Ιστορίες θηλασμού

[Lenia16]

Αποφάσισα να ανοίξω ένα θέμα όπου οποια μαμά θέλει, να καταθέτει την προσωπική της ιστορία θηλασμού, είτε με θετική είτε με αρνητική έκβαση. Ακουγοντας διάφορες ιστοριες στο φόρουμ αλλά κ έξω συνειδητοποίησα ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν ξέρουν ότι ο θηλασμός είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα για μια νέα μαμά. Δυστυχώς, στα σεμινάρια κ στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού δε σε ενημερώνει κάνεις για το ποσο απίστευτα δύσκολο είναι να θηλάζεις ενα μωρό κ πόσα εμπόδια θα συναντήσεις. Τόσα, που η πλειοψηφία τα παρατάει γιατί δεν πιστεύει ότι μπορεί να είναι έτσι η πραγματικότητα κ νομίζει ότι κάτι πάει πολύ λάθος. Θεωρώ ότι πρέπει οι γυναίκες να βοηθάμε κ να στηρίζουμε η μία την αλλη, ειδικά εφόσον οι περισσότεροι γιατροί κ μαιες, παρα τη στροφη προς το θηλασμό τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύονται ανεπαρκείς κ ανέτοιμοι να βοηθήσουν μια νέα μαμά να κάνει το φυσιολογικό: να θηλάσει το παιδί της.

Θα ξεκινήσω με τη δική μου ιστορία κ ελπίζω να ακολουθήσουν κ άλλες.

 

Όντας 8 μηνών έγκυος, μια καλή μου φίλη μου έδωσε να διαβάσω ένα βιβλίο του γνωστού παιδιάτρου, σχετικό με το θηλασμό. Απο τις πρώτες σελίδες με έπιασαν τα νευρα μου από την επιμονή του να πείσει πόσο απείρως καλύτερο είναι το μητρικό γάλα από τη σκόνη κ πόσο τραγικές είναι οι μαμάδες που δε θηλάζουν αποκλειστικα κ είπα άι στο καλό, δε θα κάτσω να σκάσω, αν τα καταφερω έχει καλώς, αλλιώς μπιμπερο κ όλοι ευτυχισμενοι κ ο γιατρός να πάει σε έναν ψυχολόγο να κοιταχτει. Ώσπου γέννησα μια ωραία πρωία κ η μικρή μου κόρη, με το που βγήκε άρπαξε τη θηλή κ δεν την άφηνε. Στο νοσοκομείο η καθεμία μαια έλεγε το μακρύ της κ το κοντό της κ κάπως έτσι την τρίτη μέρα οι θηλές μου είχαν πληγωθεί. Η κόρη μου βέβαια απτόητη. Έτρωγε κ κοιμοταν. Πολλές ώρες. Τόσες πολλές που εμεις λέγαμε τι καλο μωρό κ αυτό είχε 15 ίκτερο. Πρέπει να τρώει κάθε μιάμιση ώρα λέει η παιδίατρος. Πως να την ταιζω με πληγωμένες θηλές κάθε μιάμιση ώρα;; Έβαζα κ θηλαστρο όταν δεν άντεχα καν να την πλησιάσω στο στήθος, το οποίο δεν ήταν νοσοκομειακό κ έφτασα στη μαστίτιδα. Κ να η αντιβίωση κ να τα αντιφλεγμονώδη, να οι φτιαχτες κρεμες με αντιβίωση κ κορτιζονη για τις θηλές, η λανολινη δεν κάνει τπτ, βάλε γάλα, άσε το στήθος ελεύθερο, πάρε κοχύλια, βάλε διαμορφωτες, έκανα μπάνιο κ έκλαιγα απτον πόνο όταν έπεφτε πάνω μου νερό. Ήταν καταχείμωνο κ εγώ κυκλοφορούσα γυμνόστηθη κ να πονάω. Αλλά είχα φαγωθεί, ήθελα να θηλάσω ξαφνικά οπωσδήποτε, μου την είχε δώσει. Κάθε μέρα να πηγαίνουμε το μωρό στο νοσοκομείο για μέτρηση χολερυθρίνης, την τρίτη μέρα έπεσε ο ίκτερος, παίρνω ανάσα. Οι θηλές μου όμως είχαν κοπεί εντελώς. Νοικιαζουμε νοσοκομειακό θηλαστρο, αγοράζουμε κ γάλα απτό φαρμακείο, σύριγγες, μπιμπερο, όλα τα συμπραγκαλα. Έλα όμως που η κυρία δεν καταδεχόταν να πιει απτό μπιμπερο. Κ δώστου με τη σύριγγα λίγο λίγο. Κ φυσικά μαζί με τον ίκτερο εξαφανίστηκε κ ο ύπνος (από τότε έχουμε να τον δουμε). 

Δε φταναν όλα αυτά αλλά η κυρία περίεργη έκλεινε το σαγόνι της με πολλή δύναμη κ πονούσα σε όλο το στήθος πλέον λες κ είχα κάνει μελανιές. Μου την έφερνε ο άντρας μου να φάει κ εγώ ετρεμα. Τάιζα το παιδί μου κ έτρεχαν πανω της τα δάκρυα μου. Να πάτε σε οστεοπαθητικο λέει η παιδίατρος. Πάμε κ εκεί. Της χαλαρώνει τη γνάθο, όλα καλύτερα. 

Όλα αυτά κράτησαν 45 μέρες ακριβώς. Την 46η οι πληγές στις θηλές ξαφνικά δε με πονούσαν, το μωρό έτρωγε κανονικα, έπαιρνε φουλ βαρος, όλα καλά. Εννοείται κάθε μία ώρα έτσι;; Γιατί παρέλειψα να το πω αυτό. Κ μετά ήρθε το αίμα στα κακά. Αποχή από όλα τα γαλακτοκομικα, κρυφά κ φανερά. Δε μου έφτανε η κλεισουρα, η αϋπνία, ο πόνος, τα νευρα, η μάνα μου, θα έκοβα κ τα μισά φαγητά από αυτά που έτρωγα. Εκεί είπα, οκ, δυομισι μήνες θηλασμός είναι μια χαρά, φέρτε τα γάλατα. Υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο, κ λογικό γιατί τα ειδικά γάλατα για τις αλλεργίες δεν πίνονται. Ανοίγεις το κουτί κ σε παίρνει η μποχα. Κ συνεχιζουμε τον αποκλειστικό, κουράγιο, σε λίγο θα δοκιμάσεις μήπως της πέρασε η αλλεργία, πρώτα ψημενα, στα ωμά να σου πάλι το αίμα. Άντε ξανά μανα. Στους 6 μήνες της πέρασε και άρχισα δειλά δειλά να τρώω παλι γαλακτοκομικά. Μόλις μπουν οι στέρεες ο θηλασμος είναι παιχνιδάκι. 

Ακόμη κ τώρα που έχει μισό χρόνο που έχει αποθηλασει κ σχεδόν δύο χρόνια απο τις πρώτες πολύ δύσκολες μερες, τα θυμάμαι σαν χθες. Είχα μια πολύ άσχημη εμπειρία για την οποία έφταιγε η αδυναμία των επαγγελματιών να με βοηθήσουν όταν έπρεπε, δλδ στο νοσοκομείο. Αν εκεί το χάσεις τελείωσε. Μετά πρέπει να έχεις πααααρα πολύ υπομονή κ θέληση κ στηριξη για να συνεχίσεις. Δεν ξέρω αν θα το ξαναέκανα υπό τις ίδιες συνθήκες. Δε θεωρω ότι το να μη θηλασεις είναι κακό αλλά θεωρώ ότι το να θηλασεις είναι ο,τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου. Μακάρι όλες οι γυναίκες να είχαν τη βοήθεια κ τη στήριξη που χρειάζεται για να το καταφέρουν κ επιπλέον, τη γνώση του πόσο σημαντικό είναι. Εγώ ο,τι έμαθα το έμαθα από το φόρουμ κ από προσωπικό διάβασμα τις ατελειωτες ώρες που θηλαζα κ έψαχνα να βρω λύση για τις πονεμένες μου θηλές. Αν ομως με το καλό κάνω ποτέ δεύτερο παιδάκι δεν είμαι πολύ σίγουρη οτι θα αντέξω να το θηλάσω αποκλειστικα.

 

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 4 Σεπτεμβρίου,2018 by Lenia16

[Marilh]

Λοιπόν, ας γράψω κι εγώ για τους δικούς μας θηλασμούς λίγο συνοπτικά βέβαια λόγω έλλειψης χρόνου. (Κυνηγάω τις μικρές) 

Γέννησα την πρώτη μου κόρη το 2013 και τη δεύτερη το 2017.

Στην πρώτη, επειδή η δεξιά μου θηλή (η οποία ήταν κάπως εισεχουσα) πληγώθηκε αμέσως, με βοήθησε πολύ το θήλαστρο τόσο στο μαιευτήριο (νοσοκομειακο της Medela) όσο και στο σπίτι (swing της Medela). Το τελευταίο, το χρησιμοποίησα μέχρι να επουλωθει η πληγή της δεξιάς θηλής δηλ. περίπου 12-15 μέρες. Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και η υποστήριξη της μαίας μου η οποία, αν και λίγο άπειρη τότε, έκανε ο, τι μπορούσε να με καθοδηγήσει σωστά. Αποθηλασα στους 14,5 μήνες επειδή είχα πια κουραστεί. 

Στη δεύτερη κόρη μου, με την ίδια μαία (πιο έμπειρη πλέον), έχοντας μια δύσκολη εγκυμοσύνη, είχα αποφασίσει να θηλασω ελάχιστα. Ήμουν πολύ κουρασμένη και πολύ απογοητευμένη γιατί έπρεπε να πάρω φάρμακα τα οποία ήταν ασύμβατα με το θηλασμό (το είχα ψάξει πολύ). 

Η δεξιά θηλή και πάλι πληγώθηκε αμέσως, θήλαζα όμως χωρίς πρόβλημα από το αριστερό στήθος τις πρώτες μέρες. Χρησιμοποίησα το θήλαστρο στο σπίτι κυρίως για αποσυμφόρηση του δεξιού στήθους, λιγότερες όμως μέρες σε σχέση με την πρώτη φορά. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι θήλαζα και έκλαιγα απο τον πόνο (στα πρώτα δευτερόλεπτα μόνο, του κάθε θηλασμού απο το πληγωμένο στήθος) αλλά έκανα υπομονή γιατί σκέφτομουνα ότι όπως θήλασα την πρώτη μου κόρη, έτσι θα προσπαθούσα να κάνω το ίδιο και για τη δεύτερη. Επίσης, ήξερα πια ότι κάποια στιγμή το δεξί μου στήθος θα συνεργαζόταν επιτέλους! Με είχε βοηθήσει τότε πολύ η στάση "ράγκμπι" την οποια μου είχε δείξει η μαία μου. Στον τρίτο μήνα, επειδή είχα ήδη κουραστεί πολύ, άρχισα το συμπλήρωμα με σκοπό να αποθηλασω. Η μικρή δεν το έπινε δυστυχώς κι έτσι ακόμα τη θηλάζω ψάχνοντας να βρω τρόπο να αποθηλασει σταδιακά. 

Συμπέρασμα : Η βοήθεια της μαίας από το πρώτο λεπτό και η χρήση θηλαστρου για αποσυμφόρηση του πληγωμένου στήθους με βοήθησαν να εδραιωσω το θηλασμό. 

[ponemeni]

Καταπληκτικό το θέμα που ανοίξατε, θα δώσω και εγώ μερικές συμβουλές, μήπως μπορέσω να βοηθήσω κάποια μέλλουσα μητέρα.

α) ο θηλασμός δεν είνα αυτοσκοπός και μόνο αν το πιστέψει αυτό μία κοπέλα θα αποβάλλει μεγάλο μέρος του άγχους που θεωρώ πως μπορεί να σαμποτάρει τον θηλασμό, όσο πιο χαλαρή είναι τόσο πιο εύκολα θα τα καταφέρει

β) θα πρέπει να της έχει δείξει γνώστης πως να βάζει το παιδί στο στήθος, με το να μην πιάνει το παιδί καλά την θηλή δημιουργεί πολλά προβλήματα όπως πολλές κοπέλες έχουν διαπιστώσει

γ) δεν έκανα μαθήματα ανώδυνου τοκετού, γέννησα φυσιολογικά, μία φίλη που είχε κάνει δεν την είχαν βοηθήσει ιδιαίτερα αλλά μεταφέρω την δική της εμπειρία, μπορεί άλλες κοπέλες να βοηθήθηκαν

δ) δεν υπάρχει ωράριο στο θηλασμό, ειδικά τον πρώτο καιρό, ούτε ισχύει το τέταρτο στο ένα στήθος και το τέταρτο στο άλλο που συχνά ακούς, το παιδί το βάζεις συνεχώς στο στήθος, τον πρώτο καιρό συνέχεια

όλα τα παραπάνω τα είχαμε συζητήσει με την μαία του γιατρού μου, να είναι καλά όπου να είναι, προσωπικώς με βοήθησε πάρα πολύ και στο να γεννήσω φυσιολογικά και στο πως να θηλάσω.. ήταν τόσο γλυκός άνθρωπος και τόσο ήρεμος.. θεωρώ πως συνέβαλλε τα μέγιστα στο να μπορέσω να θηλάσω τόσο εύκολα. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και εκεί πιστεύω θα πρέπει να εστιάσει μία μητέρα

[Mama_Anesti_]

Λενα, δεν έχω like! Δεν έτυχε να διαβασω την ταλαιπωρία σας και συγκινήθηκα απ την υπομονή σου!

