Φοβάμαι ότι το μωρό μου θα νιώθει τη γιαγιά του για μαμα

[ninaki80]

πρίν από 11 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Noμιζω πως ειναι διαφορετικο να δουλευει παρουσια των παιδιων απο το να "φευγει" απο τα παιδια της, γι'αυτο το εγραψα το "φευγει" αλλωστε. Σιγουρα η δομη της οικογενειας ηταν διαφορετικη και τα σημαντικα προσωπα στη ζωη του παιδιου ηταν αρκετα, οχι μονο η μαμα, μιας που ολοι φροντιζαν ολους και ζουσαν μαζι, αλλα θεωρω απιθανο οι μαμαδες να αφηναν στις γιαγιαδες μωρο 3 μηνων και να ελειπαν 8-9 ωρες. Εκτος των αλλων, επρεπε να θηλασει, οποτε η φυση απο μονη της δεν επετρεπε στην μητερα να αφησει το μωρο της και να φυγει για ωρες.

 

Η ανεξαρτησια γενικοτερα, οχι μονο της γυναικας, ειναι η απουσια εξαρτησεων οπως το λεει και η λεξη. Βεβαια, ο κοσμος μας ειναι ενα συνολο αλληλεπιδρασεων, οποτε εκ των πραγματων κανενας δεν ειναι ανεξαρτητος απο τον αλλον. Προσωπικα, οταν αναφερομαι σε ανεξαρτησια εννοω κυριως την ψυχικη και πνευματικη ανεξαρτησια απο προκαταληψεις κλπ. Θεωρω οτι υποστηριζοντας οτι μια γυναικα πρεπει να ειναι ανεξαρτητη ειναι σαν να δεχομαστε οτι ειμαστε υποδεεστερο φυλο και πρεπει να ελευθερωθουμε απο την φυλακη μας.

 

Παρομοιως, με την δουλεια η οποια χαρακτηριζεται σαν δικαιωμα, θεωρω οτι αποδεχομαστε την κατωτεροτητα μας ως προς την εξουσια του κρατους, του δικαιου και των ανωτατων ταξεων (και των πολυυυυ ανωτερων που απολαμβανουν τους κοπους του "κοσμακη") και "ζητιανευουμε" αν θελετε δικαιωματα. Δεν θελω να ζηταω δικαιωμα απο κανεναν, θα παρω τις αποφασεις μου, οταν θα δουλεψω θα δουλεψω, οχι επειδη καποιος μου εκανε την χαρη να μου δωσει αυτο το δικαιωμα, αλλα επειδη δυστυχως χρειαζομαστε ενα χαρτι που λεγεται χρημα για να ζησουμε.

 

Κι ετσι, ερχομαι να απαντησω και στο πρωτο σου ερωτημα, οπως και στα λεγομενα της @Dust pink και της @ninaki80.Mια δουλεια που πραγματικα προσφερει στον ανθρωπο και στο συνολο δεν γινεται με το ζορι απο αναγκη, ουτε συγκεκριμενες (πολλες) ωρες, ουτε χωρις ελευθερια στις επιλογες των εργαζομενων. Ποσες δουλειες τα προσφερουν αυτα στις κοινωνιες μας; Ισως μονο η Σκανδιναβια να κανει καποια πειραματικα βηματα προς αυτο το προτυπο. Ακομη κι αν δεν αναφερομαστε στο μεσο εργαζομενο και τις κατωτερες ταξεις οπου υπαρχει πραγματικη εκμεταλλευση (οχι μονο στην Ελλαδα φυσικα, σχεδον στο συνολο του πλανητη μας οι ανθρωποι δουλευουν εξευτελιστικα), αλλα και σε πιο "καλοπληρωμενες" δουλειες, πιστευετε πραγματικα οτι τα κερδη πανε στα χερια των εργαζομενων; Υπαρχει ελευθερια στις επιλογες αυτων; Σιγουρα οχι, οποτε παλι δεν υπαρχει ισοτητα. Ξερω οτι ειμαστε εκατομμυρια ετη φωτος μακρυα απο μια τετοια εξελικτικη κατευθυνση στις κοινωνιες μας, αλλα προσπαθω να βλεπω συνειδητα το πως λειτουργει ο κοσμος, ωστε να μπορω να βαζω τις προτεραιοτητες μου και να κανω επιλογες που δεν θα καθοριζονται απο ψευδαισθησεις. @Dust pink οι εποχες φυσικα και αλλαζουν, αλλα ολα αυτα που εγραψες κατατασσονται στις θετικες αλλαγες. Υπαρχουν και πολυ σοβαροτερα αρνητικα που εχουν προκυψει, που θα πρεπει ειτε να γυρισουμε στο παρελθον και να αποδεχτουμε οτι ειναι η καλυτερη επιλογη, ειτε να βρεθουν νεες, βελτιωμενες επιλογες (γραφωντας την τελευταια φραση μου ηρθε στο μυαλο o Jaque Fresco, ο οποιος θεωρω οτι ειναι ενας σοφος της εποχης μας. Δινει πραγματικες λυσεις για την λειτουργια του πλανητη μας και πως θα τις εφαρμοσουμε-ισως σε αρκετες εκατονταδες χρονια θα ελεγα εγω, γιατι ακομη δεν ειμαστε νοητικα ετοιμοι να την αποδεχτουμε) 

Θεωρωντας λοιπον οτι η ζωη ειναι πολυ σημαντικη και συντομη για να ανωλωθω σε ενα μερος αυτου του πλανητη οπου δεν μου επιτρεπονται οι ελευθερες επιλογες μου, σκεφτηκαμε να αλλαξουμε χωρα, να παμε σε ενα αλλο μερος του πλανητη οπου θα μπορουσαμε να εφαρμοσουμε την πιο σημαντικη επιθυμια μας, να βρισκομαι στην ζωη του μικρου. Τελικα, αλλαξαμε γνωμη για καποιους λογους. Ηθελα επισης να προσθεσω, οτι μην φανταζεστε εναν αντρα που φευγει στις 6 το πρωι και γυρναει στις 2 το βραδυ. Δεν ζουμε τοσο εξτριμ καταστασεις που να μην βρισκομαστε καθολου. Αλλα οι 10-12 ωρες (σερι ή σπαστες) ειναι στανταρ καθημερινα. Φυσικα, δεν φτανει μονο να δουλευει ο ενας, αλλα γινεται μια συνεχη προσπαθεια αυταρκειας σε ειδη σπιτιου, φροντιδας και υγιεινης, ενδυμασιας, τροφης, κλπ. Συγνωμη για το κατεβατο

κοιτα εγω καταλαβαινω τι εννοεις απλα επειδη δεν θα γινουν κ ποτε ετσι οπως τα φανταζομαστε για ολους τους ανθρωπους απλα επιλεγεις να δουλεψεις σε κατι που σου αρεσει σε κανει δημιουργικη κ σε απασχολει λιγες ωρες η ακομα επιλεγεις κ το μερος που θα ζησεις για να ζεις πιο ανθρωπινα κ να εκφραζεσε καλητερα. δηλαδη εγω πχ επελεξα να δουλευω γιατι μαρεσει η δουλεια μου νιωθω ωραια μεσα απο αυτη αλλα δεν θελω να δουλευω 10 ωρα.. οποτε επελεξα να ζησω σε επαρχια κ να δουλευω λιγοτερες ωρες σε πιο υγιης περιβαλλον το παιδι μου θα το μεγαλωσω εγω γιατι πολυ απλα θα λειπω ελαχιστες ωρες κ ετσι κ αλλιως κ αυτο θα λειπει στο σχολειο του ο αντρας μου δε θα χρειαζετε να δουλευει μεχρι τις 7 το βραδυ γιατι θα προσφερω κ εγω στο εισοδημα εδω οι ρυθμοι ειναι πιο χαλαροι κανεις δεν μενει στα γραφεια μεχρι της 5..

 

[vtgian]

@Roisin1 χαίρομαι ιδιαίτερα που βρήκες το χώρο και το χρόνο να μιλήσεις και να ξεσπάσεις. Πολλές φορές και μόνο να βγάλουμε από μέσα μας αυτό που μας τρώει, έχουμε κάνει την περισσότερη δουλειά. Είναι πολύ ευχάριστο που και ο σύζυγος συμμετέχει και ότι η πεθερά σου είναι συννενοήσιμος άνθρωπος που μπορείς να της εκφράσεις αυτό που νιώθεις. Πάντα θα σου λείπει το μωρό σου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απλά με τον καιρό και ιδιαίτερα αν κάνεις μια δουλειά που σε ευχαριστεί και όχι από ανάγκη, αρχίζεις και νιώθεις πάλι "άνθρωπος", χαίρεσαι με τα επιτεύγματά σου και απολαμβάνεις και τη διάδραση με άλλους ενήλικες. Όλα καλά θα πάνε, ευχαριστήσου το μωράκι σου!

 

@Dust pink δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τα τελευταία σου σχόλια

 

@ΑΡΓΚ αυτό που περιγράφεις με τη γιαγιά σου είναι απλά η δική σου εμπειρία. Η αδελφή μου μεγάλωσε από 6 μηνών με τον παππού μας. Η μάνα μου δούλευε 2 δουλειές (δασκάλα και τις υπόλοιπες ώρες στο μαγαζί του πατέρα μου). Σαφώς και δέθηκε ιδιαίτερα με τον παππού αλλά και με εμένα (έλεγε έχω δύο μαμάδες, τη μικρή και τη μεγάλη). Ωστόσο όχι τόσο όσο είναι δεμένη με τους γονείς μας. Ισως γιατί τις υπόλοιπες ώρες ήταν πραγματικά πολύ ενεργοί και συμμέτοχοι, κάναμε πολλά πράγματα όλοι μαζί. Θέλω να πω ότι συμβαίνει και το ένα, συμβαίνει και το άλλο.

 

@Sentir...natureza προφανώς και αφού τα βρίσκεται μεταξύ σας, αυτό είναι που δουλεύει στη δική σας οικογένεια και καλά κάνετε. Στη δική μας πχ αυτό δε θα δούλευε με τίποτα. Κυρίως γιατί εγώ νιώθω ότι ο σύζυγος θέλω να είναι καθόλα συμμέτοχος στην ζωή της μικρής και δεύτερον γιατί όσο και να υπέφερα που έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά, η δουλειά μου με γεμίζει και ήθελα να συνεχίσω αυτά που άφησα στη μέση. Καταλαβαίνω ωστόσο απόλυτα το σκεπτικό σου για λιγότερη δουλειά. Είμαι από τις τυχερές θέλεις, λόγω καλών επιλογών θέλεις,  που δουλεύω σε μια εταιρία "ανθρώπινη" όπου αυτό που κάνω με γεμίζει σαν άνθρωπο, ο σύζυγος το ίδιο, έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας υποστηρίζουν και ακόμα και αν με κάποια πράγματα διαφωνούμε, πάντα προσπαθούμε να βλέπουμε τα θετικά μιας κατάστασης. Προσωπικά, πιστεύω ότι ένα νεογεννητο χρειάζεται σταθερά πρόσωπα αναφοράς (1-2) και ευρύτερο κύκλο υποστήριξης. Αν η μαμά δεν μπορεί για τον οποιοδήποτε λόγο (πχ επιλόχειος ή βιοποριστικοί λόγοι) δεν πιστεύω ότι θα δημιουργηθεί κάποιο αγιάτρευτο τραύμα στο βρέφος που δεν θα μπορέσει να επουλωθεί αργότερα. Περισσότερο πρόβλημα της μαμάς είναι κατά την άποψή μου, όχι τόσο του βρέφους. Οπότε, θα ήμουν ευτυχής αν υπήρχε στη ζωή του παιδιού μια γιαγιά ή ένας μπαμπάς που θα έπαιρναν το ρόλο του φροντιστή. Οι δεσμοί άλλωστε χτίζονται με τον καιρό. 

 

Τέλος, νομίζω ότι η εικόνα που έχουμε για παλαιότερες κοινωνίες σε σχέση με τη γυναίκα και την ανατροφή του παιδιού, είναι αρκετά διαστρεβλωμένη. Μπορεί η θέση της να ήταν "το σπίτι" αλλά αυτό κάθε άλλο παρά ενεργή συμμετοχή δεν ήταν. Για την ακρίβεια το μεγάλωμα του παιδιού ήταν συλλογική ευθύνη της ευρύτερης οικογένειας (μεγαλύτερα αδέλφια, τροφοί, μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες) και η έννοια παίζω με το μωρό δεν υπήρχε, ήταν γελοίο. Το παιδί θεωρούνταν κάτι πολύ κατώτερο άλλωστε.  Η νέα γυναίκα είχε ένα σκασμό χειρωνακτικές εργασίες εντός και εκτός του σπιτιού. Ακόμα και ο θηλασμός σπανίως γινόταν αποκλειστικά από τη μαμά. Μη πάμε πολύ πίσω, πολλοί άνθρωποι που τώρα είναι 60--70 ετών λενε ιστορίες για τις μανάδες τους που θήλασαν άλλα παιδιά ή που οι ίδιοι μεγάλωσαν με γάλα άλλης μαμάς. Ο ρόλος της γυναίκας σαφώς και αναβαθμίστηκε με τα χρόνια και φυσικά η εργασία ήταν ένα μέσο προς την ανεξαρτησία της. Στις παλαιότερες γενιές η γυναίκα έπρεπε να επιβαρυνθεί με όλη τη διαχείριση του σπιτιού, χωραφιού, συζύγου, γονέων ενώ ο άντρας είχε την ευκαιρία να συμμετέχει σε πολιτικες ενέργειες, να εξερευνήσει, να σπουδάσει, καλλιεργηθεί. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, πολλές Ελληνίδες είναι μεγαλωμένες με κυρίαρχα πατριαρχικά στερεότυπα όπως "δεν έγινε και τίποτα αν δεν καταφέρω να σπουδάσω, θα παντρευτώ", "ο ΄'αντρας πρέπει να είναι κουβαλητής", δεν είναι ενεργές πολιτικά γιατί "αυτά είναι των αντρών" και πολλά ακόμα τέτοια ωραία. H γυναίκα ακόμα δυστυχώς αντιμετωπίζεται (και αντιμετωπίζει η ίδια τον εαυτό της δυστυχώς) ως αδύναμο φύλο. Σαφώς και δε σε κάνει ανεξάρτητη η εργασία από μόνη της, είναι όμως ένα μέσο.

[kine]

Αυτό που είναι το πιο σημαντικό στην όλη προβληματική, είναι το τί έχει ανάγκη το βρέφος και πώς θα καταφέρουμε (ως γονείς, παππούδες, ευρύτερη οικογένεια) να του το προσφέρουμε. Πρώτα βάζουμε κάτω την πραγματικότητα του παιδιού, τις ανάγκες του, τις ευαισθησίες του, την ιδιοσυγκρασία του, την ψυχούλα του και μετά συζητάμε για το πώς θα καταφέρουμε να του παράσχουμε τα μέγιστα, με βάση όσα μπορούμε και αντέχουμε.

