Μετατραυματικό στρες μωρού

[Mikraki2207]

Εχω γεννησει εδω και μήνες βέβαια αλλα τωρα άρχισε να με τρωει πιο πολύ μέσα μου αυτό. Κάποια στιγμή στο φόρουμ ειχα διαβασει για το μετατραυματικό στρες που έχουν κάποια μωρά που δε γεννιούνται όπως τα προοριζει η φυση να γεννηθούν, κι απο τοτε αυτο χώθηκε στο κεφαλι μου και τειγυρνουσε. Εγω γεννησα με καισαρική τομή, κατεπείγουσα κιόλας έναν μηνα νωρίτερα απο την πητ. Ενω πιστευω ότι θα πρεπε τουλάχιστον να μου το ακουμπήσουν πάνω μου, μονο μου τον εδειξαν και τον πηρανε. Εκλαψε πολύ το μανάρι μου κι εγω παρεα και πλέον σκέφτομαι οτι αυτο το βιαιο ανοιγμα της κοιλιας και εισβολη στο χωρο του και ότι τον βγαλανε εξω ενω δεν ήταν έτοιμος και ουτε μπορούσε να αντιδράσει, ισως να του έχει προκαλεσει καποιο τραυμα . Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τις γνώμες σας ή ίσως καποια ξέρει κατι παραπάνω πανω σε αυτο. Θέλω να κάνω τα πάντα ωστε να διορθωσω ότι μπορω. Στο ίντερνετ διαβασα ότι υπάρχουν και ψυχοθεραπείες μωρων γιαυτό το λογο, αστειο μου φαίνεται αλλα υπάρχει. Μου φαίνεται τοσο λογικο να χει καποιο τραυμα, αφού ακόμα κι εγω εχω μετα τη γέννα, οχι επειδή με κοψανε αλλα επειδή δεν ένιωσα τον πονο, επειδή ο αντρας της ζωής μου βγηκε με το ζόρι απο τη κοιλια, επειδη τον πήρανε μακριά μου και δεν ήμουν η πρώτη που τον πήρε αγκαλιά (καθε φορά που το σκέφτομαι αυτο κλαιω). Αυτα! Θα μπορούσα να γράψω κι αλλα, αλλα δεν είστε ψυχολογοι. 

Και τωρα μόλις διαβασα αρθρο για το vaginal seeding και στεναχωρηθηκα ακόμα πιο πολυ που στο μωρό μου δεν προσφερα κατι τόσο απλο. Και απλώς πηγε σε ενα πολύ φωτεινο δωματιο με αλλα δεκα μωρα. 

[anemoni1989]

Just now, Mikraki2207 είπε:

Εχω γεννησει εδω και μήνες βέβαια αλλα τωρα άρχισε να με τρωει πιο πολύ μέσα μου αυτό. Κάποια στιγμή στο φόρουμ ειχα διαβασει για το μετατραυματικό στρες που έχουν κάποια μωρά που δε γεννιούνται όπως τα προοριζει η φυση να γεννηθούν, κι απο τοτε αυτο χώθηκε στο κεφαλι μου και τειγυρνουσε. Εγω γεννησα με καισαρική τομή, κατεπείγουσα κιόλας έναν μηνα νωρίτερα απο την πητ. Ενω πιστευω ότι θα πρεπε τουλάχιστον να μου το ακουμπήσουν πάνω μου, μονο μου τον εδειξαν και τον πηρανε. Εκλαψε πολύ το μανάρι μου κι εγω παρεα και πλέον σκέφτομαι οτι αυτο το βιαιο ανοιγμα της κοιλιας και εισβολη στο χωρο του και ότι τον βγαλανε εξω ενω δεν ήταν έτοιμος και ουτε μπορούσε να αντιδράσει, ισως να του έχει προκαλεσει καποιο τραυμα . Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τις γνώμες σας ή ίσως καποια ξέρει κατι παραπάνω πανω σε αυτο. Θέλω να κάνω τα πάντα ωστε να διορθωσω ότι μπορω. Στο ίντερνετ διαβασα ότι υπάρχουν και ψυχοθεραπείες μωρων γιαυτό το λογο, αστειο μου φαίνεται αλλα υπάρχει. Μου φαίνεται τοσο λογικο να χει καποιο τραυμα, αφού ακόμα κι εγω εχω μετα τη γέννα, οχι επειδή με κοψανε αλλα επειδή δεν ένιωσα τον πονο, επειδή ο αντρας της ζωής μου βγηκε με το ζόρι απο τη κοιλια, επειδη τον πήρανε μακριά μου και δεν ήμουν η πρώτη που τον πήρε αγκαλιά (καθε φορά που το σκέφτομαι αυτο κλαιω). Αυτα! Θα μπορούσα να γράψω κι αλλα, αλλα δεν είστε ψυχολογοι. 

Καλησπέρα και να σου ζήσει!!!

Κάτι σχετικό μας είχε αναφέρει η μαία στα μαθήματα ψυχοπροφυλακτικης που παρακολουθούσα.... Έδειχνε να γνωρίζει πολλά γύρω από το θέμα, καθώς και επαγγελματιες υγείας σχετικους... Είναι στο νοσοκομείο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ και ονομάζεται Δέσποινα... Θα μπορούσες να δοκιμάσεις να πάρεις ένα τηλέφωνο στο τμήμα και να ζητήσεις να μιλήσεις μαζί της.. Έχει πάρα πολλές γνώσεις και είναι απίστευτη...

Στη θέση σου, πάντως, θα κοιτούσα και το τραύμα που έχει προκαλέσει και σε εμένα όλο αυτό... Οι ορμόνες μας παίζουν άσχημα παιχνίδια, ακόμα και μετά τη γέννα... Ο μικρούλης σου θέλει κυρίως μια ευτυχισμένη μαμά στην "μετά γέννας" ζωή του και εσύ φαίνεσαι να είσαι διατεθειμένη να του προσφέρεις τα καλύτερα!!

[Thean]

1 hour ago, Mikraki2207 είπε:

Εχω γεννησει εδω και μήνες βέβαια αλλα τωρα άρχισε να με τρωει πιο πολύ μέσα μου αυτό. Κάποια στιγμή στο φόρουμ ειχα διαβασει για το μετατραυματικό στρες που έχουν κάποια μωρά που δε γεννιούνται όπως τα προοριζει η φυση να γεννηθούν, κι απο τοτε αυτο χώθηκε στο κεφαλι μου και τειγυρνουσε. Εγω γεννησα με καισαρική τομή, κατεπείγουσα κιόλας έναν μηνα νωρίτερα απο την πητ. Ενω πιστευω ότι θα πρεπε τουλάχιστον να μου το ακουμπήσουν πάνω μου, μονο μου τον εδειξαν και τον πηρανε. Εκλαψε πολύ το μανάρι μου κι εγω παρεα και πλέον σκέφτομαι οτι αυτο το βιαιο ανοιγμα της κοιλιας και εισβολη στο χωρο του και ότι τον βγαλανε εξω ενω δεν ήταν έτοιμος και ουτε μπορούσε να αντιδράσει, ισως να του έχει προκαλεσει καποιο τραυμα . Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τις γνώμες σας ή ίσως καποια ξέρει κατι παραπάνω πανω σε αυτο. Θέλω να κάνω τα πάντα ωστε να διορθωσω ότι μπορω. Στο ίντερνετ διαβασα ότι υπάρχουν και ψυχοθεραπείες μωρων γιαυτό το λογο, αστειο μου φαίνεται αλλα υπάρχει. Μου φαίνεται τοσο λογικο να χει καποιο τραυμα, αφού ακόμα κι εγω εχω μετα τη γέννα, οχι επειδή με κοψανε αλλα επειδή δεν ένιωσα τον πονο, επειδή ο αντρας της ζωής μου βγηκε με το ζόρι απο τη κοιλια, επειδη τον πήρανε μακριά μου και δεν ήμουν η πρώτη που τον πήρε αγκαλιά (καθε φορά που το σκέφτομαι αυτο κλαιω). Αυτα! Θα μπορούσα να γράψω κι αλλα, αλλα δεν είστε ψυχολογοι. 

