Ύπνος - προβλήματα με τον υπνο!!!!!

[Έσπερος]

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί η Yovanna, εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι λέει ότι καμιά φορά οι πρωτάρηδες γονείς έχουμε άγχος και φοβόμαστε να κάνουμε το ένα βήμα που θα μας λύσει τα χέρια, μιλάω για απλά βήματα όπως να αφήσεις ένα μωρό που δεν κοιμάται για 5 λεπτά κάτω για να πιεις ένα ποτήρι νερό κ να πας στην τουαλέτα. Είναι ΄τοση η πληροφόρηση πλέον για την προσκόλληση κ το 4ο τρίμηνο, που αυτό σε τρομάζει. Εμένα τουλ με τρόμαζε κ με είχε μπλοκάρει. ήταν ξύπνιο το παιδί κ ήμουν σε κατάσταση απελπισίας γιατί φοβόμουν μην κλάψει, κ όταν σταμάτησε να κοιμάται συνέχεια, φοβόμουν να πάμε για έναν καφέ γιατί σκεφτόμουν ότι θα είναι ξύπνιο, θα το έχω αγκαλιά και θα κλαίει. ούτε στον τραπέζι δεν καθόμουν να φάω γιατί σκεφτόμουν ότι θα θέλει αγκαλιά, δεν συζητώ να ερχόταν ένας άνθρωπος στο σπίτι. ε ολο αυτό σε τρελαίνει κ τελικά το δικό μου παιδί, μπορούσε να καθίσει λίγη ώρα αλλά εγώ δεν το διαπίστωνα γιατί φοβόμουν να το αφήσω. όταν το κατάλαβα αυτό, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο απλά. Γιατί προηγουμένως πραγματικά μετέδιδα το άγχος μου. Το κρατούσε ο άντρας μου κ ήταν ήρεμο κ με το που μου το έδινε άρχιζε να σπαράζει. να σαραντίσουμε πήγαμε κ εκλαιγε στην αγκαλιά μου χωρίς λόγο κ ηρέμησε κ όταν το πήρε στα χέρια ο ξένος παπάς κ μετά που το πήρε ο άντρας μου. όταν ηρέμησα εγώ κ κατάλαβα ότι μπορούμε να κάνουμε κ άλλα πράγματα, ηρέμησε κ το παιδί. Γι αυτό λέω κιόλας, ότι υποθέτω ότι όταν κάνεις 2ο παιδί, επειδή προφανώς δεν μπορεί κάποιος να το κρατάει 24/7, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι και τόσο τραγικό να κάνεις και κάτι άλλο εκτός από το να κρατάς το παιδί. 

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Γιατί στέκεσαι στον θηλασμό των χιμπατζηδων, το έβαλα σε παρένθεση γιατι θεώρησα απλά ότι θα ήταν καλό να υπάρχει σαν πληροφορία. Το ζωικό βασίλειο το πιάσαμε γιατί ανήκουμε κι εμείς σε αυτό και έχουμε μάθει πολλά για την συμπεριφορά μας παρατηρώντας και κάνοντας πειράματα και γιατί λόγω της "υπερλογικοποιησης" των πάντων έχουμε ξεχάσει λίγο τα βασικά, τα οποία ευτυχώς υπάρχουν πολιτισμοί που τα ακολουθούν ακομη. Καλό είναι να γνωρίζουμε ότι η κούνια και ο ύπνος κατά μονας ειναι κάτι πολυ καινούριο σε όλη την ιστορία του ανθρώπινου είδους και κανένα άλλο θηλαστικό δεν κοιμάται μακρυά από το νεογέννητο του, παρ'ολο που είναι πιο "ικανό" να επιβιώσει απ' ότι ο άνθρωπος. Όποιος έχει φροντίσει ορφανά γατακια θα γνωρίζει ότι όσο πιο μικρά είναι τόσο πιο λίγες είναι οι πιθανότητες επιβίωσης, όχι λόγω έλλειψης τροφής (παρέχεις εσύ το συμπλήρωμα) αλλά λόγω έλλειψης επαφής με τη μαμά τους, γι' αυτό και τα αγκαλιάζεις σχεδόν όλη μέρα. Προσωπικά, βλέποντας τέτοιες συμπεριφορές στα άλλα θηλαστικά δεν μπορώ παρά να πάρω μαθήματα από αυτά, γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος, που η συμπεριφορά του είναι χίλιες φορές πιο περίπλοκη, που είναι τόσο ανώριμος όταν γεννιέται, που περνάει τέτοιο σοκ στη γέννηση του, να μην έχει την ανάγκη για μια ομαλή μετάβαση στο περιβάλλον εκτός μήτρας. Και αυτή η μετάβαση γίνεται προσομοιωνοντας το ενδομητριο περιβάλλον (όταν κρίνεται απαραίτητο, δεν λέω για το νεογνο που κοιμάται σχετικά ήρεμο και μόνο του γιατί βάσει της ιδιοσυγκρασιας του δεν έχει τοση πολλή ανάγκη από ομαλή μετάβαση) . Εκεί είναι που διαφωνείς απ'οτι καταλαβα αλλά δεν έχει σημασια γιατί τα γεγονότα το επιβεβαιωνουν. 

Nαι, βέβαια ο άνθρωπος είναι εξελιγμένο είδος. Γι' αυτό κυρίως διαφωνώ με την σύγκριση. Σε ένα ντοκιμαντέρ παλιότερα είχα δεί/ακούσει ότι πολλοί γονείς χιμπαντζήδες, σε συνεργασία πατέρας και μητέρα, είθισται να εξοντώνουν / κατασπαράσσουν τα μικρά τους.

Θέλω να πώ και κάτι άλλο. Κάποιες  μανούλες εδώ ( με καλή έννοια το λέω),όπως εσύ, είστε τόσο δοσμένες, ταγμένες μάλλον στην μητρότητα, που ( θα μιλήσω για μένα προσωπικά), με κάνετε να αισθάνομαι άσχημα/ μειονεκτικά. Δηλαδή, με την κάθε ευκαιρία θα διαδώσετε/ υπερασπιστείτε τα οφέλη του αποκλειστικού και μακροχρόνιου θηλασμού, της συγκοίμησης, του  baby- wearing, του rooming - in κτλ. Και μάλιστα δείχνετε να τα απολαμβάνετε όλα αυτά. Προς θεού, δεν το κατακρίνω, ίσα ίσα υποκλίνομαι , διότι νοιώθω ότι είστε γεννημένες μανούλες. Δεν βιώνουμε όμως όλες το ίδιο την μητρότητα. Άσχετα αν αγαπάμε όλες το ίδιο τα παιδιά μας. Συχνά διαβάζοντας σας, αισθάνομαι ενοχές για όλα αυτά που πιθανώς να έχω στερήσει στο παιδί μου και πού θα είχε αν είχε πχ εσένα μαμά. Ίσως γι αυτό να μου βγήκε κάποια επιθετικότητα στο θέμα αυτό.

[elemaxi]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί η Yovanna, εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι λέει ότι καμιά φορά οι πρωτάρηδες γονείς έχουμε άγχος και φοβόμαστε να κάνουμε το ένα βήμα που θα μας λύσει τα χέρια, μιλάω για απλά βήματα όπως να αφήσεις ένα μωρό που δεν κοιμάται για 5 λεπτά κάτω για να πιεις ένα ποτήρι νερό κ να πας στην τουαλέτα. Είναι ΄τοση η πληροφόρηση πλέον για την προσκόλληση κ το 4ο τρίμηνο, που αυτό σε τρομάζει. Εμένα τουλ με τρόμαζε κ με είχε μπλοκάρει. ήταν ξύπνιο το παιδί κ ήμουν σε κατάσταση απελπισίας γιατί φοβόμουν μην κλάψει, κ όταν σταμάτησε να κοιμάται συνέχεια, φοβόμουν να πάμε για έναν καφέ γιατί σκεφτόμουν ότι θα είναι ξύπνιο, θα το έχω αγκαλιά και θα κλαίει. ούτε στον τραπέζι δεν καθόμουν να φάω γιατί σκεφτόμουν ότι θα θέλει αγκαλιά, δεν συζητώ να ερχόταν ένας άνθρωπος στο σπίτι. ε ολο αυτό σε τρελαίνει κ τελικά το δικό μου παιδί, μπορούσε να καθίσει λίγη ώρα αλλά εγώ δεν το διαπίστωνα γιατί φοβόμουν να το αφήσω. όταν το κατάλαβα αυτό, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο απλά. Γιατί προηγουμένως πραγματικά μετέδιδα το άγχος μου. Το κρατούσε ο άντρας μου κ ήταν ήρεμο κ με το που μου το έδινε άρχιζε να σπαράζει. να σαραντίσουμε πήγαμε κ εκλαιγε στην αγκαλιά μου χωρίς λόγο κ ηρέμησε κ όταν το πήρε στα χέρια ο ξένος παπάς κ μετά που το πήρε ο άντρας μου. όταν ηρέμησα εγώ κ κατάλαβα ότι μπορούμε να κάνουμε κ άλλα πράγματα, ηρέμησε κ το παιδί. Γι αυτό λέω κιόλας, ότι υποθέτω ότι όταν κάνεις 2ο παιδί, επειδή προφανώς δεν μπορεί κάποιος να το κρατάει 24/7, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι και τόσο τραγικό να κάνεις και κάτι άλλο εκτός από το να κρατάς το παιδί. 

