Βίαιη προσαρμογή των παιδιών στο παιδικό σταθμό

[Josephine]

5 ώρες πρίν, kine είπε:

Οπότε αυτή την σχέση την υποκαθιστά για ένα χρονικό διάστημα κάποιος άλλος. Όσο πιο οικείος τόσο το καλύτερο, όσο πιο σταθερή η σχέση, τόσο το καλύτερο, όσο πιο ουσιαστική η σχέση, τόσο το καλύτερο. Ο παιδικός σταθμός λοιπόν, καλείται να υποκαταστήσει αυτή την ιδανική σχέση του γονέα με το παιδί, σε εκείνη την ευαίσθητη ηλικία που ότι σου συμβαίνει, μπορεί να μην το θυμάσαι χρόνια μετά, αλλά σε καθορίζει και σε πλάθει, σε μορφοποιεί εσωτερικά κι αν τύχει αυτό το "εσωτερικά" να παραγνωρίζεται ή να αγνοείται τελείως, σε στοιχειώνει για όλη σου την ζωή, ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένος θα γίνεις κοινωνικά.

 

 

 

 

Συμφωνώ σε όλα. Κάνω απλώς παράθεση γιατί εγώ αντιλήφθηκα κάτι διαφορετικό τελείως από αυτό που αντιλήφθηκε η ΑΡΓΚ από τα γραφόμενά σου, όσο πιο καλή η προσαρμογή και η μετάθεση της φροντίδας στον φροντιστή τόσο πιο ομαλή και καλή η σχέση.

 

Σίγουρα η πραγματικότητα για όσες εργαζόμαστε αποκλίνει από το ιδανικό, αλλά υπάρχουν μέσες λύσεις μέχρι το χείριστο και αυτές ψάχνουμε. Ακόμα και η λύση του παιδικού, όταν είναι ένας παιδικός που σέβεται τα συναισθήματα του παιδιού και λειτουργεί ενσυναισθητικά, είναι μια καλή λύση.

 

@ΑΡΓΚ, σίγουρα δεν αφήνουν όλοι οι παιδικοί τα παιδάκια να πλαντάζουν και δεν πλαντάζουν όλα τα παιδάκια. Είναι γεγονός όμως -δεν ξέρω αν είσαι μέλος στην ομάδα του φβ για τους παιδικούς- ότι κάθε μέρα οι μαμάδες παίρνουν τα παιδιά στα μέσα του μήνα από παιδικούς επειδή μια δασκάλα δεν είχε τον χρόνο, την ψυχική ηρεμία και την υπομονή να φερθεί όπως πρέπει σε ένα παιδάκι που έκλαιγε. Ιστορίες φρίκης όταν τις διαβάζεις. Για αυτές τις περιπτώσεις νομίζω προσωπικά θα απαιτούσα από έναν παιδικό που θα δίνω ένα 500ρικο και βάλε κάτι περισσότερο. Και επίσης, να πω ότι οι κοπέλες που είδαμε σε συνέντευξη όταν τις ρωτούσαμε γιατί δεν εργάζονται σε παιδικό ή γιατί σταμάτησαν η απάντηση ήταν ότι εργάζονταν με πρακτική και έπειτα τους ζητήθηκε να συνεχίσουν τσάμπα. Και σε ακριβούς παιδικούς της Κηφισιάς αυτές οι 2 περιπτώσεις.

[kine]

10 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Αντιλαμβάνομαι ότι έχεις την άποψη ότι τα παιδιά χρειάζονται γονείς στο σπίτι. Ειναι μεν σεβαστή για την οικογένειά σου, αλλά δεν είναι η πραγματικότητα των περισσότερων ανθρώπων, και δεν είναι η πλειοψηφία των ανθρώπων κακοποιημένοι. Ενα παιδί μπορεί να έχει ποιοτική φροντίδα και στο σπίτι, και από άλλους συγγενείς, και με νταντά, και σε ένα σταθμό. Σε όλα υπάρχουν καλά και κακά σενάρια. Αλλα δεν παραμελούν τα παιδιά τους οι γονείς που χρησιμοποιουυν παιδικό σταθμό!

 

Λες δηλαδή, ότι αφού οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν μένουν σπίτι με τα παιδιά τους, άρα αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται τους γονείς τους και τόσο πολύ, αλλά περισσότερο μια ποιοτική φροντίδα απ' όπου κι αν προέρχεται. Αυτό δεν είναι επιχείρημα, αλλά χρήση της συνήθειας, ως αυταπόδεικτης αλήθειας. "Αφού έτσι συμβαίνει, άρα έτσι είναι σωστό να συμβαίνουν τα πράγματα".

 

Είναι αντίστοιχο με το να θηλάζεις και να δίνεις αγελαδινό τροποποιημένο γάλα σε σκόνη. Ο θηλασμός είναι το ιδανικό. Το άλλο είναι το υποκατάστατο. Τώρα, από το ιδανικό μέχρι το χειρότερο σενάριο, υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα που φυσικά δεν εξανλτείται στο δίπολο Θηλασμός=υγεία VS σκόνη=αρρώστια. Υπάρχουν μαμάδες που θηλάζουν και είναι απόμακρες από τα μωρά τους και μαμάδες που δίνουν μπουκάλι και είναι τρυφερές και δεμένες με τα μωρά τους. Επειδή όμως η πλειοψηφία ταϊζει με μπουκάλι, δεν θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, να θεωρούμε το μπουκάλι φυσιολογικό και το θηλασμό μια σεβαστή εξαίρεση, για ορισμένες μόνο οικογένειες!

 

Κατ' αναλογία, υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν στο σπίτι παραμελημένα και παιδιά που μεγαλώνουν περνώντας πολύ χρόνο στους παιδικούς και είναι φροντισμένα. Η συζήτηση δεν εξαντλείται στο δίπολο σπίτι=υγεία VS παιδικός=αρρώστια. Αυτό δεν αναιρεί ότι τα παιδιά, ιδανικά, χρειάζονται τους γονείς τους και την υπόλοιπη οικογένεια κοντά τους κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Οπως επίσης τ' ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι δίπλα στα παιδιά τους, αλλά εργάζονται μακρυά από αυτά, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι υγιές, είτε για τα παιδιά, είτε και για τους γονείς. Μας λέει απλώς, ότι αυτό κάνει ο περισσότερος κόσμος. 

 

Τώρα το αν είναι ή όχι κακοποιημένος ο περισσότερος κόσμος, είναι μια άλλη πολύ λεπτή συζήτηση και δεν είναι της παρούσης. Σίγουρα όμως, η κανονικότητα και η συνήθεια, δεν ταυτίζεται (και κακώς την ταυτίζούμε συνήθως) με την υγεία.

 

Τέλος, το αν παραμελούν ή όχι τα παιδιά τους, οι γονείς που τα στέλνουν παιδικό, αυτό κρίνεται από το τι σημαίνει για το κάθε παιδί το να βρίσκεται εκεί και πως το βιώνει. Δεν μπορείς να αθωώνεις προκαταβολικά τον ρόλο που παίζουν οι παιδικοί σταθμοί στις ζωές των παιδιών, επειδή το κάνεις εσύ, επειδή το κάνουν όλοι, επειδή βολεύει, επειδή είναι αναγκαίο για πολύ κόσμο λόγω δουλειάς. Αν υπάρχουν ΠΟΛΛΑ παιδιά, που ζορίζονται πραγματικά να "προσαρμοστούν" στον παιδικό σταθμό, αλλά δεν έχουν καμία εναλλακτική από το να το αποδεχτούν, τότε, ΠΟΛΛΑ παιδιά, παραμελλούνται στο βαθμό που αγνοείται και παραγνωρίζεται έως και ακυρώνεται, η ψυχικής τους κατάσταση και οι όροι με τους οποίους αποδέχτηκαν να "προσαρμοστούν" σε μια δυσάρεστη για τα ίδια, καθημερινότητα. 

 

Josephine το είπες πολύ καλά, σε λίγες γραμμές! Τζάμπα γράφω τόσα κατεβατά 

 

ΥΓ. Εχω πάει 3 χρόνια παιδικό σταθμό και μου άρεσε πολύ και το νήπιο μου άρεσε ακόμη περισσότερο. Στον ίδιο παιδικό, η αδερφή μου δεν στάθηκε ούτε 3 μέρες στη σειρά. Αλλοι άνθρωποι, άλλη ψυχοσύνθεση, άλλες προσλαμβάνουσες. Ισως εγώ να μην παραμελλήθηκα, αλλά ίσως η αδερφή μου, ακόμη και στο ελάχιστο που πήγε, να βίωσε πολύ δυσάρεστα συναισθήματα, που δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί. 

Επεξεργάστηκαν 23 Σεπτεμβρίου,2017 by kine

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, kine είπε:

 

Λες δηλαδή, ότι αφού οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν μένουν σπίτι με τα παιδιά τους, άρα αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται τους γονείς τους και τόσο πολύ, αλλά περισσότερο μια ποιοτική φροντίδα απ' όπου κι αν προέρχεται. Αυτό δεν είναι επιχείρημα, αλλά χρήση της συνήθειας, ως αυταπόδεικτης αλήθειας. "Αφού έτσι συμβαίνει, άρα έτσι είναι σωστό να συμβαίνουν τα πράγματα".

 

Είναι αντίστοιχο με το να θηλάζεις και να δίνεις αγελαδινό τροποποιημένο γάλα σε σκόνη. Ο θηλασμός είναι το ιδανικό. Το άλλο είναι το υποκατάστατο. Τώρα, από το ιδανικό μέχρι το χειρότερο σενάριο, υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα που φυσικά δεν εξανλτείται στο δίπολο Θηλασμός=υγεία VS σκόνη=αρρώστια. Υπάρχουν μαμάδες που θηλάζουν και είναι απόμακρες από τα μωρά τους και μαμάδες που δίνουν μπουκάλι και είναι τρυφερές και δεμένες με τα μωρά τους. Επειδή όμως η πλειοψηφία ταϊζει με μπουκάλι, δεν θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, να θεωρούμε το μπουκάλι φυσιολογικό και το θηλασμό μια σεβαστή εξαίρεση, για ορισμένες μόνο οικογένειες!

 

Κατ' αναλογία, υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν στο σπίτι παραμελημένα και παιδιά που μεγαλώνουν περνώντας πολύ χρόνο στους παιδικούς και είναι φροντισμένα. Η συζήτηση δεν εξαντλείται στο δίπολο σπίτι=υγεία VS παιδικός=αρρώστια. Αυτό δεν αναιρεί ότι τα παιδιά, ιδανικά, χρειάζονται τους γονείς τους και την υπόλοιπη οικογένεια κοντά τους κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Οπως επίσης τ' ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι δίπλα στα παιδιά τους, αλλά εργάζονται μακρυά από αυτά, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι υγιές, είτε για τα παιδιά, είτε και για τους γονείς. Μας λέει απλώς, ότι αυτό κάνει ο περισσότερος κόσμος. 

