Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Υπερπροστασία-πως νικάμε το ένστικτο?


Recommended Posts

Δεν βρήκα κάτι σχετικό γι'αυτό ανοίγω νέο θέμα.

 

Είναι κάτι που με απασχολεί καιρό αλλά όσο κι αν το σκέφτομια δεν βρίσκω εφαρμόσιμους τρόπους να το αντιμετωπίσω.

 

Ο μεγάλος μου γιος είναι 3 ετών. Νομίζω πως τον γεμίζουμε φοβίες με την υπερπροστασία μας. Ας πούμε πχ στο πάρκο που θα πάμε να παίξει ενώ άλλες μανούλες κάθονται ήσυχα κι ωραία και πίνουν τον καφέ τους εγώ είμαι συνεχώς στη τσίτα μήπως πέσει, μήπως χτυπήσει. Τρέμω και μόνο που το σκέφτομαι...

 

Τις προάλλες είχαμε πάει σε κάτι γενέθλια. Το παιδικό δωμάτιο ήταν στον δεύτερο όροφο. Όλοι επέτρεπαν στα πιτσιρίκια να ανεβοκατεβαίνουν απ'τη σκάλα. Εγώ δεν τον άφηνα γιατί φοβόμουν έτσι όπως έτρεχαν κι έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο τι θα γινόταν αν έσπρωχνε κάποιο κάποιο άλλο .Ενιωθα πολύ άσχημα που του στερούσα αυτό που έκαναν τα άλλα παιδιά, αλλά δεν το έβρισκα καθόλου λογικό ένα τσούρμο αφηνιασμένα πιστιρίκια να ανεβοκατεβαίνουν μια σκάλα.

 

Ε λοιπόν το μοναδικό που χτύπησε ήταν το δικό μου, καθώς πήγε ν' ανέβει κι αυτός -ευτυχώς- στα δύο πρώτα σκαλοπάτια το έσπρωξε ένα πιτσιρίκι κι έπεσε. Παραλίγο να του καρφωθεί κι ένα παιχνίδι που κρατούσε στο πρόσωπο-ευτυχώς τον βρήκε στη μύτη.

 

Και να φανταστείτε εγώ είμαι η πιο άνετη:rolleyes:... ο άντρας μου παρ'ότι αληταμπουράκος μικρός στο μικρό είναι όλο πρόσεχε...ας μη σχολιάσω για τους δικούς μου που ενώ είμαι μπροστά και ο μικρός χοροπηδάει ας πούμε στον καναπε-πράγμα που το κάνει όλη μέρα όταν είμαστε μόνοι μας-συνεχώς του λένε "μη θα χτυπήσεις"....

 

Πως να διαχειριστω όλο αυτό το φόβο που νιώθω? Δε θέλω σε καμιά περιπτωση να περάσω όλους αυτούς τους φόβους στο μικρό, ούτε να του στερώ πράγματα επειδή εγώ φοβάμαι υπερβολικά...Ελα όμως που οι σκεψεις έρχονται αστραπιαία και το μη αυτόματα...

 

Εσείς πως αντιμετωπίζετε παρόμοιες καταστάσεις?

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 227
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

....κανοντας παρεα με ανετους -στο θεμα της προσοχης- γονεις κ με γονεις που εχουν 2 κ 3 πιτσιρικια (στο 1ο ειναι πιο πιθανο να εισαι φρικαρισμενος...μαλλον).

Μονο τοτε καταλαβα οτι ημουν υπερβολικη κ οτι, ενω η μικρη ηθελε πχ. να ανεβει στην τσουλιθρα δεν το εκανε επειδη εγω φοβομουν. Ειδικα απο τη στιγμη που την πηγαινε στις κουνιες η κοπελα που την προσεχε, ειδα τεραστια κινητικη βελτιωση κ ετσι αρχισα να σκεφτομαι οτι μαλλον κανω πατατα με τοσο φοβο...

 

τωρα κοντευει 3 ...οταν ανεβαινει τις σκαλες του σπιτιου της γιαγιας πχ. (ειναι διωροφο) εγω ειμαι λιγο πιο πισω , χωρις να την πιανω καθολου ουτε να της λεω 'προσεχε κ προσεχε'. την αφηνω..αμα δει οτι παει να στραβοπατησει πιανεται απο καπου, εγω ειμαι απλα εκει..

 

νομιζω οτι οπως με τα περισσοτερα πραγματα, τα ακρα βλαπτουν. βεβαια το θεμα ειναι τι θεωρει καποιος ακρο.:mrgreen: αλλα, για να το βλεπεις κ εσυ σαν θεμα προς επιλυση, μαλλον θα ηταν καλο να ξεκινησεις 'ασκησεις χαλαρωσης' του εαυτου σου πρωτα πρωτα...πχ δοκιμασε να εισαι διπλα χωρις να τον πιασεις ενω θελει να πηδησει απο καπου ή να σκαρφαλωσει καπου. μετα να εισαι λιιγο πιο μακρια κ παει λεγοντας. ως δια μαγειας, περισσοτερο εβλεπα να χτυπαει η μικρη οταν την προσεχα περισσοτερο, παρα τωρα...κ δεν το θεωρω τυχαιο...δεν θα ελεγα οτι ειμαι 'κουλ' τωρα, ακομα φοβαμαι φυσικα, απλα δεν θελω να ειναι κ αυτη φοβισμενη,σαν εμενα, θελω να τολμα να κανει πραγματα που της αρεσουν...καλο κινητρο νομιζω:-D

Link to comment
Share on other sites

 

νομιζω οτι οπως με τα περισσοτερα πραγματα, τα ακρα βλαπτουν. βεβαια το θεμα ειναι τι θεωρει καποιος ακρο.:mrgreen: αλλα, για να το βλεπεις κ εσυ σαν θεμα προς επιλυση, μαλλον θα ηταν καλο να ξεκινησεις 'ασκησεις χαλαρωσης' του εαυτου σου πρωτα πρωτα.......

