Αλληλεπίδραση με άλλα παιδάκια και σεβασμός της ιδιωτικότητας

[Έσπερος]

Καλημέρα σας, 

 

Έψαξα αν έχει συζητηθεί κάτι παρόμοιο με τον προβληματισμό μου αλλά δεν βρήκα κάτι σχετικό. Επειδή ο τίτλος ίσως δεν είναι σαφής, διευκρινίζω την απορία μου.

 

Ο μικρός μου (17μ περίπου) δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τα άλλα παιδάκια. Επειδή είμαστε μικρό μέρος, ο κόσμος είναι γενικά χαλαρός και ανοιχτός στην προσέγγιση, γι αυτό και πολύ συχνά τυχαίνει σε καφετέριες ή στη βόλτα ή στο καράβι να πλησιάσουμε άλλα παιδάκια ανάλογης ηλικίας (για ευνοήτους λόγους αποφεύγω να πλησιάζουμε βρέφη που δείχνουν να είναι μικρότερα των 6 μηνών), να πιάσουμε κουβεντα με τους γονείς κλπ. Τον τελευταίο καιρό εκτός από την προσέγγιση και τα χαμόγελα, ο δικός μου θέλει και να χαϊδεύει τα παιδάκια, κάτι που εγώ προσωπικά βρίσκω πολύ τρυφερό και δεν με ενοχλεί αν το κάνει κάποιο άλλο παιδάκι σ' εμάς, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν έχουν όλοι οι γονείς την ίδια άποψη. Εμένα με ενοχλεί μόνο όταν βλέπω παιδάκια ανεπιτήρητα από τους γονείς τους να μας γυροφέρνουν. Ένα κοριτσάκι ηλικίας νηπιαγωγείου πχ που ήταν από πάνω μας για πάρα πολύ ώρα σε ένα καράβι γεμάτο ασφυκτικά, και που ήθελε να πάρει το  κυπελάκι του μικρού για να του δώσει νερό και γενικά να τον φροντίσει, από ένα σημείο και μετά  μου δημιούργησε εκνευρισμό, γιατί ήταν πάρα πολλή ώρα, δεν άκουγε τι της έλεγα και δεν έβλεπα πουθενά τους γονείς της (δεν εκνευριστηκα με το παιδάκι αλλά με την κατάσταση και τους άφαντους γονείς). Αλλά κατά τ' άλλα δεν έχω θέμα με παιδάκια που είναι κοντά στους γονείς τους, ούτε με νοιάζει αν το παιδάκι έπαιζε με χώματα και μας ακουμπήσει κλπ. Ο άντρας μου που όπως έχω γράψει άπειρες φορές φοβάται πολύ τις ιώσεις, δεν θέλει πολλά πολλά με παιδάκια που δείχνουν να είναι σε ηλικία παιδικού σταθμού, αλλά μέχρι εκεί. Γενικά εμείς είμαστε χαλαροί. Όμως επειδή ξέρω ότι δεν έχουν όλοι οι γονείς την ίδια άποψη, και σίγουρα δεν θέλω να γινόμαστε φορτικοί, είμαι και λίγο επιφυλακτική. Δεν πλησιάζω κάποια οικογένεια αν δεν δω από τη στάση σώματος ότι έχουν δείξει κι εκείνοι ανάλογο ενδιαφέρον, γιατί κι εμένα δεν μ αρέσει να με προσεγγίζουν άγνωστοι, να μου πιάνουν κουβέντα στο δρόμο ή σε καφετέριες κλπ, εκτός αν φαίνεται να υπάρχει κάποιο κοινό σημείο που μπορεί να μας φέρει σε επαφή. Και προσπαθώ να κατευθύνω τα χέρια του μικρού για να μην χαϊδεύει τα παιδάκια στο πρόσωπο, να πιάσει μόνο το μπράτσο ή το πόδι, γενικά δηλαδή πάνω από  τα ρούχα, κι αυτό για λίγο. Δεν θέλω να φέρω κάποιον γονιό σε δύσκολη θέση να υποστεί κάτι που δεν το θέλει για το παιδί του, αλλά από την άλλη δεν θέλω να ενοχοποιώ και την παιδική τρυφερότητα. Θα ήθελα τη γνώμη σας πάνω σ' αυτό το θέμα.  

 

Υ.Γ. Άνοιξα το θέμα σ' αυτήν την ενότητα που είναι για μικρότερα παιδιά όχι μόνο επειδή είναι σ' αυτήν την ηλικία ο δικός μου, αλλά και γιατί υποθέτω ότι παιδιά νηπιακής ηλικίας μπορεί να κινούνται πιο ανεξάρτητα, να αλληλεπιδρούν πιο ελεύθερα και γενικά να μην υπάρχει τόση ευαισθησία, αφού μπορεί να παίζουν πολύ στην παιδική χαρά ή τον παιδότοπο ή στον σταθμό / νήπιο. 

 

Υ.Γ. 2 Από σύμπτωση και χωρίς να το εχω δει προηγουμένως, τρέχουν δύο ανάλογα θέματα σε ομάδα του facebook κι εκεί το consensus είναι κατηγορηματικά κατά του να αφήνουμε το παίδί μας να αγγίζει παιδάκια... 

Επεξεργάστηκαν 19 Μαίου,2019 by Έσπερος

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Καλημέρα σας, 

 

Έψαξα αν έχει συζητηθεί κάτι παρόμοιο με τον προβληματισμό μου αλλά δεν βρήκα κάτι σχετικό. Επειδή ο τίτλος ίσως δεν είναι σαφής, διευκρινίζω την απορία μου.

 

Ο μικρός μου (17μ περίπου) δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τα άλλα παιδάκια. Επειδή είμαστε μικρό μέρος, ο κόσμος είναι γενικά χαλαρός και ανοιχτός στην προσέγγιση, γι αυτό και πολύ συχνά τυχαίνει σε καφετέριες ή στη βόλτα ή στο καράβι να πλησιάσουμε άλλα παιδάκια ανάλογης ηλικίας (για ευνοήτους λόγους αποφεύγω να πλησιάζουμε βρέφη που δείχνουν να είναι μικρότερα των 6 μηνών), να πιάσουμε κουβεντα με τους γονείς κλπ. Τον τελευταίο καιρό εκτός από την προσέγγιση και τα χαμόγελα, ο δικός μου θέλει και να χαϊδεύει τα παιδάκια, κάτι που εγώ προσωπικά βρίσκω πολύ τρυφερό και δεν με ενοχλεί αν το κάνει κάποιο άλλο παιδάκι σ' εμάς, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν έχουν όλοι οι γονείς την ίδια άποψη. Εμένα με ενοχλεί μόνο όταν βλέπω παιδάκια ανεπιτήρητα από τους γονείς τους να μας γυροφέρνουν. Ένα κοριτσάκι ηλικίας νηπιαγωγείου πχ που ήταν από πάνω μας για πάρα πολύ ώρα σε ένα καράβι γεμάτο ασφυκτικά, και που ήθελε να πάρει το  κυπελάκι του μικρού για να του δώσει νερό και γενικά να τον φροντίσει, από ένα σημείο και μετά  μου δημιούργησε εκνευρισμό, γιατί ήταν πάρα πολλή ώρα, δεν άκουγε τι της έλεγα και δεν έβλεπα πουθενά τους γονείς της (δεν εκνευριστηκα με το παιδάκι αλλά με την κατάσταση και τους άφαντους γονείς). Αλλά κατά τ' άλλα δεν έχω θέμα με παιδάκια που είναι κοντά στους γονείς τους, ούτε με νοιάζει αν το παιδάκι έπαιζε με χώματα και μας ακουμπήσει κλπ. Ο άντρας μου που όπως έχω γράψει άπειρες φορές φοβάται πολύ τις ιώσεις, δεν θέλει πολλά πολλά με παιδάκια που δείχνουν να είναι σε ηλικία παιδικού σταθμού, αλλά μέχρι εκεί. Γενικά εμείς είμαστε χαλαροί. Όμως επειδή ξέρω ότι δεν έχουν όλοι οι γονείς την ίδια άποψη, και σίγουρα δεν θέλω να γινόμαστε φορτικοί, είμαι και λίγο επιφυλακτική. Δεν πλησιάζω κάποια οικογένεια αν δεν δω από τη στάση σώματος ότι έχουν δείξει κι εκείνοι ανάλογο ενδιαφέρον, γιατί κι εμένα δεν μ αρέσει να με προσεγγίζουν άγνωστοι, να μου πιάνουν κουβέντα στο δρόμο ή σε καφετέριες κλπ, εκτός αν φαίνεται να υπάρχει κάποιο κοινό σημείο που μπορεί να μας φέρει σε επαφή. Και προσπαθώ να κατευθύνω τα χέρια του μικρού για να μην χαϊδεύει τα παιδάκια στο πρόσωπο, να πιάσει μόνο το μπράτσο ή το πόδι, γενικά δηλαδή πάνω από  τα ρούχα, κι αυτό για λίγο. Δεν θέλω να φέρω κάποιον γονιό σε δύσκολη θέση να υποστεί κάτι που δεν το θέλει για το παιδί του, αλλά από την άλλη δεν θέλω να ενοχοποιώ και την παιδική τρυφερότητα. Θα ήθελα τη γνώμη σας πάνω σ' αυτό το θέμα.  

