Αναπτυξιολογική διάγνωση των παιδιών

[AKIOU]

ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΩΣ Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΕΙΑ "ΜΟΔΑ" ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΑΤΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΟΛΟΓΟΥΣ.

 

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΥ ΜΑΣ KAI ΛΟΓΟ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ (ΕΙΝΑΙ ΔΙΓΛΩΣΣΟ), ΠΗΓΑΜΕ ΣΕ ΑΝΑΠΤΥΞΙΟΛΟΓΟ (ΤΟΥ ΠΑΙΔΩΝ) Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΞΕΤΑΣΗ 3 ΛΕΠΤΩΝ ΜΑΣ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΙΘΑΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ.

 

ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟ (ΤΟΥ ΠΑΙΔΩΝ) ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΞΕΤΑΣΗ 1,5 ΩΡΑΣ Η ΙΑΤΡΟΣ ΑΠΟΦΑΘΗΚΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ !!!!, ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ.

 

ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ ΣΙΓΟΥΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ - ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ, ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΠΑΝΤΑ ΜΑΙ ΔΕΥΤΕΡΗ (Η ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ) ΓΝΩΜΗ!!

[Μαρια Στυλιανακη]

Ευχαριστούμε ΑΚΙΟΥ για την παρατήρηση αυτή.

 

Ναί, το καλύτερο είναι να υπάρχουν πολλές γνώμες.

Είναι σίγουρο ότι δεν γίνεται σε 3 λεπτά να γίνει διάγνωση τέτοια.

Για να βγεί οποιαδήποτε συγκεκριμένη διάγνωση χρειάζονται απο ότι ξέρω περισσότερες απο μία συνάντηση..

Σε μία πρώτη συνάντηση φαίνονται πολύ λίγα πράγματα, ευτυχώς ο νευρολόγος σας έδωσε τον απαραίτητο χρόνο.

 

Σαν δίγλωσση και εγώ (γερμανίδα μαμά έλληνας μπαμπάς) και λογω της εμπειρίας μου και με άλλα δίγλωσσα παιδιά, λέω τα εξής για αυτό το θέμα.

 

Για όλα τα δίγλωσσα παιδιά, η επαφή/κοινωνικοποίηση με άλλα παιδιά που δεν αντιμετωπίζουν αυτή την πρόκληση, είναι πολύ πιό δύσκολη απο ότι για τα παιδιά που δεν βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση.

 

Έχουν ανάγκη απο πολύ περισσότερη παρότρυνση και ενθάρρυνση μιάς και νιώθουν μειονεκτικά που δεν έχουν την ίδια ευχέρεια με τα άλλα παιδιά, στην κατανόηση αλλά και στην έκφραση του προφορικού λόγου.

 

Υπάρχουν παιδιά που γενετικά έχουν έμφυτο ταλέντο στις γλώσσες που αυτά δεν θα παρουσιάσουν κανένα πρόβλημα ακόμα και με 3 γλώσσες, αλλά υπάρχουν άλλα που δεν τυχαίνει να έχουν αυτό το ταλέντο.

Για αυτά μπορεί η διγλωσσία να προκαλέσει την καθυστέρηση της ομιλίας ιδιαίτερα στην ευαίσθητη φάση των 3 ετών όπου αυτή ολοένα και αναπτύσσεται.

 

Εκεί γνωρίζω ότι συνιστούν οι ειδικοί να αποφεύγεται η διγλωσσία όσο γίνεται, έτσι ώστε να αποκτήσει το παιδί άνεση σε μία πρώτα γλώσσα, να την μιλήσει καθαρά και σωστά, και μετά να επεκταθεί η επαφή με την δεύτερη γλωσσα περισσότερο.

 

Το πιό σημαντικό είναι να υπάρχει κατανόηση, και καμία πίεση για την εκμάθηση της γλώσσας.

 

Ενα άλλο σημείο είναι το ότι οι ειδικοί συνιστούν το να μιλάει η μητέρα την μητρική της γλώσσα - και για λόγο της καλύτερης συνεννόησης/έκφρασης αλλά και της σωστής εκμάθησης.

 

Προσωπικά έχω να πώ ότι όλα αυτά αλλάζουν στην πορεία.

Η δική μου ιστορία:

Η μητέρα μου μου μιλούσε γερμανικά μέχρι που ήμουν 2 ετών - τότε γεννήθηκε η αδερφή μου, και η μητέρα μου άρχισε να μας μιλάει περισσότερο σπαστά ελληνικά. Με τους γείτονες μιλούσαμε ελληνο αγγλικά (ήταν ελληνοαμερικάνοι).

Για μένα ήταν τεράστια προσπάθεια να πώ κάτι, και να το πω σωστά - μιά και τα Ελληνικά που χρησιμοποιούσα βέβαια, δεν ήταν πάντα σωστά, με αποτέλεσμα εγώ πάντα να ένιωθα outsider και ντροπαλή.

¨Ομως πρέπει να πώ ότι η μητέρα μου ήταν πολύ αγχωμένη με το να μάθω γερμανικά, και με πίεζε πολύ όχι με αρνητικό τρόπο, αλλά με τρόπο που ήμουν και εγώ αγχωμένη τελικά για κάτι που δεν χρειαζόταν.

Θυμάμαι ότι ένιωθα καλά μόνο και με άλλα παιδιά που ήταν και αυτά δίγλωσσα.

Πήγα Ελληνικό νηπιαγωγείο και δημοτικό, μετά γυμνάσιο και λύκειο στην Γερμανική σχολή, και έκανα σπουδές στην Γερμανία.

Το ότι είχα μάθει καλά γερμανικά φάνηκε πολύ αργότερα, μετά τις απολυτήριες, όταν τα χρησιμοποίησα στην πράξη.

Τα ελληνικά, επίσης.

Στον προφορικό μου λόγο δεν φαίνεται ότι είμαι δίγλωσση σε καμία απο τις δύο γλώσσες, αλλά ξέρω ότι κάνω διπλή προσπάθεια για να πώ κάτι προφορικά, απο ότι κάποιος άλλος, και πολλές φορές μπερδέυω την γλώσσα μου με αποτέλεσμα να νιώθω άσχημα για αυτό.