 

ως δια μαγειας, περισσοτερο εβλεπα να χτυπαει η μικρη οταν την προσεχα περισσοτερο, παρα τωρα...κ δεν το θεωρω τυχαιο...δεν θα ελεγα οτι ειμαι 'κουλ' τωρα, ακομα φοβαμαι φυσικα, απλα δεν θελω να ειναι κ αυτη φοβισμενη,σαν εμενα, θελω να τολμα να κανει πραγματα που της αρεσουν...καλο κινητρο νομιζω:-D

 

γι αυτό έγραψα το περιστατικό με τη σκάλα...κι εγώ το ίδιο πιστεύω...

 

σε γενικές γραμμές προσωπικά τον αφήνω να κάνει πράγματα, απλώς θέλω να είναι στο οπτικό μου πεδίο-οκ αρκετά κοντά, το παραδέχομαι:oops:- όταν όμως με συγκρίνω με άλλες μαμάδες με βρίσκω απίστευτα υπερβολική...το θέμα είναι πως δε με βρίσκω παράλογη:rolleyes:...

Link to comment
Share on other sites

Foubi εγώ δεν την αφησα να είναι μόνη της σε άλλο δωμάτιο μέχρι που πήγε σχεδόν 5 χρονών.

Ξέρεις από πόσα ατυχήματα την έσωσα?

Γιατί θα πρέπει δηλαδή να αφήσω το παιδί μου να πέσει από τον καναπέ, ή να χτυπήσει κάπου μόνο και μόνο για να μην είμαι "υστερική".

Ιδίως το δικό μου το παιδί που είναι Ταλιμπάν και πηδάει από καναπέ σε καναπέ λές και κάνει άλμα εις ύψος.

Βέβαια δεν της έλεγα συνεχώς "πρόσεχε" και τέτοια.......δηλαδή το έλεγα όσο το δυνατόν λιγότερο.

 

Γενικά δεν είμαι τύπος που θα κάτσω να πιω τον καφέ μου με τις άλλες μαμάδες εάν δεν την έχω στο οπτικό μου πεδίο.

Εντάξει τώρα μεγάλωσε και δεν είμαι συνέχεια από πίσω της, απλά την έχω το νου μου και μέσα στο σπίτι και σε σπίτια άλλων που πάω.

Όταν είμαι σε σπίτι ατόμων που εμπιστεύομαι, μπορεί και να την αφήσω τελείως λάσκα.

Σε εξωτερικούς χώρους όμως δεν την αφήνω από τα μάτια μου... αυτό δεν το διαπραγματεύομαι όσο "υστερική" και να με λένε.

[B][SIZE="3"]Τα δικαιώματά μας συκοφαντήθηκαν ως προνόμια [/SIZE][/B](κλεμμένο το'χω, δεν είναι δική μου σοφία)
Link to comment
Share on other sites

Νομίζω ότι η ΥΠΕΡπροστασία είναι ανασφάλεια κι όχι ένστικτο. Από τη στιγμή που το παιδί αρχίζει και περπατάει (για να μην πω μπουσουλάει) το ένστικτό μας θα έπρεπε να μας υποδεικνύει να τους αφήνουμε χώρο να πειραματιστούν και να επεμβαίνουμε μόνο σε περιπτώσεις που μπορεί να χτυπήσουν αρκετά.

 

Το παιδάκι σου είναι αρκετά μεγάλο για να μπορεί να παίζει μόνο του κι εσύ απλά να το επιβλέπεις από μακριά. Επίσης, είναι αρκετά μεγάλο για να κρίνει σιγά-σιγά ποιες καταστάσεις μπορεί να είναι επικίνδυνες. Με το να επεμβαίνεις συνέχεια, μήπως τον εμποδίζεις να κάνει αυτό το συλλογισμό μόνος του;

 

