Mπρος γκρεμος και πισω ρεμα

[ΑΡΓΚ]

Πάει περίπου ένας χρόνος και κάτι που ο άντρας μου δέχτηκε μία δουλεια με αρκετά περίεργους όρους: πάρα πολλά χρήματα μεν, αλλά 12-18 ώρες τη μέρα, από το γραφείο του στο σπίτι. Απέρριψε άλλες πιο "νορμάλ" δουλειές σε εκείνη τη φάση με τη λογική ότι είναι πολλά τα χρήματα, και 3 μήνες να κρατήσει καλά είναι, και μετά θα βρεθεί κάτι άλλο.

Τελικά στο διάστημα αυτό, ο άντρας μου αποξενώθηκε από εμένα και τα παιδιά, απέκτησε ένα αλαζονικό και ειρωνικό ύφος, σε στυλ "εγώ τώρα πνίγομαι, έχω σοβαρή δουλειά, αν θέλετε να μου μιλήσετε έχετε 5 λεπτά ακριβώς." Το Φθινόπωρο πέρσι με πλησίασε στο άσχετο να μου πει ότι έχω πρόβλημα ψυχρότητας στη σχέση μας! Οπότε απάντησα και εγώ ότι ειλικρινά αν συμπεριφέροταν γενικά καλύτερα, αν δεν αμελούσε την προσωπική του υγιεινή (ούτε μπάνιο δεν έκανε πια σε εκείνη τη φάση) και πρόσεχε την εμφάνισή του (έπαιρνε τα κιλά 5-5 τη βδομάδα, τρώγοντας όλη μέρα σκουπίδια), θα ήταν καλύτερη η σχέση μας γενικότερα.

Ο άντρας μου το θεώρησε αυτό βαριά προσβολή, και άρχισε να με αποφεύγει ακόμη περισσότερο, μετακομίζοντας οριστικά στον καναπέ. Μετά τα Χριστούγεννα αποκαλύφτηκε ότι είχε μία εξ αποστάσεως σχέση με μία πολύ νεότερη υφισταμένη του (μιλάμε για 25 χρόνια διαφορά) και ήταν προβληματισμένος για το να πρέπει να μείνει στο γάμο ή να πάει να τη βρει! Πριν προλάβω να συνέλθω, έχασε τελικά τη δουλειά αυτή και κάπου εκεί αποφάσισε να μείνει. Φαντάζομαι έχασε και η νεαρά το ενδιαφέρον της - άλλο πολύ καλοπληρωμένος προϊστάμενος για φλερτ, άλλο να σου φορτωθεί 50άρης άνεργος χωρισμένος με 3 παιδιά.

Από τότε έπεσε σε βαθιά απελπισία, έχασε βάρος σε βαθμό αρρώστιας, καπνίζει ασταμάτητα, και η όποια προσπάθεια από μεριάς του να τα βρούμε απλά ατόνησε και επέστρεψε στον καναπέ.

Στη φάση που είμαστε τώρα, ουσιαστικά έχουμε έναν συνεχή πόλεμο. Δε μιλάμε παρά μόνο για να τσακωθούμε, συνεχίζει να προσεγγίζει την κοπελιά κάθε 2-3 μέρες και να της στέλνει βλακείες  (ναι, έψαξα φυσικά), από και καλά επαγγελαμτικές ερωτήσεις μέχρι φωτογραφίες με λουλούδια, και κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι επαναλαμβάνοντας πόσο μάταια είναι όλα, δε θα βρει δουλειά ποτέ, δεν υπάρχει χαρά στη ζωή κλπ.

Σε ψυχολόγο δεν πάει. Ούτε σε ψυχίατρο. Ούτε σε σύμβουλο γάμου. Ούτε δέχεται συμβουλες από συγγενείς και φίλους.

Του φαίνεται "φρικτό" να μένουμε μαζί, αλλά δε δέχεται διαζύγιο ούτε να φύγει προσωρινά από το σπίτι.

Από όσο καταλαβαίνω, αν κάνω αίτηση διαζυγίου, πάμε για ασφαλιστικά μέτρα, και στη φάση που είναι, κυριολεκτικά θα τον βγάλει κάποια στιγμή σηκωτό η αστυνομία τελικά από το σπίτι. Που ακούγεται τραγικό. 

Τι κάνει κανείς σε αυτή τη φάση;

 

[anemoni1989]

Καλησπέρα!!! 

Στη φαση που ειστε, νομίζω πως το βασικο ειναι και κυριο ειναι να ξεκαθαρίσεις εσυ τι θες... Εισαι διατεθειμενη να συνεχισεις μαζι του, ακομα και γνωριζοντας πως και σε εχει απατησει, αλλα και προσπαθει να αναζοπυρωσει τη σχέση του μ ετη νεαρα δεσποινιδουλα τωρα που τελειωσε? Αν ναι, προσπαθεις να τον πεισεις με διάφορα μεσα οτι πρέπει να τν δει γιατρος (υπάρχει και η λύση της εισαγγελικης εντολης αν ειναι σ κατασταση επικινδυνη γιαντην υγεία του, πχ δεν  τρωει, απειλει οτι θα κανει αποπειρα κλπ)... Αν οχι, εξαρτάται τι σχεσεις θες να εχετε μετα... Ειτε παλευεις να παει σε γιατρο και μετα αφου ειναι καλυτερα καταθετεις αιτηση διαζυγίου, ειτε καταθετεις απο τωρα αιτηση, κανεις μετρα ασφαλιστικα, αλλα θα ειστε σε κοντρα και θα σου μεινει η "ρετσινια"  οτι και καλα οταν ειχε αναγκη τον χωρισες.. 

Τα παιδια τι ηλικιας ειναι? 

[Merendoula]

Είχα διαβάσει πριν μήνες την ιστορία σου που ανέφερες ότι ήθελε να πει μόνος του σε ξένη χώρα για εργασία. Τελικά η εργασία ήταν σχέση προφανώς. Ανδρικη ματαιοδοξία της μέσης ηλικίας. 'Εχω χρήμα και μετράω σαν γκομενος'. Κρίμα..γι αυτόν. 

