Είναι αυτισμός ή στρές; (5 ετών)

[sweety**]

Καλησπέρα σας, έχω ένα αγοράκι 5 χρόνων. Φοβάμαι γ αυτισμο  από διάφορα που βλέπω. Βέβαια κμ δασκάλα δεν Μ έχει πει ότι υπάρχει κπ πρόβλημα αλλά το αντίθετο.εγω όμως δεν νιώθω σίγουρη . Επειδή όμως δεν ξέρω που να απευθυνθώ σε ποια ειδικότητα θα μπορούσατε να με βοηθήσετε?? Τι ειδικότητα ψάχνω? Μένουμε Πάτρα. αν γνωρίζετε κ συγκεκριμένα κπ όνομα η κπ κέντρο π θα μπορούσα να απευθυνθώ..ευχαριστώ πολύ!

[ninaki80]

πρίν από 54 λεπτά , sweety** είπε:

Καλησπέρα σας, έχω ένα αγοράκι 5 χρόνων. Φοβάμαι γ αυτισμο  από διάφορα που βλέπω . Βέβαια κμ δασκάλα δεν Μ έχει πει ότι υπάρχει κπ πρόβλημα αλλά το αντίθετο.εγω όμως δεν νιώθω σίγουρη . Επειδή όμως δεν ξέρω που να απευθυνθώ σε ποια ειδικότητα θα μπορούσατε να με βοηθήσετε?? Τι ειδικότητα ψάχνω? Μένουμε Πάτρα. αν γνωρίζετε κ συγκεκριμένα κπ όνομα η κπ κέντρο π θα μπορούσα να απευθυνθώ..ευχαριστώ πολύ!

Αναπτυξιολογο θα ψάξεις ητε σε δημοσιο νοσοκομειο ητε ιδιωτικα. Αφού δεν σου έχει πει η δασκάλα τιποτα γιατί αγχώνεσαι? Αν υπήρχε κάποια δυσκολία θα στο ελεγε φαινονται αρκετά οι δυσκολίες σε αυτές τις ηλικίες.  

[sweety**]

Το θέμα Μ είναι ότι κολλάει σε κπ πράγματα,με κπ παιχνίδια , μέρη ,άτομα και καταστάσεις . Επίσης το άλλο π δεν Μ αρέσει είναι ότι δεν μπορω να επικοινωνησω μαζί του εύκολα.πχ ξεκινάει να Μ λέει κάτι π έγινε στο σχολείο..κ σε ένα λεπτό τα έχει αλλάξει κ τα λέει διαφορετικά ..ούτε μπορώ να βγάλω άκρη τι έχει γίνει. Επίσης πετάγεται οπότε θέλει να μιλήσει πχ δεν τον ενδιαφέρει αν μιλάω στο τηλ η με τον άντρα Μ τη με τη γιαγιά του θα πεταχτεί κ θα μιλήσει πανω απο τη φωνή σου κ θα συνεχισει μέχρι να διακόψει. Ρωτάει τα ίδια κ τα ίδια ενώ του εχουμε δώσει απάντηση.

[samsympan]

Καλημέρα @sweety**! Χωρίς να είμαι ειδικός θα σου έλεγα ότι καμία από αυτές τις συμπεριφορές δεν είναι τυπικό συμπτώματα του αυτισμού. Μάλλον τυπική συμπεριφορά 5χρονου.

Ωστόσο, θα πρότεινα να συζητήσεις αρχικά με τον παιδίατρο του παιδιού. Σωστά αναφέρθηκε ότι ο παιδίατρoς-αναπτυξιολόγος είναι ο κατάλληλος ειδικός, αν συνεχίσεις να έχεις αμφιβολίες αναζήτησε στην περιοχή σου.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι. Όχι για να μου απαντήσεις, για να αναρωτηθείς η ίδια. Η ανησυχία σου για το παιδί και τυχόν αυτισμό, υπήρχε καιρό τώρα; Ή πρόσφατα σου δημιουργήθηκε; Επίσης, και συγγνώμη αν επαναλαμβάνομαι, οι ανησυχίες σου για την επαγγελματική σου πορεία, για την πορεία της τωρινής σου εγκυμοσύνης, για θέματα της καθημερινότητας είναι ανησυχίες που είχες έντονα καιρό τώρα ή παρατηρείς ότι έχουν διογκωθεί τον τελευταίο καιρό σε βαθμό που να σου δημιουργούν άγχος-δυσλειτουργία στην καθημερινότητα σου; Σκέψου το ενδεχόμενο να λάβεις συμβουλευτική σχετικά με την διαχείριση του άγχους. Μπορεί να βρεις κι εκεί απάντηση στα ερωτήματα σου.

