Δεν νιωθω καλα με το μωρο μου...

[vicky86]

Θα γινουν πιο ευκολα

Κ γω το βραδυ ευχαριστιομουν τον μικρο.τη μερα χωνοταν κ η μεγαλη

[ΑΡΓΚ]

Φτιάξτε ένα πρόγραμμα όπου κάποιος άλλος απασχολεί για λίγο το μεγάλο παιδί. Ας το πηγαίνει μία βόλτα ο μπαμπάς, η γιαγιά ή στην ανάγκη δες αν μπορείς να βρεις καμιά baysitter από τη γειτονιά. Οχι πολύ, καμιά ώρα τη μέρα, να έχεις χρόνο μόνο με το μωρο. Οχι για να κάνεις δουλειές, απλά για να καθήσετε μαζί και να μην κάνετε απολύτως τίποτα. Πάρε τον καφέ σου και κάτσε στο μπαλκόνι με το μικρό να κοιμάται στο ρηλάξ. Πάρε το αγκαλιά και κάντε μια βόλτα το τετράγωνο. Κάτι απλό και εντελώς χαλαρό .

[blessedmom]

εχω στιγμες μονη μαζι του. Δεν ειναι οτι δεν αισθανομαι και τπτ. Ειναι το μυαλο μου κολλημενο. Ο αντρας μου μου λεει οτι δεν μπορουμε με το μυαλο να νιωσουμε πραγματα. Εγω προσπαθω με το μυαλο να τον αγαπησω. Ενα αλλο ζητημα που με απασχολει ειναι ποτε να αφησω τη μαμα μου να φυγει. Μηπως αν αρχισω να κανω δουλειες και ειμαι σε εγρηγορση να μην εχω χρονο να σκεφτομαι. Τωρα καθομαι συνεχεια στο υπολογιστη ψαχνω για τα παντα γυρω απο την επιλοχειο καταθλιψη και κλαιω τη μοιρα μου. Επισης ο αντρας μου εχει αρχισει να δυσανασχετει που ειμαστε τοσα ατομα εδω μεσα. Θελει να βρουμε τους ρυθμους μας μονοι μας

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

εχω στιγμες μονη μαζι του. Δεν ειναι οτι δεν αισθανομαι και τπτ. Ειναι το μυαλο μου κολλημενο. Ο αντρας μου μου λεει οτι δεν μπορουμε με το μυαλο να νιωσουμε πραγματα. Εγω προσπαθω με το μυαλο να τον αγαπησω. Ενα αλλο ζητημα που με απασχολει ειναι ποτε να αφησω τη μαμα μου να φυγει. Μηπως αν αρχισω να κανω δουλειες και ειμαι σε εγρηγορση να μην εχω χρονο να σκεφτομαι. Τωρα καθομαι συνεχεια στο υπολογιστη ψαχνω για τα παντα γυρω απο την επιλοχειο καταθλιψη και κλαιω τη μοιρα μου. Επισης ο αντρας μου εχει αρχισει να δυσανασχετει που ειμαστε τοσα ατομα εδω μεσα. Θελει να βρουμε τους ρυθμους μας μονοι μας

Το πότε μπορεις να μείνεις μόνη, είναι μάλλον ερώτηση για τον γιατρό που σε παρακολουθεί. Καλό θα ήταν να μιλήσει με το γιατρό και ο άντρας σου, να πάρει οδηγίες.

[xarouli]

Σου απαντω κι εγω...απλα για να δεις μια αλλη οπτικη, χωρις να εχω την εμπειρια του 2ου κ χωρις να ξερω αν αυτα που θα πω θα σε βοηθησουν...

Εχω την ιδια απορια, αν κανω 2ο θα το αγαπω τοσο; μηπως θα το κανω μονο και μονο για να εχει ενα αδερφακι ο μπεμπης; μηπως θα το παραμελουμε, γιατι ο μπεμπης ειναι απιθανο παιδι κι εκεινο θα μας φαινεται λιγο;;;και κατι τετοια χαζα.

Χαζα γιατι, μετα σκεφτομαι, οτι καθε μα καθε παιδι, ειτε ειναι το δικο μου ειτε ειναι το δικο σου, αξιζει ολη την αγαπη του κοσμου, οπως και να' ναι, ο,τι φυλο κι αν  εχει, σε ο,τι σειρα κι αν γεννηθηκε. Σκεφτομαι πως δεν επελεξαν αυτα να ερθουν...εμεις το επιλεξαμε και πρεπει να κανουμε τον κοσμο μας καλυτερο και για τα δικα μας παιδια και για ολα, αφου πηραμε τετοια αποφαση. Απο αυτες τις σκεψεις αντλω δυναμη. Τα παιδια μας μας χρειαζονται.

Εχω στον περιγυρο μου ατομα, φιλες κτλ που βασανιζονται για χρονια και προσπαθουν να σταθουν στα ποδια τους γιατι ενιωσαν παραμεληση απο τους γονεις τους. Τρεμω μη μας συμβει κι εμας κ στενοχωριεμαι αν συμβαινει. Δεν υπαρχει πιο δυνατος ανθρωπος απο αυτον που μεγαλωνει με αγαπη, το λεω με σιγουρια.

Διαβασε αν θελεις το "ερωτευμενο συννεφο", ειναι μια ιστορια για την ανεξαντλητη δυναμη της αγαπης, κανε και καμια βολτα!

Τελος, νομιζω οτι μπορει να σε βοηθουσε να σκεφτεις τι κρυβεται πισω απο αυτο. Δλδ το να μη νιωθεις κατι για το μωρο ειναι το αποτελεσμα, οι αιτιες ειναι ασχετες με το παιδι, απλα μετα τη γεννα, ο,τι συναισθηματα και ζητηματα εχουμε με τον εαυτο μας και τους αλλους μεγεθυνονται, αποκτουν διαστασεις που σε πνιγουν, σε καταρρακωνουν (εγω ετσι το βιωσα). Μην ξεχνας βεβαια οτι ακομη και το χαπι που πηρες για να σταματησεις το θηλασμο επιβαρυνε την ψυχολογια σου, ειναι κοκτεηλ για δυνατα νευρα.

Αυτα κι ελπιζω να μην ειπα κατι που θα σε κανει να νιωσεις ασχημα.

 

[BabyCute]

9 hours ago, fani_pap said:

εχω στιγμες μονη μαζι του. Δεν ειναι οτι δεν αισθανομαι και τπτ. Ειναι το μυαλο μου κολλημενο. Ο αντρας μου μου λεει οτι δεν μπορουμε με το μυαλο να νιωσουμε πραγματα. Εγω προσπαθω με το μυαλο να τον αγαπησω. Ενα αλλο ζητημα που με απασχολει ειναι ποτε να αφησω τη μαμα μου να φυγει. Μηπως αν αρχισω να κανω δουλειες και ειμαι σε εγρηγορση να μην εχω χρονο να σκεφτομαι. Τωρα καθομαι συνεχεια στο υπολογιστη ψαχνω για τα παντα γυρω απο την επιλοχειο καταθλιψη και κλαιω τη μοιρα μου. Επισης ο αντρας μου εχει αρχισει να δυσανασχετει που ειμαστε τοσα ατομα εδω μεσα. Θελει να βρουμε τους ρυθμους μας μονοι μας

Έλα φιλη μου .... Καταρχήν για να απαντήσω σε προηγούμενο ποστ σου δεν υπαρχει περιπτωςη να μην τον αγαπήσεις.... Απλα πρόσεχε με τα φαρμακα και ακόλουθα τον γιατρό σου γιατι απαξ και αρχιζεις να νοιωθεις καλυτερα πρεπει να προσεχείς πως ρυθμίζεις την δόση, θελει αργά αργά (την πάτησε φιλη μου ετσι)

 

Το μοναδικό που μπορω να σου πω, αν βλεπεις να σε βασανίζουν οι σκέψεις του απασχολήσου οσο γινεται (και οσο παει). Να ναι καλα οι άνθρωποι που σε βοηθάνε αλλα λιγο λιγο παρε τα πράγματα στα χερια σου.... Θα σου δώσει δύναμη, ικανοποιήση και ευχαρίστηση οτι τα καταφέρνεις μονη σου! Ασε που θα εισαι πτώμα στο τελος θα ξεραθεις στο βράδυ και δεν θα σκέφτεσαι τιποτα! Οταν το μυαλό ειναι συγκεντρωμένο σε κατι , εντελώς focused που λέμε, σου δίνει την ύστατη ευχαρίστηση! Αν εχεις χρονο μπες YouTube και δες τον Tony Robbins ειδικα στα βίντεο που λεει για focus η motivation η ετυυχια

 

θα τα πας τελεια! Keep the faith 

[blessedmom]

13 ώρες πρίν, xarouli είπε:

Σου απαντω κι εγω...απλα για να δεις μια αλλη οπτικη, χωρις να εχω την εμπειρια του 2ου κ χωρις να ξερω αν αυτα που θα πω θα σε βοηθησουν...

Εχω την ιδια απορια, αν κανω 2ο θα το αγαπω τοσο; μηπως θα το κανω μονο και μονο για να εχει ενα αδερφακι ο μπεμπης; μηπως θα το παραμελουμε, γιατι ο μπεμπης ειναι απιθανο παιδι κι εκεινο θα μας φαινεται λιγο;;;και κατι τετοια χαζα.

Χαζα γιατι, μετα σκεφτομαι, οτι καθε μα καθε παιδι, ειτε ειναι το δικο μου ειτε ειναι το δικο σου, αξιζει ολη την αγαπη του κοσμου, οπως και να' ναι, ο,τι φυλο κι αν  εχει, σε ο,τι σειρα κι αν γεννηθηκε. Σκεφτομαι πως δεν επελεξαν αυτα να ερθουν...εμεις το επιλεξαμε και πρεπει να κανουμε τον κοσμο μας καλυτερο και για τα δικα μας παιδια και για ολα, αφου πηραμε τετοια αποφαση. Απο αυτες τις σκεψεις αντλω δυναμη. Τα παιδια μας μας χρειαζονται.

