Ελλειμματική προσοχή - υπερκινητικότητα ΔΕΠΥ ή ΔΕΠ (Attention Deficit Hyperactivity Disorder)

[ΑΡΓΚ]

11 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Διαφωνω καθετα μαζι σου.. Προφανως για να το πει η δασκαλα καποιο λογο θα χει... Δυστυχώς αυτη η αρνηση των γονέων είναι ο λογος που υπάρχει μεγαλο θεμα στα σχολεια σημερα... Στην τελικη αν δεν υπάρχει πρόβλημα θα της το πουν απο το νοσοκομείο και ολα καλα.. Αν ομως οντως υπάρχει θεματακι και δεν το εντοπισει αμεσα,  κακο στο παιδι της θα κάνει.. 

 

Eχω 3 παιδια που περασαν απο τις πρωτες ταξεις του Δημοτικου. 3 διαφορετικες δασκαλες ανεφεραν ΔΕΠΥ. Κανενα απο τα 3 δεν εχει κατι. Συζητησεις με τους αλλους γονεις αποκαλυψαν οτι η μια δασκαλα εστειλε για διερευνηση ΟΛΑ τα αγορια της ταξης. Οι αλλες 2 κυριες ηταν πιο συντηρητικες, συνεστησαν διερευνηση μονο στα μισα αγορια περιπου και 2-3 απο τα κοριτσια. Χωρις να αμφισβητω οτι υπαρχουν παιδια με ΔΕΠΥ που χρειαζονται εγκαιρη παρεμβαση, δεν πιστευω οτι οταν πραγματι υπαρχει λογος διερευνησης, θα υπαρξει απλα ενα σχολιο απο εναν εκπαιδευτικο, θα υπαρχει συνεπεια στο τι βλεπουν διαφορετικοι εκπαιδευτικοι (ειδικοτητες, εξωσχολικες δραστηριοτητες).

[Sentir...natureza]

Θα συμφωνησω με την @ΑΡΓΚ οτι υπαρχει μια "ευκολια" απο τους εκπαιδευτικους να παραπεμπουν τα περισσοτερα ζωηρα παιδια για διαγνωση ΔΕΠ-Υ. Αν το σκεφτουμε ομως οτι το εκπαιδευτικο συστημα ειναι απο μονο του "καθηλωτικο", βαζοντας τα παιδια να καθονται σε μια καρεκλα και να παρακολουθουν σχεδον αμετοχα το μαθημα θα συνειδητοποιουσαμε οτι ειναι κατι που εναντια στη κινητικη και παρορμητικη φυση τους. Προσωπικα, αν μια εκπαιδευτικος μου ελεγε οτι υπαρχει υποψια ΔΕΠ-Υ, θα απευθυνομουν στα κεντρα "Παυλιδη", οπου εφαρμοζουν ενα αντικειμενικο τεστ (καταγραφοντας τις κινησεις των ματιων) σε συνδυασμο με το διαγνωστικο εργαλειο DSM -IV. Ειναι πιο αξιοπιστο το αποτελεσμα και δεν πεφτεις ευκολα στην παγιδα της λανθασμενης διαγνωσης.

[emmaki]

20 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Θα συμφωνησω με την @ΑΡΓΚ οτι υπαρχει μια "ευκολια" απο τους εκπαιδευτικους να παραπεμπουν τα περισσοτερα ζωηρα παιδια για διαγνωση ΔΕΠ-Υ. Αν το σκεφτουμε ομως οτι το εκπαιδευτικο συστημα ειναι απο μονο του "καθηλωτικο", βαζοντας τα παιδια να καθονται σε μια καρεκλα και να παρακολουθουν σχεδον αμετοχα το μαθημα θα συνειδητοποιουσαμε οτι ειναι κατι που εναντια στη κινητικη και παρορμητικη φυση τους. Προσωπικα, αν μια εκπαιδευτικος μου ελεγε οτι υπαρχει υποψια ΔΕΠ-Υ, θα απευθυνομουν στα κεντρα "Παυλιδη", οπου εφαρμοζουν ενα αντικειμενικο τεστ (καταγραφοντας τις κινησεις των ματιων) σε συνδυασμο με το διαγνωστικο εργαλειο DSM -IV. Ειναι πιο αξιοπιστο το αποτελεσμα και δεν πεφτεις ευκολα στην παγιδα της λανθασμενης διαγνωσης.

 

Παυλιδης.... Ιδιωτης που χρεωνει πολυ ακριβα μια παγκοσμιως αμφισβητουμενη μεθοδο....

 

Σε παιδικο σταθμο που εφαρμοστηκε στα πλαισια ερευνας (γιατι ισχυριζεται οτι η διαγνωση ειτε των ειδικων μαθησιακων δυσκολιων ειτε της δεπυ μπορει να γινει απο πολυ μικρη ηλικια), πανω απο 80% των παιδιων βγηκαν με δεπυ και γυρω στο 69% με δυσκεξια (παγκοσμιωσψτα πισοστα ειναι γυρω στο 5%). 

Στο εξωτερικο που εκανα το μεταπτυχιακο μου σς πολυ μεγαλο πανεπιστημιο μας ειχαν πει οτι αν χρησιμοποιησουμε στη βιβλιογραφια μας Παυλιδη, να ειμαστε πολυ προσεκτικοι και να το τεκμηριωσουμε απο πολλες πηγες, γιατι δεν ειναι απισεκτος επιστημονικα.

Να αναφερω επισης οτι με διαγνωση απο Παυλιδη το παιδι δεν δικαιουται τιπιτα στο σχολειο. Ειδικα παραλληλη στηριξη μπιρει να εισηγηθει αποκλειστικα και μονο το κεδδυ.

 

Φυσικα ο καθε γονιος κανει αυτο πιυ θεωρει σωστο για το παιδι του, αλλα καλο ειναι να ακουγονται και οι αντιθετες αποψεις ωστε ο γονιος να κρινει εχοντας μπροστα του ολα ταψδεδομενα.

[Sentir...natureza]

@emmaki εβαλα "Μου αρεσει" γιατι χαιρομαι που εγραψες την παραθεση σου. Δεν μπορω να διαφωνησω γιατι δεν εχω τις απαραιτητες γνωσεις ωστε να το κανω, δεν ηξερα οτι αμφισβητειται τοσο πολυ η μεθοδος του. Ειχα παρακολουθησει μια ημεριδα του ιδιου πριν καποια χρονια οπου ανελυε τη μεθοδο του. Δεν το εχω ψαξει παραπανω και για να παραθετεις τα παραπανω κατι θα γνωριζεις. Εξαλλου, κι εγω η ιδια θα το εψαχνα πολυ περισσοτερο αν βιωνα την κατασταση της πιθανοτητας ΔΕΠ-Υ πριν το αποφασισω. Σ'ευχαριστω που μοιραστηκες την μερια σου, καθως συμφωνω οτι καλο ειναι να γνωριζει ο γονεας ολες τις αποψεις πριν αποφασισει τι ειναι καλυτερο.