 

Μια μαμά και κάθε μαμά, που θεωρεί ότι το ζήτημα περιορίζεται στις "στιγμές που θα χάσει" η ίδια, παραγνωρίζει το πιο σημαντικό, που είναι τα όσα στερείται το παιδί της. Ξεφεύγοντας από την αντιπαράθεση της εργαζόμενης ή άεργης μητέρας κτλ. το μόνο που θέλω και θεωρώ ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ να αναλογιστείς @Roisin1 αλλά και κάθε γονέας, είναι το τί νιώθει και πώς αισθάνεται το παιδί σου, με όλα αυτά. 

 

Ειλικρινά δεν έχει καμία σημασία αν δίνεις ενάμιση ή τρία τέταρτα του γεύματος εσύ, αντί της γιαγιάς ή αν τον κρατάς αγκαλιά μιάμιση αντί τριών ωρών. Δεν είναι τόσο μερτήσιμα τα πράγματα και δεν πρέπει να αναζητούμε καθησυχασμό των τύψεων και των ενοχών μας, σε τέτοιες ποσοτικοποιημένες συνταγές της καθημερινής φροντίδας του παιδιού. Αρκεί να αναλογίζεσαι καθημερινά και για πάντα Πώς αισθάνεται το παιδί σου, με όσα ζει, πώς αισθάνεται μαζί σου, πώς αισθάνεται τον πατέρα του, πώς αισθάνεται τη γιαγιά του. Σκοπός μας είναι να μεγαλώσουμε παιδιά γεμάτα αγάπη και στοργή. Και αν η γιαγιά είναι πρόθυμη να του προσφερθεί, να είσαι ευγνώμων γι' αυτό. Η αγάπη της γιαγιάς μόνο προσθετικά μπορεί να λειτουργήσει και ευεργετικά, συν τη δική σου αγάπη και του πατέρα και όσων άλλων περιτριγυρίζουν το παιδί και το νοιάζονται και το μεταχειρίζονται με σεβασμό και ευαισθησία.

 

Τα παιδιά χρειάζονται και σε κάθε εποχή θα χρειάζονται, ένα συνεκτικό περιβάλλον ανθρώπων που τα αγαπούν, τα φροντίζουν με σεβασμό και τα αναγνωρίζουν ως πρόσωπα ιδιαίτερα, με ιδιαίτερες συναισθηματικές ανάγκες, με ιδιαίτερο γούστο, με άποψη για όσα τους συμβαίνουν. Χρειάζονται σταθερότητα στα πρόσωπα και ουσιαστική σχέση και επικοινωνία μαζί τους. Κάθε άνθρωπος που λείπει από τη ζωή τους, είτε είναι ο μπαμπάς, είτε η μαμά, είτε οι παππούδες, είτε άλλα πρόσωπα αναφοράς, θα έχουν το αντίκτυπο τους και θα σχηματίσουν μια ψυχοσύνθεση χ που θα έχει διαμορφωθεί από όλους αυτούς τους παράγοντες και από κάθε τι άλλο γύρο της. Δεν έχει κανένα νόημα να βάζουμε στη ζυγαριά το πόσα έχουμε παράσχει στο παιδί μας, διότι το σημαντικό είναι να κάνουμε αυτοκριτική και να μπορούμε κάθε μέρα να αναρωτιώμαστε, κατά πόσο του έχουμε προσφέρει ότι αυτό χρειάζεται. Να ρωτάμε τί χρειάζεται κι όχι να υψώνουμε τοίχους βεβαιότητας, χτισμένους με όσα έχουμε δώσει. Να μη τα θεωρούμε όλα δεδομένα για να μπορούμε να ωριμάσουμε μαζί του, να μεγαλώσουμε μαζί του και να μεγαλώσει και η αγάπη μας και η στοργή μας και οι αντοχές μας και το εύρος της αντίληψης μας, καθώς μεγαλώνει και το μικρό μας.

 

Καλή συνέχεια.

[belleblue]

17 ώρες πρίν, Roisin1 είπε:

Λοιπόν κορίτσια από το πρώτο μου μήνυμα έχω ηρεμησει νομιζω σε αρκετό βαθμό. Με βοήθησε πολύ ο άντρας μου και κάτι τρέλα ξεσπάσματα που είχα μου έδιωξαν την ένταση , μίλησα στην πεθερά μου με ειλικρινεια για αυτές μου τις φοβίες και προσπαθούμε να συνεργαστούμε αρμονικά.  

Ο μπέμπης τρώει κάθε 3 ωρες, οπότε στην πράξη αυτό που συμβαίνει είναι να τον ταΐζω το πρωί πριν φύγω κι αμέσως αφού επιστρέφω. Αυτό σημαίνει ότι από τα 8 γεύματα της ημέρας τα 2 κάνει με τη γιαγιά του.

Κάνουμε συγκοιμηση και προσπαθώ να τον παίρνω όσο πιο πολλή αγκαλιά μπορώ. Και τώρα δηλαδή κοιμάται στην αγκαλιά μου.

Ευτυχώς ο μπαμπάς του έχει σπαστο ωράριο και ασχολείται πολύ, δηλαδή θα τον ταΐσει, θα τον αλλάξει κλπ όταν είναι σπίτι. 

 

Αρχίζουν να μη φαίνονται τόσο μαύρα τα πράγματα όσο τα έβλεπα γιατί βλέπω πια ότι η μέρα έχει 24 ωρες και τις 15 του αφιερώνομαι ουσιαστικά. Κι ας μην ξεχνάμε και τις 48 ωρες του σαββατοκύριακου!!!

Δεν είναι το καλύτερο σενάριο σαφώς αλλά θα κάνω τα πάντα για να το κάνω όσο καλύτερο γίνεται. 

Ελπιζω τα πράγματα να μας πάνε καλύτερα από εδώ και πέρα γιατί όπως έγραψε και μια φίλη εδώ "έχουμε φάει μια μουτζα ΝΑ" με το συμπάθιο!

 

Οι απαντήσεις σας ήταν πολύ βοηθητικές. Με έκαναν να ξεκλειδώσω, ακόμα κι αυτές που ήταν σκληρές, με οδήγησαν στο ξέσπασμα και ξαλαφρωσα. Η μητρότητα έτσι κι αλλιώς είναι ένας διαρκής αγώνας και το κατάλαβα από πριν τον φέρω στον κόσμο.  Ειμαι έτοιμη λοιπόν πια να παλέψω! 

 

Υγ: το 8ωρο που δουλεύω είναι το μειωμένο ωράριο

Προ γεννας δούλευα 10-11 ώρες και κάποιες φορές συναντούσαμε και πελάτες το βράδυ για φαγητό κ λοιπές σαχλαμάρες, οποτε μπορει να επεστρεφα σπιτι στις 12 το βραδυ. Μου έκαναν λοιπόν τη χάρη να φεύγω στις 8 ωρες. 9 ωρες γίνονται με τις μετακινήσεις.

 

 

 

 

μπράβο που τον έχεις σωματικά κοντά σου τις ώρες που είσαστε μαζί, έχει τεράστια σημασία...!! !  και είσαι πολύ τυχερή που έχει και τον μπαμπά του.

Να δώσεις σημασία στα καθημερινά σου συναισθήματα γιατί είσαι ακόμα σε δύσκολη φάση με αυτές τις αλλαγές και πρέπει να τα βγάζεις για να βρίσκεις τον εαυτό σου πάλι. 

ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΤΟ ΒΡΕΦΑΚΙ ΣΟΥ!!!

 

 

[Dust pink]

Δεν έχω διαβάσει τα σχόλια λόγω χρόνου, θα το κάνω σύντομα. Η κάθε οικογένεια αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι ,όπως και τα όργανα ενός σώματος διαφοροποιούνται ως προς τον τρόπο που λειτουργούν...ο στόχος είναι κοινός όμως ...να μείνει σώμα και πνεύμα ζωντανό, όπως και μια κοινωνία η μια ανατροφή παιδιού που από τα αρχαιγονα χρόνια υπήρχε ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει (δεν θα αναφερθώ στους λόγους της ανάγκης ,γιατί ξεφεύγω). Συνεπως, κάθε κομμάτι λειτουργεί έτσι όπως ορίζει αυτό καλύτερα με βάση και γνώμονα το οικονομικό κομμάτι (και τι ανάγκες έχει το κάθε σπίτι), το συναίσθηματικο (τι γεμίζει τον καθένα) και το λειτουργικό (πως διαχειρίζεται τα ζητήματα του). Όταν όλα αυτά ισορροπούν μεταξύ τους και το ζευγάρι αποδέχεται αυτοβούλως τις επιλογές του εκατέρωθεν συντρόφου όπως στην περίπτωση της @Sentir...natureza ,η των δικών μας που εργάζονται δεν θεωρώ πως υπάρχει πρόβλημα. Είναι εκ διαμέτρου διαφορετικά μοντέλα λειτουργίας οικογένειας αλλά είναι τουλάχιστον συνειδητοποιημένα. Αυτό μόνο να το αποδεχτούμε μπορούμε και όχι να το κριτικάρουμε.

Θα ήταν άδικο και δεν μου ταιριάζει σαν άνθρωπο να κάνω ηθικό δίδαγμα σε μια φίλη που από προσωπική και συζυγική επίλογη έθεσε τον εαυτή της στην διάθεση του σπιτιού και του παιδιού της αποκλειστικά...για τα δικά μου δεδομένα κάτι τέτοιο δεν είναι συμβατό αλλά σέβομαι τις βουλήσεις των ανθρώπων. 

Εγώ εργάζομαι, φίλη δεν εργάζεται αφιερώνει όλο της το χρόνο στο παιδί, κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει το μελλοντικό δέσιμο των παιδιων μας(και όχι αυτό των πρώτων μηνών). Έτσι και αλλιώς μετά τον 4-5 μηνών το στάδιο του attachment ξεφεύγει από τις περιορισμένες φιγούρες και περιλαμβάνει περισσότερα πρόσωπα. Ίσως ακουστεί λίγο περίεργο αλλά η έκφραση αποκλειστικός"δεσμός" με την αυστηρή του έννοια δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, τον θεωρώ περιοριστικό όταν καλά στοιχεία μπορούν να προέλθουν και από άλλα πρόσωπα για το καλό του παιδιου. Ως παράδειγμα, σαν άτομο είμαι ανυπόμονο και νευρικό κάποιες φορές ,η μαμά μου που κάποιες ώρες είναι με την μικρή είναι το αντίθετο μου ...πράος άνθρωπος και υπομονετικός. Θα ήθελα το παιδί μου να πάρει αυτό το στοιχείο από την μαμά μου, δεν το θεωρώ ταμπού ούτε πιστεύω ότι με μειώνει σαν μάνα χωρίς φυσικά να θεωρώ δεδομένο ότι θα το πάρει ή όχι. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλά πράγματα την θεωρώ πρότυπο (άσχετα αν δεν της το λέω) ήταν εργαζόμενη και παρόλο που είχε επάγγελμα καριέρας ήταν πάντα εκεί...την θυμάμαι εκεί...κουρασμένη, διελυμενη ,ξεποδαριασμενη ,μπουχτισμενη από τις δικογραφίες ήταν εκεί όταν αρρώσταινα και έτρεχε , όταν πήγα σχολείο, στις δραστηριότητες μου ,στους βαθμούς, σε όλα. Με κρατούσε και η γιαγιά αλλά ο δεσμός με την γιαγιά ήταν διεκπεραίωτικος ,εκπροθεσμα το καταλαβαίνω. Όταν εμείνα έγκυος, μου είπε "παιδί μου θα σας βοηθήσω όσο μπορώ, θέλω να το κάνω, αν επιλέξετε κοπέλα για το παιδί δεν υπάρχει προβλημα...ότι καλύτερο νομίζετε εσείς, πάντως εγώ είμαι διαθέσιμη". Αγαπουσε την δουλειά της τη ασκούσε με ωράριο κανονικό αλλά αγαπούσε και μένα περισσότερο. Για ακόμη μια φορά και για το δικό μου παιδί αυτή η γυναίκα ήταν εκεί. Την νιώθω ως σημαντικότατο κομμάτι μου και ασυζητητί θέλω το παιδί μου να έχει μαζί της δεσμό και μάλιστα ανεπτυγμένο. Η αγάπη μας είναι ειλικρινής χωρίς εγωισμό και ιδιοτελείς σκοπούς. Συγγνώμη για το μακρόσυρτο παράδειγμα αλλά το κατέθεσα για να πω πως σαν την δική μου μάνα υπάρχουν πολλές μαμάδες και είναι πρόσωπα που επιβάλλεται να έχουν επαφή με τα παιδιά μας ακόμη και από μωρά. Μόνο θετική ενέργεια και αγάπη έχουν να δώσουν χωρίς να ζητάνε ...δεν θέλω αυτό το δώρο να το στερήσω από το παιδί μου δεν θα τις έχουμε και για πάντα. Αυτό ως προς τις πολυπρόσωπες σχέσεις του μωρού.

Νιώθω ευγνωμοσύνη για την γιαγιά , ίσως το ίδιο ένιωθα και με μια νταντά έβγαζε αγάπη στο παιδί μου, και θα νιώθω πάντα. Εύχομαι μετά από χρόνια να της μοιάσω ως προς αυτό ,το παλευω... Και να σταθώ αξία όταν και αν το δικό μου παιδί με χρειάστει και μου εμπιστευτεί ότι πολυτιμότερο έχει...τι δικό του παιδί για λίγες ώρες! Οι σχέσεις δεν αναιρούνται αν δεν το θέλουμε, διαμορφώνονται και δεν είναι πάντα για κακό!

Η εξέλιξη δεν είναι πάντα και απαραίτητα κακοπροαίρετη ,τα καλά της στοιχεία ενίσχυσαν την ποιότητα ζωής του ανθρώπου και διευκόλυναν την καθημερινοτητα του σε σχέση με παρελθόντες χρόνους. 

Πάλι μπουγάδα βάλαμε σήμερα...

[anath]

Η εργασία είναι αυτή που εξανθρωπισε τον πίθηκο, άρα έχει παίξει και παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της κοινωνιας. Και η εργασία ξεκίνησε από τη χρησιμοποίηση του χεριού. Αφού άντρες-γυναικες διαθέτουν χέρια είναι εξισου ικανοί για εργασία.

Το πώς εξελίχθηκε ιστορικά έχει να κάνει με το ευρύτερο πλαίσιο και κυρίως με την οικονομική βαση της κοινωνίας. 

Η αξία της δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και πράγματι είναι τιμή και δικαίωμα για τον άνθρωπο αφού χωρίς αυτή θα ημαστε ακόμη σε σπηλιές.

Το γεγονός που μας προκαλεί όλα αυτά τα προβλήματα και τις δυσκολίες είναι ότι η εργασία μας έχει σκοπό το κέρδος για κάποιους λιγους και όχι την κάλυψη των αναγκών μας.

