Φοβίες παιδιών και αντιμετώπιση τους

[Μαρία Αστεριάδου]

Η Βένυα μου φοβάται:

α) τα stand by φωτάκια των ηλεκτρικών συσκευών π.χ. την ενδοεπικοινωνία

β) το πιστολάκι για τα μαλλιά, φοβόταν και το μίξερ και το multi

γ) ξαφνικούς θορύβους όπως του ψυγείου ή τα κρακ-κρακ που κάνουν τα έπιπλα λόγω αλλαγής θερμοκρασίας

δ) το λούσιμο

ε) και κάποιους άνδρες

στ) τους γιατρούς (πάρα πολύ)

ζ) το φυσιολογικό ορό και κάθε τι που έχει σχέση με την υγεία, θερμόμετρα, φάρμακα...

Είναι πολύ προσεκτικό παιδάκι το κάθε της βήμα το μετράει ποτέ δεν όρμησε βουρ να πάει κάπου. Όμως όλες αυτές τις φοβίες δεν έχω ιδέα από πού μπορεί να ξεκίνησαν ή να τις απόκτησε...

Τα φωτάκια τα παλαίβουμε, έχει δεχτεί ότι κάποια δεν σβήνουν, τελεία και πάυλα.

Το πιστολάκι πιστεύω με το κολυμβητήριο βλέποντας άλλα παιδάκια θα το ξεπεράσει σιγά σιγά.

Το μίξερ το ξεπέρασε αφού κάναμε μαζί κάποια κέικ και πίτες. Το multi το ξεπέρασε μόνη της γελώντας βεβιασμένα και λέγοντας στον εαυτό της "δε φοβάται η Βένυα".

Τους θορύβους όταν της εξηγώ λεπτομερώς από που προέρχονται και γιατί τους ξεχνάει.

Το λούσιμο..κι αυτό με την πισίνα νομίζω θα το ξεπεράσουμε πιστεύω σύντομα.

Κάποιους άνδρες δε νομίζω ότι χρειάζεται να κάνω κάτι, άλλοι είναι άγνωστοι, άλλοι γνωστοί που αφού τους συνηθίζει για 5 λεπτά είναι εντάξει.

Τους γιατρούς δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτε. Χτυπιέται 1 χλμ πριν φτάσουμε χωρίς να της έχω πει που πάμε...Παθαίνει τέτοιο ταράκουλο που ο γιατρός έχει πρόβλημα να την δει...Και με τα διάφορα τα της υγείας ελπίζω να συνειδητοποιήσει ότι τη βοηθάνε και να σταματήσει να τα φοβάται...

Αυτά τα ολίγα. Είμαι αισιόδοξη γιατί τη βλέπω το παλεύει με τον τρόπο της για τα περισσότερα. Είναι φόβοι που αν κατανοήσει την αιτία τους ξεπερνά ή θα τους ξεπεράσει σύντομα. Απαράδεκτες είναι οι φοβίες που οι γονιοί περνάν στα παιδιά τους όπως κάτι γειτονάκια μου που φοβούνται ότι ζωντανό κινείται πάνω στη γη, ακόμα κι αν είναι νεογέννητο γατάκι, καθώς και το ασανσέρ που βλέπουν ασανσέρ και τους σηκώνεται η τρίχα. Κι όλα αυτά εξαιτίας της μαμάς τους..

 

[Lia]

Εμένα η Μαρία ενώ μέχρι και 8 μηνών περίπου την ευχαριστούσαν οι θόρυβοι σκούπα και μπλέντερ -τη σκούπα την είχε για νανούρισμα μάλιστα- ξαφνικά άρχισαν να την τρομάζουν. 9,5 με 10 μηνών μόλις έβαζα τη σκούπα έβαζε τα κλάματα. Οπότε άρχισα και εγώ όποτε έχω σκοπό, είτε να κάνω κρέμα στο μπλέντερ ή να σκουπίσω, την κρατάω αγκαλιά και κάνω πρώτα εγώ το θόρυβο και της χαμογελάω.... Έτσι μόλις πατήσω το κουμπί του μπλέντερ ή της σκούπας με κοιτάει και αυτή και χαμογελάει. Ϊσως είναι μικρούλα βέβαια ακόμα αλλά προσπαθώ όσο μπορώ να τη βοηθήσω να μην έχει φοβίες.