Προσωπικά αυτό που προσπάθησα να ακολουθήσω είναι να τη μαθαίνω να κάνει σωστά αυτά που θέλει να κάνει, όταν εκφράζει ενδιαφέρον. Π.χ. όταν ήταν πιο μωρό προσπαθούσε να κατεβεί από το κρεβάτι. Θεώρησα ότι θα τη βοηθούσε περισσότερο να τη μάθω να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σωστά και θα αποφεύγαμε τα ατυχήματα, παρά αν την εμπόδιζα. Αποτέλεσμα, δεν έπεσε ποτέ από το κρεβάτι. Αργότερα, ήθελε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει στις σκάλες. Εφάρμοσα πάλι το ίδιο. Τώρα στους 19 μήνες ανεβαίνει μόνη της (πότε όρθια και πότε μπουσουλώντας) και κατεβαίνει κρατώντας τα κάγκελα. Όταν ανεβαίνει, απλά την ακολουθώ για να μην φύγει πίσω. Μια φορά έπεσε από το τρίτο σκαλοπάτι στο πάτωμα. Έκλαψε, στενοχωρήθηκα, έκανε ένα καρούμπαλο, μετά από μισή ώρα το είχαμε ξεχάσει. Την ικανότητα όμως να ανεβοκατεβαίνει την έχει ακόμα ;) Κι άλλη μια φορά έπεσε από την καρέκλα που σκαρφαλώνει για να ανέβει και στο τραπέζι. Κι εκεί είχαμε κλάματα και δράματα, αλλά κι από εκεί έμαθε να ανεβοκατεβαίνει σωστά. Στις κούνιες πάλι ανεβαίνει στην τσουλήθρα μόνη της από τη σκάλα και κατεβαίνει επίσης μόνη της. Τα πρωινά κουβαλάει πράγματα για να στρώσουμε τραπέζι και της δίνω και πιάτα και μαχαιροπήρουνα κι από όλα, απλά την ακολουθώ και προσέχω μην έχουμε κανένα ατύχημα. Επίσης, της αρέσει να αδειάζει τα μαχαιροπήρουνα από το πλυντήριο πιάτων και να τα βάζει στη θέση τους.

 

Θέλω να πω με τα παραδείγματα αυτά ότι ο φόβος μας είναι μεγάλος, αλλά στην πραγματικότητα τα ατυχήματα που μπορεί να έχουν αν τα επιβλέπεις εσύ διακριτικά είναι πολύ μικρότερα από ό,τι σκεφτόμαστε εμείς με τη μαμαδίσια φαντασία μας :D:D Εμείς πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και να τα αφήσουμε να δοκιμάσουν. Μπορεί να μην είσαι αμέριμνη εντελώς και να σφυρίζεις αδιάφορα, αλλά θα παρακολουθείς, θα το διορθώνεις ίσως, και σιγά-σιγά θα βρει μόνος του τις δυνάμεις του. Και κατ΄επέκταση θα χαλαρώνεις κι εσύ λίγο περισσότερο και θα προχωράει έτσι το πράγμα.

Time flies like the wind; fruit flies like bananas
 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

εγω ημουν υπερπροστατευτικη και προσπαθω να το μετριασω αλλα ΔΕΝ μπορω...δυστυχως...τρεμω....

Οποτε δεν εχω λυση.....

ευτυχως ο μικρος παιρνει πρωτοβουλιες και με γραφει και δεν ειναι τοσο φοβισμενος...Ο μεγαλος ειναι ομως....

''δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη ή η αγωνία της ψυχής μας...'

Link to comment
Share on other sites

kinka δεν αντιλέγω...τα περισσότερα απ'αυτά τα κάνω κι εγώ...γι' αυτό ο μικρός είναι ανεξάρτητος από μικρή ηλικία...το θέμα δεν είναι πως δεν τον αφήνω να κάνει ρούπι...ας πούμε σε μια νορμάλ παιδική εννοείται πως απομακρύνομαι και του αφήνω χώρο-ΠΑΝΤΑ όμως τον παρακολουθώ- όμως στο πάρκο που προανέφερα υπάρχει ένας πύργος περίπου 3 μέτρα ψηλός στον οποίο ανεβαίνει κάποιος αφού έχει κάνει δοκό ισορροπίας της οποίας όμως τα δίχτυα είναι πολύ αραια και τις προάλλες ένα πιτσιρίκι γλιστησε και αν δεν ήμουν απο κάτω θα 'χε σκάσε απο ύψος 1,70-2μ.

 

Εκεί λοιπόν αναρωτιέμαι τι κάνω? όταν άλλες μαμάδες με πιο μικρά παιδιά τ'αφήνουν αμέριμνες να ανεβαίνουν κι εμένα με βλέπει από κάτω?Του κάνω κακό που με βλέπει εκεί? Τωρα τελευταία με ανησυχεί γιατί ενώ ανεβαίνει σ'αυτό το παιχνίδι σχεδόν ένα χρόνο, τώρα δείχνει να φοβάται...

Link to comment
Share on other sites

Foubi εγώ δεν την αφησα να είναι μόνη της σε άλλο δωμάτιο μέχρι που πήγε σχεδόν 5 χρονών.

Ξέρεις από πόσα ατυχήματα την έσωσα?

Γιατί θα πρέπει δηλαδή να αφήσω το παιδί μου να πέσει από τον καναπέ, ή να χτυπήσει κάπου μόνο και μόνο για να μην είμαι "υστερική".

Ιδίως το δικό μου το παιδί που είναι Ταλιμπάν και πηδάει από καναπέ σε καναπέ λές και κάνει άλμα εις ύψος.

Βέβαια δεν της έλεγα συνεχώς "πρόσεχε" και τέτοια.......δηλαδή το έλεγα όσο το δυνατόν λιγότερο.

 

Γενικά δεν είμαι τύπος που θα κάτσω να πιω τον καφέ μου με τις άλλες μαμάδες εάν δεν την έχω στο οπτικό μου πεδίο.

Εντάξει τώρα μεγάλωσε και δεν είμαι συνέχεια από πίσω της, απλά την έχω το νου μου και μέσα στο σπίτι και σε σπίτια άλλων που πάω.

