"Γκουρού" του θηλασμού και ψυχολογία μέλλουσας μαμάς

[belleblue]

συμφωνώ απόλυτα με vtgian ,...

μια ερώτηση έχω μόνο.. 

από πότε η λέξει παιδοκεντρισμός χρησιμοποιείται για την αρνητική έκβαση /έλλειψη προσπαθειών οριοθέτησης του γονέα!??

 

επιστημονικά, παιδοκεντρική εξέλιξη της παιδαγωγικής είναι κάτι ΘΕΤΙΚΟ! ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει,  την αδυναμία του γονέα για οριοθέτηση ή επιλεκτική οριοθέτηση, ή εντελώς λάσκα/πέρα βρέχει οριοθέτηση!!!!!  ε??? έχω χάσει κάτι στι βιβλιογραφία???

είναι εντελώς λάθος να χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη έτσι , ... νομίζω!  πραγματικά γιατί θα διαβάζουν και θα νομίζουν ότι παιδοκεντρισμός είναι κάτι κακό!

Στην επιστήμη, παιδοκεντρικό είναι κάτι που λαμβάνει υπόψιν τις αναπτυξιακές ανάγκες του παιδιού!

Εγώ δεν έχω ξανα ακούσει κάποιον να χρησιμοποιεί την λέξη παιδοκεντρισμό σαν αρνητική κατάσταση και έκφραση αυτής της έλλειψης οριοθέτησης! 

Δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος κόσμος προσπαθεί να δικαιολογήσει την έλλειψη οριοθέτησης,..... με κάποια ταύτιση παιδαγωγικής θεωρίας! 

ΚΑΜΙΑ παιδαγωγική σύγχρονη θεωρία δεν λέει να ΜΗΝ οριοθετείς, και να ΜΗΝ μαθαίνεις στο παιδί σου ΣΕΒΑΣΜΟ στα όρια και στους κανόνες της οικογενείας και του περίγυρου!!!!

 

Ακόμα οι παιδαγωγικές θεωρίες εξηγούν αρκετές φορές καλά σε ποιά ηλικία τα παιδιά κατανοούν την οριοθέτηση καθώς και τι σημαίνει οριοθέτηση. 

Πχ όλες οι θεωρίες εξηγούν ότι το β) είναι το ιδανικό, γιατί στο 1 έτους παιδί δεν μπορείς να εξηγήσεις , δεν μπορεί να θυμηθεί την τιμωρία και δεν έχει μνήμη να μάθει κάτι μελλοντικά κλπ κλπ.ή θα το ξανακάνει για προσοχή. 

 

Πχ, όταν το 1 έτους παιδί που ίσα ίσα στέκεται στα πόδια του πάει να πιάσει το βάζο του τραπεζιού υπάρχουν 

α  μαλώνεις το παιδί με χ τρόπους φωνή/χτύπημα χεράκι   (παλιά μέθοδος, αρνητική ενίσχυση μη αποτελεσματική ) 

β  κρατάς το χεράκι του να μην το πιάσει λέγοντας "πάμε να πετάξουμε αυτή τη μπαλίτσα"  αποσπώντας την προσοχή  (παιδοκεντρική , θετική ενίσχυση)

γ αφήνεις το παιδί να πάρει το βάζο/αντικείμενο/πέτρα  με κίνδυνο να το σπάσει και μετά εκ των υστέρων παραπονιέσαι δυσανασχετείς  χωρίς να το έχεις εμποδίσει όμως (έλλειψη οριοθέτησης )

 

Όταν είναι 7-8 μηνών, το ίδιο θα συμβεί με το φαγητό που ίσως θα πετάει κάτω ή κάτι άλλο που θα πετάει. 

θα πρέπει να ξέρει η μητέρα  ποιό από τα α β γ θα κάνει και θα πρέπει να ακολουθήσει αυτό όσο γίνεται με συνέπεια, ιδανικά το β. 

 

Αντίστοιχα και στις επόμενες ηλικίες, προσαρμόζεται αυτο. 

 

Δεν καταλαβαίνω από που και ως πού, ταυτίζεται το  ap, o θηλασμός, κλπ με αυτή την έλλειψη οριοθέτησης που έρχεται πραγματικά αρκετά αργότερα.

 

Ναι , βλέπω πως πολλοι γονείς εκθειάζουν τα μωρά κια τα παιδιά τους σε σημεία αυτά να γίνονται μικροί νάρκισσοι...

νομίζω ότι αυτό εννοείτε όσοι λέτε παιδοκεντρισμός αρνητικά;..... ε μην το λέτε, θα μπερδέψουμε και ότι ξέρουμε!!!  

  

ας πουμε τα πράγματα ως έχουν.  ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ είναι αυτό που έχουν κάποια παιδιά που μεγαλώνουν σαν μικροί θεοί θεές που κανένας δεν τους είπε ποτέ "κάτσε στη θέση σου τώρα και μη μιλάς αλλιώς φεύγουμε αμέσως!!" όταν σε ηλικίες 4-5-6 φωνάζουν και ουρλιάζουν σε χώρο που όλοι οι άλλοι κάνουν ησυχία, πχ. 

 

άν ψάξετε και διαβάσετε στα αγγλικά τι επιπτώσεις έχει το να εκθειάζουμε το παιδί και να το αφήνουμε να κάνει τα πάντα  (δε θυμαμαι ηταν στα αγγλικά και δε θυμαμαι πως λέγεται η λέξη  " εκθειάζω" τώρα στα γρήγορα,)  είναι αυτό που λέω. 

 

νομίζω και η Εσπερος κατά κάποιο τρόπο αυτό εννοεί αλλά χρησιμοποιεί τις λάθος λέξεις....;

[nat2308]

Αγαπητή Έσπερος, επειδή είσαι άνθρωπος μιας κάποιας μόρφωσης και καλλιέργειας, από την έρευνα που έχεις ήδη κάνει, μπορείς να έχεις μια υποτυπώδη εικόνα για το τι σε περιμένει και τι θέλεις να κάνεις όταν έρθει το μωρό. Μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι λίγο control freak, σαν εμένα, και γι'αυτό κάποια πράγματα σου φαίνονται μονόδρομος 

 

Η φιλική μου συμβουλή είναι να μην προκαταβάλλεσαι από τώρα για τίποτα. Όταν έρθει το μωρό, θα συμβούν δύο τινά: 1ον, θα λειτουργήσει το ένστικτό σου , και 2ον, θα σε καθοδηγεί το ίδιο το μωρό στο τι είναι καλύτερο. Πέρα από αυτά, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες και θα σου έρχεται στο μυαλό ό,τι σου χρειάζεται σε κάθε περίπτωση. 

 

Όλες μοιραστήκαμε τις απόψεις και τις εμπειρίες μας με σκοπό να δεις ότι κάθε περίπτωση είναι μοναδική και να μην αποκλείσεις εξ'αρχής τον θηλασμό για λόγους παρανόησης.

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Όσο για την ανεξαρτησία, είναι απλό. Ανεξαρτησία θεωρώ να μπορεί ένα μωρό κάποιων εβδομάδων να μείνει στο κρεβατάκι του 5 λεπτά χωρίς να έχει άμεση οπτικήεπαφή με τη μαμά του, επειδή αυτή πρέπει να κάνει κάτι άλλο επείγον - όχι να βάψει τα νύχια της προφανώς. Σε ένα μωρό λίγων μηνών, ανεξαρτησία θεωρώ να μείνει λίγο στο ριλάξ ή το καρεκλάκι και να βλέπει τη μαμά του ή τον μπαμπά του να μαγειρεύει ή να ντύνει το μεγαλύτερο παιδί. Σε παιδιά λίγων ετών ανεξαρτησία θεωρώ το να αφήνουν τους ενήλικες να κάνουν μια συγκροτημένη συζήτηση χωρίς να θέλουν όλη την προσοχή στραμμένη πάνω τους. Και να καταλαβαίνουν ότι κάποια στιγμή θα κάνουν και πράγματα που σεν τους αρέσουν, είτε στο σπίτι, είτε στον παιδικο, είτε στο σχολείο, επειδή γύρω τους υπάρχουν και τα αδέρφια τους, οι γονείς τους, τα ξαδέρφια τους, οι συμμαθητές τους, που έχουν κι αυτοί ανάγκες, επιθυμίες, προτιμήσεις και απαρέσκειες, και την ισότιμη ικανοποίηση όλων αυτών των αναγκών τη ρυθμίζουν, πέρα από την ενσυναίσθηση, και κάποιοι κανόνες, που μπορεί να τους έχουμε συνδιαμορφώςει, μπορεί και όχι. Έχω λοιπόν μια ιεράρχηση του τι μπορώ να περιμένω από κάθε ηλικία, δεν θα τα περιμένω όλα αυτά από ένα ασαράντιστο βρέφος! Και φυσικά δεν πιστεύω ότι το βρέφος που θέλει αγκαλιά θα σου πάρει τον αέρα, αλίμονο. Πιστεύω απλώς ότι οι οικογένειες πρέπει να επιδιώκουν την κανονικότητα, όσο αυτή δεν παραβιάζει τις ανάγκες των βρεφών και των παιδιών. Στις μεγαλύτερες ηλικίες μπορώ να φανταστώ τρόπους, ο θηλασμός με μπλοκάρει σαν ιδέα, γι' αυτό και ρωτάω - γιατί στο κάτω κάτω, εγώ κι ο άντρας μου μπορούμε να παραμερίσουμε τις ανάγκες μας αν χρειαστεί, ένα μεγαλύτερο παιδί όμως μπορεί να το κάνει αν η μαμά του είναι όλη την ώρα κολλημένη σ' ένα βρέφος που θηλάζει;

 

Υπάρχουν μωρά που εκε γενετής είναι πιο αυτονομα και ήσυχα. Υπάρχουν μωρά που θα αναγκαστούν να γίνουν, γιατί κάποιος τα άφησε να πλαντάξουν στο κλάμα πρώτα. Υπαρχουν μωρά που θα έχουν κολικούς. Υπάρχουν μωρά που θα ησυχάζουν μόνο αγκαλια. Υπάρχουν μωρά που θα τρελαινονται για "άπλα". Καμία σχέση δεν έχουν όλα αυτά με το τι θα τρώει το μωρό.