 

Υ.Γ. Άνοιξα το θέμα σ' αυτήν την ενότητα που είναι για μικρότερα παιδιά όχι μόνο επειδή είναι σ' αυτήν την ηλικία ο δικός μου, αλλά και γιατί υποθέτω ότι παιδιά νηπιακής ηλικίας μπορεί να κινούνται πιο ανεξάρτητα, να αλληλεπιδρούν πιο ελεύθερα και γενικά να μην υπάρχει τόση ευαισθησία, αφού μπορεί να παίζουν πολύ στην παιδική χαρά ή τον παιδότοπο ή στον σταθμό / νήπιο. 

 

Δεν μπορείς ποτέ να  ξέρεις και δεν έχει νόημα να μαντέψεις. Μπορεί να πετύχεις τον υστερικό γονιό που φοβάται για τα πάντα και έχει το παιδί σε απομόνωση μέχρι τα 20, και τον άνετο που αφού πρώτα το παιδί του μπουκώσει το δαγκωμένο του μπισκότο στο δικό σου , θα σου ανακοινώσει ότι πάσχει από ανεμοβλογιά, αλλά εντάξει, βαριέται κλεισμένο μέσα.

Οπότε, υποθέτεις ότι οι περισσότεροι είναι κάπου στη μέση, κάνεις ό,τι σου βγαίνει αυθόρμητα και ακολουθείς την κοινή λογική, π.χ. δεν αφήνεις τον δικό σου χωρίς επιτήρηση δίπλα στο καροτσάκι ενός νεογέννητου ή δίπλα σε 10χρονα που παίζουν ποδόσφαιρο.

[Mama_Anesti_]

Ο δικός μου είναι ένα χρόνο μεγαλύτερός απ το δικό σου αλλά από πολύ μικρός είχε και έχει την ίδια συμπεριφορά με τα αλλα παιδάκια. Δηλαδή, δεν τα ακουμπά, δεν τα χαϊδεύει και προσέχει πολύ να μην τα ενοχλήσει, πέσει πάνω τους ενώ τρέχει στην παιδική ακόμα και να μην τους πάρει την σειρά πχ στην τσουλήθρα. Είμαστε το άλλο άκρο λοιπόν! Παρόλα αυτά με παιδιά που ξέρει και παίζει καθημερινά δενεται , τα αγκαλιάζει, τα φιλά και εκφράζει την τρυφερότητα του. 

 

  Αν δω στο δρόμο παιδάκια συνομήλικα θα πω στον δικό μου πχ "να κοιτά τα παιδάκια που κάνουν ποδήλατο, τι ωραία που παίζουν!" κτλ αλλά δεν πλησιαζω. Μένουμε σε πολη. Οταν έρχεται παιδάκι που θέλει να τον αγκαλιάσει ο δικός μου τραβιέται πίσω, προσπαθεί να το αποφύγει. Εγώ κατεβαινω στο ύψος τους και προσπαθώ να τα "κατευθυνω". Δεν ξέρω αν κάνω καλά αλλά θέλω ή αλληλεπίδραση τους να είναι ελεγχόμενη.

  

 

   Ή αλήθεια είναι πως είμαι κι εγώ πολυ επιφυλακτική με τα παιδάκια που ακούω πως βηχουν, φταρνιζονται συνεχόμενα κτλ. Έτσι μπορώ να καταλαβω το σκεπτικό του άνδρα σου.

 

  Σε σχέση με τους αφαντους γονείς σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εχω τύχει σε παρόμοιο σκηνικό. Είχαν αφήσει το κοριτσάκι τους να κάνει κούνια και οι γονείς έκαναν μπάνιο στην παραλία λίγα μέτρα μακρια. Οι κούνιες ήταν δυο αλλά ουσιαστικά μόνο ή μία ελεύθερη για δέκα παιδάκια που περίμεναν. Πως να κατεβάσεις απ την κούνια ενα παιδακι που ούτε μιλούσε καλά καλά?Για την ιστορία μετά από αναζήτηση βρέθηκαν οι γονείς! 

 

 

[Mama_Anesti_]

Τώρα διάβασα το δεύτερο υστερόγραφο. Προσωπικα δεν είμαι κατά του να αγγίζουν τα παιδάκια τον δικό μου. Ίσα ίσα που θα ήθελα κ ο γιος να γίνει πιο κοινωνικός. Όπως θα ήθελα και απ τους γονείς των άλλων παιδιών να σέβονται την ανάγκη του παιδιού μου για ιδιωτικότητα (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι σε τέτοιες ηλικιες ) κ να μην τον πιέζουν να ανταποκριθεί αν δεν το νιώθει! 

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Τώρα διάβασα το δεύτερο υστερόγραφο. Προσωπικα δεν είμαι κατά του να αγγίζουν τα παιδάκια τον δικό μου. Ίσα ίσα που θα ήθελα κ ο γιος να γίνει πιο κοινωνικός. Όπως θα ήθελα και απ τους γονείς των άλλων παιδιών να σέβονται την ανάγκη του παιδιού μου για ιδιωτικότητα (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι σε τέτοιες ηλικιες ) κ να μην τον πιέζουν να ανταποκριθεί αν δεν το νιώθει! 

Ο σεβασμός σίγουρα είναι βασικός, εκεί βέβαια νομίζω πρόβλημα δημιουργούν περισσότερο νήλικες μεγαλύτερης ηλικίας και όχι νέοι γονείς. Σίγουρα κι εμένα δεν μου αρέσει μια άγνωση κυρία να χαιδέψει το παιδί μου, αλλά φυσικά δεν με ενοχλέι αν το κάνει η γειτόνισσα ή μια άλλη μαμά. 