Μιλάς για προσπάθειες απ τη μεριά του να τα ξαναβρείτε που ατονησαν. Από τη μεριά σου έκανες κατι; ήθελες, προσπάθησες ή τελείωσε μέσα σου; το διαζύγιο το θες; για τα παιδιά είναι ο,τι χειρότερο να ζουν σε τέτοιο περιβάλλον. Τι θέλει ακριβώς αφού δε θέλει να είστε μαζι; φέρεται πάρα πολύ ανώριμα. Φοβάται να μείνει μόνος αλλα δε σε θέλει κιόλας! Εγώ ειλικρινά θα έπαιρνα ασφαλιστικά, για την καλη ψυχική υγεία ολης της οικογενειας. Τα παιδια τι λενε; απο τον τροπο που γράφεις και μόνο καταλαβαίνω ότι έχεις αγανακτήσει τελείως και δεν συζητάς να βρείτε άλλη λύση. 

[Mama_Anesti_]

Εσύ τι νιώθεις? Θέλεις να παλεψεις για τον γάμο σου, έχεις φτάσει στα όρια σου? Τι νιώθεις για τον άνδρα σου? Στα παιδιά σου τι αντίκτυπο θα έχει ενα διαζύγιο? Απ την άλλη μπορείς να συνεχίσεις την ζωή σου έτσι? Είναι καλό για τα παιδιά να βλέπουν έτσι τον πατέρα τους? Τι άλλες λύσεις υπαρχουν? Αν μενατε λίγο χωριστά ώστε να προσδιορισετε τα θέλω σας, να δείτε που είστε και τι ζητατε? Άλλωστε αυτές οι αποφάσεις δεν παίρνονται εν βρασμώ. 

 

 

 

  Ειλικρινά ΜΗΝ απαντήσεις δημόσια σε καμία ερώτηση. Σου έγραψα τις ερωτήσεις που θα έκανα και γω στον εαυτό μου στην θέση σου. Ίσως είναι σκέψεις πως έχεις ήδη κάνει, αλλά ελπίζω κάπως να βοήθησα! 

[Owl_1]

Παναγίτσα μου τι περνας...φυλακή το σπίτι σου εγινε!! Δεν φτάνουν όλα τα άλλα θέλει και γκόμενα ρε παιδιά έλεος!! Τι ηλικίες εχουν τα παιδάκια σου? Θα ακούσεις πολλαααα και ότι δεν πρέπει να χωρίσεις ότι πρέπει να είστε μαζί για τα παιδιά και όλα αυτά που λένε οι έξω από τον χώρο!! Για έμενα κλείσε τα αυτιά σου και  άκου την καρδιά σου και κάνε το καλύτερο για τα παιδάκια σου και για τον εαυτό σου φυσικά!! Είναι μια κατάσταση αρω στημένη όλο αυτό που περιγράφεις και φυσικά δεν αξίζει στα παιδάκια να μεγαλώνουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον!! Εσύ τι νιώθεις κοπέλα μου γι'αυτον? Θέλεις να προσπαθήσεις? Θέλεις να το τελειώσεις? Κάντο!! Ζήτα εσύ συμβουλές από παντού είτε από σύμβουλο γάμου, από δικηγόρο ακόμα και από την αστυνομία να ξέρεις όλα τα υπέρ και τα κατά!! 

[Mary1976]

Καλημέρα, λυπάμαι για όλα, πρέπει να είναι για όλους σας πολύ δύσκολη αυτή η κατάσταση. Η γνώμη μου είναι ότι αφού δεν πάει αυτός σε ψυχολόγο, πρέπει να πας τουλάχιστον εσύ. Επίσης να βρεις και έναν δικηγόρο διαζυγίων για να σε συμβουλέψει για τα νομικά θέματα. Αλλά προέχει ένας καλός ψυχολόγος / ή και σύμβουλος γάμου. Συγγενείς δεν έχει ο άντρας σου? γονείς, αδέλφια κτλ. Αυτοί τι λένε που τον βλέπουν σε τέτοια κατάσταση? 

[annoulen]

ΑΡΓΚ, δεν μπορώ εκ πείρας να σε συμβουλεύσω κάτι, παρά μόνο να σου στείλω μήνυμα συμπαράστασης για την εξέλιξη αυτή στην οικογένειά σου.

 

Και να σου ευχηθώ να είστε καλά στην υγεία σας εσύ, τα παιδάκια σου ΚΑΙ ο πατέρας τους (για πολλούς λόγους το λέω αυτό και είναι ουσιαστική ευχή).

 

[ninaki80]

18 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Πάει περίπου ένας χρόνος και κάτι που ο άντρας μου δέχτηκε μία δουλεια με αρκετά περίεργους όρους: πάρα πολλά χρήματα μεν, αλλά 12-18 ώρες τη μέρα, από το γραφείο του στο σπίτι. Απέρριψε άλλες πιο "νορμάλ" δουλειές σε εκείνη τη φάση με τη λογική ότι είναι πολλά τα χρήματα, και 3 μήνες να κρατήσει καλά είναι, και μετά θα βρεθεί κάτι άλλο.

Τελικά στο διάστημα αυτό, ο άντρας μου αποξενώθηκε από εμένα και τα παιδιά, απέκτησε ένα αλαζονικό και ειρωνικό ύφος, σε στυλ "εγώ τώρα πνίγομαι, έχω σοβαρή δουλειά, αν θέλετε να μου μιλήσετε έχετε 5 λεπτά ακριβώς." Το Φθινόπωρο πέρσι με πλησίασε στο άσχετο να μου πει ότι έχω πρόβλημα ψυχρότητας στη σχέση μας! Οπότε απάντησα και εγώ ότι ειλικρινά αν συμπεριφέροταν γενικά καλύτερα, αν δεν αμελούσε την προσωπική του υγιεινή (ούτε μπάνιο δεν έκανε πια σε εκείνη τη φάση) και πρόσεχε την εμφάνισή του (έπαιρνε τα κιλά 5-5 τη βδομάδα, τρώγοντας όλη μέρα σκουπίδια), θα ήταν καλύτερη η σχέση μας γενικότερα.