 

Αυτό που έχω καταλάβει εγώ ως μητέρα είναι ότι το παιδί ουσιαστικά σε καθοδηγεί και εσύ απλά ακολουθείς τις ανάγκες του. Ένα μωράκι γκρινιάρικο που θέλει περισσότερο αγκαλιά για να ηρεμήσει ή για να κοιμηθεί πως θα το αφήσεις στη κούνια του αφού δεν πρόκειται να ηρεμήσει ούτε να κοιμηθεί ήσυχα. Αναγκαστικά λοιπόν θα το έχεις περισσότερο αγκαλιά γιατί έτσι ηρεμείτε και οι δύο. Ένα μωράκι που είναι πιο καλόφαγο και θέλει να τρώει πιο συχνά αναγκαστικά θα ακολουθήσεις τον ρυθμό του και θα το θηλάζεις πιο συχνά. Θέλω να πω ότι δεν είναι τόσο θέμα άγχους και φόβου όσο απλά να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του μωρού.

Προφανώς και θα το αφήσεις να κλάψει πέντε λεπτά ή και παραπάνω γιατί άνθρωπος είσαι, μια τουαλέτα να πας, ένα φαΐ να φας ή δεν ξέρω και 'γω τι άλλο πρέπει να κάνεις. Δεν νομίζω αυτό είναι το πρόβλημα.

 

[kotsifikos]

Just now, Yovanna said:

. Προς θεού, δεν το κατακρίνω, ίσα ίσα υποκλίνομαι , διότι νοιώθω ότι είστε γεννημένες μανούλες. Δεν βιώνουμε όμως όλες το ίδιο την μητρότητα. Άσχετα αν αγαπάμε όλες το ίδιο τα παιδιά μας. Συχνά διαβάζοντας σας, αισθάνομαι ενοχές για όλα αυτά που πιθανώς να έχω στερήσει στο παιδί μου και πού θα είχε αν είχε πχ εσένα μαμά. Ίσως γι αυτό να μου βγήκε κάποια επιθετικότητα στο θέμα αυτό.

Όπως είπα και παραπάνω ο κάθε γονέας κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο για το παιδί του, να μην νιώθεις ενοχές και να μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους υπόλοιπους, όπως λέμε για τα βρέφη πως είναι το κάθε ένα διαφορετικό το ίδιο ισχύει και για εμάς.Η αρχή πάντως είναι η ίδια για όλες μας, αγαπάμε τα παιδιά μας με την ίδια δύναμη.  Δεν υπάρχει μία γραμμή που πρέπει όλοι υποχρεωτικά να ακολουθήσουμε για τα παιδιά μας, θα μιλήσω για τον γιο μου, ενώ θήλαζα και  μεγάλωνε κανονικά,  άρχισε να μην παίρνει βάρος κάποιο καιρό, μετά άρχισε να χάνει βάρος, προσπάθησα τα πάντα (ξέρω πως πολλές θα προσπαθήσουν αν ακυρώσουν αυτό που λέω όμως επιμένω γιατί το έζησα ) διατροφή σύμβουλο μαραθώνιο θηλασμό, το αποτέλεσμα ήταν μηδέν!!! το παιδί μου εξακολουθούσε να χάνει βάρος, φυσικά όλες ξέρουμε πόσο σοβαρό είνα αυτό για ένα βρέφος λίγων μηνών, μέχρι που ο γιατρός είπε πως αν αυτό συνεχιστεί και λίγες ημέρες ακόμα θα πάμε νοσοκομείο για εξετάσεις. Εκεί τρόμαξα, αλήθεια πολύ, σκέφτηκα με πόσο κόπο έφερα αυτό το παιδί στον κοσμο και φυσικά δεν ήμουν διατεθειμένη  να ρισκάρω την ζωή του για τίποτα. Ο γιατρός όλο αυτό το διάστημα προσπαθούμε με ερωτήσεις που έκανε να μάθει αν το παιδί σιτίζεται σωστά και χορταίνει, επειδή λοιπόν είχα άρνηση για την σκόνη παρόλο που έβλεπα τα σημάδια επέμενα πως το παιδί μου χορταίνει. Εκεί αποφάσισα να δώσω ξένο γάλα, για καιρό είχα άρνηση, και τον τάιζε μόνο ο άντρας μου με το  ξένο ενώ εγώ εξακολουθούσα να τον έχω στο στήθος όλη μέρα. ΄έκλαιγα μέρες ατελείωτες επειδή δεν κατάφερα να θηλάσω χρόνο το παιδί μου, και φυσικά ένιωθα πως υστερώ ως μαμά...τώρα τα σκέφτομαι και γελάω γιατί έκανα το καλύτερο που γινόταν οπότε δεν με νοιάζει αν κάποια άλλη μαμά πει ''δεν προσπάθησες αρκετά'' εγώ ξέρω καλύτερα τι είναι καλύτερο για το παιδί μου και την ψυχική μου υγεία.

Με στεναχώρησε λίγο το μήνυμα σου δεν σου κρύβω, μην νιώθεις έτσι, είναι κρίμα, άλλωστε το δικό σου παιδί έχει άλλη ιδιοσυγκρασία από  παιδί μίας άλλης μητέρας.

Όλες ακολουθουμε τις ανάγκες των παιδιών μας, αλίμονο αν αρχίζαμε πάλι να βγάζουμε τα μαμαδόμετρα για το ποια είναι καλύτερη από την άλλη.

 

[Έσπερος]

Just now, Yovanna είπε:

 

Θέλω να πώ και κάτι άλλο. Κάποιες  μανούλες εδώ ( με καλή έννοια το λέω),όπως εσύ, είστε τόσο δοσμένες, ταγμένες μάλλον στην μητρότητα, που ( θα μιλήσω για μένα προσωπικά), με κάνετε να αισθάνομαι άσχημα/ μειονεκτικά. Δηλαδή, με την κάθε ευκαιρία θα διαδώσετε/ υπερασπιστείτε τα οφέλη του αποκλειστικού και μακροχρόνιου θηλασμού, της συγκοίμησης, του  baby- wearing, του rooming - in κτλ. Και μάλιστα δείχνετε να τα απολαμβάνετε όλα αυτά. Προς θεού, δεν το κατακρίνω, ίσα ίσα υποκλίνομαι , διότι νοιώθω ότι είστε γεννημένες μανούλες. Δεν βιώνουμε όμως όλες το ίδιο την μητρότητα. Άσχετα αν αγαπάμε όλες το ίδιο τα παιδιά μας. Συχνά διαβάζοντας σας, αισθάνομαι ενοχές για όλα αυτά που πιθανώς να έχω στερήσει στο παιδί μου και πού θα είχε αν είχε πχ εσένα μαμά. Ίσως γι αυτό να μου βγήκε κάποια επιθετικότητα στο θέμα αυτό.

Όχι πραγματικά μην το βλέπεις έτσι. γιατί αν διαβάσεις αντιδράσεις των κοριτσιών σε θέματα για μεγαλύτερα παιδιά, θα δεις οτι στην πορεια η καθεμια ειναι πολυ διαφορετικη σε θέματα οριων, ρουτίνας, προσωπικών της αναγκών κλπ. κι εγώ ξέρω προσωπικά μανάδες που θήλασαν αποκλειστικά με συγκοιμηση, μαρσιπους κλπ, που ομως μετα τον χρονο πχ, ηταν πιο αυστηρες στο να οριοθετήσουν στα παιδια τους τον προσωπικο τους χωρο ή χρονο, τη δικη τους αναγκη για αυτοφροντίδα ή για μια ενήλικη δραστηριοτητα κλπ. οχι οτι έπαψαν να σεβονται τα παιδια τους προφανως, αλλα ειδαν διαφορετικα καποια πραγματα κ διαμόρφωσαν αλλες οικογενειακες ισορροπιες. εγω απο την αλλη εχω καποιο εντονο trigger στη φαση νεογεννητο-μαραθώνιος θηλασμος-αγκαλια μέρα νύχτα, το είχα πριν γεννήσω ήδη, το πρώτο τρίμηνο του μωρού ήμουν σαν τρελή κ καθολου ευτυχισμενη κ ενας απο τους λογους που δεν θελω δευτερο παιδι, περα απο την εξωσωματικη , ειναι αυτο ακριβως το πρωτο τριμηνο (που αντικειμενικα μιλωντας δεν ηταν για μας ανυπέρβλητα δυσκολο απλως εγω δεν το αντεχα). παρόλα αυτά όμως ακόμα κ τώρα που το παιδι ειναι δυο, ειμαστε σαν γονείς πολύ αφοσιωμένοι στο προγράμμα κ τις αναγκες του παιδιού με επιπτώσεις ενίοτε στην κοινωνική ζωή μας κ πολλες φορες παραμελούμε δικες μας αναγκες, χωρις να μας ενοχλει ιδιαιτερα, σε πραγματα που οι περισσότερες οικογένειες που γνωρίζουμε έχουν χαλαρώσει αρκετά. είναι θέμα του το ταιριάζει στον καθένα.