 

Ή ιστορία μου λοιπόν:

Όταν ήμουν έγκυος είχα ξεψαχνισει όλο το foroum για θέματα  της εγκυμοσύνης αλλά δεν είχα διαβάσει κανένα νήμα για το θηλασμό. Δεν ήμουν σίγουρη αν θα τα καταφέρω και δεν ήμουν απόλυτη πως θα ακολουθουσα αποκλειστικό. 

  Γέννησα τον Δεκεμβρη του 2016. Θηλάσα πρώτη φορά δύο ώρες μετά τον τοκετό. Έπιασε αμέσως. Έτρωγε με λαχτάρα. Επαιρνε και συμπλήρωμα και θήλαζε κάθε δύο ώρες. Ήταν το μικρό μου πιράνχας όπως έλεγα αφού μου πλήγωσε πολύ γρήγορα τις θηλές και ιδιαίτερα την αριστερή. 

  Επιστρέφοντας σπίτι είχα ένα στρογγυλό και σκληρό επίπονο σημείο στο πληγωμένο στήθος που δεν θηλαζα συχνά λόγο πόνου. Οι μαίες της κλινικής όταν τους το εδειξα μου ελεγαν πως έτσι ήταν ή μορφολογία του στήθους μου και δεν ήταν ανησυχητικό. Μόνη μου μέσα απ το φόρουμ έκανα την διάγνωση για φραγμένο πόρο. 

  Έκτοτε εκτός από φραγμενους πορους κατα καιρούς δεν αντιμετώπισα άλλη δυσκολία. Στις 20 μέρες εκοψα το συμπλήρωμα και θηλαζα κάθε μία ώρα. Μπορώ να πω πως το μπουκάλι ήταν ο λόγος που συνέχισα όταν πια δεν είχα κουράγιο λόγο αϋπνίας ή κούρασης από ένα μωρό που θήλαζε 40 λεπτα την φορά! 

   Στους εννέα μήνες πρακτικά αποθηλασα λόγο σκωληκοειδίτιδας. Ήταν απότομος απογαλακτισμος και για τους δυο μας. Περιληπτικά θα πω πως όλοι μου λέγαν πως πια θηλασα αρκετά. Εγώ όμως πεισματικά παλευα με ένα θηλαστρο της  πλάκας με ελάχιστες ψυχικές κ σωματικές δυνάμεις για να δώσω στο παιδί μου την ευκαιρία της επιλογής. Ηθελα να οδηγηθεί στον αποθηλασμο και όχι να του επιβληθεί τόσο βίαια. Ή τελευταία μου ανάμνηση είναι το μωρό μου να θηλάζει κοιμισμένο, ο πόνος να με κομματιαζει κ να παρακαλώ να τελειώσει για να φύγω για νοσοκομείο. 

   Τελικά ξανά θηλασα τον μικρό μετά από δύο εβδομάδες αποχής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δάκρυα χαράς όταν τον είδα να θηλάζει και να αποκοιμιεται γαλήνιος. Όλο αυτό το διάστημα  κατάφερνε να κοιμηθεί μετά το κλάμα από εξάντληση. 

  Πλέον ελπίζω σε έναν ομαλό αποθηλασμο για να "αποχαιρετησουμε" γλυκά αυτή την εμπειρία!

 

[Έσπερος]

Εγώ γράφω εδώ για να πω τα λάθη που έκανα και δεν θήλασα. Γενικά τον θηλασμό τον φοβόμουν από πριν γιατί με τρόμαζε η ιδέα της απουσίας προγράμματος, και το να μην ξερω αν το μωρο εφαγε, χορτασε, ποτε θα ξαναφαει κλπ. Ακομα τα φοβσμαι αυτα. Αλλα τελος παντων ελεγα οτι θα ξεκινησω και βλεπουμε. Σε ασχημες στιγμες ευχομουν μεσα μου να υπαρχει καποιο θεμα και να μην θηλασω. Να σημειωσω οτι η μητερα μου ειναι σχεδον κατα του θηλασμου ενω η πεθερα μου αν και δεν θηλασε, υπερμαχος της υγιεινης διατροφης οποτε αυτονοητα τον υποστηριζει. Κι ο αντρας μου της υγιεινης επισης. Οποτε ειχα αντικρουομενες πιεσεις φανερες και κρυφες.

 

Πριν γεννησω πειστηκα απο μια συζητηση εδω και δεν αγορασα απο πριν μπιμπερο αν και το ηθελα. Τελικα γεννησα παραμονες πρωτοχρονιας προγραμματισμενη καισαρικη που τελικα εγινε νωριτερα γιατι ο νεαρος ηταν βιαστικος. Ειχα παει στα σεμιναρια του μαιευτηριου και ηξερα οτι ο πρωτος θηλασμος γινεται στην ανανηψη. Το μωρο τελικα το ειδα στον θαλαμο κι αυτο μετα απο πολλη πιεση των παππουδων που ηθελαν να το δουν. Εγω τα ειχα χαμενα και ημουν τελειως αβουλη, δεν ξερω γιατι. Δεν ζητησα τιποτα, δεν διεκδικησα. Ηταν ηδη κοιμισμενος και παρεμεινε ετσι ολη τη μερα. Προς το βραδυ δοκιμασε λιγο αλλα οι θηλες μου ηταν επιπεδες και δεν μπορουσε να ανοιξει το στομα του. Ειχα διαβασει οτι μπορουσα να φοραω κοχυλια κιγο πριν γεννησω καποιες ωρες τη μερα για να τις βγαλω εξω αλλα το ξεκινησα μια μερα πριν σπασουν τα νερα οποτε δεν προλαβα να κανω κατι. Οι μαιες μου εφεραν το εμβολο με την κομμενη συριγγα για να τις τραβηξω κ μ προτειναν ψευδοθηλες για αρχη κ μολις βγουν εξω να τις αφησω. Ηξερα οτι μπορει να εχω προβλημα αλλα εκεινη τη στιγμη δεν εβλεπα εναλλακτικη. Τελικα το πρωτο βραδυ υπεγραψα να δωσουν φορμουλα γιατι δεν ηθελα να μεινει νηστικος. Την επομενη μερα την ωρα που εφεραν το μωρο μετα τις πρωινες εξετασεις ηταν φουλ επισκεπτηριο. Οι στενοι συγγενεις, οχι ξενοι, αλλα ολοι μαζι πανω απο το κεφαλι μ να βγαζουν βιντεο, φωτογραφιες, να μου φερνουν δωρα κ να ζητανε να τα ανοιξω, μετα ηρθαν κ ολοι οι πλασιε του μαιευτηριου, και ολα αυτα με τηνμαια να προσπαθει να μου δειξει κ ο αντρας μ να τρεχει στα ληξιαρχεια κ τα λογιςτηρια κ ετςι να μην υπαρχει καποιος να τους μαζεψει. Θυμαμαι χαρακτηριστικα μια πλασιε να μου δινει χαρτι και στιλο να της γραψω το μειλ μου ενω ειχα το μωρο αγκαλια. Εγω μουγγα- καπου εκει πηραν μπρος οι γιαγιαδες κ δεν αφησαν κανεναν αλλον ασχετο μεσα. Η μαια ειπε οτι οι ψευδοθηλες ηταν μεγαλες για το στομα του μωρου και πγραμε μικροτερες. Με αυτες οντως αρχισε να πιπιλιζει αλλα ηταν τελειως λαθος για το στηθος μ κ μου παραμορφωναν τις θηλες κ λογικα δεν ετρωγε κ οπως πρεπει. Ολη τη μερα προσπαθουσε αλλα το βραδυ παλι ειπα να δωσουν γαλα. Την τριτη μερα ηρθε το γαλα μ κ εκει πια πιστεψα οτι θα φαει οπως με διαβεβαιωναν κατι που δν εγινε κ τελικα ζητησα θηλαστρο για να αρχισω να το αδειαζω.

 

Πρωτοχρονια βγηκαμε απο το μαιευτηριο με μωρο που δεν θηλαζε, χωρις θηλαστρο, κ στο σπιτι μονο δυο διαφημιστικα μπιμπερο. Οι οδηγιες που θα μ εδινε η παιδιατρος του μαιευτηριου ηταν τελικα η μαρκα του γαλακτος. Στα εφημερευοντα βρηκαμε ενα χειροκινητο θηλαστρο της κακιας ωρας κ για 3 μερες καναμε ο,τι μπορουσαμε με αντλησεις κ με προσπαθεια θηλασμου. Τη δευτερη μερα κοψαμε κ το συμπληρωμα για να δουμε τι θα γινει. Εννοειται οτι μεσα στις αργιες αντε να βρεις αγνωστο παιδιατρο να ερθει σπιτι. Μεγαλο λαθος που δεν ειχαμε μεριμνησει νωριτερα. Γιατρος τον ειδε οταν ηταν πλεον δεκα ημερων, κιτρινος, χωρις κακα για μερες και μισο κιλο κατω. Μεχρι να δω την κιτρινιλα πιστευε οτι κατι γινοταν γιατι κοιμοταν πολυ κ τον ξυπνουσα στο τριωρο αλλα απο το τελος του γευματος, δεν ηξερα οτι επρεπε απο την αρχη του να το υπολογιζω. Δεν ηταν σε καμια κατασταση που να θελει παρακολουθηση αλλα η παιδιατρος κ συμβουλος μαλλον ανησυχησε γιατι ενω την εφερε για να δουμε στασεις θηλασμου κ να βγαλω τις ψευδοθηλες μ ειπε να καμω τακτικες αντλησεις για να ξερουμε τουλαχιστον οτι πινει γαλα ετσι. Πηραμε το μπιμπερο calma, δανειστηκα κ το swing κ κοψαμε κ τον χαλινο ελπιζοντας οτι τοτε πια θα θηλασει. Ενω πηρε λιγο βαρος, απο θηλασμο τιποτα. Μονη μου ολες αυτες τις μερες γιατι ο αντρας μ ειχε γυριςει στο νηςι κ  εγω με τους γονεις μ στην Αθηνα, να βλεπω στα ματια τους την απορια γιατι βαςανιζουμε το μωρο. θυναμαι κατι βραδια εγω να ταιζω με το μπιμπερο κ η αδερφη μ να κραταει το θηλαςτρο στο στηθος μ γιατι δν ειχα προλαβει να βγαλω γαλα.

 

 Στις 15 μερες γυρισαμε στο νησι χωρις καμια προοδο στον θηλασμο, στο τσακ γλιτωσα τη μαστιτιδα γιατι δεν αντλησα στο ταξιδι κ το μωρο ειχε νανουριστει τοσο που 5 ωρες δεν θηλασε κ στο σπιτι δεν συνεργαζοταν πια καθολου. Εκει πια ξαναδωσαμε φορμουλα και συνεχισαμε με θηλαςμο κ αντληςεις κ συμπληρωμα με οδηγιες της παιδιατρου ελπιζοντας οτι θα παρει τα πανω του κ θα θηλασει. Η παιδιατρος θεωρητικα εδωςε σωςτες οδηγιες αλλα δεν ειχε χρονο να καθεται να μου δειχνει πώς να τον βαζω στο στηθος κ εδω συμβουλος δεν υπαρχει. 

 

Μαλλον σπο την Αθηνα δεν επρεπε να εθχαμε φυγει και ισως δεν επρεπε να ειχα βγει κ απο το μαιευτηριο στις 3 μερες αν κ καθσαρικη με υπογραφη του γυναικολογου. Ισως θα ηταν κ καλυτερο αν ειχε κανει ικτερο κ μας ειχαν κρατησει κ παραπανω τοτε, μηπως κ βρισκοταν καποιος εκει να με καθοδηγησει. Αλλα τοτε ηθελα να παμε σπιτι γιατι πιστευα οτι στην ηρεμια θα ηταν καλυτερα.

 

Τελικα νοικιασα κ νοσοκομειακο κ περιμενα ποτε θα αυξηθει η παραγωγη για να εχω κ περισσευμα ωστε να μπορω να τον αφηνω στο στηθος χωρις να εχω το αγχος τι θα τον ταισω μετα. Αυτο δεν εγινε ποτε γιατι δεν ακολουθουσα παντα το πρωτοκολο πιστα, αρχισαν κολικοι, αλλεργια, κρυφη γοπ...

 

Μετα βεβαια καπου επαναπαυτηκα. Αφου ειχε περασει ο μηνας περιπου κ το μωρο ηταν πια πιο ηρεμο, ετρωγε κ κοιμοταν, επαναπαυτηκα. Θα μπορουσα να επιμεινω αφου μεχρι τοτε τον ειχα ατο ατηθος αρκετες ωρες. αλλα η ιδεα οτι μπορει να καταφερνε να θηλασει κ να περναει τη μιση μερα πανω μ σαν νεογεννητο ενω ειχαμε νεπερασει αυτη τη φαση, με τρομαξε. Οι αντλησεις βεβαια οσο περνουσε ο καιρος γινονταν ολο κ πιο δυσκολες.