Και τωρα μόλις διαβασα αρθρο για το vaginal seeding και στεναχωρηθηκα ακόμα πιο πολυ που στο μωρό μου δεν προσφερα κατι τόσο απλο. Και απλώς πηγε σε ενα πολύ φωτεινο δωματιο με αλλα δεκα μωρα. 

Και γω γέννησα το τρίτο μου μωράκι με καισαρική και ολική ναρκωση ενώ τα άλλα δύο φυσιολογικά.Τωρα είναι 18 μηνών και παρόλο που θηλάζει ακόμη βλέπω μια ανασφάλεια που έχει όταν δεν είμαι στο χώρο και κάποια προβλήματα με τον υπνο.Το έχω και γω πάντα στο μυαλό μου ότι κάποιες συμπεριφορές οφείλονται στην καισαρικη.

[oly_ana]

Καλημέρα!γέννησες ένα μήνα νωρίτερα με καισαρική γιατί προφανώς υπήρχε σοβαρός λόγος να γίνει αυτό, το ίδιο συνέβη και σε εμένα...μετά τη γέννα ήμουν σε άθλια κατάσταση από τη στεναχώρια μου, όμως ήρθε ένα πρόβλημα που προέκυψε στις 14 μέρες ζωής του μωρού μου,νοσηλεύτηκε και έπρεπε να τον αποχωριστώ για μερικές μέρες!εκεί...ξύπνησα!οι ορμόνες μας από τα ύψη, πιάνουν πάτο μετά τη γέννα και η επιλόχειος κατάθλιψη είναι πολύ συνηθισμένη,εγώ νόμιζα δε θα τα καταφέρω να την ξεπεράσω ποτέ!Η συμβουλή μου είναι να τα αφήσεις όλα πίσω και να χαρείς το μωράκι σου, καισαρική έκανες οχι από επιλογή αλλά από ανάγκη και μόνο και μόνο ο τρόπος που γράφεις, δείχνουν οτι είσαι μια υπέροχη μανούλα!Μην αναλώνεσαι,το μωράκι σου νιώθει τα πάντα και σίγουρα ξέρει πόσο πολύ το αγαπάς και το φροντίζεις!

[Adios amigos]

εγώ θεωρώ ότι το μετατραυματικό στρες το έχεις εσύ. Ευτυχώς που υπάρχει η καισαρική και γεννιούνται με ασφάλεια τα μωρά και οι γυναίκες παραμένουν υγιείς. 

Σου μιλάει μια γυναίκα που γέννησε με καισαρική, και έβλεπε χρόνια πριν μείνει έγγυος βίντεο με γέννες και έκλαιγε...Όχι δεν τα κάνω κρεμαστάρια, το ονειρεύομαι και θα το προσπαθήσω, αλλά δε θεωρώ ότι έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο μωρό όσο έχει στη γυναίκα. Αλλα και όσων αφορά αυτό, θα σου πω ότι η μητέρα μου, που έχει δύο φυσιολογικούς και δύο καισαρικές, μου λεει ότι δεν έχει καμία σημασία, η μητρότητα αποδεικνκνυεται και καλλιεργείται κάθε μέρα, με τον αντίστοιχο αντίκτυπο στο μωρό. 

 

[Mikraki2207]

Κορίτσια ευχαριστώ πολύ που απαντήσατε, @Theanκι εγώ θηλαζω αρχικά και τώρα δείχνει πιο δεμένος μαζί μου, είναι 9 μισή μηνων. Εχει πρόβλημα με τον ύπνο απο την αρχη και δεν ηθελε να καθεται κατω μονος του με τίποτα. 

@anemoni1989εννοείται είμαι πρόθυμη να του προσφέρω τα πάντα και μπορει να επικοινωνήσω με τη μαια σου. Εγω πάντως ευτυχισμένη είμαι εννοείται, απλώς μελαγχολω καμιά φορά και μετανιώνω που δεν απαίτησα να τον ακουμπήσουν πανω μου να θηλάσει ή τουλάχιστον να με νιωσει και να χαλαρωσει. Την καισαρική δε μπορούσα να τη γλιτωσω γιατί ήταν ζήτημα ζωής και θανατου.

 

 

[Sentir...natureza]

Tο στιγμα ενος τραυματος μπορει αν δημιουργηθει και στη μητερα και στο μωρο. Κι εγω πιστευω οτι η πρωτη εμπειρια ειναι κατι πολυ δυνατο που εντυπωνεται στο υποσυνειδητο και μας ακολουθει μια ζωη αν δεν το θεραπευσουμε. Ειδικα τα προωρακια θεωρω οτι ολα θα επρεπε να αντιμετωπιζονται σαν να εχουν υποστει τραυμα (γιατι ειναι πολυ αφυσικα ολα αυτα που βιωνουν) και να παρεχεται ειδικη βοηθεια. Θεωρω οτι οποιο τραυμα κι αν εχει γινει, μια μαμα που αφουγκραζεται τις αναγκες του μωρου της και δινει απεραντη αγαπη, συνεχη αγκαλια, κατανοηση, ακομη και να "εξομολογηθει" στο μωρο της μιλωντας του τι εχει γινει, πως αισθανεται, τι θα προσπαθησει να κανει για να το βοηθησει, μπορει να επιφερει θεραπεια του τραυματος. Μπορεις να δεις λιγα πραγματα γι'αυτο το θεμα στο ντοκιμαντερ "What babies want". Ειναι πολυ καλο που εισαι ανοιχτη στο να το δουλεψεις και σιγουρα θα θεραπευτει το τραυμα που θεωρεις οτι υπαρχει εφ'οσον το αντιλαμβανεσαι και θες να το βοηθησεις. Δες τι γραφει η  @anemoni1989  μιας και εχει ατομο να σου προτεινει. Εγω οι μονες που γνωριζω να ξερουν κατι περισσοτερο πανω σε αυτα τα θεματα ειναι οι βοηθοι μητροτητας και συγκεκριμενα εχω ακουσει θετικα σχολια για την Ελινα Ζαμπουνη(thejoyofbirth.gr), η οποια ειναι και συμβουλος ψυχικης υγειας.

[Mikraki2207]

Just now, jellyfishch είπε:

εγώ θεωρώ ότι το μετατραυματικό στρες το έχεις εσύ. Ευτυχώς που υπάρχει η καισαρική και γεννιούνται με ασφάλεια τα μωρά και οι γυναίκες παραμένουν υγιείς. 