[Lenia16]

Just now, Yovanna είπε:

Nαι, βέβαια ο άνθρωπος είναι εξελιγμένο είδος. Γι' αυτό κυρίως διαφωνώ με την σύγκριση. Σε ένα ντοκιμαντέρ παλιότερα είχα δεί/ακούσει ότι πολλοί γονείς χιμπαντζήδες, σε συνεργασία πατέρας και μητέρα, είθισται να εξοντώνουν / κατασπαράσσουν τα μικρά τους.

Θέλω να πώ και κάτι άλλο. Κάποιες  μανούλες εδώ ( με καλή έννοια το λέω),όπως εσύ, είστε τόσο δοσμένες, ταγμένες μάλλον στην μητρότητα, που ( θα μιλήσω για μένα προσωπικά), με κάνετε να αισθάνομαι άσχημα/ μειονεκτικά. Δηλαδή, με την κάθε ευκαιρία θα διαδώσετε/ υπερασπιστείτε τα οφέλη του αποκλειστικού και μακροχρόνιου θηλασμού, της συγκοίμησης, του  baby- wearing, του rooming - in κτλ. Και μάλιστα δείχνετε να τα απολαμβάνετε όλα αυτά. Προς θεού, δεν το κατακρίνω, ίσα ίσα υποκλίνομαι , διότι νοιώθω ότι είστε γεννημένες μανούλες. Δεν βιώνουμε όμως όλες το ίδιο την μητρότητα. Άσχετα αν αγαπάμε όλες το ίδιο τα παιδιά μας. Συχνά διαβάζοντας σας, αισθάνομαι ενοχές για όλα αυτά που πιθανώς να έχω στερήσει στο παιδί μου και πού θα είχε αν είχε πχ εσένα μαμά. Ίσως γι αυτό να μου βγήκε κάποια επιθετικότητα στο θέμα αυτό.

Καταρχάς δε χρειάζεται να νιώθεις έτσι γιατί δεν ισχύουν αυτά που είπες. Μη νομίζεις ότι όλες όσες υποστηρίζουν με αρρωστημενο σθένος όλα αυτά τα ενστερνίζονται κιολας, πολλές φορές το κάνουν από το φόβο τους μην κατακριθουν που κοιμούνται μαζί με τα παιδιά τους ή που τα θηλάζουν μέχρι τα 5 (δεν μιλω επί προσωπικού για κανένα λόγο, άλλωστε κ εγώ κοιμάμαι με τη μικρή κ είναι 3), που δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό, είναι απλά μια επιλογή μιας οικογένειας.

Ανεξάρτητα όμως από αυτό, δεν μπορούμε να αρνηθούμε τα οφέλη του θηλασμού έναντι της σκόνης, ούτε της αγκαλιας έναντι της αδιαφορίας στο κλάμα, ούτε του rooming in, αφού έχουν γίνει μελέτες για αυτά κ έχουν αποφανθεί ότι υπερτερούν έναντι των άλλων επιλογών. Πώς να το κάνουμε τώρα; Επειδή εμείς δεν μπορέσαμε να τα κάνουμε ας μην τα ισοπεδώνουμε λόγω ανασφάλειας ή τύψεων. Κανείς δεν είναι τέλειος. Κ εγώ αφήνω την κόρη μου να βλέπει κάθε μέρα τηλεόραση, πέστε να με φάτε, τι να κάνω; Δεν μπορώ όλη μέρα να παίζω. Δεν αρνούμαι όμως ότι έχει τα αρνητικά του. Ούτε νιώθω μειονεκτικα. Ο καθένας όπως μπορεί.

[vicky86]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί η Yovanna, εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι λέει ότι καμιά φορά οι πρωτάρηδες γονείς έχουμε άγχος και φοβόμαστε να κάνουμε το ένα βήμα που θα μας λύσει τα χέρια, μιλάω για απλά βήματα όπως να αφήσεις ένα μωρό που δεν κοιμάται για 5 λεπτά κάτω για να πιεις ένα ποτήρι νερό κ να πας στην τουαλέτα. Είναι ΄τοση η πληροφόρηση πλέον για την προσκόλληση κ το 4ο τρίμηνο, που αυτό σε τρομάζει. Εμένα τουλ με τρόμαζε κ με είχε μπλοκάρει. ήταν ξύπνιο το παιδί κ ήμουν σε κατάσταση απελπισίας γιατί φοβόμουν μην κλάψει, κ όταν σταμάτησε να κοιμάται συνέχεια, φοβόμουν να πάμε για έναν καφέ γιατί σκεφτόμουν ότι θα είναι ξύπνιο, θα το έχω αγκαλιά και θα κλαίει. ούτε στον τραπέζι δεν καθόμουν να φάω γιατί σκεφτόμουν ότι θα θέλει αγκαλιά, δεν συζητώ να ερχόταν ένας άνθρωπος στο σπίτι. ε ολο αυτό σε τρελαίνει κ τελικά το δικό μου παιδί, μπορούσε να καθίσει λίγη ώρα αλλά εγώ δεν το διαπίστωνα γιατί φοβόμουν να το αφήσω. όταν το κατάλαβα αυτό, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο απλά. Γιατί προηγουμένως πραγματικά μετέδιδα το άγχος μου. Το κρατούσε ο άντρας μου κ ήταν ήρεμο κ με το που μου το έδινε άρχιζε να σπαράζει. να σαραντίσουμε πήγαμε κ εκλαιγε στην αγκαλιά μου χωρίς λόγο κ ηρέμησε κ όταν το πήρε στα χέρια ο ξένος παπάς κ μετά που το πήρε ο άντρας μου. όταν ηρέμησα εγώ κ κατάλαβα ότι μπορούμε να κάνουμε κ άλλα πράγματα, ηρέμησε κ το παιδί. Γι αυτό λέω κιόλας, ότι υποθέτω ότι όταν κάνεις 2ο παιδί, επειδή προφανώς δεν μπορεί κάποιος να το κρατάει 24/7, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι και τόσο τραγικό να κάνεις και κάτι άλλο εκτός από το να κρατάς το παιδί. 

Εσύ μπορεί από φόβο να μην τα επιχειρήσεις, προσωπικα το εκανα.ναι η κορη μου ηταν ενα μωρο που 6μ ήταν αγκαλια μόνιμα, είμαι τυχερή γτ για δυο μήνες δ ειχα να ασχοληθώ με δουλειές κ για το επόμενο τετράμηνο έκανα απλα ένα φαι όταν χρειαζόταν. (ήταν αρκετά στο σπιτι ο αντρας μου κ με λίγη βοήθεια από μαμα) Ε ναι δ φορουσα πανα, την αφηνα στο πάρκο κ πηγαινα τουαλετα(έχω πάει κ με το μωρο σε μαρσιπο), τρωγαμε με τον αντρα μου κ σπαραζε, οποτε αρχισαμε να τρώμε εναλλαξ. 

