληξη μετά από 10 χρόνια. Όλα αυτά δεν μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο, ούτε τα αδέρφια μιας οικογένειας μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο, ειδικά αν έχουν κάποια ρόνια διαφορά. Άλλο δέσιμο έχουν δυο παιδάκια με 20 μήνες διαφορά που σχεδόν παίζουν μαζί εξαρχής και έχουν κοινές παρέες, άλλο δυο αδέρφια με 4-5 χρόνια διαφορά. Εξάλλου το καθένα στη ζώη του θα ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους, μπορεί να μένουν σε άλλη χώρα ή άλλη πόλη, μπορεί να έχουν διαφορετικό τρόπο ζωής πχ το ένα να δουλεύει 15 ώρες τη μέρα και το άλλο να είναι παραδοσιακό δουλειά-σπίτι-παιδιά, δεν μπορείς να προδιαγράψεις τον ρόλο που θα παίξει ο ένας αδερφός στη ζωή του άλλου, κι αφήνω στην άκρη και τις πιο ακραίες περιπτώσεις με διαταραγμένες σχέσεις. Τα βάρη των γονέων μπορεί να τα επωμιστεί και ο ένας μόνο αν τυχόν ο άλλος μένει αλλού, ή αν ο ένας έχει επιλέξει να έχει μια πιο αποστασιοποιημένη προσέγγιση όχι από κακία, απλώς να θέλει να το χειριστεί διαφορετικά. Κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει το μέλλον. Ένα παιδί είναι ευτυχισμένο όταν το αγαπούν. Δεν γίνεται κανένας ευτυχισμένος αυτομάτως επειδή έχει αδέρφια ούτε αντίστοιχα ευτυχισμένος επειδή είναι μοναχοπαίδι. Το βασικό είναι οι γονείς να είναι συνειδητοποιημένοι για την απόφαση με κριτήριο το καλό της οικογένειας.

[φουλα27]

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Τα αδερφάκια δεν είναι δώρο και μην του το λέτε καν. Λογικό είναι να ζηλέψει κάποια στιγμή, και δεν πρέπει να έχει και τύψεις που δεν του άρεσε το "δώρο". Εξαλλου το ενδιαφέρον για το αδερφάκι θα εξαντληθεί τη στιγμή που θα καταλάβει ότι δεν μπορούν να παίξουν και ότι αντί για το παιδάκι που "παρήγγειλε" ήρθε ένα μωρό που τρώει την προσοχή των γονιών και δεν ξέρει να κάνει τίποτα (εκτός από να βουτάει παιχνίδια σε κανέναν χρόνο). Και 7-8 να είναι το μεγάλο, θα μετανιώσει και θα ζηλέψει, σαν παιδί, αναξάρτητα από το αν θα το αγαπάει κιόλας. Οπότε μην το εμφανίζεται σαν κάτι που γίνεται για το καλό του στο ίδιο το παιδί, ούτε για πλάκα, είναι πολύ "μπερδευτικό" για τα συναισθηματά του

Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα είναι και γενικά πώς θα εξελιχθεί η σχέση τους μελλοντικά...Με την μεγαλύτερη αδελφή μου έχω 6 χρόνια διαφορά και όταν ήμουν μικρή καμία σημασία δεν μου έδινε και τώρα είμαστε αχώριστες.. Σίγουρα θα υπάρξει ζήλεια σε κάποιες φάσεις, ακόμα και όταν μεγαλώσουν..Προς Θεού δεν τα παρουσιάζω όλα ρόδινα αλλά όχι ότι είναι και κάτι αρνητικό για τη ζωή του μεγαλύτερου παιδιού... Έχει να κάνει καθαρά για το πώς οι γονείς και γενικά το κοντινό περιβάλλον αντιμετωπίζει τα δύο παιδιά... Και ναι επιμένω ότι είναι δώρο ο ένας για τον άλλον.... Μεγαλώνοντας που ο καθένας παίρνει το δρόμο του για το τι θα κάνουν μεταξύ τους πιστεύω ότι είναι καθαρά παιδείας από τους γονείς...Το να είσαι μοναχοπαίδι ή να έχεις αδέλφια έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του ...

[Mama_Anesti_]

19 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά είναι τα δεδομένα μας και με αυτά πορευόμαστε

Θα συμφωνησω με αυτό!

 

19 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

μειονεκτήματα" όπως λες των μοναχοπαιδιών,

Έγραψα συγκεκριμένα "τα μειονεκτήματα που θεωρούνται" (από πολλούς) πως αντιμετωπίζει το μοναχοπαίδι. 

