Πρόβλημα με τον άντρα μου

[anemoni1989]

Καλησπέρα!!! 

Δεν ξέρω αν ειμαι ατο κατάλληλο σημείο του φόρουμ για το θεμα μου, οποτε αν εχω κανει λαθος συγχωρεστε με... Οπως αναφερω και στον τιτλο, το πρόβλημα ειναι στη σχεση που εχω με τον αντρα μου.... 

Ειμαστε μαζι 8 χρονια, τα τελευταία 2μιση συγκατοικουμε και πριν 3 μηνες ηρθε στον κόσμο το παιδακι μας... Πριν την εγκυμοσύνη, ειχαμε μια σχεση με παθος αλλα και αρκετες εντασεις, τις οποιες ομως παντα ξεπερνουσαμε... Μεγαλο ρολο σε αυτο πιστεύω παιζουν οι χαρακτήρες μας, που ειμαστε και οι 2 αρκετά ξεροκεφαλοι, ωστοσο κατα καιρους καναμε αρκετες υποχωρησεις και οι 2.... Βασικα θεωρώ πως εγω εκανα τις περισσότερες (αλλαξα δουλειά, εκοψα καποιες δραστηριότητες κλπ για να ειμαι "εντάξει απεναντι στη σχεση μου" και να έχουμε στην πορεια μια υγιη οικογένεια χωρις να λειπω απειρες ωρες απο το σπιτι)... Ωστοσο με την εγκυμοσύνη ηρθαν τα πανω κατω... Εγω λογω κουρασης δεν εχω την υπομονή να κανω πισω, αυτος εχει μαθει να γινεται το δικο τ σαν κακομαθημενο σχολιαροπαιδο, ενω επιπλέον εγω εχω επιπλεον απαιτησεις απο αυτον για βοηθεια και εκει ερχεται η κοντρα.... 

Κερασακι στην τουρτα ηταν η φετινή Πρωτοχρονιά, οπου εγινε ενας τιτανομεγιστος καυγας στο χωριο του, ανακατευτηκαν τα πεθερικα μου, γιναμε ολοι μυλος και δεν το έχουμε ξεπερασει ακομα... Ο αντρας μου, σαν κλασικός Ελληνας έχει παθολογικη αδυναμια στη μανα του... Οσο παραλογη και να ειναι, εχει δικιο... Και ολοι οι αλλοι εχουν αδικο... Εφτασα να παω ακομα και σε ψυχιατρο γιατι επεμεναν πως φταιω εγω λογω ορμονων που γκρινιαζω και εχω καποιες απαιτησεις, ο οποιος βεβαια μου εδωσε δικιο και τονισε και ο ιδιος τη λανθασμενη συμπεριφορά του συζυγου... 

Ερωτω λπιπον και ζηταω βοηθεια, απο τις πιο εμπειρες στο γαμο... Τι να κανω??? Εχω κουραστει απο τους καυγαδες, αλλα δε θελω να συμβιβαστω... Απαιτω σεβασμο και κατανοηση απο το σύζυγο μου, ο οποιος μονιμα δεν καταλαβαινει τι του λεω... Η το παιζει και χαζος, αφου προφανως δεν τον συμφερει... Του εχω ζητήσει επανειλλημενως να προσπαθησει να βρεθει λυση και να αλλαξει πράγματα στη συμπεριφορά του... Του εθεσα ακομα και θεμα διαζυγίου... Δεν ξερω ειλικρινά τι να κανω??? Νιωθω εγκλωβισμενη σε μια κατασταση την οποια δεν οριζω εγω και ειναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει... 

Συγγνώμη αν ισα γραφω ακουγονται ακαταλαβιστικα, αλλα και εγω ειμαι πολυ μπερδεμενη... Δεν ξερω τι άλλο να κανω... Δε θελω να διαλυσω το σπίτι μου, αλλά απο την αλλη δε γινεται να χασω τον εαυτό μου για εναν γαμο... 

Ευχαριστώ 

[ninaki80]

1 hour ago, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα!!! 

Δεν ξέρω αν ειμαι ατο κατάλληλο σημείο του φόρουμ για το θεμα μου, οποτε αν εχω κανει λαθος συγχωρεστε με... Οπως αναφερω και στον τιτλο, το πρόβλημα ειναι στη σχεση που εχω με τον αντρα μου.... 

Ειμαστε μαζι 8 χρονια, τα τελευταία 2μιση συγκατοικουμε και πριν 3 μηνες ηρθε στον κόσμο το παιδακι μας... Πριν την εγκυμοσύνη, ειχαμε μια σχεση με παθος αλλα και αρκετες εντασεις, τις οποιες ομως παντα ξεπερνουσαμε... Μεγαλο ρολο σε αυτο πιστεύω παιζουν οι χαρακτήρες μας, που ειμαστε και οι 2 αρκετά ξεροκεφαλοι, ωστοσο κατα καιρους καναμε αρκετες υποχωρησεις και οι 2.... Βασικα θεωρώ πως εγω εκανα τις περισσότερες (αλλαξα δουλειά, εκοψα καποιες δραστηριότητες κλπ για να ειμαι "εντάξει απεναντι στη σχεση μου" και να έχουμε στην πορεια μια υγιη οικογένεια χωρις να λειπω απειρες ωρες απο το σπιτι)... Ωστοσο με την εγκυμοσύνη ηρθαν τα πανω κατω... Εγω λογω κουρασης δεν εχω την υπομονή να κανω πισω, αυτος εχει μαθει να γινεται το δικο τ σαν κακομαθημενο σχολιαροπαιδο, ενω επιπλέον εγω εχω επιπλεον απαιτησεις απο αυτον για βοηθεια και εκει ερχεται η κοντρα.... 

Κερασακι στην τουρτα ηταν η φετινή Πρωτοχρονιά, οπου εγινε ενας τιτανομεγιστος καυγας στο χωριο του, ανακατευτηκαν τα πεθερικα μου, γιναμε ολοι μυλος και δεν το έχουμε ξεπερασει ακομα... Ο αντρας μου, σαν κλασικός Ελληνας έχει παθολογικη αδυναμια στη μανα του... Οσο παραλογη και να ειναι, εχει δικιο... Και ολοι οι αλλοι εχουν αδικο... Εφτασα να παω ακομα και σε ψυχιατρο γιατι επεμεναν πως φταιω εγω λογω ορμονων που γκρινιαζω και εχω καποιες απαιτησεις, ο οποιος βεβαια μου εδωσε δικιο και τονισε και ο ιδιος τη λανθασμενη συμπεριφορά του συζυγου... 

Ερωτω λπιπον και ζηταω βοηθεια, απο τις πιο εμπειρες στο γαμο... Τι να κανω??? Εχω κουραστει απο τους καυγαδες, αλλα δε θελω να συμβιβαστω... Απαιτω σεβασμο και κατανοηση απο το σύζυγο μου, ο οποιος μονιμα δεν καταλαβαινει τι του λεω... Η το παιζει και χαζος, αφου προφανως δεν τον συμφερει... Του εχω ζητήσει επανειλλημενως να προσπαθησει να βρεθει λυση και να αλλαξει πράγματα στη συμπεριφορά του... Του εθεσα ακομα και θεμα διαζυγίου... Δεν ξερω ειλικρινά τι να κανω??? Νιωθω εγκλωβισμενη σε μια κατασταση την οποια δεν οριζω εγω και ειναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει... 

Συγγνώμη αν ισα γραφω ακουγονται ακαταλαβιστικα, αλλα και εγω ειμαι πολυ μπερδεμενη... Δεν ξερω τι άλλο να κανω... Δε θελω να διαλυσω το σπίτι μου, αλλά απο την αλλη δε γινεται να χασω τον εαυτό μου για εναν γαμο... 

Ευχαριστώ 

κοριτσι μου γλυκο να σου ζησει το μωρακι. η αληθεια ειναι οτι ενα μωρο φερνει τα πανω κατω. κ εμεις εχουμε εναν χαμουλι στο σπιτι κ ψαχνουμε να βρουμε μια σειρα. δεν ξερω να.σου πω ακριβως την λυση αλλα  νομιζω ο χρονος φερνει την ισοροπια. 

εγω αυτο που κανω ειναι να ζηταω βοηθεια οσο πιο πολυ μπορω για του σπιτιου τα θεματα απο μαμα απο το να πληρωνω ανθρωπο για να ειμαι ξεκουραστη κ.να μπορω να ανταπεξελθω. 

θελω να σου πω φταιει κ ο καιρος μολις αρχισει να μπαινει το καλοκαιρι κ ερθουν οι πρωτες μεγαλες βολτες κ το μωρο θα καταλαβαινει θα παιζει κτλ θα χαλαρωσουμε κ σαν ζευγαρι γιατι η αληθεια ειναι οτι τωρα εισαι με ενα μωρο συνεχεια αγκαλια κ πολλοι δεν.μπορουν να διαχειριστουν αυτη την στασιμοτητα εννοω τους αντρες μας. 

[anemoni1989]

πρίν από 37 λεπτά , ninaki80 είπε:

κοριτσι μου γλυκο να σου ζησει το μωρακι. η αληθεια ειναι οτι ενα μωρο φερνει τα πανω κατω. κ εμεις εχουμε εναν χαμουλι στο σπιτι κ ψαχνουμε να βρουμε μια σειρα. δεν ξερω να.σου πω ακριβως την λυση αλλα  νομιζω ο χρονος φερνει την ισοροπια. 

εγω αυτο που κανω ειναι να ζηταω βοηθεια οσο πιο πολυ μπορω για του σπιτιου τα θεματα απο μαμα απο το να πληρωνω ανθρωπο για να ειμαι ξεκουραστη κ.να μπορω να ανταπεξελθω. 

θελω να σου πω φταιει κ ο καιρος μολις αρχισει να μπαινει το καλοκαιρι κ ερθουν οι πρωτες μεγαλες βολτες κ το μωρο θα καταλαβαινει θα παιζει κτλ θα χαλαρωσουμε κ σαν ζευγαρι γιατι η αληθεια ειναι οτι τωρα εισαι με ενα μωρο συνεχεια αγκαλια κ πολλοι δεν.μπορουν να διαχειριστουν αυτη την στασιμοτητα εννοω τους αντρες μας. 

Να σ ζήσει και εσενα το παιδακι σου!!! Σε ευχαριστώ πολυ που μου απάντησες... Δεν ξερω τι φταίει... Εχουμε να βγούμε δεν ξέρω κ γω από ποτε... Σημερα λοιπόν εχω γενέθλια και τ ειπα να βγούμε για ένα ποτο αφού οι δικοι μ προσφερθηκαν να κρατήσουν το παιδι... Η απάντηση τ?? Βρες παρεα και πάμε... Μίλησα με 2-3 ζευγάρια φιλων και αλλος δεν μπορεί, αλλος δεν θέλει.. Αποτέλεσμα? Θα μείνουμε μεσα αφού δεν μπορεί προφανως να βλέπει τα μούτρα μου και  εκτός σπιτιού... 

Απλα νιωθω τόσο εγκλωβισμενη... Εγω μέχρι και σε ειδικο έφτασα για να λυσω το οποιο πρόβλημα υπήρχε, αν υπήρχε... Και μόλις το μπαλάκι επεσε σ γήπεδο του, η αντίδραση ηταν νευρα και η κλασική απάντηση "ναι, για ολα εγω φταιω"... Ετσι όμως δουλειά δε γινεται... 

Ειλικρινά, ωρες ωρες σκέφτομαι ποσο πιο εύκολο θα το έκανε αν δεχόταν το ενδεχόμενο διαζυγιου... 

[ninaki80]

πρίν από 50 λεπτά , anemoni1989 είπε:

Να σ ζήσει και εσενα το παιδακι σου!!! Σε ευχαριστώ πολυ που μου απάντησες... Δεν ξερω τι φταίει... Εχουμε να βγούμε δεν ξέρω κ γω από ποτε... Σημερα λοιπόν εχω γενέθλια και τ ειπα να βγούμε για ένα ποτο αφού οι δικοι μ προσφερθηκαν να κρατήσουν το παιδι... Η απάντηση τ?? Βρες παρεα και πάμε... Μίλησα με 2-3 ζευγάρια φιλων και αλλος δεν μπορεί, αλλος δεν θέλει.. Αποτέλεσμα? Θα μείνουμε μεσα αφού δεν μπορεί προφανως να βλέπει τα μούτρα μου και  εκτός σπιτιού... 

Απλα νιωθω τόσο εγκλωβισμενη... Εγω μέχρι και σε ειδικο έφτασα για να λυσω το οποιο πρόβλημα υπήρχε, αν υπήρχε... Και μόλις το μπαλάκι επεσε σ γήπεδο του, η αντίδραση ηταν νευρα και η κλασική απάντηση "ναι, για ολα εγω φταιω"... Ετσι όμως δουλειά δε γινεται... 

Ειλικρινά, ωρες ωρες σκέφτομαι ποσο πιο εύκολο θα το έκανε αν δεχόταν το ενδεχόμενο διαζυγιου... 

