Ερωτήματα παιδιών

[mama16]

Just now, little lamb είπε:

Ναι ακόμα κι εγώ που λέω με παράπονο ότι δεν μας πήραν στους παππουδογιαγιαδες μας δεν ξέρω τι θα κάνω όταν προκύψει κάτι. 9 μηνών πάντως η κόρη μου είχε πάει ήδη σε δύο μνημόσυνα (με τα συνήθη σχόλια της μαμάς μου!) Στην ομάδα που ανέφερα λένε ότι το συζητάς με το παιδί, του λες πώς θα είναι και επιλέγει αν θέλει να έρθει.

Ξέχασα να πω ότι μπορεί να μην μας είχαν πάει στις κηδείες αλλά πηγαίναμε πολύ συχνά στο νεκροταφείο για το καντήλι κι έτσι ήμουν εξοικειωμένη με αυτό.

Καλά το μνημόσυνο δεν έχει καμία σχέση με κηδεία, σε μνημόσυνο κ εγώ πάω χωρίς θέμα!  Ίσως κορίτσια εγώ να το βίωσα έτσι. Στα παιδιά μου είμαι σίγουρη ότι δεν θα τα πάω σε κηδεία από κάποιο γνωστό πχ. Τώρα αν είναι πιο κοντινός συγγενής (που δεν θέλω να σκέφτομαι τέτοια βέβαια) ίσως να τα πήγαινα, ανάλογα κ την ηλικία ίσως ή θα το συζητούσα κ με τον άντρα μου τι πιστεύει αυτός

Just now, little lamb είπε:

Μπράβο που πήρατε τα παιδιά μαζί! Εμενα η μαμά μου είναι σαν τη μαμά σου, δεν μας πήραν ούτε στης γιαγιάς μου (5 εγώ, 10 η αδελφή μου, πες οκ), ούτε στου παππού μου (10 εγώ, 15 η αδερφή μου) και το κορυφαίο ούτε στην προγιαγια μου (13 και 18, λες κι ήμασταν μωρα!) Και είναι και προκατειλημμένη σε κάποια πράγματα, πχ όταν πέθανε ο παππούς μου κ ήμασταν αρραβωνιασμένοι, πήγαμε κι εγώ κι ο άντρας μου με μαύρα και ειχε φρικαρει κι εκείνη κ άλλοι μεγάλοι κι έλεγαν "μαυροφορεθηκαν τα αρραβωνιασμενα". Και 2-3 μέρες μετα το γάμο μου που πέθανε φίλη μου κ πήγα στην κηδεία "μην πας, είσαι νιόπαντρη"! 

Αυτό το τελευταίο που είπες το θεωρώ τραγικό... Πρόσφατα ένας γνωστός μου δεν πήγε σε κηδεία από πατέρα φίλου γιατί είχε αρραβωνιαστεί πρόσφατα.... Τις προκαταλήψεις αυτές δεν τις θέλω καθόλου, μια άλλη εξίσου τραγική αν παντρευτεί ο αδερφός σου πχ θα πρέπει να περιμένεις ένα χρόνο για να παντρευτείς εσύ γιατί θα σας βρει μεγαααααλο κακό... 

[vicky86]

9 ώρες πρίν, mama16 είπε:

Τις προκαταλήψεις αυτές δεν τις θέλω καθόλου, μια άλλη εξίσου τραγική αν παντρευτεί ο αδερφός σου πχ θα πρέπει να περιμένεις ένα χρόνο για να παντρευτείς εσύ γιατί θα σας βρει μεγαααααλο κακό... 

Εγω παλι, αυτό το έμαθα 5χρ τουλ μετά τον γάμο μας, που έγινε με διαφορά 4μ από της κουνιαδαςασε που λέγαμε να τους κάνουμε κ μαζί τους γαμους

Δόξα το θεω, κανένα μεγάλο κακό δ μας βρήκε! 

