Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[Jean]

Σας ευχαριστω ολες για τις ευχες σας και τα καλα σας λόγια. Με κανατε να Νομιζω ομως οτι η καθεμια απο σας αν βρισκοταν στη θεση μου θα το παλευε με τον ιδιο τροπο. Ειπαμε...το σθενος της μανας...ουτε εγω δεν θα το πιστευα αν μου το ελεγε καποιος πριν 2 χρονια οτι θα τα εβγαζα περα...

Να ειναι καλα ολα τα παιδακια μας!

[mimika]

νόμιζα οτι οι αναγούλες, τα πονάκια, η αίσθηση τραβήγματος χαμηλά κ η πρωινή αδιαθεσία κάνουν την εγκυμοσύνη μου χάλια. Τωρα αναθεωρώ. Μετά από αυτές τις δυο ιστορίες..δόξα στο θεό όλα καλά. Κ δε θα ξανασηκώσω σακούλες.Μπράβο σας κορίτσια!να σας ζήσουν τα υπέροχα μωράκια σας!

 

Κι εγω ημουν τοσο σκυλι στην εγκυμοσυνη μεχρι και επιπλα τραβαγα, σακουλες, λεκανες οτι μπορεις να φανταστεις κι ενω μπορει να συμβουν ασχημα πραγματα ημουν μαλλον τυχερη.

 

Γερακινα μου ειχα ΠΗΤ 20/7/07 και τελικα γεννησα 18/7/07...Ενα χρονο ακριβως απο σενα...

[happy duckie]

πολυ συγκινητικες ολες οι ιστοριες....

 

εχω ριξει πολυ κλαμα.....

 

 

να σας ζησουν τα αστερακια σας

[gerakina]

Γερακινα μου ειχα ΠΗΤ 20/7/07 και τελικα γεννησα 18/7/07...Ενα χρονο ακριβως απο σενα...

 

 

Οπότε όταν θα "φυσάω" για ανώδυνο εσείς θα φυσάτε κεράκια στην τούρτα!!

[stella71]

Παρασκευή 11/1 δύο εβδομάδες πριν την ΠΗΤ πάμε στο Πανεπιστημιακό Ηρακλείου για εξέταση, κι ενώ ο γιατρός έχει ήδη πει ότι θα γεννήσω δύο εβδομάδες νωρίτερα και μάλλον με καισαρική λόγω του μεγέθους του μωρού -εντωμεταξύ η κοιλιά μου είναι σαν πλανήτης!- χαμηλή αλλά το μωρό "εντελώς ανεμπέδωτο".

Κάνουμε εισαγωγή για καισαρική, με προοπτική να γεννήσω το απογευματάκι, είμαστε μες στην καλή χαρά, κυριλέ, δεν πονάω, μόνο η κοιλιά με δυσκολεύει και αρχίζω να διαισθάνομαι ότι όλο αυτό το ανώδυνο και χαρούμενο κλίμα θα έχει επώδυνο τέλος. Την καισαρική την επεδίωξα να πω την αλήθεια γιατί φοβόμουν το φυσιολογικό τοκετό χωρίς επισκληρίδιο και δεν πίστευα με τίποτα αυτό που μου έλεγαν

ότι πονάει εξίσου. Στον καρδιοτοκογράφο είχαμε τις χαρακτηριστικές αλλεπάληλες κλωτσιές-μπουνιές της μπέμπας και κάπου εκεί

ακούω να φέρνουν ένα νεογέννητο στον πατέρα του να του λένε "να σας ζήσει" και το πρώτο του κλάμα και μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι άκουγα ένα ΠΡΩΤΟ κλάμα και ότι σε λίγες ώρες θα άκουγα το κλάμα του μωρού μου και με πήραν τα δάκρυα, μαζί μου δάκρυσε και η μαία όταν με είδε, μια ωραία ατμόσφαιρα ήμασταν.

Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και τη διαδικασία καλλωπισμού κτλ με πήγαν σε θάλαμο εξάκλινο με εγκυμονούσες που είχαν παθολογικά προβλήματα, δλδ σ' ένα δωμάτιο με πόνο, αγωνία και προσευχές.

Εγώ άκουγα ήσυχα ήσυχα μουσική από το mp3 μου, η ώρα περνούσε, πεινούσα και διψούσα αλλά δεν επιτρεπόταν να φάω ή να πιώ.

Εκεί άρχισα να έχω συσπάσεις μάλλον έντονες και συνεχείς. Ξαφνικά, εκεί που ήμασταν χαλαρά ένας χαμός.

Νοσοκόμες, ειδικευόμενες, έτρεχαν από δω απο κει, μου έφερναν τα ρούχα του χειρουργείου, γρήγορα να πάμε στο χειρουργείο γιατί είχαμε αργήσει!

Πανικοβλήθηκα. Δυο νοσοκόμες μου είχαν ανοίξει τα πόδια και προσπαθούσαν να μου βάλουν καθετήρα, χωρίς παραβάν κι εκείνη την ώρα περνούσε κόσμος, τις μάλωσα αλλά δεν μου έδωσαν σημασία.

Με πήγαν τρέχοντας στους διαδρόμους, ενώ με αποχαιρετούσε ο άντρας μου και οι δικοί μου, εγώ σοκαρισμένη. Ανοίγει η πόρτα και προβάλλει ένας τριχωτός μεσήλικας απροσδιορίστου ιδιότητας που λέει κρυάδες στις συνοδούς μου και μου ζητάει να κυλίσω σ' ένα φορείο που το σεντόνι είναι γεμάτο τρίχες!!!

"Μα έχει τρίχες" λέω αηδιασμένη "δεν είναι τρίχες"! μου απαντά. Τέσπα ξαπλώνω με πάνε μέσα, είναι σαν ψυγείο, επικρατεί έντονη κινητικότητα, πολλά άτομα, μερικοί φορούν τρέντι λουλουδάτα μαντίλια στο κεφάλι και αυτό μου φτιάχνει κάπως το κέφι, αλλά τρέμω. Με τσιμπάνε, με τρυπάνε, με ζουλάνε, μου κάνουν τα χίλια μύρια για να με ετοιμάσουν. Με βάζουν καθιστή για τη ραχιαία, αγκαλιά μ' ένα μαξιλάρι και ποιός λέτε μου κρατάει τα χέρια; ο Τριχωτός! ο οποίος είναι για την ακρίβεια ο Τριχωτός Καπνιστής, καθώς βρωμάει τσιγαρίλα και βλέπω το πακέτο με τα τσιγάρα στο τσεπάκι της στολής του (τον έχω ικανό να καπνίζει μες στο χειρουργείο). Εκεί παραδίνομαι και λέω ότι είναι να γίνει ας γίνει. Έρχεται ο γιατρός μου, μου κλείνει το μάτι καθησυχαστικά, αστειεύεται με τους άλλους και αρχίζουν.

Με ανοίγουν και νιώθω τραβήγματα και ζουπήγματα και ένα μεγάλο βάρος στο στομάχι, έχω ναυτία και θέλω να το βάλω στα πόδια (χα!) ώσπου ακούω ΤΟ ΚΛΑΜΑ της αγάπης μου και λύνομαι εντελώς, βλέπω ένα ασπρορόζ πλασματάκι να κλωτσάει, ένα μαλλιαρό κεφαλάκι "μεγάλο μωρό" ακούω να λένε και "είναι ροζ, σαν κουφετάκι!" σε λίγο μου το φέρνουν στην αγκαλιά μου, έχει κλειστά μάτια είναι σαν κινεζάκι, είναι μια σκέτη γλύκα και πάνω εκεί αρχίζει το ταμπούρλο στην κοιλιά μου αλλά εγώ γελάω και πονάω γελώντας γιατί κρατάω στα χέρια μου όλο το θησαυρό του κόσμου.