 

Καποιες φορες αναρωτιεμαι αν τελικα θα ηταν ευκοτερο αν θηλαζε. Δεν ειμαι πεπεισμενη αλλα σιγουρα αν κανω δευτερο παιδι δεν θα αντλησω. αν η μαμα μ εμενε εδω κ μπορουςε να ερχεται να τον κραταει την ωρα της αντληςης θα το ξαναςκεφτομουν. αυτο σιγουρα θα ηταν πιο ευκολο απο το να θηλαςω. Ο αντρας μ πιστευει οτι αν αποφυγουμε τα λαθη που καναμε τωρα θα θηλασω κ θα ειναι πιο ξεκουραστο. Εγω δεν ειμαι σιγουρη. 

 

Αυτο που ξερω σιγουρα ειμαι οτι οσα λαθη εκανα εγιναν με πληρη επιγνωση. Και οτι ενω ειχα διαβασει, στην πραξη δεν με βοηθησε τιποτα απο αυτα. Δεν το λεω για να υποτιμησω την ενημερωση. Απλως αν οι επαγγελματιες υγειας δεν σε καθοδηγησουν στην πραξη, τι να σου κανει η θεωρια;

 

Για το επομενο παιδακι αν τα καταφερουμε με τις εξωσωματικες, σιγουρα θα παρω δικη μου μαια. Δεν ειμαι αισιοδοξη γιατι δεν μπορω να φανταστω πώς γινεται να θηλαζεις ολη μερα χωρις να παραμελεις το πρωτο παιδι- ηθελα να το ανοιξω κ θεμα εδω αλλα μαλλον προτρεχω, εχουμε καιρο να τσακωθουμε! Ο αντρας μ λεει οτι λεβ βλακειες γιατι ετσι κ αλλιως κ τωρα ολη μερα με το μωρο ειμαι, δεν ειναι οτι το παραταω σε καποιον κ φευγω ή το αφηνω μονο του να κλαιει. 

 

Υπομονη παντως σαν της @Lenia16 δεν πιστευω οτι θα ειχα. ουτε αυτα που ακουω οτι αν κοιμαται κ δν τρωει το αλλαζεις το μπανιαρεις κλπ. ... μου ακουγονται τρομαχτικα κ ανυπερβλητα. 

 

Η απουσια θελησης στην περιπτωση μου ειναι εμφανης και μαλλον η αισθηση καθηκοντος δεν αρκει για να το αντιμετωπισω με ψυχραιμια κ υπομονη.

[Lenia16]

πρίν από 4 λεπτά , Έσπερος είπε:

Εγώ γράφω εδώ για να πω τα λάθη που έκανα και δεν θήλασα. Γενικά τον θηλασμό τον φοβόμουν από πριν γιατί με τρόμαζε η ιδέα της απουσίας προγράμματος, και το να μην ξερω αν το μωρο εφαγε, χορτασε, ποτε θα ξαναφαει κλπ. Ακομα τα φοβσμαι αυτα. Αλλα τελος παντων ελεγα οτι θα ξεκινησω και βλεπουμε. Σε ασχημες στιγμες ευχομουν μεσα μου να υπαρχει καποιο θεμα και να μην θηλασω. Να σημειωσω οτι η μητερα μου ειναι σχεδον κατα του θηλασμου ενω η πεθερα μου αν και δεν θηλασε, υπερμαχος της υγιεινης διατροφης οποτε αυτονοητα τον υποστηριζει. Κι ο αντρας μου της υγιεινης επισης. Οποτε ειχα αντικρουομενες πιεσεις φανερες και κρυφες.

 

Πριν γεννησω πειστηκα απο μια συζητηση εδω και δεν αγορασα απο πριν μπιμπερο αν και το ηθελα. Τελικα γεννησα παραμονες πρωτοχρονιας προγραμματισμενη καισαρικη που τελικα εγινε νωριτερα γιατι ο νεαρος ηταν βιαστικος. Ειχα παει στα σεμιναρια του μαιευτηριου και ηξερα οτι ο πρωτος θηλασμος γινεται στην ανανηψη. Το μωρο τελικα το ειδα στον θαλαμο κι αυτο μετα απο πολλη πιεση των παππουδων που ηθελαν να το δουν. Εγω τα ειχα χαμενα και ημουν τελειως αβουλη, δεν ξερω γιατι. Δεν ζητησα τιποτα, δεν διεκδικησα. Ηταν ηδη κοιμισμενος και παρεμεινε ετσι ολη τη μερα. Προς το βραδυ δοκιμασε λιγο αλλα οι θηλες μου ηταν επιπεδες και δεν μπορουσε να ανοιξει το στομα του. Ειχα διαβασει οτι μπορουσα να φοραω κοχυλια κιγο πριν γεννησω καποιες ωρες τη μερα για να τις βγαλω εξω αλλα το ξεκινησα μια μερα πριν σπασουν τα νερα οποτε δεν προλαβα να κανω κατι. Οι μαιες μου εφεραν το εμβολο με την κομμενη συριγγα για να τις τραβηξω κ μ προτειναν ψευδοθηλες για αρχη κ μολις βγουν εξω να τις αφησω. Ηξερα οτι μπορει να εχω προβλημα αλλα εκεινη τη στιγμη δεν εβλεπα εναλλακτικη. Τελικα το πρωτο βραδυ υπεγραψα να δωσουν φορμουλα γιατι δεν ηθελα να μεινει νηστικος. Την επομενη μερα την ωρα που εφεραν το μωρο μετα τις πρωινες εξετασεις ηταν φουλ επισκεπτηριο. Οι στενοι συγγενεις, οχι ξενοι, αλλα ολοι μαζι πανω απο το κεφαλι μ να βγαζουν βιντεο, φωτογραφιες, να μου φερνουν δωρα κ να ζητανε να τα ανοιξω, μετα ηρθαν κ ολοι οι πλασιε του μαιευτηριου, και ολα αυτα με τηνμαια να προσπαθει να μου δειξει κ ο αντρας μ να τρεχει στα ληξιαρχεια κ τα λογιςτηρια κ ετςι να μην υπαρχει καποιος να τους μαζεψει. Θυμαμαι χαρακτηριστικα μια πλασιε να μου δινει χαρτι και στιλο να της γραψω το μειλ μου ενω ειχα το μωρο αγκαλια. Εγω μουγγα- καπου εκει πηραν μπρος οι γιαγιαδες κ δεν αφησαν κανεναν αλλον ασχετο μεσα. Η μαια ειπε οτι οι ψευδοθηλες ηταν μεγαλες για το στομα του μωρου και πγραμε μικροτερες. Με αυτες οντως αρχισε να πιπιλιζει αλλα ηταν τελειως λαθος για το στηθος μ κ μου παραμορφωναν τις θηλες κ λογικα δεν ετρωγε κ οπως πρεπει. Ολη τη μερα προσπαθουσε αλλα το βραδυ παλι ειπα να δωσουν γαλα. Την τριτη μερα ηρθε το γαλα μ κ εκει πια πιστεψα οτι θα φαει οπως με διαβεβαιωναν κατι που δν εγινε κ τελικα ζητησα θηλαστρο για να αρχισω να το αδειαζω.

 

Πρωτοχρονια βγηκαμε απο το μαιευτηριο με μωρο που δεν θηλαζε, χωρις θηλαστρο, κ στο σπιτι μονο δυο διαφημιστικα μπιμπερο. Οι οδηγιες που θα μ εδινε η παιδιατρος του μαιευτηριου ηταν τελικα η μαρκα του γαλακτος. Στα εφημερευοντα βρηκαμε ενα χειροκινητο θηλαστρο της κακιας ωρας κ για 3 μερες καναμε ο,τι μπορουσαμε με αντλησεις κ με προσπαθεια θηλασμου. Τη δευτερη μερα κοψαμε κ το συμπληρωμα για να δουμε τι θα γινει. Εννοειται οτι μεσα στις αργιες αντε να βρεις αγνωστο παιδιατρο να ερθει σπιτι. Μεγαλο λαθος που δεν ειχαμε μεριμνησει νωριτερα. Γιατρος τον ειδε οταν ηταν πλεον δεκα ημερων, κιτρινος, χωρις κακα για μερες και μισο κιλο κατω. Μεχρι να δω την κιτρινιλα πιστευε οτι κατι γινοταν γιατι κοιμοταν πολυ κ τον ξυπνουσα στο τριωρο αλλα απο το τελος του γευματος, δεν ηξερα οτι επρεπε απο την αρχη του να το υπολογιζω. Δεν ηταν σε καμια κατασταση που να θελει παρακολουθηση αλλα η παιδιατρος κ συμβουλος μαλλον ανησυχησε γιατι ενω την εφερε για να δουμε στασεις θηλασμου κ να βγαλω τις ψευδοθηλες μ ειπε να καμω τακτικες αντλησεις για να ξερουμε τουλαχιστον οτι πινει γαλα ετσι. Πηραμε το μπιμπερο calma, δανειστηκα κ το swing κ κοψαμε κ τον χαλινο ελπιζοντας οτι τοτε πια θα θηλασει. Ενω πηρε λιγο βαρος, απο θηλασμο τιποτα. Μονη μου ολες αυτες τις μερες γιατι ο αντρας μ ειχε γυριςει στο νηςι κ  εγω με τους γονεις μ στην Αθηνα, να βλεπω στα ματια τους την απορια γιατι βαςανιζουμε το μωρο. θυναμαι κατι βραδια εγω να ταιζω με το μπιμπερο κ η αδερφη μ να κραταει το θηλαςτρο στο στηθος μ γιατι δν ειχα προλαβει να βγαλω γαλα.

 

 Στις 15 μερες γυρισαμε στο νησι χωρις καμια προοδο στον θηλασμο, στο τσακ γλιτωσα τη μαστιτιδα γιατι δεν αντλησα στο ταξιδι κ το μωρο ειχε νανουριστει τοσο που 5 ωρες δεν θηλασε κ στο σπιτι δεν συνεργαζοταν πια καθολου. Εκει πια ξαναδωσαμε φορμουλα και συνεχισαμε με θηλαςμο κ αντληςεις κ συμπληρωμα με οδηγιες της παιδιατρου ελπιζοντας οτι θα παρει τα πανω του κ θα θηλασει. Η παιδιατρος θεωρητικα εδωςε σωςτες οδηγιες αλλα δεν ειχε χρονο να καθεται να μου δειχνει πώς να τον βαζω στο στηθος κ εδω συμβουλος δεν υπαρχει. 

 

Μαλλον σπο την Αθηνα δεν επρεπε να εθχαμε φυγει και ισως δεν επρεπε να ειχα βγει κ απο το μαιευτηριο στις 3 μερες αν κ καθσαρικη με υπογραφη του γυναικολογου. Ισως θα ηταν κ καλυτερο αν ειχε κανει ικτερο κ μας ειχαν κρατησει κ παραπανω τοτε, μηπως κ βρισκοταν καποιος εκει να με καθοδηγησει. Αλλα τοτε ηθελα να παμε σπιτι γιατι πιστευα οτι στην ηρεμια θα ηταν καλυτερα.

 

Τελικα νοικιασα κ νοσοκομειακο κ περιμενα ποτε θα αυξηθει η παραγωγη για να εχω κ περισσευμα ωστε να μπορω να τον αφηνω στο στηθος χωρις να εχω το αγχος τι θα τον ταισω μετα. Αυτο δεν εγινε ποτε γιατι δεν ακολουθουσα παντα το πρωτοκολο πιστα, αρχισαν κολικοι, αλλεργια, κρυφη γοπ...

 

Μετα βεβαια καπου επαναπαυτηκα. Αφου ειχε περασει ο μηνας περιπου κ το μωρο ηταν πια πιο ηρεμο, ετρωγε κ κοιμοταν, επαναπαυτηκα. Θα μπορουσα να επιμεινω αφου μεχρι τοτε τον ειχα ατο ατηθος αρκετες ωρες. αλλα η ιδεα οτι μπορει να καταφερνε να θηλασει κ να περναει τη μιση μερα πανω μ σαν νεογεννητο ενω ειχαμε νεπερασει αυτη τη φαση, με τρομαξε. Οι αντλησεις βεβαια οσο περνουσε ο καιρος γινονταν ολο κ πιο δυσκολες.

 

Καποιες φορες αναρωτιεμαι αν τελικα θα ηταν ευκοτερο αν θηλαζε. Δεν ειμαι πεπεισμενη αλλα σιγουρα αν κανω δευτερο παιδι δεν θα αντλησω. Ο αντρας μ πιστευει οτι αν αποφυγουμε τα λαθη που καναμε τωρα θα θηλασω κ θα ειναι πιο ξεκουραστο. Εγω δεν ειμαι σιγουρη. 