Σου μιλάει μια γυναίκα που γέννησε με καισαρική, και έβλεπε χρόνια πριν μείνει έγγυος βίντεο με γέννες και έκλαιγε...Όχι δεν τα κάνω κρεμαστάρια, το ονειρεύομαι και θα το προσπαθήσω, αλλά δε θεωρώ ότι έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο μωρό όσο έχει στη γυναίκα. Αλλα και όσων αφορά αυτό, θα σου πω ότι η μητέρα μου, που έχει δύο φυσιολογικούς και δύο καισαρικές, μου λεει ότι δεν έχει καμία σημασία, η μητρότητα αποδεικνκνυεται και καλλιεργείται κάθε μέρα, με τον αντίστοιχο αντίκτυπο στο μωρό. 

 

Δεν ειπα ότι αλλαζει κάτι στη μητροτητα. Απλώς εγω πιστεύω ότι έχει αντικτυπο στη ψυχολογια του μωρού, οταν είναι μια χαρά μεσα στη κοιλια και δεν είναι ωρα του να βγει και ξαφνικα ανοίγει η κοιλια και κάποιος τον βγαζει εξω, καποια αλλη το παιρνει το σκουπιζει το τυλίγει και μετά καταληγει να καθεται μόνο του σε μια θερμοκοιτιδα πολύ πιθανων. 

[Mamaloulou]

Καλησπέρα,και εγώ γέννησα ένα μήνα νωρίτερα με κατεπείγουσα  καισαρική και ολική νάρκωση,φαντάσου όταν συνήλθα και ήμουν στην ανάνηψη με ρώτουσε η νοσοκόμα για το μωρό και δεν ήξερα καν αν είναι καλά,σίγουρα το βρέφος βιώνει κάποιο στρες αλλά πιο πολύ νομιζω πως ολο αυτο "τρωει"τη μητέρα,προσωπικά δεν το σκέφτηκα πότε κατά πόσο επηρεάστηκε από όλο αυτό το μωρό μου Ίσως γιατί είναι ένα σχετικά ήσυχο μωρό δε  είναι απόλυτα εξαρτημένο από εμένα κοιμάται πολύ καλά αν εξαιρέσεις το τελευταίο χρονικο διάστημα που βγάζει δόντια.εγω από την άλλη δεν έβαλα πότε τον ευατο μου στη διαδικασία να σκεφτώ γιατι γέννησα ετσι γιατι δεν πήρα το μωρό αγκαλιά όταν γεννήθηκε κτλ μου αρκεί το γεγονός ότι γεννήθηκε υγιές  αν εμένα έστω και λίγο ακόμη στην κοιλιά τώρα πιθανόν και να μην υπήρχε 

[Adios amigos]

Just now, Mikraki2207 είπε:

Δεν ειπα ότι αλλαζει κάτι στη μητροτητα. Απλώς εγω πιστεύω ότι έχει αντικτυπο στη ψυχολογια του μωρού, οταν είναι μια χαρά μεσα στη κοιλια και δεν είναι ωρα του να βγει και ξαφνικα ανοίγει η κοιλια και κάποιος τον βγαζει εξω, καποια αλλη το παιρνει το σκουπιζει το τυλίγει και μετά καταληγει να καθεται μόνο του σε μια θερμοκοιτιδα πολύ πιθανων. 

ο τοκετός είναι ένα σοκ για το μωρό όπως και να το κάνεις. Εισέρχεται από τη μια κατάσταση στην άλλη. Γι αυτό και κλαίνε τα μωράκια όταν βγαίνουν από την κοιλιά μας. 

Βιολογικα για τη μητέρα και για το μωρό λόγω μικροβιώματος είναι καλύτερος ο φτ ναι. Όχι όμως όταν κινδυνεύει ο ένας από τους δύο. 

 

Μη βασανίζεσαι, δεν υπάρχει λόγος.

Το θεμα είναι να γίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για όλους. Και στη δική σου περίπτωση αυτός ήταν ο καλύτερος δυνατός τρόπος. 

και κάτι που μόλις θυμήθηκα: σε κάποιο ντοκιμαντερ είχα δει ότι ο φυσιολογικός τοκετός είναι ωφέλιμος για το παιδί μεταξύ άλλων επειδή το παιδί περνώντας από το γεννητικό κανάλι στρεσσαρεται και έτσι παίρνουν μπρος τα οργανάκια του (πνευμόνια, νευρικό σύστημα κτλ) . 

 

Επεξεργάστηκαν 6 Μαίου,2020 by jellyfishch

[Νεκταρινακι]

10 ώρες πρίν, Mikraki2207 είπε:

Εχω γεννησει εδω και μήνες βέβαια αλλα τωρα άρχισε να με τρωει πιο πολύ μέσα μου αυτό. Κάποια στιγμή στο φόρουμ ειχα διαβασει για το μετατραυματικό στρες που έχουν κάποια μωρά που δε γεννιούνται όπως τα προοριζει η φυση να γεννηθούν, κι απο τοτε αυτο χώθηκε στο κεφαλι μου και τειγυρνουσε. Εγω γεννησα με καισαρική τομή, κατεπείγουσα κιόλας έναν μηνα νωρίτερα απο την πητ. Ενω πιστευω ότι θα πρεπε τουλάχιστον να μου το ακουμπήσουν πάνω μου, μονο μου τον εδειξαν και τον πηρανε. Εκλαψε πολύ το μανάρι μου κι εγω παρεα και πλέον σκέφτομαι οτι αυτο το βιαιο ανοιγμα της κοιλιας και εισβολη στο χωρο του και ότι τον βγαλανε εξω ενω δεν ήταν έτοιμος και ουτε μπορούσε να αντιδράσει, ισως να του έχει προκαλεσει καποιο τραυμα . Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τις γνώμες σας ή ίσως καποια ξέρει κατι παραπάνω πανω σε αυτο. Θέλω να κάνω τα πάντα ωστε να διορθωσω ότι μπορω. Στο ίντερνετ διαβασα ότι υπάρχουν και ψυχοθεραπείες μωρων γιαυτό το λογο, αστειο μου φαίνεται αλλα υπάρχει. Μου φαίνεται τοσο λογικο να χει καποιο τραυμα, αφού ακόμα κι εγω εχω μετα τη γέννα, οχι επειδή με κοψανε αλλα επειδή δεν ένιωσα τον πονο, επειδή ο αντρας της ζωής μου βγηκε με το ζόρι απο τη κοιλια, επειδη τον πήρανε μακριά μου και δεν ήμουν η πρώτη που τον πήρε αγκαλιά (καθε φορά που το σκέφτομαι αυτο κλαιω). Αυτα! Θα μπορούσα να γράψω κι αλλα, αλλα δεν είστε ψυχολογοι. 

Και τωρα μόλις διαβασα αρθρο για το vaginal seeding και στεναχωρηθηκα ακόμα πιο πολυ που στο μωρό μου δεν προσφερα κατι τόσο απλο. Και απλώς πηγε σε ενα πολύ φωτεινο δωματιο με αλλα δεκα μωρα. 

