Τίκ σε παιδιά..

[λουκουμαδάκι]

15 ώρες πρίν, Valentina23 είπε:

Καλησπέρα σας!!Θα ήθελα να μου πείτε αν τα παιδιά σας ανέπτυξαν κάποια στιγμή τικ και αν το ξεπέρασαν και πότε..έχω ένα αγόρι 13 χρόνων και απ' όταν απόκτησε αδερφάκι ενώ το ήθελε πολύ ,μου έβγαλε πολλά θέματα!!έχει βγάλει τικ(κουνάει τον αυχένα,γουρλωνει μάτια και μορφασμό στα χείλη)είναι πάρα πολύ έντονο!!και πραγματικά χαμηλώνω τι βλέμμα να μην το βλέπω αλλά πολλές φορές εκνευρίζομαι...δεν μπορώ να κρατηθώ είναι λες και παθαίνει εγκεφαλικό ένα πράγμα...σίγουρα στο σχολείο θα τον κοροϊδεύουν...προσπαθώ με συζήτηση πολλές φορές,μιλάμε,για διάφορα θέματα,για τους φίλους,το σχολείο..δεν βλέπω να τον ενοχλεί κάτι από κει...έχω καταλήξει ότι παραγκωνιστηκε νομίζει από τον ερχομό του μωρού,μιας και δώδεκα χρόνια ήταν μοναχοπαίδι και δεύτερον δεν του αρέσει η εξωτερική του εμφάνιση(είναι μικροκαμωμένος). Ο ειδικός φοβάμαι μην δώσει φάρμακα είμαι πολύ κατα...είμαι πολύ στεναχωρημένη με όλη αυτή την κατάσταση!!απεκτησα με πολύ κόπο δεύτερο παιδάκι και δεν Μ έχει αφήσει να το χαρώ!!αισθάνομαι ενοχές κι ότι κάτι έχω κάνει λάθος...πως ν αφήσω το μωρό μόνο και ν ασχολουμε με το μεγάλο γιο συνέχεια..παλιά κάναμε πολλά πράγματα μαζί που τώρα δυστυχώς δεν μπορούμε όπως πχ να πάμε μια βόλτα με τα ποδήλατα..δεν έχω βοήθεια από κανέναν..να πω να τη κρατήσει να πάω εγώ με το γιο μου..του μιλάω συνέχεια ,του εξηγώ την κατάσταση,τον αγκαλιάζω,τον φιλάω..είμαι σε απόγνωση !!Σπαραζει η καρδιά μου να τον βλέπω έτσι...το κάνει συνέχεια!!

Σε κάποια πράγματα πρέπει να βάζουμε στην άκρη τις προσωπικές μας φοβίες και να απευθυνόμαστε στους ειδικούς. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείται (αν ταλαιπωρείται) πρώτα ο γιός σας και μετά εσείς! Πρέπει να κάνετε  το πρώτο βήμα προς τη 'λύση' με το να επισκεφθείτε εσείς πρώτα έναν παιδοψυχολόγο και μετά το παιδί (κατά πάσα πιθανότητα). Οι γονείς φτάνουμε μέχρι ένα σημείο, κάποιες φορές όση αγάπη και αν δίνουμε όση προσοχή όση κουβέντα δεν αρκεί αν δεν πάρουμε τις σωστές κατευθύνσεις ακόμα και στα εντελώς πρακτικά μέχρι και να αφήσουμε τους ειδικούς να αναλάβουν να ξεκλειδώσουν κάποια πράγματα!

