Καλ(κ)ομαθημενα παιδια... Μπορουμε να το αποφύγουμε???

[ΑΡΓΚ]

Νομίζω ότι τελικά ο κακομαθημένος είναι για τους περισσότερους κάτι τελείως υποκειμενικό και με πολύ διαφορετικούς ορισμούς. Μην πω ότι ο κακομαθημένος για τον έναν, παίρνει και εύγε για τον άλλον.

Να δώσω μερικά παραδείγματα:

1) Το παιδί που κάνει κούνια όρθιο, είναι ένα αθώο παιδί που διασκεδάζει ή είναι κακομαθημένο; Πατάει με τα παπούτσια, εκεί που ο άλλος θα καθήσει, άρα ναι; 

2) Το παιδί που διαμαρτύρεται γιατί η κούνια είναι λερωμένη από τα παπούτσια του προηγούμενου, είναι δικαιολογημένα αγανακτισμένο ή κακομαθημένο; Έχει την απαίτηση να μην λερωθεί στην παιδική χαρά και προκαλεί και αναστάτωση,άρα είναι;

3) Το παιδί που λέει ανέκδοτα στην τάξη, έχει χιούμορ ή είναι κακομαθημένο; Διακόπτει την αναμενόμενη λειτουργία της τάξης, άρα κακομαθημένο;

4) Το παιδί που ενώ παρακολουθεί με προσήλωση το μάθημα, ενοχλείται από το ανέκδοτο και διαμαρτύρεται; Είναι επιμελής  και νομοταγής μαθητής ή ένα κακομαθημένο που καρφώνει το συμμαθητή του για να φανεί το ίδιο καλό στο δάσκαλο;

5) Το παιδί που διηγείται τις διακοπές του στην Ρώμη στο προαύλιο, είναι ένα φυσιολογικά ενθουσιασμένο παιδί που μοιράζεται μία εμπειρία, ή ένα κακομαθημένο που κοκορεύεται όταν ο συμμαθητής του δεν μπορεί να πάει διακοπές πουθενά;

6) Το παιδί που έχει 3 χρόνια να πάει διακοπές, και θα γυρίσει στο προηγούμενο παιδί και θα πει "α παράτα μας βρε ψώνιο", είναι ένα κακομαθημένο ζηλιάρικο που θέλει να χαλάσει τη χαρά του άλλου, ή ένα δικαιολογημένα στεναχωρημένο παιδί που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί το πρόβλημα;

 

[Anna3011]

Just now, Έσπερος είπε:

Πραγματικά φορτιστηκαμε πολυ. Λες και ηταν συζητηση για θηλασμο! 

αυτα που λες τα καταλαβαινω σαν γενικο πλαισιο. στην πραξη καπου κολλάω. Ας πουμε με το ντουλαπι. Καταλαβαινω οτι ειναθ μερος της αναπτυξης του το να ανοιγοκλείσει την πορτα, να βαλει ενδεχομενως κ δυναμη για να δει τι θα γινει. Δεν με ενοχλει, ειμαι διπλα και εξηγω ή δειχνω πώς το κλείνουμε απαλά. Καποια στιγμη ομως καταλαβαινω οτι η  εξερεύνηση γινεται κοπάνημα απο ανία ή για προσέλκυση προσοχής. Εκει τι κανω; Επεμβαίνω μονο την ωρα εκεινη ή απομακρύνω καθε φορα για να μη γινει καθολου (το ντουλαπι εξαλλου μπορει να χαλασει εκτος του οτι ο θόρυβος ενοχλει διπλα). ή τελικα δεν επρεπε να το αφησω εξ αρχης; Αντιστοιχα το πέταγμα παιχνιδιών κατω κλπ. Ή αλλο παραδειγμα. παιδακι 3-4 χρονων, οι γονεις του ειναι με μια παρεα. Λογικο ειναι να βαριεται, θα του δώσω δουν παιχνιδια, ζωγραφική, ισως καποιος το παει μια βολτα, ειναι θεμιτό ομως να πεις και οτι καποια στιγμη θες να συζητησεις κατι κ να περιμενει λιγο; και αν ναι σε ποια ηλικια; στα 2, τα 3, τα 4; 

Δεν υπάρχει βρε συ Έσπερος manual για το τι πρέπει να επιτρέπει ή να απαγορεύει ένας γονιός όταν το παιδί είναι 2, 3 ή 4 χρονών. Δεν πάει απαραίτητα ούτε με την ηλικία, ούτε με τα αναπτυξιακά στάδια, είναι θέμα επιλογής του γονιού για το πως επιθυμεί να το διαπαιδαγωγήσει, άλλος πιο αυστηρά, άλλος πιο χαλαρά. Προσωπικά και επειδή τα παιδιά μας είναι στην ίδια ηλικία, θα σου πω ότι προς το παρόν βάζω όρια όταν κάνει πράγματα που με ενοχλούν ή είναι επικίνδυνα για τη σωματική της ακεραιότητα. Το τι όμως θεωρώ εγώ ενοχλητικό είναι κάτι που πιθανό εσένα να μη σε ενοχλεί ή και το αντίστροφο και είμαι σίγουρη ότι αν ερωτηθεί και το υπόλοιπο φόρουμ άκρη δε θα βγάλεις (βλέπε παράδειγμα τσουλήθρα ). Εγώ πχ. ενοχλούμαι όταν ρίχνει με μανία όλα τα παιχνίδια κάτω, στην αρχή την αφήνω και μετά της λέω ότι πονέσανε τα αυτάκια της μαμάς και την παροτρύνω να τα μαζέψουμε μαζί. Κάποτε πιάνει κάποτε όχι. Αν πάει να χαλασει κάτι πχ. ντουλάπι, της εξηγώ αυτό ακριβώς, ότι θα το χαλάσει με τα χτυπήματα και πρέπει να σταματήσει. Μη φοβάσαι, όλα τα καταλαβαίνουν. Όμως θα ξαναπώ, αυτά τα κάνω εγώ βάσει των δικών μου αντιλήψεων για το πως θέλω να το μεγαλώσω και βάσει το πως με πάει το ίδιο το παιδί. Γι αυτό και θα πρότεινα σε αυτά τα θεματα να αυτοσχεδιάζεις. Ωραία και η ανάλυση συμπεριφορών αλλά δεν προσφέρει πάντα πολλά, κάποιες φορές μάλιστα οι πολλές γνώμες από τελείως διαφορετικούς ανθρώπους αποσυντονίζουν.

[vicky86]

πρίν από 19 λεπτά , Έσπερος είπε:

Πραγματικά φορτιστηκαμε πολυ. Λες και ηταν συζητηση για θηλασμο! 

