Αυτισμός και διαφορετικότητα

[Μαρια Στυλιανακη]

Διευκρίνιση για κάποια που σημειώθηκαν άσχετα με το αντικείμενο αλλά θα ήθελα να τα σημειώσω για να μην υπάρχει λάθος εικόνα:

 

Γερμανια πχ για να σου δωσουν το πτυχιο πρεπει πρωτα να ασκησεις ενα ετος σε ενα σχολειο και επειτα δινεις και γραπτες και προφορικες εξετασεις και παραλληλα στο διαστημα αυτου του ετους εχεις εξετασεις και ελεγχο απο επιθεωρητες κτλ. Εκτος αυτου μεσα στα ετη φοιτητησης κανουν και πολλες πρακτικες ασκησεις σε σχολεια, με διαφορα projekts με παιδια απο μια ταξη κτλ.

 

όπως σημειώνεται εδώ Nach Bestehen der Ersten Prüfung folgt eine zweijährige praktische Ausbildung (Referendariat), die mit dem zweiten Staatsexamen, dem so genannten „Assessorexamen“ abschließt. http://de.wikipedia.org/wiki/Staatsexamen

στην Γερμανία στα περισσότερα μαθήματα απαιτείται 2 χρόνια πρακτικής εκπαίδευσης με πτυχίο στο τέλος , μετά το αρχικό πτυχίο, όχι δηλαδή μονο 1 έτος.

 

Στην Ελλαδα μονο, παιρνουν ενα πτυχιο και τους αμολανε στα παιδια.

και αυτό δεν ισχύει - στο πρώτο πτυχίο τα μαθήματα παιδαγωγικής και πρακτικής εξέτασης, είναι περίπου ίδια

τουλαχιστον σε Γερμανία και Ελλάδα και το γνωρίζω αυτό καθώς χρειάστηκε να το ψάξω για να κάνω την ισοτιμία μου εδώ.

πρακτικές ασκήσεις και projects γίνονται και εδώ.

 

- δεν θα ήταν σωστό να πουμε ότι τους αμολάνε στα παιδιά.

 

η αλήθεια βέβαια είναι ότι αν συγκρίνουμε την 2ετή εκπαίδευση και αξιολόγηση των υποψηφίων, σε σχέση με την πλήρη απουσία αυτής,

υπάρχει φυσικά τεράστια διαφορά στις δυο καταστάσεις εξαιτίας των εργαλείων που αποκτά ο εκπαιδευτικός αλλά και στην απόμάκρυνση απο την λίστα/2. πτυχίο, όσων δεν είναι κατάλληλοι για αυτή την εργασία.

 

επίσης κατ επέκταση και το παρακάτω είναι λανθασμένο τουλάχιστον όσον αφορά την Γερμανία

Στο εξωτερικό, κατά τη διάρκεια των σπουδών κάνουν απλά θεωρίες, και γι'αυτό το λόγο μετά κάνουν πρακτικές όσοι θέλουν να διδάξουν. Εμάς είναι μέσα στο πτυχίο μας.

 

καθώς όπως προανέφερα η πρακτική εξάσκηση είναι ακριβώς η ίδια με την Ελλάδα στο πρώτο πτυχίο. Δεν ισχύει δηλ ότι κάνουν απλά θεωρίες. - θα ηταν ενδιαφέρον να αναφερθούν οι χώρες συγκεκριμένα που εννοούνται εδώ.

 

η ουσία της υπόθεσης είναι ότι το πρώτο πτυχίο έχει στόχο μια αρχική επαφή των υποψηφίων με το θέμα αλλά είναι μια "πρώτη γεύση" και όχι το εργαλείο για πραγμάτωση του επαγγέλματος, και ούτε εργαλείο για την αξιολόγηση/απομάκρυνση όσων δεν είναι κατάλληλοι.

 

Αυτά τα δυο χρόνια διασφαλίζουν ότι οι εκπαιδευτικοί που θα αποφοιτήσουν και το δεύτερο πτυχίο, θα λειτουργήσουν σαν επαγγελματίες συγκεκριμένα σε αυτό το ρόλο, ή αν θέλετε σε αυτή την "εταιρεία" ή "σύστημα" .

 

Είναι βέβαια σε άλλο θέμα που ανήκει αυτή η συζήτηση αλλά ήθελα να το διευκρινίσω για να αποφευχθεί ελλειπής πληροφόρηση.

[Μαρια Στυλιανακη]

Βebonita πάρε τηλέφωνο στην γραμμή 801 801 1177 και ζητα πληροφορίες τι θα ήταν καλό να κανεις δηλ σε ποιους άλλους μπορείς να πας για να εχεις μια πιο καλή εικόνα.

 

Στην Γερμανία για να υπάρξει διάγνωση ξέρω ότι πρέπει ένα παιδί να το δούν πολλά! άτομα και για πάνω απο μια δυο συναντησεις ο καθένας για να καταλήξουν κάπου. Η Φαιη ανέφερε κάπου για 4 τουλάχιστον συνεδρίες αλλά και οτι συνεννοούνται οι ειδικότητες μεταξύ τους πρό της διάγνωσης- δεν ξέρω συγκεκριμένα πόσα άτομα.

 

Πάντα είναι απαραίτητες πολλές γνώμες και απο άτομα με εμπειρία.

Είναι πραγματικότητα ότι στην Ελλάδα έχουμε ακούσει αρκετές περιπτώσεις όπου υπάρχει υπερβολικά γρήγορα διάγνωση, ή λανθασμένη διάγνωση.

 

Ο μόνος τρόπος για να καθησυχαστείς ή να κατασταλάξετε στο πως θα συνεχίσετε είναι οι περισσότερες γνώμες.

[BEBONITA]

Σε ευχαριστώ Μαρία, το ψάχνω τώρα έχω ραντεβού σε δημόσιο να δω και εκεί τι θα μου πουν. Αλήθεια τι τηλέφωνο είναι αυτό.

 

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

[VassoP]

Καλημέρα! είμαι παλιά στο φόρουμ αλλά έχω κάνει μια διακοπή κάνα δύο χρόνια περίπου..

Επανέρχομαι λοιπόν.

Έχω δύο ζουζούνια τη Ντενίζ η οποία είναι 3,5 και τον Κωστή ο οποίος είναι 2 και τριών μηνών.

Όταν γεννήθηκε ο Κωστής μου ήμουν και φρέσκια φρέσκια με την προηγούμενη εγκυμοσύνη και ήξερα!

Άρχισε να μεγαλώνει, να μας κοιτάζει, 8 μηνών σηκώθηκε όρθιος μέσα στο παρκοκρέβατο και είπαμε πως θα περπατήσει γρήγορα! έτσι κι έγινε, ενός που ήταν έτρεχε παντού.

Δεν έβγαζε κιχ όμως, κουβέντα! κάποια στιγμή τον βλέπω που κρατάει ένα πιατάκι της αδερφής του από τα κουζινικά της και το στριφογυρνάει με τρομερή δεξιότητα με το ένα του χεράκι. Τον βλέπω λοιπόν να το κάνει αυτό με διάφορα αντικείμενα πάντα στρογγυλά και παρακολουθούσε με έμφαση και προσοχή την κυκλική κίνηση.

Τον φωνάζαμε με το όνομά του αλλά τίποτα αυτός. Έμπαινα μπροστά του και του έλεγα Κωστή κοίταξέ με, εκείνος με κοιτούσε για κλάσματα δευτερολέπτου και έστρεφε αλλού το βλέμμα του.

Του άρεσε λοιπόν να τρέχει σε όλο το σπίτι και να "σκανάρει" με το βλέμμα του επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Δεν έπαιζε με παιχνιδάκια, προσπαθούσε απλά να τα στριφογυρίζει, όταν δεν τα κατάφερνε τα παρατούσε και έβρισκε κάτι άλλο.

Χαρακτηριστικό ήταν μια φράση που είπε ο αδερφός μου όταν είχε έρθει επίσκεψη κάποια στιγμή, τον φώναζε "Κωστή, Κωστή" τίποτα ο Κωστής και γυρίζει και λέει "καλά αυτός είναι στον κόσμο του".

Αυτό ήταν, μόλις το είπε αυτό ξύπνησα απότομα και είπα στον άντρα μου πρέπει να τον πάμε σε κάποιον ειδικό, το παιδί είναι όντως στον κόσμο του, κλεισμένο στον εαυτό του, κάποιο πρόβλημα έχει.