προφανως κ δεν εννοει οτι δεν θελει να σε βλεπει. απλα ζητωντας παρεα πιστευει οτι θα αλλαξει εντελως το κλιμα θα αλλαξει παραστασεις. 

εμενα καποια στιγμη μου ειχε πει εγω ειμαι νεος δεν θα κατσω εδω να γερασω εσυ αμα θες κατσε εδω να κλωσησεις. καμια υπομονη λες κ θα επρεπε να σερνουμε το νεογεννητο απο εδω κ απο εκει μεσα στο χειμωνα. τελος παντων δεν εχουν υπομονη οι αντρες κ ουτε κ προσαρμοζονται ευκολα. 

εγω σε αναλογη περιπτωση που μου ειχε πει κ που να παμε μονοι μας τον επεισα κ.βγηκαμε κ πραγματικα ξελαμπηκαραμε μια χαρα. 

πιστευω θα φτιαξουν τα πραγματα ειναι τωρα ασχημη συγκηρια. θα προσαρμοστουν κ.αυτοι στις αναγκες ενος μωρου. δεν πιστευω οτι δεν ειναι αξιοι απλα μαλλον δεν το περιμεναν ετσι το πραγμα κ δεν εχουν ακομα ξεκολλησει απτα παλια.

για τα πεθερικα δεν εχω να σχολιασω επειδη μεγαλωσαν τα δικα τπυς παιδια πιστευουν οτι τα  εχουν κανει ολα τελεια. μην δινεις σημασια ετσι ειναι το παιζουν εξυπνοι κ σε μενα αλλα.αμα τους αφησω το μωρο τα ιδια κ χειροτερα κανουν τελος παντων. 

[Nansy29]

3 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα!!! 

Δεν ξέρω αν ειμαι ατο κατάλληλο σημείο του φόρουμ για το θεμα μου, οποτε αν εχω κανει λαθος συγχωρεστε με... Οπως αναφερω και στον τιτλο, το πρόβλημα ειναι στη σχεση που εχω με τον αντρα μου.... 

Ειμαστε μαζι 8 χρονια, τα τελευταία 2μιση συγκατοικουμε και πριν 3 μηνες ηρθε στον κόσμο το παιδακι μας... Πριν την εγκυμοσύνη, ειχαμε μια σχεση με παθος αλλα και αρκετες εντασεις, τις οποιες ομως παντα ξεπερνουσαμε... Μεγαλο ρολο σε αυτο πιστεύω παιζουν οι χαρακτήρες μας, που ειμαστε και οι 2 αρκετά ξεροκεφαλοι, ωστοσο κατα καιρους καναμε αρκετες υποχωρησεις και οι 2.... Βασικα θεωρώ πως εγω εκανα τις περισσότερες (αλλαξα δουλειά, εκοψα καποιες δραστηριότητες κλπ για να ειμαι "εντάξει απεναντι στη σχεση μου" και να έχουμε στην πορεια μια υγιη οικογένεια χωρις να λειπω απειρες ωρες απο το σπιτι)... Ωστοσο με την εγκυμοσύνη ηρθαν τα πανω κατω... Εγω λογω κουρασης δεν εχω την υπομονή να κανω πισω, αυτος εχει μαθει να γινεται το δικο τ σαν κακομαθημενο σχολιαροπαιδο, ενω επιπλέον εγω εχω επιπλεον απαιτησεις απο αυτον για βοηθεια και εκει ερχεται η κοντρα.... 

Κερασακι στην τουρτα ηταν η φετινή Πρωτοχρονιά, οπου εγινε ενας τιτανομεγιστος καυγας στο χωριο του, ανακατευτηκαν τα πεθερικα μου, γιναμε ολοι μυλος και δεν το έχουμε ξεπερασει ακομα... Ο αντρας μου, σαν κλασικός Ελληνας έχει παθολογικη αδυναμια στη μανα του... Οσο παραλογη και να ειναι, εχει δικιο... Και ολοι οι αλλοι εχουν αδικο... Εφτασα να παω ακομα και σε ψυχιατρο γιατι επεμεναν πως φταιω εγω λογω ορμονων που γκρινιαζω και εχω καποιες απαιτησεις, ο οποιος βεβαια μου εδωσε δικιο και τονισε και ο ιδιος τη λανθασμενη συμπεριφορά του συζυγου... 

Ερωτω λπιπον και ζηταω βοηθεια, απο τις πιο εμπειρες στο γαμο... Τι να κανω??? Εχω κουραστει απο τους καυγαδες, αλλα δε θελω να συμβιβαστω... Απαιτω σεβασμο και κατανοηση απο το σύζυγο μου, ο οποιος μονιμα δεν καταλαβαινει τι του λεω... Η το παιζει και χαζος, αφου προφανως δεν τον συμφερει... Του εχω ζητήσει επανειλλημενως να προσπαθησει να βρεθει λυση και να αλλαξει πράγματα στη συμπεριφορά του... Του εθεσα ακομα και θεμα διαζυγίου... Δεν ξερω ειλικρινά τι να κανω??? Νιωθω εγκλωβισμενη σε μια κατασταση την οποια δεν οριζω εγω και ειναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει... 

Συγγνώμη αν ισα γραφω ακουγονται ακαταλαβιστικα, αλλα και εγω ειμαι πολυ μπερδεμενη... Δεν ξερω τι άλλο να κανω... Δε θελω να διαλυσω το σπίτι μου, αλλά απο την αλλη δε γινεται να χασω τον εαυτό μου για εναν γαμο... 

Ευχαριστώ 

anemoni μου γλυκιά έχουμε καιρό να μιλήσουμε..Χρόνια σου πολλά πρώτα από από όλα!να τα εκατοστησεις!!να χαίρεσαι το παιδάκι σου!!

Είστε πολλά χρόνια μαζί και εφόσον λες ότι υπήρχαν προβληματάκια από πριν με τον ερχομό του παιδιού είναι λογικό να μεγάλωσαν..φαντάζομαι ότι η κούραση είναι μεγάλη και οι απαιτήσεις πολλές.

Για μένα το να πας μόνο εσύ σε ειδικό δεν λέει τίποτα..καλο είναι να πάτε μαζί σαν ζευγάρι και να λύσετε τα θέματα σας.αυτο θα σας βοηθούσε αρκεί και ο σύζυγος να καταλάβει ότι υπάρχει θέμα και ότι αν δεν λυθεί τα πράγματα μπορεί να φτάσουν στα άκρα.και πιστεύω πως αν συνειδητοποίησει ότι μπορεί να σε χάσει θα κάνει κι αυτός πίσω.

anemoni μου θεωρώ ότι το διαζύγιο είναι η τελευταία λύση.εχετε και 1 μωράκι. Πιστεύω πως με καλή θέληση  αγαπη υποχώρηση και από τις 2 πλευρές και λίγη χαλάρωση και φυσικά τη βοήθεια ειδικού θα βρείτε τους ρυθμούς σας.

Είναι κρίμα όμως σήμερα στα γενέθλια σου να μεινετε μεσα.Κανε μια προσπάθεια ακόμη να βγείτε οι 2 σας και να περάσετε όμορφα.θα σας κάνει καλό.

 

[ΑΡΓΚ]

Αν δε θέλουν και οι δύο να λυθούν τα προβλήματα, δε λύνονται. Αν μιλήσατε και για διαζύγιο, ο σύζυγος ξέρει πώς νιώθεις, και αν επιμένει, αποδέξου το. Σκέψου αν σε καλύπτει ένας γάμος με αυτόν τον άνθρωπο, όπως είναι, αν έχετε διαφωνίες σε πράγματα που υπάρχει λύση (π.χ. αν τσακώνεστε για το ποιος θα κάνει φασίνα μήπως σας παίρνει για καθαρίστρια, ή αν ο ένας είναι υπερπροστατευτικός με το μωρό και ο άλλος πιο άνετος αν μπορείτε να τα βρείτε στη μέση κλπ) ή αν μιλάμε για διαφωνίες που δεν παραβλέπονται, ή και για συμπεριφορά που δεν παραβλέπεται (π.χ. όποτε διαφωνείτε, να σε μειώνει ή να σε βρίζει). Και αναλόγως, ή τον αποδέχεσαι και μένεις, ή σταματάς τις απειλές και όντως φεύγεις. Με ηρεμία, γιατί έτσι κι αλλιως, θα συνεχίσετε να έχετε μαζί ένα παιδί.

[anemoni1989]

πρίν από 41 λεπτά , Nansy29 είπε:

anemoni μου γλυκιά έχουμε καιρό να μιλήσουμε..Χρόνια σου πολλά πρώτα από από όλα!να τα εκατοστησεις!!να χαίρεσαι το παιδάκι σου!!

Είστε πολλά χρόνια μαζί και εφόσον λες ότι υπήρχαν προβληματάκια από πριν με τον ερχομό του παιδιού είναι λογικό να μεγάλωσαν..φαντάζομαι ότι η κούραση είναι μεγάλη και οι απαιτήσεις πολλές.

Για μένα το να πας μόνο εσύ σε ειδικό δεν λέει τίποτα..καλο είναι να πάτε μαζί σαν ζευγάρι και να λύσετε τα θέματα σας.αυτο θα σας βοηθούσε αρκεί και ο σύζυγος να καταλάβει ότι υπάρχει θέμα και ότι αν δεν λυθεί τα πράγματα μπορεί να φτάσουν στα άκρα.και πιστεύω πως αν συνειδητοποίησει ότι μπορεί να σε χάσει θα κάνει κι αυτός πίσω.

anemoni μου θεωρώ ότι το διαζύγιο είναι η τελευταία λύση.εχετε και 1 μωράκι. Πιστεύω πως με καλή θέληση  αγαπη υποχώρηση και από τις 2 πλευρές και λίγη χαλάρωση και φυσικά τη βοήθεια ειδικού θα βρείτε τους ρυθμούς σας.

Είναι κρίμα όμως σήμερα στα γενέθλια σου να μεινετε μεσα.Κανε μια προσπάθεια ακόμη να βγείτε οι 2 σας και να περάσετε όμορφα.θα σας κάνει καλό.

 

Γλυκιά μου Νανσυ... Το επεδιωξα να παμε μαζι και η απάντηση ηταν πως μονο οι τρελοι ζητανε τετοιου ειδους βοήθεια... Φυσικά με προετρεψε να παω αφού πιστευε ακραδαντα πως το θεμα ηταν δικό μου... Αλλα τωρα του γυρισε μπουμερανγκ... 

Το θέμα ειναι οτι ειλικρινά δεν ξερω τι να κανω... Του εχω μιλησει ανοικτα... Του εχω πει πως κουραστηκα, βαρεθηκα, εχω ξενερωσει... Πως μαζι του δεν περναω καλα και ενω εξηγω ποια πράγματα ειναι που με ξενερωνουν το παίζει χαζος και με βγαζει παραλογη... Οταν τ ειπα γ σήμερα μ αρνηθηξε πως δεν ηθελε να βγούμε 2 μας και οταν το ανεφερα οσα ειπε μ λεει "ναι, θεωρω χαζο να βγούμε 2 μας, οταν σε βλέπω και με βλέπεις... Για να βγω θελω να ειμαι με καποιον που εχω καιρό να δω"... Και μετά μου πεταξε και ενα" οριστε παμε να βγούμε αλλα μην περιμένεις να ειμαι κεφατος"... Ε μετα με τι διαθεση να βγω???  

Απορω που εχει παει ο άνθρωπος που ερωτευτηκα και αποφασισα να κανω μαζι του παιδι... Αυτος που ηταν τρυφερος και με λατρευε... Πραγματικα... Και να πεις οτι δε συνεισφερω σε αυτό το σπίτι... 

[Έσπερος]

Καλησπέρα! Να σας ζήσει το μωρό σας κατ' αρχάς.

