Φιλίες ενηλίκων

[ΑΡΓΚ]

Βρίσκομαι σε μία περιεργη φάση της ζωής μου, όπου έχω πρακτικά χάσει τις φίλες μου και αναρωτιέμαι πώς δημιουργεί κανείς νέες φιλίες μετά τα 40.

Να εξηγήσω πώς έφτασα εδώ:

Ως παιδί ήμουν πολύ ντροπαλή και είχα ελάχιστες στενές φίλες. Με μία από αυτές διατήρησα στενή φιλία και ως ενήλικη, αλλά 2 χρόνια τώρα ζει στο εξωτερικό, όπου θα βρίσκεται για άλλα 2 χρόνια. Οι υπόλοιπες παιδικές φίλες, βασικά σκόρπισαν (όπως κι εγώ) στα 4 σημεία του ορίζοντα και έχουμε χάσει κάθε επαφή.

Λόγω σπουδών, βρέθηκα σε αντικείμενο όπου η συντριπτική πλειοψηφία των συμφοιτητών και πλέον των συναδέλφων, ήταν και είναι άντρες. Στα φοιτητικά χρόνια δεν ήταν πρόβλημα, διαπίστωσα ότι κάνω μία χαρά παρέα με άντρες, αλλά επίσης διαπίστωσα πως είναι δύσκολο να διατηρήσεις στενή φιλία με άτομα του αντίθετου φύλου ως ενήλικας, ειδικά μετά το γάμο και τα παιδιά.

Η στενότερη φίλη μου από τα χρόνια εκείνα ζει μόνιμα στο εξωτερικό, και βρισκόμαστε 1-2 φορές το χρόνο το πολύ. Από την ευρύτερη φοιτητική παρέα, σχεδόν όλοι ζουν πια επίσης στο εξωτερικό (όσοι δεν έφυγαν αμεσως, έφυγαν με την κρίση).

Τα τελευταία 10 χρόνια, μεταξύ δουλειάς και 3 μικρών παιδιών, δεν είχα πολύ χρόνο να καλλιεργήσω νέες φιλίες και με τις 2 κοπέλες που είχαμε κάποια κοινωνική συναναστροφή χαθήκαμε όταν η εταιρεία όπου δουλεύαμε διαλύθηκε πέρσυ.

Τώρα μόλις έπιασα καινούρια δουλειά, και ως ήταν αναμενόμενο πάλι λόγω αντικειμένου, να υπάρχουν και 5-6 γυναίκες σε 200 άτομα  και δυστυχώς όλες πολύ νεότερες και μάλλον σε άλλη φάση της ζωής τους. Θα το ερευνήσω περαιτέρω, αλλά δεν είμαι πολύ αισιόδοξη.

Από μαμάδες παιδιών έχω δημιουργήσει 2 σταθερές φιλίες θα έλεγα μέσα στα χρόνια, αλλά και αυτές οι μαμάδες δουλεύουν πολύ, συν ότι μεγαλώνοντας τα παιδιά μας απομακρύνθηκαν, οπότε δυσκολεύει η συναναστροφή. Παρέα με κάποιες άλλες μαμαδες κάνω, αλλά περιστασιακά, στα πλαίσια των δραστηριοτήτων των παιδιών. Βλέπω οσες μένουν σπίτι έχουν δημιουργήσει παρέες και βρίσκονται τα πρωινά, το οποίο δε με βοηθά.

Πώς λοιπόν δημιουργεί ένας ενήλικας και μάλιστα με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, νέες φιλίες; 

Πάσα ιδέα δεκτή   

 

 

[erin0000]

Σε καταλαβαίνω, γιατί και εγώ έχω διατηρήσει ελάχιστες φιλίες από το παρελθόν, με τις οποίες δεν πολυβρισκόμαστε κιόλας λόγω υποχρεώσεων και αντικειμενικών δυσκολιών. Νέες φιλίες έκανα -αν θες το πιστεύεις- μέσω ίντερνετ, αλλά και σε εντελώς άκυρες να το πω περιπτώσεις, πχ σε οικογενειακές διακοπές.

Μια νέα φιλία μπορεί να έρθει εκεί που δεν το περιμένεις και όχι απαραίτητα από τα μέρη που θα περίμενε κανείς (πχ δουλειά, σχολείο παιδιών κτλ), αρκεί να είσαι ανοικτή και όχι ανυπόμονη (χρειάζεται λίγος χρόνος για να κτιστεί μια φιλία). 

[mama16]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα ο καθένας κάνει την οικογένεια του κ θέλοντας κ μη ή αλλάζει μέρος ή οι υποχρεώσεις είναι τόσες που δεν προλαβαίνει να βγει ούτε για καφέ.. Αλλά γιατί υπάρχει το φόρουμ??  Μπορεί να υπάρχουν πολλές κοπέλες εδώ μέσα που μένουν κοντά σ κ είναι στην ίδια φάση! Θα συμφωνησω με την @erin0000 ότι μπορείς κ μέσω ίντερνετ να κάνεις φιλίες! 

[Lemonaki035]

@ΑΡΓΚ Σε καταλαβαίνω απόλυτα κ εγω στην ιδια περιπου φαση ειμαι (ακριβώς ίδια ιστορία) με τη διαφορά ότι εδω κ 3 χρόνια έχω αλλάξει πόλη διαμονής κ οτι λιγοι "φίλοι" που είχα κυρίως μεσω δουλειάς μετά το παιδί απλά δεν έχουμε κανένα κοινό στοιχείο συν του οτι μετακόμισα απο την πόλη σε χωριό 25χλμ μακριά κ έχασα κ καθε πιθανότητα να κρατήσω επαφή.Στο χωριό τώρα μειώθηκαν ακομα περισσότερο οι πιθανότητες μου.Βέβαια είναι κ πολύ μικρή η δικιά μου οπότε δεν έχουμε κ πολλές εξόδους..

 

Πάντως πραγματικά ευτυχώς που υπάρχει το forum για να ανταλλασσω μια κουβέντα..

 

Υπομονή κ επιμονή..

Το χειμώνα νομίζω οτι είναι δύσκολο να βρεις άτομα για παρέα αλλα οσο θα έρχεται πάλι άνοιξη καλοκαίρι κλπ είναι λίγο πιο αισιόδοξα τα πράγματα,μπορεί να πάτε μια βόλτα στην παιδική χαρά ή το πάρκο κ κουβέντα στην κουβέντα με τις υπολοιπες μαμάδες να κανονίσετε να πηγαίνετε τις ίδιες ώρες.Το καλοκαίρι στη θάλασσα το ίδιο

Για τώρα θα πρότεινα αν πας τα παιδιά σε κάποια δραστηριότητα να αναζητήσεις εκεί κάποια μαμά ή αν έχετε σύλλογο γυναικών στην περιοχή σου να κανείς μια βόλτα κ απο εκεί.

