Αγχος αποχωρισμού

[ninaki80]

πρίν από 14 λεπτά , anath είπε:

Είναι αναμενόμενο ένα παιδάκι σχεδόν 3 ετών να έχει άγχος αποχωρισμού;

 

Μετά από 10 ημέρες άδειας επέστρεψα στη δουλειά και άρχισε να δυσκολεύεται τα απογεύματα (δουλεύω πρωι - απόγευμα). Το αμέσως επόμενο ΣΚ έφυγα με τον άντρα μου λόγω κάποιας υποχρέωσης και αφήσαμε τα παιδιά στη γιαγιά. Δεν παραπονέθηκε καθόλου κατά τη διάρκεια του ΣΚ, αλλά από τότε που επέστρεψα κλαίει κάθε φορά που φεύγω. Πρωί, απόγευμα, όπου και να είναι, ακόμα κι όταν μένει σπίτι με τον μπαμπά.

Το συζητάμε όταν είναι ήρεμος, ξέρει ότι η μαμά δουλεύει (από όταν ήταν 6 μηνών!), καταλαβαίνει και το ωράριό μου πλεον (με χρονικά ορόσημα), απλά αρνείται να το αποδεχτεί την ώρα που ετοιμάζομαι να φύγω. Ξεκινάει με αναβολές (θα φύγεις όταν πιω το γάλα μου, όταν τελειώσω το παιχνίδι κλπ) και καταλήγουμε με κραυγές στην πόρτα, να τρέχει πίσω μου και άλλα τέτοια!

Αισθάνομαι πολύ άσχημα που του προκαλώ όλο αυτό το άγχος, αλλά εως τώρα δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα. Αναρωτιέμαι πώς μπορώ να τον βοηθήσω... Και αγχώνομαι για τη "σχολική" χρονιά που αρχίζει...

νομιζω οτι σε τεσταρει λιγακι για να δει αν περναει το δικο του. οσο πιο πολυ ανχωνεσε τοσο πιο εντονα θα το κανει. μην το κανεις να φαινετε κατι σπουδαιο συνεχισε να του εξηγεις που θα πας κ τι θα κανεις πριν ερθει η ωρα να φυγεις. κ οταν ερθει η ωρα μην το αναβαλεις για να καταλαβει οτι αυτο ειναι κ δεν εχει αναβολη σε αυτη την ηλικια καθε αναβολη ειναι ενα τεσταρισμα στο οτι με λιγο κλαμα γινετε το δικο τους. μπορεις επισης να του κανεις κ εκπληξεις καποιες φορες οταν γυρνας απο καπου. 

[Mama_Anesti_]

18 ώρες πρίν, anath είπε:

Είναι αναμενόμενο ένα παιδάκι σχεδόν 3 ετών να έχει άγχος αποχωρισμού;

 

Μετά από 10 ημέρες άδειας επέστρεψα στη δουλειά και άρχισε να δυσκολεύεται τα απογεύματα (δουλεύω πρωι - απόγευμα). Το αμέσως επόμενο ΣΚ έφυγα με τον άντρα μου λόγω κάποιας υποχρέωσης και αφήσαμε τα παιδιά στη γιαγιά. Δεν παραπονέθηκε καθόλου κατά τη διάρκεια του ΣΚ, αλλά από τότε που επέστρεψα κλαίει κάθε φορά που φεύγω. Πρωί, απόγευμα, όπου και να είναι, ακόμα κι όταν μένει σπίτι με τον μπαμπά.

Το συζητάμε όταν είναι ήρεμος, ξέρει ότι η μαμά δουλεύει (από όταν ήταν 6 μηνών!), καταλαβαίνει και το ωράριό μου πλεον (με χρονικά ορόσημα), απλά αρνείται να το αποδεχτεί την ώρα που ετοιμάζομαι να φύγω. Ξεκινάει με αναβολές (θα φύγεις όταν πιω το γάλα μου, όταν τελειώσω το παιχνίδι κλπ) και καταλήγουμε με κραυγές στην πόρτα, να τρέχει πίσω μου και άλλα τέτοια!

Αισθάνομαι πολύ άσχημα που του προκαλώ όλο αυτό το άγχος, αλλά εως τώρα δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα. Αναρωτιέμαι πώς μπορώ να τον βοηθήσω... Και αγχώνομαι για τη "σχολική" χρονιά που αρχίζει...

Μήπως έγινε κάτι που του προκάλεσε άγχος? Άλλαξε κάτι στην καθημερινότητά του , όπως αλλαγή δωματίου, κόψιμο πάνας, κόψιμο πιπιλας? Μήπως αγχωνεται που θα πάει παιδικό? 

[anath]

2 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Μήπως έγινε κάτι που του προκάλεσε άγχος? Άλλαξε κάτι στην καθημερινότητά του , όπως αλλαγή δωματίου, κόψιμο πάνας, κόψιμο πιπιλας? Μήπως αγχωνεται που θα πάει παιδικό? 

Γενικά ο Αύγουστος ήταν διαφορετικός μήνας. Σταμάτησε το σταθμό, για 10 μέρες τον κρατούσε η γιαγιά τα πρωινά, μετά πήρα 10 μέρες άδεια, και μετά πάλι στη γιαγιά. 

