Πρόβλημα με τον άντρα μου

[Lenia16]

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

To "τον ενοχλούσε που έκλαιγε" ΔΕΝ ειναι φυσιολογικό. ΌΧΙ, δεν είναι κάτι που κάνουν οι άντρες, μην πείσεις τον εαυτό σου.

Από εκεί και πέρα, αν με έναν άνθρωπο δε θα έμενες χωρίς παιδιά, μη μείνεις για το μωρό. Είναι κάτι που μπορεί να έχει νόημα η θυσία, με π.χ. ένα παιδί στην εφηβεία, αλλά όχι με ένα νεογέννητο που θα προσαρμοστεί πανεύκολα σε ό,τι και να γίνει. Δώσε χρόνο στις ορμόνες σου να καταλαγιάσουν και να βρεις τους ρυθμούς με το μωρό, αλλά μην μπαίνεις στη λογική "το καταπίνω για το μωρό".

Τον ενοχλούσε το οτι έκλαιγε το μωρό κ δεν μπορούσε να το ηρεμήσει ο ίδιος, αυτό νομιζω εννοούσε η κοπέλα, καλό θα είναι όταν δίνετε τέτοιου είδους συμβουλές να είστε σίγουρες ότι καταλαβαίνετε σωστά αυτά που διαβάζετε γιατί επηρεάζονται ζωες ανθρώπων.

[ΑΡΓΚ]

1 ώρα πρίν, Lenia16 είπε:

Τον ενοχλούσε το οτι έκλαιγε το μωρό κ δεν μπορούσε να το ηρεμήσει ο ίδιος, αυτό νομιζω εννοούσε η κοπέλα, καλό θα είναι όταν δίνετε τέτοιου είδους συμβουλές να είστε σίγουρες ότι καταλαβαίνετε σωστά αυτά που διαβάζετε γιατί επηρεάζονται ζωες ανθρώπων.

 

Έχεις δίκιο εν μέρει. Αλλά, είναι άλλο το "μα γιατί κλαίει τέλος πάντων, κάνε κάτι, δεν αντέχω" και το "στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να το ηρεμήσω, τι κάνω λάθος". Προσωπικά, κατάλαβα το πρώτο, γιατί η κοπέλα έγραψε ότι από εκεί που ήθελε ο σύζυγος παιδιά, με το που ήρθε το παιδί έκανε στροφή 180 μοιρών. Αν εννοεί η θεματοθέτρια ότι απλά ο σύζυγος είναι στεναχωρημένος που δεν ξέρει πώς να βοηθήσει και όχι ενοχλημένος μαζί της που το μωρό κλαίει, τότε μάλλον παρεξήγησα πολύ το θέμα και ζητώ συγγνώμη.

[little lamb]

19 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Αυτος γυρναει απο τη δουλειά και θελει να φαει, να κανει το τσιγάρο του και να κοιμηθεί 2 ώρες... Οταν σηκωθει, θελει να πιει τον καφέ του, να κανει τα τσιγαρακια τ... Εγω πουθενα...

 

19 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Δηλαδη, πριν εγω μαζευα το σπίτι, ηταν ολα σχετικά πριμα τοποθετημενα κλπ ενω πχ τωρα δεν μπορω απλα...

 

Συμφωνώ με τις @ΑΡΓΚ, @Macgyver και @Lenia16 για το ότι δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι. Εμένα αυτά που με προβλημάτισαν είναι αυτά τα δύο σημεία. Πρώτον, ο ίδιος δεν επιθυμεί όταν γυρίσει να "χορτάσει" το παιδί του; προτιμάει να κοιμηθεί ή να χαλαρώνει μόνος; Και δεν λέω απαραιτήτως για "δουλειές" του μωρού, έστω και για παιχνίδι, να το χαρεί λίγο. Όχι για να ξεκουράσει εσένα, για να απολαύσει ο ίδιος το παιδί. Και δεύτερον, γιατί πριν έκανες εσύ τις δουλειές, αφού απ'ό,τι κατάλαβα δουλεύατε και οι δύο; Ωστόσο δεν έχει νόημα να σου τα λέμε τώρα. Θα σου πω χρόνια πολλά και χρόνια καλά, να ξεπεραστούν σύντομα αυτά και η μόνη συμβουλή είναι πολλή υπομονή και από τους δύο. Γιατί όπως λένε και τα κορίτσια παρακάτω:

 

17 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Θα γίνω λίγο σκληρή, αλλά έτσι είναι η ζωή με ένα μωρό. Τουλάχιστον στην αρχή. Σκέψου ότι υπάρχουν και χειρότερα! Δεν έχω βγει έξω ούτε μια φορά από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου (14 μηνών σήμερα) και όπως το βλέπω δεν νομίζω να βγω για τα επόμενα 2 χρόνια. Έχω συμφιλιώθει με αυτό, γιατί έτσι είναι η ζωή μου τώρα. Δεν θα είναι πάντα μικρά για να μας χρειάζονται. Θα έρθουν και καλύτερες μέρες που η κούραση θα είναι λιγότερη και ο προσωπικός σου χρόνος περισσότερος. Και δεν είναι μακρυά αυτός ο καιρός

 

5 ώρες πρίν, Maya14 είπε:

Εστίασε στο γεγονός ότι έχεις την μεγαλύτερη ευλογια : ενα γερό μωρό. Απο κει και περα όλα τα αλλα είναι μέσα στο "πακετο".

