κόλλημα με τη μαμά

[Dust pink]

πρίν από 46 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Για 18 μηνων εννοειται, απλα υπαρχει ενας "αγραφος κανονας" πως μετα τα 2,5 (που το παιδι παει σε αλλο τμημα, οχι βρεφικο ή μεταβρεφικο) πρεπει να εχει καθαρισει απο την πανα, πραγμα που οπως ανεφερα ειναι παρανομο.

Ναι @Sentir...natureza συμφωνώ! Μάλλον δεν το έθεσα σωστά, ξεκίνησε στους 18 μήνες τώρα κοντεύει τα 3! Δεν έχει καθαρίσει από πάνα.

[mama16]

Και εγώ πιστεύω οτι αν έχετε την επιλογή καλύτερα μην ξεκινήσει από αυτή την ηλικία το παιδί τον βρεφικό σταθμό.. Από τα 4-5 κ μέχρι τα 22 θα είναι στα θρανία. Κρίμα να ξεκινάνε από μωρακια..

[Sofika123]

13 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Για εμένα ο παιδικός σταθμός είναι ανάγκη και μόνο, αν δεν υπάρχει τρόπος το παιδί να μείνει στο χώρο του. Ποτέ δε θα επέλεγα τον παιδικό σταθμό παρά μόνο σαν την έσχατη λύση ανάγκης, ακόμη και τον ωραιότερο, ακριβότερο, πιο μοντέρνο σταθμό του κόσμου. Μία φίλη ψυχίατρος παλιότερα που το είχα συζητήσει μου έλεγε ότι από πλευράς ψυχολογικής, μέχρι τα 4 το παιδί έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη και όφελος από φροντίδα 1-1, ιδανικά με τη μαμά ή άλλο συγγενικό πρόσωπο, αλλά στην ανάγκη και με babysitter, παρά από οτιδήποτε άλλο. Οπότε για εμένα, για το καλό του παιδιου, θα έκοβα (οπως και έκανα) οποιοδήποτε άλλο έξοδο για να του παρέχω τη δυνατότητα να ΜΗΝ πάει σε σταθμό 

Συμφωνώ απόλυτα! Την κόρη μου την έστειλα προνήπια όταν έγινε 4 και είναι ένα απόλυτα κοινωνικοποιημένο και ενταγμένο σε ομάδες παιδί. Καθημερινά την πήγαιναν στα πάρκα που έπαιζε με παιδάκια, σχεδόν δεν αρρώστησε 4 χρόνια και αλήθεια σου λέω δεν έμαθε τίποτα λιγότερο αυτά τα 4 χρόνια από τα παιδιά που πήγαιναν παιδικό. Καλά να είναι η γιαγιά και ο παππούς και το ίδιο ελπίζω να γίνει και με τον γιο μου.  

[erin0000]

17 ώρες πρίν, marakiz είπε:

Συμφωνώ απόλυτα με την ΕΣΠΕΡΟΣ. Γενικά γιια μένα μετά τα 3 είναι η κατάλληλη ηλικία. 

Σχετικά με την πάνα  να μας πει κάποια κοπέλα που ξέρει, δέχονται σε δημόσιο αν δεν έχει κοπεί η πάνα?

 

 

Όντως τα 2,5 χρόνια είναι οριακά. Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστό και λάθος, εγώ πάντως θα το πήγαινα το παιδί για λίγες ώρες την ημέρα (εφόσον έχεις την άνεση θα παίρνεις το παιδί νωρίτερα. Δεν θα το αφήνεις έως τις 4μμ εννοείται).

 

Όσο για την πάνα, αν πάρεις τηλ σε παιδικό σταθμό και ρωτήσεις εννοείται θα σου πουν να έχει κόψει την πάνα. Αυτό όμως επισήμως δεν μπορούν να το πουν. Δεν στηρίζεται πουθενά. Ιδίως αν πρόκειται για βρεφονηπιακό σταθμό.

Οπότε κάνεις την αιτησούλα σου και δεν μπορούν να μην τη δεχτούν.

16 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

 

Οσον αφορα την πανα, θα πρεπει να γνωριζουμε οτι ειναι παρανομο να μην δεχονται παιδια (οποιασδηποτε ηλικιας) που δεν εχουν βγαλει την πανα. Στην εγκυκλιο (Δεκεμβριος του 2017) με θεμα "Ενηµέρωση για τις ρυθµίσεις του νέου Πρότυπου Κανονισµού Λειτουργίας ∆ηµοτικών Παιδικών και Βρεφονηπιακών Σταθµών" μεταξυ αλλων αναφερεται: 

 
"...Προκειµένου δε να αποφευχθεί η αυθαίρετη εξαίρεση νηπίων που δεν αυτοεξυπηρετούνται ως προς την ατοµική τους υγιεινή (δηλ. που δεν έχουν απαλλαγεί από την πάνα), ορίζεται ρητώς ότι απαγορεύεται να εξαιρούνται από το δικαίωµα φιλοξενίας στους σταθµούς παιδιά µη αυτοεξυπηρετούµενα ως προς την ατοµική τους υγιεινή."

 

Eπιπλεον, βαση νομου (Υπουργική Απόφαση 16065/2002 - ΦΕΚ 497/22-4-2002) ειναι στα καθηκοντα του παιδαγωγικου προσωπικου να φροντιζει για την υγιεινη και καθαριοτητα των παιδιων. Τι σημαινει "δεν ασχολουνται με αλλαγη πανας"; Δηλαδη αν κανει κακα θα το αφησουν να συγκαει;

 

Ακριβώς. Είναι παράνομο να μην δέχονται τα παιδιά. Το μόνο που κάνουν είναι ψυχολογικός πόλεμος στους γονείς ώστε να τους αποτρέψουν να κάνουν αίτηση. Ή αν τελικά κάνουν αίτηση σου λένε εντάξει το δεχόμαστε αλλά φέρτο σε 6 μήνες... 

 

[marakiz]

17 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Για 18 μηνων εννοειται, απλα υπαρχει ενας "αγραφος κανονας" πως μετα τα 2,5 (που το παιδι παει σε αλλο τμημα, οχι βρεφικο ή μεταβρεφικο) πρεπει να εχει καθαρισει απο την πανα, πραγμα που οπως ανεφερα ειναι παρανομο.

 

Τραγικό!! Κι άντε το γνωρίζεις πως είναι παράνομο και το απαιτείς, άραγε θα στο προσέχουν όπως πρέπει ή θα το έχουν στη μπούκα?  

[erin0000]

πρίν από 45 λεπτά , marakiz είπε:

 

Τραγικό!! Κι άντε το γνωρίζεις πως είναι παράνομο και το απαιτείς, άραγε θα στο προσέχουν όπως πρέπει ή θα το έχουν στη μπούκα?  