[Έσπερος]

Αυτό που ψάχνεις είναι φιλίες ή παρέες; Νομίζω ότι μια φιλία μπορεί να μην βασίζεται στη στενή επαφή, εάν από πίσω υπάρχει μια γερή συναισθηματική βάση και εμπιστοσύνη, αλλά αυτά δεν γίνονται κατά παραγγελίαν. Οπότε ίσως αυθόρμητα, χωρίς να το καταλάβεις, να δέσεις με κάποια κοπέλα από τη δουλειά γιατί θα επικοινωνείτε σε κάποια πράγματα, απλώς δεν θα έχετε κοινό πρόγραμμα για την παρέα. Τουλάχιστον εμένα μου έχει τύχει να δεθώ με συναδέλφους λίγα χρόνια μεγαλύτερες και σε άλλη οικογενειακή φάση. Αυτό όμως καταλαβαίνω ότι δεν καλύπτει την σνσ´γκη για παρέα και κοινές δρασρηριότητες, που εκεί θες έναν κοινό τρόπο ζωής. 

 

Κοινές παρέες ζευγαριών με τον άντρα σου έχεις; Ή δεν σε καλύπτει κάτι τέτοιο;

[Vasilo]

Αρχικά πρέπει να εξαντλήσεις τις επιλογές που έχεις ήδη, μήπως μπορείς να κάνεις παρέα με τη γυναίκα ενός συναδέλφου που συμπαθείς στη δουλειά;; να τους καλέσεις να βγείτε και να γνωριστείτε.
Οι άνθρωποι που συμπαθείς και συναναστρέφεσαι τώρα είναι πολύ πιθανό να γνωρίζουν ανθρώπους που ταιριάζουν κ με σένα. Μέσω κοινής παρέας που λένε.
Εάν καταφέρεις βεβαια να ξεκλέψεις λίγο χρόνο για σένα, κάνε μια δραστηριότητα.
Μπορείς να πηγαίνεις γυμναστήριο/χορό/καλλιγραφία/ράψιμο/γιόγκα/γραφή Braille;;; κάτι που να σε ευχαριστεί ή και απλά να πας σε μία ημερίδα/συνέδριο πάνω στο αντικείμενο σου. Να συμμετέχεις σε μια ομάδα εθελοντισμού ή κ απλά να πας μια φορά σε ενα σεμινάριο "χειροποίητης μαρμελάδας".
Να κάνεις μια δραστηριότητα μαζί με τα παιδιά σου και να γνωρίσεις άλλες μαμάδες.
Μπορώ να σου γράψω ένα κατεβατό με τέτοια γιατί όπου υπάρχουν τουλάχιστον δύο μπορούν να γίνουν φίλοι.
Η φιλία σε όλες τις ηλικίες έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά και τον ίδιο τρόπο να την κρατήσεις. Όπως λες κ συ απλά ο χρόνος είναι λιγότερος και δεν μπορείς να επενδύσεις όσο θα ήθελες.

 

[ravT]

Αρχικά να πω πως θαρρώ μπερδεύεις τη φιλία με την παρέα. Εγώ προσωπικά φίλους έχω πολλούς. Από τη γειτονιά του πατρικού μου, απ τα σχολικά χρόνια, απ τα φοιτητικά, απ τη δουλειά, απ το χωριό... Άτομα με τα οποία δεν βρίσκομαι συχνά ή ακόμα χειρότερα έχω να συναντήσω χρόνια αλλά είμαι βέβαιη πως όταν τους συναντήσω θα ξεκινήσουμε την κουβέντα σα να μη πέρασε μια μέρα. Άτομα που ξέρω πως στην ανάγκη θα μου σταθούν και που ξέρω πως χαίρονται με τις χαρές μου. Και φυσικά αυτό είναι αμφίδρομο. 

Παρέες έχω επίσης αρκετές. Αλλά η ζωή μας τρέχει με τέτοιες ταχύτητες που χανόμαστε. Προσωπικά δεν δημιουργώ παρέες απλά για να έχω κάποιον ανά πάσα στιγμή να πιω έναν καφέ, δεν έχω αυτή την ανάγκη. Θέλω και έχω παρέες που όποτε βρισκόμαστε περνάμε τόσο μα τόσο όμορφα που δε θέλουμε να αποχωριστούμε. Παράλληλα, τα μέλη μιας παρέας είναι σαφέστατα και φίλοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Τέλος, ερχόμαστε σε αυτό που ένας αγαπημένος φίλος μου λέει συχνά. Έχουμε ρουτινιάσει τόσο απ την καθημερινότητα και τα προβλήματά μας που δεν βγαίνουμε, δεν γνωρίζουμε καινούργιους ανθρώπους και όλο αυτό είναι φαύλος κύκλος. Και σημειωτέον δεν είναι παντρεμένος και δεν έχει παιδιά. 

Σίγουρα δεν βοήθησα καθώς δεν ξέρω τον τρόπο. Θαρρώ πως αυτά τα πράγματα απλά συμβαίνουν!

[zaxaroulini]

On ‎01‎/‎12‎/‎2017 at 10:01 AM, ΑΡΓΚ said:

Βρίσκομαι σε μία περιεργη φάση της ζωής μου, όπου έχω πρακτικά χάσει τις φίλες μου και αναρωτιέμαι πώς δημιουργεί κανείς νέες φιλίες μετά τα 40.

Να εξηγήσω πώς έφτασα εδώ:

Ως παιδί ήμουν πολύ ντροπαλή και είχα ελάχιστες στενές φίλες. Με μία από αυτές διατήρησα στενή φιλία και ως ενήλικη, αλλά 2 χρόνια τώρα ζει στο εξωτερικό, όπου θα βρίσκεται για άλλα 2 χρόνια. Οι υπόλοιπες παιδικές φίλες, βασικά σκόρπισαν (όπως κι εγώ) στα 4 σημεία του ορίζοντα και έχουμε χάσει κάθε επαφή.

Λόγω σπουδών, βρέθηκα σε αντικείμενο όπου η συντριπτική πλειοψηφία των συμφοιτητών και πλέον των συναδέλφων, ήταν και είναι άντρες. Στα φοιτητικά χρόνια δεν ήταν πρόβλημα, διαπίστωσα ότι κάνω μία χαρά παρέα με άντρες, αλλά επίσης διαπίστωσα πως είναι δύσκολο να διατηρήσεις στενή φιλία με άτομα του αντίθετου φύλου ως ενήλικας, ειδικά μετά το γάμο και τα παιδιά.