 

η γνώμη μου είναι το ότι να είσαι δίγλωσσος πλησιάζει την δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπίζει ένα παιδί στο σχολείο όταν έχει δυσλεξία.

Η διαφορά είναι ότι η διγλωσσία έχει αργότερα πολύ μεγάλα προτερήματα.

 

(Αλλά και η δυσλεξία, απο την άλλη μπορεί να έχει τα δικά της προτερήματα που ίσως ακόμα δεν έχουν ανακαλυφθεί/ερευνηθεί απο την επιστήμη.)

 

το πιό σημαντικό είναι να μην υπάρχει πίεση στην εκμάθηση της γλώσσας, και να μήν νιώθει ένα παιδί ενοχή που δεν μιλάει ακόμα - μπορεί να είναι μπερδεμένο - ίσως και θυμωμένο που πρεπει να ξεδυαλύνει τί είναι πιά γλώσσα και τι γλώσσα να μιλάει στον καθένα..

 

δεν μας είπες πόσων ετών είναι το παιδάκι σου?

[almak]

Άλλη η δουλειά του αναπτυξιολόγου και άλλη του νευρολόγου , όπως και άλλη του παιδίατρου.

Τι θέλω να πω:

Καλά κάνατε και πάτε ακόμα και για τρίτη γνώμη.

Νομίζω πως η 2η και 3η γνώμη πρέπει να είναι επίσης από αναπτυξιολόγο ,, ή τέλος πάντων από αυτόν ο οποίος είναι επίσημα αρμόδιος για το όποιο προβλημά μας.

Καταλαβαίνω πως όλοι γιατροί είναι και μάλιστα ασχολούνται με τα παιδιά , και ώς εκ τούτου έχουν εμπειρία.........

Αλλά και γω γονιός είμαι 2 παιδιών και έχω την ανάλογη εμπειρία 12 χρόνων ...και πάει λέγοντας.

 

Αν πήγατε στη αναπτυξιολόγο κ. Θωμαϊδου στο παίδων ......τότε ναι είναι ένας επιστήμων που δεν ξοδεύει και πολύ χρόνο για εξέταση ( είμαι παθών ) αλλά η διαγνωσή της και η σειρά των εξετάσεων που προτήνει είναι οι ενδεδειγμένες για να απορίψουμε ότι το παιδί δεν είναι γεννημένο με πρόβλημα....

 

Αν πήγατε στην νευρολόγο κ. Μαστρογιάννη στο παιδων Αγ. Κυριακ. ναι είναι ένας επιστήμων που ξοδεύει πολύ χρόνο με τον ασθενή σαν να σε γνώριζε χρόνια έχει κι αυτή την μέθοδότης.

 

Αυτό που διαφωνώ από το ποστ του ή της ΑΚΙΟΥ είναι που απορίψαμε την διάγνωση ενός γιατρού ιδικότητας Ψ'με την διάγνωση ενός γιατρούς ιδιότητας Χ'

 

Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω και ολόψυχα εύχομαι να έχει δίκιο ο νευρολόγος , αλλά θα βρεθούμε σε ανάλογο δείλιμα όταν έχουμε να διαλέξουμε διάγνωση ανάμεσα σε παιδίατρο ή πνευμονολόγο ή αλεργιολόγο ακόμα και ΩΡΥΛΑ

 

ΥΓ. Μαρία σου χτυπήσαμε "ευαίσθητη" χορδή με το θέμα της διγλωσσίας

[fokion]

Απ' την αλλη τι γινεται οταν ακους αντικρουωμενες αποψεις απο της ιδιας ειδικότητας γιατρους??? Το πας " η πλειοψηφια κερδιζει"?????

 

Αν και εδω διακρινω κατι σαν "δεν ειναι της ειδικότητας μου το προβλημα ειναι αλλου"

 

Τεσπα. Μηπως ΕΜΕΙΣ οω γονιοι ειμαστε και λιγο παραπανω απ' οσο πρεπει "ευαισθητοι" γιατι το δικο μου δεν μιλαει του γειτωνα μιλαει... ή απο την αλλη, γιατι το δικο μου περπαταει του γειτωνα μπουσουλαει ακομα ( εδω??? θα το παμε παλι σε γιατρο?? )

 

Αντικοιμενικα ΚΑΘΕ παιδι εχει δικο του προγραμμα ποτε θα μιλησει ποτε θα περπατησει κ.λ.π. το οποιο ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ επειρεαζεται απο το "περιβαλλον"....

Καλως ή κακως το μονο που μπορει να μας βοηθεισει ειναι η διαισθηση μας και η εμπειρια μας ως γονεις.... Κατι σοβαρο ποτε δεν εκδηλωνεται ΜΟΝΟ με ενα συμπτωμα....

[Μαρια Στυλιανακη]

συμφωνώ σε αυτά που λες,

μόνο σε αυτό

Κατι σοβαρο ποτε δεν εκδηλωνεται ΜΟΝΟ με ενα συμπτωμα....

 

αυτό δεν το ξέρω. νομίζω εχει σχέση με το ποιά είναι η κατάσταση...

όπως είπες, είναι πολύ δύσκολο για τον γονέα να δεί κάτι απο μόνος του, ή επίσης μπορεί κάποιος να βλέπει και να ανησυχει για κάτι που δεν είναι στην πραγματικότητα πρόβλημα.

...η διαίσθηση του γονέα είναι πολύ σημαντική, αλλά αυτό έχει και σχέση με το πόσο ενημερωμένος είναι για τα διαφορετικά αναπτυξιακά στάδια... Δηλαδή η ιστορία της Κικής για παράδειγμα που είχε διαίσθηση ότι κάτι διαφορετικό είχε το παιδί της, βοήθησε το παιδί της,.. αλλά χρειάστηκε και να πείσει τον μπαμπά, ο οποίος δεν θεωρούσε αρχικά ότι υπάρχει λόγος ανησυχίας - πράγμα που σημαίνει ότι ο κάθε γονιός μπορεί και να το βλέπει διαφορετικά.