Εχω στον περιγυρο μου ατομα, φιλες κτλ που βασανιζονται για χρονια και προσπαθουν να σταθουν στα ποδια τους γιατι ενιωσαν παραμεληση απο τους γονεις τους. Τρεμω μη μας συμβει κι εμας κ στενοχωριεμαι αν συμβαινει. Δεν υπαρχει πιο δυνατος ανθρωπος απο αυτον που μεγαλωνει με αγαπη, το λεω με σιγουρια.

Διαβασε αν θελεις το "ερωτευμενο συννεφο", ειναι μια ιστορια για την ανεξαντλητη δυναμη της αγαπης, κανε και καμια βολτα!

Τελος, νομιζω οτι μπορει να σε βοηθουσε να σκεφτεις τι κρυβεται πισω απο αυτο. Δλδ το να μη νιωθεις κατι για το μωρο ειναι το αποτελεσμα, οι αιτιες ειναι ασχετες με το παιδι, απλα μετα τη γεννα, ο,τι συναισθηματα και ζητηματα εχουμε με τον εαυτο μας και τους αλλους μεγεθυνονται, αποκτουν διαστασεις που σε πνιγουν, σε καταρρακωνουν (εγω ετσι το βιωσα). Μην ξεχνας βεβαια οτι ακομη και το χαπι που πηρες για να σταματησεις το θηλασμο επιβαρυνε την ψυχολογια σου, ειναι κοκτεηλ για δυνατα νευρα.

Αυτα κι ελπιζω να μην ειπα κατι που θα σε κανει να νιωσεις ασχημα.

 

Μα αυτο ειναι που φοβαμαι. Θελω να νιωσω αυτην την απεραντη αγαπη και για το δευτερο. Προς θεου δεν θελω να τον παραμελησω. Θελω να τα δωσω ολα. Απλα ακομα δεν αισθανομαι αυτην την απεραντη αγαπη. Γι αυτο φοβαμαι

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

Μα αυτο ειναι που φοβαμαι. Θελω να νιωσω αυτην την απεραντη αγαπη και για το δευτερο. Προς θεου δεν θελω να τον παραμελησω. Θελω να τα δωσω ολα. Απλα ακομα δεν αισθανομαι αυτην την απεραντη αγαπη. Γι αυτο φοβαμαι

 

Κανε υπομονή, είναι πολύ νωρίς. 

[vicky86]

Θα τη νιωσεις,δ εχω καμια αμφιβολια.αλλα με την καρδια,οχι το μυαλο

Ρωτα κ το γιατρο οπως ειπε κ η αργκ για τη μαμα σου

[belleblue]

On 7/23/2017 at 3:05 ΜΜ, fani_pap είπε:

εχω στιγμες μονη μαζι του. Δεν ειναι οτι δεν αισθανομαι και τπτ. Ειναι το μυαλο μου κολλημενο. Ο αντρας μου μου λεει οτι δεν μπορουμε με το μυαλο να νιωσουμε πραγματα. Εγω προσπαθω με το μυαλο να τον αγαπησω. Ενα αλλο ζητημα που με απασχολει ειναι ποτε να αφησω τη μαμα μου να φυγει. Μηπως αν αρχισω να κανω δουλειες και ειμαι σε εγρηγορση να μην εχω χρονο να σκεφτομαι. Τωρα καθομαι συνεχεια στο υπολογιστη ψαχνω για τα παντα γυρω απο την επιλοχειο καταθλιψη και κλαιω τη μοιρα μου. Επισης ο αντρας μου εχει αρχισει να δυσανασχετει που ειμαστε τοσα ατομα εδω μεσα. Θελει να βρουμε τους ρυθμους μας μονοι μας

 

 

On 7/24/2017 at 11:04 ΠΜ, fani_pap είπε:

Μα αυτο ειναι που φοβαμαι. Θελω να νιωσω αυτην την απεραντη αγαπη και για το δευτερο. Προς θεου δεν θελω να τον παραμελησω. Θελω να τα δωσω ολα. Απλα ακομα δεν αισθανομαι αυτην την απεραντη αγαπη. Γι αυτο φοβαμαι

 Εγώ ποτέ δεν ένιωσα "απέραντη αγάπη".. ένιωσα απέραντο σόκ, σεβασμό, φόβο. Συνέπεσαν και επόμενα κακά γεγονότα, αλλά και υπήρχαν προηγούμενα. Είχα ένα μόνιμο σφίξιμο, που δεν το είχα καν καταλάβει κιόλας. 

 

Αρχικά πρέπει να απενοχοποιηθείς αμέσως.  

Είναι και μια κατάθλιψη από μόνη της να αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να νιώσεις αυτή την απέραντη αγάπη που λες.  την νιώθουν όλες οι μητέρες?

η αγάπη δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να κατανομαστεί, και δημιουργείται μέσα στο χρόνο?  πιστεύω ότι εάν η αγάπη ήταν κάτι τόσο ξεκάθαρο, 

θα ήταν ο κόσμος εντελώς διαφορετικός.  

Το μωρό σου είναι κομμάτι σου - το αγαπάς ήδη 100% αλλιώς δεν θα ένιωθες τέτοιες τύψεις ή ενοχές που αισθάνεσαι έτσι.  

Το ότι δεν αισθάνεσαι ευτυχία , δεν έχει να κάνει με το εάν το αγαπάς. 

Σκέψου οτι μπορεί η προσδοκία σου για το πως θα νιώσεις ( πχ μέσα από διαφημίσεις , ταινίες) να επηρεάζει το πως ζεις τη στιγμή + την αυτοτιμωρία που ίσως κάνεις στον ευατό σου που αισθάνεσαι όπως αισθάνεται αυτό το διάστημα. 

Δεν βοηθάει καθόλου! εκεί να είσαι αυστηρή με την έννοια, να μην αφήενις αυτές τις σκέψεις να γίνονται το κύριο θέμα σου.  Δεν σε πάνε κάπου αλλού, μόνο σε κάνουν να νιώσεις άσχημα. 

Το μωρό σου έχει εσένα όπως είσαι τώρα &  το πως είσαι τώρα δεν είναι το πως θα είσαι σε 3 μήνες, ή σε χ μήνες. 

Βάλε σε ένα ημερολόγιο , και επιβράβευσε τον εαυτό σου κάθε φορά που καταφέρνεις να οριοθετήσεις αυτές τις σκέψεις και να πεις στον εαυτό σου (κάθε φορά μέσα στην ημέρα!)  "θα σταματησω να μοιρολογώ το ότι δεν αισθάνομαι ακριβώς όπως προσδοκοώ ότι θα αισθανόμουν γιατί αυτό δεν αλλάζει κάτι! - θα πάω να κάνω κάτι που μου αρέσει - είτε με είτε χωρίς το μωρό. Το ότι αισθάνομαι ενοχές/τύψεις είναι απόδειξη ότι το αγαπάω. " 

 

Νομίζω αν δεν νιώσεις καλά με τον εαυτό σου, αποκλείεται να απελευθερωθείς.  οπότε η απενοχοποίηση είναι πρώτη. έχεις κάνει τα σωστά, σε βοηθάει και επαγγελματίας και συζυγος και μαμα. Όλα θα πάνε καλά γιατί έχεις φερθεί υπεύθυνα, μην θέλοντας να κρύψεις κάτι. Είσαι ειλικρινής, συνειδητοποιείς το πόσο τρωτή είσαι.  Είναι το πιο σημαντικό που έχεις να δώσεις και στο μωρό σου.!

Αν σε αυτή τη διαδικασία μπορέσεις και νιώσεις καλά με τον εαυτό σου, θα μπορέσεις νομίζω και να είσαι στην καθημερινότητα χωρίς άλλη υποστήριξη.   Τι λέει ο γιατρός σου? 

Μπορεί να έρχεται η μητέρα σου μόνο κάποιες ώρες αντί να μένει εκεί?  Υπάρχουν άλλα άτομα/φίλες με παιδιά που να μπορέις να βλέπεις που να σε καταλαβαίνουν και να μπορείς να τους μιλήσεις? για όταν είσαι μόνη σου κ συζυγος λείπει..?

[kine]

 

Δεν έχω δεύτερο παιδί, αλλά αισθανόμουν κάπως με το πρώτο. Ημουν βέβαιη και ότι θα το αγαπήσω και ότι θα είμαι τέλεια μαμά και ότι θα γίνουν όλα περίφημα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός δεν "ένιωθα" κάτι για το μωρό. Το μυαλό τα είχε όλα συγκροτημένα και καλοβαλμένα, αλλά εγώ μέσα μου ήξερα ότι δεν έχω συναισθήματα για το παιδί. Σιγά σιγά, άρχισα να σκέφτομαι και να φαντάζομαι άσχημες εκβάσεις της ζωής μας, τί θα κάνω και πώς θα αντιμετωπίσω το θάνατο του, αν τελικά πεθάνει πριν γεννηθεί. Σκεφτόμουν συνέχεια, ότι τόσα και τόσα γίνονται και ότι από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί όλα να αλλάξουν και να πεθάνει ή να είναι άρρωστο ή να πεθάνω εγώ ή .... ή ..... ή .... Γεννήθηκε, ήταν όλα μια χαρά αλλά και πάλι στιγμές στιγμές, το κεφάλι μου επέστρεφε στις ίδιες σκέψεις και ένιωθα ότι, δεν με συνδέει τίποτα με αυτό το μωρό!! Ενίοτε ένιωθα ότι ο άντρας μου το αγαπάει πιο πολύ, ότι είναι πιο καλός και στοργικός μαζί της, ότι εγώ δεν μπορώ να το αγαπήσω κ.α. τέτοια.

 

Αυτό που συνειδητοποίησα μετά από αρκετή ενδοσκόπηση, είναι ότι είχα μια άρνηση να αφεθώ στα συναισθήματα μου και στην αυθόρμητη λαχτάρα μου για το μωρό, επειδή κατά βάθος φοβόμουν, ότι μπορεί να πεθάνει κι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, δεν θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Επί της ουσίας, δεν ήθελα να συνδεθώ μαζί της, γιατί φοβόμουν τον απροσδόκητο αποχωρισμό. Κάπου μέσα μου, προτιμούσα να μην το αγαπήσω και πολύ, για να μη πληγωθώ και πολύ όταν το χάσω. 

Αλλοπρόσαλλες σκέψεις, αλλά πολύ ισχυρές και δυστυχώς εύκολα σε κατακλύζουν.