Ο άντρας μου το θεώρησε αυτό βαριά προσβολή, και άρχισε να με αποφεύγει ακόμη περισσότερο, μετακομίζοντας οριστικά στον καναπέ. Μετά τα Χριστούγεννα αποκαλύφτηκε ότι είχε μία εξ αποστάσεως σχέση με μία πολύ νεότερη υφισταμένη του (μιλάμε για 25 χρόνια διαφορά) και ήταν προβληματισμένος για το να πρέπει να μείνει στο γάμο ή να πάει να τη βρει! Πριν προλάβω να συνέλθω, έχασε τελικά τη δουλειά αυτή και κάπου εκεί αποφάσισε να μείνει. Φαντάζομαι έχασε και η νεαρά το ενδιαφέρον της - άλλο πολύ καλοπληρωμένος προϊστάμενος για φλερτ, άλλο να σου φορτωθεί 50άρης άνεργος χωρισμένος με 3 παιδιά.

Από τότε έπεσε σε βαθιά απελπισία, έχασε βάρος σε βαθμό αρρώστιας, καπνίζει ασταμάτητα, και η όποια προσπάθεια από μεριάς του να τα βρούμε απλά ατόνησε και επέστρεψε στον καναπέ.

Στη φάση που είμαστε τώρα, ουσιαστικά έχουμε έναν συνεχή πόλεμο. Δε μιλάμε παρά μόνο για να τσακωθούμε, συνεχίζει να προσεγγίζει την κοπελιά κάθε 2-3 μέρες και να της στέλνει βλακείες  (ναι, έψαξα φυσικά), από και καλά επαγγελαμτικές ερωτήσεις μέχρι φωτογραφίες με λουλούδια, και κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι επαναλαμβάνοντας πόσο μάταια είναι όλα, δε θα βρει δουλειά ποτέ, δεν υπάρχει χαρά στη ζωή κλπ.

Σε ψυχολόγο δεν πάει. Ούτε σε ψυχίατρο. Ούτε σε σύμβουλο γάμου. Ούτε δέχεται συμβουλες από συγγενείς και φίλους.

Του φαίνεται "φρικτό" να μένουμε μαζί, αλλά δε δέχεται διαζύγιο ούτε να φύγει προσωρινά από το σπίτι.

Από όσο καταλαβαίνω, αν κάνω αίτηση διαζυγίου, πάμε για ασφαλιστικά μέτρα, και στη φάση που είναι, κυριολεκτικά θα τον βγάλει κάποια στιγμή σηκωτό η αστυνομία τελικά από το σπίτι. Που ακούγεται τραγικό. 

Τι κάνει κανείς σε αυτή τη φάση;

 

φευγεις εσυ  με τα παιδια. εστω κ.προσωρινα μηπως κ συνελθει. ξερω θα πεις οικονομικα ειναι δυσκολο αλλα πραγματικα βρες λυση. περιγραφεις κατι αρρωστο κ.σε αυτο ζεις εσυ κ.τα παιδια σου μεσα. 

 

δεν εχω τι αλλο να σχολιασω ειναι λυπηρο να φτανει μια σχεση σε αυτο το σημειο κ ενας ανθρωπος να ειναι πλεον ενας ξενος. 

[Maya14]

Σαν πρώτη σκέψη μου έρχεται ότι ο σύζυγος περνάει κατάθλιψη σε συνδυασμό με την κρίση μέσης ηλικίας. Δυστυχώς συμβαίνει και είναι κάτι το οποίο "χτίζεται" στον ψυχισμό του ατόμου λίγο - λίγο με τα χρόνια. Αποξένωση, ευερεθιστότητα, παραμέληση της προσωπικής υγιεινής, παραίτηση ,απόγνωση,  όλα αυτά είναι "καμπάνες"  ότι κάτι συμβαίνει. Πολλές φορές το άτομο τα κάνει και στην υπερβολή του έτσι ώστε να "παρατηρηθεί" απο τους άλλους και να "χαιδευτεί". Η σχέση εξ αποστάσεως γνωρίζεις εαν ήταν ολοκληρωμένη ή μήπως ήταν ένα φλερτ το οποίο τον βοήθησε να τονωθεί η αυτοπεποιθησή του και να βρεί μία συναισθηματική διέξοδο; Αυτός ο άνθρωπος που βλέπεις τώρα να έχει πιασει πάτο, ήταν κάποτε ένας άντρας που σε αγάπησε και αγάπησες και μαζί φέρατε στον κόσμο τα παιδιά σας. Εσύ άραγε είσαι η ίδια , δεν έχεις αλλάξει καθόλου; Μήπως ό άνθρωπος αυτός εχει ζοριστεί, καταπιεστεί πολύ και έχει κατεβάσει ρολλά; Γενικά σαν συζυγος και σαν πατερας έχει σταθεί στα δυσκολα; Εαν ναι, τότε τώρα είναι η σειρά του που εχει πέσει και πρεπει να τον βοηθησεις εσυ.  Εαν θεωρείς οτι αυτός ο ανθρωπος αξίζει μία ευκαιρία, θα σε συμβούλευα να ξεκινησεις με τακτικη αγαπης και τρυφεροτητας μονο.  Μπορεί όλο αυτό να μην είναι το τέλος, απλά μία πολύ άσχημη φάση την οποία την περνάνε σιωπηλά πολλές οικογένειες, όπως την έχει περάσει και η δική μου.

[tzenaki1982]

@ΑΡΓΚ ειχε τυχει κ εγω να διαβασω καποια παλιοτερη αναρτηση σου σε σχεση με τη δουλεια στο εξωτερικο..

Δεν γραφω για να σε συμβουλεψω..νομιζω ειναι πολυ περιπλοκο το θεμα κ θεωρω πωσ  ξερεισ πολυ καλα τι πρεπει να κανεισ..