Η στενότερη φίλη μου από τα χρόνια εκείνα ζει μόνιμα στο εξωτερικό, και βρισκόμαστε 1-2 φορές το χρόνο το πολύ. Από την ευρύτερη φοιτητική παρέα, σχεδόν όλοι ζουν πια επίσης στο εξωτερικό (όσοι δεν έφυγαν αμεσως, έφυγαν με την κρίση).

Τα τελευταία 10 χρόνια, μεταξύ δουλειάς και 3 μικρών παιδιών, δεν είχα πολύ χρόνο να καλλιεργήσω νέες φιλίες και με τις 2 κοπέλες που είχαμε κάποια κοινωνική συναναστροφή χαθήκαμε όταν η εταιρεία όπου δουλεύαμε διαλύθηκε πέρσυ.

Τώρα μόλις έπιασα καινούρια δουλειά, και ως ήταν αναμενόμενο πάλι λόγω αντικειμένου, να υπάρχουν και 5-6 γυναίκες σε 200 άτομα  και δυστυχώς όλες πολύ νεότερες και μάλλον σε άλλη φάση της ζωής τους. Θα το ερευνήσω περαιτέρω, αλλά δεν είμαι πολύ αισιόδοξη.

Από μαμάδες παιδιών έχω δημιουργήσει 2 σταθερές φιλίες θα έλεγα μέσα στα χρόνια, αλλά και αυτές οι μαμάδες δουλεύουν πολύ, συν ότι μεγαλώνοντας τα παιδιά μας απομακρύνθηκαν, οπότε δυσκολεύει η συναναστροφή. Παρέα με κάποιες άλλες μαμαδες κάνω, αλλά περιστασιακά, στα πλαίσια των δραστηριοτήτων των παιδιών. Βλέπω οσες μένουν σπίτι έχουν δημιουργήσει παρέες και βρίσκονται τα πρωινά, το οποίο δε με βοηθά.

Πώς λοιπόν δημιουργεί ένας ενήλικας και μάλιστα με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, νέες φιλίες; 

Πάσα ιδέα δεκτή   

 

 

 

Είναι δεδομένο ότι αλλάζοντας τα δεδομένα της ζωής μας (αλλαγή δουλειάς, δημιουργία οικογένειας κλπ) μπορεί να χαθούμε με φίλους και να δημιουργήσουμε νέους. Θα συμφωνήσω πως άλλο η φιλία άλλο η παρέα. Προσωπικά έχω κολλητές από την εποχή που πήγαινα σχολείο με τις οποίες δημιούργησα σχέσεις ζωής (νονές των παιδιών κλπ) και κολλητές που χάθηκα λόγω συνθηκών ζωής.

Συνήθως η δεξαμενή των νέων φίλων είναι από το εργασιακό περιβάλλον, από το σχολικό περιβάλλον κλπ.

Αυτό που σε ενώνει με έναν νέο φίλο συνήθως είναι κοινά ενδιαφέροντα.

Υπάρχουν πάρα πολλοί σύλλογοι, πολλές δραστηριότητες που μπορείς να ασχοληθείς για να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να αναπτυχθεί μία νέα φιλία! Σε πολλούς συλλόγους κλπ από ότι ξέρω προγραμματίζονται και εκδρομές κλπ.

Επίσης, αν σε ενδιαφέρει θα μπορούσες να αφιερώσεις τον ελάχιστο χρόνο που έχεις για να προσφέρεις σε διάφορες οργανώσεις που βοηθούν τα παιδιά, π.χ. να διαβάζεις κάποια παιδιά κλπ. Ή να ασχοληθείς πιο ενεργά με τον εθελοντισμό σε διάφορους τομείς, και θα προσφέρεις και θα γνωρίσεις νέους ανθρώπους που θα έχουν κοινά ενδιαφέροντα με εσένα.

Προσωπικά φιλία από το internet δεν θα επιδίωκα, γιατί δεν ξέρεις σε τι σάικο μπορείς να πέσεις!

Και πάντα, υπάρχει και το ΚΑΠΗ! Λόγω της ηλικίας μας!! Πλάκα κάνω καλέ!

[balletina]

ΑΡΓΚ σε καταλαβαινω απολυτα!! Η καθημερινοτητα κ ειδικα αν μενεις σε μεγαλη πολη ειναι δυσκολη.. Εγω διατηρω ακομα τιε φιλες απο το σχολειο οπου δεν εχουν παιδακια αλλα οποτε μπορω εγω θα βγουμε.!! δεν μου λενε οχι!!! Σιγουρα οταν με το καλο κανουν μωρακια κ αυτες θα ειναι αλλιως.. Αυτο που βλεπω με τη μια φιλη μου μονο που εχει παιδι ειναι οτι απο τοτε που πηγε νηπιαγωγειο η μικρη της εχει κανει κ αλλες παρεες μιας κ με εμας δε μπορει να βρεθει πχ τα πρωινα. Αλλα πανε εκδρομες με το σχολειο κ τα παιδακια τους ολες μαζι κ κυριακες να τωρα πχ θα πανε στα Τρικαλα που εχει το χωριο των Ξωτικων? Καπως ετσι νομιζω ειναι!Εφοσον η καλη σου φιλη λειπει θα σου προτεινα να στραφεις η στο περιβαλλον του σχολειου των παιδιων σου για τετοιου ειδους δραστηριοτητες η στη δουλεια σου! Σου ανεφερα το παραδειγμα με τις δικες μου φιλες που ριναι σε αλλη φαση ζωης απο εμενα για αυτο το λογο! Δε χρειαζεται να εχεις ιδια ηλικια αν σε καλυπτει η παρεα καποιου ανθρωπου! Τωρα για φιλες δε ξερω γιατι εγω γενικα γμωριζω πολυ κοσμο αλλα οι φιλες μου ειναι λιγες..Ειναι κ αναλογα στον ανθρωπο. εγω δυσκολα εμπιστευομαι!!

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, zaxaroulini είπε:

 

Είναι δεδομένο ότι αλλάζοντας τα δεδομένα της ζωής μας (αλλαγή δουλειάς, δημιουργία οικογένειας κλπ) μπορεί να χαθούμε με φίλους και να δημιουργήσουμε νέους. Θα συμφωνήσω πως άλλο η φιλία άλλο η παρέα. Προσωπικά έχω κολλητές από την εποχή που πήγαινα σχολείο με τις οποίες δημιούργησα σχέσεις ζωής (νονές των παιδιών κλπ) και κολλητές που χάθηκα λόγω συνθηκών ζωής.

