Αφήγηση παραμυθιών στην προσχολική ηλικία

[iliana]

Πρώτα απόλα χαίρομαι πολύ που βρίσκω γονείς που ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τα παιδιά τους και βοηθάτε και μένα πάρα πολλές φορές με τις γνωσεις ,τις ιδέες ,την εμπειρία σας αν κι οχρόνος μου για συμμετασχω στο φορουμ είναι μηδαμινος.Θα ήθελα να καταθέσω τις σκέψεις μου καθώς με είχε απασχολήσει σοβαρά το θέμα των παραμυθιών κι είχα κάνει σεμινάρια ανάλυσης αφήγησης γραφης παραμυθιων.Δεν κατέληξα σεμια γενικη και απόλυτη απόψη.Αν λάβουμε υποψη μας οτι η αρχική εκδοχη της κοκκινοσκουφίτσας ηταν χωρίς σωτηρία για την γιαγια και την εγγονη ,η ψυχαναλυτική προσεγγιση ειναι για μια εφηβο που αντιμετωπίζει τις σεξουαλικες της ορμες και μάλιστα σε μια κοινωνία όπου η σεξουαλικη απελευθερωση απείχε πολλα πολλα χρονια πώς μπορούμε να πούμε ότι αυτο το παραμυθι έτσι οπως γεννηθηκε ειναι για παιδια μικρα?Λαμβανοντας υποψη τηνM elina που ανφερθηκε στον Μπετελχαιμ αν δεν κάνω λάθος, όντως τα παραμύθια βοηθανε τα παιδια στην διαχείριση ,αντιμετώπιση των αρνητικών συναισθημάτων δικών τους και των αγαπημενων τους προσώπων αλλά από ποια ηλικία και ποια παραμύθια όπως πολυ σωστα θέσατε το θεμα της ηλικιας.Μια έρευνα φοιτητων του Καθηγητή Εγκληματολογιας Μαγγανα με θεμα το εγκληματολογικο περιεχομενο παραμυθιων ανεφερε την κακοποιηση στο παραμυθι "το κοριτσακι με τα σπιρτα"και πώς ήταν επαναλαμβανόμενα θύμα ,να μην αναφερθουμε στο τελος του.

[iliana]

Αποφάσισα έτσι ,έχοντας υποψη μου και τη συμβουλη φίλης ψυχολόγου ότι καλό είναι να μην ακούνε και να μην βλέπουν όσο είναι δυνατον σκηνές βιας τα παιδια τουλαχιστον κατω των τριων-τεσσαρων ετών να φτιάχνω δικά μου παραμυθια όπου εισάγω σταδιακά με την ηλικία της μικρής μου τη ζήλεια ,το μισος,την κακία,την βία αλλά και την ανιδιοτέλεια ,την αγάπη(αυτα υπάρχουν από τις μικρότερες ηλικίες)σε σχεση με τα κομπιουτερς,την διατροφη,την ανακυκλωση,εξηγώντας της στο τέλος του παραμυθιού όλα τα συναισθήματα για να εισάγονται σιγά σιγά και το καθε παιδι βέβαια με τον ρυθμό του και τις ευαισθησίες του στον πραγματικο όχι τόσο αγγελικά πλασμένο κοσμο.Συγγνώμη για την μακροσκελή παρέμβαση μου.

[Melina22]

Πρώτα απόλα χαίρομαι πολύ που βρίσκω γονείς που ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τα παιδιά τους και βοηθάτε και μένα πάρα πολλές φορές με τις γνωσεις ,τις ιδέες ,την εμπειρία σας αν κι οχρόνος μου για συμμετασχω στο φορουμ είναι μηδαμινος.Θα ήθελα να καταθέσω τις σκέψεις μου καθώς με είχε απασχολήσει σοβαρά το θέμα των παραμυθιών κι είχα κάνει σεμινάρια ανάλυσης αφήγησης γραφης παραμυθιων.Δεν κατέληξα σεμια γενικη και απόλυτη απόψη.Αν λάβουμε υποψη μας οτι η αρχική εκδοχη της κοκκινοσκουφίτσας ηταν χωρίς σωτηρία για την γιαγια και την εγγονη ,η ψυχαναλυτική προσεγγιση ειναι για μια εφηβο που αντιμετωπίζει τις σεξουαλικες της ορμες και μάλιστα σε μια κοινωνία όπου η σεξουαλικη απελευθερωση απείχε πολλα πολλα χρονια πώς μπορούμε να πούμε ότι αυτο το παραμυθι έτσι οπως γεννηθηκε ειναι για παιδια μικρα?Λαμβανοντας υποψη τηνM elina που ανφερθηκε στον Μπετελχαιμ αν δεν κάνω λάθος, όντως τα παραμύθια βοηθανε τα παιδια στην διαχείριση ,αντιμετώπιση των αρνητικών συναισθημάτων δικών τους και των αγαπημενων τους προσώπων αλλά από ποια ηλικία και ποια παραμύθια όπως πολυ σωστα θέσατε το θεμα της ηλικιας.Μια έρευνα φοιτητων του Καθηγητή Εγκληματολογιας Μαγγανα με θεμα το εγκληματολογικο περιεχομενο παραμυθιων ανεφερε την κακοποιηση στο παραμυθι "το κοριτσακι με τα σπιρτα"και πώς ήταν επαναλαμβανόμενα θύμα ,να μην αναφερθουμε στο τελος του.

 

iliana πολύ ενδιαφέροντα όσα λες.

Αλλά αναρωτιέμαι ο γονιός ή ο εκπαιδευτικός που δεν έχει εντρυφήσει στο θέμα μέσα από σεμινάρια ή που δεν έχει γνώσεις ψυχολογίας πώς θα ξεχωρίσει "ποιο παραμύθι και πότε"; Επίσης αν υποθέσουμε ότι βρήκαμε το πότε δηλαδή το παιδί μας έγινε 5 ή 6 ή 7 χρονών, δεν θα διαβάσουμε ποτέ το παραμύθι λέγοντας π.χ ότι ο λύκος έφαγε τη γιαγιά; Αν το κάνουμε αυτό αλλάζουμε εντελώς το παραμύθι έτσι δεν είναι;

Και μια απ' τις ανησυχίες μου είναι μήπως αλλάζοντας το περιεχόμενο των κλασικών παραμυθιών (όχι μόνο τις σκηνές βίας γενικότερα όποιο σημείο δεν μας αρέσει) καταστρέφουμε το ψυχολογικό όφελός τους για τα παιδιά;

Γενικά έχω επηρεαστεί απ το συγκεκριμένο βιβλίο και σκέφτομαι μήπως τόσον καιρό με το να αποφεύγω τα κλασικά παραμύθια(για όλους τους λόγους που έχουν αναφερθεί) έχω κάνει ζημιά αντί για καλό...

[supernova]

ειναι παρα πολυ σημαντικο να διαβαζετε στα παιδια τα κλασικα παραμυθια που ειναι το αποσταγμα σοφιας αιωνων..ολα αυτα τα κακα που λετε οτι εχουν μεσα (μαγισσες κτλ ) ειναι συμβολα..ειναι λαθος να απομωνονετε την "κακη" πλευρα της ζωης προσπαθωντας να μην εκτεθει το παιδι σ αυτην..καταρχην ηδη το παιδι εχει εκτεθει σ αυτην (ζηλια στον αδερφο, θυμος οταν ο γονιος του απαγορευει κατι)ισα ισα τα παραμυθια ειναι ο ιδανικος τροπος να διαχειρειστει το παιδι οτι εχει μεσα του διοτι δεν ειναι δεικτικα (οπως οι λαικοι μυθοι-πχ τζιτζικας κ μερμυγκας), δεν υπαρχει δηλαδη καποιο ηθικο διδαγμα, αφηνεις το παιδι ελευθερο να βγαλει το ιδιο νοημα (αναλογα με αναγκες του, αντιληπτικη ικανοτητα σ αυτην την ηλικια), μπορει να οργανωσει καλυτερα τις υποσυνειδητες ανησυχιες του (πχ οταν η μαμα του αρνειται κατι, το μαλωνει κτλ ολα αυτα τα αρνητικα συναισθηματα μπορει να τα προβαλλει στην κακια μαγισσα/κακια μητρια και να μην νοιωθει ενοχες προβαλλοντας τα στη μανα που εχει αναγκη να νιωθει οτι τον αγαπα, του ικανοποιει ολες του τις αναγκες κτλ)..τα παιδια αντιλαμβανονται οτι ειναι αδυναμα σ ενα κοσμο μεγαλων, εξαρτωμενα για να επιβιωσουν τα παραμυθια τους δινουν αυτην ακριβως την αισιοδοξια..περα απο αισιο τελος παρατηρηστε ο μικροτερος αδερφος πετυχαινει, το μικροτερο κατσικακι γλιτωσε απο δοντια του λυκου, ακομη κ ο τζακ με τη φασολια που μπορει κανεις να πει ειναι σωστο να κλεβει απ το γιγαντα πραγματα στο παιδι περνιεται το μηνυμα οτι ο φαινομενικα αδυναμος(παιδι) επιβιωνει..επισης επειδη τα παραμυθια λαμβανουν χωρα σε μακρινο μερος (κ υπαρχουν τα εξωπραγματικα στοιχεια μεσα) δεν φοβαται το παιδι οτι απειλειται απο την κακια μαγισσα..υπαρχει η απαραιτητη αποσταση να το πουμε ετσι..

