Υπερπροστασία-πως νικάμε το ένστικτο?

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Προφανώς @ΑΡΓΚ μας έχει συμβεί κάποιες φορές κ τα φτιάχνουμε μόνοι μας αλλά αν μπορούσαμε να μην έχουμε το άγχος ενός παιδιού που δεν είναι σε ηλικία να βοηθήσει ή να εγγυηθεί ότι θα παίζει με τις ώρες μόνο του σε άλλο χώρο, σίγουρα θα μας διευκόλυνε κ δεν νομίζω ότι αυτό μας καθιστά υπερβολικούς. 

Eιλικρινά δεν έχω ιδέα, δεν είχαμε ποτέ γιαγιά στο σπίτι ή σε κοντινή απόσταση και σε κατάσταση να βοηθήσει. Με εξαίρεση όσες οικογένειες μένουν μαζί, π.χ. σε οικογενειακές πολυκατοικίες, δε νομίζω πάντως ότι αν χρειαστεί κάτι στο σπίτι έρχονται συγγενείς να βοηθήσουν. Νομίζω ότι εδώ ο υπερπροστατευτισμός έχει να κάνει με το παιδί να μην στεναχωρεθεί,  γκρινιάξει, πλήξει, ή με πολύ κακή διαρρύθμιση των χώρων, αν δεν υπάρχει δωμάτιο που να μείνει ασφαλές, αν ξέρω γω έχει πλημμυρίσει η κουζίνα. Σε τι διαφέρει από ένα καθημερινό σενάριο, με σίδερο, μαγείρεμα και άλλα πράγματα που το παιδί πρέπει να κρατηθεί σε απόσταση για κάποιο χρόνο;

[Yovanna]

Εμείς πάντως δεν τον κυνηγάμε απο πίσω στο σπίτι και παρακαλάμε να κάτσει μόνος του στο δωμάτιο του! έχω φροντίσει να μην υπάρχουν κοφτερά αντικείμενα σε μέρη που έχει πρόσβαση , καθώς και επικίνδυνες γωνίες. Στο κρεβάτι μας ανεβαίνει και χοροπηδάει μόνος του. Του έχω εμπιστοσύνη, δεν έχει πέσει ποτέ ενάμιση χρόνο τώρα που το κάνει. Βλέπω ότι γενικά έχει την αίσθηση του κινδύνου. Στην αδερφή μου επίσης παίζουν στο δωμάτιο του ανιψιού μου και εμείς καθόμαστε στο μπαλκόνι και απλά ρωτάμε "όλα καλά παιδιά?" , και μας απαντάνε. Στο μπαλκόνι δεν τον αφήνω μόνο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα τον αφήσω να πάω να πάρω κάτι απ την κουζίνα. 

@Έσπερος εμάς όταν υπάρχει emergency, είναι πολύ συνεργάσιμος. Κυρίως αν δει οτι επικρατεί "πανικός" (απο μένα πάντα), κάθεται παναγία. Πριν 2 βδομάδες πήγαμε 3ήμερο στο Τολό και μείναμε με το αυτοκίνητο. Περιμέναμε την οδική βοήθεια, μετά μας πήγε σε συνεργείο στο Ναύπλιο, κτλ. Ένα διωράκι μούρλια. Δεν έκανε κιχ και ήταν και νηστικός. Και μιλάμε για παιδί πάρα πολύ ζωηρό και φωνακλάδικο!

 

[Super.mum]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Δεν ξέρω ακριβώς την ηλικία του παιδιού σου, συνήθως ηρεμούν σε αυτά μετά τα δυομιση-τρια. Έχουν εξερευνήσει όλο το σπίτι μέχρι τότε! 

Αα άρα έχουμε καιρό ακόμα μπροστά μας :p είναι 13 μηνών 

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Eιλικρινά δεν έχω ιδέα, δεν είχαμε ποτέ γιαγιά στο σπίτι ή σε κοντινή απόσταση και σε κατάσταση να βοηθήσει. Με εξαίρεση όσες οικογένειες μένουν μαζί, π.χ. σε οικογενειακές πολυκατοικίες, δε νομίζω πάντως ότι αν χρειαστεί κάτι στο σπίτι έρχονται συγγενείς να βοηθήσουν. Νομίζω ότι εδώ ο υπερπροστατευτισμός έχει να κάνει με το παιδί να μην στεναχωρεθεί,  γκρινιάξει, πλήξει, ή με πολύ κακή διαρρύθμιση των χώρων, αν δεν υπάρχει δωμάτιο που να μείνει ασφαλές, αν ξέρω γω έχει πλημμυρίσει η κουζίνα. Σε τι διαφέρει από ένα καθημερινό σενάριο, με σίδερο, μαγείρεμα και άλλα πράγματα που το παιδί πρέπει να κρατηθεί σε απόσταση για κάποιο χρόνο;

Δηλαδή σε ένα δίχρονο λες να μείνει στο δωμάτιο του μόνο του γιατί έχει πλημμυρίσει η κουζίνα (όντως μας έχει συμβεί απο βλάβη στο πλυντήριο) κ είσαι ήσυχος ότι όση ώρα χρειάζεται θα μείνει εκεί κ δεν έχεις κανένα θέμα γιατί είναι δεδομένο ότι το δίχρονο θα κάνει αυτό ακριβώς που του λες ειδικά όταν βλέπει κατι πολύ ελκυστικό όπως μια λίμνη στο πάτωμα. Τέλος πάντων ούτε εγω μένω πάνω κάτω με γιαγιά κ μας χωρίζει κ ένα πέλαγος οπότε δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς ότι αφήνω το παιδί στη γιαγιά για να κάνω μια δουλειά που φέρνει αναστάτωση σπίτι. Δηλαδή αν ένα ζευγάρι πει ότι αφήνει το παιδί στη γιαγιά για να βγει μόνο του με τη δίκη σου λογική να του πάρουμε την επιμέλεια γιατί είναι κακομαθημένοι ακατάλληλοι για γονείς. 

 

Στο μαγείρεμα αν εξαιρέσεις τη στιγμή που ανοίγεις φούρνο σε τι ακριβώς πρέπει να μείνει μακριά καγιά πόση ώρα; στο ένα λεπτό που τσιγαρίζεις κ φοβάσαι μην πεταχτεί λάδι. Ίδιο είναι με το να εχεις στη μέση του σπιτιού ένα ξεχαρβαλωμένο πλυντήριο; Τίποτα δεν πάθαμε προφανώς που έγινε έτσι αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο άνετο με το να κοιμάται το παιδί ή να είναι πιο μικρό κ να είναι στο ριλαξ ή το πάρκο. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Δηλαδή σε ένα δίχρονο λες να μείνει στο δωμάτιο του μόνο του γιατί έχει πλημμυρίσει η κουζίνα (όντως μας έχει συμβεί απο βλάβη στο πλυντήριο) κ είσαι ήσυχος ότι όση ώρα χρειάζεται θα μείνει εκεί κ δεν έχεις κανένα θέμα γιατί είναι δεδομένο ότι το δίχρονο θα κάνει αυτό ακριβώς που του λες ειδικά όταν βλέπει κατι πολύ ελκυστικό όπως μια λίμνη στο πάτωμα. Τέλος πάντων ούτε εγω μένω πάνω κάτω με γιαγιά κ μας χωρίζει κ ένα πέλαγος οπότε δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς ότι αφήνω το παιδί στη γιαγιά για να κάνω μια δουλειά που φέρνει αναστάτωση σπίτι. Δηλαδή αν ένα ζευγάρι πει ότι αφήνει το παιδί στη γιαγιά για να βγει μόνο του με τη δίκη σου λογική να του πάρουμε την επιμέλεια γιατί είναι κακομαθημένοι ακατάλληλοι για γονείς. 

 

Στο μαγείρεμα αν εξαιρέσεις τη στιγμή που ανοίγεις φούρνο σε τι ακριβώς πρέπει να μείνει μακριά καγιά πόση ώρα; στο ένα λεπτό που τσιγαρίζεις κ φοβάσαι μην πεταχτεί λάδι. Ίδιο είναι με το να εχεις στη μέση του σπιτιού ένα ξεχαρβαλωμένο πλυντήριο; Τίποτα δεν πάθαμε προφανώς που έγινε έτσι αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο άνετο με το να κοιμάται το παιδί ή να είναι πιο μικρό κ να είναι στο ριλαξ ή το πάρκο. 

 

Συγγνώμη, δεν έχετε πόρτες στα δωμάτια; Δεν είναι ασφαλές το δωμάτιο του παιδιου; 

Φυσικά δεν λέω ότι είναι κακό να αφήσεις το παιδί στη γιαγιά ή και στο γείτονα, απλά αναρωτιέμαι αν κάνετε τη ζωή σας δύσκολη χωρίς λόγο. Θεωρώ αυτονόητο ότι υπάρχει ένα δωμάτιο στο σπίτι όπου το δίχρονο και το τρίχρονο είναι ασφαλή και δεν μπορούν να βγουν, αν παραστεί ανάγκη. Δεν εξετάζω ότι χαρούμενα, αλλά ασφαλή, σίγουρα. Αλλιώς τι κάνετε, κυνηγάτε όλη μέρα, ανά πάσα στιγμή το παιδί και δεν μπορείτε να γυρίσετε το κεφάλι σας λεπτό; 

Δεν ξέρω, ίσως επειδή τα παιδιά ήταν σχετικά κοντά σε ηλικία, και το σπίτι έχει σκάλες, μπαλκόνια και εύκολη πρόσβαση σε κεντρικό δρόμο, θα είχαμε τρελαθεί αν δεν ήμασταν σίγουροι ότι το δωμάτιό τους είναι απόλυτα ασφαλές, με πρίζες, γωνίες κλπ ασφαλισμένα, χαμηλά έπιπλα, στερωμένες στον τοίχο ντουλάπες, παιδική πόρτα ασφαλείας κλπ. Αλλιώς δε θα μπορούσαμε ούτε τουαλέτα να πάμε.