 

Και θα προσθέσω αυτό που έγραψα και στο άλλο θέμα, ότι μέσα στη ζωή μπορεί να είναι πολλοί οι λόγοι που δεν μπορείς να κουνήσεις ρούπι από το σπίτι όποτε θελήσεις, να βγεις, να πας διακοπές κλπ, και μπορεί να είναι πολύ χειρότεροι λόγοι από ένα μωρό, που στο κάτω κάτω είναι ευχάριστο από μόνο του (π.χ. σοβαρά προβλήματα ηλικιωμένων). Το λέω εντελώς εκ πείρας και χρειάζεται μόνο υπομονή και προσαρμοστικότητα, τίποτα άλλο. Δεν είναι τραγικό, ούτε το μωρό θα είναι έτσι για πάντα, ούτε οι ηλικιωμένοι (οι ηλικιωμένοι δεν θα υπάρχουν καν). Να μη μιλήσω για προβλήματα υγείας του ίδιου του ζευγαριού... (ευτυχώς σε αυτό δεν μιλάω εκ πείρας αλλά μπορώ να το φανταστώ) Οπότε θετική σκέψη! Και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ υπομονή και θετική σκέψη απέναντι στον άντρα σου, δηλαδή να υπομένεις ό,τι θέλει εκείνος. Εννοώ υπομονή και των δύο προς τις ανάγκες του μωρού!

Επεξεργάστηκαν 27 Ιανουαρίου,2019 by little lamb

[MagdaP]

Κοριτσάκι μου γλυκό να σου ζήσει το μωράκι!!! 

Νομίζω ότι χρειάζεται να δώσεις λίγο χρόνο και να προσπαθήσεις κι εσύ να είσαι καλά. Οι περισσότεροι άντρες νομίζω αδυνατουν να καταλάβουν το ζόρι του νεογέννητου παιδιού και νομίζουν ότι επειδή έχουμε άδεια είναι όλα καλά κι εμείς ξεκουραστες. Ξέρω πολλά ζευγάρια που τους πρώτους τουλάχιστον μήνες είχαν τέτοια προβλήματα. Γενικά, νομίζω ότι αργούν να καταλάβουν... Ας μην ξεχνάμε και με τι νοοτροπία έχουν μεγαλώσει. Ακόμα και αν οι ίδιοι είναι "προοδευτικοι" το πιθανότερο είναι τα πρότυπα από την οικογένειά τους να μην ήταν έτσι. Αυτό σημαίνει ότι στην καλύτερη περίπτωση απλά βοηθάνε. Δηλαδή όλη την ευθύνη του σπιτιού και των παιδιών την έχει η γυναίκα και αυτοί βοηθάνε. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά θεωρώ ότι ακόμα είναι λίγες... 

Επειδή ζούμε σε νησί μακριά από γιαγιάδες γεννησα στην πόλη μου και επέστρεψα μαζί με τον άντρα μου όταν το μωρό έκλεισε τον πρώτο μήνα. Από μόνος του προσφερθηκε να αναλάβει σκουπισμα, σφουγγαρισμα. Στο μήνα πάνω (και πολύ λεω) σταμάτησε γιατί θεώρησε ότι είχα βρει τους ρυθμούς μου!!! Γενικά νόμιζε ότι επειδή ήμουν σπίτι δεν κουραζομουν... Τελικά φρόντισα να βρω μια γυναίκα να έρχεται μια φορά την εβδομάδα και έλυσα το θέμα. 

Όσο για την κλεισουρα, εγώ έπαιρνα το μωρό με το καρότσι από 7 ημερών και κάναμε άπειρες βόλτες!!! Γεννησα καλοκαίρι αλλά και όταν ήρθε ο χειμώνας, αν το επέτρεπε ο καιρός, κάθε πρωί ήμασταν βολτιτσα στην παραλία!!! Είχα γίνει η γραφική μαμά του νησιού! Μόνο όταν έβρεχε ή είχε πολύ αέρα δεν βγαίναμε. Ακόμα και με το κρύο τον έντυνα καλά και πηγαίναμε... Αυτό έκανε πολύ καλό και σε μένα και στο μωρό... Μας ηρεμουσε. 

Από τότε που επέστρεψα στη δουλειά μέχρι και τώρα που είναι 4,5 ετών ο μπαμπάς έχει αναλάβει περισσότερες υποχρεώσεις σε σχέση με πριν, τουλάχιστον όσον αφορά το παιδί. Επειδή είμαστε και οι δύο εκπαιδευτικοί εγώ είμαι σε εσπερινό σχολείο οπότε τα απογεύματα είναι αποκλειστικά με τον μπαμπά! Εννοείται ότι αυτό είναι καλό για όλους... Και για εμένα και για την μεταξύ τους σχέση. Ο μπαμπάς θα τον κάνει μπάνιο, θα τον ταισει το βράδυ, θα τον κοιμησει. 

Θεωρώ ότι πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις πράγματα για να νιώσεις εσύ καλύτερα, να προσπαθήσεις με ήρεμο τρόπο να του εξηγήσεις πως αισθάνεσαι και να κάνεις λίγο υπομονή γιατί σίγουρα και οι ορμόνες ακόμα είναι στα ύψη! Ζήτα βοήθεια από τη μαμά σου ή πάρε γυναίκα για το σπίτι αν έχεις τη δυνατότητα και άρχισε να βγαίνεις λίγο από το σπίτι είτε μόνη σου είτε με το μωράκι σου! Δώσε λίγο χρόνο να δεις πως θα πάει και αν δεν αντέχεις... Τι να πω; χώρισε! 