Μάλλον βγήκε από τη ρουτίνα λόγω διακοπών και δεν έχει προσαρμοστεί ακόμη. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι φοβάται και πως θα τον κάνω να νιώσει ασφάλεια

[xaroumenh mama]

1 hour ago, anath είπε:

Γενικά ο Αύγουστος ήταν διαφορετικός μήνας. Σταμάτησε το σταθμό, για 10 μέρες τον κρατούσε η γιαγιά τα πρωινά, μετά πήρα 10 μέρες άδεια, και μετά πάλι στη γιαγιά. 

Μάλλον βγήκε από τη ρουτίνα λόγω διακοπών και δεν έχει προσαρμοστεί ακόμη. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι φοβάται και πως θα τον κάνω να νιώσει ασφάλεια

Πιστεύω πως αναζητάει τον σταθμό γι'αυτό αντιδράει έτσι δλδ αν αυτή του η συμπεριφορά ξεκίνησε όταν έκλεισε ο σταθμός μπορεί να πιστεύει ότι δε θα ξαναβρεθεί με τις παρέες που ήταν πριν κ να νιώθει άβολα ..!!! 

Τελειώνει ο σταθμός πάει στη γιαγιά το βλέπει φυσιολογικό είναι κάτι που το έχει ξανακάνει .. μετά έχεις άδεια εσύ είστε μαζί με το που γυρίζεις στη δουλειά ξανά στη γιαγιά η με τον μπαμπά ... Που πήγαν οι φίλοι μου ;;;

[anath]

On 1/9/2018 at 5:43 ΜΜ, xaroumenh mama είπε:

Πιστεύω πως αναζητάει τον σταθμό γι'αυτό αντιδράει έτσι δλδ αν αυτή του η συμπεριφορά ξεκίνησε όταν έκλεισε ο σταθμός μπορεί να πιστεύει ότι δε θα ξαναβρεθεί με τις παρέες που ήταν πριν κ να νιώθει άβολα ..!!! 

Τελειώνει ο σταθμός πάει στη γιαγιά το βλέπει φυσιολογικό είναι κάτι που το έχει ξανακάνει .. μετά έχεις άδεια εσύ είστε μαζί με το που γυρίζεις στη δουλειά ξανά στη γιαγιά η με τον μπαμπά ... Που πήγαν οι φίλοι μου ;;;

Μάλλον ήταν η εβδομάδα προσαρμογής στη ρουτίνα....

Ηρέμησε αρκετά ξαφνικά και τώρα που ξεκίνησε να πηγαίνει σε δραστηριότητα κάποια πρωινά είναι μια χαρα! Προσαρμόστηκε αμέσως και περνάει καλά...Με χαιρετάει, τον διαβεβαιώνω ότι θα επιστρέψω και όλα καλα!

[kotsifikos]

Και εμένα ο γιος μου τριών ετών πλέον, όταν επιστρέψαμε από τις διακοπές έπρεπε να γυρίσω στην δουλειά μου έλεγε πως δεν  θέλει να φύγω από το σπίτι, θέλει να μένω μαζί του,  μου έλεγε να γυρίσουμε πίσω στις διακοπές που ήμασταν μαζί όλη μέρα... ανεξάρτητα από την ηλικία τους τους λείπουμε σίγουρα. Όταν έρχεται η στιγμή μετά τις διακοπές (που ήμασταν μαζί 24/7) που πρέπει πάλι να μας αποχωριστούν  για μεγάλο διάστημα της ημέρας τα στεναχωρεί και τους είναι δύσκολο να το διαχειριστούν.

[vtgian]

2 ώρες πρίν, anath είπε:

Μάλλον ήταν η εβδομάδα προσαρμογής στη ρουτίνα....

Ηρέμησε αρκετά ξαφνικά και τώρα που ξεκίνησε να πηγαίνει σε δραστηριότητα κάποια πρωινά είναι μια χαρα! Προσαρμόστηκε αμέσως και περνάει καλά...Με χαιρετάει, τον διαβεβαιώνω ότι θα επιστρέψω και όλα καλα!

 

Ήταν αυτό ακριβώς που είπες, εβδομάδα προσαρμογής και δοκιμής ορίων. Κάτι παρόμοιο αντιμετώπισα και εγώ μετά τις διακοπές αλλά και στην έναρξη των διακοπών.

Όταν ξεκίνησα την άδεια, φύγαμε για 2 εβδομάδες και ήταν συνεχεια κολλημένη δίπλα μου πράγμα που με εκνεύριζε πολύ γιατί έτσι ούτε όταν ήταν 1,5 έτους. Αλλά το παιδί είχε καταλάβει ότι είναι η ευκαιρία να με έχει συνέχεια και διεκδικούσε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί μου.

Όταν γυρίσαμε από τις διακοπές, είχα φροντίσει να έχω μια εβδομάδα άδεια χωρίς να πάμε κάπου, ώστε να ξανασυνηθίσει στο σπίτι. Μετά επέστρεψα στη δουλειά, μία εβδομάδα, όπου είχε την ευκαιρία να μείνει και πάλι με τη γιαγιά της (που την κρατούσε και της είχε λείψει) και μετά ξεκινήσαμε (αυτή την εβδομάδα) παιδικό. Νέα ερεθίσματα, νέα ρουτίνα. Γυρίζω από τη δουλειά και δε φεύγει από δίπλα μου, μου δείχνει ότι της λείπω, το πρωί δεν έκλαιγε αλλά έπαιζε στις καθυστερήσεις (να δω πρώτα ένα παιδικό, να χαιρετήσω πρώτα όλη την πολυκατοικία, κλπ).