 

Δεν είμαι καλή στο να δίνω συμβουλές για σχέσεις, γιατί η επικοινωνία και η επίλυση προβλημάτων δεν είναι δυνατό μου σημείο. Θέλω όμως να σου πω, ότι πρέπει στο μυαλό σου (καλό θα ήταν να το κάνει κι ο άντρας σου), να ξεκαθαρίσεις τι ακριβώς ήταν αυτό που άλλαξε και σε απογοήτευσε τόσο. Προέκυψε με το μωρό; Ήταν ας πούμε θέμα κούρασης που σας εμπόδισε να διαχειριστείτε κάποιες καταστάσεις κι αυτές διογκώθηκαν; Είναι θέμα συμπαράστασης ή βοήθειας στις αυξημένες υποχρεώσεις; Ένιωσες τώρα πιεσμένη από τις υποχωρήσεις που έχεις κάνει; Νιώθεις ότι υπάρχουν πολλές απαιτήσεις από εσένα; Κατά πόσο αυτά όλα σχετίζονται με την άφιξη του μωρού; Έχω καταλάβει ότι σε πολλά ζευγάρια βγαίνουν τότε προβλήματα. Η αλήθεια είναι ότι κι εμείς τους περισσότερους καβγάδες της σχέσης μας τους έχουμε κάνει τον τελευταίο χρόνο, από τότε που γέννησα. Ήταν στιγμές που ο άντρας μου είχε γίνει ανυπόφορος. Δεν ξέρω αν του φαινόμουν κι εγώ, νομίζω ναι -αδικαιολόγητα πιστεύω. Όμως δεν είχα κι εγώ το μυαλό να διαχειριστώ διάφορα παράλογα πράγματα που έλεγε ή απαιτούσε. Δεν τον έβαζα δηλαδή στη θέση του όπως έπρεπε. Κάπου μετά το τρίμηνο σταμάτησε όλο αυτό. Ή μάλλον το τετράμηνο. Βέβαια, οι διαφωνίες μας είναι γενικά πιο έντονες από το παιδί και μετά. Δηλαδή και οι δύο, αλλά κυρίως ο άντρας μου που δεν είναι το πιο υπομονετικό και καλόβολο ον του κόσμου, ενοχλούμαστε πιο εύκολα από πράγματα που πριν δεν δίναμε σημασία, ή δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα σε θέματα για τα οποία γνωρίζαμε ότι είχαμε διαφορετικές απόψεις, όταν παίρνουμε αποφάσεις. 

[Nansy29]

πρίν από 20 λεπτά , anemoni1989 είπε:

Γλυκιά μου Νανσυ... Το επεδιωξα να παμε μαζι και η απάντηση ηταν πως μονο οι τρελοι ζητανε τετοιου ειδους βοήθεια... Φυσικά με προετρεψε να παω αφού πιστευε ακραδαντα πως το θεμα ηταν δικό μου... Αλλα τωρα του γυρισε μπουμερανγκ... 

Το θέμα ειναι οτι ειλικρινά δεν ξερω τι να κανω... Του εχω μιλησει ανοικτα... Του εχω πει πως κουραστηκα, βαρεθηκα, εχω ξενερωσει... Πως μαζι του δεν περναω καλα και ενω εξηγω ποια πράγματα ειναι που με ξενερωνουν το παίζει χαζος και με βγαζει παραλογη... Οταν τ ειπα γ σήμερα μ αρνηθηξε πως δεν ηθελε να βγούμε 2 μας και οταν το ανεφερα οσα ειπε μ λεει "ναι, θεωρω χαζο να βγούμε 2 μας, οταν σε βλέπω και με βλέπεις... Για να βγω θελω να ειμαι με καποιον που εχω καιρό να δω"... Και μετά μου πεταξε και ενα" οριστε παμε να βγούμε αλλα μην περιμένεις να ειμαι κεφατος"... Ε μετα με τι διαθεση να βγω???  

Απορω που εχει παει ο άνθρωπος που ερωτευτηκα και αποφασισα να κανω μαζι του παιδι... Αυτος που ηταν τρυφερος και με λατρευε... Πραγματικα... Και να πεις οτι δε συνεισφερω σε αυτό το σπίτι... 

Ναι είναι βαρυ αυτό που σου είπε..μα καλα παλιοτερα δεν βγαινατε μονοι σας;;;μα τον βλεπεις και σε βλεπει αλλα στο σπιτι με το μωρο και τα προβληματα του σπιτιου.πως ειναι δυνατον να ειναι αυτο το ιδιο με το να βγειτε εξω οι 2 σας;;;;

μάλλον αυτό που πρέπει να αναρωτηθείς είναι από ποτε άρχισαν τα προβλήματα.μηπως άλλαξε και η δικη σου συμπεριφορά και από κει π.χ που δεν γκρινιάζες που δεν βοηθάει τώρα με το παιδί γκρινιάζεις και ζητάς βοήθεια;;;θέλω να πω ότι οι άντρες δεν καταλαβαίνουν τέτοιου είδους αλλαγές και αντιδρούν σε αυτό..

Αποκλείεται να μην σε λατρεύει ακόμα απλά κάπου έχετε χαθεί με το μωρό και τα προβλήματα.

Όσο για τον ειδικό αν κάποιος δεν θέλει να πάει δεν μπορείς να κάνεις και πολλά δυστυχως.απλα ίσως το ψυχίατρος του ακούστηκε λίγο βαρυ.ενας ψυχολόγος η συμβουλος γάμου μπορεί να του ερχόταν πιο μαλακά και ίσως σας βοηθούσε και περισσότερο. 

[anemoni1989]

πρίν από 11 λεπτά , Έσπερος είπε:

Καλησπέρα! Να σας ζήσει το μωρό σας κατ' αρχάς.

 

Δεν είμαι καλή στο να δίνω συμβουλές για σχέσεις, γιατί η επικοινωνία και η επίλυση προβλημάτων δεν είναι δυνατό μου σημείο. Θέλω όμως να σου πω, ότι πρέπει στο μυαλό σου (καλό θα ήταν να το κάνει κι ο άντρας σου), να ξεκαθαρίσεις τι ακριβώς ήταν αυτό που άλλαξε και σε απογοήτευσε τόσο. Προέκυψε με το μωρό; Ήταν ας πούμε θέμα κούρασης που σας εμπόδισε να διαχειριστείτε κάποιες καταστάσεις κι αυτές διογκώθηκαν; Είναι θέμα συμπαράστασης ή βοήθειας στις αυξημένες υποχρεώσεις; Ένιωσες τώρα πιεσμένη από τις υποχωρήσεις που έχεις κάνει; Νιώθεις ότι υπάρχουν πολλές απαιτήσεις από εσένα; Κατά πόσο αυτά όλα σχετίζονται με την άφιξη του μωρού; Έχω καταλάβει ότι σε πολλά ζευγάρια βγαίνουν τότε προβλήματα. Η αλήθεια είναι ότι κι εμείς τους περισσότερους καβγάδες της σχέσης μας τους έχουμε κάνει τον τελευταίο χρόνο, από τότε που γέννησα. Ήταν στιγμές που ο άντρας μου είχε γίνει ανυπόφορος. Δεν ξέρω αν του φαινόμουν κι εγώ, νομίζω ναι -αδικαιολόγητα πιστεύω. Όμως δεν είχα κι εγώ το μυαλό να διαχειριστώ διάφορα παράλογα πράγματα που έλεγε ή απαιτούσε. Δεν τον έβαζα δηλαδή στη θέση του όπως έπρεπε. Κάπου μετά το τρίμηνο σταμάτησε όλο αυτό. Ή μάλλον το τετράμηνο. Βέβαια, οι διαφωνίες μας είναι γενικά πιο έντονες από το παιδί και μετά. Δηλαδή και οι δύο, αλλά κυρίως ο άντρας μου που δεν είναι το πιο υπομονετικό και καλόβολο ον του κόσμου, ενοχλούμαστε πιο εύκολα από πράγματα που πριν δεν δίναμε σημασία, ή δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα σε θέματα για τα οποία γνωρίζαμε ότι είχαμε διαφορετικές απόψεις, όταν παίρνουμε αποφάσεις. 

Νομιζω πως απλα εινα αυτό που λες.. Με τ μωρο ξεβολευτηκαμε και οι 2 και κυρίως αυτος... Δηλαδη, πριν εγω μαζευα το σπίτι, ηταν ολα σχετικά πριμα τοποθετημενα κλπ ενω πχ τωρα δεν μπορω απλα... Οταν πχ η μικρή γκρινιαζει συνέχεια θα κοιτάξω να ηρεμησω αυτη και οχι να πλυνω τα ποτήρια που αυτις εχει αφησει απο τ βραδυ σ τραπεζακι ή τα πιάτα που δεν επλυνε... Επισης, απο τη στιγμή που ειμαι ολη μερα με ενα παιδι εχω την απαίτηση να ασχοληθει αυτος μαζι της για να κανω ενα μπανιο και να κατσω λίγο σαν άνθρωπος εστω να κοιταω τ ταβάνι... Αυτος γυρναει απο τη δουλειά και θελει να φαει, να κανει το τσιγάρο του και να κοιμηθεί 2 ώρες... Οταν σηκωθει, θελει να πιει τον καφέ του, να κανει τα τσιγαρακια τ... Εγω πουθενα... Ε και εκει αρχιζω και μαζευω.... Και καποια στιγμη ξεσπαω... Και τα μικρά γίνονται τεράστια... Δεν λεω πως και εγω δε φταίω, αλλα νομιζω ρε συ πως η λογικη οτι εμεις οι γυναίκες έχουμε την αδεια για να μεγαλωσουμε τα παιδια είναι μια δικαιολογια για να καλοπερνανε οι αντρες μας.... Δηλαδη δεν καταλαβαίνει οτι και εγω κουραζομαι?? Εγω ημουν ολη μερα εξω, εβγαινα για καφε, για ψωνια οτι ωρα μ καπνιζε.. Δεν εχω ανάγκες??? 

Δεν ξερω... Αισθάνομαι τρομερα πιεσμενη και εγκλωβισμενη... 

πρίν από 14 λεπτά , Nansy29 είπε:

Ναι είναι βαρυ αυτό που σου είπε..μα καλα παλιοτερα δεν βγαινατε μονοι σας;;;μα τον βλεπεις και σε βλεπει αλλα στο σπιτι με το μωρο και τα προβληματα του σπιτιου.πως ειναι δυνατον να ειναι αυτο το ιδιο με το να βγειτε εξω οι 2 σας;;;;

μάλλον αυτό που πρέπει να αναρωτηθείς είναι από ποτε άρχισαν τα προβλήματα.μηπως άλλαξε και η δικη σου συμπεριφορά και από κει π.χ που δεν γκρινιάζες που δεν βοηθάει τώρα με το παιδί γκρινιάζεις και ζητάς βοήθεια;;;θέλω να πω ότι οι άντρες δεν καταλαβαίνουν τέτοιου είδους αλλαγές και αντιδρούν σε αυτό..

Αποκλείεται να μην σε λατρεύει ακόμα απλά κάπου έχετε χαθεί με το μωρό και τα προβλήματα.

Όσο για τον ειδικό αν κάποιος δεν θέλει να πάει δεν μπορείς να κάνεις και πολλά δυστυχως.απλα ίσως το ψυχίατρος του ακούστηκε λίγο βαρυ.ενας ψυχολόγος η συμβουλος γάμου μπορεί να του ερχόταν πιο μαλακά και ίσως σας βοηθούσε και περισσότερο. 

Σε συμβουλο γαμου του εχω ζητήσει να παμε... Σε ψυχιατρο πηγα για να μην εχει να λεει μετα οτι αυτος στον οποιο πηγα δεν  ηταν αρμοδιος... 

Κοιτα οπως λεω και πιο πανω το θεμα ειναι πως αυτος κυρίως ξεβολευτηκε... Γενικα ειμαι πολυ δυναμική γυναίκα... Δε ζηταω ευκολα βοήθεια... Σκεψου μενουμε πανω κατω με τς δικους μ και δεν μ εχουν φερει ουτε μια φορά φαγητο κλπ επειδή δε θελω... Αλλα περιμενω απο τν αντρα μ στηριξη... 

Δεν ξερω... Σίγουρα μονος καυγας δε γινεται, αλλα θεωρω πως μεγαλο ρολο παιζει η ελλειψη κατανοησης απο μεριας του... Δεν μπορώ να καταλάβω... Αλήθεια... 

Γενικά προσπαθώ να είμαι πολυ υποχωρητικη... Πχ ποτε δεν ηθελα θρησκευτικο γαμο κλπ... Ωστοσο επειδή η οικογένεια του ειναι πολυ της θρησκείας και αδυνατει να τους παει κοντρα, δεν εδωσα βαση και υποχωρησα... Στο όνομα του παιδιού το ίδιο... Εγω τρεχω για τα παντα... Ετοιμασιες κλπ... Και παρολα αυτα δεν εκτιμαται τιποτα... Η απάντηση του ειναι οτι εγω ειμαι ολη μερα σ σπιτι και για αυτο πηρα την αδεια απο τη δουλειά... Οταν βεβαια του ειπα πως θα ηθελα προσωπικά να γυρίσω στη δουλειά, αλλα να ψαξει να βρει ο ιδιος τροπο που να αφήνουμε το παιδι, αφου δουλευω σε νοσοκομείο και το ωραριο ειναι κυλιομενο, η απάντηση του ηταν πως το ηξερα εξαρχης και πως δουλειά μου ειναι μονο να μεγαλωσω ενα παιδι και δεν καταλαβαίνει τη δυσκολια... 

Σημερα παλι πιασαμε να κάνουμε δουλειες και η κουβέντα που ειπε πρώτη ηταν "ελα να μαζέψουμε το αχουρι"... Επειδη δεν ειχα βαλει σκουπα τις προηγούμενες μερες.. Το οτι εγω μαζευω συνεχεια (αλλο το οτι παλι τα πράγματα  της μικρης ειναι συνέχεια εδω αφου το παιδι το εχω μαζι μ στο σαλονι), πλενω πιατα, μαγειρευω, βαζω πλυντήρια, απλωνω, μαζευω, σιδερωνω δεν φαίνεται πουθενά... Ειλικρινά κοριτσια, δεν το περίμενα έτσι... Εγω, που κυκλοφορουσα μονιμα κοκετα είμαι ενα κουρελι, μόνιμα με πυτζαμες και κοτσο... Και φυσικα με τα κιλα της εγκυμοσύνης ακομα πανω μου.. 

