Υπερπροστασία-πως νικάμε το ένστικτο?

[Jarett]

bounitsa δε μιλαω για φυσιολογική ανάβαση σκάλας...το κάνει μια χαρά αυτό...σ'αυτά τον ενθαρρύνω από πολύ μικρό και το'χει...λέω για μια κατάσταση όπου περίπου 15 πιτσιρίκια από 2 εως 10 χρονών ανεβοκατεβαίνουν τρέχοντας-όπως μπορεί το καθένα.

 

Η λογική μου μου λέει πως φυσικό επόμενο είναι πως καποιο θα σπρώξει ή θα παραπατήσει... το θέμα είναι γιατί το βρίσκω μόνο εγώ λογικό και όχι καμιά απ τις άλλες 10 μαμάδες που βρισκόταν εκεί?

 

Αν απαντήσω θα γίνω κακιά κι επειδή δεν ήμουν μπροστά για να κρίνω καλύτερα να το αποφύγω.

 

Δηλαδή θα πρέπει να αφήσω το 3χρονο παιδί μου να ανεβοκατεβαίνει σκάλες με μια άλλη παρέα πιτσιρικιών απο 2 έως 10 μόνο και μόνο για να μην με λένε υπερβολική???????????????????

 

φουμπς με νευρίασες και θα χαρακτηρίσω τις υπόλοιπες που ήταν εκεί (κρατήσου harlow παιδί μου............ψυχραιμία)

 

μια απάντηση που δίνω συχνά πυκνά όταν μου την λένε σε τέτοιες καταστάσεις είναι¨

 

Αν πέσει το παιδί μου και σπάσει το λαιμό του (φτου σκατά στο στόμα μου), θα μου πάρετε καινούργιο παιδί????????

Σιχτίρια.............νευρίασα στ'αληθεια.

[missirlou]

εγω αν και παραδεχομαι οτι ειμαι υπερπροστατευτικη, αρα ανα γνωριζω οτι εχω καποιο θεματακι και προσπαθω να το δω αντικειμενικα, θεωρω οτι ενα 3χρονο δεν το αφηνουμε τσουρμο να κατεβει τη σκαλα...

επισης το 'ας χτυπησει , δεν τρεχει και κατι' δεν το υιοθετω σε καμια περιπτωση γιατι η κακια η ωρα με τρομαζει....

Παλια μπορει να παιζαμε, να τρεχαμε κλπ αλλα δεν τρεχαμε 3 χρονων σε σκαλες ρε παιδια....και στην τελικη εγω εχω 5-6 ραψιματα σε ολο μου τομ κορμι απο χτυπηματα ως μικρουλα, γιατι να τα περασει και το παιδι μου?

Στις κουνιες, δε μεχρι μια ηλικια ειμαι απο επανω....μετα ειμαι διπλα....να καθομαι στο παγκακι και να κοιταζω αλλου, αποκλειεται....Αν ηταν ετσι, θα το αφηνα να παει μονο του...

[missirlou]

επισης εχει να κανει και με το παιδι ετσι? Ας πουμε ο μικρος που 'το'χει' ειναι πιο ανεξαρτητος γιατι ειναι πιο προσεχτικος...ο μεγαλος που ηταν αγαρμπος στην ιδια ηλικια, δεν το διακινδυνευα....

[ζώπυρον]

Στην ηλικία του δικού σου θα του έλεγα απλά να προσέχει να μην χτυπήσει κάποιο άλλο και να μην τον χτυπήσουν και θα περνούσα την επίσκεψη κάνοντας νοερά τάματα στην Παναγία την -τισσα (συμπληρώστε κατά βούληση, εγώ θα τις έβαζα όλες για έξτρα σιγουριά )

Κι εγώ το ίδιο θα έκανα, μάλλον... Ή...

 

αλλα αν εσυ νιωθεις ανασφαλεια, απλα κανε τον αρχηγο στο παιχνιδι! οργανωσε ενα παιχνιδι με δικους σου κανονες κ βαλε τα πιτσιρικια να παιξουν ετσι!!

Ναι, ίσως κι αυτό. Τώρα που το σκέφτομαι, θα πήγαινα σχετικά ξοπίσω του (στη σκάλα) και θά έλεγα για ν' αναχαιτίσω τους Ούνους "που πάει το ασκέρι? είναι επικίνδυνο αυτό που κάνετε, για να βρούμε ένα άλλο παιχνίδι"...

[foubi]

 

αλλα αν εσυ νιωθεις ανασφαλεια, απλα κανε τον αρχηγο στο παιχνιδι! οργανωσε ενα παιχνιδι με δικους σου κανονες κ βαλε τα πιτσιρικια να παιξουν ετσι!!

 

ανασφάλεια? ανασφάλεια είναι το χαϊδευτικό μου...