Επεξεργάστηκαν 11 Φεβρουαρίου,2018 by Sentir...natureza

[Chrysoum]

Γειά σας,

Ο άντρας μου είχε διαγνωσθει με ΔΕΠΥ στα 6 του χρόνια και μιας και η βιβλιογραφία αναφέρει 50-75% πιθανότητα εμφάνισης ΔΕΠΥ και στους απογόνους, όσο να 'ναι ανησυχώ. Έχω μια κόρη 6 μηνών (μη με περάσετε για τρελή, εννοείται πως κατανοώ ότι είναι πολύ πολύ νωρίς για οποιαδήποτε συμπεράσματα) απλά θα ήθελα να έχω τα μάτια μου ανοιχτά, ούτως ώστε στο μέλλον να το αντιληφθουμε εγκαίρως σε περίπτωση εμφάνισης ΔΕΠΥ και να την βοηθήσω όσο μπορώ. 

Καμία μανούλα εκεί έξω που να έχει παιδάκι με ΔΕΠΥ; Ποτέ διαγνώστηκε;  Ποια ήταν τα συμπτώματα;  

Οποιαδήποτε άλλη συμβουλή θα είναι καλοδεχουμενη! 

Προς το παρόν το μόνο που έχω να πω είναι ότι παρατήρησα ότι το μωρό μου παρουσιάζει μια κάποια υπερκινητικοτητα και αυτό χωρίς να έχω την υποψία ΔΕΠΥ, καθώς ο άντρας μου μου είπε ότι είχε διαγνωσθει με ΔΕΠΥ μόνο αφού του ανέφερα ότι εν συγκρίσει με τα άλλα μωρά, παρατήρω πως το δικό μας εμφανίζει μια κάποια υπερκινητικοτητα. Σε φάση: τώρα που το λες, δεν στο ανέφερα ποτέ, αλλά είχα διαγνωσθει με ΔΕΠΥ!!  

Στον άντρα μου (ως ενηλικας πλέον) είχα παρατηρήσει κάποιες μαθησιακες δυσκολίες (δυσλεξια, δυσγραφια), υπερκινητικοτητα και δυσκολία συγκέντρωσης που κ που, αλλά όχι κάτι παραπάνω από αυτά. 

 

[Dust pink]

Καλησπέρα! Η κληρονομικότητα όντως είναι παράγοντας για την διάταραχη ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας γονείς δηλαδή που παρουσιάζουν συμπτώματα είναι πολύ πιθανό να διαγνωσθούν τα παιδιά τους με το ίδιο συνδρομο. Η πρώτη διάγνωση γίνεται σε ηλικία περίπου 5-6 ετών , κατά περίπτωση βέβαια και με την παρατηρητικότητα του γονιού μπορεί να γίνει και νωρίτερα.

Βασικά συμπτώματα είναι : αδυναμία συγκέντρωσης του παιδιου στο παιχνίδι , στον διάλογο, σε εργασίες, αδυνατει να οργανώσει και να ολοκληρώσει κάποια εργασία. Υπερκινητικότητα , δεν βολεύεται ,νιώθει εγκλωβισμένο και βρίσκεται σε κίνηση ενώ η συνθήκη απαιτεί το αντίθετο. Παρορμητισμος , διακόπτει, δεν αφήνει να ολοκληρωθούν προτάσεις ή ερωτήσεις και πετάγεται να απαντήσει. Άλλωστε λόγω όλων τον παραπάνω δείχνει αντικοινωνική συμπεριφορά προς το σύνολο και δυσκολεύεται να ενταχθεί στο αυτό.

Αυτά όπως καταλαβαίνεις αφορούν ένα μεγαλύτερο παιδί.

Επειδή το συγκεκριμένο θέμα απασχολεί και μένα καθώς στο οικογενειακό περιβάλλον υπάρχει ΔΕΠΥ και έχω και εγώ ένα μωρό αρχίζω από τώρα να ψάχνομαι αν και οι ηλικίες είναι επισφαλής. Για τόσο πρώιμα σημάδια δεν γνώριζα να σου πω την αλήθεια ,αυτό που έμαθα και μου είπαν  αναπτυξιολογος-εργοθεραπευτης είναι να δώσω βάση στην ηλικία που είμαστε στη διάθεση του μωρού και τη συμπεριφορά του απέναντι στα παιχνίδια (βαριέται εύκολα, δεν τα παρατηρεί επιμελώς) αλλάζει συχνά διάθεση και θέση .Αν είναι δεκτικό προς τις κουβέντες που του απευθύνουν η αδιαφορεί. Όλα Βεβαια αυτά είναι σχετικά καθώς η βρεφική ηλικία ξεγελά και το κάθε μωρό έχει δικό του τρόπο και στάδιο ανάπτυξης. Τέλος πάντων για να μην μακρυγορω , αν μέσα στο διάστημα 6-12 μηνών παρατηρήσω κάτι ύποπτο από τους 12 μήνες και μετά μπορει σταδιακά ο ειδικός να το δουλέψει. Αυτή ήταν η πρόταση που είχα. Μέχρι στιγμής δεν έχω δει κάτι που να μου κεντρίσει τον φόβο. Έχω ξεκινήσει όμως να δίνω κίνητρα στο μωρό όπως βρεφική κολύμβηση ,παιδική χαρά , μουσική και γιατί βλέπω ότι της αρέσει αλλά και για να παρατηρώ συμπεριφορά!

Μπράβο σου πάντως που προνοεις , όσο πιο γρήγορα γίνει η διάγνωση τόσο πιο αθόρυβα ενισχύεται το παιδί! Τα σύνδρομα δεν είναι ούτε ντροπή ούτε ταμπού! Πρόκειται για πανέξυπνα και δημιουργικά παιδιά! Εύχομαι όμως όλα να σας/μας πάνε καλά και να μην υπάρχει λόγος ανησυχίας!