 

Τώρα το αν είναι ή όχι κακοποιημένος ο περισσότερος κόσμος, είναι μια άλλη πολύ λεπτή συζήτηση και δεν είναι της παρούσης. Σίγουρα όμως, η κανονικότητα και η συνήθεια, δεν ταυτίζεται (και κακώς την ταυτίζούμε συνήθως) με την υγεία.

 

Τέλος, το αν παραμελούν ή όχι τα παιδιά τους, οι γονείς που τα στέλνουν παιδικό, αυτό κρίνεται από το τι σημαίνει για το κάθε παιδί το να βρίσκεται εκεί και πως το βιώνει. Δεν μπορείς να αθωώνεις προκαταβολικά τον ρόλο που παίζουν οι παιδικοί σταθμοί στις ζωές των παιδιών, επειδή το κάνεις εσύ, επειδή το κάνουν όλοι, επειδή βολεύει, επειδή είναι αναγκαίο για πολύ κόσμο λόγω δουλειάς. Αν υπάρχουν ΠΟΛΛΑ παιδιά, που ζορίζονται πραγματικά να "προσαρμοστούν" στον παιδικό σταθμό, αλλά δεν έχουν καμία εναλλακτική από το να το αποδεχτούν, τότε, ΠΟΛΛΑ παιδιά, παραμελλούνται στο βαθμό που αγνοείται και παραγνωρίζεται έως και ακυρώνεται, η ψυχικής τους κατάσταση και οι όροι με τους οποίους αποδέχτηκαν να "προσαρμοστούν" σε μια δυσάρεστη για τα ίδια, καθημερινότητα. 

 

Josephine το είπες πολύ καλά, σε λίγες γραμμές! Τζάμπα γράφω τόσα κατεβατά 

 

ΥΓ. Εχω πάει 3 χρόνια παιδικό σταθμό και μου άρεσε πολύ και το νήπιο μου άρεσε ακόμη περισσότερο. Στον ίδιο παιδικό, η αδερφή μου δεν στάθηκε ούτε 3 μέρες στη σειρά. Αλλοι άνθρωποι, άλλη ψυχοσύνθεση, άλλες προσλαμβάνουσες. Ισως εγώ να μην παραμελλήθηκα, αλλά ίσως η αδερφή μου, ακόμη και στο ελάχιστο που πήγε, να βίωσε πολύ δυσάρεστα συναισθήματα, που δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί. 

 

 Εφόσον δε μιλάμε για νεογέννητα, έχω δει όντως άπειρες μελέτες που λένε ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν προσοχή, να ικανοποιούνται οι ανάγκες τους, να μην κλαίνε, να παίρνουν αγκαλιές, να έχουν ερεθίσματα. Προσωπικά πουθενά δεν έχω δει ότι πρέπει αυτή η φροντίδα να έρχεται σε 24ωρη βάση από τη μαμά και όχι από το μπαμπά, ή από τους γονείς όλη τη μέρα και όχι από τη γιαγιά, ή από το στενό οικογενειακό περιβάλλον και όχι από τρίτα πρόσωπα, ή από μία babysitter και όχι από 2-3 σε ένα παιδικό. Παίζει ρόλο αν αυτός με τον οποίο παίζει το μωρό ή που το ταϊζει το μωρό είναι η μαμά ή η νηπιαγωγός;

Αν υπάρχει σχετική έρευνα, εγκυκλοπαιδικά και μόνο, θα με ενδιέφερε.

 

[astrogea]

Κοριτσια γεια σας,συγνωμη που μπαινω στη συζητηση γιατι δεν εχω παιδια αλλα προσπαθω εδω και 10 χρονια και καταλαβαινετε ποσο πολυ αγαπαω και συμπονω ολα τα παιδια!

Ειμαι βρεφονηπιοκομος απο τει και δουλευω 15 χρονια στους παιδικους σταθμους.

Υπαρχουν δημοι που δεν επιτρεπουν στους γονεις να μπαινουν στις προσαρμογες μονο και μονο ,σας το λεω ειλικρινα ,γιατι υπαρχει η μια αποψη οτι το παιδι ετσι  κι αλλιως θα προσαρμοστει τελικα οταν ο γονιος δεν θα βρισκεται στον παιδικο μαζι του.Γι αυτο και πολλες φορες την πρωτη εβδομαδα που βρισκεται ο γονιος μαζι του δεν κλαιει  και ξεκιναει μια εβδομαδα αργοτερα.

Τωρα υπαρχουν  παιδια που κλαινε μια εβδομαδα αλλα ακομη και για ενα μηνα,ομως υπαρχουν παιδια που δεν χρειαζονται προσαρμογη!

Ο λόγος ειναι η συναισθηματικη εξαρτηση που εχει το παιδι απο το οικογενειακο του περιβάλλον.Απο αυτα τα παιδια αλλα προσαρμοζονται πιο καλα οταν ο γονιος ειναι μαζι τους και αλλα εχω δει οτι σταματανε το κλαμα οταν συνηδητοποιησουν αμεσως οτι ο μπαμπας και η μαμα θα ειναι στη δουλεια και εκεινα θα πηγαινουν στο σχολειο.

Στον δημο που βρισκομαι τωρα οι γινεις μπαινουν για 2 ωρες την ημερα μεσα στην ταξη μαζι με το παιδι και για μια εβδομαδα,Πιστευω σαν παιδαγωγος οτι αυτη ειναι η πιο σωστη μεθοδος αλλα εχω δει να λειτουργει και η προυγουμενη.

Μια εβδομαδα ειναι υπεραρκετη για να καταλαβει το παιδι οτι ο γονιος δεν το παραταει το παιδι αλλα θα γυρισει το μεσημερι να το παρει.

Τα παιδια που κλαινε για περισσοτερο καιρο ειναι αυτα που ειναι 'γατζωμενα'

συναισθηματικα πανω στη μαμα συνηθως γιατι η μαμα εχει την αναγκη να ειναι  'κολλημενη ' και εκεινη πανω στο παιδι της για τους δικους της προσωπικους λογους φυσικα η καθε μια.

Η δασκαλα (και δεν εχω γνωρισει παρα μονο μια στα χρονια εργασιας μου ,που δεν το εκανε)φροντιζει να ηρεμησει τα παιδια και για να τα καταφερει πρεπει τα καινουρια παιδια να ερχονται λιγα λιγα στην ταξη.Υπαρχουν βεβαια παιδια που δεν ηρεμουν με τιποτα και αφου η αγκαλια  και η συζητηση ,ουτε βεβαια και το παιχνιδι  δεν λειτουργει ,γιατι αρνουνται καθε δραστηριοτητα στον παιδικο, τα αφηνεις να ηρεμησουν,να ξεχαστουν.

Ολα τα παιδια σε ενα μηνα το πολυ ,ακομη και οι πιο δυσκολες περιπτωσεις εχουν προσαρμοστει και συνηθως οι γονεις αυτων των παιδιων στο τελος "παραδεχονται"οτι η δυσκολια αποχωρησης οφειλονταν σε αυτους και μονο!

Ειμαι εδω για καθε συζητηση,μονο που επειδη εχω γλαυκωμα και δεν  κανει να ειμαι στον υπολογιστη πολυ ωρα θα απανταω πιο συντομα αλλα ειλικρινα!

ΕΠΙΣΗΣ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΦΥΛΑΞΗ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!!

Τα πιο σημαντικα πραγματα στη ζωη του ο ανθρωπος τα μαθαινει στην βρεφικη και νηπιακη του ηλικια.

Οπως η κοινωνικοποιηση που ειναι οολυ σημαντικη,η δημιουργικοτητα ,η φαντασια ,οι κανονες,τα ορια που πρεπει να εχει σε ολη του τη ζωη και πολλα αλλα για να μη φλυαρω.....

Ελπιζω στην κατανοηση σας γιατι η δουλεια που καμουμε ειναι πολυ σημαντικη ,πολυ δυσκολη και

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ.

 

[iouliana]

Και εγω φετος εστειλα για πρωτη φορα την κορη μου (3,5 ετων) στο δημοτικο σταθμο της περιοχης μου και η προσαρμογή γινεται με λιγα παιδακια ανα εβδομαδα για να μπορουν να τα διαχειριστουν. Εμεις δεν είχαμε θεμα, παρολο που ελαχιστα εχει μεινει με καποιον άλλο εκτος από μενα και τον μπαμπα της, ουτε με αποχαιρετησε όταν πηγαμε πρωτη φορα και την πηραν από το χερακι την πανε μεσα. Το είχαμε δουλεψει βεβαια παρα πολύ και ειχα παρει και κατι αντιστοιχα βιβλια. Το πιο σημαντικο, όμως, είναι ότι η μικρη ηταν ετοιμη απλα για αυτό το βημα...Η δικη μου αποψη είναι ότι αν ένα παιδακι το αρνειται και κλαιει συνεχως μαλλον θα πρεπει να σταματησει να πηγαινει, Δεν είναι ετοιμο, δεν του ταιριαζει, δε ξερω.....όπως ολοι ειμαστε διαφορετικοι, ετσι είναι και τα παιδακια.

12 ώρες πρίν, kine είπε:

 

Λες δηλαδή, ότι αφού οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν μένουν σπίτι με τα παιδιά τους, άρα αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται τους γονείς τους και τόσο πολύ, αλλά περισσότερο μια ποιοτική φροντίδα απ' όπου κι αν προέρχεται. Αυτό δεν είναι επιχείρημα, αλλά χρήση της συνήθειας, ως αυταπόδεικτης αλήθειας. "Αφού έτσι συμβαίνει, άρα έτσι είναι σωστό να συμβαίνουν τα πράγματα".

 

Είναι αντίστοιχο με το να θηλάζεις και να δίνεις αγελαδινό τροποποιημένο γάλα σε σκόνη. Ο θηλασμός είναι το ιδανικό. Το άλλο είναι το υποκατάστατο. Τώρα, από το ιδανικό μέχρι το χειρότερο σενάριο, υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα που φυσικά δεν εξανλτείται στο δίπολο Θηλασμός=υγεία VS σκόνη=αρρώστια. Υπάρχουν μαμάδες που θηλάζουν και είναι απόμακρες από τα μωρά τους και μαμάδες που δίνουν μπουκάλι και είναι τρυφερές και δεμένες με τα μωρά τους. Επειδή όμως η πλειοψηφία ταϊζει με μπουκάλι, δεν θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, να θεωρούμε το μπουκάλι φυσιολογικό και το θηλασμό μια σεβαστή εξαίρεση, για ορισμένες μόνο οικογένειες!

