Δεν νιωθω καλα με το μωρο μου...

[kine]

Το ψάξιμο από μόνο του και χαοτικό μπορεί να είναι και αγχωτικό και μπερδεύει και πολλοί άνθρωποι πάσχουν από την αδυναμία τους να σταματήσουν αυτό το "ψάξιμο" που δεν οδηγεί πουθενά. Εχω φίλη που κάνει ψυχοθεραπεία εδώ και 20 χρόνια! Μη με ρωτήσεις αν τη βοηθάει. Δεν την βοηθάει. Είναι απλώς εξαρτημένη από τη σχέση με τον ψυχολόγο και δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί. Δεν είναι μονόδρομος, ούτε όλοι ακολουθούν τους ίδιους δρόμους στην αναζήτηση τους. Είναι όμως επόμενο, όταν έχεις διερωτήσεις, να χρειάζεσαι απαντήσεις. Και αυτές οι απαντήσεις είναι προσωπικές και δεν μπορούν να δωθούν έξωθεν.

 

Εφόσον η αγωγή σου σε καλύπτει και είναι ικανός τρόπος για να αντιμετωπίσεις την ασθένεια σου, δεν έχεις τίποτε να φοβάσαι ή να σε αγχώνει. Το έχεις ξανα κάνει και έχεις πάρει τα αποτελέσματα που ήθελες. Τον ξέρεις τον δρόμο και μπορείς να τον ακολουθήσεις, παίρνοντας όλες τις προφυλλάξεις και κάνοντας όποιες αλλαγές χρειάζονται, με δεδομένο το νέο μέλος στην οικογένεια σας.

 

 

On 8/2/2017 at 9:34 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Αν είχες π.χ. πνευμονία, δε θα προσπαθούσες να το ξεπεράσεις μόνη, δε θα σου έλεγε κανείς ότι είναι θέμα αντιμετώπισης σου προς τον κόσμο, ούτε να μην πάρεις αντιβίωση (οκ, μπορεί και να στο έλεγαν, αλλά μάλλον δε θα ρώταγες καν, απλά θα είχες πάει στο γιατρό/νοσοκομείο και θα ακολουθούσες οδηγίες). Δεν αλλάζει κάτι τώρα, επειδή δεν μπορείς να το "δεις" όπως ενα βήχα ή ένα πυρετό, δεν αλλάζει κάτι. Περνάς μία ασθένεια, συνηθισμένη μάλιστα, και ακολουθώντας τις οδηγίες του γιατρού σου και την αγωγή που σου έδωσε, θα γίνεις καλά

 

Είναι πολύ επιπόλαιος ο συσχετισμός. Το γεγονός ότι δεν μπορεί να μετρήσει την ψυχή και τις αλλοιώσεις της, αλλά αντ' αυτού δέχεται να χρησιμοποιεί ως μέτρο την συμπεριφορά και να ταυτίζει την συμπεριφορά και την διάθεση, με την ψυχική υγεία, είναι από μόνο του επιστημονικό παράδοξο, για να μην πω κοροϊδία. Εκτός αυτού, η θεραπεία βασίζεται είτε στη φαρμακευτική αγωγή, είτε στον εγκλεισμό του ασθενούς. Τόσο η φαρμακευτική αγωγή, όσο και ο εγκλεισμός, είναι μέθοδοι καταστολής συμπεριφορών, όχι εξυγίανσης του ασθενούς. Τέλος, όταν ένα πνευμόνι νοσεί, υπάρχουν οι εξετάσεις που μπορούν να το αποτυπώσουν, οι ιατρικές μέθοδοι που μπορούν να το εξυγειάνουν και τέλος οι εξετάσεις που μπορούν να αποτυπώσουν την αποτελεσματικότητα της θεραπείας ή την αναποτελεσματικότητα αυτής. Η ψυχιατρική δεν μπορεί να αποτυπώσει ή να περιγράψει το αντικείμενο της, δεν μπορεί να αποτυπώσει ή να περιγράψει την υγεία αλλά ούτε και την ασθένεια της ψυχής. Το μόνο της εργαλείο είναι η ποσοτικοποίηση και η κατηγοριοποίηση εκφράσεων και συμπεριφορών, τα οποία ταυτίζει με την υγεία ή την ασθένεια. Η δε θεραπείες της, είναι κατασταλτικές ως προς αυτές τις συμπεριφορές και εξαντλούνται στην καταστολή. Το γεγονός πως όλο και περισσότερος κόσμος καταφεύγει στον ψυχίατρο, δεν είναι απόδειξη της φυσιολογικότητας των ασθενειών αυτών, αλλά της κοινωνικής νοσηρότητας, αφού η ψυχική νόσος δεν είναι πλέον εξαίρεση, αλλά ο κανόνας στην κοινωνία μας. Το γεγονός πως όλο και περισσότερος κόσμος καταφεύγει στον ψυχίατρο, είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει όλους και να μην το υποτιμούμε ως κάτι το "συνηθισμένο" κατά τον ίδιο τρόπο που μας ανησυχεί η αύξηση του καρκίνου.