Απορω πως δ ειχε αναφερθεί όταν κανονίζαμε τον γαμο

Ασχετο με το θέμα, σορρυ, αλλα το θυμηθηκα

[mama16]

Just now, vicky86 είπε:

Εγω παλι, αυτό το έμαθα 5χρ τουλ μετά τον γάμο μας, που έγινε με διαφορά 4μ από της κουνιαδαςασε που λέγαμε να τους κάνουμε κ μαζί τους γαμους

Δόξα το θεω, κανένα μεγάλο κακό δ μας βρήκε! 

Απορω πως δ ειχε αναφερθεί όταν κανονίζαμε τον γαμο

Ασχετο με το θέμα, σορρυ, αλλα το θυμηθηκα

Χαχαχα πάλι καλά ήσουν τυχερή αλλιώς θα μαλωνες με την κουνιάδα αν ήταν προληπτική σε αυτό!!! 

Just now, vicky86 είπε:

Εγω παλι, αυτό το έμαθα 5χρ τουλ μετά τον γάμο μας, που έγινε με διαφορά 4μ από της κουνιαδαςασε που λέγαμε να τους κάνουμε κ μαζί τους γαμους

Δόξα το θεω, κανένα μεγάλο κακό δ μας βρήκε! 

Απορω πως δ ειχε αναφερθεί όταν κανονίζαμε τον γαμο

Ασχετο με το θέμα, σορρυ, αλλα το θυμηθηκα

Χαχαχα πάλι καλά ήσουν τυχερή αλλιώς θα μαλωνες με την κουνιάδα αν ήταν προληπτική σε αυτό!!! 

[Mama_Anesti_]

Την έννοια των φύλων πότε μπορούν να την αντιληφθούν τα παιδιά? Τι τους έχετε πει για να τα βοηθησετε να την κατανοήσουν? 

[kotsifikos]

Just now, Mama_Anesti_ said:

Την έννοια των φύλων πότε μπορούν να την αντιληφθούν τα παιδιά? Τι τους έχετε πει για να τα βοηθησετε να την κατανοήσουν? 

Εγώ δεν θυμάμαι πόσο ήταν όταν εξέφρασε αυτή την  απορία, όμως θυμάμαι να του εξηγώ με απλά λόγια τις διαφορές συγκρίνοντας εμένα με τον μπαμπά του, δεν ξέρω αν το αντιμετώπισα σωστά όμως.

 

Μιας και λέμε για ερωτήματα, ο γιος μου με ρωτάει προχθές τι κάνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν, πως είναι εκεί κάτω στο χώμα, και μετά αν τους πηγαίνουμε κάπου αλλού. Παρόλο που το έχουμε συζητήσει πολλές φορές βλέπω πως επανέρχεται στο ίδιο ερώτημα. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό αυτό ή αν κρύβει κάποια είδους φοβία.

[mama16]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Την έννοια των φύλων πότε μπορούν να την αντιληφθούν τα παιδιά? Τι τους έχετε πει για να τα βοηθησετε να την κατανοήσουν? 

Εγώ πάντως της λέω ότι τα κοριτσάκια κ τα αγοράκια έχουν διαφορετικό πουλάκι μεταξύ τους. Είναι κάτι που το έχει δει κ η ίδια οπότε πιστεύω καταλαβαίνει την διαφορά. Τώρα δεν ξέρω αν θα έπρεπε να της πω κάτι άλλο..

[Mama_Anesti_]

Κι εγώ κορίτσια αναφέρθηκα στις διαφορες στο σωμα. Δεν είχα διαβάσει τίποτα σχετικά και με έπιασε απροετοίμαστη. 

 

20 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

, ο γιος μου με ρωτάει προχθές τι κάνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν, πως είναι εκεί κάτω στο χώμα, και μετά αν τους πηγαίνουμε κάπου αλλού. Παρόλο που το έχουμε συζητήσει πολλές φορές βλέπω πως επανέρχεται στο ίδιο ερώτημα. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό αυτό ή αν κρύβει κάποια είδους φοβία.

Δεν ξέρω αν φοβάται. Το συζητά και με άλλους πχ με τον μπαμπά του? Μήπως άκουσε κάτι διαφορετικό και θέλει να εξακριβώσει την αλήθεια? Εσύ διαισθάνεσαι αν  οι ερωτήσεις του κρύβουν φόβο, αγωνία ή περιέργεια?