[Sunshine8]

Δε θα ηθελα να μπω σε διαδικασία συμβουλών για το τι να κάνεις σε σχεση με το σύζυγό σου γιατι ειναι κάτι προσωπικό. Εγω αυτο που θα πω είναι πως τα περισσότερα ζευγάρια με ενα μαγικό τροπο "επιβιώνουν " μεσα απο αυτες τις καταστάσεις, γιατι υπάρχει εκτος απο ολα τα αλλα, η αγάπη που τους δενει χάρις στην οποία έφεραν κι.ενα παιδι στον κόσμο

. Ο δικός μου συζυγος ειναι αρκετα απόλυτος και ενω δεν εκνευρίζεται συχνά, οταν του συμβεί συμβαίνει σε πολύ εντονο βαθμό. Θυμάμαι οταν γυρίσαμε απο το μαιευτήριο που εγω ένιωθα σαν χαμένη με ενα νεογέννητο στο σπιτι,  ειχα απίστευτα νευρα και μου έφταιγαν ολα,  ο σύζυγος μου εδειξε αξιοθαύμαστη υπομονή πραγματικά, αλλιώς δεν ξερω κι εγώ τι θα ειχε γινει. Τωρα  που και που τσακωνόμαστε για τις δουλειές του σπιτιού, για τη συμμετοχή του στη βοήθεια όσον αφορα το παιδι κλπ κλπ κ μπορω να πω πως εγω συνήθως ειμαι η πιο υπομονετική. Θελω να πω πως οι ρολοι του πιο υπομονετικου και του πιο επιθετικού εναλλάσσονται στους καβγάδες των ζευγαριών και ισως να είναι μια φαση που περνάτε. Εξάλλου η έλευση ενος παιδιού ειδικα του πρώτου φέρνει τα πανω κατω,  θα το ειδες και απο ολα τα post άλλωστε. 

[Έσπερος]

Το να θεωρούν ότι αν κάθεσαι σπίτι με το μωρό είσαι ξεκούραστη από όλα είναι απίστευτα εκνευριστικό και άδικο. Δεν το έχω ζήσει βέβαια αλλά φαντάζομαι πώς είνα να το ακούς. Βέβαια σ' αυτό υπάρχουν διαβαθμίσεις. Αλλιώς είναι με το νεογέννητο, αλλιώς με το βρέφος 6 μηνών, αλλιώς με το παιδί που χρόνισε. Γιατί μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και γυναίκες που δουλεύουν από αρκετά νωρίς και έχουν και την έγνοια του παιδιού και συχνά και το σπίτι. Όμως νομίζω κάποιες φορές κάνουμε το ανάποδο από την πλευρά μας. Δηλαδή εστιάζουμε πολύ στο ότι εμείς ταλαιπωρούμαστε στο σπίτι και νομίζουμε ότι ο άλλος γυρίζει από πάρτι. Εγώ το έκανα κάπως αυτό. Όχι ότι είπα ποτέ στον άντρα μου ότι είναι λιγότερο κουρασμένος, αλλά γενικά είχα το ύφος ότι εγώ είμαι η κακομοίρα κλεισμένη μέσα στο σπίτι που δεν βλέπω άνθρωπο κι εσύ μια χαρά συνεχίζεις τη ζωή σου σαν να μην έγινε τίποτα  -το οποίο στην περίπτωση του άντρα μου δεν ίσχυε γιατί το πρώτο τρίμηνο ανέλαβε όλο το σπίτι και το μαγείρεμα. Απλώς εγώ το σχολείο το θεωρούσα εξ αποστάσεως μια ευχάριστη κοινωνική συναναστροφή και το σύγκρινα με το ότι ήμουν μέσα χωρίς να μιλάω με άνθρωπο για πολλές εβδομάδες, είχαμε κι έναν άσχημο χειμώνα και δεν μπορούσαμε να βγαίνουμε έξω. Έτσι και τη δουλειά και το σουπερμάρκετ (που ο άντρας μου απεχθάνεται) τα θεωρούσα το πιο διασκεδαστικό πράγμα στον κόσμο και αυτό δημιουργούσε εντάσεις. Γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει πώς εγώ δεν ήμουν χαρούμενη με το μωρό, κάθε πρωί έφευγε κι έλεγε σε ζηλεύω που περνάς τόση ώρα μαζί του. Ή όταν έλεγα ότι δεν βγαίνω, έλεγε κι εκείνος ότι δεν βγαίνει, εννοώντας ότι δεν μας άφησε ποτέ για να βγει με κόσμο (δεν ήταν και ο τύπος που θα έβγαινε μόνος του βέβαια, προτιμούσε να βγάινουμε μαζί πάντα οπότε δεν έκανε και καμιά φοβερή θυσία, αλλά τέλος πάντων εκεί  υπήρχε μία σύγχυση). Γι αυτό χρειάζεται και οι δύο πλευρές να μπαίνουν στη θέση του άλλου. 