Κ γενικα επειδη εχει τυχει κ εχω διαβασει πολλεσ φορεσ αναρτησεισ σου μου βγαζεισ την αισθηση μιασ πολυ δυναμικησ κ χειραφετημενησ γυναικασ που δυσκολα βαζει νερο στο κρασι τησ..κ η αληθεια ειναι πωσ τουσ αντρεσ τουσ ξενιζει αυτο..

Σε καμμια περιπτωση δεν δικαιολογω τον αντρα σου που βρηκε αλλη...

Απλα θελω να καταληξω πωσ αν λογω των παιδιων εκανεσ μια προσπαθεια να ξανα προσπαθησετε πιαστε το λιγο απο την αρχη..

Γιατι σιγουρα και οι 2 κανατε λαθη..

Ευχομαι το καλυτερο για σενα κ τα παιδια σου..

[ΑΡΓΚ]

19 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα!!! 

Στη φαση που ειστε, νομίζω πως το βασικο ειναι και κυριο ειναι να ξεκαθαρίσεις εσυ τι θες... Εισαι διατεθειμενη να συνεχισεις μαζι του, ακομα και γνωριζοντας πως και σε εχει απατησει, αλλα και προσπαθει να αναζοπυρωσει τη σχέση του μ ετη νεαρα δεσποινιδουλα τωρα που τελειωσε? Αν ναι, προσπαθεις να τον πεισεις με διάφορα μεσα οτι πρέπει να τν δει γιατρος (υπάρχει και η λύση της εισαγγελικης εντολης αν ειναι σ κατασταση επικινδυνη γιαντην υγεία του, πχ δεν  τρωει, απειλει οτι θα κανει αποπειρα κλπ)... Αν οχι, εξαρτάται τι σχεσεις θες να εχετε μετα... Ειτε παλευεις να παει σε γιατρο και μετα αφου ειναι καλυτερα καταθετεις αιτηση διαζυγίου, ειτε καταθετεις απο τωρα αιτηση, κανεις μετρα ασφαλιστικα, αλλα θα ειστε σε κοντρα και θα σου μεινει η "ρετσινια"  οτι και καλα οταν ειχε αναγκη τον χωρισες.. 

Τα παιδια τι ηλικιας ειναι? 

H "απιστία" ευτυχώς (η δυστυχώς γιατί θα ήταν πιο καθαρά τα πράγματα) ήταν πλατωνικη και εξ αποστάσεως (η κοπέλα ζει πολύ μακριά, και εκείνος ουσιαστικά ζούσε απομονωμένος σε ένα γραφείο, δεν έκανε ταξίδια, ούτε καν στο περίπτερο δεν πήγαινε). Θεωρώ ότι ήταν μάλλον τέτοιο το σοκ της απόλυτης απομόνωσης για μήνες από συγγενείς και φίλους, που πιάστηκε έστω και από την κοπέλα που έβλεπε στο skype κάθε μέρα για να αναπληρώσει την ανθρώπινη επαφή.

Για απόπειρα ευτυχώς δε μιλάει, σε γιατρό πήγε μόνος αρχικά αλλά τελικά αρνήθηκε την αντικαταθλιπτική αγωγή που του προτάθηκε και αρνείται πεισματικά να ξαναπάει ούτε σε γιατρό ούτε σε ψυχολόγο. Εισαγγελική ομολογώ ότι το σκέφτηκα, αλλά έχει αρχίσει να γίνεται σχετικά λειτουργικός (πχ. προσπαθεί να στήσει δική του δουλειά, έστω και με μισή καρδιά), οπότε σκέφτομαι ότι είναι υπερβολή. 

[ΑΡΓΚ]

18 ώρες πρίν, Merendoula είπε:

Είχα διαβάσει πριν μήνες την ιστορία σου που ανέφερες ότι ήθελε να πει μόνος του σε ξένη χώρα για εργασία. Τελικά η εργασία ήταν σχέση προφανώς. Ανδρικη ματαιοδοξία της μέσης ηλικίας. 'Εχω χρήμα και μετράω σαν γκομενος'. Κρίμα..γι αυτόν. 

Μιλάς για προσπάθειες απ τη μεριά του να τα ξαναβρείτε που ατονησαν. Από τη μεριά σου έκανες κατι; ήθελες, προσπάθησες ή τελείωσε μέσα σου; το διαζύγιο το θες; για τα παιδιά είναι ο,τι χειρότερο να ζουν σε τέτοιο περιβάλλον. Τι θέλει ακριβώς αφού δε θέλει να είστε μαζι; φέρεται πάρα πολύ ανώριμα. Φοβάται να μείνει μόνος αλλα δε σε θέλει κιόλας! Εγώ ειλικρινά θα έπαιρνα ασφαλιστικά, για την καλη ψυχική υγεία ολης της οικογενειας. Τα παιδια τι λενε; απο τον τροπο που γράφεις και μόνο καταλαβαίνω ότι έχεις αγανακτήσει τελείως και δεν συζητάς να βρείτε άλλη λύση. 

Κοίτα, στην αρχή προσπάθησα πάρα πολύ. Να τον βοηθήσω να βρει δουλειά, να περάσουμε χρόνο σα ζευγάρι κλπ. Πλέον απηύδησα. Συνεχίζω να βοηθάω αν χρειαστεί κάτι που μπορεί να τον βοηθήσει στην αναζήτηση εργασίας, αλλά να περάσω όλη μου τη ζωή να τον παρακαλάω να συνέλθει, είναι παράλογο. Από τα παιδιά έχω μικτές αντιδράσεις. Ο μικρός αδιάφορος, ο μεσαίος προσπαθεί να τον προσεγγίσει και είναι σαφές ότι του λείπει, η μεγάλη έχει θυμώσει, δεν του μιλάει και μου λέει κάθε βδομάδα να τον χωρίσω.