Μπορεί να θηλάζεις και να πηγαίνεις κάθε μέρα το μεγάλο σου παιδι βολτες και σε 100 δραστηριότητες. Η να μη θηλάζεις και να είσαι όλη τη μέρα με ένα νεογέννητο που ουρλιάζει και κάνει αναγούλες. Δεν μπορείς να το ξέρεις ουτε να το προβλέψεις.

Σε λογικά πλαίσια, όπου δεν θα υπάρξει καθαρή κακοποίηση/παραμέληση, δεν μπορείς να προβλέψεις τις αντιδράσεις και την ιδιοσυγκρασία ούτε καν ενός μωρού 2 μηνων. Τα μωρά γεννιούνται με το χαρακτήρα και την προσωπικότητα και τις ιδιαιτερότητές τους. Το αν τα θηλάζεις, τους δίνεις πιπίλα ή τα νανουρίζεις, δεν επηρρεάζει αυτό το χαρακτήρα.

Η κανονικότητα μίας μέσης οικογένειας προ παιδιών και μετά τα παιδιά είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Μην προσπαθείς να σκεφτείς πώς θα έχεις την α ή β ρουτίνα με το μωρο, κρίνοντας από το πώς ζείτε τώρα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η ζωή σας θα αλλάξει εντελώς, και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό (εκτος της κακοποίησης/παραμέλησης που λέγαμε, στην οποία κατηγορία προφανώς και δε θεωρώ ότι ανήκεις). 

[vtgian]

Δε νομίζω ότι υποστήριξε κάποια σχολιάστρια ότι συγκεκριμένη γονεϊκή προσέγγιση είναι καλύτερη από κάποια άλλη. Νομίζω ότι οι περισσότερες απόψεις τείνουν προς το "κράτα μικρό καλάθι", ότι αυτό που σήμερα σου φαίνεται σωστό καλό είναι να είσαι ανοιχτή αύριο να το αναθεωρήσεις.

 

Δε διαφωνώ στα παραδείγματα που φέρνεις. Ναι, ένα μωρό ακόμα και θηλάζον, μπορεί να μείνει 5 λεπτά χωρίς οπτική επαφή. Σαφώς και 8 μηνών θα καθίσει στο relax 5-10 λεπτά όσο κάνεις κάτι άλλο. Και αν όχι στο relax, στο πάτωμα με τσουμπλέκια να απασχολείται. Προφανώς και η σχεδόν τρίχρονη κόρη μου δε θα απαιτήσει να θηλάσει όπου και αν είμαστε, αλλά και να το ζητήσει θα της πω πολύ απλά ότι δεν θέλω και θα πρέπει να το σεβαστεί. Όπως και εγώ θα σεβαστώ ότι το μπαμ μπουμ που κάνει το μαχαίρι του χασάπη στο σούπερ μαρκετ την φοβίζει και θα φροντίσω να μείνει με τον μπαμπά της παράμερα (αλλά θα αναγκαστεί να έρθει μαζί μας γιατί θέλω να συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία).

 

Το έχω ξαναγράψει σε αυτό το φόρουμ, πριν μείνω έγκυος ήμουν της άποψης "και καμιά στον κώλο κακό δεν κάνει". Η φιλοσοφία του ap μου ήταν εντελώς άγνωστη, οποιοδήποτε επίμονο κλάμα παιδιού το χαρακτήριζα κακομαθημενιά. Η δική μου αλλαγή ήρθε καθώς ούσα έγκυος και διαβάζοντας άρχισα να διακρίνω τα σφάλματα των γονιών μου στη δική μου ανατροφή. Αφού γέννησα συνειδητοποίησα ότι οι πριν το μωρό πεποιθήσεις μου δεν ήταν δικές μου, αλλά των γονιών μου. Είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου που δεν άφησα αυτές τις πεποιθήσεις να με καθορίσουν και έγινα καλύτερη μαμά από την δική μου.

 

Ίσως επαναλαμβάνομαι, απλά θέλω να σου πω προσπάθησε να είσαι ευέλικτη, προσέγγισε τη γονεϊκότητα μέρα με τη μέρα, φορά τη φορά.

 

Στα περί φύλων, με βρίσκεις απολύτως σύμφωνη.

[Έσπερος]

4 ώρες πρίν, belleblue είπε:

συμφωνώ απόλυτα με vtgian ,...

μια ερώτηση έχω μόνο.. 

από πότε η λέξει παιδοκεντρισμός χρησιμοποιείται για την αρνητική έκβαση /έλλειψη προσπαθειών οριοθέτησης του γονέα!??

 

επιστημονικά, παιδοκεντρική εξέλιξη της παιδαγωγικής είναι κάτι ΘΕΤΙΚΟ! ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει,  την αδυναμία του γονέα για οριοθέτηση ή επιλεκτική οριοθέτηση, ή εντελώς λάσκα/πέρα βρέχει οριοθέτηση!!!!!  ε??? έχω χάσει κάτι στι βιβλιογραφία???

είναι εντελώς λάθος να χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη έτσι , ... νομίζω!  πραγματικά γιατί θα διαβάζουν και θα νομίζουν ότι παιδοκεντρισμός είναι κάτι κακό!

Στην επιστήμη, παιδοκεντρικό είναι κάτι που λαμβάνει υπόψιν τις αναπτυξιακές ανάγκες του παιδιού!

Εγώ δεν έχω ξανα ακούσει κάποιον να χρησιμοποιεί την λέξη παιδοκεντρισμό σαν αρνητική κατάσταση και έκφραση αυτής της έλλειψης οριοθέτησης! 

Δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος κόσμος προσπαθεί να δικαιολογήσει την έλλειψη οριοθέτησης,..... με κάποια ταύτιση παιδαγωγικής θεωρίας! 

ΚΑΜΙΑ παιδαγωγική σύγχρονη θεωρία δεν λέει να ΜΗΝ οριοθετείς, και να ΜΗΝ μαθαίνεις στο παιδί σου ΣΕΒΑΣΜΟ στα όρια και στους κανόνες της οικογενείας και του περίγυρου!!!!

 

Ακόμα οι παιδαγωγικές θεωρίες εξηγούν αρκετές φορές καλά σε ποιά ηλικία τα παιδιά κατανοούν την οριοθέτηση καθώς και τι σημαίνει οριοθέτηση. 

Πχ όλες οι θεωρίες εξηγούν ότι το β) είναι το ιδανικό, γιατί στο 1 έτους παιδί δεν μπορείς να εξηγήσεις , δεν μπορεί να θυμηθεί την τιμωρία και δεν έχει μνήμη να μάθει κάτι μελλοντικά κλπ κλπ.ή θα το ξανακάνει για προσοχή. 

 

Πχ, όταν το 1 έτους παιδί που ίσα ίσα στέκεται στα πόδια του πάει να πιάσει το βάζο του τραπεζιού υπάρχουν 

α  μαλώνεις το παιδί με χ τρόπους φωνή/χτύπημα χεράκι   (παλιά μέθοδος, αρνητική ενίσχυση μη αποτελεσματική ) 

β  κρατάς το χεράκι του να μην το πιάσει λέγοντας "πάμε να πετάξουμε αυτή τη μπαλίτσα"  αποσπώντας την προσοχή  (παιδοκεντρική , θετική ενίσχυση)

γ αφήνεις το παιδί να πάρει το βάζο/αντικείμενο/πέτρα  με κίνδυνο να το σπάσει και μετά εκ των υστέρων παραπονιέσαι δυσανασχετείς  χωρίς να το έχεις εμποδίσει όμως (έλλειψη οριοθέτησης )

 

Όταν είναι 7-8 μηνών, το ίδιο θα συμβεί με το φαγητό που ίσως θα πετάει κάτω ή κάτι άλλο που θα πετάει. 

θα πρέπει να ξέρει η μητέρα  ποιό από τα α β γ θα κάνει και θα πρέπει να ακολουθήσει αυτό όσο γίνεται με συνέπεια, ιδανικά το β. 

 

Αντίστοιχα και στις επόμενες ηλικίες, προσαρμόζεται αυτο. 

 

Δεν καταλαβαίνω από που και ως πού, ταυτίζεται το  ap, o θηλασμός, κλπ με αυτή την έλλειψη οριοθέτησης που έρχεται πραγματικά αρκετά αργότερα.

 

Ναι , βλέπω πως πολλοι γονείς εκθειάζουν τα μωρά κια τα παιδιά τους σε σημεία αυτά να γίνονται μικροί νάρκισσοι...

νομίζω ότι αυτό εννοείτε όσοι λέτε παιδοκεντρισμός αρνητικά;..... ε μην το λέτε, θα μπερδέψουμε και ότι ξέρουμε!!!  

  

ας πουμε τα πράγματα ως έχουν.  ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ είναι αυτό που έχουν κάποια παιδιά που μεγαλώνουν σαν μικροί θεοί θεές που κανένας δεν τους είπε ποτέ "κάτσε στη θέση σου τώρα και μη μιλάς αλλιώς φεύγουμε αμέσως!!" όταν σε ηλικίες 4-5-6 φωνάζουν και ουρλιάζουν σε χώρο που όλοι οι άλλοι κάνουν ησυχία, πχ. 