Τους λείπουμε, πρέπει να το διαχειριστούν και προσαρμόζονται στη νέα ρουτίνα. Ας φροντίζουμε τουλάχιστον ο λιγόστος χρόνος που περναμε μαζί τους να είναι ουσιαστικός. 

[anath]

3 ώρες πρίν, vtgian είπε:

 Γυρίζω από τη δουλειά και δε φεύγει από δίπλα μου, μου δείχνει ότι της λείπω, το πρωί δεν έκλαιγε αλλά έπαιζε στις καθυστερήσεις (να δω πρώτα ένα παιδικό, να χαιρετήσω πρώτα όλη την πολυκατοικία, κλπ).

Τους λείπουμε, πρέπει να το διαχειριστούν και προσαρμόζονται στη νέα ρουτίνα. Ας φροντίζουμε τουλάχιστον ο λιγόστος χρόνος που περναμε μαζί τους να είναι ουσιαστικός. 

Μου φαίνεται τόσο εκπληκτικό και ταυτόχρονα αστείο το πόσο μοιάζουν οι συμπεριφορές όλων των παιδιών...Από καθυστερήσεις άλλο τίποτα... Να φάω πρώτα το κουλούρι, να πιω πρώτα το χυμό, να πάμε λίγο στον παππού, να κάτσεις λίγο να με δείς!! χαχα

Πάντως από τότε που ηρέμησε, περνάμε πολύ πιο ευχάριστα και εποικοδομητικά τον κοινό μας χρόνο γιατί δεν βγάζει ανασφάλειες και εγώ δεν έχω άγχος πώς να συμπεριφερθώ !

[deppymom]

Κορίτσια γεια σας πρώτη φορά γράφω και θα ήθελα να ξέρω αν έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο και σε εσάς. Έχω μια μπεμπουλα όπου τώρα είναι σχεδόν έξι μηνών την θηλάζω αποκλειστικά και περίπου 2 εβδομάδες έχουμε βάλει και κρεμούλα ένα γεύμα . Ενώ γενικά ξυπνάει το βράδυ για να φάει κοιμάται αμέσως από την προηγούμενη πεμτη όπου χρειάστηκε να λείψω περίπου 6 ώρες στην οικογενειακή μας επιχείρηση ξυπνάει τα βραδιά κάθε δυο ώρες και κλαίει. Δεν ξέρω τι να κάνω την έχει εξετάσει η παιδιατρος και είναι μια χαρά. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ ευχαριστώ 

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Γειά σας δείτε και εδώ  

 

[Sentir...natureza]

18 ώρες πρίν, deppymom είπε:

Κορίτσια γεια σας πρώτη φορά γράφω και θα ήθελα να ξέρω αν έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο και σε εσάς. Έχω μια μπεμπουλα όπου τώρα είναι σχεδόν έξι μηνών την θηλάζω αποκλειστικά και περίπου 2 εβδομάδες έχουμε βάλει και κρεμούλα ένα γεύμα . Ενώ γενικά ξυπνάει το βράδυ για να φάει κοιμάται αμέσως από την προηγούμενη πεμτη όπου χρειάστηκε να λείψω περίπου 6 ώρες στην οικογενειακή μας επιχείρηση ξυπνάει τα βραδιά κάθε δυο ώρες και κλαίει. Δεν ξέρω τι να κάνω την έχει εξετάσει η παιδιατρος και είναι μια χαρά. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ ευχαριστώ 

Μαλλον της επεσε λιγο βαρυ αν δεν ειχες ξαναλειψει για τοσες ωρες και φοβαται μην σε ξαναχασει. Μπορει παλι να μην εχει σχεση με αυτο που εγινε και να βγαζει δοντακι. Οπως και να 'χει, συνεχισε να της διαβεβαιωνεις οτι εισαι διπλα της οταν ξυπναει το βραδυ, να εισαι στοργικη, ηρεμη και λογικα θα επανελθει  

[Polina87]

Καλησπερα σε ολες τις μαμαδες!Εχω εναν μπεμπη 5 μηνων κ τον τελευταιο καιρο ειναι αρκετα κολλημενος μαζι μου,κυριως με παρακολουθει οπου παω ακομη κ αν τον κρατανε αλλοι.Μονο με τον μπαμπα του ηρεμει καπως,αλλα κ παλι μ αναζητα.Ειναι αυτο οι απαρχες του αγχους αποχωρισμου;Κ κατι αλλο...οταν τυχει κ λειψω για λιγο με αντιμετωπιζει αρκετα ψυχρα οταν επιστρεψω!Μπορει ν αναστεναξει αλλα δεν κανει χαρουλες οπως στον μπαμπα του που λειπει πολυ πιο συχνά κ περισσότερη ωρα.Ειναι λιγο οξυμωρο αυτο;Απο τη μια δε μ αφηνει απο τα ματια του απο την αλλη με γραφει οταν γυριζω;

[Mama_Anesti_]

Κορίτσια υπαρχει κάποιο άλμα, κάποιο διαπιστωμενο άγχος αποχωρισμού γύρω στα τρια? 

  Ο μικρός μου ενώ δεν έχει αλλάξει τιποτα στην καθημερινότητα μας εχει κολλήσει πάνω μου σαν τότε που ήταν ενάμιση! Θελει όλα να τα κάνουμε μαζι, παντού να πηγαίνουμε μαζί και αν είναι δυνατόν να τον έχω συνέχεια αγκαλια, πράγμα αδύνατο γιατί είναι 16.5 κιλα και δεν αντέχουν τα χερια μου. Σας έχει συμβεί? 