 

Αυτο που ξερω σιγουρα ειμαι πτι οσα λαθη κανα εγιναν με πληρη επιγνωση. Και οτι ενω ειχα διαβασει, στην πραξη δεν με βοηθησε τιποτα απο αυτα. Δεν το λεω για να υποτιμησω την ενημερωση. Απλως αν οι επαγγελματιες υγειας δεν σε καθοδηγησουν στην πραξη, τι να σου κανει η θεωρια;

 

Για το επομενο παιδακι αν τα καταφερουμε με τις εξωσωματικες, σιγουρα θα παρω δικη μου μαια. Δεν ειμαι αισιοδοξη γιατι δεν μπορω να φανταστω πώς γινεται να θηλαζεις ολη μερα χωρις να παραμελεις το πρωτο παιδι- ηθελα να το ανοιξω κ θεμα εδω αλλα μαλλον προτρεχω, εχουμε καιρο να τσακωθουμε! 

Το έχω ξαναπεί σε άλλο θέμα, τις αντλήσεις τις θεωρώ πολύ πιο δύσκολες από το θηλασμό κ μπράβο σου που τα καταφερες, εγώ δε νομίζω ότι θα μπορούσα. Η μοναδική περίπτωση που θα το έκανα θα ήταν αν είχα άπειρο γάλα κ ήμουν μπροστά στα γεύματα με το θηλαστρο, κάτι που δε συνέβαινε στην περίπτωση μου, με το ζόρι έβγαζα ένα να έχω στην κατάψυξη για ώρα ανάγκης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά παντρευόταν ο κουμπάρος μου κ είχα ξεκινήσει 4 μέρες νωρίτερα να αντλώ κ τελικά κατάφερα να μαζέψω δύο γεύματα, γύρισα από την εκκλησία να ταισω για να μείνει το γάλα για το βράδυ που θα την κράταγε η μαμά μου κ όταν γυρίσαμε απτό τραπέζι τα είχε πιει κ τα δυο κ αν αργουσαμε κ άλλο δε θα είχε να φάει. 

Όσο για το δεύτερο παιδι, αναρωτιεμαι κ εγώ καμία φορά με βάση τα οσα έζησα με το πρώτο αν γίνεται αποκλειστικός θηλασμός κ το μόνο που μπορώ να σκεφτω είναι οτι σίγουρα δε γίνεται ανεμπόδιστος θηλασμός κατά βούληση παρά μόνο με υποτυπώδες πρόγραμμα. Δε νομίζω ότι βγαίνει διαφορετικά.

Εν τω μεταξύ λέτε για την υπομονή μου κ γελάω γιατί στην πραγματικότητα η υπομονή μου είναι ενός τρίχρονου! Πραγματικά είχα φάει μεγάλο σκάλωμα, έλεγα δε γίνεται το παιδί μου να θέλει να θηλάσει τόσο πολύ κ εγώ να μην μπορω. Η παιδιατρος - σύμβουλος θηλασμού μου έλεγε δώσε σκόνη μέχρι να φτιάξουν οι θηλές σου κ εγώ έβλεπα την κόρη μου που δεν το έπινε κ σκυλιαζα ακόμη περισσότερο. Ωστόσο πρέπει να πω ότι στην ολη προσπάθεια συνέβαλε τα μέγιστα ο άντρας μου, ο οποίος ήταν βράχος δίπλα μου κ με στήριζε στα παντα. Με συνέφερε όταν χρειαζόταν, παρόλο που δούλευε ξυπναγε κάθε δίωρο το βράδυ κ τάιζε τη μικρή με τη σύριγγα μέχρι εγώ να βγάλω γάλα ή να αποστειρωσω τα μπουκάλια, την κράταγε στα γόνατα του να κοιμηθεί για να κοιμηθώ κ εγώ, μέχρι κ σε εφημερεύον φαρμακείο πήγε στις 3 το πρωί για να πάρει γάλα γιατί εγώ ήμουν σε έξαλλη κατάσταση να κλαίω γιατί το παιδί πειναγε κ δεν μπορούσα να το ταισω απτον πόνο. Αυτός ναι, έχει υπομονή!

[kotsifikos]

Για μένα ο θηλασμός ήταν φοβερά δύσκολος. Από το μαιευτήριο είχα ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό, το μωρό έπιασε αμέσως την θηλή και χάρηκα φυσικά...έτρωγε συνέχεια, και όλα πήγαιναν καλά, στο σπίτι το μωρό συνεχίζει να τρώει το ίδιο τακτικά, τον ζυγίζω κάθε εβδομάδα και παίρνει σταθερά βάρος, ώσπου ξεκίνησε το μαρτύριο, και άρχισε να θέλει ακόμα πιο συχνά να θηλάζει (κάθε μισή ώρα με 45 λεπτά το πολύ) εννοείται πως τον τάιζα όμως δεν ηρεμούσε, δεν κοιμόταν και έκλαιγε γοερά όλη ημέρα, έπιανε την θηλή και τεντώνονταν δεξιά αριστερά και μετά πάλι κλάμα. Έβλεπα πως το στήθος μου δεν γέμιζε, δεν πονούσε καν, έκανα μαραθώνιους θηλασμούς, έκανα διατροφή, πήρα βιταμίνες, έκανα τα πάντα, όμως η κατάσταση χειροτέρευε, εγώ να έχω να κοιμηθώ μέρες, το μωρό μου να κλαίει και να μην ηρεμεί ποτέ, εκεί όμως συνέχιζα ακάθεκτη, τον είχα όλη μέρα στο στήθος μου (χωρίς καμία υπερβολή το όλη μέρα) , μέχρι που έρχεται η ημέρα της ζύγισης και βλέπω πως το παιδί δεν πήρε βάρος, και πάλι συνεχίζω τον θηλασμό, στον ίδιο ρυθμό με την κατάσταση να έχει φτάσει στο απροχώρητο. Έρχεται και η επόμενη εβδομάδα και τον ξαναζυγίζω, και βλέπω πως το παιδί έχει χάσει βάρος...και εκεί αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια...και σκέφτομαι αν το παιδί μου έχει κάτι,  αν ενυδατώνεται , και πόσο μπορώ ακόμα να το τρενάρω...Μιλάω με τον παιδίατρο και μου λέει πως αν συνεχίσει να χάνει βάρος και τις επόμενες ημέρες (γιατί όταν με ρώτησε επέμενα πως το παιδί χορταίνει αφού είναι στο στήθος όλη μέρα)  θα μπούμε νοσοκομείο για εξετάσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κλάμα που έριξα κλείνοντας το τηλέφωνο. Πόσο πολύ είχα αγχωθεί για το τι συμβαίνει και πόσο ''κακή'' μαμά ένιωσα που δεν μπορούσα να κάνω ότι κάνουν όλες οι άλλες μητέρες, να φροντίσω δηλαδή το παιδί μου. Εκεί παίρνω απόφαση να πιει το παιδί το ξένο γάλα για λίγες ημέρες μήπως δούμε διαφορά, του δίνω τα πρώτα 50 μλ γάλα, το ήπιε και κοιμήθηκε αμέσως για 2 ώρες σερί....αυτό δεν το είχαμε ζήσει ποτέ στο σπίτι!!!!!!Το παιδί ξεκίνησε να βάζει βάρος κανονικά και κυρίως ήταν ήρεμος, δεν έκλαιγε όλη μέρα. Φυσικά και δεν έκοψα τον θηλασμό, θήλαζα και έδινα και ξένο για μήνες.

Πριν από 1 χρόνο σε μία συζήτηση που είχα με μία άλλη μητέρα και της είπα για την εμπειρία μου με τον θηλασμό η απάντηση της ήταν ''δεν προσπάθησες αρκετά, έπρεπε να συνεχίσεις να επιμένεις'' και αναρωτιέμαι, ποιο είναι το ''αρκετά"??Όταν βλέπω πως το παιδί μου δεν παίρνει βάρος αλλά χάνει, ενώ έχω δοκιμάσει τα πάντα?? Γιατί πρέπει να μηδενιστεί η προσπάθεια της μητέρας που δεν κατάφερε να θηλάσει αποκλειστικά?

Σε όλο αυτό που εγώ τότε έζησα όλοι μου έλεγαν πως αποκλείεται να μην έχω γάλα και πως αυτό είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης, εγώ όμως άλλα έζησα και αυτό δεν μπορεί κανείς να μου το αμφισβητήσει, εμένα αυτή ήταν η εμπειρία μου.

Αν ποτέ έκανα δεύτερο παιδί και πάλι θα το θήλαζα όμως δεν θα επέμενα τόσο όσο στον γιο μου, αν έβλεπα τα ίδια σημάδια με του γιου μου θα έδινα αμέσως ξένο.

 

[irin]

πρίν από 24 λεπτά , kotsifikos είπε:

Για μένα ο θηλασμός ήταν φοβερά δύσκολος. Από το μαιευτήριο είχα ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό, το μωρό έπιασε αμέσως την θηλή και χάρηκα φυσικά...έτρωγε συνέχεια, και όλα πήγαιναν καλά, στο σπίτι το μωρό συνεχίζει να τρώει το ίδιο τακτικά, τον ζυγίζω κάθε εβδομάδα και παίρνει σταθερά βάρος, ώσπου ξεκίνησε το μαρτύριο, και άρχισε να θέλει ακόμα πιο συχνά να θηλάζει (κάθε μισή ώρα με 45 λεπτά το πολύ) εννοείται πως τον τάιζα όμως δεν ηρεμούσε, δεν κοιμόταν και έκλαιγε γοερά όλη ημέρα, έπιανε την θηλή και τεντώνονταν δεξιά αριστερά και μετά πάλι κλάμα. Έβλεπα πως το στήθος μου δεν γέμιζε, δεν πονούσε καν, έκανα μαραθώνιους θηλασμούς, έκανα διατροφή, πήρα βιταμίνες, έκανα τα πάντα, όμως η κατάσταση χειροτέρευε, εγώ να έχω να κοιμηθώ μέρες, το μωρό μου να κλαίει και να μην ηρεμεί ποτέ, εκεί όμως συνέχιζα ακάθεκτη, τον είχα όλη μέρα στο στήθος μου (χωρίς καμία υπερβολή το όλη μέρα) , μέχρι που έρχεται η ημέρα της ζύγισης και βλέπω πως το παιδί δεν πήρε βάρος, και πάλι συνεχίζω τον θηλασμό, στον ίδιο ρυθμό με την κατάσταση να έχει φτάσει στο απροχώρητο. Έρχεται και η επόμενη εβδομάδα και τον ξαναζυγίζω, και βλέπω πως το παιδί έχει χάσει βάρος...και εκεί αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια...και σκέφτομαι αν το παιδί μου έχει κάτι,  αν ενυδατώνεται , και πόσο μπορώ ακόμα να το τρενάρω...Μιλάω με τον παιδίατρο και μου λέει πως αν συνεχίσει να χάνει βάρος και τις επόμενες ημέρες (γιατί όταν με ρώτησε επέμενα πως το παιδί χορταίνει αφού είναι στο στήθος όλη μέρα)  θα μπούμε νοσοκομείο για εξετάσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κλάμα που έριξα κλείνοντας το τηλέφωνο. Πόσο πολύ είχα αγχωθεί για το τι συμβαίνει και πόσο ''κακή'' μαμά ένιωσα που δεν μπορούσα να κάνω ότι κάνουν όλες οι άλλες μητέρες, να φροντίσω δηλαδή το παιδί μου. Εκεί παίρνω απόφαση να πιει το παιδί το ξένο γάλα για λίγες ημέρες μήπως δούμε διαφορά, του δίνω τα πρώτα 50 μλ γάλα, το ήπιε και κοιμήθηκε αμέσως για 2 ώρες σερί....αυτό δεν το είχαμε ζήσει ποτέ στο σπίτι!!!!!!Το παιδί ξεκίνησε να βάζει βάρος κανονικά και κυρίως ήταν ήρεμος, δεν έκλαιγε όλη μέρα. Φυσικά και δεν έκοψα τον θηλασμό, θήλαζα και έδινα και ξένο για μήνες.

Πριν από 1 χρόνο σε μία συζήτηση που είχα με μία άλλη μητέρα και της είπα για την εμπειρία μου με τον θηλασμό η απάντηση της ήταν ''δεν προσπάθησες αρκετά, έπρεπε να συνεχίσεις να επιμένεις'' και αναρωτιέμαι, ποιο είναι το ''αρκετά"??Όταν βλέπω πως το παιδί μου δεν παίρνει βάρος αλλά χάνει, ενώ έχω δοκιμάσει τα πάντα?? Γιατί πρέπει να μηδενιστεί η προσπάθεια της μητέρας που δεν κατάφερε να θηλάσει αποκλειστικά?

Σε όλο αυτό που εγώ τότε έζησα όλοι μου έλεγαν πως αποκλείεται να μην έχω γάλα και πως αυτό είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης, εγώ όμως άλλα έζησα και αυτό δεν μπορεί κανείς να μου το αμφισβητήσει, εμένα αυτή ήταν η εμπειρία μου.

Αν ποτέ έκανα δεύτερο παιδί και πάλι θα το θήλαζα όμως δεν θα επέμενα τόσο όσο στον γιο μου, αν έβλεπα τα ίδια σημάδια με του γιου μου θα έδινα αμέσως ξένο.