Συνήθως η δεξαμενή των νέων φίλων είναι από το εργασιακό περιβάλλον, από το σχολικό περιβάλλον κλπ.

Αυτό που σε ενώνει με έναν νέο φίλο συνήθως είναι κοινά ενδιαφέροντα.

Υπάρχουν πάρα πολλοί σύλλογοι, πολλές δραστηριότητες που μπορείς να ασχοληθείς για να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να αναπτυχθεί μία νέα φιλία! Σε πολλούς συλλόγους κλπ από ότι ξέρω προγραμματίζονται και εκδρομές κλπ.

Επίσης, αν σε ενδιαφέρει θα μπορούσες να αφιερώσεις τον ελάχιστο χρόνο που έχεις για να προσφέρεις σε διάφορες οργανώσεις που βοηθούν τα παιδιά, π.χ. να διαβάζεις κάποια παιδιά κλπ. Ή να ασχοληθείς πιο ενεργά με τον εθελοντισμό σε διάφορους τομείς, και θα προσφέρεις και θα γνωρίσεις νέους ανθρώπους που θα έχουν κοινά ενδιαφέροντα με εσένα.

Προσωπικά φιλία από το internet δεν θα επιδίωκα, γιατί δεν ξέρεις σε τι σάικο μπορείς να πέσεις!

Και πάντα, υπάρχει και το ΚΑΠΗ! Λόγω της ηλικίας μας!! Πλάκα κάνω καλέ!

Aχ μην το γελάς καθόλου  Εχει κάτι ΚΑΠΗ στη γειτονιά που τους βλέπω τους παππούδες και τις γιαγιάδες, κάθε Σαββατοκύριακο και εκρδρομή ή θέατρο ή συναυλία. Εχω αρχίσει να την περιμένω πώς και πώς αυτή την εποχή ...

[Αννα 35]

Θα συμφωνήσω ότι υπάρχει διάκριση μεταξύ παρέας και φιλίας. Προσωπικά και εγώ - αφενός επειδή σπούδασα σε διάφορες χώρες του εξωτερικού και αφετέρου επειδή φίλοι που είχα από το σχολείο ή γνώρισα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου διαμένουν στο εξωτερικό - λογαριάζω αυτές τις φιλίες ως σχέσεις ζωής και οπότε βρισκόμαστε, δηλαδή λίγες φορές το χρόνο, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Έχουμε αρκετά μεγάλο κοινωνικό κύκλο με το σύζυγο. Ανθρώπους από το δικό μου επαγγελματικό χώρο, ανθρώπους από το δικό του. Με ορισμένους μας έχουν δέσει περισσότερα κοινά και έχουμε πλέον αποκτήσει φιλικές σχέσεις.

Παράλληλα έχω δεθεί με ορισμένες μητέρες από το σχολείο των διδύμων και με δύο κοπέλες από τα μαθήματα γιόγκα.

Όσο εργαζόμουν ήταν αρκετά δυσκολότερο το να διατηρηθεί η επαφή, οπότε φρόντιζα να επιλέγω τόπους και χρόνους που εξυπηρετούσαν. Π.χ. Σαββατοκύριακο κάλεσμα στο σπίτι ή σε κάποιο πάρκο εάν επρόκειτο για οικογένεια νωρίς το απόγευμα. Εάν επρόκειτο για άτεκνο ζευγάρι στο σπίτι μας το βράδυ. Εάν επρόκειτο για εργένη ή εργένισσα φίλη ή φίλο έβγαινα μαζί τους βράδυ εφόσον είχαν κοιμηθεί τα παιδιά ή ερχόταν η baby sitter και βγαίναμε μαζί με το σύζυγο όταν η έξοδος αφορούσε παρέα.

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως χρειάζεται πάντα να βρίσκεται μια φόρμουλα. Πάντως, επειδή θυμάμαι από άλλο θέμα που είχες αναρτήσει, ότι πρόκειται να αλλάξεις εργασιακό περιβάλλον, μπορεί να σε βοηθήσει αυτό στο να διευρύνεις και τον κοινωνικό σου κύκλο.

[Έσπερος]

Το θέμα που άνοιξε η @ΑΡΓΚ για τις φιλίες ενηλίκων μου έβαλε την ιδέα να παρουσιάσω έναν δικό μου προβληματισμό για την απουσία φίλων. 

 

Στη δική μου περίπτωση, τα τελευταία 10 χρόνια ζω μακριά από την Αθήνα και όλες μου τις κοινωνικές συναναστροφές, αρχικά λόγω σπουδών στο εξωτερικό και στη συνέχεια, μετά από σύντομο χρονικό διάςτημα, λόγω διορισμού σε νησί. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου ερχόμουν στην Ελλάδα στις διακοπές και περνούσα μεγάλα διαστήματα στην Αθήνα, κι επειδή οι φίλοι μου ήταν κι εκείνοι σε φάση μεταπτυχιακού, ή αναζήτησης δουλειάς, βρισκόμασταν χαλαρά και άνετα, δεν ένιωσα δηλαδή ποτέ ότι είχα απομακρυνθεί. Ήμασταν και γενικά αδέσμευτοι από σοβαρές σχέσεις, οπότε περνούσαμε και πολλές ώρες σε msn και skype, οπότε είχαμε σχεδόν καθημερινή επικοινωνία. 

 

Γυρνώντας στην Ελλάδα και μετά τον διορισμό, συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα άλλαζαν. Πρώτον, όλοι αρχίσαμε να δουλεύουμε. Η δουλειά έφερε και αντίθετα προγράμματα: στις διακοπές που εγώ πηγαίνω στην Αθήνα, οι υπόλοιποι φεύγουν για χωριά / εξοχικά /ταξίδια. Ταυτόχρονα μπήκαμε όλοι και σε φάση σοβαρών σχέσεων, οπότε δεν είχαμε απόλυτη ανεξαρτησία στο πρόγραμμά μας. Με τις περικοπές των μισθών εγώ δεν μπορούσα να ταξιδεύω στην Αθήνα όσο συχνά πίστευα, ακόμα και το μια φορά το μήνα ήταν επιβάρυνση για ένα κουτσουρεμένο σ/κ. Μετά γνώρισα τον άντρα μου, οπότε τα ταξίδια περιορίστηκαν ακόμα περισσότερο και πλέον όποτε είμαστε στην Αθήνα έχουν διπλασιαστεί και οι οικογενειακές υποχρεώσεις (γονείς-πεθερικά, αδέρφια παντρεμένα, θείοι, παππούδες κλπ) και πραγματικά στις διακοπές πασχίζω να ξεκλέψω χρόνο και να βγω για κανέναν καφέ. Ο άντρας μου έχει ξεκόψει τελείως από φίλους στην Αθήνς οπότε δεν έχει την ίδια ανάγκη, κι έτσι ή θα τον αφήνω μόνο του για να βγω, ή θα τον παίρνω μαζί μου, κι εγώ απεχθάνομαι το να βλέπω φίλες έχοντας μαζί τους συντρόφους μας. Δεν το κάναμε ποτέ και θεωρώ και χαζό όταν κάνεις μήνες να δεις κάποιον, να του φορτώνεις και τον φίλο/αρραβωνιαστικό/άντρα σου. Έτσι βέβαια κατέληξα κάποιους φίλους να μην τους έχω δει από τον γάμο μας προ διετίας! 