 

Υπάρχουν δεκαετίες τώρα, ψυχίατροι που έχουν κάνει πολύ στοχευμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη κριτική, στην ψυχιατρική πρακτική και μεθοδολογία, όπως και στην αποτελεσματικότητα των θεραπειών της. Σε αντίθεση με όσα η ιατρική εφαρμόζει, δεν υπάρχει βιολογική εξέταση για την διάγνωση των ψυχιατρικών παθήσεων. Παρόλα αυτά η ψυχιατρική δίνει φαρμακευτική αγωγή για την μεταβολή βιολογικών παραγώντων, στο πλαίσιο της σταθεροποίησης της διάθεσης, όμως δεν μπορεί να ταυτίσει αυτούς τους βιολογικούς παράγωντες, με μια δεδομένη διάθεση. πχ. χορηγεί ουσίες που επιδρούν ως προς την σεροτονίνη, προκειμένου να σταθεροποιήση την διάθεση, αλλά δεν έχει ελέγξει νωρίτερα αν όντως λείπει αυτή η ουσία από τον οργανισμό, αν όντως δεν λειτουργεί καλά το σύστημα που πάει να επηρεάσει και έπειτα, μετά το πέρας της αγωγής, αν υπάρχουν τα επιθυμητά (και δεν υπάρχουν τιμές για αυτά) ποσά αυτών των ουσιών στον οργανισμό. Οπότε χορηγεί ουσίες, αλλά ελέγχει την υγεία ή την ασθένεια με βάση την εμπειρία που του μεταφέρει ο ασθενής και έτσι υποθέτει την καλή έκβαση της θεραπείας ή την υποτροπή της ασθένειας. Ο καρδιολόγος ελέγχει με τα εργαλεία που του δίνει η επιστήμη του, την καρδιά και μπορεί να δώσει αναφορά της εύρυθμης λειτουργίας αυτής. Ο ψυχίατρος δεν έχει τέτοια μέσα ή εργαλεία, ούτε μπορεί να ορίσει την εύρυθμη λειτουργία της ψυχής. Εχει στατιστικά μέτρα αναφοράς και προσδιορισμού συμπεριφορών, που χαρακτηρίζονται ως φυσιολογικές ή όχι, με βάση στατιστικές που έχουν ως μέτρο, ένα φάσμα κοινωνικά αποδεκτών εκφράσεων και συμπεριφορών. 

 

Πέραν όλων αυτών, είναι πλέον βέβαιο, πως η φαρμακευτική αγωγή χρησιμεύει και έχει(;) τα επιθυμητά αποτελέσματα όταν συνοδεύει ψυχαναλυτικές ή άλλες θεραπείες. Από μόνη της, οδηγεί σε χρόνια ουσιοεξάρτηση με σοβαρές συνέπειες για τον παθόντα. Δυστχώς ή ευτυχώς, τα ψυχοφάρμακα δεν είναι σαν την ινσουλίνη ή το χάπι της πίεσης, όπου απλά το παίρνεις και συνεχίζεις. 

 

 

 

Φανή μου, όλα θα πάνε καλά, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσεις. Το σημαντικό είναι ότι θέλεις να βρεις τη Φανή και θα τη βρεις! Ξέρεις ποια είναι η χαρά και ποια ευτυχία αναζητείς, οπότε και θα την βρείς το δίχως άλλο. Το βιβλίο που σου ανέφερα, αν πέσει στα χέρια σου, ρίξτου μια ματιά. Δεν έχει καμία σχέση με όλα όσα γράφω τώρα είναι πιο απλό και πιο κοντά στην δική σου κατανόηση των πραγμάτων. Σε κάθε περίπτωση, αν θελήσεις να ψαξτείς και διαφορετικά, να διαβάσεις κάτι, να μιλήσεις με κάποιον, μπορείς να επικοινωνήσεις με pm. 