Έτσι λοιπόν τον πήγαμε σε μια παιδοψυχίατρο η οποία "ευτυχώς" δεν μας διέγνωσε αυτισμό. Ο Κωστής τότε ήταν 18 μηνών. Είπε βέβαια πως ήταν πολύ μικρός για τέτοια διάγνωση αλλά έτρεχε να με αγκαλιάσει, του άρεσε το χάδι, ήταν χαρούμενος, χαμογελούσε, μας είπε όμως πως έχει μείνει πίσω στην ανάπτυξή του και μας γέμισε ενοχές γιατί μέσα στις άκρες μας είπε πως εμείς και περισσότερο εγώ έφταιγα για την κατάστασή του. Πως δεν του έδινα και πολύ σημασία, πως τον είχα κλεισμένο στο παρκοκρέβατό του και διάφορά άλλα. Εγώ τρελάθηκα από τις τύψεις που έκανα τέτοιο κακό στο παιδί μου με αποτέλεσμα να τον αφήνω τελείως ελεύθερο, να μην τον οριοθετώ, να με τραβάει από το χέρι συνέχεια να του δίνω πράγματα και πέρασε αρκετός χρόνος ο οποίος πήγε χαμένος.

Δεν το έβαλα κάτω όμως, έμαθα για κάποιον αναπτυξιολόγο ο οποίος είναι καινοτόμος στην διάγνωση του αυτισμού και κάνει διάγνωση από 6 μηνών μωρά αν έχουν αυτισμό, έμαθα και διάβασα πως είναι διάνοια και αποφασίσαμε με τον άντρα μου να τον πάμε εκεί.

Μας λύτρωσε! Ο Κωστής μου διαγνώστηκε λοιπόν με ελαφριάς μορφής Διάχυτης Αναπτυξιακής Διαταραχής. Δεν έχει αυτισμό αλλά είναι μέσα στο φάσμα. Χρησιμοποιεί στερεοτυπικές κινήσεις συνέχεια, ακόμα δεν μιλάει αλλά μπαμπαλίζει, μας κοιτάζει στα μάτια αρκετά δευτερόλεπτα το οποίο είναι φανταστικό και προχωράει. Του κάνουμε πρόγραμμα λογοθεραπείας και εργοθεραπείας με ψυχολόγο, του κάνουμε και εμείς στο σπίτι, του μιλάμε συνέχεια και πιστεύω πως θα βελτιωθεί αρκετά.

Γελάει πάρα πολύ, είναι αγαπησιάρης του αρέσουν τα χάδια αλλά όχι για πολύ ώρα. Του αρέσει πολύ να του τραγουδάω, όταν σταματάω έρχεται και αγγίζει στο στόμα μου για να συνεχίσω.

Ο αναπτυξιολόγος είναι τρομερός, τον βλέπει κάθε μήνα περίπου για να παρακολουθεί την πρόοδό του και είναι συνέχεια σε επικοινωνία με τους θεραπευτές του δίνοντας οδηγίες για τις κινήσεις τους.

Αυτά τα λίγα προς το παρόν.

[dhmhtrianna+]

Καλημερα σε ολους αναρωτιεμαι μπορει ενα παιδι να ειναι αυτιστικο και να μην εχει γινει αυτο αντιληπτο απο τους γονεις η τους δασκαλους, να ειναι ελαφριας ισως μορφης . Αν ηταν στην ηλικια των 7 χρονων για παραδειγμα και οι γονεις ειχαν καποια δειγματα 'παραξενης' συμπεριφορας , απο που θα τους συμβουλευατε να αρχισουν ??? Ευχαριστω.

[hopa]

Με συγχωρείτε που μπαίνω στο θέμα σας χώρις να έχω προσωπική εμπειρία αλλά νομίζω πως ίσως ενδιαφέρει καποίους απο εσας αυτό που έχω να πω.Πριν μερικές μέρες ειδα στη nova μια ταινία με τίτλο '' Temple Grandin'' είναι αληθινή ιστορία και αφοράστη ζωη μιας γυναίκας με αυτίσμο η όποια έφερε επανάσταση στο κόσμο της κτηνοτροφίας με τις κατασκευές της και αυτη τη στιγμή ειναι καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο της Αμερικής παρά την διαφορετικότητα της.Εγώ προσωπικά έκλαιγα με λυγμούς καθώς με συγκίνησε βαθεια η ιστορία της.Πιστεύω οτί αξίζει να την δείτε.Σε γενικότερη μου έρευνα στο διαδύκτιο για το συγκεκριμένο άτομο βρήκα πολλές πληροφορίες.Νομίζω πως έχει και σελίδα στο facebook.Eυχομαί να την δείτε.

[o mpempis mas]

καλησπερα σας.

ο μικρος μας ειναι δυομισι χρονων.

μετα απο εξετασεις - μαγνητικες εγκεφαλου- μεσης, αιματολογικες, ακουογραμμα - και μετα απο επισκεψεις σε παιδονευρολογο, και σε εναν ακομα παιδονευρολογο-αναπτυξιολογο, μετα απο το κεντρο παιδοψυχικης υγιεινης στο οποιο περασαμε πολυ προσφατα, εχουμε ΤΗΝ διαγνωση ¨Διαχυτη αναπτυξιακη διαταραχη *στο φασμα του αυτισμου ¨ *και γενικα ολοι μας ειπαν οτι ανηκει στην *Δ.Α.Δ.*

Κανουμε εργοθεραπειες και λογοθεραπειες και ειδικη διαπαιδαγωγηση, και εχουμε καλη εξελιξη ΑΛΛΑ τα χρηματα εναι πολλα, οι αναγκες πολλες και απο το ΙΚΑ δεν εχουμε παρει τιποτα ακομα, παρολο που εχουμε καταθεσει τις αποδειξεις εδω και καιρο.

 

καπου διαβασα για ενα επιδομα που δινει η προνοια για ατομα με διαγνωση Δ.Α.Δ .

μηπως ξερετε τιποτα για αυτο? καποια/ος να με καθοδηγησει, αν υσχυει, τι χρειαζεται απο χαρτια και γενικα τι πρεπει να κανω??

ευχαριστω πολυ.

[almak]

καλησπερα σας.

ο μικρος μας ειναι δυομισι χρονων.

μετα απο εξετασεις - μαγνητικες εγκεφαλου- μεσης, αιματολογικες, ακουογραμμα - και μετα απο επισκεψεις σε παιδονευρολογο, και σε εναν ακομα παιδονευρολογο-αναπτυξιολογο, μετα απο το κεντρο παιδοψυχικης υγιεινης στο οποιο περασαμε πολυ προσφατα, εχουμε ΤΗΝ διαγνωση ¨Διαχυτη αναπτυξιακη διαταραχη *στο φασμα του αυτισμου ¨ *και γενικα ολοι μας ειπαν οτι ανηκει στην *Δ.Α.Δ.*

Κανουμε εργοθεραπειες και λογοθεραπειες και ειδικη διαπαιδαγωγηση, και εχουμε καλη εξελιξη ΑΛΛΑ τα χρηματα εναι πολλα, οι αναγκες πολλες και απο το ΙΚΑ δεν εχουμε παρει τιποτα ακομα, παρολο που εχουμε καταθεσει τις αποδειξεις εδω και καιρο.

 

καπου διαβασα για ενα επιδομα που δινει η προνοια για ατομα με διαγνωση Δ.Α.Δ .

μηπως ξερετε τιποτα για αυτο? καποια/ος να με καθοδηγησει, αν υσχυει, τι χρειαζεται απο χαρτια και γενικα τι πρεπει να κανω??

ευχαριστω πολυ.

Xρειάζεσαι πρώτα την επίσημη διάγνωση από Κρατικό νοσοκομείο ή ανάλογο κρατικό φορέα ( ΚΔΑΥ νομίζω πως λέγονται ) και μετά πας στην νομαρχία που ανήκεις και ρωτάς στην πρόνοια τι άλλα χαρτιά χρειάζεσαι. Συγνώμη που δεν τα θυμάμαι καλά ..... αλλά έχουν περάσει 10+ χρόνια από τότε.