[kotsifikos]

Για αξιολόγηση θα πρέπει να απευθυνθείς σε αναπτυξιολόγο.

Θα συμφωνήσω με την @samsympan, αυτά που περιγράφεις είναι η τυπική συμπεριφορά ενός πεντάχρονου.Στη θέση σου για να μου φύγει το άγχος και η έννοια θα πήγαινα το παιδί για μία αξιολόγηση, άλλωστε αυτό είναι που πρέπει να γίνεται έτσι και αλλιώς στα δύο και στα πέντε.

[sweety**]

Σας ευχαριστώ όλες γ τις απαντήσεις σας!

[belleblue]

On 21/2/2023 at 9:16 ΜΜ, sweety** είπε:

Το θέμα Μ είναι ότι κολλάει σε κπ πράγματα,με κπ παιχνίδια , μέρη ,άτομα και καταστάσεις . Επίσης το άλλο π δεν Μ αρέσει είναι ότι δεν μπορω να επικοινωνησω μαζί του εύκολα.πχ ξεκινάει να Μ λέει κάτι π έγινε στο σχολείο..κ σε ένα λεπτό τα έχει αλλάξει κ τα λέει διαφορετικά ..ούτε μπορώ να βγάλω άκρη τι έχει γίνει. Επίσης πετάγεται οπότε θέλει να μιλήσει πχ δεν τον ενδιαφέρει αν μιλάω στο τηλ η με τον άντρα Μ τη με τη γιαγιά του θα πεταχτεί κ θα μιλήσει πανω απο τη φωνή σου κ θα συνεχισει μέχρι να διακόψει. Ρωτάει τα ίδια κ τα ίδια ενώ του εχουμε δώσει απάντηση.

Γειά σου, δεν είμαι ψυχολόγος αλλά αυτές είναι οι σκέψεις μου συμφωνα με διάφορες εμπειρίες. 

 

όταν ένα παιδί κολλάει σε καταστάσεις και πχ δεν μπορεί να κάνει το ένα αν δεν συμβεί το άλλο,

και καταπιάνεται με κάτι που δεν φαίνεται να έχει στοχο (πχ να μετράει αντικείμενα, να κοιτάει κάτι συνεχόμενα), απλά επειδή αυτό το ηρεμεί και το απασχολεί  μπορούμε να το πούμε εμμονή,  είτε εμμονική συμπεριφορά,   (περιέγραψε αν μπορείς πιο αναλυτικά ένα τέτοιο συμβάν με λεπτομέρεια)

ενώ το άλλο που περιγράφεις ακούγεται σαν  

impulsive behaviour δηλαδή να μην έχει τον έλεγχο της παρορμητικότητας. 

 

Αυτά τα δυο μπορεί να είναι ενδείξεις κάποιας υπερκινητικότητας στην σκέψη αν δεν είναι υπερκινητικός σε θέμα κίνησης. 

Δυστυχώς οι ψυχολόγοι αυτό δεν το έχουν σαν ένδειξη ,αυτό, κοιτάνε πάντα μόνο την υπερκινητικότητα στο σώμα. 

Όμως η υπερκινητικότητα στην σκέψη και στο συναίσθημα  (τύπος adhd inattentive )δεν φαίνεται, και οδηγεί ενα παιδί σε μια συμπεριφορά αλλόκοτη, που δείχνει ότι το παιδί δυσκολεύεται, σε καταστάσεις, και ψάχνει να βρεί τι θα το ηρεμήσει ή τι θα το παρηγορήσει,   για παράδειγμα όταν η σκέψη είναι "υπερκινητική" σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε (εμμονικά κιόλας) να βρείς κάτι για να την απασχολήσεις για να μη σε βασανίζει /καταπολεμεί το εσωτερικό άγχος που προκαλεί αυτή η συνεχόμενη λειτουργία του εγκεφάλου, και σαφέστατα να μιλήσεις αμέσως μόλις σου έρθει.  

Αυτό ( η προσπάθεια να κατευνάσεις την εσωτερική ανησυχία)  για κάποια παιδιά φτάνει ως και τράβηγμα μαλλιών δέρματος μέχρι το σημείο που δημιουργείται πρόβλημα.   

Από αυτά που γράφεις αν είναι όντως έντονα και διαρκή μου ακούγεται σαν ενα παιδί που είναι στην τσίτα κάπως. 

Ή μπορεί να είναι επειδή δεν έχει τρόπους να ηρεμήσει τον εαυτό του σε μια στιγμή οικογενειακής κρίσης λόγω αγχωτικών καταστάσεων κάτι που εσύ θα πρέπει να βοηθησεις, 

ή μπορεί και να έχει κάποια neurodiversity που ίσως το προκαλεί αυτό το άγχος που πάλι με τον ίδιο τροπο βοηθάς και εσύ. 