 

Θα στο προσέχουν! Μιλάω εκ πείρας. Συνήθως είναι προσεκτικοί απέναντι σε κάποιον που γνωρίζει τα δικαιώματά του και ξέρουν πως αν χρειαστεί θα το τραβήξει...

 

Δεν πας όμως επιθετικά. Πηγαίνεις κάνοντας την αιτησούλα σου (ανάλογα τις διαδικασίες που έχει κάθε σταθμός ή περιοχή) και όταν έρθει η ώρα της κρίσης θα σε ρωτήσουν αν έχει βγάλει την πάνα. Εκεί θα πεις όχι. Αν σου που φέρτε το παιδί αργότερα ή ακόμα χειρότερα "δεν μπορούμε να το δεχτούμε", τους λες ευγενικά πως δεν έχεις άλλη επιλογή, πρέπει το παιδί να ξεκινήσει τον παιδικό και ρωτάς ευγενικά που ακριβώς προβλέπεται αυτό που λένε. Αν επιμείνουν τους λες να απορρίψουν επισήμως την αίτησή σου, γιατί από τα λίγα που γνωρίζεις όχι απλώς δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο, αλλά διευκρινίζεται σε εγκύκλιο το ακριβώς αντίθετο... Και να φανταστείς εγώ το είχα κάνει αυτό πριν χρόνια που δεν υπήρχε εγκύκλιος. Τους ρώταγα που προβλέπεται και τους είπα αν θέλουν να απορρίψουν την αίτηση επισήμως. Αλλιώς θα αλλάζουν το παιδί όπως αλλάζουν και εκείνα που είναι κάτω των 2,5... έλεος... Αυτό το θέμα , μαζί και με άλλα, συνετέλεσε να προσέχουν το παιδί μην σου πω και παραπάνω από τα άλλα...

[Sentir...natureza]

πρίν από 46 λεπτά , marakiz είπε:

Τραγικό!! Κι άντε το γνωρίζεις πως είναι παράνομο και το απαιτείς, άραγε θα στο προσέχουν όπως πρέπει ή θα το έχουν στη μπούκα?  

Αν δεν πεσεις σε καλη παιδαγωγο το πιο πιθανο ειναι να δυσανασχετουν που φοραει πανα και πρεπει να το αλλαζουν. Πραγματικα, μου ειναι δυσκολο να το αντιληφθω..πως γινεται να σε ενοχλει ενα παιδακι επειδη δεν εχει "καθαρισει"; Παιδαγωγος εισαι και ειναι μεσα στα καθηκοντα σου. Νομιζω πως αν παει η μητερα ενημερωμενη και μπορει να κανει ευγενικο αντιλογο σχετικα με την συγχρονη παιδαγωγικη και πως αυτη εκφραζει την ατομικοτητα του παιδιου (πραγμα που σημαινει οτι θα βγαλει την πανα οταν νιωσει ετοιμο), δεν θα μπορουν να διαφωνησουν και ισως αλλαξει και η οπτικη τους. Επισης, μπορει να ζητησει συμβουλες απο τους παιδαγωγους για το πως να βγαλει ομαλα την πανα, ωστε να τους κανει να νιωσουν οτι υπολογιζει τις γνωσεις τους.

[anath]

Αυτό που γνωρίζω από προσωπική εμπειρία σχετικά με την πάνα είναι ότι οι βρεφονηπιακοί σταθμοί δέχονται παιδάκια με πάνα ανεξαρτήτως ηλικίας και έχουν τις υποδομές να αλλάζουν πάνες καθώς και δικές τους πάνες (οι δημόσιοι). Οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί δέχονται παιδάκια άνω των 2,5 που δεν φορούν πάνα και αυτοεξυπηρετούνται πλήρως (δεν τα σκουπίζουν καν). Επίσης εκεί δεν υπάρχει δωμάτιο αλλαγής πάνας, μόνο παιδικές τουαλέτες.

 

Θα διαβάσω και αυτό που παρέθεσες @Sentir...natureza γιατί δεν το είχα ξαναακούσει.

 

Όσο για την περίπτωση της @my1stbaby, νομίζω στα 3 θα είναι λίγο πιο έτοιμο το παιδί και εφόσον έχετε τη δυνατότητα να το κρατήσετε σπίτι, μην τη στρεσάρετε ακόμα περισσότερο με αυτή τη μετάβαση. Σίγουρα όμως χρειάζεται από πριν δουλειά με το θέμα του αποχωρισμού. Εννοείται πως τα περισσότερα παιδάκια αντιμετωπίζουν άγχος αποχωρισμού όταν ξεκινούν σταθμό (εγω τα πήγα 3 ετών και 1 έτους και το εξέφρασαν τελείως διαφορετικά ο καθένας), αλλά καλό είναι να έχουν συνηθίσει ήδη την απουσία της μαμάς για λίγη ώρα... Το άγχος που έχουν δεν είναι αν θα περάσουν καλά, αλλά είναι κυρίως αν θα επιστρέψει και πότε η μητέρα. Άρα πάντα λέμε θα έρθω να σε πάρω μετά τη δουλειά/ το μεσημέρι/ σε 1 ώρα και δίνουμε επιγραμματικά το "πρόγραμμα" της ημέρας ώστε να καταλάβουν την έννοια του χρόνου και την αλληλουχία των γεγονότων μέχρι να έρθει η μαμά

[Sentir...natureza]

πρίν από 9 λεπτά , erin0000 είπε:

Συνήθως είναι προσεκτικοί απέναντι σε κάποιον που γνωρίζει τα δικαιώματά του και ξέρουν πως αν χρειαστεί θα το τραβήξει...

Αυτο ακριβως εννοω με την ενημερωση, αλλα φυσικα δεν πας σαν τσαμπουκαλεμενος παντογνωστης. Αν δειξεις οτι γνωριζεις (πχ τη νομοθεσια ή την συγχρονη παιδαγωγικη/ψυχολογια) ή θα αρχισουν να σε σεβονται (γιατι θα καταλαβουν οτι αυτο που ζητανε δεν εχει λογικη) ή θα προσεχουν τις κινησεις τους εστω και απο φοβο μην το τραβηξεις. Αλλωστε, υπαρχουν περιπτωσεις που κινηθηκαν νομικα στον συνηγορο του πολιτη για το θεμα.

Επεξεργάστηκαν 29 Μαρτίου,2018 by Sentir...natureza

[marakiz]

 

πρίν από 6 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Αν δειξεις οτι εισαι γνωστης (πχ της νομοθεσιας) ή θα αρχισουν να σε σεβονται (γιατι θα καταλαβουν οτι αυτο που ζητανε δεν εχει λογικη) ή θα προσεχουν τις κινησεις τους εστω και απο φοβο μην το τραβηξεις. 