 

άν ψάξετε και διαβάσετε στα αγγλικά τι επιπτώσεις έχει το να εκθειάζουμε το παιδί και να το αφήνουμε να κάνει τα πάντα  (δε θυμαμαι ηταν στα αγγλικά και δε θυμαμαι πως λέγεται η λέξη  " εκθειάζω" τώρα στα γρήγορα,)  είναι αυτό που λέω. 

 

νομίζω και η Εσπερος κατά κάποιο τρόπο αυτό εννοεί αλλά χρησιμοποιεί τις λάθος λέξεις....;

Εγω γι' αυτο απεφυγα τον ορο παιδοκεντρισμος, γιατι ξερω οτι εχει μια σαφως αρνητικη σημασια σε συμφραζομενα μεθοδων ανατροφης. Ξερω εξαλλου κι απο τη διδακτικη οτι το μαθητοκεντρικο μαθημα δεν ειναι αρνητικος χαρακτηρισμος. Αλλα τελος παντων, δεν ειναι θεμα ορολογιας. Ο καθενας μας εχει μια νοοτροπια, καποια πραγματα του αρεσουν, καποια τον ενοχλουν. Γιατι αυτα πρεπει να μπουν κατω απο μια ταμπελα ενος ορου που εγινε απλα μοδα και συνηθως δεν προερχεται ουτε απο την ψυχολογια, ουτε απο την ιατρικη; 

 

Και για να πω την σληθεια, δεν καταλαβα πώς απο τον θηλασμο βρεθηκαμε ατο ΑP. Εγω παντως δεν τα ταυτιζω αλλα για καποιον λογο που δεν καταλαβαινω εχω δωσει αυτη την εντυπωση. Το οτι σεν συμφωνω με το συνολο της φιλοσοφιας του AP ειναι προφανες, αλλα αυτο δεν θα το στζητουσα με αλλους γονεις, ο καθενας ακολουθει οποια μεθοδο κρινει και σιγουρα δεν υπαρχει καποιος που να εγγυηθει οτι δεν θα κανει καποιο λαθος που θα επηρεασει στο μελλον την ψυχολογια του παιδιου του, οσο καλες προθεσεις κι αν εχει.

[vicky86]

Εγω δ ενιωσα απο την κορη μου να παραγκωνιζονται οι αναγκες απο το θηλασμο του αδερφου της,αλλα απο την αλλη μονο η ιδια ξερει

Φυσικα φροντισα για τα αυτονοητα,φαγητο,βολτα κλπ.φυσικα θηλαζα στο πατωμα για να παιζουμε,αλλα αφησα τον μικρο στο ρηλαξ κ ας εκλαιγε για να την αλλαξω πανα η να την παω τουαλετα

Απο την αλλη ο θηλασμος της ειναι κτ φυσικο αφου θηλαζει τα παιχνιδια της αλλα κ τον αδερφο της

[Έσπερος]

πρίν από 6 λεπτά , vicky86 είπε:

Εγω δ ενιωσα απο την κορη μου να παραγκωνιζονται οι αναγκες απο το θηλασμο του αδερφου της,αλλα απο την αλλη μονο η ιδια ξερει

Φυσικα φροντισα για τα αυτονοητα,φαγητο,βολτα κλπ.φυσικα θηλαζα στο πατωμα για να παιζουμε,αλλα αφησα τον μικρο στο ρηλαξ κ ας εκλαιγε για να την αλλαξω πανα η να την παω τουαλετα

Απο την αλλη ο θηλασμος της ειναι κτ φυσικο αφου θηλαζει τα παιχνιδια της αλλα κ τον αδερφο της

Μα κι εγώ τέτοια ευελιξία εννοώ, δεν εννοώ να αφήνω το μωρό στο ριλάξ να κλαίει για να μιλάω στο τηλέφωνο! Φαντάζομαι όμως ότι πολλοί γονείς, δεν ξέρω αν ήσουν κι εσύ ανάμεσά τους, δεν θα άφηναν το πρώτο παιδί στο ριλάξ αν έκλαιγε για να κάνουν κάποια δουλειά στο σπίτι. Γι' αυτό αναρωτιέμαι, αν πολλά από αυτά που περιγράφονται ως αναγκαία, είτε για τον θηλασμό, είτε για την αίσθηση ασφάλειας και προσκόλλησης του μωρού, τελικά εφαρμόζονται μόνο στο πρώτο παιδί γιατί στο δεύτερο οι ανάγκες σε ωθούν να φερθείς διαφορετικά.

[Sentir...natureza]

On 27/9/2017 at 2:52 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Κι όμως ο θηλασμός δούλευε τότε, και σίγουρα όχι μόνο επειδή δεν υπήρχε η παραπληροφόρηση.

Ηθελα να προσθεσω να μην υποτιμας την παραπληροφορηση. Ευθυνεται για τον πρωορο αποθηλασμο εκατομμυριων γυναικων των τελευταιων δεκαετιων. Αυτο το "μπαμ" που εχει γινει τα τελευταια χρονια με την προωθηση του μητρικου θηλασμου, καταλαβαινω οτι μπορει να το βρισκουν καποιοι υπερβολικο (οπως και αυτα που διαβαζεις και φρικαρεις) αλλα ο σκοπος του ειναι να ξαναβγαλει στη φορα γνωση που χαθηκε στις γεννιες που περασαν με την χρηση φορμουλας και να προετοιμασει τη γυναικα να "πολεμησει" τις λανθασμενες οδηγιες που θα ακολουθησουν τη γεννηση του παιδιου. Οπως και οι εκδηλωσεις δημοσιου θηλασμου που γινονται ανα διαστηματα. Σε μια μαμα που το εχει δεδομενο οτι θα θηλασει εξω (συμπεριλαμβανομενου και εμενα) αυτες οι εκδηλωσεις φαινονται αστειες. Αλλα γινονται στην ουσια για τα ατομα που ειναι "εναντιον" ωστε να περασουν το μηνυμα οτι δεν ειναι ντροπη. Προσωπικα, οσο παρακολουθουσα σεμιναρια, συναντησεις κλπ για το θηλασμο, συνεχεια μας ελεγαν για την παραπληροφορηση και προετοιμαζομασταν λες και θα πηγαιναμε σε μαχη. Μου φαινοταν αρκετα υπερβολικο, νομιζα οτι θα συναντησω 2-3 κακες συμβουλες. Οταν γεννησα επαθα πλακα με το ποση αγνοια υπαρχει, ακομη και απο επαγγελματιες. Εχω γνωστες που δεν ηξεραν, ακολουθησαν τις λανθασμενες συμβουλες των "ειδικων" (τις ιδιες συμβουλες που μας ειχαν πει οι ειδικοι του θηλασμου να αγνοουμε) και δεν θηλασαν πανω απο 7 μερες. Αυτο που θελω να πω ειναι να μην διαγραφεις αμεσως αυτα που διαβαζεις γιατι θα σου φανουν πολυ χρησιμα στην πορεια αν θηλασεις τελικα.

 

Επισης, επειδη αναφερθηκε το ΑΡ, να πω μονο οτι καλο ειναι να γνωριζουμε πως παρ'ολο που σαν ορος ειναι προσφατος και εχει γινει και λιγο μοδα, αυτα που πρεσβευει (φυσικος τοκετος, συνεχης αγκαλια τους πρωτους μηνες, αποκλειστικος θηλασμος, συγκοιμιση, χρηση μαρσιπου κα) εφαρμοζονταν για το μεγαλυτερο μερος της ιστοριας του ανθρωπου. Απλα επειδη τις τελευταιες δεκαετιες εγιναν οπως ξαναειπα ριζικες αλλαγες, τωρα "ξαναμαθαινουμε" τις εμφυτες συμπεριφορες μας. Δεν τιθεται θεμα "τροπου ανατροφης" παιδιου. Ειναι αυτο που μας κρατησε ζωντανους εδω και εκατονταδες χιλιαδες χρονια και επιπλεον συμβαδιζει απολυτα με τα συγχρονα δεδομενα ψυχοσωματικης αναπτυξης και υγειας του ανθρωπου.

 

Παρεμπιπτόντως, το ανθρώπινο μικρό είναι από τα πιο εξαρτημενα μικρά του ζωικού βασιλείου. Υπάρχει λόγος γι'αυτο, όποιος θέλει μπορεί να το ψάξει. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ανεξαρτητο άτομο πριν την εφηβεία. Οι ανθρωποι έχουν ανάγκη τους άλλους για να επιβιώσουν. Αυτόνομο ναι, νομίζω από τη στιγμή που το παιδί θα αυτονομηθεί μπουσουλωντας θα πρέπει να του δίνουμε ευκαιριες για αυτονομία. Καλά θα ήταν να αρχίσει μια συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα. Θα δω αν υπάρχει και αν είναι θα ανοίξω καινούριο.

 

Επεξεργάστηκαν 30 Σεπτεμβρίου,2017 by Sentir...natureza

[Έσπερος]

1 hour ago, Sentir...natureza είπε:

 

 

Παρεμπιπτόντως, το ανθρώπινο μικρό είναι από τα πιο ανεξάρτητα μικρά του ζωικού βασιλείου. Υπάρχει λόγος γι'αυτο, όποιος θέλει μπορεί να το ψάξει. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ανεξαρτητο άτομο πριν την εφηβεία. Οι ανθρωποι έχουν ανάγκη τους άλλους για να επιβιώσουν. Αυτόνομο ναι, νομίζω από τη στιγμή που το παιδί θα αυτονομηθεί μπουσουλωντας θα πρέπει να του δίνουμε ευκαιριες για αυτονομία. Καλά θα ήταν να αρχίσει μια συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα. Θα δω αν υπάρχει και αν είναι θα ανοίξω καινούριο.