 

Θα μου πείτε τώρα ότι αυτό είναι φυσιολογικό γιατί ο καθένας προχωρά στη ζωή του. Εγώ όμως νιώθω ότι οι άλλοι προχωρούν, ενώ εγώ έχω μείνει με τις φιλίες του παρελθόντος. Στο νησί έχουμε παρέες από τη δουλειά, με όσα προβλήματα προκύπτουν από αυτό όμως, συν το ότι είμαστε και οι δύο ξένοι ενώ οι άλλοι είναι ντόπιοι ή παντρεμένοι με ντόπιους, με δικό τους κοινωνικό κύκλο. Κάποιες φιλίες με μεγσλύτερες συναδέλφους έχω κανει αλλά αυτές είναι σε άλλη φάση, δεν είναι το ίδιο όπως μια συνομήλικη. Έτσι για μένα το σημείο αναφοράς θα είναι πάντα οι φιλίες που έχω στην Αθήνα, ενώ προφανώς γι' αυτούς δεν είμαι - και παράλληλα οι ίδιοι αγνοούν πόσο σημαντική θέση έχουν ακόμα μέσα μου, γιατί δεν τους αφιερώνω χρόνο - και μάλλον θεωρούν ότι έχω προχωρήσει κι εγώ όπως κι εκείνοι. 

 

Σε βάθος χρόνου, πόσο εφικτό θεωρείτε να διατηρηθούν φιλίες εξ αποστάσεως και μάλιστα σε άτομα με διαφορετικό τρόπο ζωής; Έχετε νιώσει ποτέ κάνοντας νέες γνωριμίες ότι προδίδετε τις παλιές σας φιλίες, όπως νιώθω εγώ; Νιώσατε ποτέ ότι χάνετε τον εαυτό σας όταν κάνετε παρέα με άλλους γονείς, όπως πιστεύω προκαταβολικά ότι θα νιώσω όταν βρεθώ αναγκαστικά σε αυτή τη θέση σε λίγο καιρό;

[ΑΡΓΚ]

12 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Σε βάθος χρόνου, πόσο εφικτό θεωρείτε να διατηρηθούν φιλίες εξ αποστάσεως και μάλιστα σε άτομα με διαφορετικό τρόπο ζωής; 

Εξαρτάται τι εννοείς φιλία και πόσο χρησιμοποιείς εφαρμογές τύπου skype, facebook, viber κλπ κλπ. Η καλύτερη μου φίλη τα τελευταία 20 χρόνια, έχει περάσει τα μισά στην Ελλάδα, με διαλείμματα 1-4 ετών ανάμεσα λόγω δουλειάς του άντρα της. Αλλά γνωριζομασταν από τα 4-5, οπότε ως φιλία κράτησε και βοηθά ότι κι εκείνη είναι παντρεμένη, εργαζόμενη και με παιδιά ανάλογων ηλικιων.

Με άλλες φίλες που και ζουν μακριά και επέλεξαν άλλο τρόπο ζωής (χωρίς παιδιά βασικά), ή έχουμε πια περιοριστεί σε ανταλλαγές ευχών στις γιορτές ή έχουμε μείνει σε σχέση μέσω skype και facebook περιορισμένη στα κοινά σημεία (π.χ. επαγγελματικά νέα, ανταλλαγή απόψεων για ταινίες που και οι δύο αγαπάμε κλπ).

[mama16]

Πιστεύω ότι όταν υπάρχει πραγματική φιλία όσο μακριά κ να βρίσκεσαι κ όσο καιρό κ να κάνεις να μιλήσεις λόγω υποχρεώσεων κ απ τις 2 μεριές πάντα έχεις μία θέση στη καρδιά σ για το άτομο αυτό όπως κ συμβαίνει κ για τον άλλον το ίδιο.  Η καλύτερη μ φίλη είναι παιδική από το δημοτικό ακόμα, έφυγα για σπουδές το ίδιο κ εκείνη, κάναμε άλλες παρέες, κάναμε πλέον κ οικογένειες κ έχουμε κ υποχρεώσεις, δεν βρισκόμαστε συχνά, ακόμα κ στην ίδια πόλη που τυχαίνει να είμαστε για αρκετό διάστημα βλεπομαστε 1 φορά το δίμηνο αλλά πάντα την νοιάζομαι κ το ίδιο κ αυτή. Όταν βρισκόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μερα. Οπότε πιστεύω ότι με το πέρασμα των χρόνων ο πραγματικός φίλος μένει κ ας μην μπορείτε να μιλήσετε συχνά. Με τις φίλες σ στην Αθηνα μιλάτε καθόλου? Μήπως κ γι αυτές είσαι σημαντική όπως είναι κ για σένα αλλά νομίζουν ότι πλέον έχεις κάνει την ζωή σ κ δεν ενδιαφερεσαι? Αν θέλεις θα μπορούσες να κρατήσεις επαφή.. Μίλα ειλικρινά με τις φίλες σ κ πες πόσο σ έχουν λείψει κ προσπάθησε όταν πηγαίνεις Αθηνά να ξεκλεψεις λίγο χρόνο (ξέρω είναι δύσκολο αλλά το έχεις ανάγκη) κ 1 φορά το μήνα θα μπορούσες να μιλάς στο τηλ.. 