 

Κι εγώ το πιστεύω αυτό.

[vicky86]

Myfirstbaby κ γω συμφωνω οτι τα 2,5ειναι οριακα

Φυσικα να υπαρχουν οι προυποθεσεις οτι το παιδι βγαινει κ εχει συναναστροφες

Για τα υπολοιπα δ ξερω τι να σου πω.αν υπαρχει κτ αναπτυξιακα θα το κρινει ο ειδικος

Αλλα σιγουρα η αντιδραση ενος διχρονου που η μαμα του βγαινει απο το δωματιο κ μενει μονο με εναν αγνωστο,ακουγεται νορμαλ κ αναμενομενη.τουλ σε μενα ως μαμα.θα ηταν καλυτερα δλδ αν της ηταν αδιαφορο;αν καθοταν με τον οποιοδηποτε χωρις να τον ξερει;

Το οτι δ εχει μεινει με καποιον αλλον εμπιστοσυνης χωρις εσας,οκ τυχαινει.αλλα μπορειτε να το δειτε σαν εξτρα κοινωνικοποιηση κ οτι αν χρειαστει σε περιπτωση αναγκης θα μπορει να γινει

Δλδ μην το βλεπεις σαν θα την αφησουμε στη γιαγια κ θα παμε για καφε.μπορουν απλα ο παππους κ η γιαγια να την παρουν κ να πανε μια βολτα στις κουνιες.ειναι επιπλεον χρονος παιχνιδιου για το παιδι,οχι χρονος να ειστε οι γονεις μονοι απαραιτητα

 

[vicky86]

Ειδα σημερα μια αφισα του συλλογου λογοθεραπευτων για τον αυτισμο

Κ ελεγε αναλογως ηλικιας καποια σημαδια μεχρι 2ετων

Ελεγε λοιπον στα 2,ενα απο αυτα που κοιταμε,ειναι η ελλειψη αντιδρασης,απαθεια αν μεινει στο δωματιο μονο

Το τελειως αντιθετο δλδ

[Chrysoum]

Γειά σας ανοίγω πάλι το θέμα για να ακούσω εμπειρίες. Η μικρή μου, σχεδόν 9 μηνών, έχει τρελό άγχος αποχωρισμου και κόλλημα με την μαμά. Για να σας δώσω να καταλάβετε όταν απομακρυνομαι από κοντά της κλαίει στο λεπτό και δεν σταματάει εκτός κι αν γυρίσω ή μετά από κανένα 1-2ωρο κλαματος την πάρει ο ύπνος. Δεν κάθεται με κανέναν άλλο, ούτε με τον μπαμπά (ένα 10-15' Μαξ). Αυτό ξεκίνησε από όταν ήταν 6 μηνών και το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό αφού μένουμε στο εξωτερικό και είναι όλη μέρα μαζί μου. Έρχεται σε επαφή με άλλα παιδάκια και μαμάδες σχεδόν καθημερινά, αλλά πάντα είναι μαζί μου. Ως εδώ καλά, το θέμα είναι ότι ήταν να ξεκινήσω δουλειά με μειωμένο ωράριο τον άλλο μήνα, κάτι που πρακτικά είναι αδύνατο γιατί ξέρω ότι και αυτές τις 4 ώρες που θα μείνει με τον μπαμπά της στο σπίτι θα κλαίει και δεν μου πάει η καρδιά για κανένα από τους δύο. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω άδεια άνευ αποδοχών για ένα 4μηνο ακόμα. Παρόλα αυτά θα ήθελα να επιστρέψω στην δουλειά μου μετά τα Χριστούγεννα. Καμία μαμά με παρόμοια εμπειρία; Ξέρω ότι είναι φυσιολογικό, αλλά ποτέ περίπου ανεξαρτητοποιουνται λίγο; 

Από τον Φεβρουάριο θα ήθελα να επιστρέψω στην δουλειά

[vicky86]

οπως τα λες.ειναι αναμενομενο κ της ηλικιας.ο γιος μου καθοταν ανετα σε αλλες αγκαλιες μεχρι 7μ,οπου μετα μεταλλαχθηκε.κυριως μεχρι τον χρονο ηταν εντονο.μετα τους 18μ τεραστια διαφορα.(υπαρχουν περιπτωσεις που κραταει κ πιο μετα).αλλα μην το σκεφτεσαι ετσι.σε 4μηνες θα εχουν αλλαξει αρκετα.οταν δουλευεις θα ειναι με τον μπαμπα;

[Sentir...natureza]

πρίν από 21 λεπτά , Chrysoum είπε:

Γειά σας ανοίγω πάλι το θέμα για να ακούσω εμπειρίες. Η μικρή μου, σχεδόν 9 μηνών, έχει τρελό άγχος αποχωρισμου και κόλλημα με την μαμά. Για να σας δώσω να καταλάβετε όταν απομακρυνομαι από κοντά της κλαίει στο λεπτό και δεν σταματάει εκτός κι αν γυρίσω ή μετά από κανένα 1-2ωρο κλαματος την πάρει ο ύπνος. Δεν κάθεται με κανέναν άλλο, ούτε με τον μπαμπά (ένα 10-15' Μαξ). Αυτό ξεκίνησε από όταν ήταν 6 μηνών και το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό αφού μένουμε στο εξωτερικό και είναι όλη μέρα μαζί μου. Έρχεται σε επαφή με άλλα παιδάκια και μαμάδες σχεδόν καθημερινά, αλλά πάντα είναι μαζί μου. Ως εδώ καλά, το θέμα είναι ότι ήταν να ξεκινήσω δουλειά με μειωμένο ωράριο τον άλλο μήνα, κάτι που πρακτικά είναι αδύνατο γιατί ξέρω ότι και αυτές τις 4 ώρες που θα μείνει με τον μπαμπά της στο σπίτι θα κλαίει και δεν μου πάει η καρδιά για κανένα από τους δύο. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω άδεια άνευ αποδοχών για ένα 4μηνο ακόμα. Παρόλα αυτά θα ήθελα να επιστρέψω στην δουλειά μου μετά τα Χριστούγεννα. Καμία μαμά με παρόμοια εμπειρία; Ξέρω ότι είναι φυσιολογικό, αλλά ποτέ περίπου ανεξαρτητοποιουνται λίγο; 