 

Εμένα το πρώτο μου μωρό δεν έπιανε καλά, σαν να βαριόταν! Κυριολεκτικά! Κόψαμε χαλινό, είδαμε οστεοπαθητικό, τα πάντα. Αλλά δεν έπιανε. Θήλαζε με τις ώρες, αποκοιμιόταν εξαντλημένη, έπαιρνε οριακό βάρος. Θήλαζε γερά τα πρώτα λεπτά που έβγαινε εύκολα το γάλα και μόλις έπρεπε να κάνει προσπάθεια για να ρουφήξει τα παρατούσε. Μάλλον την ταλαιπωρούσα αλλά επέμεινα 6 μήνες. Εκ των υστέρων ένιωθα άσχημα γιατί της το έκανα όλο αυτό! Είχε νόημα να την ταλαιπωρώ;

Στον δεύτερο είπα ή θα θηλάσω καλά από την αρχή ή θα δώσω ξένο, δεν θα μπω σε διαδικασία με θήλαστρα, μικτή διατροφή κλπ, γιατί θα έχω και τη μεγάλη στο σπίτι και δεν το αντέχω όλο αυτό το άγχος. Έφερα τη σύμβουλο στο μαιευτήριο τη 2η μέρα να δεί αν ξεκινάμε καλά. Φαινομενικά όλα τέλεια. Ο μικρός έπιανε τέλεια το στήθος, θήλαζε γερά, είχα πολύ γάλα και όμως...έχανε βάρος. Επέμεινα 10 μέρες όπου από 3.620 έφτασε 3 κιλά, και μετά ξεκίνησα το συμπλήρωμα. Το οποίο αρχικά ήταν λίγο, κάθε μέρα αυξανόταν. Σε κάθε γεύμα για 4 μήνες έδινα στήθος 30-40' και μετά ένα ολόκληρο μπουκάλι συμπλήρωμα. (Η μεγάλη εν τω μεταξύ όποτε θήλαζα ήταν στο σβέρκο μου). Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα το στήθος, αφού έπινε 1 λίτρο ξένο και ηρεμήσαμε όλοι!

Πραγματικά δεν ξέρω τί φταίει, στον 2ο μου έλεγαν "δεν φτάνει το γάλα σου", κι όμως είχα πάρα πολύ γάλα. Ενώ στην 1η καταλάβαινα ότι συχνά δεν είχα αρκετό γάλα. 

[mama16]

Θα σας πω κ εγώ την ιστορία μου θηλασμού ή μάλλον την ιστορία μου με θηλαστρο κ τα λάθη που δεν μπόρεσα να την βάλω στο στήθος. Από 20 χρόνων που θυμάμαι τον εαυτό μου όταν περίπου γέννησε η αδερφή μου κ θήλασε, την έβλεπα κ Μ άρεσε τόσο μα τόσο η εικόνα να έχεις το μωρό στα χεράκια σου, να σε κοιτάει γεμάτο λατρεία κ εσύ να δίνεις γάλα από το στήθος σου.. να το βλέπεις να μεγαλώνει κ να ευθύνεται αποκλειστικά σε σένα. Κανένα χρόνο αργότερα στη σχολή κάναμε κ σεμινάριο μητρικού θηλασμού κ τότε όταν είδα κ τα οφέλη κ είπα μέσα μου ότι το παιδί μου σίγουρα θα το θηλάσω... Δεν ήξερα όμως ποτέ πόσο δύσκολο είναι κ ότι σχέδια κάνεις ο Θεός τα βλέπει κ γελάει! Όταν  γέννησα, πρόωρα δυστυχώς με ένα μωράκι 1540γρ που έπρεπε να μπει σε θερμοκοιτίδα εγώ στην μαιευτική κ αυτό στη μενν για να μπορέσω να θηλάσω έπρεπε να πηγαίνω ανά 2 ώρες στο δωματιακι κ να βγάζω με το θηλαστρο για να μου κατέβει το γάλα. Οι άλλες κοπέλες έρχονταν εκεί μέσα για να θηλάσουν το μωρό κ εγώ για να βγάλω με το θηλαστρο.. κ οι μαίες αντί να έρθουν να μου δείξουν πως πρέπει να θηλάζω μου έδειχναν πως να χρησιμοποιώ το θηλαστρο. Την πρώτη φορά μου το έβαλε μια μαία κ δείχνοντας μου πως αυξάνει σε ένταση πάτησε το κουμπί κ εγώ πήγα να κλάψω απ' τον πόνο.. Για 2 μέρες περίπου πήγαινα να βγάλω γαλα για 40 λεπτά χωρίς να βγαίνει καθολου, παρά μόνο 1-2 σταγόνες. Εκεί είχα απελπιστει κ ήθελα να τα παρατήσω, οι θηλές μου ήταν γδαρμενες κ έβγαζαν ακόμα κ πύον κ κάθε φορά που έβαζα το θηλαστρο υπέφερα τόσο αλλά έκανα υπομονή γιατί ήθελα τόσο πολύ να θηλάσω, δεν ήθελα να σκέφτομαι ότι στην πρώτη δυσκολία τα παράτησα. Κ η αλήθεια είναι ότι όσο δύσκολο κ να ηταν ενιωθα καλά γιατί ένιωθα ότι μπορώ να προσφέρω κάτι καλό στο παιδί μου αφού δεν μπόρεσα να το μεγαλώσω μέσα στην κοιλιά μου. Όταν επιτέλους ήταν να πάρω την κόρη μου, μετά από 23 μέρες έπεφτε 30 Δεκεμβρίου, η σύμβουλος θηλασμού δυστυχώς έλειπε κ ζήτησα από μια μαία να μου δείξει πως να θηλάζω κ αυτή μου απάντησε τελείως απότομα ότι "τι θέλεις να σου δείξω? Το κρατάς αγκαλιά κ το βάζεις στο στήθος". Κ τώρα θα σας πω κ τα λάθη που δεν μπόρεσα να θηλάσω αλλά εμεινα με το θηλαστρο για ένα χρόνο. Πρώτον άκουσα τους γιατρούς να μου λένε ότι πρέπει να πάει 2,5 κιλά κ πάνω κ μετά να θηλάσει γιατί δεν έχει αντοχές, οπότε δεν δοκίμαζα καν (στο σπίτι την πήρα μόλις 1970γρ). Το δεύτερο λάθος είναι το ότι δεν φώναξα στο σπίτι σύμβουλο θηλασμού, το τρίτο λάθος το ότι δεν χρησιμοποίησα το σύστημα sns (τότε δεν ήξερα για την ύπαρξη του). Σε όσες κοπέλες δεν ξέρουν τι είναι, είναι ένα σύστημα που ενώ βάζεις το μωρό στο στήθος να πιει γάλα κρέμας απ' το λαιμό ένα μπουκαλάκι με γάλα κ αυτό συνδέεται με ένα σωληνάκι που το βάζεις στο στόμα του μωρού ώστε ενώ θηλάζει να πίνει κ από εκεί. Κ το τέταρτο λάθος (που βέβαια δεν ξέρω αν είναι στην πραγματικότητα) ότι έδινα 3 γεύματα από τα 8 συμπλήρωμα με γάλα ειδικό για πρόωρα που έμαθα ότι είναι βαρύ οπότε ίσως επιδείνωσε την παλινδρόμηση που είχε με αποτέλεσμα να μην μπορώ να την ταισω ούτε με μπιμπερο γιατί δεν ήθελε να πίνει. Εκ των υστέρων βέβαια σκέφτομαι ότι αν είχα θηλάσει ίσως να είχε κοπεί το γάλα μου πολύ πιο μπροστά γιατί με το ζόρι πάντα την τάιζα οπότε στο στήθος δεν θα μπορούσα να της δίνω με το ζόρι.. κάτι καλό έκανε το θηλαστρο, μπόρεσα να της δίνω απ' το δικό μου γάλα για 1 χρόνο. Στην διάρκεια του χρόνου εννοείται ότι οι θηλές μου πολλές φορές ματωναν αλλά είχαν σκληραγωγηθει τόσο που δεν με ενδιέφερε ο πόνος! Συγνώμη για το τόσο μεγάλο ποστ αλλά το θέμα σου Λένα είναι πολύ καλό κ βρήκα ευκαιρία να τα πω!!!

[Lenia16]

2 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Για μένα ο θηλασμός ήταν φοβερά δύσκολος. Από το μαιευτήριο είχα ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό, το μωρό έπιασε αμέσως την θηλή και χάρηκα φυσικά...έτρωγε συνέχεια, και όλα πήγαιναν καλά, στο σπίτι το μωρό συνεχίζει να τρώει το ίδιο τακτικά, τον ζυγίζω κάθε εβδομάδα και παίρνει σταθερά βάρος, ώσπου ξεκίνησε το μαρτύριο, και άρχισε να θέλει ακόμα πιο συχνά να θηλάζει (κάθε μισή ώρα με 45 λεπτά το πολύ) εννοείται πως τον τάιζα όμως δεν ηρεμούσε, δεν κοιμόταν και έκλαιγε γοερά όλη ημέρα, έπιανε την θηλή και τεντώνονταν δεξιά αριστερά και μετά πάλι κλάμα. Έβλεπα πως το στήθος μου δεν γέμιζε, δεν πονούσε καν, έκανα μαραθώνιους θηλασμούς, έκανα διατροφή, πήρα βιταμίνες, έκανα τα πάντα, όμως η κατάσταση χειροτέρευε, εγώ να έχω να κοιμηθώ μέρες, το μωρό μου να κλαίει και να μην ηρεμεί ποτέ, εκεί όμως συνέχιζα ακάθεκτη, τον είχα όλη μέρα στο στήθος μου (χωρίς καμία υπερβολή το όλη μέρα) , μέχρι που έρχεται η ημέρα της ζύγισης και βλέπω πως το παιδί δεν πήρε βάρος, και πάλι συνεχίζω τον θηλασμό, στον ίδιο ρυθμό με την κατάσταση να έχει φτάσει στο απροχώρητο. Έρχεται και η επόμενη εβδομάδα και τον ξαναζυγίζω, και βλέπω πως το παιδί έχει χάσει βάρος...και εκεί αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια...και σκέφτομαι αν το παιδί μου έχει κάτι,  αν ενυδατώνεται , και πόσο μπορώ ακόμα να το τρενάρω...Μιλάω με τον παιδίατρο και μου λέει πως αν συνεχίσει να χάνει βάρος και τις επόμενες ημέρες (γιατί όταν με ρώτησε επέμενα πως το παιδί χορταίνει αφού είναι στο στήθος όλη μέρα)  θα μπούμε νοσοκομείο για εξετάσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κλάμα που έριξα κλείνοντας το τηλέφωνο. Πόσο πολύ είχα αγχωθεί για το τι συμβαίνει και πόσο ''κακή'' μαμά ένιωσα που δεν μπορούσα να κάνω ότι κάνουν όλες οι άλλες μητέρες, να φροντίσω δηλαδή το παιδί μου. Εκεί παίρνω απόφαση να πιει το παιδί το ξένο γάλα για λίγες ημέρες μήπως δούμε διαφορά, του δίνω τα πρώτα 50 μλ γάλα, το ήπιε και κοιμήθηκε αμέσως για 2 ώρες σερί....αυτό δεν το είχαμε ζήσει ποτέ στο σπίτι!!!!!!Το παιδί ξεκίνησε να βάζει βάρος κανονικά και κυρίως ήταν ήρεμος, δεν έκλαιγε όλη μέρα. Φυσικά και δεν έκοψα τον θηλασμό, θήλαζα και έδινα και ξένο για μήνες.

Πριν από 1 χρόνο σε μία συζήτηση που είχα με μία άλλη μητέρα και της είπα για την εμπειρία μου με τον θηλασμό η απάντηση της ήταν ''δεν προσπάθησες αρκετά, έπρεπε να συνεχίσεις να επιμένεις'' και αναρωτιέμαι, ποιο είναι το ''αρκετά"??Όταν βλέπω πως το παιδί μου δεν παίρνει βάρος αλλά χάνει, ενώ έχω δοκιμάσει τα πάντα?? Γιατί πρέπει να μηδενιστεί η προσπάθεια της μητέρας που δεν κατάφερε να θηλάσει αποκλειστικά?

Σε όλο αυτό που εγώ τότε έζησα όλοι μου έλεγαν πως αποκλείεται να μην έχω γάλα και πως αυτό είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης, εγώ όμως άλλα έζησα και αυτό δεν μπορεί κανείς να μου το αμφισβητήσει, εμένα αυτή ήταν η εμπειρία μου.

Αν ποτέ έκανα δεύτερο παιδί και πάλι θα το θήλαζα όμως δεν θα επέμενα τόσο όσο στον γιο μου, αν έβλεπα τα ίδια σημάδια με του γιου μου θα έδινα αμέσως ξένο.