 

ε ότι θα γινόμουν και καπεταν φασαρίας στα γεράματα ούτε που το φανταζόμουν ...χαχαχα

 

Εσένα σου συνταγογραφώ να επαναλαμβάνεις μπροστά στον καθρέφτη κάθε πρωί με το βούρτσισμα των δοντιών τη μαγική φράση "what goes up, must come down" από τη στιγμή που σηκώνονται στα πόδια τους, δεν τα γλιτώνουμε τα πολλαπλά εγκεφαλικά!

 

γιατρέ μου από αύριο ξεκινάω δουλειά...καλου κακού θα έχω πάντα μαζί μου κανα δυο κουτάκια υπογλώσσια...

 

Αν απαντήσω θα γίνω κακιά κι επειδή δεν ήμουν μπροστά για να κρίνω καλύτερα να το αποφύγω.

 

Δηλαδή θα πρέπει να αφήσω το 3χρονο παιδί μου να ανεβοκατεβαίνει σκάλες με μια άλλη παρέα πιτσιρικιών απο 2 έως 10 μόνο και μόνο για να μην με λένε υπερβολική???????????????????

 

φουμπς με νευρίασες και θα χαρακτηρίσω τις υπόλοιπες που ήταν εκεί (κρατήσου harlow παιδί μου............ψυχραιμία)

 

μια απάντηση που δίνω συχνά πυκνά όταν μου την λένε σε τέτοιες καταστάσεις είναι¨

 

Αν πέσει το παιδί μου και σπάσει το λαιμό του (φτου σκατά στο στόμα μου), θα μου πάρετε καινούργιο παιδί????????

Σιχτίρια.............νευρίασα στ'αληθεια.

 

harlow μου δεν με νοιάζει καθόλου πως θα με πουν, με νοιάζει μόνο που το παιδάκι μου με κοιτάει μ'αυτό το παραπονιάρικο βλέμα και με κάνει να σκέφτομαι " τι φταίει τώρα αυτό που εγώ τρέμω και τη σκιά μου"

[arleta]

Ναι, ίσως κι αυτό. Τώρα που το σκέφτομαι, θα πήγαινα σχετικά ξοπίσω του (στη σκάλα) και θά έλεγα για ν' αναχατίσω τους Ούνους "που πάει το ασκέρι? είναι επικίνδυνο αυτό που κάνετε, για να βρούμε ένα άλλο παιχνίδι"...

 

ή "καλα δε ξερετε απο κοκ; ανοδο καθοδο παμε παιδια!".... καπως ετσι... θα εκανα κατι σαν τροχονομο....

κι αυτα θα εκαναν το παιχνιδι τους κ πιο ασφαλες θα ητανε!

[ζώπυρον]

πρεπει να αφησουμε πιστευω στα παιδια μας αυτο το δικαιωμα..το δικαιωμα της ταρζανιας!

Ναι, φυσικά. Αλλά που μπαίνει το όριο? ΄

 

επισης το 'ας χτυπησει , δεν τρεχει και κατι' δεν το υιοθετω σε καμια περιπτωση γιατι η κακια η ωρα με τρομαζει....

Παλια μπορει να παιζαμε, να τρεχαμε κλπ αλλα δεν τρεχαμε 3 χρονων σε σκαλες ρε παιδια....και στην τελικη εγω εχω 5-6 ραψιματα σε ολο μου τομ κορμι απο χτυπηματα ως μικρουλα, γιατι να τα περασει και το παιδι μου?

Στις κουνιες, δε μεχρι μια ηλικια ειμαι απο επανω....μετα ειμαι διπλα....να καθομαι στο παγκακι και να κοιταζω αλλου, αποκλειεται....Αν ηταν ετσι, θα το αφηνα να παει μονο του...

Συμφωνώ για την κακιά την ώρα... Και στα υπόλοιπα.

Όσο για το τι κάναμε (εντάξει, όχι σε σκάλες) εμείς, εγώ δηλαδή κι έχω αποκτήσει γόνατα πολεμιστή... ούτε να το σκεφτώ για το παιδί μου...

[DaF]

foubi κ εγω θα το αφηνα να ανεβει αλλα θα ημουν διπλα..κατι τετοιο το θεωρω γενικα οκ κ με χιουμορ:

"καλα δε ξερετε απο κοκ; ανοδο καθοδο παμε παιδια!".... καπως ετσι... θα εκανα κατι σαν τροχονομο....

κι αυτα θα εκαναν το παιχνιδι τους κ πιο ασφαλες θα ητανε!

 

επισης..ναι, παιδια ειναι κ θα χτυπησουν...εμενα μου κανει περισσοτερο καλο να σκεφτομαι ετσι, παρα το αντιθετο οκ, μπορει να λεμε για την κακια την ωρα, αλλα απο την αλλη αμα δεν πεσει πως θα μαθει να σηκωνεται; δεν μιλαω φυσικα για εξαιρετικα επικινδυνα πραγματα...αλλα για το καθημερινο παιχνιδι ενος μεσου πιτσιρικιου, υπο την επιβλεψη της μαμας του...ε, δεν κινδυνευει συνηθως σοβαρα αν το καλοσκεφτει κανεις...