Δεν επεκτείνομαι άλλο σε αυτό το κομμάτι

@Roisin1 νομίζω πως καθάρισαν οι σκέψεις σου και αυτό ήταν που χρειαζοσουν. Προφανώς κάνεις ήδη πολλά για το παιδί σου, τα ωράρια σου είναι μεν δύσκολα αλλά είναι η πραγματικότητα για πολλές μαμάδες. Το πιο σημαντικό είναι ότι μπορείς να συζητάς και να εκφραζεσαι ελεύθερα στο σύζυγό, στην πεθερά σου και σε όποιον εμπλέκεται και βοηθάει. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη αλλά με καλή διάθεση όλα θα πάνε καλά, να χαίρεσαι το μωρό σου!

 

[Dust pink]

1 hour ago, anath είπε:

Η εργασία είναι αυτή που εξανθρωπισε τον πίθηκο, άρα έχει παίξει και παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της κοινωνιας. Και η εργασία ξεκίνησε από τη χρησιμοποίηση του χεριού. Αφού άντρες-γυναικες διαθέτουν χέρια είναι εξισου ικανοί για εργασία.

Το πώς εξελίχθηκε ιστορικά έχει να κάνει με το ευρύτερο πλαίσιο και κυρίως με την οικονομική βαση της κοινωνίας. 

Η αξία της δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και πράγματι είναι τιμή και δικαίωμα για τον άνθρωπο αφού χωρίς αυτή θα ημαστε ακόμη σε σπηλιές.

Το γεγονός που μας προκαλεί όλα αυτά τα προβλήματα και τις δυσκολίες είναι ότι η εργασία μας έχει σκοπό το κέρδος για κάποιους λιγους και όχι την κάλυψη των αναγκών μας.

Δεν επεκτείνομαι άλλο σε αυτό το κομμάτι

@Roisin1 νομίζω πως καθάρισαν οι σκέψεις σου και αυτό ήταν που χρειαζοσουν. Προφανώς κάνεις ήδη πολλά για το παιδί σου, τα ωράρια σου είναι μεν δύσκολα αλλά είναι η πραγματικότητα για πολλές μαμάδες. Το πιο σημαντικό είναι ότι μπορείς να συζητάς και να εκφραζεσαι ελεύθερα στο σύζυγό, στην πεθερά σου και σε όποιον εμπλέκεται και βοηθάει. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη αλλά με καλή διάθεση όλα θα πάνε καλά, να χαίρεσαι το μωρό σου!

 

Σύμφωνω. Μέσω της εργασίας ήρθαν και άλλες κατακτήσεις για τον άνθρωπο που μέχρι πριν φάνταζαν ουτοπίες. Οι ελευθερίες και τα ιδανικά αλλάξαν γιατί κάθε τι  ιστορικά σπουδαίο ήταν σε συνάρτηση με την εργασία. Αν κάποια δεδομένα  έχουν αλλάξει είναι γιατί το κράτος και οι πρακτικές του εξαθλίωσαν την εργασία και την ατομική αξιοπρέπεια αλλά και γιατί η μόρφωση και η λήψη πτυχίου εξαγοράστηκε και μεταφραστηκε σε αδυσώπητο κυνήγι "φράγκων" από ορισμένους ανθρώπους. Σε όλα όμως τα πράγματα οτιδήποτε κάνεις ενάντια ,σου γυρνάει μπούμερανγκ. Εξαρτάται τι θελει κανείς. Σε σχέση με την γυναίκα πάντως νομίζω ότι μόνη της και οι αναχρονιστικές απόψεις που την έκλειναν στο καβούκι της υποβάθμισαν την ύπαρξη και τον ρόλο της σε αντικείμενο και όχι σε έμψυχο ών .ο Όταν αποφάσισε η οι συνθήκες την έκαναν να βγει στον έξω κόσμο άρχισε να διεκδικεί τα αυτονόητα τής. Δεν τα είχε ,τα κατέκτησε! Και φυσικά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και το ανθρώπινο είδος υπάρχει ,πράγμα που σημαίνει ότι η αναπαραγωγική διαδικασία συνεχίστηκε , έκανε παιδιά και συνέχισε παράλληλα την διαιώνιση του είδους.

[CMES]

Νομίζω ότι χρησιμοποιούμε το παράδειγμα της @Roisin1 για να δικαιολογήσει ο καθένας τις δικές του επιλογές. Η κοπέλα αυτή τη στιγμή λείπει από το σπίτι Δευτέρα με Παρασκευή από τις 8 έως τις 5 και είναι με το παιδί όλες τις υπόλοιπες ώρες και τα Σαββατοκύριακα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το παιδί θα δεθεί περισσότερο με τη γιαγιά (προσωπικά διαφωνώ γιατί έχω αντίστοιχο προσωπικό παράδειγμα). Αν το αντιστρέψουμε και πούμε ότι η κοπέλα ήταν στο σπίτι 8-5 κάθε μέρα και δούλευε όλες τις υπόλοιπες ώρες, τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα και τότε το κρατούσε η γιαγιά, πάλι δεν θα λέγαμε ότι θα δεθεί περισσότερο με τη γιαγιά; Θέλω να πω πως δεν είναι ποσοτικό το θέμα, είναι ποιοτικό. Εδώ μάνες παρατάνε τα παιδιά τους στα βρεφοκομεία και αυτά όταν μεγαλώνουν τις αναζητούν στο Πάμε Πακέτο και τους λένε Σ' αγαπάω απλά και μόνο γιατί με έφερες στον κόσμο. Τρομοκρατούμε νομίζω τις κοπέλες ότι αν τολμήσει κάποια να κάνει κάτι για τον εαυτό της το παιδί θα την "τιμωρήσει" με το να αγαπάει κάποιον άλλο περισσότερο και φυσικά θα χαρακτηριστεί "κακή μάνα" και κακώς έκανε παιδί γιατί σκέφτεται πρώτα τον εαυτούλη της. Προσωπικά πιστεύω πως η κάθε γυναίκα πρέπει να κάνει αυτό που της αρέσει και τη γεμίζει, είτε αυτό είναι να μη δουλεύει, είτε να δουλεύει 5 είτε 10 ώρες την ημέρα. Τα παιδιά πάνω από όλα χρειάζονται ευτυχισμένες και όχι καταπιεσμένες μανούλες για να είναι κι αυτά καλά.

[Sentir...natureza]

8 ώρες πρίν, anath είπε:

Η εργασία είναι αυτή που εξανθρωπισε τον πίθηκο, άρα έχει παίξει και παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της κοινωνιας. Και η εργασία ξεκίνησε από τη χρησιμοποίηση του χεριού. Αφού άντρες-γυναικες διαθέτουν χέρια είναι εξισου ικανοί για εργασία.

Το πώς εξελίχθηκε ιστορικά έχει να κάνει με το ευρύτερο πλαίσιο και κυρίως με την οικονομική βαση της κοινωνίας. 

Η αξία της δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και πράγματι είναι τιμή και δικαίωμα για τον άνθρωπο αφού χωρίς αυτή θα ημαστε ακόμη σε σπηλιές.

Το γεγονός που μας προκαλεί όλα αυτά τα προβλήματα και τις δυσκολίες είναι ότι η εργασία μας έχει σκοπό το κέρδος για κάποιους λιγους και όχι την κάλυψη των αναγκών μας.

Τιμη θα ηταν για μενα, να δινοταν τοση σημασια στην πνευματικη εργασια οσο και στην υπαρξη του ανθρωπου γενικοτερα, ωστε να γινουν οι συνθηκες οι ιδανικες για την εξελιξη της ανθρωποτητας και να χρησιμοποιουσαμε στο επακρο τις τεχνολογικες μας δυνατοτητες ωστε να ελαχιστοποιηθει η χειρονακτικη εργασια. Μεχρι σημερα, ιστορικα εχουν υπαρξει πολλα κατορθωματα (μειωση ωραριου, αδειες κλπ) αλλα ακομη ειμαστε σκλαβοι της εργασιας εφ'ορου ζωης για να βγαζουμε λεφτα ωστε να επιβιωσουμε. Οταν διαφωνω με την εργασια, διαφωνω με την μισθωτη υπο καταναγκαστικες προϋποθεσεις εργασια.  Φυσικα και για την αρμονικη συνυπαρξη μας ειναι απαραιτητη η εργασια, με την εννοια οτι ολοι βοηθανε στο κομματι τους ωστε να προσφερουν στην κοινοτητα υλικα ή πνευματικα, αλλα ειναι διαφορετικο να πηγαινεις πχ 6 ωρες την ημερα για να καλλιεργησεις την τροφη που θα διαθεσεις μετα στην κοινοτητα ή να μαζεψεις ξυλα για τον χειμωνα και αλλο πραγμα να δουλευεις τουλαχιστον 8 ωρες σε ενα γραφειο, για εναν διευθυντη και τους μετοχους του, τους οποιους δεν εχεις γνωρισει ποτε και μπορει να μην γνωριζεις καν την υπαρξη τους και πλουτιζουν απο τον χρονο που δινεις απο τη ζωη σου δουλευοντας για να βγαλεις ψιχουλα σε σχεση μ'αυτα που σου κλεβουν ή να δουλευεις πχ 12 ωρες λατζιερα μακρυα απο τα παιδια σου για να βγαλεις καποια χρηματα που θα σου εξασφαλισουν το ρευμα για να μαγειρευεις και το νερο για να πινεις. Ακομη και αυτοι που κανουν μια δουλεια που τους αρεσει δεν ειναι απολυτα ελευθεροι. Ποσοι απο μας μπορουμε να απουσιασουμε απο την εργασια μας επειδη απλα δεν εχουμε την ψυχικη διαθεση να δουλεψουμε εκεινη τη μερα; Απο την στιγμη που δεν εχουμε τετοιες επιλογες που αφορουν την ευημερια μας κανουμε καταναγκαστικη εργασια. Προσωπικα το βλεπω σαν εκβιασμο. Αληθεια, γι'αυτο ηρθαμε σ'αυτην την ζωη; Για να δουλευουμε, να περναμε λιγο χρονο με τους αγαπημενους μας και να κοιμομαστε για να ειμαστε ξεκουραστοι να κανουμε τα ιδια παλι απο την αρχη ωσπου να γερασουμε και να ειμαστε πλεον αχρηστοι και μη αποδοτικοι, οποτε και επιτελους να σταματαμε να εργαζομαστε και περιμενουμε τον θανατο μας; Αυτος ειναι ο κυκλος ολων των ανεπτυγμενων χωρων και πολυ πολυ χειροτερα των υπαναπτυκτων, κατι το οποιο συντηρουμε κι εμεις αγοραζοντας προϊοντα απο χωρες με πολλη εργασιακη εκμεταλλευση λογω χαμηλων μισθων. Και δεν λεω οτι αν χρειαστει να επιβιωσω δεν θα δουλεψω για λιγα χρηματα (αλλωστε το εχω κανει ουκ ολιγες φορες), αλλα θα κοιταξω τις παρουσες συνθηκες της ζωης μου ωστε να παρεκκλινω οσο λιγοτερο γινεται απο τις προτεραιοτητες μου.

Επισης, ξεχασα πριν να απαντησω σε ενα σχολιο δεν θυμαμαι απο ποιον γραφτηκε, για το πως "αναγκαζεσαι" να μην αφησεις μια σιγουρη θεση επειδη τα παιδια χρειαζονται χρηματα για να σπουδασουν οταν μεγαλωσουν. Πιστευω πως πρεπει να λαβουμε σοβαρα υποψην να αποφευγουμε να μην ζουμε το "τωρα" για κατι που μπορει ή μπορει να μην γινει στο μελλον. Κανοντας τοσο μακρινα σχεδια, δινοντας το "εδω και τωρα" για κατι στην ουσια ανυπαρκτο το θεωρω μεγαλο λαθος. Ειναι τοσο ρευστα τα πραγματα που ποτε δεν ξερεις πως μπορει να σου τα φερει η ζωη. Σιγουρα δεν θα παραμερουσα τις τρεχουσες υπαρκτες αναγκες πχ του βρεφους/παιδιου για κατι μελλοντικο, ανυπαρκτο και αβεβαιο. Γενικως προσπαθω να ζω για το τωρα και οταν με το καλο ερθει η μελλοντικη αναγκη θα βρω τροπο να την ικανοποιησω τοτε.

Επεξεργάστηκαν 15 Ιουνίου,2018 by Sentir...natureza

[ΑΡΓΚ]

11 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Επισης, ξεχασα πριν να απαντησω σε ενα σχολιο δεν θυμαμαι απο ποιον γραφτηκε, για το πως "αναγκαζεσαι" να μην αφησεις μια σιγουρη θεση επειδη τα παιδια χρειαζονται χρηματα για να σπουδασουν οταν μεγαλωσουν. Πιστευω πως πρεπει να λαβουμε σοβαρα υποψην να αποφευγουμε να μην ζουμε το "τωρα" για κατι που μπορει ή μπορει να μην γινει στο μελλον. Κανοντας τοσο μακρινα σχεδια, δινοντας το "εδω και τωρα" για κατι στην ουσια ανυπαρκτο το θεωρω μεγαλο λαθος. Ειναι τοσο ρευστα τα πραγματα που ποτε δεν ξερεις πως μπορει να σου τα φερει η ζωη. Σιγουρα δεν θα παραμερουσα τις τρεχουσες υπαρκτες αναγκες πχ του βρεφους/παιδιου για κατι μελλοντικο, ανυπαρκτο και αβεβαιο. Γενικως προσπαθω να ζω για το τωρα και οταν με το καλο ερθει η μελλοντικη αναγκη θα βρω τροπο να την ικανοποιησω τοτε.

 

Υπάρχουν υποθετικές μελλοντικές ανάγκες που καμιά φορά δεν έχει κανένα νόημα να προβλέψουμε, υπάρχουν και απόλυτα προβλέψιμες. Για να αναφέρω μερικά απλά παραδείγματα που έχω ζήσει (και δεν αναφέρομαι στην περίπτωσή σου, αλλά στη φιλοσοφία που περιγράφεις), μπορεί κάποιος να επιβιώσει με έσοδα αδήλωτα και ανασφάλιστος, αλλά είναι προβλέψιμο ότι θα γεράσει και κάποια στιγμή θα βρεθεί σε ανάγκη. Αν δεν είναι προετοιμασμένος να ζήσει με τη βοήθεια του ταμείου απορίας (και επειδή το έχω δει, το "ζησει" σε αυτή την περίπτωση είναι μεγάλη κουβέντα), και δεν έχει με κάποιο τρόπο εξασφαλίσει ούτε προσωπικές οικονομίες, ουσιαστικά θα είναι ένα τεράστιο βάρος για τους συγγενείς του, είτε παιδιά είτε αδέρφια. Θα μου πεις, μπορεί να μη φτάσει κανείς αυτή την ηλικία... Απο την άλλη, είναι επίσης προβλέψιμο ότι ανάλογα με την οικονομική μας δυνατότητα, ένα παιδί ήδη από το δημοτικό θα μπορεί ή δε θα μπορεί να μάθει μία ξένη γλώσσα, ένα μουσικό όργανο, να ασχοληθεί στα σοβαρά με ένα άθλημα. Μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι για εμάς ανάγκες αυτά, και ότι το παιδί δεν τα χρειάζεται, αλλά μοιραία είναι ένας περιορισμός στο τι μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει το παιδί μας στη ζωή του. Για όλες τις επιλογές στη ζωή, υπάρχει ένα τίμημα.