 

Αυτό που προτείνω, είναι να μην μένεις μέσα στο μυαλό σου, να μην κρατάς κρυφές όλες αυτές τις σκέψεις, να βρεις έναν άνθρωπο δικό σου να μιλήσεις και να μιλάς χωρίς να ντρέπεσαι για όσα νιώθεις - αν όχι, βρες επαγγελματία. Πρέπει να ακούσεις όσα λες, να τα βγάλεις από μέσα σου, να μην τα αφήνεις να γιγαντώνονται. Έπειτα, σιγά σιγά η καθημερινότητα και η τριβή, η απλή επαφή, η κοινή σας ρουτίνα, θα σας φέρουν πιο κοντά. 

 

Μην ξεχνάς, ότι πολλές φορές έχουμε συγκεκριμένες προσδοκίες για το τι θα έπρεπε να νιώθουμε ή πως φανταζόμαστε ότι κάνει κάποιος που νιώθει έτσι και τελικά αυτοελεγχόμαστε με το ζόρι, για να συμπεράνουμε ότι είμαστε ανεπαρκείς συναισθηματικά.

Ποιος όρισε, το πως νιώθει η καρδιά την αγάπη, για να έχουμε μέτρο να την μετρήσουμε κιόλας;

Ποιος είπε πως η αγάπη για το δεύτερο παιδί, είναι αληθινή αγάπη, όταν μοιάζει με αυτά που νιώσαμε στο πρώτο;

Τι ψάχνει να βρει το μυαλό σου και δεν το βρίσκει;

Ελέγχει η λογική την καρδιά και αποφασίζει ότι δεν βρήκε όσα έψαχνε! Μα όσο πιο πολύ ψάχνει και ανακρίνει η λογική, την καρδιά, τόσο περισσότερο θα την βρίσκει άδεια. Η καρδιά ανθίζει στην ελευθερία, στην απλότητα, όταν αφήνεται να χτυπά χωρίς περιορισμούς και οριοθετήσεις. Κι εσύ την κατατρέχεις σαν ανακριτής, και το μόνο που κατορθώνεις είναι να την μαραζώνεις, να την θλίβεις, να την αποστερείς, να την αποκαρδιώνεις.

Κάθε άνθρωπος είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και κάθε σχέση είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι φανταζόμαστε πως η αγάπη πρέπει να είναι από την πρώτη στιγμή, σαν πυροτέχνημα ή δεν ξέρω πως αλλιώς περιγράφεται κινηματογραφικά. Στην πραγματικότητα η αγάπη μας για έναν άλλο άνθρωπο, μπορεί να χτιστεί σιγά σιγά και διστακτικά. Και ενώ στην αρχή δεν νιώθεις τίποτα, περνά ο καιρός και αρχίζεις να αισθάνεσαι και αργότερα όλο και βαθαίνει και όλο και βαθαίνει και έρχεται ο καιρός που απορείς, πού βρέθηκε τόσο περίσσευμα συναισθημάτων, εκεί που έψαχνες και νόμιζες ότι δεν υπάρχει κάτι.

 

ΥΓ.  

Οι σκέψεις αυτές προφανώς προκύπτουν από άλλους, κρυμμένους φόβους και αγωνίες που δεν μπορείς να κατανοήσεις. Δεν θεωρώ την ψυχιατρική ως λύση σε τέτοια ζητήματα γιατί προσπαθεί με το φάρμακο να αλλάξει μια οργανική συνθήκη αλλά δεν μπορεί να λύσει τις αιτίες που τη δημιουργούν. 

Επεξεργάστηκαν 25 Ιουλίου,2017 by kine

[blessedmom]

2 ώρες πρίν, belleblue είπε:

 

 

 Εγώ ποτέ δεν ένιωσα "απέραντη αγάπη".. ένιωσα απέραντο σόκ, σεβασμό, φόβο. Συνέπεσαν και επόμενα κακά γεγονότα, αλλά και υπήρχαν προηγούμενα. Είχα ένα μόνιμο σφίξιμο, που δεν το είχα καν καταλάβει κιόλας. 

 

Αρχικά πρέπει να απενοχοποιηθείς αμέσως.  

Είναι και μια κατάθλιψη από μόνη της να αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να νιώσεις αυτή την απέραντη αγάπη που λες.  την νιώθουν όλες οι μητέρες?

η αγάπη δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να κατανομαστεί, και δημιουργείται μέσα στο χρόνο?  πιστεύω ότι εάν η αγάπη ήταν κάτι τόσο ξεκάθαρο, 

θα ήταν ο κόσμος εντελώς διαφορετικός.  

Το μωρό σου είναι κομμάτι σου - το αγαπάς ήδη 100% αλλιώς δεν θα ένιωθες τέτοιες τύψεις ή ενοχές που αισθάνεσαι έτσι.  

Το ότι δεν αισθάνεσαι ευτυχία , δεν έχει να κάνει με το εάν το αγαπάς. 

Σκέψου οτι μπορεί η προσδοκία σου για το πως θα νιώσεις ( πχ μέσα από διαφημίσεις , ταινίες) να επηρεάζει το πως ζεις τη στιγμή + την αυτοτιμωρία που ίσως κάνεις στον ευατό σου που αισθάνεσαι όπως αισθάνεται αυτό το διάστημα. 

Δεν βοηθάει καθόλου! εκεί να είσαι αυστηρή με την έννοια, να μην αφήενις αυτές τις σκέψεις να γίνονται το κύριο θέμα σου.  Δεν σε πάνε κάπου αλλού, μόνο σε κάνουν να νιώσεις άσχημα. 

Το μωρό σου έχει εσένα όπως είσαι τώρα &  το πως είσαι τώρα δεν είναι το πως θα είσαι σε 3 μήνες, ή σε χ μήνες. 

Βάλε σε ένα ημερολόγιο , και επιβράβευσε τον εαυτό σου κάθε φορά που καταφέρνεις να οριοθετήσεις αυτές τις σκέψεις και να πεις στον εαυτό σου (κάθε φορά μέσα στην ημέρα!)  "θα σταματησω να μοιρολογώ το ότι δεν αισθάνομαι ακριβώς όπως προσδοκοώ ότι θα αισθανόμουν γιατί αυτό δεν αλλάζει κάτι! - θα πάω να κάνω κάτι που μου αρέσει - είτε με είτε χωρίς το μωρό. Το ότι αισθάνομαι ενοχές/τύψεις είναι απόδειξη ότι το αγαπάω. " 

 

Νομίζω αν δεν νιώσεις καλά με τον εαυτό σου, αποκλείεται να απελευθερωθείς.  οπότε η απενοχοποίηση είναι πρώτη. έχεις κάνει τα σωστά, σε βοηθάει και επαγγελματίας και συζυγος και μαμα. Όλα θα πάνε καλά γιατί έχεις φερθεί υπεύθυνα, μην θέλοντας να κρύψεις κάτι. Είσαι ειλικρινής, συνειδητοποιείς το πόσο τρωτή είσαι.  Είναι το πιο σημαντικό που έχεις να δώσεις και στο μωρό σου.!

Αν σε αυτή τη διαδικασία μπορέσεις και νιώσεις καλά με τον εαυτό σου, θα μπορέσεις νομίζω και να είσαι στην καθημερινότητα χωρίς άλλη υποστήριξη.   Τι λέει ο γιατρός σου? 

Μπορεί να έρχεται η μητέρα σου μόνο κάποιες ώρες αντί να μένει εκεί?  Υπάρχουν άλλα άτομα/φίλες με παιδιά που να μπορέις να βλέπεις που να σε καταλαβαίνουν και να μπορείς να τους μιλήσεις? για όταν είσαι μόνη σου κ συζυγος λείπει..?

εχω πολλες φιλες ολες με παιδια που με στηριζουν. Αλλες περισσοτερο γιατι το εχουν περασει και αλλες λιγοτερο γιατι δεν το εχουν περασει. Το καλο ειναι οτι τις τελευταιες δυο μερες αισθανομαι καλυτερα. Φαινεται πως αρχισε να με πιανει η αγωγη. Οι γονεις μου μενουν σε αλλη πολη το ιδιο και τα πεθερικα μου, Πιστευω οτι θα τα καταφερω και μονη μου σε καμια βδομαδα. Οσο για τις σκεψεις πλεον μπορω και τις απωθω περισσοτερο απο πριν. Εσυ γιατι δεν ενιωσες απεραντη αγαπη? Ουτε τωρα? 

[blessedmom]

On 24/7/2017 at 0:41 ΠΜ, BabyCute είπε:

Έλα φιλη μου .... Καταρχήν για να απαντήσω σε προηγούμενο ποστ σου δεν υπαρχει περιπτωςη να μην τον αγαπήσεις.... Απλα πρόσεχε με τα φαρμακα και ακόλουθα τον γιατρό σου γιατι απαξ και αρχιζεις να νοιωθεις καλυτερα πρεπει να προσεχείς πως ρυθμίζεις την δόση, θελει αργά αργά (την πάτησε φιλη μου ετσι)

 

Το μοναδικό που μπορω να σου πω, αν βλεπεις να σε βασανίζουν οι σκέψεις του απασχολήσου οσο γινεται (και οσο παει). Να ναι καλα οι άνθρωποι που σε βοηθάνε αλλα λιγο λιγο παρε τα πράγματα στα χερια σου.... Θα σου δώσει δύναμη, ικανοποιήση και ευχαρίστηση οτι τα καταφέρνεις μονη σου! Ασε που θα εισαι πτώμα στο τελος θα ξεραθεις στο βράδυ και δεν θα σκέφτεσαι τιποτα! Οταν το μυαλό ειναι συγκεντρωμένο σε κατι , εντελώς focused που λέμε, σου δίνει την ύστατη ευχαρίστηση! Αν εχεις χρονο μπες YouTube και δες τον Tony Robbins ειδικα στα βίντεο που λεει για focus η motivation η ετυυχια

 

θα τα πας τελεια! Keep the faith 

το ξερω για τα φαρμακα. Ευχαριστω για την στηριξη. Προσπαθω οσο μπορω

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

εχω πολλες φιλες ολες με παιδια που με στηριζουν. Αλλες περισσοτερο γιατι το εχουν περασει και αλλες λιγοτερο γιατι δεν το εχουν περασει. Το καλο ειναι οτι τις τελευταιες δυο μερες αισθανομαι καλυτερα. Φαινεται πως αρχισε να με πιανει η αγωγη. Οι γονεις μου μενουν σε αλλη πολη το ιδιο και τα πεθερικα μου, Πιστευω οτι θα τα καταφερω και μονη μου σε καμια βδομαδα. Οσο για τις σκεψεις πλεον μπορω και τις απωθω περισσοτερο απο πριν. Εσυ γιατι δεν ενιωσες απεραντη αγαπη? Ουτε τωρα? 