τα παραμυθια ειναι βαλσαμο

οποιος εδιαφερεται συστηνω ανεπιφυλακτα το

"the uses of enchantmenet-the meaning and importance of fairytales" by bettelheim

[Melina22]

Τα έχουμε ξανασυζητήσει πιο πάνω αλλά το βρήκα ενδιαφέρον κ το παρέθεσα κ αυτό.

 

http://www.talkingcure.gr/talk/15/index.html

 

 

....Το παραμύθι, επειδή είναι ένας κόσμος φανταστικός, δημιουργεί το περιθώριο στα παιδιά να αφεθούν σε κομμάτια του ψυχισμού τους που έξω από το παραμύθι μπορεί να φαντάζουν απειλητικά ή απίθανα. Για παράδειγμα, το ʽτέραςʼ του εκάστοτε παραμυθιού μπορεί να είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο ένα θυμωμένο παιδί να ταυτιστεί για να εκτονώσει το θυμό του...

 

 

...Μην ξεχνάμε ότι παραμύθι για τα παιδιά δεν είναι μόνο το κείμενο, οι λέξεις και οι εικόνες, αλλά και η πράξη της αφήγησης σαν μια συναισθηματικά επενδεδυμένη διαδικασία που αναπτύσσει και συντηρεί το δικό της δυναμικό. Δηλαδή, πέρα από την ιστορία, ο χρόνος που θα αφιερώσει ο γονιός και ο τρόπος με τον οποίο θα εμπλακεί στο παραμύθι ενδέχεται κάποιες φορές να είναι σαφώς σημαντικότερος από την ιστορία και τους χαρακτήρες του παραμυθιού...

[Mama_Anesti_]

Αυτή την στιγμή δεν έχω το χρόνο να διαβάσω τα υπόλοιπα σχολια για αυτό θα θέσω την ερώτηση μου, νομίζω πως το θέμα είναι σχετικό. 

 

Τελευταία αντιμετώπιζω πρόβλημα με την διήγηση κάποιων παραμυθιων. Μέχρι στιγμής διαβάζουμε κάποια "εγκεκριμένα" όπως τα τρία γουρουνακια, ιστορίες με την πεππα, την κοκκινοσκουφιτσα, τον πιτερ παν! Ό,τι θεωρώ πως ειναι καπως το παραλειπω, όπως τον λύκο που έφαγε την γιαγιά ή την κοιλιά του που την γέμισαν πετρες. Βασικά το τελευταίο μου φαίνεται "παρατραβηγμενο" για παιδικό διήγημα και χωρίς αξία.  Τώρα μου ζητα να λέω ιστορίες. Οι καλύτερες που έχω σκεφτεί είναι οι μύθοι του Αισωπου. Άλλες φορές στο νου μου έρχονται κλασσικά παραμύθια που όμως δεν μου αρεσουν, όπως ή χιονατη-κακη μητρια- ή ο κοντορεβηθουλης - γίγαντας που έτρωγε παιδακια. Τελικά παραφραζω πολύ την ιστορια, όπως έκανε και ή μητέρα μου και τελικά λέω ένα εντελώς διαφορετικό παραμύθι.

 

Και αναρωτιέμαι είναι καλό αυτό για το παιδί τελικά? Απ την άλλη είναι σωστό για ένα παιδί δυόμιση χρονων να λαμβάνει τόσες πληροφορίες που δεν μπορεί να τις εκλογικεύσει και μεγαλοποιουνται με την φαντασία του? Εσείς τι κάνετε σε αντίστοιχη περίπτωση? 

[Anna3011]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Αυτή την στιγμή δεν έχω το χρόνο να διαβάσω τα υπόλοιπα σχολια για αυτό θα θέσω την ερώτηση μου, νομίζω πως το θέμα είναι σχετικό. 

 

Τελευταία αντιμετώπιζω πρόβλημα με την διήγηση κάποιων παραμυθιων. Μέχρι στιγμής διαβάζουμε κάποια "εγκεκριμένα" όπως τα τρία γουρουνακια, ιστορίες με την πεππα, την κοκκινοσκουφιτσα, τον πιτερ παν! Ό,τι θεωρώ πως ειναι καπως το παραλειπω, όπως τον λύκο που έφαγε την γιαγιά ή την κοιλιά του που την γέμισαν πετρες. Βασικά το τελευταίο μου φαίνεται "παρατραβηγμενο" για παιδικό διήγημα και χωρίς αξία.  Τώρα μου ζητα να λέω ιστορίες. Οι καλύτερες που έχω σκεφτεί είναι οι μύθοι του Αισωπου. Άλλες φορές στο νου μου έρχονται κλασσικά παραμύθια που όμως δεν μου αρεσουν, όπως ή χιονατη-κακη μητρια- ή ο κοντορεβηθουλης - γίγαντας που έτρωγε παιδακια. Τελικά παραφραζω πολύ την ιστορια, όπως έκανε και ή μητέρα μου και τελικά λέω ένα εντελώς διαφορετικό παραμύθι.

 

Και αναρωτιέμαι είναι καλό αυτό για το παιδί τελικά? Απ την άλλη είναι σωστό για ένα παιδί δυόμιση χρονων να λαμβάνει τόσες πληροφορίες που δεν μπορεί να τις εκλογικεύσει και μεγαλοποιουνται με την φαντασία του? Εσείς τι κάνετε σε αντίστοιχη περίπτωση? 

Κάνω ακριβώς το ίδιο με εσένα μαμά Ανέστη και νομίζω ότι κάνουμε το σωστό. Όταν ξεκίνησε η μικρή να ενδιαφέρεται για αφήγηση και ιστορίες πήγα και αγόρασα τα κλασικά παραμύθια με εικόνες και ειλικρινά όταν τα ξαναθυμήθηκα σοκαρίστηκα σκεπτόμενη πως διαχειριζόμασταν εμείς ως μικρά τις ιστορίες με μαμάδες που πέθαναν, μητριές, κακούς λύκους που θέλουν να φάνε παιδάκια και κατσικάκια και γουρουνάκια κτλ κτλ. Έλεγα λοιπόν τα δικά μου στη μικρή και συνεχίζω να τα λέω, ειδικά τώρα που αρχίζει να καταλαβαίνει καλύτερα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όταν διαβάζαμε αρχικά την κοκκινοσκουφίτσα, χωρίς καν να λέω την ιστορία, η μικρή πέρναγε μόνη της τις σελίδες που έδειχναν το λύκο, σαν να τον φοβόταν. Στη δική μου εκδοχή της κοκκινοσκουφίτσας λοιπόν, ο λύκος είναι καλός αλλά πεινάει ο καημένος και θέλει να φάει την πίτα της γιαγιάς. Για τον κυνηγό ούτε λόγος. Στο τέλος η κοκκινοσκουφίτσα του δίνει ένα κομμάτι πίτας . 

Έχω πάρει και εγώ βιβλία μύθους του Αισώπου και εκεί δεν προβληματίζομαι στην αφήγηση, τα διαβάζω όπως είναι. Όσο μεγαλώνει η μικρή έχω πει ότι θα ψαχτώ περισσότερο με τα παραμύθια, προς το παρόν αυτοσχεδιάζω και εκείνη δείχνει να το απολαμβάνει. Συμμετέχει κιόλας στην αφήγηση και με διορθώνει .

