Δεν νιωθω καλα με το μωρο μου...

[ssakkiss]

thimmeni mou να μην τα πολυλογω ΔΕΝ εισαι μονη. 18 ημερων ο μπεμπης μου κ τα ιδια νιωθω. εσυ , αληθεια, πως εισαι τωρα?

[thlimeni]

εσυ , αληθεια, πως εισαι τωρα?

 

Αν και εχω παρα πολυ καιρο να μπω και το μην αυτο ειναι παλιο ας απαντησω....

Τωρα πια ειμαι πολυ καλα....Οχι οχι δεν μου πηρε εναμιση χρονο να συνελθω.... απλα δεν ειχα ξαναμπει....Ολα περασαν περιπου στους 2 με 3 μηνες που το μωρο κοιμοταν πιο πολυ, ξεκουραζομουν και εγω πιο πολυ ,περασανε και οι κολικοι κ ολα καλα....

 

Τωρα πια το λατρευω το μωρακι μου...Ειναι η ζωη μου κ ολος μου ο κοσμος....Α και για να δειτε τι μαζοχα ειμαι αποφασισαμε να του κανουμε και αδερφακι και σε 3 περιπου μηνες θα το εχει

 

Ελπιζω Παναγιτσα μου να μην σας ξαναπρηζω σε 3 μηνες ανοιγοντας νεο θεμα με τιτλο "Δεν νιωθω καλα με τα 2 μου μωρα"

 

Απλα θα ηθελα να τονισω σε περιπτωση που διαβαζουν και καποιοι μπαμπαδες οτι εμενα με βοηθησε ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ο συζυγος...Χωρις αυτον δεν ξερω αν θα το ειχα ξεπερασει και αν θα ειχα αντεξει γενικως....Ειχε απιστευτη κατανοηση και με βοηθουσε στα παντα ομως...Του ελεγα τα παντα για το πως νιωθω και δεν με κατεκρινε ποτε οπως ισως φοβομουν οτι θα εκανε αλλα με στηριζε και μου ελεγε οτι ειναι λογικο να νιωθω ετσι και οτι δεν πειραζει....

 

Επισης θα ηθελα να ευχαριστησω ολα τα ατομα που με βοηθησαν εκεινη την περιοδο με τα μην τους αλλα ενα ιδιαιτερο και μεγαλο ευχαριστω στο xamomιlaki αλλα και στην Ellemphriem.Ellemphriem να ξερεις πως σε νιωθω σαν την αδερφη ψυχη μου....Ταυτιζομαι παρα πολυ οταν σε διαβαζω και νιωθω λες και τα εχω γραψει εγω.Ειναι λες και εχουμε ζησει την ιδια ζωη αλλα παραλληλα....Μου αρεσει πολυ οταν σε διαβαζω ετσι απλα και ειλικρινα που γραφεις...

 

Σας ευχαριστω και παλι ολες και να χαιρομαστε ολοι τα παιδακια μας και Υγεια πανω απ ολα!!!!!!!

 

Καλη συνεχεια

[jackrussel]

Αν και εχω παρα πολυ καιρο να μπω και το μην αυτο ειναι παλιο ας απαντησω....

Τωρα πια ειμαι πολυ καλα....Οχι οχι δεν μου πηρε εναμιση χρονο να συνελθω.... απλα δεν ειχα ξαναμπει....Ολα περασαν περιπου στου 2 με 3 μηνες που το μωρο κοιμοταν πιο πολυ, ξεκουραζομουν και εγω πιο πολυ ,περασανε και οι κολικοι κ ολα καλα....

 

Τωρα πια το λατρευω το μωρακι μου...Ειναι η ζωη μου κ ολος μου ο κοσμος....Α και για να δειτε τι μαζοχα ειμαι αποφασισαμε να του κανουμε και αδερφακι και σε 3 περιπου μηνες θα το εχει

 

Ελπιζω Παναγιτσα μου να μην σας ξαναπρηζω σε 3 μηνες ανοιγοντας νεο θεμα με τιτλο "Δεν νιωθω καλα με τα 2 μου μωρα"

 

Απλα θα ηθελα να τονισω σε περιπτωση που διαβαζουν και καποια μπαμπαδες οτι εμενα με βοηθησε ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ο συζυγος...Χωρις αυτον δεν ξερω αν θα το ειχα ξεπερασει και αν θα ειχα αντεξει γενικως....Ειχε απιστευτη κατανοηση και με βοηθουσε στα παντα ομως...Του ελεγα τα παντα για το πως νιωθω και δεν με κατεκρινε ποτε οπως ισως φοβομουν οτι θα εκανε αλλα με στηριζε και μου ελεγε οτι ειναι λογικο να νιωθω ετσι και οτι δεν πειραζει....