Δεν είναι όλες οι γέννες ίδιες. Με το ένα μου μωρό, που το ήθελα και αυτό πάρα πολύ, προσπάθησα πολύ,κινδύνεψε πολύ, αυτή την "απέραντη αγάπη" δεν την κατάλαβα. Ανησυχία για το καλό του ναι, αλλά κάπως έτσι δε θα ανησυχούσα για οποιοδήποτε παιδί υπό την ευθύνη μου; Για τα άλλα δύο, την ένιωσα αμέσως. Τώρα που έχουν περάσει χρόνια, νιώθω το ίδιο για όλα. Δεν μπορώ να πω πότε άλλαξαν τα συναισθήματά μου. Σε κάποιους μήνες μάλλον, αλλά δεν υπήρξε "μαγική στιγμή", έγινε σιγά σιγά.

[blessedmom]

8 ώρες πρίν, kine είπε:

 

Δεν έχω δεύτερο παιδί, αλλά αισθανόμουν κάπως με το πρώτο. Ημουν βέβαιη και ότι θα το αγαπήσω και ότι θα είμαι τέλεια μαμά και ότι θα γίνουν όλα περίφημα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός δεν "ένιωθα" κάτι για το μωρό. Το μυαλό τα είχε όλα συγκροτημένα και καλοβαλμένα, αλλά εγώ μέσα μου ήξερα ότι δεν έχω συναισθήματα για το παιδί. Σιγά σιγά, άρχισα να σκέφτομαι και να φαντάζομαι άσχημες εκβάσεις της ζωής μας, τί θα κάνω και πώς θα αντιμετωπίσω το θάνατο του, αν τελικά πεθάνει πριν γεννηθεί. Σκεφτόμουν συνέχεια, ότι τόσα και τόσα γίνονται και ότι από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί όλα να αλλάξουν και να πεθάνει ή να είναι άρρωστο ή να πεθάνω εγώ ή .... ή ..... ή .... Γεννήθηκε, ήταν όλα μια χαρά αλλά και πάλι στιγμές στιγμές, το κεφάλι μου επέστρεφε στις ίδιες σκέψεις και ένιωθα ότι, δεν με συνδέει τίποτα με αυτό το μωρό!! Ενίοτε ένιωθα ότι ο άντρας μου το αγαπάει πιο πολύ, ότι είναι πιο καλός και στοργικός μαζί της, ότι εγώ δεν μπορώ να το αγαπήσω κ.α. τέτοια.

 

Αυτό που συνειδητοποίησα μετά από αρκετή ενδοσκόπηση, είναι ότι είχα μια άρνηση να αφεθώ στα συναισθήματα μου και στην αυθόρμητη λαχτάρα μου για το μωρό, επειδή κατά βάθος φοβόμουν, ότι μπορεί να πεθάνει κι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, δεν θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Επί της ουσίας, δεν ήθελα να συνδεθώ μαζί της, γιατί φοβόμουν τον απροσδόκητο αποχωρισμό. Κάπου μέσα μου, προτιμούσα να μην το αγαπήσω και πολύ, για να μη πληγωθώ και πολύ όταν το χάσω. 

Αλλοπρόσαλλες σκέψεις, αλλά πολύ ισχυρές και δυστυχώς εύκολα σε κατακλύζουν.

 

Αυτό που προτείνω, είναι να μην μένεις μέσα στο μυαλό σου, να μην κρατάς κρυφές όλες αυτές τις σκέψεις, να βρεις έναν άνθρωπο δικό σου να μιλήσεις και να μιλάς χωρίς να ντρέπεσαι για όσα νιώθεις - αν όχι, βρες επαγγελματία. Πρέπει να ακούσεις όσα λες, να τα βγάλεις από μέσα σου, να μην τα αφήνεις να γιγαντώνονται. Έπειτα, σιγά σιγά η καθημερινότητα και η τριβή, η απλή επαφή, η κοινή σας ρουτίνα, θα σας φέρουν πιο κοντά. 

 

Μην ξεχνάς, ότι πολλές φορές έχουμε συγκεκριμένες προσδοκίες για το τι θα έπρεπε να νιώθουμε ή πως φανταζόμαστε ότι κάνει κάποιος που νιώθει έτσι και τελικά αυτοελεγχόμαστε με το ζόρι, για να συμπεράνουμε ότι είμαστε ανεπαρκείς συναισθηματικά.

Ποιος όρισε, το πως νιώθει η καρδιά την αγάπη, για να έχουμε μέτρο να την μετρήσουμε κιόλας;

Ποιος είπε πως η αγάπη για το δεύτερο παιδί, είναι αληθινή αγάπη, όταν μοιάζει με αυτά που νιώσαμε στο πρώτο;

Τι ψάχνει να βρει το μυαλό σου και δεν το βρίσκει;

Ελέγχει η λογική την καρδιά και αποφασίζει ότι δεν βρήκε όσα έψαχνε! Μα όσο πιο πολύ ψάχνει και ανακρίνει η λογική, την καρδιά, τόσο περισσότερο θα την βρίσκει άδεια. Η καρδιά ανθίζει στην ελευθερία, στην απλότητα, όταν αφήνεται να χτυπά χωρίς περιορισμούς και οριοθετήσεις. Κι εσύ την κατατρέχεις σαν ανακριτής, και το μόνο που κατορθώνεις είναι να την μαραζώνεις, να την θλίβεις, να την αποστερείς, να την αποκαρδιώνεις.

Κάθε άνθρωπος είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και κάθε σχέση είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι φανταζόμαστε πως η αγάπη πρέπει να είναι από την πρώτη στιγμή, σαν πυροτέχνημα ή δεν ξέρω πως αλλιώς περιγράφεται κινηματογραφικά. Στην πραγματικότητα η αγάπη μας για έναν άλλο άνθρωπο, μπορεί να χτιστεί σιγά σιγά και διστακτικά. Και ενώ στην αρχή δεν νιώθεις τίποτα, περνά ο καιρός και αρχίζεις να αισθάνεσαι και αργότερα όλο και βαθαίνει και όλο και βαθαίνει και έρχεται ο καιρός που απορείς, πού βρέθηκε τόσο περίσσευμα συναισθημάτων, εκεί που έψαχνες και νόμιζες ότι δεν υπάρχει κάτι.

 

ΥΓ.  

Οι σκέψεις αυτές προφανώς προκύπτουν από άλλους, κρυμμένους φόβους και αγωνίες που δεν μπορείς να κατανοήσεις. Δεν θεωρώ την ψυχιατρική ως λύση σε τέτοια ζητήματα γιατί προσπαθεί με το φάρμακο να αλλάξει μια οργανική συνθήκη αλλά δεν μπορεί να λύσει τις αιτίες που τη δημιουργούν. 

Η ψυχιατρικη βοηθα στο να φυγουν οι ιδεοληψιες. Αυτο που εχω ειναι ιδεοληψια. Δεν ειναι καινουριο για μενα το εχω ξαναπαθει. Κολλαω σε μια ιδεα και την γιγαντωνω. Επισης βοηθα στο να φυγει το αγχος και οι κρισεις πανικου. Απο εκει και επειτα νιώθοντας πιο ηρεμος αντιμετωπιζεις τα πραγματα με ψυχραιμια οπως εσυ και ο οποιοσδήποτε  αλλος που δεν εχει το δικο μου προβλημα.

[belleblue]

On 7/25/2017 at 3:06 ΜΜ, fani_pap είπε:

εχω πολλες φιλες ολες με παιδια που με στηριζουν. Αλλες περισσοτερο γιατι το εχουν περασει και αλλες λιγοτερο γιατι δεν το εχουν περασει. Το καλο ειναι οτι τις τελευταιες δυο μερες αισθανομαι καλυτερα. Φαινεται πως αρχισε να με πιανει η αγωγη. Οι γονεις μου μενουν σε αλλη πολη το ιδιο και τα πεθερικα μου, Πιστευω οτι θα τα καταφερω και μονη μου σε καμια βδομαδα. Οσο για τις σκεψεις πλεον μπορω και τις απωθω περισσοτερο απο πριν. Εσυ γιατι δεν ενιωσες απεραντη αγαπη? Ουτε τωρα? 

 

νομίζω απλώς ότι ο καθένας αγαπά το παιδί του με άλλο τροπο με άλλες λέξεις.  Ίσως (δεν εχω δεύτερο παιδί) αγαπάς και το καθε παιδί στην ουσία με άλλο τρόπο. 

Μήπως οι πολλές λέξεις είναι αυτές που μας μπερδεύουν...Η σύγκριση, ότι η μια φορά πρέπει να είναι ίδια με την άλλη, ή με της άλλης μαμάς που είναι σούπερ καλή η διάθεσή της.

Εγώ την λατρεύω, και την έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Λόγω θηλασμού ήταν και η σχέση μας πολύ σωματική δηλαδή πολλές αγκαλιές κλπ. δέθηκε , προσκολλήθηκε τώρα ήδη ανεξαρτητοποιείται,... θέλει να την αφήνω και μόνη της να κοιμηθεί σε άλλα σπίτι για pyjama party στα 4,5 !  

Απλώς δεν θα το ονόμαζα απέραντη αγάπη ξέρω γω? Πάντα συνοδεύεται δυστυχώς και από φόβο, ή άγχος, (για το εάν εγώ είμαι αρκετά σωστή /καλή μαμά για εκείνη) ίσως για αυτό δεν μπορώ να το ξεχωρίσω έτσι ως κάτι 1000% ευχάριστο! Σε μένα είναι απλώς υπόκωφο και δεν βοηθά στο να είμαι χαλαρή και να ευχαριστιέμαι την στιγμή. Θα ήθελα να μην το είχα δηλαδή αυτό  . Είναι μάλλον μέρος των βιωμάτων μου των οικογενειακών, οπότε δεν ξεφορτώνεται αυτό εύκολα. 