[Lenia16]

Κ εγώ αναρωτιέμαι γι αυτο απλά μετά σκέφτομαι ότι σε κανέναν δεν έμεινε ψυχολογικό από την Κοκκινοσκουφίτσα ή τη Χιονάτη κ οτι όταν ήμουν μικρή ποτέ δεν έκανα δεύτερες σκέψεις, τώρα προβληματίζομαι, που ειμαι στη θέση να τα διαβάσω στο δικό μου παιδί. Παρ όλα αυτά αναρωτιέμαι αλήθεια τι το διδακτικό έχουν αυτά τα μακαβρια παραμύθια και γενικά αποφεύγω να της τα διαβάζω. Περιοριζομαστε σε πιο μοντέρνα αναγνωσματα!

[samsympan]

@Mama_Anesti_ πόσο πολύ μου αρέσει αυτό το θέμα! Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο να μελετάω σχετικά με την παιδική λογοτεχνία. Οι μορφές της, οι μεταλλάξεις της στον χρόνο, τα βαθύτερα νοήματα, οι στόχοι της, η αντανάκλαση της εκάστοτε κοινωνίας μέσα της. Όλα αυτά και φυσικά ο ψυχισμός του συγγραφέα, αποτυπώνονται πάνω σε μια "ιστορία για παιδιά" όπως λέμε (στην πραγματικότητα κάτι ακόμη πιο σύνθετο).

 

Πολλά κλασικά παραμύθια όπως συνηθίζουμε να τα λέμε (καθώς σε αυτά αναφέρεσαι) με τα σημερινά δεδομένα είναι παντελώς αναχρονιστικά, παρουσιάζουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας (της δικής μας, όπως την γνωρίζουμε, όχι της τότε πραγματικότητας) και στην συντριπτική πλειοψηφία τους έχουν σκηνές ακραίας βίας που σε καμία περίπτωση υπό άλλες συνθήκες, δεν θα επιλέγαμε να εκθέσουμε ένα νήπιο (βέβαια η πολιτική ορθότητα της κοινωνίας μας κάνει τα στραβά μάτια σε δεκάδες άλλες εκφάνσεις βίας που σερβίρουμε στα παιδιά μας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο πονεμένο θέμα). Κάποιοι επιλέγουν να μην τα διαβάζουν στα παιδιά τους. Εμένα πάντα μου άρεσαν και ως παιδί και ως ενήλικη. Έχουν μεγάλη γοητεία και η άποψη μου είναι πως με αφήγηση προσαρμοσμένη (άλλωστε οι προσαρμογές που ανά τους αιώνες έχουν υποστεί είναι ούτως ή άλλως πάμπολλες) έχουν να προσφέρουν. Ωστόσο όταν άρχισα να είμαι εγώ ο αφηγητής σε παιδιά, προβληματίστηκα, όπως και οι περισσότεροι, σχετικά με την λογοκρισία που θα τα υπέβαλα.

 

Παύω λοιπόν να μακρυγορώ (συγχώρεστε μου λίγη πόρωση με το θέμα ) και επί των ερωτήσεων σου, θα σου πω τι κάνω εγώ. 1η ανάγνωση - Στις μικρες ηλικίες, κάτω των 2-2μισι, μεγάλη λογοκρισία-παράφραση. Κρατώ ότι θεωρώ ότι θα οφελήσει και αποσιωπώ οτιδήποτε θα το μπερδέψει, θα το ταράξει, κλπ. 2η  ανάγνωση - Άνω των 2μισι (παίζει μεγάλο ρόλο και η ετοιμότητα του κάθε ακροατή-παιδιού, όχι μόνο η ηλικία) η λογοκρισία χαλαρώνει (δεν εκλείπει, δηλαδή σε καμία περίπτωση δεν περιγράφω βίαιες σκηνές), εμπλουτίζω κατ'επιλογή και η επεξήγηση εντείνεται. Δηλαδή παραδείγματα:

α) Κοκκινοσκουφίτσα: ο λύκος είναι ο πονηρός της υπόθεσης (γενικά αποφεύγω την λέξη κακός) αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στο παραμύθι που θέλει να μας διδάξει ότι (μπλα μπλα). Στην πραγματικότητα ο λύκος είναι ένα ζώο που ζει στα δάση και όπως όλα τα άγρια ζώα έτσι κι αυτός (μπλα μπλα). β) Χιονάτη: την πονηρή βασίλισσα την ενδιέφερε μόνο η εξωτερική εμφάνιση. Η Χιονάτη ήταν πραγματικά όμορφη γιατί είχε καλή-ευγενική ψυχή. Ο πρίγκιπας πλησίασε την Χιονάτη και κατάλαβε οτι είχε δηλητηριαστεί. Πως το κατάλαβες λες; (απευθύνομαι στο παιδί) Μήπως ήταν γιατρός; Α ναι! Μπορεί. Και είχε μαζί του το αντίδοτο (μπλα μπλα). γ) Τζακ και η φασολιά και Παπουτσωμένος γάτος: από τα αγαπημένα μου καθότι ο κεντρικός ήρωας και στις δύο ιστορίες είναι αντι-ήρωας. Ο Τζάκ έκανε ότι έκανε επειδή ήταν φτωχός αλλά ήταν και άδικος. Κατέκλεψε τον γίγαντα. Ο γάτος ομοίως, με πονηρία και ψέματα κατάφερε ότι κατάφερε. Τα υποδεικνύω στο παιδί. Συζητάμε κατά την αφήγηση. Ψάχνουμε αιτίες πίσω από τις πράξεις. Διασκεδάζουμε με την ιστορία, την καπατσοσύνη και τα κόλπα των ηρώων/αντι-ηρώων και παράλληλα επισημαίνουμε το δίκαιο/άδικο, σωστό/λάθος των πράξεων τους. Τζίτζικας και μέρμυγκας: σαν παιδί στο τέλος πάντα αναρωτιόμουν μα καλά τόσο δύσκολο του ήταν του μυρμηγκιού να δώσει λίγα ψίχουλα στο τζιτζίκι. Το έβρισκα πολύ σκληρό που το άφησε να λιμοκτονήσει. Εξηγώ στο παιδί ότι το τζιτζίκι επειδή "τραγουδάει" είναι ο καλοπαιρασάκιας της ιστορίας και το μυρμήγκι επειδή κουβαλάει είναι ο εργατικός. Ο μύθος θέλει να μας διδάξει πως (μπλα μπλα). Επιπλέον στην πραγματικότητα τα μυρμήγκια χρειάζονται κάθε κόκκο τροφής προκειμένου να συντηρηθεί ο πληθυσμός της φωλιάς. Και άλλωστε τα τζιτζίκια δεν τρώνε ψίχουλα αλλά χυμό από τα φύλλα (ευκαιρία για δυο λόγια για τον θαυμαστό κόσμο των εντόμων).

 

Κάπως έτσι διαβάζουμε με την μεγάλη μου κόρη (3μισι). Και όταν μάθει να διαβάζει πια μόνη της και αργότερα φτάσει σε ηλικία κατάλληλη και εφόσον δείξει ενδιαφέρον η ίδια, τότε θα μπορέσει να κάνει και μια 3η ανάγνωση. Αυτή που περιγράφει τις ζοφερές αλλά και τις φωτεινές πτυχές του ανθρώπου.

[Astrien]

Καλημέρα κι από μένα..  αλήθεια πολύ ενδιαφέρον το θέμα.  Λοιπόν εγώ προς το παρόν προτιμώ άλλες ιστορίες να διαβάζω στη μικρή μου, ιστορίες πιο πολυ με θέματα της καθημερινότητας ή με ζώα όπως πχ του Αισώπου. Το ιδιο κανω και οταν της αφηγουμαι χωρις βιβλιο μια ιστορια.  Τα κλασικα παραμύθια τα βρίσκω πολύ άγρια γι αυτή την ηλικία. Βέβαια ενα διάστημα της αφηγούμουν ιστορίες πριν κοιμηθεί (χωρίς εικόνες και βιβλίο), τότε της είπα και τα 3 γουρουνάκια κάποια βράδια γτ δε μου ερχόταν κάτι άλλο. Δεν την είδα να φοβάται τότε αλλά αργότερα όταν μια μέρα της έβαλα τα τρία γουρουνάκια σε παιδικό στην τηλεόραση τότε μάλλον λόγω της  κακιας μορφής που είχε ο λύκος σαν να φοβήθηκε λίγο και άρχισε να φωνάζει όχι όταν ο λύκος φυσούσε και τα γουρουνάκια έτρεχαν πανικοβλητα. Το ίδιο βέβαια κάνει αν σε ένα παραμύθι υπάρχει ένα παιδάκι που έπεσε και κλαίει, ή σε ένα άλλο που η μαμά αφήνει το παιδάκι στον παιδικό και έρχεται μετά να το πάρει.  Γενικά ταυτίζεται πολύ με τους ήρωες και γι αυτό προσπαθώ να κάνω την ιστορία όσο γίνεται πιο ευχαριστη και διασκεδαστική.