Τελειώνουν, όλα έχουν πάει καλά, έχουμε κάνει το χειρουργείο χάλια, με πάνε στη ανάνηψη, τρέμω από το κρύο, κουνάω σχετικά γρήγορα τα πόδια μου, επιστροφή στον κόσμο, μου δίνουν πάλι το μωρό μου τυλιγμένο σ' ένα σεντονάκι που το πιπιλάει μαζί με το χεράκι του. Είμαι σα χαμένη.

 

Είμαι τυχερή, μ' έχουν σε δίκλινο δωμάτιο και όλο το Σαββατοκύριακο δεν έρχεται κανείς, τη θηλάζω χωρίς συμπλήρωμα, την έχω συνέχεια μαζί μου, πονάω φριχτά, όταν καταφέρνω να περπατήσω είμαι διπλωμένη στα δύο, αλλά μετά το πρώτο δύσκολο 24ωρο είμαι στο παράδεισο με το χρυσό τριανταφυλλάκι μου και ζούμε εμείς καλά και ευχόμαστε και σε σας τα καλύτερα.

[Rosangel]

Στελλιτσα αφου ολα πηγαν καλα και κρατας αγκαλια τον θησαυρο σου την κορουλα σου,ολα τα αλλα πλεον ειναι παρελθον και για γελια(για τον κυριο Τριχωτο λεω)

[Elli]

Να σου ζήσει!!!

[dora+stavros]

Στέλλα να σου ζήσει!!!

Τις καλύτερες ευχές μας για το αγγελούδι σου, να είσαστε πάντα τόσο ευτυχισμένοι όσο την πρώτη μέρα που ειδωθήκατε!

[Αθηνά]

Στέλλα να σου ζήσει!!!

Τις καλύτερες ευχές μας για το αγγελούδι σου, να είσαστε πάντα τόσο ευτυχισμένοι όσο την πρώτη μέρα που ειδωθήκατε!

[bon-bon]

στελα να σου ζησει το ζουζουνακι

[joita]

Να το χαιρεστε το κοριτσακι σας !!!!!

[Marilena]

Στελλα να σας ζησει.... συγκινηθηκα...

[stella71]

Σας ευχαριστώ πολύ όλες για τις ευχές, τη συμπαράσταση και τις πολύτιμες συμβουλές σας καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Καλή λευτεριά στις εγκυούλες και μ' ένα πόνο!

[TZOYTZA]

Στελλα να σου ζησει το μωρακι !!!!!!!!

Συγκινητικο!!!!!!!!!!!!!

Και εγω εκει θα γεννησω!!!!

[katerina24]

ΣΤΕΛΛΑ,να σου ζησει!!

κι εγω εκει γεννησα!!!

[bon-bon]

Καλησπέρα σε όλες...

Η δικιά μας ιστορία έχει ως εξής: Στις 12/10 το απόγευμα είχαμε πάει βόλτα με τον άντρα μου και την κουμπάρα στο mall. Είχαμε πέσει κάτω από τα γέλια με αυτά που λέγαμε( νομίζω ότι αυτο έφταιγε που ξεκίνησε ο τοκετός την επόμενη , 2 εβδομάδες νωρίτερα απο το κανονικό). Όλο το βράδυ όμως είχα μια ανησυχία και δεν κοιμήθηκα καλά. Το πρωί είχα λίγο αίμα. Πήγα και το είπα στον άντρα μου και εκεινος πετάχτηκε πάνω... να παρει το γιατρό , τη μαία....

Πήρα τη μαία και με ρώτησε λεπτομέρειες. Για να μην τα πολυλογώ αφου δεν είχα περιοδικές συσπάσεις αποφασίσαμε να κάτσουμε στο σπίτι. Όλη τη μέρα οι συσπάσεις συνεχίστηκαν μέχρι τις 0030 14/10/2007 οπότε και ξύπνησα από τους πόνους . Η μαία μου είχε πει να φύγω από το σπίτι όταν οι πόνοι γίνουν 5 λεπτοι. Αντεξα μέχρι τις 0600 είχα φτάσει στα 6 λεπτα αλλά δεν άντεχα άλλο, ξύπνησα τον άντρα μου που τον είχε πάρει ο ύπνος κατά τις 0300 και φύγαμε. Φτάσαμε στη κλινική και μόλις είδα τη μαία , σα να χαλάρωσα και οι πόνοι σταμάτησαν για λίγο. Με ετοίμασαν και μπήκαμε στο δωμάτιο για τις ωδίνες . Οταν είδα τον άντρα μου με τη στολή και να κρατάει καφέ πεθανα στο γέλιο. Ευτυχώς ήταν κυριακή και δεν είχε καθόλου κόσμο. μου έκαναν την επισκληρήδιο τη στιγμή που με έπιανε σύσπαση και εκεί μπορώ να πω ότι πόναγα. Αλλά μετά όλα ήταν πολύ χαλαρά . Η μαία αν και ξενυχτισμένη , είχε κοιμηθεί 1 ώρα , ήταν γελαστή και ευδιάθετη . ο άντρας μου μέσα στη τρελή χαρα και ο γιατρός καθυσυχαστικός και ήρεμος.

Οταν αρχίσαμε τις εξωθήσεις κατά τις 0930 μου φάνηκε ότι όλα γίνονταν πολύ γρήγορα! Ξαφνικά άκουσα τη μαία να μου λεεί ότι βλεπει το κέφάλι της ... ήταν η στιγμη που πραγματικά συνειδητοποίησα ότι έρχεται το μωράκι μας, η στιγμή που ονειρευόμασταν και ανυπομονούσαμε, είχε έρθει ...άρχισα να κλαίω και ο άντρας μου μου σκουπιζε τα δάκρυα... Μέσα σε λίγα λεπτά μεταφερθήκαμε στο χειρουργείο ενώ θυμάμαι τη μαία να μου φωνάζει να μη σπρώξω καθόλου γιατί ήταν έτοιμη να βγεί. μέσα στο χειρουργειο η ώρα ήταν 1000 μία εξώθηση ήταν αρκετή. Η μπέμπα μου είχε γεννηθεί...2550, μικρούλα αλλά υγιέστατη και κινητικότατη Αυτά που θυμάμαι απο κει και μετά ήταν τον άντρα μου να με φιλάει και να μου λέει ότι τα καταφέραμε.... εγώ να τρέμω απο την ένταση και την αγάπη μου λίγο πιο πέρα να κλαιει διακριτικά... Όταν την έφεραν στην αγκαλιά μου στην αρχή ξαφνιάστικα , αλλά το μωρο μου άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε , νομίζω ότι αυτή ήταν η στιγμη που μας έδεσε για πάντα. Απο κει μετα ο άντρας μου βγήκε να πάει στους συγγενεις και να κάνει τσιγάρο.... και εγώ όταν τελίωσα με πήγαν στη αιθουσα ανάνηψης. Εκεί μου είπαν να κοιμηθώ αλλά ήταν αδύνατο ... έτρεμα απο ευτυχία. Ηταν και είναι η καλύτερη ημέρα της ζωής μου, ηταν σαν μια γιορτή που μου έφεραν το καλύτερο δώρο της ζωής μου ... τη ζωή μου.

 

ΥΓ. Οι γυναίκες που γεννάνε χώρις επισκληρήδιο είναι ηρωίδες...