Ήθελα απλά να σου πω ότι ως ένα βαθμό σε καταλαβαίνω. Δε γέννησα με καισαρική, γέννησα εύκολα με φυσιολογικό τοκετό στην ώρα μου. Όμως, το μωράκι μου την τρίτη μέρα της ζωής του μπήκε στη ΜΕΝΝ για 28 ημέρες. 

Έχουν περάσει 5 μήνες αλλά κάθε μέρα αναρωτιέμαι... Τι πόνο τράβηξε, πόσο της έλειψε η αγκαλιά μου, αν θυμάται κάτι από όλα αυτά και αν της έχει αφήσει κάτι στη συνείδηση της... Την είχα δύο μέρες μαζί μου στο δωμάτιο και πρόλαβα να τη δω, να την ακουμπησω, να τη μυρίσω και μετά ξαφνικά την πήραν. Σκεφτόμουν ότι αυτό ίσως εν μέρει να ήταν και χειρότερο γιατί πρόλαβα να περάσω στιγμές μαζί της, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις πως το λέω...

Όταν την πρωτοπηραμε στο σπίτι τιναζοταν και φοβόταν μόνο που την αγγιζαμε, μόνο πόνο είχε νιώσει.

Της μιλάω και της λέω ότι δεν ήθελα να γίνουν όλα αυτά κι ελπίζω να πάνε όλα καλά όσο μεγαλώνει και να της τα εξηγήσω όλα.

Κουράγιο και να σκέφτεσαι ότι όλα έγιναν για καλό!!

[Sentir...natureza]

Just now, jellyfishch είπε:

και κάτι που μόλις θυμήθηκα: σε κάποιο ντοκιμαντερ είχα δει ότι ο φυσιολογικός τοκετός είναι ωφέλιμος για το παιδί μεταξύ άλλων επειδή το παιδί περνώντας από το γεννητικό κανάλι στρεσσαρεται και έτσι παίρνουν μπρος τα οργανάκια του (πνευμόνια, νευρικό σύστημα κτλ) . 

Αυτο το στρες ομως δεν εχει συναισθηματικη αιτια αλλα σωματικη. Δεν "στρεσσαρεται" λογω καποιου συμβαντος που το τρομαξε (οπως πχ το παρατεταμενο κλαμα και η μη ανταποκριση) αλλα απο την ανδρεναλινη που αρχιζει να ρεει αυτοματα στο σωμα του ωστε να προετοιμαστουν τα οργανα για την προσαρμογη εκτος μητρας οπως εγραψες αλλα και για να ειναι σε εγρηγορση ωστε να αντεξει την πιεση της γεννας. Γενικως, ο τοκετος θεωρειται μια πολυ δυνατη, επωδυνη και τραυματικη εμπειρια για τον ανθρωπο(και τη μητερα αλλα κυριως το μωρο) γι'αυτο και ο σκοπος μας θα πρεπει να ειναι να κανουμε την εξωμητρια μεταβαση οσο πιο ομαλη γινεται για το μωρο και αυτο σημαινει: φυσικος τοκετος (εφοσον δεν υπαρχει καποιος λογος για το αντιθετο), συνεχη επαφη με το στηθος της μητερας (μπορει να εξεταστει εκει πανω απο τον παιδιατρο και να ζυγιστει αργοτερα), ησυχια, ηρεμια και χαμηλος φωτισμος στην αιθουσα τοκετου, οσο το δυνατον λιγοτερες παρεμβασεις στο νεογεννητο μωρο (πχ αναρροφητηρας κλπ). Οτιδηποτε διαφερει πολυ απο την ενδομητρια ζωη που ειχε προ ολιγου μπορει να το αναστατωσει περαιτερω. Ειμαι σιγουρη πως οι περισσοτερες τα γνωριζουμε αυτα απλα ειτε δεν τα διεκδικουμε επαρκως ειτε συμβαινουν πραγματα που ειναι εκτος της βουλησης μας (οπως μια επιπλοκη) και η πορεια της καταστασης καταληγει περισσοτερο "επιθετικη" προς τις αισθησεις του νεογεννητου. Προσφατα(προ 5 ετιας) ανακαλυφθηκε οτι τα μωρα μολις γεννιουνται οχι απλα αισθανονται τον πονο (ενω παλαιοτερα πιστευαν οτι δεν ενιωθαν) αλλα βιωνουν την αισθηση πολυ εντονοτερα απο τους ενηλικες.

Υπαρχει ενα βιβλιο του Λεμπουαγιε που λεγεται "Για μια γεννηση χωρις βια" και ειναι γραφει-ποιητικα θα ελεγα-το τι θεωρει οτι νιωθει, σκεφτεται, αισθανεται η συνειδηση του νεογεννητου και πως μπορουμε να το καλοσωρισουμε στον εξωμητριο κοσμο οσο πιο ομαλα γινεται.

[anemoni1989]

Just now, Mikraki2207 είπε:

Κορίτσια ευχαριστώ πολύ που απαντήσατε, @Theanκι εγώ θηλαζω αρχικά και τώρα δείχνει πιο δεμένος μαζί μου, είναι 9 μισή μηνων. Εχει πρόβλημα με τον ύπνο απο την αρχη και δεν ηθελε να καθεται κατω μονος του με τίποτα. 

@anemoni1989εννοείται είμαι πρόθυμη να του προσφέρω τα πάντα και μπορει να επικοινωνήσω με τη μαια σου. Εγω πάντως ευτυχισμένη είμαι εννοείται, απλώς μελαγχολω καμιά φορά και μετανιώνω που δεν απαίτησα να τον ακουμπήσουν πανω μου να θηλάσει ή τουλάχιστον να με νιωσει και να χαλαρωσει. Την καισαρική δε μπορούσα να τη γλιτωσω γιατί ήταν ζήτημα ζωής και θανατου.

 

 

Αν θυμάμαι καλά Δέσποινα Καλπακτσογλου λέγεται... Είναι η υπεύθυνη του τμήματος ψυχοπροφυλακτικης στο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ. Είναι εξαιρετική και έχει απίστευτες γνώσεις, με σπουδές στο εξωτερικό και είναι γνώστης εναλλακτικών θεραπειών... Εμένα πχ με βοήθησε πολύ με το θέμα υπερεμεσης που είχα, με τεχνικές που μου έδειξε... Και θυμάμαι μας είχε μιλήσει αναλυτικά για το στρες που βιώνουν τα νεογνά από τον τοκετό και πως αυτό μπορεί να επηρεάσει την μετέπειτα ζωή τους... Εμένα μου ακούστηκε λίγο υπερβολικο, βέβαια, αλλά να που το ανέφερες εσύ, ενώ δεν είχες ακούσει κάτι σχετικό!!!! Άρα, μαλλον, εχει μια βάση!!!