[Sentir...natureza]

Τα περισσοτερα κλασσικα δεν του τα εχω διαβασει καν απο επιλογη (πχ δε γνωριζει τη Κοκκινοσκουφιτσα, τη σταχτοπουτα), αλλα αν ερθει κατι στο δρομο μας εννοειται οτι παραφραζω, επεξηγω, "διορθωνω" τα κακως κειμενα του παραμυθιου (πχ κακος λυκος κλπ). Προσφατα εμαθε για τα τρια γουρουνακια και την επομενη κιολας του διαβασα τα τρια μικρα λυκακια. Αν ερθει η στιγμη που θα μαθει την Κοκκινοσκουφιτσα θα του διαβασω και τη Σκουφοκοκκινιτσα  Οπως του εχω διαβασει τον Τζιτζικα και τον Μερμηγκα ετσι φροντισα να προμηθευτω και τον Φρεντερικ του Λιο Λεονε, ωστε να βλεπει και την αλλη πλευρα. Απεφευγα να του διαβαζω κλασσικα παραμυθια οταν ηταν μικρος (πριν τα 2-2,5) που δεν μπορουσαμε να συζητησουμε και να σχολιασουμε αυτα που διαβαζουμε και βλεπω οτι τωρα αν βρεθει κατι παρομοιο στο δρομο του (πχ ο λυκος εφαγε την γιαγια) θα του κανει εντυπωση και θα προβληματιστει αρκετα ωστε να μου αραδιασει αποριες. Αλλωστε, ο στοχος μου δεν ηταν να μην τον φερω ποτε σε επαφη, αλλα οταν τον φερω να ειναι σε μια κατασταση που δεν θα εχει "συνηθισει" στην σκληροτητα και στα στερεοτυπα των κλασσικων παραμυθιων ωστε να προβληματιστει διαβαζοντας τα.

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Αυτή την στιγμή δεν έχω το χρόνο να διαβάσω τα υπόλοιπα σχολια για αυτό θα θέσω την ερώτηση μου, νομίζω πως το θέμα είναι σχετικό. 

 

Τελευταία αντιμετώπιζω πρόβλημα με την διήγηση κάποιων παραμυθιων. Μέχρι στιγμής διαβάζουμε κάποια "εγκεκριμένα" όπως τα τρία γουρουνακια, ιστορίες με την πεππα, την κοκκινοσκουφιτσα, τον πιτερ παν! Ό,τι θεωρώ πως ειναι καπως το παραλειπω, όπως τον λύκο που έφαγε την γιαγιά ή την κοιλιά του που την γέμισαν πετρες. Βασικά το τελευταίο μου φαίνεται "παρατραβηγμενο" για παιδικό διήγημα και χωρίς αξία.  Τώρα μου ζητα να λέω ιστορίες. Οι καλύτερες που έχω σκεφτεί είναι οι μύθοι του Αισωπου. Άλλες φορές στο νου μου έρχονται κλασσικά παραμύθια που όμως δεν μου αρεσουν, όπως ή χιονατη-κακη μητρια- ή ο κοντορεβηθουλης - γίγαντας που έτρωγε παιδακια. Τελικά παραφραζω πολύ την ιστορια, όπως έκανε και ή μητέρα μου και τελικά λέω ένα εντελώς διαφορετικό παραμύθι.

 

Και αναρωτιέμαι είναι καλό αυτό για το παιδί τελικά? Απ την άλλη είναι σωστό για ένα παιδί δυόμιση χρονων να λαμβάνει τόσες πληροφορίες που δεν μπορεί να τις εκλογικεύσει και μεγαλοποιουνται με την φαντασία του? Εσείς τι κάνετε σε αντίστοιχη περίπτωση? 

 

Όχι απλά είναι καλό, είναι απαραίτητο. Θέλεις να αναπτυχθεί η φαντασία, θα τα εκλογικεύσει αργότερα, μην σε προβληματίζει αυτό.

 

 

 

[Mama_Anesti_]

14 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

. Στη δική μου εκδοχή της κοκκινοσκουφίτσας λοιπόν, ο λύκος είναι καλός αλλά πεινάει ο καημένος και θέλει να φάει την πίτα της γιαγιάς. Για τον κυνηγό ούτε λόγος. Στο τέλος η κοκκινοσκουφίτσα του δίνει ένα κομμάτι πίτας . 

Μου αρέσει ή εκδοχή σου, μοιάζει με την δική μου στα τρία γουρουνάκια, όπου στο τέλος δεν τον ζεματιζουν με νερό, αλλά τον κάνουν μουσκεμα κ  μοιράζονται στο εξής τα φαγητά τους! 

 

13 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Κ εγώ αναρωτιέμαι γι αυτο απλά μετά σκέφτομαι ότι σε κανέναν δεν έμεινε ψυχολογικό από την Κοκκινοσκουφίτσα ή τη Χιονάτη κ οτι όταν ήμουν μικρή ποτέ δεν έκανα δεύτερες σκέψεις, τώρα προβληματίζομαι, που ειμαι στη θέση να τα διαβάσω στο δικό μου παιδί. Παρ όλα αυτά αναρωτιέμαι αλήθεια τι το διδακτικό έχουν αυτά τα μακαβρια παραμύθια και γενικά αποφεύγω να της τα διαβάζω. Περιοριζομαστε σε πιο μοντέρνα αναγνωσματα!

Δεν μας έμεινε ψυχολογικο αλλά την ώρα που τα διηγεισαι ή τα διαβάσεις κ το παιδί βλέπει τρομακτικές εικόνες μπορώ να πω (κακία μάγισσα, βελόνα που ραβει κοιλιά!), ή ακούει αρνητικές εκφράσεις τι συναίσθημα τελικά αποκομίζει από αυτά τα παραμύθια κ τι διδακτικό μήνυμα όπως ανεφερες? Ενώ πλέον θυμάμαι με γλυκιά νοσταλγία τις φιλτραρισμενες ιστορίες της μητέρας μου! 

 

12 ώρες πρίν, samsympan είπε:

Τζίτζικας και μέρμυγκας: σαν παιδί στο τέλος πάντα αναρωτιόμουν μα καλά τόσο δύσκολο του ήταν του μυρμηγκιού να δώσει λίγα ψίχουλα στο τζιτζίκι. Το έβρισκα πολύ σκληρό που το άφησε να λιμοκτονήσει

Συμφωνω, στην δική μου έκδοση δίνει! 

 

12 ώρες πρίν, samsympan είπε:

@Mama_Anesti_ πόσο πολύ μου αρέσει αυτό το θέμα! Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο να μελετάω σχετικά με την παιδική λογοτεχνία. Οι μορφές της, οι μεταλλάξεις της στον χρόνο, τα βαθύτερα νοήματα, οι στόχοι της, η αντανάκλαση της εκάστοτε κοινωνίας μέσα της. Όλα αυτά και φυσικά ο ψυχισμός του συγγραφέα, αποτυπώνονται πάνω σε μια "ιστορία για παιδιά" όπως λέμε (στην πραγματικότητα κάτι ακόμη πιο σύνθετο).

 

Πολλά κλασικά παραμύθια όπως συνηθίζουμε να τα λέμε (καθώς σε αυτά αναφέρεσαι) με τα σημερινά δεδομένα είναι παντελώς αναχρονιστικά, παρουσιάζουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας (της δικής μας, όπως την γνωρίζουμε, όχι της τότε πραγματικότητας) και στην συντριπτική πλειοψηφία τους έχουν σκηνές ακραίας βίας που σε καμία περίπτωση υπό άλλες συνθήκες, δεν θα επιλέγαμε να εκθέσουμε ένα νήπιο (βέβαια η πολιτική ορθότητα της κοινωνίας μας κάνει τα στραβά μάτια σε δεκάδες άλλες εκφάνσεις βίας που σερβίρουμε στα παιδιά μας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο πονεμένο θέμα). Κάποιοι επιλέγουν να μην τα διαβάζουν στα παιδιά τους. Εμένα πάντα μου άρεσαν και ως παιδί και ως ενήλικη. Έχουν μεγάλη γοητεία και η άποψη μου είναι πως με αφήγηση προσαρμοσμένη (άλλωστε οι προσαρμογές που ανά τους αιώνες έχουν υποστεί είναι ούτως ή άλλως πάμπολλες) έχουν να προσφέρουν. Ωστόσο όταν άρχισα να είμαι εγώ ο αφηγητής σε παιδιά, προβληματίστηκα, όπως και οι περισσότεροι, σχετικά με την λογοκρισία που θα τα υπέβαλα.