 

κ σιγουρα τη μικρη δεν μπορω να την προστατευω απο καθε γωνια κ απο καθε σκαμμα..ειναι τελειως αδυνατο να την προστατευω 100%!!απλα θα ηθελα να ειμαι γενικα διακριτικα παρουσα κ κυριως να ξερω οτι μπορει κ μονη της σιγα σιγα να προστατευτει...

[kinkajoujou]

απλα θα ηθελα να ειμαι γενικα διακριτικα παρουσα κ κυριως να ξερω οτι μπορει κ μονη της σιγα σιγα να προστατευτει...

 

πιστεύω ειναι κι αυτό πολύ σημαντικό, να αρχίσουν σιγά-σιγά να κρίνουν μόνα τους πότε τα παίρνει και πότε όχι να κάνουν την ταρζανιά, και σε αυτό χρειάζεται λίγο λάσκα και λίγο να φάνε τα γλυκά τους μουτράκια κάποιες φορές... αν είναι πάντα η μαμά εκεί να λέει όχι, μη κλπ, πώς θα βρουν μόνα τους πότε πρέπει να εμπιστευτούν τις δυνάμεις τους και πότε να σταματήσουν;

[kyra]

Το ένστικτο ΔΕΝ το νικάμε, καλώς ή κακώς. Εγώ το εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και γι αυτό το ακούω. Όταν αισθανθώ κίνδυνο δεν βλέπω τί κάνουν οι άλλοι, ούτε προσπαθώ να καταπολεμήσω το ένστικτό μου. Παίρνω το παιδί και φεύγω.

Αυτό που προσπαθώ να νικήσω είναι τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τα άγχη μου. Στην παιδική χαρά πχ. δεν είμαι απο πάνω, δεν θέλω να του δείξω ότι φοβάμαι, κάθομαι σε απόσταση, δήθεν αδιάφορη, και τον παρακολουθώ συνέχεια. Του δίνω την ικανοποίηση ότι μπορεί.

Σε ένα σπίτι όπου τα παιδιά παίζουν στον πάνω όροφο και το τρίχρονό μου αναγκάζεται να ανεβοκατεβαίνει σκάλα για να έρθει σε εμένα, θα έμενα ένα μισαωράκι και μετά θα έφευγα διακριτικά. Στο τρίχρονο θα έλεγα ότι πέρασε η ώρα και πρέπει να φύγουμε. Στο πεντάχρονο, σε μία αντίστοιχη περίπτωση, θα έλεγα ότι η μαμά το βρίσκει επικίνδυνο και πάμε να κάνουμε κάτι πιο διασκεδασικό

Και μετά με τις φίλες μου θα 'θάβαμε' την μαμά με τις ώρες...:lol::lol:

[AthinaP]

Στο περιστατικό που περιέγραψες πιθανολογώ ότι οι μαμάδες ήταν χαλαρές, όχι γιατί ήταν αδιάφορες, αλλά γιατί τα παιδιά τους είχαν μάθει πώς να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες με μια ασφάλεια. Αν όντως έτρεχαν τα παιδιά στις σκάλες, δεν σηκώθηκε καμία, σε κανένα σημείο; Η λύση δεν είναι να μην ανεβοκατεβαίνουν μόνα τους τα παιδιά σκάλες και μέχρι ποια ηλικία άλλωστε, αλλά να μάθουν να προσέχουν αυτά που πρέπει να προσέχουν.

 

Ούτε είναι εντελώς τυχαίο ότι τα παιδιά που είναι πιο προστατευμένα, κάποιες φορές χτυπάνε πιο πολύ, γιατί δεν έχουν μάθει να κινούνται μόνα τους. Άλλωστε σε ηλικια 3 ετών, τα περισσότερα παιδιά πηγαίνουν σε παιδικούς σταθμούς, όπου σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει αναλογία ένας μεγάλος πάνω από κάθε παιδί.

 

Σχετικά με τις σκάλες, μετά τις πρώτες φορές, δηλαδή πριν χρονίσουν, αφού έδειξαν ότι μια χαρά κατάφερναν μόνα τους να ανεβοκατεβαίνουν με ασφάλεια, αισθανόμουν την ανάγκη να είμαι κοντά στο παιδί μόνο όταν υπήρχαν και άλλα παιδιά γύρω που έδειχναν ότι μπορεί να μην πρόσεχαν τα μικρά ή τα άλλα παιδιά γενικώς. Γύρω στα 3 πιστεύω είχαν μάθει και τα δικά μου τι να προσέχουν και απομακρύνθηκα πλέον αρκετά ή πήγαινα κοντά όταν έβλεπα επικίνδυνες συμπεριφορές από μεγαλύτερα παιδιά, πολύ σπάνια δηλαδή.