 

Επισης θα ηθελα να ευχαριστησω ολα τα ατομα που με βοηθησαν εκεινη την περιοδο με τα μην τους αλλα ενα ιδιαιτερο και μεγαλο ευχαριστω στο xamomιlaki αλλα και στην Ellemphriem.Ellemphriem να ξερεις πως σε νιωθω σαν την αδερφη ψυχη μου....Ταυτιζομαι παρα πολυ οταν σε διαβαζω και νιωθω λες και τα εχω γραψει εγω.Ειναι λες και εχουμε ζησει την ιδια ζωη αλλα παραλληλα....Μου αρεσει πολυ οταν σε διαβαζω ετσι απλα και ειλικρινα που γραφεις...

 

Σας ευχαριστω και παλι ολες και να χαιρομαστε ολοι τα παιδακια μας και Υγεια πανω απ ολα!!!!!!!

 

Καλη συνεχεια

να σαι καλα κοπελα μου με το καλο και το δευτερο,,,ολα αυτα τα συναισθηματα ειναι ανθρωπινα,,λιγο πολυ ολες καποια στιγμη τα νιωθουμε,,μετα περνανε και μετα παμε για αλλα!

[mamavicky]

αχ τι μου θυνησες τωρα και εγω ετσι ενιωθα και χειροτερα.και συμπαρασταση δεν ειχα γιατι δεν το καταλαβε κανεις.ευτυχως με τον καιρο ολα πηραν τον δρομο τους.ακομα και τωρα καμια φορα ομως οταν πχ δεν με ακουσει η οταν δεν μπορω να συνενοηθω μαζι της νομιζω πως εγω ειμαι λαθος η εχει προβλημα το παιδι και παλι με πιανει αλλα ευτυχως για λιγο.

πολεμησε το μην αφηνεις να σε τρωνε τετοια συναισθηματα κριμα ειναι.λιγο πολυ ολες το περασαμε.

[derbybaby]

δε σου ειχα γραψει αλλα ειχα διαβασει κεγω το θεμα σου.περασα παρομοια φαση!χαιρομαι πολυ που ειστε καλα κ ετοιμαζετε κ μπεμπε!με το καλο λοιπον!

[Lia2016]

Καλημερα σας ειμαι μια νεα μαμα το μωρακι μου ειναι μολις δεκα ημερων και εγω ειμαι σε απελπισια. Εκανα search sto google και βρηκα την συζητηση σας. Νιωθω φοβο, αγχος ,θρινο για την παλια μου ζωη , ανησυχια για την σχεση μου με τον αντρα μου που με στηριζει πολυ. Εχω και καποια βοηθεια απο την μητερα μου αν την χρειαστω αλλα εγω συνεχεια νιωθω το βαρος την ευθυνη οτι πρεπει ναι ειμαι συνεχεια απο πανω του. Κοιμαμαι και με τον παραμικρο ηχο πεταγομαι πανω δεν ηρεμω. Επισης ο θηλασμος με αγχωνει απιστευτα θηλαζω την μερα και το βραδυ του δινω σκονη. Μεσα στη μετα κλαιω χωρις λογο και μου λειπει απλα η ζωη μου με τον αντρα μου πριν. Θα περασει;

[MarianS]

Κατι σαν επιλόχεια καταθλιψη μου κανει όλο αυτό.

Όμως θαρρω ότι πρέπει να το παρεις αλλιως. Αυτές τις στιγμες με το μωρακι σου πρέπει να τις απολαυσεις και να μην θρηνείς για την ελευθερια που ειχες στην παλια ζωή. Μια φορά είναι 10 ημερων, μια φορά 1 μηνων και παει λεγοντας. Η ελευθερία έτσι κι αλλιως τα πρωτα χρόνια είναι ξεχασμενη ιστορία, θα την ξαναβρείς στη πορεια όταν αρχιζει και μεγαλωνει λιγο αλλα ποτε όπως παλια.