.... θα βοηθήσει να κάνετε ασκήσεις mindfulness.

Υπάρχουν στα Ελληνικά, για παιδιά δωρεάν στο  soundcloud.   Κάντε το μαζί θα βοηθήσει και εσένα να ανταπεξέλθεις και εκείνο .

 

Ακόμα και αν δεν έχει κάτι τέτοιο όπως το περιγράφω μπορεί απλά να είναι κάτι παροδικό εξαιτίας  stress.

 

Μήπως μπορείς να γράφεις κανονικά γιατί ειναι πολύ κουραστικό το κείμενο με μόνο Μ κπ γ  ,... 

 

Edited February 23 by belleblue

[sweety**]

Για παράδειγμα, του αρέσει να παίζει με συγκεκριμένο αυτοκινητάκι και δεν το αλλάζει με τίποτα , δεν δέχεται να αλλάξει μαξιλαροθηκη ( μια φορά του την είχα δύο εβδομάδες γιατί γινόταν χαμός όταν με έβλεπε να την αλλάζω ), έχει συνηθίσει να τον πάει ο μπαμπάς σχολείο?δεν δέχεται να τον πάω εγώ η το αντίθετο,κάθε βράδυ θέλει να λέμε ακριβώς το ίδιο παραμύθι,ότι δει σε βιντεο στον υπολογιστή θα είναι τα ίδια κ τα ίδια,του προτείνω κάποιες καινούριες δραστηριότητες και επειδή δεν τις γνωρίζει δεν θέλει καν να δοκιμάσει. Είναι υπερκινητικός ξυπνάει 6μιση το πρωί κ μέχρι το βράδυ στις 10-11 που θα κοιμηθεί (αφού τον πιέσουμε εννοείται )δεν κόβει καθολου, μιλάει συνέχεια κ μόνος του,επαναλαμβάνει τις διαφημίσεις που ακούει..

[belleblue]

Ερώτηση όταν λες σχολείο εννοείς νηπιαγωγείο επειδή είναι 5 ετών σωστα; 

Αν αυτά τα κάνει μόνο στο σπίτι σας αλλά δεν τα κάνει στο χώρο που είναι οι δασκάλες, είναι περίεργο και ασυνήθιστο. 

Ζήτα από την δασκάλα, να σου καταγράψει πόσες φορές την ημέρα βλέπει να υπάρχουν τέτοιου είδους επαναλήψεις και θα πρέπει εσύ να της δώσεις γραπτώς μια λίστα όσων επαναλήψεων βλέπεις, για να δει μηπως καποιες παράλληλες / όμοιες συμπεριφορές.

Κάποιες δασκάλες είναι και άπειρες και ισοπεδώνουν και κάποιες συμπεριφορές που μπορεί να είναι προβληματικές επειδή δεν τις καταλαβαίνουν/δεν τις βλέπουν ως τέτοιες από μη επαρκής γνώσεις. Μπορεί πχ να μην τους ξαναέτυχε και να νομίζουν ότι είναι νορμαλ συμπεριφορά.

Δεν είναι όλες δηλαδή απαραίτητα, έμπειρες στο να καταλάβουν κάτι. 

Άρα, καταγράφεις, αυτά που έγραψες ως παράδειγμα, της τα δίνεις είτε σε χαρτί ή εμαιλ   για να καταλάβει τι εννοείς, 

και ζητάς να σου απαντήσει εάν εντός της εβδομάδας υπάρχουν τέτοιες "εμμονικές" συμπεριφορές. 

Αυτό που θα σου απαντήσει , αν επιβεβαιώνει τελικά αυτά που βλέπεις εσυ, και η δασκάλα δεν το είχε δει, 

θα τα πας σε αξιολόγηση που θα κάνεις απο αναπτυξιολόγο.  

Αν σου απαντήσει ότι δεν έχει ξεχωρίσει κανενός είδους τέτοια συμπεριφορά  στην καθημερινότητα του παιδιού σου εκτός σπιτιού, 

τότε αναζητείς παιδοψυχολόγο για να δείξεις παλι την ίδια λίστα για να σου πουν πως μπορείς να βοηθήσεις το παιδί σου να έχει λιγότερο στρες στον χώρο του σπιτιού σου.  Όπως και να έχει μια συμβουλευτική καλή είναι. 