 

Παύω λοιπόν να μακρυγορώ (συγχώρεστε μου λίγη πόρωση με το θέμα ) και επί των ερωτήσεων σου, θα σου πω τι κάνω εγώ. 1η ανάγνωση - Στις μικρες ηλικίες, κάτω των 2-2μισι, μεγάλη λογοκρισία-παράφραση. Κρατώ ότι θεωρώ ότι θα οφελήσει και αποσιωπώ οτιδήποτε θα το μπερδέψει, θα το ταράξει, κλπ. 2η  ανάγνωση - Άνω των 2μισι (παίζει μεγάλο ρόλο και η ετοιμότητα του κάθε ακροατή-παιδιού, όχι μόνο η ηλικία) η λογοκρισία χαλαρώνει (δεν εκλείπει, δηλαδή σε καμία περίπτωση δεν περιγράφω βίαιες σκηνές), εμπλουτίζω κατ'επιλογή και η επεξήγηση εντείνεται. Δηλαδή παραδείγματα:

α) Κοκκινοσκουφίτσα: ο λύκος είναι ο πονηρός της υπόθεσης (γενικά αποφεύγω την λέξη κακός) αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στο παραμύθι που θέλει να μας διδάξει ότι (μπλα μπλα). Στην πραγματικότητα ο λύκος είναι ένα ζώο που ζει στα δάση και όπως όλα τα άγρια ζώα έτσι κι αυτός (μπλα μπλα). β) Χιονάτη: την πονηρή βασίλισσα την ενδιέφερε μόνο η εξωτερική εμφάνιση. Η Χιονάτη ήταν πραγματικά όμορφη γιατί είχε καλή-ευγενική ψυχή. Ο πρίγκιπας πλησίασε την Χιονάτη και κατάλαβε οτι είχε δηλητηριαστεί. Πως το κατάλαβες λες; (απευθύνομαι στο παιδί) Μήπως ήταν γιατρός; Α ναι! Μπορεί. Και είχε μαζί του το αντίδοτο (μπλα μπλα). γ) Τζακ και η φασολιά και Παπουτσωμένος γάτος: από τα αγαπημένα μου καθότι ο κεντρικός ήρωας και στις δύο ιστορίες είναι αντι-ήρωας. Ο Τζάκ έκανε ότι έκανε επειδή ήταν φτωχός αλλά ήταν και άδικος. Κατέκλεψε τον γίγαντα. Ο γάτος ομοίως, με πονηρία και ψέματα κατάφερε ότι κατάφερε. Τα υποδεικνύω στο παιδί. Συζητάμε κατά την αφήγηση. Ψάχνουμε αιτίες πίσω από τις πράξεις. Διασκεδάζουμε με την ιστορία, την καπατσοσύνη και τα κόλπα των ηρώων/αντι-ηρώων και παράλληλα επισημαίνουμε το δίκαιο/άδικο, σωστό/λάθος των πράξεων τους. Τζίτζικας και μέρμυγκας: σαν παιδί στο τέλος πάντα αναρωτιόμουν μα καλά τόσο δύσκολο του ήταν του μυρμηγκιού να δώσει λίγα ψίχουλα στο τζιτζίκι. Το έβρισκα πολύ σκληρό που το άφησε να λιμοκτονήσει. Εξηγώ στο παιδί ότι το τζιτζίκι επειδή "τραγουδάει" είναι ο καλοπαιρασάκιας της ιστορίας και το μυρμήγκι επειδή κουβαλάει είναι ο εργατικός. Ο μύθος θέλει να μας διδάξει πως (μπλα μπλα). Επιπλέον στην πραγματικότητα τα μυρμήγκια χρειάζονται κάθε κόκκο τροφής προκειμένου να συντηρηθεί ο πληθυσμός της φωλιάς. Και άλλωστε τα τζιτζίκια δεν τρώνε ψίχουλα αλλά χυμό από τα φύλλα (ευκαιρία για δυο λόγια για τον θαυμαστό κόσμο των εντόμων).

 

Κάπως έτσι διαβάζουμε με την μεγάλη μου κόρη (3μισι). Και όταν μάθει να διαβάζει πια μόνη της και αργότερα φτάσει σε ηλικία κατάλληλη και εφόσον δείξει ενδιαφέρον η ίδια, τότε θα μπορέσει να κάνει και μια 3η ανάγνωση. Αυτή που περιγράφει τις ζοφερές αλλά και τις φωτεινές πτυχές του ανθρώπου.

Σε ευχαριστώ πολύ, γενικά τα σχόλια σου είναι αναλυτικά κ τα διαβάζω με ενδιαφέρον! Εμείς είμαστε στο δεύτερο στάδιο που περιγραφεις, δηλαδή, προσπαθώ να βγάλω κάποιο ηθικό δίδαγμα κ αν δεν είναι πολύ κουρασμένος με ρωτά διάφορα. Αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω στον μικρό τα παραμύθια ως έχουν! Κάνει φοβερούς συνειρμους, ακόμα κ κάποιες μεταφορικές εκφράσεις τις αντιλαμβάνεται κυριολεκτικά, οπότε δεν θέλω να τον μπερδεψω! 

 

6 ώρες πρίν, Astrien είπε:

. Δεν την είδα να φοβάται τότε αλλά αργότερα όταν μια μέρα της έβαλα τα τρία γουρουνάκια σε παιδικό στην τηλεόραση τότε μάλλον λόγω της  κακιας μορφής που είχε ο λύκος σαν να φοβήθηκε λίγο και άρχισε να φωνάζει όχι όταν ο λύκος φυσούσε

Εγώ παθαινω κάτι αντίστοιχο, λέω το παραμύθι μου όπως νομίζω καλύτερα, αργότερα ή γιαγιά αποκαλύπτει κρυμμένες πτυχές κ ο μικρός αρνείται να διαβάσει τα συγκεκριμένα παραμύθια...

 

5 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

σε μια κατασταση που δεν θα εχει "συνηθισει" στην σκληροτητα και στα στερεοτυπα των κλασσικων παραμυθιων ωστε να προβληματιστει διαβαζοντας τα.

Κι αυτή ή σκέψη μου φαίνεται σωστή, απλά αναρωτιομουν αν με τόση λογοκρισία τελικά πλάθουμε έναν τέλειο "συννεφατο" κόσμο. 

 

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Όχι απλά είναι καλό, είναι απαραίτητο. Θέλεις να αναπτυχθεί η φαντασία, θα τα εκλογικεύσει αργότερα, μην σε προβληματίζει αυτό.

 

 

 

Θεωρεις λοιπον πως αν τα λέω ως έχουν αναπτύσσεται η φαντασία? Έχω την εντύπωση πως ήδη τα παιδιά μεταξυ 2.5 κ 3 κάνουν φοβερούς συνειρμους διογκωνοντας τους φόβους τους. 

 

Σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας, ειλικρινα είναι ένα ζήτημα που με μπερδεύει.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Μου αρέσει ή εκδοχή σου, μοιάζει με την δική μου στα τρία γουρουνάκια, όπου στο τέλος δεν τον ζεματιζουν με νερό, αλλά τον κάνουν μουσκεμα κ  μοιράζονται στο εξής τα φαγητά τους! 

 

Δεν μας έμεινε ψυχολογικο αλλά την ώρα που τα διηγεισαι ή τα διαβάσεις κ το παιδί βλέπει τρομακτικές εικόνες μπορώ να πω (κακία μάγισσα, βελόνα που ραβει κοιλιά!), ή ακούει αρνητικές εκφράσεις τι συναίσθημα τελικά αποκομίζει από αυτά τα παραμύθια κ τι διδακτικό μήνυμα όπως ανεφερες? Ενώ πλέον θυμάμαι με γλυκιά νοσταλγία τις φιλτραρισμενες ιστορίες της μητέρας μου! 

 

Συμφωνω, στην δική μου έκδοση δίνει! 

 

Σε ευχαριστώ πολύ, γενικά τα σχόλια σου είναι αναλυτικά κ τα διαβάζω με ενδιαφέρον! Εμείς είμαστε στο δεύτερο στάδιο που περιγραφεις, δηλαδή, προσπαθώ να βγάλω κάποιο ηθικό δίδαγμα κ αν δεν είναι πολύ κουρασμένος με ρωτά διάφορα. Αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω στον μικρό τα παραμύθια ως έχουν! Κάνει φοβερούς συνειρμους, ακόμα κ κάποιες μεταφορικές εκφράσεις τις αντιλαμβάνεται κυριολεκτικά, οπότε δεν θέλω να τον μπερδεψω! 