αυτα που λες τα καταλαβαινω σαν γενικο πλαισιο. στην πραξη καπου κολλάω. Ας πουμε με το ντουλαπι. Καταλαβαινω οτι ειναθ μερος της αναπτυξης του το να ανοιγοκλείσει την πορτα, να βαλει ενδεχομενως κ δυναμη για να δει τι θα γινει. Δεν με ενοχλει, ειμαι διπλα και εξηγω ή δειχνω πώς το κλείνουμε απαλά. Καποια στιγμη ομως καταλαβαινω οτι η  εξερεύνηση γινεται κοπάνημα απο ανία ή για προσέλκυση προσοχής. Εκει τι κανω; Επεμβαίνω μονο την ωρα εκεινη ή απομακρύνω καθε φορα για να μη γινει καθολου (το ντουλαπι εξαλλου μπορει να χαλασει εκτος του οτι ο θόρυβος ενοχλει διπλα). ή τελικα δεν επρεπε να το αφησω εξ αρχης; Αντιστοιχα το πέταγμα παιχνιδιών κατω κλπ. Ή αλλο παραδειγμα. παιδακι 3-4 χρονων, οι γονεις του ειναι με μια παρεα. Λογικο ειναι να βαριεται, θα του δώσω δουν παιχνιδια, ζωγραφική, ισως καποιος το παει μια βολτα, ειναι θεμιτό ομως να πεις και οτι καποια στιγμη θες να συζητησεις κατι κ να περιμενει λιγο; και αν ναι σε ποια ηλικια; στα 2, τα 3, τα 4; 

Στα υπολοιπα δ ξερω αν εχω κτ να προτεινω

Οσον αφορα αυτο, δ ειναι το ιδιο το μωρο των 6-9μ που πεταει τα παιχνιδια με το νηπιο των 18μ ποσο μαλλον των 3κ πανω. Εννοω οτι στη δευτερη κατηγορια, εχω μια μεγαλυτερη απαιτηση να μην σπανε τα παιχνιδια, να κλεινουν πιο ηρεμα πορτες

Στα 2θα με διακοψουν πιο πολυ, θα παω καπου που θα περασουν καλα(εστω μια ταβερνα με χωρο κ μαζι μου ενα σωρο παιχνιδια). Στα 4 εχω πιο πολλες απαιτησεις. Θα ζητησω απο την κορη μου να περιμενει να τελειωσω την συζητηση με τον μπαμπα της πριν της απαντησω(δ μιλαμε για κτ επειγον τυπου χτυπημα, κ δ θα την θυμηθω δυο ωρες μετα). Παλι θα προτιμησω πιο friendly χωρους κ γενικα θα φροντισω να περασουν καλα

(μαθανε στο προνηπιο η μεγαλη ενα πολυ ωραιο τραγουδακι για να μην διακοπτουν, το λεει συχνα, δ μπορω να πω οτι το ακολουθει ομως) 

Βασικα  το να μην σπανε τα παιχνιδια δ ειναι ακριβως απαιτηση, απλα αν κανουν κτ τετοιο ξερουν οτι δ θα το αντικαταστησω, οποτε ο, τι τους αρεσει κ το θελουν πρεπει να το προσεχουν

[Έσπερος]

@Anna3011 δεν ρωτάω για να μου πουν οι άλλοι γονείς τι επιτρέπουν και τι απαγορεύουν (αν και θεωρώ χρήσιμη τη συζήτηση, να παίρνω καμιά ιδέα. συνήθως έχω την αίσθηση ότι επιτρέπω πολλά, σπάνια έχω βρεθεί στη θέση να απαιτώ πιο πολλά). Αλλά το θέμα δεν είναι τι μας ενοχλεί και τι σκοπεύουμε να ανεχτούμε ή όχι, είναι και το αναπτυξιακό στάδιο στο οποίο βρίσκεται το παιδί, αν είναι έτοιμο να δεχτεί αυτό που λέμε. Γι αυτό ρωτάω. Γιατί έχω την αίσθηση ότι στην ηλικία που είναι τώρα τα παιδιά μας, όντως σιγά σιγά έχει νόημα να επιμένουμε σε κάποια πράγματα και να περιμένουμε ότι θα δούμε ανταπόκριση. Γενικά όπως μου τα έγραψε η @vicky86 το φανταζόμουν. 

[kotsifikos]

13 hours ago, Έσπερος said:

Ή αλλο παραδειγμα. παιδακι 3-4 χρονων, οι γονεις του ειναι με μια παρεα. Λογικο ειναι να βαριεται, θα του δώσω δουν παιχνιδια, ζωγραφική, ισως καποιος το παει μια βολτα, ειναι θεμιτό ομως να πεις και οτι καποια στιγμη θες να συζητησεις κατι κ να περιμενει λιγο; και αν ναι σε ποια ηλικια; στα 2, τα 3, τα 4; 

Γύρω στα 4 αρχίζουν και το καταλαβαίνουν αυτό αλλά και οι γονείς πρέπει να προσαρμόζονται στην κάθε περίσταση. Πχ δεν έχω από τον γιο μου την απαίτηση να κάθεται στην ταβέρνα (χωρίς να έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον) τρεις ώρες χωρίς να γκρινιάξει ή χωρίς να θέλει να ασχοληθώ μαζί του, να μιλήσουμε ή να παίξουμε μαζί. Θα βγω για φαγητό και θα καθίσω το πολύ 2 ώρες γιατί ξέρω πως μέχρι εκεί μπορεί να καθίσει και το παιδί, αν οι δύο ώρες γίνουν 3-4 δεν θα περάσει κανείς από εμάς καλά αλλά εκεί θα φταίω εγώ όχι το παιδί. Όμως όταν έρχεται κόσμος στο σπίτι  ή πάμε εμείς σε ένα σπίτι που υπάρχουν παιδιά οπότε και το παιδί έχει πολλά πράγματα να κάνει είμαι λίγο πιο ''απαιτητική'' του εξηγώ πως τώρα μιλάω, εκείνος μπορεί να παίξει και ότι θέλει θα το συζητήσουμε αργότερα, δεν το έχει κατακτήσει ακόμα ολοκληρωτικά όμως είμαστε σε καλό δρόμο.

[erin0000]

Από όλη τη συζήτηση, αυτό που εγώ συμπέρανα είναι πως δεν πρέπει να έχουμε ένα manual στο μυαλό μας.

Το manual θα σου λέει τι επιτρέπεται και τι όχι, ανά περίπτωση και τι χειρισμούς πρέπει να κάνει ο γονιός. Θα σου λέει τι ορίζεται σαν κακομαθημένο και τι σαν καλομαθημένο, κτλ.

Επειδή όμως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη, δεν είναι σωστό να βάζουμε τόσο στενά καλούπια. 

Επιπλέον καλό είναι να γινόμαστε εμείς οι ίδιες το παράδειγμα που θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας. 

 

 

[Έσπερος]

12 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Νομίζω ότι τελικά ο κακομαθημένος είναι για τους περισσότερους κάτι τελείως υποκειμενικό και με πολύ διαφορετικούς ορισμούς. Μην πω ότι ο κακομαθημένος για τον έναν, παίρνει και εύγε για τον άλλον.