[remanoula]

που μπορω να παρω πληροφοριες για τα διακαιωματα των αυτιστικων;

[Vanora]

που μπορω να παρω πληροφοριες για τα διακαιωματα των αυτιστικων;

 

Δες αυτό το site

 

http://www.aspergerhellas.org/info-Rights.html

[Vanora]

Θα ήθελα να παραθέσω την δική μας περίπτωση.

 

Και στην κόρη μας, παιδοψυχίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων 'Αγία Σοφία' έβγαλε γνωμάτευση 'ΔΑΔ με ήπιο αυτισμό' και έχουμε σοκαριστεί γιατί δεν πήγαινε το μυαλό μας οτι θα μπορούσε να οφείλεται σ'αυτό, η μικρή καθυστέρηση λόγου που έχει.

 

Είναι 3 ετών και 8 μηνών αλλά ο λόγος της μέρα με την ημέρα βελτιώνεται από μόνος του, χωρίς να έχουμε ξεκινήσει λογοθεραπείες (βέβαια βελτιώνεται με αργό ρυθμό). Φυσικά τις επόμενες μέρες θα ξεκινήσουμε λογοθεραπείες, εργοθεραπείες κλπ.

 

Μόνο τώρα που μας 'υποψίασε' η παιδοψυχίατρος αναγνωρίζω 2-3 συμπτωματα, τα οποία έχω την εντύπωση οτι όλα τα παιδιά σ'αυτήν την ηλικία τα κάνουν μερικές φορές.

 

Π.χ. τυχαίνει να την φωνάζουμε και να μην αντιδρά, αλλά όταν την φωνάζουμε για δεύτερη φορά αμέσως γυρνάει το κεφάλι.

Της αρέσουν πολύ οι αριθμοί και έχει έφεση σ'αυτούς, κατί που τώρα μαθαίνω οτι μπορεί να είναι ένδειξη αυτισμού.

Οταν θέλει κάτι και δεν της το δώσουμε, κλαίει παρα πολύ.

[taz18]

προσωπικη μου αποψη

αν βασιστηκε σε αυτα τα τρια που εγραψες, θεωρω πολυ τραβηγμενη την διαγνωση

 

ποιο παιδακι πχ δεν κλαιει οταν δε ντου δωσεις αυτο που θελει;

κι αν εχει κλιση στα μαθηματικα; που ειναι το κακο;

 

δεν ξερω τι γινεται αλλά θεωρω οτι ο γιατρος που θα βγαλει μια τετοια διαγνωση θα πρεπει να ειναι πολυ γατονι και να ξεψαχνισει το μωρο, οχι με μια επισκεψη

 

εκτος πια αν εχει εμφανεστατα χαρακτηριστικα και το καταλαβε κατευθειαν.

 

στη θεση σου θα πηγαινα και αλλου. μην μεινετε σε μια διαγνωση για ενα τσο σημαντικο θεμα. ψαξε και βρες τον καλυτερο

[Vanora]

Πάει το μυαλό μου και στο γεγονός οτι όταν παίζει με τα παιδιά στον παιδικό σταθμό, μερικές φορές αφήνει για λίγα λεπτά τα παιδιά και παίζει μόνη της, αλλά επιστρέφει μετά από λίγα λεπτά.

Οι δασκάλα και η διευθύντρια του παιδικού σταθμού, μου είχαν πει οτι πέρισυ μερικές φορές όταν την φώναζαν δεν αντιδρούσε και τις είχε ανησυχήσει αυτό.

 

Αλλά φέτος τελευταία φορά που το έκανε αυτό ήταν πριν 2 μήνες. Δεν έχει ξαναγίνει.

 

Σημειωτεον οτι κάνει ομοιοπαθητική

[Ellemphriem]

Θα ήθελα να παραθέσω την δική μας περίπτωση.

 

Και στην κόρη μας, παιδοψυχίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων 'Αγία Σοφία' έβγαλε γνωμάτευση 'ΔΑΔ με ήπιο αυτισμό' και έχουμε σοκαριστεί γιατί δεν πήγαινε το μυαλό μας οτι θα μπορούσε να οφείλεται σ'αυτό, η μικρή καθυστέρηση λόγου που έχει.

 

Είναι 3 ετών και 8 μηνών αλλά ο λόγος της μέρα με την ημέρα βελτιώνεται από μόνος του, χωρίς να έχουμε ξεκινήσει λογοθεραπείες (βέβαια βελτιώνεται με αργό ρυθμό). Φυσικά τις επόμενες μέρες θα ξεκινήσουμε λογοθεραπείες, εργοθεραπείες κλπ.

 

Μόνο τώρα που μας 'υποψίασε' η παιδοψυχίατρος αναγνωρίζω 2-3 συμπτωματα, τα οποία έχω την εντύπωση οτι όλα τα παιδιά σ'αυτήν την ηλικία τα κάνουν μερικές φορές.

 

Π.χ. τυχαίνει να την φωνάζουμε και να μην αντιδρά, αλλά όταν την φωνάζουμε για δεύτερη φορά αμέσως γυρνάει το κεφάλι.

Της αρέσουν πολύ οι αριθμοί και έχει έφεση σ'αυτούς, κατί που τώρα μαθαίνω οτι μπορεί να είναι ένδειξη αυτισμού.

Οταν θέλει κάτι και δεν της το δώσουμε, κλαίει παρα πολύ.

 

Αν απο αυτα σας εβγαλε οτι εχετε ΔΑΔ με ήπιο αυτισμό, τοτε την εχουμε και εμεις γιατι κανει τα ιδια.....οπως επισης τα ιδια με αλλα 50 παιδια της ηλικιας που εχω δει. Ρε παιδι μου ΠΟΛΥ αυτισμος κυκλοφορει τελευταια.......

[Vanora]

VassoP έχεις πμ

 

Αν μπορεί κανείς να μου συστήσει κάποιον ειδικό (αναπτυξιολόγο, παιδοψυχίατρο κλπ) από τον οποίο να είναι ευχαριστημένος, ας μου στείλει πμ

[o mpempis mas]

καλησπερα σε ολο το φορουμ!!!

ειμαι μια μαμα...που θελει να μιλησει!

 

ολα ξεκινησαν οταν ο μικρος μας εκλεισε τον πρωτο χρονο ζωης!!!*

 

ηταν τοτε ενα χοντρουλικο μωρο, υπερβαρο θα το ελεγα εγω, απο την μερα που γεννηθηκε το επινε ολο του το γαλατακι και στην συνεχεια τα αδειαζε τα μπολακια με τις κρεμες και τα αλεσμενα. δεν ελεγε οχι στο φαγητο και εχαμε το ο.κ. απο την παιδιατρο στο να τρωει οσο θελει παρολο που ηταν πανω απο τις καμπιλες του φυσιολογικου σε υψος και σε βαρος.

 

η παιδιατρος σε μια επισκεψη στο ιατρειο της για εμβολιο αφου τον εξετασε, μετρησε και ζυγισε μας ρωτησε ποσες λεξεις λεει! σαστισα και εγω αλλα και ο συζυγος, δεν ελεγε καμια!! καποιες μονο συλλαβες - μαμ, ντα , μπα, πα, για - και στη συνεχεια της κουβεντας στο ιατρειο ειπωθηκε και το οτι δεν δειχνει με το χερι, οτι δεν κανει καμια κινηση να σταθει ωστε να περπατησει αλλα ουτε και να μπουσουλισει. η συμβουλη της ηταν να εξεταστει απο παιδονευρολογο.

 

μεχρι να κλεισουμε καποια ραντεβου περασε ενα μικρο διαστημα κατα το οποιο ο μικρος μαζι με εμενα και την μαμα μου πηγε ενα ταξιδακι στην προγιαγια για λιγες μερες. γυριζοντας απο το ταξιδι και μετα απο καποιο διαστημα διαπιστωσαμε οτι σταματησε να μπαμπαλιζει. ενω του μιλουσαμε και μας κοιτουσε και γελουσε δεν ¨απαντουσε¨ με κανεναν ηχο.*

εκεινο το διαστημα μας εξετασε και ο παιδονευρολογος ο οποιος εθεσε ως προτεραιοτητα *το περπατημα *και εν συνεχεια τον λογο και την επικοινωνια και οπως μας ειχε πει ολα θα ερθουν εν καιρο και ενα ενα! κινητικη και επικοινωνιακη ανωριμοτητα !! αυτα εγιναν οταν ο μικρος ηταν 16 μηνων. τοτε καναμε μαγνητικη μεσης και εγκεφαλου , δεν εδειξε κατι παθολογικο....που σημαινε οτι θα περπατησει οταν εκεινος το αποφασισει. δεν εφταιγε οτι ηταν χοντρουλης - γιατι το ακουσαμε και αυτο, ¨ειναι βαρυ παιδι πως θα σηκωσει το βαρος του ¨!!! να πω επισης οτι ηταν αρνητικος στον να τον πιασουμε απο τα χερια για στρατα στρατουλα ή απο τα πλευρα, κατω απο τις μασχαλιτσες, γινοταν χαλασμος κυριου, φωνες τσιριδες και σηκωνε τα ποδια στον αερα.