 

[Chrysoum]

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Πολύ ενδιαφέροντα τα όσα αναφέρεις και παρόλο που διαβάζω αρκετά πάνω στο θέμα, ορισμένα από όσα αναφέρεις δεν τα γνώριζα. Συμφωνώ ότι όσο πιο γρήγορα γίνει η διάγνωση, τόσο καλύτερη θα είναι η αντιμετώπιση.

 

Όσον αφορά τις αντιδράσεις του μωρού μου εκτός από την υπερκινητικοτητα, βαριέται εύκολα γενικά, οπότε αλλάζουμε συνέχεια στάσεις και παιχνίδια. Προς το παρόν λοιπόν τα κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και μεγαλώνοντας κρίνοντας και από την υπόλοιπη συμπεριφορα της ίσως χρειαστεί να απευθυνθουμε σε κάποιον ειδικό. Απλά θέλω όσο γίνεται να μην της δώσω να καταλάβει ότι λαμβάνει διαφορετική αντιμετώπιση από τα άλλα παιδιά, οπότε δεν θέλω και να την τρέχω συνεχώς σε γιατρούς-εννοω ότι δεν θέλω να υπερβαλω, όσο αυτό είναι εφικτό.

 

Όσο για το ότι τα συνδρομα αυτά δεν είναι ταμπού και δεν υποδεικνύουν τίποτα για το επίπεδο εξυπνάδας, αυτό εννοείται! Με παράδειγμα τον άντρα μου, που πάρα την ΔΕΠΥ είναι λέκτορας

[Dust pink]

πρίν από 16 λεπτά , Chrysoum είπε:

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Πολύ ενδιαφέροντα τα όσα αναφέρεις και παρόλο που διαβάζω αρκετά πάνω στο θέμα, ορισμένα από όσα αναφέρεις δεν τα γνώριζα. Συμφωνώ ότι όσο πιο γρήγορα γίνει η διάγνωση, τόσο καλύτερη θα είναι η αντιμετώπιση.

 

Όσον αφορά τις αντιδράσεις του μωρού μου εκτός από την υπερκινητικοτητα, βαριέται εύκολα γενικά, οπότε αλλάζουμε συνέχεια στάσεις και παιχνίδια. Προς το παρόν λοιπόν τα κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και μεγαλώνοντας κρίνοντας και από την υπόλοιπη συμπεριφορα της ίσως χρειαστεί να απευθυνθουμε σε κάποιον ειδικό. Απλά θέλω όσο γίνεται να μην της δώσω να καταλάβει ότι λαμβάνει διαφορετική αντιμετώπιση από τα άλλα παιδιά, οπότε δεν θέλω και να την τρέχω συνεχώς σε γιατρούς-εννοω ότι δεν θέλω να υπερβαλω, όσο αυτό είναι εφικτό.

 

Όσο για το ότι τα συνδρομα αυτά δεν είναι ταμπού και δεν υποδεικνύουν τίποτα για το επίπεδο εξυπνάδας, αυτό εννοείται! Με παράδειγμα τον άντρα μου, που πάρα την ΔΕΠΥ είναι λέκτορας

Ακριβώς , είναι ευφυέστατα άτομα και σίγουρα δεν επηρέαζει το επαγγελματικό τους μέλλον αν εστιαστεί η προσοχή. Μπράβο και στον άντρα σου, εύχομαι γρήγορη κρίση για ανέλιξη βαθμίδας!

Προσωπικά έχω επαφή με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας 12 ετών και πάνω μέχρι 18 με διάγνωση (δεν είναι η δουλειά μου αυτή , στα πλαίσια της εκπαίδευσης έχουμε δηλαδή να κάνουμε και με τέτοιο παιδιά) σε αυτές τις ηλικίες είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Για τόσο μωρά δεν γνώριζα ,ότι μου είπανε εκεί που απευθύνθηκα σου λέω! Ακριβώς τα ίδια που περιγράφεις έχει και η δική μου κόρη ...δεν κάθεται πουθενά και με τα παιχνίδια τα πάει καλά τα 3 πρώτα λεπτά. Προς το παρόν μου είπανε δεν ανησυχούμε ,είναι αντιδράσεις όλων σχεδόν των μωρών! Απλά, βλέπουμε την εξέλιξη όσο μεγαλώνουν!

Απλώς , απευθύνθηκα κάπου στοχευμένα σε περίπτωση που πάσχει για να ξεκινήσω χειρισμούς σε μια εύλογη ηλικία. Δεν θα ήθελα να το αφήσω να αιωρείται σε μεγάλη ηλικία (8,9,10....ετών) και να κλείνω τα μάτια! Μόνο και μόνο γιατί λόγω δουλειάς βλέπω "παρατημένες" περιπτώσεις παιδιών 15,16,17 ετών.

[Adios amigos]

εγώ έχω δέπ καραμπινάτη αλλά χωρίς υπερκινητικότητα, και έχω δύο πτυχία και σε κανένα δίμηνο ξεκινάω διδακτορικό. Μια ζωή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έλεγαν στη μαμά μου : είναι πανέξυπνη αλλά στον κόσμο της. Ακόμη και φοιτήτρια το άκουγα "είσαι ευφυέστατη αλλά με συνδέεις με Καίρο. Γιατί???"

Ο σύζυγος έχει δεπυ και δεν έχει κανένα πρόβλημα μέχρι στιγμής (αν εξαιρέσεις την μόνιμη τσίτα του την οποία προσπαθεί να εκμεταλεύεται δημιουργικά.)

 

σε κανέναν από τους δύο δεν έχει γίνει επίσημη διάγνωση, το γνωρίζω λόγω επαγγέλματος. Εκείνα τα χρόνια οι δάσκαλοι δε γνώριζαν από τέτοιες περιπτώσεις. Για να πάει κανείς για διάγνωση θα έπρεπε να υπάρχει πολύ πολύ μεγάλο πρόβλημα (επιθετικότητα για παράδειγμα). 

 

Η γνώμη μου είναι να γίνει διάγνωση, έτσι ώστε να γίνουν κάποιες παρεμβάσεις εάν είναι απαραίτητο. Μόνο καλό μπορεί να του κάνει η διάγνωση, μιας και  - πέρα από τις παρεμβάσεις - θα έχει και διευκολύνσεις. Για παράδειγμα, θα έχει το δικαίωμα να επιλέξει εάν επιθυμεί να εξετάζεται γραπτά ή προφορικά στις εξετάσεις. 