Να δώσω μερικά παραδείγματα:

1) Το παιδί που κάνει κούνια όρθιο, είναι ένα αθώο παιδί που διασκεδάζει ή είναι κακομαθημένο; Πατάει με τα παπούτσια, εκεί που ο άλλος θα καθήσει, άρα ναι; 

2) Το παιδί που διαμαρτύρεται γιατί η κούνια είναι λερωμένη από τα παπούτσια του προηγούμενου, είναι δικαιολογημένα αγανακτισμένο ή κακομαθημένο; Έχει την απαίτηση να μην λερωθεί στην παιδική χαρά και προκαλεί και αναστάτωση,άρα είναι;

3) Το παιδί που λέει ανέκδοτα στην τάξη, έχει χιούμορ ή είναι κακομαθημένο; Διακόπτει την αναμενόμενη λειτουργία της τάξης, άρα κακομαθημένο;

4) Το παιδί που ενώ παρακολουθεί με προσήλωση το μάθημα, ενοχλείται από το ανέκδοτο και διαμαρτύρεται; Είναι επιμελής  και νομοταγής μαθητής ή ένα κακομαθημένο που καρφώνει το συμμαθητή του για να φανεί το ίδιο καλό στο δάσκαλο;

5) Το παιδί που διηγείται τις διακοπές του στην Ρώμη στο προαύλιο, είναι ένα φυσιολογικά ενθουσιασμένο παιδί που μοιράζεται μία εμπειρία, ή ένα κακομαθημένο που κοκορεύεται όταν ο συμμαθητής του δεν μπορεί να πάει διακοπές πουθενά;

6) Το παιδί που έχει 3 χρόνια να πάει διακοπές, και θα γυρίσει στο προηγούμενο παιδί και θα πει "α παράτα μας βρε ψώνιο", είναι ένα κακομαθημένο ζηλιάρικο που θέλει να χαλάσει τη χαρά του άλλου, ή ένα δικαιολογημένα στεναχωρημένο παιδί που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί το πρόβλημα;

Σε κάποια από αυτά που αναφέρεις πιστεύω ότι μόνο και μόνο η ταμπέλα είναι άδικη για το παιδί γιατί όλα αντικατοπτρίίζουν συμπεριφορές γονέων, όπως το 1 και το 2. Δεν κρίνω τι θεωρώ σωστό και τι όχι, απλώς πιστεύω ότι ειδικά για τέτοιες ηλικίες, οποιαδήποτε αντίδραση είναι καθαρά κάτι που πέρασε από τον γονιό ως επιτρεπτό ή μη, ως σωστό ή λάθος. 

 

Τα υπόλοιπα είναι πιο περίπλοκα και ο καθένας θα τα κρίνει δυστυχώς ανάλογα με τις δικές του απόψεις, την ιδεολογία και την κοινωνική ευαισθησία του.

 

Για συμπεριφορές μικρών παιδιών γενικά δεν έχω άποψη γιατί δεν ξέρω τι είναι αναμενόμενο για κάθε ηλικία και τι όχι, ώστε να κρίνω. Ό,τι και να πω δηλαδή θα είναι υποκειμενικό και ίσως προκατειλημμένο επειδή θα ξέρω κάποια πράγματα για τον γονιό, τις απόψεις του, τις συνθήκες της οικογένειας κλπ. Για μεγαλύτερα παιδιά πάντως, που έχω μια εικόνα από τη συμπεριφορά τους στο σχολείο (δεν είναι απαραίτητο ότι έτσι συμπεριφέρονται και στο σπίτι), δεν χρησιμοποιώ εύκολα τον χαρακτηρισμό. Όσες φορές το έχω χρησιμοποιήσει, απ' όσο μπορώ να φέρω στο μυαλό μου, ήταν ένας συνδυασμός παραγόντων. Μέσες άκρες ένα προφίλ που είχε τα περισσότερα από τα εξής χαρακτηριστικά: γονείς που δικαιολογούν οποιαδήποτε συμπεριφορά και κανακεύουν κιόλας, άσχημη συμπεριφορά και προς συμμαθητές, όχι μόνο σε καθηγητές, πλήρη άρνηση για συμμόρφωση σε οποιονδήποτε απλό κανόν, τον αέρα ότι "εγώ κάνω ό,τι θέλω γιατί είμαι πολύ μάγκας / πολύ έξυπνη / πρωταθλητής στο μπάσκετ κλπ", είτε μεγάλη οικονομική άνεση είτε αρκετές δυσκολίες, αλλά και στις δύο περιπτώσεις απεριόριστη παροχή υλικών αγαθών. Τώρα που καλοσκέφτομαι πάντως, μετριούνται στα δάχτυλα οι περιπτώσεις που φέρνω στο μυαλό μου (είμαστε μεγάλο σχολείο, αντίστοιχο ενός μεγάλου σχολείου αστικού κέντρου, δηλαδή έχω εικόνα αρκετών μαθητών, όχι 10-15 ανά τάξη). Και συνήθως αυτή η συμπεριφορά μαθαίνουμε ότι μεταφέρεται και στο Λύκειο, ενώ σε άλλες ζόρικες περιπτώσεις τα παιδιά ηρεμούν σιγά σιγά όσο μεγαλώνουν και βρίσκουν έναν δρόμο. 

[Fenia27]

13 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Νομίζω ότι τελικά ο κακομαθημένος είναι για τους περισσότερους κάτι τελείως υποκειμενικό και με πολύ διαφορετικούς ορισμούς. Μην πω ότι ο κακομαθημένος για τον έναν, παίρνει και εύγε για τον άλλον.

Να δώσω μερικά παραδείγματα:

1) Το παιδί που κάνει κούνια όρθιο, είναι ένα αθώο παιδί που διασκεδάζει ή είναι κακομαθημένο; Πατάει με τα παπούτσια, εκεί που ο άλλος θα καθήσει, άρα ναι; 

2) Το παιδί που διαμαρτύρεται γιατί η κούνια είναι λερωμένη από τα παπούτσια του προηγούμενου, είναι δικαιολογημένα αγανακτισμένο ή κακομαθημένο; Έχει την απαίτηση να μην λερωθεί στην παιδική χαρά και προκαλεί και αναστάτωση,άρα είναι;

3) Το παιδί που λέει ανέκδοτα στην τάξη, έχει χιούμορ ή είναι κακομαθημένο; Διακόπτει την αναμενόμενη λειτουργία της τάξης, άρα κακομαθημένο;

4) Το παιδί που ενώ παρακολουθεί με προσήλωση το μάθημα, ενοχλείται από το ανέκδοτο και διαμαρτύρεται; Είναι επιμελής  και νομοταγής μαθητής ή ένα κακομαθημένο που καρφώνει το συμμαθητή του για να φανεί το ίδιο καλό στο δάσκαλο;

5) Το παιδί που διηγείται τις διακοπές του στην Ρώμη στο προαύλιο, είναι ένα φυσιολογικά ενθουσιασμένο παιδί που μοιράζεται μία εμπειρία, ή ένα κακομαθημένο που κοκορεύεται όταν ο συμμαθητής του δεν μπορεί να πάει διακοπές πουθενά;

6) Το παιδί που έχει 3 χρόνια να πάει διακοπές, και θα γυρίσει στο προηγούμενο παιδί και θα πει "α παράτα μας βρε ψώνιο", είναι ένα κακομαθημένο ζηλιάρικο που θέλει να χαλάσει τη χαρά του άλλου, ή ένα δικαιολογημένα στεναχωρημένο παιδί που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί το πρόβλημα;

 

 

Εδωσες πολυ ωραια παραδειγματα...Ενα περιστατικο μπορει να ερμηνευτει πολυ διαφορετικα...