με παροτρυνση του παιδονευρολογου σε ηλικια 20 μηνων ξεκινισαμε φυσιοθεραπειες που ομως εκανε μονο 1 μηνα γιατι τοτε εκανε και τα πρωτα του βηματα ( 24 Δεκεμβριου 2010 , το θυμαμαι σαν χτες, βγηκε απο την πορτα και πηγε μεχρι το ασανσερ ενω ειχε δεχτει να τον κρατησω απο το χερακι ) και μετα εκανε εργοθεραπειες για 5 μηνες γιατι μας ειπαν οτι θα τον βοηθησουν περισσοτερο αφου σηκωθηκε και περπατησε.

 

απο τοτε που ξεκινησαμε να ¨ψαχνομαστε¨ γιναμε και πιο παρατηρητικοι σαν γονεις,*

ειδαμε :

- οτι οταν χαιρεται για κατι ή θελει , λαχταραει κατι ή δεν καταλαβαινει κατι κουναει χερια ποδια, κανει πεταρισματα , φτερουγισματα!*

- οτι ηταν και ειναι υπερκινητικος, δεν ησυχαζει ουτε στον υπνο του,

- οτι κλαιει με το παραμικρο, εχει πολυ συναισθημα, αγκαλιαζει τους παντες και τα παντα, φιλαει τους παντες ....ακομα και τους περαστικους, ακομα και ολα τα παιχνιδια αλλα και τα αντικειμενα ( π.χ. την πορτα του ασανσερ, την συσκυεη τηλεφωνου, το μαξιλαρι )

- οτι ολοι πρεπει να καθομαστε σε συγκεκριμενες θεσεις*

- οτι ο καθενας μας ( μαμα, μπαμπας , παπους , γιαγια θεια, θειος....) κανει συγκεκριμενα πραγματα

- οτι ολα τα αυτοκινητακια μπαινουν σε σειρα με την ιδια κατευθυνση*

- οτι του αρεσουν υπερβολικα τα παζλ

- οτι του αρεσουν παιχνιδια που τα εχει παιξει πολλες φορες , δεν τα βαριεται

- οτι δεν ανεβαινει το πεζοδρομιο μονος του ουτε και σκαλοπατια, μονο με βοηθεια και χωρις εναλλαγη ποδιων

- οτι δεν πηδαει με τα δυο του ποδια...παντα το ενα παταει στο πατωμα

- οτι.....οτι ...οτι.....

ειδαμε και βλεπουμε πολλα απο τοτε μεχρι σημερα!!!

 

Σε αυτους 5 μηνες εργοθεραπειας σαν γονεις αποφασισαμε να παρουμε και δευτερη γνωμη απο παιδονευρολογο αναπτυξιολογο αυτη τη φορα! αυτος με την σειρα του μας ειπε οτι το παιδι κλινει προς Δ.Α.Δ. χωρις ομως να μπορει να το πει με σιγουρια λογω της μικρης του ηλικιας. μας προτεινε εργοθεραπειες , λογοθεραπειες και ειδικη ¨κατι ¨ ( μου διαφευγει αυτη τη στιγμη , διαπαιδαγωγηση? αγωγη? ...) και επισης του εδωσε 8 μηνες περιθωρειο!!! ¨ενα παδι σε μια 20 λεπτη ή 30λεπτη ή 40λεπτη εξεταση σε εναν χωρο οπως το ιατρειο μη οικειο για αυτο ...αδικειται!! ο,τι και να πουμε δεν μπορει να θεωρηθει διαγνωση με βουλα στην ηλικια που βρισκεται¨.

 

ετσι λοιπον τον σεπτεμβριο του '11, ξεκινησαμε παλι εργοθεραπειες και αυτη τη φορα και λογοθεραπειες.*

η εργοθεραπευτρια ηταν η ιδια κοπελα που μας ειχε αναλαβει τους προηγουμενους 5 μηνες. δεν ειχε κανενα προβλημα μαζι της.*

με την λογοθεραπευτρια ομως....απο την αρχη εδειξε την διαθεση του!! δεν συνεργαστηκε καθολου...αλλα ουτε και εκεινη ειχε τον τροπο να το πλησιασει. ο πρωτος μηνας γνωριμιας ας πουμε οτι πηγε καπως καλα, οταν ομως ξεκινησαν να δουλευουν με την μεθοδο pecs, τοτε αρχισαν τα παρατραγουδα!! ο μικρος δεν συμφωνησε ποτε με τον τροπο της μεθοδου στο να ζηταει πραγματα με εικονες. και εκεινη ποτε δεν ρωτησε κανεναν για το αν εμαστε συμφωνοι να εφαρμοστει μια τετοια μεθοδος σε ενα παιδι που απλα ειχε αναφερθει απο εναν γιατρο μονο οτι ισως να εχει Δ.Α.Δ. στις ενστασεις μας για την μεθοδο pecs οτι μπορει να επαναπαυτει με το να δειχνει μια εικονα και να παιρνει το επιθυμητο αντικειμενο και να καταληξει στο να αρνηθει να μιλησει η λογοθεραπευτρια απαντησε ¨ εγω θα το δουλευω εδω και εσεις μην το δουλευετε σπιτι, ειναι εναν εναλλακτικος τροπος επικοινωνιας¨. *

σαν γονεις δεν αντιλεγουμε ....ειναι ενας εναλλακτικος τροπος επικοινωνιας...εχει βοηθησει πολλα παιδια με επικοινωνιακες δυσκολιες. ειναι ομως αυτος ο καταλληλος τροπος για το παιδι μας?*

οταν η λογοθεραπευτρια δεν εδειξε διαθεση να το συζητησουμε αποφασισαμε να κανουμε μια μικρη ερευνα σαν γονεις.*

 

το διο διαστημα ( σεπτεμβριο - *νοεμβριο )*

1. καναμε ακοογαμμα ( ακουστικα δυναμικα προκλητα) . αποκλειστηκε η πιθανοτητα να μην ακουει ή να ακουει σε εναν βαθμο!*

2.περασαμε απο το κεντρο παιδοψυχικης *υγιεινης, οπου ακουσαμε για δευτερη φορα Δ.Α.Δ. και οτι με τις σωστες παρεμβασεις θα μπορεσει να παει σε κανονικο σχολειο καποια στιγμη. θελει ομως πολυ δουλεια.

 

ερχομενοι στο τωρα !!!

1. *διακοψαμε το προγραμμα των θεραπειων στο κεντρο που ημασταν τον δεκεμβριο*

2. ξεκινησε αρχες γεναρη σε εναν νεο κεντρο. κανει 2 εργο και 1 λογο την βδομαδα! ειναι ακομα ο καιρος γνωριμιας και δεν μας εχουν πει ακριβως την στοχοθεσια των συνεδριων, θα μιλησουμε *για αυτο την επομενη εβδομαδα.

3. πηγαμε το μικρο σε παιδοψυχολογο και παιδοψυχιατρο, μας ειπαν και οι δυο Δ.Α.Δ. σε ηπια μορφη. κυριως μας ακουγαν και παρατηρουσαν το παιδι. μια εκθεση ή αξιολογηση της καταστασης θα μας δωσουν σε ραντεβου που κλεισαμε αρχες φεβρουαριου οπου και θα μας καθοδηγησουν βασει αυτων που ειπαμε και ειδαν για τις μεθοδους που θα βοηθησουν τον μικρο!

 

 

και τωρα δεν ξερω τι αλλο να γραψω.... δεν ξερω τι αλλο να κανω....