Από τον Φεβρουάριο θα ήθελα να επιστρέψω στην δουλειά

Οι 8 μηνες ειναι η εναρξη του αγχους αποχωρισμου και πιστευω οτι οταν επιστρεψεις (θα ειναι 13 τοτε) θα ειναι καλυτερα τα πραγματα, θα εχει περισσοτερα ενδιαφεροντα, θα καθεται περισσοτερο με τον μπαμπα και τελικως θα προσαρμοστει σ'αυτο το 4 ωρο που θα λειπεις με τον φροντιστη της. Παντως, καλο ειναι να γνωριζεις οτι αφηνοντας την να κλαιει για 1-2 ωρες μπορει να εντεινει το αγχος αποχωρισμου, μιας που τοτε εχει πραγματικο λογο να το νιωθει γιατι σε χρειαζεται και δεν σε εχει, ουσιαστικα σε αποχωριζεται. Επισης, το "κολλημα" - μια λεξη που πιστευω οτι δεν εκφραζει καθολου την σχεση μητερας-βρεφους/νηπιου/παιδιου/εφηβου- ωντας μια φυσιολογικη συμπεριφορα για το χτισιμο αυτης της σχεσης δεν εχει να κανει με το οτι εισαι ολη μερα μαζι της. Αυτο ειναι διαστρεβλωση των υποστηρικτων της προωρης ανεξαρτητοποιησης. Θα μπορουσαν να το επιβεβαιωσουν και εργαζομενες μαμαδες, που παρ'ολο που λειπουν ωρες απο το σπιτι, τα παιδακια τους αποζητανε πολυ την παρουσια τους (ισως και περισσοτερο απο αυτα που εχουν "συνηθισει" στην συνεχομενη παρουσια της μαμας).

[Chrysoum]

29 minutes ago, vicky86 said:

οπως τα λες.ειναι αναμενομενο κ της ηλικιας.ο γιος μου καθοταν ανετα σε αλλες αγκαλιες μεχρι 7μ,οπου μετα μεταλλαχθηκε.κυριως μεχρι τον χρονο ηταν εντονο.μετα τους 18μ τεραστια διαφορα.(υπαρχουν περιπτωσεις που κραταει κ πιο μετα).αλλα μην το σκεφτεσαι ετσι.σε 4μηνες θα εχουν αλλαξει αρκετα.οταν δουλευεις θα ειναι με τον μπαμπα;

18 μήνες ε; Όταν θα επιστρέψω τον Φεβρουάριο θα είναι 14. Όχι, δεν θα είναι με τον μπαμπά της, δουλεύει κι αυτός πρωινές ώρες όπως εγώ. Τώρα απλά είναι στην άδεια πατρότητας γι αυτό και θεωρητικά θα μπορούσε να μείνει μαζί της. Το πλάνο είναι να πάει παιδικό όταν γίνει 1. Ναι διάβασα όλα τα αρνητικά σχόλια πιο πάνω, αλλά αυτό πιστεύω πως είναι καλύτερο για το παιδί μου να πάει παιδικό από το να είναι σπίτι με νταντά. Είναι και τελείως διαφορετικές οι συνθήκες εδώ, πχ για την ηλικία 1-3 είναι ένα άτομο ανα 2-3 παιδάκια. Βάση νόμου πάνε όλα τα παιδιά μόλις κλείσουν το έτος (και οι γονείς τους το επιθυμούν εννοείται) οπότε είναι λίγο πιο προσαρμοσμενοι οι σταθμοί στις ηλικίες αυτές. Τέλος πάντων στο θέμα, το πλάνο είναι να ξεκινήσει παιδικό τον Νοέμβριο, να πηγαίνουμε μαζί κάθε μέρα, να μένουμε μερικές ώρες, να παίζει, να γνωρίσει τα άλλα παιδάκια στο τμήμα της, να νιώθει οικεία με το περιβάλλον και από τον Φεβρουάριο να πάει μόνη της (αν τα καταφέρει). 

38 minutes ago, Sentir...natureza said:

Οι 8 μηνες ειναι η εναρξη του αγχους αποχωρισμου και πιστευω οτι οταν επιστρεψεις (θα ειναι 13 τοτε) θα ειναι καλυτερα τα πραγματα, θα εχει περισσοτερα ενδιαφεροντα, θα καθεται περισσοτερο με τον μπαμπα και τελικως θα προσαρμοστει σ'αυτο το 4 ωρο που θα λειπεις με τον φροντιστη της. Παντως, καλο ειναι να γνωριζεις οτι αφηνοντας την να κλαιει για 1-2 ωρες μπορει να εντεινει το αγχος αποχωρισμου, μιας που τοτε εχει πραγματικο λογο να το νιωθει γιατι σε χρειαζεται και δεν σε εχει, ουσιαστικα σε αποχωριζεται. Επισης, το "κολλημα" - μια λεξη που πιστευω οτι δεν εκφραζει καθολου την σχεση μητερας-βρεφους/νηπιου/παιδιου/εφηβου- ωντας μια φυσιολογικη συμπεριφορα για το χτισιμο αυτης της σχεσης δεν εχει να κανει με το οτι εισαι ολη μερα μαζι της. Αυτο ειναι διαστρεβλωση των υποστηρικτων της προωρης ανεξαρτητοποιησης. Θα μπορουσαν να το επιβεβαιωσουν και εργαζομενες μαμαδες, που παρ'ολο που λειπουν ωρες απο το σπιτι, τα παιδακια τους αποζητανε πολυ την παρουσια τους (ισως και περισσοτερο απο αυτα που εχουν "συνηθισει" στην συνεχομενη παρουσια της μαμας).

Που λες αυτό το 1-2 ώρες το είπα γιατί έγινε μια φορά, πριν από 2 βδομάδες, που παντρευομουν και δεν γινόταν να είναι μαζί μου στην τελετή. Την πήρε η μαμά μου λοιπόν και δεν ξέρω αν τελικά έκλαψε 1 ή 2 ώρες εδω και να το άντεχα να ξέρω ότι κλαίει τόσο με άλλους, είμαι μόνη μου, οπότε δεν υπάρχει και κάνεις να την αφήσω!  Ο μπαμπάς της δεν αντέχει ούτε αυτός όταν κλαίει, οπότε δεν μετράει. 

 

[Δωρα]

Εχουμε και εμεις παρομοιο θεμα η μικρη (13 μηνων) ειναι πολυ προσκολλημενη πανω μου σε βαθμο που ακομα και στο μπανιο μαζ παμε.... Με τον μπαμπα καθεται λιγα λεπτα μονο αν δεν με βλεπει αν με βλεπει ταυτοχρονα τοτε κανα 20 λεπτο. Γενηκως δεν την εχω αφησει ποτε με καποιον αλλων. Πηγαινουμε στην παιδικη χαρα να βλεπει αλλα παιδακια αλλα και εκει μολης την πλησιαζουν πολυ (αγκαλιες φιλακια κτλ) φοβαται και αν επιμενουν αρχιζει το κλαμμα.