Να βγαινεις έξω με το μωρό βολτες όσο περισσοτερο μπορεις για να σου ανεβαινει λιγο η διαθεση.

Επισης δεν συμφωνω καθόλου που του δινεις ξενο γαλα το βραδυ γιατι σε λιγο θα σου σταματησει ο θηλασμος καθως είναι προσφορα και ζητηση. Βέβαια είναι δικαιωμα σου να μην θελεις να τον διατηρησεις και το σεβομαι.

Να σου ζησει το μωρακι και ευχομαι να το ξεπεράσεις γρηγορα αυτό το συναισθημα και να απολαμβανεις την κάθε στιγμή ως νεα μαμα.

[Orsoula]

Καλημερα σας ειμαι μια νεα μαμα το μωρακι μου ειναι μολις δεκα ημερων και εγω ειμαι σε απελπισια. Εκανα search sto google και βρηκα την συζητηση σας. Νιωθω φοβο, αγχος ,θρινο για την παλια μου ζωη , ανησυχια για την σχεση μου με τον αντρα μου που με στηριζει πολυ. Εχω και καποια βοηθεια απο την μητερα μου αν την χρειαστω αλλα εγω συνεχεια νιωθω το βαρος την ευθυνη οτι πρεπει ναι ειμαι συνεχεια απο πανω του. Κοιμαμαι και με τον παραμικρο ηχο πεταγομαι πανω δεν ηρεμω. Επισης ο θηλασμος με αγχωνει απιστευτα θηλαζω την μερα και το βραδυ του δινω σκονη. Μεσα στη μετα κλαιω χωρις λογο και μου λειπει απλα η ζωη μου με τον αντρα μου πριν. Θα περασει;

 

Lia να σου ζησει το μπεμπεκι σου! Ολα θα περασουν. Ειναι οι ρημάδες οι ορμονες που μας καταβαλλουν. Οσο μεγαλώνει το μωρό η ζωή θα γίνεται ολοένα όπως ήταν πριν ή μάλλον καλύτερη. Θα το δεις θελει χρονο. Ως τοτε κανε χωρις τυψεις πραγματα που σε ςυχαριστουν. Ασε το μωρακι λιγο στη μαμα σου και βγαινε εξω εστω μιση ώρα την ημερα. ίσο για το θηλασμο κάνε αυτό που νιωθεις. Μην ακους κανεναν. Χαρούμενη μαμά= χαρούμενο μωρό.

[babycobra]

καλημέρα..κορίτσι μου οι ορμόνες σου κάνουν πάρτυ, περνάς φάση με συμπτώματα επιλόχειας όπως η πλειοψηφία των γυναικών που έχουν γεννήσει..το πέρασα και στα δύο μωρα, ιδίως το αίσθημα ότι αυτή η φάση δεν θα τελειώσει ποτέ και δεν θα επανέλθεις στο φυσιολογικό..κάνε ό,τι σε αποφορτίζει, άσε το μωρό και βγες στα μαγαζιά στον ήλιο, πιες εναν καφέ χωρίς ενοχές. Όσο για τον θηλασμό αφού σε στρεσάρει απίστευτα θα κάνεις όπως νιώθεις..το τελευταίο πράγμα που σου χρειάζεται είναι ενοχές και γι' αυτό..σίγουρα ειναι το ιδανικό αλλά δεν μπορούν ή δεν θέλουν όλες οι μαμάδες να το κάνουν..και είναι δικαίωμά σου η απόφαση αυτή...ασχολήσου με σένα, πήγαινε ένα κομμωτήριο μια ώρα, μίλα στο τηλ με τις φίλες σου, κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν αφού έχεις βοήθεια..εγώ θυμαμαι περίμενα τον άντρα μου και πεταγόμουν στην κυριολεξία έξω από το σπίτι στις έξη το απόγευμα.θα τα θυμάσαι και θα γελάς..να σου ζήσει

[Lia2016]

Σας ευχαριστω για τα μηνυματα σας νιωθω καλυτερα να ξερω οτι το περασαν κι αλλες αυτο... Γενικα νιωθω λιγο καλυτερα καποιες ωρες, καποιες αλλες κλαιω χωρις λογο. Οσο για τον θηλασμο ειπα να το προσπαθησω λιγο για το καλο του μωρου μου αλλα οποτε τρωει απο μενα το κανει ολο εμετο. Ισως συνηθισε με το ξενο..