[Mikraki2207]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Tο στιγμα ενος τραυματος μπορει αν δημιουργηθει και στη μητερα και στο μωρο. Κι εγω πιστευω οτι η πρωτη εμπειρια ειναι κατι πολυ δυνατο που εντυπωνεται στο υποσυνειδητο και μας ακολουθει μια ζωη αν δεν το θεραπευσουμε. Θεωρω οτι οποιο τραυμα κι αν εχει γινει, μια μαμα που αφουγκραζεται τις αναγκες του μωρου της και δινει απεραντη αγαπη, συνεχη αγκαλια, κατανοηση, ακομη και να "εξομολογηθει" στο μωρο της μιλωντας του τι εχει γινει, πως αισθανεται, τι θα προσπαθησει να κανει για να το βοηθησει, μπορει να επιφερει θεραπεια του τραυματος. Μπορεις να δεις λιγα πραγματα γι'αυτο το θεμα στο ντοκιμαντερ "What babies want". Ειναι πολυ καλο που εισαι ανοιχτη στο να το δουλεψεις και σιγουρα θα θεραπευτει το τραυμα που θεωρεις οτι υπαρχει εφ'οσον το αντιλαμβανεσαι και θες να το βοηθησεις. Δες τι γραφει η  @anemoni1989  μιας και εχει ατομο να σου προτεινει. Εγω οι μονες που γνωριζω να ξερουν κατι περισσοτερο πανω σε αυτα τα θεματα ειναι οι βοηθοι μητροτητας και συγκεκριμενα εχω ακουσει θετικα σχολια για την Ελινα Ζαμπουνη, η οποια ειναι και συμβουλος ψυχικης υγειας.

Μαρεσει πάντα έτσι όπως γράφεις και τωρα μου δινεις θάρρος να κάνω αυτό που σκέφτομαι. Θα τη ψαξω τη συγκεκριμένη ευχαριστώ πολύ. 

Just now, Mamaloulou είπε:

Καλησπέρα,και εγώ γέννησα ένα μήνα νωρίτερα με κατεπείγουσα  καισαρική και ολική νάρκωση,φαντάσου όταν συνήλθα και ήμουν στην ανάνηψη με ρώτουσε η νοσοκόμα για το μωρό και δεν ήξερα καν αν είναι καλά,σίγουρα το βρέφος βιώνει κάποιο στρες αλλά πιο πολύ νομιζω πως ολο αυτο "τρωει"τη μητέρα,προσωπικά δεν το σκέφτηκα πότε κατά πόσο επηρεάστηκε από όλο αυτό το μωρό μου Ίσως γιατί είναι ένα σχετικά ήσυχο μωρό δε  είναι απόλυτα εξαρτημένο από εμένα κοιμάται πολύ καλά αν εξαιρέσεις το τελευταίο χρονικο διάστημα που βγάζει δόντια.εγω από την άλλη δεν έβαλα πότε τον ευατο μου στη διαδικασία να σκεφτώ γιατι γέννησα ετσι γιατι δεν πήρα το μωρό αγκαλιά όταν γεννήθηκε κτλ μου αρκεί το γεγονός ότι γεννήθηκε υγιές  αν εμένα έστω και λίγο ακόμη στην κοιλιά τώρα πιθανόν και να μην υπήρχε 

Σίγουρα εχεις δικιο ως προς το οτι ευτυχώς ειναι υγιές και θα το χεις αγκαλια σου, αλλα με  ενδιαφέρει προσωπικά να μάθω περισσότερα για τη ψυχοσύνθεση τους και τι την επηρεάζει και τι μπορώ να κάνω εγω καλυτερο. 

Just now, anemoni1989 είπε:

Αν θυμάμαι καλά Δέσποινα Καλπακτσογλου λέγεται... Είναι η υπεύθυνη του τμήματος ψυχοπροφυλακτικης στο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ. Είναι εξαιρετική και έχει απίστευτες γνώσεις, με σπουδές στο εξωτερικό και είναι γνώστης εναλλακτικών θεραπειών... Εμένα πχ με βοήθησε πολύ με το θέμα υπερεμεσης που είχα, με τεχνικές που μου έδειξε... Και θυμάμαι μας είχε μιλήσει αναλυτικά για το στρες που βιώνουν τα νεογνά από τον τοκετό και πως αυτό μπορεί να επηρεάσει την μετέπειτα ζωή τους... Εμένα μου ακούστηκε λίγο υπερβολικο, βέβαια, αλλά να που το ανέφερες εσύ, ενώ δεν είχες ακούσει κάτι σχετικό!!!! Άρα, μαλλον, εχει μια βάση!!!

Εχει βαση, χτες βράδυ έκατσα διάβασα ένα σωρο, εχει γινει και ερευνα πανω σε αυτο. 

[Thean]

Just now, Mikraki2207 είπε:

Κορίτσια ευχαριστώ πολύ που απαντήσατε, @Theanκι εγώ θηλαζω αρχικά και τώρα δείχνει πιο δεμένος μαζί μου, είναι 9 μισή μηνων. Εχει πρόβλημα με τον ύπνο απο την αρχη και δεν ηθελε να καθεται κατω μονος του με τίποτα. 

@anemoni1989εννοείται είμαι πρόθυμη να του προσφέρω τα πάντα και μπορει να επικοινωνήσω με τη μαια σου. Εγω πάντως ευτυχισμένη είμαι εννοείται, απλώς μελαγχολω καμιά φορά και μετανιώνω που δεν απαίτησα να τον ακουμπήσουν πανω μου να θηλάσει ή τουλάχιστον να με νιωσει και να χαλαρωσει. Την καισαρική δε μπορούσα να τη γλιτωσω γιατί ήταν ζήτημα ζωής και θανατου.

 

 

Και γω το ίδιο.Μετα από δύο φυσιολογικές γέννες έκανα επείγουσα καισαρική λόγω κεντρικής αποκόλλησης την ώρα της εξέτασης.

Και η μικρή μου όταν ήταν πιο μικρουλα δεν κάθοταν μόνη της ποτέ κάτω.Τωρα με ακολουθεί όπου πάω .Ισως σχετίζονται όλα τελικά.

Αλλά το βασικότερο είναι ότι πήγαν όλα καλά γιατί για μας ήταν θέμα λεπτών αν θα ζούσαμε και οι δυο.

Ο θηλασμός πάντως εξισορροπεί τα συναισθήματα τους.

[Mikraki2207]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Αυτο το στρες ομως δεν εχει συναισθηματικη αιτια αλλα σωματικη. Δεν "στρεσσαρεται" λογω καποιου συμβαντος που το τρομαξε (οπως πχ το παρατεταμενο κλαμα και η μη ανταποκριση) αλλα απο την ανδρεναλινη που αρχιζει να ρεει αυτοματα στο σωμα του ωστε να προετοιμαστουν τα οργανα για την προσαρμογη εκτος μητρας οπως εγραψες αλλα και για να ειναι σε εγρηγορση ωστε να αντεξει την πιεση της γεννας. Γενικως, ο τοκετος θεωρειται μια πολυ δυνατη, επωδυνη και τραυματικη εμπειρια για τον ανθρωπο(και τη μητερα αλλα κυριως το μωρο) γι'αυτο και ο σκοπος μας θα πρεπει να ειναι να κανουμε την εξωμητρια μεταβαση οσο πιο ομαλη γινεται για το μωρο και αυτο σημαινει: φυσικος τοκετος (εφοσον δεν υπαρχει καποιος λογος για το αντιθετο), συνεχη επαφη με το στηθος της μητερας (μπορει να εξεταστει εκει πανω απο τον παιδιατρο και να ζυγιστει αργοτερα), ησυχια, ηρεμια και χαμηλος φωτισμος στην αιθουσα τοκετου, οσο το δυνατον λιγοτερες παρεμβασεις στο νεογεννητο μωρο (πχ αναρροφητηρας κλπ). Οτιδηποτε διαφερει πολυ απο την ενδομητρια ζωη που ειχε προ ολιγου μπορει να το αναστατωσει περαιτερω. Ειμαι σιγουρη πως οι περισσοτερες τα γνωριζουμε αυτα απλα ειτε δεν τα διεκδικουμε επαρκως ειτε συμβαινουν πραγματα που ειναι εκτος της βουλησης μας (οπως μια επιπλοκη) και η πορεια της καταστασης καταληγει περισσοτερο "επιθετικη" προς τις αισθησεις του νεογεννητου. Προσφατα(προ 5 ετιας) ανακαλυφθηκε οτι τα μωρα μολις γεννιουνται οχι απλα αισθανονται τον πονο (ενω παλαιοτερα πιστευαν οτι δεν ενιωθαν) αλλα βιωνουν την αισθηση πολυ εντονοτερα απο τους ενηλικες.