 

Εγώ παθαινω κάτι αντίστοιχο, λέω το παραμύθι μου όπως νομίζω καλύτερα, αργότερα ή γιαγιά αποκαλύπτει κρυμμένες πτυχές κ ο μικρός αρνείται να διαβάσει τα συγκεκριμένα παραμύθια...

 

Κι αυτή ή σκέψη μου φαίνεται σωστή, απλά αναρωτιομουν αν με τόση λογοκρισία τελικά πλάθουμε έναν τέλειο "συννεφατο" κόσμο. 

 

Θεωρεις λοιπον πως αν τα λέω ως έχουν αναπτύσσεται η φαντασία? Έχω την εντύπωση πως ήδη τα παιδιά μεταξυ 2.5 κ 3 κάνουν φοβερούς συνειρμους διογκωνοντας τους φόβους τους. 

 

Σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας, ειλικρινα είναι ένα ζήτημα που με μπερδεύει.

 

Δε θυμάμαι πια πού, θυμάμαι ότι ήταν επιστημονικό κείμενο, όχι τύπου lifestyle. Τα τελευταία χρόνια, δεκαετίες μάλλον, υπήρξε η μόδα κυρίως στην Αμερική, τα παραμύθια να έχουν λογοκριμένες πιο όμορφες εκδόσεις, με όλους να είναι αγαπημένοι, το λύκο να γίνεται χορτοφάγος κλπ. Έλεγαν λοιπόν οι συγκεκριμένοι ερευνητές ότι ο κόσμος έχει κακούς και τρομακτικά πράγματα, και το παιδί έχει το φόβο έτσι κι αλλιώς. Και ότι τα παραδοσιακά παραμύθια, όπου συμβαίνουν φρικτά πράγματα αλλά ο κακός τιμωρείται πάντα, πρόσφεραν μία ανακούφιση στο παιδί, ότι τελικά το τέρας χάνει. Ενώ όταν όλα είναι ρόδινα, αυτό τελικά δεν καλύπτει την ανάγκη του παιδιού να υπάρχει ένας κακός, να πάρει μορφή ο φόβος και όλα στο τέλος να λήξουν με το κακό να τιμωρείται. Δυστυχώς δε θυμάμαι πια πού το είχα διαβάσει, αλλά προσωπικά με έβρισκε σύμφωνη. Τώρα το να κάνεις παραλλαγές κατά τα άλλα, και μάλιστα σιγά σιγά και μαζί με το παιδί, δεν είναι καθόλου κακό σίγουρα, είναι και πολύ δημιουργική απασχόληση για λίγο ως και πολύ μεγαλύτερα παιδιά

[Sentir...natureza]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Κι αυτή ή σκέψη μου φαίνεται σωστή, απλά αναρωτιομουν αν με τόση λογοκρισία τελικά πλάθουμε έναν τέλειο "συννεφατο" κόσμο. 

To κοσμο θα τον γνωρισει. Δεν πιστευω οτι για να αντεχει ενα παιδι την σκληροτητα που θα συναντησει μεγαλωνοντας πρεπει να τον παρουσιαζουμε σκληρο στα παραμυθια, αλλα ουτε να το κραταμε σε αγνοια για τα κακα που συμβαινουν. Εχω συζητησει πολλα θεματα για τον κοσμο μας και το παιδι γνωριζει οτι δεν ειναι αγγελικα φτιαγμενος, αλλα να διηγουμαστε ιστοριες και παραμυθια που προωθουν τετοιες αξιες και στερεοτυπα σαν να τα "δεχομαστε" γιατι ετσι ειναι νομιζω οτι ασυνειδητα βοηθανε το παιδι να το θεωρει κατι αποδεκτο και φυσιολογικο και ειναι πιο απιθανο να αντιδρασει. 

 

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Θεωρεις λοιπον πως αν τα λέω ως έχουν αναπτύσσεται η φαντασία? Έχω την εντύπωση πως ήδη τα παιδιά μεταξυ 2.5 κ 3 κάνουν φοβερούς συνειρμους διογκωνοντας τους φόβους τους. 

Νομιζω πως η @ΑΡΓΚ απαντησε στο τελευταιο σου ερωτημα που αφορουσε το να λες ολες τις εκδοχες, οχι μονο το κλασσικο τελος. Τουλαχιστον εγω αυτο καταλαβα και γι'αυτο πατησα οτι μου αρεσει η δημοσιευση. Δεν πιστευω οτι επειδη το παραμυθι εχει ενα συγκεκριμενο τελος δεν μπορουμε να το αλλαξουμε. Επιβαλλεται θα ελεγα διοτι βλεποντας διαφορες πτυχες αναπτυσσεται η φαντασια, η κριτικη σκεψη και αποβαλλεται η μονοδιαστατη οπτικη. Ολα αυτα που εγραψες παραπανω ειναι πολυ ωραια παραδειγματα για να τελειωσουν οι ιστοριες χαριζοντας ενα ηθικο διδαγμα, προβαλλοντας τις σωστες αξιες για την εποχη μας γιατι ας μην ξεχναμε οι εποχες που φτιαχτηκαν αυτα τα παραμυθια ηταν πολυ σκληρες, ουτε λογος για ενσυναισθηση ή σεβασμος στα ζωα. Επιπλεον, οι ιστοριες αυτες φτιαχνονταν ως επι το πλειστον για να τις διαβαζουν οι μεγαλοι και αργοτερα εγιναν κλασσικα παραμυθια για παιδια.

[Mama_Anesti_]

On 15/9/2019 at 8:27 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δε θυμάμαι πια πού, θυμάμαι ότι ήταν επιστημονικό κείμενο, όχι τύπου lifestyle. Τα τελευταία χρόνια, δεκαετίες μάλλον, υπήρξε η μόδα κυρίως στην Αμερική, τα παραμύθια να έχουν λογοκριμένες πιο όμορφες εκδόσεις, με όλους να είναι αγαπημένοι, το λύκο να γίνεται χορτοφάγος κλπ. Έλεγαν λοιπόν οι συγκεκριμένοι ερευνητές ότι ο κόσμος έχει κακούς και τρομακτικά πράγματα, και το παιδί έχει το φόβο έτσι κι αλλιώς. Και ότι τα παραδοσιακά παραμύθια, όπου συμβαίνουν φρικτά πράγματα αλλά ο κακός τιμωρείται πάντα, πρόσφεραν μία ανακούφιση στο παιδί, ότι τελικά το τέρας χάνει. Ενώ όταν όλα είναι ρόδινα, αυτό τελικά δεν καλύπτει την ανάγκη του παιδιού να υπάρχει ένας κακός, να πάρει μορφή ο φόβος και όλα στο τέλος να λήξουν με το κακό να τιμωρείται. Δυστυχώς δε θυμάμαι πια πού το είχα διαβάσει, αλλά προσωπικά με έβρισκε σύμφωνη. Τώρα το να κάνεις παραλλαγές κατά τα άλλα, και μάλιστα σιγά σιγά και μαζί με το παιδί, δεν είναι καθόλου κακό σίγουρα, είναι και πολύ δημιουργική απασχόληση για λίγο ως και πολύ μεγαλύτερα παιδιά

Έχει μία βάση κ αυτή ή τοποθέτηση περί κακών στα παραμυθια. Κατανοώ την ανάγκη για τιμωρία κ κάθαρση μόνο που ο δικός μου μου φαίνεται πολύ μικρός ακόμα, κ στεναχωριεται ή φοβάται πολύ όταν ακούει κάτι αντίστοιχο. 

  Προς το παρόν θα κρατήσω τις λάιτ εκδοχές, κ θα τις αλλαζω με τον καιρό. 

 

On 15/9/2019 at 8:43 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

, αλλα να διηγουμαστε ιστοριες και παραμυθια που προωθουν τετοιες αξιες και στερεοτυπα σαν να τα "δεχομαστε" γιατι ετσι ειναι νομιζω οτι ασυνειδητα βοηθανε το παιδι να το θεωρει κατι αποδεκτο και φυσιολογικο και ειναι πιο απιθανο να αντιδρασει. 

 

Συμφωνω μαζί σου! Τα παραμύθια τα δεχόμαστε ως ερεθισματα  σε μία ηλικία που δεν μπορουμε να τα αμφισβητησουμε κ χτίζουν την ευρύτερη κοσμοθεωρία μας εν αγνοία μας! 