[irin]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Συγγνώμη, δεν έχετε πόρτες στα δωμάτια; Δεν είναι ασφαλές το δωμάτιο του παιδιου; 

Φυσικά δεν λέω ότι είναι κακό να αφήσεις το παιδί στη γιαγιά ή και στο γείτονα, απλά αναρωτιέμαι αν κάνετε τη ζωή σας δύσκολη χωρίς λόγο. Θεωρώ αυτονόητο ότι υπάρχει ένα δωμάτιο στο σπίτι όπου το δίχρονο και το τρίχρονο είναι ασφαλή και δεν μπορούν να βγουν, αν παραστεί ανάγκη. Δεν εξετάζω ότι χαρούμενα, αλλά ασφαλή, σίγουρα. Αλλιώς τι κάνετε, κυνηγάτε όλη μέρα, ανά πάσα στιγμή το παιδί και δεν μπορείτε να γυρίσετε το κεφάλι σας λεπτό; 

Δεν ξέρω, ίσως επειδή τα παιδιά ήταν σχετικά κοντά σε ηλικία, και το σπίτι έχει σκάλες, μπαλκόνια και εύκολη πρόσβαση σε κεντρικό δρόμο, θα είχαμε τρελαθεί αν δεν ήμασταν σίγουροι ότι το δωμάτιό τους είναι απόλυτα ασφαλές, με πρίζες, γωνίες κλπ ασφαλισμένα, χαμηλά έπιπλα, στερωμένες στον τοίχο ντουλάπες, παιδική πόρτα ασφαλείας κλπ. Αλλιώς δε θα μπορούσαμε ούτε τουαλέτα να πάμε.

Γωνιες ασφαλισμενες νομιζω στην πολλη αρχη του περπατηματος ειχαμε. Στο πρωτο παιδι. Στο δευτερο τιποτα!

Πρηζες εννοειται καλυμμενες,και νομιζω οτι θα παραμεινουν για αρκετα χρονια

[diane2020]

On 23/7/2020 at 7:49 ΜΜ, Mama_Anesti_ είπε:

Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να διαβάσω όλο το θέμα. Διάβασα κάποια σκόρπια σχόλια κ αντιληφθηκα πως μάλλον είμαι πολύ υπερπροστατευτικη με τον γιο μου τρισιμιση χρονών. Πάντα τον έχω στο οπτικό μου πεδίο, δεν τον αφηνω μόνο στην αυλη στο εξοχικό, ούτε σε ένα δωματιο χωρίς επίβλεψη, για το μπαλκόνι στο σπίτι μας δεν το συζητώ κάν. 

 

 

  Εσείς νιώθετε την ίδια υπερπροστατευτικη διάθεση? Τελικά πόσο ωφελουμε το παιδί ετσι? Τι γνώμη έχετε πάνω στο ζήτημα? 

Οχι δε νιωθω ετσι και γενικα ειμαι χαλαρη και με νευριαζει ο αντρας μου και οι γονεις μου που κάνουν σαν υστερικοι ωρες ωρες. Ασε που οσα ατυχήματα εχουμ γινει, εχουν γινει μπροστα στα ματια μας που και να θελες δεν προλαβαινες πχ σπρωξια απο το μεγάλο στο μικρο κι αυτο να πέφτει πισω με το κεφάλι. 

 

Δε γινεται και δεν επιτρέπεται να ειμαστε μονιμως στην τρελα και στα μη,περαν οτι τρελαίνεσαι εσυ ο ιδιος,τρελαίνεις και το παιδι και δεν το αφηνεις να αναπτυχθεί ομαλα.. αποψη μου ειναι δε σημαινει πως ειναι και σωστή. Οταν ειμαι μονη με τα παιδια,προσωπικά τα αφηνω να κινουνται ελεύθερα οκ ξερω που ειναι και τι κάνουν. Αν τα δω στον καναπε πανω βαζω μια φωνη η τα ξεγελάω με κατι άλλο να ξεχαστουν και τερμα. Ησυχία.  Ο ανδρας μου καθεται εκει με τις ωρες μπαστακας απο πανω τους κι έχει την απαίτηση να κανω τα ιδιο. Το ιδιο και οι γονεις μου,λιγο πιο σε μενα ειναι ο πατέρας μου,μου δινει δικιο δηλαδη. Πάντως δεν ξερω με τους αλλους αφινιαζουν με μενα καθονται ησυχα. Προφανως και καθονται ησυχα,τους δινω ελευθερία και αυτονομια. Το μεγαλο κανει μονο του μπανιο, εγω στο αλλο δωματιο με ανοιχτη πορτα κατω εχω αντιολισθητικο

 Σοκ ο αντρας μου οταν το βλεπει!! Κι όμως εχει μαθει να πλένεται να σκουπιζεται να ντύνεται, έχει κερδίσει την εμπιστοσυνη μου κι εγω τη δικη της. Εγω ετσι το βλεπω.

Αλλα κι επειδή είχα υπερπροσταυετικους γονεις δε θελω να κανω τα ιδια γιατι για πολλα χρονια αισθανομουν βλαμενο.

Just now, irin είπε:

Γωνιες ασφαλισμενες νομιζω στην πολλη αρχη του περπατηματος ειχαμε. Στο πρωτο παιδι. Στο δευτερο τιποτα!

Πρηζες εννοειται καλυμμενες,και νομιζω οτι θα παραμεινουν για αρκετα χρονια

Καλα αυτα εξυπακουονται.. δεν αναφέρομαι σε τέτοια βασικά, γωνιες πριζες, μπαλκονια,εστιες κοκ. Αυτα εννοειται τα θεωρώ δεδομενα.εγω αναφέρομαι στο ειμαι απο πανω τους ολη την ωρα. Αν και με το μικρο αναγκάζομαι να είμαι τελευταία γιατι ειναι ριψοκίνδυνο αλλα οταν ειναι σε συγκεκριμένο χώρο τα αφηνω. Πχ παντα κλειστο το μπανιο γιατι ειναι ικανο το μικρο να ανοιξει το καπακι της λεκανης και να πλυθεί (το εχει κανει)

On 23/7/2020 at 10:17 ΜΜ, Mama_Anesti_ είπε:

Ή περιγραφή μου ήταν πολυ γενική. Συγκρατω τον εαυτό μου πολλάκις μέσα στην μερα για να μην πω "μη" και "πρόσεχε". Δεν κάνει πάντα επικίνδυνα πράγματα αλλά δεν μπορεί να υπολογισει τον κίνδυνο όσο μπορεί ένας ενήλικας στο ανθρώπινο δυνατό. Είναι φυσιολογικό υποθέτω για την ηλικία του αλλά πολλές φορές απο φόβο μπορεί να μιλήσω ή να προλαβω την κίνηση πχ να πατήσει ένα σάπιο σιδερένιο σκαλί. 

 

  Συντομα θα βρεθεί σε ένα περιβάλλον που δεν θα έχει το απόλυτο της προσοχής (είναι λογικό όταν πάει προνηπια) και θα ήθελα να μπορεί να ανταπεξέλθει. 

 

   Στο μπαλκονι να μείνει μόνος είναι αδιαπραγματευτο όπως και το χέρι στο δρόμο. Φοβάμαι πάρα πολύ τα αυτοκίνητα που πετάγονται ή τρέχουν μαινόμενα. Του έχει πει πως κοιτάμε τον δρομο, πως περιμένουμε, συνέχεια του μιλάω αλλά δεν μπορώ να αφήσω το χεράκι. Βλέπω άλλες μαμαδες που περπατούν δίπλα με τα παιδάκια τους στην ίδια ηλικία ακόμα και μικρότερα και αγχωνομαι. Σκέφτομαι πως ίσως γαυγισει ενα σκυλί ή πεταχτεί, φοβηθεί ο δικός μου και βγει στο δρόμο. 

 

  Ξέρω πως δεν γίνεται να υπολογιζουμε τα πάντα και ισως ν  μπορούμε να προλαβουμε τα μισά με όσες προφυλάξεις κι αν πάρουμε. 

Μπαλκονι και χέρι στο δρόμο ειναι και για μενα αδιαπραγματευτα. Δεν αναφέρομαι σε αυτα ειναι βασικά. Εγω για να καταλάβεις εχω δυο και ειναι μικρα.καθονται ησυχα στο σαλόνι και παιζουν και λες αχ ωραια ας κανω καμμια δουλεια. Και ξαφνικά ακους φωνές μαλωνουν ποιο θα πάρει ποιο παιχνιδι κι αρχιζει η μάχη. Εκει μπορεί να μην προλάβεις να χει ηδη τραβηξει η μια το μαλλι της αλλης και η αλλη να την εχει σπρωξει. Ζουμε φοβερες στιγμες ωρες ωρες!!:D 

[Mama_Anesti_]

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

είναι δυνατόν ένα παιδί να πρέπει να έχει συνέχεια κάποιον να το απασχολεί στον ίδιο χώρο, δηλαδή αν είχατε κ άλλο μωρό τι θα έκανες; νομίζω ότι δυσκολευτείς τη ζωή σου χωρίς λόγο

Λογικά θα έβλεπε περισσοτερα παιδικά! 

 

Δεν διαφωνω σε αυτό που λες, ίσως και να δυσκολευομαι παραπάνω για αυτό το λόγο. Δεν είμαι όμως από πάνω του, ούτε τον απασχολω όταν παίζει στο δωματιο, ούτε του σταματάω το παιχνίδι( πχ χοροπηδημα στο κρεβάτι). Θελω μονο να είναι στο οπτικό μου πεδίο. Για να επεμβω είτε λεκτικά είτε πρακτικά αν χρειαστεί. 