[kotsifikos]

Καταρχήν χρόνια πολλά και ότι επιθυμείς, δεν κατάφερα να διαβάσω όλα τα ποστ όμως εγώ από τα γραφόμενα σου καταλαβαίνω πως είχες λίγο ''πασά '' τον άντρα σου πριν έρθει το παιδί και τώρα ξαφνικά θες να ακολουθήσει τους δικούς σου ρυθμούς από την μία στιγμή στην άλλη , αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει. Δεν  μπορεί να μπει στον αυτόματο όπως εσύ, και λογικό γιατί 8 χρόνια είχε μάθει να ζει αλλιώς και τώρα πρέπει να αλλάξουν τα δεδομένα του..δύσκολο πράγμα.   Με τους καβγάδες και με λογια που λέτε για να πληγώσετε ο ένας τον άλλον δεν θα βοηθήσετε την κατάσταση, ή θα βρείτε την χρυσή τομή που η οικογένεια θα μπορέσει να λειτουργήσει έτσι ήρεμα ή θα πάρετε χωριστούς δρόμους. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Όσο μεγαλώνει το παιδί τόσο πιο πολλές αφορμές θα δίνονται για καβγάδες και τόσο μεγαλύτερα προβλήματα θα δημιουργούνται, για αυτό αν θέλετε και οι δύο πραγματικά να το πάλεψε πρέπει να γίνει τώρα, γιατί μετά θα είναι αργά.

Εγώ δεν πιστεύω πως οι περισσότεροι άντρες είναι  έτσι, όπως επίσης πιστεύω πως κάποια πράγματα φαίνονται πριν έρθει το παιδί..ένας άντρας που γενικότερα δεν συνεισφέρει στο σπίτι (στα πρακτικά) δεν θα το κάνει μετά το παιδί , ίσα ίσα, εκεί λόγω δυσκολίας την κατάστασης θα αποστασιοποιηθεί ακόμα περισσότερο γιατί θα έχει μάθει πως η γυναίκα - μητέρα-νοικοκυρά έχει την υποχρέωση να τα αναλάβει όλα.

Επεξεργάστηκαν 28 Ιανουαρίου,2019 by kotsifikos

[Έσπερος]

Όντως αν τόσα χρόνια κάποιος έχει μάθει ότι η γυναίκα τα κάνει όλα και είναι μάλιστα και υποχρεωμένη, δεν είναι και πολύ πιθανό να μεταστραφεί από τη μια μέρα στην άλλη. Μήπως δηλαδή αυτό που εσύ θεωρείς μεταστροφή, είναι απλά ο ίδιος εαυτός, που βρέθηκε αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν είχε αντιμετωπίσει μέχρι τότε, όπως πχ ένα ακατάστατο σπίτι, ή να μην υπάρχει μαγειρεμένο φαγητό; 

[Zouzou31]

Καταρχας χρονια σου πολλα για προχθες! Να εισαι υγιης και να χαιρεσαι το παιδακι σου. Ισχυει πως οι ισορροπιες κ τα δεδομενα ενος ζευγαριου ανατρεπονται με τον ερχομο ενος μωρου.. Ο αντρας σου καταρχας δεν εχει νιωσει ακομα τον ρολο του ως πατερας γιατι ειναι πολυ μικρο το μωρο σας κ εκει καπως δικαιολογειται. Δεν μπορει κ δεν θελει ομως να μπει στη θεση σου κ να σε νιωσει γιατι δεν τον συμφερει,θα χασει τα κεκτημενα κ τη βολεψη του. Αυτο που κανει ειναι οτι βλεπει τη γυναικα του να μην τα εχει ολα under control οπως σε ειχε συνηθισει κ αυτο τον χαλαει. 

Η που θα το καταλαβει σταδιακα με συζητηση,επικοινωνια κ καλη θεληση κ απο εσενα κ απο αυτον (οτι τα πραγματα εχουν αλλαξει στην ζωη σας με τον ερχομο ενος παιδιου κ οτι ΚΑΙ οι 2 σας πρεπει να προσαρμοστειτε στη νεα καθημερινοτητα,υποχρεωσεις κλπ που προκυπτουν) ή που θα συνεχίσει να πιστευει οτι εσυ μεταλλαχθηκες χωρις εμφανη λογο μετα το παιδι απο μια δυναμικη γυναικα σε μια που του γκρινιαζει. 

Απο την πλευρα σου κανε ο,τι μπορεις να ρυθμισεις σιγα σιγα τα πρακτικα της καθημερινοτητας ζητωντας τη συμμετοχη του σε συγκεκριμενα πραγματα ωστε να εχεις λιγο χρονο για τον εαυτο σου μεσα στη μερα. 

Δωσε χρονο και στους 2 σας να προσαρμοστειτε κ απο κει κ περα δεν ειναι στο χερι σου μονο να φτιαξεις ο,τι παει στραβα στη σχεση σας ειναι να το θελει κι αυτος..

Παντως αυτο που μου χτυπησε εμενα προσωπικα πιο ασχημα ειναι που σε εκρινε για τη δυσκολη εγκυμοσυνη σου λες και εφταιγες εσυ.. τι να πω,ναι οντως αλλιως τα φανταζομαστε τα πραγματα καμια φορα κ αλλιως μας ερχονται αλλα το να ριχουμε στον αλλο ευθυνες ακυρες κ να τον πληγωνουμε ειναι βαρυ!