Αν μπορούσε να συνέλθει, θα ήμουν ανοιχτή σε μία κοινή προσπάθεια, αλλά τώρα η κατάσταση πραγματικά δεν παλεύεται. Από την άλλη και ασφαλιστικά μέτρα για να φύγει, τραυματικό για όλους μου φαίνεται. Γιατί είναι σαφές ότι αν δεν τον βγάλει η αστυνομία, δε φεύγει σε αυτή τη φάση. Θα μου πεις αν μπορούσαμε να χωρισουμε φιλικά, δε θα χρειαζόταν και να χωρίσουμε μάλλον 

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, Mary1976 είπε:

Καλημέρα, λυπάμαι για όλα, πρέπει να είναι για όλους σας πολύ δύσκολη αυτή η κατάσταση. Η γνώμη μου είναι ότι αφού δεν πάει αυτός σε ψυχολόγο, πρέπει να πας τουλάχιστον εσύ. Επίσης να βρεις και έναν δικηγόρο διαζυγίων για να σε συμβουλέψει για τα νομικά θέματα. Αλλά προέχει ένας καλός ψυχολόγος / ή και σύμβουλος γάμου. Συγγενείς δεν έχει ο άντρας σου? γονείς, αδέλφια κτλ. Αυτοί τι λένε που τον βλέπουν σε τέτοια κατάσταση? 

Σε ψυχολόγο πήγα, η άποψή της είναι ότι όσο πιο ήρεμο είναι ένα διαζύγιο τόσο πιο καλά, αλλά ότι αν δε βλέπω πια άλλη λύση, και τι άλλο να κάνω; 

Ο δικηγόρος συνιστά υπομονή μήπως βρει δουλειά στους επόμενους μήνες και τότε, μήπως τότε δεχτεί συναινετικό, ή συνέλθει. Θεωρεί ότι αλλιώς ναι μεν μπορεί να γίνει φυσικά, αλλά θα είναι σκληρό για τα παιδιά, γιατί τα 2 είναι στην εφηβεία και μοιραία θα είναι στη μέση, και αν μπορω να κάνω λίγο υπομονή (πόσο όμως; και αν βρει δουλειά της προκοπής σε 1 χρόνο;) 

Τα αδέρφια του τον έπιασαν να μιλήσουν και μόνο την καλημέρα δεν τους έκοψε γιατί δεν του άρεσαν προφανώς όσα του είπαν :( 

Σε σύμβουλο γάμου τον παρακαλάω από το χειμώνα να πάει, και δεν. Με τίποτα.

 

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, ninaki80 είπε:

φευγεις εσυ  με τα παιδια. εστω κ.προσωρινα μηπως κ συνελθει. ξερω θα πεις οικονομικα ειναι δυσκολο αλλα πραγματικα βρες λυση. περιγραφεις κατι αρρωστο κ.σε αυτο ζεις εσυ κ.τα παιδια σου μεσα. 

 

δεν εχω τι αλλο να σχολιασω ειναι λυπηρο να φτανει μια σχεση σε αυτο το σημειο κ ενας ανθρωπος να ειναι πλεον ενας ξενος. 

Δυστυχώς με 3 παιδιά, και έναν μισθό, έστω και καλό με δεδομένα Ελλάδας, η μετακόμιση ακούγεται ουτοπική. Πόσο μάλλον που είμαστε σχετικά έξω από την Αθήνα, και αραιοκατοικημένα, οπότε θα πρέπει να πάμε αρκετά μακριά (έχει πολύ λίγα διαμερίσματα εδώ γύρω, πόσο μάλλον οικονομικά) και θα χάσουν τα παιδιά τη γη κάτω από τα πόδια τους  - παρέες, σχολείο, εξωσχολικές δραστηριότητες. Είναι και το σπίτι δικό μου, οπότε με απέτρεψε και ο δικηγόρος όταν το πρότεινα. 

[ninaki80]

4 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Δυστυχώς με 3 παιδιά, και έναν μισθό, έστω και καλό με δεδομένα Ελλάδας, η μετακόμιση ακούγεται ουτοπική. Πόσο μάλλον που είμαστε σχετικά έξω από την Αθήνα, και αραιοκατοικημένα, οπότε θα πρέπει να πάμε αρκετά μακριά (έχει πολύ λίγα διαμερίσματα εδώ γύρω, πόσο μάλλον οικονομικά) και θα χάσουν τα παιδιά τη γη κάτω από τα πόδια τους  - παρέες, σχολείο, εξωσχολικές δραστηριότητες. Είναι και το σπίτι δικό μου, οπότε με απέτρεψε και ο δικηγόρος όταν το πρότεινα. 

ισως αν του ελεγες να φυγει κ θα τον βοηθησεις κ εσυ οικονομικα για αρχη (βοηθεια απο γονεις σου  φιλους σου ωστε να τον διωξεις .οικονομικη ισως χωρις να το μαθει). αλλη λυση δεν υπαρχει απτο να περιμενεις αφου τα εχεις ψαξει ολα.

παντως μου ακουγετε λιγο τρελο να τον διωξεις κ να μην φυγει.... ξερω κ εγω εγω παντως θα φοβομουν να εμενα με εναν ανθρωπο που αν του ελεγα φυγε δεν θα το εκανε.

[elenip]

Δύσκολες καταστάσεις, είχα αντίστοιχη περίπτωση στον κύκλο μου! Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η συμβολή ενός ειδικού. Δεν είμαι ειδικός για να κάνω διάγνωση αλλά ο σύζυγος μου δίνει την αίσθηση του καταθλιπτικού, δυστυχώς η κατάθλιψη είναι ασθένεια, δύσκολα μπορεί να βοηθηθεί από μόνο του το άτομο που πάσχει. Και το πιο δύσκολο σε αυτές τις καταστάσεις είναι πως δεν παραδέχεται ο εμπλεκόμενος ότι υπάρχει πρόβλημα, αν παραδεχτεί ότι υπάρχει πρόβλημα τότε έχει κάνει το πρώτο βήμα για την σωτηρία την δική του και του περιβάλλοντος του.

Η ψυχολόγος θα πρέπει να σου δείξει μεθόδους πως να το διαχειριστείς όλο αυτό και πως να τον προσεγγίσεις ώστε να ζητήσει μόνος του βοήθεια.