[samsympan]

@Mama_Anesti_ Ναι φυσικά και μπορεί να συμβαίνει. Και σε παιδιά της ηλικίας του δικού σας και σε παιδιά που ξεκινούν το σχολείο (σκεφθείτε πόσα παιδάκια κλαίνε τον πρώτο καιρό στο προνήπιο-νήπιο) και σε μεγαλύτερα (εφήβους). Μπορεί να εμφανιστεί και σε εμάς, στους ενήλικες, υπό άλλο πρίσμα και σε άλλη μορφή (πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο ή σε άλλη πόλη/χώρα ή σε καινούργια δουλειά, κλπ).

Το βιώνουμε κι εμείς με τη μεγάλη μας κόρη που είναι 3μισι+. Στα παιδιά διάφοροι παράγοντες επιδρούν στην εκδήλωση του (σε εμας έχουν παίξει ρόλο και η ιδιοσυγκρασία του παιδιού, που πάντοτε ήταν κοντά στον γονιό• και το γεγονός ότι δεν πηγαίνει παιδικό σταθμό• και το γεγονός της έλευσης της μικρής αδερφής της). Επίσης με διαφόρους τρόπους εκδηλώνεται. Μπορεί το παιδί να το εκφράζει λεκτικά στον γονιό, με επιμονή πχ: "θέλω αγκαλιά!" , "δε θέλω να φύγεις!", "που πας;" ακόμη κι αν αλλάζεις δωμάτιο, "πότε θα γυρίσεις;" ακόμη κι αν βγαίνεις να κατεβάσεις τα σκουπίδια, κλπ. Μπορεί να μελαγχολήσει ή να κλάψει (χωρίς να μπορεί να εξηγήσει τον λόγο το ίδιο) εάν νοιώσει ότι αποχωρίζετε από τον γονιό, ακόμη κι αν αυτό είναι για λίγή ώρα ή σε κοντινή απόσταση. Μπορεί να εμφανίσει ανησυχία κατά τη διάρκεια του ύπνου του. Κλπ. Εάν τα συμπτώματα δεν είναι υπερβολικά (πχ το παιδί να είναι απαρηγόρητο, να μην ηρεμεί με συζήτηση, να υπάρχει επίπτωση στη διατροφή του και τον ύπνο του συστηματικά και σε διάρκεια, να συνυπάρχουν με κάποια άλλη στρεσογόνο αιτία στο περιβάλλον του πχ καυγάδες, απώλεια αγαπημένου προσώπου, κλπ οπού σε αυτές τις περιπτώσεις ζητάμε ιατρική βοήθεια) δεν είναι ανησυχητικό! Είναι φάση που περνά ο άνθρωπος χέρι χέρι με την ανεξαρτητοποίηση, με την αντίληψη εννοιών όπως μικρόκοσμος/οικογένεια/σπίτι-μακρόκοσμος/κοινωνία/πλανήτης, ζωή-θάνατος, κλπ στον δρόμο του από την παιδική, στην εφηβική ηλικία και μετέπειτα προς την ενηλικίωση.

Όπως προείπα το βιώνουμε κι εμείς με τη μεγάλη μας κόρη και το δουλεύουμε. Με ποιούς τρόπους; Πάνω από όλα, τι άλλο εκτός από κουβέντα... πολλή κουβέντα. Πιο συγκεκριμένα:
α) Εξηγούμε στο παιδί ότι θα υπάρξουν στιγμές που θα χρειαστεί να φύγουμε. Με παραδείγματα από την καθημερινότητα του. Όμως δεν θα το αφήσουμε ποτέ μόνο. Θα μείνει μαζί η γιαγιά, η νταντά, κλπ. Κι εμείς θα επιστρέψουμε για να φάμε μαζί, πριν κοιμηθεί, μολις ξυπνήσει, κλπ.
β) Βάζουμε στο παιχνίδι μας, την αποχώριση και την επιστροφή. Με παιχνίδια ρόλων, ιστορίες, κλπ.
γ) Όταν χρειαστεί, δεν φεύγουμε ποτέ στα κρυφά. Ενημερώνουμε όσο νωρίτερα μπορούμε. Αφιερώνουμε χρόνο να το συζητήσουμε. Μιλάμε τηλεφωνικώς εν απουσία μας.
δ) Είμαστε ψύχραιμοι και ήρεμοι εαν έχουμε ξέσπασμα του παιδιού. Δίνουμε σημασία, όχι όμως περισσότερη από ότι πρέπει βαρύτητα. Του μιλάμε, εξηγούμε.
ε) Προσπαθούμε να καλλιεργούμε την ανεξαρτητοποίηση της με τρόπο ευχάριστο και δημιουργικό. Πχ την γράψαμε σε μια παιδική ομαδική δραστηριότητα που "απαιτεί" την παρουσία της άνευ γονέα. Σε εισαγωγικά το "απαιτεί". Μιλώ για σταδιακή εξοικείωση μέχρι να νοιώσει άνετα να υπάρξει-συμμετάσχει στην ομαδά. Δεν το έχουμε επιτύχει ακόμη αυτό... είμαστε όμως αισιόδοξοι :).

 

Υπομονή, κουβέντα και υποστήριξη στο παιδί να ανοίξει τα φτερά του .