 

Ο γιος μου, απ' ότι έχω παρατηρήσει μέχρι τώρα, πρέπει να έχει και αυτός ΔΕΠ. Ενώ δεν είναι υπερκινητικός σαν τον πατέρα του, τον πιάνω συχνά σε spacetrips. Επίσης στο κολυμβητήριο που πηγαίνει, δεν ακολουθεί την υπόλοιπη ομάδα, ούτε τις οδηγίες της δασκάλας, αλλά κάνει τα δικά του απομονωμένος. Περιμένω να φτάσει στην κατάλληλη ηλικία για να πάμε στο ΚΕΔΔΥ για διάγνωση. Επίσης φέτος θα πάει προνήπια, και έχω συζητήσει ήδη με τις δασκάλες του, οπότε εάν συμβαίνει κάτι, θα φανεί.Πιστεύω ότι οι ομαδικές δραστηριότητες είναι ένας εξαιρετικός τρόπος ώστε να διαπιστώσεις τυχόν ενδείξεις ΔΕΠ-(Υ). Επίσης οι ομαδικές δραστηριότητες είναι ένας πολύ πολύ αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης και διαχείρισης στης κατάστασης. Ιδιαίτερα η μουσική και ο αθλητισμός.

 

 

Και κάτι τελευταίο: Οι ταμπέλες είναι κάτι ΠΟΛΥ σχετικό. Φτιαχτηκαν απλά για να εξυπηρετούν τους επαγγελματίες για να ξέρουν προς τα πού να προσανατολιστούν. Η κάθε περίπτωση ανθρώπου είναι ξεχωριστή. Με τις αδυναμίες του και τα πολύτιμά του προτερήματα.

 

 

[ΑΡΓΚ]

Πρόσεξε μην καταλήξεις με μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία @Chrysoum. Aν αρχίζεις να βλέπεις "υπερκινητικότητα" στο μωρό των 6 μηνων γιατί "βαριέται" (αλήθεια, πόσο είναι το νορμάλ σε μία δραστηριότητα σε αυτή την ηλικία; αν κρίνω από τα δικά μου παιδιά, 2 λεπτά; ) και συνεχίσεις να υπεραναλύεις κάθε συμπεριφορά για τα επόμενα χρόνια (έστω και σιωπηλά, έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού σου), αργά ή γρήγορα, κάτι θα κάνει το παιδί "περίεργο". 

Για το καλό και του μωρού και το δικό σου, απλά ξέχασέ το. Αν όταν έρθει η ώρα να πάτε σχολείο, υπάρχουν ενδείξεις, τότε αξίζει να το ψάξεις, χωρίς και πάλι να σημαίνει ότι όντως υπαρχει θέμα ή οτι πρέπει να κάνεις και κάτι. Αν ένα παιδί το αντιμετωπίζεις σαν να έχει "κάτι", διαμορφώνει και τη συμπεριφορά του ανάλογα.

Εξάλλου, σκέψου ότι στην πλειοψηφία των περιστατικων ΔΕΠΥ, δε θα κάνεις τίποτα πέρα από λίγη παραπάνω υπομονή και στα πιο σοβαρά περιστατικά, δεν τίθεται θέμα να μην το προσέξεις

[Dust pink]

πρίν από 28 λεπτά , jellyfishch είπε:

εγώ έχω δέπ καραμπινάτη αλλά χωρίς υπερκινητικότητα, και έχω δύο πτυχία και σε κανένα δίμηνο ξεκινάω διδακτορικό. Μια ζωή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έλεγαν στη μαμά μου : είναι πανέξυπνη αλλά στον κόσμο της. Ακόμη και φοιτήτρια το άκουγα "είσαι ευφυέστατη αλλά με συνδέεις με Καίρο. Γιατί???"

Ο σύζυγος έχει δεπυ και δεν έχει κανένα πρόβλημα μέχρι στιγμής (αν εξαιρέσεις την μόνιμη τσίτα του την οποία προσπαθεί να εκμεταλεύεται δημιουργικά.)

 

σε κανέναν από τους δύο δεν έχει γίνει επίσημη διάγνωση, το γνωρίζω λόγω επαγγέλματος. Εκείνα τα χρόνια οι δάσκαλοι δε γνώριζαν από τέτοιες περιπτώσεις. Για να πάει κανείς για διάγνωση θα έπρεπε να υπάρχει πολύ πολύ μεγάλο πρόβλημα (επιθετικότητα για παράδειγμα). 

 

Η γνώμη μου είναι να γίνει διάγνωση, έτσι ώστε να γίνουν κάποιες παρεμβάσεις εάν είναι απαραίτητο. Μόνο καλό μπορεί να του κάνει η διάγνωση, μιας και  - πέρα από τις παρεμβάσεις - θα έχει και διευκολύνσεις. Για παράδειγμα, θα έχει το δικαίωμα να επιλέξει εάν επιθυμεί να εξετάζεται γραπτά ή προφορικά στις εξετάσεις. 

 

Ο γιος μου, απ' ότι έχω παρατηρήσει μέχρι τώρα, πρέπει να έχει και αυτός ΔΕΠ. Ενώ δεν είναι υπερκινητικός σαν τον πατέρα του, τον πιάνω συχνά σε spacetrips. Επίσης στο κολυμβητήριο που πηγαίνει, δεν ακολουθεί την υπόλοιπη ομάδα, ούτε τις οδηγίες της δασκάλας, αλλά κάνει τα δικά του απομονωμένος. Περιμένω να φτάσει στην κατάλληλη ηλικία για να πάμε στο ΚΕΔΔΥ για διάγνωση. Επίσης φέτος θα πάει προνήπια, και έχω συζητήσει ήδη με τις δασκάλες του, οπότε εάν συμβαίνει κάτι, θα φανεί.Πιστεύω ότι οι ομαδικές δραστηριότητες είναι ένας εξαιρετικός τρόπος ώστε να διαπιστώσεις τυχόν ενδείξεις ΔΕΠ-(Υ). Επίσης οι ομαδικές δραστηριότητες είναι ένας πολύ πολύ αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης και διαχείρισης στης κατάστασης. Ιδιαίτερα η μουσική και ο αθλητισμός.

 

 

Και κάτι τελευταίο: Οι ταμπέλες είναι κάτι ΠΟΛΥ σχετικό. Φτιαχτηκαν απλά για να εξυπηρετούν τους επαγγελματίες για να ξέρουν προς τα πού να προσανατολιστούν. Η κάθε περίπτωση ανθρώπου είναι ξεχωριστή. Με τις αδυναμίες του και τα πολύτιμά του προτερήματα.