 

Όντως είναι ενδιαφέρον θέμα, φαντάζομαι θα έχει συζητηθεί εδώ, αλλά αν ανοίξει κάτι νέο, με ενδιαφέρει η συζήτηση!

[vicky86]

18 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Μα κι εγώ τέτοια ευελιξία εννοώ, δεν εννοώ να αφήνω το μωρό στο ριλάξ να κλαίει για να μιλάω στο τηλέφωνο! Φαντάζομαι όμως ότι πολλοί γονείς, δεν ξέρω αν ήσουν κι εσύ ανάμεσά τους, δεν θα άφηναν το πρώτο παιδί στο ριλάξ αν έκλαιγε για να κάνουν κάποια δουλειά στο σπίτι. Γι' αυτό αναρωτιέμαι, αν πολλά από αυτά που περιγράφονται ως αναγκαία, είτε για τον θηλασμό, είτε για την αίσθηση ασφάλειας και προσκόλλησης του μωρού, τελικά εφαρμόζονται μόνο στο πρώτο παιδί γιατί στο δεύτερο οι ανάγκες σε ωθούν να φερθείς διαφορετικά.

Οχι δ αφηνα το πρωτο παιδι ουτε στο ρηλαξ ουτε στο παρκο για να κανω δουλεια .μονο για να παω τουαλετα.στην πρωτη ενα διμηνο δ εκανα τπτ.μετα ισα ενα φαγητο προλαβαινα να κανω.4μηνων καθοταν κανενα 20' στο ρηλαξ μετα τους 6μηνες στο πατωμα οποτε εκανα σχεδον τα παντα.αλλα ειναι δυσκολο παιδι στον υπνο ακομη κ τωρα κ ηταν πολυ κολλημενη με το στηθος

Ο μικρος παλι οπου τον αφηνες κοιμοταν.οποτε τον εβαζα στο ρηλαξ για να κανω φαγητο χωρις να κλαιει.στο στηθος καθεται μονο για να φαει,δ το χει τοσο για παρηγορια

[Lenia16]

5 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

 

 

Παρεμπιπτόντως, το ανθρώπινο μικρό είναι από τα πιο εξαρτημενα μικρά του ζωικού βασιλείου. Υπάρχει λόγος γι'αυτο, όποιος θέλει μπορεί να το ψάξει. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ανεξαρτητο άτομο πριν την εφηβεία. Οι ανθρωποι έχουν ανάγκη τους άλλους για να επιβιώσουν. Αυτόνομο ναι, νομίζω από τη στιγμή που το παιδί θα αυτονομηθεί μπουσουλωντας θα πρέπει να του δίνουμε ευκαιριες για αυτονομία. Καλά θα ήταν να αρχίσει μια συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα. Θα δω αν υπάρχει και αν είναι θα ανοίξω καινούριο.

 

Έχω διαβάσει ότι κανονικά ο άνθρωπος, όπως όλα τα θηλαστικά, θα έπρεπε να γεννιέται ικανός να περπατήσει αλλά αφενος, είναι αδύνατον να κυοφορήσει μια γυναίκα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και αφετέρου, το κρανίο θα ήταν τόσο μεγάλο που δε θα χωραγε να βγει. Ετσι υποτιθεται οτι ο πρωτος χρονος ζωης ειναι θεωρητικά προσαρμοστικός! Γιαυτό και τα μωρά είναι τόσο εξαρτημένα από τη μαμά τους. Είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα.

[vicky86]

Ειμαι τυχερη κ ο συζηγος ειναι αρκετες ωρες στο σπιτι οποτε δ χρειαζεται να κανω τις δουλειες απαραιτητα οσο λειπει

Το ελαχιστο κλαμα για μια βιολογικη αναγκη φυσικα κ το αφηνα,αλλα πολλες φορες εκανα 3ωρες να φαω για να μην αφησω οποιοδηποτε απο τα δυο να κλαιει

Παρολα αυτα βλεπω τον μικρο να ειναι ωρες ωρες πιο κολλημενος σε μενα σ αυτην την ηλικια,δ ξερω αν ειναι λογω αγχους αποχωρισμου η ιδιοσυγκρασιας

Κατα βαση το παιδι σε ωθει στο πως θα κινηθεις

Στο δευτερο ειναι πολυ διαφορετικα τα πραγματα οχι μονο γτ υπαρχει κ το μεγαλυτερο παιδακι κ οι αναγκες του,αλλα κ οι γονεις εχουν μια καποια εμπειρια

Ειναι λιγο πιο "μονα" τους.δ εχουν την αποκλειστικοτητα της μαμας

Μου λειπει που με την κορη μου ημουν ολη μερα ξαπλωμενη κ απλα  θηλαζα.

Αλλα κ ο μικρος δ εχει αναγκη κτ τετοιο συνηθως

Επεξεργάστηκαν 30 Σεπτεμβρίου,2017 by vicky86

[Niki81]

18 hours ago, Έσπερος said:

Μα κι εγώ τέτοια ευελιξία εννοώ, δεν εννοώ να αφήνω το μωρό στο ριλάξ να κλαίει για να μιλάω στο τηλέφωνο! Φαντάζομαι όμως ότι πολλοί γονείς, δεν ξέρω αν ήσουν κι εσύ ανάμεσά τους, δεν θα άφηναν το πρώτο παιδί στο ριλάξ αν έκλαιγε για να κάνουν κάποια δουλειά στο σπίτι. Γι' αυτό αναρωτιέμαι, αν πολλά από αυτά που περιγράφονται ως αναγκαία, είτε για τον θηλασμό, είτε για την αίσθηση ασφάλειας και προσκόλλησης του μωρού, τελικά εφαρμόζονται μόνο στο πρώτο παιδί γιατί στο δεύτερο οι ανάγκες σε ωθούν να φερθείς διαφορετικά.

Να αφησεις δλδ το μωρο στο ριλάξ να κλαιει για να κανεις τι δουλεια?Να πλυνεις τα πιατα?Ειναι τοσο σημαντικη δουλεια το να πλυνεις τα πιατα που θεωρεις ότι πρεπει να αφηνεις το μωρο να κλαιει?Δλδ εχουμε από τη μια ένα μικροσκοπικο νεογεννητο πλασματακι που το μονο που ζηταει είναι την αγκαλια σου και από την άλλη τα απλυτα πιατα.Αλλα εσυ μεσα σου νιώθεις ότι θα προτιμήσεις τα απλυτα πιατα από το να παρεις αγκαλιτσα το μωρακι να το ηρεμησεις?Αν δλδ αυτή τη στιγμη ειχες στο Σπιτι σου ένα μωρακι...ουτε καν το δικο σου.Το μωρακι μιας φιλης σου πχ θα επελεγες να το αφηνεις στο ριλαξ να κλαιει προκειμενου να κανεις τη δουλεια?Και ξερεις ποιο είναι το κακο ?Ότι η δουλειες δεν εχουν τελειωμο.Τι θα κανεις?Θα εχεις ένα μωρο να κλαιει για να κανεις εσυ τις δουλειες σου?Για ποσες ωρες?Θα εχεις την ευκαιρια να εχεις ένα μωρο νεογεννητο κοντα σου για 2-3 μηνες γιατι τα ατιμα μεγαλωνουν πολύ γρηγορα και αντι να αγωνιας να ρουφηξεις και να ζησεις κάθε στιγμη από αυτους τους μηνες εσυ σκέφτεσαι τις δουλειες?Τα παντα είναι θεμα προτεραιοτήτων ξερεις.Και στο λεω φιλικα...αν δεν καταλάβεις τι εχει μεγαλυτερη προτεραιοτητα κι αν καθεσαι και σκέφτεσαι πως θα γινουν οι δουλειες σε βλεπω να τα παιζεις την πρωτη εβδομαδα ειτε θηλασεις ειτε όχι.

 

Κατανοεις νομιζεις για ποιο λογο κλαιει ένα μωρο?9 μηνες ζει μεσα στην κοιλια σου στοαπολυτο σκοταδι και σε μια σχετικη ηρεμια και ξαφνικα ερχεται σε έναν κοσμο γεματο φωτα,χρωματα,ηχους Και το μονο ασφαλες σημειο αναφορας που εχει είναι η μυρωδια σου και η φωνη σου.Αυτα ξερει...εκει ηρεμει.Και όταν αυτά τα χανει...όταν απομακρύνεσαι και δε σε μυριζει κλαιει..γιατι σε αναζηταει...εσενα και την ασφαλεια που νιωθει μαζι σου.και το μονο που απαιτει είναι την αγκαλια σου.Ολο αυτό δε σου βγαζει κανενα συναισθημα?Καμια λαχταρα να το παρηγορήσεις?να του δειξεις ότι δεν πρεπει να αισθάνεται ανασφαλεια γιατι εσυ εισαι εκει γι αυτό το μικρο πλασματακι?Τι σου ακούγεται εσενα πιο σωστη συμπεριφορά μιας μαμας απέναντι στο μωρο της?να αφιερωσει τους πρωτης μηνες ώστε να το κανει να κατανοησει ότι δε χρειαζεται να νιωθει ανασφαλεια γιατι αυτή θα είναι παντα κοντα του διαθεσιμη...και ετσι σιγα σιγα μεγαλωνοντας κι αυτό να σταματησει να την ψαχνει γιατι θα ξερει ότι ακομα κιαν φευγει για λιγο θα επιστρεψει.Η να το αφηνει να κλαιει για να το κανει να καταλαβει ότι οσο κι αν κλαιει αυτή θα γυριζει οποτε θελει αυτή.