 

Βεβαια το αν ειναι κακομαθημενο ενα παιδι, νομιζω θα το δειξει η συμπεριφορα του οταν του γινει μια παρατηρηση πχ στο 3ο παραδειγμα...Θα δεχτει την παρατηρηση απο την δασκαλα ζητωντας συγνωμη ή θα την απαξιωσει?

 

το παιδακι στο 4ο παραδειγμα θα δεχτει την συγνωμη εαν αυτη υπαρξει? Η θα συνεχισει την "γκρινια" κατα του συμμαθητη του?

 

Στο παραδειγμα με το ταξιδι, εξαρταται παλι απο τον τονο του παιδιου, αν γινονται χαρακτηρισμοι τυπου "εσυ δεν μπορεις να πας" κτλ...

 

Το παραδειγμα της παιδικης χαρας ειναι υποκειμενικο, δεν θα περιμενα σαν γονιος να μην λερωθει το παιδι ωστε να του το περασω και ουτε με ενοχλει αν δω παιδια με τα ποδια στην κουνια...

 

Βεβαια αν μια τυχαια μαμα, πλησιαζε το παιδι που εκανε κουνια με τα ποδια επανω και του εκανε παρατηρηση, το παιδι θα απαντουσε ευγενικα ή οχι? 

 

Νομιζω δηλαδη, οτι η συμπεριφορα ενος παιδιου καθοριζει αν ειναι κακομαθημενο ή οχι...Η αντιδραση του σε μια παρατηρηση, στο οχι και στο μη...Ποσο ευκολα μπορει να δεχτει οτι εκανε λαθος, να ζητησει συγνωμη...

[Έσπερος]

5 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

Νομιζω δηλαδη, οτι η συμπεριφορα ενος παιδιου καθοριζει αν ειναι κακομαθημενο ή οχι...Η αντιδραση του σε μια παρατηρηση, στο οχι και στο μη...Ποσο ευκολα μπορει να δεχτει οτι εκανε λαθος, να ζητησει συγνωμη...

Ναι αυτό ισχύει, το αίσθημα της ντροπής, η παραδοχή του λάθους κλπ. Βέβαια κάποια από τα παιδιά που έχω χαρακτηρίσει κακομαθημένα στο σχολείο (άρα σε συγκεκριμένο πλαίσιο) είναι ευγενικά αν τους κάνεις παρατήρηση, ή δεν δίνουν  εύκολη αφορμή για να τους κάνεις παρατήρηση (δεν κάνουν πχ φασαρία στην τάξη, δεν παραβιάζουν κανόνες, δεν αντιμιλούν). Δεν ξέρω αν η ευγένειά τους είναι προσποιητή ή όχι, αλλά τους έχω αποδώσει τον χαρακτηρισμό για άλλου λόγους όπως εγωισμό, ανταγωνιστικότητα, υποτίμηση συμμαθητών και τέτοιες συμπεριφορές που συχνά κρύβουν πίσω από τους καλούς τρόπους. Και λυπάμαι που αναγκάζομαι να κάνω αυτή τη γενίκευση, αλλά συνήθως είναι κορίτσια. Κι επειδή αυτά που κάνουν δεν ενοχλούν το μάθημα, συχνά κανείς δεν ασχολείται κι έτσι τους μένει η ταμπέλα της ευγενικής / ήσυχης / καλής μαθήτριας. 

[Macgyver]

Just now, Έσπερος είπε:

Ναι αυτό ισχύει, το αίσθημα της ντροπής, η παραδοχή του λάθους κλπ. Βέβαια κάποια από τα παιδιά που έχω χαρακτηρίσει κακομαθημένα στο σχολείο (άρα σε συγκεκριμένο πλαίσιο) είναι ευγενικά αν τους κάνεις παρατήρηση, ή δεν δίνουν  εύκολη αφορμή για να τους κάνεις παρατήρηση (δεν κάνουν πχ φασαρία στην τάξη, δεν παραβιάζουν κανόνες, δεν αντιμιλούν). Δεν ξέρω αν η ευγένειά τους είναι προσποιητή ή όχι, αλλά τους έχω αποδώσει τον χαρακτηρισμό για άλλου λόγους όπως εγωισμό, ανταγωνιστικότητα, υποτίμηση συμμαθητών και τέτοιες συμπεριφορές που συχνά κρύβουν πίσω από τους καλούς τρόπους. Και λυπάμαι που αναγκάζομαι να κάνω αυτή τη γενίκευση, αλλά συνήθως είναι κορίτσια. Κι επειδή αυτά που κάνουν δεν ενοχλούν το μάθημα, συχνά κανείς δεν ασχολείται κι έτσι τους μένει η ταμπέλα της ευγενικής / ήσυχης / καλής μαθήτριας. 

Συγνώμη αλλά αρνητικές συμπεριφορές όλοι έχουμε ! Δεν είναι λίγο σκληρό να βάζεις ταμπέλα κακομαθημένου απλά για μεμονωμένες συμπεριφορές ; 

[anemoni1989]

Just now, Macgyver είπε:

Συγνώμη αλλά αρνητικές συμπεριφορές όλοι έχουμε ! Δεν είναι λίγο σκληρό να βάζεις ταμπέλα κακομαθημένου απλά για μεμονωμένες συμπεριφορές ; 

Δεν νομίζω να αναφερεται σε κατι που θα γινει μια φορά... Επειδη εχω εργαστει και εγω σε σχολειο, πολλα παιδιά ειχαν επαναλαμβανομενα ασχημβ συμπεριφορά απέναντι σε συμμαθητες τους και ακομα και στους εκπιδευτικους (ειδικα οι τελευταίοι δεν χαιρουν πιστευω πλεον καμια εκτιμησης ως επι το πλειστον)... Προφανως λοιπον και αυτα τα παιδια χαρακτηριζονταν ως κακομαθημενα!!! Δεν πιστεύω πως είναι παραλογο... 

[Έσπερος]

Just now, Macgyver είπε:

Συγνώμη αλλά αρνητικές συμπεριφορές όλοι έχουμε ! Δεν είναι λίγο σκληρό να βάζεις ταμπέλα κακομαθημένου απλά για μεμονωμένες συμπεριφορές ; 

Έγραψα παραπάνω ότι σπάνια αποδίδω τον χαρακτηρισμό αλλα μαλλον μπερδεύτηκες. Καλως ή κακως καποιες φορες χαρακτηρίζω τους μαθητες κ οχι μονο τη συμπεριφορα τους, προφανως οχι μπροστα τους. Σπανια μου ερχεται αυτος ο χαρακτηρισμός. Γιατι για τη φασαρια κ την απειθαρχία (δεν μ αρεσει η λεξη αλλα νυσταζω κ δν μ ερχεται καλυτερη) κ το να αντι μιλας υπαρχουν πολλες εξηγησεις, πολλοι παραγοντες που ερμηνεύουν τετοιες συμπεριφορες. Γι αυτο ειπα οτι γενικα το λεω αν δω πολλα χαρακτηριστικά, στα οποια μαλιστα η φασαρια ή η συμπεριφορα προς εμενα ειναι μαλλον δευτερεύουσας σημασίας. Φυσικα δεν ειναι χαρακτηρισμός που χρησιμοποιουμε επισήμως οταν συζηταμε για μαθητες στις συνεδριασεις ουτε θα το ελεγα ποτε μπροστα στους γονεις. 