Σε λιγους μηνες θα εχουμε και την βαφτηση και εκει ουτε και εγω ξερω τι θα γυνει (φοβαιται και την νονα, ουτε δευτερολεπτο δεν καθεται στην αγκαλια της).

Και γενηκως φοβαται ακομα και τις ηλεκτηκες συσκευες στο σπιτι οταν λειτουργουν εννοω (σκουπα, πληνητριο, στεγνωτηριο κτλ.).

Τι να κανω πως να χειριστω την κατασταση; Με την νονα τι θα γυνει; Πως να την συνηθησει η μικρη; Η δεν εχουμε ελπιδα μιας και η βαφτηση θα ειναι σε 2 μηνες;

[vicky86]

16 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

18 μήνες ε; Όταν θα επιστρέψω τον Φεβρουάριο θα είναι 14. Όχι, δεν θα είναι με τον μπαμπά της, δουλεύει κι αυτός πρωινές ώρες όπως εγώ. Τώρα απλά είναι στην άδεια πατρότητας γι αυτό και θεωρητικά θα μπορούσε να μείνει μαζί της. Το πλάνο είναι να πάει παιδικό όταν γίνει 1. Ναι διάβασα όλα τα αρνητικά σχόλια πιο πάνω, αλλά αυτό πιστεύω πως είναι καλύτερο για το παιδί μου να πάει παιδικό από το να είναι σπίτι με νταντά. Είναι και τελείως διαφορετικές οι συνθήκες εδώ, πχ για την ηλικία 1-3 είναι ένα άτομο ανα 2-3 παιδάκια. Βάση νόμου πάνε όλα τα παιδιά μόλις κλείσουν το έτος (και οι γονείς τους το επιθυμούν εννοείται) οπότε είναι λίγο πιο προσαρμοσμενοι οι σταθμοί στις ηλικίες αυτές. Τέλος πάντων στο θέμα, το πλάνο είναι να ξεκινήσει παιδικό τον Νοέμβριο, να πηγαίνουμε μαζί κάθε μέρα, να μένουμε μερικές ώρες, να παίζει, να γνωρίσει τα άλλα παιδάκια στο τμήμα της, να νιώθει οικεία με το περιβάλλον και από τον Φεβρουάριο να πάει μόνη της (αν τα καταφέρει). 

Που λες αυτό το 1-2 ώρες το είπα γιατί έγινε μια φορά, πριν από 2 βδομάδες, που παντρευομουν και δεν γινόταν να είναι μαζί μου στην τελετή. Την πήρε η μαμά μου λοιπόν και δεν ξέρω αν τελικά έκλαψε 1 ή 2 ώρες εδω και να το άντεχα να ξέρω ότι κλαίει τόσο με άλλους, είμαι μόνη μου, οπότε δεν υπάρχει και κάνεις να την αφήσω!  Ο μπαμπάς της δεν αντέχει ούτε αυτός όταν κλαίει, οπότε δεν μετράει. 

 

σε ενα αλλο θεμα παλι με αγχος ειχα γραψει οτι απο 14μ αρχισα παλι να τον αφηνω κανενα διωρο να παω καπου

γενικα θεωρω οτι σε 4μηνες πολλα μπορουν να αλλαξουν,με λιγη προσπαθεια

κ στον παιδικο θα συνηθισει.εφοσον δ υπαρχει αλλη λυση

2 ώρες πρίν, Δωρα είπε:

Εχουμε και εμεις παρομοιο θεμα η μικρη (13 μηνων) ειναι πολυ προσκολλημενη πανω μου σε βαθμο που ακομα και στο μπανιο μαζ παμε.... Με τον μπαμπα καθεται λιγα λεπτα μονο αν δεν με βλεπει αν με βλεπει ταυτοχρονα τοτε κανα 20 λεπτο. Γενηκως δεν την εχω αφησει ποτε με καποιον αλλων. Πηγαινουμε στην παιδικη χαρα να βλεπει αλλα παιδακια αλλα και εκει μολης την πλησιαζουν πολυ (αγκαλιες φιλακια κτλ) φοβαται και αν επιμενουν αρχιζει το κλαμμα.

Σε λιγους μηνες θα εχουμε και την βαφτηση και εκει ουτε και εγω ξερω τι θα γυνει (φοβαιται και την νονα, ουτε δευτερολεπτο δεν καθεται στην αγκαλια της).

Και γενηκως φοβαται ακομα και τις ηλεκτηκες συσκευες στο σπιτι οταν λειτουργουν εννοω (σκουπα, πληνητριο, στεγνωτηριο κτλ.).

Τι να κανω πως να χειριστω την κατασταση; Με την νονα τι θα γυνει; Πως να την συνηθησει η μικρη; Η δεν εχουμε ελπιδα μιας και η βαφτηση θα ειναι σε 2 μηνες;

γενικα τετοιες συμπεριφορες ειχαν κ τα δυο μου παιδια.η κορη μου πχ δ ηθελε αγκαλιες κ φιλια με αλλα παιδακια,ουτε κ με μας,δικαιωμα της.κ ο μικρος φοβοται με δυνατους θορυβους,οσο μεγαλωνει παει καλυτερα ομως.πχ πλεον παιρνει το μικρο ηλ.σκουπακι κ κανει οτι σκουπιζει

με την νονα ειναι ενα θεμα,φανταζομαι αν σπαραζει το παιδι θα σε αφησει ο παπας να την κρατας εσυ οσο γινεται.αλλα αν γινεται να βλεπεστε τωρα συχνα για να την συνηθισει

[Mama_Anesti_]

3 ώρες πρίν, Δωρα είπε:

Σε λιγους μηνες θα εχουμε και την βαφτηση και εκει ουτε και εγω ξερω τι θα γυνει (φοβαιται και την νονα, ουτε δευτερολεπτο δεν καθεται στην αγκαλια της).

Ο δικός μου ήταν οχτώ μηνών όταν βαφτίστηκε. Μέχρι τότε την νονά την έβλεπε που και που και ποτέ δεν καθόταν στην αγκαλιά της. Την ημέρα της βάφτισης δεν ξέρω τι έγινε και έκατσε ησυχος την περισσότερη ώρα. Του διναμε διάφορα να ασχοληθει, οπως την θήκη της φωτογραφικής, το κουτί του σταυρού του, ένα κλειστό μπουκαλακι νερό, αγαπημένα παιχνίδακια. Το χειρότερο έγινε στο τέλος. Έκλαιγε ασταμάτητα, τσιμπουσε την νονά του, με κοίταζε ικετευτικα και για να είμαι ειλικρινής έκλαιγα κι εγω μαζί του γιατί δεν με άφηναν να τον πάρω καθόλου. Όταν τελειώσαμε μόλις τον πήρα αγκαλιά και ηρεμισε κοιμήθηκε αμέσως απ την εξάντληση. Αργότερα στο τραπέζι μετά από τρεις ώρες ύπνο ήταν μία χαρά. Το ξεπέρασε εύκολα.  Καταλαβαίνω πως αγχωνεσαι αλλα όλα θα κρατήσουν λίγη ώρα. Εύχομαι να παν όλα καλά. Με το καλό! 