[Mama_Anesti_]

On 22/10/2019 at 9:09 ΜΜ, samsympan είπε:

@Mama_Anesti_ Ναι φυσικά και μπορεί να συμβαίνει. Και σε παιδιά της ηλικίας του δικού σας και σε παιδιά που ξεκινούν το σχολείο (σκεφθείτε πόσα παιδάκια κλαίνε τον πρώτο καιρό στο προνήπιο-νήπιο) και σε μεγαλύτερα (εφήβους). Μπορεί να εμφανιστεί και σε εμάς, στους ενήλικες, υπό άλλο πρίσμα και σε άλλη μορφή (πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο ή σε άλλη πόλη/χώρα ή σε καινούργια δουλειά, κλπ).

Το βιώνουμε κι εμείς με τη μεγάλη μας κόρη που είναι 3μισι+. Στα παιδιά διάφοροι παράγοντες επιδρούν στην εκδήλωση του (σε εμας έχουν παίξει ρόλο και η ιδιοσυγκρασία του παιδιού, που πάντοτε ήταν κοντά στον γονιό• και το γεγονός ότι δεν πηγαίνει παιδικό σταθμό• και το γεγονός της έλευσης της μικρής αδερφής της). Επίσης με διαφόρους τρόπους εκδηλώνεται. Μπορεί το παιδί να το εκφράζει λεκτικά στον γονιό, με επιμονή πχ: "θέλω αγκαλιά!" , "δε θέλω να φύγεις!", "που πας;" ακόμη κι αν αλλάζεις δωμάτιο, "πότε θα γυρίσεις;" ακόμη κι αν βγαίνεις να κατεβάσεις τα σκουπίδια, κλπ. Μπορεί να μελαγχολήσει ή να κλάψει (χωρίς να μπορεί να εξηγήσει τον λόγο το ίδιο) εάν νοιώσει ότι αποχωρίζετε από τον γονιό, ακόμη κι αν αυτό είναι για λίγή ώρα ή σε κοντινή απόσταση. Μπορεί να εμφανίσει ανησυχία κατά τη διάρκεια του ύπνου του. Κλπ. Εάν τα συμπτώματα δεν είναι υπερβολικά (πχ το παιδί να είναι απαρηγόρητο, να μην ηρεμεί με συζήτηση, να υπάρχει επίπτωση στη διατροφή του και τον ύπνο του συστηματικά και σε διάρκεια, να συνυπάρχουν με κάποια άλλη στρεσογόνο αιτία στο περιβάλλον του πχ καυγάδες, απώλεια αγαπημένου προσώπου, κλπ οπού σε αυτές τις περιπτώσεις ζητάμε ιατρική βοήθεια) δεν είναι ανησυχητικό! Είναι φάση που περνά ο άνθρωπος χέρι χέρι με την ανεξαρτητοποίηση, με την αντίληψη εννοιών όπως μικρόκοσμος/οικογένεια/σπίτι-μακρόκοσμος/κοινωνία/πλανήτης, ζωή-θάνατος, κλπ στον δρόμο του από την παιδική, στην εφηβική ηλικία και μετέπειτα προς την ενηλικίωση.

Όπως προείπα το βιώνουμε κι εμείς με τη μεγάλη μας κόρη και το δουλεύουμε. Με ποιούς τρόπους; Πάνω από όλα, τι άλλο εκτός από κουβέντα... πολλή κουβέντα. Πιο συγκεκριμένα:
α) Εξηγούμε στο παιδί ότι θα υπάρξουν στιγμές που θα χρειαστεί να φύγουμε. Με παραδείγματα από την καθημερινότητα του. Όμως δεν θα το αφήσουμε ποτέ μόνο. Θα μείνει μαζί η γιαγιά, η νταντά, κλπ. Κι εμείς θα επιστρέψουμε για να φάμε μαζί, πριν κοιμηθεί, μολις ξυπνήσει, κλπ.
β) Βάζουμε στο παιχνίδι μας, την αποχώριση και την επιστροφή. Με παιχνίδια ρόλων, ιστορίες, κλπ.
γ) Όταν χρειαστεί, δεν φεύγουμε ποτέ στα κρυφά. Ενημερώνουμε όσο νωρίτερα μπορούμε. Αφιερώνουμε χρόνο να το συζητήσουμε. Μιλάμε τηλεφωνικώς εν απουσία μας.
δ) Είμαστε ψύχραιμοι και ήρεμοι εαν έχουμε ξέσπασμα του παιδιού. Δίνουμε σημασία, όχι όμως περισσότερη από ότι πρέπει βαρύτητα. Του μιλάμε, εξηγούμε.
ε) Προσπαθούμε να καλλιεργούμε την ανεξαρτητοποίηση της με τρόπο ευχάριστο και δημιουργικό. Πχ την γράψαμε σε μια παιδική ομαδική δραστηριότητα που "απαιτεί" την παρουσία της άνευ γονέα. Σε εισαγωγικά το "απαιτεί". Μιλώ για σταδιακή εξοικείωση μέχρι να νοιώσει άνετα να υπάρξει-συμμετάσχει στην ομαδά. Δεν το έχουμε επιτύχει ακόμη αυτό... είμαστε όμως αισιόδοξοι :).

 

Υπομονή, κουβέντα και υποστήριξη στο παιδί να ανοίξει τα φτερά του .

Σε ευχαριστώ πάρα πολυ για την απάντηση, πάντα αναλυτική κ κατανοητή! 