 

Κάθε βράδυ το ίδιο παραμύθι, εάν δηλαδή πεις δεν αντεχω αλλο αυτο το παραμυθι, πρεπει να διαβασουμε άλλο, απλά και αποφασιστικά, τι θα συμβεί;

Αν αλλάξεις μαξιλαροθήκη χωρις να σε δει να το κανεις θα διαμαρτυρηθει για την μυρωδια φρεσκοπλυμμένου; Είναι το σχέδιό της που θέλει; Για ρώτα τον αν δεν σου εχει πει.

 

Για υπολογιστή προτείνω ότι είναι πολύ νωρίς για να επιλέγει μόνος του τι θα βλέπει, και θα έπρεπε να υπαρχει έλεγχος σε αυτο με αποκλεισμό καναλιών που εσυ θεωρείς  ακατάλληλα. Όλα τα συστήματα έχουν τετοιες δυνατότητες.  

 

Κάποιες φορές θα πρέπει να μπορεί να αντέξει τον "χαμο" μιας τετοιας αλλαγής και το να είσαι δίπλα του μαζί του υποστηρίζοντάς τον συναισθηματικά σε αυτήν. 

 

Θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα ανάγκη να κοιμηθώ με το λαγουδάκι μου και δεν επρεπε ποτέ να πλυθεί. ήταν η ασφάλειά μου και ήταν η σωτηρία μου σε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν ένιωθα να με στηρίζουν ή να εχω καποιον κοντά μου.  Μισούσα τη μητέρα μου και έφριττα όταν ήθελε να με πείσει να πλυθεί, και ήταν για μένα εφιάλτης, να το πλύνει. Η μυρωδιά του, με ηρεμούσε κάθε βράδυ, ήταν σαν ναρκωτικό/ηρεμιστικό. Λειτουργούσε απευθείας, σαν μια τζούρα τσιγάρο.   Ακόμα θυμάμαι την έλλειψη κατανόησης που είχε για αυτή μου την κρίσιμη ανάγκη που με πήγαινε ακόμα πιο μακριά της,

αλλά ταυτόχρονα και την μη ικανότητά της να με παρηγορήσει και να μου δείξει ότι είναι κοντά μου.

Ότι και να είχα ,ή έχω, όντας νευροτυπική ή όχι, κάτι έλειπε από την ζωή μου για να το χρειάζομαι αυτό.  Δεν ένιωθα τίποτα και κανέναν κοντά μου για να με κατευνάσει και να με κάνει να αισθανθώ γαλήνη. Για πολλά χρόνια ήταν αυτό, εώς και 3η δημοτικού.  Μετά απλώς αποσυνδέθηκα πλήρως από την μητέρα μου και την προσδοκία να με παρηγορήσει κάποιος στις δυσκολίες που είχα. Με τις ακόλουθες συνέπειες. 

 

Αναρωτήσου. Μπορεί και να είναι πρόβλημα στην σχέση σου μαζί του ή πιθανώς να χρειάζεται συναισθηματική στήριξη περισσότερη από ότι έχεις δώσει ως τώρα, ότι και να έχει, δεν παίζει ρόλο...

Μακάρι να βρείς άκρη. Επέμεινε, μην αφήνεις αυτές τις συμπεριφορές να υπάρχουν/διαιωνιστούν, είναι προφανές ότι είναι σε ένταση το παιδί σου και καλά κάνεις εφόσον το νιώθεις που το ψάχνεις.... 

Τα παιδιά που είναι σε ηρεμία, δεν έχουν πρόβλημα να αλλάζουν δραστηριότητες ή αντικείμενα και δεν εχουν ανάγκη να φιξάρουν σε συγκεκριμένα. 

Δεν είναι πάντα μια νευροτυπικότητα ή όχι, αλλά όπως γράφω ακόμα και αν είναι, η διαχείριση πάλι ίδια θα είναι,  προσπάθεια να έρθεις κοντά.  

[sweety**]

Πήγε παιδικό σταθμό 2 χρονιες, επειδη την δευτερη αλλαξαμε παιδικό αλλαξε και δασκάλα, καμια από τις δύο δεν μ είπε οτι συνεβαινε κατι οσο και αν τις ρωτούσα, τοτε πιο πολύ γιατι φοβομουν επειδή γνωριζα οτι υπάρχει ένα παιδακι ακομα στο σοι με αυτισμό και φοβήθηκα την κληρονομικότητα.

περυσι προνήπιο η δασκαλα του παλι μ ελεγε ολα καλά, και απο μόνη της χωρίς να ρωτησω κάτι μ ελεγε οτι ειναι πολύ καλός με πολύ φαντασια και δημιουργικός αν και ειναι και απο τα μικρότερα σε ηλικία εκει, η δασκάλα φέτος αλλαξε,  παλι ολα καλα μου λέει και οτι δεν εχει περιεργες συμπεριφορες εκτος του οτι ειναι ζωηρος και πρεπει να του επιβληθείς λίγο και οτι συνεργάζεται μια χαρα.οποτε 4 διαφορετικεσ δασκάλες δεν εχουν εντοπίσει τιποτα!