Τέλος θέλω να σου πω, πως οι άνθρωποι σου, η οικογένεια σου, όσοι σε αγαπούν και σε φροντίζουν, είναι ότι πιο σημαντικό έχεις και ότι χρειάζεσαι για να σταθείς στα πόδια σου. Επένδυσε στις σχέσεις σου, αγκάλιασε όσους είναι εκεί για σένα. Μην κλείνεσαι και μην απομονώνεσαι. Αγκάλιασε μεταφορικά και κυριολεκτικά τα παιδιά σου. Και όλα θα στρώσουν σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα. Κράτα τη θέληση σου ζωντανή και άσε τα υπόλοιπα να δουλέψουν από μόνα τους. 

 

Καλή τύχη και καλή δύναμη.

Σου εύχομαι σύντομα να γελάσεις από καρδιάς και πάλι .

 

Καλό βράδυ.

[ΑΡΓΚ]

10 ώρες πρίν, kine είπε:

Το ψάξιμο από μόνο του και χαοτικό μπορεί να είναι και αγχωτικό και μπερδεύει και πολλοί άνθρωποι πάσχουν από την αδυναμία τους να σταματήσουν αυτό το "ψάξιμο" που δεν οδηγεί πουθενά. Εχω φίλη που κάνει ψυχοθεραπεία εδώ και 20 χρόνια! Μη με ρωτήσεις αν τη βοηθάει. Δεν την βοηθάει. Είναι απλώς εξαρτημένη από τη σχέση με τον ψυχολόγο και δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί. Δεν είναι μονόδρομος, ούτε όλοι ακολουθούν τους ίδιους δρόμους στην αναζήτηση τους. Είναι όμως επόμενο, όταν έχεις διερωτήσεις, να χρειάζεσαι απαντήσεις. Και αυτές οι απαντήσεις είναι προσωπικές και δεν μπορούν να δωθούν έξωθεν.

 

Εφόσον η αγωγή σου σε καλύπτει και είναι ικανός τρόπος για να αντιμετωπίσεις την ασθένεια σου, δεν έχεις τίποτε να φοβάσαι ή να σε αγχώνει. Το έχεις ξανα κάνει και έχεις πάρει τα αποτελέσματα που ήθελες. Τον ξέρεις τον δρόμο και μπορείς να τον ακολουθήσεις, παίρνοντας όλες τις προφυλλάξεις και κάνοντας όποιες αλλαγές χρειάζονται, με δεδομένο το νέο μέλος στην οικογένεια σας.

 

 

 

Είναι πολύ επιπόλαιος ο συσχετισμός. Το γεγονός ότι δεν μπορεί να μετρήσει την ψυχή και τις αλλοιώσεις της, αλλά αντ' αυτού δέχεται να χρησιμοποιεί ως μέτρο την συμπεριφορά και να ταυτίζει την συμπεριφορά και την διάθεση, με την ψυχική υγεία, είναι από μόνο του επιστημονικό παράδοξο, για να μην πω κοροϊδία. Εκτός αυτού, η θεραπεία βασίζεται είτε στη φαρμακευτική αγωγή, είτε στον εγκλεισμό του ασθενούς. Τόσο η φαρμακευτική αγωγή, όσο και ο εγκλεισμός, είναι μέθοδοι καταστολής συμπεριφορών, όχι εξυγίανσης του ασθενούς. Τέλος, όταν ένα πνευμόνι νοσεί, υπάρχουν οι εξετάσεις που μπορούν να το αποτυπώσουν, οι ιατρικές μέθοδοι που μπορούν να το εξυγειάνουν και τέλος οι εξετάσεις που μπορούν να αποτυπώσουν την αποτελεσματικότητα της θεραπείας ή την αναποτελεσματικότητα αυτής. Η ψυχιατρική δεν μπορεί να αποτυπώσει ή να περιγράψει το αντικείμενο της, δεν μπορεί να αποτυπώσει ή να περιγράψει την υγεία αλλά ούτε και την ασθένεια της ψυχής. Το μόνο της εργαλείο είναι η ποσοτικοποίηση και η κατηγοριοποίηση εκφράσεων και συμπεριφορών, τα οποία ταυτίζει με την υγεία ή την ασθένεια. Η δε θεραπείες της, είναι κατασταλτικές ως προς αυτές τις συμπεριφορές και εξαντλούνται στην καταστολή. Το γεγονός πως όλο και περισσότερος κόσμος καταφεύγει στον ψυχίατρο, δεν είναι απόδειξη της φυσιολογικότητας των ασθενειών αυτών, αλλά της κοινωνικής νοσηρότητας, αφού η ψυχική νόσος δεν είναι πλέον εξαίρεση, αλλά ο κανόνας στην κοινωνία μας. Το γεγονός πως όλο και περισσότερος κόσμος καταφεύγει στον ψυχίατρο, είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει όλους και να μην το υποτιμούμε ως κάτι το "συνηθισμένο" κατά τον ίδιο τρόπο που μας ανησυχεί η αύξηση του καρκίνου.