Δεν ήξερα την έννοια ιδεοληψία, θα διαβάσω κάτι για αυτό να ενημερωθώ! 

Πάντως αυτό το καιρό έχω την αίσθηση ότι οι μισοί έχουν κρίσεις πανικού ! στην οικογένειά μου 2. ! με σωματικά συμπτώματα!

[blessedmom]

On 28/7/2017 at 3:37 ΜΜ, belleblue είπε:

 

νομίζω απλώς ότι ο καθένας αγαπά το παιδί του με άλλο τροπο με άλλες λέξεις.  Ίσως (δεν εχω δεύτερο παιδί) αγαπάς και το καθε παιδί στην ουσία με άλλο τρόπο. 

Μήπως οι πολλές λέξεις είναι αυτές που μας μπερδεύουν...Η σύγκριση, ότι η μια φορά πρέπει να είναι ίδια με την άλλη, ή με της άλλης μαμάς που είναι σούπερ καλή η διάθεσή της.

Εγώ την λατρεύω, και την έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Λόγω θηλασμού ήταν και η σχέση μας πολύ σωματική δηλαδή πολλές αγκαλιές κλπ. δέθηκε , προσκολλήθηκε τώρα ήδη ανεξαρτητοποιείται,... θέλει να την αφήνω και μόνη της να κοιμηθεί σε άλλα σπίτι για pyjama party στα 4,5 !  

Απλώς δεν θα το ονόμαζα απέραντη αγάπη ξέρω γω? Πάντα συνοδεύεται δυστυχώς και από φόβο, ή άγχος, (για το εάν εγώ είμαι αρκετά σωστή /καλή μαμά για εκείνη) ίσως για αυτό δεν μπορώ να το ξεχωρίσω έτσι ως κάτι 1000% ευχάριστο! Σε μένα είναι απλώς υπόκωφο και δεν βοηθά στο να είμαι χαλαρή και να ευχαριστιέμαι την στιγμή. Θα ήθελα να μην το είχα δηλαδή αυτό  . Είναι μάλλον μέρος των βιωμάτων μου των οικογενειακών, οπότε δεν ξεφορτώνεται αυτό εύκολα. 

Δεν ήξερα την έννοια ιδεοληψία, θα διαβάσω κάτι για αυτό να ενημερωθώ! 

Πάντως αυτό το καιρό έχω την αίσθηση ότι οι μισοί έχουν κρίσεις πανικού ! στην οικογένειά μου 2. ! με σωματικά συμπτώματα!

Κοιτα κι εγω καπως ετσι ειμαι στη ζωη μου αλλα οχι παντα. Με πιανει 2-3 μερες και μετα συνέρχομαι. Παρα πολυ ανθρωποι υποφερουν. Επειδη δεν το λενε και τους βλεπεις χαρουμενους νομιζεις οτι μονο εσυ τα περνας. Δεν ειναι ετσι. Οταν ειπα καποτε σε ενα γιατρο οτι παιρνω cipralex (αντικαταθλιπτικο) μου ειπε α κι εσυ? Και η μιση Ελλαδα!!! Η δικη μου αποψη ειναι πως η ζωη ειναι μια και δεν γυριζει πισω. Οι στιγμες περνανε και συμβολαιο με τον θεο δεν εχει κανενας μας για το ποσο θα ζησουμε. Αρα πρεπει να ζησουμε και να χαιρομαστε καθε μερα. Δεν εχω κανενα προβλημα λοιπον να παιρνω αγωγη αν αυτο με βοηθα να κανω τη ζωη μου καλυτερη. Υπαρχουν ανθρωποι που εχουν χιλια δυο προβληματα υγειας και χρειαζεται καθε μερα να παιρνουν φαρμακο. Κι εγω λοιπον εχω ενα προβλημα υγειας και χρειαζεται να παιρνω φαρμακο. Ετσι το βλεπω εγω βέβαια. Παντως εχω αρχισει και νιωθω πολυ καλυτερα πλεον!!!!

[vicky86]

Φαινεται οτι νιωθεις καλυτερα!πολυ χαιρομαι!μ αρεσει ετσι οπως το σκεφτεσαι

[blessedmom]

On 25/7/2017 at 1:16 ΜΜ, kine είπε:

 

Δεν έχω δεύτερο παιδί, αλλά αισθανόμουν κάπως με το πρώτο. Ημουν βέβαιη και ότι θα το αγαπήσω και ότι θα είμαι τέλεια μαμά και ότι θα γίνουν όλα περίφημα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός δεν "ένιωθα" κάτι για το μωρό. Το μυαλό τα είχε όλα συγκροτημένα και καλοβαλμένα, αλλά εγώ μέσα μου ήξερα ότι δεν έχω συναισθήματα για το παιδί. Σιγά σιγά, άρχισα να σκέφτομαι και να φαντάζομαι άσχημες εκβάσεις της ζωής μας, τί θα κάνω και πώς θα αντιμετωπίσω το θάνατο του, αν τελικά πεθάνει πριν γεννηθεί. Σκεφτόμουν συνέχεια, ότι τόσα και τόσα γίνονται και ότι από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί όλα να αλλάξουν και να πεθάνει ή να είναι άρρωστο ή να πεθάνω εγώ ή .... ή ..... ή .... Γεννήθηκε, ήταν όλα μια χαρά αλλά και πάλι στιγμές στιγμές, το κεφάλι μου επέστρεφε στις ίδιες σκέψεις και ένιωθα ότι, δεν με συνδέει τίποτα με αυτό το μωρό!! Ενίοτε ένιωθα ότι ο άντρας μου το αγαπάει πιο πολύ, ότι είναι πιο καλός και στοργικός μαζί της, ότι εγώ δεν μπορώ να το αγαπήσω κ.α. τέτοια.

 

Αυτό που συνειδητοποίησα μετά από αρκετή ενδοσκόπηση, είναι ότι είχα μια άρνηση να αφεθώ στα συναισθήματα μου και στην αυθόρμητη λαχτάρα μου για το μωρό, επειδή κατά βάθος φοβόμουν, ότι μπορεί να πεθάνει κι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, δεν θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Επί της ουσίας, δεν ήθελα να συνδεθώ μαζί της, γιατί φοβόμουν τον απροσδόκητο αποχωρισμό. Κάπου μέσα μου, προτιμούσα να μην το αγαπήσω και πολύ, για να μη πληγωθώ και πολύ όταν το χάσω. 

Αλλοπρόσαλλες σκέψεις, αλλά πολύ ισχυρές και δυστυχώς εύκολα σε κατακλύζουν.

 

Αυτό που προτείνω, είναι να μην μένεις μέσα στο μυαλό σου, να μην κρατάς κρυφές όλες αυτές τις σκέψεις, να βρεις έναν άνθρωπο δικό σου να μιλήσεις και να μιλάς χωρίς να ντρέπεσαι για όσα νιώθεις - αν όχι, βρες επαγγελματία. Πρέπει να ακούσεις όσα λες, να τα βγάλεις από μέσα σου, να μην τα αφήνεις να γιγαντώνονται. Έπειτα, σιγά σιγά η καθημερινότητα και η τριβή, η απλή επαφή, η κοινή σας ρουτίνα, θα σας φέρουν πιο κοντά. 

 

Μην ξεχνάς, ότι πολλές φορές έχουμε συγκεκριμένες προσδοκίες για το τι θα έπρεπε να νιώθουμε ή πως φανταζόμαστε ότι κάνει κάποιος που νιώθει έτσι και τελικά αυτοελεγχόμαστε με το ζόρι, για να συμπεράνουμε ότι είμαστε ανεπαρκείς συναισθηματικά.

Ποιος όρισε, το πως νιώθει η καρδιά την αγάπη, για να έχουμε μέτρο να την μετρήσουμε κιόλας;

Ποιος είπε πως η αγάπη για το δεύτερο παιδί, είναι αληθινή αγάπη, όταν μοιάζει με αυτά που νιώσαμε στο πρώτο;

Τι ψάχνει να βρει το μυαλό σου και δεν το βρίσκει;

Ελέγχει η λογική την καρδιά και αποφασίζει ότι δεν βρήκε όσα έψαχνε! Μα όσο πιο πολύ ψάχνει και ανακρίνει η λογική, την καρδιά, τόσο περισσότερο θα την βρίσκει άδεια. Η καρδιά ανθίζει στην ελευθερία, στην απλότητα, όταν αφήνεται να χτυπά χωρίς περιορισμούς και οριοθετήσεις. Κι εσύ την κατατρέχεις σαν ανακριτής, και το μόνο που κατορθώνεις είναι να την μαραζώνεις, να την θλίβεις, να την αποστερείς, να την αποκαρδιώνεις.

Κάθε άνθρωπος είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και κάθε σχέση είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι φανταζόμαστε πως η αγάπη πρέπει να είναι από την πρώτη στιγμή, σαν πυροτέχνημα ή δεν ξέρω πως αλλιώς περιγράφεται κινηματογραφικά. Στην πραγματικότητα η αγάπη μας για έναν άλλο άνθρωπο, μπορεί να χτιστεί σιγά σιγά και διστακτικά. Και ενώ στην αρχή δεν νιώθεις τίποτα, περνά ο καιρός και αρχίζεις να αισθάνεσαι και αργότερα όλο και βαθαίνει και όλο και βαθαίνει και έρχεται ο καιρός που απορείς, πού βρέθηκε τόσο περίσσευμα συναισθημάτων, εκεί που έψαχνες και νόμιζες ότι δεν υπάρχει κάτι.

 

ΥΓ.  

Οι σκέψεις αυτές προφανώς προκύπτουν από άλλους, κρυμμένους φόβους και αγωνίες που δεν μπορείς να κατανοήσεις. Δεν θεωρώ την ψυχιατρική ως λύση σε τέτοια ζητήματα γιατί προσπαθεί με το φάρμακο να αλλάξει μια οργανική συνθήκη αλλά δεν μπορεί να λύσει τις αιτίες που τη δημιουργούν. 

Μιλας πολυ ομορφα και εχεις δικιο σε αυτα που λες. Το θεμα ειναι το πως θα σταματησει το μυαλο να ελεγχει την καρδια?