 

Αλλά καταλαβαίνω ότι πολλοί ενήλικες έχουν οι ίδιοι θέμα με τη σωματική επαφή με αγνώστους, την υπερβολική διαχυτικότητα σε χαιρετισμούς, τα φιλιά, τα αγγίγματα, το χτύπημα στην πλάτη κλπ. Και οι ίδιοι είναι πολλοί ευαίσθητοι αν δουν κάτι τέτοιο απέναντι στο παιδί τους. Εγώ προσωπικά δεν είμαι πολύ διαχυτική με ενήλικες, με τα φιλιά για χαιρετισμό δεν έχω θέμα, αλλά δεν πιάνω πχ το ΄χέρι κάποιου πάνω στην κουβέντα. Όχι από ιδεολογία, απλώς δεν μου βγάινει. Με παιδιά όμως είμαι διαχυτική, δηλαδή παιδάκια γνωστών τα χαϊδεύω (όχι βρέφη φυσικά). Και τους μαθητές μπορεί να τους αγγίξω στην πλάτη για ενθάρρυνση ή για να ηρεμήσουν λίγο στο μάθημα ή για να τους κατευθύνω στην τάξη. 

 

 

[mama16]

Εμένα δεν με πειράζει ένα παιδάκι να ακουμπήσει την κόρη μου απλά θέλω να είναι καθαρό. Πχ δεν μου αρέσει να βλέπω να παίζει με τα χώματα κ μετά να την ακουμπάει στο πρόσωπο. Βέβαια κ η οικειότητα έως ένα σημείο.. Να έρθει να παίξει λίγο κάποιο παιδάκι αλλά μην κάνει κ κούκλα την δικιά μου ενώ η κόρη μου δυσαρεστειται... Αυτό που έγινε με εσένα κ το μεγαλύτερο παιδάκι θα με ενοχλούσε κ εμένα. Επειδή όμως κ εγώ φοβάμαι για ιώσεις αν ακούσω ότι κάποιο πάει σχολείο η φαίνεται πολύ μεγαλύτερο θα πω να μην την φιλάει κ τέτοια στο πρόσωπο!

[Έσπερος]

8 ώρες πρίν, mama16 είπε:

Εμένα δεν με πειράζει ένα παιδάκι να ακουμπήσει την κόρη μου απλά θέλω να είναι καθαρό. Πχ δεν μου αρέσει να βλέπω να παίζει με τα χώματα κ μετά να την ακουμπάει στο πρόσωπο. Βέβαια κ η οικειότητα έως ένα σημείο.. Να έρθει να παίξει λίγο κάποιο παιδάκι αλλά μην κάνει κ κούκλα την δικιά μου ενώ η κόρη μου δυσαρεστειται... Αυτό που έγινε με εσένα κ το μεγαλύτερο παιδάκι θα με ενοχλούσε κ εμένα. Επειδή όμως κ εγώ φοβάμαι για ιώσεις αν ακούσω ότι κάποιο πάει σχολείο η φαίνεται πολύ μεγαλύτερο θα πω να μην την φιλάει κ τέτοια στο πρόσωπο!

Κι εγώ προβληματίστηκα μια φορά που χάιδευε ένα γειτονάκι λίγους μήνες μικρότερο, ενώ πριν έπαιζε με ένα σαλιγκάρι. Δεν τον πρόλαβα και του χάιδεψε το πρόσωπο. Και τότε σκέφτηκα ότι η μαμά του άλλου παιδιού δεν θα ήταν και πολύ χαρούμενη αν είχε δει προηγουμένως πώς έπαιζε ο δικός μου. Μια άλλη φορά που ένιωσα κάπως αμήχανα ήταν όταν χάιδευε την μπλούζα ενός λίγο μεγαλύτερου κοριτσιού επειδή κάτι του άρεσε στο σχέδιο. Βέβαια το κοριτσάκι δεν έδειχνε να ενοχλείται και η οικογένειά της ήταν κάπως γνωστοί μας (ήταν η μικρότερη αδερφή ενός παλιού μαθητή, τους είδαμε στο καράβι, πιάσαμε κουβέντα κλπ). Εκεί πάλι κάπως αναρωτήθηκα για το πού μπαίνει η λεπτή γραμμή που αυτό παύει να είναι χαριτωμένο. Αλλά επειδή ακόμα οι συναναστροφές του δεν γίνονται χωρίς εμένα, δεν έχω αγχωθεί ιδιαίτερα γιατί ξέρω ότι δεν θα αφήσω να περάσει κάποιο όριο. Πιο πολύ με ανησυχεί το πώς θα χειριστώ το αν θέλει το παιχνίδι κάποιου άλλου παιδιού (και αυτό μας έχει τύχει) επειδή δεν τα καταλαβαίνει όλα ακόμα. Ούτε έχω νιώσει από κάποιο άλλο παιδάκι τόσο έντονη επίθεση φιλίας, αλλά εκεί απλώς θα φροντίσω εγώ να απομακρυνθούμε. Μόνο τότε στο καράβι δεν γινόταν γιατί δεν είχε πού αλλού να κάτσουμε, με τα χίλια ζόρια είχαμε βρει δύο θέσεις και ο άντρας μου έμεινε όρθιος και πηγαινοερχόταν μέσα έξω, γι αυτό και δεν ήταν στο περιστατικό να δούμε αν θα μπορούσε να με είχε βοηθήσει κάπως. 

 

Η συζήτηση χθες στην ομάδα του facebook έγινε πολύ έντονη και η κοπέλα που ρωτούσε για το παιδί της άρχισε να δέχεται πολύ έντονη επίθεση. Γενικά η γραμμή ήταν ότι κανένα άγγιγμα δεν είναι επιτρεπτό, έτσι απλά. ούτε χάδι ούτε φιλάκι ούτε τίποτα, εκτός αν ρωτήσουμε πρώτα. και για τα μικρόβια, όπως έλεγαν κάποιες, αλλά κυρίως για την καλλιέργεια του αισθήματος της συναίνεσης και του να μην επιτρέπουμε σε κάποιον να έχει λόγο στο σώμα μας. Καταλαβαίνω τη λογική αλλά μου φάινεται κάπως ακραία προσέγγιση, αφού στην ενήλικη ζωή μας υπάρχουν αποδεκτά και μη αποδεκτά αγγίγματα ανάλογα με την περίσταση, τη σχέση των ανθρώπων, την οικειότητα, το κοινωνικό πλαίσιο κλπ. Επίσης μου φαίνεται κάπως μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο να σε χαϊδέψει έστω και με μια υπερβολή ένα νήπιο από το να σε πασπατεύει κάποιος μέσα στη συγκοινωνία αλλά εκεί το έβλεπαν κάπως σαν συνεχές. Δεν πήρα μέρος στην συζήτηση εκεί γιατί η θέση ήταν παγιωμένη, δεν γινόταν κάποια ανταλλαγή απόψεων. Αλλά προβληματίστηκα ακόμα περισσότερο από τον προβληματισμό που είχα όταν έγραψα εδώ. 