[myangel]

τι άλλο να κάνεις? είναι πολύ τυχερό το παιδί σου που είσαι η μαμά του.

σε φιλώ και σου εύχομαι καλό κουράγιο, το ίδιο που χρειαζόμαστε όλοι οι γονείς, και αν θέλεις και 2 συμβουλές να βασίζεσαι στο ένστικτό σου, και ν αγαπάς πολύ και να το δείχνεις. Δεν έχω εμπειρία από περίπτωση σαν τη δικιά σου, έχω απλά 2 παιδιά και πολύ πολύ αγάπη!!!

 

Συγνώμη που είμαι μάλλον Offtopic

[elina1976]

Να μια κι εγώ εδώ….

 

Μέρες διαβάζω όλο το Post……

Τις εμπειρίες γονιών, τις απόψεις ειδικών….

 

Και προσπαθώ ακόμα να το συνειδητοποιήσω….

 

Η δικιά μας ιστορία… στα γνωστά σας μονοπάτια….

 

Ο Ιασωνάκος γεννήθηκε λίγο μικρούλης, μόλις είχα μπει στον 9ο. Απίστευτα ήσυχο μωρό!!! Έτρωγε και κοιμόταν… Λάτρευε το ριλάξ του, απολάμβανε τα χάδια του Ορφέα, τα δικά μου του μπαμπά… Δεν πολυσυμπαθούσε τους ξένους και γενικά τις άσχετες αγκαλιές… Προτιμούσε να κάθεται στο ριλάξ και να παρατηρεί… Τι τυχερή μαμά που ήμουν…. Περπάτησε 14 μηνών… (μας άγχωσε λιγάκι γιατί άργησε, αλλά περπάτησε…) Λεξούλες μπαμπά, μαμά κλπ αρχικά λίγες, όχι πάντα και χωρίς την κλασική εξέλιξη μαθαίνουμε μία, την κατακτάμε και πάμε στην επόμενη…

 

Στα δύο και κάτι… ανησυχούμε πια… το παιδί δεν μιλάει… Επίσης έχει αρχίσει να είναι νευρικό… κλαίει με το παραμικρό… όταν θέλει κάτι… απλά κλαίει… χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να μας εξηγήσει τι θέλει…

 

Πάμε σε λογοθεραπευτρια (άνοιξη ήταν)…. Άμεση διάγνωση: Το παιδί λέει, είναι μια χαρά, δεν φαίνεται να έχει κάποιο θέμα… χρειάζεται περισσότερη αυστηρότητα και πειθαρχία, να του βάλουμε όρια, να τον ζορίσουμε… Δεν μιλάει γιατί του τα δίνουμε όλα αμέσως…. Γκρινιάζει γιατί δεν έχει μάθει να έχει όρια….

 

Το πλήγμα στο μητρικό μου ένστικτο, απίστευτο!!! Οι απορίες τεράστιες: Μα και ο μεγάλος χωρίς ιδιαίτερη αυστηρότητα μεγάλωσε και τα πάμε σούπερ. Είναι συνεργάσιμος, είναι… είναι…είναι… Όλοι οι καλοθελητές γύρω άρχισαν: «Είδες που πρέπει να είσαι αυστηρή?», «άστον να κλαίει!!»….

 

Σκλήρυνα κι εγώ…. Προσπάθησα τουλάχιστον για κάποιους μήνες…. Το παιδί σε υστερία πια…. Φτάνει το καλοκαίρι και λέω μέχρι εδώ! Περισσότερη υπομονή, περισσότερη τρυφερότητα, καθόλου αυστηρότητα και σε όποιον αρέσει!!! Το παιδάκι με κοιτούσε με ευγνωμοσύνη!!! Κόλλησε επάνω μου! Αλλά συνέχιζε να μην μιλάει… Ωστόσο μπορούσαμε να επικοινωνούμε κάποιες στιγμές… ένιωθα όμως ότι δεν με καταλαβαίνει… δεν τον καταλαβαίνω… κάτι χάνω…

 

Σεπτέμβρη πάει παιδικό… Εξηγώ ότι δεν μιλάει… εξηγώ ότι ψάχνουμε να δούμε γιατί….

Ο Ιάσωνας, είναι χαρούμενος στο σχολείο (η προσαρμογή πολύ ομαλή, πράγμα που με εντυπωσίασε. Είχα προετοιμαστεί για σκηνές δράματός. Χαίρεται όμως, και μάλιστα απολαμβάνει τρελά που είναι μαζί με τον αδελφό του)

 

Μέσα Οκτώβρη… Σημείωμα από την παιδοψυχολόγο του σχολείου, θέλει να μιλήσουμε… Ουπς λέω… ο Ιάσωνας….

(να είναι καλά βέβαια η γυναίκα, την ευχαρσιτώ όπως ευχαριστώ και όλους στις Γλυκές Φατσούλες για την αντιμετώπιση, τη συμπεριφορά, όλα)

 

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Δυσκολεύεται όταν αλλάζουν δραστηριότητες (π.χ. από ζωγραφική σε διάλειμμα, από τραγούδι σε παραμύθι)

Δεν πάει να παίξει με τα άλλα παιδάκια… ενώ απολαμβάνει όταν οι ομαδικές δραστηριότητες είναι καθοδηγούμενες (π.χ. ομαδικό τραγούδι και χορός)

Δεν μιλάει και όταν θέλει κάτι κλαίει απαρηγόρητος χωρίς να εξηγεί γιατί… Μπορεί να θέλει νερό, κι άλλο φαγητό, ή απλά να μην θέλει να φάει άλλο και να θέλει να του πάρουν το πιάτο… απλά κλαίει…

Η άποψη της παιδοψυχολόγου είναι να πάει για αξιολόγηση από Αναπτυξιολόγο… Στο Παίδων ή δυνατόν. Θεωρεί ότι δεν έχει θέμα ομιλίας αλλά κάπου είδους ψυχολογικό θέμα…

 

Δεν πάει το μυαλό μου… Ψάχνομαι τι ψυχολογικά θέματα μπορεί να έχει ένα τρίχρονο.

 

Κλείνουμε ραντεβού στο ιατρείο της κας Θωμαϊδου! (Υπέροχος άνθρωπος, υπέροχη με τα παιδιά)

 

Διάγνωση: Διαταραχή της Επικοινωνίας με Ιδιαίτερη Συμπεριφορα (ASD). Καθησυχαστική η κα Θωμαϊδου, θα κάνει εργοθεραπείες, και γρήγορα θα δείτε ένα άλλο παιδί… Πουθενά η λέξη αυτισμός…. Με έτρωγε βέβαια αυτό το (ASD) αλλά το μυαλό στον Αυτισμό δεν πήγε!!!

 

Ανακουφισμένη βγήκα από την αναπτυξιολόγο. Χαρούμενη που επιτέλους θα επικοινωνήσουμε! Που δεν φταίει ούτε αυτός, μα ούτε κι εγώ που δεν συνεννοούμαστε!

 

Την άλλη μέρα Googlάρω το ASD και παθαίνω σοκ!!!!!!! Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος? What??? Δεν ήξερα καν την έκφραση…. Αρχίζω να διαβάζω και τρελαίνομαι… Δεν καταλαβαίνω…

 

Πάμε στο κέντρο που θα κάνει εργοθεραπείες… Όλοι μιλούν για Αυτιστικά παιδιά… κλπ… Μου ‘ρχεται να τους πω: Κάνετε κάποιο λάθος, το παιδί δεν είναι Αυτιστικό, Διαταραχή της επικοινωνίας έχει….

 

Στην πορεία απλά καταλαβαίνω πως εγώ έχω κάνει κάποιο λάθος…. Το παιδί όντως Διαταραχή της Επικοινωνίας έχει, απλά αυτή η διαταραχή ανήκει στο φάσμα του Αυτισμού….