 

[ΑΡΓΚ]

18 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Μα κι εγώ τέτοια ευελιξία εννοώ, δεν εννοώ να αφήνω το μωρό στο ριλάξ να κλαίει για να μιλάω στο τηλέφωνο! Φαντάζομαι όμως ότι πολλοί γονείς, δεν ξέρω αν ήσουν κι εσύ ανάμεσά τους, δεν θα άφηναν το πρώτο παιδί στο ριλάξ αν έκλαιγε για να κάνουν κάποια δουλειά στο σπίτι. Γι' αυτό αναρωτιέμαι, αν πολλά από αυτά που περιγράφονται ως αναγκαία, είτε για τον θηλασμό, είτε για την αίσθηση ασφάλειας και προσκόλλησης του μωρού, τελικά εφαρμόζονται μόνο στο πρώτο παιδί γιατί στο δεύτερο οι ανάγκες σε ωθούν να φερθείς διαφορετικά.

Oχι. Συνηθως ειναι το ανάποδο: στο πρώτο πολλοί γονεις προσπαθούν να εφαρμόσουν αφύσικους κανόνες, και στο δεύτερο ξέρουν ότι το πείραμα έχει αποτύχει. Πολλά πρώτα μωρα δεν θήλασαν, ή είχαν λιγότερη αγκαλιά από τα δεύτερα, αλλά το ανάποδο δεν το έχω ακούσει ποτέ προσωπικά.

[ΑΡΓΚ]

18 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Μα κι εγώ τέτοια ευελιξία εννοώ, δεν εννοώ να αφήνω το μωρό στο ριλάξ να κλαίει για να μιλάω στο τηλέφωνο! Φαντάζομαι όμως ότι πολλοί γονείς, δεν ξέρω αν ήσουν κι εσύ ανάμεσά τους, δεν θα άφηναν το πρώτο παιδί στο ριλάξ αν έκλαιγε για να κάνουν κάποια δουλειά στο σπίτι. Γι' αυτό αναρωτιέμαι, αν πολλά από αυτά που περιγράφονται ως αναγκαία, είτε για τον θηλασμό, είτε για την αίσθηση ασφάλειας και προσκόλλησης του μωρού, τελικά εφαρμόζονται μόνο στο πρώτο παιδί γιατί στο δεύτερο οι ανάγκες σε ωθούν να φερθείς διαφορετικά.

Δεν εχω ακούσει ποτέ καμία μαμά να αφήνει το μωρό να σπαράζει για να πλύνει τα πιάτα. Πώς σου ήρθε ότι γίνεται κάτι τέτοιο;;;

[belleblue]

Αργκ, εγώ έχω ακούσει αρκετές!

δεν το εκλαμβάνουν όλες οι μητέρες τόσο δυσάρεστο το κλάμα ή θεωρούν ότι θα πρέπει να μάθει το μωρό. 

Δεν τις κατακρίνω, αν το μωρό έχει οπτική επαφή είναι ασφαλές να κλάψει 5 λεπτά, ίσως νομίζουν ότι δεν παθαίνει κάτι.

εγω ήμουν της νοοτροπίας οτι δεν θέλω να επιβαρύνω με στρες το μωρό για 5 πιάτα, τα άφηνα για μετά. 

Δεν άντεχα με τι πο τα να ακούω το κλάμα, μου ήταν αφόρητο. Ίσως είναι τυχερές οι μητέρες που δεν έχουν πρόβλημα με αυτό, δεν ξέρω! 

 

...θυμάμαι να κουνάω με το ένα πόδι το ρηλαξ-δεν ειχα ηλεκτρονικό ούτε ήθελε και ένα άλλο/ δε το δεχοταν-  να ισορροπώ στο άλλο πλένοντας τα οσα δε μπαινουν πλυντήριο...!!!

 

Στο καρεκλάκι αυτοκινήτου πάντως την έβαζα κ ας έκλαιγε, εκεί έβαζα πέρα την προσωπική μου ανησυχία. Απλώς δεν έκανα διαδρομές και περιορίστηκα. Ίσως να το έκανα αλλιώς εάν έκανα δεύτερο..; δεν μπορω να το ξέρω.

[Josephine]

@Έσπερος, διαβάζοντας όλες τις παραπάνω σελίδες θα διαπίστωσες πια και μέσα από εμπειρίες -πέραν όλων αυτών που και η Πατσούρου αναφέρει, αν δεν την έχεις ήδη απορρίψει ως "γκουρού", που δεν διατείνεται ότι είναι- ότι ένα νεογέννητο δεν κλαίει 24 ώρες το 24ωρο και θα σου δώσει και το παράθυρο να πλύνεις τα πιάτα και ότι θηλασμός και πιπίλα/μπουκάλι/έξοδος για σημαντικός λόγο/πανεύκολη έξοδος με το μωρό/ουσιαστικό δέσιμο και με τους δύο γονείς και γενικώς αποκλίσεις από τον κανόνα γίνεται και παραγίνεται. Δεν χρειάζεται να τα ακολουθήσεις όλα στον ακραίο τους βαθμό για να θηλάσεις. Αλλά κάπου θα πρέπει να διακρίνεις στο μυαλό σου θεωρητικά ποιες είναι ανάγκες και ποιες επιθυμίες ενός βρέφους. Είμαι σχεδόν σίγουρη από τις απαντήσεις σου ότι κατατάσσεις τα περισσότερα στις επιθυμίες, όπως την ανάγκη για αγκαλιά, την ανάγκη να σε αισθάνεται το βράδυ κ.λπ.. 

 

Είναι τελείως διαφορετικό το να βρεις ισορροπίες ανάμεσα στις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες (π.χ. ανάγκη για μια ανάσα, επιθυμία για δεκάλεπτη χαλάρωση και κουβέντα με τον σύντροφό σου, ανάγκη να πηγαίνεις ξεκούραστη στη δουλειά),  και τις δικές του επιτακτικές και ολοκληρωτικές ανάγκες. 

 

Αν πρόκειται να σώσει τον θηλασμό θα δώσεις και μπουκάλι για να κοιμηθείς μια νύχτα, θα βγεις και βράδυ αποκλειστικά για αναψυχή και θα αφήσεις το νεογέννητο στη γιαγιά. Αλλά θα γνωρίζεις ότι δεδομένων των αναγκών του νεογέννητου μωρού σου αυτό θα είναι εξαίρεση και θα γίνει φορές που θα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού τους πρώτους μήνες. Και φυσικά θα έχει σημασία αυτή η επιθυμία σου, ειδικά αν παίρνει διαστάσεις ανάγκης π.χ. και σε σώζει από την κατάθλιψη. Φυσικά και θα σεβαστείς τα δικά σου όρια και κανένας δεν υποστηρίζει τον θηλασμό εις βάρος αυτών.

 

Δεν θα καταρρίψουμε όμως τα οφέλη του θηλασμού a priori εξαιτίας πιθανόν των ακροτήτων που μπορεί να διάβασες σε σχετικές ομάδες "γκουρού'. Γιατί κάτι άλλο που να σε έχει προκαταβάλει τόσο αρνητικά ολοκληρωτικά δεν μπορώ να σκεφτώ. Αν είναι αυτό σε κατανοώ πλήρως, εδώ όμως αναπτύχθηκε γενικώς μια κουβέντα που κάθε άλλο αποτυπώνει παρά ακρότητες. Προσωπικά είχα κι εγώ τις ενστάσεις μου θεωρητικά προτού γεννηθεί ο μικρός μου, τότε που απλώς διάβαζα, για τις εκστρατείες θηλασμού και τη σημερινή ανεργία και παράλληλη τάση να μην εργάζεται η μαμά και να ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών ως τα 4-5, όπως παλιότερα την εποχή της χειραφέτησης της γυναίκας και της εξόδου για εργασία υπήρχαν οι εκστρατείες για την επανάσταση του ξένου γάλακτος, όμως η ουσία είναι ότι υπάρχει δρόμος να χαράξεις που θα σέβεται και τη δική σου προσωπικότητα και παράλληλα θα κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις που απαιτεί η ολοκληρωτική και ολοκληρωμένη φροντίδα ενός βρέφους. Είναι μια περίοδος αυτή και όντως η πυραμίδα των αναγκών ανατρέπεται, π.χ. οι δικές σου βασικές ανάγκες φαγητού και ύπνου θα τηρηθούν, πιθανότατα να μην τηρηθούν οι ανάγκες για διακοπές ή ανάγκη να διαβάζεις λογοτεχνία τα βράδια (και αυτά ασχέτως θηλασμού), αλλά κρατάει λίγο και θα επανέλθεις όπως και πριν.

 

Το να φτάσουμε όμως να θεωρήσουμε επιθυμία την ανάγκη για παράδειγμα του νεογέννητου βρέφους να σε αισθάνεται το βράδυ ή να βρίσκεται στην αγκαλιά σου είναι στρέβλωση της κατάστασης και το αδικεί. Σε ποιο βαθμό εσύ θα την ικανοποιήσεις θα έπρεπε να εξαρτάται από τις δυνάμεις σου, αλλά όχι από τις επιθυμίες σου.