Ο άντρας μου όταν βγήκε το μωρό αντί να κοιτάξει αν είναι καλά εκείνο γύρισε να δει πως είμαι εγω... Μετά είχε τυψεις

[stella71]

katerina24 και Bon Bon να χαίρεστε τα μωράκια σας, συμφωνώ για τις ηρωίδες

ΤΖΟΥΤΖΑ φαντάζομαι έχεις δικό σου γιατρό στο ΠΕΠΑΓΝΗ, καλή λευτεριά σου εύχομαι και να χαίρεσαι την κούκλα σου.

[bon-bon]

και εσυ stell36 να χαιρεσαι το ζουζουνάκι

[joe]

Συμφωνω κι επαυξανω για την επισκληριδειο!!! Αφου κι εγω αυτο ελεγα μετα τον τοκετο στη μανα μου,την πεθερα μου και τη θεια μου:"Ειστε ηρωιδες που γεννησατε χωρις επισκληριδειο!!!" Χωρις υπερβολη θεωρω πως η συγκεκριμενη ναρκωση ειναι απο τις μεγαλυτερες εφευρεσεις που εγιναν ποτε και μετα απο 3 ωρες πονων στον 11ωρο τοκετο μου πραγματικα μολις μου την εκαναν ηθελα να σφιξω στην αγκαλια μου αυτον που την εφηυρε!!!

Θα σας γραψω καποια στιγμη αναλυτικα τη δικη μου ιστορια,απλα πρεπει να βρω χρονο γιατι αφ' ενος ειναι μεγαλη αφ' ετερου ειμαι κι εγω πολυλογου και θα μου παρει ωρα η περιγραφη. Ενα θα πω προς το παρον:η στιγμη που μπηκε ο γιατρος μου στην αιθουσα ωδινων με τον αναισθησιολογο για την επισκληριδειο,θα μεινει χαραγμενη στη μνημη μου ως η απολυτη στιγμη της ανακουφισης-μετα φυσικα απο τη στιγμη που μου εκαναν την ενεση και πηρα τα πανω μου!!!

Εννοειται πως ειναι ηρωιδες οσες γεννησαν χωρις επισκληριδειο,ηρωιδες!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

την έβαλα και εδώ την ιστορία να την έχουμε μαζί με τις άλλες

 

dora+stavros

Καλησπέρα κορίτσια,

Πρέπει να αλλάξω το ticker γιατί την κορούλα μου την έχω 10 μέρες αγκαλιά!

Την Κυριακή 27/1 ήρθε στον κόσμο!

Τώρα που ηρεμήσαμε λιγάκι αποφάσισα να σας γράψω τη δική μας ιστορία, μιας κι εγώ τρελλαινόμουν να διαβάζω τις δικές σας! Θέλω να σας τη γράψω όσο πιο αναλυτικά μπορώ. Λοιπόν...

Το πρωί στις 9.20 είδα λίγο αιματάκι και αμέσως κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και γελούσα που θα γινόμουν εκείνη τη μέρα μανούλα! Μου ήρθε βλέπεις λίγο ξαφνικό γιατί υπολογίζαμε για την άλλη εβδομάδα και έτσι είχα ξενυχτήσει με φίλους το Σάββατο! Αμέσως πήγα στο Σταύρο να του πώ τα καθέκαστα, ο οποίος δεν πολυκατάλαβε μέσα στον ύπνο του αλλά μετά ήταν σαν να είχε πιεί δυό καφέδες! Μετά από 2 λεπτά έσπασαν τα νερά και γίναμε λούτσα. Μετά τα τηλέφωνα στο γιατρό και τη μαία ακολούθησα΄το σχέδιο που είχαμε οργανώσει και περίμενα τους πόνους να φτάσουν τα 5 λεπτά. Μπανάκι, τοστάκι και φωτογραφίες της αναμονής. Θέλαμε να έχουμε και το "πρίν" βλέπεις! Οι πόνοι ήταν πολύ ελαφρείς και νόμιζα ότι έτσι θα είναι... αχ...!

Όταν, μετά από 5 ώρες, έφτασαν τα 7 λεπτά οι πόνοι, και αφού ο Σταύρος με έπρηξε να φύγουμε για το μαιευτήριο ενώ του έλεγα να κάτσω κι άλλο, αποφασίσαμε να την κάνουμε σιγά σιγά. Δε θα ξεχάσω την Κηφισίας Κυριακή μεσημέρι, ηλιούλουστη μέρα, χωρίς καθόλου κίνηση, να πηγαίνουμε σιγά, σα να κάνουμε βόλτα για καφέ.

Όταν φτάσαμε στο Μητέρα, στις 3.30, ξύρισμα, κλύσμα, και περίμενα το Σταύρο στο δωμάτιο ωδυνών. Είχαν αργήσει να τον φέρουν μέσα και σκεφτόμουν ποσο θα ανησυχούσε... Ευτυχώς όμως γιατί δεν ήταν μπροστά στην ταλαιπωρία που είχαμε για να μου βάλουν πεταλούδα ση φλέβα... Με πόνεσε πάρα πολύ μια απίστευτα κρύα γυναίκα που ψαχούλευε δέκα ώρες να βρει φλέβα, τελικά τις έσπασε όλες, εγώ σφάδαζα, έπεσαν οι παλμοί του παιδιού και σταμάτησε μόνο όταν της φώναξαν από το γραφείο της προϊσταμένης!!!

Όταν ήρθε η μαία μου, η Χρυσούλα, να΄ναι καλά, ήταν όλα τέλεια! Έφερε το Σταύρο - φοβερά αστείος με την πράσινη στολή και το ροζ πουκάμισο που διάλεξε για την περίσταση - και μου έβαλε εκείνη την πεταλούδα με τον ορό σε άλλο σημείο χωρίς να καταλάβω καν το τσίμπημα! Μου έβαλε και Amoxil, εκεί τη στραβοκοίταξα εγώ, αλλά είπε ότι βάζουν πάντα όταν έχουν σπάσει τα νερά. Εγώ ανησυχούσα περισσότερο να μην μου βάλουν οξυτοκύνη, και με διαβεβαίωσε ότι δε θα βάλει και ότι ο ορός είναι μόνο γλυκόζη. Δεν ξέρω βέβαια και στα σίγουρα τί έγινε, αλλά κοίταξα το μπουκάλι και όντως έγραφε γλυκόζη.

Μου φόρεσαν και ειδικές καλτσούλες στα πόδια, πολύ σφιχτές, γιατί ή φλεβίτιδά μου είχε γίνει χάλια στην εγκυμοσύνη και φοβούνται για θρομβώσεις.

Μετά από λίγο, κατά τις 5.00-6.00 άρχισαν οι πραγματικοί πόνοι, ανά 4 λεπτά. Είχα προετοιμαστεί καλά για τις αναπνοές και ευτυχώς!!! Αν δεν ήξερα τι να κάνω, και δεν ήταν η Χρυσούλα, να ξεφυσάει μαζί μου για να μου δίνει το ρυθμό, δεν ξέρω τι θα έκανα. Είχα κλείσει τα μάτια και κάθε φορά που ερχόταν πόνος ανέπνεα και σκεφτόμουν ότι θα περάσει, δε θα μείνει για πάντα, και μετά θα έρθει το κοριτσάκι μου. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο πώς θα ήταν, σε ποιόν θα έμοιαζε, τέτοια πράγματα. Ο Σταύρος μου έλεγε γλυκόλογα - ρεζίλι γίναμε πάλι στον ξένο κόσμο - και η Χρυσούλα ότι τα πάω καλά. Μόνο που άκουγα ότι θα αργήσω και αποκαρδιωνόμουν.