Γενικά πάντως  από την περιορισμένη προσωπική μου εμπειρία, σε όσες οικογένειες έχω δει αυτή τη φιλοσοφία, με πρώτη την οικογένεια του άντρα μου, συνήθως δεν είχε το αποτέλεσμα που φαντάζεσαι, και τα παιδιά μεγάλωσαν με μία τεράστια ανασφάλεια οικονομική, και μία ανάγκη για δουλειά μέχρι τελικης πτώσεως για να υπάρξει ένα "μαξιλάρι" ασφάλειας στο μέλλον.

 

Πάντως μου κάνει φοβερή εντύπωση, ότι ενώ έχεις τόσο αρνητική στάση για την εργασία γενικότερα, δέχεσαι να δουλεύει μόνο ο άντρας σου. Κάτι που πραγματικά σιχαίνομαι, δεν μπορώ να φανταστώ να το επιβάλλω σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο! 

 

[Yovanna]

11 hours ago, Sentir...natureza said:

Τιμη θα ηταν για μενα, να δινοταν τοση σημασια στην πνευματικη εργασια οσο και στην υπαρξη του ανθρωπου γενικοτερα, ωστε να γινουν οι συνθηκες οι ιδανικες για την εξελιξη της ανθρωποτητας και να χρησιμοποιουσαμε στο επακρο τις τεχνολογικες μας δυνατοτητες ωστε να ελαχιστοποιηθει η χειρονακτικη εργασια. Μεχρι σημερα, ιστορικα εχουν υπαρξει πολλα κατορθωματα (μειωση ωραριου, αδειες κλπ) αλλα ακομη ειμαστε σκλαβοι της εργασιας εφ'ορου ζωης για να βγαζουμε λεφτα ωστε να επιβιωσουμε. Οταν διαφωνω με την εργασια, διαφωνω με την μισθωτη υπο καταναγκαστικες προϋποθεσεις εργασια.  Φυσικα και για την αρμονικη συνυπαρξη μας ειναι απαραιτητη η εργασια, με την εννοια οτι ολοι βοηθανε στο κομματι τους ωστε να προσφερουν στην κοινοτητα υλικα ή πνευματικα, αλλα ειναι διαφορετικο να πηγαινεις πχ 6 ωρες την ημερα για να καλλιεργησεις την τροφη που θα διαθεσεις μετα στην κοινοτητα ή να μαζεψεις ξυλα για τον χειμωνα και αλλο πραγμα να δουλευεις τουλαχιστον 8 ωρες σε ενα γραφειο, για εναν διευθυντη και τους μετοχους του, τους οποιους δεν εχεις γνωρισει ποτε και μπορει να μην γνωριζεις καν την υπαρξη τους και πλουτιζουν απο τον χρονο που δινεις απο τη ζωη σου δουλευοντας για να βγαλεις ψιχουλα σε σχεση μ'αυτα που σου κλεβουν ή να δουλευεις πχ 12 ωρες λατζιερα μακρυα απο τα παιδια σου για να βγαλεις καποια χρηματα που θα σου εξασφαλισουν το ρευμα για να μαγειρευεις και το νερο για να πινεις. Ακομη και αυτοι που κανουν μια δουλεια που τους αρεσει δεν ειναι απολυτα ελευθεροι. Ποσοι απο μας μπορουμε να απουσιασουμε απο την εργασια μας επειδη απλα δεν εχουμε την ψυχικη διαθεση να δουλεψουμε εκεινη τη μερα; Απο την στιγμη που δεν εχουμε τετοιες επιλογες που αφορουν την ευημερια μας κανουμε καταναγκαστικη εργασια. Προσωπικα το βλεπω σαν εκβιασμο. Αληθεια, γι'αυτο ηρθαμε σ'αυτην την ζωη; Για να δουλευουμε, να περναμε λιγο χρονο με τους αγαπημενους μας και να κοιμομαστε για να ειμαστε ξεκουραστοι να κανουμε τα ιδια παλι απο την αρχη ωσπου να γερασουμε και να ειμαστε πλεον αχρηστοι και μη αποδοτικοι, οποτε και επιτελους να σταματαμε να εργαζομαστε και περιμενουμε τον θανατο μας; Αυτος ειναι ο κυκλος ολων των ανεπτυγμενων χωρων και πολυ πολυ χειροτερα των υπαναπτυκτων, κατι το οποιο συντηρουμε κι εμεις αγοραζοντας προϊοντα απο χωρες με πολλη εργασιακη εκμεταλλευση λογω χαμηλων μισθων. Και δεν λεω οτι αν χρειαστει να επιβιωσω δεν θα δουλεψω για λιγα χρηματα (αλλωστε το εχω κανει ουκ ολιγες φορες), αλλα θα κοιταξω τις παρουσες συνθηκες της ζωης μου ωστε να παρεκκλινω οσο λιγοτερο γινεται απο τις προτεραιοτητες μου.

Επισης, ξεχασα πριν να απαντησω σε ενα σχολιο δεν θυμαμαι απο ποιον γραφτηκε, για το πως "αναγκαζεσαι" να μην αφησεις μια σιγουρη θεση επειδη τα παιδια χρειαζονται χρηματα για να σπουδασουν οταν μεγαλωσουν. Πιστευω πως πρεπει να λαβουμε σοβαρα υποψην να αποφευγουμε να μην ζουμε το "τωρα" για κατι που μπορει ή μπορει να μην γινει στο μελλον. Κανοντας τοσο μακρινα σχεδια, δινοντας το "εδω και τωρα" για κατι στην ουσια ανυπαρκτο το θεωρω μεγαλο λαθος. Ειναι τοσο ρευστα τα πραγματα που ποτε δεν ξερεις πως μπορει να σου τα φερει η ζωη. Σιγουρα δεν θα παραμερουσα τις τρεχουσες υπαρκτες αναγκες πχ του βρεφους/παιδιου για κατι μελλοντικο, ανυπαρκτο και αβεβαιο. Γενικως προσπαθω να ζω για το τωρα και οταν με το καλο ερθει η μελλοντικη αναγκη θα βρω τροπο να την ικανοποιησω τοτε.

 

Συγνώμη κιόλας, αλλά βρίσκω τις απόψεις σου εξαιρετικά λαικίζουσες. Είναι εντάξει να λείπεις 6 ώρες για να κόβεις ξυλά ή να μαζεύεις ελιές, αλλά όχι να δουλεύεις 8 ώρες σε μία επιχείρηση η οποία σε εκμεταλλεύεται και πλουτίζει από σένα , πίνοντας σου το αίμα. Ως επιχειρηματίας, μπορώ να σε διαβεβαιώσω οτι τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως τα φαντάζεσαι. Στην επιχείρηση που διατηρούμε με τον ξαδερφο μου, απασχολούμε 25 άτομα. όλοι λαμβάνουν αξιοπρεπέστατους για την εποχή μισθούς, και όλοι είναι σπίτι τους στις 4 το μεσημέρι. Όλοι εκτός.. από τον ξάδερφο μου και μένα.. Ναι δουλέυουμε περισσότερο από τους υπόλοιπους, και οι μισθοί μας συγκριτικά δεν απέχουν πολύ από αυτούς των υπαλλήλων. Και αυτή είναι η πραγματικότητα στις περισσότερες μικρομεσάιες επιχειρήσεις. Εκτός αν μιλάς για πολυεθνικές, που εκεί όμως υπάρχουν άλλα avantages. 

Οι " ανάγκες " που λες , δεν είναι και τόσο μακριά. Σύντομα θα πάει σχολείο και θα ξεκινήσουν οι εξωσχολικές δραστηριότητες (σπορ, μουσική..), οι ξένες γλώσσες, τα πάρτυ.. Θα θέλει κάθε τόσο καινούρια αθλητικά, ρούχα, διακοπές το καλοκαίρι.. Όσο είναι μωρό, είναι λίγα τα έξοδα. Εκτός αν έχεις μεριμνήσει για τα επόμενα χρόνια, οπότε πάσο. 

Η διαφορά μας είναι οτι εσύ βλέπεις την δουλειά σαν εκμετάλλευση, εγώ σαν δικαίωμα. Γι'αυτό και δεν έχω ενοχές όταν φεύγω για δουλειά. Αφενός είναι κομμάτι της ζωής μου, αφετέρου τα υλικά αγαθά δεν πέφτουν από τον ουρανό. Πρέπει να δουλέψουμε για αυτά και έτσι πρέπει. Δεν θα μπορούσα να χαρώ το παιδί μου αν έπρεπε να είμαι με το άγχος αν θα μας φτάσουν τα λεφτά για να βγάλουμε το μήνα. 

[Macgyver]

On 13/6/2018 at 9:01 ΜΜ, Roisin1 είπε:

Επειδή πια το θέμα έχει ξεφύγει από τον αρχικό μου προβληματισμό και το φόβο που εξέφρασα, αλλά έχει μετατραπεί στο ποια είναι καλύτερη μάνα και προσωποποιουμαι, να απαντήσω λοιπόν στη φίλη MacGyver που τόσο εύκολα κατηγορεί. 

Μπράβο σου που τα είχες τόσο τέλεια οργανωμένα και ΔΕ σου συνέβη κάτι στη ζωή σου που να τα ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ. 

Νοσηλευομουν σε νοσοκομείο σε απόσταση 140χλμ από την πόλη που ζω, γιατί ζω στην επαρχία. Αυτό σημαίνει ότι ο άντρας μου που ερχόταν να με δει μέρα παρά μέρα έπρεπε να ξοδέψει 40 ευρώ βενζίνες μαζί με διόδια. Ξέρεις με τι ισοδυναμεί αυτό αν βάλουμε και τα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΆ πήγαινε έλα που έκανα εγώ όσο το παιδί μου ήταν στη μονάδα; 5.700 ευρώ ΜΟΝΟ τα μεταφορικά.

Μη μου κουνάς το δάχτυλο και μου μιλάς για προγραμματισμό και κουραφέξαλα γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζει η ζωή σου και χάνεις ότι με κόπο μαζευες. 

Όπως λοιπόν καταλαβαίνεις, αφού σου είπα ότι ζω στην επαρχία, αν παρατήσω τη δουλειά μου αυτό ισοδυναμεί με μακροχρόνια ανεργία. Δε ζω σε μεγάλο αστικό κέντρο όπου θεωρητικά οι εργασιακές επιλογές είναι περισσότερες. 

 

Ευχαριστώ αληθινα για τον τρόπο σου, γιατί με έκανες να καταλάβω τι ΔΕ θέλω να γίνω ως μάνα. Σίγουρα κάποια που να θεωρεί ότι τα έχει κάνει όλα τέλεια.

Απαξιω λοιπον για edit admin

 

Ίσως τελικά αυτοί μου οι φόβοι για το αν θα είμαι καλή μάνα για το γιο μου, να είναι αυτό που θα με κάνει την όσο το δυνατόν καλύτερη γιατί συνεχώς θα προσπαθώ για αυτό. 

 

Με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση . Κανείς λάθος . Δεν σε κατηγορώ . Εσένα . Ως άνθρωπο . Θεωρώ εντελώς εξωπραγματικό τον προγραμματισμό σου . Δεδομένου κ του επαγγέλματος που δηλώσες . Αυτό που ξέρω είναι ότι ψάχνεις εδώ μέσα να βρεις δικαιολογίες για να αισθανθείς καλύτερα . Πολύ κακώς όμως . Γιατί θα ακούσεις και απόψεις όπως τη δίκη μου πχ που δεν θεωρούν σωστό να αφήνεις ένα πρόωρο νεογέννητο τόσο γρήγορα . Οποίος έχει τη μύγα μυγιαζεται από την αντίθετη άποψη . Να χαίρεσαι το μωρό σου . Και να φροντίσεις να σε χαίρεται και αυτό . Δυστυχώς μπορεί να αποδείξεις ότι είσαι η σούπερ επαγγελματίας , και όμως να απολυθείς . Εκεί θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που θυσιασες πολύτιμο χρόνο με το πρόωρο νεογέννητο σου για έναν εργοδότη που τελικα απεδείχθη Μ...κας  

[Dust pink]

11 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Τιμη θα ηταν για μενα, να δινοταν τοση σημασια στην πνευματικη εργασια οσο και στην υπαρξη του ανθρωπου γενικοτερα, ωστε να γινουν οι συνθηκες οι ιδανικες για την εξελιξη της ανθρωποτητας και να χρησιμοποιουσαμε στο επακρο τις τεχνολογικες μας δυνατοτητες ωστε να ελαχιστοποιηθει η χειρονακτικη εργασια. Μεχρι σημερα, ιστορικα εχουν υπαρξει πολλα κατορθωματα (μειωση ωραριου, αδειες κλπ) αλλα ακομη ειμαστε σκλαβοι της εργασιας εφ'ορου ζωης για να βγαζουμε λεφτα ωστε να επιβιωσουμε. Οταν διαφωνω με την εργασια, διαφωνω με την μισθωτη υπο καταναγκαστικες προϋποθεσεις εργασια.  Φυσικα και για την αρμονικη συνυπαρξη μας ειναι απαραιτητη η εργασια, με την εννοια οτι ολοι βοηθανε στο κομματι τους ωστε να προσφερουν στην κοινοτητα υλικα ή πνευματικα, αλλα ειναι διαφορετικο να πηγαινεις πχ 6 ωρες την ημερα για να καλλιεργησεις την τροφη που θα διαθεσεις μετα στην κοινοτητα ή να μαζεψεις ξυλα για τον χειμωνα και αλλο πραγμα να δουλευεις τουλαχιστον 8 ωρες σε ενα γραφειο, για εναν διευθυντη και τους μετοχους του, τους οποιους δεν εχεις γνωρισει ποτε και μπορει να μην γνωριζεις καν την υπαρξη τους και πλουτιζουν απο τον χρονο που δινεις απο τη ζωη σου δουλευοντας για να βγαλεις ψιχουλα σε σχεση μ'αυτα που σου κλεβουν ή να δουλευεις πχ 12 ωρες λατζιερα μακρυα απο τα παιδια σου για να βγαλεις καποια χρηματα που θα σου εξασφαλισουν το ρευμα για να μαγειρευεις και το νερο για να πινεις. Ακομη και αυτοι που κανουν μια δουλεια που τους αρεσει δεν ειναι απολυτα ελευθεροι. Ποσοι απο μας μπορουμε να απουσιασουμε απο την εργασια μας επειδη απλα δεν εχουμε την ψυχικη διαθεση να δουλεψουμε εκεινη τη μερα; Απο την στιγμη που δεν εχουμε τετοιες επιλογες που αφορουν την ευημερια μας κανουμε καταναγκαστικη εργασια. Προσωπικα το βλεπω σαν εκβιασμο. Αληθεια, γι'αυτο ηρθαμε σ'αυτην την ζωη; Για να δουλευουμε, να περναμε λιγο χρονο με τους αγαπημενους μας και να κοιμομαστε για να ειμαστε ξεκουραστοι να κανουμε τα ιδια παλι απο την αρχη ωσπου να γερασουμε και να ειμαστε πλεον αχρηστοι και μη αποδοτικοι, οποτε και επιτελους να σταματαμε να εργαζομαστε και περιμενουμε τον θανατο μας; Αυτος ειναι ο κυκλος ολων των ανεπτυγμενων χωρων και πολυ πολυ χειροτερα των υπαναπτυκτων, κατι το οποιο συντηρουμε κι εμεις αγοραζοντας προϊοντα απο χωρες με πολλη εργασιακη εκμεταλλευση λογω χαμηλων μισθων. Και δεν λεω οτι αν χρειαστει να επιβιωσω δεν θα δουλεψω για λιγα χρηματα (αλλωστε το εχω κανει ουκ ολιγες φορες), αλλα θα κοιταξω τις παρουσες συνθηκες της ζωης μου ωστε να παρεκκλινω οσο λιγοτερο γινεται απο τις προτεραιοτητες μου.