[Έσπερος]

On 9/5/2020 at 1:42 ΠΜ, samsympan είπε:

Ακριβώς! Σωστά υπέθεσες. Υπήρχε θλίψη, αλλά συγκρατημένη.

Πάντως και στην Ελλάδα γίνονται κηδείες με τραπέζια με φαγητό, που θυμίζουν γιορτή. Έτσι ήταν η κηδεία της γιαγιάς μου στο χωριό. Μου έχει μείνει στην μνήμη (ήμουν 10-12 νομίζω) ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Μου έκανε εντύπωση που ήταν μια συνεύρεση ανθρώπων με θλίψη αλλά και με ζωντάνια. Με δάκρυα αλλά και γέλια. Και οι Πόντιοι αν δεν κάνω λάθος έχουν έθιμο όπου συντρώγουν παρέα με τους νεκρούς τους στο νεκροταφείο και η μέρα είναι γιορτινή (πολύ ωραίο έθιμο).

Επίσης η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση αντιμετωπίζει τον θάνατο με χαροποιό πένθος και δεν τον θεωρεί μακάβριο τέλος, αλλά φωτεινό πέρασμα. Τα μαύρα ρούχα και ο θρήνος ο εκφρασμένος με υπερβολή είναι συνέχεια της αρχαιοελληνικής παράδοσης.

Εδώ στο νησί που μένω πολλοί κερνάνε γλυκά μετά από κηδείες. Δλδ συνάδελφοι που πέθαναν συγγενείς τους, έφεραν γλυκά στο σχολείο τις επόμενες μέρες. Δεν το είχα ξαναδεί κ μου έκανε εντύπωση και δεν ήξερα τι να πω κιόλας.

 

Στην οικογένειά μου τα πένθη τα κρατούσαν με πολλή αυστηρότητα αλλά αυτό δεν με βοήθησε σε κάτι να εξοικειωθώ με την ιδέα. Δηλαδή κ ένα συλληπητήριο τηλεφώνημα να κάνω, μου είναι πάρα πολύ επώδυνο. Δεν έχω πάει σε κηδεία, γιατί όταν πέθαναν οι παππούδες μου ήμουν πιο μικρή και δεν μας είχαν πάρει μαζι. Αλλά και στης προγιαγιάς μου που είναι φοιτήτρια δεν τέθηκε θέμα να πάμε στο χωριό, και μετά κάποιους άλλου ςσυγγενείς χάσαμε όμως ήμασταν στο νησί και ήταν σε περιόδους που ήταν αδύνατο να πάμε. ομως μας είχαν πάρει σε πάρα πολλά μνημόσυνα και στο καντήλι στο νεκροταφείο και τα έβρισκα όλα πολύ δυσάρεστα. Δηλαδή από τη μία μας προφύλασσαν από την κηδεία, από την άλλη η μαμά μου ήταν μαυροφορεμένη για έναν χρόνο ακόμα και μέσα στο σπίτι και δεν πηγαίναμε ούτε στην Ανάσταση γιατί εθεωρείτο χαρά άρα ανάρμοστο, δεν πηγαίναμε σε γιορτές γενικά και αν έπρεπε να πάμε σε πολύ στενό συγγενικό γάμο δεν χορεύαμε και διάφορα τέτοια αντιφατικά μεταξύ τους. Τα μαύρα ρούχα εμένα μου έχουν αφήσει μεγάλο τραύμα, με το που δω κάποιον με ολόμαυρα ανατριχιάζω και δεν έχω βάλει ποτέ μου μαύρη μπλούζα, μόνο μαύρο φόρεμα κι αυτό οπωσδήποτε με φανταχτερό αξεσουάρ γιατί στο μυαλό μου το έχω συνδυάσει με πένθιμο. Γενικώς δεν ξέρω τι είναι σωστό στη διαχείριση του θανάτου, αλλά στην δική μου περίπτωση όλα τα είχαν κάνει λάθος!

