Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Love Parents.org.gr? Tell a friend!

Δεν νιωθω καλα με το μωρο μου...


Recommended Posts

Καθομαι τοση ωρα μπροστα απο τον υπολογιστη και κοιταζω την οθονη...δεν ξερω τι να πρωτογραψω...Ντρεπομαι για αυτα που νιωθω...Γεννησα περιπου πριν απο ενα μηνα αλλα δεν νιωθω καθολου χαρουμενη...Τις πρωτες μερες στο μαιευτηριο ολα ηταν μια χαρα...Ημουν ευτυχισμενη που γεννησα και ειχα το μωρακι μου...Οταν γυρισαμε σπιτι και μετα απο μερικες μερες ολα αλλαξαν...Δεν καταφερα να θηλασω και αυτο μου στοιχισε τρομερα...Και απο εκει ξεκινησαν ολα...Κλαιω καθε μερα...Νιωθω να πνιγομαι...Νιωθω οτι εγω ειμαι ανικανη για μανα...Νιωθω οτι θελω πισω την παλια μου ζωη...Ο αντρας μου με στηριζει απολυτα αλλα εγω νιωθω οτι σε λιγο καιρο θα κουραστει απο τα κλαματα μου και θα με αφισει και εμενα και το μωρο...Πως να το πω αυτο... δεν νιωθω δεσιμο με το παιδι...δεν ειναι οτι δεν το θελω αλλα δεν νιωθω οτι το λατρευω και ολας...Δεν θελω να περασω ετσι την υπολοιπη ζωη μου με ενα μωρο να κλαιει συνεχως και εγω να ειμαι κομματια απο την κουραση...Ειμαι συνεχως κλεισμενη σε ενα σπιτι και με το μωρο δεν μπορω να παω πουθενα μιας κ οταν δεν κοιμαται ολο κλαιει...Δεν την θελω τετοια ζωη....Εχει νιωσει και καμμια αλλη κοπελα ετσι???Σιγουρα περναω επιλοχειο αλλα πως θα μου φυγει αυτο το πραμα???Νιωθω συνεχως χαλια...

 

Ντρεπομαι για αυτα που ειπα αλλα ηθελα να τα μοιραστω με καποιον που ισως εχει νιωσει τα ιδια με μενα και τουλαχιστον αυτος με καταλαβει...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Καθομαι τοση ωρα μπροστα απο τον υπολογιστη και κοιταζω την οθονη...δεν ξερω τι να πρωτογραψω...Ντρεπομαι για αυτα που νιωθω...Γεννησα περιπου πριν απο ενα μηνα αλλα δεν νιωθω καθολου χαρουμενη...Τις πρωτες μερες στο μαιευτηριο ολα ηταν μια χαρα...Ημουν ευτυχισμενη που γεννησα και ειχα το μωρακι μου...Οταν γυρισαμε σπιτι και μετα απο μερικες μερες ολα αλλαξαν...Δεν καταφερα να θηλασω και αυτο μου στοιχισε τρομερα...Και απο εκει ξεκινησαν ολα...Κλαιω καθε μερα...Νιωθω να πνιγομαι...Νιωθω οτι εγω ειμαι ανικανη για μανα...Νιωθω οτι θελω πισω την παλια μου ζωη...Ο αντρας μου με στηριζει απολυτα αλλα εγω νιωθω οτι σε λιγο καιρο θα κουραστει απο τα κλαματα μου και θα με αφισει και εμενα και το μωρο...Πως να το πω αυτο... δεν νιωθω δεσιμο με το παιδι...δεν ειναι οτι δεν το θελω αλλα δεν νιωθω οτι το λατρευω και ολας...Δεν θελω να περασω ετσι την υπολοιπη ζωη μου με ενα μωρο να κλαιει συνεχως και εγω να ειμαι κομματια απο την κουραση...Ειμαι συνεχως κλεισμενη σε ενα σπιτι και με το μωρο δεν μπορω να παω πουθενα μιας κ οταν δεν κοιμαται ολο κλαιει...Δεν την θελω τετοια ζωη....Εχει νιωσει και καμμια αλλη κοπελα ετσι???Σιγουρα περναω επιλοχειο αλλα πως θα μου φυγει αυτο το πραμα???Νιωθω συνεχως χαλια...