 

κάποιες περιπτώσεις θέλουν περισσότερο καιρό για να φανεί τί συμβαίνει και πως θα βοηθηθεί ένα παιδάκι, ενώ κάποιες άλλες είναι πιό φανερές και έχουν πιό ξεκάθαρα συμπτώματα.

 

Για τον ειδικό αυτό δεν είναι πάντα εύκολο - απο ότι έχω ακούσει, πολλοί πιέζονται να κάνουν κάποια διάγνωση, απο την διοίκηση ενός νοσοκομείου, ή να πούν κάτι συγκεκριμένο στους γονείς.

 

Πάντως οι εξετάσεις και οι επισκέψεις σε διάφορους ειδικούς, μπορεί να είναι ψυχοφθόρες για τους γονείς, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να φανεί εάν υπάρχει κάτι όπου μπορεί ένα παιδάκι να ωφεληθεί.

 

Είναι πολλές καταστάσεις που ένα παιδάκι εάν δεν βοηθηθεί, θα έχει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα αργότερα απο ότι εάν διαγνωστεί νωρίς.

 

Ένας ειδικός επίσης μπορεί να βοηθήσει όχι μόνο σε κάτι "σοβαρό" όπως π.χ. κάποιο σύνδρομο αλλά γενικά σε διάφορα προβληματα που ακόμα και αν δεν είναι τεράστια, μπορεί να προβληματίζουν πολύ τους γονείς.

 

Απλώς είναι απαραίτητο πραγματικά να υπάρχουν πολλές γνώμες.

 

Απ' την αλλη τι γινεται οταν ακους αντικρουωμενες αποψεις απο της ιδιας ειδικότητας γιατρους??? Το πας "η πλειοψηφια κερδιζει"?????

ένας ειδικός ή πολλοί, θα βοηθήσουν να προσεγγιστεί η πραγματικότητα όσο πιό κοντά γίνεται απο διάφορες πλευρές.

Θα έλεγα ότι η διαίσθηση του γονέα εκεί μπορεί να κρίνει ποιού ειδικού η διάγνωση δεν είναι εμπεριστατωμένη. Ποιός ειδικός δηλαδή τους εξήγησε πως έκανε την διάγνωση, με ποιά κριτήρια κ.τ.λ.

Πρέπει οι γονείς να τα ρωτάνε αυτά, για δική τους ενημέρωση αλλά και για να δούν με ποιό σκεπτικό δρά ο κάθε ειδικός.

Είναι απαραίτητο να μπορεί να τους πεί συγκεκριμένα πράγματα για την μεθοδολογία του.

Πάντα όμως, όχι μπροστά στα παιδιά. Εάν ειναι και οι δύο γονείς, ο ενας πρέπει να πάρει το παιδάκι έξω απο το δωμάτιο όταν ο ειδικός θα εξηγήσει όλα αυτά πράγματα.

[fokion]

Oxi οτι διαφωνω Μαρια προς θεου...

 

Απλα πιστευω ( το βλεπω και απο τον εαυτο μου αλλωστε ) οτι οι συμερινοι γονεις επειδη ισως ΕΙΜΑΣΤΕ πιο ενημερωμενοι απο τους δικους μας γονεις ( ημιμαθεις μηπως????) στην πλειονότητα των περιπτωσεων κανουμε "την τριχα τριχιά" που λενε...

 

Εχοντας την εμπειρία της διαγνωσης του Διαβητη στη μικρη μπορω ακόμα και να σου πω ΠΟΤΕ περιπου αρχισε καθοτι ΤΟΤΕ αλλαξε η συνηθης συμπεριφορά της... αυτο ειναι που λεω διαισθηση και εμπειρία..

Τα παιδια μας τα ξερουμε. Ξερουμε τις συνηθειες τους, τα χουγια τους... καθε αλλαγη σε αυτα ΚΑΤΙ συμαινει...

Ας που με η Χρισταννα ενα παιδι πετσι και κοκαλλο ετσι κι αλλιως να ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΕΙ πιατα φαγητο απο εκει που ετρωγε με 1000 ζορια το μισο + να πινει κουβαδες νερο, εκει που ολη μερα επινε 2 ποτηρια + απωλεια βαρους παρ ολα αυτα + "ευκολη" κουραση, ΚΑΤΙ μας ειπε... βεβαια το ΤΙ το ειπε ο γιατρος....

Το ιδιο εγινε με την ελαυρας μορφης δυλεξια της. δεν ηταν ΜΟΝΟ δυσκολη στην αφωμειωση των μαθηματων, ηταν γενικα "αλλου", αφηρημενη κ.λ.π.

 

Τωρα βεβαια πως ενας γονιος μπορει να αξιολογησει ενα γιατρο... αυτο ειναι μια αλλη μεγαλη κουβεντα...

[ΣΟΦΙΑ]

Όλα τελικά είναι θέμα χειρισμού των γονιών.. Από το να αφουγκραστούν,

διαγνώσουν, συνειδητοποιήσουν, παραδεχθούν, ένα τυχόν πρόβλημα του παιδιού, μέχρι το να επιλέξουν - συνεργαστούν και αναλύσουν την κατάσταση με ειδικούς και εφαρμόσουν την σωστή αγωγή και συμπεριφορά που κατα περίπτωση απαιτείται..

 

Συμφωνώ όμως με τον FOKION σε δύο πράγματα:

1. Κατι σοβαρο ποτε δεν εκδηλωνεται ΜΟΝΟ με ενα συμπτωμα

2. Κάθε παιδί έχει τους ρυθμούς τους.

Μην άπό προσωπική φιλοδοξία έχουμε απαιτήσεις υπερβολικές από τα παιδιά μας και μονίμως τα συγκρίνουμε με άλλα.. νομίζω ότι λίγο πολύ το κανουμε ή το χουμε κάνει όλοί αυτό και είναι ΛΑΘΟΣ.