[kotsifikos]

15 hours ago, Mama_Anesti_ said:

Κι εγώ κορίτσια αναφέρθηκα στις διαφορες στο σωμα. Δεν είχα διαβάσει τίποτα σχετικά και με έπιασε απροετοίμαστη. 

 

Δεν ξέρω αν φοβάται. Το συζητά και με άλλους πχ με τον μπαμπά του? Μήπως άκουσε κάτι διαφορετικό και θέλει να εξακριβώσει την αλήθεια? Εσύ διαισθάνεσαι αν  οι ερωτήσεις του κρύβουν φόβο, αγωνία ή περιέργεια?

Nαι το συζητάει και με τον μπαμπά του. Σε αυτή την ηλικία η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω καταλαβαίνω αν είναι περιέργεια ή φόβος, για να είμαι ειλικρινής δεν δείχνει να φοβάται.

[samsympan]

On 11/5/2020 at 6:25 ΜΜ, Mama_Anesti_ είπε:

Την έννοια των φύλων πότε μπορούν να την αντιληφθούν τα παιδιά? Τι τους έχετε πει για να τα βοηθησετε να την κατανοήσουν? 

Το θέμα του βιολογικού φύλου είναι κάτι απλό και εύκολο να αντιληφθούν τα παιδιά, παρατηρώντας το σώμα των γονέων, των αδελφών τους (αν υπάρχουν), των κατοικιδίων τους (αν έχουν), αργότερα το δικό τους. Τίποτα μεμπτό στην γύμνια, έως την ηλικία που το παιδί πάψει να επιδιώκει να την δει στους γύρω του ή/και οι γύρω του νιώθουν πλέον άβολα να τους βλέπει το παιδί. Συνήθως από τριών ετών κι έπειτα, με ηλικιακά περιθώρια εκατέρωθεν εννοείται αναλόγως την περίπτωση.

Το θέμα του κοινωνικού φύλου πιο πολύπλοκο (και για εμάς τους ενήλικες). Σταδιακά το παιδί χτίζει αντίληψη (θα έλεγα από την γέννηση του ακόμη) από το περιβάλλον του. Οικείοι του (η μητέρα, ο πατέρας, ο φροντιστής άνδρας/γυναίκα, ο/ή δάσκαλος κλπ ως οντότητες), ερεθίσματα (οπτικά -> κόμμωση, ντύσιμο, βάψιμο. ακουστικά -> χροιά φωνής αναλόγως περιστάσεων πχ αυστηρότητα, χαρά, νάζι. κλπ), κοινωνικές επαφές - διαπροσωπικές σχέσεις, κλπ.

 

On 11/5/2020 at 6:58 ΜΜ, kotsifikos είπε:

Μιας και λέμε για ερωτήματα, ο γιος μου με ρωτάει προχθές τι κάνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν, πως είναι εκεί κάτω στο χώμα, και μετά αν τους πηγαίνουμε κάπου αλλού. Παρόλο που το έχουμε συζητήσει πολλές φορές βλέπω πως επανέρχεται στο ίδιο ερώτημα. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό αυτό ή αν κρύβει κάποια είδους φοβία.

Στην μεγάλη μου κόρη όταν ήταν πιο μικρή (πριν τα 3) απέφευγα να θίγω την έννοια του θανάτου. Δεν την απέκρυπτα, απλώς εάν προέκυπτε κάτι και δεν ρωτούσε δεν την σχολίαζα. Αν ρωτούσε θα έδινα μια απλοϊκή απάντηση. Έπραττα έτσι βάσει αυτού που έβλεπα στο δικό μου παιδί από άποψη αντίληψης, ενδιαφέροντος, κλπ. Από τα 3 (περίπου) κι έπειτα δράττομαι ευκαιριών που παρουσιάζονται (πχ θάνατος κάποιου ήρωα βιβλίου/ταινίας, ή κάποιου ζώου, ακόμη και της δυσάρεστης περίπτωσης που ανέφερα παραπάνω με την απώλεια του συγγενούς) για να της πω δυο λόγια. Βάσει κοσμοθεωρίας μου θέλω το παιδί να είναι εξοικειωμένο με αυτό το αναπόφευκτο στάδιο της ζωής του ανθρώπου. Το πολλές φορές τραγικό, αλλά όχι πάντοτε.