Και με το γιατρό μέχρι στιγμής δεν έχουμε πρόβλημα. Όποτε πηγαίνουμε παίζει και γελάει. Και την ώρα του εμβολίου της μιλάω και τη χαϊδεύω όσο μπορώ. Εχω πετύχει παιδάκι στο γιατρό, στη ηλικία της δικιάς μου να σπαράζει στο κλάμα. Ίσως βεβαια να είναι τυχαίο.

[Marilena]

Κορίτσια ένα ωραίο κόλπο για τον παιδίατρο που μας βοήθησε πολύ είναι να του πηγαίνετε κρυφά ένα δωράκι, το οποίο θα το δίνει στο παιδί όταν τελειώσει την εξέταση - το εμβόλιο κλπ.

Έτσι η δικιά μας άρχισε να μην τον φοβάται παρα πολύ... ακόμα βέβαια γκρινιάζει καμια φορά... αλλά μόλις της δείξει το δωράκι ... του δίνει κι ένα φιλί...

[Μαρια Στυλιανακη]

Οπότε άρχισα και εγώ όποτε έχω σκοπό, είτε να κάνω κρέμα στο μπλέντερ ή να σκουπίσω, την κρατάω αγκαλιά και κάνω πρώτα εγώ το θόρυβο και της χαμογελάω.... Έτσι μόλις πατήσω το κουμπί του μπλέντερ ή της σκούπας με κοιτάει και αυτή και χαμογελάει. Ϊσως είναι μικρούλα βέβαια ακόμα αλλά προσπαθώ όσο μπορώ να τη βοηθήσω να μην έχει φοβίες.

πολύ καλό.! μπράβο - !

 

 

για τα δωράκια, φροντίστε μόνο να μην είναι φαγώσιμα! . μπορεί να έιναι ένα μικρό ζωάκι πχ. (αγοράστε ένα σετ φτηνό απο κάποιο παιχνιδάδικο για να έχετε στόκ! ) (πρέπει να μπεί στις συμβουλές πρακτικότητας αυτό!)

[Αικατερίνη]

Επίσης, για το γιατρό είναι βοηθητικό να εξηγούμε στο παιδί τι θα του κάνει ο γιατρός, να μιλάμε με λέξεις γι αυτά που πρόκειται να βιώσει και πόσο θα διαρκέσουν. Ισως θα βοηθούσε, χρησιμοποιώντας κάποια κούκλα ή αρκουδάκι, να κάνετε (μαζί στην αρχή και στη συνέχεια και μόνο του) τις διάφορες κινήσεις που θα του κάνει ο γιατρός, μέσα στο λαιμο, στα αυτιά, στη μύτη, τη στηθοσκόπηση κ.α. και να εξηγείτε γιατί τα κάνει (πάρτε και το αρκουδάκι μαζί στο γιατρό αν το ζητήσει).

 

Όταν μεγαλώσει μπορείτε να πάρετε ένα βαλιτσάκι γιατρού ή οδοντιάτρου και να παίζει με τα ιατρικά εργαλεία. Και τώρα όμως, μπορείτε να ζητήσετε από το γιατρό να το αφήσει να επεξεργαστεί για λίγο το στηθοσκόπιο ή να παίξει με μια γλωσσίδα. Η περιέργια των παιδιών να πειραματισούν και να μάθουν πως λειτουργούν κάποια πράγματα μπορεί ανα βοηθήσει να ξεχαστεί το παιδί.