[vicky86]

Συζητωντας με φιλη σκεφτηκα κ κτ αλλο για τη διαφορετικοτητα του καθε παιδιου

Η κορη μου κοιμοταν μονοαζι μου,κ μονο θηλαζοντας,κ ανα μικρα χρονικα διαστηματα,κ για πολυ ωρα.οποτε πολλες μερες την περνουσαμε ξαπλα σε εναν καναπε(δ εργαζομαι,τι δουλειες να χρειαστει ενα σπιτι με δυο ατομα,ηταν χειμωνας με χαλια καιρο)

Ο μικρος μπορει να μην εχει τοσο το στηθος πιπιλα,αλλα τα μεσημερια ειδικα οταν κοιμαται με θελει διπλα του.παρολο που το βραδυ μπορει να χωνεται στην αγκαλια του μπαμπα

Κ αν κοιμαται κ η μεγαλη ολα καλα,η αν ειναι σπιτι ο μπαμπας,αν ομως δ ισχυει αυτο απλα θα κατσω μαζι του στον καναπε ενω θα ζωγραφιζω πχ με την μεγαλη η θα τον εχω στο μαρσιπο να με νιωθει

[Έσπερος]

19 ώρες πρίν, Josephine είπε:

@Έσπερος, διαβάζοντας όλες τις παραπάνω σελίδες θα διαπίστωσες πια και μέσα από εμπειρίες -πέραν όλων αυτών που και η Πατσούρου αναφέρει, αν δεν την έχεις ήδη απορρίψει ως "γκουρού", που δεν διατείνεται ότι είναι- ότι ένα νεογέννητο δεν κλαίει 24 ώρες το 24ωρο και θα σου δώσει και το παράθυρο να πλύνεις τα πιάτα και ότι θηλασμός και πιπίλα/μπουκάλι/έξοδος για σημαντικός λόγο/πανεύκολη έξοδος με το μωρό/ουσιαστικό δέσιμο και με τους δύο γονείς και γενικώς αποκλίσεις από τον κανόνα γίνεται και παραγίνεται. Δεν χρειάζεται να τα ακολουθήσεις όλα στον ακραίο τους βαθμό για να θηλάσεις. Αλλά κάπου θα πρέπει να διακρίνεις στο μυαλό σου θεωρητικά ποιες είναι ανάγκες και ποιες επιθυμίες ενός βρέφους. Είμαι σχεδόν σίγουρη από τις απαντήσεις σου ότι κατατάσσεις τα περισσότερα στις επιθυμίες, όπως την ανάγκη για αγκαλιά, την ανάγκη να σε αισθάνεται το βράδυ κ.λπ.. 

 

Είναι τελείως διαφορετικό το να βρεις ισορροπίες ανάμεσα στις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες (π.χ. ανάγκη για μια ανάσα, επιθυμία για δεκάλεπτη χαλάρωση και κουβέντα με τον σύντροφό σου, ανάγκη να πηγαίνεις ξεκούραστη στη δουλειά),  και τις δικές του επιτακτικές και ολοκληρωτικές ανάγκες. 

 

Αν πρόκειται να σώσει τον θηλασμό θα δώσεις και μπουκάλι για να κοιμηθείς μια νύχτα, θα βγεις και βράδυ αποκλειστικά για αναψυχή και θα αφήσεις το νεογέννητο στη γιαγιά. Αλλά θα γνωρίζεις ότι δεδομένων των αναγκών του νεογέννητου μωρού σου αυτό θα είναι εξαίρεση και θα γίνει φορές που θα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού τους πρώτους μήνες. Και φυσικά θα έχει σημασία αυτή η επιθυμία σου, ειδικά αν παίρνει διαστάσεις ανάγκης π.χ. και σε σώζει από την κατάθλιψη. Φυσικά και θα σεβαστείς τα δικά σου όρια και κανένας δεν υποστηρίζει τον θηλασμό εις βάρος αυτών.

 

Δεν θα καταρρίψουμε όμως τα οφέλη του θηλασμού a priori εξαιτίας πιθανόν των ακροτήτων που μπορεί να διάβασες σε σχετικές ομάδες "γκουρού'. Γιατί κάτι άλλο που να σε έχει προκαταβάλει τόσο αρνητικά ολοκληρωτικά δεν μπορώ να σκεφτώ. Αν είναι αυτό σε κατανοώ πλήρως, εδώ όμως αναπτύχθηκε γενικώς μια κουβέντα που κάθε άλλο αποτυπώνει παρά ακρότητες. Προσωπικά είχα κι εγώ τις ενστάσεις μου θεωρητικά προτού γεννηθεί ο μικρός μου, τότε που απλώς διάβαζα, για τις εκστρατείες θηλασμού και τη σημερινή ανεργία και παράλληλη τάση να μην εργάζεται η μαμά και να ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών ως τα 4-5, όπως παλιότερα την εποχή της χειραφέτησης της γυναίκας και της εξόδου για εργασία υπήρχαν οι εκστρατείες για την επανάσταση του ξένου γάλακτος, όμως η ουσία είναι ότι υπάρχει δρόμος να χαράξεις που θα σέβεται και τη δική σου προσωπικότητα και παράλληλα θα κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις που απαιτεί η ολοκληρωτική και ολοκληρωμένη φροντίδα ενός βρέφους. Είναι μια περίοδος αυτή και όντως η πυραμίδα των αναγκών ανατρέπεται, π.χ. οι δικές σου βασικές ανάγκες φαγητού και ύπνου θα τηρηθούν, πιθανότατα να μην τηρηθούν οι ανάγκες για διακοπές ή ανάγκη να διαβάζεις λογοτεχνία τα βράδια (και αυτά ασχέτως θηλασμού), αλλά κρατάει λίγο και θα επανέλθεις όπως και πριν.

 

Το να φτάσουμε όμως να θεωρήσουμε επιθυμία την ανάγκη για παράδειγμα του νεογέννητου βρέφους να σε αισθάνεται το βράδυ ή να βρίσκεται στην αγκαλιά σου είναι στρέβλωση της κατάστασης και το αδικεί. Σε ποιο βαθμό εσύ θα την ικανοποιήσεις θα έπρεπε να εξαρτάται από τις δυνάμεις σου, αλλά όχι από τις επιθυμίες σου.

Πιστεύω ότι δεν είπα πουθενά ότι θεωρώ απλή επιθυμία την ανάγκη του νεογέννητου για σωματική επαφή! Ούτε μιλώ για μεθόδους cio. Από κει και πέρα, σίγουρα μου κόβει αρκετά ώστε σε περίπτωση αμφιβολίας να ακολουθήσω την ασφαλέστερη οδό και όχι αυτή που με βολεύει. 

 

Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συμβουλές για την ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού, σε όσο τρκμηριωμένα επιστημονικά δεδομένα κι αν στηρίζονται, είναι συμβουλές. Η ψυχολογία ως επιστήμη δεν σου δίνει συνταγολόγια. Προβλέπει πιθανές συνέπειες μιας διαδικασίας, ερμηνεύει τις ενδεχόμενες αιτίες μιας συμπεριφοράς, αλλα δεν σου λέει ότι αν κάνεις το χ το παιδί σου θα βγει έτσι, αν κάνεις το ψ θα βγει αλλιώς κλπ. Οι άνθρωποι είμαστε σύνθετες οντότητες και στην ψυχολογία ενός παιδιού επιδρούν πολλοί παράγοντες. 

 

Το βέβαιο είναι ότι κάθε παιδί μεγσλώνει σε ένα σπίτι και μια οικογένεια και θα δεχτεί ποικίλα ερεθίσματα, το βασικό όμως είναι να βρίσκεται σε περιβάλλον ηρεμίας. Φυσικά θα προσαρμοστούν οι γονείς, αλλα κι αυτοί σαν άνθρωποι έχουν τα όριά τους, διαφορετικά για τον καθένα, όσο κι αν τα εγκρίνουμε ή δεν τα εγκρίνουμε. Γονείς με σπασμένα νεύρα σίγουρα δεν προσφέρουν κάτι σε ένα μωρό ή σε ένα νήπιο ή σε έναν έφηβο. Μια άκρως οργανωτική οικογένεια, που μπορεί να την πείτε και ψυχαναγκαστική, δεν μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα στο απρόβλεπτο ή την ακαταστασία. Μια χύμα οικογένεια μπορεί να περάσει πιο εύκολα τον πρώτο καιρό και να ζοριστεί όταν αρχίσουν τα αλεσμένα γεύματα κ ο  ύπνος σε προκαθορισμένες ώρες. Δεν θα είναι ούτε εγωιςτές ούτε αςυνείδητοι. Είναι απλούςτατα άνθρωποι όπως όλοι μας. Προφανώς και ο τρόπος σντιμετώπισης των αναγκών των παιδιών θα είναι διαφορετικός στις δύο περιπτώσεις και σίγουρα ο καθένας θα δείχνει τη στοργή στο παιδί του με όποιον τρόπο κρίνει καλύτερο. Κάτι που θα γίνει με λιγότερα στάνταρ γονεϊκής τελειότητας σε μία φάση, θα εξισορροπηθεί σε μια άλλη φάση. Δεν είμαστε ρομπότ. Κι αυτά όλα τα συζητάμε χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψη άλλους κοινωνικούχ παράγοντες όπως οικονομικά προβλήματα, ανάγκη για επιστροφή της μητέρας στην εργασία πολύ νωρίς, προβλήματα υγείας που προκύπτουν, άλλα μέλη της οικογένειας με ιδιαίτερες απαιτήσεις λόγω αναπηριών ή θεμάτων υγείας κλπ. 

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Πιστεύω ότι δεν είπα πουθενά ότι θεωρώ απλή επιθυμία την ανάγκη του νεογέννητου για σωματική επαφή! Ούτε μιλώ για μεθόδους cio. Από κει και πέρα, σίγουρα μου κόβει αρκετά ώστε σε περίπτωση αμφιβολίας να ακολουθήσω την ασφαλέστερη οδό και όχι αυτή που με βολεύει. 