 

Οι άνθρωποι στο κέντρο (Έρισμα στην Αγία Παρασκευή) υπέροχοι… Με βοήθησαν να καταλάβω… μου εξήγησαν τι θα κάνουν και γιατί…

Η Μάγδα (η εργοθεραπεύτρια) «έδεσε» με τον Ιάσωνα την 3η-4η φορά… Τους πήρε λίγο… αλλά τώρα τα πάνε σούπερ! Ο Ιάσωνας την λατρεύει: Την αγκαλιάζει, τη φιλάει, την αφήνει να τον χαϊδεύει…

 

Περάσαμε κι αξιολόγηση στο Κέντρο Παιδοψυχικής Υγιεινής του ΙΚΑ: ΔΑΔ εκεί η διάγνωση… Είχα και τον Ορφέα μαζί. Θαύμασαν την σχέση τους… την αλληλεπίδρασή τους…

 

Ο Ορφέας (ετών 6) είναι ότι πιο βοηθητικό έχει ο Ιάσωνας στη ζωή του! Επικοινωνούν τέλεια, συνεννοούνται τέλεια… μαλώνουν ίσος προς ίσος… Τον καθοδηγεί, τον κατευθύνει, τον υποστηρίζει… Δίπλα του στην κυριολεξία μεταμορφώνεται ο Ιάσωνας…

 

Η ζωή μας έχει αλλάξει… 2 φορές την εβδομάδα πάμε στο κέντρο… Όλοι μαζί… Κάνει και ο Ορφέας λογοθεραπείες για το «σ» και το «ρ»…. Ο Ιάσωνας εξελίσσεται ταχύτατα! Γίνεται μέρα με την ημέρα πιο κοινωνικός, πιο εξωστρεφής… λέει πολλές λεξούλες…. Στο σχολείο δειλά δειλά προσπαθεί να παίξει με τα άλλα παιδάκια… με τις δασκάλες βρήκαν πια τρόπο να επικοινωνούν…

 

Η ζωή μας έχει αλλάξει, όπως ξαναείπα…. Διαβάζουμε συνεχώς κι εγώ και ο άντρας μου… Προσπαθούμε να καταλάβουμε… να βρούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε… να βρούμε τρόπους να κρατάμε την ισορροπία…

 

Ο Ιάσωνας εξελίσσεται πράγματι… Οι εμμονές βέβαια είναι ένα καινούργιο χαρακτηριστικό στη ζωή του: Δεν βγαίνει ποτέ έξω αν δεν κλείσουμε το φερμουάρ του μπουφάν, θέλει να κλείνουμε κάθε ανοιχτή πόρτα…. Και άλλα…. Και οι κρίσεις απελπισίας, πιο σπάνιες μεν, πιο έντονες δε…

 

Ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο… Μου πήρε λίγο… αλλά συνειδητοποίησα ότι κι εγώ χρειάζομαι βοήθεια…

 

Πως είναι η ζωή με ένα παιδί με Διαταραχή του Φάσματος του Αυτισμού? Δεν έχω ιδέα ακόμα…

 

Ψάχνομαι… αναρωτιέμαι… προβληματίζομαι… φοβάμαι για το μέλλον… Όπως ένας οποιοδήποτε γονιός για τα παιδιά του, φαντάζομαι….

[zwaki28]

Δώστε χρόνο στα παιδάκια σας καθώς και στον εαυτό σας κάνοντας συστηματική δουλειά μαζί τους και δουλεύοντας τα θέματα που αναγνωρίζετε στα οποία υστερούν. Ο χρόνος θα δείξει αν πραγματικά συμβαίνει κάτι το διαφορετικό γιατί οι ηλικίες των παιδιών μας είναι μικρές για να μπορεί ακόμα και ένας καλός επιστήμονας να διαγνώσει 100% την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα. Τρομάζουμε στο άκουσμα των λέξεων μας πιάνει πανικός και χάνουμε την ουσία η οποία είναι να μπορέσει το παιδί να ανταποκριθεί και να ενταχθεί ευχάριστα στο σύνολο. Εμείς μέσα σε 2 μήνες εχουμε δεί τεράστια διαφορά στο λεκτικό κομμάτι του μικρού το οποίο είναι το μόνο που μας ανησυχούσε και προχωράμε πολύ καλά. Θεωρώ λοιπόν οτι είτε έχει είτε οχι δαδ το οτι ταρακουνηθήκαμε μας έδωσε το εναυσμα να ασχοληθούμε εντατικά και να τον βοηθήσουμε να μιλήσει γρηγορότερα απο οτι θα έκανε μόνος. Σίγουρα δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος να ενεργοποιηθείς αλλά οι γιατροί σήμερα με το που βλέπουν παιδί που δεν μιλάει είναι το πρώτο που αναφέρουν. Πολύτιμος λοιπόν είναι ο χρόνος και η υπομονή που πρέπει να δείξουμε για να χαρούμε τα αποτελέσματα. Και αυτά αργά ή γρήγορα θα φανούν.

[ale]

Γεια σας και από εμένα. Έχω ένα γιο 21 μηνών και φυσικά δεν μιλάει καθόλου. Περπάτησε 13 μηνών και άρχισε να λέει κάποιες λέξεις ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ όπως μα-μα, μπα μπα μπα μπα, ατα, γα (γάλα), για για, μπε, μπλε. ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ. Τώρα σταμάτησε να τα λέει και όλο μπαμπαλίζει και λέει ποτέ ποτέ χωρίς νομίζω να καταλαβαίνει τι λέει. Στην αρχή νόμιζα ότι φταίει η αλλαγή περιβάλλοντος ( 15 μηνών φύγαμε εξωτερικό από όπου είναι και ο άντρας μου). Να σημειώσω ότι ο άνδρας μου από τότε που γέννησα δεν μένει μαζί μας αλλά έρχεται κάθε 15 μέρες. Μετά από 5 μήνες λοιπόν στο εξωτερικό, αποφάσισα να γυρίσω πίσω διότι ήμουν πολύ μόνη και είχα πολύ άσχημη ψυχολογία. Είμαστε 3 εβδομάδες στην Αθήνα και καμιά βελτίωση. Με όλα αυτά που διαβάζω αγχώνομαι τρελά και δεν ξέρω αν γίνομαι υστερική ή αν πρέπει να το ψάξω παραπάνω. Εκτός από το ότι δεν μιλάει, αλλά καταλαβαίνει τα πάντα μου κάνει εντύπωση που του αρέσει να βάζει σε σειρά με ακρίβεια τα αυτοκινητάκια του και μάλιστα να κοιτάνε όλα προς την ίδια κατεύθυνση, του αρέσει να γυρίζει αντικείμενα (να τα περιστρέφει), κλαίει αρκετά όταν δεν γίνεται αυτό που θέλει. Από την άλλη όταν έρχεται κάποιο παιδάκι σπίτι του δείνει όλα του τα παιχνίδια, δείχνει με το χέρι, τρώει μόνος του (όταν του αρέσει πολύ το φαγητό), πίνει από κανονικό ποτήρι, τον έχουμε τρελάνει στις αλλαγές προγράμματος και παρόλα αυτά συνηθίζει σχετικά νωρίς. Του αρέσουν α παιδάκια και όταν βρίσκεται με μεγαλύτερα παιδιά παίζει πολύ καλά και ώρες ατελείωτες μαζί τους. Δεν του αρέσει καθόλου το αυτοκίνητο. Ξέρω ότι όσο πιο γρήγορα κάνει κανείς τη διάγνωση τόσο καλύτερα αποτελέσματα έχει. Μπορείτε να μου πείτε μια γνώμη??

[angela]

Οι ψυχές των παιδιών

 

Όταν γινόμαστε μητέρες είναι η καλύτερη στιγμή μιας γυναίκας. Πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας, μας ανήκουν ολοκληρωτικά, ότι είναι η συνέχειά μας, το ίδιο μας το είναι, που ξαναγεννιέται.

Είναι όμως έτσι; Λάθος ή σωστό;

Η παρακάτω ιστορία βγαλμένη από την ζωή, σαν παραμύθι, θα δείξει μια άλλη αλήθεια ή ίσως όχι; Για να δούμε …

Αγγελική Δ. Παπασταύρου

 

«Μια φορά και έναν καιρό όχι πολύ μακριά από το παρών , μια μητέρα πίστεψε ότι είχε έρθει η στιγμή , η μεγάλη στιγμή για να φέρει στη ζωή ένα παιδάκι, ήταν άλλωστε σε ηλικία που κάθε σκέψη την μέτραγε διπλά και τριπλά και έτσι ξεκίνησε για εκείνη το θεϊκό ταξίδι.