 

πρίν από 58 λεπτά , vicky86 είπε:

φανταζομαι αν σπαραζει το παιδι θα σε αφησει ο παπας να την κρατας εσυ οσο γινεται

Σε μας δεν συνεβη κάτι τέτοιο παρ ότι το μωρό έκλαιγε με αναφιλητα. Έχω όμως παραβρεθεί σε βάφτιση που διακόπηκε για να θηλασει το μωρό. Άρα έχει να κάνει με τον παπά ή την συννενόηση που έχει προηγηθει. 

 

18 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Καμία μαμά με παρόμοια εμπειρία; Ξέρω ότι είναι φυσιολογικό, αλλά ποτέ περίπου ανεξαρτητοποιουνται λίγο;

Ο δικός μου μέχρι 9 μηνών ήταν αυτοκόλλητος μου, καθόταν ελαχιστα με άλλους και πάντα ήμουν παρουσα. Ώσπου επαθα σκωληκοειδίτιδα και τον άφησα για κάποιες μέρες με την γιαγιά και τον μπαμπα. Το σοκ του ήταν μεγάλο τόσο που δεν με ήθελε όταν επέστρεψα. Έκτοτε έγινε "γιαγιακιας". Και μόλις αρχίσε να "ξεπετιεται" , να ανεξαρτητοποιειται, έπαθε ξανά "μαμακιαση" στους 18 μήνες! Τόσο που δεν πάει πουθενά χωρίς εμένα. Όπως καταλαβαίνεις τα παιδάκια περνάν διάφορες τετοιες φάσεις. 

  Ή αρχή είναι δύσκολη και για εκείνα αλλά κυρίως και για την μητέρα. Εγώ θυμάμαι παρότι είχα ένα άτομο απόλυτης εμπιστοσύνης δεν ήθελα να αποχωριστω το μωρό.

 Επειδή όμως σε μας συνέβη απότομα, θα σου έλεγα σταδιακα να την αφήνεις λιγη ώρα την μέρα για να συνηθίζει την απουσία σου. Χρειάζεσαι κάποιον που θα ασχοληθεί μαζί της, παιζοντας, πηγαίνοντας βολτα, γενικά να γεμίζει το χρόνο της. Το επισημαινω γιατί ο άνδρας μου νόμιζε πως με δύο τραγούδια και λιγο κούνημα στο ρηλαξ θα ήταν εντάξει ο γιος του. Τελικά τωρα (19 μηνών) που μπορούν να συνεννοηθούν κ να κάνουν πράγματα μαζί παίζουν με τις ώρες!

[Δωρα]

Αρα καλλητερα να προετοιμασουμε τον παπα απο πριν γιατι θα εχουμε δραματα στα σιγουρα... Για να σου πω ενα παραδειγμα οπου και να παμε δεν μπορω να την ακουμπησω κατω σε καρεκλα κτλ γιατι κρατιεται απο πανω μου πιστευοντας οτι θα την αφησω εκει και θα φυγω... Μπορω ομως να αφησω κατω για να περπατησει εκει δεν εχει προβλημα. Την κατασταση δυσκολευει οτι η νονα εχει ενα 2χρονο κοριτσακι που ειναι πολυ αυθορμητο και θελει νατην αγκαλιαζει συνεχως. Μονο στην παιδικη χαρα θα μπορουσαν να αποκτησουν καποια οικιοτητα που αισθανεται πιο ανετα η μικρη και αν....  Οσο για τους δυνατους θοριβους την μπεμπα την εχω στο σλινγ οταν βαζω σκουπα, η μπλεντερ η κατι αναλογο, αλλιως ουρλιαζει...

[Lenia16]

4 ώρες πρίν, Δωρα είπε:

Εχουμε και εμεις παρομοιο θεμα η μικρη (13 μηνων) ειναι πολυ προσκολλημενη πανω μου σε βαθμο που ακομα και στο μπανιο μαζ παμε.... Με τον μπαμπα καθεται λιγα λεπτα μονο αν δεν με βλεπει αν με βλεπει ταυτοχρονα τοτε κανα 20 λεπτο. Γενηκως δεν την εχω αφησει ποτε με καποιον αλλων. Πηγαινουμε στην παιδικη χαρα να βλεπει αλλα παιδακια αλλα και εκει μολης την πλησιαζουν πολυ (αγκαλιες φιλακια κτλ) φοβαται και αν επιμενουν αρχιζει το κλαμμα.

Σε λιγους μηνες θα εχουμε και την βαφτηση και εκει ουτε και εγω ξερω τι θα γυνει (φοβαιται και την νονα, ουτε δευτερολεπτο δεν καθεται στην αγκαλια της).

Και γενηκως φοβαται ακομα και τις ηλεκτηκες συσκευες στο σπιτι οταν λειτουργουν εννοω (σκουπα, πληνητριο, στεγνωτηριο κτλ.).

Τι να κανω πως να χειριστω την κατασταση; Με την νονα τι θα γυνει; Πως να την συνηθησει η μικρη; Η δεν εχουμε ελπιδα μιας και η βαφτηση θα ειναι σε 2 μηνες;

Εμεις τη βαφτίσαμε 8 μηνών, με τρελό άγχος αποχωρισμού, τη νονά την είχε δει δύο φορές γιατί μένει μακριά κ στη βάφτιση έκλαιγε ακόμα κ με τον πατέρα της που γενικά τον θέλει πάρα πολυ, ήθελε μόνο εμένα. Είχε πάθει σοκ απτον κόσμο. Ο παπάς δεν είπε απολύτως τπτ, την κράταγα εγώ όλη την ώρα. Μετά δεν κοιμήθηκε καθόλου κ έκλαιγε κ στο τραπέζι. Πολλά παιδάκια είναι έτσι, νομίζω ότι δεν πρέπει να αγχωνεσαι τόσο πολύ, ότι είναι να γίνει θα γίνει. Έχε μαζί σου αγαπημένα της παιχνίδια να την απασχολείς όσο γίνεται κ μέρα είναι θα περάσει.