[Lia2016]

Ξεχασα επισης να σας πω οτι ειχα μια σχετικα δυσκολη εγκυμοσινη με διαβητη κυησης απο τον 2 μηνα με πολλες στερισεις. Μετα απο τον 7 μηνα μπηκα συην κλινικη με συσπασεις 3 φορες και ημουν συνεχεια στο κρεβατι και τελικα γεννησα προωρα στις 36 βδομαδες. Αλλα οσο ημουν εγκυος δεν με πειραζε καθολου οτι περνουσα ημουν καλα

[vivien9]

Είναι πολύ συνηθισμένο αυτό που περνάς Λία, δεν είναι επιλόχειος κατάθλιψη, λέγεται baby blues και κρατάει 2-3 εβδομάδες μετά την γέννα. Το είχα και γω, κλάματα χωρίς λόγο, αίσθηση ότι έχεις παγιδευτεί και ότι η ζωή άλλαξε και δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν..οι ρημάδες οι ορμόνες φταίνε για όλα , θα σου περάσει σε λίγο.

 

 

 

• 
  

[osin]

Lia2016, καλημέρα

Την κατάσταση που περιγράφεις την έχουμε όλες λίγο-πολύ περάσει (σε πιο απλή ή βαριά μορφή). Όσο ήμουν έγκυος είχα άγχος μην χαλάσει η σχέση μου με τον άντρα μου με τον ερχομό του παιδιού (τόσο για εμάς τους δύο σα ζευγάρι, όσο και για το ίδιο το παιδί να μη βρεθεί μέσα σε μία «άσχημη» κατάσταση). Πολλές φορές, και πριν και μετά τη γέννηση της μικρής μας, σκεφτόμουν ότι ένα παιδί είναι και ευθύνη, άγχος, δέσμευση. Κι εγώ ήμουν μαθημένη διαφορετικά. Ανεξάρτητη, να γυρίζω όλη μέρα. Μου άρεσε ότι φεύγαμε το πρωί με τον άντρα μου για τη δουλειά, και δεν μας ένοιαζε να γυρίσουμε σπίτι, μπορεί να φτάναμε και βράδυ. Τώρα όλα αυτά, είναι γεγονός ότι, σταμάτησαν, μετά το γραφείο κατευθείαν σπίτι.

Όσο, δε, ήμουν λεχώνα, δύο φορές (που τις θυμάμαι με τρόμο) έκλαιγε η μικρή συνέχεια και τη μια με έπιασε τόση απελπισία που μου ερχόταν να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο (απορώ πώς δεν το έκανα…), ενώ τη δεύτερη μου είχαν σπάσει τα νεύρα, κι έκλαιγα κι εγώ γιατί αφενός δεν άντεχα άλλο, και αφετέρου γιατί με έπιαναν οι τύψεις ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι που νιώθω έτσι για το παιδί μου. Και τις δύο αυτές φορές ήμουν μόνη μου για πολλές ώρες με το παιδί. Το μόνο, λοιπόν, που δίνω σαν συμβουλή (αν και σιχαίνομαι να δίνω συμβουλές) σε μία λεχώνα, είναι, αν έχει τη δυνατότητα, να μη μένει πολλές ώρες μόνη της με το παιδί. Αν έχεις κάποιον παρέα, την ώρα που έρχεσαι στα όριά σου, στο παίρνει λίγο και ηρεμείς. Κι εγώ να φανταστείς δεν είχα καμία ιδιαίτερη βοήθεια. Η μάνα μου έχει προβλήματα υγείας κι απλώς ερχόταν για λίγες ώρες, και όχι κάθε μέρα (αλλά μία αγκαλιά μπορούσε να πάρει τη μικρούλα). Έτσι, η παρουσία της και η βοήθεια του άντρα μου μετά τη δουλειά του, με έσωσαν.

Εμένα προσωπικά, με το που γέννησα μου διογκώθηκε το αίσθημα του εγωισμού και της αυτοσυντήρησης. Ένιωσα ότι έπρεπε να φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου, να είμαι εγώ σωματικά και ψυχικά καλά, να προσέχω εγώ περισσότερο, για να είναι καλά και η μικρή μου. Και ίσως κάπου με βοήθησε κι αυτό.