Υπαρχει ενα βιβλιο του Λεμπουαγιε που λεγεται "Για μια γεννηση χωρις βια" και ειναι γραφει-ποιητικα θα ελεγα-το τι θεωρει οτι νιωθει, σκεφτεται, αισθανεται η συνειδηση του νεογεννητου και πως μπορουμε να το καλοσωρισουμε στον εξωμητριο κοσμο οσο πιο ομαλα γινεται.

Με άφησες με το στόμα ανοιχτό. Συμφωνω με ολα. Γενικά βλέπω τα πάντα συναισθηματικα στη ζωη. Θεωρω πως όλα μας επηρεάζουν και πρωτα απο όλα κοιταζω τον εαυτό μου, παρατηρώ απο πολύ μικρή τις συμπεριφορές των ανθρωπων και τη δική μου και καθε φορά που αλλάζει κατι στη συμπεριφορά μου ψαχνω τι με επηρέασε. Το ίδιο θέλω να κάνω και για το παιδι μου τωρα, δε θέλω να φανατιστω και να το τρελανω και να τρρλαθω απλώς μαρέσει να ξερω κατι παραπάνω. 

Just now, Thean είπε:

Και γω το ίδιο.Μετα από δύο φυσιολογικές γέννες έκανα επείγουσα καισαρική λόγω κεντρικής αποκόλλησης την ώρα της εξέτασης.

Και η μικρή μου όταν ήταν πιο μικρουλα δεν κάθοταν μόνη της ποτέ κάτω.Τωρα με ακολουθεί όπου πάω .Ισως σχετίζονται όλα τελικά.

Αλλά το βασικότερο είναι ότι πήγαν όλα καλά γιατί για μας ήταν θέμα λεπτών αν θα ζούσαμε και οι δυο.

Ο θηλασμός πάντως εξισορροπεί τα συναισθήματα τους.

Ο θηλασμος δενει τη μαμα και το παιδί, ολοι αυτό λενε. Στην αρχη όμως ναι μεν ήταν συνέχεια στο στήθος μου δεν έδειχνε τοσο κολλημένος με εμένα ηταν σα να μην τον ειχα εγώ στη κοιλιά,παρολο που οσο ήμουν έγκυος του τραγουδουσα και του μιλούσα τρυφερα, μονο σε ενα τραγούδι που του εβαζα αντιδρουσε και αντιδραει ακομα, ενώ στη φωνη μου στην αρχη οχι. Πλέον έχουμε δεθει και ασχολούμαι ολη μέρα μαζι του, του μιλαω, του εξηγω πάντα πως νιώθω, ακομα και αν εχω νευρα του λεω τον λογο. Απλώς μου φαίνεται καπως σα να χει ένταση μέσα του, σαν μωρο δεν εχει χαλαρωσει ποτε. 

[Adios amigos]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Αυτο το στρες ομως δεν εχει συναισθηματικη αιτια αλλα σωματικη. Δεν "στρεσσαρεται" λογω καποιου συμβαντος που το τρομαξε (οπως πχ το παρατεταμενο κλαμα και η μη ανταποκριση) αλλα απο την ανδρεναλινη που αρχιζει να ρεει αυτοματα στο σωμα του ωστε να προετοιμαστουν τα οργανα για την προσαρμογη εκτος μητρας οπως εγραψες αλλα και για να ειναι σε εγρηγορση ωστε να αντεξει την πιεση της γεννας. Γενικως, ο τοκετος θεωρειται μια πολυ δυνατη, επωδυνη και τραυματικη εμπειρια για τον ανθρωπο(και τη μητερα αλλα κυριως το μωρο) γι'αυτο και ο σκοπος μας θα πρεπει να ειναι να κανουμε την εξωμητρια μεταβαση οσο πιο ομαλη γινεται για το μωρο και αυτο σημαινει: φυσικος τοκετος (εφοσον δεν υπαρχει καποιος λογος για το αντιθετο), συνεχη επαφη με το στηθος της μητερας (μπορει να εξεταστει εκει πανω απο τον παιδιατρο και να ζυγιστει αργοτερα), ησυχια, ηρεμια και χαμηλος φωτισμος στην αιθουσα τοκετου, οσο το δυνατον λιγοτερες παρεμβασεις στο νεογεννητο μωρο (πχ αναρροφητηρας κλπ). Οτιδηποτε διαφερει πολυ απο την ενδομητρια ζωη που ειχε προ ολιγου μπορει να το αναστατωσει περαιτερω. Ειμαι σιγουρη πως οι περισσοτερες τα γνωριζουμε αυτα απλα ειτε δεν τα διεκδικουμε επαρκως ειτε συμβαινουν πραγματα που ειναι εκτος της βουλησης μας (οπως μια επιπλοκη) και η πορεια της καταστασης καταληγει περισσοτερο "επιθετικη" προς τις αισθησεις του νεογεννητου. Προσφατα(προ 5 ετιας) ανακαλυφθηκε οτι τα μωρα μολις γεννιουνται οχι απλα αισθανονται τον πονο (ενω παλαιοτερα πιστευαν οτι δεν ενιωθαν) αλλα βιωνουν την αισθηση πολυ εντονοτερα απο τους ενηλικες.

Υπαρχει ενα βιβλιο του Λεμπουαγιε που λεγεται "Για μια γεννηση χωρις βια" και ειναι γραφει-ποιητικα θα ελεγα-το τι θεωρει οτι νιωθει, σκεφτεται, αισθανεται η συνειδηση του νεογεννητου και πως μπορουμε να το καλοσωρισουμε στον εξωμητριο κοσμο οσο πιο ομαλα γινεται.

Το στρες είναι σωματοποιημένα συναισθήματα με ποικίλες αιτίες.

Ο τοκετός είναι μια δύσκολη εμπειρία (ανεξαρτήτως τρόπου έκβασης) για τις γυναίκες και κυρίως για το μωρό. 

Πολύ περισσότερες πιθανότητες έχει ένα μωρό να βιώσει στρες λόγω του αποχωρισμού του από τη μητέρα αμέσως μετά τον τοκετό, (και αυτό είναι κάτι που μπορείς να διεκδικήσεις) παρά από την ίδια την καισαρική. Αναφέρομαι στο κομμάτι του στρες καθαρά. 