 

 

 

πρίν από 9 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Θεωρώ αυτονόητο ότι υπάρχει ένα δωμάτιο στο σπίτι όπου το δίχρονο και το τρίχρονο είναι ασφαλή και δεν μπορούν να βγουν, αν παραστεί ανάγκη. Δεν εξετάζω ότι χαρούμενα, αλλά ασφαλή, σίγουρα

Ομολογώ οτι εδώ χάθηκα. Έτσι όπως το περιγραφεις περισσότερο με δωματιο πανικού μοιάζει παρά με παιδικό!

 

Δηλαδή είναι αυτονόητο πως όλοι έχουμε  σπίτι μας δωματιο πανικού που αφήνουμε εκεί το παιδί και δεν μπορεί να βγει? Υποθέτω ότι αλλο ήθελες να πεις! 

 

 

[diane2020]

On 24/7/2020 at 2:23 ΠΜ, Anna3011 είπε:

Καταλαβαίνω ως ένα σημείο το άγχος σου, ποιός γονιός άλλωστε θέλει να δε το παιδί του να χτυπάει. Όμως ένας φοβικός γονιός μοιραία δημιουργεί ένα φοβισμένο παιδί ή ένα παιδί που ακόμα και αν δεν αναπτύξει φοβίες ασφυκτιά μέσα σε ένα περιβάλλον υπερπροστασίας. Και στο λέω από προσωπική πείρα. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας τέτοιος γονιός, που φοβόταν απίστευτα τα ατυχήματα. Ακόμα θυμάμαι αυτό το "Αννούλα πρόσεχε" και έχουν περάσει τόσα χρόνια. Σαν παιδί δεν έκανα ποτέ ταρζανιές με το φόβο μη χτυπήσω. Ακόμα θυμάμαι στο νηπιαγωγείο τα παιδιά να ανεβοκατεβαίνουν τρέχοντας ένα λόφο που υπήρχε στην αυλή και εγώ να ανεβαίνω με το ζόρι. Ευτυχώς ήμουν κοινωνικό παιδί (εκεί ο μπαμπάς έκανε καλή δουλειά) και γλίτωνα με αυτό τον τρόπο το δούλεμα. Ανέπτυξα όμως διάφορες φοβίες που με ακολούθησαν για πολλά χρόνια στη ζωή μου και έκανα μεγάλη προσπάθεια να τις αποβάλλω.

 

Με την εμπειρία που έχω λοιπόν και με το φόβο μήπως γίνω σαν τον μπαμπά μου, κάνω αγώνα να μη φοβίζω το παιδί μου και να τονώνω συνεχώς την αυτοπεποίθησή του. Η υπερπροστασία έχει πολλές εκφάνσεις αλλά μία κατεύθυνση, να βάλεις το παιδί στη γυάλα. Είτε στερώντας του τη δυνατότητα να κινηθεί ελεύθερα (με πρόσεχε και μη), είτε προσφέροντας πάντα τη λύση χωρίς να χρειάζεται να προσπαθήσει για κάτι, είτε μη δίνοντας επιλογές, είτε σαμποτάροντας την έμφυτη τάση του για αυτονομία. Την αφήνω λοιπόν να προσπαθεί μόνη της πχ να συναρμολογήσει ένα παιχνίδι (επεμβαίνω μόνο όταν έχει προσπαθήσει αρκετά και ενθαρρύνω να το κάνει χωρίς βοήθεια), να ντυθεί (όσο μπορεί στην ηλικία της), να φάει μόνη της, να παίξει μόνη στο δωμάτιο χωρίς το άγρυπνο ματι μου από πάνω της (με κλεφτες ματιές μόνο κατά διαστήματα- στο μπακόνι ούτε εγώ την αφήνω). Σε δρόμους μικρής κυκλοφορίας περπατάμε παράλληλα στο πεζοδρόμιο και δίνει χεράκι όταν διασχίζουμε το δρόμο (έχει γίνει εκπαίδευση όμως και είναι ιδιαίτερα προσεκτική). Στα σκαρφαλώματα και στις ταρζανιές σφίγγεται η ψυχή μου να μη πετάξω το "πρόσεχε" (νάτο το κατάλοιπο του μπαμπά). Τις περισσότερες φορές τα πάω καλά αλλά υπάρχουν και φορές που με βάζει ο άντρας μου στη θέση ως ο πιο κουλ τύπος της οικογένειας .

 

 

Μπραβο κοριτσι μου πες τα συμφωνω.

Στο πρωτο παιδι θεωρώ εκανα πολλα λάθη απο φοβο στο δεύτερο ειμαι πολυ πιο χαλαρη. Στο πρωτο πιστευω ακομα κανω λαθη που θα συνειδητοποιησω αργοτερα παλι και πολυ λυπαμαι γι αυτο..προσπαθώ πολυ ομως..

[xaroumenh mama]

Just now, diane2020 είπε:

Οχι δε νιωθω ετσι και γενικα ειμαι χαλαρη και με νευριαζει ο αντρας μου και οι γονεις μου που κάνουν σαν υστερικοι ωρες ωρες. Ασε που οσα ατυχήματα εχουμ γινει, εχουν γινει μπροστα στα ματια μας που και να θελες δεν προλαβαινες πχ σπρωξια απο το μεγάλο στο μικρο κι αυτο να πέφτει πισω με το κεφάλι. 

 

Δε γινεται και δεν επιτρέπεται να ειμαστε μονιμως στην τρελα και στα μη,περαν οτι τρελαίνεσαι εσυ ο ιδιος,τρελαίνεις και το παιδι και δεν το αφηνεις να αναπτυχθεί ομαλα.. αποψη μου ειναι δε σημαινει πως ειναι και σωστή. Οταν ειμαι μονη με τα παιδια,προσωπικά τα αφηνω να κινουνται ελεύθερα οκ ξερω που ειναι και τι κάνουν. Αν τα δω στον καναπε πανω βαζω μια φωνη η τα ξεγελάω με κατι άλλο να ξεχαστουν και τερμα. Ησυχία.  Ο ανδρας μου καθεται εκει με τις ωρες μπαστακας απο πανω τους κι έχει την απαίτηση να κανω τα ιδιο. Το ιδιο και οι γονεις μου,λιγο πιο σε μενα ειναι ο πατέρας μου,μου δινει δικιο δηλαδη. Πάντως δεν ξερω με τους αλλους αφινιαζουν με μενα καθονται ησυχα. Προφανως και καθονται ησυχα,τους δινω ελευθερία και αυτονομια. Το μεγαλο κανει μονο του μπανιο, εγω στο αλλο δωματιο με ανοιχτη πορτα κατω εχω αντιολισθητικο

 Σοκ ο αντρας μου οταν το βλεπει!! Κι όμως εχει μαθει να πλένεται να σκουπιζεται να ντύνεται, έχει κερδίσει την εμπιστοσυνη μου κι εγω τη δικη της. Εγω ετσι το βλεπω.

Αλλα κι επειδή είχα υπερπροσταυετικους γονεις δε θελω να κανω τα ιδια γιατι για πολλα χρονια αισθανομουν βλαμενο.

Καλα αυτα εξυπακουονται.. δεν αναφέρομαι σε τέτοια βασικά, γωνιες πριζες, μπαλκονια,εστιες κοκ. Αυτα εννοειται τα θεωρώ δεδομενα.εγω αναφέρομαι στο ειμαι απο πανω τους ολη την ωρα. Αν και με το μικρο αναγκάζομαι να είμαι τελευταία γιατι ειναι ριψοκίνδυνο αλλα οταν ειναι σε συγκεκριμένο χώρο τα αφηνω. Πχ παντα κλειστο το μπανιο γιατι ειναι ικανο το μικρο να ανοιξει το καπακι της λεκανης και να πλυθεί (το εχει κανει)

Πραγματικα έτσι ακριβώς κ ο άντρας μου γιαυτό έγραψα πάρα πάνω ότι με θεωρεί κ επικυνδινη, βέβαια στο μπάνιο ακόμα δεν αφήνω μόνο τον μεγάλο αλλά έχει τον χώρο του να κάνει ότι θέλει με επιβλεψει δική μου... 

Για τις ασφάλειες στις πρίζες εμένα πάντως ο μικρός 27 μηνών ξέρει κ τις βγάζει έχει δει εμάς πως το κάνουμε κ έμαθε κ το κάνει κ ο ίδιος κ ξέρει να βάζει κ κανονικά πχ ένα φωτάκι στη πρίζα 

Όσο για τα ατυχήματα θυμάμαι μια μέρα που κρατούσε η πέθερα μου τον μεγάλο μου γιο από το χέρι έξω στην αυλή εκείνος χωροοηδουσε αντί να περπατάει κ παραπατάει κ πέφτει κ χτυπάει στο στόμα αλλά ακόμα κ οταν έπεσε ήταν χέρι χερι με την πεθερά μου.. 

[diane2020]

On 24/7/2020 at 2:24 ΠΜ, xaroumenh mama είπε:

Η εμπειρία μου μετά από 4,5 χρόνια που είναι ο μεγάλος μου γιος μου έχει δείξει ότι η υπερπροστστευτικοτητα είναι καθαρά υποκειμενικό για τον ξεχωριστό χαρακτήρα του κάθε ενήλικα κ από ποια οπτική το βλέπει κ μέχρι που μπορεί να αντέξει η να υπερβεί τον εαυτό του, όπως πίστευα πιστεύω κ θα πιστεύω στο ένστικτο της κάθε μαμας όσο υπερβολική η μη φαντάζει στα δικά μου μάτια.