 

Αν και βλέπω ότι υπάρχουν παιδιά κάπως πιο αδέξια που θέλουν ίσως μεγαλυτερο διάστημα κάποιος να είναι από πάνω τους και να τους δείχνει, μέχρι να τα αφήσει μόνα τους, γενικώς η υπερπροστασία μπορεί να μην κάνει καλό, και στην ουσία, δηλαδή στο να αποφευχθεί πραγματικά ένα σοβαρό πέσιμο και στην αίσθηση ελευθερίας στο παιδί.

 

Γενικά όμως, πολύ γενικά, φαίνεται ότι τα σύγχρονα παιδιά που από μικρά συνυπάρχουν στους παιδικούς, γνωρίζουν να κινούνται χωρίς να κινδυνεύουν ή να βάζουν τους άλλους σε κίνδυνο. Καμία σχέση με τη γενιά μας που ήταν φυσικό να έχουμε λίγα ραμματάκια εδώ και εκεί.

[foubi]

Στο περιστατικό που περιέγραψες πιθανολογώ ότι οι μαμάδες ήταν χαλαρές, όχι γιατί ήταν αδιάφορες, αλλά γιατί τα παιδιά τους είχαν μάθει πώς να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες με μια ασφάλεια. Αν όντως έτρεχαν τα παιδιά στις σκάλες, δεν σηκώθηκε καμία, σε κανένα σημείο; Η λύση δεν είναι να μην ανεβοκατεβαίνουν μόνα τους τα παιδιά σκάλες και μέχρι ποια ηλικία άλλωστε, αλλά να μάθουν να προσέχουν αυτά που πρέπει να προσέχουν.

 

χμμμ...Αθηνά ναι ένα τσούρμο πιτσιρίκια ΕΤΡΕΧΑΝ και ΕΣΠΡΩΧΝΑΝ το ένα το άλλο μέσα σ'ένα διώροφο σπίτι. Και ναι δε θα με πείραζε να το σπρώξει σε ίσωμα...ίσα ίσα τον αφήνω για να μάθει να αντιμετωπίζει μόνος του τέτοιες καταστάσεις...

 

αλλά έτρεμε το φυλλοκάρδι μου τι γινόταν στην σκάλα η οποία σημειωτέον ήταν κλειστή...δεν είχες οπτική από πουθενά...

 

και δεν άνοιξα το θέμα για να κατηγορήσω τις μαμάδες που καθόταν αλλά για να καταλάβω τι σκέφτονται πιο "άνετες" μαμάδες .πραγματικά με ενδιαφέρει

[UFO]

πολύ ωραια συζήτηση

 

κρατάω εν τάχη αυτό :

αλλα απο την αλλη αμα δεν πεσει πως θα μαθει να σηκωνεται;

 

αν προσέχουμε και κατεπέκταση περιορίζουμε κινητικά ,πολύ ένα παιδι

το μόνο σίγουρο είναι ότι στην πρώτη ευκαιρία το παιδι θα πέσει και θα χτυπήσει

 

το βλέπω συχνά σε μαμάδες και μάλιστα μου έχουν κάνει παρατηρήσεις

μα καλα η κόρη σου έπεσε αναίσθητη είσαι ;

και απαντώ : αν με χρειάζεται θα με φωνάξει !

 

είμαι παρούσα ΠΑΝΤΑ την προσέχω την κοτάω αν εκτιμήσω ότι το χτ[υπημα είναι μεγάλο - σοβαρό και παραμένει πάνω από 4-6 δευτερα κάτω τρέχω !

αν δω ότι κουνιέται την αφήνω να σηκωθεί να τρέξει σε μένα !Και να ¨χαιδευτεί ¨ή να εκτιμήσουμε - συζητήσουμε το γεγονός ...!

 

Μπορεί να πει κάποιος ότι είμαι από τις χαλαρές μαμάδες !

 

Δες όμως την άλλη πλευρά του νομίσματος :

 

η κόρη μου από μωρό έχει έλλειψη στεροσκοπικής όρασης .(δεν έχει δλδ την αίσθηση του όγκου των αντικειμένων μεταξύ άλλων

 

αυτά τα παιδιά αντιμετωπίζουν κινητικά στην αρχή προβλήματα

δεν περπατάνε γρήγορα , δεν ανεβαίνουν σκάλες χτυπάνε ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο ίσιωμα κοκ ...

 

αν ήμουν συνέχεια από πάνω της το παιδι μου ΔΕΝ θα μπορούσε τώρα να ανέβει μια σκαλα !

 

αυτό που κάναμε από μωρό όταν αρχησε να πέρατα είναι να πηγαίνουμε βόλτα στην φύση ( θάλασσες βουνά και την άφηνα ... σπάνια την συκώνω από κάτω .... το μη το ακούει στο δόμο ... πουθενά αλού ... και ναι με πόνο ψυχής την αφήνω να πευτει

ακόμα και τώρα πέφτει σε πολύ μεγαλύτερη συχνότητα από ότι τα υπόλοιπα παιδιά .