[Sentir...natureza]

Κατανοω αυτα που εγραψε η @ΑΡΓΚ αλλα τι γινεται αν ταυτιστει με τον κακο; Δεν ειναι και πολυ απιθανο αν σκεφτεις ποση βια αντικριζουν καθημερινα (πχ στα παιδικα, στο διαδικτυο, στη τηλεοραση), ειδικα τα αγορια. Τοσο που σχεδον γινονται αδιαφορα και παθαινουν ανοσια. Εξαλλου, δεν πιστευω οτι υπαρχει η αναγκη να κατατροπωσεις καποιον κακο αν δεν υπαρχει. Και παλι, δεν ειμαι αντιθετη στο να υπαρχει και κανενας κακος μια στο τοσο στα παραμυθια, αλλα το θεμα με τα κλασσικα παραμυθια ειναι οι αξιες και τα μηνυματα που περνανε υπογειως. Ο λυκος ειναι παντα κακος, η μητρια επισης.

Μου αρεσει να "ξεψαχνιζω" υπερβολικα τις ιστοριες που ερχεται σε επαφη το παιδι μου (και ολα τα παιδια που ερχομαι σε επαφη) καθως πιστευω οτι ασκουν μεγαλη επιρροη στον ψυχισμο τους και στην αντιληψη του πως λειτουργει ο κοσμος. Ας παρουμε παραδειγμα την κοκκινοσκουφιτσα μιας που αναφερθηκε περισσοτερο: Η γιαγια ειναι αρρωστη και αρα την λυπομαστε και λιγο περισσοτερο αν παθει κακο (και θυμωνουμε και λιγο περισσοτερο με αυτον που της το εκανε), ο λυκος (που ειναι ο κακος) χρησιμοποιει την πονηρια και τα ψεματα για να φαει ανθρωπους. Ο κυνηγος ειναι ο σωτηρας που σκοτωνει με το οπλο του για να σωσει ή για να εκδικηθει; Μεγαλη διαστρεβλωση: ο λυκος δεν ειναι πονηρος, ειναι ενα ζωο που ζει στην αγρια φυση και φοβαται τους ανθρωπους. Τωρα αν εισαι μονος σου στο δασος και ερθει μια αγελη με 7 λυκους ας προσεχες. Τουλαχιστον δεν θα πας χαμενος, καποιος θα χορτασει  

Πιστευω στην φαντασια των παιδιων (αυτο ειναι αλλωστε που μας διαχωριζει απο τα υπολοιπα ζωα) αλλα δεν μου αρεσει να διαστρεβλωνεται τοσο πολυ η πραγματικοτητα προωθωντας ανηθικοτητα και σχεδον παντα θα πω και πραγματικα γεγονοτα σε καποια αλλη χρονικη στιγμη. Το παιδι θα ερθει ετσι κι αλλιως σε επαφη με ανηθικους ανθρωπους, χωρις αξιες αλλα πιστευω οτι ειναι σαν να "συστηνουμε" ή να "παρουσιαζουμε" ασχημες συμπεριφορες (ψεματα, πονηρια, εκδικηση, ταπεινωση κλπ) σε ηλικιες που δεν μπορουν ακομη να τις διαχειριστουν (ειδικα αν δεν υπαρχουν στο περιβαλλον τους και δεν τις γνωριζουν), τις αφομοιωνουν και μορφοποιουνται συνειδησεις. Ασε που περνιουνται και πολλα φυλετικα στερεοτυπα πχ η Χιονατη που εμενε σε ενα σπιτ με 7 αντρες και τους μαγειρευε, τους επλενε τα ρουχα, καθαριζε το σπιτι κοκ, γι'αυτο συμπερασματικα τα κλασσικα παραμυθια δεν τα προτιμω και φροντιζα να μην υπαρχουν μεχρι τα 3. Απο τα 3 και μετα που θα μπορουσαμε να συζητησουμε και να συμμετεχει στους συλλογισμους μου, εχουμε διαβασει μερικα αλλα σχεδον παντα προσπαθω να αιτιολογω τις κακες πραξεις. Δεν πιστευω οτι χρειαζεται παντα να κατατροπωθει ενας κακος για να νικησει το καλο. Ενα καλο παραδειγμα τετοιας ιστοριας ειναι "Ο εγωιστης γιγαντας". Γιατι λοιπον να διαβαζουμε στα παιδια μας τα εκτροπα, δημιουργωντας τερατα στο μυαλουδακι τους και τοσο ασχημες εικονες ανθρωποφαγιας και ξεκοιλιασματων ενω μπορουμε να προωθησουμε το καλο νικοντας το κακό με ομορφες ιστοριες;

[Mama_Anesti_]

Ναι ή αλήθεια είναι πως κάποια διηγήματα παρουσιάζουν ωμή βία πχ στον κοντορεβηθουλη που ο γίγαντας έφαγε τις κόρες του! Εγώ αυτήν την λεπτομέρεια την είχα ξεχάσει και εμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν το ξαναδιαβασα! Την ιστορία αυτή θα κάνω πολύ καιρό να την διαβάσω αυτούσια  στον μικρό. 

  Επίσης στο γιο μου έχω διαπιστώσει πως όταν υπάρχει κάποιος όχι ιδιαίτερα κακός, σαν τον κάπτεν χουκ στον πιτερ παν του δημιουργειται φόβος, διογκώνεται τόσο πολύ στο μυαλό του που απεχθανεται μέχρι και το εξώφυλλο να δει. Ακόμα επηρρεάζεται αν στην διήγηση έχουν χρησιμοποιηθεί λεξεις με αρνητικό περιεχόμενο πχ οι πειρατές άρπαξαν/ απήγαγαν/ έδεσαν την Γουεντι.  

   Καταλήγω πως ή προνηπιακη ηλικία είναι πολύ ευαίσθητη κ καλύτερα να κρατάμε πιο όμορφες και ρεαλιστικές εκδοχες. Άλλωστε μου φαίνεται πιο εύκολο να εξηγήσεις και να λύσεις απορίες από αληθινές ιστορίες απ το να εξηγήσεις την διαφορά ανάμεσα σε ήρωες που πετάνε και ανθρώπους, ή πως ο κυνηγός έσκισε την κοιλιά του λύκου κ βγήκε ατόφια ή κοκκινοσκουφιτσα κ πως αυτά στην κανονική μας ζωή είναι αδυνατα/ αδικήματα!  

 

 

[Έσπερος]

Καθαρα φιλολογικα μιλωντας, η θεωρια της λογοτεχνιας πλεον δινει εμφαση στον αναγνώστη και την ερμηνεια του και δεν θεωρει τα κειμενα ως κατι κλειστο κ απαραβίαστο που δεν επιτρεπεται να αλλαξεις. Και στο σχολείο κανουμε πια ασκησεις με την αλλαγη του τέλους της ιστοριας ή εναλλακτικες εξελιξεις της πλοκής. Ειναι επισημο δηλαδη, μπορειτε να το κανετε ελευθερα. 

 

Δεν εχω καταληξει καπου σχετικά με αυτά τα παραμύθια που δεν με ενθουσιάζουν. Δεν εχω εικονα του πώς σκεφτεται ενα νηπιο για να ξερω τι αντιδραςεις θα περιμενω. Σιγουρα αν τα δθαβασω καποια στιγμη που προφανως θα γίνει, θα διαβάσω κ τις διάφορες παρωδίες/διασκευές, οπως λεει κ η @Sentir...natureza. Κι ο μικρος πρίγκιπας προσφέρεται γιατι εχει την αλεπού που δινει μαθηματα για τη φιλια. Ειναι πολυ καλο παραδειγμα γιατι ειναι κ η αλεπού παρεξηγημένη λογω των μύθων. 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 25 λεπτά , Έσπερος είπε:

Καθαρα φιλολογικα μιλωντας, η θεωρια της λογοτεχνιας πλεον δινει εμφαση στον αναγνώστη και την ερμηνεια του και δεν θεωρει τα κειμενα ως κατι κλειστο κ απαραβίαστο που δεν επιτρεπεται να αλλαξεις. Και στο σχολείο κανουμε πια ασκησεις με την αλλαγη του τέλους της ιστοριας ή εναλλακτικες εξελιξεις της πλοκής. Ειναι επισημο δηλαδη, μπορειτε να το κανετε ελευθερα. 