Αντίθετα ο μικρος το πρώτο εξάμηνο δ ηθελε πολύ αγκαλια. Τον αφηνα στο πάρκο για να κάνω σνακ στην μεγαλη. Πάντα μας άφηνε να φαμε κ απλα μας χάζευε, ενώ ήταν πάλι σπίτι ο αντρας μου όποτε θα μπορούσε κάποιος να τον κρατάει. Πέρασε όμως πιο έντονα το αγχος αποχωρισμου

[Yovanna]

Just now, kotsifikos said:

Όπως είπα και παραπάνω ο κάθε γονέας κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο για το παιδί του, να μην νιώθεις ενοχές και να μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους υπόλοιπους, όπως λέμε για τα βρέφη πως είναι το κάθε ένα διαφορετικό το ίδιο ισχύει και για εμάς.Η αρχή πάντως είναι η ίδια για όλες μας, αγαπάμε τα παιδιά μας με την ίδια δύναμη.  Δεν υπάρχει μία γραμμή που πρέπει όλοι υποχρεωτικά να ακολουθήσουμε για τα παιδιά μας, θα μιλήσω για τον γιο μου, ενώ θήλαζα και  μεγάλωνε κανονικά,  άρχισε να μην παίρνει βάρος κάποιο καιρό, μετά άρχισε να χάνει βάρος, προσπάθησα τα πάντα (ξέρω πως πολλές θα προσπαθήσουν αν ακυρώσουν αυτό που λέω όμως επιμένω γιατί το έζησα ) διατροφή σύμβουλο μαραθώνιο θηλασμό, το αποτέλεσμα ήταν μηδέν!!! το παιδί μου εξακολουθούσε να χάνει βάρος, φυσικά όλες ξέρουμε πόσο σοβαρό είνα αυτό για ένα βρέφος λίγων μηνών, μέχρι που ο γιατρός είπε πως αν αυτό συνεχιστεί και λίγες ημέρες ακόμα θα πάμε νοσοκομείο για εξετάσεις. Εκεί τρόμαξα, αλήθεια πολύ, σκέφτηκα με πόσο κόπο έφερα αυτό το παιδί στον κοσμο και φυσικά δεν ήμουν διατεθειμένη  να ρισκάρω την ζωή του για τίποτα. Ο γιατρός όλο αυτό το διάστημα προσπαθούμε με ερωτήσεις που έκανε να μάθει αν το παιδί σιτίζεται σωστά και χορταίνει, επειδή λοιπόν είχα άρνηση για την σκόνη παρόλο που έβλεπα τα σημάδια επέμενα πως το παιδί μου χορταίνει. Εκεί αποφάσισα να δώσω ξένο γάλα, για καιρό είχα άρνηση, και τον τάιζε μόνο ο άντρας μου με το  ξένο ενώ εγώ εξακολουθούσα να τον έχω στο στήθος όλη μέρα. ΄έκλαιγα μέρες ατελείωτες επειδή δεν κατάφερα να θηλάσω χρόνο το παιδί μου, και φυσικά ένιωθα πως υστερώ ως μαμά...τώρα τα σκέφτομαι και γελάω γιατί έκανα το καλύτερο που γινόταν οπότε δεν με νοιάζει αν κάποια άλλη μαμά πει ''δεν προσπάθησες αρκετά'' εγώ ξέρω καλύτερα τι είναι καλύτερο για το παιδί μου και την ψυχική μου υγεία.

Με στεναχώρησε λίγο το μήνυμα σου δεν σου κρύβω, μην νιώθεις έτσι, είναι κρίμα, άλλωστε το δικό σου παιδί έχει άλλη ιδιοσυγκρασία από  παιδί μίας άλλης μητέρας.

Όλες ακολουθουμε τις ανάγκες των παιδιών μας, αλίμονο αν αρχίζαμε πάλι να βγάζουμε τα μαμαδόμετρα για το ποια είναι καλύτερη από την άλλη.

 

Δεν το έγραψα μόνο για να πω το παράπονο μου, αλλά για να πω ότι σε τέτοιου είδους θέματα ( ύπνου, αγκαλιάς, θηλασμού, κτλ), πάντα κάποιες μπαίνουν και υποστηρίζουν με υπερβάλλοντα ζήλο όλα αυτά τα ωραία που προανέφερα, με αποτέλεσμα να κάνουν κάποιους ανθρώπους όπως εμένα ή τον Νίκο, που θέλουμε και διεκδικούμε και χρόνο για τον εαυτό μας , να αισθανόμαστε άσχημα. Δεν εννοώ πως οι άλλες είναι καλύτερες μαμάδες, ή ότι κάνουν το σωστό. Σίγουρα δεν είναι σωστό για μένα, όπως δεν παύει να είναι όμορφο για τα μωράκια να λαμβάνουν τόση προσοχή.

Just now, Lenia16 said:

Επειδή εμείς δεν μπορέσαμε να τα κάνουμε ας μην τα ισοπεδώνουμε λόγω ανασφάλειας ή τύψεων.

Που το είδες να το κάνω αυτό? 

[vicky86]

Just now, Yovanna είπε:

Nαι, βέβαια ο άνθρωπος είναι εξελιγμένο είδος. Γι' αυτό κυρίως διαφωνώ με την σύγκριση. Σε ένα ντοκιμαντέρ παλιότερα είχα δεί/ακούσει ότι πολλοί γονείς χιμπαντζήδες, σε συνεργασία πατέρας και μητέρα, είθισται να εξοντώνουν / κατασπαράσσουν τα μικρά τους.

Θέλω να πώ και κάτι άλλο. Κάποιες  μανούλες εδώ ( με καλή έννοια το λέω),όπως εσύ, είστε τόσο δοσμένες, ταγμένες μάλλον στην μητρότητα, που ( θα μιλήσω για μένα προσωπικά), με κάνετε να αισθάνομαι άσχημα/ μειονεκτικά. Δηλαδή, με την κάθε ευκαιρία θα διαδώσετε/ υπερασπιστείτε τα οφέλη του αποκλειστικού και μακροχρόνιου θηλασμού, της συγκοίμησης, του  baby- wearing, του rooming - in κτλ. Και μάλιστα δείχνετε να τα απολαμβάνετε όλα αυτά. Προς θεού, δεν το κατακρίνω, ίσα ίσα υποκλίνομαι , διότι νοιώθω ότι είστε γεννημένες μανούλες. Δεν βιώνουμε όμως όλες το ίδιο την μητρότητα. Άσχετα αν αγαπάμε όλες το ίδιο τα παιδιά μας. Συχνά διαβάζοντας σας, αισθάνομαι ενοχές για όλα αυτά που πιθανώς να έχω στερήσει στο παιδί μου και πού θα είχε αν είχε πχ εσένα μαμά. Ίσως γι αυτό να μου βγήκε κάποια επιθετικότητα στο θέμα αυτό.

Ίσως γι αυτό να "ακουγεσαι"  κάπως επιθετική αλλα δ υπαρχει κανένας λογος

Καμια μαμα που προτίμησε rooming in, co sleeping πολλές φορές αναγκαστικα, babywearing, επίσης λόγω ανάγκης και της βγήκε ο θηλασμος μακροχρόνιος πιστεύω γεμισε ενοχές μια άλλη μαμα, η υπαινιχθηκε ότι μια μαμα που δ τα προτιμα η δ της βγηκαν δ αγαπά το παιδι της

Προσωπικα δ με ενοχλει καθόλου, κ δ με νοιάζει κ πολυ αν είναι επιλογή της. Εμενα με ενοχλει όταν μια μαμα θλει να θηλασει κ δ εχει βηθεια κ υποστήριξη. Η της αρεσει να κοιμαται με το μωρο της κ της λένε ότι αυτό είναι πολύ κακό πχ

[Super.mum]

4 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Ο ελλιπής και παθολογικος ύπνος στα βρέφη θεωρειται οι 8 ώρες και λιγότερο και τότε είναι που μπορεί να ζητηθεί από τους γονείς να διερευνηθεί περαιτέρω. Ομως, οι προσδοκίες και οι λάθος αντιλήψεις μπορούν να διαστρεβλωσουν την πραγματικότητα. Είναι διαφορετικό να μην κοιμάται ένα μωρό ούτε στην αγκαλιά των οικειων του και διαφορετικό να μην κοιμάται στην κούνια. Ένας γονέας που έχει λανθασμένη αντίληψη για την φυσιολογία του βρέφους είναι λογικο να νομισει ότι κάτι δεν πάει καλά που το μωρό του δεν κοιμάται (στο λίκνο) και εκει σου απαντήσαμε κι εμείς ότι είναι φυσιολογική συμπεριφορά να μην κοιμάται πουθενά αλλού εκτός από την αγκαλιά. Σου προτάθηκαν μερικές ιδέες (με γνώμονα πάντα την ικανοποίηση των αναγκών του βρεφους και λαμβάνοντας υπόψη την ομαλη ψυχοσωματικη ανάπτυξη του) για να κάνουν την καθημερινότητα σας λίγο ευκολότερη. Ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος, στο επιβεβαίωσαν όλοι οι γονεις εδω αλλά από ότι φαίνεται σας είναι λίγο δύσκολο να αποδεχθείτε. Όταν το πάρετε απόφαση και επιστρέψτε στα βασικά φαι-τουαλετα-υπνος-μπανιο δίνοντας περισσότερη βάση(και χρονο) σ'αυτον που έχει περισσότερη ανάγκη (στο μωρο) τότε σιγά σιγά θα σας είναι όλα πιο ευκολα και όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνει το μωράκι σας θα μπείτε σε μια άλλη καθημερινότητα που δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που περνάτε τώρα.