οσον αφορα το παραμύθι αν πω τελικα αλλο θα αρχισει να κλαιει να φωνάζει κτλ και αν τελικα το συνεχισω και του πω δεν σου λεω τιποτα τοτε αφου κανεις ετσι, στο τελος θα κοιμηθεί λέγοντας δεν με αγαπατε.

Την μαξιλάροθήκη την θέλει λόγω του σχεδιόυ που καθε φορα συνιθίζει.αν την αλλαξω χωρίς να με δει και το δει αργοτερα θα την βγάλει και θα πάει στα απλυτα να βρει την άλλη(τελευταια δεν το κανει και πολύ για να λεω την αλήθεια)

στον υπολογιστή δεν κάθεται μονος του του βάζουμε εμεις καποιο παιδικό συνήθως παραμύθι αλλά αν δει πχ 3 παραμύθια θέλει να είναι αυτά τα 3 που είδε και τις προηγούμενες φορές.

[ΕΛΕΝΗ1619]

Γειά σου sweety. Εμάς το κορίτσι μας διαγνώστηκε πέρυσι στο φάσμα αυτισμού, με ΔΕΠΥ. Καθώς πήγαινε νηπιαγωγείο, μας πρότειναν να περάσει από το ΚΕΔΑΣΥ κι από εκεί, να την δει παιδοψυχίατρος. Σε μας έγινε το αντίθετο, όπου στο σχολείο και όταν την πέρναμε από εκεί, παρουσίαζε έντονες δυσκολίας προσαρμογής και μη τήρησης κανόνων (που αποδώθηκε σε ΔΕΠΥ), κάτι που στο σπίτι και σε one on one δεν φαινόταν, καθώς είναι ένα αρκετά μπροστά για την ηλικία του παιδί νοητικά, αλλά με έντονη δυσκολία στο κοινωνικό κομμάτι και να εκφραστεί όταν νιώθει ανασφάλεια, παρά το πλούσιο λεξιλόγιό της, και το γεγονός ότι έμαθε να διαβάζει κανονικά λίγο πριν κλείσει τα 4. Μας πρότειναν να βρούμε παιδοψυχίατρο στο παίδων Αγία Σοφία, και μετά πέρασε από λογοθεραπεύτρια και εργοθεραπεύτρια της ομάδας του, ώστε να έχει μια πλήρη εικόνα για το παιδί και τι είδους θεραπείες θα χρειαστεί. Από πριν είχα ήδη κάνει πολλή δουλειά μαζί της, με διάφορα που διάβαζα, και ζητούσα να βρούμε κάποιον για να μας βγάλει μια διάγνωση, και όταν τελικά έγινε, ένιωσα τεράστια ανακούφιση, γιατί ήξερα τι ακριβώς πρέπει να κάνω, και πού να απευθυνθώ για να βοηθηθεί το παιδί, όπως και γίνεται. Αυτό στο λέω γιατί, ακόμα και όταν έγινε η διάγνωση, συγγενείς την αμφέβαλλαν για λίγο, αλλά βλέποντας το πόσο καλά τα πάει τώρα, που έχει την κατάλληλη στήριξη, και το παιδί, και εμείς οι γονείς, που ακούμε τα καλύτερα γι' αυτό, το έχουν με τον τρόπο τους αποδεχτεί. Αν κι εσύ λοιπόν έχεις την ανησυχία αυτή, ότι κάτι χρειάζεται το παιδί, που παρά την αγάπη και προσπάθεια που κάνεις να το βοηθήσεις να είναι ο καλύτερος εαυτός του, δεν μπορείς να εξηγήσεις γιατί δεν λειτουργεί, αναζήτησε έναν καλό παιδοψυχίατρο, ο οποίος με την διάγνωση θα του γράψει και θεραπείες, και έπειτα ένα παιδικό θεραπευτικό κέντρο, όπου έχει όλες τις ειδικότητες. Εμάς στο ΚΕΔΑΣΥ που ρώτησα πριν το αποτέλεσμα της αξιολόγησης, μου είπαν να πάει σε παιδοψυχίατρο και ΟΧΙ σε αναπτυξιολόγο. 

Καλή επιτυχία στις αναζητήσεις σου και σου εύχομαι καλή δύναμη και ό,τι καλύτερο για το παιδάκι σου!

[kotsifikos]

Οι δασκάλες του νηπιαγωγείου δεν μπορούν αν αξιολογήσουν ένα παιδάκι.