 

Κ καλά έκανες κ έδωσες ξένο, προέχει να είναι υγιή τα παιδιά μας κ όχι αν θα θηλάσουν ή αν θα πιουνε σκόνη. Εγώ όμως άλλο θέλω να ρωτήσω, εφόσον όλη μέρα τον είχες στο στήθος που όπως ξέρουμε αυτό προκαλεί αύξηση παραγωγής, για ποιο λόγο δεν έπαιρνε βάρος το παιδί, ανακαλύψατε ποτέ; Μήπως δε ρουφαγε σωστά, το έβλεπες να καταπίνει;

[kotsifikos]

44 minutes ago, Lenia16 said:

Κ καλά έκανες κ έδωσες ξένο, προέχει να είναι υγιή τα παιδιά μας κ όχι αν θα θηλάσουν ή αν θα πιουνε σκόνη. Εγώ όμως άλλο θέλω να ρωτήσω, εφόσον όλη μέρα τον είχες στο στήθος που όπως ξέρουμε αυτό προκαλεί αύξηση παραγωγής, για ποιο λόγο δεν έπαιρνε βάρος το παιδί, ανακαλύψατε ποτέ; Μήπως δε ρουφαγε σωστά, το έβλεπες να καταπίνει;

Ναι το έβλεπα να καταπίνει κανονικά,το πρώτο καιρό έπαιρνε κανονικά βάρος, όταν αυξήθηκαν οι ανάγκες του  σταμάτησε να παίρνει  και έχασε κιόλας.

 

 

[irin]

πρίν από 39 λεπτά , kotsifikos είπε:

Ναι το έβλεπα να καταπίνει κανονικά,το πρώτο καιρό έπαιρνε κανονικά βάρος, όταν αυξήθηκαν οι ανάγκες του  σταμάτησε να παίρνει  και έχασε κιόλας.

 

 

Το έζησα κι εγώ αυτό, αλλά απορώ, αφού λένε ότι αυξάνονται οι ανάγκες του και η ζήτησή του αυξάνει το γάλα μας, θεωρητικά δεν θα έπρεπε να χάνει.... Το λέω γιατί κι εγώ έζησα το ίδιο πράγμα, και μάλιστα ήταν πάντα γεμάτο το στήθος, αυτός έτρωγε όσο ήθελε κλπ... γεννήθηκε μεν μεγάλος (στην 38 εβδομάδα 56cm και 3.620kg), αλλά δεν θα έπρεπε να προσαρμοστεί η παραγωγή;

[marakiz]

Ωραίο θέμα Λένια!! Θα προσπαθήσω να είμαι συνοπτική.

 

Εγώ όσο ήμουν έγκυος διάβαζα σχετικά θέματα στο φόρουμ. ξεκοκάλισα το βιβλίο της Πατσούρου και πήγα σε 2 σεμινάρια θηλασμού. Ήμουν πλήρως ενημερωμένη και με ισχυρή θέληση. Έλεγα πως αν θα κάνω φυσιολογικό ή καισαρική δεν είναι στο χέρι μου, όμως θα θηλάσω ο κόσμος να χαλάσει.

 

Γέννησα με έκτακτη καισαρική λόγω αποκόλληση πλακούντα και το μωρό μου το πρωτοθήλασα όσο με ράβανε, μέσα στο πρώτο μισάωρο ζωής του. Όσο ήμουν στην κλινική οι μαίες δεν ασχολιόντουσαν πάρα πολύ μαζί μου διότι έβλεπαν πως τα καταφέρνουμε καλά. Όσο τις χρειάστηκα κατάλαβα πως υπήρχαν πολύ ενημερωμένες μαίες αλλά και μαίες με λάθος συμβουλές. Άρα μια ανενημέρωτη μαμά θα πρέπει να έχει τύχη για να πέσει σε σωστές συμβουλές σε ένα από τα πιο φιλικά προς το θηλασμό μαιευτήρια στην Ελλάδα.

 

Οι πρώτες 3 εβδομάδες ήταν πάρα πολύ δύσκολες, ως και κόλαση. Η θηλή από το ένα στήθος (αυτό που πάντα είχε και περισσότερο γάλα) είχε πληγή και κάθε φορά που ήταν η σειρά να φάει από αυτό έτρεμα. Έπαιρνα βαθιά ανάσα, τον έβαζα στο στήθος και δάγκωνα ένα μαξιλάρι για να μην ουρλιάξω από τον πόνο. Ήξερα πως για να διατηρηθεί η παραγωγή σωστά θα πρέπει να δίνω ισόποσα κι από τα δύο στήθη. Ήξερα επίσης πως είναι πολύ πιθανή μια πληγή στα στήθη και πως είναι θέμα χρόνου να περάσει. Είχα πει στον άντρα μου και στην αδερφή μου πριν γεννήσω, πως αν αντιμετωπίσω την οποιαδήποτε δυσκολία θα ήθελα να με ενθαρρύνουν να συνεχίσω κι όχι να με προτρέψουν να δώσω ξένο. Μετά όντως μου πέρασε ο πόνος κι ο θηλασμός ήταν σύμμαχος σε πολλά στάδια της ζωής μας. 

 

Πριν γεννήσω έλεγα θα θηλάσω για ένα χρόνο. Μετά διαβάζοντας πολύ κι ακολουθώντας τις ανάγκες του είπα πως θα το τραβήξω μέχρι και τα δύο. Υπήρξαν αρκετά aggitation, ειδικά κάπου στους 14-16 μήνες όπου έφτανα πραγματικά στα όρια μου. Τότε φρόντιζα να πηγαίνω κάποια βόλτα και να κοιμάμαι από νωρίς μαζί του. Ξεκινήσαμε ήπιο καθοδηγούμενο θηλασμό γύρω στους 18 μήνες (που είδα πως το έδαφος ήταν πιο πρόσφορο) και τώρα λίγες μέρες πριν γίνει 2 έχει αποθηλάσει. Είναι ένας μήνας που μου ζητούσε ανά 3 μέρες κι απλά πιπιλούσε για δευτερόλεπτα, δεν έπινε γάλα. Τώρα είναι πάνω από μια εβδομάδα που το έχει κόψει κι αυτό.

 

Παρόλες τις ταλαιπωρίες, τον πόνο και τις αϋπνίες δεν μετανιώνω ούτε στιγμή. Σίγουρα στο δεύτερο θα προσπαθήσω να θηλάσω με την ίδια θέληση, γιατί

θα νιώθω πως είναι άδικο σε σχέση με το πρώτο παιδί αν δεν το θηλάσω. Όμως ξέρω αν θα τα καταφέρω το ίδιο καλά και για το ίδιο χρονικό διάστημα όπως με το γιο μου.

 

Να συμπληρώσω πως δυστυχώς γύρισα στη δουλειά νωρίς στους 4 μήνες και για 5-6 μήνες έβγαζα με θήλαστρο μέχρι και 4 φορές την ημέρα,  ειδικά στην αρχή. Πολύ ζόρικο αυτό και πραγματικά θαυμάζω όσες αντλούν αποκλειστικά και για καιρό. Το θεωρώ μεγάλο άθλο.

Επεξεργάστηκαν 5 Σεπτεμβρίου,2018 by marakiz

[kotsifikos]

53 minutes ago, irin said:

Το έζησα κι εγώ αυτό, αλλά απορώ, αφού λένε ότι αυξάνονται οι ανάγκες του και η ζήτησή του αυξάνει το γάλα μας, θεωρητικά δεν θα έπρεπε να χάνει.... Το λέω γιατί κι εγώ έζησα το ίδιο πράγμα, και μάλιστα ήταν πάντα γεμάτο το στήθος, αυτός έτρωγε όσο ήθελε κλπ... γεννήθηκε μεν μεγάλος (στην 38 εβδομάδα 56cm και 3.620kg), αλλά δεν θα έπρεπε να προσαρμοστεί η παραγωγή;

και εγώ την ίδια απορία είχα !!!

[marakiz]

Just now, kotsifikos είπε:

και εγώ την ίδια απορία είχα !!!

 

για χαλινό είχατε κοιτάξει?

[kotsifikos]

1 minute ago, marakiz said:

 

για χαλινό είχατε κοιτάξει?

ναι ναι εννοείται!!!

[Lenia16]

Εγώ πάντως να πω την αληθεια, κ θέλω πολλές φορές να το γράψω σε διάφορα θέματα που έχουν ανοιχτεί κατά καιρούς κ κυρίως με βάση τα λεγόμενα της @ΑΡΓΚ που υποστηρίζει ότι οι θηλάζουσες είναι ελάχιστες (προφανώς θα το έχει ζήσει για να το λέει, δεν το αμφισβητώ), μόνο δύο φίλες μου δεν θήλασαν. Η μία προσπάθησε για ένα μήνα με θηλαστρο αλλά δεν είχε υπομονή κ χρόνο κ τα παράτησε, ειχε κ άλλα πρβλ υγείας κ η άλλη δεν το προσπάθησε καν γιατί την πρώτη βδομάδα έπαθε μαστίτιδα κ δεν ήθελε ούτε να ξανα ακούσει για θηλασμό. Α κ άλλη μια που θήλασε για 3 μήνες μεικτά κ μετά προφανώς της κόπηκε το γάλα. Όλες οι υπόλοιπες (καμιά δεκαριά) θήλασαν κ θηλάζουν κ μάλιστα πάνω από χρόνο. Οπότε θεωρώ, παίρνοντας παράδειγμα από τον κύκλο μου μόνο βέβαια, ότι ο θηλασμός πλέον υπερτερεί. 

Προσωπικά, δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να θηλάσω οπουδήποτε, μια φορά μάλιστα πέρναγε από μπροστά μου μια κυρία κ με είδε κ άρχισε να φωνάζει μπράβο κοπέλα μου, κάνεις το καλύτερο. Πιο πολύ ντράπηκα απ' αυτη παρά που είχα το βυζί μου έξω! Ούτε πότε δέχθηκα λεκτική ή ψυχολογικη επίθεση, ίσως βέβαια γιατί το παρουσίαζα ως κάτι δεδομένο που δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά κ δεν άφηνα περιθώρια για κριτική. Μπροστά μου τουλάχιστον.

 

[mama16]

πρίν από 23 λεπτά , Lenia16 είπε:

Εγώ πάντως να πω την αληθεια, κ θέλω πολλές φορές να το γράψω σε διάφορα θέματα που έχουν ανοιχτεί κατά καιρούς κ κυρίως με βάση τα λεγόμενα της @ΑΡΓΚ που υποστηρίζει ότι οι θηλάζουσες είναι ελάχιστες (προφανώς θα το έχει ζήσει για να το λέει, δεν το αμφισβητώ), μόνο δύο φίλες μου δεν θήλασαν. Η μία προσπάθησε για ένα μήνα με θηλαστρο αλλά δεν είχε υπομονή κ χρόνο κ τα παράτησε, ειχε κ άλλα πρβλ υγείας κ η άλλη δεν το προσπάθησε καν γιατί την πρώτη βδομάδα έπαθε μαστίτιδα κ δεν ήθελε ούτε να ξανα ακούσει για θηλασμό. Α κ άλλη μια που θήλασε για 3 μήνες μεικτά κ μετά προφανώς της κόπηκε το γάλα. Όλες οι υπόλοιπες (καμιά δεκαριά) θήλασαν κ θηλάζουν κ μάλιστα πάνω από χρόνο. Οπότε θεωρώ, παίρνοντας παράδειγμα από τον κύκλο μου μόνο βέβαια, ότι ο θηλασμός πλέον υπερτερεί. 

Προσωπικά, δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να θηλάσω οπουδήποτε, μια φορά μάλιστα πέρναγε από μπροστά μου μια κυρία κ με είδε κ άρχισε να φωνάζει μπράβο κοπέλα μου, κάνεις το καλύτερο. Πιο πολύ ντράπηκα απ' αυτη παρά που είχα το βυζί μου έξω! Ούτε πότε δέχθηκα λεκτική ή ψυχολογικη επίθεση, ίσως βέβαια γιατί το παρουσίαζα ως κάτι δεδομένο που δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά κ δεν άφηνα περιθώρια για κριτική. Μπροστά μου τουλάχιστον.

 

Κ εγώ η αλήθεια είναι ότι ο περίγυρος μου ποτέ δεν κατέκρινε κάποια που θηλάζει κ όταν έλεγα ότι βγάζω δικό μου γάλα κ της δίνω μου έλεγαν μπράβο, δεν ένιωσα από κανέναν να σκέφτεται να δώσω μπουκάλι κ να σταματήσω. Μόνο μια φαρμακοποιός ένιωσα να κοροϊδεύει τις θηλάζουσες!!! Αλλά γενικά ούτε κ στο μπουκάλι βλέπω τριγύρω μου να κατακρίνουν... Όπως βολεύει τον καθένα!

[irin]

1 ώρα πρίν, marakiz είπε:

 

για χαλινό είχατε κοιτάξει?