[Fenia27]

Just now, Έσπερος είπε:

Κι εγώ προβληματίστηκα μια φορά που χάιδευε ένα γειτονάκι λίγους μήνες μικρότερο, ενώ πριν έπαιζε με ένα σαλιγκάρι. Δεν τον πρόλαβα και του χάιδεψε το πρόσωπο. Και τότε σκέφτηκα ότι η μαμά του άλλου παιδιού δεν θα ήταν και πολύ χαρούμενη αν είχε δει προηγουμένως πώς έπαιζε ο δικός μου. Μια άλλη φορά που ένιωσα κάπως αμήχανα ήταν όταν χάιδευε την μπλούζα ενός λίγο μεγαλύτερου κοριτσιού επειδή κάτι του άρεσε στο σχέδιο. Βέβαια το κοριτσάκι δεν έδειχνε να ενοχλείται και η οικογένειά της ήταν κάπως γνωστοί μας (ήταν η μικρότερη αδερφή ενός παλιού μαθητή, τους είδαμε στο καράβι, πιάσαμε κουβέντα κλπ). Εκεί πάλι κάπως αναρωτήθηκα για το πού μπαίνει η λεπτή γραμμή που αυτό παύει να είναι χαριτωμένο. Αλλά επειδή ακόμα οι συναναστροφές του δεν γίνονται χωρίς εμένα, δεν έχω αγχωθεί ιδιαίτερα γιατί ξέρω ότι δεν θα αφήσω να περάσει κάποιο όριο. Πιο πολύ με ανησυχεί το πώς θα χειριστώ το αν θέλει το παιχνίδι κάποιου άλλου παιδιού (και αυτό μας έχει τύχει) επειδή δεν τα καταλαβαίνει όλα ακόμα. Ούτε έχω νιώσει από κάποιο άλλο παιδάκι τόσο έντονη επίθεση φιλίας, αλλά εκεί απλώς θα φροντίσω εγώ να απομακρυνθούμε. Μόνο τότε στο καράβι δεν γινόταν γιατί δεν είχε πού αλλού να κάτσουμε, με τα χίλια ζόρια είχαμε βρει δύο θέσεις και ο άντρας μου έμεινε όρθιος και πηγαινοερχόταν μέσα έξω, γι αυτό και δεν ήταν στο περιστατικό να δούμε αν θα μπορούσε να με είχε βοηθήσει κάπως. 

 

Η συζήτηση χθες στην ομάδα του facebook έγινε πολύ έντονη και η κοπέλα που ρωτούσε για το παιδί της άρχισε να δέχεται πολύ έντονη επίθεση. Γενικά η γραμμή ήταν ότι κανένα άγγιγμα δεν είναι επιτρεπτό, έτσι απλά. ούτε χάδι ούτε φιλάκι ούτε τίποτα, εκτός αν ρωτήσουμε πρώτα. και για τα μικρόβια, όπως έλεγαν κάποιες, αλλά κυρίως για την καλλιέργεια του αισθήματος της συναίνεσης και του να μην επιτρέπουμε σε κάποιον να έχει λόγο στο σώμα μας. Καταλαβαίνω τη λογική αλλά μου φάινεται κάπως ακραία προσέγγιση, αφού στην ενήλικη ζωή μας υπάρχουν αποδεκτά και μη αποδεκτά αγγίγματα ανάλογα με την περίσταση, τη σχέση των ανθρώπων, την οικειότητα, το κοινωνικό πλαίσιο κλπ. Επίσης μου φαίνεται κάπως μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο να σε χαϊδέψει έστω και με μια υπερβολή ένα νήπιο από το να σε πασπατεύει κάποιος μέσα στη συγκοινωνία αλλά εκεί το έβλεπαν κάπως σαν συνεχές. Δεν πήρα μέρος στην συζήτηση εκεί γιατί η θέση ήταν παγιωμένη, δεν γινόταν κάποια ανταλλαγή απόψεων. Αλλά προβληματίστηκα ακόμα περισσότερο από τον προβληματισμό που είχα όταν έγραψα εδώ. 

Καλημερα @Έσπερος... Την προσεγγιση που περιεγραψες την βρισκω πολυ ακραια...Ας μην παμε απο το ενα ακρο της "παραβιασης" και του μη σεβασμου στο αλλο ακρο του απολυτου ελεγχου μιας κοινωνικοποιησης των παιδιων...Αυτο με τα μικροβια δεν θα το σχολιασω...Καταλαβαινω το σκεπτικο για της ιωσεις κτλ γιατι μενω και σε μεγαλη πολη και εγω προσεχω οσο μπορω...Αλλα τι θα παθει ενα παιδι αν καποιο αλλο το ακουμπησει με αμμο στα χερια? Και τι θα παθει απο το σαλιγκαρι...?Εχω δει γονεις να βγαζουν τα μωρομαντιλα και να σκουπιζουν την κουνια πριν κατσει το παιδι...να μην το αφηνουν να παιξει με τα κουβαδακια στα χωματα...τραγικο....

 

Εγω αφηνω τα παιδια μου να πλησιασουν αλλα παιδια...ειμαι κοντα και διακριτικα επιβλεπω...τον αφηνω να αλληπιδρασει με το αλλο παιδακι και οταν και εκεινο ειναι δεκτικο γιατι να μην παιξουν? να μην ακουμπησουν το ενα το αλλο? εχουν πλησιασει πολλες φορες παιδακια να αγκαλιασουν τον γιο μου...συνηθως τα αγκαλαζει και αυτος...Οταν ομως δεν θελει, εξηγω στο αλλο παιδακι οτι δεν θελει να τον αγκαλιασει...Επισης οταν ο γιος μου πλησιασει ενα παιδι και εκεινο δεν θελει, παλι του λεω οτι το παιδακι δεν θελει να το αγγιζουμε, δεν θελει να παιξει μαζι μας....

 

ετσι μαθαινει απο πρωτο χερι πως να συναναστρεφεται..

 

Τα παιδια βλεπουν τον κοσμο με αγαθοτητα, τρυφεροτητα...Γιατι εμεις οι ενηλικες να τους το χαλασουμε αυτο? Τα παιδια πρεπει να τους δειχνουμε πως να ειναι ευγενικα και με σεβασμο...Το να μην τα αφηνουμε να πλησιαζουν, ακουμπανε κτλ αλλα παιδια νομιζω οτι χαλαει ολη αυτη την αγαθοτητα και παιδικοτητα που εχουν και παει κοντρα στα ενστικτα τους....

 

[Έσπερος]

Just now, Fenia27 είπε:

Αυτο με τα μικροβια δεν θα το σχολιασω...Καταλαβαινω το σκεπτικο για της ιωσεις κτλ γιατι μενω και σε μεγαλη πολη και εγω προσεχω οσο μπορω...Αλλα τι θα παθει ενα παιδι αν καποιο αλλο το ακουμπησει με αμμο στα χερια? Και τι θα παθει απο το σαλιγκαρι...?Εχω δει γονεις να βγαζουν τα μωρομαντιλα και να σκουπιζουν την κουνια πριν κατσει το παιδι...να μην το αφηνουν να παιξει με τα κουβαδακια στα χωματα...τραγικο....

Κοίτα αυτό αν είναι η γραμμή της οικογένειας, είναι δικό τους θέμα, οφείλω να το σεβαστώ. Βέβαια από κάποιες ηλικίες και μετά δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι. Δηλαδή το να πω στον δικό μου να μην ακουμπήσει το μαγουλο ενός παιδιού που καλά καλά δεν έχει χρονίσει, δεν περπατάει, ίσως δεν μπουσουλάει, άρα μάλλον ακόμα δεν έχει εκτεθεί σε σκόνη, βρώμα, κλπ, το θεωρώ αυτονόητο σαν κανόνα κοινωνικότητας. Αλλά τώρα δυο παιδάκια που παίζουν στην παιδική χαρά και σίγουρα ακουμπάνε και κάτω ή στα χώματα στο πάρκο (αν και στις παιδικές απ' ό,τι έχω καταλάβει δεν υπάρχει πια άμμος και χώμα) κλπ, μου φαίνεται κάπως ουτοπικό να πιστεύει ο γονιός ότι τα χέρια του παιδιού του θα είναι πάντα καθαρά πριν ακουμπήσουν το στόμα ή τα μάτια του. Αλλά τέλος πάντων σαν γενικό κανόνα τον βρίσκω λογικό. 