 

Πάνω από όλα όμως, προέχει να είναι ο γονιός ήρεμος για να νιώσει και το παιδί ασφαλές. Αν ο γονιός φοβάται ότι κάτι θα πάει στραβά, ότι το παιδί θα κλάψει, θα πονέσει, θα ταλαιπωρηθεί, τότε και το παιδί θα νιώσει τοφόβο του και θα φοβηθεί διπλά. Αν είναι πολύ ανήσυχο κρατήστε το στην αγκαλιά σας και ζητήστε από το γιατρό να το εξετάσει εκεί. Γδύστε το μερικώς, χαιδέψτε το την ώρα της εξέτασης και βεβαιώστε το ότι γίνεται για να γίνει καλά (αν είναι άρρωστο) και ότι σύντομα θα τελειώσετε. Στο τέλος, της εξέτασης, ένας φρουτοχυμός είναι συχνά καλή παρηγοριά.

 

Πάντως, γενικά, είναι πολύ φυσιολογικό τα παιδιά να φοβούνται το γιατρό και να τον αποφεύγουν. Ήδη από την ηλικία του ενός χρόνου γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο γιατρός θα τα ενοχλήσει, θα τα γδύσει, θα τους βάλει παράξενα πράγματα στο λαιμό και μπορεί και να τα πονέσει. Αυτό που δε γνωρίζουν είναι ότι όλα αυτά γίνονται για την υγεία τους. Η συζήτηση μαζί τους, χωρίς πίεση, σταδιακά και με απλά λόγια, αλλά και κυρίως η εξοικείωση με το γιατρό (εδώ βέβαια παίζει ρόλο και ο ίδιος ο γιατρός) και με τα εργαλεία του, μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση του φόβου.

[ΣΟΦΙΑ]

Πάντως, γενικά, είναι πολύ φυσιολογικό τα παιδιά να φοβούνται το γιατρό και να τον αποφεύγουν. Ήδη από την ηλικία του ενός χρόνου γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο γιατρός θα τα ενοχλήσει, θα τα γδύσει, θα τους βάλει παράξενα πράγματα στο λαιμό και μπορεί και να τα πονέσει. Αυτό που δε γνωρίζουν είναι ότι όλα αυτά γίνονται για την υγεία τους. Η συζήτηση μαζί τους, χωρίς πίεση, σταδιακά και με απλά λόγια, αλλά και κυρίως η εξοικείωση με το γιατρό (εδώ βέβαια παίζει ρόλο και ο ίδιος ο γιατρός) και με τα εργαλεία του, μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση του φόβου.

 

Ακριβως!! Η παιδιατρος του Δημήτρη μου ελεγε μην στεναχωριεσαι που κλαιει είναι δειγμα σωστης αναπτυξης και ευφυιας με αναγνωρίζει και καταλαβαινει οτι θα τον ενοχλησω... μεχρι τα 2,5 θα διαρκεσει αυτη η περιοδος περιπου...μετα θα γινουμε οι καλυτεροι φιλοι και σε αυτο θα βοηθησεις εσυ και γω!!

 

Και ειχε απολυτο δικιο!!

[Μαρία Αστεριάδου]

Αχ...μεγαλώνουνε τα μωρά μας... και κάποια στιγμή θα αναρωτηθούμε που είναι το μωράκι αυτό που κρυβόταν στις φούστες μου όταν φοβόταν κι εγώ το παρηγορούσα??? Πότε έγραψα για της φοβίες της δικιάς μου? Ήταν πριν 3 βδομάδες περίπου? Ε, λοιπόν μέσα σε 2 βδομάδες έχει αλλάξει τόσο πολύ..έχει μεγαλώσει πολύ απλά...Δε φοβάται το πιστολάκι και το λούσιμο πιά, ίσως λόγω κολυμβητηρίου, δε φοβάται το φυσιολογικό ορό πια, αντιθέτως το ζητάει, δε φοβάται τα φωτάκια των ηλεκτρικών συσκευών πια, δε φοβάται το μίξερ, και τώρα σε 2 μέρες που θα πάμε για εμβόλιο δεν ξέρω αν θα μου κάνει το θαύμα να μη φοβηθεί κι εκεί!! Τι να πω, σε αυτή την ηλικία τα παιδιά μεγαλώνουν ΡΑΓΔΑΙΑ!! Από τη μια μέρα στην άλλη γνωρίζω μια καινούργια Βένυα. Κάθε μέρα κάτι καινούργιο...