[kine]

Καλημέρα κορίτσι 

Πως είσαι; Πως είστε στο σπίτι γενικώς;

 

On 25/7/2017 at 9:35 ΜΜ, fani_pap είπε:

Η ψυχιατρικη βοηθα στο να φυγουν οι ιδεοληψιες. Αυτο που εχω ειναι ιδεοληψια. Δεν ειναι καινουριο για μενα το εχω ξαναπαθει. Κολλαω σε μια ιδεα και την γιγαντωνω. Επισης βοηθα στο να φυγει το αγχος και οι κρισεις πανικου. Απο εκει και επειτα νιώθοντας πιο ηρεμος αντιμετωπιζεις τα πραγματα με ψυχραιμια οπως εσυ και ο οποιοσδήποτε  αλλος που δεν εχει το δικο μου προβλημα.

 

Με συγχωρείς, δεν έγινα κατανοητή. Γνωρίζω τι είναι ιδεοληψία και κρίσεις πανικού, έχω επίσης γνώση του τι πρεσβεύει η ψυχιατρική και με ποιο τρόπο χρησιμοποιεί τις φαρμακευτικές αγωγές που συστήνει. Αμφισβητώ την ίδια την ψυχιατρική ως επιστήμη, με τους όρους που μεταχειρίζεται την ψυχική ασθένεια, που διαχειρίζεται τον άνθρωπο που νοσεί και το πως τον "γιατρεύει" τελικώς. 

Εχω και η ίδια περάσει από φάσεις, όπου η ψυχιατρική με έχει κατατάξει σε κάποια από τις κατηγορίες των ασθενών της. Το πολύ στενό μου περιβάλλον αντιμετωπίζει κρίσεις πανικού, ιδεοληψίες, διπολισμό και άλλες αγχώδεις διαταραχές και φυσικά δεν σταματάμε εκεί, περνάμε και στις νευρώσεις. Γενικά, όπως παρατηρείς κι εσύ "όλη η Ελλάδα" κάτι έχει και η μισή τουλάχιστον "κάτι παίρνει". Και για να μη κολλάμε στα δικά μας, όλη η Αμερική και όλη η Ευρώπη, στην ίδια κατάσταση βρίσκονται. Οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον, βασανίζονται και κάνουν τον αγώνα τους, με όποιον τρόπο μπορούν. 

 

Η προσωπική μου ενασχόληση με τα ψυχικά προβλήματα, με οδήγησε στο να αναθεωρήσω τον τρόπο που κατανοούσα την ψυχική ασθένεια, τον ψυχιατρικό ασθενή και την προσέγγιση της ίδιας της ψυχιατρικής σε όλα αυτά. Δεν θέλω να αναπτύξω παραπάνω την κριτική στην συνταγογράφηση και την ψυχιατρική, γιατί δεν είναι του παρόντος. Καταλαβαίνω ότι η αγωγή σου, σε κάνει να νιώθεις καλύτερα και αυτό είναι πολύ σημαντικό για σένα. Έχω ανθρώπους στο στενό μου περιβάλλον που παίρνουν χρόνια τώρα αγωγές - και όλο είναι καλύτερα, και κάθε τόσο υποτροπιάζουν - αλλά και πάλι, η αγωγή αισθάνονται ότι τους βοηθά και αυτό είναι αρκετό για να συνεχίζουν.

 

14 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

Το θεμα ειναι το πως θα σταματησει το μυαλο να ελεγχει την καρδια?

 

Αν θέλεις τη γνώμη μου, το θέμα είναι, πώς θα σταματήσουμε να θέλουμε να ελέγχουμε το κάθε τι και κατά προέκταση, θέλουμε με τις σκέψεις μας, να ελέγχουμε τα συναισθήματα μας, την εμπειρία μας, το βίωμα μας. Σε όλα αυτά που γράφεις, εγώ διαβάζω έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να αφεθεί, που δεν μπορεί να αφήσει τα πράγματα να έρθουν και να τα δεχτεί, έτσι όπως ήρθαν. Και μη νομίζεις ότι είσαι μόνη σε αυτό. Εγώ το παλεύω χρόνια και πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, πάσχουμε από την αγωνία που επιφέρει η γνώση του ότι, δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα, δεν μπορούμε να καθορίζουμε το κάθε τι. Και αντί να το βάλουμε κάτω και να πούμε "γιατί θέλω να έχω τον έλεγχο; γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό;", απλώς βάζουμε όλο και περισσότερο το μυαλό μας να δουλεύει και εξαντλούμαστε στο να προσπαθούμε να ελέγξουμε, να χειραγωγήσουμε αυτά που μας συμβαίνουν, αυτά που νιώθουμε, αυτά που συμβαίνουν στους γύρω μας.

 

Σκέψου πως αισθάνεται το μωρό, το κάθε βρέφος, δίπλα στη μητέρα του: δεν προσπαθεί για τίποτε(!), δεν θέλει τίποτα, δεν διεκδικεί τίποτε - απλώς υπάρχει στην αγκαλιά της μαμάς του, υπάρχει για το τώρα, ζει με όλο του το είναι την κάθε δεδομένη στιγμή. Δεν υπάρχει πριν και μετά. Κάθε στιγμή στο στήθος της μαμάς του, είναι η αιώνια στιγμή ευδαιμονίας. Όλο του το Είναι, βιώνει την ανεπανάληπτη εγγύτητα, τον υπαρξιακό δεσμό, την επικοινωνία χωρίς διαμεσολάβηση, που του προσφέρει η φύση, με τη μητέρα του - και κατά προέκταση με όλον τον κόσμο, δια μέσου αυτής. 

 

Μιλάμε πάντοτε όμως για ένα μωρό σε ιδανικές συνθήκες, με μια μαμά σε ιδανικές ψυχικά συνθήκες. 

 

Αντ' αυτού, όσο μεγαλώνουμε, χάνουμε αυτή την υπαρκτική αλήθεια, την ξεχνάμε (ίσως και να μη τη βιώσαμε ιδανικά, γιατί η μαμά μας περνούσε δύσκολα τότε), και γινόμαστε ενήλικες όλο προσδοκίες και απαιτήσεις ανεκπλήρωτες, όλο ανάγκες και αγωνίες που μας ξεπερνούν. Βρίσκουμε τον εαυτό μας μονίμως να προσπαθεί και όλο να νιώθει ότι δεν θα τα καταφέρει ποτέ και όλο προσπαθούμε και όλο σκοντάφτουμε μέσα μας. Και κάπως έτσι, όταν έρχεται η στιγμή της μητρότητας ή της πατρότητας για μας, δεν μπορούμε να κατορθώσουμε το πιο απλό πράγμα : απλώς να υπάρχουμε αγκαλιά με το παιδί μας, απλώς να ζούμε μαζί, απλώς να χαιρόμαστε τη χαρά του, την απλότητα του, την ζωή του και να χαίρεται τη δική μας. Το απλό γίνεται δύσκολο κι επειδή είναι δύσκολο, το αποφεύγουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Είμαστε συνηθισμένοι στην αγωνία, είμαστε συνηθισμένοι στις προσδοκίες, είμαστε συνηθισμένοι στο πρόγραμμα, είμαστε συνηθισμένοι στην κοινωνική πειθαρχία, είμαστε συνηθισμένοι στη θλίψη, στη ματαίωση, στην απόγνωση, είμαστε συνηθισμένοι να προσπαθούμε συνεχώς για κάτι....και η συνήθεια είναι τόσο ισχυρή, που μας φαίνεται πιο εύκολο, πιο λογικό να κάνουμε αυτό που έχουμε συνηθίσει απλώς να κάνουμε (όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό), παρά να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα άλμα πίστης προς τη ζωή, τη χαρά, την απλότητα, την ευτυχία του να υπάρχεις απλώς με τους άλλους, να υπάρχεις σε κοινωνία ανθρώπων. Κι όταν λέω κοινωνία, εννοώ να κοινωνείς τον άλλο, να ζεις μέσα από αυτόν κι αυτός μέσα από σένα και ο καθένας μέσα στον άλλο.

 

Και ξέρω πως ότι έγραψα μέχρι τώρα, μοιάζει με φαντασίωση, πως κάπου μέσα σου σκέφτεσαι ότι "ωραία όλα αυτά, αλλά η καθημερινότητα με ξεπερνάει, το πρόβλημα μου, δεν με αφήνει να τα ζήσω όλα αυτά". Κι όμως, το να προσπαθείς να νιώσεις αυτά που φαντάζεσαι ότι θα έπρεπε να νιώσεις για το παιδί σου, το να αναλώνεσαι σε αυτές τις σκέψεις πολύ πριν γεννήσεις, είναι που σε αρρωσταίνει, σε βαραίνει, σε κουράζει, σε πληγώνει και φυσικά σε κάνει να νομίζεις, ότι δεν το αγαπάς ή ότι δεν το αγαπάς όπως θα έπρεπε....

 

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή. Ελπίζω να μπορέσεις να βρεις ένα άνοιγμα κάπου ανάμεσα στα δυσάρεστα που νιώθεις και απλώς να κοιτάξεις με αισιοδοξία τη ζωή σου. Οχι με προσδοκίες για το ένα ή το άλλο. Απλά να ζήσεις την όμορφη ζωή σου, την όμορφη οικογένεια σου, τους ανθρώπους σου που σε φροντίζουν και τα παιδιά σου που λαχταρούν την αγκαλιά σου - χωρίς προσδοκίες, απλώς μια αγκαλιά.

 

 

[blessedmom]

1 ώρα πρίν, kine είπε:

Καλημέρα κορίτσι 

Πως είσαι; Πως είστε στο σπίτι γενικώς;

 

 

Με συγχωρείς, δεν έγινα κατανοητή. Γνωρίζω τι είναι ιδεοληψία και κρίσεις πανικού, έχω επίσης γνώση του τι πρεσβεύει η ψυχιατρική και με ποιο τρόπο χρησιμοποιεί τις φαρμακευτικές αγωγές που συστήνει. Αμφισβητώ την ίδια την ψυχιατρική ως επιστήμη, με τους όρους που μεταχειρίζεται την ψυχική ασθένεια, που διαχειρίζεται τον άνθρωπο που νοσεί και το πως τον "γιατρεύει" τελικώς. 