 

 

Δυστυχώς στην Ελλάδα πολλά πράγματα αντιμετωπίζονται ακροθιγως από υπευθυνους. Ακόμη πολλά  είναι ταμπού για γονείς και χρυσορυχειο για "ειδικούς". Τα παλιά χρόνια αν έλεγε κάποιος στον δάσκαλο το παιδί έχει αυτισμό πχ ,θα κοιτούσε μήπως έχει κάτι στα αυτιά...  Με τα χρόνια και ευτυχώς υπάρχει εξέλιξη των επιστημών.

Για πολλούς γονείς βέβαια ακόμη και σήμερα είναι ντροπή το παιδί να έχει κάποιο τέτοιου τύπου σύνδρομο και αν γίνει κάποια νύξη περί τούτου κλείνουν μάτια και αυτιά! (Υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος που οι γονείς φαντάζονται και θελουν να βάλουν μια ταμπέλα στο παιδί για πολλούς λόγους ενώ δεν υπάρχει λόγος)

Νομίζω πως αν υπάρχουν κάποια δείγματα που ο γονιός μπορεί και θέλει να δει από νωρίς είναι καλό να απευθύνεται  κάπου ιδιωτικά πριν το ΚΕΔΔΥ . Εκεί ουσιαστικά γίνεται μια τυπική αξιολόγηση και μια διάγνωση και ξεκινά ο αγώνας! Δεν αμφισβητώ το έργο του απλώς λέω ότι αν υπάρχει η δυνατότητα να μην τα αφήνουμε όλα στα ΚΕΔΔΥ καλό θα ήταν! 

 

[Adios amigos]

Ναι, ισχύουν όλα αυτά που γράφεις! Σε ένα σχολείο που δούλεψα, τα μισά παιδιά είχαν περάσει ΚΕΔΔΥ και εξεταζόντουσαν προφορικά! ήταν απίστευτο! από τα 100 παιδιά, τα 50 - 60 με κάποιο "θέμα". Από οξεία τεμπελίτιδα θα έλεγα εγώ ότι έπασχαν, και το βύσμα του βύσματος, ώ βύσμα..

 

Ναι το άλλο που κάνουν είναι φυσικά ακόμη χειρότερο, γιατί είναι επιζήμιο για τα παιδιά τους και τους ίδιους!! Το δικό μου το παιδί δεν έχει τίποτα! είμαστε μια χαρά, εσείς έχετε πρόβλημα κτλ κτλ κτλ..

άσε..

 

Όταν λες ιδιώτη εννοείς κάποιον παιδοψυχολόγο? Δεν το έχω ψάξει περαιτέρω  γιατί μένω και σε επαρχία και δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει κάτι καλό εδώ...

Επεξεργάστηκαν 27 Μαίου,2018 by jellyfishch

[Dust pink]

2 ώρες πρίν, jellyfishch είπε:

Ναι, ισχύουν όλα αυτά που γράφεις! Σε ένα σχολείο που δούλεψα, τα μισά παιδιά είχαν περάσει ΚΕΔΔΥ και εξεταζόντουσαν προφορικά! ήταν απίστευτο! από τα 100 παιδιά, τα 50 - 60 με κάποιο "θέμα". Από οξεία τεμπελίτιδα θα έλεγα εγώ ότι έπασχαν, και το βύσμα του βύσματος, ώ βύσμα..

 

Ναι το άλλο που κάνουν είναι φυσικά ακόμη χειρότερο, γιατί είναι επιζήμιο για τα παιδιά τους και τους ίδιους!! Το δικό μου το παιδί δεν έχει τίποτα! είμαστε μια χαρά, εσείς έχετε πρόβλημα κτλ κτλ κτλ..

άσε..

 

Όταν λες ιδιώτη εννοείς κάποιον παιδοψυχολόγο? Δεν το έχω ψάξει περαιτέρω  γιατί μένω και σε επαρχία και δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει κάτι καλό εδώ...

Συμφωνώ και συμφωνώ και ξανασυμφωνω για την κατάχρηση και την εύκολη λύση απ' όλους σχετικά με τα προφορικά και της γνωματεύσεις! Στέλνουν με το παραμικρό για διάγνωση, κάποια όντως το χρειάζονται αλλά όχι...με τους γονείς είναι ένα τεράστιο θέμα και ας μη το θίξω. 

Ο παιδοψυχολογος θα παραπέμψει σε έργο/λογο οπότε μια γνώμη μπορείς να πάρεις από έναν αναπτυξιολογο  και παιδοψυχολογο στη πόλη σου για να ξέρεις δηλαδή πως να κινηθεις ,θα σου δώσει μια κατεύθυνση η θα δουλέψει μαζί του. Η διάγνωση επίσημα γίνεται μετά τα 4 έτη κάποια σημάδια όμως μπορεί να υπάρχουν πριν από αυτά, για αυτά λέω να υπάρχει προβλεψη και δουλειά, συμβουλευτικά.

Επίσης @jellyfishch θα βοηθούσε και είναι ο πλέον αρμόδιος η γνώμη καποιου από το τμήμα ειδικής αγωγής  (αν από την δουλειά σου γνωρίζεις) σε επίπεδο συμβουλευτικής και πάλι.

[Chrysoum]

Πόσο συμφωνώ και εγώ με όσα λέτε. Και όντως πολύ σημαντικές οι ομαδικές δραστηριότητες!

Αυτό που αναρωτιέμαι εγώ, εφόσον η ΔΕΠΥ είναι κληρονομικη (άρα και γονιδιακη) είναι εάν οι ίδιες "αδυναμίες" που υπάρχουν στον γονιο μεταφέρονται και στο παιδί; Δηλαδή: ο άντρας μου έχει τεράστιο πρόβλημα με την χρήση της γλώσσας: δυσλεξια, δυσγραφια και δυσκολευτηκε πάρα πολύ να μάθει αγγλικά (και ήταν η μόνη ξένη γλώσσα που κατάφερε να μάθει μετά από πολύ πολύ κόπο και καθημερινή τριβή). Εάν φυσικά η κόρη μου εμφάνισει και αυτή ΔΕΠΥ θα έχει και αυτή παρόμοια προβλήματα; 

Ο άντρας μου έχει διαφορετική εθνικοτητα οπότε στόχος μας είναι να είναι διγλωσση (ή και τριγλωσση -μιας και ακούει καθημερινά τρεις γλώσσες-). Σκέφτομαι λοιπόν μήπως έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις και το μπερδεψουμε το παιδί; Από την άλλη όμως από την στιγμή που τώρα εδραιωνεται η γλώσσα δεν θα ήταν κρίμα να μην μάθει τελικά ελληνικά, ειδικά εάν δεν εμφάνισει τελικά ΔΕΠΥ;

[Adios amigos]

Chryssoum, για τη διγλωσσία έχω τις επιφυλάξεις μου γενικότερα, όχι μόνο στην περίπτωσή σας.. Κι εμείς θέλαμε να τον κάνουμε δίγλωσσο αλλά τελικά χρησιμοποιήσαμε τη δεύτερη γλώσσα ως μπαλαντέρ (άπειρα τραγούδια, ποιηματάκια, και σκόρπιες λέξεις). 