 

Ντρεπομαι για αυτα που ειπα αλλα ηθελα να τα μοιραστω με καποιον που ισως εχει νιωσει τα ιδια με μενα και τουλαχιστον αυτος με καταλαβει...

 

καλημερα και να σου ζησει το ζουζουνακι!!!μην ντεπεσαι,αυτα δεν τα λες εσυ αλλα οι ορμονες σου.παρε μια γνωμη ειδικου και ολα θα πανε καλυτερα!!!

χαμογελα τρελλα κ ολα θα πανε μια χαρα

το αγορακι μου ειναι η ζωη μου ολη!!!!!!!!!!!

Link to comment
Share on other sites

ειναι λογικο να νιωθεις ετσι!!!! μου φαινεται σαν επιλοχια καταθληψη που περασα και εγω !!!! οταν εκανα το πρωτο μου παιδι το λατρεψα πραγματικα απο την πρωτη στιγμη, ποτε δεν ειπα ωχ ξυπνησαι παλι !!!! καθε στιγμη μαζι του ηταν υπεροχη !!! και ερχετε η δευτερη γεννα !!! καμμια σχεση οχι οτι δεν ενιωσα ομορφα οχι οτι δεν την αγαπησα αλλα ........ περασε πολυ καιρος για να νιωσω την απεραντη αγαπη που νιωθω τωρα!!! ξυπνουσε την νυχτα και φωναζα στον αντρα μου αντε να την ταισεις!!!!!! ναι τωρα νιωθω τυψεις αλλα ειναι οι ορμονες που μας κανουν οτι θελουμε και οχι εμεις!!!!!!

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ !

ΓΙΑΝΝΗΣ 28/08/2004

ΧΡΙΣΤΙΝΑ 16/09/2006

Link to comment
Share on other sites

Οι περισσότερες έχουμε βρεθεί εκεί. Κείσε τον υπολογιστή. Ντύσου, βάψου λίγο, ντύσε και το μωρό σου και βγες από το σπίτι. Ας κλαίει, κατά πάσα πιθανότητα μια βόλτα θα το ηρεμήσει, όσο μικρή και να είναι αυτή (ακόμα και μια γύρα στο τετράγωνο). Το μωρό σου το λατρεύεις αλλά το ξενύχτι, τα σπασμένα νεύρα και οι άστατες ορμόνες δε σε αφήνουν να το χαρείς. Η κάθε μία από εμάς είναι η καλύτερη μαμά που θα μπορούσαν να έχουν τα παιδιά μας.

Link to comment
Share on other sites

υπομονη και ο χρονος θα σε κανει να αλλαξεις συναισθηματα!εργαζομουν χρονια σε φαρμακειο και ξερω για πολλες περιπτωσεις επιλοχειας καταθλιψης.Θα περασει δεν ειναι τιποτα απλα χρειαζεσαι την συμβουλη καποιου ειδικου γιανα ξεπεραστει πιο γρηγηρα!ειναι λογικο ολο αυτο μην ξεχνας πως για πολλες γυναικες αυτη η αλλαγη με το παιδι στο σπιτι ειναι ενα σοκ!εξαρταται παντα τον χαρακτηρα της καθε κοπελας-μην ντρεπεσαι , δεν μιλας εσυ αλλα οι ορμονες σου-ζητα την βοηθεια ειδικου χωρις ντροπες... ;)

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Kαλημέρα, κάπως έτσι ήμουνα κι' εγώ το πρώτο καιρό. Γέννησα Νοέμβριο και ξαφνικά όλο το χειμώνα κλείστηκα με ένα μωρό στο σπίτι που έκλαιγε κι' εγώ αφού δεν μπορούσα να το ησυχάσω ένοιωθα ανίκανη για μαμά! Δεν ήταν ο "έρωτας με τη πρώτη ματιά" αλλά μία φίλη μου είπε ότι δένεσαι με έναν άνθρωπο όσο τον ζεις, και πόσο δίκιο είχε, τώρα δεν μπορώ λεπτό χωρίς το μωρό μου. Είμαι στη δουλειά και σκέφτομαι πότε θα τελειώσω να πάω κοντά του.