Μην αρνείστε στο γιο σας την όποια ψυχολογική/ψυχιατρική βοήθεια. Ο ρόλος μας είναι να πιέζουμε για να λαμβάνει το παιδί μας την φροντίδα που χρειάζεται όχι να τη φρενάρουμε! Φαντάζομαι δεν θα κάνατε το ίδιο αν έσπαζε πχ το πόδι του έτσι δεν είναι; Δεν θα τρέχατε να το θεραπεύσετε; Γράφετε ότι δεν σας έχει αφήσει να χαρείτε το δεύτερο παιδί σας,  (Η κατάσταση φαντάζομαι όχι ο πρώτος γιος σας έτσι;) η λύση το λοιπόν είναι ένας παιδοψυχολόγος γιατί το παιδί φανερά σωματικοποιεί τη δυσφορία του; το άγχος του; τη στεναχώρια του; ίσως κάτι άλλο που πυροδοτήθηκε από την αλλαγή στο σπίτι; ίσως κάτι στο σχολείο; ίσως η εφηβεία σε συνδιασμό με την σωματική δυσφορία που αναφέρετε; κάτι άλλο; Θα βρει τις απαντήσεις ένας ειδικός και θα βοηθήσει το παιδί κατάλληλα. Εύχομαι να πάρετε τη σωστή απόφαση και να επισκεφθείτε έναν παιδοψυχολόγο για αρχή. 

[belleblue]

On 13/4/2022 at 11:21 ΜΜ, Valentina23 είπε:

Καλησπέρα σας!!Θα ήθελα να μου πείτε αν τα παιδιά σας ανέπτυξαν κάποια στιγμή τικ και αν το ξεπέρασαν και πότε..έχω ένα αγόρι 13 χρόνων και απ' όταν απόκτησε αδερφάκι ενώ το ήθελε πολύ ,μου έβγαλε πολλά θέματα!!έχει βγάλει τικ(κουνάει τον αυχένα,γουρλωνει μάτια και μορφασμό στα χείλη)είναι πάρα πολύ έντονο!!και πραγματικά χαμηλώνω τι βλέμμα να μην το βλέπω αλλά πολλές φορές εκνευρίζομαι...δεν μπορώ να κρατηθώ είναι λες και παθαίνει εγκεφαλικό ένα πράγμα...σίγουρα στο σχολείο θα τον κοροϊδεύουν...προσπαθώ με συζήτηση πολλές φορές,μιλάμε,για διάφορα θέματα,για τους φίλους,το σχολείο..δεν βλέπω να τον ενοχλεί κάτι από κει...έχω καταλήξει ότι παραγκωνιστηκε νομίζει από τον ερχομό του μωρού,μιας και δώδεκα χρόνια ήταν μοναχοπαίδι και δεύτερον δεν του αρέσει η εξωτερική του εμφάνιση(είναι μικροκαμωμένος). Ο ειδικός φοβάμαι μην δώσει φάρμακα είμαι πολύ κατα...είμαι πολύ στεναχωρημένη με όλη αυτή την κατάσταση!!απεκτησα με πολύ κόπο δεύτερο παιδάκι και δεν Μ έχει αφήσει να το χαρώ!!αισθάνομαι ενοχές κι ότι κάτι έχω κάνει λάθος...πως ν αφήσω το μωρό μόνο και ν ασχολουμε με το μεγάλο γιο συνέχεια..παλιά κάναμε πολλά πράγματα μαζί που τώρα δυστυχώς δεν μπορούμε όπως πχ να πάμε μια βόλτα με τα ποδήλατα..δεν έχω βοήθεια από κανέναν..να πω να τη κρατήσει να πάω εγώ με το γιο μου..του μιλάω συνέχεια ,του εξηγώ την κατάσταση,τον αγκαλιάζω,τον φιλάω..είμαι σε απόγνωση !!Σπαραζει η καρδιά μου να τον βλέπω έτσι...το κάνει συνέχεια!!

Γειά σου, δεν ξέρω γιατί, αλλά  ο τρόπος που γράφεις είναι σαν να γράφεις για ένα παιδί 6 ετών...

Ένας υγιής έφηβος 13 ετών νομίζω δεν έχει τέτοια εξάρτηση από την μητέρα του και έχει διαθεση να κάνει μόνος του πράγματα, να είναι αυτάρκης ή να έχει αυτονομία. 

Η ανησυχία σου όπως την περιγράφεις για μένα μου δείχνει σαν να τον θεωρείς ανίκανο ας πουμε ότι μπορεί να τα καταφέρει .

Πριν τον ερχομό του μωρού όλα αυτά τα κατάφερνε κανονικά;  (φίλους, σχολείο, εξωτερική εμφάνιση)...  Μήπως είχε κατάθλιψη από πρίν;

Για ποιό λόγο να δώσει ειδικός φάρμακα σε ένα παιδί για να το στηρίξει, δεν το κάνουν αυτό έτσι απλά.  Χρειάζεται γνωμάτευση, παρακολούθηση και χίλια άλλα.