 

Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συμβουλές για την ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού, σε όσο τρκμηριωμένα επιστημονικά δεδομένα κι αν στηρίζονται, είναι συμβουλές. Η ψυχολογία ως επιστήμη δεν σου δίνει συνταγολόγια. Προβλέπει πιθανές συνέπειες μιας διαδικασίας, ερμηνεύει τις ενδεχόμενες αιτίες μιας συμπεριφοράς, αλλα δεν σου λέει ότι αν κάνεις το χ το παιδί σου θα βγει έτσι, αν κάνεις το ψ θα βγει αλλιώς κλπ. Οι άνθρωποι είμαστε σύνθετες οντότητες και στην ψυχολογία ενός παιδιού επιδρούν πολλοί παράγοντες. 

 

Το βέβαιο είναι ότι κάθε παιδί μεγσλώνει σε ένα σπίτι και μια οικογένεια και θα δεχτεί ποικίλα ερεθίσματα, το βασικό όμως είναι να βρίσκεται σε περιβάλλον ηρεμίας. Φυσικά θα προσαρμοστούν οι γονείς, αλλα κι αυτοί σαν άνθρωποι έχουν τα όριά τους, διαφορετικά για τον καθένα, όσο κι αν τα εγκρίνουμε ή δεν τα εγκρίνουμε. Γονείς με σπασμένα νεύρα σίγουρα δεν προσφέρουν κάτι σε ένα μωρό ή σε ένα νήπιο ή σε έναν έφηβο. Μια άκρως οργανωτική οικογένεια, που μπορεί να την πείτε και ψυχαναγκαστική, δεν μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα στο απρόβλεπτο ή την ακαταστασία. Μια χύμα οικογένεια μπορεί να περάσει πιο εύκολα τον πρώτο καιρό και να ζοριστεί όταν αρχίσουν τα αλεσμένα γεύματα κ ο  ύπνος σε προκαθορισμένες ώρες. Δεν θα είναι ούτε εγωιςτές ούτε αςυνείδητοι. Είναι απλούςτατα άνθρωποι όπως όλοι μας. Προφανώς και ο τρόπος σντιμετώπισης των αναγκών των παιδιών θα είναι διαφορετικός στις δύο περιπτώσεις και σίγουρα ο καθένας θα δείχνει τη στοργή στο παιδί του με όποιον τρόπο κρίνει καλύτερο. Κάτι που θα γίνει με λιγότερα στάνταρ γονεϊκής τελειότητας σε μία φάση, θα εξισορροπηθεί σε μια άλλη φάση. Δεν είμαστε ρομπότ. Κι αυτά όλα τα συζητάμε χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψη άλλους κοινωνικούχ παράγοντες όπως οικονομικά προβλήματα, ανάγκη για επιστροφή της μητέρας στην εργασία πολύ νωρίς, προβλήματα υγείας που προκύπτουν, άλλα μέλη της οικογένειας με ιδιαίτερες απαιτήσεις λόγω αναπηριών ή θεμάτων υγείας κλπ. 

 

Νομίζω ότι είναι από τις περιπτώσεις όπου το διάβασμα κάνει κακό! Εχεις πλάσει στο κεφαλι σου υπερβολικά πολύπλοκα σενάρια. Τα πράγματα είναι τρομερά απλά:

Η ανταποκρίνεσαι στο μωρό (στο 90% των μικρών μωρών αυτό σημαίνει σωματική επαφή, ο,τι και να τρώει το μωρό) ή το αφήνεις να κλαίει. Και τα δύο μωρά θα επιζήσουν, και 99% το πώς φαντάζεσαι ότι θα ανταποκριθείς στο κλάμα του υποθετικού μωρού, θα αλλάξει όταν δεις το πραγματικό μωρό.

Η κάνεις τον αρχικό κόπο να θηλάσεις ή όχι. Η διαπιστώνεις ότι βασικά σου αρέσει να θηλάζεις ή ότι το σιχαίνεσαι. Και πάλι, και στα δύο σεναρια το μωρό θα ζήσει. Πριν πιάσει το μωρό στήθος, ούτε η αίσθηση περιγράφεται, ούτε μπορεί να υποθετεις τίποτα. Τα αντικειμενικά οφέλη τα έχεις καταλάβει. Αν στην πράξη θα σου φανεί μαρτύριο ή θα λατρεύεις το να κάθεστε αγκαλιά και να θηλάζει, δεν εξηγείται και δεν μπορείς να το προβλέψεις.

[Lenia16]

Απόψε βάζοντας τη μικρή μου για ύπνο συνειδητοποίησα κάτι. Το παιδί μου δεν θα είναι ποτέ ξανά τόσο μικρό όσο σήμερα. Δε θα ξαναφορέσει τα 10 μηνών πιτζαμακια της, δε θα μπουσουλαει να έρθει σε μένα βολίδα για να την πάρω αγκαλιά, δε θα πιάνει με τα δύο χεράκια το στήθος μου κ θα γελάει από χαρά. Δε θα κοιμάται κολλημένη πάνω μου, θα λείπει όλη νύχτα για ποτά με τους φίλους της. Δε θα λερώνει την κουζίνα με τα φαγητά της, θα τρώει στα πεταχτά για να προλάβει να πάει φροντιστήριο κ να βγει για καφέ. Δε θα θέλει να την έχω όλη την ώρα αγκαλιά κ να τη φιλάω, θα με διώχνει γιατί την κάνω ρεζίλι στους φίλους της. Κ εγώ δε θα είμαι ποτέ ξανά τόσο νέα όσο είμαι σήμερα. Αλλά θα αναπολώ αυτές τις στιγμές με το μωρό μου και θα νιώθω πλήρης.

Έσπερος, σου εύχομαι να μεγαλώσεις το παιδάκι σου όπως εσύ θέλεις κ πιστεύεις ότι είναι καλύτερο, ανεπηρεαστη από εξωοικογενειακους παράγοντες, με γνώμονα να μη μετανιώσεις για το οτιδήποτε. Γιατί αυτά τα χρόνια είναι τόσο όμορφα κ δυστυχώς δε γυρνάνε πισω.

[balletina]

πρίν από 23 λεπτά , Lenia16 είπε:

Απόψε βάζοντας τη μικρή μου για ύπνο συνειδητοποίησα κάτι. Το παιδί μου δεν θα είναι ποτέ ξανά τόσο μικρό όσο σήμερα. Δε θα ξαναφορέσει τα 10 μηνών πιτζαμακια της, δε θα μπουσουλαει να έρθει σε μένα βολίδα για να την πάρω αγκαλιά, δε θα πιάνει με τα δύο χεράκια το στήθος μου κ θα γελάει από χαρά. Δε θα κοιμάται κολλημένη πάνω μου, θα λείπει όλη νύχτα για ποτά με τους φίλους της. Δε θα λερώνει την κουζίνα με τα φαγητά της, θα τρώει στα πεταχτά για να προλάβει να πάει φροντιστήριο κ να βγει για καφέ. Δε θα θέλει να την έχω όλη την ώρα αγκαλιά κ να τη φιλάω, θα με διώχνει γιατί την κάνω ρεζίλι στους φίλους της. Κ εγώ δε θα είμαι ποτέ ξανά τόσο νέα όσο είμαι σήμερα. Αλλά θα αναπολώ αυτές τις στιγμές με το μωρό μου και θα νιώθω πλήρης.

Έσπερος, σου εύχομαι να μεγαλώσεις το παιδάκι σου όπως εσύ θέλεις κ πιστεύεις ότι είναι καλύτερο, ανεπηρεαστη από εξωοικογενειακους παράγοντες, με γνώμονα να μη μετανιώσεις για το οτιδήποτε. Γιατί αυτά τα χρόνια είναι τόσο όμορφα κ δυστυχώς δε γυρνάνε πισω.

Ακριβως Lenia . Η καθε μαμα θα κρινει η ιδια τι θελει να κανει στο παιδι της  γιατι πρεπει και η ιδια να ςιναι καλα για χαρει και να ρουφηξει ολες αυτες τις στιγμες. Δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι. Ουτε εχουν ολοι την ιδια βοηθεια ουτε τις ιδες αντοχες.Τα σιγουρα ειναι .Οτι οι αντοχες της μαμας αυξανονται κατα πολυ (αλλα δν ειναι σε ολες ιδιες) και οτι ολες οι μαμαδες θα προσπαθησουν να κανουν το καλυτερο για το παιδι τους

[Lenia16]

πρίν από 47 λεπτά , Xristinagkc είπε:

Ακριβως Lenia . Η καθε μαμα θα κρινει η ιδια τι θελει να κανει στο παιδι της  γιατι πρεπει και η ιδια να ςιναι καλα για χαρει και να ρουφηξει ολες αυτες τις στιγμες. Δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι. Ουτε εχουν ολοι την ιδια βοηθεια ουτε τις ιδες αντοχες.Τα σιγουρα ειναι .Οτι οι αντοχες της μαμας αυξανονται κατα πολυ (αλλα δν ειναι σε ολες ιδιες) και οτι ολες οι μαμαδες θα προσπαθησουν να κανουν το καλυτερο για το παιδι τους

Αν όλες οι μαμάδες προσπαθούσαν να κάνουν το καλύτερο για το παιδί τους δε θα κάναμε αυτή τη συζήτηση. Απλά προσπαθούμε -και βάζω κ τον εαυτό μου μεσα- να συνδυάσουμε το καλύτερο δυνατό για το παιδί μας με τις δικές μας επιθυμίες, πεποιθήσεις και αντοχες. Αν αυτά συγκρούονται, υπερτερεί το ένα ή το άλλο κατά περίπτωση. 