Εγώ σαν άνθρωπος είμαι αρκετά χαλαρή σε τέτοια θέματα με τα παιδιά πιστεύω ότι χρειάζεται προσοχή με μέτρο κ ότι το παιδί πρέπει να γνωρίσει το τι είναι επικυνδινο ανάλογα την ηλικία του βέβαια για να μάθει να σκέφτεται κ να καταλαβαίνει να προσέχει ανάλογος τη κάθε περίπτωση αν έχει εναν ενήλικα δίπλα του συνέχεια να τρέχει να τον προστατεύει κ να του κάνει παρατηρήσεις το παιδί θα θεωρεί ότι πάντα κάποιος ενήλικας θα τον προστατεύει κ ανάλογα τον χαρακτήρα του παιδιού θα χάνει την αυτοπεποίθηση του κ θα πιστεύει ότι δε θα μπορεί να τα καταφέρει, ο άντρας μου από την αλλη είναι το ακρος αντίθετό από εμένα θεωρεί ότι τα παιδιά είναι πολύ επικυνδινα κ απρόβλεπτα κ ότι χρειάζεται πάντα να είναι κάποιος ενήλικας από πίσω τους για να προλαβαίνει τη κάθε τους κίνηση, ο άντρας μου βασικά εμένα με θεωρεί ότι δεν έχω αίσθηση του κινδύνου κ κάποιες φορές κ "επικίνδυνη " με τον τρόπο που αντιμετωπίζω διάφορες καταστάσεις στα παιδιά μας 

Εμένα πχ μου φαίνεται αδιανόητο ένα παιδί να κάνει ποδήλατο στο σπίτι του στην αυλή του που να υπάρχει ορατότητα απο ενήλικα κ ο ενήλικας να κάνει περπάτημα δίπλα από το παιδί που κάνει ποδήλατο μήπως πέσει, η αν το παιδί πάει στην αυλή σε μια γωνιά να παίξει με τα παιχνίδια του να είναι ο ενήλικας από πάνω του με δυπλωμενα χέρια να προλάβει τη κάθε του κίνηση γιατί απλά τα παιδιά είναι απρόβλεπτα.. Στον χαρακτήρα του μεγάλου μου γιου όλα αυτά δείχνουν πως έχω δίκιο κ γενικά είναι ένα παιδί που νιώθει ανασφάλειες αν κ πολύ προσεχτικος κ η κάθε παρατήρηση ή το να επεμβαίνεις σε κάθε του κίνηση δεν τον βοηθάει να νιώσει αποφασιστικό τη τα κ να προσπαθήσει να τα καταφέρει μόνος του θέλει κ ζητάει συνέχεια βοήθεια.. Ο μικρός από την άλλη είναι τελείως διαφορετικός χαρακτήρας κ οι οποίες δικές μας παρεμβάσεις δεν τον αγκιζουν σχεδόν καθόλου. 

Τον μεγάλο μου γιο επιδιώκω να τον αφήνω να παίζει στην αυλή μόνο του με   ορατότητα δική μου κ στο μπαλκόνι (το έχουμε φτιάξει έτσι ώστε να είναι αρκετά ασφαλή για το παιδί) κ πάλι να ακούω κ να βλέπω τι κάνει κ όχι αν είναι μαζί με τον αδερφό του γιατί εκεί μπορεί κ να σφακτουνε στη παιδική χαρά όμως δεν τον αφήνω μόνο του κ ειδικά όταν είναι πάνω σε τσουλήθρα με άλλα παιδιά γιατί ξέρω πως κάνει απότομες κινήσεις κ μπορεί να ρίξει κάποιο παιδί εκεί ναι είμαι συνέχεια από πάνω του, όπως κ στη θάλασσα γιατί ακόμα δυσκολεύεται κ τότε είμαι από πάνω του μόνο αν κάτσει να παίξει με την άμμο χαλαρώνω λίγο, 

Τον μικρό από την άλλη έχει τύχει κ τον έχω αφήσει για κάποια λεπτά έξω στην αυλή μόνο του να μπω σπίτι να δω τι κάνει ο μεγάλος η αν θέλει κάτι επειδή δεν είχε όρεξη να βγει στην αυλή, ο μικρός συνέχιζε κ έπαιζε το παιχνίδι του μέχρι να γυρίσω, θυμάμαι ένα διάστημα ο μικρός ήθελε να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο μόνος του τον άφηνα λοιπόν έπεσε δύο φορές κ χτύπησε κ μετά από μόνος του βρήκε τρόπο κ κάθετε κ κατεβαίνει κ δεν έχει ξανά πέσει ποτέ, θυμάμαι άλλο ένα σκηνικό που ο μεγάλος είχε ανοίξει το ψυγείο τρέχει από πίσω κ ο μικρός παίρνει το γυάλινο μπουκάλι με το νερο κ εγω τρέχω σφαίρα κ του το παίρνω στον αέρα κ ο άντρας μου, μου λέει άμα θες μπορείς να γίνεις σούπερμαν κ εγω του απαντάω όχι άμα θέλω αλλά όταν πρέπει... 

Μα πραγματικά περιέγραψες αυτό που ήθελα εγώ να πω συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις..!!! 

Κι εγω ειμαι διαφορετική σε καθε μου παιδι.  Κι εμενα τομεγαλο θελει ενθαρρυνση και σπρωξιμο και το μικρο θελει μαζεμα γιατι παραειναι ζωηρο!!!

Just now, xaroumenh mama είπε:

Πραγματικα έτσι ακριβώς κ ο άντρας μου γιαυτό έγραψα πάρα πάνω ότι με θεωρεί κ επικυνδινη, βέβαια στο μπάνιο ακόμα δεν αφήνω μόνο τον μεγάλο αλλά έχει τον χώρο του να κάνει ότι θέλει με επιβλεψει δική μου... 

Για τις ασφάλειες στις πρίζες εμένα πάντως ο μικρός 27 μηνών ξέρει κ τις βγάζει έχει δει εμάς πως το κάνουμε κ έμαθε κ το κάνει κ ο ίδιος κ ξέρει να βάζει κ κανονικά πχ ένα φωτάκι στη πρίζα 

Όσο για τα ατυχήματα θυμάμαι μια μέρα που κρατούσε η πέθερα μου τον μεγάλο μου γιο από το χέρι έξω στην αυλή εκείνος χωροοηδουσε αντί να περπατάει κ παραπατάει κ πέφτει κ χτυπάει στο στόμα αλλά ακόμα κ οταν έπεσε ήταν χέρι χερι με την πεθερά μου.. 

Κι εμενα με τη μανα μου μπροστα στα ματια της επεσε το μικρο και εφαγε τα μουτρα του στις σκάλες. Οταν μου τη λεει,εδω το χω να της το πεταξω το συμβαν αλλα εχε χαρη λεω τωρα που έχει μεγαλώσει και ειναι καλη γιαγια αστη να με πριζει(ως συνήθως)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τωρινο συμβαν ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ: ειμαστε διακοπες στους παππουδες,παμε απογευματινα μπανια, παιρνω μαζι παζι παντα μια αλλαξια για το μεγαλο συν ενα ακομα μαγιο και για το μικρο 2 πανες, 2 αλλαξιες,3 μαγιο. Κι αυτο γιατι παμε αργα πέφτει ο ήλιος τα αλλαζω. Ελα ομως που βρίσκουν παρεα και ξαναμουλιαζουν αυτα. Οποτε γιαυτο εχω παραπανω. Κι αρχιζει η γιαγια "και θα κρυωσει το παιδι και μη το αφήνεις να μπει αλλο στη θαλασσα (εν τω μεταξύ ολα τα πιτσιρίκια στη θαλασσα μεσα στο νερό ειναι ακομα)και τρεμει δεν το βλεπεις??(κρυωνεις καμαρι μου?ρωταω εγω.ΟΧΙ) και ποσο μου τη δίνει ολο αυτο στα νεύρα.  Μα περνανε καλα γιατι να τους τη σπασω δηλαδη και να αρχισω τα μη η πολυ απλα να τα παρω να φυγουμε ενω ειναι στο τσακιρ κέφι. Ομολογουμενως και αντικειμενικα μπορει να έχει μια δροσουλα. Κι αντε να περιορισω λιγο το μωρο δλδ να παιξω μαζι του ωστε να μην ξαναμπεί (ισως)κι αντε να του χω αλλαξιες περισσότερες ξερω γω?! Αλλα το μεγαλο?μεγαλωσε κιολας δεν μπορω να τη ντυνω γδυνω ολη την ωρα στη παραλία. 

 

Εσείς τι κάνετε σε αυτές τις περιπτώσεις μηπως εχει δικιο δλδ η μανα μου κι εγω όχι?

[xaroumenh mama]

Just now, diane2020 είπε:

Κι εγω ειμαι διαφορετική σε καθε μου παιδι.  Κι εμενα τομεγαλο θελει ενθαρρυνση και σπρωξιμο και το μικρο θελει μαζεμα γιατι παραειναι ζωηρο!!!

Κι εμενα με τη μανα μου μπροστα στα ματια της επεσε το μικρο και εφαγε τα μουτρα του στις σκάλες. Οταν μου τη λεει,εδω το χω να της το πεταξω το συμβαν αλλα εχε χαρη λεω τωρα που έχει μεγαλώσει και ειναι καλη γιαγια αστη να με πριζει(ως συνήθως)

Εμένα δε με ενόχλησε που έπεσε ο γιος μου κ χτύπησε ξέρω πως αυτά συμβαίνουν δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά αλλά ούτε κ η τελευταία, ποιο πολύ αγχώθηκα κ στεναχωρεθηκα που είδα τον πανικό στα μάτια της πεθεράς μου που έπεσε το παιδί, δεν ήξερα ποιον από τους δύο να πρώτο παρηγόρησω εκείνη την ώρα 

[Mama_Anesti_]

Just now, diane2020 είπε:

Οταν μου τη λεει,εδω το χω να της το πεταξω το συμβαν αλλα εχε χαρη λεω τωρα που έχει μεγαλώσει και ειναι καλη γιαγια αστη να με πριζει(ως συνήθως)

Κι εγώ ποτέ δεν μιλάω για αυτα. Κακά τα ψέμματα, κανείς δεν θέλει να χτυπησει το παιδί όταν το προσεχει. Άνθρωποι ειμαστε και συμβαίνουν κι ατυχήματα. Μακάρι να είναι όλα περαστικά. 