 

Επειδή το επισημανες θέλω να πω πως δεν είναι απαρηγόρητος οταν δεν μπορώ να ανταποκριθω άμεσα στην ανάγκη του, ούτε στεναχωριεται βαθιά μα ούτε κ πεισμωνει για να γίνει το δικό του. Μόνο ζητά την συνεχόμενη παρουσία μου κ μου κάνει εντύπωση γιατί όλη μερα είμαστε μαζι αφού δεν δουλευω! 

 

Ίσως είναι πιο έντονο στα μάτια μου τώρα που βλέπω έναν ανταγωνισμό με τον πατέρα του που με ξενίζει. Ο άνδρας μου το θεωρει φυσιολογικο σαν κομμάτι εξέλιξης της σχέσης γιου-πατερα. Κ ενώ εκείνος του φερεται με αγάπη κ διάθεση για παιχνίδι όπως παντα ο μικρός αποζητά εμένα. 

 

 

[samsympan]

On 24/10/2019 at 6:33 ΜΜ, Mama_Anesti_ είπε:

Μόνο ζητά την συνεχόμενη παρουσία μου κ μου κάνει εντύπωση γιατί όλη μερα είμαστε μαζι

 

On 24/10/2019 at 6:33 ΜΜ, Mama_Anesti_ είπε:

βλέπω έναν ανταγωνισμό με τον πατέρα του που με ξενίζει.

Ομοίως και σε εμάς.

Εγώ το αποδίδω στο οτι μεγαλώνει και η προσωπικότητα του παιδιού γίνεται πολυσδιάστατη. Το Εγώ έρχεται μπροστά. Βιώνει πληθώρα νέων συναισθημάτων και πειραματίζεται με τις διάφορες εκδοχές του εαυτού της. Άλλοτε είναι τρυφερή, άλλοτε απότομη και πεισμωμένη. Άλλοτε "άτακτη", άλλοτε υπάκουη. Άλλοτε θα καμαρώσει, θα κάνει χιούμορ, θα αναρωτηθεί, κοκ. Και οι κοντρίτσες με τους γονείς είναι μέσα στο πρόγραμμα. Απλώς εγώ την ζω συνεχώς, βλέπω εν τη γενέσει τους τις διάφορες συμπεριφορές, τις αναμένω και τις χειρίζομαι ,ας πούμε, πιο κατάλληλα ανάλογα με την περίσταση. Ο μπαμπάς της που την βλέπει λιγότερες ώρες, αρχικά ξαφνιαζόταν που, το πρότερα πάντα γλυκό και συνεργάσιμο παιδάκι του, χωρίς προφανή αιτία του έβγαζε άρνηση και γκρίνια σε κάποιες φάσεις. Και φαινόταν να δοκιμάζει τις γκριμάτσες της και τη φωνούλα της (σούφρωνε τα φρυδάκια της, έκανε μουτράκια, έβαζε τα χεράκια δεμένα μπροστά, άλλαζε την φωνούλα της) και επιπλέον τον κοιτούσε διερευνητικά για να "κόψει" αντιδράσεις που λέμε !

Επίσης ως προς το άγχος αποχωρισμού (σε αυτές τις ηλικίες και σε μεγαλύτερες) ήθελα να πω ότι αφορά στο συναίσθημα και όχι στην λογική. Το παιδί (το άτομο) αντιλαμβάνεται ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί για κάτι. Ξέρει οτι ο γονέας είναι εκεί για αυτό, θα επιστρέψει, κλπ. Όμως παρόλα αυτά βιώνει ανασφάλεια και θλίψη όταν δεν τον νιώθει κοντά του. Χρειάζεται χρόνο και δουλίτσα, προκειμένου να ωριμάσει όλο αυτό μέσα του και να ισορροπήσει.

[Mama_Anesti_]

3 ώρες πρίν, samsympan είπε:

 

Ομοίως και σε εμάς.

Εγώ το αποδίδω στο οτι μεγαλώνει και η προσωπικότητα του παιδιού γίνεται πολυσδιάστατη. Το Εγώ έρχεται μπροστά. Βιώνει πληθώρα νέων συναισθημάτων και πειραματίζεται με τις διάφορες εκδοχές του εαυτού της. Άλλοτε είναι τρυφερή, άλλοτε απότομη και πεισμωμένη. Άλλοτε "άτακτη", άλλοτε υπάκουη. Άλλοτε θα καμαρώσει, θα κάνει χιούμορ, θα αναρωτηθεί, κοκ. Και οι κοντρίτσες με τους γονείς είναι μέσα στο πρόγραμμα. Απλώς εγώ την ζω συνεχώς, βλέπω εν τη γενέσει τους τις διάφορες συμπεριφορές, τις αναμένω και τις χειρίζομαι ,ας πούμε, πιο κατάλληλα ανάλογα με την περίσταση. Ο μπαμπάς της που την βλέπει λιγότερες ώρες, αρχικά ξαφνιαζόταν που, το πρότερα πάντα γλυκό και συνεργάσιμο παιδάκι του, χωρίς προφανή αιτία του έβγαζε άρνηση και γκρίνια σε κάποιες φάσεις. Και φαινόταν να δοκιμάζει τις γκριμάτσες της και τη φωνούλα της (σούφρωνε τα φρυδάκια της, έκανε μουτράκια, έβαζε τα χεράκια δεμένα μπροστά, άλλαζε την φωνούλα της) και επιπλέον τον κοιτούσε διερευνητικά για να "κόψει" αντιδράσεις που λέμε !