Πάντως εάν ένα παιδί εξοικειώνεται με την έννοια του θανάτου (στο βαθμό του φυσιολογικού εννοείται) μέσα από κουβέντες (ψύχραιμες-σωστές) με τους δικούς του ανθρώπους, συνήθως δεν φοβάται.

Εάν έρθει σε επαφή πχ μέσω υπερέκθεσης ή υπερ-απόκρυψης από την οικογένεια, ή μέσω οθονών ή μέσω παρέας συνομηλίκων, είναι πιο πιθανό να αναπτύξει φοβία.

[ΑΡΓΚ]

On 7/5/2020 at 1:09 ΠΜ, Sentir...natureza είπε:

Ξεχασα να γραψω για τον μικροκοσμο. Λιγους μηνες πριν ερθει ο ιος πηραμε ενα μικροσκοπιο (μη φανταστειτε, των 20 ευρω) και ξεκινησαμε να μιλαμε για αυτα που δεν βλεπουμε αλλα υπαρχουν. "Οπως και με τον αερα, με το σωμα μας (τα κυτταρα των ιστων) και με ολα αυτα που εχουμε γυρω μας, εμεις, τα ματια των ανθρωπων, μπορουμε να δουμε καποια πραγματα και αλλα οχι. Ο αετος μπορει να δει πιο καλα απο εμας κατι που ειναι μακρυα(παραδειγμα  με αντικειμενο). Η μελισσα βλεπει το υπεριωδες χρωμα που εμεις δεν μπορουμε να το δουμε (εικονα στο διαδικτυο). Καθε πλασμα μπορει να βλεπει, να ακουει, να μυριζει διαφορετικα απο ενα αλλο. Ετσι κι εμεις μπορουμε να δουμε μεχρι εκει που φτανει το ματι μας. Οταν θελουμε να δουμε κατι πολυυυυυ μικρο που δεν φαινεται με το ματι μας το βαζουμε στο μικροσκοπιο." Και καπως ετσι κοιταζοντας στο μικροσκοπιο αλλα και συζητωντας προσπαθω να του δωσω να αντιληφθει το "αορατο".

 

Moυ θύμισες έναν απίστευτο διάλογο με την κόρη μου, δε θυμάμαι πια πόσο χρονών, αλλά μικρή, που με είχε ρωτήσει γιατί δεν μπορεί να δει τον Θεό μία μέρα που γύρισε από το προνήπιο αν θυμάμαι καλά, και της είχα πει ότι μάλλον είναι αόρατος. Σε προηγούμενη φάση την ίδια χρονιά συζητάγαμε για το γιατί πρέπει να τρώμε φρούτα και λαχανικα, που έχουν βιταμίνες, και μάλλον είχε και εκεί συζητηθεί ότι δεν μπορεί να τις δει, όσο και να ψάξει γιατί είναι αόρατες αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν. Ε μετά από όλα αυτά, το παιδί αναφώνησε " Α ο Θεός είναι σαν τις βιταμίνες ". 

[irin]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

. Ε μετά από όλα αυτά, το παιδί αναφώνησε " Α ο Θεός είναι σαν τις βιταμίνες ". 

Εμενα παλι νομιζε οτι τα κομματακια πορτοκαλιου που υπαρχουν στον φυσικο χυμο ειναι βιταμινες. Και το καταλαβα γιατι μια μερα εκλαιγε γιατι ειχε «πολλες βιταμινες» ο χυμος και δεν της αρεσε!

[Mama_Anesti_]

9 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Nαι το συζητάει και με τον μπαμπά του. Σε αυτή την ηλικία η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω καταλαβαίνω αν είναι περιέργεια ή φόβος, για να είμαι ειλικρινής δεν δείχνει να φοβάται.

Δεν ξέρω τι να σου πω, εγώ δεν έχω κάνει σχετική ξεκάθαρη κουβέντα, τώρα άρχισα να λεω για τα έντομα. Ίσως να θελει να εξακριβώσει τις πληροφορίες, ίσως να ρωτάει γιατί δεν μπορεί να αντιληφθεί πως είναι όταν δεν χτυπάει ή καρδιά. Ελπίζω να πάρεις μία πιο κατατοπιστική απάντηση απ την δική μου. 