[diane2020]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Εμένα δε με ενόχλησε που έπεσε ο γιος μου κ χτύπησε ξέρω πως αυτά συμβαίνουν δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά αλλά ούτε κ η τελευταία, ποιο πολύ αγχώθηκα κ στεναχωρεθηκα που είδα τον πανικό στα μάτια της πεθεράς μου που έπεσε το παιδί, δεν ήξερα ποιον από τους δύο να πρώτο παρηγόρησω εκείνη την ώρα 

Χαχα! Έχω γραψει κι αλλα πιο πανω εκανα επεξεργασία να Μου πειτε τη γνωμη σας,πραγματικα θυμωνω πολυ αυτες τις μερες. 

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Κι εγώ ποτέ δεν μιλάω για αυτα. Κακά τα ψέμματα, κανείς δεν θέλει να χτυπησει το παιδί όταν το προσεχει. Άνθρωποι ειμαστε και συμβαίνουν κι ατυχήματα. Μακάρι να είναι όλα περαστικά. 

Ε ναι μωρέ ενταξει το οτι διαφωνουμε καποιες φορες δε σταματα και το σεβασμο απεναντι τους αν και θα ηθελα να με καταλαβαινουν λιγο περισσότερο, βαριεμαι να εξηγω τα αυτονοητα _για μενα_καθε φορα και τα αφηνω...

[Έσπερος]

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

 

Συγγνώμη, δεν έχετε πόρτες στα δωμάτια; Δεν είναι ασφαλές το δωμάτιο του παιδιου; 

Φυσικά δεν λέω ότι είναι κακό να αφήσεις το παιδί στη γιαγιά ή και στο γείτονα, απλά αναρωτιέμαι αν κάνετε τη ζωή σας δύσκολη χωρίς λόγο. Θεωρώ αυτονόητο ότι υπάρχει ένα δωμάτιο στο σπίτι όπου το δίχρονο και το τρίχρονο είναι ασφαλή και δεν μπορούν να βγουν, αν παραστεί ανάγκη. Δεν εξετάζω ότι χαρούμενα, αλλά ασφαλή, σίγουρα. Αλλιώς τι κάνετε, κυνηγάτε όλη μέρα, ανά πάσα στιγμή το παιδί και δεν μπορείτε να γυρίσετε το κεφάλι σας λεπτό; 

Δεν ξέρω, ίσως επειδή τα παιδιά ήταν σχετικά κοντά σε ηλικία, και το σπίτι έχει σκάλες, μπαλκόνια και εύκολη πρόσβαση σε κεντρικό δρόμο, θα είχαμε τρελαθεί αν δεν ήμασταν σίγουροι ότι το δωμάτιό τους είναι απόλυτα ασφαλές, με πρίζες, γωνίες κλπ ασφαλισμένα, χαμηλά έπιπλα, στερωμένες στον τοίχο ντουλάπες, παιδική πόρτα ασφαλείας κλπ. Αλλιώς δε θα μπορούσαμε ούτε τουαλέτα να πάμε.

Βρε κοπέλα μου, μιλάμε για παιδάκι δυο χρόνων. Του λες «αγάπη μου κάτσε στο δωμάτιο σου όση ώρα μετακινούμε τα επιπλα κ το πλυντήριο κ στεγνώνουμε το πάτωμα» και είσαι σιγουριά ότο θα κάτσει; δεν λέω αν θα παύει κάτι στο δωμάτιο του, προφανώς κ δεν θα πάθει, εγω δεν έχω θέμα να παίζει μόνος του, το έχω ξαναγράψει, εξάλλου τώρα μας βγάζει έξω κ κλείνει και την πόρτα. Άλλο πράγμα λέω, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συνεννοούμαστε. Αν έχεις ένα σπίτι πλημμυρισμένο, αναρωτιέσαι αν έχουν βραχεί καλώδια, αλλάζεις θέση σε έπιπλα κ συσκευές που δεν μπορεί να κάνει ο ένας γονιοσ μόνος του, θα πεις στο δίχρονο απλά να παίξει μόνο του και εκείνο θα κάτσει στα αβγά του; Ή θα το κλειδώσεις στο δωμάτιο για να μη βγει; Δεν είναι το άγχος μου αν θα πάθει κάτι στο δωμάτιο του, μην έρθει να μπλεχτεί στα πόδια μας είναι το θέμα. Δεν έχουμε συνέχεια ατυχήματα, αλλά έχει τύχει να φέρουμε μια συσκευή κ να πρέπει να μετακινηθούν έπιπλα, τέτοια πράγματα, που σε ένα μικρό σπίτι γίνονται δύσκολα με ένα μικρό παιδί που ενθουσιάζεται κιόλας με τη φασαρία αλλά μπορεί να έρθει να χωθεί για να πάρει το παιχνίδι του την ώρα που προσπαθείς να σπρώξεις μια βιβλιοθήκη πχ. 

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

ν διαφωνω σε αυτό που λες, ίσως και να δυσκολευομαι παραπάνω για αυτό το λόγο. Δεν είμαι όμως από πάνω του, ούτε τον απασχολω όταν παίζει στο δωματιο, ούτε του σταματάω το παιχνίδι( πχ χοροπηδημα στο κρεβάτι). Θελω μονο να είναι στο οπτικό μου πεδίο. Για να επεμβω είτε λεκτικά είτε πρακτικά αν χρειαστεί. 

Δεν ξέρω αν έχετε μεγάλο σπίτι, έτσι ίσως δυσκολεύει, εμάς είναι μικρό κ ακούγονται όλα κ μπορώ κ να πεταχτώ ή κάνω κάτι κ ρίχνω κ καμία μάτια πού κ πού. Δεν είναι ότι παίζει με τις ώρες εξάλλου μόνος του, γιατί βασικά ούτε στο δωμάτιο του ούτε στο δικό μας έχει πολλά παιχνίδια, βασικά το δικό του δωμάτιο πιο πολύ αποθήκη είναι ακόμα κ δικό του θεωρεί μάλλον το δικό μας, αλλά έχει κάποια κ κάθεται. Αν τον δω συγκεντρωμένο σε κάτι που ξέρω ότι δεν διακόπτει πχ ένα παζλ ή τα βιβλία του, έχει τύχει ακόμη κ στο μπαλκόνι να κάτσω λίγη ώρα με τον άντρα μ κ εκείνος να είναι στο μέσα δωμάτιο, που δεν επικοινωνεί με το μπαλκονι. Αν όμως βλέπω ότι τρώγεται να ανοιγοκλείνει συρτάρια ή πόρτες, είμαι σε μεγαλύτερη ετοιμότητα. Επίσης τώρα τελευταία θέλει πολύ να είναι στο κρεβάτι με τα κουκλάκια του όταν ξυπνάει. Ε δεν γίνεται να είναι συνέχεια κάποιος δεσμευμένος στο δωμάτιο μέχρι να αποφασίσει ο κύριος να βγει. τον αφήνουμε κ κάνουνε τα δικά μας, η κούνια είναι ψηλή κ δεν κινδυνεύει να σκαρφαλώσει ή να σκύψει κ να τον πάρει κάτω το βάρος. 

[diane2020]

Just now, Έσπερος είπε:

Βρε κοπέλα μου, μιλάμε για παιδάκι δυο χρόνων. Του λες «αγάπη μου κάτσε στο δωμάτιο σου όση ώρα μετακινούμε τα επιπλα κ το πλυντήριο κ στεγνώνουμε το πάτωμα» και είσαι σιγουριά ότο θα κάτσει; δεν λέω αν θα παύει κάτι στο δωμάτιο του, προφανώς κ δεν θα πάθει, εγω δεν έχω θέμα να παίζει μόνος του, το έχω ξαναγράψει, εξάλλου τώρα μας βγάζει έξω κ κλείνει και την πόρτα. Άλλο πράγμα λέω, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συνεννοούμαστε. Αν έχεις ένα σπίτι πλημμυρισμένο, αναρωτιέσαι αν έχουν βραχεί καλώδια, αλλάζεις θέση σε έπιπλα κ συσκευές που δεν μπορεί να κάνει ο ένας γονιοσ μόνος του, θα πεις στο δίχρονο απλά να παίξει μόνο του και εκείνο θα κάτσει στα αβγά του; Ή θα το κλειδώσεις στο δωμάτιο για να μη βγει; Δεν είναι το άγχος μου αν θα πάθει κάτι στο δωμάτιο του, μην έρθει να μπλεχτεί στα πόδια μας είναι το θέμα. Δεν έχουμε συνέχεια ατυχήματα, αλλά έχει τύχει να φέρουμε μια συσκευή κ να πρέπει να μετακινηθούν έπιπλα, τέτοια πράγματα, που σε ένα μικρό σπίτι γίνονται δύσκολα με ένα μικρό παιδί που ενθουσιάζεται κιόλας με τη φασαρία αλλά μπορεί να έρθει να χωθεί για να πάρει το παιχνίδι του την ώρα που προσπαθείς να σπρώξεις μια βιβλιοθήκη πχ. 