Εγω ειχα κοιταξει. Στην κορη μου τον εκοψα (ειδα μικρη διαφορα),στον γιο μου κριναμε οτι δεν χρειαζεται

[vicky86]

1 hour ago, Lenia16 είπε:

Εγώ πάντως να πω την αληθεια, κ θέλω πολλές φορές να το γράψω σε διάφορα θέματα που έχουν ανοιχτεί κατά καιρούς κ κυρίως με βάση τα λεγόμενα της @ΑΡΓΚ που υποστηρίζει ότι οι θηλάζουσες είναι ελάχιστες (προφανώς θα το έχει ζήσει για να το λέει, δεν το αμφισβητώ), μόνο δύο φίλες μου δεν θήλασαν. Η μία προσπάθησε για ένα μήνα με θηλαστρο αλλά δεν είχε υπομονή κ χρόνο κ τα παράτησε, ειχε κ άλλα πρβλ υγείας κ η άλλη δεν το προσπάθησε καν γιατί την πρώτη βδομάδα έπαθε μαστίτιδα κ δεν ήθελε ούτε να ξανα ακούσει για θηλασμό. Α κ άλλη μια που θήλασε για 3 μήνες μεικτά κ μετά προφανώς της κόπηκε το γάλα. Όλες οι υπόλοιπες (καμιά δεκαριά) θήλασαν κ θηλάζουν κ μάλιστα πάνω από χρόνο. Οπότε θεωρώ, παίρνοντας παράδειγμα από τον κύκλο μου μόνο βέβαια, ότι ο θηλασμός πλέον υπερτερεί. 

Προσωπικά, δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να θηλάσω οπουδήποτε, μια φορά μάλιστα πέρναγε από μπροστά μου μια κυρία κ με είδε κ άρχισε να φωνάζει μπράβο κοπέλα μου, κάνεις το καλύτερο. Πιο πολύ ντράπηκα απ' αυτη παρά που είχα το βυζί μου έξω! Ούτε πότε δέχθηκα λεκτική ή ψυχολογικη επίθεση, ίσως βέβαια γιατί το παρουσίαζα ως κάτι δεδομένο που δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά κ δεν άφηνα περιθώρια για κριτική. Μπροστά μου τουλάχιστον.

 

την ιστορια θηλασμου δ εχω χρονο αυτη τη στιγμη να τη γραψω

παντως στο δικο μου περιγυρο το ποσοστο θηλασμου ειναι αρκετα χαμηλο

οπως λες κ εσυ.μια μεικτη μεχρι 3μηνων,αλλη θηλασε 6μηνες με ενα μπουκαλι το βραδυ,κ μετα σκονη μονο,αλλη 6 μηνες κ μετα σκονη,αλλη ειχε επιπεδες θηλες,αλλη επαθε μαστιτιδα κ με τη γοπ του μωρου δ αντεξε αλλο,αλλη χανανε βαρος κ ειχαν ικτερο οπου οι γιατροι δ βρισκανε το λογο,το θηλαστρο δ το αντεχε οποτε σκονη(2μηνες μετα βρηκαν χαλινο),αλλη αφου θηλασε το πρωτο 6μηνες στο δευτερο απλα πηγε ως το 9μηνο,απο μεγαλυτερες ηλικιες εχω ακουσει για μικρο στηθος αρα οχι γαλα,επιπεδες θηλες,κ λογω πρωοροτητας κ μενν οπου κατευθειαν της εδωσαν το χαπι κ στα δυο

απο την αλλη ειμαι τυχερη γτ δ εχω ακουσει τπτ κουφο,οκ οι γιατροι εφοσον θηλαζα ουτε ντεπον δ με αφηναν να παρω.λιγο πιο εξτριμ που θηλαζα εγκυος.γενικα αν εχω γαλα μετα το εξαμηνο τους εκανε εντυπωση.περιεργα βλεμματα σιγουρα θα ειχα ,αλλα δ εδωσα ποτε σημασια.αλλα ακουσα κ πολλα μπραβο

Επεξεργάστηκαν 5 Σεπτεμβρίου,2018 by vicky86

[Anna3011]

Όμορφο θέμα Λένια, μου χτυπάει ευαίσθητη χορδή για άλλη μια φορά! Ελπίζω μόνο με τις περιγραφές πόνου που κάνουμε να μην έχουμε στείλει όλες τις έγκυες στο φαρμακείο για να αγοράσουν φόρμουλα!  Προφανώς αστειεύομαι! Από όλες τις ιστορίες βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο θηλασμός χρειάζεται καθοδήγηση, θέληση και υπομονή και αυτό είναι πολύ καλό να το έχει μια εν δυνάμει μαμά στο μυαλό της.

 

Εγώ θα μιλήσω για τη δική μου ιστορία μη θηλασμού καθώς το εγχείρημα απέτυχε, λόγω άγνοιας θεωρώ και διαφόρων ατυχών συγκυριών. Για κάποιο λόγο στο μυαλό μου πάντα είχα το θηλασμό του μωρού σαν κάτι δεδομένο. Το μη δεδομένο για μένα ήταν για πολλά χρόνια η απόκτηση του μωρού. Με πλήθος γυναικολογικών θεμάτων που ξεκίνησαν από την εφηβεία μου και ουκ ολίγα γυναικολογικά χειρουργεία , έχω φάει τη ζωή μου διαβάζοντας για θέματα που αφορούν γυναικολογικές παθήσεις, υπογονιμότητα, εγκυμοσύνη, ποτέ όμως θηλασμό. Αφού τελικά έκανα εξωσωματική και πέρασα μια επεισοδειακή εγκυμοσύνη κρεβατωμένη, η οποία δε μου επέτρεψε να ξεστραβωθώ παρακολουθώντας κάποιο σεμινάριο θηλασμού, βρέθηκα με ένα λιποβαρές μωρό στην αγκαλιά που ρουφούσε 2 φορές και μετά κουρασμένο κοιμόταν.  Επίσης δεν έπιανε σωστά. Είχε και χαλινό. Τί είναι αυτό; "Τίποτα" λέει η παιδίατρος. "Το παρακολουθούμε και αργότερα έχει θέμα στην άρθρωση το κόβουμε". Ρωτάμε και άλλο παιδίατρο. Τα ίδια. Για το θέμα που μπορεί να δημιουργήσει στο θηλασμό καμία νύξη. Δώσαμε φόρμουλα σε ποσότητα από το μαιευτήριο γιατί "δε μας έπαιρνε να χάσει το παιδί πολύ βάρος". 

Γύρισα σπίτι με πληγωμένες θηλές, γάλα σκόνη ανά χείρας για να χορταίνει, και συμβουλές για θηλασμό (ή μάλλον αποθηλασμό) ανά 3 ώρες, επί ένα τέταρτο σε κάθε στήθος. 

 

Οι υπόλοιπες 20 μέρες στο σπίτι, γιατί τόσες - υποτίθεται - θήλασα, ήταν μια παρωδία. Ξυπνούσε το παιδί να φάει και έτρεμα για το τι θα ακολουθήσει. Ακόμα έχω την εικόνα μου στο μυαλό μου να κυκλοφορώ μεσα στο Δεκέμβρη με το στήθος έξω, γιατί δεν ανεχόμουν ούτε φανελάκι  και ένα κινητό στο χέρι, ρωτώντας τις φίλες μου που θήλασαν αν τους έχει τύχει να βγάλει το μωρό γουλιά με αίμα και αν του έχω προξενήσει μεγάλο κακό που κατάπιε το αίμα μου. Και ακούγοντας ιστορίες επίπονου θηλασμού βγήκα από τον κόσμο της τσιχλόφουσκας και κατάλαβα ότι ο θηλασμός δεν ήταν μόνο για μένα δύσκολος. Απλά δεν έτυχε ποτέ να ρωτήσω.

 

Ήμουν φρικαρισμένη και ανέτοιμη να το αντιμετωπίσω. Το γάλα στο μεταξύ να τρέχει, το μωρό να μη ρουφάει, όταν το έπαιρνε απόφαση να ρουφήξει να με πληγώνει.  Λέω ένα βράδυ στον άντρα μου φέρε θήλαστρο. Νοικιάζουμε θήλαστρο νοσοκομειακό και αντλώ σαν τρελή. Στην αρχή δεν έβγαζα τίποτα αλλά στη συνέχεια τα κατάφερα να την ταίζω αποκλειστικά δικό μου. Την κάνει τη δουλειά του το θήλαστρο αλλά σου δυσκολεύει τη ζωή όσο περνάει ο καιρός. Είσαι δέσμιά του. Και χάνεις και αυτό το βλέμμα λατρείας του μωρού σου που δεν ξεχνώ από τις πρώτες μέρες του μαιευτηρίου. Αντιθέτως αισθάνεσαι λιγάκι πως να το πω, αγελάδα σε γαλακτοβιομηχανία.

 

Αν κάνω δεύτερο θα ξαναπροσπαθήσω. Θα πάρω αυτή τη σύμβουλο θηλασμού που ακόμα δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν την πήρα. Υπάρχει καλύτερη γνώση πιά και θέληση οπότε ελπίζω για το καλύτερο.

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Εγώ πάντως να πω την αληθεια, κ θέλω πολλές φορές να το γράψω σε διάφορα θέματα που έχουν ανοιχτεί κατά καιρούς κ κυρίως με βάση τα λεγόμενα της @ΑΡΓΚ που υποστηρίζει ότι οι θηλάζουσες είναι ελάχιστες (προφανώς θα το έχει ζήσει για να το λέει, δεν το αμφισβητώ), μόνο δύο φίλες μου δεν θήλασαν. Η μία προσπάθησε για ένα μήνα με θηλαστρο αλλά δεν είχε υπομονή κ χρόνο κ τα παράτησε, ειχε κ άλλα πρβλ υγείας κ η άλλη δεν το προσπάθησε καν γιατί την πρώτη βδομάδα έπαθε μαστίτιδα κ δεν ήθελε ούτε να ξανα ακούσει για θηλασμό. Α κ άλλη μια που θήλασε για 3 μήνες μεικτά κ μετά προφανώς της κόπηκε το γάλα. Όλες οι υπόλοιπες (καμιά δεκαριά) θήλασαν κ θηλάζουν κ μάλιστα πάνω από χρόνο. Οπότε θεωρώ, παίρνοντας παράδειγμα από τον κύκλο μου μόνο βέβαια, ότι ο θηλασμός πλέον υπερτερεί. 

Προσωπικά, δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να θηλάσω οπουδήποτε, μια φορά μάλιστα πέρναγε από μπροστά μου μια κυρία κ με είδε κ άρχισε να φωνάζει μπράβο κοπέλα μου, κάνεις το καλύτερο. Πιο πολύ ντράπηκα απ' αυτη παρά που είχα το βυζί μου έξω! Ούτε πότε δέχθηκα λεκτική ή ψυχολογικη επίθεση, ίσως βέβαια γιατί το παρουσίαζα ως κάτι δεδομένο που δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά κ δεν άφηνα περιθώρια για κριτική. Μπροστά μου τουλάχιστον.

 

 

https://midwiferycare.gr/el/thilasmos-kai-elliniki-pragmatikotita/

"Στην Ελλάδα τα ποσοστά αποκλειστικού θηλασμού κατά τους πρώτους έξι μήνες ζωής του βρέφους φαίνεται να είναι πολύ χαμηλά. Από πρόσφατες μελέτες εκτιμάται ότι ο μητρικός θηλασμός στην Ελλάδα ξεκινά με ποσοστό 80% τον πρώτο μήνα, μειώνεται στο 4% το πρώτο εξάμηνο της ζωής του βρέφους και φθάνει μόλις στο 1% μετά τον πρώτο χρόνο ζωής.
Τα πολύ χαμηλά ποσοστά μητρικού θηλασμού στην Ελλάδα φαίνεται να οφείλονται κατά ένα μεγάλο μέρος στο σύγχρονο τρόπο φιλοσοφίας των επαγγελματιών υγείας και των Ελληνίδων μητέρων"

 

Και τα καλά, αλλά ακόμη πολύ κακά τελευταία δεδομένα:

http://www.kathimerini.gr/959011/article/ygeia/ygeia-epikairothta/ton-mhtriko-8hlasmo-epilegoyn-perissoteres-ellhnides

 

" Επτά στις δέκα γυναίκες ξεκινούν να χορηγούν αποκλειστικά μητρικό γάλα στο νεογέννητο, όταν πριν από μία δεκαετία η αναλογία αυτή ήταν τέσσερις στις δέκα γυναίκες.

Ωστόσο, οι καλύτερες σε σχέση με το παρελθόν επιδόσεις σε αυτόν τον τομέα δεν διαρκούν: κατά τον πέμπτο μήνα ζωής του βρέφους μόνο το 20% των παιδιών τρέφεται αποκλειστικά μέσω μητρικού θηλασμού, ενώ στο τέλος του έκτου μήνα το σχετικό ποσοστό είναι χαμηλότερο του 1%, όταν ο στόχος που έχει θέσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι το ποσοστό αυτό να φτάσει το 2025 στο 50% "

 

[Mama_Anesti_]

Βλέπω γύρω μου και διαβάζω πως και σεις διαπιστωνετε οτι όσες μαμαδες δίνουν συμπλήρωμα τελικά καταλήγουν σε προωρο αποθηλασμο. Απ την άλλη βλέπω γυναίκες που το αρνήθηκαν και τελικά δεν θηλασαν.

 

   Καταλαβαίνω πως λειτουργεί το στήθος με την προσφορά και την ζήτηση,  την σύγχυση θηλών κ προτίμηση της γρήγορης ροής κ πως τελικά τα μλ αυξάνονταν κ υπονομευεται ή παραγωγή.