 

Όπως και με τη Μαρία στο ότι οφείλουμε για τα παιδιά μας να τρέξουμε να κουραστούμε , να ενημερωθούμε και να αναποδογυρίσουμε τον κόσμο όλο προκειμένου να βρούμε τη σωστή προσέγγισης/λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα μας απασχολεί.. Για τον εαυτό μας μπορεί να μην το κάναμε ποτέ για τα παιδιά μας όμως είμαστε υποχρεωμένοι..

[κικη]

Φιλοι μου γεια σας, καιρο εχουμε να τα πουμε αλλα ειλικρινα περασα ενα γολγοθα ολο αυτο το καιρο

Και ας αρχισω με της περι διαφορετικοτητας του καθε παιδιου... το παιδι που εχει ιδιαιτεροτητα αργα η' γρηγορα κυριως η μητερα και επειτα και ο πατερας το καταλαβαινουν και βλεπουν την διαφορα διοτι οι η συμπεριφορα του παιδιου παρεκλινει σε πολλα σημεια.

Εγω πρωτα πηγα στο ΙΚΑ οπου μου ειπαν πως το παιδι εχει adhd αλλα με το καιρο καθως ενημερωνομουνα εβλεπα πως κατι αλλο ειναι αυτο που ταλαιπωρει το παιδι μου και παρακινουμενη απο την εσωτερικη μου ανησυχια αλλα καθως και απο το τελος της καλυψης απο το ταμειο του ΙΚΑ, απευθυνθηκα στο Ιπποκρατειο νοσοκομειο οπου δεν σας κρυβω επαθα το μεγαλυτερο σοκ διοτι με το που εξετασαν την κορη μου, μονο ψυχασθενης που δεν με βγαλαν ....ειπαν πως ειμαι εγω καταθλιπτικη και το παιδι μου μια χαρα, πως αντι να ασχοληθω με το σωματικο μου βαρος ασχολουμαι με ενα παιδι που ειναι υγιεστατο και αλλα πολλα και για να μην σας το πολυλογο νομιζα πως εχω τρελλαθει και επι μια βδομαδα δεν μπορουσαν να συνελθω....ηδου ομως το ενστικτο της μανας αλλα και η σκληρη πραγματικοτητα...ειπα θα παω και αλλου για τριτη διαγνωση και οντως το ενστικτο μου βγηκε σωστο.

Την εξετασαν εμπειροι γιατροι(περασε απο μια ομαδα γιατρων, παιδοψυχολογο, παιδοψυχιατρο, εργοθεραπευτη, λογοθεραπευτη) και κατεληξαν στο πορισμα πως τελικα εχει δυσπραξια και καποια ειδη φοβιας και ειναι η πρωτη φορα που νοιωθω πως οντως αυτα που μου ειπαν ταιριαζουν με την συμπεριφορα του παιδιου μου.

Για να καταληξω λοιπον δεν νομιζω πως ειναι θεμα ουτε τριχας και τριχιας, ουτε υπερβολης, ουτε αδιαφοριας για καποιους αλλους γονεις(κανεις δεν γεννηθηκε επιστημονας).

Προσωπικα το ενστικτο μου αποδειχθηκε ο καλυτερος οδηγος αλλα η αληθεια ειναι πως ετρεξα, διαβασα και ενημερωθηκα οσο περισσοτερο μπορουσα για να βρω την ακρη του νηματος...και αυτη τη στιγμη το παιδι μου δεν εχει καμια σχεση με το κοριτσακι της προηγουμενης χρονιας...

η δικη μου συμβουλη ειναι πως εκτος απο τις διαγνωσεις που μας δινουν να σκεφτουμε και να αναρωτηθουμε αν ολα αυτα που μας λενε ταιριαζουν με την συμπεριφορα του παιδιου μας και τοτε σιγα σιγα το κουβαρι ξετιλυγεται με λιγη βοηθεια απο εμας.

[Μαρια Στυλιανακη]

Τι κάνεις Κική? ! καιρό είχαμε να σε δούμε!

Πές μας πως προχωρήσατε τι κάνατε κτλ...!..

 

για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει δυσπραξία, εδώ βρήκα ένα ενδιαφέρον σύνδεσμο http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=136 ...

[κικη]

Γεια σου Μαρια και στα υπολοιπα μελη

Το γολγοθα για την διαγνωση της κορης μου σας τον περιεγραψα στο προηγουμενο ποστ μου!

Η σχολικη εμπειρια της μικρης ηταν φριχτη, μολις τωρα αρχισε σιγα σιγα να προσαρμοζεται και αυτο κυριως οφειλεται στην σκληροτητα της νηπειαγωγου παρα στην δυσκολια της κορης μου

Παρολα αυτα με τρεις εργοθεραπειες την εβδομαδα εχει αλλαξει παρα πολυ η συμπεριφορα της και ολα πανε προς το καλυτερο....δοξα το Θεο!!!

Το ιατροπαιδαγωγικο μας χορηγησε δυο εργοθεραπειες δωρεαν την εβδομαδα με ενα εργοθεραπευτη μοναδικο οπου βοηθησε και τον συζυγο μου να κατανοησει τις ιδιαιτεροτητες της κορης μου και επιτελους μετα απο πολυ πολυ καιρο νοιωθω οικογενειακη γαληνη και ομοφωνια.

[Μαρια Στυλιανακη]

χαίρομαι πολύ ... είναι απο τα πιό σημαντικά αγαθά αυτό το τελευταίο!!

 

αν αυτός ο εργοθεραπευτής που ανέφερες έχει κάποια διεύθυνση στο ίντερνετ, θα χαρούμε να μας την μεταδώσεις. Έστω και εμαιλ κάτι είναι και αυτό, ετσι ώστε να μπορούμε να τον συστήσουμε και σε άλλους γονείς.

 

Το ιατροπαιδαγωγικό που αναφέρεις είναι επιτροπή?

[almak]

.....Η σχολικη εμπειρια της μικρης ηταν φριχτη, μολις τωρα αρχισε σιγα σιγα να προσαρμοζεται και αυτο κυριως οφειλεται στην σκληροτητα της νηπειαγωγου παρα στην δυσκολια της κορης μου .....