[mama16]

Κ μην σκέφτεσαι ότι  προδιδεις τις παλιές σ φιλίες κάνοντας παρέα με άλλα άτομα.. Σε ένα ιδανικό κόσμο θα κάναμε παρέα κ θα ήμασταν κοντά με τους φίλους μας από όταν ήμασταν μικροί αλλά δυστυχώς αυτό δεν γίνεται.. Γιατί είτε θα είστε μακριά πλέον είτε οι οικογενειακές υποχρεώσεις δεν αφήνουν πολύ χρόνο. Οπότε από το να μείνουμε μόνοι μας χωρίς παρέες καλύτερα να βρισκουμε αλλά άτομα. Κ λέω "παρέες" γιατί πιστεύω ότι οι φίλοι οι πραγματικοί είναι ελάχιστοι κ οσο μεγαλωνουμε είναι ακόμα δυσκολότερο να κάνουμε φίλους.. Απλά έχουμε γνωστούς με κοινά ενδιαφέροντα που περνάμε ευχάριστα το χρόνο χωρίς να ανοιγομαστε σε πολύ προσωπικά θέματα όπως κάναμε κάποτε!

[g1g1]

Μπορεις να κανεις φιλιεσ απο το σχολείο η τον παιδικό σταθμό των παιδιών η απο διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες. 

[Endelweiss]

Συμφωνω κ εγω πως υπαρχει φιλια εξ αποστασεως.Ειναι λογικο πως καθως περνανε τα χρονια χανομαστε λιγο πολυ ομως με ατομα που εχεις δεθει πραγματικα δε συμβαινει αυτο.Εγω εχω φιλες που μπορει να κανουμε να πουμε απο κοντα τρεις και τεσσερις μηνες ομως διατηρουμε επαφη μεσω τηλεφωνου κυριως και οταν βρισκομαστε ειναι σαν τα ειχαμε πει και 'χθες'..Αυτο για μενα ειναι σημαντικο.Με ατομα τωρα που δεν εχουν προχωρησει τη ζωη τους με παιδια κτλ ειναι λογικο να μην μπορουνε πλεον να συνηπαρξουμε οπως παλια.Φυσικα να μην νιωθεις τυψεις.Εισαι καπου μακρια ,εισαι μονη και ειναι λογικο να θελεις να δημιουργησεις και εκει καποιες παρεες οι οποιες μπορει να σου προσφερουν μια προσωρινη συντροφια μπορει ομως να βγει και κατι πιο ουσιαστικο.Ποτε δεν ξερεις.Εγω επειδη ειμαι πολυ κλειστος χαρακτηρας χαιρομαι με τους ανθρωπους που μπορουν οπου κ αν βρισκονται να δημιουργουν παρεες.Ειναι πολυ σημαντικο αυτο για την ψυχολογια μας.Η μοναξια ειναι δυσκολη και δε βοηθαει σε καμια περιπτωση

[Έσπερος]

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Εξαρτάται τι εννοείς φιλία και πόσο χρησιμοποιείς εφαρμογές τύπου skype, facebook, viber κλπ κλπ. Η καλύτερη μου φίλη τα τελευταία 20 χρόνια, έχει περάσει τα μισά στην Ελλάδα, με διαλείμματα 1-4 ετών ανάμεσα λόγω δουλειάς του άντρα της. Αλλά γνωριζομασταν από τα 4-5, οπότε ως φιλία κράτησε και βοηθά ότι κι εκείνη είναι παντρεμένη, εργαζόμενη και με παιδιά ανάλογων ηλικιων.

Με άλλες φίλες που και ζουν μακριά και επέλεξαν άλλο τρόπο ζωής (χωρίς παιδιά βασικά), ή έχουμε πια περιοριστεί σε ανταλλαγές ευχών στις γιορτές ή έχουμε μείνει σε σχέση μέσω skype και facebook περιορισμένη στα κοινά σημεία (π.χ. επαγγελματικά νέα, ανταλλαγή απόψεων για ταινίες που και οι δύο αγαπάμε κλπ).

Μέσω αυτών των εφαρμογών έχω διατηρήσει επικοινωνία με αρκετούς φίλους, ειδικά αυτούς που ζουν στο εξωτερικό. Γι'αυτούς όμως για κάποιον λόγο θεωρώ απόλυτα φυσικό το ότι έχουμε απομονωθεί, δηλαδή δεν πιστεύω ότι κάποιος από αυτούς θα με παρεξηγήσει, όταν κι ο ίδιος είναι στην Αθήνα για λίγες μέρες κι έχει την εικόνα του τι σημαίνει να πρέπει να συνδυάσεις οικογένεια, σχέσεις, ψώνια, φίλους, ξεκούραση, μεγάλες αποστάσεις κλπ. Οπότε  κατά κάποιον τρόπο έχω αποδεχτεί ότι αν τύχει και συναντηθούμε μια φορά μετά από χρόνια κυριολεκτικά, θα είναι πραγματικά ευτυχής σύμπτωση. Για αυτούς που μένουν στην Αθήνα αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνουν τις αντικειμενικές δυσκολίες, αν κι οι ίδιοι ίσως αντιμετωπίζουν τις ίδιες, ή αν θεωρούν απλά ότι χρησιμοποιώ δικαιολογίες και δείχνουν μια επιφανειακή κατανόηση... 

 

Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι ότι κάποιες φορές είναι πιο πιθανό να στείλω ένα μήνυμα σε κάποιον συνάδελφο που πέρασε περιστασιακά από το σχολείο και κάναμε παρέα για έναν χρόνο, πχ αναπληρωτή, με αφορμή π.χ. κάποιο ευτράπελο που αφορά κοινούς γνωστούς, ή κάποιο θέμα επαγγελματικό κλπ, παρά να στείλω σε μια παλιά φίλη... Αναρωτιέμαι αν τελικά έχουμε περισσότερο ανάγκη για επικοινωνία με ανθρώπους που σε μια δεδομένη στιγμή έχουμε κοινά βιώματα (επαγγελματικά, οικογενειακά, θέματα υγείας), παρά με φίλους από χρόνια...

[Katerina-Georgia]

Καλησπέρα, είμαι η Κατερίνα και έχω μια κορούλα 2μιση χρονών.

Μετακόμισα Αθήνα σε μεγάλη ηλικία, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό αλλά και στην επαρχία.

Το θέμα μου είναι ότι νιώθω πολύ μόνη…Ο άντρας μου δουλεύει μακριά και έτσι απουσιάζει για αρκετό διάστημα από το σπίτι και εκ των πραγμάτων όλα πέφτουν πάνω μου... Η μητέρα μου ζει στην επαρχία, πεθερικά δεν υπάρχουν πλέον και η αδερφή μου μένει μόνιμα στο εξωτερικό.