Κάπου τότε πέρασε η προϊσταμένη και μας είπε το παραμυθάκι που περιμέναμε, ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τους ήρωες, και γιατί να μην κάνουμε επισκληρίδιο και άλλα τέτοια. Εγώ δεν της μίλησα καν γιατί έτσι κι αλλιώς ξεφυσούσα εκείνη την ώρα, αλλά ο Σταύρος πρέπει να της μίλησε πολύ απότομα, γιατί από εκείνη την ώρα δεν ξαναέγινε ούτε λόγος!!!

Έπειτα τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα. Μου είπαν ότι θα μου έβαζαν λίγο Buskopan, δεν είναι τίποτα φοβερό, για να με ανακουφίσει λίγο. Το δέχτηκα, δεν ξέρω αν έκανα καλά.Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ΤΟΣΟ δυνατούς πόνους ότι και να μου είχαν πει. ίσως επειδή ξεκίνησε η μέρα τόσο ωραία και νόμιζα ότι θα είμαι τυχερή! Δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα όμως, έκανα τις ανάσες μου και σκεφτόμουν ότι θα περνούσε κι αυτός ο πόνος και στον επόμενο θα ζητήσω επισκληρίδιο, κι ας λένε ότι δεν τα κατάφερα. Και όλο στον επόμενο, στον επόμενο, πρέπει να πέρασε αρκετή ώρα γιατί όταν ρώτησα πόσες ώρες θα αργήσω ακόμα να γεννήσω, η Χρυσύλα μου απαντάει "ώρες, τι ώρες, σε λίγο γεννάς". Αυτή ήταν η πιο γλυκειά κουβέντα που έχω ακούσει στη ζωή μου!!! Πραγματικά θα ήθελα εκείνη τη στιγμή να της δώσω 1.000.000€!!! Αμέσως σταμάτησα να σκέφτομαι την επισκληρίδιο και σκεφτόμουν μόνο το κοριτσάκι μου!

Είχε πάει 8,30 και ο γιατρός είπε ότι σε λίγο θα ξεκινούσα εξωθήσεις. Και πραγματικά, μου ερχόταν να πιέσω, αλλά δεν πονούσα τόσο όσο πριν λίγο. Μετά από μερικές εξωθήσεις με πήγαν στο χειρουργείο και με έβαλαν να κρατάω δυο χερούλια για να πιέζω. Ο Σταύρος ανέλαβε το κθήκον να μου κρατάει το κεφάλι μπροστά και να μου θυμίζει να μη σφίγγω τα δόντια. Βλέπετε έχω πρόβλημα με μεγάλη μυωπία και φοβόμασταν για αποκόλληση, οπότε δεν έπρεπε να υπάρχει μεγάλη πίεση στο πρόσωπο.

Θυμάμαι να έκανα 1-2 εξωθήσεις δυνατές, με βαθιές αναπνοές όπως μου έλεγε η Χρυσούλα και ένοιωσα ένα τσίμπημα που με έκανε και μαζεύτηκα λίγο. Φυσικά ήταν η τοπική ανοισθησία του γιατρού για να μου κάνει την περινεοτομή. Μα δεν μπορούσε κι εκείνος να με προειδοποιήσει πριν την κάνει; Τέλος πάντων μου φώναξαν να μη μαζέυομαι και να συνεχίσω να εξωθώ. Αμέσως ένοιωσα να ανοίγω πάρα πολύ, χωρίς όμως να πονάω τόσο όσο πριν και μετά από λίγο ένοιωσα ένα μεγάλο "γλούπ". Μου πέρασε η ιδέα ότι μπορεί να είναι το μωράκι αλλά επειδή δεν είπε κανείς τίποτα σκέφτηκα ότι θα ήταν κάτι άλλο.

Κι όμως... Ο Σταύρος μου φωνάζει "άνοιξε τα μάτια, ήρθε η μικρούλα μας!" και τα ανοίγω... και βλέπω ένα πλασματάκι κρεμασμένο ανάποδα, μέσα στα αίματα, να κλαίει και να του κρέμεται ο ομφάλιος λώρος!!! Δε μπορούσα να ξεστομήσω τίποτα, μόνο την κοιτούσα... Μου την έφεραν στην αγκαλιά μέσα σε πράσινα πανάκια και μόλις της μίλησα ηρέμησε και σταμάτησε να κλαίει! Ο Σταύρος της έλεγε ότι είναι η παραπονιάρα του, το κοριτσάκι του και είχε συγκινηθεί και με φιλούσε.

Μετά μου την πήραν από την αγκαλιά και την ακούμπησαν δίπλα για να την σκουπίσουν λίγο και θυμάμαι να στέλνω το Σταύρο να της κρατάει το χεράκι γιατί εγώ δεν έφτανα ως εκεί. Τον θυμάμαι να την κρατάει και με το άλλο χέρι τεντωμένο να κρατάει εμένα... ήμασταν μια αλυσίδα...!

Έπειτα δεν μπορώ να σα πώ πολλά γιατί δε θυμάμαι. Θυμάμαι να μου βάζουν κάτι στον ορό - προφανώς αναισθησία για να με ράψουν - και εγώ να λέω κάτι με το Σταύρο αλλά δε θυμάμαι τί. Αργότερα μου είπε ότι τη ζητούσα να μου τη βάλουν στο στήθος, όπως είχαμε από πριν συνεννοηθεί με τη Χρυσούλα, κι εκείνη μου πίεσε το στήιος να βγεί μια σταγονίτσα και η μικρή την έγλειψε! Εγώ δεν πρόλαβα να τα δώ αυτά αλλά ευτυχώς το είδα σε φωτογραφία! Έπειτα από αυτό έδιωξαν και το Σταύρο για να με ράψουν.

Ξύπνησα στην ανάνηψη μετά από 15' όπως υπολόγισα, ξεκούραστη σα να έχω κοιμηθεί οχτάωρο! Η Χρυσούλα μου την έφερε πάλι στο στήθος, αφού δεν υπήρχαν άλλες κοπέλες εκεί - Κυριακή βράδυ βλέπεις, τυχερή είμαι - και μου είχε υποσχεθεί ότι θα το κάνει μόνο αν δεν έχει κόσμο, γιατί κανονικά δεν επιτρέπεται... Το κοριτσάκι μου θήλασε κανονικά για 5 λεπτάκια και η Χρυσούλα έλεγε ότι είναι φανταστική, δεν βλέπει συχνά θηλασμό τόσο σύντομα... Εγώ ξέρω ότι είναι το φυσιολογικό, αλλά χαίρομαι τόσο που τα κατάφερε!

Μετά ήρθε η ώρα των συγγενών κτλ κτλ. Οι περήφανοι γονείς έλαμπαν από ευτυχία!

Η εμπειρία μου από το Μητέρα είναι πολύ καλή. Όλα ήταν όμορφα και καθαρά, θηλάζαμε κάθε 4 ώρες περίπου, το φαγητό εξαιρετικό! Μας βγήκε και οικονομικότερα από ότι υπολογίζαμε και χαρήκαμε: μείναμε 4 μέρες σε τετράκλινο και πληρώσαμε μαζί με τα extra και τις εξετάσεις του μωρού 1490€ ! Καλά δεν είναι;

Tώρα θηλαζουμε κανονικά ανά 3-4 ώρες, η μικρή είναι μια γλύκα και μας έχει πάρει τα μυαλά. Τη λατρεύουμε! Αν αργήσει να ξυπνήσει μου λείπει!

 

Ελπίζω να ήμουν αναλυτικότατη!

Θέλω να πάρετε οι μέλλουσες μανούλες όλες τις πληροφορίες που μπορώ να σας δώσω γιατί θυμάμαι τον εαυτό μου να ψάχνεται και ξέρω από ανησυχία και αγωνία! Εύχομαι να ΄ναι τυχερές και να τα καταφέρουν με ένα πόνο! Να ξέρετε το μόνο σίγουρο : σε μια βδομάδα θα έχετε ξεχάσει τους πόνους και θα χαίρεστε μόνο το μωράκι σας!