 

[rena]

Μαρία Αστεριάδου Μπραβο της!!

 

Εμενα ο δικος μου περασε μια πολυ μεγαλη κριση με τους αγνωστους!!!Εκει στους 6 μηνες (και λιγο πριν τη βαφτιση του ) εβλεπε αγνωστο και εμπηγε τα κλαματα με λυγμους!!!Ευτυχως οσο παει το ξεπερασαμε,μονο μολις μπαινει καποιος αγνωστος στο σπιτι το δικο μας μονο λιγο τρομαζει αλλα τον απασχολω και μετα ξεχνιεται και εξοικιωνεται.

 

Ως τωρα ειχαμε επισης τις εξης φοβιες:φοβοταν το multi μολις αλεθα το φαγητο του,την ηλεκτιρκη σκουπα,το μιξερ.Τωρα μολις τα ακουει ενθουσιαζεται και γελαει!!!!Μονο με τη σκουπα την κοιταζει ακομη λιγο καχυποτα αλλα το ξεπερναμε κι αυτο....

 

Τι να κανουμε,νομιζω ειναι φυσιολογικα ολα αυτα...

[BIZELI]

Καλημερα!!!!

επανερχομαι με κάτι που με απασχολει και θα ήθελα να ξέρω και δικιές σας εμπειρίες καθως και συμβουλή Μαρίας αν είναι φυσιολογικό αυτο που συμβαίνει και πως μπορώ να το αντιμετωπίσω.Η μικρή ειχε ενα θεματακι με τους ξένους απο την αρχή αλλα αυτο που με απασχολει είναι ότι με συγκεκριμένα ατομα κατανταει εμμονή το να μην τους θέλει ενω είναι δικοί μας άνθρωποι με τους οποιους έρχεται σε επαφή ...ενταξει όχι κάθε μερα αλλα

ερχεται...πχ κολλητός μας φίλος, με τον οποίο με τον που τον βλεπει κλαίει ...βεβαια όσο περναει η ωρα όχι ότι του κάνει και γλύκες...απλά τον ανεχεται στο χωρο και ισως ξεθαρεψει και του δωσει κανα παιχνίδι...

τί κάνω...πως το αντιμετωπίζω αυτό...νοιωθω ασχημα γιατί δεν είναι ενας "ξενος"¨ειναι δικος μου ανθρωπος και δεν μου αρεσει που δεν τον δεχεται....βεβαια θα μου πείτε τί σου αρεσει εσενα δεν εχει σημασια αλλα μήπως μπορω να βοηθησω κάπως???μεχρι ποια ηλικία κρατανε αυτα τα ζόρια???σημειωνω ότι με τα παιδιά ειναι ιδιαίτερα κοινωνική και παιζει χωρις προβλημα.

 

Ενδεικτικά σας αναφερω οτι χτες ηρθε σπίτι η νονα της που ειχε να τη δει κανα μηνα και...ε δεν την ηθελε με τίποτα...στο εντωμεταξύ μου λεει και η νονα της αν ειναι φυσιολογικό αυτο και μηπως εξελίσσεται σε αντικοινωνικό παιδί και με εχει βαλει σε σκέψεις...