[Nansy29]

πρίν από 27 λεπτά , anemoni1989 είπε:

Νομιζω πως απλα εινα αυτό που λες.. Με τ μωρο ξεβολευτηκαμε και οι 2 και κυρίως αυτος... Δηλαδη, πριν εγω μαζευα το σπίτι, ηταν ολα σχετικά πριμα τοποθετημενα κλπ ενω πχ τωρα δεν μπορω απλα... Οταν πχ η μικρή γκρινιαζει συνέχεια θα κοιτάξω να ηρεμησω αυτη και οχι να πλυνω τα ποτήρια που αυτις εχει αφησει απο τ βραδυ σ τραπεζακι ή τα πιάτα που δεν επλυνε... Επισης, απο τη στιγμή που ειμαι ολη μερα με ενα παιδι εχω την απαίτηση να ασχοληθει αυτος μαζι της για να κανω ενα μπανιο και να κατσω λίγο σαν άνθρωπος εστω να κοιταω τ ταβάνι... Αυτος γυρναει απο τη δουλειά και θελει να φαει, να κανει το τσιγάρο του και να κοιμηθεί 2 ώρες... Οταν σηκωθει, θελει να πιει τον καφέ του, να κανει τα τσιγαρακια τ... Εγω πουθενα... Ε και εκει αρχιζω και μαζευω.... Και καποια στιγμη ξεσπαω... Και τα μικρά γίνονται τεράστια... Δεν λεω πως και εγω δε φταίω, αλλα νομιζω ρε συ πως η λογικη οτι εμεις οι γυναίκες έχουμε την αδεια για να μεγαλωσουμε τα παιδια είναι μια δικαιολογια για να καλοπερνανε οι αντρες μας.... Δηλαδη δεν καταλαβαίνει οτι και εγω κουραζομαι?? Εγω ημουν ολη μερα εξω, εβγαινα για καφε, για ψωνια οτι ωρα μ καπνιζε.. Δεν εχω ανάγκες??? 

Δεν ξερω... Αισθάνομαι τρομερα πιεσμενη και εγκλωβισμενη... 

Σε συμβουλο γαμου του εχω ζητήσει να παμε... Σε ψυχιατρο πηγα για να μην εχει να λεει μετα οτι αυτος στον οποιο πηγα δεν  ηταν αρμοδιος... 

Κοιτα οπως λεω και πιο πανω το θεμα ειναι πως αυτος κυρίως ξεβολευτηκε... Γενικα ειμαι πολυ δυναμική γυναίκα... Δε ζηταω ευκολα βοήθεια... Σκεψου μενουμε πανω κατω με τς δικους μ και δεν μ εχουν φερει ουτε μια φορά φαγητο κλπ επειδή δε θελω... Αλλα περιμενω απο τν αντρα μ στηριξη... 

Δεν ξερω... Σίγουρα μονος καυγας δε γινεται, αλλα θεωρω πως μεγαλο ρολο παιζει η ελλειψη κατανοησης απο μεριας του... Δεν μπορώ να καταλάβω... Αλήθεια... 

Γενικά προσπαθώ να είμαι πολυ υποχωρητικη... Πχ ποτε δεν ηθελα θρησκευτικο γαμο κλπ... Ωστοσο επειδή η οικογένεια του ειναι πολυ της θρησκείας και αδυνατει να τους παει κοντρα, δεν εδωσα βαση και υποχωρησα... Στο όνομα του παιδιού το ίδιο... Εγω τρεχω για τα παντα... Ετοιμασιες κλπ... Και παρολα αυτα δεν εκτιμαται τιποτα... Η απάντηση του ειναι οτι εγω ειμαι ολη μερα σ σπιτι και για αυτο πηρα την αδεια απο τη δουλειά... Οταν βεβαια του ειπα πως θα ηθελα προσωπικά να γυρίσω στη δουλειά, αλλα να ψαξει να βρει ο ιδιος τροπο που να αφήνουμε το παιδι, αφου δουλευω σε νοσοκομείο και το ωραριο ειναι κυλιομενο, η απάντηση του ηταν πως το ηξερα εξαρχης και πως δουλειά μου ειναι μονο να μεγαλωσω ενα παιδι και δεν καταλαβαίνει τη δυσκολια... 

Σημερα παλι πιασαμε να κάνουμε δουλειες και η κουβέντα που ειπε πρώτη ηταν "ελα να μαζέψουμε το αχουρι"... Επειδη δεν ειχα βαλει σκουπα τις προηγούμενες μερες.. Το οτι εγω μαζευω συνεχεια (αλλο το οτι παλι τα πράγματα  της μικρης ειναι συνέχεια εδω αφου το παιδι το εχω μαζι μ στο σαλονι), πλενω πιατα, μαγειρευω, βαζω πλυντήρια, απλωνω, μαζευω, σιδερωνω δεν φαίνεται πουθενά... Ειλικρινά κοριτσια, δεν το περίμενα έτσι... Εγω, που κυκλοφορουσα μονιμα κοκετα είμαι ενα κουρελι, μόνιμα με πυτζαμες και κοτσο... Και φυσικα με τα κιλα της εγκυμοσύνης ακομα πανω μου.. 

Αχ βρε κορίτσι μου νομίζω ότι περιγράφεις την καθημερινότητα των περισσότερων ζευγαριών με ένα μικρό μωρό στο σπίτι...

Νομίζω οι άντρες δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να είσαι όλη μέρα σπίτι με ένα παιδι..νομίζει ότι αυτή είναι η δουλειά σου και ότι είναι όκ όλα εφόσον εκείνος δουλεύει και εσύ είσαι σπίτι..Εγώ μπορώ σαν γυναίκα να σε καταλάβω απόλυτα Αλλά πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσο ένας άντρας μπορεί να το καταλάβει..και όχι μόνο ο δικός σου γενικά οι περισσότεροι..

Αν δεν θες να τρελαθείς ζητα βοήθεια από τους δικούς σου anemoni μου γιατί αν δεν το κάνεις θα τρελαθεις από την κούραση και ο άντρας σου δυσκολα θα καταλάβει την κούραση σου και ότι πρέπει να βοηθήσει κι αυτός..

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 33 λεπτά , anemoni1989 είπε:

Νομιζω πως απλα εινα αυτό που λες.. Με τ μωρο ξεβολευτηκαμε και οι 2 και κυρίως αυτος... Δηλαδη, πριν εγω μαζευα το σπίτι, ηταν ολα σχετικά πριμα τοποθετημενα κλπ ενω πχ τωρα δεν μπορω απλα... Οταν πχ η μικρή γκρινιαζει συνέχεια θα κοιτάξω να ηρεμησω αυτη και οχι να πλυνω τα ποτήρια που αυτις εχει αφησει απο τ βραδυ σ τραπεζακι ή τα πιάτα που δεν επλυνε... Επισης, απο τη στιγμή που ειμαι ολη μερα με ενα παιδι εχω την απαίτηση να ασχοληθει αυτος μαζι της για να κανω ενα μπανιο και να κατσω λίγο σαν άνθρωπος εστω να κοιταω τ ταβάνι... Αυτος γυρναει απο τη δουλειά και θελει να φαει, να κανει το τσιγάρο του και να κοιμηθεί 2 ώρες... Οταν σηκωθει, θελει να πιει τον καφέ του, να κανει τα τσιγαρακια τ... Εγω πουθενα... Ε και εκει αρχιζω και μαζευω.... Και καποια στιγμη ξεσπαω... Και τα μικρά γίνονται τεράστια... Δεν λεω πως και εγω δε φταίω, αλλα νομιζω ρε συ πως η λογικη οτι εμεις οι γυναίκες έχουμε την αδεια για να μεγαλωσουμε τα παιδια είναι μια δικαιολογια για να καλοπερνανε οι αντρες μας.... Δηλαδη δεν καταλαβαίνει οτι και εγω κουραζομαι?? Εγω ημουν ολη μερα εξω, εβγαινα για καφε, για ψωνια οτι ωρα μ καπνιζε.. Δεν εχω ανάγκες??? 

Δεν ξερω... Αισθάνομαι τρομερα πιεσμενη και εγκλωβισμενη... 

Σε συμβουλο γαμου του εχω ζητήσει να παμε... Σε ψυχιατρο πηγα για να μην εχει να λεει μετα οτι αυτος στον οποιο πηγα δεν  ηταν αρμοδιος... 

Κοιτα οπως λεω και πιο πανω το θεμα ειναι πως αυτος κυρίως ξεβολευτηκε... Γενικα ειμαι πολυ δυναμική γυναίκα... Δε ζηταω ευκολα βοήθεια... Σκεψου μενουμε πανω κατω με τς δικους μ και δεν μ εχουν φερει ουτε μια φορά φαγητο κλπ επειδή δε θελω... Αλλα περιμενω απο τν αντρα μ στηριξη... 

Δεν ξερω... Σίγουρα μονος καυγας δε γινεται, αλλα θεωρω πως μεγαλο ρολο παιζει η ελλειψη κατανοησης απο μεριας του... Δεν μπορώ να καταλάβω... Αλήθεια... 

Γενικά προσπαθώ να είμαι πολυ υποχωρητικη... Πχ ποτε δεν ηθελα θρησκευτικο γαμο κλπ... Ωστοσο επειδή η οικογένεια του ειναι πολυ της θρησκείας και αδυνατει να τους παει κοντρα, δεν εδωσα βαση και υποχωρησα... Στο όνομα του παιδιού το ίδιο... Εγω τρεχω για τα παντα... Ετοιμασιες κλπ... Και παρολα αυτα δεν εκτιμαται τιποτα... Η απάντηση του ειναι οτι εγω ειμαι ολη μερα σ σπιτι και για αυτο πηρα την αδεια απο τη δουλειά... Οταν βεβαια του ειπα πως θα ηθελα προσωπικά να γυρίσω στη δουλειά, αλλα να ψαξει να βρει ο ιδιος τροπο που να αφήνουμε το παιδι, αφου δουλευω σε νοσοκομείο και το ωραριο ειναι κυλιομενο, η απάντηση του ηταν πως το ηξερα εξαρχης και πως δουλειά μου ειναι μονο να μεγαλωσω ενα παιδι και δεν καταλαβαίνει τη δυσκολια... 

Σημερα παλι πιασαμε να κάνουμε δουλειες και η κουβέντα που ειπε πρώτη ηταν "ελα να μαζέψουμε το αχουρι"... Επειδη δεν ειχα βαλει σκουπα τις προηγούμενες μερες.. Το οτι εγω μαζευω συνεχεια (αλλο το οτι παλι τα πράγματα  της μικρης ειναι συνέχεια εδω αφου το παιδι το εχω μαζι μ στο σαλονι), πλενω πιατα, μαγειρευω, βαζω πλυντήρια, απλωνω, μαζευω, σιδερωνω δεν φαίνεται πουθενά... Ειλικρινά κοριτσια, δεν το περίμενα έτσι... Εγω, που κυκλοφορουσα μονιμα κοκετα είμαι ενα κουρελι, μόνιμα με πυτζαμες και κοτσο... Και φυσικα με τα κιλα της εγκυμοσύνης ακομα πανω μου.. 

 

Για τα πρακτικά, αφού μένουν κοντά οι δικοί σου, παράτα τα περί ανεξαρτησίας και ζήτησε βοήθεια. Για εσένα, όχι για να μην ξεβολευτεί ο πασάς.

Για τα υπόλοιπα, όχι δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι, σου έτυχε. Και, όσο σκληρό και αν ακούγεται, θα σου έλεγα μη συμβιβάζεσαι με κάτι που σε κάνει να νιώθεις μίζερα.

[Macgyver]

5 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα!!! 

Δεν ξέρω αν ειμαι ατο κατάλληλο σημείο του φόρουμ για το θεμα μου, οποτε αν εχω κανει λαθος συγχωρεστε με... Οπως αναφερω και στον τιτλο, το πρόβλημα ειναι στη σχεση που εχω με τον αντρα μου.... 

Ειμαστε μαζι 8 χρονια, τα τελευταία 2μιση συγκατοικουμε και πριν 3 μηνες ηρθε στον κόσμο το παιδακι μας... Πριν την εγκυμοσύνη, ειχαμε μια σχεση με παθος αλλα και αρκετες εντασεις, τις οποιες ομως παντα ξεπερνουσαμε... Μεγαλο ρολο σε αυτο πιστεύω παιζουν οι χαρακτήρες μας, που ειμαστε και οι 2 αρκετά ξεροκεφαλοι, ωστοσο κατα καιρους καναμε αρκετες υποχωρησεις και οι 2.... Βασικα θεωρώ πως εγω εκανα τις περισσότερες (αλλαξα δουλειά, εκοψα καποιες δραστηριότητες κλπ για να ειμαι "εντάξει απεναντι στη σχεση μου" και να έχουμε στην πορεια μια υγιη οικογένεια χωρις να λειπω απειρες ωρες απο το σπιτι)... Ωστοσο με την εγκυμοσύνη ηρθαν τα πανω κατω... Εγω λογω κουρασης δεν εχω την υπομονή να κανω πισω, αυτος εχει μαθει να γινεται το δικο τ σαν κακομαθημενο σχολιαροπαιδο, ενω επιπλέον εγω εχω επιπλεον απαιτησεις απο αυτον για βοηθεια και εκει ερχεται η κοντρα.... 