Φιλάκια σε όλες τις μανούλες που με συντρόφευσαν στην εγκυμοσύνη! Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά!

Ο Σταύρος μπορεί να μην κάθησε ποτέ να γράψει στο forum αλλά μόλις γυρίσαμε εκείνος ήταν που με πίεσε να βρώ χρόνο να σας γράψω! Σας στέλνει κι εκείνος την αγάπη του και τις ευχές του!

Θα τα πούμε έτσι κι αλλιώς σύντομα, μόλις βρώ κι άλλο χρόνο, γιατί έχω ερωτησούλες πάλι!

[nora]

Ολα ξεκίνησαν μ' εκεινη την υπεροχη ροζ κουκιδούλα στο τεστ εγκυμοσύνης...Δεν το πιστευα!! Θα γινω μαμα!! Μετα απο ενα μόλις μηνα προσπαθειών ο πελαργός μας χτυπούσε την πόρτα!! Τρελαθηκαμε! Η επιβεβαιωση στο ιατρείο, ο πρωτος υπερηχος..."να το εκει ειναι αγαπη μου...αυτο ειναι το φασολακι μας!!" "που ειναι, αυτο που ειναι σαν γαριδα μικρουλα;;" "ναι, ναι, αυτο!!" "α!! Ε βεβαια!! Σ' εμενα μοιαζει!!" Ολα κυλουσαν ωραια!! Μες στην ευτυχια!! 9η εβδομαδα κυησης...καφε κηλιδες... αρχιζουμε τα utrogestan...Ξαπλα ολη μερα, μονο για τσισα σηκωνομουν...10η εβδομαδα...η πρωτη μεγαλη αιμορραγια...9 utrogestan τη μερα και σβαρνα ολα τα φαρμακεια της Αθηνας να βρουμε τα χαπια...τρελλη ελλειψη παντου. 12η εβδομαδα αλλη μια αιμορραγια, ακομη πιο βαρβατη..."Αγαπη μου, ξυπνα να παμε τουαλετα...φοβαμαι μονη μου"...18η εβδομαδα...αιμορραγιες τελος!! Ολα καλα!! Δεν κρατησε πολυ...Στο ιατρειο πιεση 15,5...Ο γιατρος: Απ' τη ζεστη θα ειναι... 19η εβδομαδα πιεση 17 και 12!! Ρνβ στο "ξενοδοχειο" για καρδιογραφημα... Συστηνεται περαιτερω διερευνηση... Ενα κατεβατο εξετασεις...Ο γιατρος στον κοσμο του...ειχε αλλες καϊλες (ενασχοληση με τα κοινα) "Καλησπερα, θα μπορουσα να μιλησω στο γιατρο; Η πιεση μου ειναι 18 και 12.5..."Θα σας παρει αυτος" 3 ωρες μετα ...τιποτα" "Μηπως ειναι εκει ο γιατρος;" "Α, μολις εφυγε για γεννα" Συζυγος: "Γραφτον τον μπιιπ... Παμε νοσοκομειο!!!" Νοσοκομειο Αλεξανδρα, βραδυ στα επειγοντα:Υπερηχος, ολα καλα, πιεση 18 και 12... Εφημερευων ιατρος: Πρεπει να γινει εισαγωγη για αμεση διερευνηση...αλλα δεν εχω κρεβατι!! Ο επιμελητης με τον οποιον μιλησα μου ειπε να ερθεις αυριο το πρωι να τον βρεις..." "Δεν παω πουθενα, να μου βρειτε κρεββατι, ας ειναι και ραντζο..." "Μα ο επιμελητης ειπε δεν υπαρχει τιποτα...Ελα αυριο το πρωι" "Αν μεχρι αυριο το πρωι παθει τιποτα το παιδι μου θα σε κυνηγησω κι εσενα και τον επιμελητη σου μεχρι την ακρη του κοσμου" "Ηρεμησε κοπελια!! Μεχρι αυριο δεν παθαινει αλλα αν η πιεση μεινει αθεραπευτη..η κυηση θα διακοπει απο μονη της"

Αυτοι ηταν εν ταχει οι πρωτοι 4.5 μηνες της εγκυμοσυνης μου... Στην επιστροφη απ'΄το νοσοκομειο εκλαιγα σ' ολη τη διαδρομη. Η φραση "η κυηση θα διακοπει απο μόνη της " μου ροκανιζε την ψυχη... Ο επιμελητης...Ναι καλα!! Θα παω αυριο το πρωι και θα με περιμενει πως και πως...Μλκς...Δημοσια νοσοκομεια... Ξαναπαιρνω το γιατρο μου...η κληση σας προωθειται. Δεν θα γραψω αλλα γι' αυτον τον γιατρο γιατι συγχυζομαι και μονο που τον θυμαμαι... Για την ιστορια...η ενασχοληση του με τα "κοινα" υπηρξε μεγαλο φιασκο και πολυ το ευχαριστηθηκα...

Στις 7 το πρωι ημουν στο Αλεξανδρα... Στη ρεσεψιον: "Θελω να δω τον κυριο ταδε" Βγαζει κινητο και τον παιρνει τηλεφωνο!!! Τρελαθηκα! Περιμενα στην καλυτερη να μου πει:Καπου εδω θα ειναι, ψαξε βρες τον" "Ειναι σε χειρουργειο σε λιγο τελειωνει, περιμενε αν θες εκει" Καθισα και περιμενα...και πως θα τον γνωρισω...τι θα κανω Χριστε μου;; Βλεπω εναν ψηλο κυριο με ιατρικη μπλουζα και μια νοσοκομα πισω του να του φωναζει:"Κυριε χ οι αναλυσεις..." Αυτος ηταν!! Τον πλησιαζω..."Καλημερα, ειμαι η ταδε που ηρθα χθες (σιγα μην θυμαται...) "Ναι παιδι μου, ελα μαζι μου" και με πιανει απ' το χερι...Με περασε μεσα απο πληθος κοσμου, ανοιξαμε 3-4 πορτες και παντα να με κραταει απ' το χερι. Μου παιρνει το ιστορικο, μου παιρνει και την πιεση...εισαγωγη επειγοντως!! Τα κανονιζει ολα. Μου ζηταει συγνωμη που η πτερυγα που θα με βαλει ειναι χαλια αλλα θα μεριμνησει το συντομοτερον να μεταφερθω και θα περασει να με δει" Η ανακουφιση που ενιωσα δεν περιγραφεται!! Ηθελα να τον φιλησω.