 

Just now, Fenia27 είπε:

Τα παιδια βλεπουν τον κοσμο με αγαθοτητα, τρυφεροτητα...Γιατι εμεις οι ενηλικες να τους το χαλασουμε αυτο? Τα παιδια πρεπει να τους δειχνουμε πως να ειναι ευγενικα και με σεβασμο...Το να μην τα αφηνουμε να πλησιαζουν, ακουμπανε κτλ αλλα παιδια νομιζω οτι χαλαει ολη αυτη την αγαθοτητα και παιδικοτητα που εχουν και παει κοντρα στα ενστικτα τους....

Σ' αυτό συμφωνώ απόλυτα. Μου φαίνεται περίεργο να ενοχοποιούμε το οποιοδήποτε άγγιγμα και γενικά να κάνουμε τόσο περίπλοκες τις κοινωνικές συναναστροφές. Σαν να βγάζει μια φοβία. Εγώ όπως το φαντάζομαι, σιγά σιγά θα αρχίσω να εξηγώ ότι το τάδε παιδάκι είναι στο καρότσι και ίσως θέλει να κοιμηθεί, άρα να μην το ενοχλήσουμε άλλο, ή κάποιο παιδάκι έιναι πιο μικρό και πρέπει να προσέξει τη δύναμή του ή να μην το τρομάξει, ή μια οικογένεια έχει βγει βόλτα και θέλουν να ηρεμήσουν όλοι μαζί άρα να μην τους τριγυρίζουμε, ότι κάποιο παιδάκι θέλει να παίξει μόνο του κλπ. Ανάλογα δηλαδή με την περίπτωση να καταλάβει το παιδί μου ότι κάποια πράγματα μπορεί να ενοχλούν τους άλλους και καλό είναι να τα σκεφτόμαστε πριν προσεγγίσουμε. Το εντάσσω δηλαδή στο πλαίσιο των γενικότερων κανόνων για τη συμπεριφορά σε δημόσιο χώρο όπως το να μη φωνάζουμε, να μην κάνουμε θόρυβο με παιχνίδια, να μην πλησιάζουμε αδιάκριτα τους άλλους κλπ. Δεν βάζω το άγγιγμα σε κάποια ιδιαίτερη κατηγορία. Βέβαια μέχρι τώρα σκέφτομαι το ενδεχόμενο των συνανστροφών με άλλα παιδιά μαζί με τους γονείς τους, είτε γνωστά μας παιδιά, είτε άγνωστα σε κάποιον δημόσιο χώρο, γιατί δεν έχω εμπειρία παιδικής χαράς -και αν δεν ολοκληρωθεί η ανακαίνιση πριν τις δημοτικές εκλογές φοβάμαι ότι δεν θα έχω για πολύ καιρό ακόμα. Δεν έχω σκεφτεί ακόμα για το τι θα γίνει σε μια παιδική χαρά ή τον παιδικό σταθμό, μου φαίνεται κάπως μελλοντικό. 

[Έσπερος]

On 19 Μαΐου 2019 at 6:01 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δεν μπορείς ποτέ να  ξέρεις και δεν έχει νόημα να μαντέψεις. Μπορεί να πετύχεις τον υστερικό γονιό που φοβάται για τα πάντα και έχει το παιδί σε απομόνωση μέχρι τα 20, και τον άνετο που αφού πρώτα το παιδί του μπουκώσει το δαγκωμένο του μπισκότο στο δικό σου , θα σου ανακοινώσει ότι πάσχει από ανεμοβλογιά, αλλά εντάξει, βαριέται κλεισμένο μέσα.

Οπότε, υποθέτεις ότι οι περισσότεροι είναι κάπου στη μέση, κάνεις ό,τι σου βγαίνει αυθόρμητα και ακολουθείς την κοινή λογική, π.χ. δεν αφήνεις τον δικό σου χωρίς επιτήρηση δίπλα στο καροτσάκι ενός νεογέννητου ή δίπλα σε 10χρονα που παίζουν ποδόσφαιρο.

Κι εγώ μέχρι τώρα με την κοινή λογική προσπαθώ να κινηθώ, μπορει καποιες φορες να θεώρησαν οτι ημασταν λιγο φορτικοί αλλε τουλαχιστον δειχνω παντα οτι ειμαι διπλα και δεν θα αφησω το παιδι μου ανεξελεγκτο ουτε θα πιάσουμε μια τεραστια συζητηση με μια αγνωστη οικογενεια χαλώντας τη βολτα τους. Αλλα μ αυτες που διαβασα στην αλλη συζητηση αρχισα να αναρωτιεμαι για το ποια ειναι η κοινη λογικη! Βεβαια σε μια κλειστη ομαδα που τα μελη της εχουν την ιδια φιλοσοφία λογικο ειναι να συσπειρώνονται τα μελη απεναντι σε αυτο που θεωρουν λαθος κ να καταλήγουν σε φανατικες διατυπώσεις. 

[erin0000]

Εγώ είμαι υπέρ του μέτρου. 

πχ ένα παιδάκι που βήχει, που του τρέχουν οι μύξες, που φτερνίζεται κτλ δεν θα ήθελα να πλησιάσει το δικό μου και οι γονείς του να μην ασχολούνται. Αν το δικό μου παιδί ήταν άρρωστο, επίσης δεν θα το άφηνα να πηγαίνει κοντά σε άλλα παιδιά ή σε μωρά.

Τώρα αν δεν συντρέχει κάτι από τα παραπάνω, δεν θα εμποδίσω 2 παιδιά να παίξουν και να αγγίξει το ένα το άλλο. Ειδικά ένα παιδάκι 17 μηνών δεν θα το εμπόδιζα, εκτός και αν είχα βρέφος.

Επίσης το να σκουπίσεις μια κούνια ή να μην το αφήσεις να παίξει με χώματα, εξαρτάται από την περίπτωση (πχ σε αυτά τα χώματα να κυκλοφορούν και σκύλοι). Μην τα τσουβαλιάζουμε όλα.

Γενικώς δεν μου αρέσει ούτε το δικό μου παιδί να γίνεται φορτικό, ούτε επιτρέπω σε άλλα παιδιά (και κατ΄επέκταση στους γονείς τους) να γίνουν φορτικά. 

 

 

 

[Chrysoum]

Η κορη μου συνηθως δεν πλησιαζει αλλα παιδακια οταν παμε εξω σε παιδικες χαρες, ειναι συνηθως κοντα μου ή θελει να παιξει μαζι μου ή αλλιως προτιμα να παιζει μονη της. Μαλλον χορταινει παιδακια στον παιδικο που δεν εχει την περιεργεια να πλησιασει αλλα παιδακια, ειναι επισης και της ηλικιας που παιζουν ακομη μονα τους. Παρολα αυτα, οταν μας πλησιαζουν αλλα παιδακια δεν εχω κανενα προβλημα, εκτος κι αν οντως γινονται φορτικα. Για παραδειγμα ειμασταν σε εναν παιδοτοπο (αρα και οι γονεις δεν ηταν πουθενα εκει κοντα) και ενα παιδακι μεγαλυτερης ηλικιας της επαιρνε απο τα χερια ότι αγγιζε, μετα τις 8-10 φορες επενεβειν και της ειπα απλα να μην το κανει αλλο, γιατι πρεπει και η κορη μου να παιξει με κατι. Αλλα γενικοτερα, δεν εχω θεμα να ερχονται αλλα παιδακια και να την παιρνουν αγκαλια, να την χαιδευουν κλπ. 