Κερασακι στην τουρτα ηταν η φετινή Πρωτοχρονιά, οπου εγινε ενας τιτανομεγιστος καυγας στο χωριο του, ανακατευτηκαν τα πεθερικα μου, γιναμε ολοι μυλος και δεν το έχουμε ξεπερασει ακομα... Ο αντρας μου, σαν κλασικός Ελληνας έχει παθολογικη αδυναμια στη μανα του... Οσο παραλογη και να ειναι, εχει δικιο... Και ολοι οι αλλοι εχουν αδικο... Εφτασα να παω ακομα και σε ψυχιατρο γιατι επεμεναν πως φταιω εγω λογω ορμονων που γκρινιαζω και εχω καποιες απαιτησεις, ο οποιος βεβαια μου εδωσε δικιο και τονισε και ο ιδιος τη λανθασμενη συμπεριφορά του συζυγου... 

Ερωτω λπιπον και ζηταω βοηθεια, απο τις πιο εμπειρες στο γαμο... Τι να κανω??? Εχω κουραστει απο τους καυγαδες, αλλα δε θελω να συμβιβαστω... Απαιτω σεβασμο και κατανοηση απο το σύζυγο μου, ο οποιος μονιμα δεν καταλαβαινει τι του λεω... Η το παιζει και χαζος, αφου προφανως δεν τον συμφερει... Του εχω ζητήσει επανειλλημενως να προσπαθησει να βρεθει λυση και να αλλαξει πράγματα στη συμπεριφορά του... Του εθεσα ακομα και θεμα διαζυγίου... Δεν ξερω ειλικρινά τι να κανω??? Νιωθω εγκλωβισμενη σε μια κατασταση την οποια δεν οριζω εγω και ειναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει... 

Συγγνώμη αν ισα γραφω ακουγονται ακαταλαβιστικα, αλλα και εγω ειμαι πολυ μπερδεμενη... Δεν ξερω τι άλλο να κανω... Δε θελω να διαλυσω το σπίτι μου, αλλά απο την αλλη δε γινεται να χασω τον εαυτό μου για εναν γαμο... 

Ευχαριστώ 

Πρώτα από όλα χρόνια πολλά  κατά δεύτερον : 

ακομα οι ορμόνες κάνουν πάρτυ και θα έπρεπε ο σύζυγος σου να το σέβεται αυτό . 

Για εμένα : φταις εσυ  

ηξερες από πριν τι χαρακτήρα είχες επιλέξει και πηγές και τον παντρεύτηκες . 

Άλλο το πάθος , άλλο ο γάμος . 

Ο γάμος θέλει προσοχή και ορθολογισμό , ποσω μάλλον η απόφαση να κάνει κάποιος παιδιά . 

Βεβαια τώρα ότι έγινε έγινε . 

Κατ εμε η επιλογή σου είναι μια : 

ορισε από μόνη σου ένα χρονικό διάστημα δοκιμών πχ 6 μήνες . 

Καταγραψε σε χαρτί / ημερολόγιο / word ότι θεωρείς θετικό στον άντρα σου κ ότι θεωρείς αρνητικό . 

Κατα τη διάρκεια αυτού του διαστήματος καταγραψε περιστατικά που σε ενόχλησαν καθώς και αυτά που σε χαροποίησαν . 

Αν τα αρνητικά χαρακτηριστικά και οι «λύπες» είναι τελικά περισσότερα , βρες έναν καλό δικηγόρο και χώρισε . 

Αν έχουν ισορροπία , συζήτησε τα ήρεμα μαζί του ώστε να βελτιωθούν τα αρνητικά . 

Να εστιάζεις στα συναισθήματα σου πχ «έκανες αυτό που σου είπε η μάνα σου αλλά εμένα με πληγώσες και αισθάνθηκα εγκλωβισμένη» . 

Αν τα θετικά και οι χαράς υπερτερούν , βάλε λίγο νερό στο κρασί σου γιατί με τον καιρό θα βρείτε ξανά τους ρυθμούς σας. 

Σημαντικό: 

1) μην του επιτρέπεις να σε προσβάλλει 

2) ούτε εσυ να τον προσβάλλεις 

3) εξήγησε του ότι έχεις κλονιστεί 

4) άκουσε κι αυτόν τι έχει να σου πει 

5) συμφωνείτε από κοινού να μην αφήνετε τρίτους να παρεμβαίνουν . Αν δεν συμφωνεί , τότε πρέπει να του δώσεις τελεσίγραφο. 

 

ο γάμος θέλει προσπάθεια και από τους δυο αλλά καλό είναι να έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες όταν επιλέγουμε κάποιον για πατέρα των παιδιών μας και σύζυγο και να μην συγχέουμε μια σχέση πάθους και έρωτα με την αγάπη , την υπομονή και τα ίδια πιστεύω σε βασικές αρχές που απαιτεί ένας γάμος για να έχει ισορροπία και να αντέχει τις κρίσεις . 

Καλο κουράγιο κ να χαίρεσαι το μωράκι σου 

 

πρίν από 13 λεπτά , Nansy29 είπε:

Αχ βρε κορίτσι μου νομίζω ότι περιγράφεις την καθημερινότητα των περισσότερων ζευγαριών με ένα μικρό μωρό στο σπίτι...

Νομίζω οι άντρες δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να είσαι όλη μέρα σπίτι με ένα παιδι..νομίζει ότι αυτή είναι η δουλειά σου και ότι είναι όκ όλα εφόσον εκείνος δουλεύει και εσύ είσαι σπίτι..Εγώ μπορώ σαν γυναίκα να σε καταλάβω απόλυτα Αλλά πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσο ένας άντρας μπορεί να το καταλάβει..και όχι μόνο ο δικός σου γενικά οι περισσότεροι..

Αν δεν θες να τρελαθείς

Δεν είναι οι περισσότεροι άντρες έτσι .... λάθος επιλογές είναι αυτές

[anemoni1989]

πρίν από 20 λεπτά , Macgyver είπε:

Πρώτα από όλα χρόνια πολλά  κατά δεύτερον : 

ακομα οι ορμόνες κάνουν πάρτυ και θα έπρεπε ο σύζυγος σου να το σέβεται αυτό . 

Για εμένα : φταις εσυ  

ηξερες από πριν τι χαρακτήρα είχες επιλέξει και πηγές και τον παντρεύτηκες . 

Άλλο το πάθος , άλλο ο γάμος . 

Ο γάμος θέλει προσοχή και ορθολογισμό , ποσω μάλλον η απόφαση να κάνει κάποιος παιδιά . 

Βεβαια τώρα ότι έγινε έγινε . 

Κατ εμε η επιλογή σου είναι μια : 

ορισε από μόνη σου ένα χρονικό διάστημα δοκιμών πχ 6 μήνες . 

Καταγραψε σε χαρτί / ημερολόγιο / word ότι θεωρείς θετικό στον άντρα σου κ ότι θεωρείς αρνητικό . 

Κατα τη διάρκεια αυτού του διαστήματος καταγραψε περιστατικά που σε ενόχλησαν καθώς και αυτά που σε χαροποίησαν . 

Αν τα αρνητικά χαρακτηριστικά και οι «λύπες» είναι τελικά περισσότερα , βρες έναν καλό δικηγόρο και χώρισε . 

Αν έχουν ισορροπία , συζήτησε τα ήρεμα μαζί του ώστε να βελτιωθούν τα αρνητικά . 

Να εστιάζεις στα συναισθήματα σου πχ «έκανες αυτό που σου είπε η μάνα σου αλλά εμένα με πληγώσες και αισθάνθηκα εγκλωβισμένη» . 

Αν τα θετικά και οι χαράς υπερτερούν , βάλε λίγο νερό στο κρασί σου γιατί με τον καιρό θα βρείτε ξανά τους ρυθμούς σας. 

Σημαντικό: 

1) μην του επιτρέπεις να σε προσβάλλει 

2) ούτε εσυ να τον προσβάλλεις 

3) εξήγησε του ότι έχεις κλονιστεί 

4) άκουσε κι αυτόν τι έχει να σου πει 

5) συμφωνείτε από κοινού να μην αφήνετε τρίτους να παρεμβαίνουν . Αν δεν συμφωνεί , τότε πρέπει να του δώσεις τελεσίγραφο. 

 

ο γάμος θέλει προσπάθεια και από τους δυο αλλά καλό είναι να έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες όταν επιλέγουμε κάποιον για πατέρα των παιδιών μας και σύζυγο και να μην συγχέουμε μια σχέση πάθους και έρωτα με την αγάπη , την υπομονή και τα ίδια πιστεύω σε βασικές αρχές που απαιτεί ένας γάμος για να έχει ισορροπία και να αντέχει τις κρίσεις . 

Καλο κουράγιο κ να χαίρεσαι το μωράκι σου 

 

Δεν είναι οι περισσότεροι άντρες έτσι .... λάθος επιλογές είναι αυτές

Κοιτα, αν δεν υπήρχε το παιδι θα το εκανα διχως περιθώρια και διχως σκεψεις... Το θεμα ειναι οτι ολο αυτο προέκυψε απο την εγκυμοσύνη και μετα... Ειχα ηδη μια παλινδρομη η οποια μας ταρακουνησε αρκετά την οποια κιολας δεν τη θρηνησαμε οπως έπρεπε αφου τη μερα που εκανα την αποξεση μαθαμε πως η αδερφη του (με την οποια δε μιλουσε) ειχε καρκινο... Στην εγκυμοσυνη αντιμετωπισα πολλα προβληματα... Υπερεμεση, λογω τγς οποιας δεν κουναγα ρουπι απο τ σπιτι (εφτασα να κανω μέχρι και 30 εμετους τη μερα), αποκολλησεις που με ειχαν σ κρεβατι για πανω απο ενα μηνα, συσπασεις, ολιγοαμνιο... Οπως καταλαβαινεις εξαιτιας αυτων εγω δεν μπορουσα να κανω ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα... Δουλειες σ σπιτι εκανε αυτος και η μανα μ, εγω σ κρεβατι ή καναπε και εκει ξεφυγε το πραγμα... Πιστευα με τη γεννηση τ παιδιου θα αλλαζε, αλλα χειροτερευσε... Μ λεγε δε φανταζοταν τη ζωη με παιδι ετσι, πως αλλες ειναι σ εγκυμοσυνη υγιεστατες και εγω παρουσιασα ενα σωρο προβληματα... Μετα που γεννηθηκε τ παιδι τον ενοχλουσε που εκλαιγε και δεν μπορουσε να το ηρεμησει... Και να φανταστείς με παρακαλουσε τοσα χρόνια για παιδι, ενω παραλληλα εβλεπε τα ανηψια τ ξεψυχουσε... Που να φανταστώ τετοια μεταλλαξη 180 μοιρων??? 

Τεσπα, η ιδεα σου με το ημερολόγιο μου αρεσε και μάλλον θα την υιοθετησω... Οχι για να ζυγιζω θετικα και αρνητικά, αλλα σαν εναν τροπο ανασκοπησης της καθημερινοτητας... 

[Nansy29]

πρίν από 58 λεπτά , Macgyver είπε:

Πρώτα από όλα χρόνια πολλά  κατά δεύτερον : 

ακομα οι ορμόνες κάνουν πάρτυ και θα έπρεπε ο σύζυγος σου να το σέβεται αυτό . 

Για εμένα : φταις εσυ  

ηξερες από πριν τι χαρακτήρα είχες επιλέξει και πηγές και τον παντρεύτηκες . 

Άλλο το πάθος , άλλο ο γάμος . 

Ο γάμος θέλει προσοχή και ορθολογισμό , ποσω μάλλον η απόφαση να κάνει κάποιος παιδιά . 

Βεβαια τώρα ότι έγινε έγινε . 

Κατ εμε η επιλογή σου είναι μια : 

ορισε από μόνη σου ένα χρονικό διάστημα δοκιμών πχ 6 μήνες . 

Καταγραψε σε χαρτί / ημερολόγιο / word ότι θεωρείς θετικό στον άντρα σου κ ότι θεωρείς αρνητικό . 

Κατα τη διάρκεια αυτού του διαστήματος καταγραψε περιστατικά που σε ενόχλησαν καθώς και αυτά που σε χαροποίησαν . 

Αν τα αρνητικά χαρακτηριστικά και οι «λύπες» είναι τελικά περισσότερα , βρες έναν καλό δικηγόρο και χώρισε . 