 

Λογικά, και χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως ναι, πάνω κάτω τα ίδια θέματα θα προκύψουν. Κρίνοντας τουλάχιστον από το γιο μου σε σχέση με εμάς. Τον βλέπω ότι με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιεί το μυαλό του και αλληλεπιδρά  με το περιβάλλον. 

 

Είναι πάντως πολύ ενδιαφέρον πόσο πολύ διαφέρει η κάθε περίπτωση, πολλές φορές οι διαφορές κάτω από την ίδια ταμπέλα είναι πολύ περισσότερες από τις ομοιότητες. 

[Chrysoum]

Προς το παρόν μεγαλώνει σε ένα διγλωσσο περιβάλλον και αναλόγως την εξέλιξη της βλέποντας και κάνοντας. Εγώ θα συνεχίσω να της μιλάω ελληνικά και ελπίζω ότι θα μπορέσει να ανταπεξελθει. Άσε που εκ των πραγμάτων μου είναι αρκετά δύσκολο να παίζω τον ρόλο μου ως γονεας σε κάποια άλλη γλώσσα πέρα από την μητρική. Όσο καλά και αν μιλάω την κυρίαρχη γλώσσα που έχουμε στο σπίτι. Ίσως να μην μάθει ποτέ να τα γράφει σωστά, ειδικά αφού θα πηγαίνει στο ελληνικό σχολείο μια φορά την εβδομάδα, αλλά αυτό δεν μας πειράζει, τουλάχιστον θα τα μιλάει

 

Σαφέστατα και η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και δεν μπορούμε να βάζουμε την ίδια ταμπέλα σε όλα! Και εννοείται πως ακόμη και αν η κόρη μου έχει τις ίδιες γλωσσικές ικανότητες όπως ο πατέρας της, η εξέλιξη της μπορεί να είναι τελείως διαφορετική δεδομένου ότι θα μεγαλώσει σε διαφορετικό περιβάλλον. 

[Sentir...natureza]

πρίν από 15 λεπτά , Chrysoum είπε:

Σαφέστατα και η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και δεν μπορούμε να βάζουμε την ίδια ταμπέλα σε όλα! Και εννοείται πως ακόμη και αν η κόρη μου έχει τις ίδιες γλωσσικές ικανότητες όπως ο πατέρας της, η εξέλιξη της μπορεί να είναι τελείως διαφορετική δεδομένου ότι θα μεγαλώσει σε διαφορετικό περιβάλλον. 

Ακριβως! Τα γονιδια μπορει να υπαρχουν αλλα το περιβαλλον ειναι αυτο που διαμορφωνει το μεγαλυτερο μερος της εικονας. Καλα κανεις και εισαι σε επαγρυπνηση, καθως η πρωϊμη παρεμβαση κανει τη διαφορα,  αλλα προσεξε μην πεφτεις στην παγιδα να χαρακτηριζεις σαν ΔΕΠ-Υ φυσιολογικες συμπεριφορες, οπως το μειωμενο ευρος προσοχης στα βρεφη. Προσωπικα, θα ειχα στο πισω μερος του μυαλου μου οτι πιθανον να χρειαστει να το ψαξουμε περισσοτερο οταν μεγαλωσει λιγο, αλλα προς το παρον προσπαθησε να το ξεχασεις. Γενικως, μην αφησεις την δικη σας περιπτωση να επηρεαζει πολυ τον τροπο που αντιμετωπιζεις τις συμπεριφορες του παιδιου. Πολλες φορες ειναι πολυ λεπτη η γραμμη διαγνωσης ή της μη διαγνωσης (ειδικα σε μικρες ηλικιες), καθως πολλες συμπεριφορες που περιλαμβανει η ΔΕΠ-Υ υπαρχουν γενικοτερα στη φυση των παιδιων. Πιστευεις οτι αν το σχολειο ειχε διαφορετικη λειτουργια που συμβαδιζε περισσοτερο με την φυση των παιδιων, πχ οχι καθιστικη εργασια 45 λεπτων, αλλα τρεξιμο, παιχνιδι, εναλλαγη δραστηριοτητων, ενασχοληση με τη μουσικη ή τα καλλιτεχνικα κλπ, θα ειχαμε τοσες παραπομπες σε ειδικους απο τους εκπαιδευτικους; 

 

Οσο για την διγλωσσια θεωρω οτι ειναι οτι καλυτερο μπορεις να κανεις εφοσον υπαρχει η ευκαιρια. Ο εγκεφαλος μας (ειδικα των μικρων) ειναι πολυ "ευπλαστος" και δεν σταματα να αλληλεπιδρα με το περιβαλλον και να αλλαζει "συσταση" συνεχως. Δεν χρειαζεται να μαθει να γραφει, αλλα το να μαθει τοσο αβιαστα και φυσικα μια ακομη γλωσσα θεωρω οτι ειναι ανεκτιμητο!

[Adios amigos]

το νόμισμα έχει δύο όψεις... σε αρκετά νήπια παρατηρήθηκε καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου λόγω διγλωσσίας. 

Η γνώμη μου είναι να εξατομικεύεται η προσέγγιση. Δεν είναι κατάλληλη για όλα τα παιδιά. Γι' αυτά που είναι κατάλληλη αυτή η μέθοδος όμως είναι όντως εξαιρετικά ωφέλιμη. 

Επεξεργάστηκαν 28 Μαίου,2018 by jellyfishch

[Dust pink]

3 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Πόσο συμφωνώ και εγώ με όσα λέτε. Και όντως πολύ σημαντικές οι ομαδικές δραστηριότητες!