 

[ΑΡΓΚ]

14 ώρες πρίν, ninaki80 είπε:

ισως αν του ελεγες να φυγει κ θα τον βοηθησεις κ εσυ οικονομικα για αρχη (βοηθεια απο γονεις σου  φιλους σου ωστε να τον διωξεις .οικονομικη ισως χωρις να το μαθει). αλλη λυση δεν υπαρχει απτο να περιμενεις αφου τα εχεις ψαξει ολα.

παντως μου ακουγετε λιγο τρελο να τον διωξεις κ να μην φυγει.... ξερω κ εγω εγω παντως θα φοβομουν να εμενα με εναν ανθρωπο που αν του ελεγα φυγε δεν θα το εκανε.

Aντιθέτως, ο άντρας μου έχει στην τράπεζα χρήματα για να ζήσει 10 χρόνια χωρίς να εργάζεται. Το θέμα είναι να διεκδικησω ποσοστό από αυτά ή/και διατροφή για τα παιδιά, όχι να τον προικίσω κιόλας:

[ΑΡΓΚ]

23 ώρες πρίν, tzenaki1982 είπε:

@ΑΡΓΚ ειχε τυχει κ εγω να διαβασω καποια παλιοτερη αναρτηση σου σε σχεση με τη δουλεια στο εξωτερικο..

Δεν γραφω για να σε συμβουλεψω..νομιζω ειναι πολυ περιπλοκο το θεμα κ θεωρω πωσ  ξερεισ πολυ καλα τι πρεπει να κανεισ..

Κ γενικα επειδη εχει τυχει κ εχω διαβασει πολλεσ φορεσ αναρτησεισ σου μου βγαζεισ την αισθηση μιασ πολυ δυναμικησ κ χειραφετημενησ γυναικασ που δυσκολα βαζει νερο στο κρασι τησ..κ η αληθεια ειναι πωσ τουσ αντρεσ τουσ ξενιζει αυτο..

Σε καμμια περιπτωση δεν δικαιολογω τον αντρα σου που βρηκε αλλη...

Απλα θελω να καταληξω πωσ αν λογω των παιδιων εκανεσ μια προσπαθεια να ξανα προσπαθησετε πιαστε το λιγο απο την αρχη..

Γιατι σιγουρα και οι 2 κανατε λαθη..

Ευχομαι το καλυτερο για σενα κ τα παιδια σου..

 

Προσπάθειες κάνω κάθε μέρα, αλλά δεν...

Παραδείγματα σημερινά:

1) Πηγαίνει σε συνέντευξη και του έχω πει 100 φορές ότι όπως κι αν νιώθει, πρέπει να δείξει έναν ενθουσιασμό, έστω και προσποιητό. Οτ το ξέρει και ο ίδιος ότι αλλιώς δε γίνεται, δε μετράνε μόνο οι γνώσεις αλλά και το να δείξεις ενδιαφέρον (και μιλάμε για μεγάλη θέση, στελέχους, έστω και σε μικρή εταιρεία). Συμφωνει και λέει ότι το καταλαβαίνει, θα κάνει το καλύτερο που μπορεί. Επιστρέφει και τι λέει; Ότι τους είπε ότι αυτό που θέλουν να κάνουν δε γίνεται ούτε σε 10 χρόνια και δεν είναι λογικό να τον προσλάβουν στη φάση που είναι η εταιρεία!

2) Υπάρχει μία θέση, υψηλότατα αμοιβόμενη, στον όμιλο όπου εργάζομαι. Παρά το ρίσκο του διαζυγίου και του μπάχαλου ανάμιξης εργασίας-προσωπικών, έστειλα το βιογραφικό του και επιστολή που εγώ έγραψα, γιατί αυτός ούτε αυτό δεν έκανε μόνος, κι ας λέει ότι τη θέλει του δουλειά. Και αντί να χαρεί, μου αναλύει δύο ώρες λόγους γιατί η αγγελία δεν ορίζει καλά το ρόλο και γιατί αυτός δεν ταιριάζει! Από το τηλέφωνο, ενώ είμαι στο γραφείο.

3) Επιστρέφω σπίτι, μαγειρεύω, ασχολούμαι με παιδιά κλπ, αυτός κλεισμένος στο γραφείο του. Έρχεται και μου λεει να τον βοηθήσω να φτιάξει το τηλέφωνο. Ρωτάω πώς να βοηθήσω. Λεει ξανά το ίδιο. Ξαναλέω Ναι, αλλά τι ακριβώς να κάνω; Μου λέει να σηκωθώ και να τον βοηθήσω, ξανααπαντάω, ευχαρίστως να σηκωθώ αλλά να μου εξηγήσει τι να κάνω γιατί ειλικρινά δεν καταλαβαινω τι ακριβώς θέλει να κάνω. Γίνεται έξω φρενών και φεύγει από το σπίτι κοπανώντας την πόρτα πίσω του.

 

 

[ninaki80]

3 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Aντιθέτως, ο άντρας μου έχει στην τράπεζα χρήματα για να ζήσει 10 χρόνια χωρίς να εργάζεται. Το θέμα είναι να διεκδικησω ποσοστό από αυτά ή/και διατροφή για τα παιδιά, όχι να τον προικίσω κιόλας:

οτι κ να γινει τα παιδια διατροφη θα περνουν . ακομα κ.εσυ να ζητησεις διαζυγιο κ επειδη ειστε κ παντρεμενοι την περιουσια που αποκτησατε μαζι σαν.ζευγαρι μπορεις να την.διεκδικισης μισα μισα. 

[ninaki80]

οποτε για πιο λογο ακριβως δεν.τον διωχνεις ?