Όσο για την παλιά ζωή που αναπολείς, εγώ ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Ότι δεν πρόκειται να χάσω ό,τι έκανα, στο χέρι μου είναι. Μόλις έκλεισε τον πρώτο μήνα η μικρή την έπαιρνα και βγαίναμε βόλτες στη γειτονιά, έρχονταν και ακόμα έρχονται οι φίλοι μας στο σπίτι και καθόμαστε όπως και παλιά (μετά τις 21:00 η μικρή κοιμάται, οπότε εμείς τρώμε, πίνουμε παίζουμε επιτραπέζια), τα σαββατοκύριακα πάμε τις βόλτες μας, τις επισκέψεις μας σε συγγενείς και φίλους, και τώρα που έρχεται η άνοιξη και το καλοκαιράκι, έχω σκοπό τουλάχιστον ένα Σάββατο βράδυ το μήνα να την πηγαίνω στους γονείς μου να κοιμάται (να μην τους επιβαρύνω και αυτούς) ώστε να βγαίνουμε με τον άντρα μου για ποτό, όπως και πριν. Ανέφερες ότι έχεις λίγη βοήθεια από τη μαμά σου, κι αυτό είναι καλό!

Το ότι έγινες μητέρα δε σημαίνει ότι έπαψες να έχεις κι άλλες ανάγκες ως άνθρωπος. Η σχέση σου με τον άντρα σου δεν υπάρχει κανένας λόγος να επηρεαστεί από το μωρό, ειδικά όταν όπως λες είσαι από τις τυχερές που αυτός σε στηρίζει και σε βοηθάει. Θα επανέλθει σιγά-σιγά και η σεξουαλική σας ζωή, θα συνηθίσεις το νέο σου ρόλο, και δε θα τον νιώθεις τόσο βαρύ όπως τώρα. Όσο, δε, θα μεγαλώνει το μωράκι και θα ανταποκρίνεται σε αυτά που του λες και του κάνεις, θα περνάτε και όμορφα μαζί. Με την πάροδο του χρόνου θα το συνηθίσεις και δε θα το φοβάσαι.

Μη φανταστείς ότι προσωπικά έχω μια τέλεια και σούπερ ζωή. Απλώς τη ζω, όπως πριν (στο βαθμό του εφικτού) προσπαθώντας να αφομοιώσω το μωρό μου σε αυτήν, ώστε να μη νιώθω ότι κάνω θυσίες γιʼ αυτό (τις οποίες μετά θα του τις «χρεώσω»).

Μην απελπίζεσαι, λοιπόν, τα πράγματα θα φτιάξουν όσο μεγαλώνει το μικρούλι σου!

Και παρεμπιπτόντως να σου ζήσει!!!

[Lia2016]

Ακριβως οπως τα λες νιωθω osin. Ειναι και η κουραση γιατι το μωρακι μου τη μερα κοιμαται αλλα το βραδυ με κραταει ξυπνια και λυπαμαι τον αντρα μου γιατι το πρωι θα παει δουλεια ετσι δεν τον ξυπνω. Ελπιζω ολα να φτιαξουν συντομα. Προσπαθω και γω να εχω συνεχεια φιλους στο σπιτι για να νιωθω καλυτερα

[blessedmom]

Καλημέρα σας

έχω κι εγώ τις ίδιες φοβίες. Σε 5 μέρες γεννάω το δεύτερο παιδί μου και έχω τρομοκρατηθει. Νομίζω ότι δεν θα το αγαπάω, ίσως γιατί αγαπάω πολύ την πρώτη μου κόρη, ίσως επειδή αυτό που περιμένω είναι αγόρι και ήθελα κορίτσι....δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια. Βάζω τη λογική μπροστά αλλά υπερισχύει ο φόβος...Θυμάμαι πριν ξαναμεινω έγκυος ότι ήθελα δεύτερο παιδί αλλα από τότε που ξαναεμεινα δεν το ξανάνιωσα αυτό. Πείτε μου κάτι να ηρεμήσω...θα τρελαθώ! Νομίζω οτι θα μπω στο νοσοκομείο και θα κλαιω ολη την ωρα και θα γινω ρεζιλι!

