Υπερπροστασία-πως νικάμε το ένστικτο?

[kotsifikos]

14 hours ago, Έσπερος said:

καλά μη νομίζεις ότο δεν θέλω να συνεργάζεται. βλέπω κάθε μέρα τις συνέπειες των παιδιών που δεν έχουν όρια. εξάλλου πριν γεννήσω πάντα κατέκρινα τα παιδιά να μην ακούν ποτέ όχι. σε αρκετά πράγματα επιμένουμε όσο περνάει ο καιρός πχ τη φωνή (ευτυχώς σπάνια τσιρίζει) κ το να μη μας αφήνει να μιλήσουμε. αλλά με μπερδεύει ότι η νέα τάση είναι να τα θεωρούμε ισότιμα κ να μην τους επιβάλλουμε πράγματα κ δεν ξέρω πού πρέπει να σταματάω.

Το να σας αφήνει να μιλήσετε δεν θα το έχεις για πολυ ακόμα, τα παιδιά είναι παρορμητικά, οπότε την στιγμή που θα σκεφτούν κάτι θα πρέπει να το πουν, όσες φορές και αν του πεις πως δεν πρέπει να σε διακόπτει το παιδί θα το κάνει, σίγουρα αυτό θα γίνεται για 1-2 χρόνια ακόμα, σιγά σιγά θα σταματήσει.

Δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο, δεν σημαίνει πως επειδή θεωρείς ένα παιδί ισότιμο μέλος της οικογένειας δεν το οριοθετείς, όπως υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ της οριοθέτηση και της πειθαρχίας, ή του αυταρχισμού, πολλοί γονείς δυστυχώς το μπερδεύουν αυτό.

Προσωπικά δεν θέλω το παιδί μου να πειθαρχεί, θέλω να είναι οριοθετημένο, και πραγματικά το θεωρώ ισότιμο μέλος της οικογένειας, δεν θα δώσω διαταγή, θα μιλήσω μαζί του, και το όχι θα εξηγήσω γιατί το λέω, δεν υπάρχει ''γιατί έτσι'', αυτό που σίγουρα δεν θα διαπραγματευτώ είναι η ασφάλεια και η υγεία του,  στα υπόλοιπα θα του δώσω τον χώρο που θέλει.  Θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα, είμαστε πριν μερικές ημέρες σε ένα σπίτι φίλων, είχαν μία μικρή φουσκωτή πισίνα, λίγο μετά το φαγητό μπήκαν τα παιδάκια όλα μέσα, όταν πήγε να μπει και ο γιος μου του είπα πως δεν επιτρέπεται γιατί έχει φάει, με ρώτησε γιατί τα άλλα παιδιά μπήκαν, του είπα πως αυτό δεν αφορά εμάς, εκείνος δεν θα μπει γιατί έχει φάει και δεν κάνει. Δεν το συζητήσαμε περισσότερο, σταμάτησε εκεί η συζήτηση γιατί είναι κάτι το οποίο το έχουμε συζητήσει πολλές φορές (ζητάει φαγητό πριν το κολυμβητήριο και το συζητάμε σχεδόν κάθε μέρα), οι υπόλοιποι έμειναν κάγκελο πως το παιδί αυτό δεν αντέδρασε.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι πως είμαστε στην αδερφή μου και ετοιμάζονται για μπάνιο, εγώ δεν έχω διάθεση να πάω στην θάλασσα και του λέω πως θα φύγουμε, ο καημένος έκλαιγε γιατί ήθελε να πάει στην θάλασσα, ετοιμάστηκα λοιπόν και πήγαμε μαζί τους γιατί στην τελική δεν ζήτησε κάτι τρελό, ήθελε να παέι για μπάνιο με τα ξαδέρφια του, επειδή ξέρω το παιδί μου δεν θα έκανε πίσω, θα επέμενε μέχρι να του πω ναί. Στην πρώτη λοιπόν περίπτωση ξέρει  πως δεν κάνει να μπει στην πισίνα και κάνει πίσω από την αρχή ενώ στην δεύτερη ξέρει πως έχει δικαίωμα να θέλει να πάει για μπάνιο και το διεκδικεί με τον τρόπο του.

Δεν χρειάζεται να φαινόμαστε αρχηγοί, ή να τονίζουμε πως έχουμε θέση ισχύος, ή να λέμε ΟΧΙ για να δείξουμε πως μπορούμε.

[Yovanna]

2 hours ago, Έσπερος said:

σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν να έκαναν απ άκρη σ άκρη μια γενική.

Nα μια επιθυμία που δεν έχω μου έχει γεννηθεί  ποτέ!

[ΑΡΓΚ]

Νομίζω πάντως πολλά πράγματα έχουν να κάνουν και με το γενικότερο τρόπο ζωής: πόσοι υπάρχουν στο σπίτι ανά πάσα στιγμή, πόσες ώρες δουλεύει ο καθένας, τι προτεραιότητα δίνεις στο κάθε πράγμα. Έτσι κι αλλιώς δηλαδή, αν γυρίζεις στο σπίτι σου αργά το απόγευμα, ή έχεις μόνο το ΣΚ για δουλειές και διασκέδαση μαζί, θέλεις τελείως άλλη οργάνωση από κάποια οικογένεια που μένει η μαμά στο σπίτι και η γιαγιά και ο παππούς από κάτω, όπως και σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά είναι διαφορετικά από όσο με ένα. Μετά είναι και και οι προσωπικές προτιμήσεις, άλλος θα φυλάξει τις 2 ώρες της ησυχίας του ύπνου των παιδιών την Κυριακή για τακτοποίση γιατί βλέπει την ακαταστασία και τρελαίνεται, άλλος για να δουλέψει παραπάνω ελπίζοντας σε μία προαγωγή, άλλος για να αθληθεί με την ησυχία του που το έχει ανάγκη και άλλος θα κοιμηθεί μαζί με το παιδί κλπ. Δεν μπορεί να υπάρχει μία φόρμουλα γα όλους.