Εάν το μωρό έρθει στον κόσμο με σεβασμό, το δώσουν στη μητέρα του αμέσως μόλις βγει από την κοιλιά της και θηλάσει, τότε για ποιο λόγο να υπάρξει μετατραυματικό στρες?

Οι επιπλοκές στη γέννα όμως, είναι ένα κομμάτι που δεν μπορούμε να προβλέψουμε, ούτε και να επέμβουμε. 

Καμιά φορά είναι αναγκαίο το να αποχωριστεί μία μητέρα το παιδί της, γιατί αυτό θα είναι το καλύτερο που πρέπει να γίνει. 

 

Επεξεργάστηκαν 6 Μαίου,2020 by jellyfishch

[λουκουμαδάκι]

11 ώρες πρίν, Mikraki2207 είπε:

Εχω γεννησει εδω και μήνες βέβαια αλλα τωρα άρχισε να με τρωει πιο πολύ μέσα μου αυτό. Κάποια στιγμή στο φόρουμ ειχα διαβασει για το μετατραυματικό στρες που έχουν κάποια μωρά που δε γεννιούνται όπως τα προοριζει η φυση να γεννηθούν, κι απο τοτε αυτο χώθηκε στο κεφαλι μου και τειγυρνουσε. Εγω γεννησα με καισαρική τομή, κατεπείγουσα κιόλας έναν μηνα νωρίτερα απο την πητ. Ενω πιστευω ότι θα πρεπε τουλάχιστον να μου το ακουμπήσουν πάνω μου, μονο μου τον εδειξαν και τον πηρανε. Εκλαψε πολύ το μανάρι μου κι εγω παρεα και πλέον σκέφτομαι οτι αυτο το βιαιο ανοιγμα της κοιλιας και εισβολη στο χωρο του και ότι τον βγαλανε εξω ενω δεν ήταν έτοιμος και ουτε μπορούσε να αντιδράσει, ισως να του έχει προκαλεσει καποιο τραυμα . Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τις γνώμες σας ή ίσως καποια ξέρει κατι παραπάνω πανω σε αυτο. Θέλω να κάνω τα πάντα ωστε να διορθωσω ότι μπορω. Στο ίντερνετ διαβασα ότι υπάρχουν και ψυχοθεραπείες μωρων γιαυτό το λογο, αστειο μου φαίνεται αλλα υπάρχει. Μου φαίνεται τοσο λογικο να χει καποιο τραυμα, αφού ακόμα κι εγω εχω μετα τη γέννα, οχι επειδή με κοψανε αλλα επειδή δεν ένιωσα τον πονο, επειδή ο αντρας της ζωής μου βγηκε με το ζόρι απο τη κοιλια, επειδη τον πήρανε μακριά μου και δεν ήμουν η πρώτη που τον πήρε αγκαλιά (καθε φορά που το σκέφτομαι αυτο κλαιω). Αυτα! Θα μπορούσα να γράψω κι αλλα, αλλα δεν είστε ψυχολογοι. 

Και τωρα μόλις διαβασα αρθρο για το vaginal seeding και στεναχωρηθηκα ακόμα πιο πολυ που στο μωρό μου δεν προσφερα κατι τόσο απλο. Και απλώς πηγε σε ενα πολύ φωτεινο δωματιο με αλλα δεκα μωρα. 

Σου τα είπαν τα κορίτσια όλα πολύ ωραία. Μίλησε με κάποιον ειδικό με το θέμα και θα σε βοηθήσει σε όλες σου τις απορίες θα δεις. Εγώ θα προσθέσω κάτι ακόμα να το έχεις στο μυαλό σου γενικά. Δεν μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από τα αρνητικά συναισθήματα και τις επώδυνες εμπειρίες. Θα τα βιώσουν όλα στη ζωή τους. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε πάντα εκεί να τα 'ακούμε' να τα αποφορτίζουμε και πάντα να ξέρουν ότι έχουν μια αγκαλιά να ξεσπάσουν. Ξέρει το μωρό σου ότι είσαι εκεί για αυτό να είσαι σίγουρη, φαίνεται από τις ανησυχίες σου τον τρόπο που περιγράφεις τη σχέση σας και εσένα σαν άνθρωπο. Στη διαχείριση του όποιου τραύματος πιστεύω τα πας και θα τα πας εξαιρετικά! Σου μιλάω σαν μαμά με μωρό πρόωρο και λίγες μέρες θερμοκοιτίδα. Σε καταλαβαίνω. Αγκαλιάζεις,αγαπάς και όλα θα πάνε καλά! 

[Sentir...natureza]

Just now, jellyfishch είπε:

 Καμιά φορά είναι αναγκαίο το να αποχωριστεί μία μητέρα το παιδί της, γιατί αυτό θα είναι το καλύτερο που πρέπει να γίνει. 

Φυσικα, καποιες φορες ειναι αναγκαιο, δεν διαφωνω καθολου σε αυτο. Η διαφωνια μου εγκειται στο τι θεωρειται στρες σε καθε περιπτωση. Στην μια περιπτωση (του φυσιολογικου τοκετου) ειναι ενας εγγενης αγωνας επιβιωσης του σωματος βασει βιολογικων αιτιων και στην αλλη (αποχωρισμος απο την μητερα) ενας συναγερμος κινδυνου προερχομενος απο εξωγενεις παραγοντες. Ειναι οι ιδιες ορμονες αλλα δρουν σε διαφορετικα επιπεδα στο σωμα. 

[Iris89]

Εγώ δεν είχα ακούσει ποτέ για το μετατραυματικό στρες που μπορεί να βιώνει ένα μωρό μετά την καισαρική. @Mikraki2207Δεν ξέρω αν σε καθησυχάσει αυτό, αλλά στο Pubmed, στην μεγαλύτερη βάση που ανεβαίνουν όλα τα ιατρικά άρθρα παγκοσμίως (που είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα βέβαια), δεν έχει υπάρξει καμία απολύτως μελέτη που να αναφέρεται σε μετατραυματικό στρες που μπορεί να βιώνουν τα βρέφη μετά από καισαρική. Υπάρχουν μελέτες όμως που αναφέρονται στο στρες που βιώνει η μητέρα μετά από μία τέτοια διαδικασία. Μία πρόσφατη είναι εδώ: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6937939/ Νομίζω αξίζει να το διαβάσεις, γιατί αναφέρεται σε κατεπείγουσες επεμβάσεις καισαρικής. 

[Adios amigos]

Προς τη θεματοθετρια: Δε θα νιώσω τύψεις για τον τρόπο που λειτουργεί το σώμα μου. Δε θα νιώσω τύψεις για τον μη ιδανικό και ονειρεμένο τοκετό μου.

Εάν ο καλύτερος τρόπος, για τη δική μου περίπτωση , για το δικό μου σώμα και το δικό μου παιδί θα ήταν να έρθει στα χέρια μου με μία επείγουσα καισαρική, θα δόξαζα κάθε στιγμή αυτής της εμπειρίας. 

Με φιλική διάθεση σου εύχομαι κάθε ευτυχία με το παιδάκι σου. 

[Sentir...natureza]

Just now, jellyfishch είπε:

Εάν το μωρό έρθει στον κόσμο με σεβασμό, το δώσουν στη μητέρα του αμέσως μόλις βγει από την κοιλιά της και θηλάσει, τότε για ποιο λόγο να υπάρξει μετατραυματικό στρες?