 

Οσον αφορά το συστατικό της φόρμουλα, δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον εγώ δεν έχω διαβάσει κάτι τετοιο. Αν κάτι ηρεμεί το μωρό για να κοιμηθεί είναι η μυρωδιά του στήθους (που είναι ίδια με το αμνιακό υγρό), οι χτύποι της καρδιάς (το τύμπανο που άκουγε τόσους μηνες) και οι ορμόνες που παίζουν ρόλο στον θηλασμό (και αυτές που εκκρινονται κατά τον θηλασμό στη μητέρα αλλά και αυτές που περιέχονται στο μητρικό γάλα και καταναλωνονται από το βρέφος).  Αν αναζητήσεις "τα συστατικά φόρμουλα-μητρικού" θα δεις τι περιέχει το καθένα και πως μπορεί να επηρεαστει η υγεία του βρεφους από τον μη θηλασμό. Φυσικά, αν η μαμά δεν αντέχει τον θηλασμό κάνει αυτό που πιστεύει καλυτερο για την υγεία της οικογένειας, αλλά εμένα ο ενδοιασμος μου ήταν στην σχέση ύπνου-φόρμουλα και ότι δεν θεωρώ σοβαρό λόγο αποθηλασμού τις φυσιολογικές αϋπνίες του πρώτου καιρού. Αν η μαμά θέλει να θηλάσει τότε ας κάνει λίγο υπομονή. Εξάλλου, προτάθηκαν πολλές λύσεις, όπως η συγκοιμηση, ο μάρσιπος, βιβλίο για να διαβάσετε (που περιέχονται κι άλλες λύσεις για να δοκιμάσετε) που κανουν πραγματικά την διαφορά, τα έχουμε ζήσει, δεν τα λέμε εκ του ασφαλούς. 

Πες τα βρε κούκλα μου 

[marakiz]

Just now, Yovanna είπε:

Δεν το έγραψα μόνο για να πω το παράπονο μου, αλλά για να πω ότι σε τέτοιου είδους θέματα ( ύπνου, αγκαλιάς, θηλασμού, κτλ), πάντα κάποιες μπαίνουν και υποστηρίζουν με υπερβάλλοντα ζήλο όλα αυτά τα ωραία που προανέφερα, με αποτέλεσμα να κάνουν κάποιους ανθρώπους όπως εμένα ή τον Νίκο, που θέλουμε και διεκδικούμε και χρόνο για τον εαυτό μας , να αισθανόμαστε άσχημα. Δεν εννοώ πως οι άλλες είναι καλύτερες μαμάδες, ή ότι κάνουν το σωστό. Σίγουρα δεν είναι σωστό για μένα, όπως δεν παύει να είναι όμορφο για τα μωράκια να λαμβάνουν τόση προσοχή.

Που το είδες να το κάνω αυτό? 

Πάντως αν αισθάνεσαι άσχημα με τις επιλογές άλλων γονέων είναι δικό σου τριγγερ κι όχι ευθύνη των συνομιλητών σου.  Ο υπερβάλων ζηλος που χαρακτηρίζεις εινσι ο δικός τους τρόπος να είναι γονείς. Γιατί να μην μιλησουν για τη συγκοιμηση, το θηλασμό κοκ αφού αυτά εχουν επιλέξει να κανουν.  Δεν βλέπω πως θα μπορουσε να μπει όριο στο πως εκφράζεται ο καθένας για τα πιστεύω του και όσα συνηθίζει να κάνει σπίτι του.

 

 

[Yovanna]

Just now, vicky86 said:

Εμενα με ενοχλει όταν μια μαμα θλει να θηλασει κ δ εχει βηθεια κ υποστήριξη. Η της αρεσει να κοιμαται με το μωρο της κ της λένε ότι αυτό είναι πολύ κακό πχ

Εμένα με ενοχλεί και το αντίθετο. Και συνήθως το αντίθετο βλέπουμε είναι η αλήθεια. Στο φόρουμ εννοώ. Όσο καλά και να αισθάνεσαι με τον εαυτό σου, όσο γίνεται να νοιώθει ένας νέος γονιός,  αν σε σου λένε συνεχώς πχ πόσο παράλογο είναι που περιμένεις να κοιμάσαι ή που σκέφτεσαι να δώσεις φόρμουλα μπας και ξεκουραστείς λίγο , ή διαβάζεις δακρύβρεχτα σχόλια για κρύες κούνιες και γατάκια , ε, θα νοιώσεις άσχημα. Ο θεματοθέτης πάντως ένοιωσε. 

[Super.mum]

Just now, Yovanna είπε:

Εμένα με ενοχλεί και το αντίθετο. Και συνήθως το αντίθετο βλέπουμε είναι η αλήθεια. Στο φόρουμ εννοώ. Όσο καλά και να αισθάνεσαι με τον εαυτό σου, όσο γίνεται να νοιώθει ένας νέος γονιός,  αν σε σου λένε συνεχώς πχ πόσο παράλογο είναι που περιμένεις να κοιμάσαι ή που σκέφτεσαι να δώσεις φόρμουλα μπας και ξεκουραστείς λίγο , ή διαβάζεις δακρύβρεχτα σχόλια για κρύες κούνιες και γατάκια , ε, θα νοιώσεις άσχημα. Ο θεματοθέτης πάντως ένοιωσε. 

Σου έχει κοστίσει πολύ η έκφραση με την κρύα κούνια ; 

[Yovanna]

Just now, Irina095 said:

Σου έχει κοστίσει πολύ η έκφραση με την κρύα κούνια ; 

 Όχι βρε κορίτσι μου! Εμάς η κούνια μας μια χαρά ζεστή ήταν και ο μικρός μου την λάτρεψε! Απλά όπως είπε πολύ σωστά η Έσπερος, δεν ήταν βοηθητικό σχόλιο και ακούστηκε άσχημα.

Επεξεργάστηκαν 24 Ιανουαρίου,2020 by Yovanna

[Super.mum]

Just now, Yovanna είπε:

 Όχι βρε κορίτσι μου! Εμάς η κούνια μας μια χαρά ζεστή ήταν και ο μικρός μου την λάτρεψε! Απλά όπως είπε πολύ σωστά η Έσπερος, δεν ήταν βοηθητικό σχόλιο και ακούστηκε άσχημα.

Μα αυτό ήταν σε σύγκριση με την αγκαλίτσα της μαμάς ότι ήταν κρύα βρε κορίτσια μου. Και εμάς καλή είναι η κούνια μας προς θεού δεν κοιμάται πάνω μου ακόμα :p τρόπος του λέγειν 

[Sentir...natureza]

πρίν από 7 λεπτά , Yovanna είπε:

Nαι, βέβαια ο άνθρωπος είναι εξελιγμένο είδος. Γι' αυτό κυρίως διαφωνώ με την σύγκριση. Σε ένα ντοκιμαντέρ παλιότερα είχα δεί/ακούσει ότι πολλοί γονείς χιμπαντζήδες, σε συνεργασία πατέρας και μητέρα, είθισται να εξοντώνουν / κατασπαράσσουν τα μικρά τους.

Θέλω να πώ και κάτι άλλο. Κάποιες  μανούλες εδώ ( με καλή έννοια το λέω),όπως εσύ, είστε τόσο δοσμένες, ταγμένες μάλλον στην μητρότητα, που ( θα μιλήσω για μένα προσωπικά), με κάνετε να αισθάνομαι άσχημα/ μειονεκτικά. Δηλαδή, με την κάθε ευκαιρία θα διαδώσετε/ υπερασπιστείτε τα οφέλη του αποκλειστικού και μακροχρόνιου θηλασμού, της συγκοίμησης, του  baby- wearing, του rooming - in κτλ. Και μάλιστα δείχνετε να τα απολαμβάνετε όλα αυτά. Προς θεού, δεν το κατακρίνω, ίσα ίσα υποκλίνομαι , διότι νοιώθω ότι είστε γεννημένες μανούλες. Δεν βιώνουμε όμως όλες το ίδιο την μητρότητα. Άσχετα αν αγαπάμε όλες το ίδιο τα παιδιά μας. Συχνά διαβάζοντας σας, αισθάνομαι ενοχές για όλα αυτά που πιθανώς να έχω στερήσει στο παιδί μου και πού θα είχε αν είχε πχ εσένα μαμά. Ίσως γι αυτό να μου βγήκε κάποια επιθετικότητα στο θέμα αυτό.