[ΑΡΓΚ]

On 11/8/2018 at 9:59 ΜΜ, Chrysoum είπε:

Γειά σας ανοίγω πάλι το θέμα για να ακούσω εμπειρίες. Η μικρή μου, σχεδόν 9 μηνών, έχει τρελό άγχος αποχωρισμου και κόλλημα με την μαμά. Για να σας δώσω να καταλάβετε όταν απομακρυνομαι από κοντά της κλαίει στο λεπτό και δεν σταματάει εκτός κι αν γυρίσω ή μετά από κανένα 1-2ωρο κλαματος την πάρει ο ύπνος. Δεν κάθεται με κανέναν άλλο, ούτε με τον μπαμπά (ένα 10-15' Μαξ). Αυτό ξεκίνησε από όταν ήταν 6 μηνών και το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό αφού μένουμε στο εξωτερικό και είναι όλη μέρα μαζί μου. Έρχεται σε επαφή με άλλα παιδάκια και μαμάδες σχεδόν καθημερινά, αλλά πάντα είναι μαζί μου. Ως εδώ καλά, το θέμα είναι ότι ήταν να ξεκινήσω δουλειά με μειωμένο ωράριο τον άλλο μήνα, κάτι που πρακτικά είναι αδύνατο γιατί ξέρω ότι και αυτές τις 4 ώρες που θα μείνει με τον μπαμπά της στο σπίτι θα κλαίει και δεν μου πάει η καρδιά για κανένα από τους δύο. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω άδεια άνευ αποδοχών για ένα 4μηνο ακόμα. Παρόλα αυτά θα ήθελα να επιστρέψω στην δουλειά μου μετά τα Χριστούγεννα. Καμία μαμά με παρόμοια εμπειρία; Ξέρω ότι είναι φυσιολογικό, αλλά ποτέ περίπου ανεξαρτητοποιουνται λίγο; 

Από τον Φεβρουάριο θα ήθελα να επιστρέψω στην δουλειά

 

Eίναι μεν φυσιολογικό να είναι κολλημένη με όποιον είναι συνεχώς μαζί της, αλλά όχι να μην ηρεμεί μετά από λίγη ώρα με τον μπαμπά. Ο μπαμπάς τι ακριβώς κάνει μαζί της; Την αγκαλιάζει να την περπατήσει, παίζει μαζί της στο πάτωμα, την ταϊζει, την πηγαίνει βόλτες; Η είναι με το πρώτο στραβουμουτσούνιασμα της μικρής σε φάση "έλα, εσένα θέλει" ; Τα μωρά θα δεις ότι μπορεί μεν να πλαντάζουν μόλις "χάσουν" τη μαμά, αλλά ένας άνθρωπος με υπομονή και αγάπη, είτε γιαγιά είτε και απλά η babysitter ή η βρεφονηπιαγωγός που για πρώτη φορά βλέπουν, μέσα σε λίγη ώρα συνήθως τα ηρεμεί. Αν το μωρό κλαίει για μία και δύο ώρες με τον ίδιο του τον πατέρα, κάτι δεν πάει καλά με το δεσμό τους. Η ο μπαμπάς νίπτει τας χείρας του και δεν έχει αναλάβει όντως το ρόλο που του αναλογεί, ή εσένα σου έχει βγει μια υπερπροστατευτικότητα και έχει εκείνος περάσει σε δεύτερο ρόλο, αλλά όπως και να έχει καλό θα ήταν να το αντιμετωπίσετε σε καθημερινή βάση: να κρατά το μωρό και να το ηρεμεί χωρίς να σου το δίνει, να αφιερώνουν κάποιο μέρος της ημερήσιας ρουτίνας μαζί οι δύο τους, π.χ. βόλτα ή το μπάνιο κλπ.

[ΑΡΓΚ]

22 ώρες πρίν, Δωρα είπε:

Εχουμε και εμεις παρομοιο θεμα η μικρη (13 μηνων) ειναι πολυ προσκολλημενη πανω μου σε βαθμο που ακομα και στο μπανιο μαζ παμε.... Με τον μπαμπα καθεται λιγα λεπτα μονο αν δεν με βλεπει αν με βλεπει ταυτοχρονα τοτε κανα 20 λεπτο. Γενηκως δεν την εχω αφησει ποτε με καποιον αλλων. Πηγαινουμε στην παιδικη χαρα να βλεπει αλλα παιδακια αλλα και εκει μολης την πλησιαζουν πολυ (αγκαλιες φιλακια κτλ) φοβαται και αν επιμενουν αρχιζει το κλαμμα.

Σε λιγους μηνες θα εχουμε και την βαφτηση και εκει ουτε και εγω ξερω τι θα γυνει (φοβαιται και την νονα, ουτε δευτερολεπτο δεν καθεται στην αγκαλια της).

Και γενηκως φοβαται ακομα και τις ηλεκτηκες συσκευες στο σπιτι οταν λειτουργουν εννοω (σκουπα, πληνητριο, στεγνωτηριο κτλ.).

Τι να κανω πως να χειριστω την κατασταση; Με την νονα τι θα γυνει; Πως να την συνηθησει η μικρη; Η δεν εχουμε ελπιδα μιας και η βαφτηση θα ειναι σε 2 μηνες;

 

Nα σου πω πιο πολύ θα με ανησυχούσε το ότι έχετε εδραιώσει μία κατάσταση όπου ο μπαμπάς δεν είναι ισοτιμος γονιός, παρά το τι θα γίνει σε μία μέρα της ζωής του παιδιού. Ομολογώ ότι με την ευκολία του θηλασμού ως μέσο μόνιμης παρηγοριάς, πέτυχα κάποια στιγμή το δεύτερο παιδί μου να μην έχει ως μωρό την σχέση που είχε το πρώτο με τον μπαμπά, και ήταν τεράστιο σοκ, γιατί "ξύπνησα" μια μέρα και ένιωσα ότι και ο ίδιος είχε πληγωθεί τους πρώτους μήνες. Ένα μωρό λογικό μεν είναι να είναι πιο κολλημένο σε όποιον είναι όλη μέρα μαζί του, αλλά αν και οι δύο γονείς είναι στη ζωή του, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην έχει και με τους δύο έναν ισχυρό δεσμό!

[Δωρα]

2 hours ago, ΑΡΓΚ said:

 

Nα σου πω πιο πολύ θα με ανησυχούσε το ότι έχετε εδραιώσει μία κατάσταση όπου ο μπαμπάς δεν είναι ισοτιμος γονιός, παρά το τι θα γίνει σε μία μέρα της ζωής του παιδιού. Ομολογώ ότι με την ευκολία του θηλασμού ως μέσο μόνιμης παρηγοριάς, πέτυχα κάποια στιγμή το δεύτερο παιδί μου να μην έχει ως μωρό την σχέση που είχε το πρώτο με τον μπαμπά, και ήταν τεράστιο σοκ, γιατί "ξύπνησα" μια μέρα και ένιωσα ότι και ο ίδιος είχε πληγωθεί τους πρώτους μήνες. Ένα μωρό λογικό μεν είναι να είναι πιο κολλημένο σε όποιον είναι όλη μέρα μαζί του, αλλά αν και οι δύο γονείς είναι στη ζωή του, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην έχει και με τους δύο έναν ισχυρό δεσμό!