[Christie]

Κι η δική μας που έιναι ένα παρα πολύ κοινωνικό παιδί μερικές φορές και ειδικά με ατομα που έχει να τα δει καιρό (δε λέμε για μήνες, μερικές εβδομάδες ας πούμε) είναι πολύ κουμπωμένη στη αρχή... Δεν κλαίει ποτέ βέβαια, αυτό δεν το έκανε ποτέ από μωρο, αλλά κάθεται σοβαρή και αγέλαστη και απλά τους κοιτάει αλλά δεν πολυπλησιάζει... Αφού περάσει κανά τεταρτακι ξεθαρρέυει και χαλαρώνει και μετά όλα ΟΚ... Βεβαια αυτά τα κάνει τώρα που έχει μεγαλώσει, γιατί μέχρι πρότινος και ενας ξένος στο δρόμο να της έλεγε "ελα να σε πάρω αγκαλιά" πήγαινε χωρίς σκέψη...

[Αντιγόνη]

BIZELI μου η δικιά μου έκανε ακριβώς τα ίδια. Είναι δύσκολη στις συναναστροφές. Μετά από λίγη ώρα λίγο ξεθάρευε. Μην φανταστείς όμως φοβερά πράγματα. Ειδικά τους άντρες δεν τους ήθελε καθόλου! Με τις κοπέλες τα πήγαινε καλύτερα. Ακόμα και τώρα τους άντρες ή τα αγοράκια δεν τα πολυθέλει. Και άμα δει και κάποιον που έχει λίγο περίεργο ή αγριωπό παρουσιαστικό τον διώχνει κιόλας! Με στεναχωρεί ομολογώ αλλά δεν νομίζω να μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Μόνο υπομονή. Ξέρω πάντως ότι δεν θέλουν πίεση από εμάς. Θα το ξεπεράσουν μόνα τους. Δεν νομίζω παρ' όλα αυτά ότι πρέπει να ανησυχούμε ότι θα γίνουν αντικοινωνικά. Είναι πολύ νωρίς ακόμα, και αλλάζουν διαρκώς.

[BIZELI]

Nαι εχεις δίκιο αντιγόνη μου για τους άντρες...αλλα η νονα???που ειναι και όμορφη και γλυκιά???τί αγριάδα έχει

εννοείται ότι δεν την πιέζω απλά με εχει παρει λιγο απο κάτω που τη βλέπω ωρες ωρες να δαιμονίζεται κυριολεκτικά...

και το περίεργο ειναι που γινεται κάποιες φορες με συγκεκριμένα ατομα....πχ στο στολισμό του δεντρου που εκανε η ειρηνη σπίτι της ήρθαν 8 ατομα αγνωστα για την μικρή...ουτε που την ενοιαξε....χτες με την νονα της δαιμονίστηκε....τι να πω...

[jodido]

O βαφτισιμιός μου μέχρι 1,5 χρονών δεν ήθελε να με βλέπει. Τώρα πια δεν με αφήνει. Χθές πήγα να τον δώ και δεν άφησε ούτε τον Γιάννη να ταίσω. Έλεγε συνέχεια "όχι νανούκα μπέμπη, κιά μου νανούκα". Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή το παιδί δεν με έβλεπε. Λίγο με την εγκυμοσύνη μου, λίγο γιατί ο Γιάννης ήταν μικρός και δεν ήθελα να τον φέρνω σε επαφή με άλλα παιδάκια, ο Χρήστος (ο βαφτισιμιός μου) δεν με έβλεπε. Όταν όμως άρχισα να τον βλέπω πιο συχνά καθόμουν ώρες μαζί του, έπαιζα, του έπαιρνα μικροδωράκια, η μαμά του του μιλούσε συνέχεια για μένα. Έπρεπε να κερδίσω το χαμένο έδαφος. Έμπαινα στο σπίτι και πήγαινα συνέχεια εκεί που ήταν ο Χρήστος για να παίξω μαζί του. Τώρα πια με λατρεύει. Δεν θέλει να φύγω απο το σπίτι του, δεν θέλει να φύγει απο το σπίτι μου και φυσικά δεν θέλει να κρατάω τον Γιάννη.

 

Νομίζω πως όταν συμβαίνει αυτό πρέπει να προσπαθήσεις πιο πολύ για να δείξεις στο παιδί πόσο το αγαπάς.