Κυρίως ασχολούνται με το τι λάθη κάνουμε εμείς και δεν έχουμε δώσει τα σωστά ερεθισματα σε ένα παιδί να  θέλει να αισθανθεί καλά. 

 Από αυτά που γράφεις είναι σαν να περιγράφεις ένα παιδί που απο πριν είχε προβλήματα που απλά τώρα οξύνθηκαν. 

Άρα, πρέπει να βρείς με την βοήθεια ενός ειδικού αρχικά σε σένα τι είναι αυτό που μπορεί στην συμπεριφορά σου να οδήγησε να έχει τέτοια ανασφάλεια το παιδί σου. 

 

Συνήθως κουβαλάμε δικά μας θέματα που τα προβάλλουμε πάνω τους. 

Αν αισθάνεσαι έτσι 

"και πραγματικά χαμηλώνω τι βλέμμα να μην το βλέπω αλλά πολλές φορές εκνευρίζομαι..."

την στιγμη που το παιδί σου βρίσκεται σε μια πολύ κακή στιγμή, ανεξέλεγκτη, 

είναι δύσκολο να το υποστηρίξεις. 

Φαντάσου ότι είναι λίγο σαν να κατουριεται κάποιος πάνω του.   Αν κοιτάξεις αλλού τι μήνυμα δίνεις - είναι σαν να λες χειρίσου το μόνος σου. 

Αντιθέτως αν θέλεις να βοηθήσεις, πρέπει να συμμετάσχεις & να υποστηρίξεις διακριτικά

Να βρείς η στιγμή εκείνη τι περιείχε που προέκυψε το τίκ. Συνήθως υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. 

Δοκίμασε εκείνη τη στιγμή να μην κοιτάξεις αλλού, να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να του δώσεις μια αγκαλιά εάν την θέλει, να τον ρωτήσεις πως αισθάνεται, και μιλήστε για το θέμα.   Θυμήσου τι ειπώθηκε για να δεις τι μπορεί να το προκαλεί. 

Κυρίως αναζήτησε μέσα σου τι σε κάνει να εκνευρίζεσαι ...

Μήπως και εσύ όταν ήσουν παιδί δεν είχες την υποστήριξη των γονιών σου σε δύσκολες στιγμές;

Δεν είμαι ειδικός, αλλά πιστεύω ότι εάν από την ίδια του την μητέρα δε βρίσκει ηρεμία και κατανόηση για το πρόβλημα του, πως θα την βρεί για τον ευατό του.    

  Εμείς οι γονείς είμαστε που δίνουμε στο παιδί το παράδειγμα του τι θα κάνει με τον εαυτό του. 

Μια άγνωστη είμαι αλλά σκέψου αυτά που γράφω, ίσως.  

 

Όταν λές "σίγουρα στο σχολείο τον κοροιδεύουν" σημαίνει ότι δεν έχεις ρωτήσει στο σχολείο πόσο συχνά συμβαίνει και πότε, αλλιώς θα έγραφες λεπτομέρειες έτσι δεν είναι;

Κανονικά πρέπει να ρωτήσεις στο σχολείο συγκεκριμένα πόσες φορές ανά ημέρα και πότε το παθαίνει.  Στην τελική είναι και ιατρικό θέμα.  Συμβουλέψουν τον σχολικό ψυχολογο, υπάρχει νομίζω παντού... . Μίλα με τους γονείς της τάξης σου, με τον την εκπρόσωπο ή με σύλλογο γονέων...   

 

Συγνώμη αν είμαι λίγο κάπως αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής...

[Valentina23]

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας!ε βοηθησατε πολύ αν και κάποιες απαντήσεις λίγο σκληρές..ναι ίσως χρειαστούμε και μεις πρώτα βοήθεια για να χειριστούμε το θέμα..όταν λέω ότι δεν τον κοιτάω στο τικ που κάνει το λέω γιατί δεν πρέπει να τον μαλώνουμε την ώρα που το κάνει η να τον κατακρίνουμε