 

2 hours ago, ΑΡΓΚ said:

 

Eίναι μεν φυσιολογικό να είναι κολλημένη με όποιον είναι συνεχώς μαζί της, αλλά όχι να μην ηρεμεί μετά από λίγη ώρα με τον μπαμπά. Ο μπαμπάς τι ακριβώς κάνει μαζί της; Την αγκαλιάζει να την περπατήσει, παίζει μαζί της στο πάτωμα, την ταϊζει, την πηγαίνει βόλτες; Η είναι με το πρώτο στραβουμουτσούνιασμα της μικρής σε φάση "έλα, εσένα θέλει" ; Τα μωρά θα δεις ότι μπορεί μεν να πλαντάζουν μόλις "χάσουν" τη μαμά, αλλά ένας άνθρωπος με υπομονή και αγάπη, είτε γιαγιά είτε και απλά η babysitter ή η βρεφονηπιαγωγός που για πρώτη φορά βλέπουν, μέσα σε λίγη ώρα συνήθως τα ηρεμεί. Αν το μωρό κλαίει για μία και δύο ώρες με τον ίδιο του τον πατέρα, κάτι δεν πάει καλά με το δεσμό τους. Η ο μπαμπάς νίπτει τας χείρας του και δεν έχει αναλάβει όντως το ρόλο που του αναλογεί, ή εσένα σου έχει βγει μια υπερπροστατευτικότητα και έχει εκείνος περάσει σε δεύτερο ρόλο, αλλά όπως και να έχει καλό θα ήταν να το αντιμετωπίσετε σε καθημερινή βάση: να κρατά το μωρό και να το ηρεμεί χωρίς να σου το δίνει, να αφιερώνουν κάποιο μέρος της ημερήσιας ρουτίνας μαζί οι δύο τους, π.χ. βόλτα ή το μπάνιο κλπ.

Επειδη λειπει πολλες ωρες απο το σπιτι την βλεπει πολυ λιγο αλλα οταν ειναι εδω καθεται και παιζει μαζη της απλως ειμαι και εγω τριγυρω (δεν τολμησα μεχρη τωρα να φυγω απο το σπιτι να του αφησω μονους), η στο διπλανο δωματιο το πολυ. Πιστευω πως εχουν δημιουργησει μια αρκετατα καλη σχεση τουλαχιστων η μικρη τον ψαχνει τον ζηταει απο το πρωι μεχρη να ερθει σπιτι το απογευμα-βραδυ. Ταισμα η κοιμησμα η μπανιο δεν εχει κανει. Για βολτα παμε οποτε μπορουμε μαζι. Αλλα και να μην ερθει μαζι μας του φερνει δωρακια απο την παιδικη χαρα (πετρουλες, κουκουτσακια ξυλακια κτλ οτι την αρεσει). Γιαγιαδες δεν υπαρχουν στην ουσια γιατι μενουν μακρια.... Πηγαινουμε και σε φιλους που εχουν παιδακι αλλα και εκει εχει την ιδια συμπεριφορα. Ωραια και καλα γελακια φωνουλες κτλ μεχρη να θελουν να την αγγηζουν εκει αποτραβιεται με αγχομενο βλεμμα, και αν ο αλλος επιμενει η εχουμε κλαμματα η ζηταει να την παρω αγκαλια.

[Chrysoum]

5 hours ago, ΑΡΓΚ said:

 

Eίναι μεν φυσιολογικό να είναι κολλημένη με όποιον είναι συνεχώς μαζί της, αλλά όχι να μην ηρεμεί μετά από λίγη ώρα με τον μπαμπά. Ο μπαμπάς τι ακριβώς κάνει μαζί της; Την αγκαλιάζει να την περπατήσει, παίζει μαζί της στο πάτωμα, την ταϊζει, την πηγαίνει βόλτες; Η είναι με το πρώτο στραβουμουτσούνιασμα της μικρής σε φάση "έλα, εσένα θέλει" ; Τα μωρά θα δεις ότι μπορεί μεν να πλαντάζουν μόλις "χάσουν" τη μαμά, αλλά ένας άνθρωπος με υπομονή και αγάπη, είτε γιαγιά είτε και απλά η babysitter ή η βρεφονηπιαγωγός που για πρώτη φορά βλέπουν, μέσα σε λίγη ώρα συνήθως τα ηρεμεί. Αν το μωρό κλαίει για μία και δύο ώρες με τον ίδιο του τον πατέρα, κάτι δεν πάει καλά με το δεσμό τους. Η ο μπαμπάς νίπτει τας χείρας του και δεν έχει αναλάβει όντως το ρόλο που του αναλογεί, ή εσένα σου έχει βγει μια υπερπροστατευτικότητα και έχει εκείνος περάσει σε δεύτερο ρόλο, αλλά όπως και να έχει καλό θα ήταν να το αντιμετωπίσετε σε καθημερινή βάση: να κρατά το μωρό και να το ηρεμεί χωρίς να σου το δίνει, να αφιερώνουν κάποιο μέρος της ημερήσιας ρουτίνας μαζί οι δύο τους, π.χ. βόλτα ή το μπάνιο κλπ.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής είναι όπως τα λες. Τους πρώτους μήνες της ζωής της δούλευε μέχρι το βράδυ και ήταν απών. Τώρα έχει μεν περισσότερο χρόνο, αλλά δεν έχει υπομονή και με την πρώτη δυσκολία μου την φέρνει. Τις δύο τελευταίες μέρες δε, η μικρή δεν κάθεται ούτε 5' μαζί του. Έχει τύχει 2-3 φορές να τους αφήσω για κάποιες υποχρεώσεις που δεν μπορούσα να έχω μαζί μου το μωρό για 30 λεπτά έως μια ώρα και έκλαιγε ασταμάτητα όλη την ώρα. Όταν γυρναγα τον έβλεπα που προσπαθούσε να την ηρεμήσει, να παίξει μαζί της, αλλά η μικρή έκλαιγε απαρηγορητα. Τι να πω; Αύριο εν τω μεταξύ έχω μια υποχρέωση που πρέπει να πάω και θα λείπω για 4 ώρες, θα δούμε τι θα γίνει.