Εχω και η ίδια περάσει από φάσεις, όπου η ψυχιατρική με έχει κατατάξει σε κάποια από τις κατηγορίες των ασθενών της. Το πολύ στενό μου περιβάλλον αντιμετωπίζει κρίσεις πανικού, ιδεοληψίες, διπολισμό και άλλες αγχώδεις διαταραχές και φυσικά δεν σταματάμε εκεί, περνάμε και στις νευρώσεις. Γενικά, όπως παρατηρείς κι εσύ "όλη η Ελλάδα" κάτι έχει και η μισή τουλάχιστον "κάτι παίρνει". Και για να μη κολλάμε στα δικά μας, όλη η Αμερική και όλη η Ευρώπη, στην ίδια κατάσταση βρίσκονται. Οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον, βασανίζονται και κάνουν τον αγώνα τους, με όποιον τρόπο μπορούν. 

 

Η προσωπική μου ενασχόληση με τα ψυχικά προβλήματα, με οδήγησε στο να αναθεωρήσω τον τρόπο που κατανοούσα την ψυχική ασθένεια, τον ψυχιατρικό ασθενή και την προσέγγιση της ίδιας της ψυχιατρικής σε όλα αυτά. Δεν θέλω να αναπτύξω παραπάνω την κριτική στην συνταγογράφηση και την ψυχιατρική, γιατί δεν είναι του παρόντος. Καταλαβαίνω ότι η αγωγή σου, σε κάνει να νιώθεις καλύτερα και αυτό είναι πολύ σημαντικό για σένα. Έχω ανθρώπους στο στενό μου περιβάλλον που παίρνουν χρόνια τώρα αγωγές - και όλο είναι καλύτερα, και κάθε τόσο υποτροπιάζουν - αλλά και πάλι, η αγωγή αισθάνονται ότι τους βοηθά και αυτό είναι αρκετό για να συνεχίζουν.

 

 

Αν θέλεις τη γνώμη μου, το θέμα είναι, πώς θα σταματήσουμε να θέλουμε να ελέγχουμε το κάθε τι και κατά προέκταση, θέλουμε με τις σκέψεις μας, να ελέγχουμε τα συναισθήματα μας, την εμπειρία μας, το βίωμα μας. Σε όλα αυτά που γράφεις, εγώ διαβάζω έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να αφεθεί, που δεν μπορεί να αφήσει τα πράγματα να έρθουν και να τα δεχτεί, έτσι όπως ήρθαν. Και μη νομίζεις ότι είσαι μόνη σε αυτό. Εγώ το παλεύω χρόνια και πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, πάσχουμε από την αγωνία που επιφέρει η γνώση του ότι, δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα, δεν μπορούμε να καθορίζουμε το κάθε τι. Και αντί να το βάλουμε κάτω και να πούμε "γιατί θέλω να έχω τον έλεγχο; γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό;", απλώς βάζουμε όλο και περισσότερο το μυαλό μας να δουλεύει και εξαντλούμαστε στο να προσπαθούμε να ελέγξουμε, να χειραγωγήσουμε αυτά που μας συμβαίνουν, αυτά που νιώθουμε, αυτά που συμβαίνουν στους γύρω μας.

 

Σκέψου πως αισθάνεται το μωρό, το κάθε βρέφος, δίπλα στη μητέρα του: δεν προσπαθεί για τίποτε(!), δεν θέλει τίποτα, δεν διεκδικεί τίποτε - απλώς υπάρχει στην αγκαλιά της μαμάς του, υπάρχει για το τώρα, ζει με όλο του το είναι την κάθε δεδομένη στιγμή. Δεν υπάρχει πριν και μετά. Κάθε στιγμή στο στήθος της μαμάς του, είναι η αιώνια στιγμή ευδαιμονίας. Όλο του το Είναι, βιώνει την ανεπανάληπτη εγγύτητα, τον υπαρξιακό δεσμό, την επικοινωνία χωρίς διαμεσολάβηση, που του προσφέρει η φύση, με τη μητέρα του - και κατά προέκταση με όλον τον κόσμο, δια μέσου αυτής. 

 

Μιλάμε πάντοτε όμως για ένα μωρό σε ιδανικές συνθήκες, με μια μαμά σε ιδανικές ψυχικά συνθήκες. 

 

Αντ' αυτού, όσο μεγαλώνουμε, χάνουμε αυτή την υπαρκτική αλήθεια, την ξεχνάμε (ίσως και να μη τη βιώσαμε ιδανικά, γιατί η μαμά μας περνούσε δύσκολα τότε), και γινόμαστε ενήλικες όλο προσδοκίες και απαιτήσεις ανεκπλήρωτες, όλο ανάγκες και αγωνίες που μας ξεπερνούν. Βρίσκουμε τον εαυτό μας μονίμως να προσπαθεί και όλο να νιώθει ότι δεν θα τα καταφέρει ποτέ και όλο προσπαθούμε και όλο σκοντάφτουμε μέσα μας. Και κάπως έτσι, όταν έρχεται η στιγμή της μητρότητας ή της πατρότητας για μας, δεν μπορούμε να κατορθώσουμε το πιο απλό πράγμα : απλώς να υπάρχουμε αγκαλιά με το παιδί μας, απλώς να ζούμε μαζί, απλώς να χαιρόμαστε τη χαρά του, την απλότητα του, την ζωή του και να χαίρεται τη δική μας. Το απλό γίνεται δύσκολο κι επειδή είναι δύσκολο, το αποφεύγουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Είμαστε συνηθισμένοι στην αγωνία, είμαστε συνηθισμένοι στις προσδοκίες, είμαστε συνηθισμένοι στο πρόγραμμα, είμαστε συνηθισμένοι στην κοινωνική πειθαρχία, είμαστε συνηθισμένοι στη θλίψη, στη ματαίωση, στην απόγνωση, είμαστε συνηθισμένοι να προσπαθούμε συνεχώς για κάτι....και η συνήθεια είναι τόσο ισχυρή, που μας φαίνεται πιο εύκολο, πιο λογικό να κάνουμε αυτό που έχουμε συνηθίσει απλώς να κάνουμε (όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό), παρά να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα άλμα πίστης προς τη ζωή, τη χαρά, την απλότητα, την ευτυχία του να υπάρχεις απλώς με τους άλλους, να υπάρχεις σε κοινωνία ανθρώπων. Κι όταν λέω κοινωνία, εννοώ να κοινωνείς τον άλλο, να ζεις μέσα από αυτόν κι αυτός μέσα από σένα και ο καθένας μέσα στον άλλο.

 

Και ξέρω πως ότι έγραψα μέχρι τώρα, μοιάζει με φαντασίωση, πως κάπου μέσα σου σκέφτεσαι ότι "ωραία όλα αυτά, αλλά η καθημερινότητα με ξεπερνάει, το πρόβλημα μου, δεν με αφήνει να τα ζήσω όλα αυτά". Κι όμως, το να προσπαθείς να νιώσεις αυτά που φαντάζεσαι ότι θα έπρεπε να νιώσεις για το παιδί σου, το να αναλώνεσαι σε αυτές τις σκέψεις πολύ πριν γεννήσεις, είναι που σε αρρωσταίνει, σε βαραίνει, σε κουράζει, σε πληγώνει και φυσικά σε κάνει να νομίζεις, ότι δεν το αγαπάς ή ότι δεν το αγαπάς όπως θα έπρεπε....

 

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή. Ελπίζω να μπορέσεις να βρεις ένα άνοιγμα κάπου ανάμεσα στα δυσάρεστα που νιώθεις και απλώς να κοιτάξεις με αισιοδοξία τη ζωή σου. Οχι με προσδοκίες για το ένα ή το άλλο. Απλά να ζήσεις την όμορφη ζωή σου, την όμορφη οικογένεια σου, τους ανθρώπους σου που σε φροντίζουν και τα παιδιά σου που λαχταρούν την αγκαλιά σου - χωρίς προσδοκίες, απλώς μια αγκαλιά.

 

 

Η αληθεια ειναι οτι με αγχωσες λιγο....φαινεσαι οντως πολυ ψαγμενη αλλα εγω δεν μπορω να αναλυσω τοσο τα πραγματα. Το μονο που θελω ειναι να αισθανθω καλυτερα

[vicky86]

Ταυτιζομαι αρκετα με την τελευταια αναρτηση της κινε.μεχρι πριν καμια πενταετια κ γω ηθελα να τα ελεγχω ολα αλλα λιγο η κριση,λιγο οτι εβλεπα οτι αν ηθελα να ειναι ολα τελεια δ θα εκανα παιδι κ ουτε θα ζουσα πραγματικα αλλαξε αυτο.ειμαι αρκετα τελειομανης αλλα πλεον με δυο παιδια δ κολλαω τοσο στις δουλειες πχ.ειπα θα αρχισω να ζω το τωρα την καθε στιγμη γτ επαθα μια κριση πανικου κ ειχα κτ ψυχοσωματικα

[kine]

5 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

 Το μονο που θελω ειναι να αισθανθω καλυτερα

 

Ολοι αυτό θέλουμε. Το ζήτημα είναι ότι δεν ξέρουμε πως να το καταφέρουμε.

 

Για να το πω και αλλιώς, αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι είναι να αναζητούμε τη χαρά εδώ και τώρα, επιφανειακά. Να κάνουμε κάτι που πιστεύουμε ότι θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα, να ξεχαστούμε από τις υπαρξιακές μας αγωνίες, να διασκεδάσουμε, να απολαύσουμε τη ζωή μας. Και το πιέζουμε τόσο πολύ να μας δούμε "χαρούμενους" εδώ και τώρα, που δεν συνειδητοποιούμε ότι για να χαρούμε, πρέπει ενίοτε να περάσουμε και από κάποια στενάχωρη συνειδητοποίηση, πρέπει να αλλάξουμε εν μέρη τη βολή μας, πρέπει να ταλαιπωρηθούμε, να πληγωθούμε...  Δεν μπορείς να αγωνιάς μόνο για την πρόσκαιρη χαρά, για την άμεση ικανοποίηση, για το να νιώσεις "καλύτερα", χωρίς να ψάξεις και λίγο πιο βαθιά, να δεις γιατί η χαρά σου είναι παροδική, γιατί σε ξαναπιάνει άγχος, γιατί από καιρό σε καιρό, χρειάζεσαι και πάλι τον ψυχίατρο. Πρέπει να συνεχίσεις τις προσπάθειες σου, με την αγωγή σου και με όλη την υποστήριξη που έχεις, αλλά σιγά σιγά να κάνεις και ένα βήμα παρακάτω ή αν το θέλεις, ένα βήμα πιο μέσα σου.