 

Κατ' αναλογία, υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν στο σπίτι παραμελημένα και παιδιά που μεγαλώνουν περνώντας πολύ χρόνο στους παιδικούς και είναι φροντισμένα. Η συζήτηση δεν εξαντλείται στο δίπολο σπίτι=υγεία VS παιδικός=αρρώστια. Αυτό δεν αναιρεί ότι τα παιδιά, ιδανικά, χρειάζονται τους γονείς τους και την υπόλοιπη οικογένεια κοντά τους κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Οπως επίσης τ' ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι δίπλα στα παιδιά τους, αλλά εργάζονται μακρυά από αυτά, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι υγιές, είτε για τα παιδιά, είτε και για τους γονείς. Μας λέει απλώς, ότι αυτό κάνει ο περισσότερος κόσμος. 

 

Τώρα το αν είναι ή όχι κακοποιημένος ο περισσότερος κόσμος, είναι μια άλλη πολύ λεπτή συζήτηση και δεν είναι της παρούσης. Σίγουρα όμως, η κανονικότητα και η συνήθεια, δεν ταυτίζεται (και κακώς την ταυτίζούμε συνήθως) με την υγεία.

 

Τέλος, το αν παραμελούν ή όχι τα παιδιά τους, οι γονείς που τα στέλνουν παιδικό, αυτό κρίνεται από το τι σημαίνει για το κάθε παιδί το να βρίσκεται εκεί και πως το βιώνει. Δεν μπορείς να αθωώνεις προκαταβολικά τον ρόλο που παίζουν οι παιδικοί σταθμοί στις ζωές των παιδιών, επειδή το κάνεις εσύ, επειδή το κάνουν όλοι, επειδή βολεύει, επειδή είναι αναγκαίο για πολύ κόσμο λόγω δουλειάς. Αν υπάρχουν ΠΟΛΛΑ παιδιά, που ζορίζονται πραγματικά να "προσαρμοστούν" στον παιδικό σταθμό, αλλά δεν έχουν καμία εναλλακτική από το να το αποδεχτούν, τότε, ΠΟΛΛΑ παιδιά, παραμελλούνται στο βαθμό που αγνοείται και παραγνωρίζεται έως και ακυρώνεται, η ψυχικής τους κατάσταση και οι όροι με τους οποίους αποδέχτηκαν να "προσαρμοστούν" σε μια δυσάρεστη για τα ίδια, καθημερινότητα. 

 

Josephine το είπες πολύ καλά, σε λίγες γραμμές! Τζάμπα γράφω τόσα κατεβατά 

 

ΥΓ. Εχω πάει 3 χρόνια παιδικό σταθμό και μου άρεσε πολύ και το νήπιο μου άρεσε ακόμη περισσότερο. Στον ίδιο παιδικό, η αδερφή μου δεν στάθηκε ούτε 3 μέρες στη σειρά. Αλλοι άνθρωποι, άλλη ψυχοσύνθεση, άλλες προσλαμβάνουσες. Ισως εγώ να μην παραμελλήθηκα, αλλά ίσως η αδερφή μου, ακόμη και στο ελάχιστο που πήγε, να βίωσε πολύ δυσάρεστα συναισθήματα, που δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί. 

 

θα συμφωνησω απολυτα.

[vicky86]

Αστρογκεα ειναι πολυ ενδιαφερον να μαθαινεις κ την "αλλη" αποψη.κ πραγματικα θα ηθελα να μιλησω ετσι ανοιχτα με τη δασκαλα μας.

Συμφωνω ειδικα σε ολα που λες οτι μαθαινει ενα παιδι στον βρεφικο

Απλα ειναι κ λογικο κ απολυτα αυτονοητο ενα παιδακι να εχει εξαρτηση απο τους γονεις του

Εμενα θα μου αρεσε να παμε 1-2μερες 1-2ωρες μαζι στην αιθουσα του σχολειου(θα μπορουσαν να ανοιγουν πριν ξεκινησουν κανονικα)να δει το χωρο,να παιξει εκει μαζι μου για να συνηθισει,να δει οτι ξερω τη δασκαλα της,την εμπιστευομαι,εχουμε καλη σχεση,για να την εμπιστευτει κ κεινη

Φυσικα θα εχω μιλησει στο παιδι οτι θα επιστρεψω να την παρω

Να αφησεις ενα παιδακι 1,2,3ετων ξαφνικα σε εναν αγνωστο χωρο με αγνωστους ανθρωπους ειναι σοκ

Κ φυσικα εξαρταται απο την ηλικια αλλα κ την ψυχοσυνθεση καθε παιδιου πως θα το διαχειριστει

Αυτες ειναι οι δικες μου σκεψεις,του χρονου θα μπουν σε εφαρμογη,εφοσον δ εργαζομαι αποφασισα να μην παει η μικρη παιδικο.κ πανω σε αυτο πρεπει να δουλεψω κ το γτ να παει σχολειο του χρονου

Υπαρχουν παιδια που δ ειναι ετοιμα.κ.στο διχρονο που εχει τροπο να.επικοινωνησει το κλαμα δ θα με ανησυχησει τοσο οσο η μη ενταξη.να μην τρωει εκει,να μην κοιμαται,επιθετικοτητα ενω δ υπηρχε τετοιο θεμα

Αυτα δειχνουνενα παιδι που δ ειναι ετοιμο.οποτε η αναζητας αλλη λυση η θελει προσαρμογη πολυ διαφορετικη η οποια συνηθως δ ακολουθειται 

[astrogea]

Και εγω συμφωνω μαζι σας.Δεν ειναι ολα τα παιδια συναισθηματικα ωριμα να πανε σχολειο στην ιδια ηλικια,

Ειδικα οσον αφορα ηλικιες μεχρι τα 3 χρονια.

Εγω εχω στην ταξη μου παιδι 3 χρονων,αρχη της χρονιας γεννημενο ,και 4 χρονων παιδια που του χρονου θα πανε νηπιο.

Το πρωτο παιζει ακομα σαν να ειναι μωρο,(βρουμ-βρουμ με τα αυτοκινητακια)χωρις αυτο να σημαινει οτι ειναι  παθολογικη η συμπεριφορα του.

Επισης 3 παιδια που εκλεγαν αρχες Σεπτεμβριου, εδω και δυο εβδομαδες 

και παραπανω θα ελεγα  προσαρμοστηκαν οπως τα παλια παιδια.

Πολυ σημαντικη βεβαια ηταν και η συνεργασια που ειχα με τους γονεις τους, που μου τα εμπιστευτηκαν και ακουσαν τις συμβουλες μου.

Κι αυτο πιστευω γιατι με δεχτηκαν σαν εκπαιδευτικο και οχι σαν νταντα.

Ολοι σας πληροφορω απο αυτους φερνουν γλυκισματα σχεδον καθε μερα για να κερασουν ολα τα παιδια της ταξης.

Να σας πω, αν και ειναι περιττο οτι δουλευω σε βρεφικο και παιδικο μαζι σταθμο στο δημο αθηναιων.

[nat2308]

On 24/9/2017 at 10:37 ΠΜ, astrogea είπε:

Κοριτσια γεια σας,συγνωμη που μπαινω στη συζητηση γιατι δεν εχω παιδια αλλα προσπαθω εδω και 10 χρονια και καταλαβαινετε ποσο πολυ αγαπαω και συμπονω ολα τα παιδια!

Ειμαι βρεφονηπιοκομος απο τει και δουλευω 15 χρονια στους παιδικους σταθμους.

Υπαρχουν δημοι που δεν επιτρεπουν στους γονεις να μπαινουν στις προσαρμογες μονο και μονο ,σας το λεω ειλικρινα ,γιατι υπαρχει η μια αποψη οτι το παιδι ετσι  κι αλλιως θα προσαρμοστει τελικα οταν ο γονιος δεν θα βρισκεται στον παιδικο μαζι του.Γι αυτο και πολλες φορες την πρωτη εβδομαδα που βρισκεται ο γονιος μαζι του δεν κλαιει  και ξεκιναει μια εβδομαδα αργοτερα.

Τωρα υπαρχουν  παιδια που κλαινε μια εβδομαδα αλλα ακομη και για ενα μηνα,ομως υπαρχουν παιδια που δεν χρειαζονται προσαρμογη!

Ο λόγος ειναι η συναισθηματικη εξαρτηση που εχει το παιδι απο το οικογενειακο του περιβάλλον.Απο αυτα τα παιδια αλλα προσαρμοζονται πιο καλα οταν ο γονιος ειναι μαζι τους και αλλα εχω δει οτι σταματανε το κλαμα οταν συνηδητοποιησουν αμεσως οτι ο μπαμπας και η μαμα θα ειναι στη δουλεια και εκεινα θα πηγαινουν στο σχολειο.

Στον δημο που βρισκομαι τωρα οι γινεις μπαινουν για 2 ωρες την ημερα μεσα στην ταξη μαζι με το παιδι και για μια εβδομαδα,Πιστευω σαν παιδαγωγος οτι αυτη ειναι η πιο σωστη μεθοδος αλλα εχω δει να λειτουργει και η προυγουμενη.

Μια εβδομαδα ειναι υπεραρκετη για να καταλαβει το παιδι οτι ο γονιος δεν το παραταει το παιδι αλλα θα γυρισει το μεσημερι να το παρει.

Τα παιδια που κλαινε για περισσοτερο καιρο ειναι αυτα που ειναι 'γατζωμενα'

συναισθηματικα πανω στη μαμα συνηθως γιατι η μαμα εχει την αναγκη να ειναι  'κολλημενη ' και εκεινη πανω στο παιδι της για τους δικους της προσωπικους λογους φυσικα η καθε μια.

Η δασκαλα (και δεν εχω γνωρισει παρα μονο μια στα χρονια εργασιας μου ,που δεν το εκανε)φροντιζει να ηρεμησει τα παιδια και για να τα καταφερει πρεπει τα καινουρια παιδια να ερχονται λιγα λιγα στην ταξη.Υπαρχουν βεβαια παιδια που δεν ηρεμουν με τιποτα και αφου η αγκαλια  και η συζητηση ,ουτε βεβαια και το παιχνιδι  δεν λειτουργει ,γιατι αρνουνται καθε δραστηριοτητα στον παιδικο, τα αφηνεις να ηρεμησουν,να ξεχαστουν.

Ολα τα παιδια σε ενα μηνα το πολυ ,ακομη και οι πιο δυσκολες περιπτωσεις εχουν προσαρμοστει και συνηθως οι γονεις αυτων των παιδιων στο τελος "παραδεχονται"οτι η δυσκολια αποχωρησης οφειλονταν σε αυτους και μονο!