Επισης, ξεχασα πριν να απαντησω σε ενα σχολιο δεν θυμαμαι απο ποιον γραφτηκε, για το πως "αναγκαζεσαι" να μην αφησεις μια σιγουρη θεση επειδη τα παιδια χρειαζονται χρηματα για να σπουδασουν οταν μεγαλωσουν. Πιστευω πως πρεπει να λαβουμε σοβαρα υποψην να αποφευγουμε να μην ζουμε το "τωρα" για κατι που μπορει ή μπορει να μην γινει στο μελλον. Κανοντας τοσο μακρινα σχεδια, δινοντας το "εδω και τωρα" για κατι στην ουσια ανυπαρκτο το θεωρω μεγαλο λαθος. Ειναι τοσο ρευστα τα πραγματα που ποτε δεν ξερεις πως μπορει να σου τα φερει η ζωη. Σιγουρα δεν θα παραμερουσα τις τρεχουσες υπαρκτες αναγκες πχ του βρεφους/παιδιου για κατι μελλοντικο, ανυπαρκτο και αβεβαιο. Γενικως προσπαθω να ζω για το τωρα και οταν με το καλο ερθει η μελλοντικη αναγκη θα βρω τροπο να την ικανοποιησω τοτε.

Ανοιγεις μεγάλο θέμα. Θα μου επιτρέψεις όμως να πω ότι, η εκμετάλλευση στην εργασία δεν είναι σημείο των καιρών μας, υπήρχε πάντα (παιδική εργασία με αποκορύφωμα την βιομηχανική επανάσταση , εξαντλητικά ωράρια μέχρι λυποθυμιας με 20ωρη εργασία, άθλιες συνθήκες ανθυγιεινων εργασιών όπως στα ορυχεία άνθρακα). Οι συσχετισμοί διαφοροποιούνται ανάλογα την εποχή το 1890 ένα παιδί 6 ετών δούλευε 20 ώρες σε κάποιο εργοστάσιο της Βρετανίας, σήμερα ένας Κινέζος δουλεύει για 1 δολάριο την ημέρα σε κάποιο εργοστάσιο της Κίνας. Πολλά πράγματα όμως στις δυτικές χώρες έχουν βελτιωθεί ως προς τους όρους σε σχέση με το παρελθόν.

Ακόμη, η τεχνολογία δεν συνάδει πάντα με την ηθική, η χρήση της δηλαδή στο έπακρο δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθήσει τον άνθρωπο και ακόμη περισσότερο την πνευματικότητα του. Οταν η ίδια η τεχνολογία εκτός από τα θετικά έχει και άλλα τόσα αρνητικά που ως μόνο θύμα τους είχαν τον άνθρωπο (πυρηνικές βόμβες , ραδιενέργεια κτλ). Η επακρη χρήση οδηγεί σε κατάχρηση από τους ανθρώπους.

Σε ότι αφορά την μορφή της εργασία και τον καταναγκασμό που πολλοί άνθρωποι νιώθουν ενώ θα ήθελαν να κάνουν κάτι άλλο,θα συμφωνήσω μόνο στο κομμάτια ότι λόγο δυσχερειών συμβιβάζομαι με κάτι που δεν μου αρέσει και απλώς το κάνω γιατι δεν έχω άλλη επιλογή. Η τελευταία λέξη ,η επιλογή, αν ένας άνθρωπος έχει σιχαθεί τον άγνωστο γιαπη προϊστάμενο ,το θύμα γραμματέα , τα δύσκολα ωράρια, την πίεση και τον καταναγκασμό και επιθυμεί κάτι διαφορετικό από την ζωή του, αποχωρεί από αυτή την μορφή διαβίωσης. Αναβιώνει την αγροτική ζωή και εργασία ,εγκαταλείπει την πόλη και μετοικιζει σε υπαίθριο μέρος που παράλληλα εφαρμόζει τον τρόπο που λειτουργεί μια αγροτική κοινωνία περασμένων χρόνων και αν βρει κάποιους "ομοίους" γείτονες μπορεί να λειτουργήσει υπό μορφή κολεκτίβας. Για να το πω με παράδειγμα, ζω στην ύπαιθρο ,σε ένα σπίτι που μπορώ να το φτιάξω και μόνος μου με τούβλα και φροντίζω μόνο για το τι θα χρειαστεί για κάθε μερα (να κόψω 2 λαχανικά να φάω, να κόψω άλλα δύο ξύλα άντε και να αρμεξω (αν έχω) καμία κατσίκα για γάλα. Αυτάρκεια και αυτοσυντήρηση στη ύπαιθρο , καθόλου μενπτω και έντιμη επιλογή. Επιστροφή σε έναν αρχαιγονο τρόπο ζωής. Είναι όλα υποκειμενικά, για μένα αυτό το σενάριο μπορεί να είναι εξωπραγματικό για τα σημερινά δεδομένα για κάποιον άλλο η λύση του...!

 

[Sentir...natureza]

πρίν από 47 λεπτά , Yovanna είπε:

 

Συγνώμη κιόλας, αλλά βρίσκω τις απόψεις σου εξαιρετικά λαικίζουσες. Είναι εντάξει να λείπεις 6 ώρες για να κόβεις ξυλά ή να μαζεύεις ελιές, αλλά όχι να δουλεύεις 8 ώρες σε μία επιχείρηση η οποία σε εκμεταλλεύεται και πλουτίζει από σένα , πίνοντας σου το αίμα. Ως επιχειρηματίας, μπορώ να σε διαβεβαιώσω οτι τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως τα φαντάζεσαι. Στην επιχείρηση που διατηρούμε με τον ξαδερφο μου, απασχολούμε 25 άτομα. όλοι λαμβάνουν αξιοπρεπέστατους για την εποχή μισθούς, και όλοι είναι σπίτι τους στις 4 το μεσημέρι. Όλοι εκτός.. από τον ξάδερφο μου και μένα.. Ναι δουλέυουμε περισσότερο από τους υπόλοιπους, και οι μισθοί μας συγκριτικά δεν απέχουν πολύ από αυτούς των υπαλλήλων. Και αυτή είναι η πραγματικότητα στις περισσότερες μικρομεσάιες επιχειρήσεις. Εκτός αν μιλάς για πολυεθνικές, που εκεί όμως υπάρχουν άλλα avantages. 

Οι " ανάγκες " που λες , δεν είναι και τόσο μακριά. Σύντομα θα πάει σχολείο και θα ξεκινήσουν οι εξωσχολικές δραστηριότητες (σπορ, μουσική..), οι ξένες γλώσσες, τα πάρτυ.. Θα θέλει κάθε τόσο καινούρια αθλητικά, ρούχα, διακοπές το καλοκαίρι.. Όσο είναι μωρό, είναι λίγα τα έξοδα. Εκτός αν έχεις μεριμνήσει για τα επόμενα χρόνια, οπότε πάσο. 

Η διαφορά μας είναι οτι εσύ βλέπεις την δουλειά σαν εκμετάλλευση, εγώ σαν δικαίωμα. Γι'αυτό και δεν έχω ενοχές όταν φεύγω για δουλειά. Αφενός είναι κομμάτι της ζωής μου, αφετέρου τα υλικά αγαθά δεν πέφτουν από τον ουρανό. Πρέπει να δουλέψουμε για αυτά και έτσι πρέπει. Δεν θα μπορούσα να χαρώ το παιδί μου αν έπρεπε να είμαι με το άγχος αν θα μας φτάσουν τα λεφτά για να βγάλουμε το μήνα. 

Φυσικα και δεν μιλαω για μικρομεσαιες επιχειρισεις στην Ελλαδα του 2018, αν και εκμεταλλευση μπορει να υπαρξει παντου και φυσικα τα αφεντικα υποτιθεται οτι πρεπει να απασχολουνται περισσοτερο. Οταν ο μικρος παει δημοτικο, φυσικα και θα απασχοληθω κι εγω με κατι, αφου το πρωι θα ειναι ετσι κι αλλιως στο σχολειο και δεν θα με χρειαζεται. Αλλα ακομη και τωρα οταν δουλευω, δεν εχω ενοχες, γιατι ειναι συνειδητοποιημενη αποφαση. Αλλα να σου πω την αληθεια θα ειχα ενοχες αν ηταν τοσο μεγαλο θεμα επιβιωσης που θα επρεπε να αφηνω το μωρο καθε μερα για ωρες.

 Η μισθωτη εργασια με τις παρουσες συνθηκες (οχι μονο στην Ελλαδα οπως ειπα, αλλα σε ολο τον κοσμο) ειναι ακομη σε σταδιο καταπιεσης του ανθρωπου, ακομη κι αν δεν μπορουμε να το αντιληφθουμε. Οπως παλαιοτερα θα βλεπανε τις σημερινες συνθηκες σαν ουτοπια, ετσι κι εγω βλεπω τις μελλοντικες συνθηκες εργασιας. Μπορει να φαινονται τελειως εξωπραγματικα αυτα που λεω, μιας και η συχνοτερη απαντηση ειναι "αφετέρου τα υλικά αγαθά δεν πέφτουν από τον ουρανό. Πρέπει να δουλέψουμε για αυτά και έτσι πρέπει.". Ετσι εχουμε μαθει οτι πρεπει να γινεται και δυσκολευομαστε να αντιληφθουμε το διαφορετικο. Γιατι να υπαρχουν χρηματα για να πρεπει να δουλευουμε ωστε να τα αποκτησουμε; Να καταργηθει το χρημα! Γιατι πρεπει να γινεται τοσο ανιση κατανομη της τροφης σε ολο τον κοσμο; Τροφη υπαρχει αρκετη στον πλανητη μας , ωστε να τραφουμε ολοι, χωρις να χρειαζεται να δουλευουμε. Τελος παντων, μπηκα στα βαθια και ας το σταματησω εδω.

 

πρίν από 34 λεπτά , Dust pink είπε:

Ακόμη, η τεχνολογία δεν συνάδει πάντα με την ηθική, η χρήση της δηλαδή στο έπακρο δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθήσει τον άνθρωπο και ακόμη περισσότερο την πνευματικότητα του. Οταν η ίδια η τεχνολογία εκτός από τα θετικά έχει και άλλα τόσα αρνητικά που ως μόνο θύμα τους είχαν τον άνθρωπο (πυρηνικές βόμβες , ραδιενέργεια κτλ). Η επακρη χρήση οδηγεί σε κατάχρηση από τους ανθρώπους.

 

Εγω θα ελεγα οτι ο ανθρωπος δεν συναδει παντα με την ηθικη, καθως η τεχνολογια ειναι δημιουργημα του και η κακη χρηση της οφειλεται αποκλειστικα σ'αυτον.

Οταν λεω για την αναπτυξη της πνευματικοτητας εννοω οτι χρησιμοποιωντας την τρεχουσα (ναι τρεχουσα) τεχνολογια για να ελαχιστοποιησουμε την χειρονακτικη εργασια και τις ωρες δουλειας, να εκμεταλλευομαστε τους φυσικους πορους (αιολικη, ηλιακη κλπ ενεργεια) στο επακρο ωστε απο την αφθονια να μην χρειαζεται να δουλευουμε για να τα αποκτησουμε, κι ετσι ο ανθρωπος να μπορει (να εχει τον ελευθερο χρονο αν θελεις) να επικεντρωθει σε νεες ανακαλυψεις, εφευρεσεις, γνωσεις, ικανοτητες και δεξιοτητες και οχι να σπαταλαει τα χρονια σε μια ρουτινα που λεγεται δουλεια. Αλλα δυστυχως ολα εχουν να κανουν με την πολιτικη βουληση (και το ελευθερο σ'αυτην απο τους "απο πανω") καθως σε μια κοινωνια οπου δεν θα υπαρχει ανισοτητα οι υψηλες ταξεις (και οι ακομη υψηλοτερες) δεν θα εχουν νοημα υπαρξης, οπως επισης και το χρημα, καθως θα ειναι ολα οσα μας προσφερει ο πλανητης μας σε αφθονια, ελευθερα και διαθεσιμα για τους κατοικους του.

Επεξεργάστηκαν 16 Ιουνίου,2018 by Sentir...natureza

[Dust pink]

πρίν από 50 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Φυσικα και δεν μιλαω για μικρομεσαιες επιχειρισεις στην Ελλαδα του 2018, αν και εκμεταλλευση μπορει να υπαρξει παντου και φυσικα τα αφεντικα υποτιθεται οτι πρεπει να απασχολουνται περισσοτερο. Οταν ο μικρος παει δημοτικο, φυσικα και θα απασχοληθω κι εγω με κατι, αφου το πρωι θα ειναι ετσι κι αλλιως στο σχολειο και δεν θα με χρειαζεται.

Η μισθωτη εργασια με τις παρουσες συνθηκες (οχι μονο στην Ελλαδα οπως ειπα, αλλα σε ολο τον κοσμο) ειναι ακομη σε σταδιο καταπιεσης του ανθρωπου, ακομη κι αν δεν μπορουμε να το αντιληφθουμε. Οπως παλαιοτερα θα βλεπανε τις σημερινες συνθηκες σαν ουτοπια, ετσι κι εγω βλεπω τις μελλοντικες συνθηκες εργασιας. Μπορει να φαινονται τελειως εξωπραγματικα αυτα που λεω, μιας και η συχνοτερη απαντηση ειναι "αφετέρου τα υλικά αγαθά δεν πέφτουν από τον ουρανό. Πρέπει να δουλέψουμε για αυτά και έτσι πρέπει.". Ετσι εχουμε μαθει οτι πρεπει να γινεται και δυσκολευομαστε να αντιληφθουμε το διαφορετικο. Γιατι να υπαρχουν χρηματα για να πρεπει να δουλευουμε ωστε να τα αποκτησουμε; Να καταργηθει το χρημα! Γιατι πρεπει να γινεται τοσο ανιση κατανομη της τροφης σε ολο τον κοσμο; Τροφη υπαρχει αρκετη στον πλανητη μας , ωστε να τραφουμε ολοι, χωρις να χρειαζεται να δουλευουμε. Τελος παντων, μπηκα στα βαθια και ας το σταματησω εδω.