Όταν είμαι σε σπίτι ατόμων που εμπιστεύομαι, μπορεί και να την αφήσω τελείως λάσκα.

Σε εξωτερικούς χώρους όμως δεν την αφήνω από τα μάτια μου... αυτό δεν το διαπραγματεύομαι όσο "υστερική" και να με λένε.

ναι και εγω ετσι....ο μεγαλος μου ειναι 6.5 και ο μικρος 3....Ο μεγαλος μπηκε πρωτη φορα μονος σε παιδοτοπο στα 4!:oops:

''δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη ή η αγωνία της ψυχής μας...'

Link to comment
Share on other sites

Εκεί λοιπόν αναρωτιέμαι τι κάνω? όταν άλλες μαμάδες με πιο μικρά παιδιά τ'αφήνουν αμέριμνες να ανεβαίνουν κι εμένα με βλέπει από κάτω?Του κάνω κακό που με βλέπει εκεί? Τωρα τελευταία με ανησυχεί γιατί ενώ ανεβαίνει σ'αυτό το παιχνίδι σχεδόν ένα χρόνο, τώρα δείχνει να φοβάται...

 

Ρε foubi πας με τα σωστά σου που θα αφήσεις το 3χρονο μόνο του στις κούνιες και θα κάθεσαι στο παγκάκι να τρως πασατέμπο?

Αν έχει μεγαλύτερα παιδιά σίγουρα θα το χτυπήσουν κάποια στιγμή.

Δεν λέω να ανεβαίνεις μαζί του στη τσουλήθρα, αλλά να είσαι δίπλα.

 

Όταν βλέπω να κάθονται στα παγκάκια και να αφήνουν τόσο μικρά να αλωνίζουν στις κούνιες στις περισσότερες περιπτώσεις καταλήγει το παιδί να πηγαίνει πίσω στην μάνα / γιαγιά / θεία του κλαίγοντας.

Ή θα χτυπήσει μόνο του, ή θα το χτυπήσουν τα άλλα κατά λάθος.

Εκτός αν είναι μόνο του στις κούνιες οπότε πάω πάσο.

 

Επίσης μέχρι τώρα πάω ΜΟΝΟ σε παιδότοπους που έχω οπτικό πεδίο από όλες τι μεριές.

[B][SIZE="3"]Τα δικαιώματά μας συκοφαντήθηκαν ως προνόμια [/SIZE][/B](κλεμμένο το'χω, δεν είναι δική μου σοφία)
Link to comment
Share on other sites

kinka δεν αντιλέγω...τα περισσότερα απ'αυτά τα κάνω κι εγώ...γι' αυτό ο μικρός είναι ανεξάρτητος από μικρή ηλικία...το θέμα δεν είναι πως δεν τον αφήνω να κάνει ρούπι...ας πούμε σε μια νορμάλ παιδική εννοείται πως απομακρύνομαι και του αφήνω χώρο-ΠΑΝΤΑ όμως τον παρακολουθώ- όμως στο πάρκο που προανέφερα υπάρχει ένας πύργος περίπου 3 μέτρα ψηλός στον οποίο ανεβαίνει κάποιος αφού έχει κάνει δοκό ισορροπίας της οποίας όμως τα δίχτυα είναι πολύ αραια και τις προάλλες ένα πιτσιρίκι γλιστησε και αν δεν ήμουν απο κάτω θα 'χε σκάσε απο ύψος 1,70-2μ.

 

Εκεί λοιπόν αναρωτιέμαι τι κάνω? όταν άλλες μαμάδες με πιο μικρά παιδιά τ'αφήνουν αμέριμνες να ανεβαίνουν κι εμένα με βλέπει από κάτω?Του κάνω κακό που με βλέπει εκεί? Τωρα τελευταία με ανησυχεί γιατί ενώ ανεβαίνει σ'αυτό το παιχνίδι σχεδόν ένα χρόνο, τώρα δείχνει να φοβάται...

 

Το να παρακολουθείς το παιδί δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση. Τώρα από εκεί και πέρα νομίζω πρέπει να "διαβάσεις" την αντίδραση του παιδιού. Αν τον βλέπεις ότι του δημιουργείται φόβος και ανασφάλεια, μήπως θα έπρεπε να προσπαθήσεις να χαλαρώσεις; Νομίζω τα παιδιά διαβάζουν στο πρόσωπό μας την αντίδραση κι ανάλογα πράττουν. Όταν σε βλέπει φοβισμένη ή επιφυλακτική, σκέφτεται ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί και μαγκώνεται. Ίσως μπορείς να συνεχίσεις να στέκεσαι από κάτω π.χ., αλλά να τον ενθαρρύνεις να προχωρήσει. Έτσι θα νιώθετε και οι δύο ασφάλεια ;) Κι αν όντως πέσει, θα είσαι εκεί να τον πιάσεις. Δεν χρειάζεται δλδ να σταματήσεις να τον επιβλέπεις, απλά να μην του περνάς φόβο για αρχή. Σε άλλη περίπτωση, που κρίνεις ότι δεν έχει κίνδυνο να χτυπήσει, αν πέσει, μπορείς να κάνεις την καρδιά σου πέτρα (έχε και 2-3 χαρτοσακούλες να αναπνέεις μέσα :D) και να τον αφήσεις να δοκιμάσει. Θα είναι κρίμα πιστεύω να του μείνει αμφιβολία μέσα του για τις δυνατότητές του, οπότε αξίζει να το δουλέψεις!