Αυτό που αναρωτιέμαι εγώ, εφόσον η ΔΕΠΥ είναι κληρονομικη (άρα και γονιδιακη) είναι εάν οι ίδιες "αδυναμίες" που υπάρχουν στον γονιο μεταφέρονται και στο παιδί; Δηλαδή: ο άντρας μου έχει τεράστιο πρόβλημα με την χρήση της γλώσσας: δυσλεξια, δυσγραφια και δυσκολευτηκε πάρα πολύ να μάθει αγγλικά (και ήταν η μόνη ξένη γλώσσα που κατάφερε να μάθει μετά από πολύ πολύ κόπο και καθημερινή τριβή). Εάν φυσικά η κόρη μου εμφάνισει και αυτή ΔΕΠΥ θα έχει και αυτή παρόμοια προβλήματα; 

Ο άντρας μου έχει διαφορετική εθνικοτητα οπότε στόχος μας είναι να είναι διγλωσση (ή και τριγλωσση -μιας και ακούει καθημερινά τρεις γλώσσες-). Σκέφτομαι λοιπόν μήπως έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις και το μπερδεψουμε το παιδί; Από την άλλη όμως από την στιγμή που τώρα εδραιωνεται η γλώσσα δεν θα ήταν κρίμα να μην μάθει τελικά ελληνικά, ειδικά εάν δεν εμφάνισει τελικά ΔΕΠΥ;

Εύλογη η απορία σου μακάρι να μπορουσα να σου δώσω τεκμηριωμένη απάντηση αλλά δεν γνωρίζω. Για την ακρίβεια δεν γνώριζα και για μικρότερες ηλικίες κάτω των 7 πχ. Δεν είναι η δουλειά μου άμεση με τέτοιες περιπτώσεις ως προς την θεραπεία. Μόνο ως προς την διαχείριση πάνω στην εκπαίδευση τέτοιων παιδιών μεγαλύτερης ηλικίας (γιατί έχουμε να κάνουμε και με τέτοια παιδιά οπότε ένα ΠΜΣ ως προς αυτό το κομμάτι κρίνεται απαραίτητο). Μέχρι εκεί όμως, ειδικός πάνω σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είμαι.

Σχετικά με τα γονίδια τίποτα δεν είναι δεδομένο ότι θα συμβεί!

Κάτι ακόμη, μια φίλη την είχα γνωρίσει στο ΠΜΣ εκείνη είχε βγάλει το τμήμα ειδικής εγώ όχι μου πρότεινε ο χωρίς παιχνιδιού του μωρού να είναι τακτοποιημένος ,να υπάρχει μια σχετική οργάνωση όχι ανακατεμένα και πεταμένα παιχνιδια.  Αν κρίνω από την οργάνωση που ακολουθούμε σε μεγαλύτερα παιδιά ίσως ισχύει. Αν κάποιος γνωρίζει ευπρόσδεκτη η συμβουλή.

 

[Sentir...natureza]

πρίν από 58 λεπτά , jellyfishch είπε:

το νόμισμα έχει δύο όψεις... σε αρκετά νήπια παρατηρήθηκε καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου λόγω διγλωσσίας. 

Η καθυστερηση δεν ειναι παντα κατι απαραιτητα κακο ομως, γιατι δεν σημαινει οτι δεν μπορουν να επικοινωνησουν καθολου, ουτε οτι θα μεινουν στασιμοι στην καθυστερηση και δεν θα φτασουν καποια στιγμη στο επιπεδο των συνομιληκων τους.Μπορει να καθυστερησαν (και ειναι φυσιολογικο) αλλα οταν μιλησαν, μιλουσαν 2 γλωσσες. Ειναι απιστευτη η επεξεργασια των γλωσσικων ερεθισματων απο τον εγκεφαλο και απο τη στιγμη που μαθαινεται αβιαστα και αυθορμητα θεωρω οτι ειναι πολυ καλυτερο και για την ψυχολογια, αλλα και για την χρηση της (σαν μητρικη, γιατι πιστευεται οτι ο εγκεφαλος αναγνωριζει μια γλωσσα σαν μητρικη) απο το να μαθευτει με κοπο, χρονο και ισως φροντιστηρια τα μετεπειτα χρονια. 

 

Επεξεργάστηκαν 28 Μαίου,2018 by Sentir...natureza

[Chrysoum]

Η διγλωσσια στην περίπτωση μας αποτελεί "μονόδρομο". Οι στενοί μου συγγενείς (γονείς, αδέρφια) δεν μιλάνε κάτι άλλο πέρα από τα ελληνικά και μιας και περνάμε στο σύνολο 2-3 μήνες στην Ελλάδα, δεν θα ήθελα στο διάστημα αυτό το παιδί μου να είναι στο περιθώριο λόγω γλώσσας. Έχω ακούσει και εγώ για την καθυστέρηση στο λόγο σε διγλωσσα νήπια και πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Τώρα εάν είναι πιο σοβαρό το θέμα από απλή καθυστέρηση δεν το ξέρω. Εάν γύρω στα 2-2,5 έτη δω ότι δεν μιλάει καθόλου και δεν επικοινωνεί καθολου, ίσως να αναθεώρησω και να αλλάξω τακτική, αλλά μέχρι τότε προχωράμε ως έχει

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 11 λεπτά , Chrysoum είπε:

Η διγλωσσια στην περίπτωση μας αποτελεί "μονόδρομο". Οι στενοί μου συγγενείς (γονείς, αδέρφια) δεν μιλάνε κάτι άλλο πέρα από τα ελληνικά και μιας και περνάμε στο σύνολο 2-3 μήνες στην Ελλάδα, δεν θα ήθελα στο διάστημα αυτό το παιδί μου να είναι στο περιθώριο λόγω γλώσσας. Έχω ακούσει και εγώ για την καθυστέρηση στο λόγο σε διγλωσσα νήπια και πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Τώρα εάν είναι πιο σοβαρό το θέμα από απλή καθυστέρηση δεν το ξέρω. Εάν γύρω στα 2-2,5 έτη δω ότι δεν μιλάει καθόλου και δεν επικοινωνεί καθολου, ίσως να αναθεώρησω και να αλλάξω τακτική, αλλά μέχρι τότε προχωράμε ως έχει

 

Χωρίς να είμαι ειδικός, όσα έχω διαβάσει γύρω απο το θέμα, υποστηρίζουν ότι ίσα ίσα, ένα παιδί που μεγαλώνει δίγλωσσο ή πολύγλωσσο από τη γέννησή του, μπορεί μεν να αργήσει αρκετά να μιλήσει, αλλά μακροπρόθεσμα υπάρχουν και επιπλέον οφέλη στην ανάπτυξη του εγκεφάλου τους

[Sentir...natureza]

