Έτσι για την ιστορία αλλά και λίγη συγκίνηση.
Κάπως έτσι πέρασαν 2 χρόνια; Κάπως έτσι πέρασαν πάνω από 2 χρόνια και η εγχείρηση έγινε φέτος το καλοκαίρι, πριν λίγες μέρες.
Ο γιος μου σε λίγους μήνες κλείνει τα 4 και μέχρι μία μέρα πριν φύγω από το σπίτι θήλαζε κανονικά - σ' ένα ρυθμό 4χρονου σαφώς - αλλά ένα 4χρονο που ήθελε λίγο χρόνο ακόμα. Νήπιο πλέον του μιλούσα μήνες πριν για την εγχείρηση και μόλις ορίστηκε ημερομηνία κάνα μήνα πριν τον ενημέρωσα πως ήρθε η ώρα. Πρώτη φορά που θα τον άφηνα διανυκτέρευση και βασικά ήταν 5 νύχτες και πρώτη φορά χωρίς γάλα από τη μαμά. Το θέμα αυτό κύλησε πολύ καλά, με χαιρέτισε το πρωινό που έφυγα, χαρούμενος που θα πάω στο γιατρό να με κάνει καλά κλπ.
Όσο έλειπα φυσικά Κ είχε ξεσπάσματα, αλλά το κάστρο κράτησε (επιστράτευσα όσους μπόρεσα).
Μόλις γύρισα, ήταν αρκετά κύριος, τον είχα ενημερώσει πως (θα) παίρνω πολλά φάρμακα οπότε δε μπορεί να πίνει γάλα - Και άλλους λόγους που πλέον δε θα πίνει. Κάποιες φορές έπιασε το στήθος μου, ζήτησε να το δει ή προσπάθησε να με ξεγελάσει για να πιει κ μία φορά μου είπε ευθέως με παράπονο "γιατί μαμά δεν μπορώ να πιω γάλα; θέλω να πιω γάλα". Είμαι σίγουρη πως ήρθε το τέλος αυτού του ταξιδιού οπότε δεν ένιωσα τύψεις ούτε νιώθω που τελειώνει κάπως έτσι. Πιστεύω έκανα ο.τι καλύτερο μπορούσα, προσπάθησα να τελειώσει και λίγο πριν φύγω αλλά μας βγήκε έτσι.
Θα κλείσω με τον εναλλακτικό τίτλο "εγχείρηση και αποθηλασμός"
Είναι λίγο εκτός θέματος ίσως και όχι το τελευταίο που θα σχολιάσω, ας το βάλω στην ψυχολογία της μαμάς που εγχειρίστηκε!!
Σχεδόν 4 χρόνια θηλασμός, υπάρχουν άνθρωποι που σοκάρονται μ' αυτό - δεν αναφέρομαι σε όσους δεν επιλέγουν να το κάνουν, αναφέρομαι σ' αυτούς που με βλέπουν σαν εξωγήινη. Ίσως κάποτε και εγώ έτσι να το έβλεπα και ούτε σχεδίαζα να το κάνω όταν τον έβαλα πρώτη φορά στο στήθος, όμως είμαι πολύ περήφανη για αυτή τη συνεργασία (και την τρέλα) με το γιο μου.
Κάπως έτσι ήρθαν τα πράγματα που λέτε...