Time flies like the wind; fruit flies like bananas
 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

harlow κοιτα ποια ειναι η διαφορα..εσυ εχεις οπως λες το παιδι ταλιμπαν:), εγω -κ από,τι φαινεται κ η foubi που θετει το θεμα,- μαλλον μεταφερουμε φοβο στα παιδια μας απο υπερβολικη δικη μας ανασφαλεια, οπως σωστα το θετει κ η kinka...οποτε εμενα δεν με ενδιαφερει τοσο αν με πει καποιος υστερικη η σουπερ-ανετη, απλα δεν θελω να βασανιζω το παιδακι μου με τις δικες μου φοβιες. δλδ αν στη δικη σας περιπτωση ηταν καλο να εισαι εκει να αποτρεπεις τις ταρζανιες, στη δικη μας ειναι καλο να της αφηνω το χωρο της:-)

 

για το συγκεκριμενο παιχνιδι αλλα κ γενικα, καλο ειναι να ακολουθει κανεις την κοινη λογικη. 3μ υψος για τριχρονο ...ε, δεν ειναι κ ο,τι πιο ασφαλες. κ εγω απο κατω θα ημουν απλα δεν θα ειχα το υφος του τρομου :mrgreen: ουτε θα τη ζαλιζα στα προσεχε (ασε που θα την αποσυγκεντρωνα ετσι:rolleyes:)....... κ οχι επειδη 5 μαμαδες μπορει να αφησουν το πιτσιρικι τελειως μονο του ειναι κ το σωστο...αλλες 5 μπορει να μην το αφησουν....βλεπεις κ λιγο τι 'κανει' σε σενα κ το παιδι σου....γιάυτο λεω αν για σενα αποτελει θεμα, απλα το ψαχνεις κ το κοιτας.

Link to comment
Share on other sites

Ρε foubi πας με τα σωστά σου που θα αφήσεις το 3χρονο μόνο του στις κούνιες και θα κάθεσαι στο παγκάκι να τρως πασατέμπο?

Αν έχει μεγαλύτερα παιδιά σίγουρα θα το χτυπήσουν κάποια στιγμή.

Δεν λέω να ανεβαίνεις μαζί του στη τσουλήθρα, αλλά να είσαι δίπλα.

 

Όταν βλέπω να κάθονται στα παγκάκια και να αφήνουν τόσο μικρά να αλωνίζουν στις κούνιες στις περισσότερες περιπτώσεις καταλήγει το παιδί να πηγαίνει πίσω στην μάνα / γιαγιά / θεία του κλαίγοντας.

Ή θα χτυπήσει μόνο του, ή θα το χτυπήσουν τα άλλα κατά λάθος.

Εκτός αν είναι μόνο του στις κούνιες οπότε πάω πάσο.

 

Επίσης μέχρι τώρα πάω ΜΟΝΟ σε παιδότοπους που έχω οπτικό πεδίο από όλες τι μεριές.

 

Προσωπικά θεωρώ ότι 3 χρονών είναι αρκετά μεγάλο να το αφήσεις να κυκλοφορήσει μόνο του, χωρίς βέβαια εσύ να κοιτάς από την άλλη. Απλά το παρακολουθείς, κι όπου χρειάζεται επεμβαίνεις. Αλλά δεν είναι κι απαραίτητο να είσαι από πάνω του...

 

Στην παιδική που πάω π.χ. βλέπω πολλούς παιδικούς που φέρνουν 3χρονα σε γκρουπάκια. Τους λένε "σε αυτό το χώρο θα παίξουμε" και τα αφήνουν. Τα επιβλέπουν εννοείται, αλλά δεν είναι κι από μία παιδαγωγός πάνω από το κάθε παιδάκι. Απλά δεν τα αφήνουν να απομακρυνθούν από το σημείο που μπορούν να τα βλέπουν. Πιστεύω μπορείς να το κάνεις και με το παιδί αυτό. Δεν το αφήνεις να πάει στην άλλη άκρη και να μην βλέπεις τι κάνει, αλλά δεν είναι κακό να του αφήσεις χώρο να αλωνίσει.

 

Αλλά αυτά είναι καθαρά υποκειμενικά, με βάση το πώς νιώθει η κάθε μια πιο άνετα.. ;)

Time flies like the wind; fruit flies like bananas
 

Link to comment
Share on other sites

Όταν σε βλέπει φοβισμένη ή επιφυλακτική, σκέφτεται ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί και μαγκώνεται.

 

Ώπα γιατί το΄πιασα λάθος το θέμα.

Εγώ μπορεί να είμαι "υστερική" και να μην την αφήνω από τα μάτια μου ή να είμαι συνέχει δίπλα της σε κούνιες (όχι τώρα πια.... είπαμε)..... αλλά ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ δεν της δείχνω το φόβο μου.............αν αυτό εννοείς φουμπς.

 

Ίσα ίσα το αντίθετο.

 

Π.χ. λέω "αν χτυπήσεις, εσύ θα πονέσεις οπότε καλά θα κάνεις να προσέχεις" ή "χτύπησες?............πως κάνεις έτσι παιδί μου , δεν έπαθες και κάτι"

Γενικώς το παίζω κουλ αν και βράζω από μέσα μου.