Ειμαι εδω για καθε συζητηση,μονο που επειδη εχω γλαυκωμα και δεν  κανει να ειμαι στον υπολογιστη πολυ ωρα θα απανταω πιο συντομα αλλα ειλικρινα!

ΕΠΙΣΗΣ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΦΥΛΑΞΗ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!!

Τα πιο σημαντικα πραγματα στη ζωη του ο ανθρωπος τα μαθαινει στην βρεφικη και νηπιακη του ηλικια.

Οπως η κοινωνικοποιηση που ειναι οολυ σημαντικη,η δημιουργικοτητα ,η φαντασια ,οι κανονες,τα ορια που πρεπει να εχει σε ολη του τη ζωη και πολλα αλλα για να μη φλυαρω.....

Ελπιζω στην κατανοηση σας γιατι η δουλεια που καμουμε ειναι πολυ σημαντικη ,πολυ δυσκολη και

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ.

 

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες και χαίρομαι πολύ που αποφάσισες να συμμετέχεις στη συζήτηση!!!

On 22/9/2017 at 4:30 ΜΜ, Lilaioan είπε:

 

Ευχαριστώ, αλλά καταλαβαίνω μιλάτε εντελώς θεωρητικά και χωρίς προσωπική εμπειρία.

 

Ομαλή απαγκίστρωση δε μπορεί να γίνει όταν το παιδί νιώθει εγκατάλειψη. Ομαλή απαγκίστρωση είναι όταν ΠΡΩΤΑ εξοικειώνεται με το χώρο, τη δασκάλα και τα παιδάκια και μετά φεύγει ο γονιός. Αλλιώς είναι σαν να το εγκαταλείπει και του δημιουργούνται τραύματα. ΤΙς μέρες που δεν ήμουν εκεί, το παιδί το βράδυ είχε εφιάλτες, αγκιστρώθηκε επάνω μου καθώς του δημιουργήθηκε το άγχος του αποχωρισμού και ψυχολογικά ήταν χάλια.

 

Εγώ προσωπικά δεν διαπίστωσα τίποτα από αυτά που λετε όσο παραμένω στο σταθμό (στους εξωτερικούς χώρους) με τη κόρη μου. Είναι πολύ πιο χαρούμενη και έχει αρχίσει να ανοίγεται με τα άλλα τα παιδάκια και τη δασκάλα.

 

Το πρόβλημά μου αυτή τη στιγμή είναι το πως θα τη καταφέρω να μπει μέσα στη τάξη, αφού δεν επιτρέπεται η παρουσία μου εκεί.

 

Δεν μιλάω καθόλου θεωρητικά, ανέφερα την προσωπική μου εμπειρία σε προηγούμενο ποστ.

 

Ομαλή απαγκίστρωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν ο γονιός δημιουργεί ο ίδιος αίσθημα ασφάλειας στο παιδί. Όταν το παιδί έχει μάθει από τη γέννησή του να μην ξεκολλάει από την αγκαλιά της μητέρας του και ότι η μητέρα θα τρέξει στο πρώτο "α" που θα βγάλει το παιδί, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να απαγκιστρωθεί ομαλά, όχι στον παιδικό σταθμό, αλλά ούτε καν στο δημοτικό.

Η "απεξάρτηση" από τη μητέρα ξεκινάει από πολύ νωρίτερα και εξαρτάται από τον τρόπο που η ίδια η μητέρα θα αντιμετωπίζει το παιδί στην καθημερινότητα από βρέφος. Σαφέστατα και είναι και θέμα χαρακτήρα του παιδιού, αλλά όταν το παιδί ξέρει προκαταβολικά πως ό,τι κι αν κάνει ή οπου και να πάει, μόλις γυρίσει το κεφάλι του θα δει τη μητέρα να το ακολουθεί, είναι απόλυτα λογικό να έχει μια μόνιμη ανασφάλεια για την απουσία της.

 

Εκτός των ανωτέρω, είχα ήδη τονίσει σε προηγούμενο ποστ ότι προφανώς ήταν λανθασμένη και η επιλογή του συγκεκριμένου παιδικού σταθμού.

[vicky86]

Κ γω απο προσωπικη εμπειρια μιλαω.τα παιδια μου δ τα αφηνα κλαινε,αμεσως πηγαινα κοντα.(δ υπολογιζω δυο λεπτα που ημουν τουαλετα ηο μικρος στορηλαξ να αλλαξω την αδερφη του).κ την μεγαλη την ειχα παντου κ παντα μαζι μου,μεχρι κ στο γυναικολογο.παρολα αυτα θεωρω οτι ειναι αρκετα ανεξαρτητο παιδακι,δ ξερω πως θα προσαρμοστει στο σχολειο

Αλλα θεωρω οτι συνεβαλε οτι ειναι χορτατη απο αγκαλια.κ παρολο που ειμαστε συνεχεια μαζι μενει κ με ατομα εμπιστοσυνης

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 31 λεπτά , nat2308 είπε:

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες και χαίρομαι πολύ που αποφάσισες να συμμετέχεις στη συζήτηση!!!

Δεν μιλάω καθόλου θεωρητικά, ανέφερα την προσωπική μου εμπειρία σε προηγούμενο ποστ.

 

Ομαλή απαγκίστρωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν ο γονιός δημιουργεί ο ίδιος αίσθημα ασφάλειας στο παιδί. Όταν το παιδί έχει μάθει από τη γέννησή του να μην ξεκολλάει από την αγκαλιά της μητέρας του και ότι η μητέρα θα τρέξει στο πρώτο "α" που θα βγάλει το παιδί, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να απαγκιστρωθεί ομαλά, όχι στον παιδικό σταθμό, αλλά ούτε καν στο δημοτικό.

Η "απεξάρτηση" από τη μητέρα ξεκινάει από πολύ νωρίτερα και εξαρτάται από τον τρόπο που η ίδια η μητέρα θα αντιμετωπίζει το παιδί στην καθημερινότητα από βρέφος. Σαφέστατα και είναι και θέμα χαρακτήρα του παιδιού, αλλά όταν το παιδί ξέρει προκαταβολικά πως ό,τι κι αν κάνει ή οπου και να πάει, μόλις γυρίσει το κεφάλι του θα δει τη μητέρα να το ακολουθεί, είναι απόλυτα λογικό να έχει μια μόνιμη ανασφάλεια για την απουσία της.

 

Εκτός των ανωτέρω, είχα ήδη τονίσει σε προηγούμενο ποστ ότι προφανώς ήταν λανθασμένη και η επιλογή του συγκεκριμένου παιδικού σταθμού.

 

Η αλήθεια είναι ότι αν το παιδί δεν έχει μάθει να είναι ανεξαρτητο νωρίτερα, τη μία ή δύο ή όσες είναι αυτές οι βδομάδες προσαρμογής, δε θα χτιστεί μία εμπιστοσύνη στον έξω κόσμο χωρίς κλάματα. Ενα τρίχρονο που έχει μείνει μόνο στο σπίτι με τη μαμά και που π.χ. στην παδική χαρά το ακολουθεί η μαμά από πίσω για να αποφύγει ατυχήματα ή να κάνει το διαιτητή στις επαφές με άλλα παιδάκια, θα έχει τελείως άλλη συμπεριφορά από ένα επίσης τρίχρονο που έχει μεγαλώσει μεταξύ γονιών, νταντάς, βρεφικού σταθμού, παππούδων κλπ ή που έχει συνηθίσει να παίζει καθημερινά με τα μεγαλύτερα αδερφάκια, ξαδερφάκια και τους φίλους του.

[nat2308]

πρίν από 36 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Η αλήθεια είναι ότι αν το παιδί δεν έχει μάθει να είναι ανεξαρτητο νωρίτερα, τη μία ή δύο ή όσες είναι αυτές οι βδομάδες προσαρμογής, δε θα χτιστεί μία εμπιστοσύνη στον έξω κόσμο χωρίς κλάματα. Ενα τρίχρονο που έχει μείνει μόνο στο σπίτι με τη μαμά και που π.χ. στην παδική χαρά το ακολουθεί η μαμά από πίσω για να αποφύγει ατυχήματα ή να κάνει το διαιτητή στις επαφές με άλλα παιδάκια, θα έχει τελείως άλλη συμπεριφορά από ένα επίσης τρίχρονο που έχει μεγαλώσει μεταξύ γονιών, νταντάς, βρεφικού σταθμού, παππούδων κλπ ή που έχει συνηθίσει να παίζει καθημερινά με τα μεγαλύτερα αδερφάκια, ξαδερφάκια και τους φίλους του.

Ακριβώς αυτό ήθελα να πω αγαπητή ΑΡΓΚ 

 

Και το αποκλειστικό μεγάλωμα με τη μητέρα δεν αποκλείει την ανεξαρτησία του παιδιού, αλλά είναι σημεία-κλειδιά που βοηθούν.

[Mary1976]

Μεγάλο θέμα αυτό με τον παιδικό σταθμό. Το περνάμε και εμείς φέτος. Ξεκίνησε και ο δικός μου φέτος για πρώτη φορά, είναι 3,5 χρονών. Γενικά ως τώρα πάει καλά, μιλάει θετικά για τον παιδικό και δεν κλαίει. Τον είχαμε προετοιμάσει όμως αρκετά τους προηγούμενους μήνες, με συζητήσεις, βιβλία κτλ και είχε αρχίσει να ανυπομονεί να αρχίσει το σχολείο. Είχε φτάσει στο σημείο να κλαίει που δεν είχε αρχίσει ακόμα σχολείο!!! Περνάγαμε απέξω από σχολεία και γινόταν χαμός!. Προφανώς το καημένο δεν ήξερε τι τον περίμενε, χαχα.

 

Σε εμάς ο παιδικός  (δημόσιος) δεν ήταν τόσο αρνητικός για μια μικρή παραμονή στην τάξη. Είδα 2-3 μαμάδες με μικρά παιδάκια που κάθονταν μαζί τους ενώ αυτά ζωγράφιζαν, έπαιζαν κτλ. Δεν ξέρω πόσο τους επιτράπηκε να κάτσουν αλλά πάντως δεν είδα αυτό το άφησε το παιδί στην πόρτα και φύγε τρέχοντας. Εμάς μας έβαλαν μέσα, μας έδειξαν τους χώρους, απάντησαν στις απορίες μας και μετά τον φίλησα και έφυγα. Εντωμεταξύ τον είχαν βάλει να κάτσει με άλλα παιδάκια και τους είχαν δώσει παιχνιδάκια να παίξουν. Ήταν μαγκωμένος και ούτε που με κοίταξε που έφυγα, μάλλον ήταν πολύ αγχωμένος με το νέο περιβάλλον για να ασχοληθεί μαζί μου!. Ούτε και εγώ ήθελα να κάτσω, νομίζω ότι δεν θα του πρόσφερα κάτι. Άλλωστε του είχα εξηγήσει ότι το σχολείο δεν είναι για μεγάλους, ότι απαγορεύονται οι μαμάδες και οι μπαμπάδες εκεί και ότι αν με βρουν μέσα οι δασκάλες θα με μαλώσουν και θα με διώξουν. Του το έλεγα σαν αστείο και γελάγαμε.