[Αντιγόνη]

BIZELI μου ίσως το συγκεκριμένο με την νονά να ήταν και τυχαίο. Κακιά στιγμή. Απλά να της την έδωσε, και την επόμενη φορά που θα την δει να είναι καλύτερα. Τώρα που έρχονται και γιορτές και θα υπάρχουν συχνότερες επαφές θα δείξει.

Εγώ αγχωνόμουν (και ακόμα δηλαδή..) όταν φώναζα κόσμο στο σπίτι για τις αντιδράσεις της. Τό παιρνα προσωπικά όταν δεν ήθελε κάποιον. Και έλεγα από μέσα μου τι θα σκέφεται τώρα για το παιδάκι μου...

Τώρα προσπαθώ να μην το κάνω, να μην δίνω πολύ σημασία και να την απασχολώ και με άλλα πράγματα γιατί με αυτό μου το άγχος δεν περνάω και καλά.

[erica]

Bizelaki,

 

νομίζω - χωρίς να είμαι ειδικός - ότι δεν είναι ανησυχητικό! Εχει τους λόγους της!

Οπως λες και εσύ , δεν είναι υποχρεωμένο το παιδάκι να δέχεται όλους όσους δεχόμαστε εμείς! Είναι ένα ξεχωριστό όν με δική του προσωπικότητα και δική του ιδιοσυγκρασία. Και έχει και αυτό τις ώρες του.

 

Θα έλεγα να μη νιώθεις άσχημα όταν δεν θέλει κάποιους και να μην την πιέζεις για να φερθεί "κάπως", όπως θα ήθελαν αυτοί οι κάποιοι, αλλά να εξηγήσεις στους φίλους σου ότι αν και είναι ένα μικρό μωράκι, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να είναι "απίκο" ανα πάσα στιγμή και για τον οποιοδήποτε. Δεν πρέπει να πληγώνονται!

[BIZELI]

...ναι εχετε δίκιο...θα προσπαθησω να μην το παιρνω τόσο προσωπικά το ζήτημα και να δεχτω το γεγονός ότι είναι ατίθασο νιάτο...

[BIZELI]

υγ. αυτο που με αγχωσε επίσης και ξεχασα να σας το πω είναι κάτι που διάβασα που ελεγε "τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που ζουν..." μεταξύ αλλων αυτό αναφερει:

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επίκριση,

μαθαίνουν να αποδοκιμάζουν.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα,

μαθαίνουν να είναι επιθετικά.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο φόβο,

μαθαίνουν να φοβούνται.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο,

μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο χλευασμό,

μαθαίνουν να είναι συνεσταλμένα.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ζήλια,

μαθαίνουν να ζηλεύουν.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ντροπή,

μαθαίνουν να νιώθουν ένοχα.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση,

μαθαίνουν να έχουν αυτοεκτίμηση.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα,

μαθαίνουν να έχουν υπομονή.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο,

μαθαίνουν να εκτιμούν.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή,

μαθαίνουν να αγαπούν.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επιδοκιμασία,

μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αναγνώριση,

μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην προσφορά,

μαθαίνουν να είναι γενναιόδωρα.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ειλικρίνεια,

μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη δικαιοσύνη,

μαθαίνουν να είναι δίκαια.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον,

μαθαίνουν να δείχνουν σεβασμό.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια,

μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και στους γύρω τους.

 

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα,

μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλικό

και ευχάριστο μέρος για να ζουν.

 

ειδικα το τελευταιο λοιπον με εκανε να πω τί κανω λάθος ρε γαμώτο??

[Ελένη]

bizelaki δεν νομίζω ότι κάνεις κάποιο λάθος, ούτε ότι η Αριάδνη θα είναι έτσι για πάντα. Τα παιδιά αλλάζουν συνέχεια και περνάνε από διάφορες φάσεις. Δώστης λίγο χρόνο χωρίς να την πιέζεις.