 

3 ώρες πρίν, samsympan είπε:

Το θέμα του βιολογικού φύλου είναι κάτι απλό και εύκολο να αντιληφθούν τα παιδιά, παρατηρώντας το σώμα των γονέων, των αδελφών τους (αν υπάρχουν), των κατοικιδίων τους (αν έχουν), αργότερα το δικό τους. Τίποτα μεμπτό στην γύμνια, έως την ηλικία που το παιδί πάψει να επιδιώκει να την δει στους γύρω του ή/και οι γύρω του νιώθουν πλέον άβολα να τους βλέπει το παιδί. Συνήθως από τριών ετών κι έπειτα, με ηλικιακά περιθώρια εκατέρωθεν εννοείται αναλόγως την περίπτωση.

Το θέμα του κοινωνικού φύλου πιο πολύπλοκο (και για εμάς τους ενήλικες). Σταδιακά το παιδί χτίζει αντίληψη (θα έλεγα από την γέννηση του ακόμη) από το περιβάλλον του. Οικείοι του (η μητέρα, ο πατέρας, ο φροντιστής άνδρας/γυναίκα, ο/ή δάσκαλος κλπ ως οντότητες), ερεθίσματα (οπτικά -> κόμμωση, ντύσιμο, βάψιμο. ακουστικά -> χροιά φωνής αναλόγως περιστάσεων πχ αυστηρότητα, χαρά, νάζι. κλπ), κοινωνικές επαφές - διαπροσωπικές σχέσεις, κλπ.

 

Στην μεγάλη μου κόρη όταν ήταν πιο μικρή (πριν τα 3) απέφευγα να θίγω την έννοια του θανάτου. Δεν την απέκρυπτα, απλώς εάν προέκυπτε κάτι και δεν ρωτούσε δεν την σχολίαζα. Αν ρωτούσε θα έδινα μια απλοϊκή απάντηση. Έπραττα έτσι βάσει αυτού που έβλεπα στο δικό μου παιδί από άποψη αντίληψης, ενδιαφέροντος, κλπ. Από τα 3 (περίπου) κι έπειτα δράττομαι ευκαιριών που παρουσιάζονται (πχ θάνατος κάποιου ήρωα βιβλίου/ταινίας, ή κάποιου ζώου, ακόμη και της δυσάρεστης περίπτωσης που ανέφερα παραπάνω με την απώλεια του συγγενούς) για να της πω δυο λόγια. Βάσει κοσμοθεωρίας μου θέλω το παιδί να είναι εξοικειωμένο με αυτό το αναπόφευκτο στάδιο της ζωής του ανθρώπου. Το πολλές φορές τραγικό, αλλά όχι πάντοτε.

Πάντως εάν ένα παιδί εξοικειώνεται με την έννοια του θανάτου (στο βαθμό του φυσιολογικού εννοείται) μέσα από κουβέντες (ψύχραιμες-σωστές) με τους δικούς του ανθρώπους, συνήθως δεν φοβάται.

Εάν έρθει σε επαφή πχ μέσω υπερέκθεσης ή υπερ-απόκρυψης από την οικογένεια, ή μέσω οθονών ή μέσω παρέας συνομηλίκων, είναι πιο πιθανό να αναπτύξει φοβία.

Αρκετά κατατοπιστικο σχόλιο, σε ευχαριστώ πολύ. Ή οπτική σου με βοήθησε να δω πιο σφαιρικά το ζήτημα. 

 

 

[Mama_Anesti_]

Εχθες με ρώτησε γιατί ή θάλασσα έχει αλάτι! Δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ! 

[Mama_Anesti_]

Λυπάμαι πολύ @Astrien.

 

Αν έχεις το χρόνο διάβασε κάποια σχόλια και σε αυτό το θέμα. Έχουμε συζητήσει κι εδώ σχετικά με την απώλεια και την εξήγηση στα παιδιά μας.