[Sunshine8]

Εγώ πάντα προσπαθώ να δώ τα πράγματα σφαιρικά. Όχι δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι, είναι όμως αρκετοί, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Κατά κάποιο τρόπο μετά το γάμο βολεύονται και δεν κάνουν όσα θα θέλαμε. Ακόμα και ο άντρας μου που δεν έχει καμία σχέση με τον παραδοσιακό τύπο άντρα που πίνει τον καφέ του και δεν πάει καν το φλυτζάνι στο νεροχύτη (όχι να το πλύνει, να το πάει απλά στο νεροχύτη), σε μία κορυφαία στιγμή που παραπονέθηκα ότι δε με βοηθά αρκετά γύρισε και μου είπε εντελώς αφελώς «μα αφού το παιδί το έχεις αναλάβει εσύ» ! Καταλαβαίνετε πως εκείνη την ώρα μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και φυσικά άκουσε τα εξ αμάξης. Από την άλλη, δεν μπορώ να παραβλέψω πως όπως και πολλοί άντρες, έτσι και αυτός λείπει από το πρωί ως το βράδυ, κουράζεται, προσφέρει πάντα αυτό που μπορεί και ειδικά όταν πάμε σε παιδότοπους κλπ τον θαυμάζω γιατί ασχολείται σχεδόν αυτός εξ ολοκλήρου με το παιδί, κάνει ότι του ζητήσω ειδικά αν τύχει και λείπω κάποιο απόγευμα από το σπίτι κλπ. Δεν μπορώ να πω σε καμία περίπτωση ότι είναι κακός σύζυγος, αλλά αν δεν χώσουμε κι εμείς οι γυναίκες «τα γκάζια μας» και κάνουμε κατανοητό ότι χρειαζόμαστε βοήθεια, πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουν από μόνοι τους ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν από απλή τεμπελιά.  Σίγουρα υπάρχουν διαβαθμίσεις δεν είναι όλοι σε ένα τσουβάλι, αλλά πάνω κάτω η λογική τα αφήνω να τα κάνει η γυναίκα υπάρχει. Ας μην ξεχνάμε το κλασσικό ότι ενώ γκρινιάζουμε για βοήθεια έρχονται οι άμοιροι να βοηθήσουν και στο τέλος λέμε, αστο, θα το κάνω μόνη μου..!

[kotsifikos]

Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να νιώθουμε ευγνώμονες όταν ο σύζυγος βοηθάει στο μεγάλωμα του παιδιού ή στις υποχρεώσεις του σπιτιού? Και κυρίως όταν η γυναίκα  εργάζεται και εκείνη? Δεν ζούμε και οι δύο σε αυτό το σπίτι?Δεν υπάρχει ένα μαγικό χέρι που μαζεύει τα πάντα και είναι όλα στην εντέλεια, κάποιος πρέπει να τα κάνει αυτά, και όταν η γυναίκα εργάζεται είναι δυσκολο να σηκώσει μόνη της το βάρος. Σίγουρα κάποια πράγματα δεν τα κάνουν όπως εμείς ή για να το πω πιο σωστά δεν τα κάνουν όπως εμείς θέλουμε (π.χ δεν πειράζει αν δεν απλώσουν τα ρούχα όπως εμείς..σημασία έχει πως τα άπλωσαν και δεν θα χρειαστεί να το κάνουμε εμείς και αυτό) 

Θεωρώ πως όση υποχρέωση έχουμε εμείς έχουν και οι ίδιοι. Εμένα ο άντρας μου μπορεί να κάνει τα πάντα μέσα στο σπίτι (εκτός από σίδερο) και με το παιδί συμμετέχει πολύ στο μεγάλωμα του, πολλές γυναίκες από τον κύκλο μου λένε να λέω και ΄''ευχαριστώ'' (που εννοείται πως δεν παραπονιέμαι)..αλλά γιατί να πω ευχαριστώ?που συμμετέχει ενεργά στα πάντα? την ίδια υποχρέωση δεν έχουμε?

Υπάρχουν άντρες που είναι ακόμα και σήμερα ''πασάδες'' επειδή εμείς οι γυναίκες το τροφοδοτούμε αυτό, επειδή μέσα μας και εμείς πιστεύουμε πως ουσιαστικά μας κάνουν χάρη αν μαζέψουν το τραπέζι ή κάνουν μπάνιο το παιδί..ενώ δεν είναι έτσι.

Τουλάχιστον αυτή είναι η άποψη μου.

Δεν θα μπορούσα να ζω με έναν άνθρωπο που περιμένει να γίνουν τα πάντα από εμένα, για αυτό και είπα και πριν πως αυτό φαίνεται ακόμα και πριν έρθει το παιδί στην ζωή του ζευγαριού.

Επεξεργάστηκαν 28 Ιανουαρίου,2019 by kotsifikos

[Έσπερος]