 

Αλλα σε μας λειτούργησε θετικα. Οταν έφτανα στα όρια μου, όταν δεν άντεχα άλλο να θηλάσω εφτιαχνα 30 μλ και ηρεμουσα μέχρι να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Προσπαθούσα να  κρατήσω μόνο δυο μπουκάλια σε ώρες ανάγκης. Όταν είδα την ζυγαριά (+1.5 κιλο) και καλές πάνες συνειδητοποίησα  πως δεν χρειαζόταν και σταδιακά το εκοψα μέσα σε είκοσι μερες.

 

Κάποτε διάβασα στο φόρουμ πως το συμπλήρωμα σε κάποιες περιστάσεις μπορεί να σώσει το θηλασμό (στην δική μου δεν ήταν τόσο καθοριστικό αλλά μου έδινε θάρρος). Εσεις το πιστεύετε? Εχετε τέτοιες περιπτώσεις γυρω σας? 

  

[vicky86]

οι δικες μου περιπτωσεις δ ηταν καθολου ετσι.δλδ η φιλη που εδινε ενα μπουκαλι το βραδυ για να κοιμηθει κ με αποκλειστικο θα σταματαγε στο εξαμηνο

η αλλη με μεικτη διατροφη στο τριμηνο ειναι λογικο να "κοπηκε" το γαλα.οταν την ειδα μετα το μαιευτηριο,λογω της σχεσης μας πηγα με το που βγηκαν,λεει:ωρα να φαμε.παιρνει να θηλασει το μωρο,ενω η μαμα της ετοιμαζε ηδη το συμπληρωμα,θηλασε για λιγοτερο απο μιση ωρα κ εδωσε κ το μπουκαλι.το γτ κοπηκε το γαλα ειναι προφανες νομιζω

το εχω ακουσει οτι ενα μπουκαλι μπορει να σωσει το θηλασμο,δ εχω τετοια περιπτωση

αν καποια στιγμη μια μαμα δωσε ενα μπουκαλι γτ δ την παλευει η για οποιονδηποτε αλλο λογο,η ενα μπουκαλι γτ κτ ετυχε μια μερα,δ σημαινει κ το τελος του θηλασμου

μπορει ομως λογω οτι η φιλη με το ενα μπουκαλι κοιμοταν το βραδυ να τη βοηθησε να θηλασει 6μηνες

Επεξεργάστηκαν 5 Σεπτεμβρίου,2018 by vicky86

[Silky]

Ήθελα να θηλασω, θεωρούσα ότι θα βγει φυσικά όποτε τρέλα δεν είχα ψαχτεί. Η μόνη που είχα δει να θηλάζει για 6 μήνες ήταν η κουνιάδα μου, ούτε η αδερφή μου, ούτε η μάνα μου θήλασε. Γέννησα στο Αλεξανδρας με δικό μου ιατρό και αναισθησιολόγο. Πριν γεννήσω μια καλή μου φίλη μου που θήλασε επιτυχώς 2 παιδιά το ένα ακόμα 18 μηνών μου είχε δώσει το τηλ μιας μαίας - συμβούλου και με είχε προειδοποιήσει ότι στο νοσοκομείο να μην περιμένω βοηθεια και να πάρω αποκλειστική. Η κουνιάδα μου που είχε γεννήσει και αυτή στο Αλεξανδρας όπως και ένα σωρό λοιποί συγγενείς με διαβεβαίωσαν ότι δεν χρειάζεται γιατί όλες εκεί μέσα μαιες είναι και θα μου δείξουν (χαχαχαχα) και στα μονόκλινα είναι μια με δυο μαιες για 5 δωμάτια όποτε όλα καλά. Αποφάσισα να μην κλείσω αλλά αν χρειαστεί να πάρω μετά. Παρασκευή πρωί γέννησα με προγραμματισμένη καισαρική, εφεραν αμεσα το μωρό στο δωμάτιο και μια μαία μου έδειξε πως να το θηλάζω στην στάση Παναγίτσα για 5 ολόκληρα λεπτά γιατί έπεφτα και στην αλλαγή της βαρδιας. Δεν ποναγα ιδιαίτερα όποτε θεώρησα ότι όλα καλά (χαχαχαχα) κατά το βράδυ που τα παυσίπονα έχουν αρχίσει και ελαττώνονται ο πόνος έχει αρχίσει και δυναμώνει και στην θηλή και στην τομή. Σημειωστε ότι τα «έξτρα» σε όποιον έμπαινε στο δωμάτιο ήταν δεδομένο για να με προσέξουν. Πρώτο βράδυ έμεινε μαζί μου η αδελφή μου. Κατά τις 3 που ακόμα δεν έχουμε κλείσει μάτι η αδερφή μου μαθημένη από το πάιδι της που έτρωγε μπιμπερό ξεκινάει τα « έχεις σίγουρα γάλα; μήπως δεν πιάνει; μήπως πιπίλαει και παίζει; κάτι δεν πάει καλά; πιπίλα έφερες; Όχι; Και που θα βρούμε; Και πρόσεχε του κλείνεις την μύτη, και έχεις πολύ μεγάλο στηθος και θα το σκάσεις» Αν ήμουν πιο μικρή και λιγότερο δυναμική θα με είχε πείσει να σταματήσω, εννοείται πως και οι 2 είχαμε εκνευριστεί από την αϋπνία και την κούραση και έπεσε και λίγο «ξεμαλλιασμα». Κοιμήθηκα σκάρτα μια ώρα. Το πρωί ο πόνος στις θηλές είχε αρχίσει και δεν παλεύοτανε. Καλούμε ξανά την μαία «όλα καλά λέει ε λίγο στην αρχή θα πονάς» μου ξανά δείχνει για αλλά 2-3 λεπτά εννοείται την κλασική στάση, εννοείται μασάζ γιόκ, εννοείται πως για να δει αν βγάζω μου πίεζε την θηλή με δύναμη που έμπηγα νύχια στο στρώμα. Μέχρι το μεσημέρι η μια θηλή έχει ματώσει, ξανά καλούμε την μαία, μου λέει βάζε το παιδί πιο πολύ σε αυτήν γιατί έχει θέμα και θα στην φτιάξει. Ο πόνος έχει φθάσει ταβάνι, πιράνχας να με δάγκωναν πιο λίγο θα με πονάγαν, ήταν λες και μου έκοβαν την θηλή με σκούριο μαχαίρι, ενώ ταυτιχρονα δεν βολευομουν και γιατί ανησυχουσα ότι το πλάκωνα με το στηθος και όλη την ώρα προσπαθούσα να φύτρωσω 3ο χέρι να κρατάω το βυζι μακριά από την μύτη του. Επισης η τομή τραβαει στην κάθε κίνηση. Συζηταμε με τον σύζυγο και τηλ στην σύμβουλο, μπορούσε την επόμενη μέρα το μεσημέρι. Μέχρι το βράδυ κρατιομουν να μην κλάψω από τον πόνο κάθε φορά που θηλάζα ενώ μου ερχόταν εμετος από το ζορισμα να αντέξω. Το βράδυ μένει μαζί μου η πεθερά μου. Ξέχασα να αναφέρω ότι κανεις δεν μου είπε ότι τα νεογέννητα θηλάζουν συνέχεια, οι μαιες ανέφεραν να το ταΐζω περίπου κάθε τρεις ώρες  20 λεπτά από το κάθε στηθος. Το βράδυ πάλι έχει πάει 2 ο μικρός κλαίει γιατι εννοείται πειναει το οποίο εγώ δεν θεωρώ λογικό αφού είχε φάει πριν μισή ώρα ( μια ώρα κανονικά διότι μετράμε από την αρχή του θηλασμού και όχι από το τέλος το οποίο εννοείται δεν μου εξήγησε κανεις) και λέω στην πεθερά μου να καλέσει ξανά την μαία. Πήγε με τα χίλια ζόρια (ασχολίαστο «διότι είναι άργα και θα ενοχλήσουμε» - ξεμαλλιασμα round 2) ξανά χαρτζιλικώνω γιατί είμαι μέσα στην απελπισία και την απόγνωση. Μου δείχνει πως να θηλασω στο πλάι στο κρεβάτι, μάταια επέμενα ότι δεν μπορώ να γυρίσω καλά λόγω της τομής γιατί πονάω. Ανένδοτη ότι αυτή η στάση θα με βολέψει πολύ, ο πόνος στα ράμματα όση ώρα θήλαζα ήταν απερίγραπτος υπήρχε στιγμή που λέω πάει θα ταβλιαστω, διότι σημειωτέον ο γιατρός μου ήταν πολύ του «φυσικού» και παυσιπονα πήρα τελευταία φορά Σάββατο απόγευμα αρα είχε φύγει η επίδραση. Όση ώρα θηλαζα επισης από το ζορισμα που έβαζα στα χέρια για να πάρουν το βάρος και όχι η λεκάνη έσπασε ο φλεβοκαθετηρας και έκανα ένα οίδημα όσο μια μπάλα του τένις. Περνάει με τα χίλια ζόρια το βράδυ ν2. Έρχεται ο σύζυγος, τους διώχνουμε ολους και επιτελουσ έρχεται η σύμβουλος. Μια ζέστη κομπρεσα και ένα μασάζ 2-3 λεπτών και το γάλα έσταζε και οι μαιες για να μου βγάλουν δυο σταγόνες μόνο στην μέγγενη δεν μου βαζαν το βυζι. Είχα πάθει σοκ και δακρυζα από την ανακούφιση. Με ρωτάει μαξιλάρι θηλασμού έχεις; Έχω; Ωραία και μου δείχνει την στάση ραγμπι. Άλλη ανακούφιση, πως να σας περιγράψω ότι 2 μεγάλες αιτίες πόνου πέρασαν στα 10 πρώτα λεπτά που είχε έρθει ένας άνθρωπος που ήξερε; 2 λεπτά μασάζ και μια ζέστη κομπρεσα αν δεν το νιώσετε μπορεί να σας φαίνεται απίστευτο πόση διαφορά μου έκαναν. Μου δείξε πως να πιάσει το παιδί σωστά, όχι κανοντασ την θηλή τσιγάρο αλλά σάντουιτς να μπει όλο σχεδόν το καφέ μέσα, ο πόνος υπήρχε βέβαια διότι οι θηλές είχαν γίνει κομμάτια αλλα υποφερτό. έμεινε μαζί μας 3-4 ώρες μου έδωσε και γραπτές οδηγίες για τον θηλασμό και για την διατροφή, μου εξήγησε τι να περιμένω στις επομενεσ μερες όσον αφορά τον πόνο και να μην φρικάρω όταν το βυζι θα διπλασιαστεί όταν ξεκινήσει το γάλα (στην αρχή κατεβάζουμε το πρώτο γάλα) , πως να γιάτρεψω τις θηλές με Λανολινη και γάλα που θα βγάζω και μας έδειξε ένα σωρό πράγματα για το μωρό πέραν του θηλασμού από το μασάζ για την νινιδα μέχρι πως να το βοηθάω να κλασει και πως να το κάνω μπάνιο στον νιπτήρα με το ένα χέρι. Δευτέρα πρωί πήρα εξιτήριο, αγόρασα όπως μου είπε τους διαμορφωτές θηλων, μαγιά Μπύρας και ένα τσάι της wedella το οποίο τελικά δεν πήρα γιατί κατέβασα πολύ γάλα με την μαγιά μόνο. Η διαφορά με τους διαμορφωτές που μου κάνανε τις θηλές σαν αμύγδαλο (είναι τελείως ανώδυνοι, ενώ τις προατατευουν από την τριβή στα ρούχα και από το παπάριασμα που κάνουν τα επιθέματα) ήταν αισθητή μετά από λίγες ώρες, (βοηθανε τις θηλες να πάρουν το κατάλληλο σχήμα βγαζοντας τες έξω όποτε το παιδί πιάνει πολύ πιο εύκολα καλά). Ποναγα μόνο στην αρχή που ξεκίναγε να ρουφάει, μετά από λίγες μερες που ακολούθησα τις οδηγίες ο πόνος μηδενίστηκε. Επισης όταν την χρειάστηκα διότι η αϋπνία και ο συνεχής θηλασμός με είχαν εξαντλήσει ενώ οι συγγενείς στο σπίτι λέγαν τα δικά τους, με ηρέμησε μέσω τηλεφώνου. Σημαντικο μιας και όπως έχω αναφέρει είχα φρικάρει γιατί δεν ένιωθα κανένα δέσιμο με το παιδί ενώ κανεις δεν με είχε προετοιμάσει ότι οι ορμόνες τρελαίνονται για κανα δυο βδομάδες και ανησυχούσα για έπιλοχιο. Επισης διώξαμε όλους τους συγγενεις με το σύζυγο και μείναμε οι δυο μας στην βδομάδα διότι ο καθένας έλεγε το μακρι και το κοντό του, από προπολεμικές συμβουλές μέχρι σκέτο ηλίθιες συμβουλές και μας προκαλούσαν άγχος και εκνευρισμό. Ακραίο ίσως μιας και χρειαζόμασταν βοήθεια αλλά όταν ημουν εξαντλημένη πολλές φορές γινόμουν ευάλωτη στο να ακολουθήσω ηλίθιες συμβουλές μήπως κοιμηθώ μια ώρα ακόμα.