 

Σχετικα αυτό με τα χωματα, νομιζω οτι εμεις ειμαστε στην κατηγορια παιδιων που οι αλλοι γονεις δεν θα μας ηθελαν διπλα τους! Τωρα που ηρθαμε στην Ελλαδα, σοκαριστηκα μπορω να πω με την σταση πολλων γονεων που για την δικη μου φιλοσοφια ηταν υπερβολικοι. Βασικα πολλες φορες αλλαζαμε μερος γιατι δεν μπορουσα αλλο την υστερια και τις φωνες που επικρατουσαν γυρω μου "μην καθεσαι κατω στο χωμα", "μην βαζεις τα χερια σου κοντα στο προσωπο σου", "μην παιζεις με την αμμο (ενω ειχαν ερθει με κουβαδακια και φτυαρακια!)", "λερωθηκες, παμε σπιτι να αλλαξουμε" "γρατζουνιστηκες απο το κλαδι, σπιτι γρηγορα να βαλουμε μπεταντιν" και πολλα πολλα αλλα. Εξεπλαγειν πραγματικα, οταν δε εβλεπαν την κορη μου να περιφερεται με χωματα στα ρουχα της μας κοιτουσαν σαν παρακατιανους, αλλα αναρρωτιεμαι γιατι να βγαλω το παιδι στην παιδικη χαρα αν δεν του επιτρεπεται να καθισει κατω, να παιξει με αλλα παιδακια, να κατσει καπου που ειναι λερωμενα (οχι κατι τραγικο), αν ειναι ετσι ας μεινει σπιτι να μην γινομαι και εγω υστερικη. Ρουχα ειναι και πλενονται, και οσον αφορα τα μικροβια, νομιζω οτι πλεον καταλαβαινω γιατι αναφερθηκε σε αλλο θεμα οτι τα παιδακια αρρωσταινουν συνεχεια. 

[Έσπερος]

Just now, Chrysoum είπε:

Ρουχα ειναι και πλενονται, και οσον αφορα τα μικροβια, νομιζω οτι πλεον καταλαβαινω γιατι αναφερθηκε σε αλλο θεμα οτι τα παιδακια αρρωσταινουν συνεχεια. 

Ναι γι αυτό σε ρωτούσα αν και εκεί που είστε αρρωσταίνουν τόοοσο συχνά τα παιδάκια όσο εδώ. 

 

Just now, Chrysoum είπε:

οταν δε εβλεπαν την κορη μου να περιφερεται με χωματα στα ρουχα της μας κοιτουσαν σαν παρακατιανους

Αχ κι εγώ έχω νιώσει πολλές φορές ότι με θεωρούν βρωμιάρα! χαχαχαχαχα! 

 

Με κάτι τέτοια σκέφτομαι ότι δεν είναι και τόσο τραγικό που δεν έχουμε παιδική χαρά. Αν είναι να φοβάμαι ότι θα θεωρούν το παιδί μου παραμελημένο επειδή το αφήνω να κάτσει κάτω στα χώματα ή να νομίζουν ότι όταν μεγαλώσει θα παρενοχλεί γυναίκες στο δρόμο επειδή τώρα τον αφήνω να χαϊδεύει τα άλλα παιδάκια, χίλιες φορές όπως βολευόμαστε τώρα στις βόλτες!  

[Chrysoum]

Just now, Έσπερος said:

 

 

Με κάτι τέτοια σκέφτομαι ότι δεν είναι και τόσο τραγικό που δεν έχουμε παιδική χαρά. Αν είναι να φοβάμαι ότι θα θεωρούν το παιδί μου παραμελημένο επειδή το αφήνω να κάτσει κάτω στα χώματα ή να νομίζουν ότι όταν μεγαλώσει θα παρενοχλεί γυναίκες στο δρόμο επειδή τώρα τον αφήνω να χαϊδεύει τα άλλα παιδάκια, χίλιες φορές όπως βολευόμαστε τώρα στις βόλτες!  

Άσε μεγάλη κουβέντα αυτή. Αν το παιδί μου δεν είχε τα κλασικά σκανδιναβικά χρώματα νομίζω ότι θα τα έπαιρναν σχεδόν όλες μακρυά της. Τώρα τουλάχιστον έμεναν μερικά παιδάκια ακόμη γύρω της! Απλά εμένα δεν με νοιάζει που με κοιτούσαν πχ οι μισές (κυρίως γιαγιάδες για να είμαι δίκαιη) με μισό μάτι και μου έκαναν και παρατηρήσεις! Μια δε μου είπε "πως είναι δυνατόν να καθομαι στο παγκάκι και δεν είμαι πάνω από το κεφάλι της, κι αν πέσει;" και της απάντησα "ότι παιδί είναι θα πέσει, αφού το έδαφος είναι μαλακό δεν υπάρχει πρόβλημα, πως θα μάθει να ρυθμίζει και να ισορροπεί το σώμα της αν δεν πέσει όταν είναι μικρή;" ΣΟΚ η γιαγιά και φυσικά επέστρεψε δριμυτερη λέγοντας μου" χμμμ με τέτοια μυαλά θα κάνεις και δεύτερο!!!! " τέλος πάντων ξέφυγα από το θέμα, αλλά νομίζω πως γενικά επικρατεί μια συγχιση όταν υπάρχουν πολλοι γονείς σε μικρό χώρο και κάτι που για κάποιον ειναι απόλυτα φυσιολογικό για κάποιον άλλο είναι παραξενιά, οπότε ναι σε καταλαβαίνω που δεν σε πειράζει που δεν έχετε παιδική χαρά κοντά σας, ίσως και καλύτερα :) 

[Έσπερος]

Just now, Chrysoum είπε:

ΣΟΚ η γιαγιά και φυσικά επέστρεψε δριμυτερη λέγοντας μου" χμμμ με τέτοια μυαλά θα κάνεις και δεύτερο!!!! "

Θεά η γιαγιά!!!! 

 

Πες ότι θα κάνεις πολλά παιδιά, θα τα κοιτάς από μακριά κ να πάθει κάτι το ένα δεν πειράζει, θα έχεις τα άλλα!!!!

[kotsifikos]

O γιος μου όταν ήταν 18 μηνών έως και 2 1/2 ετών, όταν έβλεπε παιδάκι έτρεχε να το πάρει αγκαλιά! Πολλά παιδιά έκλαιγαν γιατί τρόμαζαν (λογικό αφού ήταν χείμαρος),  άλλα έτρεχαν μακριά του και εκείνος τα κυνηγούσε γιατί νόμιζε ότι ήθελαν να παίξουν κυνηγητό!!Άλλα (ελάχιστα) τον έπαιρναν και εκείνα αγκαλιά! για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν είδα τους γονείς των άλλων παιδιών να ενοχλούναι απο τον γιο μου. Εννοείται πως όταν έβλεπα πως τα άλλα παιδιά ενοχλούνταν του μιλούσα και του εξηγούσα πως δεν θέλουν εκείνη την στιγμή παιχνίδι, ή του έλεγα να τους δώσει χρόνο. Δεν θεωρώ καθόλου κακό να αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν μεταξύ τους ακόμα και αν δεν γνωρίζονται. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι το κακό έχει ένα παιδί πχ 3-4 ετών να χαιδέψει ένα άλλο παιδάκι αντίστοιχης ηλικίας ή να το πάρει αγκαλιά?

Ο γιος μου είναι απο τα παιδιά που θα δεις να φεύγουν από την παιδική χαρά-πάρκο και νομίζεις πως έχει να κάνει μπάνιο μια βδομάδα έτσι όπως έχει γίνει από το παιχνίδι, όμως δεν με πειράζει, ας πιστεύει ο καθένας ότι θέλει, εγώ ξέρω πως όταν φεύγουμε από εκεί το παιδί μου νιώθει ευτυχισμένο και γεμάτο από το παιχνίδι που έχει κάνει.