[Macgyver]

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Έγραψα παραπάνω ότι σπάνια αποδίδω τον χαρακτηρισμό αλλα μαλλον μπερδεύτηκες. Καλως ή κακως καποιες φορες χαρακτηρίζω τους μαθητες κ οχι μονο τη συμπεριφορα τους, προφανως οχι μπροστα τους. Σπανια μου ερχεται αυτος ο χαρακτηρισμός. Γιατι για τη φασαρια κ την απειθαρχία (δεν μ αρεσει η λεξη αλλα νυσταζω κ δν μ ερχεται καλυτερη) κ το να αντι μιλας υπαρχουν πολλες εξηγησεις, πολλοι παραγοντες που ερμηνεύουν τετοιες συμπεριφορες. Γι αυτο ειπα οτι γενικα το λεω αν δω πολλα χαρακτηριστικά, στα οποια μαλιστα η φασαρια ή η συμπεριφορα προς εμενα ειναι μαλλον δευτερεύουσας σημασίας. Φυσικα δεν ειναι χαρακτηρισμός που χρησιμοποιουμε επισήμως οταν συζηταμε για μαθητες στις συνεδριασεις ουτε θα το ελεγα ποτε μπροστα στους γονεις. 

Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση, πολύ κατανοητή  Πάντως αν κάνουμε την αυτοκριτική μας, θα χαρακτηρίζαμε τον εαυτό μας ως παιδί κακομαθημένο η όχι ; 

4 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

(ειδικα οι τελευταίοι δεν χαιρουν πιστευω πλεον καμια

Μεγάλη συζήτηση αυτή - άλλο θέμα  

[Έσπερος]

Just now, Macgyver είπε:

Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση, πολύ κατανοητή  Πάντως αν κάνουμε την αυτοκριτική μας, θα χαρακτηρίζαμε τον εαυτό μας ως παιδί κακομαθημένο η όχι ; 

Με δεδομένο ότι συνήθως είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας, όλοι μπορεί να αναγνωρίσουμε ότι σε κάποια πράγματα ήμασταν κακομαθημένοι ως παιδιά. Εγώ πχ ήμουν σίγουρα κακομαθημένη στο ότι οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας προφυλάξουν από αναστάτωση, στενοχώριες, προβληματισμούς κλπ κι έτσι ούτε την επικαιρότητα παρακολουθούσαμε, ούτε τι προβλήματα υπήρχαν στην οικογένεια γνωρίζαμε (υγείας, εργασιακά, οικονομικά). Και αυτό το συνέχισαν και το συνεχίζουν και τώρα (λόγω της απόστασης είναι πράγματα που δεν μαθαίνω ή μαθαίνω μισά ή μου τα λέει η αδερφή μου που είναι κοντά και αντιλαμβάνεται περισσότερα, αλλά κι αυτά με το σταγονόμετρο). Κι έτσι δεν μπορώ να διαχειριστώ γενικά δυσάρεστες καταστάσεις των άλλων, με αναστατώνουν, και είχα για καιρό την άποψη ότι αυτό που κάνουν οι γονείς μας είναι το σωστό. Έτσι όποτε μαθαίναμε για διάφορα θεματα υγείας των πεθερικών μου (υπάρχουν και κάποια σοβαρά), αναρωτιόμουν γιατί μας τα λένε αφού είμαστε μακριά και δεν μπορούμε έτσι κι αλλιώς να κάνουμε κάτι, και γιατί μας αναστατώνουν κλπ. Αυτό είναι το πιο βασικό στο οποίο θεωρώ ότι ήμουν κακομαθημένη. 

 

Πάντως το ότι εμείς ήμασταν κακομαθημένοι σε κάτι, ή κάναμε πολλά παράτολμα πράγματα ή και ανάρμοστα κάποιες φορές, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τα επισημαίνουμε στα παιδιά μας. Αντίθετα αυτό μας βοηθἀει να μπούμε στη θέση τους και να καταλάβουμε γιατί συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο και να γνωρίζουμε και ενδεδειγμένους τρόπους αντιμετώπισης. Και στο σχολείο πολλές φορές οι καθηγητές που παραδέχονται ότι ως μαθητές ήταν έως και απαράδεκτοι, τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα με τους μαθητές. Όχι γιατί έχουν χαμηλές προσδοκίες στη συμπεριφορά, αλλά γιατί καταλαβαίνουν την ψυχολογία τους, ξέρουν τι να πουν και τι να αποφύγουν για να υπάρχει ομαλή συνεργασία. 

[kotsifikos]

Just now, Έσπερος said:

Με δεδομένο ότι συνήθως είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας, όλοι μπορεί να αναγνωρίσουμε ότι σε κάποια πράγματα ήμασταν κακομαθημένοι ως παιδιά. Εγώ πχ ήμουν σίγουρα κακομαθημένη στο ότι οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας προφυλάξουν από αναστάτωση, στενοχώριες, προβληματισμούς κλπ κι έτσι ούτε την επικαιρότητα παρακολουθούσαμε, ούτε τι προβλήματα υπήρχαν στην οικογένεια γνωρίζαμε (υγείας, εργασιακά, οικονομικά). Και αυτό το συνέχισαν και το συνεχίζουν και τώρα (λόγω της απόστασης είναι πράγματα που δεν μαθαίνω ή μαθαίνω μισά ή μου τα λέει η αδερφή μου που είναι κοντά και αντιλαμβάνεται περισσότερα, αλλά κι αυτά με το σταγονόμετρο). Κι έτσι δεν μπορώ να διαχειριστώ γενικά δυσάρεστες καταστάσεις των άλλων, με αναστατώνουν, και είχα για καιρό την άποψη ότι αυτό που κάνουν οι γονείς μας είναι το σωστό. Έτσι όποτε μαθαίναμε για διάφορα θεματα υγείας των πεθερικών μου (υπάρχουν και κάποια σοβαρά), αναρωτιόμουν γιατί μας τα λένε αφού είμαστε μακριά και δεν μπορούμε έτσι κι αλλιώς να κάνουμε κάτι, και γιατί μας αναστατώνουν κλπ. Αυτό είναι το πιο βασικό στο οποίο θεωρώ ότι ήμουν κακομαθημένη.

Συγγνώμη για το οφ τοπικ αλλά ζήλεψα με αυτό που διάβασα καθώς στο δικό μας σπίτι συνέβαινε το αντίθετο, γνώριζα ότι δυσάρεστο συνέβαινε στον κόσμο και το σπίτι μας, οι γονείς μου συζητούσαν μπροστά μας (χωρίς να τσακώνονται) ότι πρόβλημα υπήρχε. Θυμάμαι έντονα όλα αυτά να μου δημιουργούν αυπνίες, και κυρίως δεν ένιωθα ελεύθερη, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, σαν να μην έζησα τα παιδικά μου χρόνια έτσι όπως θα ήθελα... Βέβαια μεγαλώνοντας κατάφερα να διαχειρίζομαι δυσάρεστες καταστάσεις όμως θα προτιμούσα όσο ήμουν παιδί να ζω σε ένα συννεφάκι και μεγαλώνοντας να ''εκπαιδευτώ '' στο πως θα αντιμετωπίζω τα δύσκολα.