Πίστεψέ με το πρώτο τρίμηνο είναι δύσκολο και φυσικά αν νοιώσεις την ανάγκη να αποτανθείς σε κάποιον ειδικό, να το κάνεις!

Link to comment
Share on other sites

Γενικά οι πρώτοι τρεις μήνες είναι δύσκολοι, γιατί - εκτός της όλης κούρασης - δεν πολυανταποκρίνονται κιόλας τα μωρά. Σε λίγο καιρό θα αρχίσει να χαμογελάει και να σε κοιτάει και θα αλλάξουν όλα.

Link to comment
Share on other sites

τι μου θύμισες τώρα...!το τί κλάμα έριξα κι εγώ στη λοχεία δε λέγεται.κι εγώ αισθανόμουν χάλια, ανίκανη ,εγκλωβισμένη και όλα τα σχετικά.σε καταλαβαίνω απόλυτα με το θηλασμό.ούτε εγώ κατάφερα να θηλάσω και με είχε ρίξει απίστευτα ψυχολογικά.πέρασε όμως αυτή η φαση. θα σου περάσει κι εσένα, φάση είναι.μέρα με τη μέρα θα νιώθεις καλύτερα και θα δένεσαι περισσότερο με το μωράκι σου.και κάτι άλλο:μην ανησυχείς ότι θα σ'αφήσει ο σύζυγος.θα κάνει υπομονή.όλοι κάνουν.επίσης, θα συμφωνήσω με την Αφροδίτη:κάνε βολτούλες,βοηθάνε αρκετά. και μη διστάζεις να ζητάς βοήθεια σε ότι θες.να χαίρεσαι το παιδάκι σου και πίστεψε με δεν είσαι η μόνη, μη νιώθεις τύψεις.

Link to comment
Share on other sites

Καλή μου πάρα πολλές γυναίκες ένιωσαν και νιώθουν όπως εσύ.....(μεταξύ αυτών και εγώ). Φίλη μου προχθές μου είπε μέσα στην απελπισία της " Νομίζω καμία φορά ότι μετάνοιωσα μου έκανα το μωρό...." και μετά πάλι έκλαιγε.....

Όταν ήμουν και εγώ στη θέση σου πήρα τον γυναικολόγο μου τηλέφωνο και μου είπε αν χρειαστεί να μου γράψει κάποια φάρμακα...Δεν είναι κακό....Δυστυχώς έτσι είναι η επιλόχειος....και πολλές φορές δεν περνάει μόνη της όσο και να προσπαθούμε εμείς. Ίσως θα ήταν καλύτερα να κάνεις ένα τηλέφωνο στο γιατρό σου.

Link to comment
Share on other sites

δε νομιζω οτι δενετε καμια τοσο πολυ απο την αρχη με το μωρο.τωρα που κοιταζω προς τα πισω ουτρε εγω ειχα δεσιμο.ημουν χαρουμενη ναι,αλλα το δεσιμο ερχεται αργοτερα οταν συνηθιζεις κ την παρεα του,οταν σε κοιταζει..! ειναι φυσιολογικο κ μην εχεις τυψεις!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Γενικά οι πρώτοι τρεις μήνες είναι δύσκολοι, γιατί - εκτός της όλης κούρασης - δεν πολυανταποκρίνονται κιόλας τα μωρά. Σε λίγο καιρό θα αρχίσει να χαμογελάει και να σε κοιτάει και θα αλλάξουν όλα.

έτσι είναι!

Link to comment
Share on other sites

Δεν φοβήθηκα καμμιά μου γέννα...το μετά φοβόμουνα αυτό τις 40 πρώτες μέρες....μόνο στην δεύτερη μου γέννα δεν με ''εριξε'' ήμουν απασχολημένη με τον θηλασμό...η δε πρώτη και τρίτη ΧΑΛΙΑ...