[iouliana]

8 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

Καλημέρα σας

έχω κι εγώ τις ίδιες φοβίες. Σε 5 μέρες γεννάω το δεύτερο παιδί μου και έχω τρομοκρατηθει. Νομίζω ότι δεν θα το αγαπάω, ίσως γιατί αγαπάω πολύ την πρώτη μου κόρη, ίσως επειδή αυτό που περιμένω είναι αγόρι και ήθελα κορίτσι....δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια. Βάζω τη λογική μπροστά αλλά υπερισχύει ο φόβος...Θυμάμαι πριν ξαναμεινω έγκυος ότι ήθελα δεύτερο παιδί αλλα από τότε που ξαναεμεινα δεν το ξανάνιωσα αυτό. Πείτε μου κάτι να ηρεμήσω...θα τρελαθώ! Νομίζω οτι θα μπω στο νοσοκομείο και θα κλαιω ολη την ωρα και θα γινω ρεζιλι!

fan κι εγω φοβομουν ότι δε θα αγαπαω το δευτερο παιδακι μου,,,,ειναι αγορακι κι ελεγα ότι ηθελα ακομη ένα κοριτσακι αλλα τον ερωτευτηκα ..........και τωρα ολοι με <κοροϊδεύουν> γι αυτά που ελεγα πριν γεννησω!! είναι καπως περιεργο αλαλ δε μπορω να θυμηθώ πως ηταν να ειμαστε μονο οι τρεις μας...

[blessedmom]

12 ώρες πρίν, iouliana είπε:

fan κι εγω φοβομουν ότι δε θα αγαπαω το δευτερο παιδακι μου,,,,ειναι αγορακι κι ελεγα ότι ηθελα ακομη ένα κοριτσακι αλλα τον ερωτευτηκα ..........και τωρα ολοι με <κοροϊδεύουν> γι αυτά που ελεγα πριν γεννησω!! είναι καπως περιεργο αλαλ δε μπορω να θυμηθώ πως ηταν να ειμαστε μονο οι τρεις μας...

Μακάρι και γω να ειμαι ετσι μετα. Τωρα ειναι ολα μαυρα

[ΑΡΓΚ]

On 7/5/2017 at 0:12 ΜΜ, fani_pap είπε:

Καλημέρα σας

έχω κι εγώ τις ίδιες φοβίες. Σε 5 μέρες γεννάω το δεύτερο παιδί μου και έχω τρομοκρατηθει. Νομίζω ότι δεν θα το αγαπάω, ίσως γιατί αγαπάω πολύ την πρώτη μου κόρη, ίσως επειδή αυτό που περιμένω είναι αγόρι και ήθελα κορίτσι....δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια. Βάζω τη λογική μπροστά αλλά υπερισχύει ο φόβος...Θυμάμαι πριν ξαναμεινω έγκυος ότι ήθελα δεύτερο παιδί αλλα από τότε που ξαναεμεινα δεν το ξανάνιωσα αυτό. Πείτε μου κάτι να ηρεμήσω...θα τρελαθώ! Νομίζω οτι θα μπω στο νοσοκομείο και θα κλαιω ολη την ωρα και θα γινω ρεζιλι!

Mιλησε με εναν ψυχολογ/ψυχιατρο αμεσα. Δεν εχει νοημα να υποφερεις μονη, και αν νιωθεις τωρα ετσι, αυξανονται και οι πιθανοτητες για επιλοχια καταθλιψη. Μου εχει συμβει, και χρονια μετα, ακομη στεναχωριεμαι που δεν το αντιληφθηκαμε νωρις. Δε συνεβη κατι και περασε μονο του, αλλα δεν υπαρχει λογος να υποφερει κανεις οταν υπαρχει βοηθεια και ειναι απλη. Αυτο που νιωθεις δεν ειναι τοσο σπανιο, μην αγχωνεσαι και μιλησε με εναν ειδικο, το εχουν ξανασυναντησει, ειναι αρκετα συχνο.

[nat2308]

6 ώρες πρίν, fani_pap είπε:

Μακάρι και γω να ειμαι ετσι μετα. Τωρα ειναι ολα μαυρα

Εγώ ήθελα κορίτσι και όταν έμαθα στην αυχενική διαφάνεια ότι είναι αγόρι έκλαιγα απαρηγόρητη 2 μέρες!!! Με το που τον κράτησα στα χέρια μου δεν τον άλλαζα με όλα τα κορίτσια του σύμπαντος!!!