Κάποιες καλές φίλες που είχα κάνει, μετακόμισαν εκτός Αθηνών με την πάροδο των χρόνων. Μου λείπουν, μιλάμε βέβαια στο τηλέφωνο και μέσω ίντερνετ, αλλά δεν είναι το ίδιο. Επίσης υπήρξε μια ‘καλή’ φίλη στο παρελθόν αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν πραγματική φίλη οπότε έχω κόψει επικοινωνία. Έχω όμως 2 φίλες που τις γνώρισα πριν παντρευτώ αλλά δεν βρισκόμαστε συχνά καθώς εκείνες εργάζονται πολύ και μένουν σε άλλες περιοχές…

 

Ευτυχώς εργάζομαι με μερική απασχόληση και έτσι βγαίνω εκτός σπιτιού και έχω και έναν άνθρωπο να πω μια κουβέντα…Δυστυχώς οι ποιο πολλές εκεί είναι ποιο νέες και πιστεύω σε άλλη φάση της ζωής τους οπότε δεν έχει προκύψει κάτι από το τωρινό εργασιακό περιβάλλον.

Όσο αναφορά την μικρή μου έχω μια γυναίκα έμπιστη, επί πληρωμή που την προσέχει όσο δουλεύω (θα πάει παιδικό σταθμό το φθινόπωρο). Πέραν των εργασιακών μου ωρών η γυναίκα μπορεί να αφιερώσει λιγοστό παραπάνω χρόνο για babysitting γιατί έχει και αυτή την δική της οικογένεια.

Για να αλλάξει η ψυχολογία μου βέβαια όταν έχει καλό καιρό παίρνω το μικρή σε ένα άλσος εδώ κοντά και περπατάμε και η μικρή πάει στις κούνιες. Μόνη μου πάω βέβαια, χωρίς παρέα, αλλά βλέποντας και την φύση αλλάζει η ψυχολογία μου. Δεν έχει τύχει όμως να κάνω παρέες από την παιδική χαρά και όταν προσπάθησα κάνα 2 φορές να πιάσω κουβέντα δεν είδα θετική ανταπόκριση…

 

Μου λείπει η άμεση, η ανθρώπινη επαφή…Να έχω μια φίλη, να πάμε μια βόλτα, για ένα καφέ, να έρθει σπίτι να κάτσουμε… βλέπετε θεωρώ την φιλία ζωτικής σημασίας..

Προς Θεού, είμαι πολύ χαρούμενη με την κορούλα μου και τον άντρα μου…! Δεν θέλω να παρεξηγηθώ...αλλά ώρες-ώρες με παίρνει το παράπονο...νοιώθω πολύ μοναξιά..   Πως δημιουργεί κανείς φίλες στα 35+?

Υπάρχουν κοπέλες εδώ μέσα που είναι στην ίδια φάση?

Πάντως αν θέλει καμιά ας μου στείλει μηνυματάκι, θα χαρώ  

[mama16]

11 ώρες πρίν, Katerina-Georgia είπε:

Καλησπέρα, είμαι η Κατερίνα και έχω μια κορούλα 2μιση χρονών.

Μετακόμισα Αθήνα σε μεγάλη ηλικία, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό αλλά και στην επαρχία.

Το θέμα μου είναι ότι νιώθω πολύ μόνη…Ο άντρας μου δουλεύει μακριά και έτσι απουσιάζει για αρκετό διάστημα από το σπίτι και εκ των πραγμάτων όλα πέφτουν πάνω μου... Η μητέρα μου ζει στην επαρχία, πεθερικά δεν υπάρχουν πλέον και η αδερφή μου μένει μόνιμα στο εξωτερικό.

Κάποιες καλές φίλες που είχα κάνει, μετακόμισαν εκτός Αθηνών με την πάροδο των χρόνων. Μου λείπουν, μιλάμε βέβαια στο τηλέφωνο και μέσω ίντερνετ, αλλά δεν είναι το ίδιο. Επίσης υπήρξε μια ‘καλή’ φίλη στο παρελθόν αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν πραγματική φίλη οπότε έχω κόψει επικοινωνία. Έχω όμως 2 φίλες που τις γνώρισα πριν παντρευτώ αλλά δεν βρισκόμαστε συχνά καθώς εκείνες εργάζονται πολύ και μένουν σε άλλες περιοχές…

 

Ευτυχώς εργάζομαι με μερική απασχόληση και έτσι βγαίνω εκτός σπιτιού και έχω και έναν άνθρωπο να πω μια κουβέντα…Δυστυχώς οι ποιο πολλές εκεί είναι ποιο νέες και πιστεύω σε άλλη φάση της ζωής τους οπότε δεν έχει προκύψει κάτι από το τωρινό εργασιακό περιβάλλον.

Όσο αναφορά την μικρή μου έχω μια γυναίκα έμπιστη, επί πληρωμή που την προσέχει όσο δουλεύω (θα πάει παιδικό σταθμό το φθινόπωρο). Πέραν των εργασιακών μου ωρών η γυναίκα μπορεί να αφιερώσει λιγοστό παραπάνω χρόνο για babysitting γιατί έχει και αυτή την δική της οικογένεια.

Για να αλλάξει η ψυχολογία μου βέβαια όταν έχει καλό καιρό παίρνω το μικρή σε ένα άλσος εδώ κοντά και περπατάμε και η μικρή πάει στις κούνιες. Μόνη μου πάω βέβαια, χωρίς παρέα, αλλά βλέποντας και την φύση αλλάζει η ψυχολογία μου. Δεν έχει τύχει όμως να κάνω παρέες από την παιδική χαρά και όταν προσπάθησα κάνα 2 φορές να πιάσω κουβέντα δεν είδα θετική ανταπόκριση…

 

Μου λείπει η άμεση, η ανθρώπινη επαφή…Να έχω μια φίλη, να πάμε μια βόλτα, για ένα καφέ, να έρθει σπίτι να κάτσουμε… βλέπετε θεωρώ την φιλία ζωτικής σημασίας..

Προς Θεού, είμαι πολύ χαρούμενη με την κορούλα μου και τον άντρα μου…! Δεν θέλω να παρεξηγηθώ...αλλά ώρες-ώρες με παίρνει το παράπονο...νοιώθω πολύ μοναξιά..   Πως δημιουργεί κανείς φίλες στα 35+?

Υπάρχουν κοπέλες εδώ μέσα που είναι στην ίδια φάση?