[xaroumenh mama]

Χάρηκα που διάβασα τέτοιες απόψεις για τα παιδιά που παίζουν ελεύθερα κ εγώ έτσι λειτουργώ σε αντίθεση με τον άντρα μου που είναι το άκρος αντιθετο από εμένα κ νόμιζα πως κάτι κάνω λάθος ..!! 

Αλλά δε μπορώ να φανταστώ ένα νήπιο που είναι στην ηλικία που θέλει να εξευρευνει να μη του το επιτρέπω για να μη λερωθεί η για τα μικρόβια κ εγώ τα παιδιά μου τα αφήνω ελεύθερα να παίζουν να λερωθούν να το ευχαριστηθουν δε μαρεσει η καταπίεση ..!! Καλά εγώ έχω ακούσει κ το καλό όταν παίζει με τα χώματα να του πάρουμε γάντια να του βάζουμε 

Όσο για τα παιδιά ούτε εγώ έχω πρόβλημα να έρχονται στο μέρος μας να παίξουν με τον γιο μου χαίρομαι κιόλας ..αν δω ότι ο γιος μου πάλι ξεφεύγει τον απομακρύνω για λίγο ..!! 

Μια μέρα στη παιδική χαρά ήταν ένα παιδάκι λίγο μικρότερο από τον γιο μου κ το παιδάκι πήρε το καπέλο του γιου μου κ το φόρεσε κ προσπαθούσε να παίξει .. εμένα δε με ενοχλησε καθόλου το αντίθετο έγινα κ εγώ παιδί εκείνη την ώρα που έβλεπα το παιδί να παίζει κ τον γιο μου να θέλει πίσω το καπέλο του κ του εξηγούσα κ προσπαθούσα να τον βοηθήσω να βρει τρόπους να το πάρει  η μέσα από αυτό βρήκα αφορμή κ του εξηγούσα πως δεν είναι ωραίο να περνούμε τα πράγματα των άλλων .. εννοείτε βέβαια πως πήραμε το καπέλο ..!! Γενικά πιστεύω πως πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά μας να μπορούν να συνυπάρχουν με άλλα παιδιά κ να μπορούν να βοηθάνε τον εαυτό τους όταν χρειαστεί .. 

[Fenia27]

1 hour ago, erin0000 είπε:

Επίσης το να σκουπίσεις μια κούνια ή να μην το αφήσεις να παίξει με χώματα, εξαρτάται από την περίπτωση (πχ σε αυτά τα χώματα να κυκλοφορούν και σκύλοι). Μην τα τσουβαλιάζουμε όλα.

 

Στο παρκο που πηγαινουμε εμεις εχουν φτιαξει παρκο για σκυλους και σπανια βλεπεις μεσα σκυλους (με τους ιδιοκτητες τους γιατι αδεσποτους δεν εχω δει μεχρι τωρα). Ακομη ομως και να δεις ανθρωπους με τον σκυλο τους να κανουνε βολτα, δεν τους πηγαινουν στην παιδικη χαρα, ουτε στα χωματα που παιζουνε τα παιδια (κοινη λογικη)... Τωρα για την κουνια..αν δεν εχει βρεξει και να εχει πανω νερα, η αν καποιος εχει ριξει φαγητο κτλ πραγματικα δεν βρισκω τον λογο, καποιος να βγαζει το παιδι του να παιξει και να προσπαθει να σκουπισει την σκονη...

 

Εμεις παντως οταν παμε στα παρκα που εχουν κουνιες τσουλιθρες κτλ τα παιδια μου ορμανε κυριολεκτικα στα χωματα και τα χαλικια..παντα εχουμε μαζι μας κουβαδακια οχι μονο για εμας αλλα καμποσα ...γιατι συνηθως τα μοιραζονται με αλλα παιδακια και ετσι περναει η περισσοτερη ωρα..Σχεδον δεν ασχολουνται με τις κουνιες....ειναι η ηλικια τους τετοια που το χωμα και το νερο αποτελει το καλυτερο παιχνιδι!

 

Για τις συναναστροφες, τον μεγαλο μου γιο (σχεδον 3) τον θεωρω πολυ κοινωνικο/επικοινωνιακο, εχει εναν πολυ ομορφο και ευγενικο τροπο να πλησιαζει αλλα παιδια απο μικρος κατι που θαυμαζω... δεν ορμαει ποτε πανω τους, πλησιαζει αργα, τους κοιταει, θα τους δωσει ενα παιχνιδι...Πηγαινει και σε μεγαλυτερα παιδια, μπορει να κατσει διπλα τους και να τους παρατηρε, να μιμιθει το παιχνιδι τους...Ο μικρος μου (19 μ) εχει μαθει να παιζει με τον μεγαλο οποτε τον ακολουθει...Δεν δειχνει ενδιαφερον για αλλα παιδια, εκτος αν κανενα τον πλησιασει μονο του και παιξουν μαζι...

 

[vtgian]

H παρατήρηση πολύ φίλης νηπιαγωγού με εμπειρία είναι εν συντομία "τα παιδιά δεν ξέρουν πια πως να ακουμπήσουν το ένα το άλλο. Έχουμε ενοχοποιήσει την ανθρώπινη επαφή, το "έντονο" παιχνίδι που απαιτεί σωματική δραστηριότητα" αλλά αναφέρεται κυρίως σε νήπια.

 

Όσον αφορά την αλληλεπίδραση με άλλα παιδιά, νομίζω ότι πλέον τα μωρά έρχονται σε μεγαλύτερη επαφή με κόσμο από ότι παλαιότερα. Η έννοια της παιδικής χαράς στην οποία πήγαινα την κόρη μου από μηνών, δε νομίζω ότι υπήρχε παλιά. Τα μωρά ήταν σε οριοθετημένο περιβάλλον, μεταξύ οικογενείας/γνωστών. Ενώ σήμερα πας σε παιδική χαρά και βλέπεις ένα τεράστιο εύρος ηλικιών, από βρέφη που ούτε περπατάνε μέχρι προ εφηβεία. Σαν αποτέλεσμα, εκεί που κουτσοπερπατάει το 18μηνο, το αγκαλιάζει ένας άγνωστος γίγαντας τριών ετών :)

 

Προσωπικά δεν με πειράζει η επαφή εφόσον δεν ενοχλεί το παιδί μου ή δεν μας χαλάει αυτό που κάνουμε εκείνη την ώρα. Ίσα ίσα είναι ευπρόσδεκτο οποιοδήποτε παιδί, τις προάλλες η δική μου έπαιζε με 8χρονο άγνωστο αγόρι που μαζί ταίζανε τα περιστέρια. Έχει τύχει όμως να "διώξω" ευγενικά μεγαλύτερο κορίτσι που πέρα από το ότι συνέχιζε να ακουμπάει την δική μου (που ενοχλούνταν), παρενέβαινε σε ότι κάνουμε, της υποδείκνυε συνεχώς με τι να παίξει, της έπαιρνε τα παιχνίδια ενώ η δική μου έλεγε όχι. Το βασικό μου θέμα είναι να είναι κοντά ο γονιός του άλλου παιδιού γιατί κάποια παιδάκια δεν καταλαβαίνουν από όρια. 