Οι άντρες (ως κοινωνική ομάδα, δεν θα πω αν είναι οι περισσότεροι ή οι λιγότεροι), δεν έχουν βρει απόλυτα ποιος είναι ο ρόλος τους σε μια σύγχρονη οικογένεια. Για μας είναι πιο απλό. Πρέπει απλώς να κάνουμε τα πάντα και να νιώθουμε τυχερές αν δεν είναι όλα δική μας ευθύνη. Υπερβάλλω λίγο αλλά νομίζω καταλαβαίνετε: για τις γυναίκες δυστυχώς είναι δεδομένο ότι θα αφιερώσουν πολύ χρόνο στην ανατροφή του παιδιού, θα έχουν το σπίτι σε μια αξιοπρεπή κατάσταση και θα δουλεύουν. Ποικίλλει μόνο ο βαθμός στον οποίο αυτά όλα θα τα έχουν κατ' αποκλειστικότητα. Για τους άντρες δεν υπάρχει κάτι τέτοιο δεδομένο. Δεν είναι πια οι κουβαλητές όπως κάποιες δεκαετίες πριν. Αλλά δεν είναι όλοι "εκπαιδευμένοι" στην αυτοσυντήρηση και δεν έχουν και όλες οι γυναίκες τις ίδιες απαιτήσεις σε αυτόν τον τομέα. Αλλες ενοχλούνται όταν κάνουν δουλειές διαφορετικά από εκείνες και προτιμούν να τα κάνουν μόνες τους. Άλλες τους διώχνουν από το σπίτι με τα παιδιά για να μαγειρέψουν. Άλλες κάθονται και δίνουν εντολές. Οπότε για τον άντρα δεν υπάρχει κάτι δεδομένο. Δεν το λέω για να τους λυπηθώ ή να τους δικαιολογήσω, απλώς το παρατηρώ σαν φαινόμενο. Επομένως το θέμα είναι να μοιράσει το ζευγάρι τις δουλειές με τρόπο που να είναι και οι δύο ευχαριστημένοι. Άλλοι μπορεί να μη έχουν καμία σχέση με το νοικοπυριό αλλά να αναλαμβάνουν το παιδί όταν είναι σπίτι για να κάνει η γυναίκα τους τις δουλειές. Άλλοι όπως ο άντρας μου, κάνουν το ανάποδο -ο δικός μου το έφτασε σε ένα ακραίο σημείο και δεν έχουμε ισορροπήσει ακόμα. Γι αυτό χρειάζεται ένας ισορροπημένος καταμερισμός από πριν, ώστε να μη βρεθεί κανείς προ εκπλήξεων. 

[Sunshine8]

Σαφώς και πρέπει να μοιράζονται οι δουλειές ειδικα οταν δουλεύουν και οι 2 . Ειναι απλα ένα φαινόμενο αυτη η συμπεριφορά των αντρών οπως ειπε και η εσπερος. Δεν νιωθω ευγνώμων, απλα θαυμάζω τον αντρα μου κυρίως γιατι έχω αισθήματα για αυτον οχι γιατι μια μερα σιδερωσε και την άλλη μαγείρεψε . Δε θα στηρίξω ολη μας τη σχεση στις δουλειές του σπιτιού,  οχι οτι ομως θα αφησω και τα πραγματα στην τυχη τους. Έγω με τον σύζυγό δουλεύουμε περιπου τις ιδιες ωρες, υπαρχουν γυναίκες που ειναι στο σπίτι και άντρες που χτυπάνε δωδεκαωρες βάρδιες, ε εκει νομιζω πως δικαίως το περισσότερο βάρος θα πεσει στη γυναίκα ή για να το πω καλύτερα σε αυτόν που ειναι στο σπίτι, διοτι υπάρχουν και οι ανάποδες περιπτώσεις. 

[kotsifikos]

Mα εννοείται πως δεν θα αγαπήσεις το άντρα  σου περισσότερο επειδή θα μαγειρέψει, όμως εμένα προσωπικά το ότι έχει αναλάβει αρκετά πράγματα -χωρίς καν να χρειαστεί να το ζητήσω- έτσι ώστε να μην τα επωμισθώ όλα μόνη μου μου επιβεβαιώνουν πόσο με αγαπάει και με σκέφτεται,  επίσης δεν ζω με το άγχος πως αν δεν κάνω κάτι δεν θα γίνει ποτέ. Δεν τον αγαπάω γιατί μου κάνεις τις δουλειές, σίγουρα όμως τον εκτιμώ ακόμα περισσότερο γιατί αποδεικνύει με πράξεις πόσο με έχει στην έννοια του. Δεν στηρίζεις την σχέση σου στις δουλειές όμως βλέπεις πόσο σε υπολογίζει ο άλλος και πόσο διατεθειμένος είναι να ξεβολευτεί προκειμένου να είναι δίπλα σου στην δύσκολη καθημερινότητα.  Και εννοείται πως μιλάω για περιπτώσεις που εργάζονται και οι δυο περίπου τις ίδιες ώρα, αλίμονο αν ήμουν σπίτι όλη μέρα και περίμενα να γυρίσει ο άντρας μου στις 10 να μου πλύνει τα πιάτα. (που πιστεύω πως και το αν είσαι σπίτι πάλι είναι ένα πολύ δύσκολο έργο όλο αυτό) .

Επεξεργάστηκαν 28 Ιανουαρίου,2019 by kotsifikos

[Sunshine8]

Ακριβώς εκει ήθελα να καταλήξω, το ποσο βοηθανε και οι 2 στο σπίτι στο παιδι κλπ σε ενα ζευγάρι αντικατοπτρίζει τελικά την αμοιβαια εκτίμηση, αγαπη και σεβασμο που υπάρχει μεταξύ τους (αν υπάρχει)  . Ειναι ανθρωπίνως αδύνατο ενας άνθρωπος με στοιχειώδη νοημοσύνη να βλέπει το ταίρι του να καταρρέει απο τα νευρα και απο την κούραση κ να μένει απαθής - αλλιως κατι έχει χαθεί. 

[anemoni1989]

Καλησπέρα!!! Συγγνώμη για την καθυστέρηση στην απάντηση μου, αλλα φαντάζομαι πως καταλαβαινετε οτι με ενα μικρο μωράκι ο χρόνος ειναι περιορισμένος... 