 

Τι άλλο να κάνω με το ταλιμπανάκι που έχω?

Κάποια στιγμή (γύρω στα 2 πρέπει να ήτανε ή και πιο μικρή) την έπιασα στον αέρα μεταξύ 2 καναπέδων την ώρα που έκανε ΚΑΙ περιστροφή στον αέρα!!!!!

[B][SIZE="3"]Τα δικαιώματά μας συκοφαντήθηκαν ως προνόμια [/SIZE][/B](κλεμμένο το'χω, δεν είναι δική μου σοφία)
Link to comment
Share on other sites

Ρε foubi πας με τα σωστά σου που θα αφήσεις το 3χρονο μόνο του στις κούνιες και θα κάθεσαι στο παγκάκι να τρως πασατέμπο?

 

πρώτον εσύ ξέρεις ότι δεν πάω και πολύ καλά:mrgreen:...δεύτερον αυτό είναι το σύνηθες...και γι'αυτό νιώθω η τρελλή του χωριού...

 

 

Νομίζω τα παιδιά διαβάζουν στο πρόσωπό μας την αντίδραση κι ανάλογα πράττουν. Όταν σε βλέπει φοβισμένη ή επιφυλακτική, σκέφτεται ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί και μαγκώνεται.

 

 

Αυτό πιστεύω κι εγώ... γι αυτό άνοιξα το θέμα...εσείς τι στο καλό σκέφτεστε εκείνη την ώρα...γιατί εμένα το μυαλό μου κάνει τα πιο άσχημα σενάρια?... γιατρέ μου ποιο χαπάκι είπατε το πράσινο ή το κιτρινο???

 

 

harlow κοιτα ποια ειναι η διαφορα..εσυ εχεις οπως λες το παιδι ταλιμπαν:), εγω -κ από,τι φαινεται κ η foubi που θετει το θεμα,- μαλλον μεταφερουμε φοβο στα παιδια μας απο υπερβολικη δικη μας ανασφαλεια, οπως σωστα το θετει κ η kinka...οποτε εμενα δεν με ενδιαφερει τοσο αν με πει καποιος υστερικη η σουπερ-ανετη, απλα δεν θελω να βασανιζω το παιδακι μου με τις δικες μου φοβιες. δλδ αν στη δικη σας περιπτωση ηταν καλο να εισαι εκει να αποτρεπεις τις ταρζανιες, στη δικη μας ειναι καλο να της αφηνω το χωρο της:-)

 

 

daf μ'έπιασες απολύτως...

 

στο περιστατικό με τη σκάλα τι θα κάνατε? προσπαθώ να καταλάβω αν τα όρια που έχω θέσει είναι σωστά ή το παρακάνω. Προσωπικά ακόμα και τώρα πιστεύω πως και οι υπόλοιποι δεν έπρεπε να τ'αφήνουν ν'ανεβοκατεβαίνουν...παρ'όλα αυτά στεναχωριέμαι που ήταν το μοναδικό που δεν το έκανε...

Link to comment
Share on other sites

 

Π.χ. λέω "αν χτυπήσεις, εσύ θα πονέσεις οπότε καλά θα κάνεις να προσέχεις" ή "χτύπησες?............πως κάνεις έτσι παιδί μου , δεν έπαθες και κάτι"

Γενικώς το παίζω κουλ αν και βράζω από μέσα μου.

 

βρε κι εγώ τα ίδια κάνω αλλά τρομάρα μου δεν το χω να πάω για όσκαρ...μάλλον με κάποιο τρόπο του το περνάω

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Νομιζω οτι η στειρα κ απολυτη λογικη ειναι το κλειδι!!σκεψου οτι οταν ειμασταν κ εμεις μικρα καναμε τις απειρες ταρζανιες λογω ελλειψης φοβου..Οι μαναδες μας τρεμαν κ εκεινες πως θα μας δουν να γυριζουμε η το τι κανουμε,αλλα τελικα λιγο πολυ ολες μας εχουμε σημαδια στο σωμα μας απο παιδικες ανοησιες,ισως να μην τα θυμομαστε ολα αλλα οι μαναδες μας τα ξερουν απ'εξω κ ανακατωτα!κ στο τελος λεμε τις ιστοριες κ γελαμε..πρεπει να αφησουμε πιστευω στα παιδια μας αυτο το δικαιωμα..το δικαιωμα της ταρζανιας!

Κ στο κατω κατω υπηρχε κατι πιο γλυκο απο το "μαμα χτυπησα (με λυγμους) κ το χαδι της μαμας βαλσαμο;;;

Επεξεργάστηκαν by georkost
λαθη συνταξης!
Link to comment
Share on other sites

Το να παρακολουθείς το παιδί δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση. Τώρα από εκεί και πέρα νομίζω πρέπει να "διαβάσεις" την αντίδραση του παιδιού.

 

αυτο ειναι το κλειδι για μενα.... κι αυτο κανω....