Eξ' αιτίας της σκληρότητας έχουμε σιγά σιγά προσαρμογή.....ή σχολική φρικτή εμπειρία ?????

Ποιό από τα δύο εννοείς γιατί μπερδεύτηκα

[κικη]

Καταρχην χρονια πολλα σε ολους

Η κορη μου σαφως αντιμετοπιζει καποιες δυσκολιες μια και εχει καποια ειδη φοβιας αλλα αν την δωσεις λιγο χρονο και λιγο κατανοηση προσαρμοζεται στο τελος, αν ομως υπαρχει αναλγησια απο τον παιδαγωγο και δεν θελει να δειξει κατανοηση τοτε η δυσκολια της μικρης τριπλασιεζεται και η δυσκολια της μεγαλωνει

Παρολα αυτα με την επιμονη και υπομονη κερδισαμε και ειμαστε χαρουμενες που κατακτησαμε αλλη μια επιτυχια

[almak]

..........

Παρολα αυτα με την επιμονη και υπομονη κερδισαμε και ειμαστε χαρουμενες που κατακτησαμε αλλη μια επιτυχια

Kαι είμαστε έτοιμοι για την επόμενη

[angela]

Σας παραθέτω έναν πίνακα που αναφέρει τι δεξιότητες κατακτά κατά στάδια ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης :

(Αν δείται κάτι περίεργο στην ανάπτυξή του, κάποια δεξιότητα που δεν έχει κατακτήσει ενώ θα έπρεπε να είχε εδώ και μερικούς μήνες, να πάτε αμέσως σε κάποιον αναπτυξιολόγο, αλλά ότι και να σας πει να μη ξεχάσεται να πάρετε και δεύτερη και τρίτη αν χρειαστεί γνώμη!!! αυτή είναι μια φιλική συμβουλή από μια μανούλα που δεν το πολυπρόσεξε από άγνοια και ο χρόνος που χάθηκε πολύτιμος!)

 

Tα «μπορεί» από τον 12ο έως τον 24ο μήναΚαθώς το παιδί μεγαλώνει, τι "ικανότητες" ή "επιδεξιότητες" αποκτά;

 

12ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να πιάνεται από τα έπιπλα ή τους τοίχους και να περπατά. · Να κάθεται χωρίς βοήθεια. · Να μπουσουλάει και να τριγυρίζει σε όλο το σπίτι. · Να λέει συλλαβές ή τη λέξη «μαμά». · Να κινεί τα χέρια του χωρίς να ελέγχει απόλυτα τις κινήσεις των δακτύλων του. · Να πιάνει αντικείμενα και να τα βάζει σε ορισμένη θέση. Ακόμη του αρέσει πολύ ο χορός, η αγκαλιά, να κυλιέται στο πάτωμα και να γελά, να βγάζει άναρθρες κραυγούλες και να κάθεται συντροφιά με τους γονείς του.

 

13ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να στέκεται. · Να κάνει λίγα ασταθή βηματάκια. · Να κάθεται και να σηκώνεται μόνο του. · Να χρησιμοποιεί δύο ή τρεις συνεχόμενες λέξεις. · Να βάζει αντικείμενα μέσα σε κουτιά. · Να ελέγχει τις κινήσεις των χεριών του. · Να χτυπά παλαμάκια. Επίσης του αρέσει να μπουσουλάει, να παιζει με το φαγητό και να πιάνει ή να τραβά τα πόδια σας.

 

14ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να περπατά. · Να σκύβει ή να λυγίζει τα γόνατά του χωρίς να χάνει την ισορροπία του. · Να χαιρετά κουνώντας τα χεράκια του. · Να παίρνει το μπιμπερό και να πίνει μόνο του το γάλα. · Να μιμείται δικές σας απλές κινήσεις Επίσης του αρέσει πολύ να πετά με δύναμη στο πάτωμα τα παιχνίδια που κρατά και να κάνει θορύβους χτυπώντας τα.

 

15ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να περπατά καλά. · Να σκύβει για να πιάσει ένα αντικείμενο από το πάτωμα. · Να πίνει από ειδικό ποτηράκι. · Να δείχνει και να ζητά ένα παιχνίδι που θέλει. · Να χρησιμοποιεί πέντε περίπου λέξεις ή συλλαβές που αντιστοιχούν σε πέντε λέξεις. Επίσης του αρέσει πολύ να ανακαλύπτει καινούργιες ασχολίες ή να ανοίγει την ντουλάπα του δωματίου και να ανακατεύει τα ρούχα του. Στην ηλικία αυτή τα παιδιά συνήθως, αρχίζουν να ντρέπονται και να κρύβονται.

 

16ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να μιμείται όλες τις κινήσεις. · Να ζωγραφίζει. · Να τρέχει. · Να σκαρφαλώνει. · Αγαπημένο παιχνίδι είναι να πετά όλα τα παιχνίδια κάτω, να αδειάζει όλα τα ράφια και τα συρτάρια στο πάτωμα. Ακόμη του αρέσουν πολύ τα ζώα που άφοβα πλησιάζει.

 

17ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να χρησιμοποιεί καθημερινά περίπου δέκα λέξεις. · Να προσπαθεί να ανέβει ή να κατέβει σκαλιά. · Να λύνει τα κορδόνια. · Να παίζει καλά με τους κύβους. · Να ανοίγει το ψυγείο. Επίσης του αρέσει να βρίσκεται με άλλα παιδιά να τα χτύπα ή να τα κλωτσά, να ουρλιάζει όταν μιλά και δεν το καταλαβαίνουμε, να γελά χωρίς λόγο.

 

18ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να κλωτσά την μπάλα. · Να χρησιμοποιεί το κουτάλι. · Να χρησιμοποιεί αρκετές λέξεις. · Να σας ενοχλεί όταν μιλάτε στο τηλέφωνο. Τώρα διεκδικεί την προσοχή σας. Για το λόγο αυτό, όταν έχετε επισκέψεις στο σπίτι, επιδεικνύει το χειρότερό του εαυτό φωνάζοντας, κάνοντας φασαρία ή ζητώντας συνεχώς κάτι από εσάς.