 

Πάντως νομίζω ότι τρία είναι τα σημεία κλειδιά για την ομαλή προσαρμογή: Πρώτον να είναι στην κατάλληλη ηλικία το παιδί (τουλάχιστον 3 χρονών), δεύτερον να είναι έτοιμοι οι γονείς και τρίτον να έχει υπάρξει περίοδος προετοιμασίας του παιδιού πριν την πρώτη μέρα. Ειδικά αν έχουν αμφιβολίες οι γονείς νομίζω ότι είναι καταστροφικό. Θα τις μεταδώσουν στο παιδί και δεν θα το προετοιμάσουν κατάλληλα. Το να είναι μέσα στην τάξη οι γονείς κατά την περίοδο προσαρμογής δεν το βρίσκω κακό αλλά ούτε και απαραίτητο αν όλα τα άλλα ισχύουν.

 

Επίσης συμφωνώ με την άποψη ότι ο παιδικός σταθμός, όπως και το σχολείο, δεν είναι για φύλαξη. Είναι για να παίξει με παιδάκια, να περάσει καλά, να μάθει κάποιους κανόνες που εμείς στο σπίτι δεν είμαστε ικανοί (εγώ τουλάχιστον!) να του επιβάλουμε και να μην μεγαλώσει νομίζοντας ότι είναι το πριγκιπόπουλο / πριγκίπισσα του παραμυθιού. Για αυτό και δεν νομίζω ότι ο παιδικός πρέπει να είναι για πολλές ώρες. Άλλωστε όντως με τις ασθένειες, τις αργίες, τις γιορτές κτλ. χρειάζονται και εναλλακτικές πάντα.

[kine]

On 9/24/2017 at 9:00 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Προσωπικά πουθενά δεν έχω δει ότι πρέπει αυτή η φροντίδα να έρχεται σε 24ωρη βάση από τη μαμά και όχι από το μπαμπά, ή από τους γονείς όλη τη μέρα και όχι από τη γιαγιά, ή από το στενό οικογενειακό περιβάλλον και όχι από τρίτα πρόσωπα, ή από μία babysitter και όχι από 2-3 σε ένα παιδικό. Παίζει ρόλο αν αυτός με τον οποίο παίζει το μωρό ή που το ταϊζει το μωρό είναι η μαμά ή η νηπιαγωγός;

 

Δε με κατάλαβες. Δεν είπα ότι πρέπει να είναι από αυτόν κι όχι από τον άλλο. Δίνω βαρύτητα στη σχέση ένας προς έναν, στο πλαίσιο μια οικογένειας. Δηλαδή στο να έχει τη δυνατότητα το παιδί να δημιουργήσει δεσμό και να έχει σημείο αναφοράς, συγκεκριμένα πρόσωπα. Η μαμά, είναι κατ' ανάγκη και από τη φύση, το πρώτο πρόσωπο για το παιδί. Αλλά αν βάλουμε οποιαδήποτε συνισταμένη και διαφοροποίηση στη μορφή μιας οικογένειας, θα μπορούσε αυτό το πρόσωπο να είναι η γιαγιά, ή μια άλλη γυναίκα ή ο μπαμπάς. Το ζήτημα είναι, ότι ένα παιδί που ζει στο σπίτι με την οικογένεια του (όποια μορφή κι αν έχει αυτή) χτίζει δεσμούς με τα πρόσωπα αυτά και πάνω σε αυτόν τον δεσμό, χτίζει την προσωπικότητα του, αλληλεπιδρώντας με ότι είναι για αυτό το ίδιο "οικογένεια". Ενα παιδί που πρέπει να βρεθεί για αρκετές ώρες της ημέρας στον παιδικό σταθμό, δεν μπορεί να αναπτύξει τους ίδιους δεσμούς και πάνω σε αυτούς, να εκδηλώσει την ρευστή ακόμη προσωπικότητα του: τα παιδιά είναι πολλά, είναι κι αυτά σε ανάγκη να δεχτούν προσοχή κι όχι να την προσφέρουν, έχουν όλα ιδιαίτερες ανάγκες φροντίδας, η παιδαγωγός κατ' ανάγκη εξαντλείται στην φύλαξη. Και δεν είναι μόνο το ζήτημα των προσώπων (έστω ότι έχουμε τις τέλειες παιδαγωγούς στον παιδικό σταθμό που πηγαίνει το παιδί μας). Δεν είναι το σπίτι του, δεν είναι ο χώρος του, δεν βρίσκονται εκεί τα πρωσωπικά του αντικείμενα, τα παιχνίδια του, τα σεντόνια του, οι μυρωδιές των οικείων του, τα αδέρφια του κι ότι άλλο συντελεί σε αυτό που καταγράφεται μέσα μας ως "σπίτι". 

Ενας καλός παιδικός σταθμός, θα είναι πάντοτε ένας όμορφος, ευχάριστος, αλλά ξένος χώρος. Και μια καλή παιδαγωγός, θα είναι πάντοτε μια συμπαθής, ευχάριστη, προσιτή, ξένη κοπέλα. Η μαμά, ο μπαμπάς και οι παππούδες (κι όποιος άλλος είναι οικογένειας μας) είναι μέρος αυτού που είμαστε, όχι άτομα έξω από εμάς. 

 

Δεν έχω κάποια έρευνα υπόψιν. Η συλλογιστική μου είναι αναλυτική και κάνω σύνθεση των γνώσεων που κατέχω, δεν κατασταλάζω διαβάζοντας τα αποτελέσματα ερευνών. Απλώς τα λαμβάνω υπόψιν, στη συλλογιστική μου και εξάγω προσωπικά συμπεράσματα. Θα ψάξω όμως.

[Konstantina 82]

Η κόρη μου θα γίνει τριών σε ένα μήνα και της ξεκίνησα τον παιδικό (σε ενα πολυ καλο ιδιωτικο εκπαιδευτηριο) στα 2.5 για 2 μηνες μεχρι το καλοκαίρι για προσαρμογή αλλά και για φροντίζω τον 1 έτους γιο μου στο σπίτι. Την πρώτη εβδομάδα πήγαινε χαρούμενη, την δεύτερη εβδομάδα ψιλογκρινιαζε και την τρίτη εβδομάδα (που κατάλαβε ότι αυτό θα είναι μόνιμο) την πήγαινα με κλάματα σηκωτή. Μετά από αυτό το στάδιο προσαρμοστηκε. Η δασκάλα μου είπε ότι την εβδομάδα που έκλαιγε στην πόρτα, όταν έμπαινε σταματουσε στα 5 λεπτά και μετά ήταν μια χαρά. Το κλάμα μέρα με τη μέρα λιγοστευε. Η προσαρμογή είναι πιο πολύ για τους γονείς και όχι τόσο για τα παιδιά. Αυτά με το που μπουν μέσα αρχίζουν το παιχνίδι και οι γονείς στεναχωριουνται ότι μήπως δεν είναι καλά. Πιστεύω πως ο γονέας που στέλνει το παιδί παιδικο για πρωτη φορα πρέπει να είναι δυνατός, να το αποχαιρετά  στην πορτα με συντομία χωρίς να δείχνει στεναχωρημενος, να λέει ότι θα έρθει σε λίγη ώρα να το πάρει και να φεύγει χωρίς πισωγυρισματα.

 

[vicky86]

Συμφωνω με τη μαιρη

Εμεις εχουμε παππουδες για μια αναγκη,πχ αν εμενε με εισαγωγη στο νοσοκομειο η κορη θα πηγαινε η μαμα μου,κ γω με τον μικρο.οπως ειπα την επαιρνα παντου αλλα αππ τη στιγμη ππυ μπορουσε να μεινει μονη το ζητησε.τον ιουνιο πηγε 5μερες χωριο μονη γτ ηταν κ ο ξαδερφος της

Αλλο να μεγαλωνει ως τα 3-4με τη μαμα μονο κ αλλο να το κυνηγαει η μαμα στις κουνιες

Εχω δει παιδια που γινονται μπαλακι απο γονεις,παπουδες,βρεφικο να προσκαλλανε στη μαμα σε μεγαλη ηλικια κ να μην ειναι καθολου κοινωνικα.ειναι κ στο χαρακτηρα του παιδιου

Του χρονου θα εχω καλυτερη αππψη ππυ θα τα περασουμε λογικα

[kine]

Το να μεγαλώνουν τα παιδιά σπίτι τους, με τους γονείς τους και τους οικείους τους, δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας για την ανεξαρτητοποίηση τους. Δεν μπορεί να θεωρείται μέτρο του κατά πόσο ένα παιδί είναι ή όχι ανεξάρτητο, από το πόσο εύκολα ομοιομορφεί και αποδέχεται τον παιδικό σταθμό. Μπορεί να είναι εξαιρετικό παιδί στον παιδικό και να αυτοεξυπηρετείται στα βασικά, αλλά να είναι καθόλα εξαρτημένο συναισθηματικά από τους γονείς τους ή τους όποιους φροντιστές. 

 

Το πως μεγαλώνει, είναι που καθορίζει το αίσθημα αφάλειας και την ικανότητα του να ανεξαρτητοποιηθεί και να αυτονομηθεί.

 

Δεν ξέρω επίσης, τι υποτίθεται ότι μαθαίνει ο παιδικός στα παιδιά, που δεν το μαθαίνουν σπίτι τους. Παρακαλώ, όποιος έχει την συγκεκριμένη άποψη, ας μου εξηγήσει για ποια πράγματα μιλάμε. 

Επεξεργάστηκαν 25 Σεπτεμβρίου,2017 by kine

[vicky86]

Εγω εμπειρικα εχω διαπιστωσει πολυ καλυτερη ομιλια.κοριτσακι 5μηνες μεγαλυτερη απο τη δικια μου μιλαει πεντακαθαρα.επισης ξερουν πολλα τραγουδακια.εμεις τωρα μαθαινουμε 2-3αλλα λεξεις οχι ολοκληρο

[zaxaroulini]

4 minutes ago, kine said:

Το να μεγαλώνουν τα παιδιά σπίτι τους, με τους γονείς τους και τους οικείους τους, δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας για την ανεξαρτητοποίηση τους. Δεν μπορεί να θεωρείται μέτρο του κατά πόσο ένα παιδί είναι ή όχι ανεξάρτητο, από το πόσο εύκολα ομοιομορφεί και αποδέχεται τον παιδικό σταθμό. Μπορεί να είναι εξαιρετικό παιδί στον παιδικό και να αυτοεξυπηρετείται στα βασικά, αλλά να είναι καθόλα εξαρτημένο συναισθηματικά από τους γονείς τους ή τους όποιους φροντιστές. 