αφηνω τα λουρια μεχρι εκει που κρινω οτι δε θα παθει ζημια... κ παρακολουθω... αλλα μπορω να διαβαζω τις αντιδρασεις του κ τι εχει σκοπο να κανει... ξερω ποτε θα κανει τουμπα απο καναπε, κρεβατι, τραπεζι... οκ τη πρωτη φορα που εκανε τουμπα απο το τραπεζι μου φανηκε καπως... αλλα τον ειδα οτι το 'χει... οτι το ελεγχει... φυσικα του εδειξα να παιρνει τα μαξιλαρια απο το καναπε να τα στρωνει κατω απο το τραπεζι και να κανει τουμπα... ετσι κι αυτος το βρηκε πιο διασκεδαστικο κι εγω ειμαι πιο ησυχη... αλλα παντα απο κοντα....

Link to comment
Share on other sites

βρε κι εγώ τα ίδια κάνω αλλά τρομάρα μου δεν το χω να πάω για όσκαρ...μάλλον με κάποιο τρόπο του το περνάω

 

Εγώ το'χω φουμπς, στην επόμενη απονομή είμαι υποψήφια:P:p.......τουλάχιστον τρελαίνομαι μόνη μου, δεν τρελαίνω το παιδί.

και επειδή εγώ δεν της το περνάω, κάνει μπλοζόν στον αέρα.

 

Στο μόνο που δεν κάνω πίσω και της το τονίζω είναι ότι σε εξωτερικό χώρο ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗ ΒΛΕΠΩ, δεν θα απομακρύνεται. Εκεί δεν διαπραγματεύομαι με τίποτε.

[B][SIZE="3"]Τα δικαιώματά μας συκοφαντήθηκαν ως προνόμια [/SIZE][/B](κλεμμένο το'χω, δεν είναι δική μου σοφία)
Link to comment
Share on other sites

οσο για τις σκαλες εγω τον αφηνω να ανεβοκατεβαινει μονος του στο σπιτι.... ειναι τωρα 2,5 χρ + 3 μηνων....

κι οταν ειμαστε με αλλα παιδια κ πρεπει να ανεβουμε η να κατεβουμε ολοι μαζι σκαλες απλα του λεω να κρατηθει απο το τοιχο η το καγκελο... αν κι ο δικος μου ανεβοκατεβαινει κουβαλωντας κ πραγματα....

φυσικα σ αυτο παιζει ρολο οτι απο 15 μηνων ανεβοκατεβαινε μονος του επειδη ημουν εγκυος κ δε μπορουσα να τον σηκωνω....

οποτε πιστευω εχει να κανει κ με τη καθε οικογενεια αυτο.... συνθηκες, καταστασεις κτλ

Link to comment
Share on other sites

Στο μόνο που δεν κάνω πίσω και της το τονίζω είναι ότι σε εξωτερικό χώρο ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗ ΒΛΕΠΩ, δεν θα απομακρύνεται. Εκεί δεν διαπραγματεύομαι με τίποτε.

 

το μονο σιγουρο!

για χιλιους δυο λογους δεν αφηνεις το παιδι απο τα ματια σου!

Link to comment
Share on other sites

στο περιστατικό με τη σκάλα τι θα κάνατε? προσπαθώ να καταλάβω αν τα όρια που έχω θέσει είναι σωστά ή το παρακάνω. Προσωπικά ακόμα και τώρα πιστεύω πως και οι υπόλοιποι δεν έπρεπε να τ'αφήνουν ν'ανεβοκατεβαίνουν...παρ'όλα αυτά στεναχωριέμαι που ήταν το μοναδικό που δεν το έκανε...

Να σου πω Φούμπι : Αυτό ήταν το θέμα για το βράδυ?:mrgreen:

Δύσκολο, πολύ... Τι να πρωτοπεί κανείς...

 

Στο συγκεκριμένο περιστατικό τώρα : (Άσε τους υπόλοιπους, καλώς κακώς, τ' άφηναν...) Αν το παιδί σου ανεβοκατεβαίνει σκάλες μ' ευκολία, είδες πως το ήθελε, ήταν το μόνο παιδάκι που δεν το 'κανε, έπρεπε να τον αφήσεις, έστω για λίγο...

 

Η υπερπροστασία βέβαια είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν έχει να κάνει μόνο με το παιχνίδι.

Link to comment
Share on other sites

οσο για τις σκαλες εγω τον αφηνω να ανεβοκατεβαινει μονος του στο σπιτι.... ειναι τωρα 2,5 χρ + 3 μηνων....

κι οταν ειμαστε με αλλα παιδια κ πρεπει να ανεβουμε η να κατεβουμε ολοι μαζι σκαλες απλα του λεω να κρατηθει απο το τοιχο η το καγκελο... αν κι ο δικος μου ανεβοκατεβαινει κουβαλωντας κ πραγματα....

φυσικα σ αυτο παιζει ρολο οτι απο 15 μηνων ανεβοκατεβαινε μονος του επειδη ημουν εγκυος κ δε μπορουσα να τον σηκωνω....

οποτε πιστευω εχει να κανει κ με τη καθε οικογενεια αυτο.... συνθηκες, καταστασεις κτλ

 

bounitsa δε μιλαω για φυσιολογική ανάβαση σκάλας...το κάνει μια χαρά αυτό...σ'αυτά τον ενθαρρύνω από πολύ μικρό και το'χει...λέω για μια κατάσταση όπου περίπου 15 πιτσιρίκια από 2 εως 10 χρονών ανεβοκατεβαίνουν τρέχοντας-όπως μπορεί το καθένα.