Εγώ ως παιδί δεν ήμουν καθόλου κακομαθημένη ούτε καλομαθημένη, λόγω καταστάσεων μεγάλωσα πριν την ώρα μου, σίγουρα όλα αυτά με έκαναν εντελώς ανεξάρτητη και δυναμική, όμως έχω καταλήξει πως τον γιο μου θα τον μεγαλώσω έτσι ώστε να χαρεί όσο μπορεί τα παιδικά του χρόνια, το παιχνίδι την ελευθερία την ξεγνοιασιά γιατί αυτά τα χρόνια δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω.

[Έσπερος]

Just now, kotsifikos είπε:

Συγγνώμη για το οφ τοπικ αλλά ζήλεψα με αυτό που διάβασα καθώς στο δικό μας σπίτι συνέβαινε το αντίθετο, γνώριζα ότι δυσάρεστο συνέβαινε στον κόσμο και το σπίτι μας, οι γονείς μου συζητούσαν μπροστά μας (χωρίς να τσακώνονται) ότι πρόβλημα υπήρχε. Θυμάμαι έντονα όλα αυτά να μου δημιουργούν αυπνίες, και κυρίως δεν ένιωθα ελεύθερη, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, σαν να μην έζησα τα παιδικά μου χρόνια έτσι όπως θα ήθελα... Βέβαια μεγαλώνοντας κατάφερα να διαχειρίζομαι δυσάρεστες καταστάσεις όμως θα προτιμούσα όσο ήμουν παιδί να ζω σε ένα συννεφάκι και μεγαλώνοντας να ''εκπαιδευτώ '' στο πως θα αντιμετωπίζω τα δύσκολα.

Εγώ ως παιδί δεν ήμουν καθόλου κακομαθημένη ούτε καλομαθημένη, λόγω καταστάσεων μεγάλωσα πριν την ώρα μου, σίγουρα όλα αυτά με έκαναν εντελώς ανεξάρτητη και δυναμική, όμως έχω καταλήξει πως τον γιο μου θα τον μεγαλώσω έτσι ώστε να χαρεί όσο μπορεί τα παιδικά του χρόνια, το παιχνίδι την ελευθερία την ξεγνοιασιά γιατί αυτά τα χρόνια δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω.

Καταλαβαίνω πώς το λες. Όμως η παιδική ηλικία δεν είναι αιώνια. Στα 5,6 είναι διαφορετικό από τα 10 και τα 10 διαφορετικά από τα 15 και τα 18 και από κει και πέρα είσαι ενήλικας. Όλη η ανεμελιά κάπου πρέπει να σταματήσει! Οι δικοί μου απλώς δεν το έχουν σταματήσει καθόλου. 

[Macgyver]

@Έσπερος , εγώ να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω αν ήμουν κακομαθημένη ή όχι. Από την άποψη ότι θυμάμαι πάντοτε να μου κάνουν ευγενικά παρατήρηση οι δικοί μου σε κάποια ζητήματα, να λέω ναι, καταλαβαίνω αλλά ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ. Το έλεγα απο παιδάκι ( όχι 3-4 χρονών προφανώς, εννοώ από 7-8) και εξηγούσα κιόλας (!). Αυτό το έχω μέχρι και σήμερα φυσικά. 

Σέβομαι τη γνώμη του άλλου, αλλά αν δεν συμφωνήσω ακόμα και σε υποδειξη, απλά το δηλώνω και συνεχίζω. Δεν αφορά φυσικά σε θέματα "καταπάτησης δικαιωμάτων" του συνανθρώπου μου, ούτε σκόπιμης ενόχλησης. Να δώσω πχ ένα παράδειγμα: ο γείτονας εργάζεται από το σπίτι και απαιτεί απόλυτη ησυχία ( νεκροταφείου, στη γυναίκα του έχει επιβάλει ειδικές παντόφλες και πλέον μιλάει μόνο ψιθυριστά) ακόμα και σε ώρες μη κοινής ησυχίας. Ε η απάντησή μου είναι ότι το σέβομαι μεν, αλλά ας είχε φροντίσει να βάλει μόνωση ή ας φορέσει ωτοασπίδες. Δεν θα σταματήσω να ζω στο σπίτι μου επειδή θέλει απολυτη ησυχία αυτός. Υπόψιν ότι φασαρία δεν γίνεται, αλλά προφανώ θα παίξει μουσική, υπάρχει και μουσικό όργανο στο σπίτι, υπάρχει μικρό παιδί που πάνω στον ενθουσιασμό του θα φωνάξει , θα γελάσει, για να μη μιλήσω το θόρυβο που κάνουν τα γυμνά πατουσάκια ( σαν μικρό ελεφαντάκι ακόμα και στο περπάτημα ). Σε ώρες κοινής ησυχίας, υπάρχει απόλυτη ησυχία όμως. Ακόμα και φίλους να έχω καλέσει στο μπαλκόνι ( τώρα που άνοιξε ο καιρός ), στις 22:30 θα τους πω ευγενικά να περάσουμε μέσα αν δω ότι πάνω στην κουβέντα κάνουμε φασαρία. 

Αυτο που προσπαθώ να πω είναι ότι οι ισορροπίες είναι λεπτές και ίσως θα ήταν καλό να μην είμαστε ούτε πολύ εύθικτοι, ούτε πολύ επιθετικοί, ούτε πολύ "κότες" , αλλά να προσπαθούμε να συμβιώνουμε όσο το δυνατόν πιο αρμονικά, δεδομένου ότι όπως προέκυψε και από τη συζήτηση εδώ, υπάρχει τεράστια απόκλιση στις απόψεις

 

[Chrysoum]

Εμενα η απαντηση σ αυτη την ερωτηση μου ερχεται αβιαστα! Σουπερ κακομαθημενο παιδι και χωρις τροπους. Οσον αφορα την ενηλικη ζωη μου πιστευω οτι περισσοτερο με διαμορφωσε το σχολειο αργοτερα στην εφηβεια, παρα οι γονεις μου. Μερικα παραδειγματα που θυμαμαι τωρα και ντρεπομαι: Τα περιμενα ολα, ολα ομως ετοιμα στα χερια. Θυμαμαι δηλαδη να φωναζω: "μαμααααααα,  νερο" και αν δεν μου εφερνε θυμωνα και δεν πηγαινα μονη μου να παρω. 8-10 χρονων τωρα ετσι. Δεν εκανα καμια απολυτως δουλεια στο σπιτι μεχρι και τα 18 που εφυγα, τιποτα, ουτε το κρεβατι μου να στρωσω, ουτε ενα πλυντηριο τα ρουχα μου στην εφηβεια να βαλω, τιποτα. Τα περιμενα ολα ετοιμα και εδινα εντολες στην μαμα μου να τα κανει. Και γενικα δεν μου περνουσε ποτε απο το μυαλο οτι η μαμα μου μπορει να κουραζεται για παραδειγμα. Δεν ξερω τι φταιει και ημασταν ετσι και ο αδερφος μου και εγω. Η μητερα μου που δεν μας αφηνε να ανεξαρτητοποιηθουμε; Δηλαδη σιγουρα φταιει κι αυτη γιατι δεν μας εδινε πρωτοβουλιες ως παιδια, αν πηγαιναμε να παρουμε νερο μονοι μας, θα μας ελεγε, ασε εισαι μικρη θα στο φερω εγω. Θυμαμαι να πηγαινουμε μαζι στον γιατρο, εγω 12 ή 13, να με ρωταει ο γιατρος τι εχω, να ανοιγω το στομα μου να απαντησω και να μην προλαβαινω γιατι ειχε ηδη απαντησει η μαμα μου για εμενα! Ο πατερας μου ισως; που ηταν ο κλασικος αντρας που τα ηθελα ολα ετοιμα; Δεν τον εχω δει για παραδειγμα να πλενει ποτε τα πιατα. Δεν ξερω πραγματικα, παντως σιγουρα αυτο το μοντελο οικογενειας ειναι πολυ μακρια απο τα σημερινα μου προτυπα και τον τροπο με τον οποιο μεγαλωνω ηδη το παιδι μου κι ας ειναι ακομη μολις 1,5. Πχ δεν κανω δευτερο φαγητο ειδικα για εκεινη αν δεν τρωει κατι, της δινω ηδη πρωτοβουλιες να κανει πραγματα μονη της, προσπαθω να της δειξω απο τωρα πως οτι κανουμε για αυτην δεν ειναι δεδομενο, κλπ κλπ. Και φυσικα ο αντρας μου κανει τα παντα μεσα στο σπιτι και πολλες φορες καλυτερα απο μενα. Το μελλον θα δειξει πως θα εξελιχθει. 