 

τώρα είμαστε 2 μηνών είμαι συνεχώς μέσα με τα 3 μου μωρά αλλά δεν έχουν καμμία σχέση οι 40 μέρες με δαύτες...ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΛΗ ΜΟΥ...ΤΟ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΘΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΤΟΤΕ ΠΟΛΥ ΒΛΑΚΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΓΕΣ ΑΥΤΑ...

 

ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΛΕΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ..ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ..:wink:

Διομήδης 27/09/05

Γιώργος 18/10/08

Πολυχρόνης 03/07/10

 

Link to comment
Share on other sites

αυτο το λενε επιλόχεια καταθληψη.

και αφου εισαι από τις τυχερες που σε στηριζει ο αντρας σου, σιγυρα ολα θα πανε καλα.

μη σε ανυσηχει που δεν εχεις δεθει ακόμη με το μωρο. δε γινεται από τη μια μερα στην αλλη. θα γιενι χωρις να το καταλαβεις.

εεεε και καποια στιγμη θα σταματησουν τα κλαματα, θα αρχισουν τα γελακια και θα ρυθμιστει το πρόγαμμά του και ο ύπνος του.

ολα καλα θα πάνε! ειναι σημαντικό που σε στηριζει ο αντρας σου και δεν το περνάς μονη σου. η μαμά σου, η αδελφή σου, καποια θεια σου- ξαδέλφη σου;

 

age.png

Link to comment
Share on other sites

αυτο το λενε επιλόχεια καταθληψη.

και αφου εισαι από τις τυχερες που σε στηριζει ο αντρας σου, σιγυρα ολα θα πανε καλα.

μη σε ανυσηχει που δεν εχεις δεθει ακόμη με το μωρο. δε γινεται από τη μια μερα στην αλλη. θα γιενι χωρις να το καταλαβεις.

εεεε και καποια στιγμη θα σταματησουν τα κλαματα, θα αρχισουν τα γελακια και θα ρυθμιστει το πρόγαμμά του και ο ύπνος του.

ολα καλα θα πάνε! ειναι σημαντικό που σε στηριζει ο αντρας σου και δεν το περνάς μονη σου. η μαμά σου, η αδελφή σου, καποια θεια σου- ξαδέλφη σου;

ναι σωστά!έχεις κάποια να σε βοηθάει?εγω δεν είχα βοήθεια απο κανένα κι αυτό επιβάρυνε την κατάσταση.φαντάζομαι αν είχα βοήθεια θα μουν καλύτερα.

Link to comment
Share on other sites

ναι σωστά!έχεις κάποια να σε βοηθάει?εγω δεν είχα βοήθεια απο κανένα κι αυτό επιβάρυνε την κατάσταση.φαντάζομαι αν είχα βοήθεια θα μουν καλύτερα.

 

Μπορεί και όχι....

Εγώ είχα βοήθεια αλλά δεν με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα. Άτιμες ορμόνες......

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Εγω τα ενιωθα αυτα μεχρι αρκετα προσφατα. Οτι ηθελα την παλια μου ζωη πισω. Πλεον δεν μπορω ΟΥΤΕ να φανταστω να ειμαι οπως ημουν και να μην εχω την κορη μου. Αλλα δεν ειχα επιλοχειο μονο. Ειχα καραμπινατη καταθλιψη. Θα σου πω τι μου ειπαν εμενα. Αν τα συμπτωματα επιμενουν περαν του 3μηνου να ζητησεις επαγγελματικη βοηθεια. Αλλα οτι περιεγραψες ενιωθα ακριβως και εγω. Και ναι μου περασε. Ακομα και χωρις φαρμακα (το οποιο ομως θεωρω σε μερικες περιπτωσεις παρακινδινευμενο)......προς στιγμην οντως σε σενα ειναι οργανικο....ορμονολογικο. Αν το δεις να επιμενει ζητα βοηθεια ομως........

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites

Σου ορκίζομαι πως διαβάζοντας το ποστ σου, κοίταξα να δω αν το είχα γράψει εγώ παλιότερα!

Καλή μου, έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ ένιωθα!