Επίσης ως προς το άγχος αποχωρισμού (σε αυτές τις ηλικίες και σε μεγαλύτερες) ήθελα να πω ότι αφορά στο συναίσθημα και όχι στην λογική. Το παιδί (το άτομο) αντιλαμβάνεται ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί για κάτι. Ξέρει οτι ο γονέας είναι εκεί για αυτό, θα επιστρέψει, κλπ. Όμως παρόλα αυτά βιώνει ανασφάλεια και θλίψη όταν δεν τον νιώθει κοντά του. Χρειάζεται χρόνο και δουλίτσα, προκειμένου να ωριμάσει όλο αυτό μέσα του και να ισορροπήσει.

Ο δικός μας μπαμπάς δεν λείπει πολλές ώρες, παρόλα αυτά έχει άρνηση και γκρίνια μαζί του όπως λες σε κάποιες φάσεις. Χτες βρήκαν ένα καινούριο παιχνίδι και χαρηκα παρά πολύ όταν τους εβλεπα να παίζουν μαζί, να γελαν, να επικοινωνούν. Αργότερα μέσα στην μέρα ειχε πάλι ο μικρός αρνητική στάση απέναντι του. Ίσως να δοκιμάζει και τα όρια του, τι να πω! 

  Μου κάνει όμως φοβερή εντύπωση γιατί με τον πατέρα του έχουν καθημερινή τριβή. Τώρα ούτε να τον ταισει ο μπαμπάς θέλει, ούτε να πάνε βόλτα μαζί, ούτε καν να τον βοηθήσει στο μπάνιο! 

  Ελπίζω να περάσει σύντομα αυτή ή φάση. 

 

 

[Super.mum]

Κορίτσια μου καλησπέρα!!!! Έχω μια ερώτηση: ποτε βιώσατε με το μωράκι σας άγχος αποχωρισμού. Εμείς είμαστε τώρα 5 μηνών και κάτι μου είπαν ότι μπορεί να ξεκινήσει και νωρίτερα από τον 6 μήνα. Εσείς ποτε περάσατε ; Και ποσό δύσκολο ήταν ; 

[vanessaki4]

Just now, Irina095 είπε:

Κορίτσια μου καλησπέρα!!!! Έχω μια ερώτηση: ποτε βιώσατε με το μωράκι σας άγχος αποχωρισμού. Εμείς είμαστε τώρα 5 μηνών και κάτι μου είπαν ότι μπορεί να ξεκινήσει και νωρίτερα από τον 6 μήνα. Εσείς ποτε περάσατε ; Και ποσό δύσκολο ήταν ; 

Η δικιά μου το βίωσε με το που έγινε 6 μηνών και ο παιδίατρος το είχε χαρακτηρίσει ως πρόωρο άγχος μάλιστα γιατί ήταν μικρουλακι.

Κοίτα,ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή ειδικά μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει και δεν ήξερα τι να κάνω.

Όταν κατάλαβα τι συμβαίνει,απλά πήγαινα με τα νερά τής.Φοβοταν να μείνει στο κρεβατάκι της μόνη της,να κοιμηθεί,την ηλεκτρική σκούπα ότι θα με φάει (!),μην φύγω από το οπτικό της πεδίο, ξυπνούσε κάθε μισή ώρα και άλλα πολλά τέτοια.

Δεν κράτησε ευτυχώς πολύ γιατί το λυπομουν το καημένο που ήταν τόσο αγχωμενο.

Βέβαια κάθε μωρό έχει τις δικές του αντιδράσεις και εμφανίζεται και σε διαφορετική ηλικία.

Μην αγχώνεσαι κι εσύ γιατί θα της το μεταδίδεις και θα γίνεται χειρότερα.Δωστης αγάπη, χάδια, φιλιά όσο παραπάνω γίνεται και μην φεύγεις ποτέ κρυφά!

Όλα τα μωράκια το περνούν και κατά επέκταση κι εμείς!

[vicky86]

Με την μεγαλη μου δ το πέρασα ιδιαίτερα, γτ ειμασταν αυτοκόλλητες το πρώτο εξαμηνο.μετα έγινε πιο εύκολο. Σιγουρα όμως μέχρι 18μ δ της αρεζε να είμαστε χωρια

Ο μικρος κανα δυο αλματα τα πέρασε πολύ έντονα. Κ ενα ηταν αυτόε το αγχος. Μεχρι 6μ καθοτανε με τους πάντες, μετα αν απλα περνούσα από μπροστά του σπαραζε να τον πάρω. Έναν γεματο χρόνο περασαμε δύσκολα. Βεβαια μετά είχαμε τα terrible twos λιγο πρωορα

[Super.mum]

Just now, vicky86 είπε:

Με την μεγαλη μου δ το πέρασα ιδιαίτερα, γτ ειμασταν αυτοκόλλητες το πρώτο εξαμηνο.μετα έγινε πιο εύκολο. Σιγουρα όμως μέχρι 18μ δ της αρεζε να είμαστε χωρια

Ο μικρος κανα δυο αλματα τα πέρασε πολύ έντονα. Κ ενα ηταν αυτόε το αγχος. Μεχρι 6μ καθοτανε με τους πάντες, μετα αν απλα περνούσα από μπροστά του σπαραζε να τον πάρω. Έναν γεματο χρόνο περασαμε δύσκολα. Βεβαια μετά είχαμε τα terrible twos λιγο πρωορα

Πω πωωω κατάλαβα να οπλιστώ με υπομονή λοιπόν!! Τι είναι τα terrible twos ??