 

Το πως μεγαλώνει, είναι που καθορίζει το αίσθημα αφάλειας και την ικανότητα του να ανεξαρτητοποιηθεί και να αυτονομηθεί.

 

Δεν ξέρω επίσης, τι υποτίθεται ότι μαθαίνει ο παιδικός στα παιδιά, που δεν το μαθαίνουν σπίτι τους. Παρακαλώ, όποιος έχει την συγκεκριμένη άποψη, ας μου εξηγήσει για ποια πράγματα μιλάμε. 

 

αχ βρε κοπέλα μου φαντάζομαι πλάκα κάνεις! Αν όχι, να πάρε να διαβάσεις:

Σύμφωνα με τους ειδικούς τα οφέλη του παιδικού σταθμού για το παιδί –ειδικά μετά την ηλικία των τριών– είναι τόσα πολλά και τόσο σημαντικά για την περεταίρω πορεία και ανάπτυξή του που είναι πραγματικά κρίμα να του τα στερήσετε!

1. Θα ξεκολλήσει επιτέλους από τη μαμά…
Η εγγραφή του παιδιού στον παιδικό σταθμό αποτελεί την πρώτη του «σημαντική» μετάβαση σε ένα νέο χώρο με καινούρια πρόσωπα και καθημερινές συνήθειες διαφορετικές από εκείνες του οικογενειακού περιβάλλοντος. Αν και η προσαρμογή του στο σχολικό περιβάλλον διαφέρει από παιδί σε παιδί, αργά ή γρήγορα το παιδί μαθαίνει να αποχωρίζεται τους γονείς τους για λίγες ώρες, να περνά το χρόνο του δημιουργικά, να μαθαίνει πράγματα μ’ έναν τρόπο που αγαπά πολύ, το παιχνίδι. Στο καινούργιο περιβάλλον, του παιδικού σταθμού, το μικρό παιδί, μπορεί να νιώθει όμορφα για λίγες ώρες μακριά από τους γονείς του. Ταυτόχρονα, η ρουτίνα του καθημερινού προγράμματος και τα σταθερά πρόσωπα (παιδιά και παιδαγωγοί) συμβάλλουν στην ανάπτυξη του αισθήματος ασφάλειας και στη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης, με πρόσωπα διαφορετικά από τους γονείς, πράγμα, εξαιρετικά σημαντικό για τη θεμελίωση της αυτοπεποίθησής του.

2. Θα αποκτήσει κοινωνικές δεξιότητες!
Ο παιδικός σταθμός είναι ο καλύτερος αντισταθμιστικός παράγοντας στο βασικό χαρακτηριστικό του εγωκεντρισμού των μικρών παιδιών! Η ευκαιρία του παιδιού προσχολικής ηλικίας να αποκτήσει τις βασικές κοινωνικές δεξιότητες μέσα σε μία μικρή ομάδα συνομηλίκων είναι ίσως, το πρώτο και σημαντικότερο κέρδος για το παιδί καθώς πριν την είσοδό του στο σταθμό όλος ο κόσμος είναι υποταγμένος στις επιθυμίες και τα θέλω του. Κάτω από την καθοδήγηση των παιδαγωγών θα αρχίσει να εντάσσεται και να μαθαίνει σημαντικά πράγματα για τη ζωή του, ακολουθώντας τις πρώτες βασικές αρχές της ομάδας. Μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι σε έναν οργανωμένο χώρο και τις οργανωμένες, σε μικρές ομάδες, δραστηριότητες, το μικρό παιδί μαθαίνει τους αποδεκτούς κοινωνικούς τρόπους συμπεριφοράς στο πλαίσιο μιας ομάδας. Προσεγγίζει λοιπόν, τα παιδιά με σκοπό να μοιραστεί ή να προτείνει ένα παιχνίδι και έτσι καταφέρνει να κάνει τους πρώτους του φίλους. Μαθαίνει να ζητά αυτό που θέλει, σεβόμενο τους κανόνες της ομάδας του και να εκφράζει τα συναισθήματά του λεκτικά και όχι μόνο μέσα από το κλάμα ή τη σωματική βία. Η συνύπαρξη με άλλα παιδιά, διδάσκει το παιδί να περιμένει τη σειρά του, να ακούει, να μοιράζεται, να λέει τη γνώμη του, να σέβεται τα δικαιώματα των άλλων, να αναγνωρίζει τα συναισθήματα των άλλων, να συνεργάζεται, να νοιάζεται για τους άλλους. Με λίγα λόγια αποκτά ατομικές και κοινωνικές δεξιότητες που θα του φανούν χρήσιμες για το υπόλοιπο της ζωής του.

3. Θα γίνει περισσότερο αυτόνομο.
Στο παιδικό σταθμό το μικρούλι δεν έχει πια τη μαμά για να το βοηθάει πάντα και παντού. Θα πρέπει πλέον να μάθει να στέκεται στα πόδια του. Να μάθει να ανοίγει και να κλείνει την τσάντα του καθώς και το κουτί με το κολατσιό του, να τρώει μόνο του χρησιμοποιώντας το πιρούνι και το κουτάλι, να βάζει και να βγάζει το μπουφάν του και να το κρεμάει στην κρεμάστρα, να πλένει και να σκουπίζει τα χέρια του. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε είναι ότι η ικανότητα του παιδιού να αυτοεξυπηρετείται και να ικανοποιεί τις ανάγκες του θα το κάνει να αισθανθεί πιο σίγουρο για τον εαυτό του και για όσα μπορεί να καταφέρει τονώνοντας σημαντικά την αυτοπεποίθησή του! Ωστόσο, είναι σημαντικό και εσείς σαν γονείς να ενισχύσετε πριν την είσοδο του παιδιού στο παιδικό σταθμό τις δεξιότητες αυτονομίας του παιδιού γιατί διαφορετικά θα νιώσει απογοητευμένο και αβοήθητο. Με υπομονή και εμπιστοσύνη στις ικανότητές του θα αποκτήσει βασικές δεξιότητες αυτονομίας και αυτοεξυπηρέτησης. Εξάλλου, ένα αυτόνομο και ανεξάρτητο παιδί θα γίνει αργότερα, σύμφωνα με τους ειδικούς ένα «δυνατό» παιδί.

4. Θα πει πιο γρήγορα «αντίο» στην πάνα!
Κάποιοι παιδικοί σταθμοί αναλαμβάνουν την εκπαίδευση του παιδιού κατά τη φάση απεξάρτησης από την πάνα ενώ άλλοι δέχονται μόνο παιδάκια που έχουν βγάλει την πάνα. Όπως και να έχει το σίγουρο είναι ότι ξεκινώντας το παιδί παιδικό σταθμό αργά ή γρήγορα με την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών στον παιδικό σταθμό και τη δική σας υποστήριξη στο σπίτι, σύντομα θα αποχαιρετήσει την πάνα!

5. Θα πάει η γλώσσα του ροδάνι…
Αρκετά συχνά παιδιά που έχουν αργήσει να μιλήσουν ή δεν έχουν αρκετά αναπτυγμένο λόγο ή δεν μιλούν καθαρά μπορεί να ωφεληθούν από το περιβάλλον του παιδικού σταθμού. Ο λόγος είναι σαφής, καθώς στο σταθμό το παιδί χρειάζεται να εκφράσει λεκτικά τις ανάγκες του στους ενήλικες, να μιλήσει με άλλα παιδάκια για να επικοινωνήσει και να παίξει, ενώ αντίθετα στο σπίτι οι γονείς και οι οικείοι του μπορεί να αναγνωρίζουν πολύ γρήγορα τις ανάγκες του και να μην του δίνουν το χρόνο και την ανάγκη να εκφραστεί. Στον παιδικό σταθμό αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να μιλήσει πιο καθαρά, πιο αργά, πιο ολοκληρωμένα για να το καταλάβουν όλοι οι άλλοι, μεγάλοι και μικροί, πράγμα που μπορεί να μη συμβαίνει στο σπίτι καθώς συχνά τα μέλη της οικογένειες έχουν συνηθίσει να καταλαβαίνουν τι λέει το παιδί ακόμα και αν δεν μιλάει καθαρά ή ολοκληρωμένα. Επιπλέον, η συχνή αφήγηση και η ανάγνωση παραμυθιών, τα γλωσσικά παιχνίδια, το κουκλοθέατρο, η εκμάθηση τραγουδιών και λαχνισμάτων (α μπε μπλομ κ.α.) βοηθάνε το παιδί να μάθει τον ρυθμό και την προσωδία της ομιλίας. Καθώς όλα αυτά εξασκούνται καθημερινά έχουν θετικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη του λόγου γιατί από εν δυνάμει ικανότητα μετατρέπονται σε γλωσσική δεξιότητα του παιδιού.

+ Ένας λόγος παραπάνω…
Ο παιδικός σταθμός και το νηπιαγωγείο μπορεί να έχει εξαιρετικά θετικό όφελος στα μοναχοπαίδια αλλά και στα εσωστρεφή παιδιά. Η ενθάρρυνση της νηπιαγωγού και η συνύπαρξη με τους άλλους βοηθάνε σταδιακά τα «κλειστά» παιδιά να απελευθερωθούν και να εκφραστούν με ποικίλους τρόπους ενώ τα μοναχοπαίδια αισθάνονται να κατεβαίνουν λίγο από το «θρόνο» τους και ενθαρρύνονται να μοιράζονται από παιχνίδια μέχρι σκέψεις και συναισθήματα με τους συνομήλικους τους.

 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 10 λεπτά , kine είπε:

Το να μεγαλώνουν τα παιδιά σπίτι τους, με τους γονείς τους και τους οικείους τους, δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας για την ανεξαρτητοποίηση τους. Δεν μπορεί να θεωρείται μέτρο του κατά πόσο ένα παιδί είναι ή όχι ανεξάρτητο, από το πόσο εύκολα ομοιομορφεί και αποδέχεται τον παιδικό σταθμό. Μπορεί να είναι εξαιρετικό παιδί στον παιδικό και να αυτοεξυπηρετείται στα βασικά, αλλά να είναι καθόλα εξαρτημένο συναισθηματικά από τους γονείς τους ή τους όποιους φροντιστές. 

 

Το πως μεγαλώνει, είναι που καθορίζει το αίσθημα αφάλειας και την ικανότητα του να ανεξαρτητοποιηθεί και να αυτονομηθεί.

 

Δεν ξέρω επίσης, τι υποτίθεται ότι μαθαίνει ο παιδικός στα παιδιά, που δεν το μαθαίνουν σπίτι τους. Παρακαλώ, όποιος έχει την συγκεκριμένη άποψη, ας μου εξηγήσει για ποια πράγματα μιλάμε. 