Καταρχας σας ευχαριστώ ολες για τις απαντήσεις σας!! Αλλες ειναι πιο κοντα στις δικες μου πεποιθησεις, καποιες πιο ακραιες, ωστοσο θεωρω πως μεσα απο ενα καλο φιλτραρισμα οσων ειπωθηκαν, μπορουν να εκμαιευτουν καλες και ωραιες συμβουλες!!! 

Επειδη σε καποια σημεια ξεφυγε η συζητηση, ισως εφταιγε και ο δικος μ τρόπος εκφρασης και η αναλυση των γεγονότων, ήθελα να ξεκαθαρισω καποια πραγματα!!! Σε καμια περίπτωση ο αντρας μου δεν καθεται σαι "πασας στα Γιάννενα", παρακολουθωντας με να καταρρεω και περιμςνωντας να του δωσω κι αλλα!! Αντίθετα, και πιατα θα πλυνει και πλυντήριο να χρειαστεί να απλωσει θα το κανει και θα σφουγγαρισει και θα σκουπισει και απο ολα! Αυτο που μαλλον δεν εκανα εγω κατανοητο προς εσας ειναι οτι για να γινουν ολα αυτα ή θα πρέπει εγω να του το πω, πολλες φορες με νευρα αφου εχω φτασει στο αμην ή να τα εχω αφησει ολα στο ελεος του Θεού, αφου προφανως δεν ειμαι η θεα Καλι να εχω 50 χερια και να τα κανω ολα! 

Ισως αυτη να ειναι η φυση των ανδρων, ισως οντως να ηταν κακομαθημενος απο τη μανα τ, ισως να τν κακομαθα και εγω στο παρελθόν ή ισως εγω να ειχα απλα πολλες προσδοκίες οι οποιες ηταν δυσκολο να πραγματωθουν!!! Αυτό που ήθελα ηταν να δω αν μονο εμεις εχουμε σαν ζευγάρι αυτο το θεμα ή αν υπάρχουν και αλλα ζευγάρια με παρομοια προβλήματα!!! Παροτι πανω στα νευρα μου τη λεξη διαζύγιο (δυστυχώς) την εχω κανει καραμελα, θεωρώ πως ειναι κατι ακραιο το οποιο οταν αποφασιζουμε να φερουμε στον κοσμο ενα παιδι θα πρέπει να το σκεφτομαστε διπλα και τριπλα πριν το κάνουμε πραγματικότητα... Τουλάχιστον ο δικος μ χαρακτήρας αυτο θελει και γενικα μ αρέσει να εξαντλω τις πιθανοτητες διορθωσης καποιου προβληματος, παρα να το λυνω "κοβωντας"  επι τοπου το γορδιο δεσμο!!! 

Και παλι θα ηθελα να σας ευχαριστήσω ολες... Να σας ζητήσω συγγνώμη που εγω δεν μπορώ να εκφραστω τοσο ομορφα οπως οι περισσοτερες (ειλικρινά πολλες φορες εχω αναρωτηθει τι σπουδες εχςτε και εκφραζεστε τοσο ομορφα ορισμενες!! Σας θαυμαζω!!) και για ακομη μια φορά θα πω πως θα παρω απο την καθεμια αυτο που πιστεύω πψς ταιριάζει καλύτερα στο χαρακτήρα μου και στην σχεση μου με τον αντρα μου!!! 

Να ειστε ολες καλα και να χαιρεστε τα παιδακια σας!!! 

[Κάντι]

Θεωρω οτι δεν μπορώ  να εκφέρω άποψη για εναν άνθρωπο που δεν τον γνωρίζω. Ξερω πχ άνδρες στον κύκλο μου που ειναι απίστευτα βοηθητικοί στο σπίτι και στις γυναίκες τους αλλα δεν τους εχω καθόλου σε εκτίμηση. Τα πάντα ειναι σχετικά λοιπόν.

Ετσι λοιπόν θα σου οτι απο την πλευρά σου θεωρω οτι δεν θα έπρεπε να αλλάξουν οι απαιτήσεις σου απέναντι του μετα το μωρο.

Θα μιλήσω για τον δικό μου άνδρα ο οποίος δεν βοηθάει στο σπίτι, δεν περιμενω οτι μετα τον ερχομό ενός μωρού θα του έρθει η επιφοίτηση.

 Το θεμα λοιπόν έρχεται σε σένα και τι θα κανεις. Αν οι γονείς σου ειναι διαθέσιμοι αξιοποίησε τους.

 Δεύτερον τον ρώτησες τι σου καταλογίζει εσενα; Που πιστεύει οτι οτι εσυ εισαι λάθος;

 Τελος θα σου προτεινα να μην ξαναναφερεις την λέξη διαζύγιο ειναι πολυ βαριά και σκληρή λέξη αν δεν εισαι αποφασισμένη. Γενικως δώσε λιγο χρόνο.

[ninaki80]

4 ώρες πρίν, Sunshine8 είπε:

Ακριβώς εκει ήθελα να καταλήξω, το ποσο βοηθανε και οι 2 στο σπίτι στο παιδι κλπ σε ενα ζευγάρι αντικατοπτρίζει τελικά την αμοιβαια εκτίμηση, αγαπη και σεβασμο που υπάρχει μεταξύ τους (αν υπάρχει)  . Ειναι ανθρωπίνως αδύνατο ενας άνθρωπος με στοιχειώδη νοημοσύνη να βλέπει το ταίρι του να καταρρέει απο τα νευρα και απο την κούραση κ να μένει απαθής - αλλιως κατι έχει χαθεί. 