 

Πίστευε τότε ότι τα παιδιά είναι η ολοκλήρωση της γυναικείας φύσης, η συνέχεια ενός γάμου και φυσικά ότι τα παιδιά , όλα τα παιδιά των ανθρώπων, ανήκουν στους εκάστοτε γονείς τους και είναι ίδια με αυτούς και ότι όλα τα παιδιά είναι ίδια.

 

Η πολυπόθητη εγκυμοσύνη δεν άργησε να έρθει, όλα κυλούσαν ομαλά και όλοι ήταν μέσα στην τρελή χαρά.

 

Στον ουρανό οι ψυχούλες , οι αθώες ψυχούλες μικρών παιδιών, περίμεναν καρτερικά, μέσα σε γέλια και παιχνίδια με τους αγγέλους φύλακες τους, την ώρα που θα έρθει να κατέβουνε σε μια γη, σε έναν πλανήτη, σε μια αγκαλίτσα ζεστή, στοργική, γεμάτη αγάπη , να ακούσουν πάλι το θεϊκό νανούρισμα μιας γλυκιάς φωνούλας που θα τους καθοδηγούσε στο δύσκολο ταξίδι της ζωής, πάλι και πάλι και πάλι μέσα στους αιώνες της ύπαρξής τους, στους πλανήτες, στον γαλαξία, στο σύμπαν…

 

Η στιγμή της γέννησης ήρθε και ένα ροδαλό αγόρι βρέθηκε να κοιμάται γαλήνια στην αγκαλιά της δικιάς μας ηρωίδας της ιστορίας μας, μανούλα.

 

Μεγάλωνε με τους μήνες να περνάνε γοργά, εξερευνούσε με τα μάτια του τον κόσμο σαν να τον έβλεπε πρώτη φορά, κοιτούσε τα χεράκια του σαν να τα ένοιωθε για πρώτη του φορά, καθώς και τα χείλη της μαμάς του που του φαίνονταν πρωτόγνωρα όταν εκείνη του χαμογελούσε και του μιλούσε τρυφερά, καθώς και όλα εκεί τριγύρω του φαίνονταν παράξενα και ανεξήγητα.

 

Όμως έτσι δεν κάνουν άλλωστε όλα τα μωρά, ή όχι ;

 

Ο καιρός περνούσε , η μητέρα έλεγε σε όλους τι καλό παιδί που ήταν ήσυχο, καλόβολο, δεν έκλαιγε συχνά και δεν ενοχλούσε, μόνο με τα μεγάλα διαπεραστικά του μάτια όλα τα παρατηρούσε.

Ότι και να του έδινε για φαγητό το έτρωγε , δεν έκανε μορφασμούς ούτε στο γλυκό, ούτε στο αλμυρό, ούτε ακόμη και στο ζεστό ή κρύο.

Ήταν θεόσταλτο αυτό το μωρό , η μητέρα του παντού μονολογούσε.

 

Του τραγουδούσε γλυκά για να το νανουρίσει, συνέχιζε με τα διαπεραστικά γεμάτα απορία μάτια του να την παρατηρεί, όταν το έβαζε να κοιμηθεί εκεί τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι να κοιτάει το καθρέφτισμα του φωτός και το παιχνίδισμα των χρωμάτων από το παιδικό στριφογυριζόμενο πορτατίφ. Αντί να το νανουρίζει όλο αυτό του έξαπτε την περιέργεια και έτσι ενώ η μητέρα κοιμόταν, ο μικρός άγγελός της παρατηρούσε τα πάντα στο δωμάτιο όλη νύχτα.

Άραγε τι να σκεφτόταν;

 

Όμως έτσι δεν κάνουν άλλωστε όλα τα μωρά , ή όχι;

 

Τα πρώτα του γενέθλια ήρθαν. Χαρά μεγάλη είχε η μαμά.

Πάρτι ετοίμαζε με τούρτα, τραγούδια, και πολλά άλλα μικρά παιδιά.

Ο μικρός πάλι βρήκε ευκαιρία να παρατηρήσει καινούργια πράγματα αυτή την φορά. Φατσούλες παιδιών που έτρεχαν στο σπίτι και έκαναν θορύβους καινούργιους για αυτόν . Ήταν τόσο ενοχλητικά που μόνο όταν έκλεισε τα αφτιά του με τα δύο μικροσκοπικά χεράκια του, βρήκε ανακούφιση και ευχαρίστηση και έκατσε μόνο του σε μια γωνιά απλά να παρατηρεί αυτά τα μικρά πλασματάκια που τον ενοχλούσαν από μακριά.

Με το ζόρι κάποια στιγμή η μαμά φανερά εκνευρισμένη με γκριμάτσα που δεν είχε ξανά δει τον έφερε μέσα στην ενοχλητική φασαρία,

του τράβηξε τα χεράκια με δύναμη από τα αφτιά και τότε άρχισε ένα ακόμη μεγαλύτερο μαρτύριο για τον μικρό, η φωτογραφία και τα φλάς.

Το φώς ήταν τόσο δυνατό που του πόνεσε τα μάτια τόσο δυνατά που για πρώτη του φορά ούρλιαξε από τον πόνο και έκλαψε για ώρες.

Στο κλάμα του βρήκε ο μικρός παρηγοριά και το κόλπο του έπιασε γιατί τα ενοχλητικά άλλα μικρά πλασματάκια αμέσως μετά εξαφανίστηκαν , τα δυνατά εκτυφλωτικά φώτα έφυγαν και η φασαρία από τις καραμούζες σιώπησε για πάντα.

Επιτέλους ησυχία, σκέφτηκε, όμως η μαμά, αυτό το γλυκό προσωπάκι που μόνο αγάπη έδειχνε μέχρι τότε, άλλαξε μορφή και είχε δάκρυα και αγανάκτηση και μέσα έκρυβε έναν φόβο που προσπαθούσε μάταια η μανούλα να απωθήσει μακριά από την σκέψη …

 

Όμως έτσι δεν κάνουν άλλωστε όλα τα μωρά, ή όχι;

Ο καιρός κυλούσε με διάφορα περίεργα για την μαμά περιστατικά που όλα της έδειχναν ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει με τον μικρό της άγγελο, όμως γρήγορα και δίχως δεύτερη σκέψη διέγραφε την τρομερή της σκέψη από το μυαλό και έλεγε πια δυνατά στον εαυτό της για να τον πείσει ότι όλα τα μωρά έτσι κάνουν!!!

 

Στα δεύτερα γενέθλια αν και δεν το πίστευε ότι θα γινόταν το ίδιο σκηνικό, καλού κακού απέκλεισε τις καραμούζες και την δυνατή μουσική και αποφάσισε να τραβήξουν βίντεο δίχως φλάς και όχι φωτογραφίες.

Το κόλπο έπιασε εν μέρη . Ο μικρούλης έκλεισε τα αφτιά του μόνο όταν έφτασαν τα υπόλοιπα παιδάκια και όχι για πολύ ώρα.

Ωραία μεγάλωσε και κατάλαβε , σκέφτηκε η μανούλα και χαρωπή κοιμήθηκε πιο ήσυχη εκείνη την βραδιά.

 

Όμως έτσι δεν κάνουν άλλωστε όλα τα μωρά, ή όχι;

 

Κάτι όμως με τον καιρό ανησυχούσε πολύ την μαμά , αντί να λέει ο μικρούλης κάθε μέρα όλο και περισσότερες λεξούλες και προτάσεις εκείνος απλά μουρμούρισε έναν ρυθμό από ένα τραγούδι που η μανούλα δεν θυμόταν να είχε ξανά ακούσει και από λεξούλες καμιά γνωστή.

 

Ο καιρός περνούσε και η μανούλα πλέον παρατηρούσε.

Μια μέρα πήγαν μαζί σε έναν γιατρό και εκεί μαθαίνει πως το λένε όλο αυτό.

Αυτισμό.

Τι τρομερή λέξη, τι τρομακτική. Και τώρα τι; Ρώτησε η μανούλα.

 

Οι μέρες περνούσαν , την ζεστή και σφιχτή αγκαλιά της μανούλας όλο και πιο αραιά απολάμβανε ο μικρούλης. Μα τι έγινε; Τι άλλαξε σκεφτόταν το παιδί, είναι κάτι που έκανα; Τι ;

 

Μια νύχτα, ατέλειωτη νύχτα, η μανούλα βλέπει ένα όνειρο ζωντανό, οι άγγελοι φύλακες των παιδικών ψυχών την επισκέφτηκαν , της εξήγησαν της δείξανε τον δρόμο.