[panagiota75]

η θέση σου πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολη. Αν ψάχνεις έναν εύκολο τρόπο να βοηθήσεις τον εαυτό σου, δεν υπάρχει. Σε πρώτη φάση θα πρέπει να δεχτείς ότι το να δυσκολευτείς είναι το δεδομένο. Όμως πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος να βγείτε από αυτήν την κατάσταση. Φαίνεται ότι έχετε επιλέξει και οι δυο  να τροφοδοτείτε και να σχετίζεστε μέσα από θυμό και  επιθετικότητα. Λες ότι τον βοηθάς αλλά δεν το πιστεύω. Ίσως πρέπει να σκεφτείς αν η στάση σου περισσότερο βγάζει απόρριψη, μνησικακία και επίκριση και όχι βοήθεια.  Απόλυτα κατανοητό, γιατί καλείσαι να διαχειριστείς τα πάντα αυτήν την περίοδο, αλλά αυτή η ανακύκλωση του θυμού δεν βγάζει πουθενά. Νομίζω ότι ο άντρας σου σε χρειάζεται. Έχει απόλυτη ανάγκη από βοήθεια ειδικού και ίσως φαρμακευτικής αγωγής, αλλά εφ'όσον αρνείται είσαι το μοναδικό πρόσωπο που μπορεί να τον πλησιάσει. Και αν όλη αυτή η απαίσια, προκλητική, απάλευτη συμπεριφορά είναι μια απελπισμένη κραυγή για βοήθεια; Εκείνος το βγάζει αυτοκαταστροφικά και εσύ ίσως κάπου και να ευχαριστιέσαι αυτήν την αποδόμηση του μπροστά στα μάτια σου, και τα μάτια των παιδιών  γιατί εσύ μόνο γνωρίζεις πόσα ανέχτηκες μέχρι τώρα από εκείνον. Τα παιδιά θυμωνουν, αδιαφορούν ή προσπαθούν να καταλάβουν αλλά κυρίως πληγώνονται. Και έχεις μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τον πόνο τους, κι ας νομίζουν ότι φταίει μόνο ο μπαμπάς. Κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να σπάσει αυτόν τον κύκλο και αυτός μπορεί να είναι μόνο εσύ. Αλλιώς είσαι συνένοχος στο πλήγωμα των παιδιών. Είναι ακόμα σύζυγος και  πατέρας των παιδιών σου και πολύ ευάλωτος στην παρούσα φάση. Αν τον βοηθήσεις, βοηθάς τον εαυτό σου και τα παιδιά σας μακροπρόθεσμα. Από τον τρόπο που γράφεις, θεωρώ πως έχεις την συγκρότηση και τη δύναμη να το κάνεις.

Επεξεργάστηκαν 5 Ιουνίου,2019 by panagiota75
και

[panagiota75]

η τελευταία στιχομυθία που αναφέρεις(το τρίτο παράδειγμα με το τηλέφωνο) είναι πολύ σημαντική. Ίσως συνοψίζει την κατάσταση της σχέσης σας τώρα. Εσύ έχεις δουλειά, ασχολίες, επαφή με τα παιδιά. Εκείνος, απομονωμένος σε περιορισμένο χώρο, χωρίς τίποτα από αυτά που έχεις εσύ. Βγαίνει και ζητάει βοήθεια (με αφορμή το τηλέφωνο). ΔΕΝ είσαι πρόθυμη να την προσφέρεις και το δείχνεις και το εισπράτει ξεκάθαρα. Η στάση που υιοθετείς και περιγράφεις δείχνει ότι ενδιαφέρεσαι να βοηθήσεις (επιφανειακά μόνο), ενώ στην ουσία εκφράζεις την απροθυμία σου με πολύ έντεχνο τρόπο (ζητώντας εξηγήσεις, λεπτομέρειες κτλ). Στην ουσία με πολύ έντεχνο τρόπο τον απορρίπτεις, και εκείνος το καταλαβαίνει, στους άλλους όμως όταν το παρουσιάζεις  φαίνεται ότι ήθελες να βοηθήσεις αλλά εκείνος θύμωσε. Είναι μόνος, ευάλωτος, σε κρίση και ζητάει βοήθεια. Έχεις να διαχειριστείς πολλά και δύσκολα αλλά όχι κάποιο σοβαρό (ίσως) θέμα ψυχικής υγείας. 

[erin0000]

Εγώ θα σου πρότεινα σε πρώτη φάση να κάνεις μια αυτοκριτική και στη συνέχεια να παραδεχτείς συνειδητά στον εαυτό σου τι είναι αυτό που θέλεις και γιατί. Ή τι είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην οικογένειά σας.

Γνωρίζω μια παρόμοια περίπτωση, όπου η σύζυγος περιέγραφε διάφορες καταστάσεις που προκαλούσε ο σύζυγος σε εκείνη και τα παιδιά και εκείνη είχε βγάλει το συμπέρασμα ότι είναι καταθλιπτικός, ότι έχει ψυχολογικά προβλήματα κτλ και το έλεγε σε όλους. Βάσει όσων περιέγραφε, είχα φτάσει στο σημείο να τον αντιπαθήσω. Όταν πέρασαν κάποια χρόνια διαπίστωσα ότι τελικά υπήρχε και η άλλη πλευρά. Που ήταν πολύ διαφορετική από την εικόνα που είχα σχηματίσει. Και τελικά ούτε καμία κατάθλιψη υπήρχε, ούτε τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι. Δεν λέω ότι μου έλεγε ψέμματα η σύζυγος. Ίσως για να δεχτεί καλύτερα κάποια πράγματα είχε πείσει τον εαυτό της ότι ο άντρας της ήταν η πηγή των δεινών λόγω κατάθλιψης.

 

Δεν συγκρίνω την περίπτωση σου. Δεν σας γνωρίζω, ούτε αμφισβητώ όσα λες. Θα σε συμβούλευα όμως να προσπαθήσεις να δεις τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, να κάνεις αυτοκριτική, να δεις και από την πλευρά του άλλου και αφού τα κάνεις όλα αυτά, συνειδητοποιημένη πλέον και σίγουρη, να αποφασίσεις πως θα χειριστείς την κατάσταση για τους σωστούς λόγους.