Σίγουρα,  αν δουν μία συμπεριφορά που παρεκκλίνει πολύ από την τυπική ανάπτυξη θα ενημερώσουν τον γονέα να παρέμβει όμως δεν είναι ειδικότητα τους ώστε να έχουν επιπλέον γνώσεις. Κλείστε ένα ραντεβού σε έναν αναπτυξιολόγο και συζητήστε όλα αυτά μαζί του, μόνο εκείνος μπορεί να σας βοηθήσει.

 

 

[μαγιοπουλας]

On 25/2/2023 at 12:32 ΜΜ, belleblue είπε:

Ερώτηση όταν λες σχολείο εννοείς νηπιαγωγείο επειδή είναι 5 ετών σωστα; 

Αν αυτά τα κάνει μόνο στο σπίτι σας αλλά δεν τα κάνει στο χώρο που είναι οι δασκάλες, είναι περίεργο και ασυνήθιστο. 

Ζήτα από την δασκάλα, να σου καταγράψει πόσες φορές την ημέρα βλέπει να υπάρχουν τέτοιου είδους επαναλήψεις και θα πρέπει εσύ να της δώσεις γραπτώς μια λίστα όσων επαναλήψεων βλέπεις, για να δει μηπως καποιες παράλληλες / όμοιες συμπεριφορές.

Κάποιες δασκάλες είναι και άπειρες και ισοπεδώνουν και κάποιες συμπεριφορές που μπορεί να είναι προβληματικές επειδή δεν τις καταλαβαίνουν/δεν τις βλέπουν ως τέτοιες από μη επαρκής γνώσεις. Μπορεί πχ να μην τους ξαναέτυχε και να νομίζουν ότι είναι νορμαλ συμπεριφορά.

Δεν είναι όλες δηλαδή απαραίτητα, έμπειρες στο να καταλάβουν κάτι. 

Άρα, καταγράφεις, αυτά που έγραψες ως παράδειγμα, της τα δίνεις είτε σε χαρτί ή εμαιλ   για να καταλάβει τι εννοείς, 

και ζητάς να σου απαντήσει εάν εντός της εβδομάδας υπάρχουν τέτοιες "εμμονικές" συμπεριφορές. 

Αυτό που θα σου απαντήσει , αν επιβεβαιώνει τελικά αυτά που βλέπεις εσυ, και η δασκάλα δεν το είχε δει, 

θα τα πας σε αξιολόγηση που θα κάνεις απο αναπτυξιολόγο.  

Αν σου απαντήσει ότι δεν έχει ξεχωρίσει κανενός είδους τέτοια συμπεριφορά  στην καθημερινότητα του παιδιού σου εκτός σπιτιού, 

τότε αναζητείς παιδοψυχολόγο για να δείξεις παλι την ίδια λίστα για να σου πουν πως μπορείς να βοηθήσεις το παιδί σου να έχει λιγότερο στρες στον χώρο του σπιτιού σου.  Όπως και να έχει μια συμβουλευτική καλή είναι. 

 

Κάθε βράδυ το ίδιο παραμύθι, εάν δηλαδή πεις δεν αντεχω αλλο αυτο το παραμυθι, πρεπει να διαβασουμε άλλο, απλά και αποφασιστικά, τι θα συμβεί;

Αν αλλάξεις μαξιλαροθήκη χωρις να σε δει να το κανεις θα διαμαρτυρηθει για την μυρωδια φρεσκοπλυμμένου; Είναι το σχέδιό της που θέλει; Για ρώτα τον αν δεν σου εχει πει.

 

Για υπολογιστή προτείνω ότι είναι πολύ νωρίς για να επιλέγει μόνος του τι θα βλέπει, και θα έπρεπε να υπαρχει έλεγχος σε αυτο με αποκλεισμό καναλιών που εσυ θεωρείς  ακατάλληλα. Όλα τα συστήματα έχουν τετοιες δυνατότητες.  

 

Κάποιες φορές θα πρέπει να μπορεί να αντέξει τον "χαμο" μιας τετοιας αλλαγής και το να είσαι δίπλα του μαζί του υποστηρίζοντάς τον συναισθηματικά σε αυτήν. 