πρίν από 59 λεπτά , vanessaki4 είπε:

Η δικιά μου το βίωσε με το που έγινε 6 μηνών και ο παιδίατρος το είχε χαρακτηρίσει ως πρόωρο άγχος μάλιστα γιατί ήταν μικρουλακι.

Κοίτα,ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή ειδικά μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει και δεν ήξερα τι να κάνω.

Όταν κατάλαβα τι συμβαίνει,απλά πήγαινα με τα νερά τής.Φοβοταν να μείνει στο κρεβατάκι της μόνη της,να κοιμηθεί,την ηλεκτρική σκούπα ότι θα με φάει (!),μην φύγω από το οπτικό της πεδίο, ξυπνούσε κάθε μισή ώρα και άλλα πολλά τέτοια.

Δεν κράτησε ευτυχώς πολύ γιατί το λυπομουν το καημένο που ήταν τόσο αγχωμενο.

Βέβαια κάθε μωρό έχει τις δικές του αντιδράσεις και εμφανίζεται και σε διαφορετική ηλικία.

Μην αγχώνεσαι κι εσύ γιατί θα της το μεταδίδεις και θα γίνεται χειρότερα.Δωστης αγάπη, χάδια, φιλιά όσο παραπάνω γίνεται και μην φεύγεις ποτέ κρυφά!

Όλα τα μωράκια το περνούν και κατά επέκταση κι εμείς!

Ωχ κατάλαβα ... και μήπως θυμάσαι ποσό καιρό κράτησε αυτό ; Είχε και δοντάκια εκείνο το διάστημα ; 

[vicky86]

Just now, Irina095 είπε:

Πω πωωω κατάλαβα να οπλιστώ με υπομονή λοιπόν!! Τι είναι τα terrible twos ??

Ωχ κατάλαβα ... και μήπως θυμάσαι ποσό καιρό κράτησε αυτό ; Είχε και δοντάκια εκείνο το διάστημα ; 

Τα τρομερά δυο

Μία μίνι εφηβεία. Με νεύρα, γκρινια χωρίς λόγο, να μην ικανοποιούνται με τπτ. Κρίσεις που πέφτουν κάτω κ χτυπιούνται... 

Κ γενικώς κτ που λες, δ παίζει, δ ειναι αυτο το παιδι μου, έχει δαιμονιστει

Δ το περνανε όλα. Πχ η κορη μου δ πηραμε χαμπάρι, κ ειχαμε κ νεογεννητο μαζι

[Thean]

Η τρίτη μου κόρη είναι 12 μηνών  και από 5 μηνών βιώνει απίστευτα το άγχος αποχωρισμού.μεχρι τότε έμενε άνετα με όλους και μετά... έγινε το "τσαντακι" μου.τωρα που άρχισε να περπατάει έρχεται μόνη της και με βρίσκει όπου και να είμαι.ειμαστε 4 άτομα στο σπίτι και δεν κάθεται με κανέναν ούτε με τις αδερφές τις.και οι μεγάλες το είχαν περάσει μέχρι τα 2 αλλά όχι τόσο έντονα.και η πλάκα είναι ότι έλεγα πως αυτο το μωρό σαν τρίτο που είναι θα είναι πιο ανεξαρτητο.γελαστηκα...

[Super.mum]

Just now, vicky86 είπε:

Τα τρομερά δυο

Μία μίνι εφηβεία. Με νεύρα, γκρινια χωρίς λόγο, να μην ικανοποιούνται με τπτ. Κρίσεις που πέφτουν κάτω κ χτυπιούνται... 

Κ γενικώς κτ που λες, δ παίζει, δ ειναι αυτο το παιδι μου, έχει δαιμονιστει

Δ το περνανε όλα. Πχ η κορη μου δ πηραμε χαμπάρι, κ ειχαμε κ νεογεννητο μαζι

Χαχαχα έκλαψα !!αλλα μάλλον θα κλάψω και στα αλήθεια γιατί εδώ φρικαρα με άλμα ανάπτυξης μετά ακούω άγχος αποχωρισμού , δοντάκια , τώρα για terrible tows υπάρχει κάτι άλλο που δεν ξέρω ;; 

[vanessaki4]

3 ώρες πρίν, Irina095 είπε:

Πω πωωω κατάλαβα να οπλιστώ με υπομονή λοιπόν!! Τι είναι τα terrible twos ??

Ωχ κατάλαβα ... και μήπως θυμάσαι ποσό καιρό κράτησε αυτό ; Είχε και δοντάκια εκείνο το διάστημα ; 

Νομίζω είχε κρατήσει κάτω από μήνα το έντονο φαινόμενο και απλά πού και πού πλέον την πιάνουν κάτι κρίσεις "μαμακιτιδας" οι οποίες κρατανε 2-3 μέρες.Ειχαμε και δοντακια ταυτόχρονα πάντως εκείνη την περίοδο αλλά τραβούσε ήδη ζόρι οπότε ήρθε και το άγχος και... άστα να πάνε!!!

Πάντως μην βασανίζεσαι να ψάχνεις πως και τι!Όταν έρθει η ώρα θα το καταλάβεις και θα τα βγάλεις πέρα μια χαρά!!