 

Εγω θα ελεγα οτι ο ανθρωπος δεν συναδει παντα με την ηθικη, καθως η τεχνολογια ειναι δημιουργημα του και η κακη χρηση της οφειλεται αποκλειστικα σ'αυτον.

Οταν λεω για την αναπτυξη της πνευματικοτητας εννοω οτι χρησιμοποιωντας την τρεχουσα (ναι τρεχουσα) τεχνολογια για να ελαχιστοποιησουμε την χειρονακτικη εργασια και τις ωρες δουλειας, να εκμεταλλευομαστε τους φυσικους πορους (αιολικη, ηλιακη κλπ ενεργεια) στο επακρο ωστε απο την αφθονια να μην χρειαζεται να δουλευουμε για να τα αποκτησουμε, κι ετσι ο ανθρωπος να μπορει (να εχει τον ελευθερο χρονο αν θελεις) να επικεντρωθει σε νεες ανακαλυψεις, εφευρεσεις, γνωσεις, ικανοτητες και δεξιοτητες και οχι να σπαταλαει τα χρονια σε μια ρουτινα που λεγεται δουλεια. Αλλα δυστυχως ολα εχουν να κανουν με την πολιτικη βουληση (και το ελευθερο σ'αυτην απο τους "απο πανω") καθως σε μια κοινωνια οπου δεν θα υπαρχει ανισοτητα οι υψηλες ταξεις (και οι ακομη υψηλοτερες) δεν θα εχουν νοημα υπαρξης, οπως επισης και το χρημα, καθως θα ειναι ολα οσα μας προσφερει ο πλανητης μας σε αφθονια, ελευθερα και διαθεσιμα για τους κατοικους του.

Μια χώρα με αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα θα εξασφάλιζε την αυτονομία της. Αλλά ποιος νοιάζεται για την χώρα και το κοινό καλό;; Η πραγματικότητα με την μόδα των φοτοβολταικων δεν ήταν η αυτονομία αλλά ο πλουτισμός και πάλι. Έκανε κάποιος ένα πάρκο διαθέτοντας ένα ποσό το μέγιστο με δανειοδότηση για να παίρνει ένα γενναίο πόσο τον μήνα ή το τετράμηνο σε μορφή εισοδηματος. Καμία διαφορά δηλαδή από κάποιον που αγοράζει 5 γκαρσονιέρες και λαμβανει τα μισθώματα τους. Αυτό δεν είναι εργασία αλλά απολαβή. Η εκμεταλλευση των φυσικών πόρων έγινε στυγνη εκμεταλλευση προς όφελος οικονομικό και προσωπικά το θεωρώ χειρότερο από μια γυναίκα που δουλεύει 10 ώρες λάντζα  παράγωντας ενεργεία για να πληρώσει το ρεύμα από κάποιον που καταναλώνει αλόγιστα ενέργεια χωρίς να δίνει την δική του προς όφελος της τσέπης τού. Είτε αυτός λέγεται ιδιώτης είτε κράτος είτε οποιοσδήποτε. Επίσης, δεν θεωρώ ως δεδομένο ότι όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν να κάθονται ακόμη και αν έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα. Η διαφορά είναι ότι εξετάζουμε πράγματα που υπάρχουν ,όχι τα ιδανικά ,αυτά δηλαδή που κάνεις θα ήθελε να υπάρχουν. Σαν χώρα δηλαδή δεν έχουνε ούτε τον χώρο ούτε τις υποδομές για να είναι κάτι τέτοιο εφικτό προς το κοινό καλό. Είναι ουτοπικό τόσο όσο το να κατέβει ένας ιπτάμενος δίσκος ,να φυτέψει ένα δέντρο που να γεννάει ευρώ και να εξαλείψει την ανάγκη μου να αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια στο παιδί μου.

Αλλά ακόμη και αν το δεχτούμε ως εφικτό, για να εγκατασταθούν και να λειτουργήσουν αυτές οι τεχνολογικές επιτεύξεις καποιοι θα πρέπει να εργαστούν προκείμενου να μπουν σε λειτουργία...είτε το κάνουν καταναγκαστικά είτε ευχάριστα. Ακόμη και το ίντερνετ που είναι εργαλείο της τεχνολογίας, κάποιο πολλοί ειδικοί και τεχνικοί εργάζονται για να έρθει αυτό σπίτι μας και να μιλάμε δωρεάν και γρήγορα.

[Sentir...natureza]

πρίν από 34 λεπτά , Dust pink είπε:

Επίσης, δεν θεωρώ ως δεδομένο ότι όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν να κάθονται ακόμη και αν έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα.

Το οτι δεν θα χρειαζεται να δουλευουν για τα λεφτα δεν σημαινει οτι θα καθονται. Απλα θα κανουν με περισσοτερη ελευθερια πραγματα που πραγματικα αγαπανε (τα τωρινα χομπι) και θα εξελισσουν τους εαυτους τους, θα γινονται δημιουργικοι (αληθεια αυτο δεν ειναι το πραγματικο νοημα της ζωης;) χωρις ακαμπτα ωραρια, "χαριστικες" αδειες κλπ

 

πρίν από 34 λεπτά , Dust pink είπε:

Η εκμεταλλευση των φυσικών πόρων έγινε στυγνη εκμεταλλευση προς όφελος οικονομικό και προσωπικά το θεωρώ χειρότερο από μια γυναίκα που δουλεύει 10 ώρες λάντζα  παράγωντας ενεργεία για να πληρώσει το ρεύμα από κάποιον που καταναλώνει αλόγιστα ενέργεια χωρίς να δίνει την δική του προς όφελος της τσέπης τού.

Εβαλα 2 παραδειγματα, το ενα η λατζα, για να δειξω την διαφορα της εργασιας και τους σκοπους ή τις αναγκες της, καθως απ'οτι καταλαβα εγινε αντιληπτο οτι ειμαι κατα της εργασιας γενικοτερα. Εκμεταλλευση και απληστια υπαρχει δυστυχως παντου στον κοσμο μας και αν δεν αλλαξουμε τον εαυτο μας δυσκολα θα αλλαξουν τα πραγματα.

 

πρίν από 34 λεπτά , Dust pink είπε:

Η διαφορά είναι ότι εξετάζουμε πράγματα που υπάρχουν ,όχι τα ιδανικά ,αυτά δηλαδή που κάνεις θα ήθελε να υπάρχουν.

Αυτα που παρεθεσα για την ελευθερη κοινωνια, ηταν απαντηση ως προς την "τιμη" και το "δικαιωμα" της μισθωτης εργασιας. Φυσικα και ειμαστε οπως εγραψα και παραπανω, εκατομμυρια ετη φωτος απο τετοιες αλλαγες, αλλα τα ανεφερα για να συνειδητοποιησουμε οτι αυτο που ζουμε τωρα, με τις υπαρχουσες συνθηκες για μενα δεν ειναι δικαιωμα ουτε τιμη. Οπως εγραψα, οι τωρινες συνθηκες μπορει για καποιους παλαιοτερα (η ακομη και τωρα στις χωρες που αναφερθηκαν) να φαινονται παραδεισος, αυτο ομως απο μονο του δεν ειναι κριτηριο ευζωιας.

 

Επεξεργάστηκαν 16 Ιουνίου,2018 by Sentir...natureza

[MARMAT]

Έχοντας διαβάσει όλες τις απόψεις θα καταθέσω την δική μου εμπειρία.Μεγαλωσα με τη γιαγιά από 4 μηνών.Η μητέρα μου εκπαιδευτικός στον ιδιωτικό τομέα με σπαστο ωράριο,τις περισσότερες φορές δεν γυρνούσε μεσημέρι γιατί έπρεπε να πάρει 2 λεωφορεία και δεν έφτανε ο χρόνος οπότε γυρνούσε βράδυ.Ο πατέρας μου το ίδιο δούλευε όλη μέρα σε πολύ απαιτητική δουλειά.Τα σαββατοκύριακα η μαμά μου ως αρκετά συγκεντρωτικο άτομο μαγειρευε,πηγαινε λαϊκή και σουπερμάρκετ,εκανε γενική και ατελείωτο σιδέρωμα.Μεσα σε ολα ειχε και ιδιαίτερα κατά καιρούς..Εγω μεγαλωσα με μια απόσταση από τους γονείς μου.Το αποτέλεσμα είναι πως εννοείται δεθηκα πάρα πολύ με τη γιαγιά στη δική της αγκαλιά ένιωθα ασφαλής και πάντα ήθελα την προσοχή της μαμάς μου αλλά ταυτόχρονα τη φοβόμουν.Όσο για το βιοποριστικό,το 81 που γεννηθηκα ηταν άλλες εποχές ουσιαστικά δούλευαν και οι δύο οχι για να έχουμε ενα πιάτο φαΐ και να πληρωθούν οι λογαριασμοί,αυτα υπήρχαν,αλλά για να χτίσουν ενα καλύτερο μέλλον για μας και ενα διώροφο σπίτι...Μετά την απώλεια 2 μωρών και κάνοντας ψυχοθεραπεία τον τελευταίο χρόνο συνειδητοποιω πόσα θέματα έχω με μητέρα μου πόσο πολύ επιζητω την επιδοκιμασια την αποδοχή και την αγάπη της και πόσο καθοριστική είναι η σχέση με τους γονείς μας τουλάχιστον σε βρεφική προνηπιακη ηλικία.

Προφανώς και δεν υπήρχε ποιοτικός χρόνος γιατί πάντα είχε δουλειές και νεύρα αλλά τολμώ να πω για την περίπτωση της δικής μου μητέρας πως όσο κι αν τηρεί τη στάση οσιομαρτυρα που δούλευε πολύ,σαν άνθρωπος γέμιζε από τη δουλειά της και όχι από τα παιδιά της .Αισθανόταν ικανή και χρήσιμη περισσοτερο ως εργαζομενη παρά ως μητέρα.Τώρα εχω την ωριμότητα να το αναγνωρίσω και να αποφύγω τα λάθη της.Εκείνη κάνοντας απολογισμό στα 69 της έχει μετανιώσει κατά βάθος αλλά ο εγωισμός της την κάνει να βάζει τον εαυτό της στο απυρόβλητο.Εγω που δούλευα σαν το σκυλί που μαγειρευα 3 φαγητά να μην τρώτε βλακείες που,που,που,που...Κι ας με κοιτάει εμβρόντητη όταν της λέω "ας έπαιρνες μια γυναίκα να σε βοηθήσει με το σπίτι κι ας πηγαίναμε μια φορά στο λούνα παρκ που δεν πηγαμε ποτέ...Ας τρωγαμε πίτσα και να μου διάβαζες ένα βιβλίο χωρίς να σε πάρει ο ύπνος στη δεύτερη σειρά..."

Καταθέτοντας λοιπόν το δικό μου βίωμα σε καμία περίπτωση δεν παίρνω θέση,οι σημερινες εργαζομενες απέχουν παρασάγγας από το παράδειγμά μου.Απλά δε σας κρύβω ότι νιώθω τυχερή μέσα στην ατυχία μου που δεν προσελήφθην τον Ιανουάριο λόγω εγκυμοσύνης σε μια δουλειά που την κυνηγουσα..Ανακοινώσα την εγκυμοσύνη μου στην 7η εβδομάδα για να μην πει κανείς ότι τον κοροιδεψα και ευγενικα μετά τα συγχαρητήρια μου έδειξαν την έξοδο.Την επόμενη μέρα αιμορραγία αποκόλληση και 2μηνες κλινηρης.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο,κατανοώ απόλυτα τις κοπέλες που έχουν χτίσει μια καριέρα και δεν θέλουν να το χάσουν και θέλει μεγάλη δύναμη να ανταπεξέλθουν και στα δύο και να μη χάσουν στιγμές από το παιδί τους,και κυρίως να μην το τραυματισουν γιατί ως γονείς πέρα από την ευθύνη της σωματικής υγείας είμαστε υπεύθυνοι και για την ψυχική τους υγεία σε μεγάλο βαθμό.Από την άλλη φυσικά το να μένεις σπίτι να μεγαλώσεις το παιδί σου δεν σε κάνει αυτόματα καλή μάνα σε καμία περίπτωση.Όποτε ας μην κρίνουμε τις αποφάσεις που παίρνει η κάθε οικογένεια,νομίζω καμία σημερινή εργαζόμενη μητέρα με τις σημερινές δυσκολες συνθηκες δε θέλει να παρκάρει το παιδί της σε γιαγιάδες,τότε μιλάμε για τελείως διαφορετικες περιπτωσεις.

 

[CMES]

πρίν από 21 λεπτά , MARMAT είπε:

Έχοντας διαβάσει όλες τις απόψεις θα καταθέσω την δική μου εμπειρία.Μεγαλωσα με τη γιαγιά από 4 μηνών.Η μητέρα μου εκπαιδευτικός στον ιδιωτικό τομέα με σπαστο ωράριο,τις περισσότερες φορές δεν γυρνούσε μεσημέρι γιατί έπρεπε να πάρει 2 λεωφορεία και δεν έφτανε ο χρόνος οπότε γυρνούσε βράδυ.Ο πατέρας μου το ίδιο δούλευε όλη μέρα σε πολύ απαιτητική δουλειά.Τα σαββατοκύριακα η μαμά μου ως αρκετά συγκεντρωτικο άτομο μαγειρευε,πηγαινε λαϊκή και σουπερμάρκετ,εκανε γενική και ατελείωτο σιδέρωμα.Μεσα σε ολα ειχε και ιδιαίτερα κατά καιρούς..Εγω μεγαλωσα με μια απόσταση από τους γονείς μου.Το αποτέλεσμα είναι πως εννοείται δεθηκα πάρα πολύ με τη γιαγιά στη δική της αγκαλιά ένιωθα ασφαλής και πάντα ήθελα την προσοχή της μαμάς μου αλλά ταυτόχρονα τη φοβόμουν.Όσο για το βιοποριστικό,το 81 που γεννηθηκα ηταν άλλες εποχές ουσιαστικά δούλευαν και οι δύο οχι για να έχουμε ενα πιάτο φαΐ και να πληρωθούν οι λογαριασμοί,αυτα υπήρχαν,αλλά για να χτίσουν ενα καλύτερο μέλλον για μας και ενα διώροφο σπίτι...Μετά την απώλεια 2 μωρών και κάνοντας ψυχοθεραπεία τον τελευταίο χρόνο συνειδητοποιω πόσα θέματα έχω με μητέρα μου πόσο πολύ επιζητω την επιδοκιμασια την αποδοχή και την αγάπη της και πόσο καθοριστική είναι η σχέση με τους γονείς μας τουλάχιστον σε βρεφική προνηπιακη ηλικία.