 

 

19 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

. Νιώθω για παράδειγμα ότι είμαι επιφορτισμένη με την ευθύνη να βρίσκω παρέα στο παιδί μου  πιο συχνά από τους υπόλοιπους γονείς που έχουν περισσότερα παιδιά

 

19 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

δικαίως θα βαριέται περισσότερο και εδώ ερχόμαστε εμείς για να επιδιώκουμε συστηματικά την επαφή της με παιδάκια

Ναι το έχω διαπιστώσει κι εγώ. Δεν είναι εύκολο πάντα ούτε να βρίσκεις συνέχεια διαθέσιμες παρέες ούτε να κοινωνικοποιηθεί με το ζόρι ένα εσωστρεφές παιδι. Ελπιζω πως το Σεπτέμβριο που θα βρεθεί με παιδάκια στο σχολικό περιβάλλον να ανοιχθεί.

19 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

Προσπαθώ επίσης να αποφύγω την υπερπροστασία

Αυτό είναι μεγάλο ζήτημα. Είμαι άνθρωπος που παλευω με τον εαυτό μου για να μην πω "μη" και "πρόσεχε". 

19 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

τάσεων ναρκισσισμού στο μοναχοπαίδι είναι και αυτή ένα στοίχημα που πρέπει να βάλει ο γονιός και προσπαθώ να βάζω όρια για να τα καταφέρω,

Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαπιστώσει ακόμα κάτι τέτοιο. Έχει μάθει να είναι το επίκεντρο της οικογένειας αλλά χωρίς να το εκμεταλλεύεται ή να το παίρνει πάνω του. 

 

18 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Σ αυτή τη φάση για το παιδί μόνο θετικά βλέπω. Έχει όλη μας την αγάπη, δεν έχουμε νεύρα και κούραση, δεν χρειάζεται να του βάζουμε να βλέπει βιντεάκια για να ασχοληθούμε με το άλλο παιδί, δεν τον διώξαμε ποτέ από κοντά μας γιατί είμαστε απασχολημένοι με άλλο παιδί

 

 

Οι αντοχές είναι διαφορετικες προφανώς για τον καθενα, καταλαβαίνω την λογική σου αλλά έρχονται στιγμες που κ με ένα παιδί έχεις νεύρα ή είσαι κουρασμένη, του βάζεις παιδικά για να ασχοληθείς με κάτι αλλο και ισως το "διωχνεις" ή του λες πως θες δύο λεπτά για σενα για να πας τουαλέτα, να αποφορτιστείς... 

18 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

. Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία όμως να κάνω κι άλλο μωρό που δεν το αντέχω με τίποτα, μόνο και μόνο για να έχει παρέα

Σύμφωνω πως τα παιδιά μας δεν τα κάνουμε για τα παιδιά μας αλλά για μας. Αν έβλεπα πως το παιδί μου ήταν θετικό στην ιδέα να έχει αδέλφια θα το ζυγιζα διαφορετικά. Δεν θα βασιζομουν σε αυτό αλλά θα ήταν τροφή για σκεψη. 

 

 

5 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

. Δεν έχει πρόβλημα να παίζουν και άλλα παιδιά με τα παιχνίδια του, εκτός από 1-2 αγαπημένα που έχει (αυτό θα συνέβαινε ακόμα και αν είχε αδερφάκι) και δεν θέλει να τα πειράζει κανείς πράγμα το οποίο σέβομαι απόλυτα.

Κάπως έτσι είναι κι ο δικός μου. Προφανώς κ τα αγαπημένα του παιχνίδια τα κρατα για τον εαυτό του αλλά επιμενω για αλλα παιχνίδια όταν βλέπω ότι το άλλο παιδάκι δίνει απ τα δικά του. Δεν θέλω να μάθει να δέχεται χωρίς να ανταποδίδει. 

 

πρίν από 35 λεπτά , chocolate_eater είπε:

Μου φαίνεται οτι τα παιδιά έχουν μεταξύ τους μια επικοινωνία που δε μπορεί να αντικατασταθεί με κάτι άλλο

Το παιχνίδι κ συνεπώς ή επικοινωνια-αλληλεπιδραση μεταξύ των παιδιών πιστεύω πως ειναι αναντικαταστατο από ενήλικα όσο κ να ασχολειται/παιζει δεν μπορεί να το καλυψει. Σίγουρα ο γονιός δίνει αλλά ερεθίσματα, γνώσεις, συναισθηματική ασφάλεια κ αμέτρητες αρετές αλλά οχι αυτά που προσφερει ένα παιδί. 

 

 

Παράθεση

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαπιστώσει ακόμα κάτι τέτοιο. Έχει μάθει να είναι το επίκεντρο της οικογένειας αλλά χωρίς να το εκμεταλλεύεται ή να το παίρνει πάνω του. 