[Lenia16]

Just now, Chrysoum είπε:

Εμενα η απαντηση σ αυτη την ερωτηση μου ερχεται αβιαστα! Σουπερ κακομαθημενο παιδι και χωρις τροπους. Οσον αφορα την ενηλικη ζωη μου πιστευω οτι περισσοτερο με διαμορφωσε το σχολειο αργοτερα στην εφηβεια, παρα οι γονεις μου. Μερικα παραδειγματα που θυμαμαι τωρα και ντρεπομαι: Τα περιμενα ολα, ολα ομως ετοιμα στα χερια. Θυμαμαι δηλαδη να φωναζω: "μαμααααααα,  νερο" και αν δεν μου εφερνε θυμωνα και δεν πηγαινα μονη μου να παρω. 8-10 χρονων τωρα ετσι. Δεν εκανα καμια απολυτως δουλεια στο σπιτι μεχρι και τα 18 που εφυγα, τιποτα, ουτε το κρεβατι μου να στρωσω, ουτε ενα πλυντηριο τα ρουχα μου στην εφηβεια να βαλω, τιποτα. Τα περιμενα ολα ετοιμα και εδινα εντολες στην μαμα μου να τα κανει. Και γενικα δεν μου περνουσε ποτε απο το μυαλο οτι η μαμα μου μπορει να κουραζεται για παραδειγμα. Δεν ξερω τι φταιει και ημασταν ετσι και ο αδερφος μου και εγω. Η μητερα μου που δεν μας αφηνε να ανεξαρτητοποιηθουμε; Δηλαδη σιγουρα φταιει κι αυτη γιατι δεν μας εδινε πρωτοβουλιες ως παιδια, αν πηγαιναμε να παρουμε νερο μονοι μας, θα μας ελεγε, ασε εισαι μικρη θα στο φερω εγω. Θυμαμαι να πηγαινουμε μαζι στον γιατρο, εγω 12 ή 13, να με ρωταει ο γιατρος τι εχω, να ανοιγω το στομα μου να απαντησω και να μην προλαβαινω γιατι ειχε ηδη απαντησει η μαμα μου για εμενα! Ο πατερας μου ισως; που ηταν ο κλασικος αντρας που τα ηθελα ολα ετοιμα; Δεν τον εχω δει για παραδειγμα να πλενει ποτε τα πιατα. Δεν ξερω πραγματικα, παντως σιγουρα αυτο το μοντελο οικογενειας ειναι πολυ μακρια απο τα σημερινα μου προτυπα και τον τροπο με τον οποιο μεγαλωνω ηδη το παιδι μου κι ας ειναι ακομη μολις 1,5. Πχ δεν κανω δευτερο φαγητο ειδικα για εκεινη αν δεν τρωει κατι, της δινω ηδη πρωτοβουλιες να κανει πραγματα μονη της, προσπαθω να της δειξω απο τωρα πως οτι κανουμε για αυτην δεν ειναι δεδομενο, κλπ κλπ. Και φυσικα ο αντρας μου κανει τα παντα μεσα στο σπιτι και πολλες φορες καλυτερα απο μενα. Το μελλον θα δειξει πως θα εξελιχθει. 

Μια απτά ίδια εδώ. Εγώ ακόμα όταν  πηγαινω στο πατρικό μου (με άντρα κ παιδί) η μαμά μου στρώνει το κρεβάτι μας . Όμως δεν αντιλαμβανομαι έτσι το κακομαθημένο αλλά το καλομαθημενο (μάλλον σε υπερβολικό βαθμό). Γιατί αν πάω κάπου φιλοξενούμενη για παράδειγμα πρώτη θα στρώσω το κρεβάτι, πρώτη θα προσφερθω να μαζέψω το τραπέζι, να πλύνω τα πιάτα κλπ. Τώρα γιατί με τους γονείς κ τον άντρα μου μου έχει βγει αυτή η παρτακιαση δεν ξέρω! Ίσως είναι λεπτά τα όρια του καλομαθημενου κ του κακομαθημένου δεν ξέρω. Τελικά αποφασίσαμε τι σημαινει κακομαθημένο ή μειναμε στην ανάποδη τσουλήθρα;

[Έσπερος]

@Chrysoum μια από τα ίδια! βέβαια εμενα εκαναν κ οι δυο γονεις δουλειες αλλα εμεις επρεπε να κανουμε μονο ενα πραγμα: να διαβαζουμε τα μαθηματα μας!!!! τιποτα δεν ηξερα να κανω!!! κι εμεινα κ σπίτι μεχρι τα 25 περιπου!!! ουτε υπηρεσίες ηξερα να διαχειριστώ,  με τε χιλια ζορια ως φοιτήτρια πηγαινα στη γραμματεια κ αν μπορουσε να παει αλλος, καλυτερα. Δεν απαιτουςα να μου τα εχουν ολα ετοιμα, απλως ηταν δεδομενο. οταν πηγα  στην αγγλια ηταν το βάπτισμα του πυρός γιατι ο μπαμπας μου που ειχε ερθει μαζι κατέστησε σαφες οτι η διυλεια του ηταν μονο να κουβαλάει τις βαλίτσες! Δεν ηξερα καν τι χρειαζοταν να ψωνίσω για την κουΙνα, τι απορρυπαντικά, καθαριστικά κλπ.

 

@Lenia16 κ εγω στην πεθερα μου ειμαι νοικοκυρα κ προθυμη. στη μαμα μου χαλαρωνω περισσοτερο αλλα κ εκει βοηθαω πού κ πού. αυτο ομως μου φαινεται λογικο. 