[Αντιγόνη]

BIZELAKI τα παιδιά, όχι τα μωρά!! To Aριαδνάκι είναι ακόμα μωράκι...

Μην στεναχωριέσαι προκαταβολικά γλυκούλι! Το Αριαδνάκι όταν έρθει η ώρα θα τα εισπράξει όλα τα υπέροχα πράγματα που της προσφέρετε.

[BIZELI]

Nαι σωστα...τη πηγα φαντάρο εγω πριν την ωρα της...

μαλλον επηρρεαζομαι αυτο το διάστημα λιγακι παραπανω απο το κανονικό!!!

[lili]

" Όταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα,

μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλικό

και ευχάριστο μέρος για να ζουν"

 

Καλημερα σας. Bizeli εμένα αυτός ήταν ο φοβος μου από την αρχη. Ηθελα το μικρό μου να είναι κοινωνικό και φιλικό με τους άλλους ανθρωπους και τον έκανα ......και το μετάνιωσα .... Γιατι το μετάνιωσες θα μου πείτε τώρα ??? Γιατί ειναι υπερβολικά κοινωνικός και μιλάει και πηγαίνει σε όλους ανεξαιρέτως είτε είναι γνωστός είτε άγνωστος. Πίανει την κουβέντα στο δρόμο σε ξένους ανθρώπους ακόμα και όταν είναι μεσα στο αυτοκίνητο ξαφνικά βλέπω να μας χαιρετάνε αγνωστοι γυρίζω πίσω και βλέπω τον μικρό να τους κάνει νοήματα και να χαμογελάει. Φοβάμαι λοιπον τώρα με όσα έχω ακούσει για αρπαγές παιδιων ΄και τρέχω και δεν φτάνω τώρα να του εξηγώ οτι δεν πρέπει να μιλάμε σε αγνώστους οτι δεν παιρνουμε τιποτα απο αγνώστους.... Το οτι τα παιδια - οπως η Αριαδνη- δεν πλησιάζουν ευκολα όλους τους ανθρώπους δεν είναι απαραίτητα κακό! Δώστης χρόνο να εξοικοιωθει με τους φίλους σας και όταν θα νίωσει πιο άνετα θα τους πλησιάσει. Χώρις να έιμαι ειδικός η γνωμη μου πλέον είναι να μην πιέζουμε τα παιδια, να τους αφήνουμε περιθώριο να επιλέγουν την στιγμή που θα θελήσουν να πλησιάζουν τους άλλους...και ο δικός μας ο ρόλος να είναι να τους εξηγούμε ποια είναι τα όρια.

[manoula]

Το κάθε παιδί έχει το χρόνο του και τον τρόπο του.Και σίγουρα το πως συμπεριφέρεται τώρα δεν σημαίνει κάτι για το μέλλον. Η Έλενα στην ηλικία της Αριαδνης ήταν όλο γέλια και χαρές με τους ξένους. Τώρα πια χωρίς να έχει βέβαια καθόλου ακραίες αντιδράσεις, τους ξένους τους αντιμετωπίζει πολύ συγκρατημένα και επιφυλακτικά στην αρχή. Η δασκάλα της πάντως που το συζητήσαμε μου είπε ότι το να είναι ένα παιδί επιφυλακτικό και να μην εμπιστευεται εύκολα δεν είναι καθόλου κακό.

[angelina]

Καλημέρα!