 

Η λογική μου μου λέει πως φυσικό επόμενο είναι πως καποιο θα σπρώξει ή θα παραπατήσει... το θέμα είναι γιατί το βρίσκω μόνο εγώ λογικό και όχι καμιά απ τις άλλες 10 μαμάδες που βρισκόταν εκεί?

Link to comment
Share on other sites

Να σου πω Φούμπι : Αυτό ήταν το θέμα για το βράδυ?:mrgreen:

Δύσκολο, πολύ... Τι να πρωτοπεί κανείς...

 

Στο συγκεκριμένο περιστατικό τώρα : (Άσε τους υπόλοιπους, καλώς κακώς, τ' άφηναν...) Αν το παιδί σου ανεβοκατεβαίνει σκάλες μ' ευκολία, είδες πως το ήθελε, ήταν το μόνο παιδάκι που δεν το 'κανε, έπρεπε να τον αφήσεις, έστω για λίγο...

 

Η υπερπροστασία βέβαια είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν έχει να κάνει μόνο με το παιχνίδι.

 

ζωπυ μέρες το γυροφέρνω στο μυαλό μου αλλά δε βρίσκω άκρη...

 

βρε να το άφηνα για λίγο...αλλά σκέφτομαι πως φτάνει μια στιγμή...όπως φυσικά κι έγινε:(

Link to comment
Share on other sites

Αυτό πιστεύω κι εγώ... γι αυτό άνοιξα το θέμα...εσείς τι στο καλό σκέφτεστε εκείνη την ώρα...γιατί εμένα το μυαλό μου κάνει τα πιο άσχημα σενάρια?... γιατρέ μου ποιο χαπάκι είπατε το πράσινο ή το κιτρινο???

 

στο περιστατικό με τη σκάλα τι θα κάνατε? προσπαθώ να καταλάβω αν τα όρια που έχω θέσει είναι σωστά ή το παρακάνω. Προσωπικά ακόμα και τώρα πιστεύω πως και οι υπόλοιποι δεν έπρεπε να τ'αφήνουν ν'ανεβοκατεβαίνουν...παρ'όλα αυτά στεναχωριέμαι που ήταν το μοναδικό που δεν το έκανε...

 

κοίτα, μη νομίζεις, κι εγώ στο τρέξιμο να την προλάβω μην πάει σε κενό στην παιδική ξέχασα το καρότσι με το μωρό της και πάειιιιιι... μετά από 3 μέρες το θυμήθηκα ότι το παράτησα στην παιδική και φυσικά έκτοτε μην το είδατε :(:( αλλά γενικά μπορεί να ανησυχώ μην πέσει, αλλά την ενθαρρύνω να δοκιμάσει κι απλά επαναλαμβάνω μέσα μου "έσο έτοιμος, έσο έτοιμος" σαν λυκόπουλο.

 

Εσένα σου συνταγογραφώ να επαναλαμβάνεις μπροστά στον καθρέφτη κάθε πρωί με το βούρτσισμα των δοντιών τη μαγική φράση "what goes up, must come down" :D από τη στιγμή που σηκώνονται στα πόδια τους, δεν τα γλιτώνουμε τα πολλαπλά εγκεφαλικά!

 

Όσο για τη σκάλα, στην ηλικία που είναι η δικιά μου αναγκαστικά θα έπρεπε να πηγαίνω κι εγώ από πίσω (γιατί στάνταρ θα ήθελε να κάνει κι αυτή ό,τι κάνουν τα μεγάλα) και πιο πολύ για το φόβο των Ιουδαίων, ήτοι των υπόλοιπων ταλιμπανακίων. Στην ηλικία του δικού σου θα του έλεγα απλά να προσέχει να μην χτυπήσει κάποιο άλλο και να μην τον χτυπήσουν και θα περνούσα την επίσκεψη κάνοντας νοερά τάματα στην Παναγία την -τισσα (συμπληρώστε κατά βούληση, εγώ θα τις έβαζα όλες για έξτρα σιγουριά :D)

Time flies like the wind; fruit flies like bananas
 

Link to comment
Share on other sites

bounitsa δε μιλαω για φυσιολογική ανάβαση σκάλας...το κάνει μια χαρά αυτό...σ'αυτά τον ενθαρρύνω από πολύ μικρό και το'χει...λέω για μια κατάσταση όπου περίπου 15 πιτσιρίκια από 2 εως 10 χρονών ανεβοκατεβαίνουν τρέχοντας-όπως μπορεί το καθένα.

 

 

ναι ρε συ.... κι εμεις εχουμε βρεθει σε φαση με πολλα παιδια να ανεβαινουν κ να κατεβαινουν σκαλια κ γρηγορα, σχεδον τρεχοντας.... κ λεω στον δικο μου να κρατηθει.... αλλα πως να του πω να μη το κανει; θα ζηλεψει κι απο την αλλη ξερω πως θα ακουσει τι θα του πω... αυτο το καλο το εχει... θα του φωναξω χαριτολογωντας "πιασου παο το τοιχο κι κατεβα" κ θα το κανει...

 

αλλα αν εσυ νιωθεις ανασφαλεια, απλα κανε τον αρχηγο στο παιχνιδι! οργανωσε ενα παιχνιδι με δικους σου κανονες κ βαλε τα πιτσιρικια να παιξουν ετσι!!

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...