 

Η πτερυγα ηταν με μια λεξη ωστοσο κατατοπιστικοτατη...ΚΟΛΑΣΗ. Μες στη βρωμα... Αργοτερα εμαθα οτι εκει στοιβαζουν τσιγγανους, αλλοδαπους ανασφαλιστους και απορους... Διπλα μου μια τσιγγανουλα που μόλις γεννησε και το μωρακι διπλα της (!!!!!) να προσπαθει η κακομοιρα να το φροντισει οπως μπορουσε... Απεναντι μια Αλβανιδα που λογω προβληματος του μωρου αναγκαστηκε σε διακοπη κυησης στον 8ο... Και αλλες 4 με διαφορα προβληματα... Η πρωτη νυχτα ηταν εφιαλτική. Το μωρο να τσιριζει, η απεναντι η φουκαριαρα σιγοκλαιγε ολη νυχτα. Ηθελα να παω κοντα της, να της πω κατι...αλλα πως να παρηγορησεις μια τετοια περιπτωση;;; Κρυφτηκα κατω απ' το σεντονι... Η μαια της βαρδιας μου επαιρνε καθε μια ωρα την πιεση και μου εφερνε το χαπι. Μου λεει: Σε εφεραν σ' αυτη την πτερυγα να σου πεσει η πιεση;

Ευτυχως την αλλη μερα μεταφερθηκα και ολα ηταν καλυτερα. Πηγα στην πτερυγα παθολογιας κυησης σε δικλινο οπου ηταν ασυγκριτα καλυτερα. Ο γιατρος με πηρε να μου ζητησει συγνωμη που δεν ηρθε να με δει γιατι ηταν χωμενος ολη μερα στα χειρουργεια και να με διαβεβαιωσει οτι ενημερωνεται συνεχως για την κατασταση. Μην τα πολυλογω, βγαινω με την πιεση καπως καλυτερη, με 4 χαπια των 500 καθημερινα και με τον νεο μου γιατρο να εχει τα παντα υπο ελεγχο. Β' επιπεδου με εστειλε σε ιδιωτικο μαιευτηριο λογω του οτι δεν εβρισκε ρνβ στο δημοσιο... Εκει αρχιζουν αλλα... Εδειξε οτι το μωρο ηταν μικροτερο κατα 2 εβδομαδες. Πεφτουν απο πανω μου στο ιδιωτικο: Να κανεις αμνιο!! Η υπολειπομενη ενδομητρια αναπτυξη μπορει να σημαινει καποιο συνδρομο... Μην το πολυσκεφτεσαι!! Περναει ο καιρος... σε 2 εβδομαδες το παιδι θα ειναι βιωσιμο...αμαρτια ειναι!! Κλαμα εγω στο αμαξι... Παιρνω το γιατρο μου. "Ελα να σε δω" Μετραει τα παντα στον υπερηχο... Οντως υπολειποταν 2 εβδομαδες. "Δεν θα κανεις αμνιο!! Να πανε να γμθνε!! Υπολειπεται λογω της πιεσης που εχεις!! Στοιχηματιζω το πτυχιο μου, το μωρο ειναι καλα!! 28 χρονων κοπελα με αυχενική 0.70!! Ξεχνα το!! Ηταν η σιγουρια του; Τα ασπρα μαλλια του; Τα πτυχια στον τοιχο πισω του; Η θεση του; Η ηρεμη βαθια γαληνια ματια του; Συμφωνησαμε αμεσως μαζι του! Μου εγραψε αντιπηκτικες ενεσεις, μια τη μερα... 28η εβδομαδα, ξαφνικα πιεση 15 και 11. Τον παιρνω τηλ. Ηταν Σαββατο, το Αλεξ δεν εφημερευε. "Πηγαινε στο νοσοκομειο! Θα παρω τηλ να σε περιμενουν!" Πηγα με την ψυχη στο στομα. Ολοι επι ποδος "Ειναι η κοπελα που μας ειδοποιησε ο χ..." Ξαναμπαινω...καθισα αλλη μια εβδομαδα. Ολοι με ηξεραν πια. "Επ!! Παλι εδω εσυ; Τι κανεις;" Οι μαιες γλυκυτατες!

Βγαινω! Με στελνει στο μεγαλυτερο κεφαλι της μαιευτικης στη χωρα. Οι υπερηχοι θα γινονται πλεον σ' αυτον. Αγωνας δρομου, να κερδισουμε βδομαδες, να αποφυγουμε τον εξαιρετικα προωρο τοκετο. Μετρησεις και κοντρα μετρησεις... Χαπια με τις χουφτες, χορταινα μ' αυτα. 30η εβδομαδα, το παιδι εμεινε αλλες τρεις μερες πισω. Ηταν 900γρ συμφωνα με τον υπερηχο. Ο γιατρος μου μου ζητησε να με δει στο ιατρειο του. Πηγαινοερχοταν στο παρκε σκεφτικος. "Θα μπεις στο νοσοκομειο την Δευτερα" (ηταν Σαββατο) Θα παρω τωρα τηλ στο νοσοκομειο να πας να κανεις μια ενεση κορτιζονης για τους πνευμονες του μωρου μην εχουμε καποιο απροοπτο και θα πας σπιτι. Τη Δευτερα θα μπεις για στενη παρακολουθηση. Εδω θελω να σημειωσω οτι εχω κανει ενεσεις κι ενεσεις αλλα στην κορτιζονη πεθανα!! Ποναει η ατιμη!!

Μπηκα λοιπον στο νοσοκομειο για 3η φορα στις 23 Οκτωβριου για παρακολουθηση. Τα πραγματα δεν πηγαιναν καλά. Το παιδί δεν μεγαλωνε και υπερηχογραφικά ηταν στην 28 εβδομαδα αναπτυξης. Ο γιατρός μου είπε ότι υπάρχει ο κινδυνος ενδομήτριου θανατου κι ετσι ηταν η καλύτερη λυση να κανω NST 3 Φορες τη μερα. Καθε φορα μεχρι να ακουσω την καρδια του μωρου πηγαινα και γυριζα. Διπλα μου (ημουν σε 2κλινο) ηταν μια μαθηματικός από το Αγρινιο με προδρομικό πλακουντα και γενικά τα βρηκαμε και τα λεγαμε καλά. Καποια στιγμη τα ΝΣΤ αρχισαν να μην βγαινουν καλά. Το παιδί δεν κουνιοτανε κι ειχε ταχυκαρδια. Το βραδυ της 30ης Οκτωβριου ειδα το ΝΣΤ να μου βγαζει μια γραμμη χωρις διακυμανσεις. Χτυπησα αμεσως το κουδουνι κι ηρθε η μαια. Το ειδε κι ετρεξε να φωναξει το γιατρο της βαρδιας. Αυτός ηρθε και αφου το ειδε με κοιταζε σκεφτικός. Του λεω μην διανοηθεις να μου κρυψεις κατι γιατί εχω δει πολλα ΝΣΤ και ξερω ποτε κάποιο δεν ειναι καλό. Μου λεει: Όντως δεν μου αρεσει καθόλου η εικόνα του. Θα πάρω το γιατρό σου. Εν τω μεταξυ θελω να φας κατι γλυκό και θα το επαναλάβουμε σε 1 ωρα. Μπορει να κοιμαται. Αν δεν κουνηθει θα δουμε. Τον ακουσα βγαινοντας να λεει στη μαια: Ετοιμασε ορό. Ειπα μεσα μου: Αυτό ειναι. Ευελπιστουσα ότι θα εφτανα στην 34η εβδομαδα. Ημουν 31 και 2 ημερων. Το παιδί ειχε βαρος 1100. με ελουσε κρυος ιδρωτας. 1100γρ με ολους τους κινδυνους της προωροτητας...Τελικά εκεινο το βραδυ κουνηθηκε. Η ταχυκαρδια όμως επεμενε. Το παιδί δυσφορουσε. Την Τριτη 31 Οκτωβριου μπαινει ο γιατρός μου κι εκει που περιμενα να μου πει: Αυριο υπερηχος, μου λεει: Αυριο καισαρική. Του λεω γιατί; Μου λεει: Τα ΝΣΤ δεν ειναι καλά. Δεν θελω να το ρισκάρω. Θα βγαλουμε 1 παιδί προωρο με αρκετες πιθανότητες να τα πάει καλα. Αν περιμενουμε δεν μπορω να σου εγγυηθω για τιποτα. Αυριο στις 10. Κοιτα να κοιμηθεις. Του λεω: Γιατρε θα πανε καλά, ετσι δεν ειναι; Μου λεει: Πιστευω πως ναι.