 

Υπάρχουν δεκαετίες τώρα, ψυχίατροι που έχουν κάνει πολύ στοχευμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη κριτική, στην ψυχιατρική πρακτική και μεθοδολογία, όπως και στην αποτελεσματικότητα των θεραπειών της. Σε αντίθεση με όσα η ιατρική εφαρμόζει, δεν υπάρχει βιολογική εξέταση για την διάγνωση των ψυχιατρικών παθήσεων. Παρόλα αυτά η ψυχιατρική δίνει φαρμακευτική αγωγή για την μεταβολή βιολογικών παραγώντων, στο πλαίσιο της σταθεροποίησης της διάθεσης, όμως δεν μπορεί να ταυτίσει αυτούς τους βιολογικούς παράγωντες, με μια δεδομένη διάθεση. πχ. χορηγεί ουσίες που επιδρούν ως προς την σεροτονίνη, προκειμένου να σταθεροποιήση την διάθεση, αλλά δεν έχει ελέγξει νωρίτερα αν όντως λείπει αυτή η ουσία από τον οργανισμό, αν όντως δεν λειτουργεί καλά το σύστημα που πάει να επηρεάσει και έπειτα, μετά το πέρας της αγωγής, αν υπάρχουν τα επιθυμητά (και δεν υπάρχουν τιμές για αυτά) ποσά αυτών των ουσιών στον οργανισμό. Οπότε χορηγεί ουσίες, αλλά ελέγχει την υγεία ή την ασθένεια με βάση την εμπειρία που του μεταφέρει ο ασθενής και έτσι υποθέτει την καλή έκβαση της θεραπείας ή την υποτροπή της ασθένειας. Ο καρδιολόγος ελέγχει με τα εργαλεία που του δίνει η επιστήμη του, την καρδιά και μπορεί να δώσει αναφορά της εύρυθμης λειτουργίας αυτής. Ο ψυχίατρος δεν έχει τέτοια μέσα ή εργαλεία, ούτε μπορεί να ορίσει την εύρυθμη λειτουργία της ψυχής. Εχει στατιστικά μέτρα αναφοράς και προσδιορισμού συμπεριφορών, που χαρακτηρίζονται ως φυσιολογικές ή όχι, με βάση στατιστικές που έχουν ως μέτρο, ένα φάσμα κοινωνικά αποδεκτών εκφράσεων και συμπεριφορών. 

 

Πέραν όλων αυτών, είναι πλέον βέβαιο, πως η φαρμακευτική αγωγή χρησιμεύει και έχει(;) τα επιθυμητά αποτελέσματα όταν συνοδεύει ψυχαναλυτικές ή άλλες θεραπείες. Από μόνη της, οδηγεί σε χρόνια ουσιοεξάρτηση με σοβαρές συνέπειες για τον παθόντα. Δυστχώς ή ευτυχώς, τα ψυχοφάρμακα δεν είναι σαν την ινσουλίνη ή το χάπι της πίεσης, όπου απλά το παίρνεις και συνεχίζεις. 