Πίστευα πως κάνοντας παιδί καταστράφηκε η ζωή μου, πως από δω κ πέρα θα είμαι μέσα στο σπίτι με ένα μωρό που θα κλαίει κ θα εξαρτάται από μένα κ μόνο. Επειδή κ γω ξεκίνησα να καταρρέω επειδή δεν κατάφερα να θηλάσω, ένιωσα έντονα ανίκανη σα μάνα.

Είχα ευτυχώς τον άντρα μου που με βοηθούσε κ έναν καλό παιδίατρο που με καθησύχαζε κ μου στάθηκε κ σαν ψυχολόγος. Βέβαια εμένα η μικρή μου πέρασε κ 8 μήνες με κολλικούς κ αυτό με διέλυσε τελείως. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ασχετοσύνη της μητρότητας ήταν καταστροφικά!

Όμως σιγά σιγά, αυτό φτιάχνει. Η κατάσταση διορθώνεται, αργά αλλά σταθερά. Αποκτώντας αυτοπεποίθηση κ σιγουριά, το μωρό ηρεμεί κ συ θα καταλάβεις πως η ζωή σου θα πάρει σύντομα άλλο ρυθμό πάλι. Πιο νορμάλ, πιο ανθρώπινο. Μην αγχώνεσαι, εγώ εκείνες τις δύσκολες μέρες μιλούσα με μία φίλη που έκανα εδώ στο φόρουμ που ήταν κ κείνη με νεογέννητο κ παρηγοριόμουν. Κάνε κ συ το ίδιο. Μίλα μας κ θα δεις πως δεν είσαι μόνη, δεν είσαι τρελή, δεν είσαι κακιά μάνα. Είσαι απλά σε κακή ψυχολογία.

 

Εγώ θα είμαι εδώ, γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά πως νιώθεις κ ξέρω πόση ανάγκη έχεις να βρεις παρηγοριά σε κάποιον που έχει περάσει το ίδιο!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μπορεί και όχι....

Εγώ είχα βοήθεια αλλά δεν με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα. Άτιμες ορμόνες......

 

Εγω παλι δεν ειχα απο πουθενα βοηθεια περαν του συζυγου που την εκοψε και αυτος σιγα σιγα. Αλλα το ξεπερασα μονη μου. Σταματησα να θελω να κοψω τον λαιμο μου.......:mrgreen:

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites

Καθομαι τοση ωρα μπροστα απο τον υπολογιστη και κοιταζω την οθονη...δεν ξερω τι να πρωτογραψω...Ντρεπομαι για αυτα που νιωθω...Γεννησα περιπου πριν απο ενα μηνα αλλα δεν νιωθω καθολου χαρουμενη...Τις πρωτες μερες στο μαιευτηριο ολα ηταν μια χαρα...Ημουν ευτυχισμενη που γεννησα και ειχα το μωρακι μου...Οταν γυρισαμε σπιτι και μετα απο μερικες μερες ολα αλλαξαν...Δεν καταφερα να θηλασω και αυτο μου στοιχισε τρομερα...Και απο εκει ξεκινησαν ολα...Κλαιω καθε μερα...Νιωθω να πνιγομαι...Νιωθω οτι εγω ειμαι ανικανη για μανα...Νιωθω οτι θελω πισω την παλια μου ζωη...Ο αντρας μου με στηριζει απολυτα αλλα εγω νιωθω οτι σε λιγο καιρο θα κουραστει απο τα κλαματα μου και θα με αφισει και εμενα και το μωρο...Πως να το πω αυτο... δεν νιωθω δεσιμο με το παιδι...δεν ειναι οτι δεν το θελω αλλα δεν νιωθω οτι το λατρευω και ολας...Δεν θελω να περασω ετσι την υπολοιπη ζωη μου με ενα μωρο να κλαιει συνεχως και εγω να ειμαι κομματια απο την κουραση...Ειμαι συνεχως κλεισμενη σε ενα σπιτι και με το μωρο δεν μπορω να παω πουθενα μιας κ οταν δεν κοιμαται ολο κλαιει...Δεν την θελω τετοια ζωη....Εχει νιωσει και καμμια αλλη κοπελα ετσι???Σιγουρα περναω επιλοχειο αλλα πως θα μου φυγει αυτο το πραμα???Νιωθω συνεχως χαλια...