Δεν ξέρω αν έχετε μεγάλο σπίτι, έτσι ίσως δυσκολεύει, εμάς είναι μικρό κ ακούγονται όλα κ μπορώ κ να πεταχτώ ή κάνω κάτι κ ρίχνω κ καμία μάτια πού κ πού. Δεν είναι ότι παίζει με τις ώρες εξάλλου μόνος του, γιατί βασικά ούτε στο δωμάτιο του ούτε στο δικό μας έχει πολλά παιχνίδια, βασικά το δικό του δωμάτιο πιο πολύ αποθήκη είναι ακόμα κ δικό του θεωρεί μάλλον το δικό μας, αλλά έχει κάποια κ κάθεται. Αν τον δω συγκεντρωμένο σε κάτι που ξέρω ότι δεν διακόπτει πχ ένα παζλ ή τα βιβλία του, έχει τύχει ακόμη κ στο μπαλκόνι να κάτσω λίγη ώρα με τον άντρα μ κ εκείνος να είναι στο μέσα δωμάτιο, που δεν επικοινωνεί με το μπαλκονι. Αν όμως βλέπω ότι τρώγεται να ανοιγοκλείνει συρτάρια ή πόρτες, είμαι σε μεγαλύτερη ετοιμότητα. Επίσης τώρα τελευταία θέλει πολύ να είναι στο κρεβάτι με τα κουκλάκια του όταν ξυπνάει. Ε δεν γίνεται να είναι συνέχεια κάποιος δεσμευμένος στο δωμάτιο μέχρι να αποφασίσει ο κύριος να βγει. τον αφήνουμε κ κάνουνε τα δικά μας, η κούνια είναι ψηλή κ δεν κινδυνεύει να σκαρφαλώσει ή να σκύψει κ να τον πάρει κάτω το βάρος. 

Ποσο χρονών ειναι το παιδακι? 2,5? Ρωταω επειδη ανέφερες την κουνια. Εγω στα 2 το ενα παιδι και 18 μηνων το αλλο κατηργησα την κουνια γιατι σκαρφάλωναν. Εσενα δε σκαρφαλώνει?

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Ποσο χρονών ειναι το παιδακι? 2,5? Ρωταω επειδη ανέφερες την κουνια. Εγω στα 2 το ενα παιδι και 18 μηνων το αλλο κατηργησα την κουνια γιατι σκαρφάλωναν. Εσενα δε σκαρφαλώνει?

2.5 Μη μου ξύνεις πληγές, δυστυχώς δεν κάνει τέτοια κ ανησυχώ πολύ. Σου λέω πριν από λίγους μήνες σκαρφάλωσε σε καρέκλα. Έχει κάνει την κίνηση, το βλέπω ότι το έχει σκεφτεί αλλά δεν φτάνει. Δεν είναι κοντός, ίσως είναι ψηλή η κούνια. απλώς προσέχω να μην έχει κάτι που θα πατήσει γιατί μια φορά θα το αποφασίσει και ... μπουμ. 

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

2.5 Μη μου ξύνεις πληγές, δυστυχώς δεν κάνει τέτοια κ ανησυχώ πολύ. Σου λέω πριν από λίγους μήνες σκαρφάλωσε σε καρέκλα. Έχει κάνει την κίνηση, το βλέπω ότι το έχει σκεφτεί αλλά δεν φτάνει. Δεν είναι κοντός, ίσως είναι ψηλή η κούνια. απλώς προσέχω να μην έχει κάτι που θα πατήσει γιατί μια φορά θα το αποφασίσει και ... μπουμ. 

Ούτε η δικιά μου σκαρφάλωσε ποτέ στα κάγκελα, έφτασε 3 ετών περίπου για να της βγάλω τα κάγκελα και αυτό από δίκη μου πρωτοβουλία, ποτέ δεν είχε επιχειρήσει να βγει όπως επίσης ποτέ (αφού βγάλαμε τα κάγκελα) δεν σηκώθηκε από το κρεβάτι να τριγυρίζει στο σπίτι.

[ΑΡΓΚ]

Λοιπόν επειδη με παραξενεύουν πολλά σχόλια, να εξηγήσω τι εννοώ: τα προπολεμικά χρόνια που μεγάλωνα, τα δωμάτια τα παιδικά είχαν μέρη να σκαρφαλώσει ένα μωρό, είχαμε κούνια μέχρι τα 2-3 χρόνια από την οποία έχω πέσει άπειρες φορές ως μωρό, μωσαϊκό κάτω, μέχρι και σε δωμάτιο με καντήλι αναμένο κοιμόμουν θυμάμαι κάποτε, ντουλάπια που μαγκώναν δαχτυλάκια, και γενικα ατυχήματα συνέβαιναν αβέρτα και η μαμά και η γιαγιά τρέχαν από πίσω. 

Το δωμάτιο των παιδιών μου όταν ήταν 2, 3 ετών είχε κάτω μοκέτα, χαμηλό κρεβάτι ώστε αν πέσει το παιδί να μη χτυπήσει, ντουλάπα με κλείδωμα ασφαλείας να μην ανοίγει και στηριγμένη στον τοίχο, χαμηλά έπιπλα, τύπου κουτιά για παιχνίδια και χαμηλά ράφια με στρογγυλεμένες ή καλυμμένες γωνίες, και κοντή πόρτα ασφαλείας με κάγκελα. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να πετάξει το παιδί τα παιχνίδια παντού.

Με παραξενεύει ότι φαίνεται περίεργο, τα περισσότερα δωμάτια φίλων και γειτόνων για τα μωρά τους έτσι ήταν και είναι, με χαμηλά και ελαφρά έπιπλα, είτε τύπου ικέα είτε από παιδικά καταστήματα, μοκέτα ή χαλί και πορτούλα ασφαλείας. Ώστε να μην αναρωτιέσαι αν το δίχρονο θέλει να κάτσει μέσα ή όχι, απλά να μην μπορεί να βγει, όπως μωρό δεν μπορούσε να βγει από το πάρκο σε ώρα ανάγκης. Και να είναι απόλυτα ασφαλές να μην μπορεί να πάθει κάτι όσο και να εξερευνήσει. 

Να πω την αλήθεια ειδικα από την @Έσπερος που έχει ψάξει μέχρι και το αν το παιδί θα φάει τούρτα με εντόσθια ή που απαγορεύει το κέρασμα μπισκότου στο δρόμο, έχω εκπλαγεί με το ότι μιλάμε για δίχρονο σε κούνια ακόμη και παιδικό δωμάτιο - αποθήκη. Και πραγματικά, ελάχιστα ψώνια από το διαδίκτυο (βασικό κόστος ένα στρώμα στο πάτωμα και μία πόρτα) και 2-3 μέρες επαναδιάταξη επίπλων είναι το μόνο που χρειάζεται, δε μπορώ να φανταστώ πώς θα τα έβγαζα πέρα αν έπρεπε να βλέπω όλα τα παιδιά ανά πάσα στιγμή . Θα ήταν και αδύνατο να έχουμε δεύτερο και τρίτο παιδί όπως το περιγραφεις, αν τα παιδιά δεν είχαν έναν δικό τους, ασφαλή χώρο. Δε μπορώ να φανταστώ να θηλάζω το ένα κυνηγώντας το άλλο αν μπήκε στο μπάνιο ή πάει να βγει από το σπίτι.

[diane2020]

Just now, Έσπερος είπε:

2.5 Μη μου ξύνεις πληγές, δυστυχώς δεν κάνει τέτοια κ ανησυχώ πολύ. Σου λέω πριν από λίγους μήνες σκαρφάλωσε σε καρέκλα. Έχει κάνει την κίνηση, το βλέπω ότι το έχει σκεφτεί αλλά δεν φτάνει. Δεν είναι κοντός, ίσως είναι ψηλή η κούνια. απλώς προσέχω να μην έχει κάτι που θα πατήσει γιατί μια φορά θα το αποφασίσει και ... μπουμ. 

Εγώ ενα πρωινό ακουω ενα μπαμ και λεω απεξω κατι θα ειναι. Μπαινω μετα απο λίγο στο δωματιο κ τη βλεπω καθιστη στο πατωμα να παίζει...ευτυχως εχουμε ξυλο...

[Mama_Anesti_]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Λοιπόν επειδη με παραξενεύουν πολλά σχόλια, να εξηγήσω τι εννοώ: τα προπολεμικά χρόνια που μεγάλωνα, τα δωμάτια τα παιδικά είχαν μέρη να σκαρφαλώσει ένα μωρό, είχαμε κούνια μέχρι τα 2-3 χρόνια από την οποία έχω πέσει άπειρες φορές ως μωρό, μωσαϊκό κάτω, μέχρι και σε δωμάτιο με καντήλι αναμένο κοιμόμουν θυμάμαι κάποτε, ντουλάπια που μαγκώναν δαχτυλάκια, και γενικα ατυχήματα συνέβαιναν αβέρτα και η μαμά και η γιαγιά τρέχαν από πίσω. 

Το δωμάτιο των παιδιών μου όταν ήταν 2, 3 ετών είχε κάτω μοκέτα, χαμηλό κρεβάτι ώστε αν πέσει το παιδί να μη χτυπήσει, ντουλάπα με κλείδωμα ασφαλείας να μην ανοίγει και στηριγμένη στον τοίχο, χαμηλά έπιπλα, τύπου κουτιά για παιχνίδια και χαμηλά ράφια με στρογγυλεμένες ή καλυμμένες γωνίες, και κοντή πόρτα ασφαλείας με κάγκελα. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να πετάξει το παιδί τα παιχνίδια παντού.