Κι εγώ έχω την ίδια φοβία μ'εσένα, όταν (και αν φυσικά) με το καλό έρθει η ώρα: θα το αγαπάω το δεύτερο παιδάκι;;; Και πιστεύω μέσα μου ότι θα το αγαπάω το ίδιο κι ότι θα παλέψω να μην ξεχωρίσω ποτέ τα παιδιά μου! Σίγουρα θα νιώθω λίγο διαφορετικά, γιατί ο μικρός μου ήταν δύσκολη γέννα, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στο τέλος θα καταφέρω να εξισορροπήσω τα αισθήματά μου.

Μη φοβάσαι τίποτα, η αγάπη της μάνας είναι αρκετή, όσα παιδιά και να έχει!!!

[blessedmom]

10 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Mιλησε με εναν ψυχολογ/ψυχιατρο αμεσα. Δεν εχει νοημα να υποφερεις μονη, και αν νιωθεις τωρα ετσι, αυξανονται και οι πιθανοτητες για επιλοχια καταθλιψη. Μου εχει συμβει, και χρονια μετα, ακομη στεναχωριεμαι που δεν το αντιληφθηκαμε νωρις. Δε συνεβη κατι και περασε μονο του, αλλα δεν υπαρχει λογος να υποφερει κανεις οταν υπαρχει βοηθεια και ειναι απλη. Αυτο που νιωθεις δεν ειναι τοσο σπανιο, μην αγχωνεσαι και μιλησε με εναν ειδικο, το εχουν ξανασυναντησει, ειναι αρκετα συχνο.

Μιλάω με ψυχίατρο. Είμαι υπό παρακολουθηση. Είναι καθησυχαστικος απλα ηθελα να δω αν καποια το εχει περασει και πως της εφυγε....

[blessedmom]

7 ώρες πρίν, nat2308 είπε:

Εγώ ήθελα κορίτσι και όταν έμαθα στην αυχενική διαφάνεια ότι είναι αγόρι έκλαιγα απαρηγόρητη 2 μέρες!!! Με το που τον κράτησα στα χέρια μου δεν τον άλλαζα με όλα τα κορίτσια του σύμπαντος!!!

Κι εγώ έχω την ίδια φοβία μ'εσένα, όταν (και αν φυσικά) με το καλό έρθει η ώρα: θα το αγαπάω το δεύτερο παιδάκι;;; Και πιστεύω μέσα μου ότι θα το αγαπάω το ίδιο κι ότι θα παλέψω να μην ξεχωρίσω ποτέ τα παιδιά μου! Σίγουρα θα νιώθω λίγο διαφορετικά, γιατί ο μικρός μου ήταν δύσκολη γέννα, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στο τέλος θα καταφέρω να εξισορροπήσω τα αισθήματά μου.

Μη φοβάσαι τίποτα, η αγάπη της μάνας είναι αρκετή, όσα παιδιά και να έχει!!!

Ευχαριστω πολυ για το κουραγιο που μου δινετε!!!!

[Deena]

On ‎5‎/‎7‎/‎2017 at 0:12 ΜΜ, fani_pap είπε:

Καλημέρα σας

έχω κι εγώ τις ίδιες φοβίες. Σε 5 μέρες γεννάω το δεύτερο παιδί μου και έχω τρομοκρατηθει. Νομίζω ότι δεν θα το αγαπάω, ίσως γιατί αγαπάω πολύ την πρώτη μου κόρη, ίσως επειδή αυτό που περιμένω είναι αγόρι και ήθελα κορίτσι....δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια. Βάζω τη λογική μπροστά αλλά υπερισχύει ο φόβος...Θυμάμαι πριν ξαναμεινω έγκυος ότι ήθελα δεύτερο παιδί αλλα από τότε που ξαναεμεινα δεν το ξανάνιωσα αυτό. Πείτε μου κάτι να ηρεμήσω...θα τρελαθώ! Νομίζω οτι θα μπω στο νοσοκομείο και θα κλαιω ολη την ωρα και θα γινω ρεζιλι!

 

Fani_pap με το καλό το μωρό σου!

 

Εγώ ανήκω στις περιπτώσεις που ένα στραπάτσο το έπαθα με το δεύτερο παιδάκι, κυρίως λόγω κούρασης.

 

Είναι πολύ σημαντικό που έχεις αναζητήσει βοήθεια και εξίσου σημαντικό είναι να μην την παραμελήσεις στη συνέχεια, παρασυρμένη από τον τρελλό ρυθμό της καθημερινότητας που σε περιμένει.