 

Ντρεπομαι για αυτα που ειπα αλλα ηθελα να τα μοιραστω με καποιον που ισως εχει νιωσει τα ιδια με μενα και τουλαχιστον αυτος με καταλαβει...

Λες και διαβάζω δικά μου λόγια!!! Έτσι ακριβώς αισθανόμουν και εγώ. Μη σου πώ ότι ακόμα τα αισθάνομαι και ας είναι ο γιός μου 17 μηνών. Δεν θα το έλεγα κατάθλιψη γιατί θα έπρεπε κάποια στιγμή να το ξεπεράσω. Εγώ βέβαια επειδή εργάζομαι στο δημόσιο έκατσα 1 χρόνο μαζί του, ΥΠΕΦΕΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!! Τα είχα βάλει με όλο το σόι επειδή έμεναν μακριά και δεν ερχόντουσαν να με βοηθήσουν μόνο εγώ και ο σύζυγός μου υπήρχαμε. Εγώ έκλαιγα απο την 1η νύχτα στο νοσοκομείο. Ήμουν μόνη μου στο δωμάτιο και αυτό τελικά δεν ήταν καλό γιατί δεν είχα άλλη κοπέλα να μιλάω και όλα μου φαινόντουσαν βουνό. Εγώ να σου πώ την αλήθεια νομίζω ότι δεν ήμουν έτοιμη για παιδί ακόμα (είμαι βέβαια 34 ετών, δεν είμαι και μπέμπα). Τέλος πάντων ελπίζω να μη με ακούει ο θεός όταν νευριάζω με το μικρό!!! Θα σου πώ μόνο αυτό: αλλά μωρά είναι στο νοσοκομείο και ταλαιπωρούνται, τουλάχιστον τα δικά μας είναι γερά αλλά εμείς είμαστε στον κόσμο μας, άλλες μητέρες έχουν 2-3 παιδιά, οικονομικά προβλήματα, προβληματικές σχέσεις. Εγώ τουλάχιστον είμαι κάλα και πάλι όλα μου φταίνε!!! Συχνά τα βάζω και με τον εαυτό μου για τις κουταμάρες που κάνω ή λεω!!! Ελπίζω να σε βοήθησα. Κοίτα τι γίνεται γύρω μας και ίσως κάπως βοηθηθείς.

Link to comment
Share on other sites

Koritsi mou min ntrepese katholou ....

Se katalaveno apolita perasa kai ego apo avto to stadio kai polles kopeles fantazomai alles pio ligo kai alles pio poli.

Den ithela to moro kai pisteva oti tha allaxi tin sxesi mou me ton anrta m kathimerinos eklega . Na skeftis ithela na pigeno sto fourno ga na xeskazo pnigomoun poli.

Pistevo oti perasa ena komati apo epiloxia katathlipsi .

Einai i ormones xereis sta ipsi kai amesos me tin gennisi pesftoun katakorifa.

Min se perni apo kato sou milaei mia pathousa.

O xronos einai o kaliteros giatros. Tora to moraki mou einai 18 m kai einai ta panta gia mena den mporo na pistepso pos itan dinato na eniotha olo avta ta sinesthimata.

Den sou leo kai tora zorizome giati einai stin fasi tis iperkinitikotitas kai ton trexo sinexos apo piso alla den einai to idio . Otan einai vrefos mono dinis omos tora perneis tin agapi tou sou fonazi mama anagnorizi pia eisai se fila.....

Otan mou elegan oti itan fasi kai tha perasi elega apokliete kai omos koritsi mou tha perasei min anisixis na skeftese thetika na les iparxoun kopeles pou then kanoun pedia i kopeles pou ftanoun mexri to telos kai ta xanoun ..... Na to palepsis min se pari apo kato.

Ilikrina se katalaveno apolita giati to perasa kai ego gia na katalavis den mporousa na akouo to thorivo pou tou aircondition me epiane taxikardia...

Pragmatika sou leo tha to xeperasi sintoma molis to mpempaki sou skasi xamogelo tha ta xexasis ola.