 

 

 

Φανή μου, όλα θα πάνε καλά, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσεις. Το σημαντικό είναι ότι θέλεις να βρεις τη Φανή και θα τη βρεις! Ξέρεις ποια είναι η χαρά και ποια ευτυχία αναζητείς, οπότε και θα την βρείς το δίχως άλλο. Το βιβλίο που σου ανέφερα, αν πέσει στα χέρια σου, ρίξτου μια ματιά. Δεν έχει καμία σχέση με όλα όσα γράφω τώρα είναι πιο απλό και πιο κοντά στην δική σου κατανόηση των πραγμάτων. Σε κάθε περίπτωση, αν θελήσεις να ψαξτείς και διαφορετικά, να διαβάσεις κάτι, να μιλήσεις με κάποιον, μπορείς να επικοινωνήσεις με pm. 

Τέλος θέλω να σου πω, πως οι άνθρωποι σου, η οικογένεια σου, όσοι σε αγαπούν και σε φροντίζουν, είναι ότι πιο σημαντικό έχεις και ότι χρειάζεσαι για να σταθείς στα πόδια σου. Επένδυσε στις σχέσεις σου, αγκάλιασε όσους είναι εκεί για σένα. Μην κλείνεσαι και μην απομονώνεσαι. Αγκάλιασε μεταφορικά και κυριολεκτικά τα παιδιά σου. Και όλα θα στρώσουν σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα. Κράτα τη θέληση σου ζωντανή και άσε τα υπόλοιπα να δουλέψουν από μόνα τους. 

 

Καλή τύχη και καλή δύναμη.

Σου εύχομαι σύντομα να γελάσεις από καρδιάς και πάλι .

 

Καλό βράδυ.

 

Eπειδή έχω την ατυχία να προέρχομαι από μία οικογένεια με πολλές ψυχικές ασθένειες, από ελαφρές ως πολύ βαριές, και επειδή δεν μπορώ να κάνω αυτή τη συζήτηση σε κόσμιο επίπεδο πια (δυστυχώς είναι κάτι που επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα και απλά δεν αντέχω άλλο), θα συνοψίσω σε δύο πράγματα:

- Μην αμφισβητείτε διαγνώσεις και θεραπείες ψυχικών ασθενειών. Η τελοσπάντων, αμφισβητείτε ό,τι θέλετε στα πλαίσια κοινωνικής συζήτησης με τους υγιεις φίλους σας, αλλά μην αμφισβητείτε τη διάγνωση και τη θεραπεία στον ίδιο τον ασθενή. Ηδη λόγω της φύσης της αρρώστειας ο ασθενής νιώθει αγχωμένος, προβληματισμένος και τείνει από μόνος να αμφισβητήσει τα πάντα, και μπορεί αυτή η αθώα συζήτηση να κάνει τεράστεια και καταστροφική διαφορά

- Φανή, και κάθε κοπέλα με επιλόχειο κατάθλιψη: δεν είναι στο μυαλό σου, δεν είναι απόφαση, δεν κάνεις κάτι λάθος, δεν είναι θέμα θέλησης, δεν έχει να κάνει με την ανατροφη σου, τον τρόπο ζωής σου, τις επιλογές σου, δε χρειάζεται να νιώσεις πίεση, δε χρειάζεται να νιώσεις τύψεις, δε χρειάζεται να προσπαθήσεις να επιβληθείς στο μυαλό σου ή στην καρδιά σου, δε χρειάζεται να ψάξεις για εναλλακτικές αντιμετωπίσεις, δε χρειάζεται να εξηγήσεις σε κανέναν. Εμπιστεύσου το γιατρό σου, οταν η αγωγή αρχίσει να δουλεύει, θα ρυθμιστεί το πρόβλημα και όλα θα φτιάξουν. Και φιλική συμβουλή εκ πείρας: μείνε μακριά από το ιντερνετ όσο μπορείς, εκτός αν μπορείς να κάνεις πολύ επιλεκτική ανάγνωση. Τα κάθε είδους φόρουμ μπορεί να είναι καταστροφικά όταν μιλάμε για ψυχικές ασθένειες.