 

 

Για το σκηνικό στην σκαλα

αν το έχεις το παιδι συνέχεια υπό το άγρυπνο μάτι της μανας και του λες συνέχεια όχι

φυσικό επόμενο είναι στην επόμενη και πρωτη ευκαιρία να πέσει καθώς το παιδι

δεν έχει δοκιμάσει πλήρως τα όρια του (πλήρως αναφερόμενη στην ηληκία του - δεν είπαμε για μπαντζι τζαμπινγκ )

 

Η κόρη μου σε τέτοιες καταστάσεις έχει μάθει ότι εκεί έχει μια έλλειψη ... δεν είναι το σπίρτο και η κομανεντσι της σκα΄λας πχ και ΞΕΡΕΙ έχει ΜΑΘΕΙ να αυτοπροσταευται !

 

σε παρομια σπρωξίδια σε σκάλες ξέρει που να χωθεί και πως να προσέξει τον εαυτό της ποια ...! αλλα έχει μάθει ..μετα από πολύ τούμπα ...

 

 

και πάμε στο θέμα ψυχολογίας

ένα παιδι που ακούει πρόσεχε και μη να ξέρεις ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον ευατο του και θα πέσει

αν λεμε παντού μη όταν θα είναι η ώρα του πραγματικού μη θα μας γράψει στα παλιά του all star

 

δες το προοληπτικά λοιπόν !

 

κράτα τα μη για όταν χρειάζεται πραγματικά

 

 

άλλο παράδειγμα ( θα το πω )

 

μαι μαμα μιας φίλης της κόρης μου στην ίδια ηληκία έχει το παιδι της στο μη συνέχεια ...

εγώ πιο χαλαρή

 

ε το παιδι της δεν στρήβει το βλεμα η μανα ,

σκαρφαλώνει ΠΑΝΤΟΥ πέφτει και η κόρη μου την προστατεύει ...

 

κουφο τελείως ...! γιατί κανείς περιμένει η κόρη μου να πέφτει με το Mατομπούκαλο που φοράει κι όλας ...

 

 

θα πρέπει να ηρεμήσεις

να χαλαρώσεις και σιγά σιγά να αρχίσεις να εμπιστεύεσαι το παιδί !

[mantinop]

Ο μικρούλης μου φοράει κάμποσες ώρες την ημέρα αυτοκόλλητο στο ένα ματάκι γιατί έχει πρόβλημα στραβισμού. Επειδή αυτές οι ώρες είναι "κόλαση'' γι' αυτόν σχεδόν πάντα όταν ο καιρός το επιτρέπει βολτάρουμε για να μην γκρινιάζει

Είναι πάνω στα ντουζένια του και πολύ ζωηρός.

Εγώ προσπαθώ να είμαι σε απόσταση τέτοια έτσι ώστε να μην τον καταπιέζω Νιώθει που νιώθει καταπίεση από το αυτοκόλλητο δεν θέλω να νιώσει και επιπλέον πίεση και άγχος από τις δικές μου αντιδράσεις

Κάνει κούνιες και τσουλήθρα τελείως μόνος του...ακόμα και ποδήλατο (το οποίο πάει σφαίρα).

Πέφτει ελάχιστες φορές και σπάνια γκρινιάζει...όταν καταλάβω ότι έχει ψιλοχτυπήσει μόνο τότε πλησιάζω, αλλιώς τον αφήνω μόνο του να σηκωθεί και να τιναχτεί

Πιστεύω ότι τα παιδιά χρειάζονται έναν αέρα ελευθερίας (μέσα σε λογικά πλαίσια φυσικά) για να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και να εξερευνήσουν το περιβάλλον γύρω τους

Πάντα όμως τον έχω στο οπτικό μου πεδίο, πάντα φοβάμαι (αλλά το καταπίνω) και του αφήνω ζωτικό χώρο να ευχαριστηθεί το παιχνίδι του

[kyra]

Εγώ συμφωνώ με τα περισσότερα από αυτά που λέτε. Όμως το να ανεβοκατεβαίνει ένα τρίχρονο σκάλες μαζί με παιδάκια μεγαλύτερης ηλικίας, που παίζουν τρέχοντας (ξέρω τί λέω, έχω και από τα δύο), είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ επικίνδυνο.

Δεν τίθεται θέμα ισορροπίας. Το δικό μου τρίχρονο έχει καλή ισορροπία και ανεβοκατεβαίνει σκάλες από τότε που μπουσούλαγε, γιατί έχουμε στο σπίτι. Ε, νομίζω αυτό δεν θα του επέτρεπα να το κάνει. Άσε που στα πάρτυ τόσο μικρών παιδιών και τόσο πολλών επίσης, δε νομίζω ότι είναι σωστό να βάλεις τα παιδιά να παίζουν σε άλλο όροφο, χωρίς να έχεις έναν μεγάλο.