 

19ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να τρώει μονό του χρησιμοποιώντας κουτάλι. · Να δείχνει εικόνες και να αναφέρει ονόματα. · Να ταΐζει κούκλες και ζωάκια. · Να ανεβοκατεβαίνει με σχετική ευκολία τις σκάλες. Ακόμη του αρέσει να είναι συνέχεια δίπλα σας, να χτυπά πόρτες με δύναμη, να μουτζουρώνει με μαρκαδόρους τους τοίχους, να είναι ενεργητικό και τέλος να «ενοχλεί» τα κατοικίδια ζώα.

 

20ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να χρησιμοποιεί άνετα κουτάλι και πιρούνι. · Να σχηματίζει προτάσεις. · Να πετά την μπάλα με τα χέρια του. · Να ανοίγει ντουλάπια και πόρτες. · Να ξεχωρίζει τα χρώματα Να μιλά ακατάπαυστα, χρησιμοποιώντας τις λέξεις που γνωρίζει, να τραβά τα μαλλιά όλων όσων βρίσκονται στο σπίτι, να δαγκώνει τα παιχνίδια του και όχι μόνο και να προσπαθεί να πλύνει μόνο του τα χέρια και το πρόσωπό του.

 

21ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να πλένει μόνο του τα χέρια και το πρόσωπο. · Να παίζει με άλλα παιδιά. · Να ξεκουμπώνει την μπλούζα του, τραβώντας την. · Να κλωτσά την μπάλα. · Να κάνει ερωτήσεις. · Να ανακαλύπτει το σώμα του, να ξεφυλλίζει βιβλία και να στέκεται στις φωτογραφίες που του αρέσουν.

 

22ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να βουρτσίζει τα δόντια του με λίγη βοήθεια. · Να σχηματίζει πολλές προτάσεις. · Να σκαρφαλώνει μόνο του στην κούνια. · Να τρώει μια μπουκιά από το φαγητό του ή το γλυκό και να το αφήνει, να παίζει με το νερό την ώρα που πλένεται και να φορά τα ρούχα των γονιών του.

 

23ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

· Να βάζει αντικείμενα μέσα σε σακούλες. · Να κρύβει αντικείμενα σε διάφορα σημεία του σπιτιού. · Να μιμείται εσάς και τους επισκέπτες. · Να σας χτενίζει · Να φορά μόνο του τα παπούτσια. · Να κάνει θόρυβο με τα παιχνίδια που παίζει.

 

24ος μήνας, το παιδί μπορεί :

 

 

· Να εκφράζει την επιθυμία του με μικρές προτάσεις. · Να επιλέγει συνειδητά τα χρώματα που χρησιμοποιεί όταν ζωγραφίζει. · Να κάνει γκριμάτσες. · Να κάθετε κοντά σας όταν έχετε πάει επίσκεψη σε κάποιο φιλικό σπίτι. · Να πηδά άνετα από χαμηλά έπιπλα ή σκαλιά. Επίσης θέλει να παίζετε συνεχώς μαζί του.

 

 

http://www.myworld.gr/browse/1040

[Guest Irisa]

http://www.noesi.gr/node/2096

Στο παραπάνω site υπάρχει μια πολύ σπουδαία κίνηση από γονείς παιδιών με αυτισμό για την πρώιμη υποχρεωτική διάγνωση των νηπίων, που με τη σειρά του μπορεί να σώσει πολύτιμο χρόνο και να οδηγήσει στην απαραίτητη παρέμβαση (για όποια από τα παιδιά υπάρχει ανάγκη). Η καταληκτική ημερομηνία είναι η 2η Απριλίου 2009.

Κάντε τον κόπο να διαβάσετε την φόρμα και αν συμφωνείτε με την ενέργεια υπογράψτε την.

Είναι μια πολύ σημαντική ενέργεια που θα βοηθήσει πάρα πολλά παιδιά αλλά και γονείς.

[donmatina]

Ευχαριστούμε ΑΚΙΟΥ για την παρατήρηση αυτή.

 

Ναί, το καλύτερο είναι να υπάρχουν πολλές γνώμες.

Είναι σίγουρο ότι δεν γίνεται σε 3 λεπτά να γίνει διάγνωση τέτοια.

Για να βγεί οποιαδήποτε συγκεκριμένη διάγνωση χρειάζονται απο ότι ξέρω περισσότερες απο μία συνάντηση..

Σε μία πρώτη συνάντηση φαίνονται πολύ λίγα πράγματα, ευτυχώς ο νευρολόγος σας έδωσε τον απαραίτητο χρόνο.

 

Σαν δίγλωσση και εγώ (γερμανίδα μαμά έλληνας μπαμπάς) και λογω της εμπειρίας μου και με άλλα δίγλωσσα παιδιά, λέω τα εξής για αυτό το θέμα.

 

Για όλα τα δίγλωσσα παιδιά, η επαφή/κοινωνικοποίηση με άλλα παιδιά που δεν αντιμετωπίζουν αυτή την πρόκληση, είναι πολύ πιό δύσκολη απο ότι για τα παιδιά που δεν βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση.

 

Έχουν ανάγκη απο πολύ περισσότερη παρότρυνση και ενθάρρυνση μιάς και νιώθουν μειονεκτικά που δεν έχουν την ίδια ευχέρεια με τα άλλα παιδιά, στην κατανόηση αλλά και στην έκφραση του προφορικού λόγου.

 

Υπάρχουν παιδιά που γενετικά έχουν έμφυτο ταλέντο στις γλώσσες που αυτά δεν θα παρουσιάσουν κανένα πρόβλημα ακόμα και με 3 γλώσσες, αλλά υπάρχουν άλλα που δεν τυχαίνει να έχουν αυτό το ταλέντο.

Για αυτά μπορεί η διγλωσσία να προκαλέσει την καθυστέρηση της ομιλίας ιδιαίτερα στην ευαίσθητη φάση των 3 ετών όπου αυτή ολοένα και αναπτύσσεται.