[blessedmom]

Κοριτσια περασε ενας μηνας....ακομα δεν ειμαι πολυ καλα. βιαζομαι να αισθανθω. Για να πω την αληθεια ειμαι λιγο καλυτερα. Το βραδυ απο τις 9 και μετα εχω πολυ καλη ψυχολογια. Τον αγκαλιαζω τον φιλαω ισα που νιωθω πως τον αγαπω. Ομως την ημερα αλλαζουν ολα παλι. Συνεχεια διαβαζω πραγματα στο ιντερνετ.εχω διαβασει και διαφορα οπως μια που μετα απο 8 μηνες ακομα δεν αισθανεται πολλα κτλ και αγχωνομαι επιπλεον. ολοι μου λενε οτι θα περασει αλλα δεν μπορω να το πιστεψω. το λετε εσεις το λεει ο αντρας μου το λεει ο γιατρος μου αλλα που το ξερετε εσεις? κι αν εχει εξαντληθει ολη η αγαπη που ειχα στο πρωτο? κι αν εγω ειμαι η εξαιρεση? ποσο καιρο θελω ακομα? ποσο πρεπει να περιμενω ακομα? ποτε θα πατησω στα ποδια μου? μετα ενα αλλο που με απασχολει ειναι πως θα τα καταφερω με δυο παιδια? προσπαθω να φανταστω πως θα ειναι και παλι αγχωνομαι.

[vicky86]

Δ νομιζω να εχει εξαντληθει η αγαπη σου στο πρωτο,πως μετα τις 9 νιωθεις να τον αγαπας;

Τωρα για το πως θα τα καταφερεις με δυο υπαρχουν πολλοι παραγοντες.ποσο βολικα ειναι σαν παιδακια(θυμησε μου ποσο ειναι το πρωτο),αν δουλευεις,αν θα παει σχολειο το μεγαλο,αν εχεις βοηθεια

Υπαρχει κ το θετικο οτι μεγαλωνοντας απασχολουνται πολυ μεταξυ τους

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

Κοριτσια περασε ενας μηνας....ακομα δεν ειμαι πολυ καλα. βιαζομαι να αισθανθω. Για να πω την αληθεια ειμαι λιγο καλυτερα. Το βραδυ απο τις 9 και μετα εχω πολυ καλη ψυχολογια. Τον αγκαλιαζω τον φιλαω ισα που νιωθω πως τον αγαπω. Ομως την ημερα αλλαζουν ολα παλι. Συνεχεια διαβαζω πραγματα στο ιντερνετ.εχω διαβασει και διαφορα οπως μια που μετα απο 8 μηνες ακομα δεν αισθανεται πολλα κτλ και αγχωνομαι επιπλεον. ολοι μου λενε οτι θα περασει αλλα δεν μπορω να το πιστεψω. το λετε εσεις το λεει ο αντρας μου το λεει ο γιατρος μου αλλα που το ξερετε εσεις? κι αν εχει εξαντληθει ολη η αγαπη που ειχα στο πρωτο? κι αν εγω ειμαι η εξαιρεση? ποσο καιρο θελω ακομα? ποσο πρεπει να περιμενω ακομα? ποτε θα πατησω στα ποδια μου? μετα ενα αλλο που με απασχολει ειναι πως θα τα καταφερω με δυο παιδια? προσπαθω να φανταστω πως θα ειναι και παλι αγχωνομαι.

Σταμάτα να κοιτάς το ιντερνετ. Είναι σκέτη καταστροφή αν έχεις κατάθλιψη, και το πρώτο πράγμα που μου είχε πει στο παρελθόν ψυχολόγος να αποφεύγω σε φάση που δεν ένιωθα καλά

[blessedmom]

Η πρωτη ειναι 4 και ειναι πολυ καλοβολη. Απο ολα που εχω διαβασει βλεπω οτι το κολλημα το τρωνε στο πρωτο παιδι. Εγω γιατι στο δευτερο?

[ΑΡΓΚ]

12 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

Η πρωτη ειναι 4 και ειναι πολυ καλοβολη. Απο ολα που εχω διαβασει βλεπω οτι το κολλημα το τρωνε στο πρωτο παιδι. Εγω γιατι στο δευτερο?

Oχι απαραίτητα, δεν υπάρχουν κανόνες. Κάποια στιγμή έτσι θα κάτσουν οι ορμόνες. Μην προσπαθείς να το ερμηνευσεις, είναι σα να αναρρωτιέσαι γιατί τη μία φορά που η κόρη σου είχε πονόλεμο σε κόλλησε και την άλλη όχι. Η αντοχή σου εκείνη την ώρα, η κούραση, ο καιρός, το τι έτρωγες... τρέχα γύρευε.

Η διαφορά ηλικία είναι σχετικά βολική. Η μεγάλη θα πηγαίνει νήπιο, το μωρό θα είναι σπίτι και θα έχουν χρόνο χώρια, να μην τρώγονται.