[Fenia27]

Just now, Lenia16 είπε:

Μια απτά ίδια εδώ. Εγώ ακόμα όταν  πηγαινω στο πατρικό μου (με άντρα κ παιδί) η μαμά μου στρώνει το κρεβάτι μας . Όμως δεν αντιλαμβανομαι έτσι το κακομαθημένο αλλά το καλομαθημενο (μάλλον σε υπερβολικό βαθμό). Γιατί αν πάω κάπου φιλοξενούμενη για παράδειγμα πρώτη θα στρώσω το κρεβάτι, πρώτη θα προσφερθω να μαζέψω το τραπέζι, να πλύνω τα πιάτα κλπ. Τώρα γιατί με τους γονείς κ τον άντρα μου μου έχει βγει αυτή η παρτακιαση δεν ξέρω! Ίσως είναι λεπτά τα όρια του καλομαθημενου κ του κακομαθημένου δεν ξέρω. Τελικά αποφασίσαμε τι σημαινει κακομαθημένο ή μειναμε στην ανάποδη τσουλήθρα;

 

Κοιτα αυτο το κανω και εγω...Αλλα ισως επειδη ειναι η ευκαιρια μου να κατεβασω λιγο ρολα...Αλλα θα μαγειρεψω, θα στρωσω τραπεζι, θα βαλω σκουπα...δεν θα καθομαι με τα ποδια στον καναπε...Απλα απολαμβανω και την περιποιηση τους και το νταντεμα για οσο αυτο κραταει τις λιγες αυτες μερες που πηγαινουμε...

[Chrysoum]

Τι να σας πω βρε παιδια, περα απο το οτι για εμενα αυτο ειναι ορισμος του κακομαθημενου εμπεριεχει και τον κινδυνο να μην γινεις λειτουργικος ενηλικας. Ο αδερφος μου για παραδειγμα που λογω του οτι ειναι αντρας εχει επαναπαυθει και δεν ξερει αυτη τη στιγμη ουτε ενα πλυντηριο ρουχων να βαλει σωστα, τα περιμενει ολα ετοιμα. 

Ο αντρας μου δε μεγαλωσε με τελειως διαφορετικη νοοτροπια, 10 χρονων επλενε τα ρουχα του, αρχισε να μαγειρευει απο πολυ νωρις κλπ. Για εμενα η χρυση τομη ειναι καπου στην μεση, ειμαστε μια οικογενεια και ολοι βοηθαμε οσο και οπου μπορουμε. Θα περιμενω δηλαδη απο την κορη μου στα 12 να στρωνει το κρεβατι της. 

[Macgyver]

Just now, Chrysoum είπε:

Τι να σας πω βρε παιδια, περα απο το οτι για εμενα αυτο ειναι ορισμος του κακομαθημενου εμπεριεχει και τον κινδυνο να μην γινεις λειτουργικος ενηλικας. Ο αδερφος μου για παραδειγμα που λογω του οτι ειναι αντρας εχει επαναπαυθει και δεν ξερει αυτη τη στιγμη ουτε ενα πλυντηριο ρουχων να βαλει σωστα, τα περιμενει ολα ετοιμα. 

Ο αντρας μου δε μεγαλωσε με τελειως διαφορετικη νοοτροπια, 10 χρονων επλενε τα ρουχα του, αρχισε να μαγειρευει απο πολυ νωρις κλπ. Για εμενα η χρυση τομη ειναι καπου στην μεση, ειμαστε μια οικογενεια και ολοι βοηθαμε οσο και οπου μπορουμε. Θα περιμενω δηλαδη απο την κορη μου στα 12 να στρωνει το κρεβατι της. 

Με αυτό που λες , ειδικά όσον αφορά στον αδερφό σου, μου θύμησες την ατάκα που είχει γίνει viral " Η Ελληνίδα Μάνα αναθρέφει έναν γιο, που ως άντρα δεν θα παντρευόταν ποτέ!". 

Και σε συνέχεια αυτού, συμφωνώ μαζί σου: η χρυσή τομή είναι κάπου στη μέση. Πρέπει να έχουμε γνώμονα ότι το σημερινό παιδί είναι αυριανός ενήλικας, τον οποίο θα ήταν καλύτερα να συμπαθήσουμε αν γνωρίζαμε παρά να λέγαμε " α πα πα, σε τι σπίτι μεγάλωσε!" 

[Έσπερος]

Just now, Macgyver είπε:

Με αυτό που λες , ειδικά όσον αφορά στον αδερφό σου, μου θύμησες την ατάκα που είχει γίνει viral " Η Ελληνίδα Μάνα αναθρέφει έναν γιο, που ως άντρα δεν θα παντρευόταν ποτέ!". 

Και σε συνέχεια αυτού, συμφωνώ μαζί σου: η χρυσή τομή είναι κάπου στη μέση. Πρέπει να έχουμε γνώμονα ότι το σημερινό παιδί είναι αυριανός ενήλικας, τον οποίο θα ήταν καλύτερα να συμπαθήσουμε αν γνωρίζαμε παρά να λέγαμε " α πα πα, σε τι σπίτι μεγάλωσε!" 

Χάχαχα καλό αυτό! Εγω παντως σκεφτομαι τελειως πώς θα ηθελε μια γυναικα να ειναι ο αντρας της οταν σκεφτομαι πώς θελω να μεγαλωσει ο γιος μου κ φοβαμαι οτι τελικα θα τον εκμεταλλευτεί καμια κακομαθημένη οου δεν της εμαθαν τιποτα οι γονεις της για να της τα εχει ολα ετοιμα!!!

[Fenia27]

Just now, Chrysoum είπε:

Τι να σας πω βρε παιδια, περα απο το οτι για εμενα αυτο ειναι ορισμος του κακομαθημενου εμπεριεχει και τον κινδυνο να μην γινεις λειτουργικος ενηλικας. Ο αδερφος μου για παραδειγμα που λογω του οτι ειναι αντρας εχει επαναπαυθει και δεν ξερει αυτη τη στιγμη ουτε ενα πλυντηριο ρουχων να βαλει σωστα, τα περιμενει ολα ετοιμα. 

Ο αντρας μου δε μεγαλωσε με τελειως διαφορετικη νοοτροπια, 10 χρονων επλενε τα ρουχα του, αρχισε να μαγειρευει απο πολυ νωρις κλπ. Για εμενα η χρυση τομη ειναι καπου στην μεση, ειμαστε μια οικογενεια και ολοι βοηθαμε οσο και οπου μπορουμε. Θα περιμενω δηλαδη απο την κορη μου στα 12 να στρωνει το κρεβατι της. 

 

Συμφωνω μαζι σου...Εγω μαγειρευα απο μικρη, καθαριζα το δωματιο μου μονη μου αλλα και οτι δουλεια του σπιτιου μας ανεθεταν, "βοηθουσα" την μαμα μου στην δουλεια της, επλενα το αυτοκινητο του πατερα μου μαζι του, ξεχωριζα τα ρουχα για καθε πλυντηριο κτλ...Κανονικοτατη ενασχοληση με ολες τις δουλειες...Δεν το πιστευα οτι υπηρχαν κοπελες στο πανεπιστημιο που δεν ξερανε να βρασουν ενα αβγο!!!! 

 

Ο αντρας μου εφυγε πολυ μικρος απο το σπιτι για να παει σχολειο και σαν χρονια εργενης χωρις μαμα στο σπιτι ξερει να κανει τα παντα!