Πηρα τον άντρα μου. Του λεω: Αυριο αγαπη μου δεν πας δουλεια. Γενναμε. Τον εστειλα. Στη μανα μου δεν τον ειπα. Δεν προλάβαινε να ερθει (μενει σε αλλη χωρα και ειναι και πολυ αρρωστη) και δεν ηθελα να περασει την αγωνια. Μιλησαμε στο τηλ.Της ειπα όλα καλα, περιμενω να μου δωσουν ημερομηνια. Η νυχτα κυλησε πολύ αργα. Δεν κοιμηθηκα καθολου. Η Ε.,η κοπελα διπλα μου, παρόλη την φιλοτιμη προσπάθεια της να μου κρατησει συντροφια, κοιμηθηκε λιγο πριν τις 3. Την ακουσα χαμογελωντας να ψιλοροχαλίζει. Στις 6 ηρθε η αγαπημενη μου μαια. Της λεω: Γενναω. μου λεει: Το ξερω. Ηρθα για το κλυσμα. Βρηκα κουραγιο να κανω και χιουμορ. Γυρισα στο πλαι και της λεω: Να εισαι ευγενική. Αρχισε να γελάει. Ηθελα να κλαψω. Στις 7 ηρθαν για το καθετηρα. Πονεσε λιγακι, τιποτα σπουδαιο. Στις 7:30 ηρθε ο ΄αντρας μου. Μιλουσαμε και ξαφνικα ακουω να φωναζει κάποιος: Η κυρια Σ; Λεω τι συμβαινει; Μπαινει μεσα με φορειο και μου λεει πηδα πάνω. Φυγαμε.Με πηραν τελικά στις 8. Μεσα στο χειρουργειο ηταν καμια 10ρια φοιτητες. Αισθανθηκα ασχημα. Μου βαλανε πιεσομετρο, βεντουζακια και ορο. Μολις η αναισθησιολόγος ετοιμάστηκε μπαινει μεσα κάποιος γιατρος και λεει: Κατεβαστε την, εχουμε επειγουσα καισαρική. Ακουσα το γιατρό μου να βριζει. Εκλεισα τα ματια. Με στριμωξαν όπως ημουν σ΄ενα δωματιο ιματισμου σε κατί κουτες αναμεσα,. Θυμαμαι οτι κρυωνα πολύ. Δεν ξερω ποσο περιμενα. Με ξαναβαλανε στο χειρουργικό τραπεζι. Η αναισθησιολογος που εκανε την επισκληριδιο εκανε ταυτοχρονα μαθημα. Τους ελεγε δειχνοντας καπου: Αν χτυπησεις εδω ο ασθενης μενει παραλυτος. Αρχισα να ανασαινω γρηγορα. Μου λεει μια μαια: Πονάς; Όχι της λεω, αγχωθηκα. Χαμογελασε και μου κρατησε το χερι. Θυμαμαι οτι της το εσφιξα με δυναμη. Οταν με ανοιξαν κλωτσησα. Δεν με ειχε πιασει. Μου χορηγησαν μορφινη. Τα ενιωθα όλα. Δεν πονουσα, αλλα τα ενιωθα. Η πιεση μου εφτασε 17 και 12. Μου χορηγησανε και κατι άλλο που δεν το συγκρατησα. Ξαφνικα ακουσα ενα νιαουρισμα. Ακουσα μια φοιτητρια πισω μου να λεει: Ωχ:: Γιατί ειναι τοσο μικρό; Της λεει μια άλλη: Ειναι προωρο. Ηταν το μωρό μου. Ο γιατρός σκυβει από πάνω μου: Το μωρό ειναι καλό. Τοπ μωρο σου ειναι που κλαιει κοριτσάκι μου. Ακου το. Χαμογελασα. Δεν μου το εδειξαν. Μπηκε κατευθειαν στο οξυγονο.

Η καισαρική μου επεσε βαρια. Στην πρωτη προσπάθεια να σηκωθω λιποθυμησα από τον πονο. Η σκεψη του μωρού όμως με κρατησε. 2 πορτες πιο περα με περιμενε. Οταν το ειδα 1η φορα εκλαψα πολύ. Ακόμη κλαιω καμια φορα όταν το κοιταζω. Οι μετεγχειρητικοί πόνοι αβασταχτοι. Το μωρο στην εντατική παλευε να κρατηθει στη ζωή κι εγω δεν μπορουσα να σηκωθω να παω κοντα του! Εκλαιγα και για τους πονους, εκλαιγα και για το μωρο...Οι επομενοι 2 μηνες ηταν οι πιο δυσκολοι της ζωης μου. Το μωρο πασχιζε να κερδισει το μεγαλυτερο στοιχημα της ζωης του κι εμεις θεατες. Δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απ΄το να θες να βοηθησεις το παιδι σου και να μην μπορεις. Επαθε εγκεφαλική αιμορραγια. Μαςπροετοιμασαν για πολυ ασχημες καταστασεις, για εγχειρησεις για βαλβιδες για για για...Τιποτα απ' ολα αυτα δεν εγινε. Το μωρο με τη βοηθεια του Θεου βγηκε αλωβητο απο ολη αυτη την ταλαιπωρια. Τρεξαμε, κλαψαμε, χασαμε 10 χρονια απ' τη ζωη μας ο καθενας, πηραμε το μεγαλυτερο μαθημα της ζωης μας αλλα ολα καλα!!

Σας κουρασα...

 

 

χαρας το κουραγιο σας παιδια! να σας ζησει και να το δειτε οπως επιθυμειτε!!! πρεπει να δακρυσα 3-4 φορες!! μπραβο σας!

[ΕΡΙΚΑ]

Καλησπέρα σε όλους!

Θέλω να σας πω την ιστορία του δεύτερου τοκετού μου.

Μια μικρή εισαγωγή πρώτα στον πρώτο τοκετό για να καταλάβετε αυτά που θα ακολουθήσουν.

Ο πρώτος έγινε με καισαρική χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος! ο γιατρός μου ήταν σίγουρος πως θα γεννήσω φυσιολογικά, η θέση ήταν καλή, όλα καλά. Μου έκανε σχεδόν απο την αρχή επισκληρίδιο (εγώ φοβιτσιάρα μέχρι αηδίας δέχτηκα φυσικά και δεν το είχα ψάξει κι'όλας). Το αποτέλεσμα ήταν να αδρανήσει η μήτρα και κάποια στιγμή μου έπεσε η πίεση και με βάλαν άρων άρων για καισαρική.

Μετά απο 3,5 χρόνια όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο, είχα πια ενημερωθεί και καταλάβει πως έφαγα άδικα των αδίκων την καισαρική και πείσμωσα να γεννήσω φυσιολογικά, αν φυσικά δεν υπήρχε κάποια επιπλοκή. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά ο γιατρός ήταν ανένδοτος. Θα γεννήσεις με καισαρική γιατί δεν διακυνδινεύω να γίνει ρίξη της μήτρας. Άλλαξα γιατρό και πάλι τα ίδια. Πήγα στο νοσοκομείο και εκεί τα ίδια. Άρχισα να διαβάζω βιβλία και να ψάχνω στο internet. Εν ολίγις, στο εξωτερικό ενθαρρύνουν την μητέρα που είχε καισαρική, να προσπαθήσει να γεννήσει φυσιολογικά, πρέπει να λειτουργήσει το γεννητικό της σύστημα. Με έφεραν σε επαφή με μια μαία που είχε ξεγεννήσει αρκετές γυναίκες με προηγηθείσα καισαρική. Αρχίσαμε τις συναντήσεις και όσο πλησίαζε ο καιρός και όλα πήγαιναν καλά, αποφασίσαμε όταν θα άρχιζαν οι πόνοι, να τους περάσουμε στο σπίτι και να πάμε στο νοσοκομείο με 9 ή 10 διαστολή για να γλιτώσουμε την καισαρική. Τότε λοιπόν ο σύζυγος άρχισε να καλλιεργεί την ιδέα του τοκετού στο σπίτι. Έλεγε πως αν όλα πάνε τόσο καλά και φτάσουμε στο 9 ή 10 διαστολή, γιατί να πάμε στο νοσοκομείο και να μην γεννήσουμε στο σπίτι?