Δεν έχω δει κάτι τέτοιο στο παιδί. ο άντρας μου όμως είναι ενξουσιώδης πολύ μετους επαίνους (και την κριτκή-όχι στο παιδί βέβαια) και κάπου το παρακάνει. Δηλαδή μπορεί να πει μπράβο για κάτι τελείως ηλίθιο που δεν είναι επίτευγμα, και έτσι το παιδί ακούει συνέχεια μπράβο για τα πιο χαζά πράγματα και φοβάμαι ότι αυτό θα οτ συνηθίσει. Επίσης επειδή είναι και δεν έχει μέτρο σύγκρισης, θεωρεί ότι είναι το μοναδικό, ανεπανάληπτο, άψογα μεγαλωμένο παιδί από τους τελειότερους γονείς του κόσμου που τα κάνουν όλα σωστά. Αλλά και παραπάνω παιδιά να είχαμε, τα ίδια θα έλεγε. 

 

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Οι αντοχές είναι διαφορετικες προφανώς για τον καθενα, καταλαβαίνω την λογική σου αλλά έρχονται στιγμες που κ με ένα παιδί έχεις νεύρα ή είσαι κουρασμένη, του βάζεις παιδικά για να ασχοληθείς με κάτι αλλο και ισως το "διωχνεις" ή του λες πως θες δύο λεπτά για σενα για να πας τουαλέτα, να αποφορτιστείς... 

Προφανώς υπάρχουν αυτές οι στιγμές, αλλά σίγουρα όταν είναι περισσότερα τα παιδιά αυτές πολλαπλασιάζονται. ΈΝα παιδί με δύο γονείς σπίτι, σίγουρα θα έχει κάποιον διαθέσιμο σχεδόν κάθε στιγμή, εκτός αν ο ένας λείπει άπειρες ώρες στη δουλειά.

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Σύμφωνω πως τα παιδιά μας δεν τα κάνουμε για τα παιδιά μας αλλά για μας. Αν έβλεπα πως το παιδί μου ήταν θετικό στην ιδέα να έχει αδέλφια θα το ζυγιζα διαφορετικά. Δεν θα βασιζομουν σε αυτό αλλά θα ήταν τροφή για σκεψη. 

 

Στην ηλικία που μπορούν να ζητήσουν κάτι τέτοιο, μέχρι να το αποφασίσουμε, η διαφορά τους θα είναι τέτοια που άμεσα παρέα δεν θα κάνουν. ΓΙατί αν σου ζητήσει αδερφάκι το 4χρονο, θα ε΄χουν τουλάχιστον 5 χρόνια διαφορά, δεν θα μπορούν να κάνουν και πολλά μαζί για αρκετό καιρό. Με προβληματίζει πάντως όταν έρθει η στιγμή που θα ρωτήσει τι είναι τα αδέρφια κ γιατί εκείνος δεν έχει...

[samsympan]

Εμείς έχουμε δύο παιδιά. Το πρώτο ήταν ένα απρόσμενο δώρο. Το δεύτερο, δώρο κατά παραγγελίαν .

Εγώ θεωρώ ένα παιδί δώρο προς όλους. Προς τους γονείς, τα αδέρφια εάν υπάρχουν, την ευρύτερη οικογένεια, την κοινωνία (το ζήτημα του υπερπλυθησμού του πλανήτη το γνωρίζω, δεν θα επεκταθώ καθότι τεράστιο και άσχετο με το θέμα). Το θεωρώ λοιπόν δώρο, είτε είναι το πρώτο (και μοναδικό στην οικογένεια), είτε το πέμπτο, είτε το δέκατο.

 

Όταν μιλάμε (εννοείται) για μια ισορροπημένη οικογένεια που υπάρχει αγάπη, τότε ως προς τα αδέρφια και τις σχέσεις μεταξύ τους, η άποψη μου είναι ότι ο ερχομός αδερφού/ής, ασχέτως διαφοράς ηλικίας, μόνο θετικό είναι (οι προκλήσεις της καθημερινότητας του πρώτου καιρού αλλά και γενικά είναι μηδαμηνές μπροστά στο όφελος).

 

Ωστόσο, προκειμένου το πλάσμα αυτό, που είναι το παιδί, να αναπτυχθεί ομαλά, να εξελίξει το μέγιστο των δυνατοτήτων του και να ευημερήσει, χρειάζεται να τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις. Κάποιες κοινές για όλες τις οικογένειες (πχ οικονομική επάρκεια), κάποιες μοναδικές για κάθε οικογένεια (πχ υποστηρικτικό δίκτυο). Εάν αυτές οι προϋποθέσεις δεν τηρούνται, τότε δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι η έλευση πρώτου/δεύτερου/κλπ παιδιού θα φέρει την δυστυχία. Αλλά υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες για την οικογένεια, το πρόσημο να είναι αρνητικό. Και να χρειάζεται υπερπροσπάθεια για να το ανατρέψει κάποιος αυτό. Κι άρα απολύτως σώφρον να επιλέγει ένα αντρόγυνο να μην μεγαλώσει την οικογένεια του (να παραμείνουν οι δυο τους δηλαδή) ή εάν έχει x αριθμό παιδιών, να να μην επιλέγει να την μεγαλώσει αλλο.