πρίν από 54 λεπτά , Chrysoum είπε:

Εάν γύρω στα 2-2,5 έτη δω ότι δεν μιλάει καθόλου και δεν επικοινωνεί καθολου, ίσως να αναθεώρησω και να αλλάξω τακτική, αλλά μέχρι τότε προχωράμε ως έχει

Οταν εγραψα για επικοινωνια δεν εννοω απαραιτητα τη γλωσσικη. Ο μικρος μου αρχισε να μιλαει γυρω στους 16 μηνες και μιλουσε ελαχιστα, σχεδον καθολου (εκτος των φωνων των ζωων και των μηχανοκινητων). Να φανταστεις μαμα ειπε στους 19 μηνες, απο τοτε υπαρχει μια αργη αλλα σταθερη προοδος. Εγω κοιταω να μην μενει στασιμος, η καθυστερηση δεν με ανησυχει ιδιαιτερα. Μεχρι τους 24 μηνες  εκανε πολυ μικρη προοδο, πλεον ειναι 27. Εδω και 3 μηνες ομως εχει αρχισει και προχωραει πολυ καλα (ειδικα εδω και μια εβδομαδα καθε μερα λεει καινουρια λεξη). Λεει λιγες λεξεις οπως τις λεμε οι ενηλικες, τα περισσοτερα για τους αλλους θελουν μεταφραση απο τη μαμα. Θελω να πω οτι υπηρχε αψογη αντιληψη, αλλα λεκτικη επικοινωνια σχεδον ανυπρακτη (μεχρι και 2 χρονων συνεννοουμασταν μια χαρα με μουγκριτα απο μερους του). Βεβαια, να πω οτι ποτε δεν του ειπα λεξουλες στη παιδικη διαλεκτο και πιστευω οτι κι αυτο επαιξε τον ρολο του (δεν υπηρχαν λεξεις οπως μαμ, νανι, νινι αλλα φαγητο, κοιμηθουμε, μωρακι,οποτε λογικο να δυσκολευτει να τις αρθρωσει).

 

Επισης, να πω οτι η πεθερα μου δεν του μιλαει στα ελληνικα αλλα στα ρωσικα και για τον πρωτο χρονο του μιλουσα συχνα κι εγω (δεν ειναι μητρικη μου, την εμαθα λογω της πολυχρονης σχεσης με τον συζυγο). Παρ'ολο λοιπον που εβλεπε την πεθερα μου 1 φορα την εβδομαδα και πλεον ακομη πιο σπανια, κι εγω εχω να του μιλησω σχεδον 1 χρονο καταλαβαινει αρκετα καλα τα ρωσικα. Οποτε αν υπαρχει στην καθημερινοτητα του κι αλλη γλωσσα πιστευω οτι μονο οφελη θα αποκομισει

Επεξεργάστηκαν 28 Μαίου,2018 by Sentir...natureza

[Adios amigos]

όταν έχουμε μπει σε στάδιο ανάπτυξης που η κοινωνική του αλληλεπίδραση είναι βασικό του χαρακτηριστικό, τότε όχι, δεν είναι καλή ιδέα το να επιμένουμε στη διγλωσσία. 

Για παράδειγμα, στην περίπτωση του τρίχρονου ανηψιού μου, που καταλαβαίνει τα πάντα αλλά λέει 5 - 6 λέξούλες, δε θα το πρότεινα επουδενί.. 

 

Καλό θα είναι μαζί με τα μακροπρόθεσμα οφέλη να υπολογίζουμε και τις βραχυπρόθεσμες δυσκολίες, γιατί και αυτές φτιάχνουν συνθήκες και τελικά καταστάσεις. 

Επιμένω στην εξατομικευμένη προσέγγιση.

 

 

Επεξεργάστηκαν 28 Μαίου,2018 by jellyfishch

[Sentir...natureza]

πρίν από 5 λεπτά , jellyfishch είπε:

όταν έχουμε μπει σε στάδιο ανάπτυξης που η κοινωνική του αλληλεπίδραση είναι βασικό του χαρακτηριστικό, τότε όχι, δεν είναι καλή ιδέα το να επιμένουμε στη διγλωσσία. 

Για παράδειγμα, στην περίπτωση του τρίχρονου ανηψιού μου, που καταλαβαίνει τα πάντα αλλά λέει 5 - 6 λέξούλες, δε θα το πρότεινα επουδενί.. 

 

Καλό θα είναι μαζί με τα μακροπρόθεσμα οφέλη να υπολογίζουμε και τις βραχυπρόθεσμες δυσκολίες, γιατί και αυτές φτιάχνουν συνθήκες και τελικά καταστάσεις. 

Επιμένω στην εξατομικευμένη προσέγγιση.

 

Υγ: τα παραπάνω τα υποστηρίζω και  σαν μητέρα που το δοκίμασε, αλλά και σα νηπιαγωγός με εξειδίκευση στην ειδική αγωγή. 

Eγω δεν αναφερομαι σε παιδια τριων χρονων, αλλα σε βρεφη και μεχρι την αναπτυξη της γλωσσας (2-2,5). Δεν εχω εντελως σχηματοποιημενη αποψη για την εκμαθηση δευτερης γλωσσας πχ σε καποιους παιδικους σταθμους, αν και παλι ειμαι ανοιχτη αν γινεται σε κλιμα χαλαρο, τραγουδακια κλπ, οχι οργανωμενης κλειστης δραστηριοτητας, που το εχω δει να γινεται.

Αναφερομαι στα οφελη που εχει για το παιδι να μεγαλωσει σε μια οικογενεια οπου μιλουνται πολλες γλωσσες απο τη στιγμη που θα γεννηθει ή εστω τα πρωτα 2 χρονια, πχ μαμα Ελληνιδα, μπαμπας Ιταλος. Για το μετεπειτα και παλι ειμαι ανοιχτη, αρκει να μην υπαρχει πιεση γλωσσομαθειας. Μιλαω κυριως για μια οικογενεια οπου μιλουνται αυθορμητα στην καθημερινοτητα τους οι γλωσσες και οχι στην τακτικη οργανωμενη εκμαθηση πχ αγγλικων. Εξατομικευμενη προσεγγιση μπορεις να κανεις στην εκμαθηση καποιας δευτερης γλωσσας, αλλα οταν μιλαμε για μητρικες γλωσσες των γονεων οπου χρησιμοποιουνται καθημερινα απο τους ιδιους δεν τιθεται θεμα καποιας προσεγγισης. Απλα μιλας και το παιδι σου μαθαινει.