 

Το άλλο πρωί η μανούλα άλλαξε, έκανε μια μεγάλη σφιχτή αγκαλίτσα που τόσο άρεσε στον μικρούλη της και του έδωσε ένα μεγάλο φιλί.

 

Του έδειξε καινούργια παιχνίδια, πολλές φωτογραφίες και του έδειξε ένα ένα τα αντικείμενα στις φωτογραφίες σε τι αντικείμενο στο σπίτι αντιστοιχούσε.

Το έκανε πολλές φορές με πολύ ήρεμη φωνή και υπομονή.

Του έλεγε σταθερά και καθαρά την λεξούλα και έτσι ο μικρούλης κατάλαβε πολλά που δεν μπορούσε να καταλάβει πιο πριν.

Του έδειξε ακόμη και την δικιά της φωτογραφία με διάφορες γκριμάτσες όπως τις έβλεπε τόσο καιρό ο μικρούλης αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι σήμαιναν.

 

Έτσι με τον καιρό έμαθε να μιλάει την γλώσσα της μαμάς ο μικρούλης.

 

Στα επόμενα γενέθλια η μητέρα έκανε κάτι τελείως διαφορετικό.

Μάζεψε τα παιδάκια και τους γονείς τους στο σπίτι και τους είπε να καθίσουν ήσυχα όλοι μαζί με χαμηλωμένα τα φώτα και να τους πει μια ιστορία.

 

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν πολλές παιδικές ψυχούλες στον ουρανό που περίμεναν την σειρά τους για να πάνε σε μια ζεστή αγκαλίτσα μιας μητερούλας στην γη, σε οποιονδήποτε πλανήτη σε κάποιο σύμπαν. Έτσι ήρθε και η σειρά του μικρού αρειανού του

Άρη να βρει την καινούργια του οικογένεια, όμως τον έστειλαν στην γη αντί για τον πλανήτη Άρη .

Στη γη του φαινόντουσαν όλα περίεργα, όλα πρωτόγνωρα, όλα μυστήρια και δεν μπορούσε να τα καταλάβει. Η μητέρα του νόμιζε ότι ήταν σαν τα περισσότερα παιδάκια όμως έκανε λάθος γιατί ο μικρούλης αρειανός ήταν διαφορετικός και πολύ καλύτερος, όμως η μανούλα δεν μπορούσε και εκείνη να τον καταλάβει.

Όταν οι άγγελοι κατάλαβαν το λάθος τους, ειδοποίησαν την μανούλα και της έδειξαν πώς να επικοινωνήσει με τον μικρούλη της και έτσι ο μικρός Άρης έγινε γρήγορα πολύ επικοινωνιακός και πολύ καλύτερος σε πολλά άλλα πράγματα από τους υπόλοιπους φίλους του.

Ήθελε απλά τον χρόνο του και να βρει τον σωστό τρόπο για να δείξει σε όλους το ποιος είναι.

Έτσι, είπε η μανούλα, έχω και εγώ τον δικό μου αρειανό, τον δικό μου άγγελο που ήρθε στη γη και μου έμαθε και εκείνος ένα σωρό πράγματα όπως την αποδοχή, την απεριόριστη αγάπη και την υπομονή.

 

Οι γονείς αλλά και τα άλλα παιδάκια αμέσως κατάλαβαν τι εννοούσε η μητέρα .

 

Τα παιδιά μας είναι δανεικά , δεν μας ανήκουν, τα φιλοξενούμε, τους προσφέρουμε γνώσεις, αγάπη , τους δείχνουμε τον σωστό δρόμο για την ζωή και τα αφήνουμε να πετάξουν στα δικά τους όνειρα όταν μεγαλώσουν.

 

Το παν είναι να τα καταλαβαίνουμε και να τα βοηθάμε με όλη μας την ψυχή .

Δεν είναι όλα ίδια , είναι όμως όλα ίσα και τους αξίζει το καλύτερο :

Η αποδοχή και η απεριόριστη αγάπη για πάντα !!!»

 

 

 

Συγγραφική επιμέλεια/συγγραφέας

Αγγελική Δ.Παπασταύρου

[ZWH]

Aντζελα ειναι υπεροχο!!!!!!!!!!!

[valeri]

Γεια σας και από εμένα. Έχω ένα γιο 21 μηνών και φυσικά δεν μιλάει καθόλου. Περπάτησε 13 μηνών και άρχισε να λέει κάποιες λέξεις ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ όπως μα-μα, μπα μπα μπα μπα, ατα, γα (γάλα), για για, μπε, μπλε. ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ. Τώρα σταμάτησε να τα λέει και όλο μπαμπαλίζει και λέει ποτέ ποτέ χωρίς νομίζω να καταλαβαίνει τι λέει. Στην αρχή νόμιζα ότι φταίει η αλλαγή περιβάλλοντος ( 15 μηνών φύγαμε εξωτερικό από όπου είναι και ο άντρας μου). Να σημειώσω ότι ο άνδρας μου από τότε που γέννησα δεν μένει μαζί μας αλλά έρχεται κάθε 15 μέρες. Μετά από 5 μήνες λοιπόν στο εξωτερικό, αποφάσισα να γυρίσω πίσω διότι ήμουν πολύ μόνη και είχα πολύ άσχημη ψυχολογία. Είμαστε 3 εβδομάδες στην Αθήνα και καμιά βελτίωση. Με όλα αυτά που διαβάζω αγχώνομαι τρελά και δεν ξέρω αν γίνομαι υστερική ή αν πρέπει να το ψάξω παραπάνω. Εκτός από το ότι δεν μιλάει, αλλά καταλαβαίνει τα πάντα μου κάνει εντύπωση που του αρέσει να βάζει σε σειρά με ακρίβεια τα αυτοκινητάκια του και μάλιστα να κοιτάνε όλα προς την ίδια κατεύθυνση, του αρέσει να γυρίζει αντικείμενα (να τα περιστρέφει), κλαίει αρκετά όταν δεν γίνεται αυτό που θέλει. Από την άλλη όταν έρχεται κάποιο παιδάκι σπίτι του δείνει όλα του τα παιχνίδια, δείχνει με το χέρι, τρώει μόνος του (όταν του αρέσει πολύ το φαγητό), πίνει από κανονικό ποτήρι, τον έχουμε τρελάνει στις αλλαγές προγράμματος και παρόλα αυτά συνηθίζει σχετικά νωρίς. Του αρέσουν α παιδάκια και όταν βρίσκεται με μεγαλύτερα παιδιά παίζει πολύ καλά και ώρες ατελείωτες μαζί τους. Δεν του αρέσει καθόλου το αυτοκίνητο. Ξέρω ότι όσο πιο γρήγορα κάνει κανείς τη διάγνωση τόσο καλύτερα αποτελέσματα έχει. Μπορείτε να μου πείτε μια γνώμη??

νομιζω οτι εισαι λιγο αγχωμενη για αλλους λογους

τα ιδια κανει και ο γιος μου ,λεει μονο μαμα,μπαμπα,λια λια(γιαγια) τοποτα αλλο και οσα εχω υπογραμμισει και ειναι 21 μηνων

[valeri]

.

Δεν είναι όλα ίδια , είναι όμως όλα ίσα και τους αξίζει το καλύτερο :

Η αποδοχή και η απεριόριστη αγάπη για πάντα !!!»

αποδοχη ,αγαπη και οχι τυψεις

[Katerinoula23]

:cry:

 

Αχ βρε Angela με έκανες να κλάψω νυχτιατικα....πολυ συγκινητικό....

 

Αυτο το μήνυμα το πήρα απο ενα βιβλιο που μου χάρισε ο μπαμπας μου όταν ημουν έγκυος " παιδι για την αιωνιότητα " μια αληθινή ιστορία μιας μητέρας που συντροφεψε το παιδι της μεχρι το τέλος ( καμμια σχέση με τον αυτισμό πολυ πιο σοβαρή περίπτωση ). Απλα κατάλαβα, ένιωσα αυτα τα λόγια οτι τα παιδια δεν ειναι ιδιοκτησία μας..τα συντροφευουμε όπως ειναι στο δρόμο τους...

 

Φιλια σε ολες τις μανουλες...