Αν νιώθεις έτσι τότε ίσως δεν είσαι σίγουρη για τις επιλογές που έχεις κάνει. Γιατί να νιώθεις μειονεκτικά αν είσαι συνειδητοποιημενη για τις επιλογές σου; Κι εγώ πιστεύω ότι η μητρότητα δεν βιωνεται το ίδιο από όλες, όχι με την έννοια ότι κάποια αγαπάει περισσότερο από την άλλη, απλά είναι πιο διατεθειμένη να κάνει στην άκρη τον εαυτό της για να μεγαλώσει τα παιδιά και δεν παίρνει τόσο βαριά το ότι έχασε την βολεψη της, το βλέπει περισσότερο σαν λειτουργημα και νόημα της ζωής της. Είναι "κλωσσομανα" όπως λέει και ο άντρας μου  Αλλά μην θεωρείς ότι το απολαμβάνω όλες τις στιγμές! Κάποιες φορές γουστάρω την συγκοιμηση και που ξυπνάω δίπλα στον μικρό μου, άλλες φορές νιώθω σαν να μου έχουν στυψει την σπονδυλική σαν πετσέτα. Κάποιες φορές χαίρομαι να τους φοράω στον μαρσιπο, άλλες φορές η μέση μου με πεθαίνει και με το ζόρι κάνω βήματα. Σχεδόν πάντα απολαμβάνω τον θηλασμό, αλλά πολλές φορές νιώθω ότι δεν μου ανήκει το σώμα μου. Δεν είναι πάντα ρόδινα, θα ήταν ψεύτικα αν ήταν. Η αληθινή ζωή μιας μαμάς δεν είναι ροζ συννεφάκι, είναι ένας συνεχής αγώνας. Ο κάθε ένας κάνει ότι θεωρεί καλύτερο, ακόμη κι αν δεν είναι πάντα το καλύτερο, ανάλογα με τις αντοχες του, το πως βλέπει τον ρόλο του και το ποσο διατεθειμένος είναι να "θυσιαστεί" , το ευρύτερο πολιτισμικο περιβάλλον και βάσει πολλών άλλων παραγόντων. Δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε, ούτε για να γεμίσουμε τύψεις αλλά για να ανταλλάσουμε απόψεις, να προβληματιζομαστε, να αναλογιζομαστε ξανά και ξανά τον ρόλο μας ώστε να φτάνουμε όσο πιο κοντά σε αυτό που θέλει η φύση των παιδιών ώστε να γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. 

[Lenia16]

Just now, Yovanna είπε:

Εμένα με ενοχλεί και το αντίθετο. Και συνήθως το αντίθετο βλέπουμε είναι η αλήθεια. Στο φόρουμ εννοώ. Όσο καλά και να αισθάνεσαι με τον εαυτό σου, όσο γίνεται να νοιώθει ένας νέος γονιός,  αν σε σου λένε συνεχώς πχ πόσο παράλογο είναι που περιμένεις να κοιμάσαι ή που σκέφτεσαι να δώσεις φόρμουλα μπας και ξεκουραστείς λίγο , ή διαβάζεις δακρύβρεχτα σχόλια για κρύες κούνιες και γατάκια , ε, θα νοιώσεις άσχημα. Ο θεματοθέτης πάντως ένοιωσε. 

Επειδή η πραγματική ζωή δεν είναι το φόρουμ κ εκεί συνήθως μάλλον υπονομεύεται κ προπαγανδιζεται πάρα πολύ ο θηλασμός, σίγουρα μια νέα μαμά δε βοηθιεται στο να θηλάσει. Και αυτό φαίνεται από τις προσδοκίες που έχουμε όλοι σαν νέοι γονείς. Φεύγοντας απτό μαιευτήριο σου δίνουν συνταγή για γάλα οι ίδιοι οι παιδίατροι. Και μόνο η κινηση του επαγγελματία υπονομεύει το θηλασμό, δε χρειάζεται να ειπωθεί κάτι άλλο.

Εν τω μεταξύ, έχουμε συζητήσει τόσα πράγματα κ εσύ έχεις κολλήσει στα γατάκια κ στην κρύα κούνια. 

[Anna3011]

Οποιαδήποτε μανούλα θεωρεί ότι κρίνεται από άγνωστες μαμάδες σε ένα φόρουμ, ας αναλογιστεί ότι ο μοναδικός κριτής που αξίζει να λάβει υπόψη είναι το ίδιο της το παιδί.  Όλοι οι υπόλοιποι δε θα έπρεπε καν να την απασχολούν . Προσωπικά μόνο αυτή την κριτική φοβάμαι όταν έρθει...

[vtgian]

πρίν από 33 λεπτά , Yovanna είπε:

Nαι, βέβαια ο άνθρωπος είναι εξελιγμένο είδος. Γι' αυτό κυρίως διαφωνώ με την σύγκριση. Σε ένα ντοκιμαντέρ παλιότερα είχα δεί/ακούσει ότι πολλοί γονείς χιμπαντζήδες, σε συνεργασία πατέρας και μητέρα, είθισται να εξοντώνουν / κατασπαράσσουν τα μικρά τους.

Θέλω να πώ και κάτι άλλο. Κάποιες  μανούλες εδώ ( με καλή έννοια το λέω),όπως εσύ, είστε τόσο δοσμένες, ταγμένες μάλλον στην μητρότητα, που ( θα μιλήσω για μένα προσωπικά), με κάνετε να αισθάνομαι άσχημα/ μειονεκτικά. Δηλαδή, με την κάθε ευκαιρία θα διαδώσετε/ υπερασπιστείτε τα οφέλη του αποκλειστικού και μακροχρόνιου θηλασμού, της συγκοίμησης, του  baby- wearing, του rooming - in κτλ. Και μάλιστα δείχνετε να τα απολαμβάνετε όλα αυτά. Προς θεού, δεν το κατακρίνω, ίσα ίσα υποκλίνομαι , διότι νοιώθω ότι είστε γεννημένες μανούλες. Δεν βιώνουμε όμως όλες το ίδιο την μητρότητα. Άσχετα αν αγαπάμε όλες το ίδιο τα παιδιά μας. Συχνά διαβάζοντας σας, αισθάνομαι ενοχές για όλα αυτά που πιθανώς να έχω στερήσει στο παιδί μου και πού θα είχε αν είχε πχ εσένα μαμά. Ίσως γι αυτό να μου βγήκε κάποια επιθετικότητα στο θέμα αυτό.

 

Επειδή όντως σου βγαίνει μια επιθετικότητα και επειδή είμαι από αυτές τις μαμάδες που έκανα συγκοίμηση, μακροχρόνιο θηλασμό και είμαι υπέρ της προσκόλλησης, χωρίς να είναι πάντα ευχάριστα όλα αυτά αλλά έχοντας τα συνειδητά επιλέξει, σου λέω ότι

 

α) Οι ενοχές είναι δικές σου και μόνο, οπότε θα πρέπει να δουλέψεις το γιατί σε ενοχλεί όταν μια μαμά δηλώνει τις επιλογές της, και αυτές είναι διαφορετικές από το τις δικές σου. Εγώ προσωπικά όταν γράφω εδώ για τις επιλογές μου δεν έχω πρόθεση να κρίνω καμιά μαμά που επέλεξε κάτι διαφορετικό.

 

β)το πως επιλέγει να μεγαλώσει κάθε γονιός το παιδί του, είναι δικό του θέμα, έχει να κάνει με τη δική του προσωπικότητα, τις αντοχές του και το περιβάλλον του. Αντικειμενικά κάποια πράγματα είναι καλύτερα από άλλα (πχ ο θηλασμός). Αν με ρωτήσεις, θα σου το πω. Θα προσπαθήσω επίσης να σε αποτρέψω από το να δώσεις φόρμουλα. Θα σου πω ότι απο όσο έχω δει, πιστεύω ότι είναι ευεργετικό για ένα βρέφος να είναι όσο περισσότερο γίνεται στην αγκαλιά της μαμάς του. Αν όμως δώσεις φόρμουλα ή κοιμίζεις σε κούνια το παιδί σου, δεν θα σε κρίνω. Γιατί η επιλογή σου, οποία και αν ήταν, έλαβε υπόψη της την υγεία και ισορροπία όλων των μελών της οικογένειας που εγώ δεν ξέρω. Εσύ από την άλλη με το να δηλώνεις τη σιγουριά σου για το ότι η μαμά που ενισχύει την προσκόλληση το κάνει για να καλύψει δικές της ανάγκες, στοχοποιείς και κρίνεις. Προσωπικά, καθόλου δεν με απασχολεί, καθώς οι δικές μου επιλογές όπως είπα είναι συνειδητές. Αλλά αν δε σου αρέσει να τριγκάρεσαι, μη κάνεις και εσύ το ίδιο.

 

γ) το ό,τι δε θήλασες ή δεν έκανες συγκοίμηση, δε σημαίνει και ότι το παιδί σου τα χρειαζόταν όλα αυτά οπωσδήποτε, ή ότι τους έλειψαν. Κάποια παιδιά όντως κοιμούνται καλύτερα στην κούνια, κάποια δυσκολεύονται και δυσκολεύουν πολύ τη μαμά τους με το θηλασμό. Κάποιοι γονείς αντικειμενικά δεν μπορούν να κοιμηθούν στο ίδιο δωμάτιο με τα παιδιά τους. Καταλαβαίνεις σίγουρα ότι δεν υπάρχει περίπτωση όλα αυτά τα παιδιά να νιώθουν ότι στερήθηκαν τη μητρική αγάπη, οπότε αγάπησε λίγο τον εαυτό σου και άσε τις ενοχές στην άκρη. Καμιά μας δεν είναι τέλεια. 