Αν έχουν ισορροπία , συζήτησε τα ήρεμα μαζί του ώστε να βελτιωθούν τα αρνητικά . 

Να εστιάζεις στα συναισθήματα σου πχ «έκανες αυτό που σου είπε η μάνα σου αλλά εμένα με πληγώσες και αισθάνθηκα εγκλωβισμένη» . 

Αν τα θετικά και οι χαράς υπερτερούν , βάλε λίγο νερό στο κρασί σου γιατί με τον καιρό θα βρείτε ξανά τους ρυθμούς σας. 

Σημαντικό: 

1) μην του επιτρέπεις να σε προσβάλλει 

2) ούτε εσυ να τον προσβάλλεις 

3) εξήγησε του ότι έχεις κλονιστεί 

4) άκουσε κι αυτόν τι έχει να σου πει 

5) συμφωνείτε από κοινού να μην αφήνετε τρίτους να παρεμβαίνουν . Αν δεν συμφωνεί , τότε πρέπει να του δώσεις τελεσίγραφο. 

 

ο γάμος θέλει προσπάθεια και από τους δυο αλλά καλό είναι να έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες όταν επιλέγουμε κάποιον για πατέρα των παιδιών μας και σύζυγο και να μην συγχέουμε μια σχέση πάθους και έρωτα με την αγάπη , την υπομονή και τα ίδια πιστεύω σε βασικές αρχές που απαιτεί ένας γάμος για να έχει ισορροπία και να αντέχει τις κρίσεις . 

Καλο κουράγιο κ να χαίρεσαι το μωράκι σου 

 

Δεν είναι οι περισσότεροι άντρες έτσι .... λάθος επιλογές είναι αυτές

Μμμ..μακάρι να έχεις δίκιο αλλά νομίζω πως οι άντρες είναι πάρα πολύ εύκολο να επαναπαυθουν με τις δουλειές κλπ...Και φυσικά δεν είναι όλοι έτσι...Αλλά τουλάχιστον στον κύκλο μου ξέρω πολλούς που είναι ακριβώς έτσι δυστυχώς..

Τώρα βέβαια άλλο κάποιος να μην κάνει δουλειές και να μην βοηθαει με τα μωρά και άλλο τα υπόλοιπα. βλέπεις και άλλα πράγματα σε έναν άνθρωπο..

 

[Macgyver]

Ένας άνθρωπος δεν γίνεται ξαφνικά «μαμάκιας» όμως . Ούτε γίνεται ξαφνικά εγωιστής. Και πολλές φορές αλλιώς τα φέρνει η ζωή , αλλά τι να κάνουμε ; Πολεμάμε . 

Το θέμα είναι αν αξίζει η μάχη ή όχι . Ειλικρινά εύχομαι ότι καλύτερο , και πάνω από όλα δύναμη κ να έχετε όλοι την υγεία σας . Διότι πολλές φορές μας πιάνει μια «φαγωμάρα» και ξεχνάμε τι είναι πραγματικά σημαντικό . 

[ninaki80]

πρίν από 28 λεπτά , anemoni1989 είπε:

Κοιτα, αν δεν υπήρχε το παιδι θα το εκανα διχως περιθώρια και διχως σκεψεις... Το θεμα ειναι οτι ολο αυτο προέκυψε απο την εγκυμοσύνη και μετα... Ειχα ηδη μια παλινδρομη η οποια μας ταρακουνησε αρκετά την οποια κιολας δεν τη θρηνησαμε οπως έπρεπε αφου τη μερα που εκανα την αποξεση μαθαμε πως η αδερφη του (με την οποια δε μιλουσε) ειχε καρκινο... Στην εγκυμοσυνη αντιμετωπισα πολλα προβληματα... Υπερεμεση, λογω τγς οποιας δεν κουναγα ρουπι απο τ σπιτι (εφτασα να κανω μέχρι και 30 εμετους τη μερα), αποκολλησεις που με ειχαν σ κρεβατι για πανω απο ενα μηνα, συσπασεις, ολιγοαμνιο... Οπως καταλαβαινεις εξαιτιας αυτων εγω δεν μπορουσα να κανω ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα... Δουλειες σ σπιτι εκανε αυτος και η μανα μ, εγω σ κρεβατι ή καναπε και εκει ξεφυγε το πραγμα... Πιστευα με τη γεννηση τ παιδιου θα αλλαζε, αλλα χειροτερευσε... Μ λεγε δε φανταζοταν τη ζωη με παιδι ετσι, πως αλλες ειναι σ εγκυμοσυνη υγιεστατες και εγω παρουσιασα ενα σωρο προβληματα... Μετα που γεννηθηκε τ παιδι τον ενοχλουσε που εκλαιγε και δεν μπορουσε να το ηρεμησει... Και να φανταστείς με παρακαλουσε τοσα χρόνια για παιδι, ενω παραλληλα εβλεπε τα ανηψια τ ξεψυχουσε... Που να φανταστώ τετοια μεταλλαξη 180 μοιρων??? 

Τεσπα, η ιδεα σου με το ημερολόγιο μου αρεσε και μάλλον θα την υιοθετησω... Οχι για να ζυγιζω θετικα και αρνητικά, αλλα σαν εναν τροπο ανασκοπησης της καθημερινοτητας... 

θα σου πω οπως κ.ο αντρας μου εχουν στο μυαλο τους αλλα προτυπα. η γυναικα να κανει τα παντα να ξενυχταει για να φτιαξει το σπιτι κτλ κτλ. ακομα κ.τωρα κ η μαμα κ η πεθερα μου λενε ιστοριες για το πως οταν κοιμομασταν καναν.ολες τις δουλειες κτλ κτλ. δεν μπορει θα στο.εχουν.πει κ.εσενα. 

για εμενα εχεις λαθος που δεν ζητας βοηθεια οχι ψυχολογικη. ειναι μεγαλο λαθος γιατι προσπαθεις να αποδειξεις οτι εισαι δυναμικη μη ζητωντας βοηθεια στην καθημερινοτητα σου. ετσι δεν.θα παρεις κανενα.βραβειο δυναμικοτητας θα χασεις απλα.την ζωη σου κανοντας δουλειες κλεισμενη στο σπιτι. αλλαξε το. 

αν.δεν.θες να κουρασεις την.μαμα σου παρε γυναικa.

μην βαλεις τον εγωισμο πανω απο το καλο σου πανω απο την ζωη σου. 

τωρα επειδη κ εγω εχω περασει διαφορες φασεις με τον αντρα μου ειμαστε μαζι 10 χρονια το παιδι ειναι αυτο που μας εφερε στα ορια μας αλλα ειναι αυτο που λες μια αλλαγη στην καθημερινοτητα που θελει χρονο για να χονευτει. δωσε χρονο τρεις τεσσερις πεντε μηνες ειναι πολυ λιγο κανε restart.

ο αντρας σου δεν θα καταλαβει ποτε την κουραση σου. ουτε θα γινει τωρα νοικοκυρης. αυτα ητε τα κανεις απο την αρχη ητε δεν.τα κανεις καθολου κ.δεν θα την.κανει την.θυσια οσο κ.να σε αγαπαει. 

[Lenia16]

1 ώρα πρίν, Macgyver είπε:

Πρώτα από όλα χρόνια πολλά  κατά δεύτερον : 

ακομα οι ορμόνες κάνουν πάρτυ και θα έπρεπε ο σύζυγος σου να το σέβεται αυτό . 

Για εμένα : φταις εσυ  

ηξερες από πριν τι χαρακτήρα είχες επιλέξει και πηγές και τον παντρεύτηκες . 

Άλλο το πάθος , άλλο ο γάμος . 

Ο γάμος θέλει προσοχή και ορθολογισμό , ποσω μάλλον η απόφαση να κάνει κάποιος παιδιά . 

Βεβαια τώρα ότι έγινε έγινε . 

Κατ εμε η επιλογή σου είναι μια : 

ορισε από μόνη σου ένα χρονικό διάστημα δοκιμών πχ 6 μήνες . 

Καταγραψε σε χαρτί / ημερολόγιο / word ότι θεωρείς θετικό στον άντρα σου κ ότι θεωρείς αρνητικό . 

Κατα τη διάρκεια αυτού του διαστήματος καταγραψε περιστατικά που σε ενόχλησαν καθώς και αυτά που σε χαροποίησαν . 

Αν τα αρνητικά χαρακτηριστικά και οι «λύπες» είναι τελικά περισσότερα , βρες έναν καλό δικηγόρο και χώρισε . 

Αν έχουν ισορροπία , συζήτησε τα ήρεμα μαζί του ώστε να βελτιωθούν τα αρνητικά . 

Να εστιάζεις στα συναισθήματα σου πχ «έκανες αυτό που σου είπε η μάνα σου αλλά εμένα με πληγώσες και αισθάνθηκα εγκλωβισμένη» . 

Αν τα θετικά και οι χαράς υπερτερούν , βάλε λίγο νερό στο κρασί σου γιατί με τον καιρό θα βρείτε ξανά τους ρυθμούς σας. 

Σημαντικό: 

1) μην του επιτρέπεις να σε προσβάλλει 

2) ούτε εσυ να τον προσβάλλεις 

3) εξήγησε του ότι έχεις κλονιστεί 

4) άκουσε κι αυτόν τι έχει να σου πει 

5) συμφωνείτε από κοινού να μην αφήνετε τρίτους να παρεμβαίνουν . Αν δεν συμφωνεί , τότε πρέπει να του δώσεις τελεσίγραφο. 

 

ο γάμος θέλει προσπάθεια και από τους δυο αλλά καλό είναι να έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες όταν επιλέγουμε κάποιον για πατέρα των παιδιών μας και σύζυγο και να μην συγχέουμε μια σχέση πάθους και έρωτα με την αγάπη , την υπομονή και τα ίδια πιστεύω σε βασικές αρχές που απαιτεί ένας γάμος για να έχει ισορροπία και να αντέχει τις κρίσεις . 

Καλο κουράγιο κ να χαίρεσαι το μωράκι σου 

 

Δεν είναι οι περισσότεροι άντρες έτσι .... λάθος επιλογές είναι αυτές

@Macgyver κορίτσι μου τι λες;! Αν ανακαλυπτα ότι ο άντρας μου έκανε λίστα με τα υπέρ κ τα κατά μου εκτός του ότι θα ένιωθα απαίσια σαν άνθρωπος, θα ζητουσα αμέσως διαζύγιο. Τα συναισθήματα σε όλη αυτή τη διαδικασία που βρίσκονται; Για σένα ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο που όταν κάποιο μέρος δεν τηρεί τους συμφωνηθεντες όρους σπαει; Ο άντρας σου τις γνωρίζει αυτές σου τις πεποιθήσεις κ είναι συμφωνος; Λυπάμαι που ακούω τέτοια πράγματα ειλικρινά.

@anemoni1989 κοπέλα μου χρόνια πολλά κ να χαίρεσαι την οικογένεια σου. Πιστεύω πως αν όχι ολα, τα περισσότερα ζευγάρια περνούν από αυτή τη φαση μετά τον ερχομό του παιδιού κ είναι φυσιολογικό γιατί όπως είπες κ εσύ αλλάζουν εντελως οι ισορροπίες. Κ εγώ όπως κ εσύ ήμουν όλη μέρα εκτός σπιτιού, δουλειά, ψώνια, ποτά, ταξίδια κλπ κλπ. Την πρωτοχρονιά ήμουν με 39 πυρετό κ έβαλα τον άντρα μου να με πάει βόλτα με το αυτοκίνητο γιατί δύο μέρες μέσα στο σπίτι θα έκανα μπαμ. Κ ξαφνικά βρέθηκα κλεισμένη να θηλάζω όλη μερα κ να προσέχω ένα νεογέννητο. Είναι φυσικό να επέλθει ρήξη στη σχέση όταν χάνεις τον εαυτό σου, δεν σε αναγνωρίζεις εσύ πόσω μάλλον ο άλλος. Δώσε λίγο χρόνο, ζητά βοήθεια από τους δικούς σου, μια μέρα ντύσου, βαψου κ μόλις γυρίσει ο άντρας σου παρτον να βγείτε χωρίς να τον ρωτήσεις. Εξήγησε του ήρεμα κ πολιτισμένα πως νιώθεις κ ότι τον χρειάζεσαι σύμμαχο σου κ όχι εχθρό σου, ότι τον αγαπάς κ δε θες να χαλάσετε την οικογένεια σας, άκου τη δική του πλευρα, πολλοί άντρες νιώθουν παραγκωνισμένοι μετά τη γέννα κ οτι η γυναίκα τους έχει προτεραιότητα το μωρό πλέον κ όχι αυτούς - μπορεί να είναι αληθεια αλλά δώσε του να καταλάβει ότι είναι προσωρινό κ για να μη γίνει μόνιμο χρειάζεται μια βοήθεια κ από μεριάς του. Υπολόγισε κ την έλλειψη επαφων. Προσπαθήστε τελοσπαντων να το συζητησετε.