αναλογα τι προτυπα εχει γιατι αν.η μαμα του τα καταφερνε ολα κ ακομα περισσοτερα περιμενει το ιδιο κ.απτη γυναικα του κ απο εκει ξεκινανε ολα. 

διοτι κατι τετοιο υπαρχει πολυ εντονα. κ γιαυτο οπως εγραψε η ανεμωνη τσακωθηκε κ με τα πεθερικα που σημαινει πως απο εκει ξεκινανε ολα. 

[Αννα 35]

Αν και η θεματοθετρια έκλεισε το θέμα τρόπον τινά, νιώθω την ανάγκη να εκφέρω την άποψη μου.

Καταρχάς θεωρώ πως δε χρειάζεται, όταν βρισκόμαστε απέναντι σε ένα πρόβλημα, να γυρνάμε στο παρελθόν σκεπτόμενοι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Αυτό δε βοηθά, παρά μόνο, εφόσον έχει επιλυθεί το πρόβλημα, προκειμένου να αντλήσουμε πείρα.

Το βασικό θέμα είναι καταρχάς να εντοπίσεις εάν όντως υπάρχει πρόβλημα, γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο ένας άνθρωπος, ο οποίος μέχρι πρότινος εργαζόταν, είχε τον κύκλο του, ελευθερία χρόνου και κινήσεων, όταν ξαφνικά βρεθεί επί εικοσιτετραώρου βάσεως στο σπίτι να αρχίσει να τρώγεται με τα ρούχα του.

Αξιολόγησε καταρχάς αυτό λοιπόν.

 

Σε ο,τι αφορά εσένα, θεωρώ πως ιδιαίτερα την περίοδο της λοχείας και άδειας μητρότητας το μοτίβο πυτζάμες όλη μέρα, κότσος τα μαλλιά, κλπ. δε βοηθάει στην ψυχολογία της γυναίκας. Δεν θα είσαι με το δωδεκαποντο στο σπίτι, όμως μια όμορφη φόρμα μπορείς να φορέσεις, να έχεις τα μαλλιά σου χτενισμένα, μια όμορφη πλεξίδα, ένα καλό ισιωμα (που διατηρείται και μέρες), μετά το πρωινό ντουζ να βάλεις μια κρέμα με χρώμα, λίγη μάσκαρα και ρουζ και ήδη η διάθεση σου θα αλλάξει. Όλα αυτά πάνω από 15' δεν παίρνουν.

Βρες ασχολίες, οι οποίες περιλαμβάνουν και το παιδί, κάτι που σου αρέσει, που θα σου δίνει κίνητρο. Αυτό μπορεί να είναι μια απλή βόλτα έως κάποια σωματική άσκηση.

Θα συμφωνήσω και με όσες πρότειναν εξωτερική βοήθεια για τις δουλειές του σπιτιού, αυτό όμως εξαρτάται από το αν υπάρχει οικονομική άνεση, διαφορετικά απαραίτητος είναι ο καλός προγραμματισμός και η οργάνωση.

 

Στα του συζύγου. Προσωπικά με ενοχλεί αφάνταστα η έκφραση "βοηθάει στο σπίτι" ή "συμβάλλει στις δουλειές" γιατί αυτό υποδηλώνει πως δεν έχει ουσιαστικά ευθύνη. Θεωρώ πως σε μια οικογένεια όλα τα μέλη (ναι και τα παιδιά αναλόγως την ηλικία τους) έχουν ευθύνες. Ιδιαίτερα σε επίπεδο συζύγων κατά τη γνώμη μου και οι δύο είναι υπεύθυνοι για όλα. Δεν μπορώ να διανοηθω πως ένας σύζυγος π.χ. δε γνωρίζει πότε τα παιδιά έχουν εμβόλιο, δραστηριότητα ή ότι εφόσον διαπιστώσει πως το καλάθι με τα άπλυτα είναι γεμάτο δε θα βάλει πλυντήριο ή δε θα προσθέσει το Χ πράγμα στη λίστα με τα ψώνια. Ορισμένα παραδείγματα δίνω.

Αυτό όμως αφορά εμένα. Έναν άνθρωπο δηλαδή ο οποίος δε θα δρούσε πρωτοβουλα στο πλαίσια της οικογένειας δεν θα μπορούσα να τον ανεχτώ.

Αναρωτησου εσύ τι θες από το σύζυγό σου. Περισσότερη προσοχή ερωτική, μεγαλύτερη ανάληψη ευθυνών μέσα στο σπίτι, ποιοτικότερη ενασχόληση με το παιδί; Και γιατί; Επειδή νιώθεις κουρασμένη; Επειδή θεωρείς πως αδικεισαι; Επειδή νιώθεις πως δεν συνεισφέρει στη σχέση σας όσο χρειάζεται ή έχεις ανάγκη εσύ; Ξεδιαλυνε τα και επικοινώνησε του τα. Όχι την ώρα που νιώθεις την ανάγκη να του τα επισημάνεις, άλλη στιγμή.

Κι ένα τελευταίο, φρόντισε οι συζητήσεις σας να μην περιστρέφονται γύρω από το σπίτι και το παιδί μονάχα.

Αυτές είναι κάποιες σκέψεις σχετικά με τη δική σου στάση.

Επεξεργάστηκαν 28 Ιανουαρίου,2019 by Αννα 35