[BabyCute]

On 10 August 2017 at 0:03 PM, fani_pap said:

Κοριτσια περασε ενας μηνας....ακομα δεν ειμαι πολυ καλα. βιαζομαι να αισθανθω. Για να πω την αληθεια ειμαι λιγο καλυτερα. Το βραδυ απο τις 9 και μετα εχω πολυ καλη ψυχολογια. Τον αγκαλιαζω τον φιλαω ισα που νιωθω πως τον αγαπω. Ομως την ημερα αλλαζουν ολα παλι. Συνεχεια διαβαζω πραγματα στο ιντερνετ.εχω διαβασει και διαφορα οπως μια που μετα απο 8 μηνες ακομα δεν αισθανεται πολλα κτλ και αγχωνομαι επιπλεον. ολοι μου λενε οτι θα περασει αλλα δεν μπορω να το πιστεψω. το λετε εσεις το λεει ο αντρας μου το λεει ο γιατρος μου αλλα που το ξερετε εσεις? κι αν εχει εξαντληθει ολη η αγαπη που ειχα στο πρωτο? κι αν εγω ειμαι η εξαιρεση? ποσο καιρο θελω ακομα? ποσο πρεπει να περιμενω ακομα? ποτε θα πατησω στα ποδια μου? μετα ενα αλλο που με απασχολει ειναι πως θα τα καταφερω με δυο παιδια? προσπαθω να φανταστω πως θα ειναι και παλι αγχωνομαι.

Βρε φιλεναδα τον Tony Robbins που σου είπα τον διαβασες; Τοςο κόσμο εχει βοηθήσει κατι θα βγάλεις και εσύ... Αν ειναι να βλέπεις  Ίντερνετ προσπάθησε να το κανεις για κατι θετικό μονο.... Και για τα δυο παιδια θα τα καταφέρεις όπως όλες το κάναμε. Ασε τα φάρμακα να κάνουν την δουλειά τους και μέτα βλέπεις πως και που, αν θες να κανεις κατι μονη σου πες στον εαυτό αου οτι θα τα καταφέρεις .... Και κόψε και την ζάχαρη αν μπορεις, φέρνει πολυ μιζέρια (και εγω που ειμαι επιρρεπής σε κατάθλιψη την έκοψα )

ο Θεος να σε εχει καλα!

[belleblue]

αυτό το ότι είσαι καλά μετά τις 9 το βράδυ.... είναι νομίζω πολύ ενδεικτικό. Αμα σου πω ότι και εγώ έχω/είχα τέτοιες διακυμάνσεις! πολύ θα ήθελα να ήξερα γιατί. 

εγώ νομίζω ότι το άγχος μας αυξάνεται το πρωί, όταν ξεκινάμε να έχουμε προσδοκίες για το πως θα περάσουμε την ημέρα. Εκεί, ξεκινάνε οι σκέψεις οι "ελεγκτικές" όπως κάποια έγραψε πολύ σωστά εδώ πέρα  - δε θυμάμαι ποιά - κυριαρχούν, μας κυριεύουν...  

Δηλαδή " θέλω να είμαι έτσι, θέλω να αισθανθώ έτσι,  τελικά δεν τα καταφέρνω και είμαι χάλια, " ενώ στο τέλος της ημέρας, λέω, τελείωσε αυτή η ημέρα, τελείωσαν και οι προσδοκίες για αυτή τη νέα μέρα. Κάθε νέα μέρα έχει ξανά τις ίδιες νέες προσδοκίες. φόβους και αισθηση αποτυχίας,  που απλώς κάνουν το κύκλο τους και στο τέλος της ημέρας, αφού βλέπεις ότι δεν κατάφερες τίποτα με αυτές τις σκέψεις, ίσως χαλαρώνεις λέγοντας στον εαυτό σου  "μα, τι μαμακία είναι αυτό το πράγμα" σαν να φευγει πάλι ένα κύμα παλιρροιας! 

Να μας αναλύσει κάποιος θέλω εδω να μας πεί τι σημαίνει αυτό! ;;;;;;;

[ΑΡΓΚ]

9 ώρες πρίν, belleblue είπε:

αυτό το ότι είσαι καλά μετά τις 9 το βράδυ.... είναι νομίζω πολύ ενδεικτικό. Αμα σου πω ότι και εγώ έχω/είχα τέτοιες διακυμάνσεις! πολύ θα ήθελα να ήξερα γιατί. 