Πάντως δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι. Ο δικός μου άντρας έκανε τα πάντα στο σπίτι, εγώ όλη μέρα είχα νευρα, φώναζα κ τσακωνομασταν συνεχεια αλλά έδινε όσο μπορούσε τόπο στην οργή. Αυτό συνεχίστηκε μάλιστα κ για πολύ καιρό γιατί η αϋπνία με είχε τσιτωσει ακόμα περισσότερο. Μέχρι που με έπιασε μια μέρα κ μου είπε αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, πρέπει να συνέλθεις, εγώ δε σε χωρίζω για να μην μπορώ να δω το παιδί μου, θα μείνουμε έτσι μέχρι να γίνουμε δύο ξένοι στο ίδιο σπιτι. 

[Chrysoum]

Ούτε εγώ είμαι καλή στο να δίνω τέτοιου είδους συμβουλές. Διαβάζοντας αυτά που λες ομως θα σου πω τα εξής:

- ο άντρας μου είναι το άλλο μου μισό, από τοτε που γνωριστήκαμε περνάμε όλο μας τον χρόνο μαζί, αφού δουλεύαμε και μαζί. Με την γέννηση του παιδιού η σχέση μας πέρασε κάποιες αρκετά δύσκολες περιοδους. Το θέμα μας ήταν φυσικά η κούραση. Και των δύο. Και το ότι το μωρό μας ήταν αρκετά απαιτητικό στην αρχή. Ο ερχομός ενός παιδιού φέρνει τα πάνω κάτω και όταν είναι και το πρωτο δεν ξέρεις τι να περιμένεις οπότε γίνονται όλα χειρότερα. Είμαστε μια χαρά τώρα, τα πράγματα έφτιαξαν όταν ηρέμησε το μωρό, βρήκα εγώ τα πάνω μου, και άρχισα να ζητάω βοήθεια. Του έλεγα, θέλω να κάνεις αυτό, αυτό κι αυτό. Και για να καταλάβεις ο άντρας μου κάνει τα πάντα στο σπίτι. Και πάλι όμως όταν είχα ένα μωρό κολλημένο στο στήθος δεν ήταν αρκετό, έπρεπε να μαγειρεύει κάθε μέρα πχ ή να δεχτεί ότι θα τρώμε κάτι πολύ πρόχειρο. Όταν άρχισα να εξηγώ με ήρεμο τρόπο τι θέλω ήταν όλα πολύ καλύτερα.

- το ότι δεν πήρε άδεια πατρότητας τους 2 μήνες που ορίζει εδώ ο νόμος για να μείνει με το μωρό όμως είναι κάτι που με πείραξε αρκετά, οπότε καταλαβαίνω πως νιώθεις σ αυτό που λες για την θέση της γυναίκας και την άδεια μητρότητας. 

- αναφέρεις ότι δεν περιποιείσαι τον εαυτό σου και ότι δεν βγαίνεις πια έξω όπως παλιά. Θα γίνω λίγο σκληρή, αλλά έτσι είναι η ζωή με ένα μωρό. Τουλάχιστον στην αρχή. Σκέψου ότι υπάρχουν και χειρότερα! Δεν έχω βγει έξω ούτε μια φορά από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου (14 μηνών σήμερα) και όπως το βλέπω δεν νομίζω να βγω για τα επόμενα 2 χρόνια. Έχω συμφιλιώθει με αυτό, γιατί έτσι είναι η ζωή μου τώρα. Δεν θα είναι πάντα μικρά για να μας χρειάζονται. Θα έρθουν και καλύτερες μέρες που η κούραση θα είναι λιγότερη και ο προσωπικός σου χρόνος περισσότερος. Και δεν είναι μακρυά αυτός ο καιρός

 

Στα υπόλοιπα δεν ξέρω τι συμβουλή να σου δώσω πέραν του να μιλας ήρεμα και να εξηγείς τι είναι αυτό που σε ενοχλεί ααα και αυτό με τους τρίτους που επεμβαίνουν είναι πρόβλημα. 

[anemoni1989]

πρίν από 43 λεπτά , Lenia16 είπε:

@Macgyver κορίτσι μου τι λες;! Αν ανακαλυπτα ότι ο άντρας μου έκανε λίστα με τα υπέρ κ τα κατά μου εκτός του ότι θα ένιωθα απαίσια σαν άνθρωπος, θα ζητουσα αμέσως διαζύγιο. Τα συναισθήματα σε όλη αυτή τη διαδικασία που βρίσκονται; Για σένα ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο που όταν κάποιο μέρος δεν τηρεί τους συμφωνηθεντες όρους σπαει; Ο άντρας σου τις γνωρίζει αυτές σου τις πεποιθήσεις κ είναι συμφωνος; Λυπάμαι που ακούω τέτοια πράγματα ειλικρινά.

@anemoni1989 κοπέλα μου χρόνια πολλά κ να χαίρεσαι την οικογένεια σου. Πιστεύω πως αν όχι ολα, τα περισσότερα ζευγάρια περνούν από αυτή τη φαση μετά τον ερχομό του παιδιού κ είναι φυσιολογικό γιατί όπως είπες κ εσύ αλλάζουν εντελως οι ισορροπίες. Κ εγώ όπως κ εσύ ήμουν όλη μέρα εκτός σπιτιού, δουλειά, ψώνια, ποτά, ταξίδια κλπ κλπ. Την πρωτοχρονιά ήμουν με 39 πυρετό κ έβαλα τον άντρα μου να με πάει βόλτα με το αυτοκίνητο γιατί δύο μέρες μέσα στο σπίτι θα έκανα μπαμ. Κ ξαφνικά βρέθηκα κλεισμένη να θηλάζω όλη μερα κ να προσέχω ένα νεογέννητο. Είναι φυσικό να επέλθει ρήξη στη σχέση όταν χάνεις τον εαυτό σου, δεν σε αναγνωρίζεις εσύ πόσω μάλλον ο άλλος. Δώσε λίγο χρόνο, ζητά βοήθεια από τους δικούς σου, μια μέρα ντύσου, βαψου κ μόλις γυρίσει ο άντρας σου παρτον να βγείτε χωρίς να τον ρωτήσεις. Εξήγησε του ήρεμα κ πολιτισμένα πως νιώθεις κ ότι τον χρειάζεσαι σύμμαχο σου κ όχι εχθρό σου, ότι τον αγαπάς κ δε θες να χαλάσετε την οικογένεια σας, άκου τη δική του πλευρα, πολλοί άντρες νιώθουν παραγκωνισμένοι μετά τη γέννα κ οτι η γυναίκα τους έχει προτεραιότητα το μωρό πλέον κ όχι αυτούς - μπορεί να είναι αληθεια αλλά δώσε του να καταλάβει ότι είναι προσωρινό κ για να μη γίνει μόνιμο χρειάζεται μια βοήθεια κ από μεριάς του. Υπολόγισε κ την έλλειψη επαφων. Προσπαθήστε τελοσπαντων να το συζητησετε.

Πάντως δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι. Ο δικός μου άντρας έκανε τα πάντα στο σπίτι, εγώ όλη μέρα είχα νευρα, φώναζα κ τσακωνομασταν συνεχεια αλλά έδινε όσο μπορούσε τόπο στην οργή. Αυτό συνεχίστηκε μάλιστα κ για πολύ καιρό γιατί η αϋπνία με είχε τσιτωσει ακόμα περισσότερο. Μέχρι που με έπιασε μια μέρα κ μου είπε αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, πρέπει να συνέλθεις, εγώ δε σε χωρίζω για να μην μπορώ να δω το παιδί μου, θα μείνουμε έτσι μέχρι να γίνουμε δύο ξένοι στο ίδιο σπιτι. 

 

πρίν από 36 λεπτά , Chrysoum είπε:

Ούτε εγώ είμαι καλή στο να δίνω τέτοιου είδους συμβουλές. Διαβάζοντας αυτά που λες ομως θα σου πω τα εξής:

- ο άντρας μου είναι το άλλο μου μισό, από τοτε που γνωριστήκαμε περνάμε όλο μας τον χρόνο μαζί, αφού δουλεύαμε και μαζί. Με την γέννηση του παιδιού η σχέση μας πέρασε κάποιες αρκετά δύσκολες περιοδους. Το θέμα μας ήταν φυσικά η κούραση. Και των δύο. Και το ότι το μωρό μας ήταν αρκετά απαιτητικό στην αρχή. Ο ερχομός ενός παιδιού φέρνει τα πάνω κάτω και όταν είναι και το πρωτο δεν ξέρεις τι να περιμένεις οπότε γίνονται όλα χειρότερα. Είμαστε μια χαρά τώρα, τα πράγματα έφτιαξαν όταν ηρέμησε το μωρό, βρήκα εγώ τα πάνω μου, και άρχισα να ζητάω βοήθεια. Του έλεγα, θέλω να κάνεις αυτό, αυτό κι αυτό. Και για να καταλάβεις ο άντρας μου κάνει τα πάντα στο σπίτι. Και πάλι όμως όταν είχα ένα μωρό κολλημένο στο στήθος δεν ήταν αρκετό, έπρεπε να μαγειρεύει κάθε μέρα πχ ή να δεχτεί ότι θα τρώμε κάτι πολύ πρόχειρο. Όταν άρχισα να εξηγώ με ήρεμο τρόπο τι θέλω ήταν όλα πολύ καλύτερα.

- το ότι δεν πήρε άδεια πατρότητας τους 2 μήνες που ορίζει εδώ ο νόμος για να μείνει με το μωρό όμως είναι κάτι που με πείραξε αρκετά, οπότε καταλαβαίνω πως νιώθεις σ αυτό που λες για την θέση της γυναίκας και την άδεια μητρότητας. 

- αναφέρεις ότι δεν περιποιείσαι τον εαυτό σου και ότι δεν βγαίνεις πια έξω όπως παλιά. Θα γίνω λίγο σκληρή, αλλά έτσι είναι η ζωή με ένα μωρό. Τουλάχιστον στην αρχή. Σκέψου ότι υπάρχουν και χειρότερα! Δεν έχω βγει έξω ούτε μια φορά από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου (14 μηνών σήμερα) και όπως το βλέπω δεν νομίζω να βγω για τα επόμενα 2 χρόνια. Έχω συμφιλιώθει με αυτό, γιατί έτσι είναι η ζωή μου τώρα. Δεν θα είναι πάντα μικρά για να μας χρειάζονται. Θα έρθουν και καλύτερες μέρες που η κούραση θα είναι λιγότερη και ο προσωπικός σου χρόνος περισσότερος. Και δεν είναι μακρυά αυτός ο καιρός

 

Στα υπόλοιπα δεν ξέρω τι συμβουλή να σου δώσω πέραν του να μιλας ήρεμα και να εξηγείς τι είναι αυτό που σε ενοχλεί ααα και αυτό με τους τρίτους που επεμβαίνουν είναι πρόβλημα. 

Πραγματικά σας ευχαριστώ!!! Ηταν τα λόγια σας αυτο που ειχα αναγκη να διαβασω... Ειναι πολυ ελπιδοφορο να ακους οτι και αλλοι έχουν περασει κατι παρομοιο και οτι καποια στιγμη περναει.. Σίγουρα οι χαρακτήρες δεν ςιναι ολοι ιδιοι... Καποιες σχέσεις θελουν πιο πολύ δουλειά... Μακαρι να εχετε δικιο!! Μου δινετε δυναμη να ελπίζω!!!

 

[rafaelatarzan]

πρίν από 1 λεπτό , anemoni1989 είπε:

 

Πραγματικά σας ευχαριστώ!!! Ηταν τα λόγια σας αυτο που ειχα αναγκη να διαβασω... Ειναι πολυ ελπιδοφορο να ακους οτι και αλλοι έχουν περασει κατι παρομοιο και οτι καποια στιγμη περναει.. Σίγουρα οι χαρακτήρες δεν ςιναι ολοι ιδιοι... Καποιες σχέσεις θελουν πιο πολύ δουλειά... Μακαρι να εχετε δικιο!! Μου δινετε δυναμη να ελπίζω!!!

 

αγαπη μ καλησπέρα....Εγώ θα γίνω πολυ σκληρή δυστηχως.....ημουν παντρενενη καποτε κ χωρισα για ολα αυτα που λες κ ακομα περισσότερα....βέβαια δεν είχα παιδι ...θα μ πεις όμως ότι δεν ειναι το ιδιο ...κ βέβαια δεν ειναι το ιδιο.. .Αλλά η ψυχική μας ηρεμία με η χωρις παιδι πρέπει να είναι πρώτα για μας....χωρισα μια φορά κ θα το ξανακάνα ακομα κ αν είχα παιδι.......ξαναπαντευτηκα κ πάλι κ εχω ενα αντρα εδω κ 13 χρόνια βράχο αλλωβητο σε όλα....αν φύγει θα πεθάνω που λένε....αν όμως τωρα που ειμαι εγκυος μ κάνει μαλακιες να το πω κ ετσι....Δεν θα υπολογίσω κ παλι τιποτα....μπορώ κ μονη μ να μεγαλώσω ένα παιδί...συγνωμη αν σε πειράζουν τα λογια μ...Αλλά αυτη ειναι η γνωμη μ κ μονο....Δεν ειμαστε όλες το ίδιο....να ξέρεις δίνω ευκαιρίες αλλά όχι πολλες....Είμαι αρκετά σκληρή....Φιλάκια πολλά κ πραξε το καλητερο για σενα κ την οικογενεια σ.....να μ φιλησεις τον κοριτσαρο σ. 