 

 

πρίν από 36 λεπτά , Έσπερος είπε:

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί η Yovanna, εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι λέει ότι καμιά φορά οι πρωτάρηδες γονείς έχουμε άγχος και φοβόμαστε να κάνουμε το ένα βήμα που θα μας λύσει τα χέρια, μιλάω για απλά βήματα όπως να αφήσεις ένα μωρό που δεν κοιμάται για 5 λεπτά κάτω για να πιεις ένα ποτήρι νερό κ να πας στην τουαλέτα. Είναι ΄τοση η πληροφόρηση πλέον για την προσκόλληση κ το 4ο τρίμηνο, που αυτό σε τρομάζει. Εμένα τουλ με τρόμαζε κ με είχε μπλοκάρει. ήταν ξύπνιο το παιδί κ ήμουν σε κατάσταση απελπισίας γιατί φοβόμουν μην κλάψει, κ όταν σταμάτησε να κοιμάται συνέχεια, φοβόμουν να πάμε για έναν καφέ γιατί σκεφτόμουν ότι θα είναι ξύπνιο, θα το έχω αγκαλιά και θα κλαίει. ούτε στον τραπέζι δεν καθόμουν να φάω γιατί σκεφτόμουν ότι θα θέλει αγκαλιά, δεν συζητώ να ερχόταν ένας άνθρωπος στο σπίτι. ε ολο αυτό σε τρελαίνει κ τελικά το δικό μου παιδί, μπορούσε να καθίσει λίγη ώρα αλλά εγώ δεν το διαπίστωνα γιατί φοβόμουν να το αφήσω. όταν το κατάλαβα αυτό, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο απλά. Γιατί προηγουμένως πραγματικά μετέδιδα το άγχος μου. Το κρατούσε ο άντρας μου κ ήταν ήρεμο κ με το που μου το έδινε άρχιζε να σπαράζει. να σαραντίσουμε πήγαμε κ εκλαιγε στην αγκαλιά μου χωρίς λόγο κ ηρέμησε κ όταν το πήρε στα χέρια ο ξένος παπάς κ μετά που το πήρε ο άντρας μου. όταν ηρέμησα εγώ κ κατάλαβα ότι μπορούμε να κάνουμε κ άλλα πράγματα, ηρέμησε κ το παιδί. Γι αυτό λέω κιόλας, ότι υποθέτω ότι όταν κάνεις 2ο παιδί, επειδή προφανώς δεν μπορεί κάποιος να το κρατάει 24/7, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι και τόσο τραγικό να κάνεις και κάτι άλλο εκτός από το να κρατάς το παιδί. 

 

Καλά μη τρελαθούμε κιόλας ότι είναι τόσο μεγάλη η πληροφόρηση για την προσκόλληση. Το κράξιμο για τη συγκοίμηση πέφτει ανελέητο, όπως και για τον μακροχρόνιο θηλασμό. Το πρόβλημα όμως στην περίπτωσή σου δεν είναι αν οι πρακτικές αυτές καθεαυτές είναι σωστές η όχι, αλλά ότι εσύ δεν μπορείς να διαχειριστείς τις πληροφορίες που διαβάζεις σε φόρουμ, ομάδες κλπ με αποτέλεσμα το υπέρμετρο άγχος σου να σε μπλοκάρει τόσο που να μην αντιλαμβάνεσαι ότι φυσικά και θα αφήσεις ένα μωρό που δεν κοιμάται για 5 λεπτά κάτω για να πιεις ένα ποτήρι νερό κ να πας στην τουαλέτα. 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 26 λεπτά , Yovanna είπε:

Δεν το έγραψα μόνο για να πω το παράπονο μου, αλλά για να πω ότι σε τέτοιου είδους θέματα ( ύπνου, αγκαλιάς, θηλασμού, κτλ), πάντα κάποιες μπαίνουν και υποστηρίζουν με υπερβάλλοντα ζήλο όλα αυτά τα ωραία που προανέφερα, με αποτέλεσμα να κάνουν κάποιους ανθρώπους όπως εμένα ή τον Νίκο, που θέλουμε και διεκδικούμε και χρόνο για τον εαυτό μας , να αισθανόμαστε άσχημα. Δεν εννοώ πως οι άλλες είναι καλύτερες μαμάδες, ή ότι κάνουν το σωστό. Σίγουρα δεν είναι σωστό για μένα, όπως δεν παύει να είναι όμορφο για τα μωράκια να λαμβάνουν τόση προσοχή.

Που το είδες να το κάνω αυτό? 

 

Για να απαντησω με πλήρη ειλικρίνεια: ένας γονιος που αναρωτιέται αν πρέπει να κρατά αγκαλιά ή όχι το μωρό του π.χ. στο εξάμηνο ή το χρόνο, μπορεί να καταλήξει σε διάφορες προσεγγίσεις ανάλογα με το χαρακτήρα του, και μπορεί κάποιες να είναι π.χ. αρεστές σε εμένα ή εσένα και κάποιες όχι, και να συζητάμε για το αν π.χ. το ελεγχόμενο κλάμα έχει αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες ή αν το αντίστοιχο συμβαίνει με την προσκόλληση, και να είναι όλα αυτά λίγο και φιλοσοφικά. Αλλά εδώ μιλάμε για την ανάγκη του νεογέννητου να τρώει πολύ συχνά και να κοιμάται σε σπαστά μικρά διαστήματα, και να είναι αγκαλιά. Του νεογέννητου. Όχι του μωρού των 5 ή των 6 μηνων. Καταλαβαίνω ότι μπορεί ένας γονιός ναε είναι απροετοίμαστος για αυτή την ολοκληρωτική ανάγκη του νεογέννητου για συνεχή προσοχή τους πρώτους 2-3 μήνες. Ειδικά αν δεν έχει μωρά στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Αλλά στα σοβαρά συζητάμε αν έρχεται πρώτη η ανάγκη για προσωπικό χρόνο του γονιού έναντι της ανάγκης του νεογέννητου για αγκαλιά και συχνά ταϊσματα;  Δηλαδή ποια είναι η εναλλακτική; Να αφήσουμε το βρέφος σε ένα λίκνο να κλαίει για  ώρες γιατί τότε νομίζουμε ότι μας είπε ο γείτονας ότι έτρωγε το δικό του; Μην συγχέουμε τις ηλικίες. Άλλο ο προσωπικός χώρος και χρόνος του γονιού στο χρόνο, άλλο στο εξάμηνο και εντελώς άλλη περίπτωση στους πρώτους μήνες.

[Έσπερος]

Just now, vtgian είπε:

Καλά μη τρελαθούμε κιόλας ότι είναι τόσο μεγάλη η πληροφόρηση για την προσκόλληση. Το κράξιμο για τη συγκοίμηση πέφτει ανελέητο, όπως και για τον μακροχρόνιο θηλασμό.

Σε κανένα σοβαρό φόρουμ ή μπλογκ δεν έχω δει να παρουσιάζεται κάποια διαφορετική γραμμή από την προσκόλληση, το babywearing, τον μακροχρόνιο θηλασμό τη συγκοίμηση κ τα σχετικά. Τώρα αν λέμε για τα φόρουμ με τις μανουλίτσες που γράφουν κεφαλαία με τόνους κ μιλάνε μόνο με υποκοριστικά, αυτό δεν νομίζω ότι θεωρείται πηγή ενημέρωσης. Και δεν είναι παράλογο να υπάρχει αυτή η γραμμή στην πληροφόρηση, αφού είναι προφανές ότι αυτές οι πρακτικές γενικά είναι οι ωφέλιμες και ως ένα σημείο και οι πιο βοηθητικές. Η ένταση της ρητορικής και ίσως και μια κάποια μεγαλοποίηση είναι που δημιουργούν το πρόβλημα. 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Αλλά στα σοβαρά συζητάμε αν έρχεται πρώτη η ανάγκη για προσωπικό χρόνο του γονιού έναντι της ανάγκης του νεογέννητου για αγκαλιά και συχνά ταϊσματα;  Δηλαδή ποια είναι η εναλλακτική; Να αφήσουμε το βρέφος σε ένα λίκνο να κλαίει για  ώρες γιατί τότε νομίζουμε ότι μας είπε ο γείτονας ότι έτρωγε το δικό του;