 

 

Να πω οτι προσωπικά δεν εχω στείλει τα παιδιά μου σε σταθμό πριν τα 4, γιατί είχα την άνεση να τα κρατήσω σπίτι και θεωρώ ότι ήταν περιβάλλον πιο ασφαλές (μπορεί αν είχα βρει πιο κατάλληλο σταθμό στην περιοχή να είχα άλλη άποψη, αλλά δεν υπήρχαν πολλές επιλογές).

Αλλά σίγουρα εχω δει τεράστεια διαφορά ανάμεσα στο πρώτο παιδί και τα επόμενα, με βασική διαφορά ότι τα μικρότερα εκτέθηκαν από πολύ νωρίτερα σε κόσμο καθημερινά, απλά ακολουθώντας τις δραστηριότητες της μεγάλης και βλέποντας τους φίλους της. Η κοινωνικοποίηση με άλλα παιδάκια (τη μεγάλη αδερφή αλλά και την σταθερή παρέα της μεγάλης και τα αδερφάκια τους) από τα πρώτα χρόνια δεν αντικαθίσταται εύκολα. Επίσης σίγουρα τα επόμενα έπαιξαν πολύ πιο ελεύθερα από το πρώτο, έφαγαν και πιο πολύ χώμα, μαλλιοτραβήχτηκαν με άλλα παιδάκια στην παιδική χαρά, έφαγαν και τις σφαλιάρες τους από τη μεγάλη αδερφή και τους φίλους της και έμαθαν να διεκδικούν πολύ καλύτερα (η "δειλία/εσωστρέφεια" ειναι γενικά χαρακτηριστικό των πρώτων παιδιών σε μία οικογένεια).

[vicky86]

Καλα αν ξεκολλησει ενα χρονο μετα απο τη μαμα στο προνηπιο δ χαθηκε κ ο κοσμος

Κ δ μπορω να καταλαβω γτ ειναι κακο να ειναι κολλημενο στη μαμα ενα τριχρονο

Μαλλον αφου η κορη μου κανει οσα λες οτι θα μαθαινε στον παιδικο καλως αποφασισα να μην τη στειλω(με αυτο δ εννοω μπραβο μου που τα εμαθε,αλλα οτι ολα τα παιδακια θα τα μαθουν καποια στιγμη)

Κ πραγματικα στον δικο μου περιγυρο τα παιδακια που ειναι στον παιδικο κ η μαμα δουλευει ολο το αππγευμα ειναι κολλημενα πανω της,λογικο αφου τους λειπει,ενω η δικια μου με την πρωτη ευκαιρια με παραταει

Δ εννοω να μην δουλευουν οι μαμαδες

[Josephine]

Eυτυχώς δεν περιμένουμε να μάθουμε τα οφέλη ή τις επιπτώσεις του παιδικού από ιντερνετικά άρθρα που ξεκινούν "σύμφωνα με τους ειδικούς" και για καλή μας τύχη οι "ειδικοί" είναι πολλών σχολών και απόψεων.

 

[astrogea]

Κωσταντινα εχεις απολυτο δικιο.Ξερεις ποσες φορες τα παιδια κλαινε και οταν φυγει ο γονιος απο την ταξη το παιδι σταματαει το κλαμα?

Να φανταστεις οτι επειδη μερικοι δεν με πιστευουν τα βγαζω φωτογραφιες την ωρα που κανουμε δραστηριοτητες.

Ζαχαρουλινι συμφωνω απολυτα μαζι σου!

Kine το παιδι δεν μπορει να ειναι ανεξαρτητο στο σχολειο και το αντιθετο στο σπιτι γιατι οταν οι γονεις δεν το αφηνουν να κοινωνικοποιηθει  θα ειναι ετσι σε ολους τους χωρους που θα βρεθει.

Επισης μπορει να ειναι Ζωηρο στο σπιτι και ησυχο στο σχολειο  κι αυτο γιατι στο σπιτι πολλες φορες δεν υπαρχουν ορια.Και ειναι και το πιο σωστο να συμβαινει αυτο γιατι ετσι αντιλαμβανεται με τα ορια το σεβασμο του προς τους αλλους(στο σχολειο εννοω).

Επισης το παιδι που πηγαινει παιδικο συναναστρεφεται με παρα πολλα παιδια ,ετσι μαθαινει κανονες συμπεριφορας και ορια που ειναι αδυνατο να τα ,μαθει στο σπιτι με δυοή τρια ατομα.

Πολλα παιδια ειναι επιθετικα,χτυπουν,μιλουν ασχημα,φτηνουν,σπρωχνουν ,τραβουν τα παιχνιδια απο τα αλλα παιδια ακριβως γιατι στο σπιτι δεν υπαρχουν αλλα παιδια για να συναναστραφουν.

Αυτα τα παιδια βλεπεις οτι σε 1 μηνα γινονται αλλα παιδια στον παιδικο.

Και πειτε μου αληθεια δεν συναντατε διπλα σας ανθρωπους με τετοια συμπεριφορα?

Μηπως σ αυτους τους ανθρωπους δεν μπηκαν τελικα τα ορια που επρεπε απο μικρη ηλικία.

Ξερεται οτι ο χαρακτηρας τογ ανθρωπου χτιζεται τα πρωτα 4 χρονια της ζωης του και η συνηθεια δεν επιτρεπει στον ανθρωπο να αλλαξει ευκολα  στην μετεπειτα ζωη του?Επισης Μαθαινει να τρωει μονο του ,κοβει την πανα γρηγοροτερα,τακτοποιει,μαζευει τα παιχνιδια του,μοιραζεται τα πραγματα του .

ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΤΣΑΚΩΘΩ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΛΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΛΕΕΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΩ.

Το διευκρινιζω διακρινοντας μια αρνητικογητα και επιθετικοτητα απο καποιες κοπελες που τις εχω αντιμετωπισει και στο σχολειο.

Θα σας περιγραψω  ενα περιστατικο που μου συνεβει σημερα οπου μια μαμα μου εκανε παρατηρηση  γιατι δεν τρωει το παιδι στο σχολειο ενω στο σπιτι τρωει.(4 Χρονων ).Οταν της ειπα,μηπως τον ταιζετε εσεις στο σπιτι?γιατι ολα τα εχω δει!Μου ειπε βεβαια και τον ταιζω εγω.Οταν της ειπα οτι αναπτυξιακα ενα παιδι 4 χρονων μπορει και πρεπει να τρωει μονο του,μου απαντησε οτι ξερει να τρωει μονο του αλλα επειδη δεν καθετε στο τραπεζι ,τον κυνηγαει σε ολο το σπιτι για να μπορεσει να τον ταισει!

Ειναι Να τραβας τα μαλλια σου γιατι το θεωρουσε φυσιολογικο.

Τελικα καταληξαμε οτι θα συνεργαστουμε  και οι δυο μας εμεις στο σχολειο και εκεινη φυσικα στο σπιτι να μαθει να τρωει μοναχος του.

Και πολλα αλλα που θα τα πουμε αργοτερα γιατι δεν μπορω να ειμαι πολυ ωρα στο ταμπλετ λογω μιας παθησης των ματιων μου!

 

 

[zaxaroulini]

3 hours ago, Josephine said:

Eυτυχώς δεν περιμένουμε να μάθουμε τα οφέλη ή τις επιπτώσεις του παιδικού από ιντερνετικά άρθρα που ξεκινούν "σύμφωνα με τους ειδικούς" και για καλή μας τύχη οι "ειδικοί" είναι πολλών σχολών και απόψεων.

 

 

Κοίταξε να δεις η μανούλα συνήθως ξέρει καλύτερα από όλους τους ειδικούς

[kine]

5 ώρες πρίν, zaxaroulini είπε:

αχ βρε κοπέλα μου φαντάζομαι πλάκα κάνεις! Αν όχι, να πάρε να διαβάσεις:

Σύμφωνα με τους ειδικούς τα οφέλη του παιδικού σταθμού για το παιδί –ειδικά μετά την ηλικία των τριών– είναι τόσα πολλά και τόσο σημαντικά για την περεταίρω πορεία και ανάπτυξή του που είναι πραγματικά κρίμα να του τα στερήσετε!

 

Εφόσον παρακολουθείς την συζήτηση, αντιλαμβάνεσαι ότι αναφέρομαι στα παιδιά κάτω των τριών ετών (ότι είναι καλύτερο να έχουν μια καθημερινότητα με την οικογένεια τους), ενώ στις μεγαλύτερες ηλικίες, το λογικό είναι, να είναι περισσότερο έτοιμα να πάνε σε ένα νέο περιβάλλον και να συναναστραφούν δημιουργικά με άλλα παιδιά.

 

Κατά τα άλλα, οι παραθέσεις των ειδικών που κάνεις, είναι περισσότερο μια διαφημιστική προώθηση παιδικών σταθμών, παρά οποιαδήποτε ουσιαστική παρουσίαση των πλεονεκτημάτων της καθημερινότητας του παιδιού στον παιδικό, έναντι της καθημερινότητας με την οικογένεια.

 

Πολύ πρόχειρα να αναφέρω ότι, κάλλιστα τα παιδιά στο σπίτι μπορούν να σχετίζονται με άλλους ενήλικες εμπιστοσύνης και να δημιουργήσουν σχέσεις μοναδικές, με τη γιαγιά, τον παππού, τους θείους ή άλλους φίλους της οικογένειας. Κάλλιστα μπορεί να περνά δημιουργικά το χρόνο του, με παιχνίδια και βόλτες, τόσο με τη μητέρα, όσο και με τη συνοδεία άλλων οικείων και φιλικών προσώπων. Κάλλιστα μπορεί να αναπτύξει κοινωνικές δεξιότητες (στην ώρα του), παίζοντας με παιδιά φίλων, με ξαδερφάκια, στο πάρκο κτλ. . Κάλλιστα μπορεί να μάθει να βοηθά και να αναλαμβάνει ευθύνες, συμμετέχοντας στις δουλειές του σπιτιού, μαζί με τη μαμά. Δεν γνωρίζω παιδιά που να κατάφεραν να αφήσουν την πάνα, χάρις τον παιδικό σταθμό. Δεν γνωρίζω παιδικούς σταθμούς που να αναλαμβάνουν αυτό το κομμάτι και να μη ζητούν από τη μαμά να φέρνει "καθαρό" το παιδί, προκειμένου να μπει στον παιδικό κι όχι στον βρεφικό σταθμό.