 

Το να γνωρίζεις το μέσα σου, είναι συνήθως επώδυνο γιατί πολλές φορές βλέπουμε ότι δεν είμαστε αυτοί/ες που νομίζουμε ή που φανταζόμαστε ή που θα θέλαμε να είμαστε και αυτό μας τσακίζει. Αλλά πέρα από αυτή τη φάση υπάρχει η ηρεμία, η ικανοποίηση, η χαρά της αποδοχής. Δέχεσαι τον εαυτό σου με τα καλά και τα στραβά του, με την μελαγχολία και τον ιδεοψυχαναγκασμό του και αυτό είναι απελευθερωτικό, είναι θεραπευτικό. Είναι τουλάχιστον μια αρχή για να νιώσεις όντως καλύτερα. 

 

Να σου προτείνω κάτι άλλο; Μπορείς να πάρεις, να διαβάσεις αυτό: https://www.politeianet.gr/books/9789600411409-peck-scott-kedros-o-dromos-o-ligotero-taxidemenos-protos-tomos-202230

Δεν έχει καμία συνταγή για την ευτυχία, αλλά είναι ένας καλός "διάλογος" που ανοίγει λίγο λίγο τα ζητήματα που μας απασχολούν, τις υπαρξιακές μας αγωνίες. Είναι απλή η γραφή του και έχει συνέχεια παραδείγματα ασθενών του, που αντιμετώπιζαν διάφορες δυσκολίες ψυχιατρικής φύσεως και πως τις έλυσαν τελικά. Εμένα μου είχε δώσει αρκετή τροφή για σκέψη και με είχε βοηθήσει να σκεφτώ, να το πάω παρακάτω. Το προτείνω ανεπιφύλακτα. 

[ΑΡΓΚ]

19 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

Η αληθεια ειναι οτι με αγχωσες λιγο....φαινεσαι οντως πολυ ψαγμενη αλλα εγω δεν μπορω να αναλυσω τοσο τα πραγματα. Το μονο που θελω ειναι να αισθανθω καλυτερα

Το μήνυμα το οποίο σε άγχωσε είναι ο λόγος για τον οποίο ανεπιφύλακτα συνιστώ έναν ψυχαναλυτή σε τέτοιες φάσεις της ζωής. Ενας ξένος (ή και φίλος) θα πει πράγματα, συνήθως καλοπροαίρtεα, που όμως δεν βοηθούν ή και αγχώνουν περισσότερο. Οπως το να σου αμφισβητήσει τα φάρμακα που παίρνεις ή να σου πει ότι κάτι λάθος κάνεις 

Προσωπική μου άποψη: αντικειμενικά σου συμβαίνει κάτι συνηθισμένο και απόλυτα εξηγήσιμο από τις ορμόνες της εγκυμοσύνης και της γέννας. Επίσης αντικειμενικά, σου συμβαινει κάτι που ακόμη είναι ταμπού στην ευρύτερη κοινωνία και θα ακούσεις ότι υπερβάλλεις, ότι πρέπει να το ξεπεράσεις, ότι είναι θέμα κοσμοθεωρίας κλπ κλπ. Αν είχες π.χ. πνευμονία, δε θα προσπαθούσες να το ξεπεράσεις μόνη, δε θα σου έλεγε κανείς ότι είναι θέμα αντιμετώπισης σου προς τον κόσμο, ούτε να μην πάρεις αντιβίωση (οκ, μπορεί και να στο έλεγαν, αλλά μάλλον δε θα ρώταγες καν, απλά θα είχες πάει στο γιατρό/νοσοκομείο και θα ακολουθούσες οδηγίες). Δεν αλλάζει κάτι τώρα, επειδή δεν μπορείς να το "δεις" όπως ενα βήχα ή ένα πυρετό, δεν αλλάζει κάτι. Περνάς μία ασθένεια, συνηθισμένη μάλιστα, και ακολουθώντας τις οδηγίες του γιατρού σου και την αγωγή που σου έδωσε, θα γίνεις καλά

 

[blessedmom]

20 ώρες πρίν, kine είπε:

 

Ολοι αυτό θέλουμε. Το ζήτημα είναι ότι δεν ξέρουμε πως να το καταφέρουμε.

 

Για να το πω και αλλιώς, αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι είναι να αναζητούμε τη χαρά εδώ και τώρα, επιφανειακά. Να κάνουμε κάτι που πιστεύουμε ότι θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα, να ξεχαστούμε από τις υπαρξιακές μας αγωνίες, να διασκεδάσουμε, να απολαύσουμε τη ζωή μας. Και το πιέζουμε τόσο πολύ να μας δούμε "χαρούμενους" εδώ και τώρα, που δεν συνειδητοποιούμε ότι για να χαρούμε, πρέπει ενίοτε να περάσουμε και από κάποια στενάχωρη συνειδητοποίηση, πρέπει να αλλάξουμε εν μέρη τη βολή μας, πρέπει να ταλαιπωρηθούμε, να πληγωθούμε...  Δεν μπορείς να αγωνιάς μόνο για την πρόσκαιρη χαρά, για την άμεση ικανοποίηση, για το να νιώσεις "καλύτερα", χωρίς να ψάξεις και λίγο πιο βαθιά, να δεις γιατί η χαρά σου είναι παροδική, γιατί σε ξαναπιάνει άγχος, γιατί από καιρό σε καιρό, χρειάζεσαι και πάλι τον ψυχίατρο. Πρέπει να συνεχίσεις τις προσπάθειες σου, με την αγωγή σου και με όλη την υποστήριξη που έχεις, αλλά σιγά σιγά να κάνεις και ένα βήμα παρακάτω ή αν το θέλεις, ένα βήμα πιο μέσα σου.

 

Το να γνωρίζεις το μέσα σου, είναι συνήθως επώδυνο γιατί πολλές φορές βλέπουμε ότι δεν είμαστε αυτοί/ες που νομίζουμε ή που φανταζόμαστε ή που θα θέλαμε να είμαστε και αυτό μας τσακίζει. Αλλά πέρα από αυτή τη φάση υπάρχει η ηρεμία, η ικανοποίηση, η χαρά της αποδοχής. Δέχεσαι τον εαυτό σου με τα καλά και τα στραβά του, με την μελαγχολία και τον ιδεοψυχαναγκασμό του και αυτό είναι απελευθερωτικό, είναι θεραπευτικό. Είναι τουλάχιστον μια αρχή για να νιώσεις όντως καλύτερα. 

 

Να σου προτείνω κάτι άλλο; Μπορείς να πάρεις, να διαβάσεις αυτό: https://www.politeianet.gr/books/9789600411409-peck-scott-kedros-o-dromos-o-ligotero-taxidemenos-protos-tomos-202230

Δεν έχει καμία συνταγή για την ευτυχία, αλλά είναι ένας καλός "διάλογος" που ανοίγει λίγο λίγο τα ζητήματα που μας απασχολούν, τις υπαρξιακές μας αγωνίες. Είναι απλή η γραφή του και έχει συνέχεια παραδείγματα ασθενών του, που αντιμετώπιζαν διάφορες δυσκολίες ψυχιατρικής φύσεως και πως τις έλυσαν τελικά. Εμένα μου είχε δώσει αρκετή τροφή για σκέψη και με είχε βοηθήσει να σκεφτώ, να το πάω παρακάτω. Το προτείνω ανεπιφύλακτα. 

Νομιζω πως ολος ο κοσμος εχει υπαρξιακά ζητηματα.Απλα αλλοι τα σκεφτονται πολυ αλλοι προτιμουν να μη τα σκεφτονται και αλλοι δεν νοιαζονται καν! Καπου ειχα διαβασει πως ολοι οι ανθρωποι θα επρεπε να εχουμε καταθλιψη γιατι πολυ απλα ξερουμε πως θα πεθανουμε...Εχω κανει κι εγω ψυχαναλυση 3 χρονια στο παρελθον (τοτε ειχα και λεφτα) αλλα δεν κατεληξα καπου...Να πεις οτι δεν προσπαθησα? Προσπαθησα, Νομιζω κατανοησα περισσοτερα πραγματα μετα απο μονη μου. Απαντηση παντως για το νοημα της ζωης δεν πηρα. Παντα πιστευα πως θα επρεπε να εχουμε καποια αποστολη καποιο σκοπο στη ζωη. κατι μεγαλο!!! Σε αυτο βοηθα και η θρησκεια νομιζω. Τελικα κατεληξα πως δεν εχει νοημα να ψαχνομαι πολυ γιατι χανομαι. Εμενα με αγχωνει κιολας ολο αυτο το ψαξιμο. Για τον εαυτο μου μιλαω. Αλλοι προφανως μπορουν και τους αρεσει και θελουν. Το δικο μου λοιπον συμπερασμα ειναι να χαιρεσαι τη ζωη σου οσο μπορεις. Ουσιαστικά οχι επιφανειακα. Το προβλημα μου το εχω αποδεχτει πληρως. Αλλιως δεν θα επαιρνα αγωγη. Απλα αναγκαστηκα να την κοψω για να κανω το παιδι μου. Πιο πριν ημουν πολυ καλα!! Και λεγοντας πολυ καλα δεν εννοω μεσα στην τρελη χαρα ολη μερα... Ζουσα την καθημερινοτητα με τις αγωνιες της τα αγχη της δουλειας του παιδιου τα οικονομικα αλλα και τη χαρα του να γυρνας σπιτι και να σε αγκαλιαζει το παιδι σου και ο αντρας σου. Ενιωθα τοση ευτυχια που νομιζα θα σπασει η καρδια μου.Αυτο ειναι για μενα δεν υπαρχει κατι αλλο. Τωρα δινω τον αγωνα μου για να ξαναβρω την παλια Φανη. Μονο αυτο θελω.