H προσαρμογη στον εξω κοσμο δεν σταματαει με τον τοκετο. Ο σεβασμος στην αναγκη του να γεννηθει ομαλα ειναι το ξεκινημα (μεγαλης σημαντικοτητας) και συνεχιζεται τους πρωτους μηνες αλλα και τον πρωτο χρονο του μωρου. Γι'αυτο και θεωρω οτι παντα υπαρχει χωρος και χρονος για θεραπεια απο καποιο περιγεννητικο τραυμα αν η μητερα αφουγκραζεται τις αναγκες του και εχει θεληση να το κανει να αισθανθει οτι ο εξωμητριος κοσμος ειναι ενα ασφαλες μερος.

[Adios amigos]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Φυσικα, καποιες φορες ειναι αναγκαιο, δεν διαφωνω καθολου σε αυτο. Η διαφωνια μου εγκειται στο τι θεωρειται στρες σε καθε περιπτωση. Στην μια περιπτωση (του φυσιολογικου τοκετου) ειναι ενας εγγενης αγωνας επιβιωσης του σωματος βασει βιολογικων αιτιων και στην αλλη (αποχωρισμος απο την μητερα) ενας συναγερμος κινδυνου προερχομενος απο εξωγενεις παραγοντες. Ειναι οι ιδιες ορμονες αλλα δρουν σε διαφορετικα επιπεδα στο σωμα. 

Δηλαδή? σε ποια επίπεδα αναφέρεσαι? Δεν είμαι γιατρός για να γνωρίζω εάν έχει διαφορά η αδρεναλίνη που εκκρίνεται αυτόματα, όπως ανέφερες (εάν ισχύει αυτό και δεν τρομάζει το έμβρυο λόγω της κίνησης της  μήτρας) με την αδρεναλίνη του φόβου εγκατάλειψης. Θα ήθελα αν θέλεις να παραθέσεις πηγή, τη βρίσκω ενδιαφέρουσα την πρόταση. 

Επίσης, τι θεωρείς περιγεννητικό τραύμα? 

 

Επεξεργάστηκαν 6 Μαίου,2020 by jellyfishch

[Maya14]

@Mikraki2207 Θα μιλήσω  αυστηρά , όπως χρειάστηκε να μου μιλησουν κι εμένα .Αν δεν είσαι έτοιμη, μη διαβάσεις τα παρακάτω.

 Έκανα προγραμματισμένη καισαρική , για ιατρικούς λόγους, και το μωρό μου και εγώ τα πήγαμε πάρα πολύ καλά. Ούτε μπόρεσα να θηλάσω. Και; Σταμάτησε η γη να γυριζει; Συνελθε! Σταμάτα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, αλήθεια. Δεν έχει ειλικρινά κανένα νόημα, τελειώσε, έγινε, τέρμα. Έχεις γερό παιδί στην αγκαλιά σου; Τελεια! Απόλαυσε το! Το υπέροχο ταξίδι της μητρότητας δεν ξεκινάει και τελειώνει με το είδους του τοκετού.  Επίσης σταμάτα να ρίχνεις "ευθυνες" στην καισαρική για θέματα και προβλήματα που έχουν αλλού την ρίζα. Θα στο πάω και ένα βήμα παραπέρα. Οι γυναίκες που συλλάβανε με εξωσωματική και δεν βιώσανε την φυσική σύλληψη, μήπως τα παιδιά που γεννηθήκαν με εξωσωματική και με τόσες βιολογικές παρεμβάσεις πρέπει να κάνουν απο τον σαραντισμό ψυχοθεραπεία ; Και οι γυναίκες που κάνανε με δότρια ωαρίου; Και οι γυναίκες που κάνανε το υπέρτατο καλό και υιοθετήσαν; Ειναι μάνες β κατηγορίας μήπως; Μακάρι όλες να πιάναμε παιδί στον πρώτο μήνα προσπάθειας, να είχαμε τέλειες και τελειόμηνες εγκυμοσύνες, με υπέροχους σχεδόν εκστατικούς φυσικούς τοκετούς, όπου το μωρό θα θήλαζε απο το πρώτο δευτερόλεπτο ενώ ο πλακούντας ακόμα θα παλλόταν. Δεν συμβαίνει σε όλες μας, χωνεψε το και προχώρα και να χαίρεσαι το μωρό σου. Αυτά. 

[λουκουμαδάκι]

Just now, Maya14 είπε:

@Mikraki2207 Θα μιλήσω  αυστηρά , όπως χρειάστηκε να μου μιλησουν κι εμένα .Αν δεν είσαι έτοιμη, μη διαβάσεις τα παρακάτω.

 Έκανα προγραμματισμένη καισαρική , για ιατρικούς λόγους, και το μωρό μου και εγώ τα πήγαμε πάρα πολύ καλά. Ούτε μπόρεσα να θηλάσω. Και; Σταμάτησε η γη να γυριζει; Συνελθε! Σταμάτα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, αλήθεια. Δεν έχει ειλικρινά κανένα νόημα, τελειώσε, έγινε, τέρμα. Έχεις γερό παιδί στην αγκαλιά σου; Τελεια! Απόλαυσε το! Το υπέροχο ταξίδι της μητρότητας δεν ξεκινάει και τελειώνει με το είδους του τοκετού.  Επίσης σταμάτα να ρίχνεις "ευθυνες" στην καισαρική για θέματα και προβλήματα που έχουν αλλού την ρίζα. Θα στο πάω και ένα βήμα παραπέρα. Οι γυναίκες που συλλάβανε με εξωσωματική και δεν βιώσανε την φυσική σύλληψη, μήπως τα παιδιά που γεννηθήκαν με εξωσωματική και με τόσες βιολογικές παρεμβάσεις πρέπει να κάνουν απο τον σαραντισμό ψυχοθεραπεία ; Και οι γυναίκες που κάνανε με δότρια ωαρίου; Και οι γυναίκες που κάνανε το υπέρτατο καλό και υιοθετήσαν; Ειναι μάνες β κατηγορίας μήπως; Μακάρι όλες να πιάναμε παιδί στον πρώτο μήνα προσπάθειας, να είχαμε τέλειες και τελειόμηνες εγκυμοσύνες, με υπέροχους σχεδόν εκστατικούς φυσικούς τοκετούς, όπου το μωρό θα θήλαζε απο το πρώτο δευτερόλεπτο ενώ ο πλακούντας ακόμα θα παλλόταν. Δεν συμβαίνει σε όλες μας, χωνεψε το και προχώρα και να χαίρεσαι το μωρό σου. Αυτά. 

Εγώ λέω να σβήσεις όλα αυτά που έγραψες να σεβαστείς το συναίσθημα αυτής της κοπέλας και να μαζέψεις την 'αυστηρότητα' που λάθος σου προσέφεραν και να μη τη συνεχίζεις από εδώ και από εκεί. Δεν θα χωνέψει τίποτα δεν θα ξεχάσει τίποτα ούτε θα συνέλθει με τις 'συμβουλές' σου.Η κοπέλα θέλει να λύσει το πρόβλημα που (δικαίως) την απασχολεί και καλά κάνει και ψάχνεται και μιλάει και θα πάρει βοήθεια.