 

Εκεί γνωρίζω ότι συνιστούν οι ειδικοί να αποφεύγεται η διγλωσσία όσο γίνεται, έτσι ώστε να αποκτήσει το παιδί άνεση σε μία πρώτα γλώσσα, να την μιλήσει καθαρά και σωστά, και μετά να επεκταθεί η επαφή με την δεύτερη γλωσσα περισσότερο.

 

Το πιό σημαντικό είναι να υπάρχει κατανόηση, και καμία πίεση για την εκμάθηση της γλώσσας.

 

Ενα άλλο σημείο είναι το ότι οι ειδικοί συνιστούν το να μιλάει η μητέρα την μητρική της γλώσσα - και για λόγο της καλύτερης συνεννόησης/έκφρασης αλλά και της σωστής εκμάθησης.

 

Προσωπικά έχω να πώ ότι όλα αυτά αλλάζουν στην πορεία.

Η δική μου ιστορία:

Η μητέρα μου μου μιλούσε γερμανικά μέχρι που ήμουν 2 ετών - τότε γεννήθηκε η αδερφή μου, και η μητέρα μου άρχισε να μας μιλάει περισσότερο σπαστά ελληνικά. Με τους γείτονες μιλούσαμε ελληνο αγγλικά (ήταν ελληνοαμερικάνοι).

Για μένα ήταν τεράστια προσπάθεια να πώ κάτι, και να το πω σωστά - μιά και τα Ελληνικά που χρησιμοποιούσα βέβαια, δεν ήταν πάντα σωστά, με αποτέλεσμα εγώ πάντα να ένιωθα outsider και ντροπαλή.

¨Ομως πρέπει να πώ ότι η μητέρα μου ήταν πολύ αγχωμένη με το να μάθω γερμανικά, και με πίεζε πολύ όχι με αρνητικό τρόπο, αλλά με τρόπο που ήμουν και εγώ αγχωμένη τελικά για κάτι που δεν χρειαζόταν.

Θυμάμαι ότι ένιωθα καλά μόνο και με άλλα παιδιά που ήταν και αυτά δίγλωσσα.

Πήγα Ελληνικό νηπιαγωγείο και δημοτικό, μετά γυμνάσιο και λύκειο στην Γερμανική σχολή, και έκανα σπουδές στην Γερμανία.

Το ότι είχα μάθει καλά γερμανικά φάνηκε πολύ αργότερα, μετά τις απολυτήριες, όταν τα χρησιμοποίησα στην πράξη.

Τα ελληνικά, επίσης.

Στον προφορικό μου λόγο δεν φαίνεται ότι είμαι δίγλωσση σε καμία απο τις δύο γλώσσες, αλλά ξέρω ότι κάνω διπλή προσπάθεια για να πώ κάτι προφορικά, απο ότι κάποιος άλλος, και πολλές φορές μπερδέυω την γλώσσα μου με αποτέλεσμα να νιώθω άσχημα για αυτό.

 

η γνώμη μου είναι το ότι να είσαι δίγλωσσος πλησιάζει την δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπίζει ένα παιδί στο σχολείο όταν έχει δυσλεξία.

Η διαφορά είναι ότι η διγλωσσία έχει αργότερα πολύ μεγάλα προτερήματα.

 

(Αλλά και η δυσλεξία, απο την άλλη μπορεί να έχει τα δικά της προτερήματα που ίσως ακόμα δεν έχουν ανακαλυφθεί/ερευνηθεί απο την επιστήμη.)

 

το πιό σημαντικό είναι να μην υπάρχει πίεση στην εκμάθηση της γλώσσας, και να μήν νιώθει ένα παιδί ενοχή που δεν μιλάει ακόμα - μπορεί να είναι μπερδεμένο - ίσως και θυμωμένο που πρεπει να ξεδυαλύνει τί είναι πιά γλώσσα και τι γλώσσα να μιλάει στον καθένα..

 

δεν μας είπες πόσων ετών είναι το παιδάκι σου?

 

http://www.noesi.gr/node/2096

Στο παραπάνω site υπάρχει μια πολύ σπουδαία κίνηση από γονείς παιδιών με αυτισμό για την πρώιμη υποχρεωτική διάγνωση των νηπίων, που με τη σειρά του μπορεί να σώσει πολύτιμο χρόνο και να οδηγήσει στην απαραίτητη παρέμβαση (για όποια από τα παιδιά υπάρχει ανάγκη). Η καταληκτική ημερομηνία είναι η 2η Απριλίου 2009.

Κάντε τον κόπο να διαβάσετε την φόρμα και αν συμφωνείτε με την ενέργεια υπογράψτε την.

Είναι μια πολύ σημαντική ενέργεια που θα βοηθήσει πάρα πολλά παιδιά αλλά και γονείς.

ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

Πριν από 15 χρόνια κανείς δεν ήξερε τι σημαίνει δυσλεξία ή σύνθετες γνωστικές μαθησιακές δυσκολίες. Ο γιος μου γεννήθηκε το 1990 και όταν ήταν 4 χρονών και πήγαινε προνήπια και οι δασκάλες του παρατήρησαν μια ιδιομόρφη συμεριφορά:1) Δεν συμμετείχε ποτέ στο πρόγραμμα της τάξης, 2) Δεν άκουγε τις δασκάλες οι οποίες νόμιζαν ότι ήταν βαρήκοος ή κουφός σε κάποιο αυτί,πράγμα που δεν ίσχυε γιατί ήξερα ότι δε συνέβαινε κάτι τέτοιο και για να τις καθησυχάσω προσκόμισα γνωμάτευση από ΩΡΛ.Βέβαια στο σπίτι τον φώναζα πολλές φορές για να μας προσέξει. Στο νηπιαγωγείο (σε δημοτικό παιδικό σταθμό) στο τέλος της χρονιάς η μία δασκάλα του (είχε 2 ),με αρκετή πείρα, είπε σε μένα και το σύζυγό μου ότι ο γιος μου ήταν λίγο ανώριμος για την Α΄Δημοτικού και καλό θα ήταν να επαναλάβει την τάξη του νηπιαγωγείου (υπήρχε αυτή η δυνατότητα),αλλά εμείς δεν την ακούσαμε και τον στείλαμε πεντέμισι χρονών.Τρομοκρατηθήκαμε με την ιδέα ότι αν καθυστερούσαμε για 1 χρόνο,η εγγραφή του θα γινόταν μόνο με χαρτί παιδοψυχιάτρου και εμείς θεωρούσαμε τη συμπεριφορά του παιδιού μας απόλυτα φυσιολογική (εσωστρεφή) καθώς και η ανάπτυξή του βεβαιωνόταν από την παιδίατρο.Στην Α΄και Β΄δημοτικού μας έπαιρνε 4-5 ώρες να διαβάσουμε και με πάρα πολύ κόπο.Στη Β΄δημοτικού στο κλείσιμο της όταν πήγαμε να πάρουμε τον έλεγχο η δασκάλα μας ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει την Γ΄τάξη και ήταν στη δική μας διακριτική ευχέρεια αν θα συμφωνούσαμε αν θα συνέχιζε κανονικά ή αν θα επαναλάμβανε τη Β΄,όπως και πράξαμε και έπρεπε να δούμε κάποιον ειδικό διότι τότε κατάλαβε ότι μπορεί να έχει μαθησιακές δυσκολίες.Επίσης αναφέρω ότι η συμπεριφορά του γιου μου τότε την προβλημάτισε και μόνο τότε ρώτησε τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις καθώς είχε πλήρη άγνοια για τέτοια θέματα όπως συμβαίνει ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ & ΛΥΚΕΙΟΥ ακόμη και σήμερα.Η επανάληψη της τάξης αποτέλεσε τραυματική εμπειρία για το γιο μου και η απόφαση πάρθηκε για να μην κοστίσει αργότερα στο γυμνάσιο. Επισκεφτήκαμε την Παιδοψυχιατρική Κλινική Ιπποκρατείου όπου έκαναν τη σχετική γνωμάτευση:ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ (δυσαριθμία,δυσορθογραφία και ότι άλλο δυσ υπήρχε). Τότε συνειδητοποιείς και αποδέχεσαι τον γολγοθά που έχεις να τραβήξεις. Μαθήματα σε ειδικά κέντρα, ας τα πούμε φροντιστήρια,πληρώνοντας αναγκαστικά αδρά.(Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια επιλογής). Μέχρι να τελειώσει το δημοτικό συνέχεια οι συμμαθητές του τον φώναζαν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟ.Στην Ε΄δημοτικού έπαθε ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΕΛΚΗ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΚΤΥΛΟΥ το οποίο διαπιστώθηκε με γαστροσκόπηση και αντιμετωπίστηκε με ιατροφαρμακευτική αγωγή.Στην ΣΤ΄δημοτικού εξαφανίστηκε,ευτυχώς ήταν κρυμμένος στις τουαλέτες, αλλά οι δάσκαλοι δεν μπορούσαν να τον εντοπίσουν και αυτό έγινε μετά από 2 ώρες.Με όλες αυτές οι εμπειρίες η αγωνία μας ήταν μεγάλη αν θα συνέχιζε το σχολείο,δηλαδή να πάει γυμνάσιο ή ακόμη και λύκειο, αν και οι μαθησιακές του δυσκολίες ήταν πολλές, αλλά πάντα διαβάζαμε μαζί.Παρόλα αυτά προχωρήσαμε και τον στείλαμε τεχνικό λύκειο, έχοντας από τη δική μας πλευρά μεγάλη ψυχολογική υποστήριξη και κατανόηση και προτροπή να αγνοεί σε βαθμό που να μην τον αγγίζουν οι κοροϊδίες.Σήμερα είναι 20 ετών,έχει αφήσει πίσω του όλο αυτό το παρελθόν και σπουδάζει στο Γ΄Εξάμηνο του Ι.Ε.Κ. Παστέρ.

Όμως εμείς οι γονείς του αναρωτιόμαστε γιατί να τραβήξουμε όλα αυτά, διότι δεν ήμασταν ειδικοί και ξαφνικά αναγκαστήκαμε να γίνουμε εμπειρικά;Θα έπρεπε να γίνονται υποχρεωτικά οι κατάλληλες εξετάσεις κάθε χρόνο από την ηλικία των 3 ετών, να καταγράφονται στο ειδικό βιβλιάριο υγείας του παιδιού και γιατί καταγράφονται ΜΟΝΟ τα εμβόλιά του;Γιατί πλέον να γίνεται η διάγνωση για αυτισμό,όπως αναφέρει η IRENA;Ξέρετε πόσοι γονείς ταλαιπωρούνται και τρομοκρατούνται γιατί δεν γνωρίζουν τι σημαίνει δυσλεξία ή το ακόμη πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμο Σύνθετες Γνωστικές Μαθησιακές Δυσκολίες για το οποίο μόνο οι δάσκαλοι ειδικής αγωγής μπορούν αντιμετωπίσουν στο δημοτικό ενώ για τη μέση εκπαίδευση (γυμνάσιο-λύκειο) δεν υπάρχει ούτε ένας;Θα έπρεπε να υπάρχει σε κάθε σχολική βαθμίδα και σε κάθε σχολείο υποχρεωτικά ένας παιδοψυχολόγος και αρκετοί ειδικοί παιδαγωγοί για τη στήριξη αυτών των παιδιών,αλλά και όποιων παιδιών χρήζουν αυτής, αλλά και αυτοί που διδάσκουν τα παιδιά μας να μην προβαίνουν σε απαιτήσεις ανάλογες με τις ιδιαιτερότητες των παιδιών με δυσκολίες, να μπορούν να έχουν και οι ίδιοι βοήθεια για να κατανοούν το πρόβλημα. Αυτά που προτείνω δεν καθόλου υπερβολικά διότι τόσο τα παιδιά μας όσο και οι γονείς δεν πρέπει να αισθάνονται κοινωνικά αποκλεισμένοι, χωρίς να κουβαλούν τραυματικές εμπειρίες σαν τη δική μας έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής.

Ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου και εύχομαι σε όλους να μην το βάζουν κάτω.(Όποιος θέλει, μπορεί να με ρωτήσει ότι άλλο θέλει)