 

Θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα ανάγκη να κοιμηθώ με το λαγουδάκι μου και δεν επρεπε ποτέ να πλυθεί. ήταν η ασφάλειά μου και ήταν η σωτηρία μου σε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν ένιωθα να με στηρίζουν ή να εχω καποιον κοντά μου.  Μισούσα τη μητέρα μου και έφριττα όταν ήθελε να με πείσει να πλυθεί, και ήταν για μένα εφιάλτης, να το πλύνει. Η μυρωδιά του, με ηρεμούσε κάθε βράδυ, ήταν σαν ναρκωτικό/ηρεμιστικό. Λειτουργούσε απευθείας, σαν μια τζούρα τσιγάρο.   Ακόμα θυμάμαι την έλλειψη κατανόησης που είχε για αυτή μου την κρίσιμη ανάγκη που με πήγαινε ακόμα πιο μακριά της,

αλλά ταυτόχρονα και την μη ικανότητά της να με παρηγορήσει και να μου δείξει ότι είναι κοντά μου.

Ότι και να είχα ,ή έχω, όντας νευροτυπική ή όχι, κάτι έλειπε από την ζωή μου για να το χρειάζομαι αυτό.  Δεν ένιωθα τίποτα και κανέναν κοντά μου για να με κατευνάσει και να με κάνει να αισθανθώ γαλήνη. Για πολλά χρόνια ήταν αυτό, εώς και 3η δημοτικού.  Μετά απλώς αποσυνδέθηκα πλήρως από την μητέρα μου και την προσδοκία να με παρηγορήσει κάποιος στις δυσκολίες που είχα. Με τις ακόλουθες συνέπειες. 

 

Αναρωτήσου. Μπορεί και να είναι πρόβλημα στην σχέση σου μαζί του ή πιθανώς να χρειάζεται συναισθηματική στήριξη περισσότερη από ότι έχεις δώσει ως τώρα, ότι και να έχει, δεν παίζει ρόλο...

Μακάρι να βρείς άκρη. Επέμεινε, μην αφήνεις αυτές τις συμπεριφορές να υπάρχουν/διαιωνιστούν, είναι προφανές ότι είναι σε ένταση το παιδί σου και καλά κάνεις εφόσον το νιώθεις που το ψάχνεις.... 

Τα παιδιά που είναι σε ηρεμία, δεν έχουν πρόβλημα να αλλάζουν δραστηριότητες ή αντικείμενα και δεν εχουν ανάγκη να φιξάρουν σε συγκεκριμένα. 

Δεν είναι πάντα μια νευροτυπικότητα ή όχι, αλλά όπως γράφω ακόμα και αν είναι, η διαχείριση πάλι ίδια θα είναι,  προσπάθεια να έρθεις κοντά.  

Πολυ ωραια τα λες.Εχεις δουλέψει πολύ με τον εαυτό σου.Φαινεται αυτο.Μπραβο σου!Δίνεις κ ωραίες συμβουλές αλλά περνάς κ ένα γενικότερο μήνυμα. 

[sweety**]

Καλησπέρα σας, επισκέφτηκαμε κάποιον ειδικό πάνω στο θέμα , μου μίλησε κατευθείαν για διάσπαση προσοχής( ΔΕΠΥ).Κ ότι μπορουμε να τον βοηθήσουμε!Δεν ξέρω ,έχετε κπ εμπειρία πάνω σε αυτό?? 

[belleblue]

α άρα καλά κατάλαβα από τα γραπτά σου. 

έχει εδώ πολλές μαμάδες νομίζω με εμπειρία. 

Θα απευθυνθείς στην adhd hellas, είναι εξειδικευμένοι.  έχουν κ ιστοσελίδα , ψάξε το.  έχει πολύ υλικό στο διαδίκτυο. 

Βεβαια να κάνετε πρώτα την επίσημη διαγνωση με ερωτηματολογιο και ιστορικο κλπ, μια φίλη πηγε προσφατα στο παιδων πεντέλης οπου είναι η κ. Μπαλάσκα όπου έχω ακούσει καλές κριτικές και είναι αρκετά ειδική στο θέμα. 

Εννοείται ότι μπορείτε να τον βοηθήσετε και το καλό είναι ότι η ΔΕΠΥ δεν είναι τίποτε άλλο από ότι μια διαφορετική ταχύτητα στην σκέψη & ρυθμό αντίληψης (που μια είναι γρήγορη μια αργή ή δεν ξεκινά, μπλοκάρει σαν γαιδούρι που κλωτσάει), όχι ανικανότητα. Πρόσεξέ το αυτό. Μην του συμπεριφέρεσαι σαν να μην μπορεί. 

Μπορεί, κανονικά, αλλά θέλει άλλο τρόπο και άλλη τεχνική. Θέλει πολύ αγάπη και θα δείς ότι όλα γίνονται ακόμα και αυτά που νομιζες οτι δεν γινονται. 

Και μικρές ρουτίνες να ξέρεις ότι βοηθάνε πάρα πολύ. Κάποια ίδια πράγματα, και η ακολουθία τους. 

 .. να ξέρεις ότι καταλαβαίνει 5χ περισσότερα από ότι νομίζεις. 