Bizeli το ίδιο πρόβλημα είχα κι εγώ με τη Ναταλία και κάποια στιγμή είχα ρωτήσει τη Μαρία Σ. στο τσατ και μου είχε πει ότι είναι φυσιολογικό να μη θέλει τους ξένους. Τους ανθρώπους δε που βλέπει μια φορά στις 15 ή στις 20 μέρες (γιατί και μ' αυτούς έκλαιγε) θέλει κάποια ώρα για να τους θυμηθεί. Ξέρεις τι έχω παρατηρήσει εγώ? Αν κάποιος μπει μέσα στο σπίτι και της μιλήσει με πολύ ενθουσιασμό ή πάει να την αγκαλιάσει να τη φιλήσει κλπ παθαίνει πραγματική υστερία! Τη νονά της πχ που δεν τη βλέπει συχνά κι η κοπέλα τη λαχταράει και θέλει να τη "ζουλήξει" δεν τη θέλει με τίποτα! Αν όμως έρθει κάποιος που μπορεί να τον βλέπει και για πρώτη φορά και δεν την πιέσει να τον "αγαπήσει" τότε τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Ήρθε μια μέρα μια φίλη μου -που δεν την ήξερε καθόλου- κι όταν μπήκε μέσα την αγνόησε εντελώς, ούτε καν της μίλησε. Μετά από λίγο έκατσε η κοπέλα στον καναπέ και πήρε στα χέρια της ένα βιβλίο της μικρής κι έκανε πως το διάβαζε. Οπότε η Ναταλία παέι από μόνη της, κάθεται δίπλα της κι από εκείνη την ώρα δε σταμάτησαν να παίζουν!

[BIZELI]

ετσι ακριβως αντιδραει και η δικια μου αγγελική...απλά ίσως τωρα που ειναι στα ντουζενια της με τα δόντια της ενα παραπανω οι υστερίες....ποτε δε θα τη πιεζα να κανει κατι που δε θελει απλά σε πολύ δικους μας ανθρωπους νοιωθω ασχημα όταν συμβαινει...και οταν σου λεει και ο αλλος μπας και σου γινει αντικοινωνική και εχει προβλημα..εεεε...μπαινουν ψυλλοι στα αυτιά σου!!!

[Αντιγόνη]

Καλημέρα!

Bizeli το ίδιο πρόβλημα είχα κι εγώ με τη Ναταλία και κάποια στιγμή είχα ρωτήσει τη Μαρία Σ. στο τσατ και μου είχε πει ότι είναι φυσιολογικό να μη θέλει τους ξένους. Τους ανθρώπους δε που βλέπει μια φορά στις 15 ή στις 20 μέρες (γιατί και μ' αυτούς έκλαιγε) θέλει κάποια ώρα για να τους θυμηθεί. Ξέρεις τι έχω παρατηρήσει εγώ? Αν κάποιος μπει μέσα στο σπίτι και της μιλήσει με πολύ ενθουσιασμό ή πάει να την αγκαλιάσει να τη φιλήσει κλπ παθαίνει πραγματική υστερία! Τη νονά της πχ που δεν τη βλέπει συχνά κι η κοπέλα τη λαχταράει και θέλει να τη "ζουλήξει" δεν τη θέλει με τίποτα! Αν όμως έρθει κάποιος που μπορεί να τον βλέπει και για πρώτη φορά και δεν την πιέσει να τον "αγαπήσει" τότε τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Ήρθε μια μέρα μια φίλη μου -που δεν την ήξερε καθόλου- κι όταν μπήκε μέσα την αγνόησε εντελώς, ούτε καν της μίλησε. Μετά από λίγο έκατσε η κοπέλα στον καναπέ και πήρε στα χέρια της ένα βιβλίο της μικρής κι έκανε πως το διάβαζε. Οπότε η Ναταλία παέι από μόνη της,

κάθεται δίπλα της κι από εκείνη την ώρα δε σταμάτησαν να παίζουν!

Πολύ σωστό!! Έχει συμβεί και σε μας!!

 

BIZELI συγνώμη που θα το πω αλλά τέτοιου είδους παρατηρήσεις μην τις δέχεσαι, και μην αφήνεις να σε επηρεάζουν. Δεν το είπα πριν αλλά θα το πω τώρα. Μου κακοφάνηκε που σου είπε έτσι η νονά. Προφανώς η ίδια δεν έχει παιδάκι. Όταν αποκτήσει, ας σου εκφράσει τότε τις υποψίες της. (Ειλικρινά, χωρίς να θέλω να την κακολογήσω)