Πάντως αν θέλει καμιά ας μου στείλει μηνυματάκι, θα χαρώ  

Έχει ξανά συζητηθεί το θέμα μέσα στο φόρουμ κ πολλές κοπέλες είναι στην ίδια φάση με εσένα, αν κοιταξεις τα μνμ θα τα δεις..  Κ νομιζω οτι υπάρχουν κοπέλες κ από Αθηνά, μακάρι να είστε κ στην ίδια περιοχή! Πάντως δεν είσαι η μόνη κ εννοείται ότι κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει κ θα πει ότι δεν είσαι ευτυχισμένη με την οικογένειά σ απλά λογικό όλοι να χρειαζόμαστε κ την κοινωνική ζωή κ μία φίλη να μπορούμε να μιλήσουμε!

[Lemonaki035]

Κοριτσάκι μου μη σε παίρνει απο κάτω.Παρόμοιο θεμα ειχε ανοίξει η @ΑΡΓΚ.Όπως θα ανακαλύψεις δεν είσαι η μόνη,αντιθέτως είναι πολλές κοπέλες στην ίδια φάση (μαζί κ εγώ,με τη διαφορά οτι εχω μετακομίσει επαρχία).

Το κακό είναι ότι η μικρή σου δεν πάει σχολείο για να μπορέσεις να ανοίξεις απο εκεί τον κύκλο σου.Η ανθρώπινη επαφή είναι σημαντική κ το καταλαβαίνω απόλυτα αλλα επειδή η εποχή μας είναι δύσκολη κανε λιγο υπομονή κ απο φθινόπωρο που η μικρούλα σου θα πάει παιδικό ίσως είναι πιο εύκολο.

Προς το παρόν θα σου πρότεινα μήπως ξεκινήσετε κάποια δραστηριότητα ή κάποιο κέντρο δημιουργικής απασχόλησης.

Ρίξε μια ματιά κ στα παρακάτω μήπως βρεις κ κατι διαφορετικό.

 

(Edit Admin, ενοποιήθηκαν εδώ)

 

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Γειά σας, ενοποιήσαμε τα τρία θέματα, ευχαριστούμε.

[Secretia]

Καλησπέρα σας! Τα τελευταία χρόνια μένω Αθηνα και πιο συγκεκριμενα Κυψελη, (και δυστυχως με το "συνδρομο" της επαρχιωτισσας, όπου φοβαμαι να οδηγησω στην Αθηνα) οι φίλες είναι διασκορπισμένες σε όλη την επαρχια... Εχω έναν μικρουλη 4 μηνων.. Προσωπικά, δεν με πειραζε, ούτε με πειραζει να έχω μονο τηλεφωνικές επαφες με τις φίλες μου. Δεν ενιωθα μοναξια καθως δουλευα και βγαιναμε με τον συζυγο και δικες του παρεες. Όμως τωρα που εχω μεινει σπίτι και έχει πεσει όλη η δουλεια πάνω στον συζυγο (δουλευαμε μαζι και τωρα αναγκαστικα ειναι μονος και κουραζεται πολύ περισσοτερο) με ενοχλει παρα πολυ.. Το πιο βασικο είναι ότι αισθανομαι ασχημα για τον μικρουλη, ο οποιος είναι πολυ κοινωνικος από ότι φαινεται (όταν εχουμε κοσμο σπίτι ενθουσιαζεται και οταν βγαινουμε εξω "χαζευει" τελειως). Περιμενουμε τον μπαμπα, αν εχει αντοχες, να παμε καμια βολτα και μαζι αντε να παμε μια βολτα με τον μαρσιπο στο τετραγωνο (δεν εχει παρκο ή παιδικη χαρα κοντα, ούτε δραστηριοτητες για τετοιες ηλικιες)..

 

Αυτο που θα ηθελα να ρωτησω (και θα ηταν οτι καλυτερο για εμας) ειναι εαν θα γινοταν με κάποιο τροπο μεσα από αυτο το φορουμ να κανονισουμε play dates... Ας πουμε 4,5 μαμαδες με μωρακια κοντα σχετικα στις ηλικιες... Και μακαρι να προκυψουν και φιλιες !

[Έσπερος]

Καλημέρα! για play dates δεν μπορω να σε βοηθησω γιατι δεν μενω αθηνα (αν κ θα ημασταν κοντα αν εμενα εκει). περα απο το τι θα κανεις για το μικρουλι (που ας με διορθώσουν οι πιο έμπειρες αλλα τοσο μικρα δεν παιζουν ακριβως με παιδακια, μετα τα 2 γινεται αυτο), πρεπει να κανεις κατι για σενα. Ως παθούσα το λεω αλλα απο την ανάποδη, ζω στην επαρχια με φίλους στην Αθήνα ή το εξωτερικό, κ επισης δεν οδηγώ ή τελος παντων το αποφευγω. Αφου ομως τρελάθηκα τους πρωτους μηνες, το πηρα αποφαση κ βγαινω. οχι οτι εκανα φιλίες αλλα βγαινω για ψβνια, βλεπω γνωστους στο δρομο κ μιλαμε κλπ. Εγω ειχα μεγαλωσει στο κεντρο αχεδον (πατησια) κ ειχα μαθει να ανοιγω την πορτα κ να ειμαι εξω σε μαγαζια, κινηση κλπ ενω τωρα βλεπω μονο καραβια, γλάρους κ κότες. Ενταξει η Κυψελη σιγουρα εχει αλλαξει αλλα φανταζομαι μπορεις να βγεις καπου κεντρικά προς οποιαδηποτε μερια κ αν εισαι, να βλεπεις μαγαζια, κοσμο να περναει κλπ, θα σου κανει εσενα καλο κ ο μικρος θα περναει καλα χαζεύοντας. 

[kotsifikos]

Καταρχήν να σας ζήσει το παιδάκι σας!

Βγείτε βόλτα με το καρότσι, πηγαίνετε σε ένα πάρκο, θα δεις πόσο εύκολο είναι να ανοίξεις συζήτηση με άλλες μαμάδες.

Για play dates νομίζω πως είναι πολυ πολυ μικρός ο γιος σου.  Όμως μην κάθεσαι σπίτι, ντύσε το καλά πάρε το καρότσι και κάνε μία βόλτα, έτσι ώστε και εσύ να βγεις λίγο έξω από το σπίτι αλλά και ο μικρούλης να αλλάξει παραστάσεις και να έχει ερεθίσματα από τον κόσμο έξω. Εγώ θυμάμαι έκανα χιλιόμετρα με το καρότσι σε αυτή την ηλικία, ειλικρινά πολλά χιλιόμετρα, καθώς δεν άντεχα το μέσα και έβλεπα πως και του παιδιού του άρεσε η βόλτα. Δεν θες να βγείς μόνη σου και περιμένεις τον σύζυγο?