Με παραξενεύει ότι φαίνεται περίεργο, τα περισσότερα δωμάτια φίλων και γειτόνων για τα μωρά τους έτσι ήταν και είναι, με χαμηλά και ελαφρά έπιπλα, είτε τύπου ικέα είτε από παιδικά καταστήματα, μοκέτα ή χαλί και πορτούλα ασφαλείας. Ώστε να μην αναρωτιέσαι αν το δίχρονο θέλει να κάτσει μέσα ή όχι, απλά να μην μπορεί να βγει, όπως μωρό δεν μπορούσε να βγει από το πάρκο σε ώρα ανάγκης. Και να είναι απόλυτα ασφαλές να μην μπορεί να πάθει κάτι όσο και να εξερευνήσει. 

Να πω την αλήθεια ειδικα από την @Έσπερος που έχει ψάξει μέχρι και το αν το παιδί θα φάει τούρτα με εντόσθια ή που απαγορεύει το κέρασμα μπισκότου στο δρόμο, έχω εκπλαγεί με το ότι μιλάμε για δίχρονο σε κούνια ακόμη και παιδικό δωμάτιο - αποθήκη. Και πραγματικά, ελάχιστα ψώνια από το διαδίκτυο (βασικό κόστος ένα στρώμα στο πάτωμα και μία πόρτα) και 2-3 μέρες επαναδιάταξη επίπλων είναι το μόνο που χρειάζεται, δε μπορώ να φανταστώ πώς θα τα έβγαζα πέρα αν έπρεπε να βλέπω όλα τα παιδιά ανά πάσα στιγμή . Θα ήταν και αδύνατο να έχουμε δεύτερο και τρίτο παιδί όπως το περιγραφεις, αν τα παιδιά δεν είχαν έναν δικό τους, ασφαλή χώρο. Δε μπορώ να φανταστώ να θηλάζω το ένα κυνηγώντας το άλλο αν μπήκε στο μπάνιο ή πάει να βγει από το σπίτι.

Εχω ένα παιδί σχετικά ήσυχο κ θέλω πάντα να τον παρακολουθώ γιατί έχω άγχος. Φαντασου πόσο παράξενο μου φάνηκε όταν διάβασα πως είναι αυτονόητο να έχουμε ένα δωμάτιο για να αφήνουμε εκει το παιδί σε ώρα ανάγκης και να μην μπορεί να βγει. Εγώ ακόμα και στην τουαλέτα αν είμαι μόνη στο σπίτι τον παίρνω μαζί. Το πάρκο το χρησιμοποίησα λιγο (το πήραμε αργά) κυρίως για να μάθει να σηκώνεται και ελάχιστες φορές που επρεπε να πάω τουαλέτα και δεν μπορούσε να σταθεί στο μπανιο. 

 

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

ξέρω αν έχετε μεγάλο σπίτι, έτσι ίσως δυσκολεύει, εμάς είναι μικρό κ ακούγονται όλα κ μπορώ κ να πεταχτώ ή κάνω κάτι κ ρίχνω κ καμία μάτια πού κ πού. Δεν είναι ότι παίζει με τις ώρες εξάλλου μόνος του, γιατί βασικά ούτε στο δωμάτιο του ούτε στο δικό μας έχει πολλά παιχνίδια, βασικά το δικό του δωμάτιο πιο πολύ αποθήκη είναι ακόμα κ δικό του θεωρεί μάλλον το δικό μας, αλλά έχει κάποια κ κάθεται. Αν τον δω συγκεντρωμένο σε κάτι που ξέρω ότι δεν διακόπτει πχ ένα παζλ ή τα βιβλία του, έχει τύχει ακόμη κ στο μπαλκόνι να κάτσω λίγη ώρα με τον άντρα μ κ εκείνος να είναι στο μέσα δωμάτιο, που δεν επικοινωνεί με το μπαλκονι. Αν όμως βλέπω ότι τρώγεται να ανοιγοκλείνει συρτάρια ή πόρτες, είμαι σε μεγαλύτερη ετοιμότητα. Επίσης τώρα τελευταία θέλει πολύ να είναι στο κρεβάτι με τα κουκλάκια του όταν ξυπνάει. Ε δεν γίνεται να είναι συνέχεια κάποιος δεσμευμένος στο δωμάτιο μέχρι να αποφασίσει ο κύριος να βγει. τον αφήνουμε κ κάνουνε τα δικά μας, η κούνια είναι ψηλή κ δεν κινδυνεύει να σκαρφαλώσει ή να σκύψει κ να τον πάρει κάτω το βάρος. 

 

Το σπίτι δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο ούτε μικρό. Ακούγονται όλα αλλά για μένα τα αυτιά δεν είναι μάτια. Θα ακουσεις το κλάμα θα τρέξεις ενώ αν είσαι εκεί μπορεί και να το προλάβεις.

  Προφανώς και ο κάθε γονιός λειτουργεί διαφορετικά, αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον κινδυνο, παίρνει αλλά μέτρα. Κάποιες φορές ίσως να είμαι υπερβολική ή να δυσκολευω την καθημερινότητα μου αλλά δεν μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς. 

[Έσπερος]

πρίν από 3 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Να πω την αλήθεια ειδικα από την @Έσπερος που έχει ψάξει μέχρι και το αν το παιδί θα φάει τούρτα με εντόσθια ή που απαγορεύει το κέρασμα μπισκότου στο δρόμο, έχω εκπλαγεί με το ότι μιλάμε για δίχρονο σε κούνια ακόμη και παιδικό δωμάτιο - αποθήκη. Και πραγματικά, ελάχιστα ψώνια από το διαδίκτυο (βασικό κόστος ένα στρώμα στο πάτωμα και μία πόρτα) και 2-3 μέρες επαναδιάταξη επίπλων είναι το μόνο που χρειάζεται, δε μπορώ να φανταστώ πώς θα τα έβγαζα πέρα αν έπρεπε να βλέπω όλα τα παιδιά ανά πάσα στιγμή . Θα ήταν και αδύνατο να έχουμε δεύτερο και τρίτο παιδί όπως το περιγραφεις, αν τα παιδιά δεν είχαν έναν δικό τους, ασφαλή χώρο. Δε μπορώ να φανταστώ να θηλάζω το ένα κυνηγώντας το άλλο αν μπήκε στο μπάνιο ή πάει να βγει από το σπίτι.

Εγώ δεν είπα σε καμία περίπτωση ότι θέλω να βλέπω το παιδί ανα πάσα στιγμή. Είπα μάλιστα ότι μπορεί να παίζει στο δικό μας δωμάτιο μόνος του και εγώ να είμαι στο μπαλκόνι, που δεν επικοινωνεί απευθειας με το δωμάτιό μας γιατί μεσολαβεί η κουζίνα και το καθιστικό. Άλλα διαβάζεις, άλλα καταλαβαίνεις. Ναι το παιδικό είναι αποθήκη γιατί δυσκολευόμαστε να βρούμε πού ακριβώς θα στριμώξουμε τα διάφορα πράγματα που έχει μέσα, επειδή το σπίτι μας είναι πάρα πολύ μικρό, και θέλουμε να σκεφτούμε κάτι πρακτικό, οικονομικό, και αισθητικό. Δεν μας λείπουν έπιπλα, η κούνια γίνεται προεφηβικό κρεβάτι, ένα στήριγμα για το πλάι μας λείπει για να μην πέσει. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να απολογούμαι για τη διάταξη του σπιτιού μου και για το ποτε θα φτιάξω παιδικό δωμάτιο - και μάλιστα σε χώρο συζητήσεων που τα περισσότερα μέλη είναι υπέρ της συγκοίμησης.  Ούτε είπα ποτέ ότι νιώθω κάποιον χώρο μας να μην είναι ασφαλής, το αντίθετο, τα προσέχουμε πολύ αυτά και δεν έχω αισθανθεί ποτέ ότι κάπου το παιδί  κινδυνεύει από αβλεψία. Ένα πράγμα είπα ότι με αγχώνει, να πρέπει να κάνουμε μια δουλειά που μας κρατάει απασχολημένους και τους δύο και είναι δυνητικά επικίνδυνη για μικροατυχήματα. Εκεί και μοντεσοριανό δωμάτιο να είχαμε διαμορφωμένο από επαγγελματία, εξακολουθείς να μη μου απαντάς, πώς εξασφαλίζεις αυτό:

πρίν από 4 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Ώστε να μην αναρωτιέσαι αν το δίχρονο θέλει να κάτσει μέσα ή όχι, απλά να μην μπορεί να βγει, όπως μωρό δεν μπορούσε να βγει από το πάρκο σε ώρα ανάγκης.

Το κλειδώνεις μέσα; Του απαγορεύεις να ανοίξει την πόρτα και το απειλείς με τιμωρία; 

[Gummy Bear]

10 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Τωρινο συμβαν ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ: ειμαστε διακοπες στους παππουδες,παμε απογευματινα μπανια, παιρνω μαζι παζι παντα μια αλλαξια για το μεγαλο συν ενα ακομα μαγιο και για το μικρο 2 πανες, 2 αλλαξιες,3 μαγιο. Κι αυτο γιατι παμε αργα πέφτει ο ήλιος τα αλλαζω. Ελα ομως που βρίσκουν παρεα και ξαναμουλιαζουν αυτα. Οποτε γιαυτο εχω παραπανω. Κι αρχιζει η γιαγια "και θα κρυωσει το παιδι και μη το αφήνεις να μπει αλλο στη θαλασσα (εν τω μεταξύ ολα τα πιτσιρίκια στη θαλασσα μεσα στο νερό ειναι ακομα)και τρεμει δεν το βλεπεις??(κρυωνεις καμαρι μου?ρωταω εγω.ΟΧΙ) και ποσο μου τη δίνει ολο αυτο στα νεύρα.  Μα περνανε καλα γιατι να τους τη σπασω δηλαδη και να αρχισω τα μη η πολυ απλα να τα παρω να φυγουμε ενω ειναι στο τσακιρ κέφι. Ομολογουμενως και αντικειμενικα μπορει να έχει μια δροσουλα. Κι αντε να περιορισω λιγο το μωρο δλδ να παιξω μαζι του ωστε να μην ξαναμπεί (ισως)κι αντε να του χω αλλαξιες περισσότερες ξερω γω?! Αλλα το μεγαλο?μεγαλωσε κιολας δεν μπορω να τη ντυνω γδυνω ολη την ωρα στη παραλία. 