 

Πάντως όταν είμαστε μόνες, την προτρέπω να μιλήσει και να παίξει με άλλα παιδιά, ή να μοιραστεί τα παιχνίδια της (αν θέλει). Γενικά είμαστε πολύ ανοιχτοί σε επαφές από μικρή ηλικία και ίσως γι΄αυτό και η δική μου βλέπω ότι πλέον προσεγγίζει πολύ εύκολα και ευγενικά άλλα παιδιά. Σχετικά με υγεία και ιώσεις, ίσως εγώ παραείμαι χύμα. Π.χ. είμαστε στη πλατεία στο Μοναστηράκι με τη μικρή 2 ετών, καθόμαστε σε ένα πεζούλι και έρχεται κοριτσάκι Ρομά και προσεγγίζει τη δική μου ακουμπώντας της το χεράκι. Δεν είπα τίποτα, το κοριτσάκι βρήκε άλλο ενδιαφέρον γιατί η δική μου δεν ήθελε τότε πολλές επαφές. Το βρήκα οκ γενικά. Τις προάλλες είμαστε σε παιδική χαρά σε πάρτυ και έρχονται 4-5 Ρομά παιδάκια. Οι περισσότερες μαμάδες φρίκαραν και μάζεψαν τα παιδιά τους  "μη κολλήσουν ηπατίτιδα ή μήπως τα παιδιά μεταφέρουν μηνιγγίτιδα". Ειλικρινά δε μου είχε περάσει από το μυαλό, μάλλον παραείμαι αφελής. 

 

Το θέμα της καθαριότητας χώρου είναι επίσης σοβαρό. Στη δική μας παιδική χαρά έχουν βάλει αμμοδόχο. Χαρά εμείς στην αρχή, κουβαδάκια φτυαράκια, τέλεια. Μπαίνουν όμως πια γάτες και έχει γίνει γατο-αποχωρητήριο, με αποτέλεσμα να πάθουν μολύνσεις τα πιτσιρίκια. Επειδή είναι δημοφιλής παιδική χαρά και έρχονται από την άλλη άκρη της Αθήνας, αν δε σου πουν τίποτα, θα ακούσεις γονείς να λένε "φύγε τώρα από κει μέσα" και θα νομίζεις ότι είναι υποχόνδριοι. 

 

 

[erin0000]

15 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

 

Στο παρκο που πηγαινουμε εμεις εχουν φτιαξει παρκο για σκυλους και σπανια βλεπεις μεσα σκυλους (με τους ιδιοκτητες τους γιατι αδεσποτους δεν εχω δει μεχρι τωρα). Ακομη ομως και να δεις ανθρωπους με τον σκυλο τους να κανουνε βολτα, δεν τους πηγαινουν στην παιδικη χαρα, ουτε στα χωματα που παιζουνε τα παιδια (κοινη λογικη)... Τωρα για την κουνια..αν δεν εχει βρεξει και να εχει πανω νερα, η αν καποιος εχει ριξει φαγητο κτλ πραγματικα δεν βρισκω τον λογο, καποιος να βγαζει το παιδι του να παιξει και να προσπαθει να σκουπισει την σκονη...

 

Εμεις παντως οταν παμε στα παρκα που εχουν κουνιες τσουλιθρες κτλ τα παιδια μου ορμανε κυριολεκτικα στα χωματα και τα χαλικια..παντα εχουμε μαζι μας κουβαδακια οχι μονο για εμας αλλα καμποσα ...γιατι συνηθως τα μοιραζονται με αλλα παιδακια και ετσι περναει η περισσοτερη ωρα..Σχεδον δεν ασχολουνται με τις κουνιες....ειναι η ηλικια τους τετοια που το χωμα και το νερο αποτελει το καλυτερο παιχνιδι!

 

Για τις συναναστροφες, τον μεγαλο μου γιο (σχεδον 3) τον θεωρω πολυ κοινωνικο/επικοινωνιακο, εχει εναν πολυ ομορφο και ευγενικο τροπο να πλησιαζει αλλα παιδια απο μικρος κατι που θαυμαζω... δεν ορμαει ποτε πανω τους, πλησιαζει αργα, τους κοιταει, θα τους δωσει ενα παιχνιδι...Πηγαινει και σε μεγαλυτερα παιδια, μπορει να κατσει διπλα τους και να τους παρατηρε, να μιμιθει το παιχνιδι τους...Ο μικρος μου (19 μ) εχει μαθει να παιζει με τον μεγαλο οποτε τον ακολουθει...Δεν δειχνει ενδιαφερον για αλλα παιδια, εκτος αν κανενα τον πλησιασει μονο του και παιξουν μαζι...

 

 

Τη σκόνη ούτε εγώ προσπαθώ να την σκουπίσω... Συνήθως νερά ή λάσπες σκουπίζω...

 

Τα χώματα πάντα ενέχουν τον κίνδυνο να έχουν περάσει από εκεί ζώα. Κάποτε είχα πάθει εγώ η ίδια μόλυνση στο χέρι και μου έλεγε ο γιατρός ότι αυτό έχει προκληθεί από ζώα. Γάτες, σκύλους κτλ και με ρωτούσε αν έχω κατοικίδιο. Του έλεγα ότι δεν έχω, ούτε και κάποιος γνωστός μου. Μετά με ρώτησε αν έχω παιδιά. :-) Μου λέει θα ακούμπησες κάπου που είχες πάει τα παιδιά να παίξουν.

Παρόλαυτα δεν απαγόρευσα ποτέ στα παιδιά να κάθονται κάτω ή να παίζουν με τα χώματα, απλώς ήμουν λίγο επιλεκτική στα μέρη που πηγαίναμε και τηρούσαμε κάποιους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής.

 

 

[Nefeli2014]

Κι εμένα με έπιανε "κάτι" σε εκείνη την ηλικία (καλά κι ακόμα με πιάνει όταν έχουμε περάσει μια ίωση πχ πρόσφατα..) αλλά δεν μπορείς και να το αποφύγεις εντελώς.. Εγώ την άφηνα κι αλλά επειδή η δική μου ήταν πάντα διστακτική, όταν έβλεπα να το κάνει από ένα σημείο κι έπειτα την άφηνα εντελώς γιατί ήταν γενικά μαζεμένη. Ούτε και τώρα που πάει σχολείο αγγίζει παιδιά, πάει τους μιλάει παίζει αλλά κράτα αποστάσεις. (εκτός αν είναι κάποια φίλη της η φίλος της από τον παιδικό - έχει ένα κολλητό φίλο, της αρέσει η παρέα με αγόρια περισσότερο που αγκαλιάζεται και φιλιεται εύκολα η με της κουμπαράς μου τον γιο που τον αγαπάει πολύ ) Όταν από την άλλη της πολύ κολλάνε τους απομακρύνει χωρίς να σταματά να παίζει βέβαια. Θυμάμαι στο προνηπιο μέρα γνωριμιας κι εγγραφής της έκαναν τρομερή προσέγγιση τα νηπιακια. Την είδαν μικρούλα και γλυκούλα κι έτρεξαν να την αγκαλιάσουν. Αλλά η δικιά μου, δεν της αρέσει ούτε μικρούλα να είναι ούτε γλυκούλα. Ροκου την κόβω. Της αρέσει από τώρα το μαύρο. Ευτυχώς σε όλα αυτά δεν είχαμε ποτέ σοβαρό θέμα, κράτα μια δική της αυτόνομη στάση από μωρό χωρίς να είναι αγενής η αντικοινωνικη. Μια φορά στην παιδική χαρά την είχε πάρει από πίσω ένα κοριτσάκι μεγαλύτερο, κι ενώ έπαιξε μαζί της, εκείνη άρχισε να τη χαϊδεύει, νευρίασε η δικιά μου και της λέει "έλα άσε με τώρα"..

Αλλά τις ιώσεις όπως έχεις δει δεν τις γλιτώνουμε. Μόνο με τα μωρά είναι πολύ προστατευτικη και τα πλησιάζει περισσότερο. 

Εγώ θα έλεγα να είσαι κάπου στη μέση, όπως είσαι. Δε χρειάζονται και πάρα πολλά άλλα ούτε κι απομόνωση.. 

Επεξεργάστηκαν 1 Ιουνίου,2019 by Nefeli2014