 

Κάπου ειπώθηκε και για τους παιδικούς. Σωστά στους παιδικούς δεν υπάρχει ένας μεγάλος ανά κεφάλι, αλλά, όταν τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να κατεβαίνουν σκάλα, το κάνουν πολύ σιγά, με κάποιον μεγάλο όπωσδήποτε, και μόνο για τις απαραίτητες μετακινήσεις.

 

Γενικά νομίζω ότι όταν το παιδί μας παίζει μόνο ή έστω με 1-2 παιδάκια μπορούμε να του έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Όταν είναι ομάδα, πρέπει να προσέχουμε περισσότερο. Όχι μόνο γιατί μπορεί κάποιο άλλο, μεγαλύτερο, να το χτυπήσει, αλλά κυρίως γιατί αποκτούν την ψυχολογία του όχλου και κάνουν πράγματα μη αναμενόμενα.

[missirlou]

Μιλαμε για τριχρονα ετσι?Και το δικο μου τριχρονο εχει μεγαλη κινιτικη επιδεξιοτητα αλλα δεν εχε την οριμοτητα να σκεφτει οτι ΙΣΩΣ το 6χρονο απο πισω του τον σπρωξει.

Τον μεγαλο που ηταν αγαρμπος εκ φυσεως, παραδεχομαι οτι τον υπερπροστατευα αλλα τουλαχιστον απο τις 1500 φορες που επεσε , δεν εχουμε να μετρησουμε κανενα σοβαρο ατυχημα, και αυτο ειλικρινα μου αρκει. Μετα τα 4, που βελτιωθηκε η κινηση του και πηγε προνηπιο, εγινε πιο προσεχτικος και εγω τον αφησα λιγο στην ησυχια τους.

Τον μικρο που μια χαρα ανεβοκατεβαινει παντου , με σπανια χτυπηματα, δεν τον κυνηγαω απο πισω αλλα παραδεχομαι οτι σε μια αναλογη περιπτωση, δεν θα τον αφηνα στη σκαλα με τα υπολοιπα μεγαλυτερα παιδακια, και δεν θα τον αφηνα να παιζει σε αλλον οροφο....τουλαχιστον τωρα, στα 3....

[Ellemphriem]

Για μενα οχι δεν εισαι υπερπροστατευτικη. Σε σκαλες θα την αφηνα φυσικα μονη της να ανεβοκατεβει οπως και κανει χωρις βοηθεια, αλλα αν ετρεχαν λυσσασμενα παντου ειδικα μεγαλυτερα παιδια οχι δεν θα ημουν ανετη. Ειδικα σε σκαλες γιατι εκει ανοιγουν κεφαλια. Και ειδικα αν η σκαλα ειναι μαρμαρο ανοιγουν και στοματα και μυτες και ολα. Δεν θα παιζουμε τωρα να ανοιξει το κεφαλι της για να δειξω κουλ στους αλλους. Λαθος για μενα που βολοδερναν παιδια πανω κατω σε σκαλες ελευθερα. Ακομα και σε παιδικους που δωθηκαν παλι ως παραδειγμα ανεπτυγμενων ικανοτητων ΔΕΝ αφηνουν οι δασκαλες τα 3χρονα ΜΟΝΑ τους σε σκαλες να τρεχουν και το εχω δει. Ακομα και στο μπαλετο της μικρης που στην ταξη της ειναι 4χρονα στις σκαλες τα συνοδευε ΠΑΝΤΑ η δασκαλα τους. Μα τι λετε ρε παιδια........

[DEMS]

foubi εγώ έχω το ακριβώς αντίθετο "πρόβλημα"

...ο Ευριπίδης παραείναι προσεκτικός και εγώ τον παρακαλάω να ρισκάρει λίγο (π.χ. να ανέβει σε κανένα δέντρο, να σταματήσει να κρατάει το φρένο όταν κάνει ποδήλατο, να σκαρφαλώσει σε καμμιά μάντρα κλπ :lol: )

Όταν ήταν 16 μηνών έπεσε από τις σκάλες και κύλησε περίπου 10 σκαλιά. Δεν έπαθε τίποτα (ούτε μια γρατζουνιά ή μελανιά). Τον είχα πάει στο Παίδων βέβαια και φάγαμε 6 ώρες για 4 εξετάσεις. Όλα καλά, αλλά νομίζω ότι του έχει αφήσει φοβία.

 

Κατά τα άλλα με έχουν καλύψει kinkajoujou και UFO

[foubi]

θα πρέπει να ηρεμήσεις

να χαλαρώσεις και σιγά σιγά να αρχίσεις να εμπιστεύεσαι το παιδί !

 

ωχχχχχχχχχχχχχχ! δε με βλέπω να τα γλιτώνω τα υπογλώσσια τελικά!