 

Δεν εχω καταληξει καπου σχετικά με αυτά τα παραμύθια που δεν με ενθουσιάζουν. Δεν εχω εικονα του πώς σκεφτεται ενα νηπιο για να ξερω τι αντιδραςεις θα περιμενω. Σιγουρα αν τα δθαβασω καποια στιγμη που προφανως θα γίνει, θα διαβάσω κ τις διάφορες παρωδίες/διασκευές, οπως λεει κ η @Sentir...natureza. Κι ο μικρος πρίγκιπας προσφέρεται γιατι εχει την αλεπού που δινει μαθηματα για τη φιλια. Ειναι πολυ καλο παραδειγμα γιατι ειναι κ η αλεπού παρεξηγημένη λογω των μύθων. 

Noμίζω πολλά εξαρτώνται και από την ηλικία. Ο μικρός πρίγκιπας πχ από όσο θυμάμαι δεν απευθύνεται σε πολύ μικρά παιδάκια, εν αντιθέσει π.χ. με τα 3 γουρουνάκια, που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον ενός παιδιού 2-3 ετών. Όσο μεγαλώνει το παιδάκι, τόσο είναι σε θέση και να παρακολουθήσει πιο πολύπλοκες ιστορίες, και ιστορίες με πολλά εναλλακτικά τέλη. Τα πολύ μικρούλια, 1,2, 3 ετών, κολλάνε συνήθως με μερικά βιβλία, δυστυχώς μερικές φορές και με 1, και όχι παραλλαγή δε θέλουν, πρέπει να το πεις ακριβώς ίδιο και με τις ίδιες φωνές και κινήσεις κάθε μέρα, μέχρι να καταραστείς την ώρα που το αγόρασες

[Έσπερος]

3 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Noμίζω πολλά εξαρτώνται και από την ηλικία. Ο μικρός πρίγκιπας πχ από όσο θυμάμαι δεν απευθύνεται σε πολύ μικρά παιδάκια, εν αντιθέσει π.χ. με τα 3 γουρουνάκια, που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον ενός παιδιού 2-3 ετών. Όσο μεγαλώνει το παιδάκι, τόσο είναι σε θέση και να παρακολουθήσει πιο πολύπλοκες ιστορίες, και ιστορίες με πολλά εναλλακτικά τέλη. Τα πολύ μικρούλια, 1,2, 3 ετών, κολλάνε συνήθως με μερικά βιβλία, δυστυχώς μερικές φορές και με 1, και όχι παραλλαγή δε θέλουν, πρέπει να το πεις ακριβώς ίδιο και με τις ίδιες φωνές και κινήσεις κάθε μέρα, μέχρι να καταραστείς την ώρα που το αγόρασες

Ναι για μεγαλύτερα είναι. Αλλά η αποδόμηση μπορεί να γίνει και σε μεγαλύτερη ηλικία. Ασχετο αλλάαυτό το κόλλημα το βλέπω στον δικό μου με διάφορα, και στα βιβλία που ξεφυλλίζει, μπορεί να χαζεύει ένα λεύκωμα και να έχει κολλήσει σε συγκεκριμένες εικόνες με κάτι απίθανες λεπτομέρειες που εγώ θέλω μεγεθυντικό για να τις ξεχωρίσω (ατιμη πρεσβυωπία) κι αυτός τις θυμάται και ρωτάει μόνο αυτές κι αν αφηρημένη πω κάτι άλλο γίνεται χαμός. και να μπουν στο ράφι με συγκεκριμένο τρόπο. και τα ζωάκια να παραταχθούν με συγκεκριμένη σειρά. ραγματικά να χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο!

[Iris89]

Κορίτσια, μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η συζήτηση. Γράφετε πράγματα που σκέφτηκα κ εγώ πρόσφατα όταν τραγουδούσα τραγουδάκια στον μικρό μου, που είναι 11 μηνών. Πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι το "Ήταν ένα μικρό καράβι" λέει ότι, όταν τελείωσαν οι τροφές, αποφάσισαν οι ναύτες να φάνε έναν από τους ίδιους... Έπαθα ένα μικρό σοκ, το είχα ακούσει τόσες φορές αυτό το τραγουδάκι, αλλά δεν είχα αντιληφθεί ότι μιλάει για καννιβαλισμό. Δεν βλέπω τι όμορφο ή διδακτικό μπορεί να έχει αυτό το τέλος και τώρα βάζω δικά μου στιχάκια. Δεν καταλαβαίνει ο μικρός περί τίνος πρόκειται βεβαίως, αλλά και πάλι εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. 

 

Έχω επίσης την εξής απορία: πότε αρχίσατε στα παιδάκια σας να διαβάζετε παραμύθια; Εγώ του πήρα πρόσφατα ένα, το οποίο το ευχαριστήθηκε πάρα πολύ κάνοντας εκατό εκατομμύρια κομματάκια τις σελίδες! Το ευχαριστήθηκε όμως!  Απλώς αναρωτιέμαι μήπως έκανα κάτι λάθος. 

[vicky86]

1 hour ago, Iris89 είπε:

Κορίτσια, μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η συζήτηση. Γράφετε πράγματα που σκέφτηκα κ εγώ πρόσφατα όταν τραγουδούσα τραγουδάκια στον μικρό μου, που είναι 11 μηνών. Πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι το "Ήταν ένα μικρό καράβι" λέει ότι, όταν τελείωσαν οι τροφές, αποφάσισαν οι ναύτες να φάνε έναν από τους ίδιους... Έπαθα ένα μικρό σοκ, το είχα ακούσει τόσες φορές αυτό το τραγουδάκι, αλλά δεν είχα αντιληφθεί ότι μιλάει για καννιβαλισμό. Δεν βλέπω τι όμορφο ή διδακτικό μπορεί να έχει αυτό το τέλος και τώρα βάζω δικά μου στιχάκια. Δεν καταλαβαίνει ο μικρός περί τίνος πρόκειται βεβαίως, αλλά και πάλι εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. 

 

Έχω επίσης την εξής απορία: πότε αρχίσατε στα παιδάκια σας να διαβάζετε παραμύθια; Εγώ του πήρα πρόσφατα ένα, το οποίο το ευχαριστήθηκε πάρα πολύ κάνοντας εκατό εκατομμύρια κομματάκια τις σελίδες! Το ευχαριστήθηκε όμως!  Απλώς αναρωτιέμαι μήπως έκανα κάτι λάθος. 

Ειναι καλη ηλικια για τα πρώτα βιβλία. Μπορείς να πάρεις πανινα, με ήχους, η με χοντρό χαρτί να μην σκιζεται(οχι οτι αν το βαλει μιση ωρα στο στομα δ θα το χαλάσει) 

[annoulen]

Να σημειώσω εδώ και την Χιονάτη και την Σταχτοπούτα τα οποία παρουσιάζουν την "μητριά" ως κακιά. Έχω δεχθεί άπειρες ερωτήσεις από τον μικρό μου γιο για το θέμα αυτό.  

 

[Sentir...natureza]

2 ώρες πρίν, Iris89 είπε:

Κορίτσια, μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η συζήτηση. Γράφετε πράγματα που σκέφτηκα κ εγώ πρόσφατα όταν τραγουδούσα τραγουδάκια στον μικρό μου, που είναι 11 μηνών. Πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι το "Ήταν ένα μικρό καράβι" λέει ότι, όταν τελείωσαν οι τροφές, αποφάσισαν οι ναύτες να φάνε έναν από τους ίδιους... Έπαθα ένα μικρό σοκ, το είχα ακούσει τόσες φορές αυτό το τραγουδάκι, αλλά δεν είχα αντιληφθεί ότι μιλάει για καννιβαλισμό. Δεν βλέπω τι όμορφο ή διδακτικό μπορεί να έχει αυτό το τέλος και τώρα βάζω δικά μου στιχάκια. Δεν καταλαβαίνει ο μικρός περί τίνος πρόκειται βεβαίως, αλλά και πάλι εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. 

 

Kαλα τα τραγουδακια αλλη ιστορια...Ειδικα τα παλια δεν διαφερουν σε τιποτα απο τα κλασσικα παραμυθια οσον αφορα τις αξιες κλπ. Υπαρχει πολλη σαβουρα εκει εξω (ζου...ια, μαζου κλπ), αλλα ευτυχως υπαρχει πληθος παιδικων τραγουδιων με υπεροχες ενορχηστρωσεις, αξιολογους ερμηνευτες (πχ Μαλαμας, Ιωαννιδης, Τσαλιγοπουλου κα) που προωθουν την μουσικη παιδεια και οχι την βλακεια. Υπαρχουν λιστες με πολλα αξιολογα τραγουδια στο kasetophono για οποιον ενδιαφερεται και απο 'κει και περα τα παντα στο youtube.