Θα μπορούσα να πω άπειρα πράγματα, αλλά όσο περισσότερο διαβάζω το τι λένε οι "ειδικοί" (μήπως είναι ειδικοί στην προώθηση επιχειρήσεων/προϊόντων; ) , είναι προφανές, ότι δεν έχουν καμία εγκυρότητα τα γραφόμενα τους, μιας και για να έχει όλα αυτά τα οφέλη ο παιδικός, πρέπει (σύμφωνα με τους ίδιους), η μαμά να είναι τελείως ανίκανη να αφήσει το παιδί της να μεγαλώσει, το περιφρουρεί ασφυκτικά και το περιορίζει από συναναστροφές με άλλους ενήλικες αλλά και παιδιά και γενικά είναι ανώριμη για να μεγαλώσει παιδί, σε σημείο να καθυστερεί την ανάπτυξη του με τις ενέργειες της . Μια τέτοια μαμά, δυστυχώς κι ο καλύτερος παιδικός, δεν μπορεί να την σώσει από το να μεγαλώσει ένα ανασφαλές και εξαρτημένο παιδί.

 

Οσοι έχουν μεγαλώσει με αδέρφια, αλλά και όσοι έχουν μερικά παιδιά, θα συμφωνήσουν (όπως το ανέφερε και η ΑΡΓΚ) ότι τα δεύτερα και τρίτα παιδιά, ειδικά όταν είναι κοντά στις ηλικίες, "ξεπετάγονται" πολύ πιο γρήγορα από το πρώτο, αυτονομούνται γρηγορότερα, μαθαίνουν πολύ πιο εύκολα να τρώνε μόνα τους, το γιογιό κτλ. κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο λόγω της χαλαρότητας που έχει η μαμά σε κάθε επόμενο παιδί, χάριν της εξοικείωσης και γνώσης, αλλά και γιατί τα μικρότερα, ζώντας με τα μεγαλύτερα αδέρφια τους, οικειοποιούνται πολύ πιο εύκολα νέες δεξιότητες (πχ. τουαλέτα), βλέποντας το μεγαλύτερο να το κάνει, απ' ότι με το να προσπαθεί ο ενήλικας να το διδάξει - όπως συμβαίνει στο πρώτο παιδί.

Ως εκ τούτου, θα μπορούσαμε να πούμε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λένε οι "ειδικοί". Οτι η καθημερινότητα στο σπίτι, δίνει πολλές περισσότερες ευκαιρίες μάθησης, ανεξαρτητοποίησης, ομιλίας, δημιουργικού παιχνιδιού, εξωστρέφειας, αυτονομίας και αυτοεξυπηρέτησης - ειδικά όταν υπάρχουν μεγαλύτερα αδέρφια στο σπίτι, πόσο μάλλον όταν η μαμά είναι σε θέση, να διακρίνει τις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε της παιδιού και να δώσει χώρο να αναπτυχθεί το καθένα, προς εκεί που υστερεί. Στην αντίθετη πλευρά, ο παιδικός είναι εκ των πραγμάτων ένας χώρος όπου οι φροντιστές έχουν πολύ περιορισμένο χρόνο αλλά και ευχέρεια, να επεδύσουν στο κάθε παιδί ξεχωρίστά, αλλά προέχει η ευημερία της ομάδας κι άρα να είναι λίγο πολύ όλα τα παιδιά, καθαρά, ταϊσμένα και χαρούμενα. 

 

Μάλιστα, έχω παραδείγματα παιδιών, που αν και από μικρά στους παιδικούς, μίλησαν μετά τα τρία, χρησιμοποιώντας περισσότερες από μία λέξεις στη σειρά, δεν ξεπέρασαν την πάνα εύκολα, δεν σέβονται, δεν μοιράζονται, δεν ξέρουν να ζητούν και να προσφέρουν κτλ κτλ. ΑΛΛΑ, είναι "κύριοι/ες" στους παιδικούς τους. 

Ο λόγος για τον οποίο ένα παιδί μπορεί να είναι άψογο στον παιδικό, αλλά όχι στο σπίτι, είναι επειδή μπορεί να έχει γίνει πειθήνιο και υποτακτικό, μαθαίνοντας από μικρό, να υποκούει στους ρυθμούς και τις επιταγές της ομάδας, δια στόματος παιδαγωγού. Οταν όμως βρίσκονται σε οικείο περιβάλλον, μπορούν να εκφραστούν πιο ελέυθερα και να φανούν κάποιες κρυμμένες πτυχές τις συμπεριφοράς τους, όπως ότι δεν θέλουν να μοιράζονται τα παιχνίδια τους, αναζητούν μονίμως την προσοχή των αγαπημένων τους, έχουν δυσκολία στον ύπνο, στην επικοινωνία ή στην αμοιβαία συννενόηση για απλά πράγματα κ.α.

 

Γενικά δεν είναι μαύρα ή άσπρα τα πράγματα, αλλά η εικόνα που παρουσιάζουν αυτοί οι "ειδικοί" είναι της ανίκανης/αμόρφωτης/συναισθηματικά εξαρτημένης μαμάς VS του άψογου/ενημερωμένου/με πολύ καλά εκπαιδευμένο, έμπειρο και πλεονάζων προσωπικό, παιδικού σταθμού. 

[kine]

 

6 ώρες πρίν, astrogea είπε:

Kine το παιδι δεν μπορει να ειναι ανεξαρτητο στο σχολειο και το αντιθετο στο σπιτι γιατι οταν οι γονεις δεν το αφηνουν να κοινωνικοποιηθει  θα ειναι ετσι σε ολους τους χωρους που θα βρεθει.

 

 

Αλλο πράγμα είναι η αυτοεξυπηρέτηση του παιδιού κι άλλο η ανεξαρτητοποίηση. Το πρώτο έχει να κάνει με συγκεκριμένη ρουτίνα που αναλαμβάνει το παιδί να ικανοποιήσει μόνο του, ενώ το δεύτερο έχει να κάνει κυρίως με την ψυχοσυναισθηματική του πληρότητα, το αίσθημα ασφάλειας και εγγύτητας, την ικανότητα του να εμπιστευτεί αλλά και να κρίνει πότε εμπιστεύεται και ποιον κ.α. - στο μέτρο πάντοτε της ηλικίας του.

 

 

6 ώρες πρίν, astrogea είπε:

Επισης το παιδι που πηγαινει παιδικο συναναστρεφεται με παρα πολλα παιδια ,ετσι μαθαινει κανονες συμπεριφορας και ορια που ειναι αδυνατο να τα ,μαθει στο σπιτι με δυοή τρια ατομα.

 

 

Γιατί είναι αδύνατο να μάθει στο σπίτι κανόνες συμπεριφοράς και όρια; Επίσης, άλλο πράγμα η οριοθέτηση κι άλλο η πειθαρχία. Αλλο ο αυτοέλεγχος και η κρίση κι άλλο ομοιομορφία και η ευπροσαρμοστηκότητα. Τείνουμε να χαρακτηρίζουμε ένα παιδί θετικά, επειδή είναι πχ. υπάκουο, αλλά υπάρχουν πολλά διαφορετικά εσωτερικά κίνητρα που μπορούν να οδηγήσουν σε μια συμπεριφορά όπως την υποκοή: υπακούω γιατί φοβάμαι τις συνέπειες της ανυπακοής, υπακούω για να είμαι αρεστός σε αυτόν που δίνει την οδηγία, υπακούω για να λάβω επιβράβευση, υπακούω για να ανοίκω στο σύνολο, υπακούω γιατί κατανοώ τους λόγους και το αποτέλεσμα της οδηγίας κ.α. 

Αν κρίνουμε μονάχα βάση της συμπεριφοράς, τότε το υπάκουο παιδί είναι ένα "καλό" παιδί και εκεί τελειώνει η όλη προβληματική.

 

Προσωπικά, επιθυμώ την καλλιέργεια της σκέψης και της κρίσης σε κάθε ηλικία και ανάλογα με τις ικανότητες του κάθε παιδιού, ώστε να μπορεί να συμμετέχει και να ακολουθεί μια οδηγία, επειδή κατανοεί τη λειτουργία της και την αποδέχεται. Εκ των πραγμάτων, ένα παιδί μερικών μηνών αλλά και ενός έτους, δεν μπορεί να συνδιαλλεχτεί και να πάρει τέτοια θέση απέναντι στα πράγματα. Δεν μπορείς να περιμένεις να αποφασίσει και να θελήσει να ντυθεί ή να αλλάξει πάνα, να  μην χρησιμοποιήσει ένα επικίνδυνο αντικείμενο, να προσφέρει ένα αντικείμενο που δεν του ανήκει πίσω, κ.α. πολλά. Ομως στον παιδικό σταθμό, θα κληθεί να πάρει μέρος σε ποικιλία δραστηριοτήτων, μόνο και μόνο ως μέρος του συνόλου της τάξης και θα μάθει την ομοιομορφία και την προσαρμοστικότητα, πολύ πριν μάθει να κατανοεί τις ανάγκες του και τις υποχρεώσεις του, τη θέση του και τη θέση των άλλων στην λειτουργία μιας οργανωμένης τάξης. 

 

Το παιδί των 3-4 ετών, μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει σε ομάδα, να κατανοήσει τη ροή των δραστηριοτήτων και τα όρια της ελευθερίας που έχει μέσα σε αυτά, να διαφωνήσει με ένα τεκταινόμενο και να το εκφράσει, να ζητήσει επεξηγήσεις και να αποφασίσει τη θέση του απέναντι στα πράγματα. πχ. στη διαφωνία για τη διεκδίκηση ενός παιχνιδιού το μεγάλο παιδί μπορεί να αποφασίσει τελικά να μοιραστεί κάτι, που σκόπευε να κρατήσει για τον εαυτό του, επειδή θέλει να παίξει με το άλλο παιδί περισσότερο απ' όσο θέλει να κρατά ένα παιχνίδι ή γιατί του εξηγήθηκαν οι κανόνες διαυθέτησης από την δασκάλα. Στον αντίποδα, ένα 2χρονο παιδί που διεκδικεί ένα παιχνίδι, δεν μπορεί να κατανοήσει συλλογισμούς σύνθετους όπως "πρέπει να μοιραζόμαστε τα παιχνίδια μας, γιατί αν τα παίζουμε όλα εμείς, τότε ο άλλος δεν θα έχει να παίξει με κανένα παιχνίδι και αυτό δεν είναι δίκαιο για τον τάδε/θα σου άρεσε εσένα να σου έπαιρνε το παιχνίδι σου; κτλ" , αλλά μπορεί να δεχτεί να δώσει το παιχνίδι του όταν βιώνει κατ΄επανάληψη την μη αποδοχή της συμπεριφοράς του από την παιδαγωγό και την σύσταση για μια άλλη συμπεριφορά. Θα το κάνει, αλλά δεν το κατανοει. Απλώς το δέχεται.

Επεξεργάστηκαν 25 Σεπτεμβρίου,2017 by kine