 

foubi εγώ έχω το ακριβώς αντίθετο "πρόβλημα"

...ο Ευριπίδης παραείναι προσεκτικός και εγώ τον παρακαλάω να ρισκάρει λίγο (π.χ. να ανέβει σε κανένα δέντρο, να σταματήσει να κρατάει το φρένο όταν κάνει ποδήλατο, να σκαρφαλώσει σε καμμιά μάντρα κλπ :lol: )

Όταν ήταν 16 μηνών έπεσε από τις σκάλες και κύλησε περίπου 10 σκαλιά. Δεν έπαθε τίποτα (ούτε μια γρατζουνιά ή μελανιά). Τον είχα πάει στο Παίδων βέβαια και φάγαμε 6 ώρες για 4 εξετάσεις. Όλα καλά, αλλά νομίζω ότι του έχει αφήσει φοβία.

 

Κατά τα άλλα με έχουν καλύψει kinkajoujou και UFO

 

dems μου άνοιξα αυτό το θέμα γιατί κάποιες φορές τώρα τελευταία αντιδρά όπως ο Ευριπίδης...η διαφορά είναι πως νιώθω ότι του το προκαλούμε εμείς...

 

αν ήταν έτσι ο χαρακτήρας του θα το σεβόμουν...στεναχωριέμαι όμως γιατί νιώθω πως τον εμποδίζουμε από πράγματα που το'χει ή που θα τον έκαναν χαρούμενο...του βάζουμε αυτές τις δεύτερες σκέψεις κι ενώ το βλέπεις πως θέλει να πάει να σκαρφαλώσει μετά σου λέει φοβάμαι-παρ'όλο που το 'χει ξανακάνει...

[foubi]

Για μενα οχι δεν εισαι υπερπροστατευτικη. Σε σκαλες θα την αφηνα φυσικα μονη της να ανεβοκατεβει οπως και κανει χωρις βοηθεια, αλλα αν ετρεχαν λυσσασμενα παντου ειδικα μεγαλυτερα παιδια οχι δεν θα ημουν ανετη. Ειδικα σε σκαλες γιατι εκει ανοιγουν κεφαλια. Και ειδικα αν η σκαλα ειναι μαρμαρο ανοιγουν και στοματα και μυτες και ολα. Δεν θα παιζουμε τωρα να ανοιξει το κεφαλι της για να δειξω κουλ στους αλλους. Λαθος για μενα που βολοδερναν παιδια πανω κατω σε σκαλες ελευθερα. Ακομα και σε παιδικους που δωθηκαν παλι ως παραδειγμα ανεπτυγμενων ικανοτητων ΔΕΝ αφηνουν οι δασκαλες τα 3χρονα ΜΟΝΑ τους σε σκαλες να τρεχουν και το εχω δει. Ακομα και στο μπαλετο της μικρης που στην ταξη της ειναι 4χρονα στις σκαλες τα συνοδευε ΠΑΝΤΑ η δασκαλα τους. Μα τι λετε ρε παιδια........

 

δεν ξερω ρε συ elle... δε με τρομάζει τίποτα άλλο όσο το πέσιμο από ύψος...

[foubi]

Δεν τίθεται θέμα ισορροπίας. Το δικό μου τρίχρονο έχει καλή ισορροπία και ανεβοκατεβαίνει σκάλες από τότε που μπουσούλαγε, γιατί έχουμε στο σπίτι. ..........

Γενικά νομίζω ότι όταν το παιδί μας παίζει μόνο ή έστω με 1-2 παιδάκια μπορούμε να του έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Όταν είναι ομάδα, πρέπει να προσέχουμε περισσότερο. Όχι μόνο γιατί μπορεί κάποιο άλλο, μεγαλύτερο, να το χτυπήσει, αλλά κυρίως γιατί αποκτούν την ψυχολογία του όχλου και κάνουν πράγματα μη αναμενόμενα.

 

συμφωνώ απολύτως

 

 

 

Μιλαμε για τριχρονα ετσι?Και το δικο μου τριχρονο εχει μεγαλη κινιτικη επιδεξιοτητα αλλα δεν εχε την οριμοτητα να σκεφτει οτι ΙΣΩΣ το 6χρονο απο πισω του τον σπρωξει.

 

αυτό ακριβώς...δε μιλάμε για μια νορμάλ ανάβαση σκάλας ... όλα τα τρίχρονα το'χουν και με ευκολία...αυτό που με απασχολεί είναι το απρόβλεπτο

[sporiklos]

Δεν διάβασα όλα τα posts αλλά σε γενικές γραμμές προσπαθώ να κάνω διακριτική την παρουσία μου δίπλα τουαλλά επειδή μέσα μου τρέμω κάποια στιγμή μπορεί να μου βγει και το αντίθετο. Αυτό μου με κάνατε όμως να διαπιστώσω και σας ευχαριστώ γιατί με απασχολούσαι μέρες τώρα είναι που οφείλεται ο φόβος του με τα άλλα παιδάκια.