 

Το γεγονός ότι θα αγαπήσεις και το δεύτερο παιδάκι είναι δεδομένο και σίγουρο, ωστόσο πρέπει να είσαι προετοιμασμένη για τα εξής :

α) μπορεί όντως στην αρχή να νιώσεις ότι αγαπάς το μεγάλο περισσότερο

β) μπορεί να νιώσεις ότι το νέο μωρό ήρθε και "χαλασε" την ηρεμία και την καθημερινότητά σου

γ) ίσως νιώσεις ότι έκανες λάθος και ότι τίποτα δεν θα πάει καλά από εδώ και πέρα

 

Αυτές τις σκέψεις (αναφέρω αυτές γιατί τίς βίωσα) δεν πρέπει να τις φοβηθείς, πρέπει να τις εκλογικεύσεις, να αποδεχθείς ότι στο μυαλό σου μιλάνε οι ορμόνες και όχι εσύ, να τις πάρεις από το χέρι και να βαδίσεις μαζί τους μέχρι να τις ξεπροβοδίσεις.

 

Είναι πολύ σημαντικό να εξασφαλίσεις κατά το δυνατόν μεγαλύτερη βοήθεια στα καθημερινά πρακτικά θέματα και να φροντίζεις να ξεκουράζεσαι έστω και λίγο...όλα μοιάζουν πιο μαύρα όταν είσαι κουρασμένος!

[alexele]

H αγάπη δεν μοιράζεται απλά πολλαπλασιάζεται! Κι εσύ ετοιμάσου να την πολλαπλασιάσεις

Επεξεργάστηκαν 7 Ιουλίου,2017 by alexele

[blessedmom]

4 ώρες πρίν, Deena είπε:

 

Fani_pap με το καλό το μωρό σου!

 

Εγώ ανήκω στις περιπτώσεις που ένα στραπάτσο το έπαθα με το δεύτερο παιδάκι, κυρίως λόγω κούρασης.

 

Είναι πολύ σημαντικό που έχεις αναζητήσει βοήθεια και εξίσου σημαντικό είναι να μην την παραμελήσεις στη συνέχεια, παρασυρμένη από τον τρελλό ρυθμό της καθημερινότητας που σε περιμένει.

 

Το γεγονός ότι θα αγαπήσεις και το δεύτερο παιδάκι είναι δεδομένο και σίγουρο, ωστόσο πρέπει να είσαι προετοιμασμένη για τα εξής :

α) μπορεί όντως στην αρχή να νιώσεις ότι αγαπάς το μεγάλο περισσότερο

β) μπορεί να νιώσεις ότι το νέο μωρό ήρθε και "χαλασε" την ηρεμία και την καθημερινότητά σου

γ) ίσως νιώσεις ότι έκανες λάθος και ότι τίποτα δεν θα πάει καλά από εδώ και πέρα

 

Αυτές τις σκέψεις (αναφέρω αυτές γιατί τίς βίωσα) δεν πρέπει να τις φοβηθείς, πρέπει να τις εκλογικεύσεις, να αποδεχθείς ότι στο μυαλό σου μιλάνε οι ορμόνες και όχι εσύ, να τις πάρεις από το χέρι και να βαδίσεις μαζί τους μέχρι να τις ξεπροβοδίσεις.

 

Είναι πολύ σημαντικό να εξασφαλίσεις κατά το δυνατόν μεγαλύτερη βοήθεια στα καθημερινά πρακτικά θέματα και να φροντίζεις να ξεκουράζεσαι έστω και λίγο...όλα μοιάζουν πιο μαύρα όταν είσαι κουρασμένος!

Να σε ρωτησω κατι, οταν πρωτοειδες το δευτερο παιδι σου τι ενιωσες? 

[blessedmom]

4 ώρες πρίν, alexele είπε:

H αγάπη δεν μοιράζεται απλά πολλαπλασιάζεται! Κι εσύ ετοιμάσου να την πολλαπλασιάσεις

ειναι το μοναδικο που θελω. Θελω να το αγαπαω, Θελω να ξανανιωσω ευτυχισμενη. Φοβαμαι μηπως δεν συμβει. Εχει κολλησει το ρημαδι το μυαλο μου. Δευτερα κάνω καισαρικη και οσο πλησιαζει η ώρα γίνομαι και χειροτερα!!!!