Προφανώς και δεν υπήρχε ποιοτικός χρόνος γιατί πάντα είχε δουλειές και νεύρα αλλά τολμώ να πω για την περίπτωση της δικής μου μητέρας πως όσο κι αν τηρεί τη στάση οσιομαρτυρα που δούλευε πολύ,σαν άνθρωπος γέμιζε από τη δουλειά της και όχι από τα παιδιά της .Αισθανόταν ικανή και χρήσιμη περισσοτερο ως εργαζομενη παρά ως μητέρα.Τώρα εχω την ωριμότητα να το αναγνωρίσω και να αποφύγω τα λάθη της.Εκείνη κάνοντας απολογισμό στα 69 της έχει μετανιώσει κατά βάθος αλλά ο εγωισμός της την κάνει να βάζει τον εαυτό της στο απυρόβλητο.Εγω που δούλευα σαν το σκυλί που μαγειρευα 3 φαγητά να μην τρώτε βλακείες που,που,που,που...Κι ας με κοιτάει εμβρόντητη όταν της λέω "ας έπαιρνες μια γυναίκα να σε βοηθήσει με το σπίτι κι ας πηγαίναμε μια φορά στο λούνα παρκ που δεν πηγαμε ποτέ...Ας τρωγαμε πίτσα και να μου διάβαζες ένα βιβλίο χωρίς να σε πάρει ο ύπνος στη δεύτερη σειρά..."

Καταθέτοντας λοιπόν το δικό μου βίωμα σε καμία περίπτωση δεν παίρνω θέση,οι σημερινες εργαζομενες απέχουν παρασάγγας από το παράδειγμά μου.Απλά δε σας κρύβω ότι νιώθω τυχερή μέσα στην ατυχία μου που δεν προσελήφθην τον Ιανουάριο λόγω εγκυμοσύνης σε μια δουλειά που την κυνηγουσα..Ανακοινώσα την εγκυμοσύνη μου στην 7η εβδομάδα για να μην πει κανείς ότι τον κοροιδεψα και ευγενικα μετά τα συγχαρητήρια μου έδειξαν την έξοδο.Την επόμενη μέρα αιμορραγία αποκόλληση και 2μηνες κλινηρης.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο,κατανοώ απόλυτα τις κοπέλες που έχουν χτίσει μια καριέρα και δεν θέλουν να το χάσουν και θέλει μεγάλη δύναμη να ανταπεξέλθουν και στα δύο και να μη χάσουν στιγμές από το παιδί τους,και κυρίως να μην το τραυματισουν γιατί ως γονείς πέρα από την ευθύνη της σωματικής υγείας είμαστε υπεύθυνοι και για την ψυχική τους υγεία σε μεγάλο βαθμό.Από την άλλη φυσικά το να μένεις σπίτι να μεγαλώσεις το παιδί σου δεν σε κάνει αυτόματα καλή μάνα σε καμία περίπτωση.Όποτε ας μην κρίνουμε τις αποφάσεις που παίρνει η κάθε οικογένεια,νομίζω καμία σημερινή εργαζόμενη μητέρα με τις σημερινές δυσκολες συνθηκες δε θέλει να παρκάρει το παιδί της σε γιαγιάδες,τότε μιλάμε για τελείως διαφορετικες περιπτωσεις.

 

Νομιζω οτι εθεσες το θεμα σε πολυ ωραια βαση και μας εδειξες και μια αλλη πτυχη της ιστοριας. Και παρολο που ανηκω στους ανθρωπους που μου αρεσει η δουλεια μου, γεμιζω απο αυτη και εχω παλεψει και επενδυσει πολλα για να φτασω στο σημειο που ειμαι, αναγνωριζω πως υπαρχει μια μεγαλη μεριδα ανθρωπων που δουλευουν απλα και μονο για να μην ειναι σπιτι. Και δυστυχως αυτο συμβαινει ανεξαρτητως παιδιων, τοσο σε αντρες οσο και σε γυναικες. Κι εμενα με μεγαλωσε η γιαγια μου και αυτο οχι λογω βιοποριστικων αναγκων αλλα γιατι η μητερα μου δεν ειναι ο τυπος του ανθρωπου που της ταιριαζει η μητροτητα. Χαρακτηριστικα προσφατα ειχα παει τα παιδια στις κουνιες και ρωτησα την αδερφη μου: εμας οι γονεις μας μας ειχαν παει ποτε στις κουνιες; γιατι δεν το θυμαμαι! Και μου απαντησε: εισαι καλα; παλι καλα που θυμοντουσαν τα ονοματα μας οταν γυρνουσαν! Θελω να πω πως δεν ειναι αν δουλευεις, γιατι δουλευεις ή ποιες ειναι οι οικονομικες συνθηκες. Ειναι το ποσο θες να εισαι στο σπιτι και πως αυτη σου την λαχταρα την εισπρατουν τα παιδια σου.

Τα παιδια αντιλαμβανονται πολυ περισσοτερα πραγματα απο οσα πιστευουμε, απο βρεφη ακομα. Γνωριζουν ποιος τα αγαπαει, ποιος τα λαχταραει και ποιος ειναι μαζι τους και τα φροντιζει μονο απο υποχρεωση, ανεξαρτητα απο τις ωρες που περναει μαζι τους.

[Yovanna]

36 minutes ago, MARMAT said:

Έχοντας διαβάσει όλες τις απόψεις θα καταθέσω την δική μου εμπειρία.Μεγαλωσα με τη γιαγιά από 4 μηνών.Η μητέρα μου εκπαιδευτικός στον ιδιωτικό τομέα με σπαστο ωράριο,τις περισσότερες φορές δεν γυρνούσε μεσημέρι γιατί έπρεπε να πάρει 2 λεωφορεία και δεν έφτανε ο χρόνος οπότε γυρνούσε βράδυ.Ο πατέρας μου το ίδιο δούλευε όλη μέρα σε πολύ απαιτητική δουλειά.Τα σαββατοκύριακα η μαμά μου ως αρκετά συγκεντρωτικο άτομο μαγειρευε,πηγαινε λαϊκή και σουπερμάρκετ,εκανε γενική και ατελείωτο σιδέρωμα.Μεσα σε ολα ειχε και ιδιαίτερα κατά καιρούς..Εγω μεγαλωσα με μια απόσταση από τους γονείς μου.Το αποτέλεσμα είναι πως εννοείται δεθηκα πάρα πολύ με τη γιαγιά στη δική της αγκαλιά ένιωθα ασφαλής και πάντα ήθελα την προσοχή της μαμάς μου αλλά ταυτόχρονα τη φοβόμουν.Όσο για το βιοποριστικό,το 81 που γεννηθηκα ηταν άλλες εποχές ουσιαστικά δούλευαν και οι δύο οχι για να έχουμε ενα πιάτο φαΐ και να πληρωθούν οι λογαριασμοί,αυτα υπήρχαν,αλλά για να χτίσουν ενα καλύτερο μέλλον για μας και ενα διώροφο σπίτι...Μετά την απώλεια 2 μωρών και κάνοντας ψυχοθεραπεία τον τελευταίο χρόνο συνειδητοποιω πόσα θέματα έχω με μητέρα μου πόσο πολύ επιζητω την επιδοκιμασια την αποδοχή και την αγάπη της και πόσο καθοριστική είναι η σχέση με τους γονείς μας τουλάχιστον σε βρεφική προνηπιακη ηλικία.

Προφανώς και δεν υπήρχε ποιοτικός χρόνος γιατί πάντα είχε δουλειές και νεύρα αλλά τολμώ να πω για την περίπτωση της δικής μου μητέρας πως όσο κι αν τηρεί τη στάση οσιομαρτυρα που δούλευε πολύ,σαν άνθρωπος γέμιζε από τη δουλειά της και όχι από τα παιδιά της .Αισθανόταν ικανή και χρήσιμη περισσοτερο ως εργαζομενη παρά ως μητέρα.Τώρα εχω την ωριμότητα να το αναγνωρίσω και να αποφύγω τα λάθη της.Εκείνη κάνοντας απολογισμό στα 69 της έχει μετανιώσει κατά βάθος αλλά ο εγωισμός της την κάνει να βάζει τον εαυτό της στο απυρόβλητο.Εγω που δούλευα σαν το σκυλί που μαγειρευα 3 φαγητά να μην τρώτε βλακείες που,που,που,που...Κι ας με κοιτάει εμβρόντητη όταν της λέω "ας έπαιρνες μια γυναίκα να σε βοηθήσει με το σπίτι κι ας πηγαίναμε μια φορά στο λούνα παρκ που δεν πηγαμε ποτέ...Ας τρωγαμε πίτσα και να μου διάβαζες ένα βιβλίο χωρίς να σε πάρει ο ύπνος στη δεύτερη σειρά..."

Καταθέτοντας λοιπόν το δικό μου βίωμα σε καμία περίπτωση δεν παίρνω θέση,οι σημερινες εργαζομενες απέχουν παρασάγγας από το παράδειγμά μου.Απλά δε σας κρύβω ότι νιώθω τυχερή μέσα στην ατυχία μου που δεν προσελήφθην τον Ιανουάριο λόγω εγκυμοσύνης σε μια δουλειά που την κυνηγουσα..Ανακοινώσα την εγκυμοσύνη μου στην 7η εβδομάδα για να μην πει κανείς ότι τον κοροιδεψα και ευγενικα μετά τα συγχαρητήρια μου έδειξαν την έξοδο.Την επόμενη μέρα αιμορραγία αποκόλληση και 2μηνες κλινηρης.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο,κατανοώ απόλυτα τις κοπέλες που έχουν χτίσει μια καριέρα και δεν θέλουν να το χάσουν και θέλει μεγάλη δύναμη να ανταπεξέλθουν και στα δύο και να μη χάσουν στιγμές από το παιδί τους,και κυρίως να μην το τραυματισουν γιατί ως γονείς πέρα από την ευθύνη της σωματικής υγείας είμαστε υπεύθυνοι και για την ψυχική τους υγεία σε μεγάλο βαθμό.Από την άλλη φυσικά το να μένεις σπίτι να μεγαλώσεις το παιδί σου δεν σε κάνει αυτόματα καλή μάνα σε καμία περίπτωση.Όποτε ας μην κρίνουμε τις αποφάσεις που παίρνει η κάθε οικογένεια,νομίζω καμία σημερινή εργαζόμενη μητέρα με τις σημερινές δυσκολες συνθηκες δε θέλει να παρκάρει το παιδί της σε γιαγιάδες,τότε μιλάμε για τελείως διαφορετικες περιπτωσεις.

 

 

Συμφωνώ σε όλα και και ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρία σου. Και γώ έχω προβληματική σχέση με την μητέρα μου, παρότι συνέβαινε το εντελώς αντίθετο. Η μητέρα μου δεν δούλευε για να μας μεγαλώσει εκείνη ( έτσι υποστηρίζει τουλάχιστον). Ήταν συνέχεια στα πόδια μας, φουλ επικριτική. Το ότι καθόταν σπιτι της δημιούργησε πολλά απωθημένα , παρότι ο μπαμπάς μου, κυρίως  μετά από κάποια χρόνια που πέτυχε επαγγελματικά, δημιούργησε μια πολύ άνετη ζωή για την οικογένεια του. Την είχε "βασίλισσα" δηλαδή. Μόλις σαράντισα με έπρηζε να γυρίσω στην δουλειά γιατί "με χρειάζονται" , και τί είμαι καμιά αργόσχολη να κάθομαι μήνες στο σπίτι? (Υπόψιν ,δεν ήταν διατεθειμένη να κρατάει το παιδί). Επίσης δεν καταλαβαίνει και τσακωνόμαστε γιατί δεν αφήνω ακόμη το μωρό το βραδυ να βγώ να διασκεδάσω , και θέλω ακόμη να το κοιμίζουμε εγώ και ο μπαμπάς του. Με αυτά θέλω να πώ οτι το αν θα αναπτύξεις προβληματική σχέση με την μητέρα σου, δεν εξαρτάται από το αν θα εργάζεσαι ή όχι. Στην γενιά μου, (είμαι 41), οι περισσότερες μαμάδες δεν εργάζονταν, και όμως όλοι οι συνομίληκοι μου, (στο περιβάλλον μου πάντα), έχουν προβληματική σχέση με την μητέρα τους, και πολλά θέματα εξαιτίας της. 

[CMES]

πρίν από 21 λεπτά , Yovanna είπε:

 

Συμφωνώ σε όλα και και ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρία σου. Και γώ έχω προβληματική σχέση με την μητέρα μου, παρότι συνέβαινε το εντελώς αντίθετο. Η μητέρα μου δεν δούλευε για να μας μεγαλώσει εκείνη ( έτσι υποστηρίζει τουλάχιστον). Ήταν συνέχεια στα πόδια μας, φουλ επικριτική. Το ότι καθόταν σπιτι της δημιούργησε πολλά απωθημένα , παρότι ο μπαμπάς μου, κυρίως  μετά από κάποια χρόνια που πέτυχε επαγγελματικά, δημιούργησε μια πολύ άνετη ζωή για την οικογένεια του. Την είχε "βασίλισσα" δηλαδή. Μόλις σαράντισα με έπρηζε να γυρίσω στην δουλειά γιατί "με χρειάζονται" , και τί είμαι καμιά αργόσχολη να κάθομαι μήνες στο σπίτι? (Υπόψιν ,δεν ήταν διατεθειμένη να κρατάει το παιδί). Επίσης δεν καταλαβαίνει και τσακωνόμαστε γιατί δεν αφήνω ακόμη το μωρό το βραδυ να βγώ να διασκεδάσω , και θέλω ακόμη να το κοιμίζουμε εγώ και ο μπαμπάς του. Με αυτά θέλω να πώ οτι το αν θα αναπτύξεις προβληματική σχέση με την μητέρα σου, δεν εξαρτάται από το αν θα εργάζεσαι ή όχι. Στην γενιά μου, (είμαι 41), οι περισσότερες μαμάδες δεν εργάζονταν, και όμως όλοι οι συνομίληκοι μου, (στο περιβάλλον μου πάντα), έχουν προβληματική σχέση με την μητέρα τους, και πολλά θέματα εξαιτίας της. 

Αχ και η δικη μου μαμα ακριβως τα ιδια λεει! Οταν μαλιστα ειχα κανει το πρωτο παιδι και μια φιλη της τη ρωτησε αν εχουμε σκοπο για δευτερο της απαντησε: η κορη μου εχει την καριερα της, δεν θα ασχολειται με παιδια!! Και οταν της ειπα οτι πολυ συντομα εχω σκοπο να κανω και τροτο παιδι νομιζω επαθε εγκεφαλικο!! Μηπως ειμαστε συγγενεις;

[Yovanna]

5 minutes ago, CMES said:

Αχ και η δικη μου μαμα ακριβως τα ιδια λεει! Οταν μαλιστα ειχα κανει το πρωτο παιδι και μια φιλη της τη ρωτησε αν εχουμε σκοπο για δευτερο της απαντησε: η κορη μου εχει την καριερα της, δεν θα ασχολειται με παιδια!! Και οταν της ειπα οτι πολυ συντομα εχω σκοπο να κανω και τροτο παιδι νομιζω επαθε εγκεφαλικο!! Μηπως ειμαστε συγγενεις;

 

Νεογέννητο ακόμη , το θήλαζα και με κοιτούσε με τα ματάκια του γεμάτα λατρεία! Μου έλεγε λοιπόν η μαμά μου : "πω πω, κοίτα με τί λατρεία σε κοιτάζει, έχει μείνει πολύ μαζί σου και έχει προσκολλήθει. Πρέπει να αραιώσετε το συντομότερο!"