[Macgyver]

2 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

@Macgyver κορίτσι μου τι λες;! Αν ανακαλυπτα ότι ο άντρας μου έκανε λίστα με τα υπέρ κ τα κατά μου εκτός του ότι θα ένιωθα απαίσια σαν άνθρωπος, θα ζητουσα αμέσως διαζύγιο. Τα συναισθήματα σε όλη αυτή τη διαδικασία που βρίσκονται; Για σένα ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο που όταν κάποιο μέρος δεν τηρεί τους συμφωνηθεντες όρους σπαει; Ο άντρας σου τις γνωρίζει αυτές σου τις πεποιθήσεις κ είναι συμφωνος; Λυπάμαι που ακούω τέτοια πράγματα ειλικρινά.

@anemoni1989 κοπέλα μου χρόνια πολλά κ να χαίρεσαι την οικογένεια σου. Πιστεύω πως αν όχι ολα, τα περισσότερα ζευγάρια περνούν από αυτή τη φαση μετά τον ερχομό του παιδιού κ είναι φυσιολογικό γιατί όπως είπες κ εσύ αλλάζουν εντελως οι ισορροπίες. Κ εγώ όπως κ εσύ ήμουν όλη μέρα εκτός σπιτιού, δουλειά, ψώνια, ποτά, ταξίδια κλπ κλπ. Την πρωτοχρονιά ήμουν με 39 πυρετό κ έβαλα τον άντρα μου να με πάει βόλτα με το αυτοκίνητο γιατί δύο μέρες μέσα στο σπίτι θα έκανα μπαμ. Κ ξαφνικά βρέθηκα κλεισμένη να θηλάζω όλη μερα κ να προσέχω ένα νεογέννητο. Είναι φυσικό να επέλθει ρήξη στη σχέση όταν χάνεις τον εαυτό σου, δεν σε αναγνωρίζεις εσύ πόσω μάλλον ο άλλος. Δώσε λίγο χρόνο, ζητά βοήθεια από τους δικούς σου, μια μέρα ντύσου, βαψου κ μόλις γυρίσει ο άντρας σου παρτον να βγείτε χωρίς να τον ρωτήσεις. Εξήγησε του ήρεμα κ πολιτισμένα πως νιώθεις κ ότι τον χρειάζεσαι σύμμαχο σου κ όχι εχθρό σου, ότι τον αγαπάς κ δε θες να χαλάσετε την οικογένεια σας, άκου τη δική του πλευρα, πολλοί άντρες νιώθουν παραγκωνισμένοι μετά τη γέννα κ οτι η γυναίκα τους έχει προτεραιότητα το μωρό πλέον κ όχι αυτούς - μπορεί να είναι αληθεια αλλά δώσε του να καταλάβει ότι είναι προσωρινό κ για να μη γίνει μόνιμο χρειάζεται μια βοήθεια κ από μεριάς του. Υπολόγισε κ την έλλειψη επαφων. Προσπαθήστε τελοσπαντων να το συζητησετε.

Πάντως δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι. Ο δικός μου άντρας έκανε τα πάντα στο σπίτι, εγώ όλη μέρα είχα νευρα, φώναζα κ τσακωνομασταν συνεχεια αλλά έδινε όσο μπορούσε τόπο στην οργή. Αυτό συνεχίστηκε μάλιστα κ για πολύ καιρό γιατί η αϋπνία με είχε τσιτωσει ακόμα περισσότερο. Μέχρι που με έπιασε μια μέρα κ μου είπε αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, πρέπει να συνέλθεις, εγώ δε σε χωρίζω για να μην μπορώ να δω το παιδί μου, θα μείνουμε έτσι μέχρι να γίνουμε δύο ξένοι στο ίδιο σπιτι. 

Υπάρχουν και οι ορθολογιστές σε αυτή τη ζωή  

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Κοιτα, αν δεν υπήρχε το παιδι θα το εκανα διχως περιθώρια και διχως σκεψεις... Το θεμα ειναι οτι ολο αυτο προέκυψε απο την εγκυμοσύνη και μετα... Ειχα ηδη μια παλινδρομη η οποια μας ταρακουνησε αρκετά την οποια κιολας δεν τη θρηνησαμε οπως έπρεπε αφου τη μερα που εκανα την αποξεση μαθαμε πως η αδερφη του (με την οποια δε μιλουσε) ειχε καρκινο... Στην εγκυμοσυνη αντιμετωπισα πολλα προβληματα... Υπερεμεση, λογω τγς οποιας δεν κουναγα ρουπι απο τ σπιτι (εφτασα να κανω μέχρι και 30 εμετους τη μερα), αποκολλησεις που με ειχαν σ κρεβατι για πανω απο ενα μηνα, συσπασεις, ολιγοαμνιο... Οπως καταλαβαινεις εξαιτιας αυτων εγω δεν μπορουσα να κανω ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα... Δουλειες σ σπιτι εκανε αυτος και η μανα μ, εγω σ κρεβατι ή καναπε και εκει ξεφυγε το πραγμα... Πιστευα με τη γεννηση τ παιδιου θα αλλαζε, αλλα χειροτερευσε... Μ λεγε δε φανταζοταν τη ζωη με παιδι ετσι, πως αλλες ειναι σ εγκυμοσυνη υγιεστατες και εγω παρουσιασα ενα σωρο προβληματα... Μετα που γεννηθηκε τ παιδι τον ενοχλουσε που εκλαιγε και δεν μπορουσε να το ηρεμησει... Και να φανταστείς με παρακαλουσε τοσα χρόνια για παιδι, ενω παραλληλα εβλεπε τα ανηψια τ ξεψυχουσε... Που να φανταστώ τετοια μεταλλαξη 180 μοιρων??? 

Τεσπα, η ιδεα σου με το ημερολόγιο μου αρεσε και μάλλον θα την υιοθετησω... Οχι για να ζυγιζω θετικα και αρνητικά, αλλα σαν εναν τροπο ανασκοπησης της καθημερινοτητας... 

 

To "τον ενοχλούσε που έκλαιγε" ΔΕΝ ειναι φυσιολογικό. ΌΧΙ, δεν είναι κάτι που κάνουν οι άντρες, μην πείσεις τον εαυτό σου.

Από εκεί και πέρα, αν με έναν άνθρωπο δε θα έμενες χωρίς παιδιά, μη μείνεις για το μωρό. Είναι κάτι που μπορεί να έχει νόημα η θυσία, με π.χ. ένα παιδί στην εφηβεία, αλλά όχι με ένα νεογέννητο που θα προσαρμοστεί πανεύκολα σε ό,τι και να γίνει. Δώσε χρόνο στις ορμόνες σου να καταλαγιάσουν και να βρεις τους ρυθμούς με το μωρό, αλλά μην μπαίνεις στη λογική "το καταπίνω για το μωρό".

[Έσπερος]

Τον άντρα σου δεν τον δικαιολογώ με τιποτα,  ο δικος μου ηταν ανυπόφορος αλλα οχι ετσι ουτε με βαρια λογια κλπ. Αλλα το γιατι συμπεριφέρεται ετσι, το ερμηνεύουμε  ολες, δεν χρειαζεται αναλυση. Το πώς θα τον χειριστείς, εσυ το ξερεις καλύτερα. Για μας ειναι πολυ ευκολο και ανωδυνο να σου πουμε να τον χωρίσεις, ή να σκύβεις το κεφαλι κ να λες ο,τι πεις αγαπη μου. 

 

Το θεμα ομως ειναι να δεις και τον εαυτο σου. Δεν εννοώ ότι φταις σε κάτι. Αλλα προφανώς έχεις πάθει κι εσύ σοκ απο τη μετάβαση, όπως πάθαμε πολλές που δεν μας βγήκε σαν ροζ συννεφάκι το πρωτο διαστημα με το μωρο. Κι εγώ ήμουν για καιρο παραιτημενη γιατι περιμενα οτι ξαφνικα το παιδι θα μεγαλωσει κ ολα θα φτιαξουν, θα εχω χρονο κλπ. Αμ δε.... Ουτε χρονος θα βρεθει, ουτε το παιδι θα σε χρειαζεται λιγοτερο. Εσυ πρεπει να επινοήσεις τον χρονο κ για να ντυθείς κ για να φροντιστεις κ να κανεις καποια αναγκαια. Οχι να επινοήσεις χρονο στερώντας τον υπνο σου. Απλως θελει λιγη εφευρετικότητα. Δοκιμασε ποσο καθεται το μωρό στο ριλαξ ή στο πάρκο κ κανε μπανιο (παρε το ριλαξ στο μπανιο), ντύσου, κανε δυο πραγματακια στο σπίτι. Ή ετοιμάσου, σαν για βολτα, παρε το καροτσι κ φύγε απο το σπίτι, καθίστε έξω ωρες, μαγαζια, κλπ. Αν σε παιρνει να πληρώσεις γυναικα, παρε βοηθεια. Αλλιως δεν θα σε συμβούλευα να ανακατεύεις τις γιαγιάδες στη φάση που είστε. Άσε το μωρό όμως αν το κρατάνε, για να βγεις μονη σου για καμια δουλιτσα. Ετσι θα εχεις εσυ καλυτερη διαθεση κ ηρεμια κ μπορει να βοηθησει κ στους καβγαδες. Εμας τα περισσοτερα προβληματα λύθηκαν σε πρωτη φαση οταν γυρισα στη δουλεια για 2 μηνες πριν παρω την αδεια ανατροφης, γιατι τοτε ξελαμπικαρισε το μυαλο μου, καθ σε δευτερη φαση οταν σταματησα να φοβαμαι να οδηγήσω με το μωρο κι ετσι είχα ελευθερία κινήσεων. Και βόλτες κάναμε, κ καποιες εξωτερικες δουλειες γινονταν πιο απλα αντι να τις κανει ο αντρας μου ή να βγαινουμε ολοι μαζι, κι εγω βγαινω κ βλεπω κόσμο. 

[Maya14]

Κορίτσι μου γειά σου και να μας ζήσουν τα μωράκια μας, μιας και έχω και εγώ ένα μωράκι σχεδόν ίδιους μήνες με το δικό σου. Η λέξη κλειδί είναι "μεγάλες προσδοκίες". Όσο πιο μεγάλες και ροζ είναι πριν την γέννηση του μωρού, τόσο πιο μεγάλο είναι το "σοκ" για τους νέους γονείς. Ένα νεογέννητο είναι ένα κλειστό κουτί. Δεν ξέρεις τι σου γίνεται, σιγά σιγά το ανακαλύπτεις με τις μέρες. Όλες οι νέες μανούλες (βλέποντας άτομα της οικογένειας μου και φίλες μου) είναι με μαύρους κύκλους, χαλάρωση στο σώμα, αυπνία, κούραση και κλεισούρα (τους χειμερινούς μήνες ειδικά). Επίσης όλες μας (απο τον δικό περίγυρο πάντα) ότι καυγάδες δεν κάναμε τόσα χρόνια με τους άντρες μας τους κάναμε μετά το παιδί. Πάνω στους καυγάδες αυτούς λογω κουρασης και αυπνίας (...και αποχής)... λέγονται και βαριές κουβέντες. Είναι προσαρμοστική περίοδος και θα περάσει. Ζήτα βοήθεια. Αν θηλάζεις , προσπάθησε να κάνεις τράπεζα γάλακτος έτσι ώστε να μπορεί να ταίσει και κάποιος άλλος το παιδι ενω θα λείπεις. Βγές για μια ωρα για εναν καφέ με μία φίλη. Βγες για λιγο μονη σου να περπατησεις.  Προσκάλεσε στο σπίτι για καφέ. Αφού μένεις πανω κατω με τους γονείς σου, καθε μερα ας έρχεται καποιος να κραταει το παιδι για μιση ωρα να κανεις ενα ντουζακι με την ησυχια σου. Εστίασε στο γεγονός ότι έχεις την μεγαλύτερη ευλογια : ενα γερό μωρό. Απο κει και περα όλα τα αλλα είναι μέσα στο "πακετο". Προσπάθησε να είσαι ήρεμη χωρίς να σκέφτεσαι αρνητικά. Κανε τη ζωή σου πιο εύκολη και πιο χαρούμενη. Αλλά να θυμάσαι ότι μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό. Χαρούμενη μαμά, χαρούμενη οικογένεια. Θα έρθει και σιγά σιγά η άνοιξη και θα δεις τι ωραίες βολτουλες θα κάνετε οι τρεις σας (και εμείς οι τρεις ελπίζω ) !