Λοιπόν ο μικρός είναι 17 μηνών και ενω τρελαίνεται για παιδάκια μόλις κάποιο τον πλησιάσει υπερβολικά αρχίζει να κάνει βήματα προς τα πίσω φοβισμένος. Αύτό που μόλις διαπίστωσα λοιπόν είανι ότι μόλις άρχισαν λίγους μήνες πριν οι πρώτες επαφές με άλλα παιδάκια εμένα μου έβγαινε μία υστερία από φόβο μήπως πλησιάζοντας πολύ κάποιο παιδάκι ο δικός μου το χτυπήσει στην προσπάθεια του να το χαιδέψει. όποτε αν δεν ήμουν κοντά άρχιζα και φώναζα στον άντρα μου να προλάβει το κακό. Μιλάμε για μεγάλη χαζομάρα αλλά ρε κοριτσια φοβόμουν μη χτυπήσει κάποιο παιδάκι και ακούσω τα χίλια μύρια από την μάνα του. Τι κάνω τώρα? Πως αντιστρέφω την κατάσταση?

[ζώπυρον]

Φούμπι μου, νόμιζα πως το ποδοβολητό στη σκάλα ήταν απλά μια μετακίνηση των παιδιών από τον έναν όροφο στον άλλο κι όχι το παιχνίδι αυτό καθ' αυτό. Μα καλά, όλες οι άλλες μητέρες αυτό το θεωρούσαν φυσιολογικό?

Πάντως, το ξαναείπα, γενικότερα είναι δύσκολο ν' αποτρέψεις το παιδί σου από κάτι που συμμετέχουν όλοι.

 

Τώρα, εγώ ως μάνα, έχω βάλει κάποιες απαγορεύσεις (τέτοιου στυλ που συζητάμε) στον γιό μου αλλά δεν έχει γίνει φοβικό παιδί, το αντίθετο θα έλεγα. Το μόνο που έχω παρατηρήσει είναι πως μετράει καλά τις δυνάμεις του πριν επιδοθεί στην επόμενη ταρζανιά του.

 

Και ξανατονίζω : η υπερπροστασία δεν έχει να κάνει μόνο με το παιχνίδι. Ας το σκεφτούμε (εγώ το σκέφτομαι συχνά).

 

Σπορίκλος : Πλησιάζετε σταδιακά (μαζί στην αρχή) τα υπόλοιπα παιδάκια, παίζετε μαζί τους και τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Έχετε "μικρούς" φίλους? Πάτε σπίτι τους? Έρχονται στο δικό σας?

[katerinak]

αν υπαρχει παραγματικος κινδυνος ειμαστε κοντα τους αν τον κινδυνο τον φανταζομαστε περισσοτερο κ φοβομαστε στην ιδεα οτι κατι θα γινει κατι δεν παει καλα με μας.

 

εγω ειμαι διπλα κ της δειχνω πως να κανει κατι κ οχι να μην το κανει.αν ομως ειναι επικινδυνο της το λεω κ με ακουει γιατι δεν την απαγορευω συχνα απο κατι, ισα ισα που την ενθαρρυνω να ανεβει κ σκαλες κ τσουληθρα κτλ .κοιταω τον περιβαλλοντα χωρο κ αφου δω οτι κ να πεσει θα ναι με ασφαλεια της το επιτρεπω χωρις τυπανοκρουσιες αλλα σαν φυσικη κατασταση

[mmdad]

Για τις σκαλες συζηταμε η γενικοτερα?

Εγω εχω φοβια με τις σκαλες σε σημειο να στερουμε πραγματα. Πχ εχω χασει πολλα αξιοθεατα γιατι στην διαδρομη υπηρχε σκαλα (καστρα, παραλιες κτλ.). Το χειροτερο ειναι οτι δεν μπορω να παρω το μετρο οταν εχω και τα δυο παιδια γιατι δεν διανουμε να αφησω τον μικρο να κατεβει (τον κραταω αγκαλια), θελω να κραταω τον μεγαλο απο το χερι και φυσικα να κρατιεμαι... Τον μικρο μου δεν τον εχω μαθει να ανεβοκατεβαινει :-S.Τον μεγαλο τον εμαθε η μαμα μου αλλα τωρα δεν εχει αντοχες. Παντως οταν πανε στο σχολειο αναγκαστικα κανουν πραγματα που δεν θελουμε ουτε να τα φανατστουμε (οπως το να ανεβοκατεβαινουν σκαλες - και απο δευτερα ξεκιναει και ο μικρος :sock:

Η πιο προσφατη φοβια μου εχει να κανει με τις μετακινησεις στις εκδρομες - περιπατους. Την Τριτη τα πηγαν εκδρομη σε ενα παιδοτοπο εξω απο την πολη και δεν τον αφησα να παει... Την Τεταρτη μου λεει: "πειραμε το bus και πηγαμε εκει που ειχα ξαναπαει"!!! μινι εγκεφαλικο αλλα δεν το ειχα αγχος ολη μερα..