[Dust pink]

Τα οποία ψυχικά κατάλοιπα, απωθημένα, καταναγκασμοί και ότι άλλο ,έχουν αντίκτυπο στο χτίσιμο της σχέσης με το παιδί . Ο καθένας κρίνεται με όποιο κόστος από τα παιδιά και την οικογένειά μακροπρόθεσμα, όχι για την επιλογή να εργάζεται ή δεν εργάζεται αλλά από την συνολική υπόσταση της μητρότητας η της συντροφικότητας. Δεν μου λέει τίποτα το γεγονός ότι μια μαμά είναι 24 ώρες το 24 σπίτι με το παιδί και από το σύνολο του κακού της χαρακτήρα το "δηλητήριαζει" , όπως και δεν μου λεει κάτι το αντίθετο μια εργαζόμενη μαμά να κάνει το ίδιο. Αν το παιδί καταφέρει και διαφοροποιηθεί από τον "κακό" χαρακτηρα της μαμάς του, το θεωρώ ευλογία! Όσοι εργάζονται προφανώς δεν το κάνουν για τους γονείς αλλά για τους ίδιους. Υπάρχουν μαμάδες που μέσω των μωρών τους ξεπληρωνουν δικά τους αμαρτήματα ,που επειδή δεν έχουν το σθένος να τα καταπολεμήσουν ,βγαίνουν και βροντοφωναζουν τι κάνουν και τι δεν κάνουν και τι θα έπρεπε να κάνουν προκειμένου να εξιλέωθουν οι ίδιες. Αυτό νομίζω είναι περισσότερο βάρβαρο και βάναυσο απ' οτιδήποτε άλλο. Παράδειγμα ανάλογο με τις κοπέλες αποτελεί οικειο μου άτομο ,όχι τόσο αγαπημένο, όλη του την ζωή αναλώθηκε με το να λιβανιζει τα παιδια της με αντιλήψεις γεμάτες κακία για τους ανθρώπους, για το πόσο άχρηστος είναι ο πατέρας τους μειώνοντας τον συνέχεια λέγοντας το επικό " η μάνα υπάρχει μόνο για το παιδί γιατί δίνει το αίμα της ,ο πατέρας τι δίνει;;" Κρίνοντας τους πάντες και τα πάντα με μοχθηρία ,κάτι που το κάνει φυσικά και τώρα γιατί κάποιο άνθρωποι δεν βάζουν μυαλό, ότι άλλη καμία δεν έκανε μόνο η Μαριώ τον Γιάννη, εκείνη για όλα , εκείνη τα πάντα... γραφικη μέχρις εσχάτων. Ήταν εργαζομενη. Τα παιδιά της από περιγραφές που ακούω πέρασαν μαύρη ζωή χωρίς εκείνη να το καταλαβαίνει...νόμιζε ότι ήταν η ΜΑΝΑ με όλα κεφαλαια!

Το αποτέλεσμα έπειτα από δεκαετίες δεν είναι και τόσο ευνοϊκο για εκείνη καθώς τα παιδιά που χρόνια είχε σαν δικό της υποχείριο και μέσω των οποίων ικανοποιούσε φιλαρέσκειες δεν την άντεξαν άλλο...είναι μόνη της , είναι ανεπιθύμητη, είναι το μαύρο πρόβατο. Άσχημο πράγμα αυτό...να ζεις την μοναξιά επειδή νόμιζες ότι είσαι ένας μικρός θεός και ένας φωστήρας που τα ξέρει όλα , ώστε όταν είναι να βρεθείς με τα παιδιά σου ,εκείνα να βρίσκουν πάντα δικαιολογία για να σε αποφύγουν.

[Sentir...natureza]

13 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Υπάρχουν υποθετικές μελλοντικές ανάγκες που καμιά φορά δεν έχει κανένα νόημα να προβλέψουμε, υπάρχουν και απόλυτα προβλέψιμες. Για να αναφέρω μερικά απλά παραδείγματα που έχω ζήσει (και δεν αναφέρομαι στην περίπτωσή σου, αλλά στη φιλοσοφία που περιγράφεις), μπορεί κάποιος να επιβιώσει με έσοδα αδήλωτα και ανασφάλιστος, αλλά είναι προβλέψιμο ότι θα γεράσει και κάποια στιγμή θα βρεθεί σε ανάγκη. Αν δεν είναι προετοιμασμένος να ζήσει με τη βοήθεια του ταμείου απορίας (και επειδή το έχω δει, το "ζησει" σε αυτή την περίπτωση είναι μεγάλη κουβέντα), και δεν έχει με κάποιο τρόπο εξασφαλίσει ούτε προσωπικές οικονομίες, ουσιαστικά θα είναι ένα τεράστιο βάρος για τους συγγενείς του, είτε παιδιά είτε αδέρφια. Θα μου πεις, μπορεί να μη φτάσει κανείς αυτή την ηλικία... Απο την άλλη, είναι επίσης προβλέψιμο ότι ανάλογα με την οικονομική μας δυνατότητα, ένα παιδί ήδη από το δημοτικό θα μπορεί ή δε θα μπορεί να μάθει μία ξένη γλώσσα, ένα μουσικό όργανο, να ασχοληθεί στα σοβαρά με ένα άθλημα. Μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι για εμάς ανάγκες αυτά, και ότι το παιδί δεν τα χρειάζεται, αλλά μοιραία είναι ένας περιορισμός στο τι μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει το παιδί μας στη ζωή του. Για όλες τις επιλογές στη ζωή, υπάρχει ένα τίμημα.

Γενικά πάντως  από την περιορισμένη προσωπική μου εμπειρία, σε όσες οικογένειες έχω δει αυτή τη φιλοσοφία, με πρώτη την οικογένεια του άντρα μου, συνήθως δεν είχε το αποτέλεσμα που φαντάζεσαι, και τα παιδιά μεγάλωσαν με μία τεράστια ανασφάλεια οικονομική, και μία ανάγκη για δουλειά μέχρι τελικης πτώσεως για να υπάρξει ένα "μαξιλάρι" ασφάλειας στο μέλλον.

 

Πάντως μου κάνει φοβερή εντύπωση, ότι ενώ έχεις τόσο αρνητική στάση για την εργασία γενικότερα, δέχεσαι να δουλεύει μόνο ο άντρας σου. Κάτι που πραγματικά σιχαίνομαι, δεν μπορώ να φανταστώ να το επιβάλλω σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο! 

 

Φυσικα και δεν εχω επιβαλλει τιποτα Δεν ξερω γιατι εχει δημιουργηθει η εντυπωση οτι δεν δουλευω επειδη εχω αυτες τις αποψεις για την δουλεια. Πριν μεινω εγκυος δουλευα, και αφου χρονισε ο μικρος αρχισα δειλα δειλα να ξαναβγαινω στη δουλεια. Απλα λογω των πιστευω μου ειμαι πιο επιλεκτικη στις δουλειες μου και αυτο μονο σε κακο δεν μου εχει βγει. Ο λογος που δεν δουλευω καθημερινο οχταωρο ειναι ο μικρος, οχι επειδη δεν δεχομαι να δουλευω λογω των πιστευω μου. Οπως εγραψα οταν βρισκω ευκαιριες στα μετρα μας (και ισως καποιες εκτος οριων αλλα για λιγο, πχ δουλεψα 5 μερες 12-14 ωρες την ημερα) εννοειται οτι ειμαι προθυμη να συμβαλλω οικονομικα. Ο συζυγος αντιλαμβανεται την σημαντικοτητα της παρουσιας μου στον μικρο και εχει προσφερθει να φυγει στην Κρητη σε μια δουλεια που βρηκε για 7 μηνες, αλλα του ειπα ή θα παμε ολοι μαζι ή δεν θα πας καθολου, καθως θεωρω οτι δεν πρεπει να λειπει απο τη ζωη του παιδιου του, η παρουσια του και η σχεση τους ειναι πολυ σημαντικη(συνειδητοποιησε και ο ιδιος δεν θα αντεχε τοσο μακρυα μας). Επισης, να αναφερω οτι και ο συζυγος εχει σχεδον τις ιδιες αποψεις για την εργασια, αλλα δουλευει απο αναγκη φυσικα υστερα απο συνεννοηση μας και το ιδιο σκοπευω να κανω κι εγω σε λιγες μερες. 

Οσον αφορα τις εξωσχολικες δραστηριοτητες θεωρω ματαιο να λειψω απο τον μικρο μου τωρα που με εχει αναγκη για κατι που μπορω να του προσφερω οταν ερθει η ωρα, γιατι σιγουρα θα βρω δουλεια (ηδη απο την ανοιξη ειχα 3 επιλογες για το καλοκαιρι, αλλα επελεξα αυτην που θα μπορουσα να ειμαι με το παιδι, εστω κι αν ειναι η πιο κουραστικη). Γενικως, ειμαι πολυμηχανος ανθρωπος και δεν εχω θεματα προσαρμογης σε οποιαδηποτε εργασια απαιτουνται προσοντα που διαθετω. Αυτο που δεν θα μπορουσα να κανω με τιποτα γιατι το απεχθανομαι (αλλα και παλι δεν ειμαι απολυτη, αν ειναι να λιμοκτονησουμε και δεν υπαρχουν εναλλακτικες) ειναι η δουλεια γραφειου και το να μεινω πολυ καιρο καιρο (χρονια) στην ιδια δουλεια με το ιδιο αντικειμενο, η ρουτινα με τρωει, εκτος αν ειναι φυσικα κατι που λατρευω να κανω. Παντως, αυτο που εχω καταλαβει ειδικα για την επαρχια γιατι στις μεγαλουπολεις ειναι πιο δυσκολα τα πραγματα, ειναι οτι αν θες να δουλεψεις θα βρεις δουλεια. Οποτε δεν με αγχωνει οτι δεν θα μπορω να πληρωσω εξωσχολικες δραστηριοτητες, οπως ειπα οταν ερθει η στιγμη θα δουλεψω περισσοτερες ωρες και θα καλυφθουν οι αναγκες. Σιγουρα ειναι θετικο να εχεις ενα μαξιλαρακι γιατι ποτε δεν ξερεις τι σου ξημερωνει αυριο (εννοω κατι εκτακτο, οχι πως θα συντηρω τον γιο μου οταν παει φανταρος σε 20 χρονια) αλλα να λειπουμε και οι δυο απο το σπιτι 8-9 ωρες την ημερα, μακρυα απο το βρεφος μας, θεωρουμε οτι ειναι πολυ χειροτερο απο το να λειπει ο ενας(ο πατερας ειναι η πιο ανωδυνη επιλογη για τον μικρο) 10-12. Δεν ξερω αν γινεται αντιληπτο το σκεπτικο μας.

Επεξεργάστηκαν 16 Ιουνίου,2018 by Sentir...natureza

[Dust pink]

12 ώρες πρίν, Macgyver είπε:

Με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση . Κανείς λάθος . Δεν σε κατηγορώ . Εσένα . Ως άνθρωπο . Θεωρώ εντελώς εξωπραγματικό τον προγραμματισμό σου . Δεδομένου κ του επαγγέλματος που δηλώσες . Αυτό που ξέρω είναι ότι ψάχνεις εδώ μέσα να βρεις δικαιολογίες για να αισθανθείς καλύτερα . Πολύ κακώς όμως . Γιατί θα ακούσεις και απόψεις όπως τη δίκη μου πχ που δεν θεωρούν σωστό να αφήνεις ένα πρόωρο νεογέννητο τόσο γρήγορα . Οποίος έχει τη μύγα μυγιαζεται από την αντίθετη άποψη . Να χαίρεσαι το μωρό σου . Και να φροντίσεις να σε χαίρεται και αυτό . Δυστυχώς μπορεί να αποδείξεις ότι είσαι η σούπερ επαγγελματίας , και όμως να απολυθείς . Εκεί θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που θυσιασες πολύτιμο χρόνο με το πρόωρο νεογέννητο σου για έναν εργοδότη που τελικα απεδείχθη Μ...κας  

Με κάθε καλή πρόθεση . Ότι έχεις τις δικές σου απόψεις πάνω στο θέμα είναι και σεβαστό και ανεκτό ... Ότι έπλασες όμως και το σενάριο της απόλυσης της  ακόμη δεν βρήκε δουλειά το κορίτσι μετά από πόσο καιρό  όπως λέει, ειλικρινά όχι μόνο με ξεπέρασε ,αλλά ακόμη με ψάχνω με το κιάλι...

[Roisin1]

22 ώρες πρίν, Macgyver είπε:

Με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση . Κανείς λάθος . Δεν σε κατηγορώ . Εσένα . Ως άνθρωπο . Θεωρώ εντελώς εξωπραγματικό τον προγραμματισμό σου . Δεδομένου κ του επαγγέλματος που δηλώσες . Αυτό που ξέρω είναι ότι ψάχνεις εδώ μέσα να βρεις δικαιολογίες για να αισθανθείς καλύτερα . Πολύ κακώς όμως . Γιατί θα ακούσεις και απόψεις όπως τη δίκη μου πχ που δεν θεωρούν σωστό να αφήνεις ένα πρόωρο νεογέννητο τόσο γρήγορα . Οποίος έχει τη μύγα μυγιαζεται από την αντίθετη άποψη . Να χαίρεσαι το μωρό σου . Και να φροντίσεις να σε χαίρεται και αυτό . Δυστυχώς μπορεί να αποδείξεις ότι είσαι η σούπερ επαγγελματίας , και όμως να απολυθείς . Εκεί θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που θυσιασες πολύτιμο χρόνο με το πρόωρο νεογέννητο σου για έναν εργοδότη που τελικα απεδείχθη Μ...κας  

 

Να σαι καλά βρε macgyver.. με τον καλό λόγο στο στόμα! Άμα είναι έτσι να μη δουλεύουμε καθόλου τότε βρε. Αφού μπορεί να μας απολύσουν γιατί να ξοδεύουμε ενέργεια;

 

Παρεμπιπτόντως πάντως όταν ανακοίνωσα στον εργοδότη μου την εγκυμοσύνη μου και ενώ φοβόμουν για ενδεχόμενη απόλυση, με κάλεσε στο γραφείο του λίγο αργότερα και μου ανακοίνωσε ότι θα μου δώσουν αύξηση γιατί τώρα οι ανάγκες μου θα είναι αυξημένες. Επίσης μου κατέβαλλε κανονικά τον μισθό μου όσο βρισκόμουν στο νοσοκομείο, ενώ καμία νομική υποχρέωση δεν είχε. 

Κατα καποιο τροπο λοιπον επειδή εκτίμησα τη στμπεριφορα τοσο εκεινου οσο και των υπόλοιπων συναδελφων μου δεν ήθελα να καπηλευτω αυτή τη "γενναιοδωρία". 

Δεν ξέρω αν θα αποδειχτεί μ... κας, πάντως αποδείχτηκε Ανθρωπος.