Εγώ δεν λέω για ροσωπικό χρόνο. Λέω για απλές λειτουργίες που αν έχεις μεγαλύτερα παιδιά είναι αυτονόητες (εκτός από τον υπνο που προφανώς χειροτερεύει με περισσότερα παιδιά). Αν οικογένειες με νεογέννητο κ ένα ή περισσότερα παιδιά έχουν μια λειτουργική καθημερινότητα (δεν εννοώ ήρεμη ή ξεκούραστη) χωρίς να παραμελούν τα παιδιά τους, λογικά αυτό μπορεί να γίνει κ με ένα μόνο μωρό, έτσι δεν είναι; 

[vicky86]

πρίν από 29 λεπτά , Yovanna είπε:

Εμένα με ενοχλεί και το αντίθετο. Και συνήθως το αντίθετο βλέπουμε είναι η αλήθεια. Στο φόρουμ εννοώ. Όσο καλά και να αισθάνεσαι με τον εαυτό σου, όσο γίνεται να νοιώθει ένας νέος γονιός,  αν σε σου λένε συνεχώς πχ πόσο παράλογο είναι που περιμένεις να κοιμάσαι ή που σκέφτεσαι να δώσεις φόρμουλα μπας και ξεκουραστείς λίγο , ή διαβάζεις δακρύβρεχτα σχόλια για κρύες κούνιες και γατάκια , ε, θα νοιώσεις άσχημα. Ο θεματοθέτης πάντως ένοιωσε. 

Θα συμφωνήσω με την μαρακιζ. Ότι από την στιγμή που αυτα έκανα, λογικο να τα υποστηρίζω. Αν κάποιος δ νιώθει καλά με τις επιλογές του κ ενοχλείται, ας τα προσπερναει. Δ προσπαθώ να πείσω κανέναν να κάνει κτ με το ζορι, κ νομιζω ούτε κάποιος αλλος

Εχω από την αδερφη μου ανηψακι 9μ μικρότερο από την κορη μου. Ουτε θήλασε, ουτε μαρσιπο, ουτε κοιμοντουσαν στο ίδιο κρεβατι. Μια χαρά μπορούμε να συνυπάρξουμε όλοι, στο φορουμ κ εκτος

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Σε κανένα σοβαρό φόρουμ ή μπλογκ δεν έχω δει να παρουσιάζεται κάποια διαφορετική γραμμή από την προσκόλληση, το babywearing, τον μακροχρόνιο θηλασμό τη συγκοίμηση κ τα σχετικά. Τώρα αν λέμε για τα φόρουμ με τις μανουλίτσες που γράφουν κεφαλαία με τόνους κ μιλάνε μόνο με υποκοριστικά, αυτό δεν νομίζω ότι θεωρείται πηγή ενημέρωσης. Και δεν είναι παράλογο να υπάρχει αυτή η γραμμή στην πληροφόρηση, αφού είναι προφανές ότι αυτές οι πρακτικές γενικά είναι οι ωφέλιμες και ως ένα σημείο και οι πιο βοηθητικές. Η ένταση της ρητορικής και ίσως και μια κάποια μεγαλοποίηση είναι που δημιουργούν το πρόβλημα. 

Εγώ δεν λέω για ροσωπικό χρόνο. Λέω για απλές λειτουργίες που αν έχεις μεγαλύτερα παιδιά είναι αυτονόητες (εκτός από τον υπνο που προφανώς χειροτερεύει με περισσότερα παιδιά). Αν οικογένειες με νεογέννητο κ ένα ή περισσότερα παιδιά έχουν μια λειτουργική καθημερινότητα (δεν εννοώ ήρεμη ή ξεκούραστη) χωρίς να παραμελούν τα παιδιά τους, λογικά αυτό μπορεί να γίνει κ με ένα μόνο μωρό, έτσι δεν είναι; 

 

O μπαμπάς που αναρωτιέται αν το μωράκι του έχει κάτι και δεν κοιμάται, έχι γράψει και αλλού ότι μία χαρά κοιμάται αγκαλίτσα 1-2 ώρς, αλλά αν όταν θηλάσει το βάλουν στο λίκνο, ξυπάει. Το μωράκι είναι 2 μηνών. Από εκεί δεν ξέρω γιατί φτάσαμε να συζητάμε για το αν κάποιες μαμάδς είναι πιο πλασμένες για μητρότητα ή αν είναι κακό να υπάρχει προσωπικός χρόνος. Σίγουρα τα νεογέννητα θέλουν σχεδόν συνεχή απασχόληση. Δεν υπάρχει λειτουργική καθημερινοτητα με ένα νεογέννητο, με την έννοια ότι μία χαμογελαστή και φρέσκια μαμά θα πηγαίνει στη δουλειά, θα βοηθά το μεγαλύτερο παιδί στο διάβασμα, και θα κάνει και ένα παστίτσιο το απόγευμα, ενώ ο μπαμπάς πάει το μεγάλο στο ποδόσφαιρο, σιδερώνει τα ρούχα και μετά φυτέυει ντομάτες στον κήπο όλος ενέργεια. Σίιγουρα πολλά από αυτά γίνονται στο εξάμηνο ή το χρόνο. Αλλά σοβαρά τώρα, υπάρχει γονιός και πόσο μάλλον μαμά που δεν παρακαλούσε για λίγο ύπνο τους πρώτους μήνες;

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Δεν υπάρχει λειτουργική καθημερινοτητα με ένα νεογέννητο, με την έννοια ότι μία χαμογελαστή και φρέσκια μαμά θα πηγαίνει στη δουλειά, θα βοηθά το μεγαλύτερο παιδί στο διάβασμα, και θα κάνει και ένα παστίτσιο το απόγευμα, ενώ ο μπαμπάς πάει το μεγάλο στο ποδόσφαιρο, σιδερώνει τα ρούχα και μετά φυτέυει ντομάτες στον κήπο όλος ενέργεια.

όχι προφανώς, όμως μια μαμά μέ νεογέννητο θα πρέπει να μπορεί να ντυθεί έστω κ με τη φόρμα  κ να πάει στο σχολείο το μεγάλο παιδί, μεταφέροντας με κάποιον τρόπο το νεογέννητο, θέλει δν θελει να μπει σε καρότσι, μάρσιπο ή αυτοκίνητο, κ προφανώς αυτό θα πρέπει να γίνει την ώρα ππου αρχίζει το μάθημα κ λογικά το μεγάλο παιδί θα θέλει κ κάτι να φάει το πρωί, που υποθέτω αυτό δν θα είναι μίλκο κ ένα κουτί μιράντα από το περίπτερο. κ φυσικά αυ΄το το μεγάλο παιδί μπορεί να θέλει βοήθεια στο διάβασμα που ίσως να μη γίνεται με τον μπαμπά αν εκείνος σχολάει αργά, κ λογικά θα πρέπει να τρώει κ κάτι που λογικά δεν θα είναι σουβλάκια από το βρώμικο της γειτονιάς. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

όχι προφανώς, όμως μια μαμά μέ νεογέννητο θα πρέπει να μπορεί να ντυθεί έστω κ με τη φόρμα  κ να πάει στο σχολείο το μεγάλο παιδί, μεταφέροντας με κάποιον τρόπο το νεογέννητο, θέλει δν θελει να μπει σε καρότσι, μάρσιπο ή αυτοκίνητο, κ προφανώς αυτό θα πρέπει να γίνει την ώρα ππου αρχίζει το μάθημα κ λογικά το μεγάλο παιδί θα θέλει κ κάτι να φάει το πρωί, που υποθέτω αυτό δν θα είναι μίλκο κ ένα κουτί μιράντα από το περίπτερο. κ φυσικά αυ΄το το μεγάλο παιδί μπορεί να θέλει βοήθεια στο διάβασμα που ίσως να μη γίνεται με τον μπαμπά αν εκείνος σχολάει αργά, κ λογικά θα πρέπει να τρώει κ κάτι που λογικά δεν θα είναι σουβλάκια από το βρώμικο της γειτονιάς. 

 

Aν το μεγάλο παιδί είναι ορφανό από πατέρα ή ο μπαμπάς ναυτικός, δύσκολα τα πράγματα, όντως, δεν ξέρω πώς την παλεύει η μαμά αν δεν υπάρχει γιαγιά ή χρήματα για βοήθεια.  Τώρα αυτό με το ντύσιμο, το μίλκο και τα σουβλάκια με προβλημάτισες. Δηλαδή σοβαρά πιστύεις ότι η μέση μαμά νεογέννητου ξυπνα το πρωί, ντύνεται, ετοιμάζει σπιτικές βάφλες για τα μεγάλα παιδιά μαζί με φρεσκοστυμμένο χυμό και μετά αποφέυγει να παραγγείλει σουβλάκια, πίτσες και μακαρονάδες ή να σερβίρει σάντουιτς για φαγητό; Τι σελίδες παρακολουθείς στο facebook;;;