Ipomoni.....apo edo kai pera :-)

[sIGPIC][/sIGPIC]

Link to comment
Share on other sites

Τα συναισθήματά σου μου ακούγονται απολύτως φυσιολογικά. Άσχετα απ' την επιλόχεια κατάθλιψη κ τις ορμόνες, θεωρώ ότι βρίσκεσαι σε μια εντελώς πρωτόγνωρη φάση της ζωής σου βιώνεις μια μεγάλη αλλαγή και κάθε άνθρωπος όταν πρόκειται για αλλαγές χρειάζεται το χρόνο του για να προσαρμοστεί..

Θα συμφωνήσω ότι το δέσιμο με ένα παιδί έρχεται σιγά σιγά μέσα απ' την καθημερινή επαφή μαζί του. Αυτοί οι "μύθοι" κ οι υπερβολές περί μητρότητας κ των συναισθημάτων που "πρέπει" να έχει μια γυναίκα καλό θα ήταν κάποτε να πάψουν γιατί επηρεάζουν αρνητικά πολλές γυναίκες απ' ό,τι έχω καταλάβει...Κάθε γυναίκα είναι διαφορετικός άνθρωπος και τα συναισθήματα ποικίλλουν....Δεν είναι δυνατόν να αισθάνονται οι μητέρες τύψεις που δεν λάτρεψαν το μωρό κατευθείαν ή που αισθάνονται κούραση πλήξη ανασφάλεια ή οτιδήποτε άλλο είναι φυσιολογικό να αισθάνονται...

Θα πάνε όλα καλά θα το δεις!;)

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites

Tora diavasa kai ta alla msg ton koritsion kai opos vlepis oles exoume perasi apo avto to stadio na pernis kouragio kai na les oles perasan etsi kai tha erthi stigmi pou ola tha einai kalitera. Na milas me files sou i emas edo pistepse me tha sou kani kalo ego thimame eperna sinexos tin koumpara mou tilifono ase pou ekini itan eggios fantasou tin dinami tis edina vlepontas me :-)

I alithia einai oti allazi rizika i zoi sou tora pleon ta panta exartontai apo to moro an tha pas esto mia volta me to amaxi opos ekanes palia an tha pas kommotirio an ana omos tin na gini the tha kanoume pedia gia na eimaste panta stin isixia mas ... otan megalousoun kai tha figoun apo konta mas .....

Elpizo na niothis kalitera tora.

[sIGPIC][/sIGPIC]

Link to comment
Share on other sites

Εγω τα ενιωθα αυτα μεχρι αρκετα προσφατα. Οτι ηθελα την παλια μου ζωη πισω. Πλεον δεν μπορω ΟΥΤΕ να φανταστω να ειμαι οπως ημουν και να μην εχω την κορη μου. Αλλα δεν ειχα επιλοχειο μονο. Ειχα καραμπινατη καταθλιψη. Θα σου πω τι μου ειπαν εμενα. Αν τα συμπτωματα επιμενουν περαν του 3μηνου να ζητησεις επαγγελματικη βοηθεια. Αλλα οτι περιεγραψες ενιωθα ακριβως και εγω. Και ναι μου περασε. Ακομα και χωρις φαρμακα (το οποιο ομως θεωρω σε μερικες περιπτωσεις παρακινδινευμενο)......προς στιγμην οντως σε σενα ειναι οργανικο....ορμονολογικο. Αν το δεις να επιμενει ζητα βοηθεια ομως........

 

Εγω παλι δεν ειχα απο πουθενα βοηθεια περαν του συζυγου που την εκοψε και αυτος σιγα σιγα. Αλλα το ξεπερασα μονη μου. Σταματησα να θελω να κοψω τον λαιμο μου.......:mrgreen:

 

Λες και διαβαζω τον εαυτο μου!!!

Δεν εχω παει σε ειδικο, προσπαθω μονη μου.....

Τουλαχιστον εχει κοπει το κλαμμα!!!!