 

 

[Fenia27]

Πραγματικα δεν ξερω τι να "συμβουλευσω" και σιγουρα δεν ειμαι εγω αυτη που θα σου πω γιατι μενεις ή γιατι δεν τον αφηνεις!!! Το θεωρω απαραδεκτο να ενθαρρυνουμε μεσα απο ενα φορουμ ακουγοντας την μια πλευρα μονο την διαλυση μιας οικογενειας...

 

Αυτα μονο που μπορω να πω ειναι τα εξης:

 

Αν συνεχιζεις να τον αγαπας και θελεις να κρατησεις την οικογενεια σου, να αποφυγεις ενα διαζυγιο και οτι αυτο φερνει, πρεπει να συγχωρησεις τον αντρα σου για την "απιστια" του και οτι αλλο εχει κανει. Δεν μπορεις να κουβαλας αυτο το βαρος σε καθε συζητηση, βλεμμα, να το επαναφερνεις σε καθε τσακωμο και να ησαστε καλα. Πρεπει να ξεκινησετε απο το μηδεν. Να του δειξεις την αγαπη και την συγχωρεση σου με λογια και πραξεις πανω απο ολα. 

 

Να αφησεις πισω την ταπεινωση σου και τον θυμο σου. Να σταματησεις με την σειρα σου να τον ταπεινωνεις..Ο αντρας σου μπορει να ειδε τον εαυτο του μεγαλο και τρανο, να ερωτευτηκε, να ειδε το σπιτι του κλουβι και την ζωη που ειχε ενα τιποτα, να διελυσε τον γαμο σας και να σας εφερε στα προθυρα χωρισμου..Καπου μεσα σε αυτο ησουν και εσυ που επαναπαυτηκες? αδιαφορησες? Δεχτηκες εκεινος να φυγει μακρια νομιζοντας οτι δεν τρεχει κατι? Εχασες μαζι του την σπιθα της αγαπης σας? 

 

Ειναι μια αυταπατη αν νομιζουμε οτι πισω απο την "απολυτη εμπιστοσυνη" μπορουμε να επαναπαυομαστε και να αφηνουμε μια σχεση απλα να κυλαει μεσα στο χρονο! Εχουμε την ευθυνη και εμεις απεναντι στον συντροφο μας να διαφυλασουμε αυτη την σχεση, να ημαστε εκει για να χτυπησουμε το κοκκινο καμπανακι οταν ο αλλος παει να ξεφυγει...

 

Δεν σου κανω κυρηγμα...Μην παρεξηγησεις αυτα που σου γραφω...

 

Ο αντρα σου εζησε για λιγο ενα "μεγαλειο" και τωρα ζει την πτωση του και την απαξιωση του....Πρεπει να το παρετε απο την αρχη αλλα με ουσιαστικη προσπαθεια και οχι φαινομενικα...Συγχωρησε τον και ισως αυτος συγχωρησει τον εαυτο του και δει ξανα καθαρα...

 

Αυτα μονο εχω να πω με το φτωχο μου μυαλο. Ελπιζω να πανε ολα καλα...

Επεξεργάστηκαν 5 Ιουνίου,2019 by Fenia27

[Macgyver]

@ΑΡΓΚ το θυμάμαι και το προηγούμενο θέμα σου. 

Θεωρώ ότι τους ανθρώπους μας πρέπει να τους στηρίζουμε στα δύσκολα. Όσο ακατόρθωτο κι αν φαίνεται, όσο άσχημα κι αν είναι, αλλά με μία βασική προϋπόθεση:

-  ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ "ΘΥΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ" ( και ναι, φωνάζω γιατί αναφέρομαι στα παιδιά)

- Να ΜΗΝ χάσουμε τον ΕΑΥΤΟ μας στηρίζοντας τους άλλους ( θα γυρίσει μπούμερανγκ και θα πνιγούμε τελικά όλοι μαζί).

 

Δεν υπάρχει κάποιος που να "φταίει" σε αυτήν την υπόθεση, κάποιος να κατηγορήσουμε ανοιχτά. 

Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι που κάποιος παραιτείται είτε απο τη σχέση του, είτε από τη δουλειά του, είτε από τη ζωή του. 

Η ευτυχία είναι δική μας και είναι υποχρέωσή μας να τη βρούμε. 

Στη δική σας περίπτωση ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ, ΓΙΑΤΡΟΣ, ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ κλπ κλπ ( το τονίζω αυτό ), η καθαρά προσωπική μου άποψη, χωρίς έρεισμα επιστημονικό είναι ότι ο άντρας σου θέλει βοήθεια από ειδικό και εννοώ ψυχίατρο. Όχι ψυχολόγο ούτε παπά, αλλά ψυχίατρο. 

Δες με ποιες διαδικασίες μπορείς να εξασφαλίσεις ότι θα τον δει ιατρός. 

Αν ήμουν εγώ έτσι, θα ήθελα οι δικοί μου άνθρωποι να παραβλέψουν τις παλαβομάρες μου, την τυχόν επιθετική μου συμπεριφορά κλπ κλπ και να μου βρουν ΒΟΗΘΕΙΑ. 

Κι εσύ θα χρειαστείς βοήθεια, γιατί τραβάς πολύ χοντρό κουπί. 

Δεν ανήκω στην κατηγορία "συγχώρεσέ τον" κλπ γιατί σε αυτή τη φάση δεν βοηθάει η συγχώρεση.

Επιπλέον, επειδή το περιβάλλον είναι λίγο νοσηρό για παιδιά, μήπως θα έπρεπε να απομακρυνθεί μέχρι να βελτιωθεί η κατάστασή του; Μόνο μιλώντας με ειδικούς ( και με δεύτερη/τρίτη/τέταρτη γνώμη αν χρειαστεί) , θα βγάλεις μία άκρη. Πάντοτε το λέω με καλή πρόθεση και ειλικρινά σου εύχομαι αυτή η ιστορία να λήξει με τρόπο τέτοιο ώστε όλοι να ανακουφιστείτε και όλοι να βρεθείτε σε καλύτερη θέση από αυτήν που βρισκόσαστε τώρα.