Αρχίσαμε να το ψάχνουμε, η μαία μας είχε εμπειρία 2.500 τοκετών εκ των οποίων τουλάχιστων 800 στο σπίτι. Η ιδέα άρχισε να με ενθουσιάζει. Μου έλεγαν όλοι ότι παλιά για το λόγο αυτό υπήρχε μεγάλη θνησιμότητα και γενικά να προσπαθούν να με αποτρέψουν και να με φοβίσουν. Κι εγώ, η μεγάλη φοβιτσιάρα, να μην το βάζω κάτω και να τους απαντώ πως παλιά δεν είχαν την υποστήριξη της ιατρικής. Τώρα αν υπάρχουν ενδείξεις για κάτι σοβαρό (π.χ. προεκλαμψία, να έρχεται ανάποδα κλπ) το ξέρεις απο πριν και δεν ρισκάρεις κάτι. έπειτα το νοσοκομείο είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου και αν υπάρξουν ενδείξεις για κάποια επιπλοκή, θα φύγουμε αμέσως και στην τελική υπάρχουν 2 επαγγελματίες μαίες που αναλαμβάνουν την ευθύνη και ξέρουν τη δουλειά τους. Ήρθα σε επαφή με 5 μητέρες που γέννησαν σπίτι, εκ των οποίων οι 2 με προηγούμενη καισαρική.

Να μην σας τα πολυλογώ, Παρασκευή βράδυ 24 Μαρτίου στις 10 το βράδυ μ'επιασαν τα πρώτα πονάκια. Ήμουν σε υπερένταση και δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ. Το πρωί οι πόνοι δυνάμωναν, σηκώθηκα έκανα μπάνιο και άρχισα να τακτοποιώ το σπίτι. Μετά απο λίγο ήρθαν οι μαίες με όλα τους τα σύνεργα και τον εξοπλισμό. Με εξέτασαν και είπαν πως είχαμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Φάγαμε όλοι μαζί πρωινό και μετά μαγείρεψα για να υπάρχει κάτι να φάμε τόσα άτομα! (Μπακαλιαράκια σκορδαλιά λόγω της ημέρας!). Απο το μεσημέρι και μετά της 25 Μαρτίου (σημαδιακή μέρα, ένιωθα την Παναγίτσα κοντά μου!) οι πόνοι άρχισαν να δυναμώνουν. Με μεγάλη μου έκπληξη και του άντρα μου, τους πόνους τους άντεχα και μάλιστα έλεγα ξανά και ξανά πόσο χαζή ήμουν που νόμιζα την πρώτη φορά πως θα πέθαινα απο τους πόνους. Τόσο φοβερούς τους νόμιζα.

Μου άρεζε που δεν είμουν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Πήγαινα απο δωμάτιο σε δωμάτιο, ξάπλωνα όπου μου έκανε κέφι, είχα παρέα. Όταν βράδιασε οι πόνοι είχαν γίνει πολύ δυνατοί αλλά η καλή ψυχολογία και υποστήριξη βοηθούσαν να αντέξω, οι εκτιμήσεις έλεγαν πως μέχρι τα ξημερώματα θα είχα γεννήσει. Οι χτύποι της καρδιάς του μικρούλι μου ήταν καταπληκτικοί, είχε πλέον εμπεδωθεί και όλα πήγαιναν καλά, αλλά δεν έλεγε να έρθει. Την επομένη το πρωί 26 Μαρτίου στις 11 είχα πιά 10 διαστολή και άρχισαν οι εξωθήσεις. Αλλά εγώ δεν είχα πια και πολλές δυνάμεις, δεν ήθελαν και να με ζορίσουν λόγω της καισαρικής και το πήγαινα σιγά σιγά (για την ακρίβεια έσπρωχνα πολύ λίγο έως καθόλου!) Αυτή η φάση μου φαινόταν πιο επώδυνη. Και κάποια στιγμή κατά τις 14:00 έβαλα όλα μου τα δυνατά (ο σύζυγος βοήθησε αφάνταστα-ήταν συνεχώς δίπλα μου) σηκώθηκα απο το κρεβάτι πήγα στο σαλόνι, κάθησα σ'ενα ειδικό σκαμπώ σε σχήμα πέταλου και γέννησα!!!!!!! Χωρίς φάρμακα, χωρίς τομές και ράματα!!! Μου έβαλαν το μωράκι μου κατ'ευθείαν επάνω μου στο στήθος μου!! Δεν το έπιασαν διάφορα χέρια, δεν το τύφλωσαν δυνατά φώτα, δεν αποχωρίστηκε καθόλου την μανούλα του! Δεν έκλαψε σχεδόν καθόλου, ήταν απίστευτα ήρεμο και γαλήνιο. Εγώ έκλεγα και του μιλούσα συνεχώς, το χάιδευα, το φιλούσα κι αυτό θαρείς και μου χαμογελούσε, τέτοια έκφραση είχε!!!!

Έβγαλαν τον πλακούντα και μετά έκοψαν το λώρο και περιποιήθηκαν το μωρό. Δεν θυμάμαι ακριβώς τις διαδικασίες γιατί ήμουν σε άλλη διάσταση. Θυμάμαι πως το θήλασα σχεδόν αμέσως. Δεν μπορώ να περιγράψω την ευτυχία μου αλλά και την περηφάνια μου που κατάφερα κάτι τέτοιο. Μετά ήρθε ο παιδίατρος εξέτασε τον μικρό που έχαιρε άκρας υγείας και μου έδωσε συγχαρητήρια για το τόλμημά μου! Είχα μια απίστευτη ενέργεια δεν ήμουν πια καθόλου κουρασμένη. έκανα μπάνιο και μαγείρεψα κρεατόσουπα για να δυναμώσουμε όλοι!!!

Μια απίστευτη εμπειρία!!! Με σημάδεψε για πάντα!!! Αφού κατάφερα κάτι τέτοιο, νιώθω δυνατή, η θέληση μου ενισχύθηκε, ξέρω πως μπορώ να καταφέρω πολλά!!!!

Μανούλες με καισαρική (ειδικά με βλακώδη καισαρική).... τολμήστε έναν φυσιολογικό τοκετό!! Μπορείτε!!!!

Φιλιά σε όλους!!

[embryoyla]

Eρικα ένα μεγάλο μπράβο σου είναι λιγοστό.

Τέτοια παραδείγματα πρέπει να παίρνουμε κ να αντλούμε δύναμη κ κουράγιο..

Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου.

[bon-bon]

 

Ερικα δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο.

Μπράβο σου κοπέλα μου, έχεις τόση δύναμη μέσα σου που ... μέχρι και βουνά μπορείς να κινήσεις

Μακάρι να μπορέσω να σε μιμηθώ την επόμενη φορά, πάντως σιγουρα αποτελείς πρότυπο.

Να είσαι καλά και να χαίρεσαι την οικογένεια σου

[Rosangel]

ΜΠΡΑΒΟ ΕΡΙΚΑ!

Οπως προειπαν οι αλλες κοπελες,αποτελεις παραδειγμα!

Να σου ζησουν τα παιδακια σου και να εισαι παντα ετσι δυναμικη στην ζωη σου!!!