Αν σου είπαν για δεπυ, τότε θα πρέπει οπωσδηποτε να διαβάσεις για το emotional dysregulation στα παιδιά, γιατί αυτό είναι το κατά κόρον πρόβλημα, που εμποδίζει να ενταχθεί ένα παιδί με διαφορετικότητα σε ομάδες παιδιών...

Γιατί υπάρχει πολύ μεγάλη ένταση απο την υπερκινητικότητα στην σκέψη που δεν αφήνει να ηρεμήσει, και για να ηρεμήσει προσπαθεί με εξωτερικούς τρόπους (όλες αυτές οι "εμμονές" που απλά είναι όμως coping mechanisms) για να βρεί γαλήνη. Αυτούς όμως τους τρόπους οι άλλοι δεν τους καταλαβαίνουν (τα παιδιά εννοώ) οπότε εύκολα το παιδί αυτό βαφτίζεται ως περίεργο ή δύσκολο. 

Οπότε χαλαρώνεις σε αυτό το θέμα - είναι πράγματα που το παιδί σου έχει ανάγκη & του λες και μπράβο αν ηρεμεί με αυτό, του στύλ "αγαπημένο μου παιδί μπράβο που έχεις βρεί κάτι που σε κάνει και αισθάνεσαι καλά". όσο και εσένα να σε τσαντίζει ή να μην το αντέχεις. 

Θα το κάνεις να αισθανθεί ικανό (σε κάτι!) και θα είναι πολύ μεγάλο στήριγμα στην δική του προσπάθεια να βελτιωθεί..

Αν θέλεις να το βοηθήσεις κάνε απλά μαζί του mindfulness,  ξαπλώστε κάθε μέρα μια φορά κάπου και φουσκώστε τις κοιλιές σας με ανάσες,

είναι ότι καλύτερο, για να δει οτι μπορεί να ελέγξει το σώμα του μόνος του.  Η ιδέα ότι αυτό γίνεται, και ότι σε ηρεμεί, είναι πολύ σημαντική σε κάθε παιδί έτσι και αλλιώς, αλλά σίγουρα προ πάντων, σε όποιο έχει μικρή ή μεγάλη δυσκολια στην ρυθμιση συναισθημάτων (είναι συνεδεμένη με την δεπυ).  

 

Το πάν είναι μην βαφτιστεί ως ανίκανο. Πρόσεξέ το αυτό. Ηρέμησε εσυ, γιατί η δέπυ μπορεί να φαίνεται κάτι τρελλό αλλά δεν είναι. 

Λένε ότι οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι να αντιδρουμε γρήγορα, όχι να είμαστε σε 4 τοιχους κλεισμένοι με κανόνες πολλούς και ότι η δεπυ είναι μια έκφραση ανθρώπου με χαρακτηριστκά που θα έπρεπε να έχει, παλιότερα, πριν εκατοντάδες αιώνες.  Είναι skills που χρειάζονται τώρα κάποια επαγγέλματα που έχουν ρίσκο και πρέπει μέσα στην ένταση να μπορείς να αποφασίσεις σωστά και να αντέξεις πράγματα που άλλοι δεν μπορούν. 

..και δεν είναι κάτι που θα το εμποδίσει αργότερα στη ζωή ίσα ίσα όταν σε μικρή ηλικία έχει υποστήριξη, θα καταφέρει και πιο πολλά. 

Αν θυμάμαι καλά, ήταν εδώ μια μητέρα που είχε πει οτι έχει δεπυ η ίδια & κάτι είχε γράψει για αυτό...

.. είχα διαβάσει και κάπου, ότι είναι κληρονομικό, ότι συνήθως όταν ανακαλύπτουν ότι το έχει το παιδί, παίρνουν και διάγνωση οι γονείς/ενήλικες & σε άρθρο καθημερινής πρόσφατα, έγραφε ότι και οι γυναίκες είναι εντελώς αδιάγνωστες, επειδή οι ειδικοί πάντα έβλεπαν  την υπερκινητικότητα στο σώμα μόνο... αντί και του συναισθήματος και της σκέψης ...οπότε συχνό φαινόμενο κ αυτό.... . Ένα κορίτσι δηλαδή πολύ πιθανό να μη διαγνωστεί και ποτέ και απλά να λένε ότι είναι υπερευαίσθητη/είναι drama queen/τεμπέλα μια ζωή,... και όσο αντέξει...  κλπ. 

 

 

 

Edited March 9 by belleblue

[μαγιοπουλας]

Φοβερό.δεν ήξερα τόσες λεπτομέρειες.

Κ φυσικά δεν τις ξέρουν κ πολλοί εκπαιδευτικοι