 

Δεν υπηρχε κανενας για βοηθεια, ο αντρας μου δουλετε και δουλευει πολλες ωρες και οταν ερχοταν και με εβλεπε μες το κλαμα μου ελεγε:

"παλι ανοιξε το βρυσακι?" "ετσι,θα σε κοροιδευω μεχρι να στρωσεις" και αλλα τετοια ομορφα και χαριτωμενα.

Link to comment
Share on other sites

Μη νιώθεις αφύσικα. Είναι επειδή ακόμα δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με το μωρό σου. Περίμενε λίγο. Σε λίγο θα αρχίσει τα γελάκια και τα αγκου. Σίγουρα θα έχεις κουραστεί κιόλας. Ζήτησε βοήθεια από όλους ακόμα και από τον άντρα σου. Εφόσον δεν θηλάζεις έχεις και ανεξαρτησία. Βάλε το μωρό στο καρότσι και βγες για ψώνια. Κάλεσε κανέναν φίλο στο σπίτι. Εγώ πάντως ότι και αν λένε έβλεπα σύνέχεια φίλους, το είχα ανάγκη. Άστο στο σύζυγό σου και βγες για καφέ. Κανείς δε θα σου πεί τίποτα. Αν πάλι δεν αισθάνεσαι καλά, παρότι έκανες και άλλη υπομονή και δεν θες να δεις ειδικό, μίλα με τις φίλες σου. Αν δεν έχεις φίλες, μίλα μαζί μας. Θα δεις σίγουρα θα αλλάξουν όλα.

beeeeezzzzz

Link to comment
Share on other sites

Τι να πω!!!Ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολες...Πραγματικα δεν περιμενα τοσες απαντησεις...Νομιζα ενα δυο ατομα θα απαντουσαν...

 

Δυστυχως νιωθω ακομα χαλια...Νιωθω σαν να εχω μια ταφοπλακα στο στηθος να με βαραινει και να μην μπορω να ανασανω...Νομιζα οτι αμα διαβαζα οτι και αλλες κοπελες τα περνανε αυτα που νιωθω εγω θα ενιωθα καλυτερα αλλα τελικα τιποτα δεν αλλαξε μεσα μου παρα σκεφτομαι να οριστε χαλια ζωη με το παιδι ειναι τελικα...

 

Βοηθεια δεν εχω απο κανεναν εκτος απο τον αντρα μου που γυρναει αργα το βραδυ...

Οταν ειναι εδω ο αντρας μου δεν θελω να ασχοληθω με το παιδι και νιωθω λες και του το πασαρω...Μα τι μανα ειμαι εγω???

 

Καποιες φορες λεω θελω να πεθανω αλλα τελικα αλλες φορες λεω οχι να μην πεθανω θελω να πεσω να κοιμηθω ωωωωωρες ατελειωτες η μαλλον χροοοονια και να ξυπνησω μετα απο 18 χρονια που θα φυγει απο το σπιτι το παιδι για να σπουδασει...

 

Κοιματε τωρα στην κουνιτσα του τον κοιταω και με πιανει τρομος...Φοβαμαι ενα μωρακι τοσο δα μικρο...Ειναι δυνατον???Παρακαλαω να κοιματε και τρεμω οταν ξυπνησει....

 

Αλλα αυτο που με τρελενει στην κυριολεξια οταν το σκεφτομαι ειναι οτι αυτο το μωρο τελος θα το εχω για παντα...Δεν μπορω να κανω κατι να το αλλαξω και εχω την πληρη ευθυνη για αυτο...Χριστε μου πως θα περασει μια ολοκληρη ζωη ετσι????

 

Μου γραφετε οτι ολα θα αλλαξουν ναι αλλα ποτε???Εγω ολα μαυρα τα βλεπω και μαυρα τα νιωθω....Διαβαζω οτι μετα τους κολικους εχουμε τα δοντια και δωστου και εκει γκρινια μετα εχουμε αρρωστιες και μετα εχουμε που περπατανε και πρεπει να τρεχεις απο πισω τους....τα σκεφτομαι αυτα και θελω να βαλω αγγελια να το χαρισω το μωρο....:shock:

 

Ποτε θα σταματησω να νιωθω ετσι???

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Create New...