 

Εσείς τι κάνετε σε αυτές τις περιπτώσεις μηπως εχει δικιο δλδ η μανα μου κι εγω όχι?

Αποτι καταλαβαίνω ο μεγάλος είναι σε ηλικία που επικοινωνεί λεκτικά. Οπότε θεωρώ πρώτον ότι θα το έβλεπες αν κρυωνε από τα χείλη που τρέμουν ή θα στο έλεγε όταν ρωτάς η θα παραπονιοταν ή θα το έβλεπες από παγωμένα χέρια. Ειδικά αν παίζει και κινείται είναι πιο δύσκολο να κρυώσει. Να φανταστείς ο δικός μου που είναι 18 μηνών, όταν πέφτει ο ήλιος και μπαινοβγαινει ακόμα στη θάλασσα ή παίζει έξω, δεν τον αλλάζω πλέον γιατί δεν έχει νόημα. Κοιτάω βέβαια αν κρυώνει. Απλά όταν είναι να φύγουμε, τον τυλίγω με την πετσέτα και όλα οκ. 

[vicky86]

Just now, Gummy Bear είπε:

Αποτι καταλαβαίνω ο μεγάλος είναι σε ηλικία που επικοινωνεί λεκτικά. Οπότε θεωρώ πρώτον ότι θα το έβλεπες αν κρυωνε από τα χείλη που τρέμουν ή θα στο έλεγε όταν ρωτάς η θα παραπονιοταν ή θα το έβλεπες από παγωμένα χέρια. Ειδικά αν παίζει και κινείται είναι πιο δύσκολο να κρυώσει. Να φανταστείς ο δικός μου που είναι 18 μηνών, όταν πέφτει ο ήλιος και μπαινοβγαινει ακόμα στη θάλασσα ή παίζει έξω, δεν τον αλλάζω πλέον γιατί δεν έχει νόημα. Κοιτάω βέβαια αν κρυώνει. Απλά όταν είναι να φύγουμε, τον τυλίγω με την πετσέτα και όλα οκ. 

Θα συμφωνήσω με την gummy

Φαντάζομαι μπορείς να καταλάβεις αν κρυώνει, οποτε τότε μόνο θα τις αλλάξεις η θα τους βαλεις κτ

Εγω κουβαλάω ενα μαγιο επιπλεον κ ενα σετακι ρουχα για το καθενα

Κ Μπλουζα-μαγιο βολευει

@Mama_Anesti_ αν δ μπορεις να λειτουργήσειε αλλιώς απλώς συνεχίζεις έτσι. Αν πιστεύεις ότι μπορείς, λιγο να τον αφήνεις να παίζει μόνος μπορεις(αν δ νιώθει το παιδι την ανάγκη να είσαι μαζί του) 

Τα δικα μου δ έκατσαν σε πάρκο, ο μικρος λιγο, αλλα ποτέ όταν ήθελα να κάνω πολλές δουλειές. Κ ρηλαξ μόνο ο γιος αλλα οχι πολυ κ εκεί. Ισα να κάνω κτ γρήγορο σε μαγειρικη η να ασχοληθώ με την μεγαλη(ταισμα-αλλαγμα όταν ήταν μωρο κ εκεινη 2-3)

Δ εβρισκα τον λόγο να βάλω πορτάκι στο δωματιο τους. Το σπίτι σχετικά ασφαλές, με συνεργασία παιδια

Έτσι κ αλλιώς κ τα δυο απλα με ακολουθούσαν σε όλο το σπίτι

Απο τοτε που ειναι 10μ ο μικρος τα αφήνω μονα(δ ειναι παιδι που θα χτυπούσε η μεγάλη το μωρο), βεβαια όταν λέω μονα εννοω παίζανε κ εγω πηγαινα να κλείσω τον φούρνο η να τους βάλω νερο

Απο 1,5ο μικρος κ 3,5η μεγάλη παίζουν στο δωματιο, φυσικά θα ακούσω κ φωνή ανά μια ωρα, θα περάσω να τα δω, θα έρθουν σαλόνι, θα έρθουν να μπλεχτουμ στα πόδια μου, αλλά συνήθως πια δ εχω παρέα στην τουαλετα κ κάνω κ καμια δουλεια ανετα

Εννοείται όχι στο μπαλκόνι μονα(είμαστε στο χωριο διακοπές κ τα αφήνω στην αυλη) 

Τα αφήνω χωρίς χέρι να περπατάνε στην πλατεια(αρκετά ριψοκίνδυνο το θεωρώ γτ δυστυχώς τα μηχανάκια πάνω στην πλατεία μας είναι πάρα πολύ συχνό φαινομενο), σε άνετα πεζοδρόμια πιανονται χέρι τα δυο τους, κ είμαι δίπλα, κ συνηθως είναι από την μέσα πλευρά, η επαναλαμβάνω συνέχεια, δ κατεβαίνουμε από το πεζοδρόμιο, σταματάμε στην γωνία 

 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 27 λεπτά , Έσπερος είπε:

Εγώ δεν είπα σε καμία περίπτωση ότι θέλω να βλέπω το παιδί ανα πάσα στιγμή. Είπα μάλιστα ότι μπορεί να παίζει στο δικό μας δωμάτιο μόνος του και εγώ να είμαι στο μπαλκόνι, που δεν επικοινωνεί απευθειας με το δωμάτιό μας γιατί μεσολαβεί η κουζίνα και το καθιστικό. Άλλα διαβάζεις, άλλα καταλαβαίνεις. Ναι το παιδικό είναι αποθήκη γιατί δυσκολευόμαστε να βρούμε πού ακριβώς θα στριμώξουμε τα διάφορα πράγματα που έχει μέσα, επειδή το σπίτι μας είναι πάρα πολύ μικρό, και θέλουμε να σκεφτούμε κάτι πρακτικό, οικονομικό, και αισθητικό. Δεν μας λείπουν έπιπλα, η κούνια γίνεται προεφηβικό κρεβάτι, ένα στήριγμα για το πλάι μας λείπει για να μην πέσει. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να απολογούμαι για τη διάταξη του σπιτιού μου και για το ποτε θα φτιάξω παιδικό δωμάτιο - και μάλιστα σε χώρο συζητήσεων που τα περισσότερα μέλη είναι υπέρ της συγκοίμησης.  Ούτε είπα ποτέ ότι νιώθω κάποιον χώρο μας να μην είναι ασφαλής, το αντίθετο, τα προσέχουμε πολύ αυτά και δεν έχω αισθανθεί ποτέ ότι κάπου το παιδί  κινδυνεύει από αβλεψία. Ένα πράγμα είπα ότι με αγχώνει, να πρέπει να κάνουμε μια δουλειά που μας κρατάει απασχολημένους και τους δύο και είναι δυνητικά επικίνδυνη για μικροατυχήματα. Εκεί και μοντεσοριανό δωμάτιο να είχαμε διαμορφωμένο από επαγγελματία, εξακολουθείς να μη μου απαντάς, πώς εξασφαλίζεις αυτό:

Το κλειδώνεις μέσα; Του απαγορεύεις να ανοίξει την πόρτα και το απειλείς με τιμωρία; 

 

Nομίζω ότι επίτηδες δε διαβάζεις αυτό που γράφω: ένα μικρό παιδί χρειάζεται έναν ασφαλή οικείο χώρο. Που να κλείνει. Ναι, την μικρη παιδική πόρτα που έχει κάγκελα φυσικά και την κλειδώνεις αν η εναλλακτική είναι το παιδί να πέσει από το μπαλκόνι όταν εσύ ασχολείσαι με το πλημμυρισμένο μπάνιο. Δεν καταλαβαινω η τιμωρία που κολλάει, εκτός αν με την ίδια λογική το ρηλάξ, η κούνια και το πάρκο είναι τμωρία και απειλή. Δε μιλαώ για χώρο ύπνου, αλλά για χώρο όπου το παιδί εξερευνά και παίζει με ασφάλεια όσο είναι ξύπνιο, χωρίς να χρειάζεται η μαμά να ανησυχεί ότι θα περιπλανηθεί αλλού ή θα κινδυνεύσει με οποιονδήποτε τρόπο. Ας πούμε την ώρα της δυνητικά επικίνδυνης εργασίας, ή την ώρα που ο γονιός κάνει μπάνιο, κοιμίζει ένα μικρότερο μωρό κλπ. Αν το παιδί έχει ένα δωμάτιο, όπου δεν μπορεί να κινδυνεύσει με τίποτα (στα πλαίσια του λογικού), και έχει μάθει ότι σε αυτό το χώρο παίζει και νιώθει άνετα, εκεί βρίσκεται όταν αλλού είναι επικίνδυνο.

Μου φαίνεται αυτονόητο αυτό που γράφω, αλλά ίσως είναι μία από τις φορές που η πραγματική ζωή και ο κόσμος που συναναστρέφομαι διαφέρουν αρκετά από το μικρόκοσμο του φόρουμ. Ας πούμε εδώ διαβάζω συχνά για παιδιά που πάνε στην τουαλέτα για να κάνει την ανάγκη της η μαμά, και θυμάμαι ότι κάποτε το είχαμε διαβάσει αυτό σε ένα αμερικάνικο φόρουμ με φίλες και μας είχε φανεί τόσο εξωφρενικό που είχαμε μια αντίδραση του τύπου "τι άλλη βλακεία θα σκεφτούν αυτά τα τρολ"΄.