[ΑΡΓΚ]

Just now, φουλα27 είπε:

Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα είναι και γενικά πώς θα εξελιχθεί η σχέση τους μελλοντικά...Με την μεγαλύτερη αδελφή μου έχω 6 χρόνια διαφορά και όταν ήμουν μικρή καμία σημασία δεν μου έδινε και τώρα είμαστε αχώριστες.. Σίγουρα θα υπάρξει ζήλεια σε κάποιες φάσεις, ακόμα και όταν μεγαλώσουν..Προς Θεού δεν τα παρουσιάζω όλα ρόδινα αλλά όχι ότι είναι και κάτι αρνητικό για τη ζωή του μεγαλύτερου παιδιού... Έχει να κάνει καθαρά για το πώς οι γονείς και γενικά το κοντινό περιβάλλον αντιμετωπίζει τα δύο παιδιά... Και ναι επιμένω ότι είναι δώρο ο ένας για τον άλλον.... Μεγαλώνοντας που ο καθένας παίρνει το δρόμο του για το τι θα κάνουν μεταξύ τους πιστεύω ότι είναι καθαρά παιδείας από τους γονείς...Το να είσαι μοναχοπαίδι ή να έχεις αδέλφια έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του ...

Eννοείται. Αλλά έστω όσο είναι μικρό το "μεγάλο", κάποια στιγμή θα ζηλέψει, κρίμα να έχει και τις τύψεις ότι δεν του άρεσε το "δώρο". Εμείς σαν ενήλικες, αντιλαμβανόμαστε ότι το "ΣΟΥ κάναμε ένα αδερφάκι που το ήθελες" είναι σχήμα λόγου, και προφανώς κάναμε 2, 3 ή 10 παιδιά γιατί αυτό θέλαμε, αλλά το παιδί εύκολα το παρεξηγεί και μπερδεύεται. 

Just now, Έσπερος είπε:

Στην ηλικία που μπορούν να ζητήσουν κάτι τέτοιο, μέχρι να το αποφασίσουμε, η διαφορά τους θα είναι τέτοια που άμεσα παρέα δεν θα κάνουν. ΓΙατί αν σου ζητήσει αδερφάκι το 4χρονο, θα ε΄χουν τουλάχιστον 5 χρόνια διαφορά, δεν θα μπορούν να κάνουν και πολλά μαζί για αρκετό καιρό. Με προβληματίζει πάντως όταν έρθει η στιγμή που θα ρωτήσει τι είναι τα αδέρφια κ γιατί εκείνος δεν έχει...

Κανένα μοναχοπαίδι δεν ξέρει πώς θα ειναι να έχει αδερφάκι και τι ζητάει. Συνήθως το πεντάχρονο βλέπει το συμμαθητή που έχει έναν εφτάχρονο αδερφό, και σκέφτεται τι ωραία θα ήταν, δεν συνειδητοποιεί ότι αν ζητήσει ένα αδερφάκι στα 5, θα πάρει ένα νεογέννητο δύο χρόνια αργότερα

[Anna3011]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Eννοείται. Αλλά έστω όσο είναι μικρό το "μεγάλο", κάποια στιγμή θα ζηλέψει, κρίμα να έχει και τις τύψεις ότι δεν του άρεσε το "δώρο". Εμείς σαν ενήλικες, αντιλαμβανόμαστε ότι το "ΣΟΥ κάναμε ένα αδερφάκι που το ήθελες" είναι σχήμα λόγου, και προφανώς κάναμε 2, 3 ή 10 παιδιά γιατί αυτό θέλαμε, αλλά το παιδί εύκολα το παρεξηγεί και μπερδεύεται. 

Συμφωνώ απόλυτα! Και από προσωπική εμπειρία θα πω ότι τα παιδιά αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι οι επιλογές για την απόκτηση ενός ή περισσότερων παιδιών είναι αποκλειστικά των γονιών και όχι δικές τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν μικρούλα να με ρωτούν οι γονείς μου αν θέλω αδερφάκι και να απαντώ όχι κατηγορηματικά. Μεγαλώνοντας όταν ρώτησα κάποια στιγμή γιατί δεν έκαναν 2ο παιδί θυμάμαι τη μαμά μου να μου απαντάει "γιατί εσύ δεν ήθελες". Είχα θυμωσει απίστευτα τότε. Αισθάνθηκα ότι με κορόιδευε "φορτώνοντάς" ουσιαστικά σε εμένα τη δική τους απόφαση.