Θέλεις ένα παραδειγμα που κολλάει κ στο θέμα; Αν όλες προσπαθούσαν το καλύτερο θα θήλαζαν τα παιδιά τους γιατί αυτό είναι το καλυτερο. Το παρασκεύασμα σκόνης γάλακτος είναι η εναλλακτικη για να επιβιωσουν τα παιδια όσων δεν μπορούν να προσφέρουν το καλύτερο. Σκληρό όπως ακούγεται αλλά έτσι είναι.

[Έσπερος]

9 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Αν όλες οι μαμάδες προσπαθούσαν να κάνουν το καλύτερο για το παιδί τους δε θα κάναμε αυτή τη συζήτηση. Απλά προσπαθούμε -και βάζω κ τον εαυτό μου μεσα- να συνδυάσουμε το καλύτερο δυνατό για το παιδί μας με τις δικές μας επιθυμίες, πεποιθήσεις και αντοχες. Αν αυτά συγκρούονται, υπερτερεί το ένα ή το άλλο κατά περίπτωση. 

Θέλεις ένα παραδειγμα που κολλάει κ στο θέμα; Αν όλες προσπαθούσαν το καλύτερο θα θήλαζαν τα παιδιά τους γιατί αυτό είναι το καλυτερο. Το παρασκεύασμα σκόνης γάλακτος είναι η εναλλακτικη για να επιβιωσουν τα παιδια όσων δεν μπορούν να προσφέρουν το καλύτερο. Σκληρό όπως ακούγεται αλλά έτσι είναι.

Όχι απλά σκληρό και προσβλητικό είναι, αλλά δεν λαμβάνει υπόψη και τα διεθνή δεδομένα για το ποιες γυναίκες μπορούν να θηλάσουν στον δυτικό κόσμο. Δεν ξέρω αν έχουν γίνει ανάλογες έρευνες στην Ελλάδα, μάλλον όχι, γι' αυτό και βολευόμαστε με τα κλισέ που μας πλασάρουν οι καλοθελητές ένθαν και ένθεν. Στην Αμερική λοιπόν, τη μοναδική "προηγμένη" χώρα χωρίς θεςπιςμένη άδεια μητρότητας, περισσότερες πιθανότητες να θηλάσει έχει μια μητέρα λευκή (όχι για παράδειγμα μάυρη ή ισπανόφωνη), μέσης ή ανώτερης μόρφωσης και μέσης ή ανώτερης οικονομικής και κοινωνικής θέσης. Μια μητέρα με τέτοια δουλειά, που θα μπορεί να διαπραγματευτεί  μια κσλή άδεια, ή να πάρει άνευ αποδοχών, ή να δουλέψει ευέλικτα, ή να σταματήσει για λίγα χρόνια. Είναι η ίδια μητέρα που θα κάνει ευαγγέλιό της το βιβλίο του Sears γιατί έχει την πολυτέλεια να το κάνει. Η ίδια που θα αγοράσει βιολογικά για να ταΐσει το παιδί της το καλύτερο. Η ίδια που θα το στείλει σε ένα σωρό δραστηριότητες και τα καλύτερα σχολεία και φυσικά το παιδί της θα υπερτερεί στα αναπτυξιακά δεδομένα, όχι μόνο επειδή θήλασε. Τα ίδια ισχύουν και στην Αγγλία και τη Γερμανία και άλλες χώρες με έντονες κοινωνικές ανισότητες. Και οι άλλες γυναίκες, γιατί έχουν λιγότερες πιθανότητες να θηλάςουν; Επειδή τις ενημέρωςε λάθος ο παιδίατρος; Όχι μόνο γι αυτό, προφανώς. Υπάρχει γι αυτά όλα πλούσια ξενόγλωσση βιβλιογραφία, που φυσικά δεν πρόκειται να βρεις στο ελληνικο διδαδίκτυο. Εδώ η κοινωνική ευαισθησία μας είναι μηδαμινή, πού να τα σκεφτούμε... Ας μείνουμε με τη βρβαιότητα ότι οι μη θηλάζουσες είναι τέρατα που φοβούνται μην πέσει το στήθος τους και μη χαλάσει το μανικιούρ. Αυτή την πλύση εγκεφάλου μας έκαναν, αυτά πιστέψαμε. Την ενσυναίσθηση τη θέλουμε μόνο για τα παιδιά μας, όχι για τους γύρω μας.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 28 λεπτά , Έσπερος είπε:

Όχι απλά σκληρό και προσβλητικό είναι, αλλά δεν λαμβάνει υπόψη και τα διεθνή δεδομένα για το ποιες γυναίκες μπορούν να θηλάσουν στον δυτικό κόσμο. Δεν ξέρω αν έχουν γίνει ανάλογες έρευνες στην Ελλάδα, μάλλον όχι, γι' αυτό και βολευόμαστε με τα κλισέ που μας πλασάρουν οι καλοθελητές ένθαν και ένθεν. Στην Αμερική λοιπόν, τη μοναδική "προηγμένη" χώρα χωρίς θεςπιςμένη άδεια μητρότητας, περισσότερες πιθανότητες να θηλάσει έχει μια μητέρα λευκή (όχι για παράδειγμα μάυρη ή ισπανόφωνη), μέσης ή ανώτερης μόρφωσης και μέσης ή ανώτερης οικονομικής και κοινωνικής θέσης. Μια μητέρα με τέτοια δουλειά, που θα μπορεί να διαπραγματευτεί  μια κσλή άδεια, ή να πάρει άνευ αποδοχών, ή να δουλέψει ευέλικτα, ή να σταματήσει για λίγα χρόνια. Είναι η ίδια μητέρα που θα κάνει ευαγγέλιό της το βιβλίο του Sears γιατί έχει την πολυτέλεια να το κάνει. Η ίδια που θα αγοράσει βιολογικά για να ταΐσει το παιδί της το καλύτερο. Η ίδια που θα το στείλει σε ένα σωρό δραστηριότητες και τα καλύτερα σχολεία και φυσικά το παιδί της θα υπερτερεί στα αναπτυξιακά δεδομένα, όχι μόνο επειδή θήλασε. Τα ίδια ισχύουν και στην Αγγλία και τη Γερμανία και άλλες χώρες με έντονες κοινωνικές ανισότητες. Και οι άλλες γυναίκες, γιατί έχουν λιγότερες πιθανότητες να θηλάςουν; Επειδή τις ενημέρωςε λάθος ο παιδίατρος; Όχι μόνο γι αυτό, προφανώς. Υπάρχει γι αυτά όλα πλούσια ξενόγλωσση βιβλιογραφία, που φυσικά δεν πρόκειται να βρεις στο ελληνικο διδαδίκτυο. Εδώ η κοινωνική ευαισθησία μας είναι μηδαμινή, πού να τα σκεφτούμε... Ας μείνουμε με τη βρβαιότητα ότι οι μη θηλάζουσες είναι τέρατα που φοβούνται μην πέσει το στήθος τους και μη χαλάσει το μανικιούρ. Αυτή την πλύση εγκεφάλου μας έκαναν, αυτά πιστέψαμε. Την ενσυναίσθηση τη θέλουμε μόνο για τα παιδιά μας, όχι για τους γύρω μας.

 

Με όλη μου την αγάπη, αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι το εξής: Η ιδέα της προσκόλλησης σε ένα μωρό, πόσο μάλλον το μωρό που είναι κολλημένο στο στήθος, νομίζω απλά σου φαίνεται "αηδία". Ειναι λογικό, και πολλές μέλλουσες μαμάδες έτσι ένιωθαν. Στο κάτω κάτω, δεν είναι κάτι το οποίο κανείς έχει ζήσει πριν να κάνει παιδιά. Εδώ όταν είμαστε μικροί και βλέπουμε ζευγάρια να φιλιούνται, που είναι πολύ πιο συνηθισμένο από το δημόσιο θηλασμό, "Μπλιαξ" λεμε. Πώς να αποδεχτεί το μυαλό με τη λογική κάτι που φαίνεται τόσο περίεργο και περιοριστικό όσο ένα μωρό κολλημένο πάνω μας συνέχεια, πριν να το ζήσουμε;

Από την άλλη, μορφωμένη και ενημερωμένη κοπέλα φαίνεσαι, ξέρεις ότι αντικειμενικά ο θηλασμός έχει οφέλη. Αλλά έλα που δεν είσαι καθόλου σίγουρη οτι θα τα καταφέρεις ή έστω ότι θες...Οποτε προσπαθείς εκ των προτέρων να εκλογικεύσεις μία πιθανή μελλοντική "αποτυχία".

Ούτε μαύρη ανειδικευτη εργάτρια σε χώρα χωρίς εργατική νομοθεσία είσαι, ούτε αναφέρεις πουθενά κοινωνικές αντιξοότητες που θα σε εμποδίσουν προσωπικά να θηλάσεις, ούτε εχεις ζήσει καμία από τις θεωρητικές δυσκολίες, οπότε σταμάτα να προσπαθείς να σκεφτείς το "αν", γιατί πραγματικά είναι υπερβολικό. 

Μπορεί να γεννήσεις, να περάσεις μία επιλόχιο κατάθλιψη και να μην θες ούτε να ακουμπήσεις το μωρό για ένα τρίμηνο. Η να έχεις μία πρόωρη γέννα και το μωρό να χρειαστεί να μείνει στο νοσοκομείο χωρίς να θηλάζει. Η να αρρωστήσεις. Η να μη γίνει τίποτα από όλα αυτά τα τραγικά, και απλά να πάρεις το μωρό σου αγκαλια, να πας να το φέρεις στο στήθος και να πεις "α πα πα, φέρτε να υπογράψω ότι θα πάρει φόρμουλα". Η να το πάρεις αγκαλιά και ανακαλύψεις ότι ο θηλασμός είναι το ωραιότερο συναίσθημα στον κόσμο. Ποιος ξέρει; Κανείς, και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.