εγώ νομίζω ότι το άγχος μας αυξάνεται το πρωί, όταν ξεκινάμε να έχουμε προσδοκίες για το πως θα περάσουμε την ημέρα. Εκεί, ξεκινάνε οι σκέψεις οι "ελεγκτικές" όπως κάποια έγραψε πολύ σωστά εδώ πέρα  - δε θυμάμαι ποιά - κυριαρχούν, μας κυριεύουν...  

Δηλαδή " θέλω να είμαι έτσι, θέλω να αισθανθώ έτσι,  τελικά δεν τα καταφέρνω και είμαι χάλια, " ενώ στο τέλος της ημέρας, λέω, τελείωσε αυτή η ημέρα, τελείωσαν και οι προσδοκίες για αυτή τη νέα μέρα. Κάθε νέα μέρα έχει ξανά τις ίδιες νέες προσδοκίες. φόβους και αισθηση αποτυχίας,  που απλώς κάνουν το κύκλο τους και στο τέλος της ημέρας, αφού βλέπεις ότι δεν κατάφερες τίποτα με αυτές τις σκέψεις, ίσως χαλαρώνεις λέγοντας στον εαυτό σου  "μα, τι μαμακία είναι αυτό το πράγμα" σαν να φευγει πάλι ένα κύμα παλιρροιας! 

Να μας αναλύσει κάποιος θέλω εδω να μας πεί τι σημαίνει αυτό! ;;;;;;;

Noμίζω πάει με τον άνθρωπο. Εγώ γενικά σε ένα φανταστικό κόσμο όπου δεν είχα οικογένεια και είχα ελεύθερο ωράριο, θα δούλευα βράδια, τότε  νιώθω ότι έχω πιο πολύ ενέργεια (αν μπορούσα να ξυπνάω στις 12 το μεσημέρι βέβαια). Ε, εμένα η κατάθλιψη και η απελπισία πάντα με επιάνε από το απόγευμα και μετά. Οπότε πέρναγα τα βράδια να κοιτάω απελπισμένη το κενό.

[blessedmom]

Γεια σας κορίτσια!!!! Μπορω επιτελους να σας πω πως ειμαι πολυ καλυτερα!!! Μετα απο 3 μηνες σχεδον. Ηταν πολυ δυσκολα αυτα που περασα και εχω ακομα δρομο αλλα το αγαπαω το παιδι μου. Οχι σαν το πρωτο ακομα αλλα καθε μερα ολο και πιο πολυ. Οπότε χαιρομαι που μπορω να πω οτι οντως περναει. Ειχατε δικιο! Ευχομαι καμια να μην το περασει ξανα αλλα αν τυχει να μας ξαναδιαβασει καμια να ξερει οτι περναει! Σας ευχαριστω ολες για την στηριξη. Φιλιά!!! 

[ΑΡΓΚ]

Τέλεια

 

[antsa]

να σημειωσω εδω οτι εχω δυο παιδακια. και στον δευτερο παιδακι μου περασα κι εγω κατι κοντινο σε επιλοχειο καταθλιψη που κρατησε λογω κι αλλων οικογενειακων καταστασεων αρκετο καιρο (κανα χρονο ισως και λιγο παραπανω) αλλα το ξεπερασα μονη μου χωρις φαρμακευτικη αγωγη. Στο πρωτο παιδι, αισθανομουν τελεια, επνεα σε πελαγη ευτυχιας! στο δευτερο παιδι, κατι η συσσωρευμενη κουραση (απο το πρωτο παιδι), κατι μια συγκεκριμμενη διαφωνεια με τον συζυγο που κρατησε πολυ καιρο και δεν ειχα τη στηριξη και τη κατανοηση του.... επαθα επιλοχειο, κι αργησα να το ξεπερασω. με πολλα αυτοκαταστροφικα συναισθηματα. αρνητικα αισθηματα για το δευτερο παιδι μου (δεν εφταιγε σε τιποτα το ψυχουλακι μου, ηταν και ησυχο μωρακι γενικα), σκεφτομουν συχνα τι ωραια που θα ταν να πεθαινα και να μην υπηρχα... κι αλλα ασχημα σε σχεση με το μωρακι μου που δε θελω ουτε να θυμαμαι ουτε να παραδεχτω...